Plac przed siedzibą władzy

[Jawa]

Plac przed siedzibą władzy Ulokowany w samym sercu Watarimono, bo przed siedzibą władzy samurajów, wyłożony kamieniem plac defiladowy. Na co dzień sprawdza się jako dobry łącznik komunikacyjny, ponieważ zbiega się do niego wiele głównych ulic osady. W przypadku ważniejszych wydarzeń pełni również funkcję miejsca odbywania się wszelakiego rodzaju uroczystości. To tutaj obwieszczane są najistotniejsze ogłoszenia, rozpoczynane pochody wojska, lokalne święta lub sakralne obrządki. Schody tuż przed urzędowym budynkiem stanowią naturalną platformę, dzięki której przewodzący uroczystościami górują nad tłumem i mogą do niego łatwo przemawiać.

[Shins]

Zmiana tematu: Karczma "Sawanoya"

Czas rozpoczęcia turnieju nadszedł, więc Douhito udał się na plac przed siedzibą władzy, gdzie mieli zebrać się uczestnicy. Umówił się on z Yoshimitsu, że spotkają się właśnie tutaj, więc wyglądał za swoim przyjacielem. Nie udało im się niestety zobaczyć innych uczestników turnieju wcześniej, co było pewną niedogodnością, ale nic na to Shins poradzić nie mógł, więc machnął na to ręką - nie było w jego stylu zawracanie sobie głowy tym, co nie do końca od niego zależało. Dzień zapowiadał się całkiem ciekawie - już sam widok niektórych przeciwników zdradzić może ich sposób walki, więc chłopak postanowił poprzyglądać się także innym przybyłym, by zawczasu rozważyć w jaki sposób mógłby z nimi wygrać. I tak pewnie większość walki to będzie szycie na bieżąco, ale dobry start może wiele ułatwić.

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Han Gug]

Lato, 388 Rok
5

---

Jednak turniej. Ekko bardzo długo rozważał czy powinien zboczyć z pierwotnego kursu, żeby wstąpić do Yinzin, ale ostatecznie to natura rozwiązała jego problem. Lekki sztorm zmusił statek, którym podróżował do zatrzymania się w najbliższym porcie. Z północnych wysp było już niedaleko do wydarzenia w samurajowie.
Z uśmiechem na twarzy zwiedzał Watarimono. Bez dwóch zdań miasto miało swój własny specyficzny urok. Kiedy trafił na zapisy do turnieju przez chwilę wahał się czy wziąć udział. Naprawdę, dziś blondyn był strasznie niezdecydowany. Popchnięty przez jakiegoś innego uczestnika do przodu, chcąc nie chcąc został zmuszony do działania i spanikował. Głupio mu było się wycofać, więc musiał się zapisać.
Skierowany przez miłego pana z wąsem dotarł na plac przed siedzibą władzy, gdzie mieli zbierać się uczestnicy. Zainteresowanie nie było zbyt duże, bo poza Ekko była tutaj tylko jeszcze jedna osoba. -Przepraszam, to tutaj zbierają się uczestnicy turnieju? - zapytał, lekko kłaniając się z grzeczności. Niestety wścibski wzrok blondyna takiej kultury nie miał, bo chamsko wpatrywał się w maskę na twarzy nieznajomego mężczyzny.

[Yoshimitsu]

