Skalisty Wodospad

[Yoshida]

Biegnąc po wodzie Yoshida czuł każdą kropelkę. Niczym armia tysięcy żołnierzy napadająca na kraj, tak niewielkie cząstki wody wpadały na ubranie młodego doko. Materiał przesiąkając wilgocią robił się coraz cięższy, ale nie stanowiło to problemu dla shinobiego, który posługując się chakrą za nic robił sobie jeziorne głębiny. Gdyby się nad tym dobrze zastanowić, umiejętność pływania nie jest do końca bezwzględnie potrzebnym atutem w życiu ninja! Zwykły śmiertelnik nie może sobie wyobrazić, jaką radość daje wbiegnięcie pod prąd, przełamanie zasad fizyki i pokonanie takiej potęgi przyrody jaką jest wodospad. Natury pięknej, ale jakże okrutnej. To właśnie ona mogła skazać wiszącą dziewczynę, na okrutną i bolesną śmierć przez utonięcie wcześniej połamanego ciała. Czarnowłosy młodzieniec nie mógł sobie pozwolić na podniesienie dziewczyny i jednoczesne utrzymanie się na tafli wodospadu. Niestety jego kontrola chakry dopiero raczkowała, a on sam ledwo zasmakował życia shinobiego. Mimo to wytężał swój umysł, aby odnaleźć jakiekolwiek rozwiązanie, które pozwoliłoby na uratowanie kobiety. Kuso, co robić. Czas się kończy... - myślał gorączkowo rozglądając się w poszukiwaniu pomocy. Niczego takiego nie dostrzegł więc postawił wszystko na jedną kartę. Chwycił kobietę jednocześnie kumulując chakrę w stopach i mocno odpychając się od tafli wodospadu. W ten oto sposób zamierzał razem z ratowaną istotą spaść mniej więcej w środek zbiornika wodnego. W taki sposób mieli uniknąć obrażeń.

[Kaien]

Misja D 6/15 Ogólnie jest bardzo wiele rzeczy których zwykli ludzie, nie czakra-użytkownicy, mogą zazdrościć Shinobi. Wymieńmy kilka z nich, dobrze? Po pierwsze normalny człowiek musi wzniecać ogień, ostrożnie, iskra od iskry, krzemień z krzemieniem na hubke, na trocinki... Jeśli ma być to zrobione dobrze w warunkach polowych to nie jest to łatwe. Jak chce się najeść to musi zbierać, albo łowić. Ale co zbierać? Tylko runo, bo nisko. Wyżej w większości przypadków nie da rady. A Taki Shinobi, jak już jesteśmy po tej stronie czakry mogą sobie rozpalić ogień najprostszym Katonem, bez pieprzenia się tak jak inni, jak chcą polować na jakieś zwierze to mają dziesiątki jak nie setki morderczych jutsu do wybory do koloru jak to zwierze pokonają praktycznie bez ryzyka (nie to co ludzie, którzy mogą zostac np. zagryzieni czy stratowani przez jakiekolwiek zwierze). A zbieranie? No zwykłe Kinobori no Waza, po drzewie jak po chodniku na góre i jak leci, owoce, jajka, cokolwiek co dusza zapragnie. Rzeka? Nie, nie musisz sie moczyc. Czakra w stopy i idziesz bez zamoczenia podeszwy nawet!
Życie Shinobiego jest mocno ułatwione i mocno wspaniałe, jakby tak się cieszyć rzeczami małymi..
Ale wracając do Yoshidy - Jego manewr wyszedł tak jak był planowany. Zgarnął kobietę mocno do Siebie, mimo wody która chlapała na buty, brzuch, twarz, na wszystko i jemu i jej... I postanowił się odbić, salto w tyl koperniku coperfildzie.
Ale, jak juz mowilismy, Shinobi mają łatwiej. Czakra odepchnęła go razem z mięśniami... Po czym gruchneli na srodek jeziora. Nie, nie ustali. Bo on uzywał czakry, ona nie. A takiej osobie dość łatwo jest wciągnąć inną do wody (po to odsyłam do pierwszej w serii walki Naruto-Sasuke w dolinie końca). Na szczęście dziewczyna, bo z bliska się okazuje młoda, zgrabna nawet, fajna, umie pływać! Wypłynęła na brzeg i próbuje dojśc do siebie, cięzko zapłakana i zmoczona.

