Onsen Odayaka Mizu

[Kyoushi]

• Wygląda na to, że ta rozmowa będzie trudniejsza niż kiedykolwiek mógł przewidywać. Nie zdawał sobie sprawy czy dziewczyna sobie żartuje czy też nie. Wyglądało na to, że chyba nie, bo mówiła całkiem poważnie, cały czas. Nie do końca kumał jak to jest, że tacy ludzie radzą sobie dalej w takim świecie. Mimo wszystko starał się nie oceniać i być jeszcze chwilę poważnym. Nie wypadało w tej sytuacji wybuchnąć śmiechem. Chociaż jego nie obowiązywały pewne zasady - na przykład brak ogłady i tego co wypada. Nie wiedział teraz czy wypada komentować te słowa czy co robić. Nie miał pojęcia czy to żarty czy też nie. Od początku były jakieś takie nietypowe. Nie spodziewał się tak ciężkiego dialogu.
  - Już serio nie wiem czy sobie żartujesz czy mówisz poważnie. Chyba musisz mnie zacząć uprzedzać. - powiedział już, nie wiedząc co o tym serio myśleć. To nie było dla niego naturalne, gdy człowiek nie potrafił czytać intencji innych, tak totalnie. Ona wydawała się bardzo, bardzo dzika. Jakby pierwszy raz rozmawiała człowiekiem jego pokroju. Dziewczyna przysunęła się do niego tak jak chciał, przynajmniej tym go nie zawiodła. Była już na tyle blisko, że mógł dokładniej na nią spojrzeć, włącznie z wyszczerzonymi kłami, które śmiało okazywała. Niezwykłe. Mogli jednak przejść dalej w swoim dialogu:
  - Sogen. Najbliżej położona muru. Może o nim słyszałaś? - zapytał wprost. Wyglądało na to, że raczej nie, skoro nie wiedziała czym lub kim są klanowicze Uchiha. W końcu jedni z najbardziej znanych na tym kontynencie. Jedni z najagresywniejszych i najbardziej zadufanych w sobie, a także dumnych i nieustępliwych. Kyu nie wpisywał się w te ramy jeden do jednego, jednak coś z tym było. Coś co pchnęło go do dołączenia do tego klanu mimo pewnych różnic, które między nimi istnieją.
  - Yoichi, poznałem go około rok, może dwa lata temu podczas wyprawy pod iglicę. Taki z wielką kosą na plecach, rudy. Może kojarzysz? Należał do Krwawego Pokolenia. - zapytał śmiało. W końcu możliwym było by dziewczyna przynajmniej o nim słyszała, w końcu to jeden z krwawego pokolenia, w tych czasach trudno ich było nie kojarzyć nawet laikom. W międzyczasie pomyślał, że przecież ten pies nie powinien być tak blisko, może ma złe zamiary? W sumie Kyo rzadko kiedy czuł zagrożenie, więc mógł swobodnie mówić co myśli. Ninkeny nigdy nie robiły na nim wrażenia, szczególnie samemu będąc kotem.

[Shinoko]

Powiedzieć, że była wściekła, to zdecydowanie za mało. Dawno nie przyszło jej obcować z kimś tak oderwanym od rzeczywistości, jak tych dwoje z Areny „Niebiańskiego Lustra”. Szczerze, mało obchodziło Asai ich istnienie, bardziej to, co wygadują. Na samo przypomnienie sobie tej „pogawędki” robiło jej się niedobrze. Chciała opuścić to miejsce możliwie jak najszybciej.
Tak też zresztą zrobiła. Przepchnęła się przez tłum, taranując po drodze wszystkich tych, którzy nie zdołali uciec z obszaru jej barków czy ramion. Całkowicie ignorowała słane w jej stronę uwagi, jakoby miała uważać. Im bliżej wyjścia była, tym bardziej zgiełk i okrzyki dawały jej się we znaki. Czuła się tak, jakby była pod pokładem statku w czasie sztormu. Zasłoniła uszy, gdy przeraźliwy pisk zaczął zataczać w nich nieskończony krąg – spuścizna jednej z wielu walk. Od czasu do czasu jej organizm przypominał o tym, że wszystko ma swoje konsekwencje. Czasami widoczne dopiero po latach.
Będąc już w odległości paru metrów od poprzedniej lokacji, ruszyła znacznie pewniej, szybciej. Jak gdyby było jej gdzieś bardzo śpieszno. Nie oglądała się za siebie, choć starała się zachowywać czujność. Asai nigdy nie była w tych stronach, toteż nie wiedziała, które z ulic są „zakazane”, a które dostępne dla zwykłych śmiertelników. Aktualnie wolała nie trafić na jakąś bandę przygłupów, których zainteresowałoby złoto spoczywające na jej palcach.
„Szturmując” miasto, szukała tego, co od lat dawało jej ukojenie. Czuła, że wraz z kąpielą zmywa z siebie również złość. Ciepła woda działała na Shino wyciszająco. Zwłaszcza gdy nie musiała martwić się nadmiernymi tłumami, które za nic miały cudze próby relaksu i wolały wymachiwać rękoma na prawo i lewo, byle kogoś ochlapać i zniszczyć mu dzień.
I znalazła. W centrum może na obrzeżach. Nie potrafiła określić. Gdyby nie spontaniczna decyzja o skręcie w lewo, pewnie byłaby gotowa uznać, że dzikusy-samuraje nie wiedzą co to gorące źródła. Taka wiedza, która mało miała wspólnego z rzeczywistością, zapewne sprawiłaby, że z mniejszym zapałem udawałaby się na misje w te strony.
Blondynka od zawsze ceniła duchową wartość płynącą z takowych zabiegów. Przeczytawszy szyld, pchnęła drzwi i czym prędzej zbliżyła się ku miejscu, w którym uiszcza się płatności. Znając niemal na pamięć cenniki takich miejsc, rzuciła odpowiednią ilością monet. Bez słów, bez niczego. Podejrzliwe spojrzenie, z całą pewnością wywołane maską, zbyła. W końcu „Nasz klient, nasz pan”.
Odebrawszy ręcznik, poczłapała w kierunku szatni, w której zsunęła z siebie całe ubrania i odłożyła niepotrzebne przedmioty, następnie przeszła do łaźni. Zaopatrzona również w mydło i olejek, za który co prawda trzeba było zapłacić, przysiadła na jednym z miejsc służącym do obmycia ciała przed wejściem do źródeł. Potarła pachnącą kostkę między dłońmi, by następnie przesunąć nimi wzdłuż wątłych ramion, łokci, chuderlawych nadgarstków, aż w końcu dłoni i palców wolnych, przynajmniej na ten moment, od biżuterii. Ponownie sięgnęła po mydło, powtórzyła proces i tym razem skupiła się na torsie oraz nogach, wmasowała pianę w brzuch, zaokrągliła dłońmi po biuście, nie pominęła również pachwin, krągłych ud, łydek oraz kobiecych, małych stóp. Była niemal gotowa, pozostawało tylko sięgnąć pleców oraz szyi, by zakończyć przygotowania.
Gdyby ktoś stał za nią, dostrzegłby niezliczoną ilość blizn, zadrapań. Wyglądało to tak, jak gdyby na jednej skazie, pojawiała się zaraz druga i trzecia. W miejscach, gdzie rany ledwie zdążyły się zagoić, dostrzec można było szereg innych, w podobnym stadium rekonwalescencji. Ciężko było zatem znaleźć fragment, który nie byłby pokryty szramami. A były one różne; większe, mniejsze, płytsze, głębsze. Największą uwagę przyciągała ta na plecach, ciągnąca się niemal przez całą ich długość, głęboka na tyle, by dostrzec ją ze znacznej odległości oraz ta, która umiejscowiła się w miejscu uda. Choć nie była tak naznaczona, to wciąż pozostawała całkiem sporych rozmiarów. Raczej szerokości niż długości.
Dobywając bali z wodą, przelała całość na siebie, zmywając trudy dnia. Ręką sięgnęła ku olejkowi i przechyliła, dość nieroztropnie, buteleczkę w miejscu szyi tak, że spłynął on po splocie słonecznym, następnie minął pępek i… W tym dopiero miejscu Asai zaczęła rozprowadzać go po ciele. Po wykonanym zabiegu ponownie szczelnie opatuliła ciało ręcznikiem i ruszyła na poszukiwanie odpowiedniego basenu.
Oczyma oplotła jedynie pozostałe akweny tak, by upewnić się, że ilość gości jest raczej znikoma. Gdy zniknęła z pola widzenia, bowiem wejście, i wyjście zarazem, do źródeł było widoczne niemal z każdego miejsca, zdołała odnaleźć jeden, mały, niepozorny basenik. Zrzuciła ręcznik i powoli zanurzyła się w cieczy, która momentalnie oplotła całą jej sylwetkę.
Wypuściła zebrane w płucach powietrze i odchyliła głowę, kładąc ją na oparciu. Dawno nie miała okazji, by zasmakować czegoś tak przyjemnego. Wcześniejsza złość zdawała się odejść jakby za dotknięciem magicznej różdżki. Trwała w tym układzie przez chwilę, a przynajmniej do momentu, w którym mięśnie szyi odczuły znaczącą ulgę. Następnie wyprostowała ciało, ponownie rozglądając się wokół i dopiero wtedy, gdy była pewna, że nikt nie raczy jej przeszkadzać, chwyciła dłonią za maskę i odłożyła ją z boku.
Choć Shino niespecjalnie lubiła ją zdejmować, to w tym miejscu jej brak był znacznie lepszy, niż obecność. Obróciła się przodem do otaczającej basen ścieżki i oparła na niej obie kończyny, przysuwając się równocześnie biustem do skraju akwenu. Było jej naprawdę, naprawdę przyjemnie i lepiej, żeby zaraz nie wparował tam rozwrzeszczany dzieciuch.