Kaguya opuścił miłą i ciepłą karczmę. Zostawił Rike Matsubari w CIEPŁEJ KARCZMIE, a on musiał łazić po tym cholernym Yinzin w poszukiwaniu Shinsa. Lodowa aura, która może nie była taka zła ale... Yoshi przed kilkoma dniami był jeszcze na pustyni. Jego płaszcz nie pomagał mu nazbyt, kaptur założony tak, że nie widziano jego twarzy, a on sam nie widział nic przed sobą poza swoimi nogami. Błąkał się po tej wiosce nie mogąc znaleźć swojego przyjaciela. Gdzie ta cholera jest? Pytanie błąkało się w głowie chłopaka, a ten zamiast odnaleźć Nendohito zobaczył jakiegoś blondaska.
Nie wyglądał on jak zwykły zjadacz chleba więc Pazur śmiało założył, że pewnie bierze udział w turnieju, a plac na którym się znalazł to po prostu miejsce zbiórki. Ruszył do Niego, a po chwili okazało się, że ten stoi z Shinsem. Los bardzo lubił zrzucać ciemnowłosego pod jego nogi, nie przeszkadzało mu to. Podszedł do rozmawiających chłopaków lekko zahaczając blondyna wystawionym łokciem. Nie było to mocne, zaczepka dla zaczepki. -Mam Cię. Powiedział spoglądając na Dohito. Prawa dłoń powędrowała na rękojeść miecza, gdyby zaczepka miała się zmienić w coś więcej.
Plac był cały z kamienia. Biały kamień był dla Yoshiego zaskoczeniem. Piaskowiec nie robił na nim takiego wrażenia, a osada samurajów była przynajmniej interesująca. Nie śmierdziało tutaj tak jak w osadzie pchlarzy z Yusetsu, a ludzie nie wyglądali na chorych jak u Ayatsurich. Białowłosy próbował ukryć swój wygląd tak jak to tylko możliwe. Dwie kropki na czole mogły szybko powiedzieć kim on jest. Miał nadzieje, że Dohito to zauważy i nie palnie czegoś w stylu "O TO TEN KAGUYA, POWIEDZ KIM TY JESTEŚ".
Wybił czas rozpoczęcia turnieju. Uczestnicy powinni lada moment się schodzić. Póki co obecny był mafijny duet i jakiś napakowany blond karzełek. -Jak Twój trening? Zagaił czysto kurtuazyjnie swojego przyjaciela. Trzeba było budować pewność siebie przyszłego zwycięscy turnieju.

  Ukryty tekst

[Shins]

Plac powoli zaczął zapełniać się ludźmi przybyłymi na pojedynek. Raczej niewiele osób czuje potrzebę koczowania przez siedzibą władz swojej prowincji, to też łatwo było ustalić, czy ktoś jest uczestnikiem turnieju, czy tylko tędy przechodzi. Pierwszym przybyłym po Shinsie był jakiś obcy facet, który zaraz po przyjściu postanowił zagadać do niego - "Na to wygląda" - odpowiedział na jego pytanie władca glinianych figurek - "Jestem Shins. Miło mi" - przedstawił się przybyszowi. Dobrze zacząć jakąś kurtuazyjną rozmowę, by się czymś zająć i przestać myśleć o tym dojmującym zimnie, które ich otaczało. Po krótkiej wymianie zdań na plac wszedł kolejny uczestnik turnieju - był nim Yoshimitsu. "A, cześć Yoshi" - odpowiedział, gdy Kaguya podszedł się przywitać - "Całkiem, całkiem. Może się do czegoś przyda na tym turnieju. A Ty?" - tym razem zwrócił się do nowo poznanego chłopaka - "Przygotowany? Co nam zaprezentujesz w czasie walki?" - zapytał zaciekawiony.

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Han Gug]

Lato, 388 Rok

---

Blondyn nie zgubił się, co można było już dla niego nazwać sukcesem. Zadowolony z siebie, że dobrze trafił na miejsce wydarzenia, uśmiechnął się szczerze i raz jeszcze delikatnie kłaniając przed Shinsem, przywitał lakonicznie. -Ekko. Mi również. - uważnie zlustrował potencjalnego rywala od góry do dołu i już miał odejść na bok, kiedy został chamsko szturchnięty łokciem. Nie było to nic bolesnego, ale kultura jasno mówiła jak należy się zachować w takiej sytuacji. Niestety chyba nie wszystkim była ona znana, a szkoda. Bez żadnych wrogich intencji, blondyn spojrzał na nowo przybyłego mężczyznę. Dłoń na rękojeści miecza nie umknęła uwadze Daishiczykowi, a jedynie zachęciła chłopaka do głębszych rozmyślań. To tylko taka odruchowa postawa z powodu braku zaufania czy może stało za nią coś więcej. Ekko mógł tylko zgadywać, a że nie chciał fałszywie nikogo oskarżać o jakieś niecne zamiary, to tego nie robił.
-Myślę, że tak. Mam nadzieję na trochę sportu i dobrej zabawy. - odpowiedział, tak jak grzeczność nakazywała. To nie tak, że jakoś specjalnie starał się ukryć swoje zdolności, bo raczej wszystko było po nim widać na pierwszy rzut oka, ale nie czuł też potrzeby, żeby o wszystkim rozpowiadać na około.
-Bardzo miło było mi poznać i liczę na udany turniej, a także powodzenia, ale na razie muszę was przeprosić i oddalić się na bok. - dodał, raz jeszcze spoglądając na Yoshimitsu. O ile zaufanie blondyna było bardzo łatwo zdobyć, tak on go nie posiadał. Nieco agresywne zachowanie na samym początku i postawa gotowa do walki, sprawiała, że Ekko wolał zachować bezpieczny dystans. Pożegnał się delikatnym skinieniem głowy i odszedł od mężczyzn, żeby na spokojnie usiąść sobie na jakimś schodku.

