Ryokan Mizu ni ume

[Hikari]

Przedłużające się spotkanie powoli dobiegało końca. Było ku temu kilka znaków przy stole, spowolnienie kolejnych kolejek, brak nawet pustych talerzy zabranych gdzieś w międzyczasie przez obsługę czy powolne rozchodzenie się towarzystwa. Zanim Kuroi odłączył się od grupy podzielił się swoimi planami na przyszłość, a raczej tymczasowym ich brakiem oraz uwagą również zauważającą to co Terumi. Zbliżenie się tej dwójki z propozycją kończącą się w jeden sposób. Osobiście był prawiczkiem, ale wiedział z czym wiążą się te sprawy. Bywały sytuacje w których się osoby płci przeciwnej do niego dobierały, nawet dość nachalnie. W życiu nigdy nie liczył na przygody, a związku też nie szukał z sobie znanych powodów.
- Do zobaczenia, mam nadzieję prędzej niż później.
Terumi pożegnał się w nieprzerwanie dobrym humorze podnosząc prawą dłoń, aby po chwili wrócić do rozmowy która wciąż pozostawała spokojna. Czyżby się mylił do intencji białowłosego, a może ten widząc poprzedni pokaz wolał uniknąć napięć w relacjach? Nie wnikał, bo mógłby niepotrzebnie wsiąknąć. Nigdy nie szukał konfliktów, poza wyjątkiem kiedy dowiedział się o przekraczaniu pewnych granic. Zależnie jak daleko dana jednostka potrafiła się zapomnieć mogła zostać przez niego nawet na eksterminację. Tymczasem mając zgodę dziewczyny i brak obiekcji przeszedł do działania zaczepiając obsługę, bo sam miał sprawę do załatwienia.
- Czy mają państwo jeszcze wolne dwa wolne pokoje? Najlepiej jednoosobowe, jeżeli Kyou szuka również noclegu to trzy.
Hikari prawdę mówiąc nie był zadowolony z noclegu znalezionego pierwszej nocy, kiedy robił to późną porą więc nie narzekał. W planach miał zmienić miejsce pobytu, a teraz nie pozostało zbytnio czasu szukać. Tutejszy standard też mu odpowiadał, pytanie tylko co z białowłosym. Mogło dopaść go lenistwo, przez które nie chciałby wracać do swojego apartamentu.
- Zostały nam dwa jednoosobowe. Możemy też zaproponować pokój dwuosobowy z promocją gdyby używała go jedna osoba.
- Co powiecie na to? Nie płaciłem wcześniej, więc mogę opłacić nocleg.
Zamiast dywagować o dalszych ich losach przeszedł do działania podrzucając ciężką do odrzucenia ofertę. Ryo zawsze posiadał pod dostatkiem, choć nie było jego celem chwalenie się tym. Ot zupełnie nie przykładał uwagi do gotówki będąc dość rozrzutny, chętnie się nią dzieląc. Szczególnie po alkoholu czy przy osobach w potrzebie. Z drugiej strony, nie pochwalał rozdawnictwa mogącego rozleniwić ludzi. Sam wykonywał misje, służył swojemu szczepowi w razie potrzeby i wykonywał nadane mu obowiązki. Jednorazowa pomoc to co innego, ale gdyby ktoś miał to nadużywać musiałby również sobie zapracować.

[Misae]

Dla kogoś kto stał z boku mogło to wyglądać dość... nieprzychylnie jeśli chodziło o białowłosą. O odpowiedzialności nawet nie było co wspominać. Zamiast jednak mieć poczucie winy, lub zawstydzenia dziewczyna była szczęśliwa. Ba! Patrząc na nią, trudno było nie dostrzec aż delikatnego blasku jaki bił od jej osoby. Blask osoby, która znalazła się w szczęśliwym miejscu. Nie chodziło o to, że potrzebowała atencji. Serce rozpierała jej radość, że poznała ludzi, którzy nawet nie znając jej długo od razu ruszyli jej z pomocą. Nie chcieli zostawić jej samej sobie. Od tak. Nic od niej nie dostali, a dziewczyna miała wrażenie, że wygrała na loterii.
Najpierw musiała jednak odpowiedzieć obsłudze, skoro Terumi już ich zawołał. Odeszła kilka kroków by stanąć przy mężczyzny zawołanego chwilę wczęsniej.
-Pojedynczy wystarczy, bardzo dziękuję - skłoniła lekko głowę. Zaraz po tym zwróciła swoje skrzące się od wzruszenia i alkoholu kolorowe tęczówki.
-Spokojnie, opłacę swój pokój, nie jest ze mną znowu tak źle, ale - odparła z uśmiechem i niewielkim rumieńcem na twarzy. Trudno było stwierdzić, czy jego powodem były procenty czy bardzo zacne towarzystwo - aż ciepło się robi w sercu wiedząc, że w świecie jest tyle osób z dobrym sercem. - wyznała to co siedziało jej na duszy. Dodatkowo czuła, że powinna dodać coś więcej, mimo, że to co do tej pory powiedziała wystarczyło już w zupełności.
-Dobrze zrobiłam, ufając Ci Kyu-san. Nie żałuję tego - skłoniła się lekko do białowłosego. Mimo swego bardzo ekstrawertycznego sposobu bycia Yamanaka wierzyła/wiedziała niepotrzebne skreślić, że młodzieniec ma dobre serce. Może jeszcze dalej dość młode nawet jak na jego wiek, jednak była to dobra cecha. Kunoichi sięgnęła po płaszcz, który zawiesiła na ramionach, co było znakiem dla małego uszatka, że ma stanąć przy swojej opiekunce i bacznie jej pilnować nim zostanie zgubiony przez białowłosą.
-Mam nadzieję, że nasze drogi jeszcze się skrzyżują, bo cieszę się, że dane mi było was poznać. - w jej głosie nie było słychać nawet odrobiny zająknięcia czy kłamstwa. Zawsze tak było gdy mówiło się z głębi serca. Misae nie była dobrą kłamczuchą, może zbyt dobrze ją wychowano? Choć z drugiej strony kobieta powinna umieć kokietować i obracać prawdę na swoją stronę. Może jeszcze się tego nauczy.
-Dobranoc Kyu-san, Terumi-san. - skłoniła się lekko, po czym z promiennym uśmiechem pomachała dłonią na pożegnanie i ruszyła w stronę recepcji. Pora była sfinalizować wynajem pokoju nim zaśnie na środku korytarza i ktoś ją okradnie.


