Dom gier Kin Shikō

[Shikarui]

Dom gier Kin Shikō
金思考 Jedną z większych atrakcji Watarimono jest Kin Shiko - sławny dom gier, w którym do każdej partii shogi i go podchodzi się jak do rytuału. To tutaj również można przyjść poobserwować, a nawet wziąć udział, w mistrzostwach gier przeróżnego rodzaju. Przybytek otwierany jest dopiero popołudniem, czasem tylko honorowi goście przychodzą tu wcześniej.
Budynek został rozbudowany na przestrzeni lat, przez co widać wyraźną różnicę między jego głównym trzonem a dobudowanym skrzydłem. Posiada wewnętrzny dziedziniec, gdzie każdy gość może przysiąść i nacieszyć się świeżym powietrzem, odświeżyć głowę pomiędzy grami. Z zewnątrz zachęca ciepłem, misternie żłobionymi łbami w postaci chińskich lwów oraz kolorowymi lampionami. Wewnątrz jest tylko lepiej. Przepych cieszy oczy, a profesjonalna służba zajmuje się każdym od progu. Nie należy się dziwić, jeśli tutejsza ochrona zatrzyma nas przed wkroczeniem do środka - zdarza się, że miejsce jest przepełnione. Kin Shiko zaś troszczy się o to, aby każdemu było w środku wygodnie.
Wnętrze przybytku składa się z głównej sali, gdzie można swobodnie przyłączyć się do czyjejś gry i skosztować herbaty oraz w droższej wersji - z prywatnych pokoi, gdzie samemu, bądź zaproszonym towarzystwem, można cieszyć się wszelkimi grami. W głównej sali odbywają się również turnieje.

[Noyamano Motoshige]

Kin Shikō, czyli miejsce, które zostało dosłownie stworzone z myślą o Motoshige. Jedną z niewielu pożytecznych rzeczy jakie wyniósł z domu z pewnością była gra w przeróżne gry opierające się na strategii. nie bez powodu klan Nara znany jest ze swojego niezwykłego podejścia do strategii. Noyamano do tej pory ma mdłości na wspomnienie swoich młodocianych lat spędzonych między innymi przy shogi. Za każdym razem musiał przemyśleć nie jeden ruch, a kilkadziesiąt i wziąć pod uwagę jeszcze więcej możliwych odpowiedzi przeciwnika. Same rozgrywki pożerały godziny, jeśli nawet i nie dnie, a przez to wszystko kilkulatek był zmuszony siedzieć w jednym miejscu. To była istna mordęga, której nigdy nie chciał już powtarzać. Nigdy, poza sytuacją, kiedy mógł na tym zarobić, a wszystko wskazywało na to, że dzisiaj będzie taki dzień. Motoshige wszedł do przybytku, zapewne nie zwracając przy tym na siebie jakiejś większej uwagi. Niewielki, mizerny chłopak z pewnością nie był figurą, która przykuwała wzrok. Być może od czasu do czasu dźwięk jego dzwoneczków mógł ściągnąc na siebie pare ciekawskich oczu, ale to tyle. To dawało wiele możliwości. Jedną z nich było ciche przyglądanie się rozgrywkom i ocenianie poziomu przeciwników. Noyamano nie chciał wejść do gry, w której mógł przegrać. Nie taki był jego cel. Pieniądze zarabia się tam, gdzie człowiek może być pewien swojej wygranej. I tym sposobem młody były Nara miał na swoim koncie już pięć zwycięskich pojedynków. Teraz była odpowiednia pora na przerwę. Chłopak oparł się o jeden z filarów i obserwował otoczenie. Być może niedługo napatoczy się kolejna ofiara?

[Tatsuo]

Piwniczaki [ D ]
1 / 15
Noyamano Mothoshige Kin Shiko było niezwykle uczęszczanym miejscem ostatnim czasem. Wiele grubych ryb przyjechało do wioski samurajów, aby nie tylko popodziwiać trwające na arenie widowisko, ale przede wszystkim zarobić na tym pokaźną sumę pieniędzy. Sprzedając własne jedzenie, handlując nie do końca legalnymi przedmiotami, zakupionymi po taniości w odległych krainach, a przede wszystkim biorąc udział w hazardzie obstawiając wyniki bitew czy po prostu ogrywając co słabszych graczy, myślących, że w domu gier można tak łatwo się wzbogacić. Motoshige widział wiele. Ludzi wchodzących z uśmiechem na ustach z ostatnim workiem pełnych monet, a wychodzących z kilkoma złotymi ryo w garści i strużką łez płynących po czerwonych polikach. Był to zlepek kulturowy, klasowy, a przede wszystkim różnych charakterów i dziwaków tu również nie brakowało.