[Kamiyo Ori]

Przedzierając się przez tłumy drobna z obładowanym workiem młody Kamiyo uważnie obserwował otaczające go ludzkie twarze. Jakby miał wybierać, to najchętniej znalazł by się w środku lasu, gdzieś daleko od cywilizacji. Taki tłum był przytłaczający dla zwykłych przedstawicieli homo sapiens, a co dopiero tak unikalnego okazu jakim był młody Ori.
Celem tego "ćwiczenia", jak ten proces, który przechodził nazywał w swojej głowie był czysto biznesowy - prawdziwy przedsiębiorca musi obcować przecież z ludźmi. Im ich więcej, tym skuteczniej może sprzedawać. Wszak jeśli udane transakcje zdarzają się raz na sto razy, to obcując z wielokrotnością tej liczby zwiększa obrót towarów. Jego plan był bardzo prosty. Na przeszkodzie stała tylko jego chorobliwa nieśmiałość i właśnie usilnie z nią walczył.
Większość ludzi na placu wyglądała bardzo groźnie. Wygolone łysinki i jakieś nietypowe kitki. Rzadko kiedy uśmiechali się. Nosili przy pasie dwie bronie. I ta ostatnia rzecz była najbardziej optymistyczna w głowie chłopca. W końcu jak ktoś jest tak roztrzepany, że musi nosić drugi miecz jakby pierwszy zgubił nie może być przecież zły. Taka lekkomyślność była raczej cechą ludzi dobrych, jak wynikało z niedużego doświadczenia Kamiyo.
Gdy w morzu dziwnych kitek i wygolonych czółek dojrzał, do niedawna jeszcze nie znany, blond czuprynę Ekko zdziwił się wielce. Kultura jednak której hołdował i fakt, że ostatnim razem się nie popisał specjalnie dobrym zachowaniem zmusiły go do reakcji jako ten pierwszy i przywitanie się z młodzieńcem. Zwłaszcza, że był on klientem, a dobre relacje handlowe to podstawa do potencjalnych przyszłych transakcji. Frajer Potencjalny stały klient w końcu dla poprawnie funkcjonującej działalności gospodarczej był jak skarb i należało o niego dbać bo może wydać coś jeszcze na bezużyteczne pierdoły lokalne rękodzieło jego produkcji.
- Dzień dobry, Panie Ekko. Nie wiedziałem, że Pana tutaj spotkam. - Uśmiechnął się i skłonił lekko spoglądając na jego groźnie wyglądających towarzyszy. Odruchowo wykonał jeden krok do tyłu, jednak zaraz skłonił się ponownie, tym razem im i nauczony poprzednimi porażkami zdecydował się przedstawić.
- Dzień dobry Panom. Nazywam się Kamiyo Ori. - Wykonawszy głęboki skłon jego mina miała wyraz triumfu. Tak. Udało mu się w końcu nie ośmieszyć siebie, swojego wychowania, matki, ojca i reszty potencjalnej rodziny o której nic nie wiedział. To był dobry dzień.