Noc dziewczynie minęła bardzo spokojnie. Po wykonaniu wieczornej toalety co z lekko mniej pewnym krokiem i ruchem było trudniejsze i zajmowało więcej czasu mogła sobie pozwolić aby najzwyczajniej w świecie oddać się w objęcia Morfeusza. Emocje całego dnia, alkohol i długa podróż były doskonałym połączeniem, sprawiającym, że gdy tylko policzek kunoichi dotknął poduszki ta od razu usnęła, a wraz z nią tulący się do jej policzka Tomoe.
Trudno było kunoichi powiedzieć ile dokładnie spała. Zapewne dłużej niż zamierzała, ale nie narzucała sobie z góry żadnej konkretnej godziny - wiedziała, że byłoby jej trudno dopilnować aby nie minęła. Była teraz kowalem swojego losu i nie była odpowiedzialna za nikogo więcej - pomijając oczywiście małego liska, nad którym dalej sprawowała pieczę.
Misae ubrała świeże ubrania, zjadła coś w restauracji i wymeldowała się z Ryokanu. Nie wiedziała czy spędzi tutaj kolejny nocleg czy wyruszy gdzieś dalej, więc nie chciała aby jej niepewność zabrała komuś szansę na sen w wygodnym łóżku, bo takie bez wątpienia tutaj mieli. Do standardu na tym poziomie przywykła w domu więc jej nie przytłaczał ani nie krępował, jednak wiedziała, że skoro podróżuje sama będzie musiała uważać na wydatki - z jednej strony nie musiała płacić za nikogo innego, jednak z drugiej pokoje grupowe były zdecydowanie dużo tańsze. No ale to nie temat na teraz. Teraz co jako jedyne było ważne to nucąc coś pod nosem, z lisim towarzyszem tulącym się pod jej płaszczem było ruszyć z uśmiechem przed siebie ku nowym przygodom

ZT

[Kyoushi]

• To był koniec. Nie było już nic. Wszyscy się rozchodzą. Czas był spać i dotrzeć na ten finał, na którym i tak niespecjalnie mu zależało. Aktualnie jego myśli kręciły się gdzieś koło tego, że spaliłby ziołowego szluga i przeszedł się do siebie między pustymi alejkami. O tak, teraz to miał w głowie. Niewiele myśląc nie musiał nic więcej robić, tylko to co tak naprawdę chciał. Później już doszło do tego, że to Terumi zajął się ogarnianiem noclegów dla dziewczyny. Nie tylko, miło z jego strony, że pomyślał także o białowłosym, ale ten już mówił, że posiada swoje lokum.
  - Ja już mam swój, dzięki Hikari – powiedział, wznosząc rozchodniaczka. To musiał być ostatni kieliszek, który już spowoduje u niego totalne wyluzowanie. Nie musiał się już niczym przejmować. Nie dziś. W dodatku włączyła się Misae, która miała zapłacić za swoje. Cóż, nie musiał nic więcej dodawać, a także nie komentował tego, że ma dobre serce. Tak nie było. Przynajmniej sam tak nie uważał. Był bezwzględny i zawsze wybierał ścieżkę, którą kroczyła śmierć. Może tylko dla osób wyjątkowych bywał dobry, tak jak jego przyjaciele czy tacy, których wyeliminowanie nie daje mu żadnych korzyści. Mimo wszystko to było bardzo miłe, że białowłosa tak uważała.
  - Cieszę się, że tak uważasz. Przyjemność po mojej stronie i mam nadzieję, że nigdy się tą decyzją nie rozczarujesz – dodał, tarmosząc swoje włosy, rozgarniając je jeszcze bardziej. Ten chaos reprezentował to jaki sam był. Nieogarnięty.
  - W takim razie miło mi było niezmiernie i… Do zobaczenia! Z Tobą pewnie szybciej niż później – powiedział do Hikariego, by ponownie zwrócić się do Misae – Dobranoc i a nuż znów przyłapiesz mnie na czymś nietypowym na trybunie.. – powiedział, w mig odwracając się, machnąwszy jeszcze ręką na pożegnanie i ruszył w stronę swojego noclegu. W tym czasie mógł wyjąć zza płaszcza jednego ze swoich zawijasów i skrętów by szybko go odpalić i pozostawić za sobą na ulicy potężne obłoki dymu, które niemal go chowały. Nie było szans teraz na rozróbę. Wrócił powoli, by przespać się na spokojnie…
  
  z/t

[Hikari]

Kyou odrzucił propozycję przenocowania tutaj, natomiast Misae podeszła do Hikariego sama przejmując pałkę w sprawie jej pokoju. Naturalnie, nie narzucając dał jej porozmawiać z obsługą pierwszej. Dopiero później również poprosił o pojedynczy nie potrzebując większych luksusów. Dziewczyna też zechciała opłacić swój nocleg, nie miał w tej kwestii nic do gadania więc lekko westchnął i rozłożył na boki bezradnie ręce dostrzegając na twarzy uśmiech z niewielkim rumieńcem od alkoholu. Dzisiejszy trunek porządnie rozgrzewał uczestników popijawy od wewnątrz co odczuwał na swoich polikach od dwóch kolejek bodajże.
- Chciałbym samym opłaceniem pokoju posiadać dobre serce, ale to wciąż zbyt mało.
Jego duszę obciążały błędy przeszłości, przez które ciężko powiedzieć aby był zacnym człowiekiem. Nauczył się mimo ich uśmiechać oraz żyć, tylko wymazanie tamtejszych uczynków było niemożliwe. Zresztą, czy chciałby pozbyć się wyrzutów sumienia w zamian aby nigdy nie dostał wisiorków? Bał się szukać odpowiedzi na to pytanie, podświadomie zdając sobie sprawę, że byłaby ona negatywna. Był najgorszym z najgorszych, który szukał tylko podobnych do siebie do zabicia dla odkupienia.
- Ta, widzimy się ponownie na imprezie. Musimy się postarać, aby nie była gorsza.
Odpowiedział z uśmiechem czerwono-okiemu na pożegnanie. Dzisiejszego wieczora nie popadał jednak w zadumę nad porażkami, a przyszłymi możliwościami po takim zakończonym pozytywnie dniu.
- Gdybyś potrzebowała jakiejkolwiek pomocy, w recepcji powiedzą gdzie nocuję. Śpij dobrze.
Będąc wolnym wpierw wyszedł na balkon zaczerpnąć świeżego powietrza. Potrzebował trochę ochłonąć, niestety jednocześnie wytrzeźwiał w pewnym stopniu więc po załatwieniu formalności zamówił jeszcze sake, które zabrał z sobą do pokoju. Następnego dnia skończył cały obolały, tak więc nie opuszczał swojego pokoju aż do finału kiedy to postanowił wyjść na arenę stwierdzając, że niewiele straci.