Nagle, zza filaru, przy którym opierał się chłopak, powoli wyłaniała się głowa mężczyzny. Motoshige nie mógł zobaczyć, kto to jest, a przynajmniej nie do momentu, do którego nie poczuł na swoim karku miarowy oddech, a w uszach nie zawibrowały mu ciche pojękiwania dorosłego faceta. – Sss – wyszeptał nowo przybyły jegomość, będący głową zaledwie kilkanaście centymetrów od oczu młodego Nary, który, jeżeli się odwrócił w stronę dziwnego pana, mógł spojrzeć głęboko w jego niebieskawe oczęta z dość dziwacznie podskakującą gałką oczną co kilka sekund. Najpewniej jakiś tik nerwowy, a może po prostu wada genetyczna. Kto by sie tym przejmował. Błyskawicznie położył palec wskazujący na swoich wargach i pokiwał przecząco głową. – Ciiichutko, nie mów nic. Widzisz? – Kiwnął kilkukrotnie głową na prawo, wskazując na dwóch potężnych grubasów, rozgrywających właśnie jedną z ostatnich rund karcianej gry. Właściwie poza tym niczym się nie wyróżniali. Kamienne twarze, pokazujące zero emocji i sączące co kilka chwil podane przez panie sake. – Na pewno widzisz. – Zachichotał pod nosem, ukazując swoje nierówne zęby, po których szybko się oblizał. – Słyszałeś, że robili remont tego przybytku przed turniejem? Słyszałeś? No, ja tak, i się wiele dowiedziałem o tym, co się tutaj wyprawia, jakie szemrane interesy za tym idą. – Z jednej strony jego głos mógł przyprawiać o dreszcze, a z drugiej nie mówił przecież niczego odkrywczego. Każdy wiedział, że takie przybytki mają w sobie wiele tajemnic. – I nie podoba mi się to. Tobie też nie powinno, co, wygrałeś? Udało ci się oszukać wolę pana Tashimoto? Hehe, no, pochwal się ile tam masz. – Zerknął w kierunku kieszeni Motoshige, czekając na widok pięknych pieniędzy.

[Noyamano Motoshige]

Ostatnim co potrzebował Motoshige był jakiś dziwny facet, który zaburzał mu obserwacje otoczeni, ale po kolei. Kiedy niebieskie oczęta młodzieńca skanowały dom gier w poszukiwaniu kolejnego celu, zza jego pleców dobiegł dziwny odgłos. Przez moment w głowie Nary pojawiło sie jedno słowo "żmija", ale szybko zostało przegonione prostą logiką. Motoshige znajdował się teraz w budynku i nawet jeśli w pobliżu było siedlisko tych stworzeń, to zapewne długo by tu nie przetrwały. Nie tylko dlatego, że właściciel już by się o to zatroszczył. Żmije z reguły stronią bowiem od konfrontacji, więc prędzej czy poźniej by się stąd wyniosły. Pozostała w takim razie tylko jedna opcja - wariat. Były członek klanu Nara obrócił się za siebie kątem oka spoglądając na nowego przybysza. Nie wyglądał zbyt przyjaźnie, ale kim był Motoshige, żeby to oceniać? W końcu on sam również nie był modelem. Za to na pewno nie skakało mu tak dziwnie oko. Miał wory pod oczami, owszem, ale niedobory magnezu były mu całkowicie obce. W każdym razie zdecydował się wysłuchać wariata. Życie nauczyło go, że ciekawe informacje można zebrać w różnych miejscach i nawet jeśli niektóre z nich nie do końca okażą się prawdziwe, to zawsze warto spróbować coś z nich wyciągnąć.
Noyamano zrobił tak, jak mu przykazano czyli nie pisnął nawet słowa. Zamiast tego skierował wzrok na dwóch jegomości, którzy z pewnością nie biedowali. Rozmiar ich brzuchów wskazywał na to dość jednoznacznie. Motoshige widział już ich wcześniej i założył, że pochodzą z jakiejś bogatej rodziny albo nawet są właścicielami tego przybytku. To jednak nic jeszcze nie znaczyło.
- A co ja mam do tego? Mam im zrobić dobudówkę? - odpowiedział trochę lekceważąco nie za bardzo wiedząc do czego pije szaleniec. Zresztą Noyamano założył, że takie podejście będzie o wiele lepsze niż grzeczne potakiwanie. Zirytowani ludzie mają tendencję do rozluźniania języka, a wtedy rozmówca dowiaduje się o wiele więcej, niż początkowo zakładano - Nic nie wygrałem. Szczęście nie jest dzisiaj po mojej stronie. - nie zamierzał dzielić się tym ile zarobił. Tym bardziej, że były to jedne z łatwiej zarobionych pieniędzy w ciągu ostatniego czasu. Nie chciał, żeby jakiś wariat chodził po lokalu i rozpowiadał ile to ten dzieciak ma pieniędzy. Wtedy z pewnością nikt by juz z nim nie zagrał.

[Tatsuo]

Piwniczaki [ D ]
3 / 15
Noyamano Mothoshige – Co zrobić? Jakby to był moment na żarty, to bym o tym powiedział, opanowałbyś się, a nie wyładowywał na mnie swoje emocje. – Właściwie nic, z tego co powiedział jegomość, nie miała miejsca. Mężczyźni, którym przyglądaliście się w dwójkę, po chwili powstali ze stołu z tak samo nienaruszonymi minami. Czy któryś z nich wygrał, a może nawet nie walczyli o pieniądze? Tuż po podniesieniu się, podali sobie ręcę i w tym samym momencie skinęli ku sobie głową. Być może Motoshige był w stanie zauważyć niewielki grymas na twarzy jednego z nich albo nerwowość, wynikającą z podrygującej ręki? W końcu był znanym graczem i widział wiele. Udali się oni następnie w stronę barku zlokalizowanego na tyłach budynku, skąd, nic nie biorąc, wyłącznie rozmawiając ze znajdującymi się pracownikami za ladą, udali się do pomieszczenia vipowskiego, ukrytego za fioletową kotarą. Każdy, kto miał odpowiednio dużo pieniędzy lub odpowiednich kontaktów ze służbą tego przybytku, mógł pozwolić sobie na rozegranie prywatnej rozgrywki w jedną z kilku umieszczonych tutaj gier, nie martwiąc się zbytnio o podejrzliwe spojrzenia innych hazardzistów.

