Onsen Odayaka Mizu

[Seiren]

Najwyraźniej Kyu wolał trochę mocniejsze doznania, bo poprosił o zwiększenie natężenia masażu. Seiren uśmiechnęła się do siebie, czego Białowłosy nie mógł widzieć i zaczęła naciskać palcami zdecydowanie mocniej, rozmasowując najpierw barki i kark, by potem zejść na okolice łopatek i żeber. Skoro chciał mocniej, to nie zamierzała w tym momencie jakoś bardzo się hamować, bo i tak miała za mało siły, żeby zrobić Białowłosemu krzywdę. Uważała tylko na swoje paznokcie, żeby go nie podrapać, bo to już przyjemne by nie było. Shirai zaś leżał na kamieniach i przyglądał się tylko. Wyglądało na to, że Seiren miała szczęście, że trafiła na kogoś takiego, bo w innym przypadku mogłoby się to skończyć zdecydowanie gorzej. Udało jej się za to wynegocjować prośbę o spotkanie z samym Ichirou, o ile ten zdecyduje się przyjść.
- Ryokan Mizu ni Ume. - Powtórzyła za Kyu. - W porządku, zapamiętam. Jeszcze raz dziękuję. To dla mnie naprawdę ważne. Yoichi jest naszą wybitną jednostką i chciałabym mieć możliwość chociaż z nim porozmawiać, dowiedzieć się paru istotnych rzeczy.
Żeby nie było, że ściga Yoichiego za to, że nawiał im z Yustetsu, bo wtedy niczego się nie dowie. Nie, ona liczyła tylko na rozmowę, aby dowiedzieć się o kilku istotnych rzeczach. Yoichi był niczym mentor, Legenda wśród klanu Inuzuka. Miała tylko nadzieję, że taki ważniak, jak Ichirou zdecyduje się poświęcić jej chociaż odrobinę swojego cennego czasu. Słysząc to, że mógłby ją olać, Kunoichi zmarszczyła nos z niezadowoleniem. Wyglądało na to, że ktoś tu wyżej sra niż dupę ma, no ale czego można było się spodziewać po znanym na całym świecie bawidamku.
- Olać to go może Shirai. - Rzuciła złośliwą uwagę. - Nie zabiorę mu dużo czasu, obiecuję. Liczę tylko na chwilę rozmowy.
Po tych słowach zamilkła, skupiając się na tym, co robiła. Po dłuższej chwili Kyu miał porządnie rozmasowane plecy i rozluźnione mięśnie, co zapewne było dla niego sporą ulgą. Na koniec poklepała go po ramionach na znak, że skończyła i odsunęła się, ponownie zanurzając trochę bardziej. Dobrze, że Białowłosy był odwrócony do niej plecami, bo nie zdawał sobie sprawy, że podczas masażu Seiren znowu nieco bardziej się wynurzyła.
- Na nas już pora. - Zakomunikowała.- Słyszę jak Shiraiowi burczy w brzuchu, a i ja też jestem głodna. Poszukamy tego Ryokanu i tam będziemy czekać na Ichirou. Cieszę się, że mogłam Cię poznać, Kyu i mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Bądź zdrów.
Po tych słowach wyszczerzyła się do niego, by następnie odwrócić plecami i wyjść z basenu. No tak, przez chwilę Białowłosy mógł podziwiać kształtny tył Inuzuki, dopóki ta nie wzięła z grzbietu Shiraia ręcznika i grzecznie się nim nie owinęła. Pomachała jeszcze Kyu ostatni raz i zniknęła ze swoim wilczurem w szatni, by tam się wysuszyć, ubrać i opuścić Onsen.

[zt]

[Kuroi Kuma]

Opuścił arenę, cieszył się że stawił się w kraju samurajów, że zdążył przyjść na turniej i obejrzeć go mniej lub bardziej, spotkać wiele nowych twarzy - tych bardziej miłych i tych mniej. Działo się, było głośno, było tłoczno, pewnie przez długi czas będzie musiał odreagowywać sytuację, spędzić nieco czasu w swojej samotni, lecz dopiero wtedy, gdy załatwi już wszystko. Nie za bardzo wiedział co takiego Ichir chciał obgadać, czy może to miało być po prostu spotkanie towarzyskie, ale mając takie pocieszne mordy do towarzystwa nie mógł z tego zrezygnować. Lubił samotność, ciszę, lecz ich towarzystwo działało na niego podobnie. By jednak tam się stawić potrzebował załatwić coś jeszcze, pokazać pewnej osóbce, że pewnych rzeczy nie powinno się robić. Chwilę mu zajęło nim dotarł na miejsce - dzielnice były opustoszałe, wszyscy zajęli się ceremonią i rozdawaniem nagród, więc spodziewał się, że będzie tutaj zdecydowanie mniej osób. Popatrzył na szyld, westchnął ciężko i wszedł do środka.
-Dobry - skinął na przywitanie, spodziewał się dziwnego zerknięcia na pojemnik z piachem na jego plecach - kto takie coś zabiera do łaźni? Wziął jednak ręcznik, skierował się do szatni, gdzie niestety, ale będzie musiał zostawić swój ukochany piasek, swoje maleństwo, swojego najbliższego przyjaciela. Ustawił ją na ziemi - dla innych była bezużyteczna, dla niego niczym skarb - ułożył na niej dłoń, jego słowa tylko się otworzyły, wypowiedziały nieme "poczekaj tutaj". To ten piasek ratował mu niejednokrotnie życie, należał mu się szacunek, a chociaż tyle mógł dla niego zrobić. Zdjął z siebie ubranie, trochę tego było - jakieś torby, bandaż z szyi, który zwinął dosyć ciasno i włożył do jednej z toreb. Kiedy to wszystko się nazbierało? Stawiałeś na minimalizm, niegdyś było tego o wiele mniej, a teraz masz przy sobie tyle narzędzi i z mało którego tak naprawdę korzystasz mój drogi - odezwał się głos w jego głowie, którego nie sposób nazwać sumieniem, bo to nie oceniało, nie robiło wyrzutów, lecz jak komentator całego życia Kuroia odzywał się co jakiś czas, zadawał mu pytania, egzystencjalne ścierwo. Wszystko zamknął w szafeczce, dla pewności sprawdził czy zamknął szafeczkę, czy wszystko jest na swoim miejscu, zostawił po sobie porządek. Traktuj ludzi tak, jakbyś sam chciał być traktowany. Napełnił bale wodą, pierw zwilżył swoje ciało i poczuł dreszcz przechodzący od czubka głowy, po palce u stóp. Przyjemne ciepło, tak mu tego brakowało, tak rzadko sobie pozwalał na chwilę przyjemności, a jego głowie krążyło pytanie, czemu wybrała akurat to miejsce, a nie inne. Było tyle różnych innych do wyboru, a tu proszę, źródła. Potrząsnął głową, zajął się swoim ciałem, popatrzył na swoje odbicie w tafli wody i stwierdził zgodnie z prawdą, że chyba czas się sobą zająć, bo inaczej ząb czasu będzie jeszcze bardziej widoczny, niżeli teraz. Czuł jak każdy jego mięsień odpuszcza, mimo tego że nie zanurzył się jeszcze w wodzie to ciało już było gotowe, domagało się relaksu, a do tego nie była w sumie aż taka długa droga.
W końcu wyszedł, miał ręcznik założony na biodrach, stał przed wyborem basenu, ale skoro miała tutaj na niego czekać odpowiedź była raczej jasna. Otworzył drzwi, przeszedł korytarzem na samym końcu były drzwi prowadzące do zbiornika. Uderzyło go ciepłe powietrze, musnęło jego ciało, rozmarzył się czując już cieplutką wodę na swojej skórze. Przeleciał wzrokiem po zebranych, jak sądził faktycznie trudno było tutaj szukać ludzi, zwłaszcza że zdecydowana większość unikała basenu koedukacyjnego. Była tam jednak ona. Spokojna, albo przynajmniej nie ciskała piorunami w zebranych. Opuściło go nieco entuzjazmu, nie planował niczego konkretnego, nie myślał co dalej, po prostu przyszedł. Skierował się w jej stronę, dreptał sobie spokojnie, miał nieco przymknięte oczy, pozwolił sobie na relaks. Zostawił ręcznik na skraju basenu, by mieć do niego dobry dostęp, wszedł spokojnie do wody - usiadł na jego skraju, wsunął po kolei każdą z nóg i usiadł wygodnie na przygotowanej pod to półeczce opierając głowę o pozostawiony ręcznik. Był tuż obok niej, jednak pozwolił sobie na ciszę, by emocje opadły, by nie rzucił czegoś w gniewie, do którego go uprzednio doprowadziła. To dalekie było od złości, to był właśnie gniew, coś co ledwo udało mu się zahamować.
-Po co chciałaś się tu ze mną spotkać? - dodał po kilku minutach, ciężko było dokładnie określić czas. Na jego twarzy rysował się błogi uśmiech, ciepła woda dosłownie otuliła go z każdej strony. Oddychał głęboko, wolno, jego klatka unosiła się sporadycznie, a wraz z nią czasami lekko unosiło go w wodzie. Gdyby to nie było miejsce publiczne, gdyby miał piasek przy sobie zachowałby się z pewnością całkowicie inaczej. Tutaj zaś... to nie miejsce na rozróby, lepiej nie zadzierać w kraju, gdzie nikt cię nie zna i pewne grzeszki nie zostaną ci wybaczone. Podszedł do tego zupełnie inaczej i cóż, jeżeli blondynka zacznie znowu swoje warczenie na Staruszka, to zawsze mógł zrezygnować, iść do innego basenu i zostawić ją w cholerę. Czasami po prostu nie warto psuć sobie nerwów.