Z/T -> trybuna południowa

[Seiren]

Ryokan Mizu ni Ume. Wystarczyło po drodze zapytać kilka osób i tak oto Seiren i Shirai trafili pod drzwi odpowiedniego przybytku, o którym wspominał Kyu. Gdy weszli do środka, ich oczom okazała się całkiem przyjemna sala i nawet nie było tu tak tłoczno, jak się spodziewała kunoichi. Wszyscy jeszcze byli na trybunach. Podeszła więc do blatu i zamówiła pokój, razem z obiadem. Właściciel krzywo spojrzał na Shiraia, ale zdając sobie sprawę, że ma do czynienia z shinobi, to nie robił większych problemów, zwłaszcza że Inuzuka zapewniła, że nie będzie sprawiać problemów. Dostali więc kluczyk od pokoju i usadowili się gdzieś w kącie sali jadalnej, ale tak, żeby mieć dobry widok na drzwi frontowe. Seiren zamówiła dla siebie dużą michę ramen z mnóstwem mięsa, zaś dla Shiraia poprosiła o surowe mięso, również w dużej ilości, pochodzenia obojętnego. Co tam gospodarz będzie miał, to da, w końcu pies nie był wybredny. Ostatecznie dostał spory kawał sarniny, który szybko zaczął pochłaniać pod stołem, zaś Seiren skupiła się na wciąganiu klusek.
- Myślisz, że Ichirou się pojawi? - Zapytała wilczura między kęsami. - Odniosłam wrażenie po tym, co mówił Kyu, że to to raczej zadufany w sobie dupek.
- Nie mam pojęcia. - Odpowiedział Shirai. - Ale jeśli się nie zjawi, to sami go poszukamy. Taka sławna postać raczej się nie ukryje, bo wszędzie jest o nim głośno, gdy tylko się pojawi.
- Miejmy nadzieję, że jednak się pofatyguje. - Westchnęła Seiren, merdając patyczkami w zupie. - Przynajmniej to będziemy mieć z głowy.
- Czemu tak Ci zależy? - Zapytał Shirai. - Co Ci da spotkanie z Wilkiem?
- To, co Tobie z Akirą. Doświadczenie. - Odpowiedziała Seiren. - Sporo rzeczy mogę się od niego dowiedzieć i nauczyć, bo przecież nie będę truć dupy Liderce, nie? No i przy okazji może się dowiem, czy zamierza kiedyś wrócić, czy jeszcze Klan coś dla niego znaczy i tak dalej. Słyszałeś to, co powiedział Kyu. Jest ciężko okaleczony, to okropne.
- Tak, słyszałem. - Potwierdził wilczur. - Teraz może polegać tylko na swoich Ninkenach.
- Miał swoje za uszami, ale to niezwykle utalentowany Inuzuka. - Przyznała Seiren. - To będzie zaszczyt, móc się z nim spotkać, o ile tylko Ichirou nam powie, gdzie go szukać.
- Zobaczymy. - Mruknął Shirai. - Tylko bądź grzeczna i nie wskakuj mu na kolana.
Seiren skrzywiła się, po czym zajrzała pod stół, gdzie chował się pies i pokazała mu język. Na Kyu podziałało idealnie, no ale nie każdy Samiec był taki sam i będzie trzeba wybadać grunt, żeby wiedzieć, jak powinna się zachować. Miała nadzieję, że będzie chociaż w sympatyczny, jak Kensei, z którym naprawdę dobrze prowadziło jej się rozmowę. Okaże się zapewne niebawem, o ile Diabeł postanowi się zjawić. Nie ma co, Kyu obracał się w wysoko postawionym towarzystwie.

[Kyoushi]