– Widziałeś? – Mężczyzna zbliżył sie w kierunku Motoshigiego, kładąc na jego ramieniu swoją dłoń. Chłodną, lecz bardzo delikatną. Chłopak mógłby nawet nie poczuć różnicy między nieco mroźniejszym wiatrem, a lekkim dotykiem swojego rozmówcy. Teraz jednak, gdy mógł ją zobaczyć, było to aż nazbyt wyraźne. – Muuusimy się tam dostać. Tam pewnie mają ukryte przejście do skarbca. Miliony monet, złoto wylewające się przez dłonie. – Oczy mężczyzny wyraźnie zaiskrzyły. Był gotów poświęcić wiele, by tylko móc zobaczyć, co dzieje się za tą fioletową firaną. W stwierdzenie Monoshigiego, że ten był niemalże na skraju bankructwa, a przynajmniej tak sobie uzmysłowił to mężczyzna, nie do końca uwierzył. Przecież gdyby tak było, to sam dążyłby do tego, aby zemścić się na włodarzach tego przybytku, zabierając im wszystko, co posiedli w swoich nieczystych interesach. – Nic nie wygrałeś? Biedaku, mój malutki biedaczku, oj, oj. – Wykonał udawany ruch wycierana łezki, a tuż po chwili roześmiał się na głos, przyciągając wzrok kilkoro ludzi, będących zaciekawionymi tak głośnego wybuchu. Widząc jednak, że nic się nikomu nie dzieje, szybko powrócili do swoich czynności. – Nie korci cię to? Odkrycie tego, co ukryte. Myślą, że nikt nie wie, a tutaj bach, jesteśmy my! Zabieramy co nasze i uciekamy. – Rozmówca jednak był przygotowany na to, że kolejna osoba nie weźmie udziału w jego planu. Motoshige nie był pierwszym, który napatoczył się na drogę szaleńca, dlatego też wyjął on niewielki woreczek z kieszeni, pokazując go przegranemu Narze. Skoro faktycznie nie ma pieniędzy, to chyba pójdzie na wszystko, byle się tylko odkupić.

[Noyamano Motoshige]

Uniesiona brew zdradzała wiele, a w tym momencie była wyrazem zdziwienia, które wkradło się na twarz Motoshige. Facet, który z nim rozmawiał był po prostu szalony. Teraz Noyamano był już o tym przekonany, więc nie wchodził w dalszą dyskusję. Zwracałby na siebie jeszcze więcej uwagi niż do tej pory, a na tym na pewno mu nie zależało. Podstawą każdego dobrego oszustwa jest dyskrecja. Bycie szarakiem, zwykłym przechodniem czy po prostu wtapianie się w otoczenie to niezbędne cechy każdego udanego złodzieja. Może niekoniecznie sławnego, ale Motoshige uważał, że im mniej znany złodziej tym lepszy. W końcu o to chyba chodzi, żeby nikt nie rozpoznał osoby kładającej łapy na cudzej własności. Szczególnie, jeśli miała być to łapa Motoshige, a tak się składa, że szaleniec chyba faktycznie wskazał dobry cel. Z pewnością był on o wiele większy niż jakiś nieszczęśliwiec siadający do shogi, ale wraz z większym zyskiem wzrasta ryzyko. Na razie były członek klanu Nara nie był zbytnio przekonany co do pomysłu wariata.
- Nie. Akurat mrugnąłem. - odburknął, zrzucając dłoń faceta ze swojego ramienia. Nie lubił kiedy dotykali go ludzie, a już na pewno nie trawił kiedy dotykali go wariaci snujący opowieści o magicznym skarbcu, który zapewne nie jest wypełniony aż tak bardzo, jak mają na to nadzieję. Owszem, Noyamano był chciwym draniem, ale nie był głupi. Nie rzucał się w wir plotek ryzykując przy tym problemy z prawem. Zazwyczaj wszystko robił w białych rękawiczkach tak, żeby nic nie dało mu się zarzucić, a tymczasem propozycja szaleńca nie wyglądała na czystą. Może i werwę w oczach miał, ale do tej pory nie przedstawił chłopakowi nawet planu, a jedyne co robił, to pajacowanie.
- Nic na to nie poradzę, że dzisiaj los się do mnie nie uśmiechnął. - odpowiedział niewzruszony zupełnie nie kupując zachowania wariata. Jednego Motoshige się nauczył - przy kłamstwie zawsze warto trwać nawet wtedy, gdy zostanie wykryte. Istnieje duża szansa na to, że rozmówca po pewnym czasie zacznie kwestionować swoje zdanie. W końcu nikt normalny nie brnąłby w przegraną sprawę. Błąd. - Nie interesują mnie rzeczy niepewne. Dla mnie zarobek jest możliwy jeśli widzę go własnymi oczami. Wyjaśnij na czym to wszystko ma polegać, zapłać i mogę Ci pomóc. W ciemno to możesz się jedynie palcem o mebel uderzyć. - skoro przechodzą do biznesu i wyciągają karty na stół, to Motoshige również nie będzie się krępował.