[Yoshida]

Dwójka młodych ludzi, niczym prawdziwa para kochanków, skoczyła niemalże ze szczytu wodospadu w czarne lustro toni wodnej. Jezioro, niby to wielkimi ustami, pochłonęło dwie spadające gwiazdy. Charakterystyczny dźwięk przełamywania bariery, którą było napięcie powierzchniowe zbiornika wodnego, rozlał się po okolicznych chaszczach. Yoshida otworzył oczy, wokół czarno. Wpadłem do kubka z atramentem czy do jeziora? - myślał ironicznie młody chłopak, a wzrok przyzwyczajał się do nowych warunków. W niewielkiej odległości ujrzał kobietę, która nie wyglądała na spanikowaną dziewczynkę. Wręcz przeciwnie, kierowała się do brzegu, udowadniając, że pływanie nie jest jej obce. Uchiha wykonał kilka mocnych ruchów nogami oraz rękoma i wydostał się z pajęczej sieci jeziora. Głośny haust towarzyszył zasysaniu powietrza do płuc bohatera, a dłonie od razu odgarnęły mokre kosmyki z twarzy. Dzięki tak ulizanym włosom przez moment mógł przypominać karykaturę brazylijskiego szefa kartelu narkotykowego, jednak już po chwili fryzura zaczęła się zwijać i kołtunić pod wpływem pędu z jakim Yoshida płynął do brzegu. Pierwszy krok na twardym gruncie niemalże natychmiast spowodował kałużę. Z ubrań kapały gęste krople zamieniając piasek w błoto. Niebieskooki od razu ściągnął bluzę i odrzucił ją kawałek dalej. Jakbym zrzucił dwie tony ze swojego karku. - pomyślał wzdychając z ulgą. Jeszcze raz otarł dłońmi twarz, a następnie spojrzał na uratowaną dziewczynę. Jej ubrania, przez wilgotność, którą nabrał materiał, ciasno obciskały ciało, co wyraźnie zaznaczało atrybuty płci żeńskiej. Skonsternowany Yoshida spojrzał w bok lekko się rumieniąc. Nie był przyzwyczajony do takich widoków. Shimatta. Co za piękność. Ogarnij się, spokojnie i tak się nie znacie. - gorączkowo myślał młodzieniec. Lekko, acz wyraźnie odchrząknął aby zwrócić na siebie uwagę. Jestem Yoshida. Z chęcią bym Cię okrył jakimś kocem... - tu bezradnie rozłożył ręce i się uśmiechnął niepewnie. ... ale niestety okoliczności były hmm, lekko mówiąc dość krytycznie nagłe. Jak się czujesz? Jesteś cała? No i przede wszystkim w jaki sposób z tak pięknej istoty przeobraziłaś się w równie pięknego wisielca? - próbował złapać kontakt, pomóc dziewczynie wyjść z szoku.

[Kaien]

Misja D 8/15 Dziewcze doplynęło do brzegu, ale nie było już tak śliczne, bo zapłakana siedziała mocno. Od razu wiadomo, czerwone wory pod oczami, ona sama jakaś taka smutna i zmarniała. Ogólnie żal i ból, panie. Z drugiej jednak strony nikt nie kazał jej tam włazic, nikt jej do tego nie zmusił. nie uciekała przed gwałcicielami ani dzikim zwierzęciem. Logicznym jest więc uznać, że jakiś cel w tym większy miała. Coś musiało być ważnego na tyle, by w tak głupi sposób ryzykować utratą życia.
Kiedy chłopak się jej przedstawił wyciągnęła nieśmiało ręke.
-Kana. Jestem służką rodu Senjuu. - Przedstawiła się zawstydzona, próbując odkleić mokre ciuchy od swojego ciała. Zwykła biała koszulka teraz stała sie niemalże przeźroczysta ukazując młody i jędrny biust pod nim.
-Jedno z dzieci zgubiło tu swój talizman, kryształ górski wycięty w rybkę... I kazano mi go szukać, ale nie mogłam go znalezć, coś zabłyszczało, potknęłam sie... I nurt wody zepchnął mnie z wodospadu! - Wybuchła znowu płaczem, akcentując jaki jej los był żałosny. Jego pytania czy jest cała i jak się czuje zostały nagrodzone tylko usmiechem i westchnięciem oraz słowami, że 'bywało lepiej'.