[Jun'ichi]

Jun'ichi wciąż rozglądając się po zatłoczonych ulicach Watarimono, próbował odszukać w tłumie zieloną czuprynę należącą do Naokiego. Próżne jednak były jego wysiłki, bowiem zapowiedziany turniej najwyraźniej przyciągnął do osady całe mnóstwo, różnorakich osobistości, z których każda wyróżniała się na swój sposób. Kolorowe ubrania, różnobarwne włosy oraz zawrotne wręcz tempo przemieszczania się sprawiały, ze odszukanie kogoś tutaj graniczyło z cudem. Chłopak dość długo zastanawiał się jak natrafić na przyjaciela lub chociaż sprawić, by to on odszukał jego. W rozmyślaniu Jun przemieścił spojrzenie na spory plac do którego ciągnęły coraz to nowe osoby, a po chwili usłyszał że jest to miejsce zapisów na turniej. W tej chwili kaleka zaczął składać elementy w jedną całość i uznał, że zapisze się na turniej i w ten sposób może zostanie zauważony przez zaginionego towarzysza.
Hyuga kroczył ostrożnie i niespiesznie przed siebie, starając się zorientować w sytuacji oraz tym co działo się wokół. Obserwował kolejnych zawodników zmierzających do miejsca składania zapisów, jednak jego uwagę odciągnął wreszcie wspaniały budynek znajdujący się na placu. Jego rozmach i staranność wykonania zachwycała, nie widział wcześniej czegoś takiego i nie rozumiał jak możliwe jest w ogóle stworzenie czegoś równie skomplikowanego i szczegółowego. Stał tak dłuższą chwilę, przerzucając wzrok na każdą kolejną ozdobę budowli, jednak kiedy wreszcie wyszedł z tego zachwytu, skierował się prosto do miejsca gdzie zgłosił chęć zawalczenia w turnieju.
Jun'ichi, przybywam z Kyuzo i chciałbym wziąć udział w turnieju. - powiedział dumnie do dostojnego samuraja siedzącego nad rozłożonym na stole pergaminie.

[Sagisa]

No to wybrała się z synem na małą wycieczkę. Niedługo miał się zacząć ten cały turniej, choć organizatorzy nigdzie nie sprecyzowali, gdzie właściwie go urządzają. O ile Hanamura miała do tego celu arenę i wyraźnie informowała chętnych, gdzie mają się udać, by zawalczyć czy obejrzeć starcia, o tyle w Watarimono jakoś jej tego zabrakło. Owszem, jak spytało się kogoś z miejscowych o turniej to pokierował delikwenta na plac defiladowy w samym centrum osady, ale poza tym ciężko się było rozeznać. A pech chciał, że miała u boku tego wszędobylskiego chłopaczka, którego nazywała synem.
Może i sama nie wybrała sobie roli matki, a macierzyństwo bywało naprawdę ciężkim kawałkiem chleba w niektórych chwilach, mimo wszystko za nic by nie oddała tych czterech lat spędzonych na wychowywaniu tego małego urwisa. Patrzyła więc z uśmiechem na ustach, jak mały biega od straganu do straganu, podziwiając wszelakie wyroby, zachwycając się kolorami i zapachami. Nawet kupiła mu coś słodkiego, przez co brunecik niemal skakał do nieba, ale mogła to przeżyć. Po wydarzeniach sprzed roku potrzebowała trochę beztroski z dala od domu, a pobyt w osadzie samurajskiej był do tego idealnym miejscem.
Na placu zbierało się coraz więcej ludzi, większość była cywilami, zdarzało jej się jednak zauważyć kogoś z bronią przy pasie, czy jakimkolwiek innym charakterystycznym elementem ubioru. Nigdzie jednak nie mogła dostrzec Hayamiego, co znaczyło, że albo jeszcze nie przybył, albo jest gdzie indziej, albo - a taka opcja też istniała - w ogóle nie zjawi się on na spotkanie. Przyjechała w ciemno, ale nawet jeśli nie uda jej się go odnaleźć, nie będzie żałowała pobytu tu.
Nagle, jakby ktoś smagnął ją ruzgą w twarz, zorientowała się, że Ryujin zniknął jej z oczu. Rozproszyła się tylko na chwilkę, a on wyparował gdzieś w tłumie. Dreszcz niepokoju przebiegł jej po plecach. Jak miała znaleźć małego w tym tłumie?
- Ryujin! - zawołała w eter, ale nie uzyskała odpowiedzi, po drodze więc zahaczyła jakiegoś przechodnia. - Przepraszam, nie widział pan może małego brunecika? Straciłam go z oczu dosłownie na sekundę...
Niestety zaczepiony tubylec nie był w stanie jej pomóc, ani on, ani kolejnych dwóch czy trzech. Czyżby więc mały wszedł w tłum i wałęsał się między shinobi? Szła dalej, ciągle nawołując jego imię i rozglądając się dookoła z niepokojem. Chwilowo jednak nie trafiła na żaden jego ślad...