[Tatsuo]

Piwniczaki [ D ]
5 / 15
Noyamano Mothoshige Mężczyzna nie był zbyt pocieszony tym, że Motoshige nie daje się dotykać. Powoli przestawał mieć chęć na rozmowę z nim. Jest taki oschły, nieprzystępny i w ogóle nieucieszony pomysłem rozwiązania zagadki i wyjawienia sekretów Kin Shiko całemu światu. Jednak nikogo lepszego nie znajdzie, przecież już próbował. – Nie jestem głupi, dobra? Nie wiem, co sobie o mnie myślisz, pewnie kolejny co powie "ooo ale z tego Harakuchiego to wariat, odejdźcie od niego" bla bla, mam dosyć już tego, rozumiesz? – W ciągu mówienia mężczyzna żywo gestykulował, otwierając to raz szerzej buzie, a raz wykrzywiając głowę na jedną czy drugą stronę w połączeniu z ruchem powiek. Właściwie wszystko, co tylko mogło, chodziło w jego ciele, lecz już nie zwracał uwagi innych, którzy się do tego przyzwyczaili. Z takimi również trzeba sobie jakoś w życiu dawać radę. – No, chodź. – Hara wystawił w kierunku Motoshigiego rękę, chcąc go chwycić za rękaw koszuli, lecz gdy tylko dłoń spotkała się z materiałem ubrania, szybko się opamiętał i przywiódł ją do swojego ciała. Kiwnął jedynie głową w kierunku niewielkiego zagajnika kwiatowego, skąd był idealny widok na cały przybytek, o ile komuś nie przeszkadzały wpadające do oka gałązki.

– Musimy się tam dostać. – Rozpoczął tworzenie swojego planu, szepcząc i obserwując dokładnie, czy nikt nie podsłuchuje parki spiskowców. Upewniwszy się, że są bezpieczni, dokładnie tak samo jak byli w poprzednim miejscu, kontynuował opowiadanie Motoshigiemu o idealnej zbrodni, która za chwile miała mieć miejsce. – Trzeba się dowiedzieć, co aktywuje przejście. Czytałeś książki wielkiego Yukoshimy, prawda? Widziałem tam motyw, o tajemnym korytarzu aktywującym się, gdy tylko przesunie się odpowiednią klamkę. Próbowałem wiele razy, dotykałem, przesuwałem, nawet używałem do tego specjalnych rękawic i nic. Zagrozili mi, że raz jeszcze i mnie wyrzucą. Widzisz? Oni wiedzą, że ja wiem i chcą się mnie stąd pozbyć. Nie wiem, użyj może jakiejś sztuczki, ja zagadam jedną z panienek z barku, to może nas wpuszczą do środka, co myślisz? – Plan prosty, ale mający wiele błędów, które dawny Nara z pewnością wypatrzy. Płatność była za dowiedzenie się informacji i przekazania ich Harakuchiemu. Tylko czy jest jedna idealna droga, na wykonanie powierzonego Motoshidze zadania? W końcu tak bystry zawodnik może wykorzystać pewne mankamenty w zachowaniu swojego zleceniodawcy na swoją korzyść.

[Noyamano Motoshige]

Dobrze, że Motoshige nie mógł odczytywać myśli szaleńca, bo po tej wzmiance o niezadowoleniu z braku dotyku ktoś mógłby mieć cienistą dłoń na szyi, a w przybytku nie było znowu aż tak jasno. To, plus fakt znajdowania się w samurajskiej wiosce, sprawiały, że bardzo mało prawdopodobnym jest aby ktokolwiek wpadł na pomysł, że morderstwa mógł dokonać członek klanu Nara. Można więc powiedzieć, że szaleniec miał więcej szczęścia niż rozumu.
- Dziwisz im się? Wyglądasz na wariata, zachowujesz się jak wariat i brzmisz jak wariat. Nic dziwnego, że mają Cię za wariata. Ja uważam w tym momencie tak samo. - niewyparzony język Motoshige był jednocześnie jego zaletą i przekleństwem. Chłopak w tym momencie nie planował jednak w żaden sposób się powstrzymywać, bo ten cały Harakuchi nie wyglądał mu na kogoś, kto może mu się przydać. Dlatego też nikogo nie powinna dziwić reakcja Noyamano, kiedy wariat po raz kolejny złapał go za rękaw. Wyrzutek już odginał do tyłu lewy nadgarstek chcąc tym samym aktywować ukrytą wyrzutnię kunaiów, ale na szczęście Harakuchi zabrał swoje brudne łapska. Przez ten jeden moment były członek klanu Nara był gotów przystawić mężczyźnie ostrze do gardła, a pomimo tego mimika jego twarzy nawet nie drgnęła. Może dlatego, że nie był to pierwszy raz kiedy Motoshige muiał posuwać sie do takich kroków, a być może dlatego, że Harakuchi był dla chłopaka nikim szczególnym. W każdym razie czarnowłosy postanowił zaryzykować dla woreczka pieniędzy i udał się za szarlatanem.
Po chwili zaczął żałować. Jego "plan" tak naprawdę nie miał żadnych podstaw. Nie był pewien co znajduje się w obiecanym "skarbcu", nie wiedział jak się do niego dostać, jego obecność już alarmowała ochroniarzy. Wszystkie punkty dosłownie krzyczące "ZŁAPCIE MNIE!" były spełnione. Motoshige westchnął ociężale i zaczął masować swoje skronie jak to miał w zwyczaju ronbić za każdym razem, kiedy tylko insensywniej myślał.
- Dobra, Harakuchi. Słuchaj mnie uważnie, bo nie będę się powtarzał. Twój plan jest chu-jo-wy. - zaczął bez owijania w bawełnę - Po pierwsze, nawet nie masz pewności czy te klamki faktycznie aktywują przejście. Równie dobrze, jeśli cokolwiek tam jest, może być aktywowane przez wciśnięcie ukrytego guzika, wciśnięcie kilku przedmiotów w odpowiedniej sekwencji, a nawet poprzez klaśnięcie. Nie zdziwiłbym się, gdyby to nie był żaden korytarz, a najzwyklejsza piwnica. Są miliony opcji. Po drugie, gdzie dokładnie masz ten swój ukryty korytarz? Która to część lokalu? Jak bardzo zaludniona? Czy znajduje się na widoku? Po trzecie, jeśli już raz Cię stamtąd wygonili, to nie możesz tam wejść ze mną. Od razu zaczną na nas zwracać uwagę. - zaczął swój monolog, wcale nie zdając sobie sprawy z tego, że z trzech prostych punktów zrobiło mu się niemałe wypracowanie. Brunet już tak jednak miał, że jeśli chodziło o kradzieżę i włamania, to rozważał każdą opcję, która tylko przyszła mu do głowy. Wolał o wiele wcześniej rozegrać sobie w głowie możliwe scenariusze, aniżeli improwizować w trakcie roboty. Tym razem był wyczulony tym bardziej, bo jego niedoszły wspólnik był rzekomym wariatem.