[Seiren]

Słysząc słowa Kyu odnośnie tego, czy ona sobie żartuje, czy mówi prawdę, Seiren w jednej chwili zmarkotniała. Na jej twarzy odmalował się widoczny smutek i rozczarowanie. Dlaczego ludzie jej nie rozumieli? Przecież oni też byli swego rodzaju zwierzętami, tylko bardziej rozwinięci, inteligentni. Było tak wiele podobieństw w zachowaniu w danej sytuacji, czy w samych odczuciach, że kunoichi naprawdę nie miała pojęcia, czemu nikt tego nie widzi. Dostrzegała za to, że ludzie po prostu uważali się za kogoś lepszego, bo byli w stanie zdominować zwierzęta. Spojrzała w wodę, gdzie w spokojnej tafli spojrzały na nią jej złote ślepia.
- Nie żartowałam. - Odpowiedziała wreszcie. - Jako Inuzuka, jestem zawieszona między człowiekiem, a psem, gdzie mogę się upodobnić do tego drugiego. Mimo tego, że jestem tak naprawdę człowiekiem, to czuję, że tylko z wyglądu, bo duszą bardziej pasuję do psa. Ich życie jest lepsze, mniej skomplikowane, prostsze...
Tego pewnie też nie zrozumie, no ale trudno. Przynajmniej wyjaśniła, jak się czuje i że dobrze jej z tym. Shirai podniósł łeb, słysząc jej smutny ton i uniósł cielsko, by ułożyć się przy niej na krawędzi basenu, z drugiej strony niż siedział Białowłosy. Położył Seiren pysk na nagim ramieniu, a ta zatopiła mokre palce w jego futrze przy uchu. Najwyraźniej Białowłosy uważaj ją teraz za jakąś wariatkę, więc chyba będzie lepiej zaraz się stąd ulotnić. Słysząc, że Klan Uchiha pochodzi z prowincji Sogen, gdzie podobno stoi ogromny mur, Seiren skinęła głową.
- To na południe od Yusetsu. - Stwierdziła. - Nigdy tam nie byłam.
Kolejne słowa o Yoichim przykuły uwagę kunoichi na tyle, że ponownie spojrzała na Białowłosego, tym bardziej, że widział Inuzukę dosyć niedawno. Nawet Shirai podniósł łeb z ramienia Seiren i spojrzała na Kyu z zaciekawieniem. Nic im nie mówiła ''Iglica'', ale sam fakt, że on widział Yoichiego długo po tym, jak opuścił wioskę, było dość pokrzepiającą wiadomością.
- Kojarzę doskonale. - Odpowiedziała. - Wiele lat temu opuścił naszą prowincję i nie wrócił. Jego matka zamartwia się na śmierć, bo nawet nie wie, czy jej syn żyje. Co z nim? Jak się miewa? Masz może więcej informacji na jego temat?
Może dzięki temu uda jej się dotrzeć do Yoichiego i chociaż z nim porozmawiać. Zapytać, czy ma zamiar kiedyś wrócić i co z jego bliskimi, których zostawił w Yusetsu. Było jej przykro, że tak wybitna jednostka opuściła ich tak po prostu. Pomijając jego charakterek, miał niezwykły talent, który dostrzegł nawet Kensei.

