Domek Oiego

[Yasuo]

Kamiyo Ori, Han Gug
Misja rangi D
31/22+
Lato, 388 roku Ekko być może był świadom dwóch bardzo ważnych kwestii. Po pierwsze, młodzi ludzie nie posiadali doświadczenia. Nie mogli więc w żaden sposób sami pokierować swoim losem i samodzielnie wybrać swoją własną drogę. Po drugie, znajdowanie nowych dróg i odkrywanie świata. Te dwie rzeczy bardzo się ze sobą łączyły. Bo co znaczyło "odkrywać świat"? Odkrywać świat to sporządzać mapy... wynajdować nowe rozwiązania, czy teorie. Coś co można sprzedać... spieniężyć. Odkrywać świat to znaczy także... odkrywać świat dla samego odkrywania świata. Podróżowanie, poznawanie nowych ludzi. To wszystko pozwalało zdobyć doświadczenie, znajomości, nowe perspektywy... poznać mentora... lub zawód, który chciałoby się wykonywać. Oi doskonale o tym wiedział, ale nie taka była jego droga przez życie. Zamyślił się i po chwili pozwolił sobie skomentować komentarz Hana:
- Twój znajomy ma rację. Powinieneś odkrywać świat - oznajmił. - Ale może zanim opuścisz rodzinny dom, to porozmawiaj z rodzicami.
Oi nie wiedział - wbrew wszelkim pozorom - że Ori jest sierotą. Wolał to powiedzieć, żeby nie niszczyć młodemu człowiekowi życia. Żeby nie niszczyć życia jego rodzinie. Bo gdzie dziecko jest bardziej bezpieczne jak nie pod opiekuńczym płaszczem kochających rodziców? Gdzie dziecko może się rozwijać lepiej i bardziej harmonijnie? To rodzice powinni zagwarantować dziecku edukację... wykształcenie. Dzieci w tych czasach w dużej mierze szły w ślady rodziców. Syn ojca rolnika zostawał rolnikiem. Syn ojca samuraja - samurajem. Syn ojca władcy - przyszłym władcą (czasem trzeba było tylko "pomóc" staruszkowi pożegnać się z tym światem). Oi był przekonany, że to była dobra droga dla młodego Oriego. Pójść w ślady rodziców. Nie powiedział jednak tego wprost.
Później Ekko poruszył kolejny temat. Zadał bezpośrednie pytanie. "Dlaczego"? Dlaczego stary samuraj był bliski załamania? Dla normalnego człowieka było to oczywiste. Dla kogoś takiego jak Han Gug może niekoniecznie. Oi westchnął tylko i szybko wyjaśnił:
- Bo widzisz, ja nigdy nie chciałem nikogo zabić. Jak zabijałem innych, to czułem, że zabijam część siebie. Za każdym razem jak wbijałem miecz w ciało żywego człowieka... torturowałem własnego ducha. To było coś, co trzeba było zrobić, ale ten "obowiązek" zostawiał blizny.
Samuraj może w młodości był słabą jednostką? Może jego psychika (albo raczej konsekwencja!) nie była zbyt mocna? Może brzydził się krwi? Może torturowały go "duchy ofiar", nawiedzając każdej nocy... w snach. A może nawet na jawie? Nie lubił tego robić. Nawet bardzo nie lubił. Nie cierpiał wręcz. Nie był sadystą, który czerpie przyjemność z zabijania. Popadł w drugą skrajność. I tutaj tkwiła częściowa odpowiedź na pytanie Oriego. Oi na pewno nie chciał być samurajem.
- Widzisz, młody Ori... wybrałbym najpewniej pracę rolnika - odpowiedział. - Kupiec czasem jest równie bezwzględny co złodziej... albo zabójca. Władca... z pewnością byłoby miło pławić się w tych wszystkich luksusach... i można by pomóc wielu ludziom... Ale ta odpowiedzialność mogłaby mnie przytłoczyć. A samuraj... nie znoszę tego fachu. Nic nie mam do samurajów, ale nie znoszę nim być.
Oi także upił parę łyków herbaty. Napój był naprawdę cudowny. Trochę już wystygł, ale nic nie szkodzi. Starcowi drżały ręce... ale dał radę jakoś się jeszcze napić. Zaschło mu w gardle, więc musiał dać sobie radę. I w końcu rozmowa zeszła na temat najbardziej interesujący chyba nas wszystkich. Medalion i "bycie godnym" jego posiadania. Oi zamyślił się. Odpowiedź pewnie nie będzie satysfakcjonująca.
- Niestety... nie wiem, bo mistrz mi tego nie mówił... albo mówił i ja po prostu zapomniałem... Ale tamci kupcy... nie byli godni, tego jestem pewien...
Dlaczego był tego pewien? Najprawdopodobniej dlatego, że oferowali mu jedynie pieniądze. Nie pytali. Nie próbowali nawet dowieść swojej wartości. Taka osoba nie była nawet godna, by być godnym. Taka osoba nie była nawet godna, by staruszek przemyślał, czy ta osoba może być godna, czy nie.
- Ostatni raz... - Łzy cisnęły się Oiemu do oczu. Uronił około 6. Wzruszył się... ewidentnie to było widać. - Ostatni raz... grałem z mistrzem... godzinę przed jego śmiercią... Później już z nikim nie zagrałem ani jednej partii. Poczekajcie.
Zniknął we wnętrzu swojego domu, a po chwili przyniósł jakieś pudełko... jakieś figurki... Szogi. Położył je na stole i zajął swoje miejsce ponownie.
- Jak ponownie zagram... to może sobie przypomnę, co to znaczy "być godnym"...