[Tatsuo]

Piwniczaki [ D ]
7 / 15
Noyamano Mothoshige Harakuchi z początku bardzo obruszył się stwierdzeniem powtórzonym przez Motoshige, że jest wariatem. No dobra, każdy tak na niego mówi, ale to wcale nie znaczy, że to prawda i to wcale nie znaczy, że trzeba to znowu powtarzać. Już miał nawet odpowiedzieć swojemu niezbyt miłemu rozmówcy, co o tym wszystkim sądzi i że znajdzie sobie innego przyjaciela, lecz kolejne słowa dawnego członka klanu Nara wręcz wryły go w ziemię. Mało kto postawił się jemu aż tak dobitnie w przeszłości, większość albo na niego nakrzyczała, albo pogroziła mu sztyletem, byle ten tylko uciekł, a tutaj nie dość, że ktoś jest niemiły, to jeszcze zamierza z nim dalej kontynuować rozmowę. Co za niespotykany ewenement. – Ale... – Wydukał cicho, chcąc samemu przeanalizować to, co powiedział do niego Noyamano. – Ale ty mnie chyba w ogóle nie rozumiesz. – Teraz, gdy już się upewnił, że Motoshige nie przyłoży mu kunaia do skroni, mógł sobie pozwolić na nieco więcej. Oboje już w tym przecież siedzą, prawda? Hazardzista wyraźnie się zgodził uczestniczyć w tym planie, skoro nawet podaje własne drogi rozwiązania, więc trzeba to tylko delikatnie naprostować.

– Ja wiem, że ty pewnie sobie grasz tutaj i myślisz, że jest fajnie, ale taka misja szpiegowska, to kompletnie inna bajka, rozumiesz? Nie wiem, czy w ogóle byłeś na jakiejkolwiek misji, a te tobołki nosisz jedynie dla wizerunku. Jakby to była zwykła piwnica, to przecież... hah! – Roześmiał się na głos, śmiejąc się z tego, co za chwilę miał powiedzieć, lecz ogarnąwszy się dość szybko, zatkał sobie buzie dłonią. – Haha, o bogowie, ukryte przejście do zwykłej piwnicy. Myślę, że to nie ja jestem tutaj wariatem. Dobra, możesz sobie iść sam, mało mnie to obchodzi, jak nie chcesz mojej pomocy. Ja sobie zniknę, pójdę po nowy napój o smaku mango, co tutaj sprzedają za rogiem i wrócę. Myślisz, że na ciebie nie zwrócą uwagi? Pewnie zaraz im wypaplasz, co to za plan i czego szukamy, a w ogóle to tam nie wchodzi byle kto najpewniej. Dobra, no, co, dalej tutaj siedzisz? – Na twarzy mężczyzny kreowało się wiele emocji, od euforii, przez niedowierzanie, na lekkiej złości skończywszy. W sumie to chyba ciężko byłoby się z nim dogadać i lepiej byłoby, gdyby faktycznie sobie poszedł.

[Yasuo]