[Yoshida]

Dziewczę zareagowało nieśmiało na równie zdystansowane podejście Yoshidy. Tak to bywa, początki, pierwsze zaloty nastoletnich dusz. Szczerze mówiąc, trudno byłoby to nazwać podrywaniem, ale z pewnością każdy rozumie aluzję. Kobieta przedstawiła się, a jej ruch, połączony z przesunięciem bluzki i uwidocznieniem sutków spowodował kolejną konsternację i odwrócenie wzroku przez shinobiego. Miło cię poznać Kana. Nie musisz się mnie obawiać, nie jestem żadnym wyjętym spod prawa złoczyńcą. - mówiąc to, Yoshida tłumił zakłopotanie widokiem, w teorii, zarezerwowanym dla dorosłych ludzi. Ostatecznie spojrzał ponownie, starając się skupić na oczach rozmówczyni. Dla Uchihy, był to element urody człowieka, który mówi o nim najwięcej. Cóż za ironia. Biżuteria ke? Coś w stylu misji, którą wykonujesz dla swojego rodu? - niepewnie zapytał, nie do końca znając zależności w szeregach Senju. Czuł także lekkie podniecenie. To była pierwsza osoba, która była bezpośrednio połączona z przodkami Hisato-sama. W końcu trafił na jakiś znany, chociaż częściowo mu grunt.

[Kaien]

Misja D 10/15 Zacznijmy od tego, że dziewczyna była istotką dość nieśmiałą, bo drobną, delikatną i w ogóle kruchą. A tutaj nie dość, że facet i to dość przystojny, to jeszcze takie czary potrafiący jak chodzenie po wodzie. I uratował jej życie! To jest powód do wykazywanego przez nią onieśmielenia, bez dyskusyjnie. Ale widząc, jak się peszy jej zachowaniem, uśmiechnęła się ciepło. Położyła dłoń na jego dłoni.
-Dziękuje, jesteś bohaterem, naprawdę. Och, nie posądzałam cię o to. Jesteś zbyt przystojnym chłopcem i w końcu mnie uratowałeś. To całkowicie dyskwalifikuje cię jako złoczyńcę, niestety. WIęc jeśłi wiązałeś z tym swoją kariere to przepraszam. - Uniosła brwi i wzruszyla ramionami, humor jej wracał, poprawiał się.
Kiedy spytał o złoczyńce znów się speszyła.
-Talizman. Przynosi podobno szczęście. Nic więcej. Mi jakoś szukanie go szczęścia nie przyniosło. I... Tak, można to tak nazwać. Tylko to nie misja, a część po prostu mojej pracy którą musze wykonać albo wylece i będe musiała szukać pracy gdzie indziej. Nie każdy jest shinobi - Westchnęła smutno podsumowywując, że wyleci bez tego talizmanu.

[Yoshida]

Chłopak jedynie się uśmiechnął kiedy zobaczył, że dziewczyna jest dość przyjazna i radosna mimo niedawnego, przelotnego pocałunku śmierci. Skłonił z uprzejmością głowę, będąc zbyt skromnym aby się przechwalać, a następnie zwrócił się do uratowanej istotki. Zatem znajdę dla Ciebie ten amulet, żebyś nie musiała ponownie wdrapywać się na ten wodospad. - powiedział spokojnie Yoshida. Następnie młody Uchiha ponownie użył akademickiej techniki aby dostać się na półkę skalną, z której zwisała Kana. Kiedy się tam dostanie, przy odpowiedniej kumulacji chakry, będzie poszukiwał owego amuletu, aby służka Senju mogła wrócić do swojej siedziby.