Kopiuj

[b][color=#00FFFF]- Mowa Oiego[/color][/b]

[Han Gug]

Lato, 388 Rok

---

Jugo uśmiechnął się delikatnie. To miłe, kiedy ktoś tak stary, tak doświadczony życiowo zgadzał się z twoim zdaniem. Od razu pojawiała się taka myśl, że może jednak wiesz o życiu znacznie więcej, niż pierwotnie przypuszczałeś, a rady blondyna okażą się znaczące dla rozwoju dwunastolatka. Tylko czy chciał mieć na swoich barkach, aż tak ogromne brzemię. Co jeśli Ori odbierze coś źle? Czy wina spadnie wtedy na Hana? Bał się ponieść odpowiedzialności. Mógł mu doradzić, mógł mu pomóc, ale zdecydowanie nie chciał przekroczyć granicy mentora.
-Wciąż nie rozumiem. Jeśli nie chciał pan zabijać, to dlaczego dalej to robił. - rzucił dosyć krytycznie w stronę staruszka. Ekko nie potrafił zrozumieć tego podejścia. Sam odczuwał ogromną odrazę wobec odbierania życia i traktował to jako totalną ostateczność. Na szczęście walkę można było wygrać na wiele innych sposobów, chociażby obezwładniając rywala. Można było go wówczas poddać uczciwemu procesowi. Bardzo często kończył się więzieniem i śmiercią, ale przynajmniej były uczciwe - zazwyczaj, a odpowiedzialność za śmierć człowieka nie spadała na dłonie blondyna. Ekko westchnął cichutko i upił łyczka herbaty. Nie chciał być niemiły, szczególnie po tak przyjemnym ugoszczeniu, ale no nie potrafił zrozumieć podejścia staruszka. Posiadał własny rozum, własne zdanie. Bardzo często zdarzało się, że rozkazy wzbudzały kontrowersję. Zamiast ślepo za nimi podążać trzeba było wykazać się sporą odwagą i powiedzieć - nie, kiedy jest sprzeczny z naszym kompasem moralnym.
Rolnik - to całkiem ciekawa odpowiedź, ale dosyć logiczna. Sądząc po tym jak żył Oi, to bieda w ogóle mu nie przeszkadzała. Może nawet odpowiadała? Cztery kąty, kawałek pola i prawie zero zmartwień idealnie do niego pasowało. Z pewnością nie miałby na swojej słabej głowie tak wielu moralnych rozterek. Ciekawe tylko czy gdyby znowu przeżył takie życie, to mówiłby to samo? Jugo nie miał zbyt dużego zaufania do staruszka. Wychodził z założenia, że po wszystkim człowiek nie powinien żałować wybranych decyzji i bez wahania podjąć jeszcze raz takie same.
Delikatnie przeczesał dłonią włosy, nie chcąc tak bezpośrednio łapać się za głowę. Jak to nie wiedział? Musiał wiedzieć! Jak mógł w ogóle powiedzieć, że ktoś nie jest godny, nie wiedząc właściwie co to takiego oznacza? Z kamiennym wyrazem twarzy obserwował uważnie staruszka, nie wiedząc co powiedzieć. Mężczyzna z każdą chwilą coraz bardziej świrował. Może nawet nieco przerażał Hana. Najpierw łzy, a potem zaczął gadać o jakieś grze. To wszystko nieco przerastało osiemnastolatka.
Szogi?
Naprawdę przyniósł szogi?
Jugo spojrzał wymownie na dwunastolatka. Powinni się zbierać czy może zagrać? Wciąż miał sporo herbatki do wypicia i szkoda byłoby ją zmarnować. Problem był taki, że nie miał zielonego pojęcia o szogach. Jakieś drewniane figurki na planszy, no ogólnie masakra. Nie był zainteresowany grą, ale głupio byłoby odmówić staruszkowi.

[Kamiyo Ori]

Życie samuraja było cierpieniem dla Oiego. Do całego tematu podchodził bardzo emocjonalnie i z jakiegoś powodu nie mógł wybrać sobie innej ścieżki kariery. Czy tak było z większością ludzi? Raz wybierają jakąś profesje, którą się będą trudnić i już nigdy nie mogą jej zmienić? Jego wątpliwości, względem wyboru przyszłego zajęcia się podwoiły. Teraz nie dość, że mógł źle wybrać, to jeszcze jak by mu się to przytrafiło, nie będzie mógł zmienić raz podjętej decyzji. Z drugiej strony słowa blondynka jakby temu przeczyły. Zacisnął ręce w piąstki na kolanach czując ciężar decyzji, którą musiał podjąć. Przeklinając się w duchu, że nie był w stanie więcej zobaczyć, więcej doświadczyć.

Decyzja samuraja o wyborze ścieżki rolnika też nie zdziwiła specjalnie chłopca. Z tego co on opowiadał, to nie miał za dobrej opinii o pozostałych zawodach, które dwunastolatek wymienił. Czy jego perspektywę można było nazwać obiektywną? Na pewno nie. Ktoś, kto nienawidzi swojego zajęcia musiał gloryfikować inne. Tak jak trawa. Zawsze bardziej zielona jest tam, gdzie nas nie ma. Czy wynikało to z braku wyobraźni, czy też raczej z emocji?

Obie odpowiedzi przemilczał, bo cóz takiego mógł dodać do słów starca, zmęczonego życiem, który na nie narzekał? On dopiero próbował różnych rzeczy i nie miał takich silnych odczuć. Właśnie ich brak, poniekąd spowodował, że chciał znaleźć coś innego. W końcu zamknięty w pułapkę beznamiętnej rzeczywistości, człowiek dąży do jakichś silnych doznań i bodźców. Takie istnienie inaczej trudno nazwać życiem. Jest tylko trwaniem w nieskończoności, do momentu aż płomień życia nie zgaśnie.

Najbardziej zdziwiła go jednak odpowiedź na jego ostatnie pytanie. Starzec nie wiedział, co to znaczy być godnym. Z jakiegoś powodu upierał się, że znaczenie tego musiało wynikać ze słów jego mistrza lub też obwiniał starczą sklerozę. W jaki sposób można szafować wyrokami wobec ludzi i dzielić ich na kategorie względem „godności”, kiedy nie wiemy co to znaczy? Czy z wiekiem i doświadczeniem ludzie pogrążają się w swojej hipokryzji?

Na końcu jednak przyniósł pudełko, które rozłożył na stole i rozpoczął rozstawiać drewniane figurki. Tutaj młodzieniec mógł się wykazać swoim dotychczasowym doświadczeniem. Zestaw co prawda, wyglądał na stosunkowo biedny, ale widać było, że był kiedyś używany dość często. Zaokrąglone krawędzie figurek oraz lekka wklęsłość na ich powierzchni na to wskazywały. Kiedy w końcu wszystkie rozłożył, to Ori uśmiechnął się. Wydawało mu się, że było to dla samuraja niezwykle ważne. Ta gra i możliwość przypomnienia sobie tych rzeczy.