Ten dziadek był niemożliwy, no naprawdę... Irytujący, ale też zabawny. Irytująco zabawny, jeśli mogę tak to ująć. Na starość ewidentnie cieszył się życiem. Był aż nazbyt wesoły. Ja byłem młodszy, dużo bardziej zdołowany. A powiadają, że to na starość człowiek tetryczeje i traci całą radość z życia. W tym wypadku było odwrotnie. Ten młody samuraj - czyli ja - był na dożo bardziej stetryczały niż ten stary dziadziuś. Najpierw wyśmiał moje imię... niby było dobre. Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Tak mnie nazwali rodzice. Trudno. Jego nazwali tak jak go nazwali, ale pewnie już nie żyją... nie mi było oceniać jego imię.
- Miło mi - odpowiedziałem, a następnie dałem się podnieść. To nie tak, że nie miałem sił. Po prostu mi się wstawać nie chciało. Wspomniał o zapłacie. Że też mi to nie przyszło do głowy... No, bo generalnie pieniądze to ja miałem totalnie gdzieś. Nie zależało mi na nich. Popatrzyłem na niego jak na głupiego. Na cholerę on mi coś takiego proponował? Przecież to nie miało sensu. - Nie wypada mi brać od Pana ani jednego ryo, Ojī-san. I nie oczekuję zapłaty.
Trochę było mi głupio tak iść... w towarzystwie dziadka, który ewidentnie był pod wpływem czegoś mocniejszego. Po prostu robił idiotę i z siebie... i ze mnie przy okazji. Powinienem mu teraz nakopać do dupy za takie zachowanie, ale nie mogłem tego zrobić. Zgodziłem się mu pomóc. No i może on pomoże mi?
- Mógłby mi, Pan, kupić to czym się uchlał - zaproponowałem. - Nie mam najmniejszej ochoty wchodzić do karczm i spotykać innych ludzi, a niestety bez tego nie mogę zdobyć alkoholu. Uchlałbym się na śmierć.
To była jedyna sensowna zapłata za moje "usługi". Potrzebowałem tego jak tlenu... ale jakoś nie byłem w stanie... sam zdobyć alkoholu.
No i w końcu dotarliśmy na miejsce... Otworzyłem szeroko oczy... Co on przegrał w karty i chce, żebym się za niego odegrał? A może coś innego? I kto tutaj, do kurwy nędzy, postawił taki budynek? W końcu to była ojczyzna samurajów... Czyżby prawi samurajowie zaczęli oddawać cześć demonowi o imieniu "Hazard"? Oczywiście nie do końca miałem świadomość czy to rzeczywiście dom hazardowy czy jakieś inne, nieistotne badziewie... Po prostu założyłem najgorszy możliwy scenariusz. Tyle.

[Uzumaki Hibana]

"Strategie uwodzenia"
Dla: Yasuo
Misja rangi D
7/15 Często tak bywa, że młodzi nie potrafią cieszyć się życiem.
Prawdziwe szczęście odkrywają dopiero na starość, kiedy jest już za późno żeby cokolwiek zmieniać. Zaczynają doceniać życie i wszystkie stracone okazje, dopiero gdy śmierć zagląda im w oczy.
Żywiołowy dziadek dźwignął młodego samuraja i powlókł go za sobą w nieznane. Prowadził szybko i pewnie. Doskonale znał drogę. I żaden młody nie będzie mówił jak ma chodzić, bo „on tędy czterdzieści lat tak biega”!
-Ho ho ho! Jaki szlachetny! - Trajkotał po drodze. Cały czas ciągnąc Yasuo za rękaw.
Jednak samurai na tym nie przestał. Czy zachowanie staruszka naprawdę wskazywało na stan wiadomy? Biorąc pod uwagę jego wiek, stan wiadomy byłby tożsamy ze stanem ostatecznym. Naprawdę, w pewnym wieku już nie należy pić.
-O ho ho! Widzę, że wracasz do żywych – odparł na pomówienia samuraja. - Nie śpiesz się tak w zaświaty, obiecałeś coś dla mnie zrobić.
Przypomniał, bo rzeczywiście miał racje. Yasuo najpierw zobowiązuje się do pomocy staruszkowi – w dodatku, darmowej! - a potem, nagle, śpieszno mu na tamten świat. I jak tu zrozumieć samuraja?
-Ale niechaj ci będzie. Jak załatwisz sprawę, kupię ci co chcesz!
Obiecał jakby był pewien, że do tego nigdy nie dojdzie. Myślał, że chłopak nie wywiąże się z zadania? A może liczył na to, że jak trochę popracuje, to wypadną mu z głowy takie głupoty i zmieni zdanie?
Tymczasem, dotarli na miejsce. Dom hazardowy, siedlisko grzechu i zepsucia. Co takie miejsce robiło w oazie szlachetnych samurajów? Nie było czasu się zastanawiać.
Dziadek szybko pociągnął Yasuo, jednak nie do wejścia, a do okna. Przykucnął, by być ledwie widocznym ze środka i chłopakowi nakazał to samo. Obierali się nosami o parapet, obserwując pomieszczenie za oknem.
-Jest! – Ucieszył się dziadek i złapał Yasuo za ramie przyciągając go do siebie. - Tam! Widzisz?
Wskazywał jakiś punkt na drugim końcu pomieszczenia. W środku było dość pusto, więc łatwo było zgadnąć o co – a właściwie: o kogo – chodzi staruszkowi.
-Widzisz tą ślicznotkę? - Powiedział wskazując na damę w rogu sali. - Pomóż mi. Umów ją ze mną!