[Shinoko]

Shino, oparta o kamyczki, które zdobiły niemal cały kontur basenu, oddawała się błogiemu relaksowi. W swoim życiu zwykła unikać skupisk ludzi, a więc karczm, restauracji i innych tego typu. Zamiast hałaśliwych instytucji wybierała te, których zasady narzucały poszanowanie dla drugiej osoby. Takim miejscem były onseny. Nie było istotne czy dla płci pięknej, brzydszej, czy też koedukacyjne. Każdy, niezależnie od wieku i stanu majątkowego winien był zachowywać się w jasno skonkretyzowany sposób, a zatem nie pływać bez potrzeby, nie krzyczeć, nie chlapać i nie nurkować. Wszak, jeśli ktoś szukał kąpieli, to mógł jej zaznać przed wejściem do źródeł.
Współcześni ludzie mogliby uznać, iż koedukacyjne baseny to coś szalenie zdrożnego i podmioty, które decydują się na tego typu „rozrywkę”, muszą być dzicy i pozbawieni wstydu. Nic bardziej mylnego. Nagość w czasach, w których przyszło żyć kobiecie, nie była ani kontrowersyjna, ani też budząca żądze. Oczywiście, znaleźli się i tacy, którzy poszukiwali uciech wizualnych, niemniej jednak było to niedopuszczalne i, po prawdzie, bardzo źle patrzono na oblepianie kogokolwiek wzrokiem. Asai, jako pełnoprawny wojownik, żołnierz, a właściwie kunoichi, nie widziała w tego typu miejscach jakiś specjalnych walorów, poza oczywiście relaksem. Zwyczajowo skupiała się tylko i wyłącznie na sobie, a eksponujące swoje wdzięki damy uznawała za zgodnie z własnym sumieniem głupie. W końcu, jeśli ktoś nie rozumie panujących w społeczeństwie zasad, musi być pozbawiony piątej klepki. Albo… Albo nie ma nic więcej do zaoferowania poza narządami rozrodczymi. Przykry to los.
Słysząc kroki, wytężyła słuch, prawą dłoń umieszczając na masce. Tak w razie, gdyby zachodziła konieczność jej natychmiastowego przywdziania. Gotowa była w każdej chwili zrobić to, do czego stworzony jest zarówno shinobi, jak i kunoichi. Na tym świecie nie brakowało ludzi szczerze życzących Asai oglądania świata spod metrów ziemi przepełnionej pełzającymi z wolna larwami. Do tej pory udawało jej się unikać zguby; atakowała pierwsza lub grała czasem tak, by podstępem unicestwić oponenta. Jednak jak to w życiu bywa — śmierć może przyjść w każdym momencie. Nawet teraz. Nawet do łaźni. Wystarczy jedno skinięcie palca Shinigami i… Nie żyjesz. Ot, tak po prostu; coraz bardziej brak ci tchu, kończyny zaczynają drętwieć, a ty sam odkrywasz, że to ten dzień.
Ale nie był to dzień blondynki.
Gdy spędzasz z kimś znaczną część życia, potrafisz doskonale rozpoznać jego mowę, ton, kiedy jest smutny, a kiedy zły, gestykulację, a nawet sposób chodu. Ten Kuroia był dość specyficzny, a przynajmniej dla blondynki. O ile wokoło nie rozbrzmiewał koncert muzyki rockowej, to bez problemu potrafiła go wychwycić i dopasować. Aktualnie, z racji wszechobecnej ciszy, nie miała z tym najmniejszego problemu. Cierpliwie poczekała, aż Sabaku otworzy usta, by zaserwować jej obiecaną wcześniej „karę”. Cóż, zabawa dopiero się zaczynała, a Shino, w takich sytuacjach, zwykła dominować.
Kłótnia… Nie, awantura, wisiała na włosku. Wszystko zależało od Kumy, który mógł co prawda zachować spokój, ale możliwym było również to, że wybuchnie czym, chcąc nie chcąc, sprowokuje dziewczynę do tego samego. A jeśli już by do tego doszło, to bardziej niż pewne, że kobieta nie miałaby żadnych oporów, by zniszczyć budynek.
— Informacja, a zaproszenie, to jednak subtelna różnica— mruknęła w odpowiedzi na sugerowanie jej, jakoby nalegała na spotkanie. Bynajmniej. Asai jedynie rzuciła ziarno, a to, czy zostanie zasiane, zależało już tylko od Kuroia. Niemniej jednak kobieta czuła się znacznie lepiej ze świadomością, iż ich rozmowa w końcu będzie mogła dojść do skutku; bez zielonowłosych ciapciaków, bez białowłosej, bez ich wspólnych słodyczkowych rozmówek, które wprawiały ją w zły nastrój. Ot, po prostu, by było jak niegdyś. — Zresztą… Żałujesz? Ile można słuchać trajkotania — dodała spokojnie, ówcześnie przekręcając się, tym razem twarzą w kierunku wody. Mętna ciecz doskonale zakrywała ciało. Shino zawsze zastanawiała się, skąd biorą się nietypowe odcienie H2O, choć na ogół wystarczało jej określenie „lecznicze właściwości”.

[Kuroi Kuma]