• Pojawił się i on. Gość, który poruszał się pośród tłumów jak kot, którym w końcu był. Nie miał z tym większych problemów, także nie miał z tym by odnaleźć człowieka, na którym mu zależało. Nikt tak nie świecił się w tłumie. Nikt poza tym jednym. Pojawiwszy się dość niespodziewanie, w zasadzie tylko Ichirou go wyczuł. Nic dziwnego, nie był to byle pierwszy lepszy shinobi. Kana, której tak naprawdę nie znał, a z którą się przywitał kulturalnie skinęła głową w jego kierunku, co odwzajemnił ze swoim słodkim uśmieszkiem na twarzy. Została obdarowana czymś nierzadkim w jego wykonaniu. Cóż, to był koniec kręcenia lodów przez Ichirou, trochę przykro, ale był rzeczy, na które nie miał wpływu. Białowłosy widząc lider Klepsydry, który chciał spędzić z nią jeszcze jakiś czas sam, po prostu ruszył w kierunku schodów, tam oparłszy się tyłkiem o barierkę założył rękę na rękę i obserwował jeszcze tłumy, które powoli wychodziły, a także lidera. Gdy w końcu byli mniej więcej na jednej wysokości ruszyli w kierunku Ryokanu, a on sam mógł włożyć ręce do kieszeni, by kontynuować podróż wraz z Ichirou.
  - Kakita? To ten sztywny samuraj? Uh, to chyba już nie będzie chciał się i ze mną mierzyć... - zastanowił się, idąc przed siebie i spoglądając w niebo. W końcu zaczęło już być zimno, przez tę pieprzoną zimę, która nastała. Nie był pocieszony faktem, iż jego pojedynek, najbliższy teraz został odsunięty i nie miał nawet okazji by dobyć miecza. - Też nie miałem ochoty cię ciągać po ryokanach, uwierz. Stąd ruszymy do Seinaru? - dopytał szybko, bez zbędnych ceregieli. Był totalnie wyluzowany i spokojny. Nie miał też okazji by gdziekolwiek się nagle wyszaleć, więc niczego niespodziewanego nie robił. Tym razem był grzeczny i prześlizgiwał się z miejsca do miejsca.
  Gdy w końcu dotarli do Ryokanu nie trzeba było długo szukać brązowowłosej. Nie chciał się wtrącać, więc gdy tylko ją zauważył, machnął jej ręką na powitanie z uśmiechem, a następnie przekazał Diabłowi Pustyni o kogo chodzi. Wskazanie głową było wystarczające, gdy on oparty o jeden z filarów tuż po wejściu miał poczekać na niego i opuścić ośrodek. Ona miała czas na rozmowę, której tak pragnęła. Zorganizował to i dotrzymał słowa...

Prawdopodobnie z/t z Ichirou po rozmowie

[Ichirou]

Pojawienie się Kyoushiego i informacja o rzekomo ważnej sprawie wymusiły lekką zmianę planów na najbliższy czas, które jednak nie były na tyle istotne, by odczuć zauważalną stratę. Czas spędzony z rudowłosą w ogólnym rozrachunku był dosyć miły, ale też bez rewelacji – Kana chyba dopiero powolutku zaczynała zbierać się na małą pewność siebie, jedna raczej nie dało się z niej wykrzesać wiele. Sam turniej też w zasadzie dobiegł końca i pozostały jedynie ostatnie formalności związane z nagrodzeniem zwyciężczyni, a te w wykonaniu samurajów były skazane na nudę. Ichirou nie przegapił więc wiele, a mógł przynajmniej załatwić sprawy w miarę sprawnie, by wraz ze swoimi ludźmi i innymi zainteresowanymi ruszyć niebawem do posiadłości Pasterza z Teiz.
- No ten sztywniak. Strasznie głupie zasady walki. Kakita co prawda jako pierwszy zaliczył punkt, ale potem Seinar przestał się ceregielić i solidnie dziabnął gościa – opowiedział pokrótce o pojedynku, bo nie był na tyle koneserem, by rozpoczynać monologi o zawiłościach bezpośredniego starcia i wszystkich ruchach obu walczących. Zresztą, siwy nie wyglądał na szczególnie zainteresowanego, więc pewnie najważniejsze informacje mu w zupełności wystarczały.
- Ta. Seinar niech tam załatwi swoje sprawy do końca u tego szefa samurajów, ja zgarnę swoje rzeczy i rozejrzymy się za pozostałymi, żeby nam nie uciekli.
Niedługo później zjawili się we właściwym lokalu. Tam rozejrzeli się za wspomnianą Inuzuką, którą prawdopodobnie szybciutko znaleźli. Towarzystwo psa mimo wszystko nie było rzeczą zbyt powszechną.
- To ona? - dopytał się, niedbałym gestem dłoni wskazując na kobietę o brązowych włosach. Moment później znalazł się tuż przy niej i od razu przeszedł do rzeczy. Nie miał ochotę bawić się w kurtuazje. I tak już wiele zrobił stawiając się na prośbę nieznajomej.
- O co chodzi? Tylko treściwie, bo nie mam całego dnia – oznajmił całkowicie neutralnym tonem, a potem zrzucił z gurdę z pleców i dosiadł się bokiem do stolika, żeby nie stać jak jakiś kołek. Następnie zlustrował Inuzukę spojrzeniem i zamilknął na chwilę, oczekując wyjaśnień.

[Seiren]