Tymczasem mały brunecik o jednym oku czerwonym a drugim szarym krążył wśród ludzi, podziwiając ich ubiory i różnorakie elementy ich ekwipunku. Tu spodobała mu się katana jakiegoś samuraja, tam wzorzysta yukata jakiejś kobiety. Jednym słowem był zachwycony, a przez to nieuważny, dlatego nawet nie zwrócił uwagi, jak bardzo oddalił się od matki. Do czasu.
- Oka-chan, widziałaś, jaki ładny miecz ma ten pan? - spytał wesoło, obracając się za siebie, nigdzie jednak nie dostrzegł rodzicielki. - Oka-chan..? Gdzie jesteś?
Zaczął rozglądać się dookoła w poszukiwaniu jej charakterystycznych płomienistych włosów, wokół było jednak zbyt dużo ludzi, a on za mały, by dostrzec coś więcej. Przypadkiem szturchnął jakiegoś shinobi, który tylko warknął coś na niego, a chłopiec tak się przestraszył, że pobiegł gdzieś dalej, potrącając po drodze kilka kolejnych mniej lub bardziej niezadowolonych tym faktem osób. I pewnie biegłby dalej, gdyby nagle nie wpadł na kolejnego nieznajomego, upadając oszołomiony na tyłek u jego stóp.
Ryujin jęknął cicho przy upadku, rozmasowując zaraz obolałe czoło, które to brało czynny udział w zderzeniu. Dopiero potem uniósł wzrok ku górze, dostrzegając, na kogo tak właściwie wpadł. Wysoki mężczyzna ubrany całkowicie na biało, z kapturem przesłaniającym bladą jak u truposza twarz... Brunecik wciągnął z przestrachem powietrze w płuca, zrywając się do pionu, a następnie schylił w ukłonie, składając ręce jak do modlitwy.
- Przepraszam, że na pana wpadłem! Ja tylko szukam oka-chan, bo gdzieś ją zgubiłem i nie mogę jej teraz znaleźć! Miałem się trzymać blisko, ale... - nagły potok słów wyleciał z jego ust niczym salwa z procy i urwał się na moment pociągnięciem nosa. - Gomennasai! Gomennasai!
Dzieciak naprawdę wydawał się zagubiony i przede wszystkim przestraszony. Pierwszy raz zdarzyło mu się aż tak oddalić od matki i po prostu nie wiedział, co ma teraz zrobić...

[Yoshimitsu]