Pewne miejsca po prostu miały swoją naturę, swoje przyzwyczajenia i swoje prawa. Podobnie było z Onsenami, gdzie ludzie przychodzili się odprężyć, zrelaksować, to oni wybierali jakie miejsce wybiorą - czy widok nagiego ciała nie jest dla nich czymś niezwykłym, czy może jednak krępują się nieco bardziej, stąd też wybierają wydzielone miejsca. Robiłeś wszystko zgodnie z własnym sumieniem, nie było co z nim walczyć, próba ta zawsze była bezsensowna. Dla wielu może i widok czyjejś cielesności, zwłaszcza jeżeli chodzi o płeć przeciwną mógł być szokiem. Coś takiego po raz pierwszy na zawsze zmienia człowieka, lecz każdy kolejny raz nie jest już tak spektakularny. Ma coraz mniejszy wpływ, zdajesz sobie sprawę ze swojej cielesności, z cielesności innych. Może zdarzy się ktoś, kto zawróci ci w głowie, rzucić mu krótkie spojrzenie, docenisz jego piękno, pozwolisz sobie na chwilowy zachwyt, lecz on mija tak szybko, jak się pojawia. To niczym minąć się z kimś na ulicy, tylko moment, chwila która nie trwa wiecznie. Wszystko zależy od Ciebie mój drogi jak do tego podejdziesz.
Dla Kuroia zaś taki widok to... nic niezwykłego. Widział zarówno męskie i kobiece ciało nie raz, zdarzyło mu się medykować, opatrywać rannych, a do tego nie mógł mieć bariery wstydu przed tym, by zobaczyć kogoś w negliżu, czy dotknąć jego gołej skóry. Ograniczał go to oczywiste, nie był z tych którzy swoimi dłońmi oblepiają każdego, który zarzuca ramiona na drugą osobę. Pozwalał sobie na takie gesty, lecz było to rzadkie, a nigdy natarczywe. Nawet jeżeli był ktoś w łaźni, to Kuma rzucił mu tylko spojrzenie, popatrzył na kogoś, kto tam był, bez podtekstu, bez nakręcania się jak nastolatek, któremu udało się podejrzeć damską szatnię. Coś normalnego, naturalnego, ludzkie ciało w całej swej okazałości, w całym swym pięknie i brzydocie, z każdą skazą. Skoro o nich mowa, to ciało Shinoko było o wiele bardziej naznaczone przez blizny niż Kumy. Ten miał ledwo kilka, z czego większość ledwo widocznych, ukrytych już przez dłuższy czas, wybielonych, prawie niewidocznych. Widać ta albo była w wielu tarapatach, albo obrona całkowicie kulała - w przeciwieństwie do tej Piaskowego Dziadka. Różnica charakterów może miała tutaj coś do powiedzenia? Siedziała teraz w basenie, była już kobietą, a nie dziewczynką - czas leci dla każdego, nie można go zatrzymać, nie jesteś w stanie zrobić nic więcej, niżeli przyglądać się jego upływowi. Widział jak ta gotowa jest do przywdziania maski, jak gotowa jest prawie wyskoczyć z basenu. To nie jej czas? Nigdy nie wiesz kiedy i pod jaką postacią pojawi się bóg śmierci. Czy po tym co zrobiłaś, nawet i Kuroi nie mógł zostać jego wysłannikiem? Nie posiadał swojego piasku, nie miał go pod ręką, lecz to nie zmieniało niczego. Czy naprawdę można było sądzić, że starszy Sabaku potrafił korzystać tylko ze swojego piachu?
Nie miał zamiaru tak po prostu zaczynać, od razu ukazywać swoich kart, dawać znać dziewczynie w co grają, jakie są zasady. Zasłużyła sobie na to, co miało się wydarzyć. Może i w pewnym stopniu miał do niej słabość, darzył ją przeciwnym uczuciem, które ciężko opisać. Relacja tak poplątana, tak niejasna i nieklarowna. Siedzieli teraz obok siebie, praktycznie bez tajemnic, bez niczego do ukrycia. Obnażeni, wystawieni na wzrok drugiej osoby. Może i ktoś patrząc na to zdziwiłby się co takiego robi Piaskowy Dziadek w otoczeniu młodej kobiety, od razu przypisałby do jednego i drugiego odpowiednią łatkę, może... może i by miał rację?

  Ukryty tekst

[Shinoko]

— Chciałam? — zapytała, marszcząc jednocześnie brwi. — Czego niby chciałam? — Asai kompletnie nie zrozumiała słów Kuroia. Poniekąd domyślała się ich znaczenia, ale skutecznie wypierała je z głowy. Niby co, chciała się spotkać, zobaczyć, pogadać? Dobre sobie. Prędzej wyrwałaby sobie paznokcie, niż przyznała, że ta rozmowa, a nawet możliwość zobaczenia Sabaku znaczyła dla niej więcej, niż spotkanie koleżeńskie. Poniekąd zawsze była szorstka. Nawet dla ludzi, którzy zdawali się ignorować jej paskudny charakter i oferować coś, czego nie da ani sława, ani siła, ani bogactwo, ani też potęga. To „coś” było bezcenne. Tanie i niesamowicie drogie jednocześnie. Nie było tego w żadnym ze sklepów, ni straganów. Ogólnodostępne, a jednak rzadkie. Taki paradoks.
— Nie wiem kto cię tam kopie, ale jeśli sobie na to pozwalasz, to już tylko i wyłącznie twoja wina — odparła spokojnie, odchylając głowę w stronę zwisającego z nieboskłonu słońca. Było takie… Dziwne. Niebezpieczne i bezpieczne jednocześnie. Dające ciepło, ale raniące w nadmiarze. Świat, dla Shino, był ciekawostką. Ten dualizm rzeczy, zjawisk, doświadczeń. To, że niemal każda cząstka tego świata mogła być zarówno ostoją radości jak i źródłem złego. Asai najchętniej uplasowałaby się na miejscu złoczyńcy. Takiego, który nie musi obawiać się nękania przez kręgosłup moralny i robi to, czego wymaga sytuacja i jego własne „widzimisię”. Nawet gdyby próbowała zachowywać się jak człowiek prawa i dyplomacji, to najzwyczajniej w świecie nie uciekłaby przed przeszłością i tym, kim niewątpliwie się stała. Dlatego też nie uciekała. Przyjęła swój los tak, jak wszystkie blizny zdobiące drobne ciało. Nie zamierzała się ich pozbywać. Ani teraz, ani nigdy. Były bowiem świadectwem pewnej drogi i trudu, który musiała nieść na swych ramionach. — Co takiego niby zrobiłam? Prawda jest bolesna, ale kłamstwo jeszcze gorsze — warknęła. — Przestań zabawiać się w bohatera. Jeśli chcesz ich chronić przed tym, jaki jest ten świat, to taszcz ich przy sobie całe życie. Bo wierząc w te brednie o przyjaźni i bezinteresowności nie przeżyją ani dnia. — Cały monolog wyrecytowała niemal na jednym wdechu. W głosie kobiety słychać było determinację, przekonanie o tym, że głosi prawdę. Poniekąd było tak jak mówiła, ale z drugiej strony, czy warto było niemal od razu skreślać wszystko, co piękne w tym świecie? Shino wierzyła, że tak. Szczerze obstawiała przy teorii, że żyje tylko dzięki obranej ścieżce. Czy wolała blizny od śmierci? Oczywiście, że tak. Nie raziło jej oszpecenie. W końcu nie była eksponatem do oglądania, tylko żywą bronią.
Shino zdecydowanie zachowywała się spokojniej, niźli na Arenie. Woda działała cuda. Otulała każdy jej zmysł; kadzidła wydzielały cudowny zapach – słodki, acz nie drażniący, buchająca para oczyszczała płuca i nozdrza, a temperatura wygrzewała organizm. Czego chcieć więcej? Jej wystarczyło tylko tyle. Aż tyle.
— Mało wiesz, jeśli sądzisz, że nie jestem czegoś w stanie osiągnąć — dodała z przekonaniem, krzyżując ręce na biuście. Zgoda, nie widzieli się wiele, wiele lat, co nie zmienia faktu, iż każdy głupi zorientowałby się, iż dzierży znacznie większą siłę, niż ten szesnastoletni berbeć, którym niegdyś była. Zresztą, niewiele pozostało z tamtych czasów, poza złośliwością i szeregiem cech zasługujących na potępienie.