Nim Białowłosy pojawił się w drzwiach Ryokanu, Seiren i Shirai zdążyli porządnie zjeść i zapomnieć, co jedli. Skupieni na rozmowie między sobą zareagowali jednocześnie, czując znajomy zapach Kyu i odwracając wzrok w kierunku wejścia. Kunoichi odmachała Białowłosemu, uśmiechając się do niego serdecznie, po czym skupiła wzrok na osobie, którą ze sobą przyprowadził. Rzeczywiście, nie trudno było się pomylić w żaden sposób, chociaż jak na standardy Seiren, to Ichirou bardziej przypominał Samicę, niż Samca. Taki wypacykowany i obwieszony biżuterią. Budowa ciała nie pozostawiała jednak wątpliwości, więc skupiła się na jego twarzy i oczach, które były tego samego koloru co jej, tylko różniły się kształtem źrenicy. Słysząc jego słowa, przewróciła oczami. Nie ma co, zadufany w sobie bubek.
- Ciebie też miło poznać, Diable. - Odpowiedziała uprzejmie, chociaż z lekką nutą ironii. - Jestem Seiren, a to Shirai. Nie wiem, czy Kyu o tym wspomniał.
No tak, Ichirou nie musiał się przedstawiać, ale jej wypadało, nawet jeśli to go kompletnie nie interesowało. Starała się więc być miła, ale nie pozwoli się zbytnio lekceważyć. To, że był znanym na całym świecie shinobi nie upoważniało go do tego, żeby zachowywać się jak rozkapryszona księżniczka. No ale może taki był z charakteru, dlatego lepiej było go nie drażnić i przejść od razu do sprawy, zanim ten się rozmyśli i sobie pójdzie, a ona nic nie zyska. Shirai wynurzył się spod stołu i przysiadł obok, tak żeby mieć idealny widok na Księcia Pustyni. Przyglądał się i węszył, a gdy Seiren pociągnęła nosem, zrozumiała o co chodzi jej towarzyszowi. Doprawdy ciekawy zapach, taki wyrazisty i nie do pomylenia z żadnym innym.
- Poszukuję Yoichiego, który podobno dołączył do Twojej organizacji. - Wystarczająco treściwie? - Jest jednym z naszych najwybitniejszych i najsławniejszych jednostek w Inuzuka, dlatego będę zaszczycona, mając możliwość porozmawiać z nim na pewne tematy związane z Klanem, Ninkenami i tak dalej. Mamy nadzieję zdobyć trochę nauk i doświadczenia od samego Wilka z Krwawego Pokolenia, dlatego prosimy, abyś powiedział nam, gdzie możemy go znaleźć. Nie chcę się wtrącać do waszych spraw. Zależy mi tylko na spotkaniu z Yoichim.
Fanka Wilka? Tak mógł sobie pomyśleć Ichirou, ale tutaj chodziło o coś więcej, czego on nie był w stanie zrozumieć, nie posiadając towarzysza psa. Seiren zaś miała nadzieję sporo wynieść ze spotkania z Yoichim, głównie pod kątem rozwijania umiejętności i przede wszystkim zgrania się w walce z Ninkenem, w czym Yoichi był mistrzem. Tak czy inaczej, nie zamierzała w niczym szkodzić, a po prostu zdobyć szansę krótkiego szkolenia u wybitnej jednostki swojego Klanu. Może Ichirou zrozumie chociaż to, bo pewnie nie raz spotkał się z tym, że któryś z jego pobratymców zaczepiał go tylko po to, żeby usłyszeć dobrą radę, czy przydatną wskazówkę. Dla słabszych, którzy chcą kiedyś coś zyskać, było to naprawdę istotne. Owszem, miała Liderkę, która nigdy nie miała czasu, na takie sprawy, ale Wilk był Legendą, czy tego chciał, czy nie.

[Ichirou]

Seiren – jak każdy przedstawiciel swojego klanu – dysponowała nadludzko czułym węchem, dlatego mogła od razu wyczuć, że Diabeł Świtu jest wypachniony jak mało kto. Roztaczał wokół siebie aromatyczną chmurkę, z której przebijały się przede wszystkim cytrusowe nuty. Inuzuka prócz perfum po chwili prawdopodobnie mogła też wychwycić zapach kremików lub balsamów, którymi Ichirou starannie nasmarował ciało dzisiejszego poranka.
Gdyby Asahi miał przy każdej możliwej okazji bawić się w wymianę uprzejmości i bycie sztucznie miłym, to nie dość, że zabrakłoby mu dnia, to jeszcze niesamowicie by się wymęczył. Czczą gadaninę można było zostawić na politykowanie, bankiety i inne sytuacje, w których więcej było zabawy słowem niż przekazywania treści. Owszem, całkiem dobrze odnajdywał się w takich sytuacjach, ale jeżeli nie było takiej potrzeby, to się nie silił na przesadną elokwencję i uprzejmość. W swoim mniemaniu dzięki statusowi i renomie nie musiał się kłaniać przed byle kim. Zresztą, nie widział nawet niczego aroganckiego w swoim zachowaniu. Wręcz przeciwnie, wykazał się już niezłym gestem poprzez stawienie się na prośbę nieznajomej. No i skinął też głową na jej powitanie, żeby nie wyjść na chama.
- Wspomniał o klanie – odpowiedział krótko, żeby nie przeciągać zbędnego tematu i przejść do sedna sprawy. Wysłuchał z uwagą tego, co miała do powiedzenia Seiren, i prawdę mówiąc, to się nieco zaskoczył. Negatywnie. Siwy napomknął mu o sprawie dużej wagi, a tu tylko jakaś osoba pragnęła spotkania z Yoichim, żeby porozmawiać o rzeczach, które nie brzmiały na wyjątkowo istotne.
- To jest ta arcyważna sprawa? – zapytał po wyjaśnieniach, marszcząc przy tym brwi. Przeniósł wtedy spojrzenie na Kyoushiego, by wymowną miną dać mu do zrozumienia, że nie jest przeszczęśliwy z powodu ściągnięcia go dla takiej błahostki. Inuzuka nie wspomniała przecież o jakimś ważnym temacie, tylko o pogadance o klanie i o pieskach
- I to wszystko? To właśnie dlatego tak bardzo chcesz go odszukać? – Zrobił krótką pauzę, zastanawiając się nad intencjami kobiety. Mogła przecież coś zatajać. – No to tak, Yoichi jest moim człowiekiem, ale łazi swoimi ścieżkami. W zeszłym roku był w lesie, jakiś czas temu na pustyni, a dzisiaj równie dobrze może chodzić po równinach, a jutro po górach. Może i widziałem się z nim niedawno, ale nie wiem, kiedy mnie odwiedzi. No więc nie wiem, gdzie dokładnie w tym momencie się znajduje – wyjaśnił całkiem szczerze. Nie miał przecież pełnej kontroli nad wspominanym Inuzuką. Gość miał wyruszyć w poszukiwaniu informacji. Jeśli coś mu wpadnie w łapy, to pewnie dopiero wtedy wróci z nimi do lidera organizacji.
- Mam mu coś przekazać, jeśli spotkam go wcześniej od ciebie? – zapytał po chwili, zdając sobie sprawę, że kobieta może nie był wielce zadowolona z otrzymanych informacji i w ten sposób szybciej ją udobrucha, a tym samym załatwi sprawę i odzyska spokój.

