Plac przed siedzibą władzy

[Yami]

Ile można tułać się po śiwecie. Przejście dwóch prowincji zajęło nam masę czasu. Podobnie było z transportem wodnym do samego Yinzin. Podróż jest zawsze męcząca jednak tym bardziej jeśli ma się zbyt energiczną drużynę, która wręcz kipi od energii. Tutaj była jedna taka osoba Kyoushi. Widać było w jego oczach kolejne toczone walki i palenie włosów swoich przeciwników. Ten uśmiech wyrażał więcej niż tysiąc słów, które w głównej mierze brzmiały "ale będzie jatka".
Naszczęście ja nie miałem potrzeby walczyć ale z całą pewnością będę siedział na trubynach. Przynajmniej będe miał wymówkę dlaczego nie zająłem się sprawami w sposób natychmiastowy. Takie wydarzenia nie działy się w miarę często więc w zasadzie mogłem spojrzeć na walki innych a dzieki temu może dowiedziałbym się o zdolnościach innych klanów. Zbyt mało widziałem i zbyt wiele może mnie zaskoczyć. Uznajmy to więc za konieczność, która odpłaci mi się w przyszłości.
- Teiz? Musiałem się pomylić. Dziadek wysłał mnie abym zajął się sprawami gildii, która częściowo ma swój udział w turnieju. Wiesz dostarczenie odpowiedniego sprzętu i takie tam. Co do prezentu... - zamyśliłem się na chwilę. Czy powinienem teraz o nim wspominać i tak większość czasu najpewniej spędzimy razem zwłaszcza, że Kyoushi ma pokazać mi jak usprawnić moją kontrolę chakry. Dopiero po wszystkim wręczem im karteczkę - Po turnieju. Skoro nie ma potrzeby się teraz rozstawać tak więc nie ma potrzeby się męczyć z jego przygotowaniem.

Kiedy dotarliśmy do Yinzin i przekroczyliśmy progi Watarimono Kyoushi niczym dzieciak który poraz pierwszy widział plażę wydarł się na caly plac. Ilośc energii jaką w sobie zbierał była stanowczo za duża. Brak możliwości obicia komuś gęby przez ten czas musiała wpłynąć na jego psychikę gdy ten dowiedziawszy się o zakończonych zapisach wpadł w furię. Najchętniej bym teraz odszedł i udawał, że go nie znam. Problem pojawiłby się gdyby narobił większych problemów i potem zaczał szukać pomocy w przyjacielu. Miałbym przekichane. Lepiej więc zachować się jako ten, który przywraca go do porzadku. Przynajmniej nie pojmie go straż.
Zbliżyłem się do niego i wyjąłem zwój. Gdy tylko ten się rozwinął na głowę chłopaka został wylany kubeł zimnej wody. Czasem technika okazuje się być przydatna nie tylko w walce z ogniem i pragnieniem ale również płomiennym chrakterem.
- Weź się ogarnij. Mówi się trudno. Chodźmy na trybuny. Sądząc po wrzawie najpewniej walki już się zaczęły.

z/t

[Ayumi]

Jak tylko zgodziłam się na prośbę Shinichiego, czeladnik od razu udał się ze mną do pracowni gdzie dostałam starannie zapakowany, ładunek. Kiedy zawiniątko zostało przekazane w moje ręce, poczułam ciężar ostrza i od razu wiedziałam że nie jest to pierwszy lepszy byle kawałek żelastwa a porządna broń, która będzie komuś służyła przez długie lata i wiele bitew. Inną rzeczą, którą poczułam było jednak wewnętrzne ukłucie smutku. Wiedziałam że przede mną jeszcze bardzo długa droga nim będę na tyle zdolna aby z dumą dzierżyć ostrze takiej klasy. Niemniej jednak miałam zadanie do wykonania i jeżeli będę chciała kiedykolwiek osiągnąć satysfakcjonujący mnie poziom, muszę się bardzo postarać. Skłoniłam się lekko przed Shinichim po czym ruszyłam czym prędzej pod wskazany adres, chcąc wykonać zadanie w możliwie najkrótszym czasie.

[Haruzen]

Ayumi Misja D
13/14 (przejęte po Kakicie)
Zdecydowana większość ludzi uznałaby, że miecz, który przenosiła Ayumi to zwykła broń. Ot, broń, jak broń. Ostrze, jak ostrze, w końcu nawet jak się stępi, to gdy mocno nim przygrzmocić po głowie, to też człowieka można zabić. Ayumi jednak jako wojowniczka, samurajka, potrafiła docenić wysokiej jakości miecz i wiedziała jaka jest różnica pomiędzy tanim mieczykiem, a porządną brzytwą, którą przy odrobinie wprawy mężczyzna mógłby się ogolić. Ayumi jednak nie była mężczyzną i ów miecz nie był przeznaczony dla niej. Ona jedynie wykonywała prostą misję kurierską. Szybko dotarła więc do jednego z domów przy jednym z głównych placów miasta. Dom był wystawny, jednak nie wyróżniał się specjalnie spośród innych w tym miejscu. Gdy Ayumi zapukała do drzwi otworzył jej służący lokaj, który obiecawszy jej, że przekaże miecz swojemu panu, wypisał odpowiednie pokwitowanie odbioru, po czym z największą uprzejmością pożegnał się zamykając drzwi. Młodej dziewczynie nie pozostało nic innego, jak wrócić po zapłatę.

[Ayumi]

Po przybyciu na miejsce, ujrzałam bardzo elegancki budynek, wprost idealnie pasujący do mojego wyobrażenia siedziby jednego z Hatamoto mojego kraju. Pomimo iż wyraźnie było widać wyczucie smaku i stylu, które miał architekt projektujący go, widać było również że nie został on wzniesiony w sposób, który miałby przyćmiewać inne okoliczne budynki, co mogło świadczyć o skromności samego zainteresowanego. Nie przedłużając, załatwiłam formalności z jednym ze służących z dworu hatamoto, po czym posiadając pokwitowanie dostarczenia miecza, skierowałam się z powrotem do pracowni aby potwierdzić wykonanie zadania i otrzymać stosowną zapłatę.

[Haruzen]

z/t