[Kuroi Kuma]

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Widać było, że nie sprawiały mu bólu takie masaże, które gwarantowała mu kobieta. Był już wystarczająco wytrzymały i przeszedł równie wiele, by nie czuć nieprzyjemności. Aktualnie rozkoszował się ugniataniem tylnej partii ciała. Wspaniale wykorzystany czas i słuszna nagroda jeszcze za nic, bo w sumie obiecał tylko przekazać informację. Nic w tym niezwykłego, ale skoro jej na tym tak zależało. Potwierdziła, że zapamięta, dokąd ma się udać, więc nie pozostało nic innego jak spotkać samego Pustynnego Diabła i dać mu znać. Czy będzie chciał się spotkać to zależy już tylko do niego i jego widzimisię.
  - W takim razie podkręślę Ichirou, że to ważne. – dodał, wysłuchując dziewczyny jak bardzo było to dla niej ważne. Dla niego ważne było teraz spotkanie się z grupą i ustalenie tego co dalej. W sumie nie wiedział, czy miał tam czego szukać, a będąc w pobliżu najsilniejszych samemu staje się silniejszy. Wychodził z założenia, że musi wręcz stać się silniejszy. Naj-silniejszy. Wtem dziewczyna także wzięła słowa czerwonookiego na poważnie z olaniem sprawy przez odzianego w złoto. No to się zdenerwowała. Nawet parsknął trochę wyobrażając sobie jak król pustyni zostaje oblany przez jakiegoś kundla. Hyh, chciałby to zobaczyć, jednocześnie nie chciałby widzieć tego co stałoby się z czworonogiem po takiej akcji. Na pewno nic przyjemnego. Niczego już nie mówiąc, już był taki rozluźniony, kac przeminął, a on mógł się napawać przyjemnością, której doznał. Wspaniale było. Poklepała go delikatnie po ramieniu, odezwała się także po chwili.
  - Dziękuję za masaż. Również było mi bardzo miło.. – zakończył spokojnie, gdy tylko odwrócił się w jej kierunku, a ona pewnym krokiem zdecydowana kierowała się ku szatni. No i ten widok dostarczył mu dodatkowych emocji. Nie spodziewał się, że niczego sobie z tego nie będzie robić i nie założy na tyłek od razu ręcznika, tylko świecąc tymi kształtami w jego stronę, szła dalej. Tyłka nie mógł odpuścić, spoglądając aż do momentu zakrycia przez ręcznik. Wspaniały widok… Napawał się nim jeszcze przez chwilę by samemu opuścić to miejsce i ruszyć w jedno z miejsc… Kurwa, pewnie znów był spóźniony.

z/t

[Shinoko]

Spokojnie, niczym zahipnotyzowana, wpatrywała się w ciecz. Nie wchodziła Kuroiowi w słowo, bo i po co. Niech Sabaku nacieszy się tymi pięcioma minutami, kiedy Shino ma zamknięte usta i nie śle w świat obelg i wulgaryzmów. Prawdziwe święto, które należy właściwie celebrować. Najlepiej z czapeczką na głowie i gwizdkiem w ustach, podśpiewując jednocześnie pod nosem jakąś radosną piosenkę w stylu Latino. Ah, jeszcze tuptając nogą, bo i tego nie mogłoby zabraknąć.
Kuma najwidoczniej odczuł cios w kolano podobnie jak ten w wiadome narządy. Niespecjalnie dziwiący był fakt, że nie pamiętał, które z nich zostało nagrodzone kopnięciem. Dzisiejszego dnia działo się tyle, że naprawdę można było zapomnieć tego, jak imię się nosi, a co dopiero o rzeczach tak błahych, jak ból. Kiedy doświadczasz go niemal każdego dnia, a na każdej misji ty lub przeciwnik ronicie z siebie mililitry krwi, to przestajesz zwracać na to uwagę. W końcu śmierć i rany to nieodłączna część życia, zwłaszcza tego, które prowadzi shinobi. Nieprawdaż? Dlatego też głupotą byłoby wytykać ich znamiona. Wszak ich obecność nie miała nic wspólnego z nikłymi umiejętnościami. Ci, którzy byli ich pozbawieni, zwyczajowo nigdy nie mieli okazji stanąć twarzą w twarz z Bogiem Śmierci. Stąd też brały się gładkie lica, delikatne dłonie i piskliwy głosy. Takie jak Naokiego i Misae, których tak zawzięcie bronił.
Ganił ją za umiejętność wzięcia losu we własne ręce. Czy nie chwalił się właśnie podobnym czynem? Odnalazł własną ścieżkę, cel. Zwał jak zwał. Asai również go odnalazła. Kimże był, by oceniać jego zasadność? Przecież zaprzeczył, jakoby chciał być bohaterem. Więc… Kim? Shino nie była ani zabawką, którą jego dłonie podrzucały do góry, ani też przedmiotem. Zawdzięczała mu wiele, ale nie na tyle, by słuchać bezgranicznie jego słów i uważać je za świętość. Był autorytetem. Szkoda, że moralizatorskim. Jako mentor winien starać się zrozumieć, odnaleźć sedno, w obecnym stanie szukał jedynie możliwości, by poddać jej działania krytyce. Błąd. Może zadziałałoby to na Misae czy inną znaną mu osobę, ale blondynka nie zamierzała zbaczać z obranej drogi, tylko dlatego, że Sabaku tak nakazuje. Oczekiwał, że stanie się potulnym barankiem, który przytaknie głową na każde słowo i doda czuły zwrot. Naprawdę wierzył, że w tym świecie jest miejsce na tego typu zabawy? Shinoko natychmiast skwitowałaby, że nie ma. A jeśli nawet szukać, to tylko w ułamkach sekund i minut.
Jeśli chcesz stać się potęgą stanowiącą o własnym życiu, to nie ma innej drogi, niż ciągłe podnoszenie poprzeczki. Dziewczyna wymagała tego od siebie, ale również od innych. Nic więc dziwnego, że ganiła ich za brak profesjonalizmu i ducha walki. Sama bowiem wierzyła, że stajemy się śmieciami ludzkimi, jeśli tylko porzucimy dążenie do perfekcji. Dlatego też wybuchała, widząc, że ktoś miga się od tego wymogu. Czy było to zasadne? Może tak, może nie. Asai chciała otaczać się tymi, którzy tak jak ona, dążą do pewnego punktu, a nie leniwie dryfują, czekając na cud.
Możliwość utraty życia to tylko jedna z wielu cen, jaką przychodzi zapłacić temu, kto sięga po siłę. Czasami po prostu orientujesz się, że im wyżej jesteś, tym bardziej chcą złapać cię za nogę, łydkę, stopę, wszystko, byleby dopasować do „powszechnego” poziomu. Shino nie ryzykowała wtedy, kiedy nie musiała. Miała jeszcze wiele planów na zapełnienie swojego życiorysu. Maska pozwalała uniknąć wielu kłopotów, które zabierały czas. To nie głupota. To świadomy wybór i cenienie każdej minuty, w której można trwać.
Shino zmrużyła oczy. „Szczur”? Szczury, w mniemaniu Asai, wcale nie były ucieleśnieniem zła, głupoty, tchórzostwa. Wręcz przeciwnie, były egoistycznymi stworzeniami, które zdolne były przetrwać więcej, niźli człowiek. Jak więc można twierdzić, że to wyrażenie pejoratywne? Głupcem jest ten, kto pozostałby na tonącym statku. Szczur tego nie zrobi. Szczur zawsze znajdzie wyjście, wejście, rozwiązanie. Chciał ją urazić? Cóż, nie wyszło.
— Daleko mi do samotnej — wyjaśniła, by następnie złośliwie odbić piłeczkę. — Teraz rozumiem… Jak wariat starasz się otaczać możliwie jak największą ilością osób. Byle więcej i więcej. Co ci to daje? Łechtasz sobie ego, a może… Może potrzebujesz tych osób, by wyciszać demony w swojej głowie. Boisz się ich, uciekasz, a mimo to, jak hipokryta, próbujesz mianować mnie tchórzem — skwitowała. Rzeczywiście było tak, że Sabaku otaczał się ludźmi. Być może z racji towarzyskiej natury, jednak Asai widziała w tym coś więcej – próba tuszowania tego, jak bardzo Kuroi nie chce być w pojedynkę. Ona się nie bała. Ani „samotnych nocy”, ani też życia we własnym towarzystwie. Nie potrzebowała więzi, bo wierzyła, że jedyną osobą, której może ufać, jest ona sama. Mężczyzna był całkowitym przeciwieństwem blondynki; ufny, pogodny, towarzyski. To, że nie mogli się zrozumieć, było całkiem naturalne. I zrozumiałe.
— Niech więc próbują, Kuroi. Nie będą pierwsi — mówiąc to, schowała jeden z odpadających na twarz kosmyków za ucho. Rzeczywiście, ciężko było nie zauważyć tego, że była na celowniku w przeszłości, teraźniejszości i zapewne przyszłości. Asai wykrzywiła usta w grymasie. Traktował ją jak dziecko, które trzeba przywołać do porządku. Tylko że to już nie działało. Stała się kobietą, kunoichi. Stale rosła w siłę i kto wie, może kiedyś doścignie jego samego. Bał się? Być może i to spędzało mu sen z powiek. Stracić władzę… Jak to jest?
— Nie praw mi już morałów. Przynudzasz jak stary dziad, a powinieneś wiedzieć, że to ostatnie, czego jestem chętna słuchać. Wolę coś ciekawego...