- Chętnie bym z Panem zagrał, ale niestety nie znam zasad. – Pokręcił lekko głową przepraszająco. – Może jakby mi Pan je wytłumaczył… - Szczera chęć. Jeśli to mogło to jakoś ulżyć Oiemu w jego życiu, to w podzięce za tą pouczającą rozmowę wypadało mu chociaż zrobić tyle.

[Yasuo]

Kamiyo Ori, Han Gug
Misja rangi D
34/22+
Lato, 388 roku Wbrew mylnym pozorom Oi nie żałował swojego życia i na nie nie narzekał. Oczywiście, gdyby miał wybór... gdyby mógł cofnąć się w czasie i przeżyć życie na nowo, to z pewnością wybrałby inaczej. No chyba, że nie miałby wyboru, bo samurajem stawało się z ojca na syna. Dlaczego więc nie zrezygnował w pewnym momencie? Może po prostu nie chciał? Może wolał sam cierpieć dla dobra społeczeństwa? Bo porządku ktoś przecież musiał pilnować. Jeśli każdy strażnik miejski... każdy "obrońca sprawiedliwości" stwierdziłby, że nie chce tego robić... że to przerasta... i każdy by zrezygnował, to co wtedy? Gwałty... śmierć... kradzieże... na każdym rogu... w każdej sekundzie. Oi czuł obowiązek obrony ludzi, którzy sami się bronić nie potrafią.
- Jeśli... - odpowiedział Ekko na jego pytanie. - Jeśli bym nie zabijał, to zginęliby inni. Co innego jest złapać złodzieja, który nikomu nie zagraża i tylko ucieka... Co innego jest mierzyć się z bezwzględnym mordercą, który bez najmniejszego problemu może zabić 20 postronnych ludzi. Bezpieczniej jest uciąć takiemu głowę, niż spróbować spętać go linami.
Stary samuraj zdawać by się mogło... że czyta w myślach Hanowi. Nie była to oczywiście prawda, ale on także podzielał opinię naszego bohatera. Co można było rozwiązać bez zabijania... trzeba było rozwiązać bez zabijania. Jednak były takie sprawy, w których zabójstwo było konieczne. Każda inna opcja była gorsza. Można było spętać groźnego mordercę i oszczędzić mu życie... przynajmniej na jakiś czas. Ryzykowało się jednak tym, że on zabije przy okazji niewinnych ludzi. Dlatego należało pozbyć się typa tak szybko jak to możliwe, jak najszybciej się da... ścięcie głowy było więc niemalże idealnym rozwiązaniem. Oi po prostu przeżył dość sporo sytuacji, w których nie mógł "uratować" swojego wroga. Być może brał udział w jakiejś wojnie... ewentualnie bitwie. Czy podczas bitwy... kiedy strzały latają Ci nad głowami, wróg ścina kolejne głowy Twoich towarzyszy... przebija serca i płuca włóczniami... jesteś w stanie myśleć jak tego wroga obezwładnić? Jak ocalić jego nędzne życie? Nawet jeśli, to czy jesteś w stanie zrobić to co wymyśliłeś?
Zostawmy jednak temat "krwawej przeszłości" Oiego. Tym aspektem życia samuraj nie chciał się dzielić. Te wspomnienia chciał wyprzeć z głowy. Chciał o nich zapomnieć. Jednak swoją "wielką pasją" postanowił się podzielić. Szogi. Gra, której chłopcy nie znali. On znał doskonale. Ta gra... uratowała jego życie. Dosłownie. Parał się zawodem, którego nie znosił, jednak z poczucia wielkiego obowiązku... nie potrafił z niego zrezygnować. Wracał jednak do domu... i grał ze swoim mistrzem. Pracował jako samuraj, by żyć. Żył, by grać w szogi. To nie "droga samuraja" nadawała sens jego życiu. Sens jego życiu nadawała "droga szogi". Te małe, niepozorne pionki... były całym jego życiem. Od kilkudziesięciu lat jednak nie zagrał ani razu. Dlatego bardzo się ucieszył, gdy usłyszał, że może zagrać...
- Powiem Wam coś - powiedział w końcu. - Mój Mistrz, który nauczył mnie tej gry... który nadał mojemu życiu sens... kiedyś sam wziął udział w... Wielkim Turnieju. Bogaty kupiec zorganizował kiedyś taki turniej. Ponad 60 graczy, a mój Mistrz... ich wszystkich pokonał. Stał się prawdopodobnie najlepszym graczem szogi na świecie. Dostał medalion... a właściwie... medal. Medal, który mi przekazał, bo uznał, że jestem godny... że tak jak on mogę stać się mistrzem szogi. Medal, który jest tyle warty, że już kilku kupców chciało go odkupić... jednak ja go im nigdy nie sprzedam. Oni mówili tylko o pieniądzach. Nie interesowało ich nic poza monetami. Nie interesowało ich jak wszedłem w posiadanie tego medalu. Nie interesowało ich kim był jego poprzedni właściciel. Oni chcieli go dostać, bo dla nich był to po prostu "dobry biznes". Dlatego nie byli go godni. Jedynie przyszły mistrz tej "Wielkiej Gry" jest godny otrzymać ten przedmiot...
Starzec gdy tylko spojrzał na figury... na planszę... od razu sobie przypomniał. Opowiedział chłopcom historię tego medalu. Dla Oiego medalion ten był znakiem pomazania... namaszczenia... nadania godności, tytułu "Wybrańca". Jedynie osoba, która posiada w sobie "ukryty potencjał" może go otrzymać... Jednak Oi posmutniał.
- Niestety... zawiodłem nadzieje mojego Mistrza... nie zostałem mistrzem szogi. Sam nie jestem już godny tego medalu...
Misja wykonana pomyślnie!
24 PH (20 PH standard + 4 PH za misję grupową), 0 lub 250 Ryo!
250 Ryo - jeśli gracze zdecydują się opuścić Oiego i pójść do Mamony i opowiedzieć mu historię.
0 Ryo - jeśli gracze zdecydują się zagrać i rozpoczną tym samym kolejną misję w tej serii.
W następnym poście proszę o decyzję. Bierzecie 250 Ryo, czy rozpoczynacie kolejną misję?