[Kaien]

Misja D 12/15 Dziewczyna była radosna, bo ten przelotny pocałunek śmierci zakończył się uratowaniem przez przystojnego bohatera. Dwie pieczenie przy jednym ogniu, dostała i życie i ciacho. Z czego się tu nie cieszyc? Kiedy Yoshida zaproponował, że ją wyręczy, było to mgnienie oka jak się na niego rzuciła, obejmując mocno i dociskając młody kształtny biust do jego klatki piersiowej.
-Zrobiłbyś to dla mnie? Nie miałam odwagi prosić. Jesteś taki wspaniały, Yoshida-senpaiii! - Nawet końcówka grzecznościowa którą stosuje się do ludzi od mówiącego lepszych czy bardziej doświadczonych.
No, ale puściła go, a Uchiha polazł na wodospad. Nurt był cholernie rwący i nawet tutaj chlapało, na tej półce.
Dziewczyna krzyknęła z dołu
-Wyżej, yoshida-senpai, przed spadunkiem wody! Wspaniały jesteś! - Nawoływała jak prawdziwa cheerleaderka, bedąc niesamowicie zadowoloną z tego ze chłopak ryzykuje by pomóc jej zachować posade

[Yoshida]

Odpowiednie słowa potrafią wywołać nieodpowiednie reakcje. Nani!? - wyrwało się z ust zaskoczonego chłopaka, kiedy nieznajoma rzuciła się na niego w geście wdzięczności. Oczywiście, poczuł jej klatkę piersiową, jednakże nie odskoczył tylko odwzajemnił uścisk. Na jej okrzyki jedynie się uśmiechnął, a następnie wbiegł ponownie na wodospad. Może i zwykła kobietka myślała, że on ryzykuje, ale nie po to spędził lata treningów pod okiem Hisato-sama, aby spaść z jakiegoś pionowego obiektu i umrzeć w tak banalny dla shinobiego sposób. Nie mogąc odszukać amuletu spojrzał pytająco w dół, na co od razu dostał garść okrzyków. Wyciągnął przed siebie kciuk, aby dać do zrozumienia, że przyjął do wiadomości komendę, a następnie rozpoczął pokonywanie kolejnych metrów, jednocześnie rozglądając się za świecidełkiem. Jeśli je znajdzie odnosi je dziewczynie.

[Kaien]

Misja D 14/15 Dziewczyna cały czas robiła za zachwyconą cheerleaderke, w sumie miała powody. Chłopak bez żadnej wizji nagrody ryzykuje swoje życie i dobro dla niej, biednej, prostej, skromnej służki klanu Senjuu. No, oczywiście jeśli załozymy, że wdzięczność młodej, pięknej i... dobrze wyposażonej w walory estetyczne kobiety jest 'żadną nagrodą'. Ale Yoshida by do konca zasluzyc musial jeszcze podjąć się epickiej walki. Nie mógł przecież ot tak otrzymać kryształka i już... Prawda?
Wlazł wyżej. Stanął na wyrwisku.. I dostrzegł błyskotkę....
Ale chronioną przez przeciwnika! Krab wielkości zwykłego kraba trzymał ją zaciśniętą w swoich szczypcach, nóżki mocno wbijajac w podłoże, trzymając swój skarb mimo przeciwności losu niczym golum.
Czy Yoshida odbierze jedyną radość zwierzęcia..?!

[Murai]