[Kyoushi]

• Dziewczyna wydawała się naprawdę nieogarniająca jakiekolwiek umiejętności rozmowy z przekąsem czy humorem czy czymkolwiek bliskim człowieczeństwu. Po jej słowach widać było, że zdecydowanie bliżej jej do prostolinijności życia zwierzęcia, w tym wypadku psa niż człowieka, który jest o wiele bardziej skomplikowaną machiną. Czymś, co wykracza poza jedzenie, spanie i wydalanie. Czymś, co czerpie przyjemności choćby z dialogu, z humoru i powiązań, z o wielu ciekawszych rzeczy, które przechodząc również przez same słowa. Tego jej brakowało, więc nie mógł jej zrozumieć. Taki otóż był prosty syn kowala, który zdecydował się opuścić dom i stać się wojownikiem - shinobi. Na odpowiedź nie musiała długo czekać:
  - Ehh... Domyśliłem się... - rzucił nieco zniechęcony. Nie umiał widocznie się odnaleźć, gdy ktoś brał wszystko na poważnie - Dlatego rodzi się w mojej głowie tylko jedno pytanie. To po co stałaś się kunoichi zamiast żyć jak pies? - skoro ich życie jest lepsze to po co to robi? Dlaczego nie siedzi w wiosce i nie biega jak pies po polu. Nie służy komuś czy coś? Cholera wie. - Dokładnie tak. Nie ma tam niczego ciekawego tak naprawdę. Za mur też nie polecam się wybierać. - dodał, zamykając temat ze swojej strony. W sumie to zależało od dziewczyny czy się też czymkolwiek jeszcze w związku z tym zainteresuje czy raczej odpuści, ponieważ, widać było, że interesuje się w zupełnie czymś innym. No i zainteresowana rozpoczęła temat Jojcza, którego przecież Kyu tak dobrze nie znał. Poznał, ale tylko tyle. Na tym to się skończyło.
  - Żyje, jakoś żyje. Aktualnie wiem tyle, że dołączył do organizacji niejakiego Diabła Pustyni, Klepsydry. Jednak tak jak mówiłem to było prawie dwa lata temu. No i z tego co pamiętam to stracił i nogę i rękę? Jakoś tak... Ale żyje. - zakończył, nie do końca pamiętając czego on tam nie miał. Ogólnie trochę stał się kadłubkiem, więc to nic dziwnego, że nie wiodło mu się najlepiej, a tak jakoś raczej... Średnio.

[Seiren]

Słysząc zniechęcenie w głosie Białowłosego, Seiren odsunęła się od niego i przysunęła bliżej Shiraia. Czuła się coraz bardziej zagubiona w tym towarzystwie, a do tego jeszcze Kyu zadał jej tak dziwne pytanie, że spojrzała na niego nie tylko z bólem w oczach, ale i swego rodzaju złością. Miała wrażenie, jakby się z niej nabijał i szydził z tego, że taka jest. Miała ochotę po prostu się stąd ulotnić. Wypadałoby jednak odpowiedzieć i chociaż się pożegnać.
- Bo moja rodzina i Klan tego oczekiwali. - Odpowiedziała dobitnie. - Czy chcę, czy nie, jestem Inuzuką i muszę się pogodzić ze swoim przeznaczeniem. Wyszkolono mnie na wojownika.
Kwestie Sogen i wyjścia za mur, Seiren skwitowała milczeniem. Słyszała opowieści o tym, co znajduje się za murem i byłaby naprawdę głupia, gdyby zachciało jej się spacerku akurat w tamtą stronę. Już i tak była wystarczająco głupia, że dała się przyciągnąć na to zimne zadupie. No ale chociaż dowie się może czegoś ciekawego. Gdyby nie fakt, że rozmowa zeszła na Yoichiego, to zapewne Kunoichi opuściłaby basen, jednak słysząc rewelacje odnośnie tego, że Wilk dołączył do jakiejś Klepsydry, organizacji Diabła z Pustyni, a do tego stracił rękę i nogę, Seiren rzuciła się w stronę Kyu z przerażeniem w oczach. Jej dłonie, zakończone dłuższymi paznokciami, spoczęły oparte na udzie Białowłosego, zaś ona sama wpatrywała się z szeroko otwartymi oczami prosto w niego, twarzą dość blisko jego twarzy. Zmieniając tak pozycję, nieco się wynurzyła z wody, więc Kyu mógł zobaczyć trochę więcej jej ciałka poniżej barków, jednak była to tylko górna część dekoltu i rowek między piersiami. Shirai też się podniósł do siadu, nasłuchując uważnie tych rewelacji. A więc mieli już jakiś trop. Diabeł był bardzo sławną personą, ale poza sławą, nic więcej o nim nie wiedzieli, nawet tego, jak wygląda i gdzie go można było szukać.
- Diabła Pustyni? - Zapytała z przejęciem. - Masz na myśli tego Ichirou z Krwawego Pokolenia? Wiesz, gdzie mogę go znaleźć i jak wygląda?
Była naprawdę przerażona myślą, że Wilk został tak mocno okaleczony. W takiej sytuacji musiał polegać już tylko na swoich Ninkenach, a to dość mocno narażało ich grupę na niebezpieczeństwo. Wiele by dała, żeby na niego trafić i po prostu zapytać, co dalej z Klanem, z jego matką i czy w ogóle zamiesza kiedyś wrócić, czy po prostu gdzieś zginąć, o czym nikt się nie dowie. Mimo wszystko czuła się w pewien sposób z nim związana, a skoro już trafiła na trop, chciała do końca wyjaśnić tą sprawę. Wyglądało na to, że Kyu był jej przepustką do tego, żeby dotrzeć do zaginionego Wilka, jednego z Krwawych. Już nawet przestała się na niego gniewać, całkowicie zapominając o swojej złości. To teraz nie było istotne, co o niej myśli.

[Kyoushi]