Kopiuj

[b][color=#00FFFF]- Mowa Oiego[/color][/b]

[Han Gug]

Lato, 388 Rok

---

Oczywiście, że narzekał i żałował. Chęć cofnięcia się w czasie i przeżycia życia inaczej właśnie tym była. Nie było to jednak niczym dziwnym. Każdy człowiek w jego wieku miałby chociaż jedną taką sytuację. Jeden moment, w którym zachowałby się inaczej. Najważniejsze to jednak w ostatecznym rozrachunku zrobić to samo. Na pytanie, czy postąpiłeś słusznie, odpowiedzieć tak. Umieć wziąć na swoje barki konsekwencje własnych czynów. Nie było to łatwe, nie było to proste. Wyrzuty sumienia bardzo często potrafiły być znacznie cięższe od największych głazów. Człowiek łamał się pod ich ciężarem. Najsłabsi umierali. Dlatego zamiast trwać w tym jak głąb, powinni odpuścić zawczasu. Zrobić miejsce dla silniejszych. Niestety honor był idiotyczną ideą - a taką właśnie kierował się Oi.
-Nie zgadzam się. - odparł, bardzo pewnie trzymając się swoich przekonań. Złodziej czy morderca niczym się od siebie nie różnili. Obaj tak samo mocno szkodzili. Kto wie czy ten złodziej swoim występkiem nie zagłodził właśnie dwudziestu osób? Kto wie co stoi za intencjami takiego mordercy i nie doprowadza do rzezi, żeby uratować czterdzieści innych osób? Nie nam było ich oceniać, ale dopóki łamali prawo, jako jego obrońcy powinniśmy interweniować. Czy morderstwo było tutaj rozwiązaniem? No nie. -To pójście na łatwiznę. - dodał lekko poirytowany. Wbrew pozorom zabić było bardzo łatwo. Istniały narzędzia, które pozwalały to zrobić nawet bez zbliżania się do rywala. Bezpieczniej? Zabawne, że Oi używał tego słowa jako synonim do łatwiej. Gdyby nie irytacja, to Ekko pewnie wyśmiałby staruszka. Nawet najgroźniejszy morderca zasługiwał na uczciwy proces. Pokonany i skuty w kajdany stawał się bezbronnym człowiekiem jak każdy inny.
Jak cudowna była ta herbata.
-Niestety, chyba nie damy rady z Panem zagrać. Gra wygląda na dosyć skomplikowaną, a my nie znam zasad. - rzucił spokojnie. Niestety ani on, ani Ori nie mieli nigdy okazji, żeby zagrać w szogi. Szkoda, bo gra wyglądała na całkiem ciekawą. Miło byłoby spróbować, szczególnie po usłyszeniu historii staruszka. Miał potencjał by zostać mistrzem tej gry. Nie udało mu się, ale wciąż musiał być dobry. Może nawet wybitny. Jugo był wręcz przekonany, że gdyby zagrali, byłaby to sromotna porażka ze strony młodzieńców, ale to wciąż całkiem ciekawa lekcja.

[Kamiyo Ori]

Rozterki samuraja były całkowicie obce młodemu umysłowi Kamiyo. On nigdy nie był stawiany przed moralnymi wyborami, gdzie musiał wybierać pomiędzy życiem a śmiercią postronnych. Stąd też zabrakło mu dość wyobraźni, aby móc się postawić w jego pozycji, a przez to empatyzować z nim. Czuł jednak, jak narasta złość w jego towarzyszu. Czyżby on miał odmienne zdanie do starca? To było bardzo dziwne, bo blondynek wcześniej nie wykazywał takiego zachowania, jedynie kierując się beztroską. Widocznie musiał być to na tyle zapalny temat.

Dopił resztę swojej herbaty spoglądając na dno kubeczka. Wciąż czuł jej niesamowity aromat w ustach.

Oi zdecydował się zignorować jego prośbę. Cóż, jego prawo. On sam był co prawda dość zainteresowany rozgrywką, ale bez solidnych podstaw nie będzie żadnym wyzwaniem dla przeciwnika. Tak czy inaczej nauczył się sporo od starca, chyba więcej niż sam chciał pokazać. Przede wszystkim ludzie w jego wieku byli strasznie nielogiczni. A może to nawet nie była kwestia wieku? Po drugie nie dostrzegał hipokryzji we własnych słowach. To już raczej chciał przypisać do wieku. Po prostu miał taką nadzieję.

- W takim razie zmierzę się z Panem dopiero, kiedy nauczę się zasad tej gry. – Uśmiechnął się nieznacznie. Trochę szkoda było teraz go opuszczać ale miał wrażenie, że Ekko zaczął się już niecierpliwić. Może to zirytowanie? Tak czy inaczej nie wypadało się teraz rozdzielać. W końcu podjęli się zdania wspólnie i wspólnie je zakończą.

- Nie będziemy już dziś zawracać Panu głowy. Zwłaszcza o tej późnej porze. – Odsunął lekko filiżankę po herbacie. – Dziękujemy bardzo za gościnę. – Wieczór się powoli kończył i zbliżała się noc. Trzeba było jeszcze dotrzeć do kupca, aby dopełnić transakcji. Jego kupiecka duma była na szali.