[Kuroi Kuma]

  Ukryty tekst

[Miyuki]

+18

Aby się czegoś nauczyć należało próbować nowych rzeczy, ale też podchodzić do nich w miarę rozważnie i uczyć się ze swoich porażek. Miyuki po sprawieniu bólu partnerce już nie zamierzała dalej sprawdzać jak przesunięta u Masako jest bariera między bólem a przyjemnością, zamiast tego upewniła się by zadośćuczynić popełnione błędy wcześniej już sprawdzonymi pieszczotami.

Kaminari była zachwycona tym jak jej kochanka reaguje na pieszczoty, każdy jęk czy spazm był dla niej powodem do dumy, bardzo podniecały ją też same dźwięki jak i oczywiście ruchy biodrami. Wiedziała już jak bardzo nakręcona jest Uchiha, wiedziała, bo wcześniej sama była w podobnej pozycji, gdzie wydawało się, że oszaleje, jeśli nie dostanie tego czego chce i to natychmiast. Mimo tego zdecydowała się na prowokację, a odpowiedź, którą usłyszała niezwykle ją rozpaliła i jednocześnie rozbawiła, szczególnie jeśli chodzi o średnio teraz udolne, ale bardzo urocze udawanie srogiej i zagniewanej nauczycielki. Przez chwilę chciała pomyśleć nad jakąś odpowiedzią, jednak zorientowała się, że trzy sekundy to bardzo krótki czas i chociaż kłopoty które mogły ją czekać były nawet odrobinę kuszące, to nogi i ton kochanki nie pozwalały na zwłokę.

Dziewczyna zdążyła lekko poprawić pozycję, żeby mieć dobry dostęp do krocza Masako i dała się przyciągnąć, dezaktywując wcześniej elektryczną technikę.
- Itadakimasu! – rzuciła widząc jej kobiecość już z bliska nie mając czasu ani rozumu na nic więcej. To było osobliwe doświadczenie w końcu choć sama ją miała, to nigdy nie widziała jej z bliska. Początkowo odrobinę się zawahała, ale zaraz ruszyła do przodu by obdarować ją drobnym pocałunkiem „Na przywitanie”. Już teraz całkiem zagubiła się w zapachu oraz smaku kochanki, była nim zewsząd otoczona i niezwykle ją nakręcał, stwierdziła też, że musi być całkiem podobny do jej własnego. Uśmiechnęła się jeszcze patrząc w oczy Uchihy po czym już nie kazała jej więcej czekać, zamierzała jej dać to o co prosiła. Kaminari runęła w dół teraz już bardzo łapczywie, przypadła całymi ustami do warg sromowych i posłusznie zaczęła eksplorować wnętrze Masako własnym językiem. To był w pewnym sensie trans, zamknięta nie tylko nogami, które ją przyciągały, ale także każdym innym zmysłem i oddająca się tylko temu, żeby sprawić swojej Senpai największą przyjemność na jaką było ją stać. Miyuki była zdecydowanie pilną uczennicą, sprawdzała cały teren, badając każdy skrawek, którego mógł dotknąć język, próbowała tez różnych rodzajów nacisku i zmieniała tempo, dodając też z czasem ssanie. Eksperymentowała pełną gębą i starała się wychwycić co najbardziej przypada do gustu kochance podczas pieszczot jak i króciutkich i rzadkich przerw na oddech. Jej dłonie na początku opierały i jeździły sobie po udach, ale z czasem zjechały na pośladki kruczowłosej, by teraz oddać się ugniataniu i przyciąganiu ich jeszcze bliżej twarzy, nareszcie mogła się odwdzięczyć za to co tak sama lubiła i co Masako tak dobrze wykorzystywała.

Wraz z wzrostem podniecenia Miyuki coraz bardziej się zatracała, ale pilnowała się na tyle by zmieścić przed szczytowaniem kochanki jeszcze jedną atrakcję. Zmieniła taktykę, jej ręce opuściły pośladki, gdyż teraz miała dla nich inne zadanie. Jedną powróciła tak jak wcześniej do masowania wzgórka łonowego, a drugą uformowała dwa palce które „pokazowo” bardzo lubieżnie obśliniła oderwawszy się na chwilę od waginy, zanim powoli wsunęła je w Masako. Sama nigdy nie doświadczyła penetracji, może poza językiem przed chwilą, ale zdawało jej się, że Uchiha może być bardziej doświadczona w tej materii, a szkoda było tego nie przetestować.
Nie śpieszyła się na początku wyczuwając co i jak, a kiedy znalazła odpowiednie miejsca i tempo dołączyła do repertuaru usta, które teraz zamknęły się na łechtaczce brunetki. Właściwie można zabawy z nią przyrównać nieco do tej z sutkami, więc pieszczoty były podobne, chociaż nie tak odważne, gdyż była przynajmniej w jej przypadku dużo wrażliwsza. Kontynuowała skupiona na tych trzech elementach i na zwiększaniu tempa, a kiedy widziała, że Masako jest już naprawdę blisko to postanowiła dorzucić do całości elektryczną technikę, zarówno w środku jak i na wzgórku, oraz doprowadzić do spełnienia.

  Ukryty tekst

[Shinoko]