• Nie byłoby w tym niczego niezwykłego, gdyby to był klasyczny rozmówca i Kjosz mógłby pokazać wszystko na co go stać. Samemu podziałać. Jednak tu była niezwykła bariera, bariera wstydu dla niego i tego braku zrozumienia dla siebie nawzajem. W końcu nie rozumieli podejścia jedno do drugiego. On jej, a ona jego. To było jak spotkanie dwóch różnych światów. Coś niebywałego i jakże interesującego, mimo późniejszych problemów, które napotkali na swej drodze podczas dialogu. Jak widać swoim jestestwem Kjudasz potrafił zniechęcić brązowowłosą o złotych ślepiach na tyle, że ta się od niego odsunęła. No cóż, nie każdemu pasował czerwonooki bydlak, który więcej mieczem wywijał niż... Słowem. Jego ograniczenia dało się szybko ogarnąć, a on sam niczego nie miał za złe. Wiedział, że nie jest taki jak inni. On nie cenił rodziny, miłości czy też tego co się działo między ludźmi. Cenił przyjaźń i zaufanie i to tyle. Reszta to była po prostu czysta siła fizyczna i stłamszenie pozostałych.
  - Dlaczego im się nie przeciwstawisz? Przecież to twoje życie, a nie ich. Ty powinnaś o sobie decydować, a nie ktoś za ciebie. Ja jestem shinobi, bo zawsze tego pragnąłem. Nikim innym i nikim więcej. Pomyśl o tym czego chcesz i realizuj to. Dlaczego ktoś ma za ciebie ustalać twoje życie? - wyjaśnił swój punkt widzenia, a na koniec według niego zadał bardzo ważne pytanie. Nie wiedział jak dziewczyna na to zareaguje, jednocześnie się tym nie przejmował. Nie był mówcą motywacyjnym, ani nikim takim w swoim klanie, ale doskonale wiedział czego chce i to realizował. Nikt nie stawał mu dzięki temu na drodze. Inaczej kończył marnie.
  Mówiąc o Jojczu, sytuacja odwróciła się o sto osiemdziesiąt stopni. Dziewczyna znów się zbliżyła z blaskiem w oczach, który mu nie umknął. Na jej reakcje w końcu się uśmiechnął, bardzo serdecznie, a ręką, którą miał na ławeczce, przeczesał swoje chaotyczne, śnieżnobiałe włosy. Ciekawszym jednak było to, gdzie te ostro zakończone pazury jej dłoni wylądowały. Było to udo młodzieńca, który tuż po uśmiechu wziął głębszy oddech, a jego oczy się zwiększyły nieco. To było zdecydowanie zbyt blisko... Nie twarz, nie te piersi, jakże doskonałe, ale dłonie. W dość intymnym miejscu, niedaleko mini-Kjosza. Uhhh. Póki co nie myślał o tym, starał się z całych sił, pochłaniając umysł w rozmowie i kierowaniu uwagi na jej błyszczące oczy. Najgorzej było jednak, gdy ona zbliżyła się, a jej piersi znów wyłaniał się z wody. "Na świętą kaguje ona mnie wykończy", wspomniał sam do siebie, a także Matatabi, która przecież wciąż tam była. Coś pięknego.
  - Dokładnie tak. Znana postać, więc się nie dziwię, że wiesz o kim mówię. Cóż, jest nawet tutaj, na trybunach prawdopodobnie i ogląda walki. Nie sposób go przeoczyć. Błyszczy złotem i wszystkimi innymi możliwymi świecidełkami, obłożony masą biżuterii. Charakterystyczny, na pewno go nie przeoczysz. - powiedział, zdając sobie sprawę, że także musi pamiętać o panowaniu nad sobą. A co jak zahaczy przypadkiem dłonie rozmówczyni? Co wtedy? Jak ona zareaguje? Pomyśli, że jakiś zbok. Cholera jasna.

[Uchiha Masako]

18+

Z niejakim zdziwieniem odebrała pierwszą zmianę, wplecioną przez Miyuki w ich miłosne uniesienia. Dziewczyna, nim przeniosła się dalej, przygryzła jej wargę, czego się po niej nie spodziewała. Hikamoto także lubił podobny rodzaj zabaw, jednak zazwyczaj musiała go hamować, gdyż w tym aspekcie bywał zbyt gwałtowny. W sumie między innymi to był powód, dla którego potem go rzuciła. Nie jedyny oczywiście, ale na pewno dołożyło się to do całości. W przeciwieństwie do niego, Miyuki była w swoim geście delikatna, bardziej... romantyczna, choć sam gest był raczej z kategorii tych lubieżnych. Spodobało jej się to bardzo, co wyraziła delikatnym przesunięciem paznokciami po plecach białowłosej i poddaniem się kolejnym pocałunkom, w tym przygryzieniu ucha. Ono również nie przekroczyło granicy bólu, który stawał się nieprzyjemny, zamiast tego pozostając na odpowiednim, podniecającym poziomie. Nagrodziła starania kochanki pomrukiem zadowolenia i ufnym spojrzeniem, czekając na dalszą atencję.

Miyuki stopniowo przesuwała się w dół jej ciała, co budowało przyjemne napięcie. Spodziewała się, że dziewczyna zainteresuje się teraz jej piersiami - były dość wyczulone na dotyk i zawsze lubiła, gdy jej partner (czy też partnerka) się na nich skupiał, ale tutaj pojawiło się ponowne zaskoczenie. Białowłosa przeszła niżej co wywołało przyjemny dreszcz oczekiwania, kiedy przez myśl Masako przemknęło, że może "uczennica" chciała od razu przejść do minety, jednak znowu została zaskoczona. Jej piersi doczekały się odpowiedniej atencji, a przylegające do niej ciało zachęcało do stopniowego poruszania biodrami i ocierania się o nie. Przymknęła oczy, zachwycona pieszczotami, którymi obdarzała ją białowłosa, zaczynając na nie coraz bardziej żywiołowo reagować, a jej pomruki przeszły stopniowo w ciche pojękiwanie. Cóż, jej sutki zawsze były dość wyczulone na dotyk, a kiedy dotykała ich osoba, do której jeszcze czuła coraz silniejszą, emocjonalną więź - całe doświadczenie stawało się jeszcze pełniejsze.

- Lepiej... lepiej żeby tak było, Miyu. Kochana. - wyrwało jej się, kiedy wyczuła przerwę w pieszczotach i usłyszała głos Miyuki. Wyglądało na to, że chociaż był to jej pierwszy raz, to dziewczynę cechowała pomysłowość i entuzjazm bardzo doświadczonej w miłosnych uniesieniach osoby. Ciekawe, czy mówiła prawdę z tym, że jeszcze się nie całowała? Nawet jeśli nie, to Uchiha zaufała jej, zamykając oczy, leżąc całkiem naga pod Kaminari, tak naprawdę bezbronna. Przyszło jej do głowy, że jej Shirei-Kan pewnie by ją wyrzuciła z klanu, gdyby ujrzała ją w obecnej sytuacji - w końcu czy godziło się dobrowolnie stawiać w takiej sytuacji z przedstawicielem innego rodu, na dodatek takiego z którym ich przeszłość była dość burzliwa? Pal licho, że Miyuki była dziewczyną, ale właśnie - zaniedbanie środków ostrożności pewnie byłoby uznane za karygodne. A jednak białowłosa znalazła drogę do serca (i reszty ciała) Masako, dlatego teraz zaintrygowana oczekiwała dalszego doświadczenia. Usłyszała drobne... bzyknięcie, a następnie uspokajający głos fioletowookiej.

- OOOO...och! Mmm... t-tak! - to, co przyszło potem, wydobyło z niej urwany krzyk zaskoczenia, który jednak szybko przerodził się w jęk przyjemności. Miała wielką nadzieję, że nie była słyszana w innych częściach onsenu, choć to pewnie była złudna nadzieja. Wyglądało na to, że córka burzowego klanu postanowiła pochwalić się swoją naturą chakry, w sposób bardziej spektakularny dla Uchihy, niż podejrzewała. Dobrze, że były poza wodą i już częściowo przeschły, bo to mogłoby się źle skończyć. Na szczęście prąd, jaki przechodził przez dłoń Miyuki był bardzo delikatny i zamiast przynosić ból, przynosił raczej łaskocząco-drażniącą stymulację, która w przedziwny sposób zadziałała niezwykle dobrze na Masako. Na tyle dobrze, że zaplotła nogi na kochance, przyciskając ją do siebie.