Yoshimitsu dołączył do rozmawiających Shinsa i blondasa, który okazało się, że ma na imię Ekko i jest całkiem dobrze wychowany. Białowłosy nie miał zamiaru go przeprosić za zaczepkę ale następnym razem spojrzy na Niego nieco przychylniej. Biedak zaczął się wycofywać jak najdalej od mafiozów, może wystraszony zachowaniem chłopaka, a może po prostu tak mu było lepiej. Nie miał zamiaru tego badać. -Sam wiesz jak jest, nieco wzmocniłem swoje ciało. Machnął ręka delikatnie zrezygnowany swoją formą na turnieju. Ekko zaczął się oddalać kiedy jakieś dzieciątko powitało go "dzień dobry Panie Ekko", Kaguya lekko się uśmiechnął. Dziwne te krainy, z których pochodzi ta dwójka.
-Witaj, Kamiyo Ori. Wykonał lekki ukłon, trzymając kaptur tak aby jego twarz była jak najmocniej zasłonięta. -Taki wyrostek też przybywa na turniej? Zdziwił się na jego widok, wszak ani nie wyglądał na shinobiego ani na wystraszone dziecko. Obserwował od góry do dołu raz blondyna, a raz dziecko. Ciekawiło go co prezentują. O ile blondyna mógł podejrzewać o walkę wręcz z racji jego budowy ciała to Kamiyo Ori stanowił pewną zagadkę. Może genjutsu tak jak Rika? Poprawił swój kaptur, który zastąpił rękaw w jego nawyku. Oczekiwał na odpowiedź kiedy z tyłu poczuł delikatne uderzenie. Odwrócił się, a jego oczom ukazał się jeszcze mniejszy chłopczyk od Kamiyo.
Pierwszy rzut oka i można było śmiało zobaczyć różnicę między tą dwójką. Kamiyo był młodziutki ale nie wydawał się zgubionym maluchem, a ten tutaj? Przestraszona mała owieczka. Zaczął pospiesznie przepraszać Kaguye ale ten jedynie schował twarz w kapturze lekko schylając się do Niego. -Wstań. Wydał komendę swoim spokojnym głosem. -Nie przystoi mężczyźnie się tak zachowywać. Podał mu rękę i delikatnie podniósł chłopca tak żeby ten mógł stanąć o własnych siłach. -Jak wygląda Twoja mama? Zaraz ją znajdziemy. Białowłosy chłopak lubił dzieci, twierdził że nie zasługują na bycie zastraszanymi czy odrzuconymi. Nie znają okrucieństw świata i nie ma potrzeby żeby nazbyt szybko je poznawały. -Mogę? Jeśli Malec wyrazi zgodę, Yoshi go podniesie i rozpocznie poszukiwania jego matki, a jeśli nie? W żadnym wypadku nie pozwoli mu się oddalić samemu, może jego opiekun za chwilę się pojawi.

  Ukryty tekst

[Shins]

Przybycie Yoshimitsu okazało się równocześnie zakońćzeniem rozmowy z dotychczasowym interlokutorem. Wejście Kagui, które było swego rodzaju przyjacielską zaczepką spowodowało, że Ekko postanowił jednak się wycofać i nie wdawać się w dalszą dyskusję. Niestety nie powiedział o sobie nic ciekawe. Trudno. Będzie trzeba go wybadać gdy już dojdzie do walki, może będzie zmuszony pokazać cały wachlarz swoich umiejętności.

Plac zapełniał się coraz szybciej i coraz więcej osób zaczynało się kręcić wokół Shinsa. Co i rusz przychodził ktoś nowy - jak na przykład Kamiyo Ori - mały chłopaszek, który zaliczył mniej nieudane wejście, bo rozpoczęte od "dzień dobry" - "No cześć" - odpowiedział krótko na jego przywitanie Shins czekając co odpowie na zwrotnie zadane pytanie kościanego wojownika. Nie przykłada do tego dużej uwagi - choć słucha, co odpowie Ori, równocześnie rozgląda się po zebranych. Być może zauważy coś lub kogoś interesującego. W końcu przybywając tutaj miał swoje plany, więc wypadałoby je realizować.

W pewnym momencie jego uwagę zwrócił Yoshimitsu, który odwrócił się i zaczął gadać do nikogo. Jak się po chwili okazało, to jakiś dzieciak wpadł na niego szukając mamy. "Zabawne" - pomyślał, a na jego twarzy pojawił się niewielki grymas, który mógłby być interpretowany jako delikatny uśmiech. Zajście zaskoczyło Shinsa - bo w końcu kto mógł wpaść na pomysł, by przychodzić z dziećmi w takie miejsce. Zrozumiałym byłyby trybuny w czasie zawodów. Ale plac, na którym miały się odbywać zapisy. Uznał to za dosyć ciekawe.

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Yuu]

Po zasłużonym wypoczynku przyszła pora na formalności. Ciało wypoczęte, brzuch syty, chakra zregenerowana, umysł czysty, Yuu czuł się zdecydowanie na siłach, ruszył więc na plac "paradny" znajdujący się przed siedzibą gdzie zdawała się odbywać główna część tego całego cyrku związanego z turniejem. W miarę szybko udało się odnaleźć miejsce gdzie przyjmowano zapisy.
- Yuu Yoshida. Przybyłem z Shigashi żeby wziąć udział w turnieju. - Powiedział sprawnie załatwiając formalności. Po zapisaniu się był już "wolny" toteż rozejrzał się za innymi uczestnikami. Wprawdzie mógł się próbować czegoś dowiedzieć, jednak po pierwszej rundzie w turnieju i tak będzie wszystko wiadomo, a szansę że pozna zdolności przeciwnika na którego teraz losowo przyjdzie mu zawalczyć były niewielkie. Nigdzie nie widział też znajomego Kaguyi, szkoda, miał nadzieję zobaczyć czy urósł w sile. No nic, chłopakowi pozostało trzymać się na uboczu i czekać na rozpoczęcie całej tej imprezy, nie miał jakiejś specjalnej ochoty na socjalizację.