[Yasuo]

Kamiyo Ori, Han Gug
Misja rangi D
37/22+
Lato, 388 roku Bezpieczniej? Łatwiej? Prościej? A co to za różnica? To co było prostsze, łatwiejsze... było także dużo bezpieczniejsze. Oi jednak nie zamierzał wdawać się w zbędną polemikę na temat tego co już było. Irytacja Ekko trochę go zirytowała, ale nie dał tego po sobie poznać. Jednak uznał, że jedno słowo wyjaśnienia się należy. No, ewentualnie kilka:
- Oczywiście, że to było pójście na łatwiznę - przyznał rację chłopakowi - Ale czasem lepiej i bezpieczniej "pójść na łatwiznę". Na tym zakończmy rozmowę na ten temat, dobrze?
To było pytanie retoryczne. Ekko naprawdę uważał, że skrępowany przeciwnik jest bezbronny? W wielu przypadkach tak było. Ale nie zawsze tak musiało być... Większość shinobich posiadała umiejętność wyswabadzania się z więzów. Kajdany... nie zawsze były dostępne. A nawet gdyby, to jaka Han Gug miałby pewność, że nagle jego wróg nie użyje jakiejś "techniki bez pieczęci" i zabije połowę strażników, nawet będąc skutym? Czy skucie wroga kajdanami odbierało wrogowi możliwość używania chakry? Mało tego, niektórzy samurajowie posiadali na tyle siły, by samą wielką siłą zerwać kajdany i się oswobodzić. Czy takiego kogoś można było uwięzić? Oi jednak nie zamierzał ciągnąć tego tematu. Po co sobie humor psuć? Staruszek wychodził z założenia, że podzielił się opinią. Jego młodziutcy rozmówcy także się podzielili... Nie było potrzeby by jedna strona przekonała drugą. To znaczy... może i była, bo od tego mogło zależeć życie, ale po co sobie psuć humor? Oi westchnął lekko.
A więc nie znali zasad szogi. No nic, trzeba było im wytłumaczyć. Staruszek szybko przedstawił o co chodzi. Jednak nie było to "szybko". Było to najszybciej jak to możliwe. Gra była naprawdę skomplikowana, ale chłopcy mogli zobaczyć na czym polegają promocje, zrzutki i ruchy poszczególnych figur. Miał ze sobą planszę, więc mógł wszystko zademonstrować. W gruncie rzeczy, zasady gry nie były trudne. Trudność polegała na tym, by odpowiednio je wykorzystać. Liczyło się doświadczenie.
- Rozumiem, że jest dla Was za wcześnie - odparł ze smutkiem. W istocie, trudno wierzyć, by osoby, które dopiero co zasady poznały... mogłoby być godni tego medalionu. Ale może? Kto wie? Może warto by było spróbować? Ale nasi bohaterowie już podjęli decyzję. Oi dopił herbatkę i oznajmił:
- Rzeczywiście już późno. Ja będę się kładł spać. Dobranoc... wróćcie, jeśli będziecie chcieli zagrać. I dziękuję za wizytę.
Skłonił lekko głowę, po czym wszedł do domku, zostawiając młodzieńców samych. Pora wracać do Mamony...
Kupiec czekał na nich w umówionym miejscu. Co prawda, było już późno, ale jednak czekał. Karczmy są czasem otwarte przez całą noc. Dlatego nie było problemów ze spotkaniem się ze zleceniodawcą.
- O! Już jesteście? - zdziwił się. - Dowiedzieliście się czegoś?
Ekko i Ori mogli przedstawić mu historię medalionu. Kupiec tak jakby nie dowierzał własnym uszom. Przez taką głupotę... jak szogi nie mógł dopełnić transakcji i dotrzymać słowa danego przyjacielowi?
- Rozumiem. To cenna informacja. - Dał swoim małym "szpiegom" po woreczku z monetami. - Idę spać. Do zobaczenia!
Misja wykonana pomyślnie!
24 PH (20 PH standard + 4 PH za misję grupową), 250 Ryo!
W poprzednim moim poście uczestnicy mieli wybór: albo następna misja albo 250 ryo wynagrodzenia. Wybrali 250 Ryo.

Kopiuj

[b][color=#00FFFF]- Mowa Oiego[/color][/b]

[Han Gug]

Lato, 388 Rok

---

Dla blondyna różnica była ogromna. Idą na łatwiznę był jak Ci wszyscy przestępcy. Zwykły morderca, który usprawiedliwił swoje złe czyny szlachetnymi pobudkami. Jugo cieszył się, że psychika staruszka nie wytrzymywała takiej presji. W przeciwieństwie do kryminalistów, miał jakieś sumienie i podświadomie wiedział, że morderstwa nie są rozwiązaniem. Nie chcąc robić większych burd, uszanował prośbę staruszka. Bądź co bądź byli w gościach i nie wypadało się tak unosić. Może nawet Ekko zrobiło się troszkę głupio, ale nie żałował. Niczego nie zmieniłby w swojej wypowiedzi. Uważał, że każdego, nawet shinobi można obezwładnić do takiego stopnia, że nie będzie w stanie nikomu zagrozić. Na słabszych ludzi wystarczały łańcuchy, a na tych silniejszych - techniki, które skutecznie działały na każdą żywą istotę. Po to istniały rangi shinobi - żeby nawet zwykły Doko, mógł pochwycić przestępców na swój poziom.
Gra do najprostszych nie należała. Zapamiętać wszystkie figury, zasady i to jak się poruszają. Trochę tego było, a czas szybko leciał. Jugo chcąc chłonąc wiedzę od staruszka nawet nie zobaczył, kiedy zawartość jego kubeczka opustoszała. Szkoda, bo przy dobrej herbacie zdecydowanie lepiej się myśli. Han nie miał zamiaru znowu sprzeczać się z mężczyzną i przytaknął mu lekko. Zdecydowanie musieli jeszcze trochę poćwiczyć, żeby się z nim zmierzyć. Szczególnie, że Oi miła potencjał, żeby zostać Wielkim Mistrzem. U młodzieńców chyba nie było go widać.
-Dziękujemy Panu bardzo serdecznie. Dobrej nocy i do zobaczenia. - Jugo ukłonił się delikatnie i pożegnał staruszka. Delikatny uśmiech malował się na twarzy osiemnastolatka. Bez dwóch zdań była to bardzo owocna wizyta, z której sporo wciągnął. Głównie mentalnie.
-Dosyć łatwo poszło. - zaśmiał się lekko do Kamiyo w drodze do karczmy.
Mieli sporo farta, że przybytek był jeszcze otwarty. Z drugiej strony trwał turniej. Wielkie wydarzenie niosło za sobą masę gości, a goście mieli pieniądze. Nic dziwnego, że gospody chciały wykorzystać turniej do granic możliwości.
Mieli jeszcze więcej farta, kiedy okazało się, że Mamona jeszcze nie spał. Dosyć sprawnie i szybko mogli przedstawić całą sytuację i rozliczyć się z mężczyzna. Sprawnie i szybko, bo Jugo chciał już wrócić do swojego pokoju i odespać dzisiejszy dzień. Był pełen wrażeń, nie mówiąc już o tym, że wciąż odczuwał skutki przegranej walki.
-Co teraz planujesz mały Ori? - zapytał młodzieńca po wyjściu z karczmy. -Mam nadzieję, że dzisiejsza przygoda nieco pomogła Ci w Twoich rozterkach, albo chociaż odrobinę zbliżyła do odpowiedzi. Będę się powoli zbierał, bo padam ze zmęczenia, ale mam nadzieję, że jeszcze zobaczymy się w przyszłości. - uśmiechnął się szczerze i podał chłopcu dłoń na pożegnanie. Ukłony były uprzejmy i wyrażały sporo szacunku, ale taki gest wydawał się blondynowi bardziej męski, a przy okazji gdzieś zacierał granicę wieku pomiędzy nimi.