- O słodki Susanoo... tego...och, tego się nie... nie spodziewałam. - wydyszała, próbując się nieco podnieść i zdobyć kolejny pocałunek od dziewczyny, nim opadła z powrotem na ciepłe kamienie.

[Seiren]

Najwyraźniej Kyu nie był świadomy tego, w jakim była położeniu, skoro mówił o przeciwstawieniu się rodzinie i Klanowi. Straciła by na tym tak wiele, że jej życie już nie miałoby wtedy sensu i tyle by wyszło z jej marzeń. No ale Białowłosy nie miał o tym zielonego pojęcia, więc należało go uświadomić jeszcze, zanim już całkowicie skupią się na zupełnie innym temacie.
- Bo wtedy stracę rodzinę i Klan. - Odpowiedziała dobitnie. - Wydziedziczą mnie i wygnają, a do tego zabiorą Shiraia. Będąc Kunoichi, muszę udowodnić, że jestem warta swojego Ninkena, a on to moje drugie życie, za które jestem w stanie nawet oddać swoje. Żeby zachować przyjaciela, muszę się poświęcić dla niego. No ale dajmy już temu spokój. Jest jak jest.
Shirai spoglądał z uwagą na Seiren, gdy ta mówiła te słowa. Wiele razy rozmawiali, jak jej z tym ciężko, ale mimo wszystko wspierał ją, jak tylko mógł, a ona starała się jak najlepiej. Może i była ptasim móżdżkiem, ale za to kochała go ponad wszystko na świecie i nigdy by nie opuściła, choćby nie wiem, jak bardzo źle jej było. Starała się więc dostosować i żyć z ludźmi jako tako.
Seiren ponownie się ożywiła, gdy dowiedziała się takich ciekawych rewelacji i Yoichim, dlatego też ''zaatakowała'' Kyu swoją bliższą obecnością, nie będąc nawet świadomą, jak to działa na Białowłosego. Oparcie się rękami o udo było dla niej mało inwazyjne i zupełnie naturalne, a do tego jeszcze przysunęła swoją twarz bliżej, żeby nie uronić ani słowa, które ten jej powiedział. Po chwili dowiedziała się, że Diabeł jest nawet TUTAJ i pewnie siedzi na trybunach, oglądając walki. Rzeczywiście, skoro był tak obwieszony biżuterią, to nie będzie trudno, ale nie kurde na trybunach. Seiren zmarszczyła nos, jakby poczuła jakiś nieprzyjemny zapach.
- Na trybunach śmierdzi. - Powiedziała z rozpaczą. - Próbowałam tam wytrzymać, ale ta mieszanina różnych zapachów sprawiała, że o mało się nie pochorowałam. Nie mogę iść w tak duże skupiska ludzi, bo stracę węch.
Po chwili wpadła jednak na pewien pomysł. Skoro Kyu wiedział, jak wygląda Ichirou i jemu zapach nie przeszkadzał, to może zgodzi się jej pomóc w poszukiwaniach? Trzeba było tylko go jakoś ładnie poprosić i zaoferować coś w zamian. Tylko co ona mogłaby mu zaproponować? Chyba najlepiej, jak się zapyta. Nie miała przy sobie jakoś szczególnie dużo pieniędzy, no ale może wystarczy. W jednej chwili więc wskoczyła Białowłosemu na kolana, sadowiąc się bokiem i obejmując go ramionami za szyję. Zwyczajnie chciała się przymilić, żeby osiągnąć lepszy efekt, nie mając tutaj na myśli nic zdrożnego. Natomiast Shirai wyraźnie się spiął i coraz bardziej nie podobała mu się ta sytuacja, lecz jeszcze chwilę postanowił nie reagować, bo patrząc po zachowaniu Białowłosego, ten był kompletnie nieogarnięty w sferach damsko-męskich i Seiren totalnie go onieśmielała, wyraźnie dominując.
- Zrobię co zechcesz, jeśli pomożesz mi odnaleźć Diabła. - Zrobiła niewinną minkę, niczym małe dziecko, którym przecież już dawno nie była. - Proszę, proszę, proszę...
- Seiren. - Warknął Wilczur. - Posuwasz się za daleko!
Oczywiście siedząc tak, poczuła na boku uda małego Kyosha, ale kompletnie się tym nie przejmowała, bo w końcu to dla niej żadna nowość, że samce mają siuraki i do czego one służą. Bardziej interesowało ją teraz uzyskanie od Białowłosego zgody na pomoc i tego, co będzie chciał w zamian. Drapanie po plecach, masaż, pieniądze?

[Kyoushi]

• Białowłosy zdecydowanie mało wiedział na czym to polega. Na czym polega przynależność dla klanu i rodziny, której aktualnie praktycznie nie miał. Klan był tylko przystankiem w zdobyciu większej siły. Niczym poza tym. Nie doceniał plusów, których także nie dostrzegał. Dziewczyna postanowiła swoje wytłumaczyć co przyjął z uśmiechem. Nie zamierzał nikomu mówić co ma myśleć, po prostu podzielił się swoim zdaniem.
  - To do mnie przemawia. Przyjaciel. Teraz cię rozumiem. - rzeczywiście, tę kwestię potrafił zrozumieć. To jedyne co trzymałoby go przy życiu i chęci utrzymania czegoś. Lojalność wobec kogoś takiego. Mimo, że Yami nie był tak otwarty i pogodny wobec niego to stanąłbym w obawie o swoje życie w walce o jego życie. Nie mówiąc a Akaruiu, który o wiele bardziej otwarcie mówił o wszystkim, więc i sam Kyu wiedział nieco więcej. Ekstrawertyczny szermierz spodziewał się po nich wiele, a przez ten rok naprawdę wiele się dowiedział.
  Cóż z tego skoro tu się działy iście dantejskie sceny, jednak bez przemocy i krwi. Było znacznie gorzej. Krew się gotowała z każdą sekundą w ciele białowłosego. Ręce na udzie z ostrymi jak brzytwa pazurami to nic, w porównaniu do tego co działo się po chwili. Przełkną gorzką ślinę, spoglądając na wyłaniające się piersi z wody wraz z jej szaleńczym wzrokiem. To był ten moment, gdy mógł zacząć się bać kobiety. Ta pewność siebie i brak wstydu nie mogły obejść się bez prawiczej reakcji. Jednak pierw doszło do wymiany słów.
  - No tak, wyczulony węch Inuzuka... - przypomniał sobie dopiero teraz, ale było już za późno. Ona reagowała szybciej niż jego umysł przetwarzał te informacje. Mimo, że był świadomy swojej siły, szybkości, percepcji, wszystkiego na raz, nie był w stanie reagować odpowiednio. Gdyby tylko to był wróg to leżałby tu z ukręconym łbem, ale... Ale taka dziewczyna? Co mógł jej w owej chwili zrobić, spoglądając co raz... Dalej. Nie powstrzymał dopływu krwi, tego się nie dało powstrzymać. Po chwili stało się to, że swoim tyłkiem wskoczyła na jego kolana bokiem. Poczuł ciepłotę ud, które wyłożyły się na jego udach. Była lekka, przynajmniej dla niego. Cóż z tego jeżeli wyłoniła się całkowicie spod tafli wody, a jej piersi znów trafiły na pierwszy plan jego oczu. Tym razem był twardszy i wytrzymał presję, by nie zmieniać koloru twarzy. I nie tylko tu był twardszy. Przysunęła się zdecydowanie za blisko. Mogła to poczuć na swoim udzie, bo naprawdę nie miał już jak tego ukryć. Zrobiło mu się naprawdę głupio, ale ona nie rezygnowała, gdy położyła ramiona za jego szyją. Można było spokojnie odlecieć, on także mógł. Trzymał się jednak dzielnie, nie odpuszczając, a na pewno nie spuszczając oczu z jej twarzy. Nie dał się znów na to nabrać. Jednak jej bliskość, ciepło i to uczucie nie dawało spokoju, nie pomagało.
  - Yy...E...EE.. - przez chwilę się zawahał, spoglądając w dół widząc mini-kjosza. Co musiała pomyśleć Matatabi? A fe? Prawdopodobnie tak. Jemu było wstyd, szczególnie, że cały opierał się o psicę. Podnosząc wzrok musiał zerknąć na te piersi, jednak szybko się opamiętał, ale pamięć pozostała. Spoglądał na tę niewinną twarz i słyszał jak obok warczy ten kundel. - Niczego nie chcę, pomogę... Tak po prostu szepnę mu słówko, skoro ci na tym zależy, dobrze? - zapytał, nie wiedząc kompletnie co ma zrobić z rękami. Zakrywać się? Już za późno. Czuła wszystko. Odepchnąć? To kobieta i to bezbronna niemal, nie wypada. Cholera to sytuacja bez wyjścia, tkwił w tym tak jak było, nie próbował się nawet poruszać, patrząc w twarz, oddychając wolniej, uspokajając się...