[Tamaki Hyūga]

Wyszłam żwawym krokiem z Ryokanu i przeszłam przez miasto w kierunku siedziby władzy gdzie wydawało mi się że odbywają się zapisy na turniej. Kiedy dotarłam na plac okazało się że zebrało się już bardzo dużo chętnych. Rozejrzałam się po wszystkich kręcących się na placu ludziach i ekscytacja na widok takiej różnorodności całkowicie mną zawładnęła. W wielokolorowym tłumie ciężko było jednak komukolwiek się lepiej przyjrzeć ponieważ ludzka masa była w ciągłym ruchu.
Z mojego miejsca widziałam gdzie się udać w celu zgłoszenia się do udziału, jednak już widziałam że będzie to nie lada przeprawa aby przepchać się pomiędzy tą całą zbieraniną ludzi. Cóż, tłum już raczej nie zmaleje, więc lepiej będzie się czym prędzej się zapisać na listę uczestników zamiast czekać na rozwój wypadków.
Wzięłam głęboki oddech i ruszyłam prosto w tłum. Nieco skulona przedzierałam się pomiędzy większością górujących nade mną osób w kierunku stanowiska gdzie mogłam się wpisać na listę. Przeprawa okazała się być większym wyzwaniem niż z początku się spodziewałam. Nie przedzierałam się przez tłum cywilów, którzy tłoczyli się na ulicach w Shigashi ni Kibu tylko przez zgraję mniej lub bardziej zaprawionych w bojach wojowników i większość z nich nie ustępowała kiedy ktoś próbował się przepchnąć obok. No cóż, teraz już nie mam odwrotu. Parłam cały czas do przodu co chwila patrząc na skierowane na mnie z góry spojrzenia na widok których przybierałam zakłopotany uśmiech, przepraszałam i w miarę możliwości ruszałam dalej w kierunku obranym wcześniej. Kiedy już myślałam że tłum ludzi nie ma końca i nie uda mi się wyrwać to nagle ludzki opór znikł i wpadłam prosto na stolik za którym siedziała osoba odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń na turniej. Spojrzał on na mnie nieco karcącym wzrokiem, na co szybko wyprostowałam się poprawiając moje kimono.
- Mam na imię Tamaki i chciałabym wziąć udział w turnieju. - powiedziałam poważnym głosem i zaczekałam aż oficjel mnie wpisze na listę. Kiedy już skończył to ukłoniłam się delikatnie i odwróciłam z powrotem w kierunku tłumu. Zebrałam się w sobie i ruszyłam w drogę powrotną w kierunku... Właśnie, w jakim kierunku? Cóż, tak czy siak muszę przejść gdzieś indziej aby nie robić sztucznego tłumu obok miejsca przyjmowania zapisów. Niewiele myśląc znowu wepchnęłam się pomiędzy wielokolorowy tłum, pozwalając aby to los zadecydował gdzie z niego wyjdę albo na kogo wpadnę w trakcie.