Poszukiwacze Zaginionej Fabuły
aka Misja dla Reici
1/15+

Zaczynając bardzo standardowo, czyli od pogody - było słoneczko, cieplutkie promienie ogrzewały wszystko w swoim polu rażenia. I liczną, bujną roślinność, i ziemię, krystalicznie czystą wodę. I liczne żyjątka pokroju ptaków, niewielkich królików czy tych, które doskonale potrafiły się ukrywać przed niepożądanym wzrokiem. Wszystko było spokojne i dziwnie przyjemne. Po niebie przemykały niewielkie, puszyste chmurki. Cóż, warunki idealne do odpoczynku na świeżym powietrzu. Wiedziała o tym również młoda, bo zaledwie dziewiętnastoletnia, dziewczyna. Wracając z terenów znanych jako Leśne Rozlewiska, trafiła na rzekę, a dokładniej mówiąc - potok. Prawie przeźroczysta woda migotała wszystkimi kolorami tęczy, jak gdyby pływały w niej malutkie kawałki kryształów. Raz na jakiś czas ryba opuści nie tak głębokie dno, by pochwalić się swoimi odbijającymi światło łuskami. Czy mogło być jakieś lepsze miejsce na odpoczynek? Kwestia bardzo, bardzo sporna. Po krótkim marszu w okolicy tego strumienia, który akurat był na drodze Kunoichi do jej mieszkania, zauważyła trójkę nieznanych jej ludzi, którzy po kostki stali w strumieniu. Była z nich całkiem zróżnicowana gromadka. Jeden z nich, czarnowłosy osiłek z dużą dysproporcją pomiędzy bogatym zasobem mięśni na górnej połowie ciała i lekkim ich niedoborem na dole, mocno trząchał czymś przy powierzchni wody. Wyglądało trochę jak sito, którym poszukiwacze złota szukali cennego kruszcu. Druga - niewątpliwie urodziwa szatynka o smukłej figurze, w krótkich szrotach i bluzce z krótkim rękawem, robiła dokładnie to samo. Ostatni, i najpewniej najgorszy z nich wszystkich, wsadzał głowę pod wodę i z bliska przyglądał się dnu. Szukał czegoś? Z wody wystrzeliła jego ruda czupryna, a twarz o łagodnych rysach twarzy wyrażała tylko jedno - zniechęcenie. Był chyba najmłodszy ze wszystkich obecnych.
- Nie ma mowy, byśmy to znaleźli! Pogódź się z tym Miro. Przepadło. Załatwię ci prawie identyczne, jakoś to będzie. - powiedział głosem, w którym łatwo usłyszeć było chęć poddania się, cokolwiek ta dziwna gromadka robiła. Umięśniony mężczyzna wrzucił zawartość sitka do wody, czyli kamienie nie mogące przejść przez otwory, i walnął nim po głowie marudnego rudzielca.
- Chyba kpisz. Jeśli trzeba, to będę zarywał noc, by to znaleźć. A ty mi w tym pomożesz, bo przypominam, że to TY zawaliłeś! - rzekł twardym, nieprzyjmującym sprzeciwu głosem. Następnie wrócił do płukania dna, jednak jego mina również nie wyrażała optymizmu. Jedynie kobieta milczała, dzielnie przetrząsając kamienne dno w poszukiwaniu...czegoś. Najwyraźniej jeszcze cię nie zauważyli. Może dlatego, że nie byli jeszcze aż tak blisko ciebie i stali odwróceni plecami. Ale ich głosy, przepełnione emocjami, niosły się wystarczająco daleko, byś ich usłyszała.

///Miejsce tej misji znajduje się wystarczająco daleko, by nie ingerować w tą już prowadzoną : 3

[Reika]