Życie Asai nie było usłane różami, lepiej, nawet nie było ścieżką, po której można stąpać. Ta wyrwa w sercu, kiedy musiała chodzić po linii ułożonej z cierni, pogłębiała się z każdym dniem i oddechem. Im więcej czasu mijało, tym ciężej było kobiecie odnaleźć w samej sobie cząstkę dobra. Mówi się, że nikt nie rodzi się zły. Shi też taka nie była. W końcu człowiek to zwierzę stadne, poszukuje więzi niemal odruchowo. Chyba że… No właśnie, chyba że świat nauczy ów stworzenie, że nie warto. Blondynka szybko przyswoiła tezę, jakoby stanowiła dla siebie jedyną podporę. Nikt nie nauczył jej poprawnego funkcjonowania w społeczeństwie i tego, jak okazywać sympatię. Ba, nawet skąd wiedzieć, że dla osoby X powinniśmy być mili, a dla Y już niekoniecznie. Nie potrafiła, a być może nie chciała, dostrzec tych małych niuansów, którymi kierują się ludzie. Były dla niej skrajnie nielogiczne. Jak bowiem odnaleźć logikę w tym, że najbliższa ci osoba pozbawia cię niemalże ludzkich odruchów; współczucia, miłości, szczęścia. Dorastając w takich warunkach, czujesz się tak, jakby ktoś zgasił światło albo wepchnął cię do ciemnej jaskini, pozostawiając na łaskę losu. I w tym właśnie momencie orientujesz się, że jesteś sam. Samotność jest tym utraconym blaskiem. A więc uczysz się żyć w takich warunkach, twoje oczy przyzwyczajają się do metaforycznej ciemni, uciekasz od światła, które uderza w twoje źrenice. Nim zdążysz się obejrzeć, okazuje się, że nie umiesz funkcjonować inaczej, niż właśnie w taki sposób. Sam pośród niczego z oczyma, które drażni dobro, pochłaniany niemal żywcem.
— To fakt — zawtórowała tuż po nim. Niewątpliwie nauka w pewnym wieku przychodzi znacznie ciężej, wyeksploatowane szare komórki odmawiają posłuszeństwa i za nic w świecie nie chcą pozyskiwać nowej wiedzy. Zupełnie tak, jakby złapały się nieistniejącej ściany i zapierały nogami. Niemniej jednak w życiu wszystko jest możliwe. Najlepszym tego przykładem był Kuroi. Nie dość, że zaczął, to i umknął słomianemu zapałowi, stając się tym samym potężnym shinobi. Zapewne, gdyby nie jego zdolności, jakaś „siła”, to Shino w żadnym wypadku nie żywiłaby wobec niego jakiegoś dziwnego, nieco pokracznego szacunku. Po prawdzie potrzebowała tej możliwości wpatrywania się w niego jak w „autorytet”. Tylko to, a przynajmniej na ten moment, mogło okiełznać dziki ogień, który nosiła w sobie już od narodzin. Ogień nienawiści, złości, żalu. Zwał jak zwał. — Silniejsi? Strach to nie siła — pokręciła lekko głową, a następnie ją zwiesiła, uśmiech zaś utknął w dziwnym uśmieszku. — Dzielenie się nim, to droga do zguby staruszku. — Niespecjalnie rozumiała te frazesy. Górnolotne słowa były dobre, ale w opowiadaniach czy książkach. Życie pokazywało zupełnie inną rzeczywistość. Strach bowiem pchał do rzeczy, o które sami byśmy się nie posądzali. Asai uniknęła tego zbrukania. Nie bała się, znacznie lepiej byłoby powiedzieć, że była świadoma konsekwencji swoich działań. Na ogół nie była w stanie ich przewidzieć, ale niewątpliwe było to, że godziła się na każde. Co oczywiście nie znaczyło, że poddawała im się dobrowolnie. Gdyby tak było, oprócz wyrwanych niegdyś paznokci straciłaby również życie. Sama ta „wartość” nie była dla niej szalenie cenna. Natomiast to, co mogła osiągnąć, już tak. A stety lub nie, życie i możliwość doścignięcia własnych celów to nierozerwalna jednostka.
— Rzucasz mi wyzwanie? — powiedziała, kierując na niego zielone, przenikliwe ślepia. Takie, które zdały się mówić „jeszcze nie wiesz, do czego jestem zdolna”. A potrafiła wiele, by osiągnąć to, czego pragnie. Stąpanie po trupach wprost do mety. Satysfakcja. Adrenalina. To właśnie ją napędzało. Jak zwierzę, które schwytane zdolne jest nawet zranić same siebie, byle umknąć łowcy. — Dobra, już dobra — machnęła pobłażliwie ręką, niewiele robiąc sobie z jego ostrzeżeń. Choć brzmiał całkiem poważnie i niewątpliwie odnotowała to w zwojach mózgowych. A raczej to, że powiedział jej „nie”. — Ojoj, ktoś tu się zdenerwował. No proszę — mówiąc to, sięgnęła dłonią ku ucieszonej mordce Sabaku, a raczej w stronę jego włosów, poczochrała je tak, jakby był dzieckiem. Nie w sposób, który miał mu umniejszyć. Ot, po prostu.
Czując wodę na twarzy, zmrużyła oczy. Szalenie szanowała zasady panujące w Onsenach. Chlapanie wodą? Na Boga! Hańba! Nie odpłaciła się tym samym jedynie z uwagi na restrykcje, których przestrzegała. Chyba jako jedynych.
— Będziesz miał okazję, jeśli zrobisz to jeszcze raz — mruknęła, przewracając oczami. Ton miała lekki, pozbawiony chęci rzeczywistego ataku. Kiedy usłyszała dalszą część wypowiedzi, wyraźnie się ożywiła. Ba, nawet się uśmiechnęła. Ciekawi ludzie brzmieli dla niej bowiem jak ktoś, kto godny jest jej towarzystwa. Ktoś, kto nie będzie pieprzył jak potłuczony. Ktoś… Silny. A to jedyne osoby, które chciała wpuszczać do swojego świata.
Na zaproszenie do prywatnej salki odpowiedziała dość szybko. Poderwała się na rękach w górę, chwyciła za ręcznik i podciągnęła się wzwyż, ażeby uwolnić się od otaczającej jej ciało wody. Szczelnie zawiązała białą tkaninę wokół biustu i ruszyła śladami Kuroia. Ręcznik był wystarczająco długi, by zakryć ją od klatki piersiowej aż do kolan.
— Słucham uważnie, skoro w końcu mówisz od rzeczy — zagaiła, gotowa na informacje i kto wie, może coś, co pozwoli jej na zdobycie większej wiedzy, niż posiada.

[Kuroi Kuma]

-Niby nie, ale kto powiedział, że nie można go w nią przekuć. Jesteś kowalem i tak dalej, znamy to obydwoje - pokręcił ręką zbywając dalszą część powiedzonka, bo miejscami niektórzy go już mocno nadużywali. Nie był w końcu jakimś coachem, czy czymś takim, daleko było do tego Staruszkowi. Do Shino to nie przemawiało, ale... może to po prostu nie jej klimat, nie to miejsce i nie ten czas, byli bowiem daleko od tego, by znaleźć się na tym samym poziomie myślenia. On stateczny i wycofany, ona za to z piekła rodem. Na wyzwanie nie odpowiedział, nie wyzywał ludzi do walki, nie robił tego i nie miał zamiaru tego robić. Podobnie przecież było z Naokim, który sam się zreflektował. Czy jednak gdyby odrzucić to dziwne założenie, to czy rzucałby jej obecnie wyzwanie? Z całą pewnością. Gdyby podjęła rękawicę nie czekałby, broniłby swojego. Każdy mógł dreptać po swoim poletku, niszczyć je, zasłać fekaliami i zacząć się w nich tarzać. Nie przeszkadzało to wcale Piaskowemu Dziadkowi do pewnego momentu. Gdy ktoś nawet przypadkiem nie wszedł na jego teren, gdy nie doczepił się do niego, albo jego otoczenia i nie zaczął ich mazać swoimi brudami. I nawet to nie była złość, ta bowiem była porywcza, nieprzewidywalna, szalona. Tutaj była stanowczość, niczym niezachwiana góra, która wie na co może sobie pozwolić. Nie zamierzał robić kroku do tyłu, wycofywać się i przyglądać się tylko jak ktoś bawi się jego kosztem. Nie ważne kto, ważne że wbił się do niego z butami, a na to nie zamierzał pozwalać.Jej ręka na jego włosach, jego pluśnięcie w kierunku blondyneczki. Jednak mogło być milej?
-Rzucasz mi wyzwanie? - powtórzył jej słowa, kącik ust odruchowo powędrował ku górze. Zastanów się młoda damo, bo od pewnych decyzji nie było odwrotu i akurat takie Kuroi traktował bardzo poważnie. To było właśnie podejście do jego drzwi, do strefy do której dopuszczany był mało kto, lecz musiał liczyć się z konsekwencjami swojego wyboru.
Rozwalił się w salce, emocje nieco puściły, nie trzeba było się pilnować, wszelkie spojrzenia postronnych nie mogły dotrzeć do zamkniętego pomieszczenia. Chwilę później zjawiła się i jego obecna towarzyszka. Gestem ręki zaprosił ją do środka, by zanurzyła się ponownie w wodzie. W końcu to Onsen, czyż nie? Przyjrzał się jej ponownie, gdy nie miała maski, jak wiele zmieniło się od czasu, gdy widzieli się ostatni raz? Wyrosła - stwierdził z satysfakcją, z uśmieszkiem mogącym wydawać się nieco dwuznacznym, lecz chyba znała go na tyle, by doskonale wiedzieć że nie chodzi o pewne rzeczy.
-Cóż... Mam się spotkać z kilkoma ludźmi. Jednego z nich z całą pewnością kojarzysz i jest to nasz kochany Diabołek Pustyni. Spotkanie jest bardziej luźne, nie wiem jak stoisz obecnie z trunkami, ale nie zabraknie ich tam z całą pewnością. Moje pytanie więc brzmi - czy zechcesz mi tam towarzyszyć? - popatrzył na nią wlepiając swoje ślipia w jej duże zielone oczyska. Zamierzał wypatrzeć co siedzi w tej głowie, czy uda jej się chociaż przez chwilę zachować jak człowiek. Miał pewną obawę, że coś pójdzie nie po jego myśli i cóż... Po co jednak było mu potrzebne jej towarzystwo? Przecież w każdym działaniu musiał być motyw, jakieś wewnętrzne pragnienie, zapewnienie sobie korzyści czy to materialnej czy to w innej postaci. Lecz... nie. Nie miał tutaj żadnego interesu, miał po prostu ochotę po przebywać w jej towarzystwie, dowiedzieć się co się zmieniło, lecz i pokazać jej nieco ze swojego świata. Do tej pory nie miała tak okazji w niego wsiąknąć, może i Staruszek pokazywał jej nieco, lecz to była zupełnie inna bajka.
-Jednak potrzebuję tutaj Twojej obietnicy, że niczego mi nie wywiniesz. Inaczej to ja będę pierwszym, który Cię wykopie, a tego bym akurat średnio chciał. Chociaż wyglądałoby to komicznie - dodał po chwili wzruszając ramionami. Czasem po prostu na pewne rzeczy nie masz wpływu i o ile cenił obecność Shino, czasami jej podejście było sensowne, lecz w innych mogło się to dla niej skończyć niechybną śmiercią. Kuma się często powstrzymywał, lecz żaden z pozostałej trójki, którą zamierzał tam spotkać nie będzie mieć chwili skrupułów, gdy blondynka się odpali i zacznie rzucać mięsem. No może Ociroł, bo to jednak kobieta, a temu jedno w głowie. Odczekał chwilę, dał jej czas do namysłu, by na spokojnie sobie przemyślała wszystkie za i przeciw. Z jednej strony bowiem miała okazję doświadczyć czegoś nowego, z drugiej jednak wymagało to sporej kontroli nad sobą, zachowanie się odpowiednio do sytuacji, utrzymanie lejców, gdy wierzchowce nie chcą się słuchać.
-To jak? Bo czasu za wiele nie mam, a nie chcę kazać im czekać.