[Miyuki]

+18

Przyjemność związana z zaspokajaniem partnerki była porównywalnie wielka co bycie po odbierającej stronie tej całej zabawy, jednak sensacja należała do całkiem innego rodzaju. Zdawało się, że w tym wypadku miała podłoże bardziej psychologiczne niż płynące z czystej fizyczności i zdecydowanie nie można było odmówić jej uroku. Miyuki słuchając pojękiwań partnerki czuła się doceniana i czerpała z nich wielką satysfakcję, pozwalała się zatopić sobie w wysokich dźwiękach które niejako prowadziły ją po ciele Masako i dawały cenne wskazówki. Zanotowała w głowie jak zostały przyjęte jej wykonane instynktownie odrobinę agresywniejsze posunięcia i w połączeniu z paznokciami przejeżdżającymi po jej plecach uznała, iż są mile widziane. Dobra uczennica musiała robić notatki.

Zabawy z biustem okazały się tak jak przewidziała bardzo dobrze działać na Uchihę, brnąc w nie widziała poniekąd oczyma wyobraźni jak sama chwile temu była w podobnej pozycji, teraz wiedziała już jak piękna była sensacja kochanki wijącej się pod czułym dotykiem. Zmiana z pełnej ufności, otwartości i submisji w lekką dominację przyszła tak naturalnie, że wcześniej nawet jej nie zanotowała, a teraz kiedy już się tak stało tylko bardziej ją doceniła. W tej roli chyba czuła się odrobinę lepiej, chociaż obie były świetne i trudno jej się było teraz skupić nad takimi rozmyślaniami by stwierdzić na pewno.

„Kochana” Tak proste wyrażenie, ale usłyszała je chyba pierwszy raz. To wiele dla niej znaczyło, tak naprawdę starała się nie myśleć zbytnio o ich krótkiej, lecz intensywnej miłosnej relacji, nie miała pojęcia co powinna o niej sądzić i cały czas dawała jedynie ponieść się chwili. Wcześniej nie pozwalała sobie na żadne romanse, miała ważniejsze rzeczy do zrobienia. Oczywiście nie pomagał też fakt, że pociąg odczuwała jedynie do innych kobiet, nie było to powszechnie akceptowane zjawisko, ba, nawet czasem uważano, że osoby z takimi preferencjami są zwyczajnie chore. W takim środowisku Miyu zamykała się w sobie, ale nadal była dorastającą dziewczyną, hormony robiły swoje, więc musiała ograniczać się do wyobraźni. Wyobraźni, która teraz wychodziła w praktyce i miała nadzieję, że pozwoli zaskoczyć doświadczoną już kochankę. W każdym razie z takim mentlikiem w głowie nie była w stanie odpowiedzieć, jednak miała nadzieję, że wystarczą w takim wypadku czyny.

Krzyk był do przewidzenia, to prawda. Jednak mimo tego, że miała taką reakcję gdzieś z tyłu głowy to zastygła dosłownie na ułamek sekundy pełna przerażenia, lękając się, że mogła sprawić Masako ból, a nawet zwyczajnie ją skrzywdzić. Na szczęście tak nie było, o czym szybko dała jej znać, więc Kaminari prędko się rozluźniła i kontynuowała bardzo gorąco przyjęte pieszczoty. Była niezwykle uradowana tym, że się udało oraz reakcją partnerki. Przyciągnięta bliżej nogami nawet roześmiała się lekko zaskoczona i poddała temu ruchowi przylepiając się do brunetki a jej ręce zdecydowanie nie zamierzały opuścić piersi. W takiej pozycji musiała się nieco bardziej się wysilić by sięgnąć głową do kochanki, ale była zdeterminowana by to zrobić, ponieważ widziała, że tamta tego pragnie. Skoro tyle się napracowała nie zamierzała też łatwo odpuścić, na dłuższą chwilę przyssała się do jej ust, włączając do całości pracę zarówno językiem jak i rękoma znajdującymi się nieco niżej.
- Cieszę się – mruknęła przepełniona dumą i lekko rozbawiona napominaniem w tym momencie boga burzy, kiedy Uchiha ponownie spoczęła na kamieniach.