Reika wracała do domu nieco okrężną drogą, chcąc jeszcze zajść w jedno ulubione miejsce. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że minęła się w lesie z Shigeru, który poszedł jej szukać. W każdym razie póki byli w rodzinnej prowincji, Blondynka chciała znowu posiedzieć w Prastarym Lesie aby zwyczajnie odreagować cały stres i wyciszyć się. Wiadomo, że zieleń działa uspokajająco na umysł, do tego jeszcze szum drzew, śpiew ptaków i plusk strumienia, od którego kunoichi właśnie się zbliżała, niosąc na rękach Akumę. Szczeniak już nie miał siły za nią truchtać i siedział spokojnie w ramionach Reiki z wywieszonym jęzorem. Przynajmniej za chwilę będzie mógł się napić i ugasić pragnienie, no i dziewczyna miała nadzieję, że w końcu na tyle się zmęczył, że spokojnie prześpi resztę nocy. Na wszelki wypadek jeszcze przegoni go na prostej ścieżce do domu. Widok czystego strumienia wywołał szeroki uśmiech na twarzy Blondynki, która puściła szczeniaka na ziemię i podeszła do brzegu, aby obmyć twarz. Z zadowoleniem przyjęła fakt, że Akuma ostrożnie podszedł i gdy przekonał się że to woda, postanowił ugasić pragnienie nie przejmując się faktem, że woda nie jest w misce, do której był już przyzwyczajony.
Dzień był wyjątkowo ładny i ciepły, a promienie słońca wyraźnie padały na dno przejrzystego strumienia, ukazując na dnie kamienie i kilka ryb, które jednak szybko skryły się w przybrzeżnej roślinności. Nagle Reika wyprostowała się, wyraźnie nasłuchując. Wydawało jej się, że słyszała głosy, ale już po chwili wytężania słuchu zdała sobie sprawę, że wcale jej się nie wydawało. Gdzieś w pobliżu byli ludzie i chyba o coś się spierali. Kunoichi wzięła więc Akumę na ręce i ruszyła brzegiem potoku w stronę miejsca, z którego dochodziły głosy. Już po chwili dostrzegła trójkę ludzi, którzy brodzili w strumieniu z sitkami, najwyraźniej czegoś szukając. To w Skalistym Strumieniu jest złoto? Po chwili przysłuchiwania się wymianie zdań trójki...a raczej dwójki, doszła do wniosku, że to nie złota szukają, a jakieś zguby, która chyba należała do milczącej dziewczyny. Cóż, najwyraźniej mieli nadzieję, że to coś jeszcze nie spłynęło strumieniem do wodospadu i dalej, tylko zahaczyło się gdzieś po drodze. W sumie to może mogłaby im pomóc?
- Emm...cześć. - Przywitała się, podchodząc z Akumą na rękach. - Wygląda na to, że coś wam zginęło. Może mogłabym pomóc? Im więcej rąk tym może szybciej uda się znaleźć zgubę.
Uśmiechnęła się pogodnie, chcąc zrobić jak najlepsze wrażenie. Nie chciała, żeby pomyśleli, że chce ich zaatakować, czy okraść, zresztą na ochraniaczu na czole miała wyraźny znaj Senju, więc może kunoichi będą w stanie zaufać.
- Jestem Reika. - Przedstawiła się uprzejmie i skłoniła lekko. - A to Akuma.
Wskazała na pieska, trzymanego na rękach. Pozostało tylko czekać, czy przyjmą jej pomoc, czy też odprawią, zdając się na własne siły. W każdym razie jeśli zguba nie spłynęła już, to i tak poszukiwania mogą im zejść do wieczora.

[Murai]

Poszukiwacze Zaginionej Fabuły
aka Misja dla Reici
3/15+

Czy prawdziwy Ninja może przejść obojętnie obok ludzi potrzebujących pomocy? Ludzi, którzy mają poważny problem i nie mogą go rozwiązać bez pomocy wykwalifikowanego Ninja? Odpowiedź może się różnić w zależności od osoby, jakiej zadać trzeba to pytanie, ale zdecydowana większość odpowie: Nie. Nie może przejść obojętnie, gdy są ludzie go potrzebujący. Nawet, jeśli jest to tak trywialny problem jak zagubiona błyskotka. Jednak inni powiedzą: Ninja to żywe bronie siejące destrukcję, Nie ich rolą jest pomaganie nieporadnemu plebsowi. Ale na szczęście byłaś lepsza i zaoferowałaś swoją pomoc. Cała trójka odwróciła sie w twoją stronę. Mięśniak wyglądał na lekko zaskoczonego faktem, że ktoś bezinteresownie zaoferował swoją pomoc. Może faktycznie w tych czasach jest to czymś niespotykanym? Urodziwa dziewczyna nie wyglądała co prawda na szczególnie zapracowaną czy mającą skrajnie negatywne myśli, ale uśmiechnęła się szeroko, i co najważniejsze - szczerze. Rudy wyglądał tak, jakby nie był przekonany, jak w takiej sytuacji powinien się zachować. W końcu, po krótkiej chwili milczenia, zainterweniować postanowiła kobieta. Była od ciebie starsza, na oko około 25 lat, wzrost mniej więcej podobny do twojego, może minimalnie wyższa.
- Jaki słodki piesek~. Można pogłaskać? Atsume Nonori, cała przyjemność po mojej stronie. - przedstawiła się, delikatnie ukłoniła, po czym zaczęła wpatrywać się w pieska maślanymi oczyma. Cóż, takie małe pieski mają to do siebie, że często wzbudzają zachwyt zarówno wśród płci pięknej, jak i męskiej części wielbicieli czworonogów. Jeśli pozwolisz jej na to, to pierw wytrze rękę o swoją koszulę, a następnie delikatnie zacznie głaskać pieska po jego łebku. Całą zabawę przerwał jednak rudy, bo jakże inaczej.
- Chyba sobie poradzimy, Reika-chan. Nie musisz marnować na nas cz... - chciał dokończyć co zaczął mówić, ale zdecydowane chrząknięcie ze strony umięśnionego skutecznie go zagłuszyło. On również lekko się ukłonił, nadal stojąc w strumieniu. Chyba za nim nie przepadał i najpewniej nie jest to wina, że jest rudy.
- Z chęcią przyjmiemy ofertę. Nazywam się Atsume Hakai, brat Nonori. A ten tutaj to mój kuzyn, Hakari Kariki. Wybacz jego nieokrzesanie. - więc jednak byli rodzinką, bliższą bądź dalszą, ale jednak. Mężczyzna odczekał chwilę, by pozwolić swojej siostrze na zabawę z psem i dokładne wymycie swojego sitka, po czym przystąpił do sedna - - Więc ta ruda szkarada popchnęła mnie "przypadkowo" i wpadłem do rzeki. Kiedy wyszedłem, zauważyłem brak mojego naszyjnika. Złoty łańcuszek z przeźroczystym kryształem, bezwartościowym niestety. Ale mam z nim mnóstwo wspomnień, w tym z moją ukochaną. A teraz nie możemy go znaleźć! Przez NIEGO. - opowiedział mężczyzna, mocno akcentując ostatnie słowo i rzucając całkiem złowieszcze spojrzenie w swojego kuzyna. Wcale nie podobni, ale między dziewczyną a mięśniakiem można było zauważyć podobieństwa, jak podobne nosy czy równie szerokie czoła. Genów nie oszukasz. Jednak co na to powie Kunoichi, która zaoferowała pomoc?