[Shinoko]

Asai jedynie przewróciła oczyma w odpowiedzi na kolejny, jej zdaniem, frazes. Nie lubiła pustych słów, które nie miały pokrycia w świecie rzeczywistym. „Kowal własnego losu”? Co może wykuć kaleka? Na pewno nie nogi. Co z tego, że może kierować swoim życiem, skoro nigdy nie osiągnie tego, czego pragnie. Oczywiście, może zmienić cel. Tylko… Co z tego? Jeśli nie możesz dostać tego, co chcesz, pomijając oczywiście niemożliwe do wykonania dla ludzkiego ciała czynności, to nie jesteś kowalem. Zgodnie z teorią, to nikt nim nie był. Nawet Shino. Nawet Kuroi. Los był z góry przesądzony, a przynajmniej to, co możemy, a czego nie.
— Kto wie — wzruszyła ramionami. Po prawdzie pojedynek uczył wielu rzeczy. Nawet ten treningowy, mocno oklepany. Asai nie znała lepszego sposobu na podwyższanie swoich umiejętności, niżli ciągła walka. Nieistotne czy z samym sobą, przyjacielem czy oponentem. Ceniła tę wartość i, co więcej, sprawiało jej to niesamowitą satysfakcję. Na ten moment nie czuła jednak potrzeby, by walczyć z Kuroiem. Na pewno nie w tym miejscu. W innym? Pewnie, dlaczego nie. Mogłaby mu pokazać, jak wiele się zmieniło od ich ostatniego spotkania. Głównie pod kątem jej umiejętności. Może nawet doświadczenia. W końcu przyszło jej walczyć z różnymi przeciwnikami; tymi mniej uzdolnionymi i tymi zdecydowanie bardziej. Znała wiele sztuczek „shinobich”, niewiele potrafiło ją zatem zaskoczyć.
Ściągnąwszy ręcznik, wsunęła się do ciepłej, kojącej każdą złość, wody. Skóra na jej ciele pokryła się gęsią skórką, a ona sama poczuła przyjemny dreszcz. Nagość, nagość, nagość. Czy to miało jakiekolwiek znaczenie? Podczas misji, często w duecie, niejednokrotnie cieszyła się, mogąc zobaczyć choćby kałużę, która pozwoli oczyścić ciało z ciążącym na nim brudzie. Ciało z brakiem odzienia nie było dla niej czymś, co powinno gorszyć. Oczywiście, nie rozbierała się do rosołu przy każdej możliwej okazji, czyniąc z tego swego rodzaju widowisko. No nie. Po prostu, kiedy pracujesz, często dniami i tygodniami, możliwość tego, że ktoś ujrzy twoje „walory”, spada na dalszy plan. Zresztą, żaden shinobi nie powinien wywlekać jęzora na widok ciała drugiej osoby, a tym bardziej bać się nagości. Ciało jest tylko ciałem. Atrakcyjne i seksualne staje się wyłącznie w połączeniu z emocjami. W innym przypadku podniecające byłby również zwłoki. A nie są, prawda?
— No coś tam kojarzę — mruknęła, odszukując w głowie wszelkie informacje na temat Diabła. Opowiastki o nim krążyły wszędzie. Jak zresztą o każdym z Krwawego Pokolenia. Dotąd nie miała okazji spotkać ani jednego okazu z tych mitycznych czasów. Ciekawiło ją, czy te legendy mają cokolwiek wspólnego z rzeczywistością. „Jednego z nich” brzmiało jak „jest tam wielu silnych jednostek”. Skoro stawiał obok nich Ichirou, to nie byli byle jacy shinobi. — Takich zaproszeń się nie odmawia — odparła, rozkładając ręce, jednocześnie szczerząc gębę.
Poczekała, aż towarzysz dokończy całą kwestię. Nie chciała dać się w manewrować w coś, co nie leży w jej guście. A sporo było takich rzeczy.
— Mogę ci obiecać jedynie to, że się postaram — odparła. Obietnice Asai były tymi z gatunku wiążących. Nie rzucała słów na wiatr, chyba, że wymagała tego sytuacja. Obecna, z całą pewnością nie. Mogła pójść, ale równie dobrze mogła zostać. Stawiał jej pewne warunki, co niespecjalnie przypadło Shi do gustu, niemniej jednak była w stanie spróbować się do nich zastosować. Głównie z uwagi na interes, w końcu natury nie oszukasz.
Przymknęła oczy, żeby szybko zebrać myśli w jedną, stosowną całość. Przeanalizowała wszelkie za i przeciw, ale ostatecznie możliwość nachlania się jak dzika świnia przeważyła szalę na korzyść opuszczenia Onsenu.
— Pójdę — stwierdziła krótko, niechętnie opuszczając chwilę wcześniej zajęte miejsce. Ponownie wyślizgnęła się z wody i oplotła ciało ręcznikiem. Nie czekając na ruch Kuroia, skierowała się w stosowne miejsce, ażeby przygotować się do wyjścia. Uprzednio zebrała maskę, którą z niewyjaśnionego powodu zostawiła w poprzedniej lokacji.
Wychodząc z szatni, zdała ręcznik i poprawiła ciążący na jej plecach oręż. Gdy Kuroi zjawił się w pobliżu, oboje opuścili przybytek i skierowali się w bliżej nieokreślone miejsce.

z/t z Kuroiem → ?

[Uchiha Masako]

18+

Przyjemna, jakby naelektryzowana mgła wypełniała teraz umysł i ciało Masako, niczym bombka dymna oraz technika Yosuke zakryły arenę podczas jej starć turniejowych. Ponownie opadła plecami na twarde, ale przynajmniej ciepłe kamienie, cały dyskomfort zresztą z tym związany zszedł już dawno na dalszy plan. Gdyby nie owo wszechogarniające podniecenie, zapewne parsknęłaby śmiechem na zawołanie Miyuki. Teraz jednak liczył się tylko dotyk ust i języka białowłosej, na który przygotowywały ją wcześniejsze pieszczoty, sprawiając że wilgoć między jej udami już dawno przestała mieć wiele wspólnego z parą wodną unoszącą się z basenu obok. Otwarła się przed kochanką, przymykając oczy, by móc w spokoju oddać się odczuciom, jakie płynęły wraz z dotykiem.