[Seiren]

Tak, zapach Ichirou był niespotykany i jedyny w swoim rodzaju, ponieważ wypachnił się lepiej, niż niejedna Samica i pomimo tego, że dla zwykłego człowieka mogło to być miłe i orzeźwiające, to dla Seiren i zapewne Shiraia, było już duszące i zbyt mocne. Niemniej starała się nie marszczyć nosa, tylko oparła plecy o tył siedzenia, gdy Diabeł zajął miejsce przy jej stoliku, ściągając gurdę. Tak, skorzystała z okazji, by mu się przyjrzeć i nie dziwiła się, dlaczego Samice tak do niego wzdychały. Był po prostu ładny, ale nie taki, jaki spodobałby się Seiren. Ona wolała inny typ Samców, jednak teraz nie był czas, żeby się nad tym rozwodzić. Uniosła tylko brew, gdy Ichirou przyznał, jakoby Kyu wspomniał tylko o jej Klanie, czego mogła się domyśleć. Kolejne słowa, a raczej pytanie, nie spodobało się Seiren i nawet trochę nastroszyła krótkie kosmyki włosów przy twarzy, jeżąc się, niczym wkurzony pies. Już miała odpalić coś nieprzyjemnego, kiedy poczuła jak Shirai trąca ją nosem i posyła ostrzegawcze spojrzenie.
- Nie powiedziałam, że to arcyważne, tylko że bardzo mi na tym zależy. - Sprostowała, krzyżując ramiona na piersiach. - Wiem Ichirou, że dawno już zapomniałeś, jak to jest być początkującym i słabym shinobi, który ma swoje własne marzenia i chęci do doskonalenia się, ale proszę, byś nie lekceważył tak mojej prośby. Nie proszę przecież o gwiazdkę z nieba, tylko o możliwość spotkania się z Mistrzem mojego Klanu, który aktualnie jest z Tobą w kontakcie. Tak, to dla mnie ważne, bo może dzięki temu i ja kiedyś stanę się kimś istotnym w tym głupim świecie. I nie, to nie wszystko, bo jest też kilka innych kwestii, ale Tobie niestety nie mogę zdradzać takich szczegółów.
Oczywiście z tym ostatnim blefowała, ale chciała, żeby chociaż trochę wziął ją na poważnie, a nie traktował tak protekcjonalnie i z góry, jakby przyszła do niego z jakimś głupim kaprysem. Cóż, dla niego może i był to kaprys, ale dla niej była to jedyna szansa, żeby przejść szkolenie z Legendą jej Klanu. Padło na niego, bo akurat był łącznikiem organizacji, w jakiej znalazł się Wilk i gdyby nie to, to wcale nie zawracałaby Księciuniowi dupy. Niestety, kolejne słowa odnośnie tego, że Yoichi chodzi własnymi ścieżkami i Diabeł nie miał zielonego pojęcia, gdzie obecnie się znajduje, wyraźnie zasmuciły Seiren, która zwiesiła głowę z rezygnacją. Była tak blisko i wszystko cholera wzięła. Westchnęła, zastanawiając się co dalej, zaś Ichirou zapytał, czy ma mu coś przekazać, jeśli się u niego pojawi. Poczuła, jak Shirai ponownie ją trąca nosem i spojrzała na niego.
- Ustal jeden konkretny dzień i charakterystyczne miejsce spotkania. - Podsunął jej. - Co roku będziemy tam przychodzić i sprawdzać, czy się pojawi.
W sumie to nie było takie głupie i dawało możliwości sporego manewru czasowego, bo jeśli nie wyrobi się w tym roku, to może da radę w następnym. Gorzej, jak oni nie dadzą rady się stawić, a on wtedy się zjawi, wtedy będzie lipa i przepadnie im jedyna okazja. Musieli jednak zaryzykować i pilnować tego terminu, dlatego też Seiren ponownie spojrzała na Ichirou.
- Będę wdzięczna. - Odpowiedziała. - Pierwszy dzień lata, jak nie w tym roku, który teraz się rozpocznie, to w następnym, albo w kolejnym. Będziemy na niego czekać przy Obelisku Hikōhashira. Zapewne wie, gdzie to jest.
Shirai kiwnął łbem z uznaniem dla jej pomysłu. Trzy lata mogli poświęcić na to, żeby w tym jednym dniu zjawić się koło tego imponującego momnumentu, no i Yoichi będzie miał większe pole manewru z czasem, w zależności od tego, kiedy Ichirou będzie się z nim widział i przekaże mu wieści. Przynajmniej tyle można było zrobić na tą chwilę i nic więcej się nie zdziała. Nadal miała nadzieję, że mimo wszystko Ichirou sprawdzi się w roli informatora i dostanie swoją szansę spotkania Wilka i Akirę. Byłoby naprawdę wspaniale. No ale lepiej nie zawracać mu już dłużej głowy, bo chyba się Księciu gdzieś spieszyło, dlatego też skłoniła lekko głowę.
- Dziękuję, że poświęciłeś mi czas. - Podziękowała grzecznie. - I przepraszam, jeśli się rozczarowałeś...
W sumie to nie powinna go przepraszać, bo to ona czuła się urażona tym, jak podszedł do jej sprawy, no ale skoro miała być grzeczna, to lepiej jaśnie pana przeprosić, że zawraca mu dupę byle pierdołami, które są dla niego zupełnie nie istotne. Dla niego może nie, ale dla innych może mieć to ogromne znacznie. Widać jednak było, że Ichirou ma za nic innych, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie. No i to byłoby w sumie na tyle, więc Seiren spojrzała jeszcze na Kyu, który opierał się o filar niedaleko stąd i posłała mu pełen wdzięczności uśmiech.

[Ichirou]