[Kamiyo Ori]

Koniec dyskusji był dużo bardziej napięty, niż początek. Atmosfera stosunkowo luźnej rozmowy o życiowych radach szybko się zmieniła w starcie ideologii pomiędzy dwoma „dorosłymi” w towarzystwie. Niewiele brakowało, by jeden obraził drugiego. A od tego właściwie prosta droga była, by jeden zrobił drugiemu krzywdę. Kamiyo siedział trochę jak na szpilkach wędrując wzrokiem od Oiego do Ekko, próbując wyłapać odpowiedni moment, aby się wtrącić w wymianę zdań. W takim momencie, aby nie zmieniła się w wymianę ciosów. Na jego szczęście, jego raczkujące zdolności mediacyjne nie musiały być wystawione na trudną próbę, bowiem starzec uciął łeb dyskusji. Naszła go wielka ochota, by odetchnąć z ulgą, ale gdyby to zrobił, to mógłby wywołać kolejną rozmowę uwypuklającą różnice w zdaniach obu mężczyzn. No i oczywiście byłoby to niezwykle niegrzeczne.

Kiedy starzec zaczął tłumaczyć zasady gry, oczy dwunastolatka błyszczały od zainteresowania tematem. Restrykcje związane z ruchem figur, promocje i zrzutki. Proste zasady gry mogły utworzyć bardzo złożone problemy i sytuacje warte rozważenia. Lekcja była krótka, ale bardzo rzeczowa. Tutaj ujawniło się zmęczenie gospodarza, który najwyraźniej nie kładł się spać aż tak późno sam z siebie. Przekroczył jednak swoją strefę komfortu, aby ugościć obce mu osoby. Dodatkowo jeszcze uraczył ich dość ciekawą rozmową, jak i gorącym napitkiem. Na dodatek powiedział im dokładnie to, czego się chcieli dowiedzieć. W żadnym razie nie był to wieczór zmarnowany.

- Jeszcze raz dziękuje za gościnę. Życzę dobrej nocy. – Skłonił się mężczyźnie i opuścił ze swoim towarzyszem jego mieszkanie. Spacerując po przyciemnionych uliczkach Watarimono blondynek wyraził swój entuzjazm w związku z wypełnieniem misji. – Czy ja wiem czy tak łatwo? Wiele osób nie docenia siły szczerej rozmowy, Panie Ekko. – Tak właśnie to widział. W końcu dla niego rozmowa była bardzo owocna i dostarczyła mu wiele informacji. Była również przyjemną odmianą od codziennych, krótkich wymian zdań podczas sprzedaży swoich dóbr.

Korzystając z kartki z adresem dotarli do gospody, w której przebywał ich zleceniodawca i dokonali transakcji wymiany. Informacje za pieniądze. Ale przede wszystkim za dobrze wykonane Mamona musiał być dużo bardziej przekonany do zdolności dwójki. Nie było to jeszcze na tyle wielkie osiągnięcie, aby wyrobić sobie reputację, ale hej. Od czegoś trzeba było zacząć.

- Chyba również się udam na spoczynek. – Złożył rękę w piąstkę i zasłonił nią usta ziewając. – Szczerze mówiąc, to teraz mam więcej pytań, niż odpowiedzi… - Wzruszył ramionami. - … ale to niekoniecznie jest coś złego. – Następnie rozbudził się nieco, gdy młodzieniec uścisnął mu rękę, zamiast tradycyjnie się skłonić. Zdziwił go dość ten gest, ale odpowiedział na uścisk. Nawet się uśmiechnął. Jak się w końcu rozstali, to Kamiyo ruszył w kierunku swojej „miejscówki” do spania.

z/t Kamiyo Ori i Han Gug

[Kamiyo Ori]

Czy był gotów? Na pewno chciał być. Czy za chęciami szły odpowiednie umiejętności? Raczej nie. Ale Kamiyo myślał. Rozważał jakie ma opcje i w jaki sposób może poprowadzić tą grę, aby osiągnąć zamierzony efekt. Czy lepiej by było dla niego, aby ukrył swe doświadczenie, by w decydującym momencie móc z niego skorzystać? Bardzo możliwe, ale był w tym jakiś fałsz, a on przecież nie miał kłamać. Musiał więc zagrać czysto. Nie było w sumie tak ważne czy wygra, czy przegra. Liczyło się doświadczenie nabyte i chęć dalszego doskonalenia.

Te wszystkie myśli kotłowały mu się w głowie, kiedy zdecydował się w końcu zapukać do znajomych drzwi. Do domu starszego mężczyzny, który żył na przekór własnych przekonań. Tego, który żył w sprzeczności, ale dzięki tym właśnie doświadczeniom był interesującym rozmówcą dla chłopaka, który był tylko samym potencjałem. Nieuformowanym kawałkiem drewna, z którego trzeba dopiero wydobyć ukryty kształt i znaczenie.

Zapukał więc do znajomych drzwi, w oczekiwaniu na to co dopiero miało nadejść.