[Yasuo]

Krótka rozmowa prowadzona po drodze. Czy byłem szlachetny? Niespecjalnie... starałem się być, ale niestety mi nie wychodziło. Ten staruszek jednak o tym nie wiedział. Nie mógł wiedzieć. A może się domyślał? Może dałem mu powody, żeby tak sądził? Z pewnością pokazałem swój brak szlachetności. Może po prostu żartował?
- Nie jestem szlachetny - odpowiedziałem. - Jestem po prostu pragmatyczny. Myślę logicznie...
Czy byłem pragmatyczny? To pewnie złe słowo. Bardziej chciałem podkreślić logiczne myślenie. A logiczne myślenie nakazywało mi nie brać pieniędzy. Bo po cholerę pieniądze komuś takiemu jak ja? Chyba, że na dziwki... Tak jak Oashisu to sugerowała. No i prawdopodobnie będę martwy za jakiś czas, więc... To było posrane. Nie miałem najmniejszej potrzeby brać tych pieniędzy.
- Nie spieszę się w zaświaty - odpowiedziałem. - Wykonam Pańskie zlecenie, proszę się nie martwić. Sęk w tym, że jedną nogą już jestem w grobie, a trupowi forsa nie jest potrzebna. Poza tym, kobieta, którą kocham, zasugerowała mi, żebym opłacił sobie kurwy. A Pan mi jeszcze forsę proponuje? Żałosne...
No po prostu musiałem się wygadać. Musiałem zniszczyć ten dobry humor tego starucha, którym próbował mnie jakoś zarazić. Nienawidziłem bycia w dobrym humorze. Nie było opcji, żebym złapał to choróbsko. Ojī był naprawdę radosnym człowiekiem. Normalnie bym się cieszył. Teraz jednak się nie cieszyłem. To było posrane.
Jeszcze bardziej posrane było chyba tylko to co zobaczyłem w tym domu hazardowym. A właściwie kogo... I to co usłyszałem. Swoje zadanie. Ten starzec... się zakochał? Nie miał odwagi wyznać jej swojej miłości i po to byłem mu potrzebny. Tak... gdyby była ze 120 lat młodsza... trochę wyższa, szczuplejsza. To może... i bym spróbował się z nią umówić! Sam. Oczywiście, gdybym miał mniej zrytą banię. Może i by coś z tego było. Na pewno bym jej nie oddał Ojīemu. Ale z tą kobietą... jakoś nie chciałem mieć nic wspólnego. Oczywiście być może była miła, sympatyczna... wesoła. Nie chciałem jej obrażać. Nie chciałem "oceniać książki po okładce". Ale jakoś nie miałem ochoty na takie "kontakty". Wzruszyłem tylko ramionami. Moja odpowiedź była prosta.
- Mam Panu poderwać tą starą pru... - STARĄ PRUKWĘ! BABĘ! BABSZTYLA! To chciałem powiedzieć. Jednak ugryzłem się w język. - Piękną kobietę? To niewykonalne. Poza tym, sam Pan powinien to zrobić. Tak podobno działa miłość.

[Uzumaki Hibana]

"Strategie uwodzenia"
Dla: Yasuo
Misja rangi D
9/15 Misja niemożliwa!
Stanąwszy pod popękanym oknem domu hazardowego, wyglądając przez nie jak przyczajony złodziej, samurai usłyszał swoje zadanie. Czy było trudne? Czy było niemożliwe? Czy było wątpliwe moralnie?
Chociaż cisnęło się na usta trzy razy „Tak!”, to jednak trzeba było przyznać, że nie było całkiem pozbawione sensu. Oto młody samuraj ze złamanym sercem, miał pełnić role swatki między dwojgiem sta... dojrzałych ludzi. Czy ktoś, kogo właśnie odrzuciła kobieta może tego dokonać? A może pomagając staruszkowi pomoże też samemu sobie?
-Od osiemdziesięciu lat próbuje – przyznał zawstydzony staruszek. - Ale ona jest uparta.
Oto siła prawdziwej miłości! Lub obsesji...
Dziadek opowiedział pokrótce o ich dłuuugiej wspólnej historii. Poznali się na wyspach i szybko zakochali. Potem ona poleciała na jakiegoś pirata i ślad po niej zaginął. Odnalazł ją znowu na pustyni, ale ta znowu uciekła. Później były góry, potem lasy Midori, następnie plaże Ryuzaku, Kami no Hikage, tajemnicze lasy, bezludne odnogi, a nawet obszary za murem. Teraz, w końcu, znowu ją odnalazł. Tutaj, w Yinzin.
Tym razem jednak, nie łudzi się, że zdoła sam sobie poradzić.
-Dlatego potrzebuję ciebie – zakończył celując kijem w Yasuo. - Pomożesz mi!
Tylko czy samuraj miał taką moc? Co myślał sobie staruszek prosząc o pomoc kogoś, kto sam właśnie został odrzucony? Może „piorun nie trafia dwa razy w to samo miejsce”? Z taki nastawieniem, to mogło się udać.
-Dajesz, młody! Użyj przemiany, albo jakiejś innej dobrej techniki, i zrób tak, żeby chciała się ze mną umówić. Sama gadanina może nie wystarczyć.
Jaką technikę miał na myśli? Może chciał żeby Yasuo się pod niego podszył? A może żeby ją zaatakował, by dziadziuś mógł ją ocalić? A może sam nie miał pomysłu...?