///Miejsce tej misji znajduje się wystarczająco daleko, by nie ingerować w tą już prowadzoną : 3

[Reika]

Widząc uśmiech na twarzy dziewczyny, a raczej już kobiety, Reika podeszła bliżej do całej trójki i uważnie się im przyjrzała. Dostrzegała pewne podobieństwo między kobietą, a tym wysokim, muskularnym facetem, więc pewnie byli w jakiś sposób spokrewnieni. Uśmiechnęła się szeroko, gdy panienka przedstawiła się i zagaiła o Akumę.
- Jak chcesz, to możesz nawet go potrzymać, Nonori-san. - Odpowiedziała pogodnie i ostrożnie ułożyła Akumę w jej ramionach, na co piesek zareagował merdaniem ogona i chęcią wylizania obcej panience twarzy. - Uwaga, lubi lekko podgryzać. Ćwiczy nowe ząbki.
Kiedy Nonori miała ochotę wygłaskać i wyściskać szczeniaka, Reika spojrzała na dwóch pozostałych panów. Ten z rudą czupryną najwyraźniej nie miał ochoty przyjmować jej pomocy, ale mięśniak chrząknięciem przywołał go szybko do porządku, więc Blondynka skierowała niebieskie oczy właśnie na niego. Okazało się, że jest bratem Nonori, a rudy jest ich kuzynem. Dowiedziała się też, co takiego zaszło i co zginęło. Westchnęła z ulgą, że to łańcuszek, bo wtedy była spora szansa, że zahaczył się gdzieś po drodze i nie spłynął wodospadem w dół i dalej. Reika uważnie wysłuchała mięśniaka i spojrzała przelotnie na rudego, chcąc sprawdzić czy jest mu wystarczająco przykro.
- No dobrze. - Powiedziała w końcu Reika. - Przede wszystkim sitka wam nie pomogą, bo tylko wzburzają dno i zasłaniają widoczność. Skalisty Potok jest bardzo płytki i sięga maksymalnie za kolna, a krystalicznie czysta woda ujawnia skaliste dno, które doskonale widać, gdy nic tego nie mąci. Całkiem możliwe, że naszyjnik zaczepił się gdzieś po drodze o kamień, czy przybrzeżną roślinność i jest szansa, że uda się nam go znaleźć, ale będę potrzebowała waszej pomocy.
Spojrzała na Hakaia, który był właścicielem naszyjnika.
- Pokaż mi proszę, w którym miejscu dokładnie wpadłeś do wody. Będziemy wiedzieć od jakiego momentu zacząć. - Wyjaśniła, po czym wskazała na strumień. - Koryto nie jest szerokie i jeśli staniemy obok siebie w poprzek nurtu, będziemy mogli jednocześnie sprawdzać całą szerokość dna i z czasem posuwać się do przodu z poszukiwaniami. Co wy na to?
Reika doskonale znała tą okolicę jak i Skalisty Potok, dlatego też miała nadzieję, że razem uda im się znaleźć naszyjnik. Dwie osoby będą szukać po przeciwległych brzegach, a dwie pozostałe na środku koryta i dzięki temu uda im się lepiej i efektywniej sprawdzić dno. Skaliste dno tylko to ułatwia, bo nie było tu piachu i mułu, w którym trzeba by było grzebać, a wszystko było ładnie widoczne. Gorzej będzie przy brzegach, gdzie rośnie sitowie. Reika nawet nie miała ochoty brać pod uwagę, że jakaś ryba mogłaby zeżreć błyskotkę. Pozostało tylko czekać na decyzję całej trójki, bo jakby nie patrzeć, potrzebowała ich pomocy. Sama nic niestety nie zdziała.