[Yasuo]

Kamiyo Ori
Misja rangi D - Wielka Gra
1/15+
<Pora roku>, <Rok> roku Młody Kamiyo znowu zawitał do domku staruszka Oiego. Ciekawe czego młodzieniec tutaj szukał. Czyżby nie potrafił znaleźć sobie kogoś młodszego do towarzystwa? A może po prostu lubił starszych? Nie... to źle brzmi. Może przybył tutaj w jakimś konkretnym celu? Może chciał znowu porozmawiać ze staruszkiem i zasięgnąć jego "mądrości"? Oczywiście jeśli Kamiyo uważał Oiego za mądrego. Ewentualnie pośmiać się z jego głupoty. No, ale tutaj przybył. A skoro zapukał, to znaczyło, że nikogo nie było na zewnątrz. No i teraz pozostało czekać aż w końcu ktoś mu drzwi otworzy.
Nie musiał czekać zbyt długo chociaż "długo" to pojęcie względne. Musiał czekać około 2 minut. Czy to było "długo"? Niech on sam oceni. W końcu jednak Oi doczłapał się jakoś do drzwi i je otworzył. Popatrzył na młodego gościa i pogładził się po brodzie.
- Tak? O co chodzi? - zapytał. Czyżby nie pamiętał Oriego? W jego wieku nie byłoby nic dziwnego. Jednak po chwili coś zaczęło mu świtać. - Czy Ty, młodziutki, już tutaj nie byłeś?
No, tak. Był. Ale było jeszcze coś, co Kamiyo zobaczył we wnętrzu domu. A dokładnie nie coś, a ktoś. Pan Mamona siedział pochylony nad planszą do shogi i widocznie myślał nad swoim kolejnym ruchem. Chyba postanowił wziąć sprawy w swoje ręce i spróbować wygrać drogocenny i bezcenny medal. Co teraz?

Informacja:
Jeśli możesz, to podaj mi porę roku, rok i porę dnia. Chciałbym uzupełnić informacje, a nie wiem czy Twoja postać ciągle tkwi w przeszłości (w czasie turnieju) czy już w obecnym czasie forum.

[Kamiyo Ori]

Możemy ciągnąć wątek tuż po zakończeniu turnieju, więc Lato, 388 Rok, poranek.

Jest wiele rodzajów mądrości. Ta wrodzona, którą posiadają nieliczne jednostki. Należy do najrzadszej i często opiera się o logiczne myślenie. Jest ta akademicka, która wymaga ogromnych pokładów cierpliwości i samozaparcia, aby ją zdobyć. Jest jeszcze mądrość życiowa, czyli ta która przychodzi z każdym kolejnym rokiem przeżytym na świecie. Jeśli można było wątpić w jego wrodzoną, czy akademicką wiedzę, to nie było żadnych wątpliwości, że Oi swoje przeżył i z tym doświadczeniem przyszła mądrość. W takiej czy innej postaci. Całą sztuką było umieć z niej zaczerpnąć.

Młodzieniec skłonił się w drzwiach, kątem oka dostrzegając znajomego kupca pogrążonego w zamyśleniu nad kolejnym ruchem. Zaskoczyło go to. Pozytywnie. Widać był on również wyznawcą reguły, że jeżeli coś się chce zrobić dobrze, to należy samemu. Albo po prostu skończyły mu się pomysły w jaki inny sposób może zdobyć ten medalion.

- Witam serdecznie, nazywam się Kamiyo Ori. – Odpowiedział po wyprostowaniu. – Tak, byłem u Pana wcześniej, Panie Oi. – Kątem oka spojrzał na Mamonę. – Miałem nadzieję, na kilka rozgrywek z Panem w shogi, ale jak widzę ma pan gości. Czy powinienem wrócić w innym terminie? – Jak mawiają dwoje, to zgrana kompania, ale przy trzech osobach robi się tłum.

[Yasuo]

Kamiyo Ori
Misja rangi D - Wielka Gra
3/15+
Lato, 388 roku Oi zamyślił się. Zaczynało mu świtać i to coraz bardziej. Mniej więcej wiedział już pod którą gwiazdą mu świta czy coś w ten deseń. Przemówił:
- Tak, tak, już pamiętam. Byłeś tutaj niedawno z takim innym młodzikiem, prawda? - Następnie odpowiedział na zadane. - Pan Mamona dowiedział się, dlaczego nie był godny i poprosił o grę. Gramy już trzecią grę! O właśnie jest mój ruch! Możesz zostać i popatrzyć, a potem pogramy.
Szybko - jak na staruszka - podszedł do planszy i wykonał swój ruch, uśmiechając się. To był ruch kończący grę. Oi ponownie, trzeci raz z rzędu wygrał.
Chwilę później doszło do rozmowy między Mamoną, a Oim, którą to Kamiyo doskonale słyszał, nawet jeśli nie zdecydował się wejść do środka. Rozmowa ta była taka:
- Znowu Pan wygrał, Panie Oi. Gratuluję. Ja już nie gram. Niech Pan wybaczy.
- Cała przyjemność po mojej stronie, ale niestety mojego medalu Panu nie dam.
- Wiem, niestety.
Staruszek zamyślił się. Ciągle nie wiedział jakim cudem Mamona dowiedział się o tym. Czyżby ktoś mu doniósł? Popatrzył na Kamiyo (o ile Kamiyo jeszcze tutaj był) i uśmiechnął się lekko. Machnął ręką, a następnie znowu przeniósł wzrok na Mamonę.
- A może ten młodzik ze mną zagra w Twoim imieniu?
Ostatnie zdanie ewidentnie odnosiło się do naszego bohatera. Mamona również na niego spojrzał, a następnie podszedł do niego i powiedział:
- Znów się widzimy. - Teraz Oi miał pewność skąd Mamona wiedział, ale nie było potrzeby tego ukrywać. Starzec mógł w końcu zagrać i to dzięki Kamiyo i Ekko. Liczyły się tylko shogi. Oi kochał tą grę i tylko ta gra mu została. Dlatego nie miał żadnych pretensji do Kamiyo. Dał młodzikowi znak, by ten podszedł. Zachęcał go do gry. - Zagrasz w moim imieniu? Oczywiście, jeśli potrafisz.
Co się teraz stanie? Ile ludzi straci swoje głowy? Czy poleje się krew?