Wielki plan Miyuki miał teraz dwa podstawowe założenia. Zamierzała przede wszystkim sprawdzić limity tego na co może sobie pozwolić z nowo sprawdzoną umiejętnością oraz wprowadzić kochankę w stan jak najwyższego podniecenia nie tykając jeszcze jej kobiecości. Aby tego dokonać szybko powróciła do błądzenia naelektryzowanymi dłońmi po cudownych piersiach, sadowiąc się wygodnie i spoglądając na wijącą się pod nią Masako. Patrzyła jej w oczy, kiedy przystępowała do sprawdzania limitów drobnego bólu połączonego z miała nadzieję jeszcze większą przyjemnością. Pewnie chwyciła oba sutki poruszając nimi delikatnie opuszkami palców, po chwili spróbowała bardzo ostrożnie i delikatnie je nacisnąć, jeśli to zostało pozytywnie odebrane spróbowała zaraz odrobinę mocniej, jednak ostatecznie nie posuwała się zbyt daleko. Następnym czym przyszło jej do głowy była próba lekkiego skręcenia ich, jednak tu wiedziała już, że może być to doświadczenie bardzo bolesne więc zrobiła to naprawdę najlżej jak tylko umiała i zaraz powędrowała dłońmi znów błądząc po całym biuście, aby rozładować odrobinę ewentualne napięcie. Nie zamierzała tutaj kończyć, podczas kiedy jedna ręka bawiła się tak jak wcześniej to do drugiej zbliżyła się twarzą znów kładąc się na partnerce. Chwyciła jej sutek pomiędzy dwa naelektryzowane palce i zaczęła delikatnie poruszać nim za pomocą języka, obserwując przy tym reakcję. Powinno być to bardzo intensywne połączenie, a dodatkowa wilgoć potęgowała też odrobinę przepływ elektryczności. Bawiła się tak chwilę, jednak poczuła, że drętwieje jej język co niestety utrudniło kontynuowanie tej pieszczoty. Z odrobinę głupkowatym wyrazem twarzy i delikatnie wystającym jęzorem znów się wyprostowała, by po chwili zmienić pozycję. Obsunęła się niżej, tak że za jedną pierś sięgała prawie maksymalnie wyprostowaną ręką, jej głowa nachylona była nad brzuchem, który teraz obsypywała licznymi pocałunkami, natomiast druga dłoń znalazła się na wzgórku łonowym Uchihy, dalej naelektryzowana znaczyła na nim powoli szlaczki, kółka i ósemki starając się jak tylko może zwiększyć podniecenie kochanki. Trwała tak chwilę w tej pozycji, odczekała aż powróci jej pełne czucie w języku i nagle zaprzestała wszelkich pieszczot podnosząc się do pozycji na kolanach z nogą Masako pomiędzy udami.

- Senpai, co powinnam teraz zrobić? – Spytała najbardziej niewinnym i zagubionym głosem na jaki umiała się zdobyć, a jej mimika w pełni z tym współgrała. Przyłożyła też palec wskazujący do kącika ust w wyrazie naprawdę głębokiego zadumania. Miała całkiem dobre pojęcie czego może chcieć teraz piękność o orzechowych oczach, ale bardzo chciała sama to usłyszeć.

  Ukryty tekst

[Seiren]

Wyglądało na to, że Kyu w końcu zrozumiał, dlaczego Seiren jest w potrzasku, co chociaż trochę przyniosło jej ulgę. Sprawa była dość skomplikowana i nie warto było się dłużej nad nią rozwodzić. Była Kunoichi i musiała to zaakceptować, jeśli chciała zatrzymać Shiraia, z którym zżyła się wystarczająco mocno, żeby nie poradzić sobie bez niego emocjonalnie. Właśnie dlatego starała się ze wszystkich sił dopasować, co nie bardzo jej odpowiadało. Była pod ścianą. No ale doszli do momentu, że Białowłosy wreszcie załapał i można było spokojnie zostawić ten temat, bo teraz był zupełnie inny, ważniejszy. Wyglądało na to, że jest coraz bliżej dotarcia do Wilka.
Wyczulony węch. Tutaj też Kyu skojarzył, że ciężko jej przebywać na trybunach w takim tłumie ze względu na zapachy i nie mogła tak po prostu tan sobie wejść i szukać igły w stogu siana, jaką był Ichirou z Krwawego Pokolenia. Potrzebowała do tego pomocy, bo przecież Shiraia samego też nie puści. Pies bez opieki od razu zostanie schwytany. Postanowiła więc poprosić Białowłosego o pomoc, ale tak, żeby nie był w stanie jej odmówić. Niczym dziecko, pakujące się do rodzica na kolana i przymilające się, aby dostać to co chce, Seiren wpakowała się Kyu, obejmując za szyję i prosząc ładnie o pomoc. Widząc jego zmieszanie, już wiedziała, że jej wygrana to kwestia czasu, zresztą nie prosiła o nie wiadomo co, a po prostu o możliwość spotkania się z Diabłem, aby powiedział jej coś więcej o jej pobratymcu. To nie było wiele.
Słysząc odpowiedź Białowłosego, rozpromieniła się jak słoneczko i wyściskała go serdecznie, by na koniec wreszcie puścić i zjechać mu z kolan do wody obok, gdzie na skraju basenu siedział naburmuszony Shirai i wpatrywał się w Kyu, jakby chciał go zamordować. Na szczęście nic więcej się nie stało i mógł odetchnąć, jednak potem powie kilka słów samej Seiren na temat tego co zrobiła. Ptasi móżdżek, nie ma co. Kiedyś się wpakuje w poważne kłopoty.
- Dziękuję, dziękuję~! - Odezwała się radośnie. - Na pewno nie chcesz nic w zamian? Mogę Ci zrobić masaż pleców, jesteś strasznie spięty.
Taa, wyraźnie czuła, gdy siedziała mu na kolanach, jak spina wszystkie mięśnie. Najwyraźniej miał spory problem z bliskością i nagością, no ale na to już nie miała wpływu. Sam będzie musiał jakoś poradzić sobie z tymi problemami, no chyba że przełamie wstyd i zacznie zadawać konkretne pytania, ale na to akurat nie liczyła. Zamiast tego, trzeba było dopiąć szczegóły spotkania z Diabłem, aby nie minęli się gdzieś i żeby okazja nie przepadła.
- Powiedz mu, że będę się kręcić obok tego budynku Onsenu. - Poprosiła. - Nie bardzo znam miasto, więc nie jestem w stanie zaproponować innego miejsca na spotkanie.
Chyba, że Kyu będzie miał jakiś pomysł, to chętnie go wysłucha, a tymczasem poświęciła chwilę naburmuszonemu Shiraiowi, delikatnie miziając go za uchem, jakby chciała przeprosić. Ona naprawdę nie widziała w tym nic złego i zdrożnego. Nie rozumiała, czemu wszyscy tak się spinają.