Brak doświadczenia u Miyuki był teraz nieco wyraźniejszy, jednak dziewczyna wcześniej bardzo zadbała o to, by Masako była ogromnie podniecona. Dzięki temu teraz, nawet gdy eksperymentalne, zmienne tempo pocałunków i ruchów języka nie zawsze trafiało "w punkt", spokojnie nakierowywała kochankę na to, co jej sprawiało największą satysfakcję. Delikatne dłonie błądzące najpierw po jej udach, a potem także docierające do pośladków stanowiły dodatkowy, bardzo seksowny i przyjemny element. Oparła się nieco pewniej nogami o brzeg basenu i podniosła wtedy nieco biodra, aby móc ułatwić Miyuki dostęp do siebie. Sięgnęła także ręką do włosów kochanki, by jeszcze lepiej ją naprowadzać tam, gdzie mogła sprawić jej najwięcej przyjemności, drugą podpierając się i dotykając własnych piersi.

Kiedy czuła już, że zbliża się moment spełnienia, a o czym świadczył jej już mocno przyspieszony oddech, Miyuki zmieniła odrobinę tempo. Masako uchyliła wtedy powieki zastanawiając się co tym razem przyszło do głowy białowłosej. Ujrzała ją akurat w momencie, kiedy oblizywała swoje palce - celowość tego gestu była oczywista i wywołała uśmiech na twarzy Uchihy, która poprawiła się nieco tak, by Miyuki było możliwie najwygodniej wsunąć w nią palce. Masako wciągnęła wtedy powietrze i choć sama penetracja nie była może tak satysfakcjonująca, jak w przypadku stosunku z mężczyzną, to jednak sam fakt bycia z osobą, która stała jej się tak szybko tak bardzo bliska, wystarczyłby z nawiązką by to wynagrodzić. Kaminari jednak nie poprzestała na tym i połączyła wsuwające się Masako palce z kolejnymi pieszczotami. Dodana pod koniec elektryczność normalnie byłaby dla niej już przesadą, jednak przedłużona gra wstępna sprawiły, że teraz podniecenie Masako sięgnęło zenitu. Orgazm przyszedł nagle, niczym sztorm przez jej ciało wstrząsając nią i wydobywając z jej gardła kilka głośnych jęków, także szybko zakryła usta, by nie niosły się echem po reszcie onsenu.

Kiedy po krótkiej chwili jej ciało się uspokoiło, otwarła oczy, wpatrując się w Miyuki i przyciągając ją tak, by na niej wylądowała. Zarzuciła jej ręce na szyję i pocałowała prosto w usta, już nie łapczywie, ale z czułością, miękko.

- Uff... to było... bardzo, bardzo miłe. Zdałaś egzamin śpiewająco. - pochwaliła cicho kochankę. - Proponuję jeszcze chwilę się teraz wymoczyć, a potem zbierać się do Ryokanu. Po tym wszystkim strasznie zgłodniałam. - zaśmiała się.

[Miyuki]

+18

Miyuki wyciągnęła z tego zbliżenia wiele lekcji, dużo zwiedzając i czujnie dając się prowadzić Masako, udawało jej się zadowolić partnerkę, a gdy dorzuciła do tego wszystkiego odrobinę własnej pomysłowości i wczucia to wyniki okazały się być nawet więcej niż pozytywne. Dziewczyna poczuła ogromny zastrzyk dumy i satysfakcji, gdy jej pieszczoty uwieńczone zostały pięknymi jękami czystej przyjemności, które towarzyszyły intensywnemu orgazmowi. Nim Uchiha całkiem opadła zmęczona białowłosa pozwoliła sobie na koniec na jeszcze odrobiny stymulacji językiem, kiedy części intymne są jeszcze nabrzmiałe i bardziej wyczulone. Nauczyła się tego zaledwie chwilę temu, kiedy to druga z dziewcząt nie dała jej tak szybko wytchnienia.

Kiedy brunetka zdawała się dochodzić do siebie Miyuki oderwała się od jej krocza i oblizała usta odrobinę teatralnie, odwzajemniła spojrzenie i dała się przyciągnąć sama potrzebując tego pocałunku. Ten był bardzo delikatny, ale wcale nie gorszy niż poprzednie, teraz wydawał się nawet odpowiedniejszy i przepełnił dziewczynę czułością, a po słowach kochanki prawie już kipiała z dumy. Oprócz tego wylegując się na całym ciele Masako uświadomiła sobie, iż tamta leży na kamieniach, a także podobnie zrobiła się nieco głodna i lekko zmęczona.
- Bo miałam świetną nauczycielkę. – Od razu zapewniła cicho i pełna podziwu czy może pożądania, w każdym razie naprawdę doceniając wcześniejszą lekcję. Miała szansę się tak poczuć pierwszy raz w życiu i zrobiła to z naprawdę wyjątkową według niej osobą.
- Dobry plan, chociaż nie sądzę by coś przebiło ten posiłek – odpowiedziała żartobliwie podnosząc się z Masako, a następnie podając jej rękę i wchodząc razem z powrotem do gorącego baseniku.

Kaminari poczekała aż obie będą w wodzie, oparte i zrelaksowane. Rozluźnienie ciała było dobrym początkiem do rozgmatwania kłębów myśli które zaczynały się kłębić w głowie młodszej z dziewcząt. Właśnie odbyła swój pierwszy stosunek, na dodatek z dziewczyną, piękną i zabawną, o silnym i uroczym charakterze, a na dodatek strasznie jej się podobała. Ale kim właściwie dla siebie były? Spotkały się tak niedawno, do tego w większości miejsc nieprzychylnie patrzono na homoseksualne relacje. Czy mogły sobie pozwolić na związek? Czy Masako w ogóle by ją chciała? Mimo wszystko nie mogła też zapomnieć, że jej kochanka jest z klanu Uchiha. Usłyszała „kochana” z jej ust, jednak czy można to uznać za pewną deklaracje? Musiała przerwać te rozmyślania, nie prowadziły do niczego poza mnożeniem pytań, a te jedno istotne zbyt teraz bała się zadać osobie, przed którą niedawno całkiem była otwarta. Zapytam w ryoukanie, wieczorem. Tak, na pewno.
- No więc… Byłam lepsza niż ta mężatka? – Zapytała niewinnie się uśmiechając i chichocząc lekko – Jak to z nią było? – dodała będąc teraz w nastroju na wysłuchanie opowieści o takiej tematyce oraz oczywiście chciała zmienić w jakiś sposób bieg swoich myśli.
Miyuki oczywiście wysłuchała odpowiedzi, a później miała dla partnerki jeszcze jedno pytanie, które chciała doprecyzować już wcześniej, ale nie miała okazji.
- Masako, zgaduję, że lubisz też mężczyzn, prawda? – zapytała niby to ciekawsko, ale jednak jej głos podszyty był delikatnym smutkiem czy niepewnością. W końcu związek z mężczyzną był dużo prostszy, oczekiwano go po większości kobiet no i jakby nie patrzeć jest też naturalnie przystosowany do stosunku oraz zapłodnienia kobiety. Co ona miała do zaoferowania? Sama nie wiedziała, ani nie wiedziała też czy chce i może oferować. Nie zmienia to jednak faktu, że była bardzo terytorialna i z nikim nie zamierzała się dzielić Masako…

Jej myśli znów zaczęły obierać nieprzyjemne tory, więc podniosła się i ruszyła do wyjścia, czekając oczywiście uprzednio na Uchihę.
- Chodźmy już, kompletnie straciłam poczucie czasu, ale wiem, że burczy mi w brzuchu! – Zapewniła roześmiana. Zdążyły się już obmyć po wcześniejszych intensywnych zajęciach. Szkoda, że nie mogła w podobny sposób obmyć swoich myśli.