- Mowa Oiego

Kopiuj

[b][color=#00FFFF]- Mowa Oiego[/color][/b]

- Mowa Mamony

Kopiuj

[b]-Mowa Mamony[/b]

[Kamiyo Ori]

Cóż, pomimo niezbyt eleganckich metod, jakich użyli wraz z Ekko wobec staruszka ten najwyraźniej wyciągnął z tego coś dla siebie. Taki rodzaj transakcji lubił najbardziej, gdzie wszystkie strony wychodzą zadowolone. Niestety nie zawsze udaje się taką równowagę osiągnąć, co nie zmienia faktu, że dążenie do niej jest jak najbardziej słuszne.

Oczywiście nie zniknął jak tylko zobaczył Mamonę. Cóż, niektórzy może na jego widok mieli ochotę brać nogi za pas, ale póki co Kamiyo nie narobił tyle długów, ani co ważniejsze wrogów, by musieć się ratować ucieczką. Wszelkie biznesy prowadzone przez chłopaka były całkowicie legalne i nie można było by mu zarzucić unikania płacenia podatków oraz potrzebnych koncesji i pozwoleń. Często ludzie byli nawet zdziwieni, że malec wchodził do wielkich budynków administracyjnych, by uiścić stosowne opłaty na funkcjonowanie swojego biznesu. On jednak zdawał sobie doskonale, że aby Kamiyo Entreprises w przyszłości zmonopolizowało rynek, to teraz musi mieć nieskazitelne papiery. Bez sensu robić przekręty podatkowe na setkach ryō. Na to przyjdzie czas przy dziesiątkach i setkach tysięcy.

Propozycja grania w imieniu kupca bardzo go zdziwiła. Znaczy się w tym właśnie celu przybył do przybytku Oiego, aby móc zweryfikować to, czego się nauczył w domu gier. Rozumiał już podstawowe zasady poruszania się pionków po planszy. W tej grze przewagę miał ten, kto potrafił dalej wybiec w przyszłość. Kolejne sekwencje ruchów pokrywały całą szachownice w złożony wzorzec zależności i wzajemnych relacji. Stan ten wymagał jednak ogromnego skupienia ze strony chłopca, pomimo tego, że była to poniekąd jego specjalność.

- Bardzo chętnie zagram w Pańskim imieniu, Panie Mamona. – Skinął mężczyźnie, a na jego twarzy wypłynął lekko wymuszony uśmiech. To w końcu było najważniejsze, zachowanie właściwych relacji biznesowych z tym dżentelmenem. W końcu kto wie, czy nie otworzy mu to jakichś nowych drzwi w przyszłości? Na pewno mogłoby mu je zamknąć, jakby zachował się gorzej.

– Właściwie to po to tutaj przyszedłem, aby móc się spróbować w tej grze, Panie Oi. – Skierował swoje błyszczące w zainteresowaniu oczy na starca, który zaaranżował mu taką możliwość. Kto wie, może nawet skrywał kolejne życiowe rady lub refleksje, z których mógłby coś wyciągnąć?

[Yasuo]

Kamiyo Ori
Misja rangi D - Wielka Gra
5/15+
Lato, 388 roku No i wszystko było już ustalone. Młody Kamiyo Ori miał zagrać w imieniu Mamony, który kilkukrotnie już przegrał. Mamona miał nikłą nadzieję, że jednak Kamiyo da radę wygrać nagrodę w tej jakże dziwnej, póki co jeszcze, dla niego grze. No, ale po prawdzie, czy młodzieniec miał szansę wygrać z weteranem? Stary Oi natomiast bardzo się cieszył, bo w końcu zaczął znowu grać. Tak długo tego nie robił. Ori natomiast miał swoje cele, o których prawdopodobnie wiedział tylko on. Chęć bogactwa czy sławy, wykonanie zadania, znalezienie swojego miejsca w życiu, czy może liczyła się tylko gra... Czy to było ważne? No nie było. W każdym bądź razie, sytuacja była korzystna dla wszystkich tutaj zebranych, a nie zawsze tak bywało.
- Zaparzyć herbatę? - zapytał w końcu stary samuraj. Mamona przytaknął, a Oi tylko się uśmiechnął, chociaż pytanie tak na prawdę było skierowane do młodego przybysza. Popatrzył więc na Oriego pytająco. Nie czekał jednak zbyt długo na odpowiedź i od razu zaczął przygotowywać trzy świeże, ciepłe, aromatyczne herbaty. Aż sam bym się takiej napił.
W pewnej chwili popatrzył na Mamonę. Popatrzył też na Kamiyo Oriego. Tak jakby chciał o coś ich poprosić. No i w końcu poprosił:
- Moglibyście przygotować planszę?
Nie była to chyba zbyt wygórowana prośba. Mamona skinął głową i odpowiedział:
- Już się robi!
W końcu do kolejnej potyczki należało przygotować świeże pole bitwy. Kupiec znał zasady i wiedział jak należy ustawić pole do gry. Ori pewnie też wiedział jak należy te pionki różne poustawiać, żeby gra była gotowa. Dlatego powinno wszystko pójść sprawnie.
Po pewnym czasie zarówno plansza, jak i herbata... wszystko było przygotowane. Trzech mężczyzn - no, jeden nieletni trochę - zasiadło przy wspólnym stole, przy herbacie i grze. Grać miało tylko dwóch. Trzeci po prostu kibicował. Sercem oczywiście był za młodym, swoim czempionem można by rzec. Jednak umysł podpowiadał mu, że to staruszek znowu zatriumfuje. Pozostało już tylko wylosować tego kto będzie zaczynał grę. Tego kto będzie grał potoczne mówiąc "czarnymi", bo to czarne zaczynały. Ta rola przypadła Oriemu.
- Brawo! Zaczynasz - oznajmił Oi podekscytowany. Był już gotowy do gry. Nic jednak nie stało na przeszkodzie, by trochę porozmawiać. - I jak? Jakieś przemyślenia odnośnie naszego poprzedniego spotkania? Znalazłeś już swoje odpowiedzi?
Mamona nadstawił uszu. Ten dzień był dla niego naprawdę interesujący. Może odpowiedź Kamiyo będzie wisienką na torcie? Jedną z dwóch wisienek, bo drugą będzie wygrana medalu... Co teraz?

- Mowa Oiego

Kopiuj

[b][color=#00FFFF]- Mowa Oiego[/color][/b]

- Mowa Mamony

Kopiuj

[b]-Mowa Mamony[/b]