[Yasuo]

Nie było to niemoralne zadanie, jeśli tylko nie będę zmuszał tej kobiety do randki z tym dziadkiem. Jeśli po prostu z nią pogadam i jakoś ją przekonam... tak, żeby się zgodziła, to będzie to jak najbardziej w porządku. Nagle trochę zrobiło mi się głupio. Nie mogłem "oceniać książki po okładce". Wysłuchałem opowieści staruszka. W moim przypadku... zaczynało się bardzo podobnie. Najpierw Kaigan, potem Yinzin... Oashisu uciekała. Nie chciała odwzajemnić mojego uczucia. Tamta kobieta była taka sama, ale nikogo do miłości zmuszać nie można było. Staruszek próbował... przez tyle lat. Godne podziwu. Był nachalny, ale do niczego tamtej staruszki nie zmuszał... Był nawet w porządku i trochę mu współczułem. Tylko o jakich technikach przemiany on mówił? Nie znałem żadnych technik tego typu... Odpowiedziałem:
- Spróbuję Panu pomóc - rzekłem. - Ale nie znam żadnych technik przemiany. A nawet jakbym znał, to nie mogę oszukiwać w tak ważnej sprawie jak miłość. Postawię na... coś innego.
Nie chciałem mu mówić, że postawię na szczerość. Mógłby zaprotestować. Ale powiedziałem mu co o tym myślę. Nie mógł mi nic powiedzieć, bo skoro nie potrafiłem "się przemieniać", to i tak nie mogłem tego zrobić, choćbym chciał. A to, że zwyczajnie nie chciałem, to już moja własna sprawa i opinia.
- To idę.
Po tych słowach wszedłem do środka, mając gdzieś opinię staruszka. To było moje zadanie i ja ponosiłem pełną odpowiedzialność za powodzenie lub niepowodzenie misji. Jeśli się uda, to dobrze. Udowodnię swoją wartość i pomogę temu mężczyźnie. Jeśli się nie uda... to trudno. Widocznie tamten poprosił niewłaściwego "samuraja". Może będzie miał szansę w przyszłości poprosić kogoś bardziej kompetentnego. O ile oczywiście pożyje wystarczająco długo. Ile on mógł mieć lat? 80 lat temu poznał kobietę. Był w moim wieku, może trochę młodszy. Ze setkę już ma? Skierowałem swoje kroki w stronę staruszki. Trochę się denerwowałem, ale plan już klarował się w mojej głowie. Postanowiłem postawić na szczerość... na swoją własną historię, która łudząco przypominała wspólne "przygody" tych starych ludzi.
- Przepraszam - zagadałem do staruszki. - Chciałbym się odstresować i w coś pograć... nie mam jednak partnera... Może Pani by mi pomogła?
Prosto z mostu. Prośba o grę... czy to w szogi, czy to w go. Nie potrafiłem grać ani w to, ani w to. Może kobieta mnie nauczy? A może kobieta zaproponuje inną grę? Nie było to istotne. Teraz wystarczyło się tylko przedstawić. Ukłoniłem się dość mocno, z wysokim szacunkiem... i powiedziałem:
- Ineko Yasuo. Miło mi niezmiernie.
Czekałem na rozwój wydarzeń.

[Uzumaki Hibana]

"Strategie uwodzenia"
Dla: Yasuo
Misja rangi D
11/15 Kobieta siedziała spokojnie w domu gier i popijała herbatę, nieświadoma, że w tej chwili dwoje mężczyzn pod oknem zastawia na nią swe sidła.
Dziadek miał pomysł by wykorzystać podmianę, albo jakąś inną technikę ninjutsu. Niestety Yasuo...
-Jak można nie znać przemiany? - Zdziwił się aż mu brwi podskoczyły. - Co za czasy! Kiedyś to każdy znał podstawy ninjutsu. Nawet taki samuraj... Ach, ta dzisiejsza młodzież. Niczego nie chce im się uczyć!
Ochłonął trochę i podrapał się po brodzie. Wyglądał jakby wpadł na jakiś pomysł.
-Dobra, młody – powiedział po chwili. - Zrobimy tak: nie chcesz pieniędzy? Dobra! Jeśli umówisz mnie z tym aniołem, w zamian, nauczę cię ninjutsu. Zgoda?
Wyciągnął do samuraja dłoń na znak zawarcia umowy, a następnie pozwolił mu działać.
Yasuo wszedł do domu gier i od razu skierował się w stronę swego celu. Starsza kobieta nawet nie przypuszczała, że młodzian, który właśnie wszedł mógłby czegokolwiek od niej chcieć. Choć nie wątpiła w swój oczywisty blask, była pewna, że chłopak obierze na cel zdecydowanie młodsze panny, które kręciły się przy barze. Było to dla niej tak oczywiste, że odwróciła wzrok, by nie sprawiać wrażenia chciwej i uniknąć ośmieszenia.
Samuraj jednak przeszedł przez całe stado młodych ciał, pięknych dziewczyn zachęcających go do gry i uparcie szedł dalej, w stronę celu. Musiało mu bardzo zależeć, w końcu pokusa była wielka. Dziewczęta – jak wynikało z ich profesji – pokazywały wdzięki i łasiły się do gościa. Ten jednak, ignorował wszystkie młode ślicznotki i konsekwentnie dążył do pomarszczonej kobiety na końcu sali. Oto prawdziwa determinacja!
Kiedy dotarł do wybranki serca swojego zleceniodawcy, przedstawił się i zaproponował wspólną grę. Kobieta w istocie siedziała przy planszy do go, jednak nie wyglądała na zainteresowaną rozgrywką. Dopiero po pytaniu Yasuo, chwyciła w zasuszone palce jeden z pionków i podniosła na wysokość oczu. Uważnie go obserwowała, patrząc zza niego na postać młodego samuraja. W końcu, odłożyła pionek z uwodzicielskim uśmiechem.
-Musisz bardzo lubić go – powiedziała puszczając oczko. - Dobrze, na początek możemy zagrać.
Ustawiła pionki i wytłumaczyła Yasuo zasady. Po tym, zaczęła się gra...