Wzruszył obojętnie ramionami na sprostowanie kobiety i zerknął jeszcze raz na Kyoushiego, który najwyraźniej ubrał sprawę w słowa odbiegające trochę od stanu rzeczywistego. A może to jemu się coś pomieszało, niedokładnie usłyszał przy hałasie na trybunach, albo przykuł do tego zbyt małą uwagę i źle zapamiętał? W zasadzie, to ta mała pomyłka wyszła Seiren bardzo na rękę. Dla Ichirou istniała spora różnica między tematem ogólnie ważnym, a tematem ważnym dla jakiejś nieznajomej osoby. Gdyby wiedział od początku, że chodzi jedynie o jakąś fanaberię obcej osoby, to pewnie nie spieszyłby się tak bardzo do lokalu, o ile w ogóle zdecydowałby się stawić na spotkaniu.
Inuzuka mogła dowolnie koloryzować sytuację, ale wszystko sprowadzało się i tak do zwyczajnego, błahego widzimisię. Chodziło o całkowicie prywatną sprawę, która na dodatek wcale nie była konkretna. Ot, chęć zobaczenia się z legendą i próba zyskania przychylności w celu poduczenia się od niego paru rzeczy. Sabaku osobiście wątpił, żeby kicający po całym kontynencie na jednej nodze, szukający zemsty i zbierający wiedzę Yoichi będzie chętny do zabawy w mentora. Na przekór domniemanej gburowatości zachował swoją niezbyt wesołą opinię dla siebie. A niech się dziewucha przekona na swojej skórze.
Założył nogę na nogę, oparł łokieć na blacie i wysłuchał do końca wyjaśnień.
- Wymagasz ode mnie tak wiele, a sama nie zdradzisz szczególików? No niezbyt ładnie – skomentował raczej oschle, jedynie z niewielką dozą zadziorności. Nie był jednak na tyle zainteresowany tematem, by drążyć bardziej.
- No dobra. Tyle mogę mu przekazać, jak będzie okazja, ale to już jego sprawa, co zrobi z tą informacją – skwitował krótko, podnosząc się już z miejsca, bo nie było czego dalej obgadywać. Potem narzucił gurdę na plecy i spojrzał na koniec jeszcze raz na Seiren, która zdecydowała się przeprosić.
- Tylko trochę, nie miałem wielkich oczekiwań. No to pa. – Żegnając się rozpoczął już spacer w kierunku wyjścia. Będąc więc już obróconym do niej plecami, machnął niedbale ręką do góry na do widzenia i to by było na tyle. Zaraz po tym znalazł się na ulicy Watarimono razem z siwym.
- No to trzeba zebrać resztę ekipy – rzucił do białowłosego, a potem ruszyli obaj.

[zt] z Kyoushim

[Seiren]

To, że nie zdradziła szczegółów i to niezbyt ładne z jej strony, jak to się Diabeł wyraził, jakoś jej nie obeszło, bo przynajmniej tak mogła się nieco mu odgryźć za to, że tak zadziera nosa, niemniej zgodził się przekazać Yoichiemu termin i miejsce spotkania, a reszta już będzie zależeć od samego Wilka. Przynajmniej tyle była w stanie uzyskać na obecną chwilę, co na razie musiało wystarczyć. Jeśli nadal nie uda jej się dotrzeć do Yoichiego, to będzie już wiedziała, gdzie ponownie się zgłosić.
- Do zobaczenia. - Pożegnała się. - Bezpiecznej podróży.
Oby tylko nie spotkali się na tym samym statku, bo chyba dopłynie wpław na kontynent. Musiała przyznać, że sposób bycia i odnoszenia się Ichirou do innych, był naprawdę denerwujący. Najwyraźniej sodówka już całkowicie podeszła mu do głowy i patrzył na wszystkich z góry. Szkoda tylko, że nie będzie miała okazji zrobić mu jakiegoś psikusa, bo ostatecznie to jej pomógł, ale okaże się, czy wieści pójdą dalej. Przewróciła oczami, widząc jego machanie ręki, będąc już odwróconym plecami do niej. Miała ochotę czymś w nim rzucić, ale szkoda było jej czarki z herbatą, więc odpuściła. Jeszcze by się rozmyślił i dopiero by było. Gdy więc obaj panowie wyszli, Seiren spojrzała na Shiraia pytająco, jakby oczekiwała od niego jakiegoś komentarza.
- Stawiam, że ten wypachniony Samiec zapomni. - Skwitował Wilczur. - Nie mam pewności, czy możemy na niego liczyć, no ale może mile nas zaskoczy. Przekonamy się przy Obelisku.
- Jeśli Yoichi się nie zjawi, to wpadniemy z wizytą na Pustynię. - Wyszczerzyła się. - Chętnie powygrzewam się trochę w słońcu.
- Nie wiesz, co mówisz. - Prychnął pies. - Tam jest piekielnie gorąco.
Seiren wzruszyła tylko ramionami, ale jej entuzjazm nie osłabł. A skoro już mieli za sobą spotkanie z Ichirou, mogli udać się do swojego pokoju i pójść spać. W sumie to skoro turniej się skończył, to nic tu po nich, bo całe towarzystwo niedługo będzie wracać na kontynent, a nie chciała się tłoczyć na bujającej łajbie z innymi. Postanowili więc z samego rana ruszyć do portu i złapać pierwszy statek, który będzie cumować w porcie Yusetsu. Jak postanowili, tak zrobili. Wcześniej położyli się spać, to i udało się skoro świt wstać, zjeść śniadanie i opuścić Ryokan, by ruszyć do portu. Czas wracać do prowincji, bo nic więcej tutaj już nie zdziałają.

[zt]

[Hikari]

Po wykonanym zleceniu postanowili wrócić do osady samurajów, ale po drodze się rozdzielili. Misae postanowiła wyruszyć w świat, więc panowie nie mogli jej zatrzymywać. Byłoby to niczym porwanie, a tych wystarczyło ostatnimi czasy w tej wiosce. Hikari wolał odpocząć jeszcze przed powrotem, spędzić tutaj ostatnią noc. W swoim postanowieniu nie był osamotniony, towarzyszyć postanowił mu Yami z czego się cieszył.
- Co powiesz na Mizu ni Ume ponownie?
Zaproponował ryokan w którym się spotkali, bo prawdopodobnie był najlepszym w okolicy. Nie tylko obaj mieli wystarczająco pieniędzy na lekką rozrzutność to jeszcze przed chwilą zarobili parę groszy. Nie było najmniejszego powodu aby odmówić sobie odrobiny luksusu. Wnętrze można powiedzieć opustoszało względem zaludnienia podczas turnieju, można powiedzieć ruch zmalał o jakąś jedną trzecią więc mogli przebierać w stolikach. Wybór padł na jeden z tarasowych posiadających możliwie najlepszy widok. Ostatecznie nie wszystkie wspomnienia z Watarimono są negatywne, warto zbudować jeszcze kilka pozytywnych. Po chwili podeszła do nich obsługa gotowa odebrać jakieś zamówienia więc sam poprosił butelkę sake oraz kolejny raz danie dnia. Przy tej jakości lokalu cokolwiek nie podadzą będzie pyszne.
- Powiedz, na prawdę jesteś kupcem? Patrząc na twój talent do chakry powiedziałbym nadajesz się na shinobiego, a łącząc to z wyprawą w prastarym lesie nie spotkałem jeszcze takiego handlarza.
Zapytał się odnośnie swoich przemyśleń podczas drogi powrotnej zanim przyniesiono butelkę z dwoma czarkami. Ostatecznie nie precyzował ile osób będzie piło więc to nic dziwnego, a skoro tak się stało to może młodzieniec się przełamie tym razem.
- Nie napijesz się może? Jest dużo słabsze od Awamori.
Procentów sake posiadało o przynajmniej połowę mniej więc był to alkohol polecany poza piwem dla nowicjuszy. Nie palił tak gardła, a wręcz potrafił wielu osobom smakować Terumi właśnie był takim przypadkiem.