[Seinaru]

Warunki nie sprzyjały, a przecież było lato. Wszechobecny ziąb, towarzyszący samurajowi odkąd przeszedł przez most łączący Teiz i Yinzin, coraz bardziej mu powszedniał, a jednak wciąż odczuwał pewien dyskomfort. Nasilał się on w tych momentach, gdy zimny wiatr dostawał się pomiędzy zbroję a nie dość grubą bluzkę, którą miał najbliżej ciała. Dlatego miał na sobie płaszcz, jednak nie eliminował on wszystkich niedogodności. Obabuchał się więc zwłaszcza wokół szyi i jakoś dotarł do Watarimono. Mimo że ostatnie tygodnie spędził na swoim Teiz, to jednak panował tam nieco łagodniejszy klimat, który tylko częściowo przygotowywał na te kilka stopni powyżej zera, których Seinaru doświadczał teraz.
Nie znał dokładnie tutejszej stolicy. Na koniec znanych map zapuszczał się rzadko, bo i sama ziemia zarządzana przez samurajów była spokojna i wolna od konfliktów. Kogo trzeba było tu ratować, jakich bandytów ścigać? Usługi Keia nie były tu nikomu potrzebne, więc i on nie zwykł narzucać się i wpraszać tam, gdzie go nie zapraszają. Teraz jednak zaproszono go i chętnie przyjął zaproszenie, zjawiając się tuż przed tym, gdy całe wydarzenie miało się rozpocząć. Wylądował na wielkim placu, który poza sezonem turystycznym i bez wiszącego nad głowami wszystkich turnieju zapewne świecił pustkami. Teraz jednak, gdy zjechali się tutaj awanturnicy najprawdopodobniej nawet z pustyni i lasów na południu, było tutaj całkiem tłoczno. Kei przeciskał się w te wolne luki w przestrzeni, które jeszcze pozostały między zebranymi, aby dostać się trochę do przodu i zobaczyć, jak to wszystko wygląda u źródła. Gdy wreszcie w zasięgu jego wzroku znalazło się biurko i szanowna komisja, która przyjmowała zapisy, Seinaru wpadł na iście szatański plan i psikus. Podszedł do owej komisji i gdy stanął przed nimi powiedział zmienionym na niższy głosem:
- Dzień dobry. Nazywam się Mitsubishi Kawamatsu. Chciałem zgłosić swoją osobę do udziału w turnieju. - Poznają go? Niby żadnego kaptura ani maski nie miał, ale może tutaj o nim nie słyszeli? Chętnie sprawdziłby się z tegorocznymi pretendentami, mimo że Tadatoshi twierdził, że tegoroczny turniej to nie jego poziom.

[Kamiyo Ori]

Kamiyo nie miał w zwyczaju wytrzeszczać oczu bowiem osoba, którą potraktowano by taką "terapią" mogłaby niezbyt dobrze to przyjąć. No była w tym jakaś forma niegrzeczności. Zwłaszcza, że mogło wywołać kolejne pytanie "Co się tak gapisz?", a z tego pytania do dostania po zadku bardzo niewiele brakowało. Tak czy inaczej trudno było mu opanować zdziwienie, toteż pochylił głowę chowając wzrok. Jak w końcu udało mu się opanować zauważył, że znajomy mu blondynek opuścił go na pożarcie tym dwóm indywiduum, którzy przeszywali wzrokiem jego ciało na wskroś analizując każdą cząsteczkę z której się składał. No albo przynajmniej tak mu się wydawało.
- Nie, w żadnym razie nie biorę udziału w walkach, Proszę Pana. - Po chwili z ust chłopaka padła właściwa odpowiedź odpychająca wszelkie potencjalne zainteresowanie jego osobą. W końcu kogo obchodzi jakieś biedne dziecko z tobołkiem na dużym placu. Wyciągnąłby taki kubek na jałmużnę, to w ogóle by się stał niewidzialny. Wszak nie ma nic mniej widzialnego, niż ktoś kto potrzebuje finansowej pomocy w miejscu publicznym. Zwłaszcza dziecko. Ot ludzkie oko nie dostrzega takich niedoskonałości dnia codziennego i omija je szerokim łukiem. Tak czy inaczej budziło to niepokój.
Popatrzył na obu mężczyzn usiłując znaleźć ślady znużenia jego osobą, albo odrobiny chociaż niezadowolenia, jednak gdy smukły jegomość zajął się zagubionym czterolatkiem udało mu się nieco zrelaksować i wypuścić trzymane powietrze w płucach. Może nawet znalazł potencjalnych klientów? Tak czy inaczej nie bardzo to był czas i miejsce na rozkładanie kramiku. Powoli zaczął się jakby wycofywać z zasięgu mężczyzn, co by naturalnie móc się pożegnać i ruszyć w swoją stronę.