[Murai]

Poszukiwacze Zaginionej Fabuły
aka Misja dla Reici
5/15+

Dziewczyna ucieszyła się z faktu, że może ona pogłaskać słodkiego psa, a nawet go potrzymać! Jej maślane oczy zrobiły się jeszcze bardziej maślane, gdy chwyciła w swe dłonie małego, czarnego psiaka, a ten zaczął entuzjastycznie na nią reagować. Głaskała go, drapała za uchem... Najwidoczniej była wielką fanką tego typu słodkich zwierzaków. I nie tylko ona, rudy też spoglądał na psiaka z wyraźną chęcią pogłaskania go, ale najwidoczniej uznał, że jego winy nie zostały jeszcze zmazane na tyle, by móc zajmować się rzeczami tak przyjemnymi, jak zabawa z futrzakami. Może faktycznie czuł się winny? Nawet spuścił wzrok na wodę. Chyba jednak się tym przejął. Zarówno on, jak i mięśniak, wyraźnie słuchali tego, co ma do powiedzenia o wiele bardziej znająca te tereny Kunoichi. Lekkie zdziwienie mogło wskazywać na to, że nie są stąd. Kiedy skończyła. Dziewczyna również słuchała, ale lekko kąsający jej palce pies lekko ją rozpraszał.
- Faktycznie ma to sens. A co jeśli coś go zabrało? Ptak jakiś? Połknęła ryba albo zabrał jakiś skorupiak... a właśnie, co jeszcze żyje w tej rzece oprócz ryb? - spytał się rudzielec, najwyraźniej akceptując pomoc w poszukiwaniach. Twoje uwagi dotyczące ich sposobu szukania, jak i dobra znajomość tych terenów i gotowy plan, musiały na niego podziałać. Chociaż kraby raczej nie zajmują się błyskotkami, od tego są znienawidzone sroki. Ale jeśli jakaś porwałaby naszyjnik, to musiałaby wejść do wody, a ptaki z wodą nie są w przyjaznych relacjach. Ale jeśli już, to chodząca po drzewach Kunoichi miałaby łatwy orzech do zgryzienia. Po udzieleniu rudemu odpowiedzi, głos zabrał właściciel tego łańcucha.
- Gdzie wrzucił? O tam, przy tym rozłożonym kocu. Ale nie mogliśmy znaleźć, więc pomyśleliśmy, że musiał zabrać go nurt. Po prostu nie znamy tych terenów i może gdybyśmy lepiej je znali, to poszłoby nam to łatwiej. - powiedział. Więc jednak nie są tutejsi? Wskazał ręką kawałek dalej, gdzie faktycznie rozłożony był koc. Obok niego stała torba, a na samym kocu leżały rozłożone miski i sztućce, nie mówiąc o sporych rozmiarach wiklinowym koszu na środku. A więc piknik. Był on oddalony od brzegu o jakieś 5m, a obok niego wbita w ziemię była prosta wędka. Można było sobie wyobrazić, jak przebiegło całe to zdarzenie.

///Miejsce tej misji znajduje się wystarczająco daleko, by nie ingerować w tą już prowadzoną : 3