[Yami]

Po skończonej pracy wróciłem razem z Hikarim do Ryokanu. Nie miałem aktualnie żadnych konkretnych wymagań co do statusu knajpy, w której zatrzymam się na dłużej - chodzi raczej o obiad i napicie się czegoś orzeźwiającego - dlatego przystanąłem na propozycję Yogańczyka. Sam lokal był dość obszernie zajęty pomimo wyższych cen i niewielkiego luksusu, który zapewniał. Była to jednak znacznie lepsza opcja niż nie jedna mordownia, która z całą pewnością się tutaj znajduje.
Kiedy przyszła osoba obsługująca gości, zastanowiłem się nad swoim zamówieniem.
- Poproszę pieczeń oraz coś orzeźwiającego do picia.
Mięso zawsze jest podstawą każdego posiłku. Obiad bez mięsa nie jest obiadem. Poza tym pieczeń to zawsze pewna i smaczna propozycja dania. W kwestii napoju nie miałem ochoty na coś mocniejszego a nie za bardzo chciałem zajmować dziewczynę wymienieniem możliwych opcji dlatego pozwoliłem jej wybrać za mnie. Zawsze to jeden kłopot z głowy.
Zwróciłem się w kierunku Hikariego. Czy naprawdę jestem kupcem? Raczej czym pomiędzy chłopcem na posyłki i kupcem. Nie wiem czy się nadaję, z moją mentalnością najprawdopodobniej nie. Poza tym świadomość zabicia kogoś kogo nie znam dla kilku monet pozostawia raczej nieprzyjemny posmak w ustach.
- Pomocnikiem dziadka, który jest kupcem. To zawsze on zamiast odpoczynku od tych wszystkich nauk poświęconym handlu zamiast zapewnić odpoczynek wnukom zmuszał ich do ćwiczeń fizycznych. Często mówił, że w ostateczności można polegać tylko na sobie, w końcu jaki rozbójnik będzie spodziewać się kupca, który jest w stanie obronić sam siebie- odparłem na pierwszą część pytania - Moja wizyta w prastarym lesie była niczym innym jak wsparciem aby polepszyć stosunki Gildii Kupieckiej Shigashi z Midorii. Nikt raczej nie sądził, że tamte wydarzenia będą preludium wojny.
Na pytanie odnośnie alkoholu pokiwałem przecząco głową. Razem z czarką przyniesiono mi schłodzone piwo raczej,biorąc pod uwagę barwę chyba z jakimś sokiem.

[Hikari]

Historia młodzieńca była nietypowa, zazwyczaj kupcy woleli aby młodzieńcy uczyli się fachu rodzinnego. Większość nie mogłaby sobie pozwolić nawet finansowo na wyszkolenie kolejnego pokolenia więc o tym nie myślą, ale co innego w zamożnych rodzinach zajmujących się handlem. Wypadało, aby potencjalna przyszła głowa potrafiła o siebie zadbać. Tylko w tym wszystkim wydawał się niechętny do nauki, podobno był zmuszany do ćwiczeń. Nie wiedział czy brało się to z lenistwa, czy też nadmiaru pozostałych obowiązków. Może poszukiwał czegoś innego od życia.
- Z Twojego dziadka mądry człowiek, ciężko się z nim nie zgodzić patrząc z mojej perspektywy. Byłbym zdecydowanie zaskoczony spotykając takiego kupca.
Odpowiedział nalewając sobie kolejkę, a następnie przechylił zawartość pełnego naczynka do gardła czując ponownie dość przyjemny smak. Spojrzał na napój Yamiego, który wydawał się rozjątrzonym piwem. Takie coś jest możliwe do przełknięcia? Znaczy, kto co lubi, ale bez przesady. Wolałby już zwykłą wodę, która musiała być o wiele bardziej orzeźwiająca. Kraj samurajów był pełen dziwnych ludzi.
- Zawczasu o wojnie mogliby tylko wiedzieć jej sprawcy. Cywile, doko, a nawet akoraito zazwyczaj niewiele mają do powiedzenia w tej kwestii, a dodatkiem pierwsze informacje dostają wraz z swego rodzaju powołaniem do armii.
W międzyczasie przyszedł jego posiłek, którym była jakaś świeżo złowiona ryba z warzywkami oraz ryż. Już sam zapach zachęcał do jej spożycia. Dostał swoje jedzonko pierwszy, ponieważ mniej wymagało przyrządzania niżeli porządna pieczeń. Przy takiej jest sporo zachodu, więc nie czekając powoli zaczynał pałaszować swoje żarełko. Na pocieszenie Yamiemu powiedziano, że swoją porcję dostanie już niedługo. Mogło przyjść prawdę mówiąc w każdej sekundzie, ale zanim to się stało Terumi najzwyczajniej w świecie ziewnął przysłaniając dłonią usta wcześniej. Stało się to z pustą buzią, aby nie było.
- Chyba powoli mnie dopada zmęczenie. Wybacz, że nie posiedzę długo.