[Kyoushi]

• W końcu jakoś doszli do konsensusu i się dogadali w kwestii rodziny i tego o co im chodziło - a dokładnie o co chodziło dziewczynie, która stawiała przyjaźń z kundlem ponad wszystko. Chwalebna i godna pochwały postawa, jednak nie miał zamiaru niczego więcej dodawać. Teraz wystarczyło tyle ile zostało powiedziane. Zwrócenie uwagi na węch brązowowłosej było dla niego całkiem normalne. Wiedział co potrafią Inuzuka i w czym się specjalizują. Już jakiś czas mieszkał na Wietrznych Równinach, więc miał okazję się przekonać o co chodzi. Najtrudniejszym była jednak ta presja, która ciążyła na nim. Presją oczywiście nie nazywał dziewczyny, bo była stosunkowo lekka. To ta trudna sytuacja była tu presją, narastającą z każdą chwilą. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby to nie była sytuacja, gdzie obydwoje są całkiem nadzy. To trochę krępujące, a z drugiej strony niezwykle podniecające. Stąd nie mógł ukryć swojej ekscytacji, która no właśnie. Była tam gdzie być nie powinna.
  Dziewczyna na słowa białowłosy rozpromieniła się i jeszcze mocniej się przytuliła, przez co poczuł jej piersi na klatce piersiowej. To było pierwsze dotknięcie tej części ciała przez niego. Były takie... Ciężko opisać, ale rumieniec pojawił się na jego polikach niemal natychmiast. Nie obejmował jej, bo go zaskoczyła, obejmując mocno białowłosego. W końcu odpuściła i znów schowała się w wodzie, a on na razie zamilkł, nie wiedząc co zrobić. W końcu się jednak opamiętał. Było przyjemnie, ale w końcu mógł zacząć myśleć trzeźwo. Dziewczyna proponowała coś jeszcze, był to masaż. Na to mógł przystanąć, w końcu rzeczywiście był spięty, odwrócił się na ławeczce lekko.
  - A takiej drobnej przysługi to nie odmówię! - powiedział z serdecznym uśmiechem. Dawno nie był tak traktowany po królewsku. W sumie nigdy. Jako prosty syn kowala nie miał przyjemności obcować z kobietami, w dodatku o takiej aparycji. Trochę się obawiał, że mocno go podrapie, ale chuj tam, niech się dzieje co chce. Cóż, jej pies coś tam się wiercił, ale niestety, nie wiedział nawet do kogo miałby startować. Z jego umiejętnościami nim kundel kłapnąłby gdziekolwiek miałby zmiażdżony pysk. Niestety, Kjoszo mimo, że wstydliwy w kontaktach damsko-męskich nie miał skrupułów podczas obrony własnej. Nawet nago. Wyczuwał prawdopodobnie wszelkie możliwe ruchy powietrza z tej odległości. Nie musiał go nawet widzieć, bo go czuł i słyszał. Całe szczęście dla Ninkena, że nie ruszył w obronie swojej pani, bo skończyłoby się to tragicznie. Wtedy to Seiren pozostałaby bez niczego...
  - Może jakiś Ryokan? Byłem w jednym ostatnio, miłe miejsce. Myślę, że przekonałoby Ichirou do wejścia na rozmowę? - przedstawił swoją wersję na szybko, wciąż czekając na przyjemności.

[Seiren]

Seiren ponownie wylądowała prawie cała w wodzie, wyraźnie ciesząc się z faktu, że Kyu pomoże jej ogarnąć spotkanie z Diabłem, bez jej konieczności wchodzenia na trybuny. Nie dość, że spotka sławnego Ichirou z Krwawego Pokolenia, to jeszcze powinna uzyskać informacje na temat Wilka. Ta rozmowa z Yoichim była dla niej naprawdę ważna, przez wzgląd na Klan, no i może sam dałby jej trochę więcej wskazówek na temat tego, jak stać się lepszą Inuzuką. Był wybitną jednostką. Kyu zaś nic nie chciała w zamian za tą przysługę, ale gdy zaproponowała masaż na jego spięte mięśnie, przyjął jej propozycję z wyraźną serdecznością, na co Seiren uśmiechnęła się szeroko i podpłynęła bliżej, gdy Białowłosy zaczął się do niej obracać tyłem. Spojrzała jeszcze tylko przelotnie na Shiraia, ale ten najwyraźniej już się uspokoił, bo znowu położył się na kamieniach i obserwował.
- Daj znać tylko czy mocniej, czy słabiej. - Poprosiła.
Każdy lubił inne natężenie masażu, więc chciała się dostosować do tego, żeby Kyu maksymalnie się zrelaksował. Stanęła sobie za jego plecami i ostrożnie położyła dłonie między jego ramionami, a szyją, delikatnie naciskając i sprawdzając napięcie mięśni. Nie ma co, był niesamowicie spięty, ale temu da się zaradzić za moment. Seiren była posiadaczką dłuższych paznokci, oczywiście nie było tutaj mowy o długich szponach, bez przesady, no ale na tyle, że mogła podrapać, jeśli by tego chciała. Teraz jednak skupiała się na tym, żeby uciskać mięśnie opuszkami palców, żeby jej paznokcie nie miały przykrego kontaktu ze skórą Białowłosego. Zaczęła więc od ramion, szyi i karku, ugniatając najpierw delikatnie, a potem troszkę mocniej, wyraźnie wyczuwając napięcia, które chciała złagodzić. Kiedy już Kyu rozluźni barki, przejdzie do partii pleców, rozcierając i ugniatając okolice łopatek i żeber, cały czas dozując nacisk, według potrzeb Białowłosego.
Słysząc, jak proponuje spotkanie z Ichirou w jakimś Ryuokanie, Seiren zastanowiła się chwilę. W sumie warto byłoby znaleźć nocleg i coś do jedzenia, a Ryuokan był na to odpowiednim miejscem. Będzie też sucho, ciepło i wygodniej, niż kręcenie się po dworze w taką zimnicę. Spojrzała na Shiraia, nadal zajmując się masażem, a Wilczur skinął głową.
- To dobry pomysł. - Przyznała, nie przestając masować. - Wiesz, jak się nazywał? Możemy z Shiraiem się tam zatrzymać na noc i poczekać na Ichirou we wspólnej sali jadalnej.
Jeśli będą mieć nazwę przybytku, to już wszystko będzie cacy, bo lepszego i wygodniejszego punktu zaczepienia chyba już mieć nie będą. Pozostało dalej skupiać się na rozluźnianiu mięśni Białowłosego i czekać na to, co odpowie. Kto by pomyślał, że spotka dwie osoby, które miały kontakt z Yoichim, a do tego Białowłosy jeszcze był kumplem Ichirou. Nie ma co, weszła w towarzystwo sławnych i silnych.

[Kyoushi]

• Obserwował ją, gdy ta już ześlizgnęła się z jego kolan, a on mógł 'wyluzować'. Jego przyjaciel mógł wrócić do normalności, oddać to co zabrał, a mózg białowłosego mógł znów działać jak należy. W końcu uruchamiając się na te parę procent wydajności więcej niż przed chwilą. Czerwonooki ochoczo podchodził do nowych znajomości, włącznie z Seiren, która była niezwykle dzika i intrygująca w swojej prostocie. Dziewczyna uśmiechnięta od ucha do ucha popłynęła widocznie bliżej, gdy ten zdążył się po chwili obrócić i zrelaksować, mimo tego, że był bardzo spięty. Nie mógł przecież ot tak zapomnieć o tym co przed paroma chwilami działo się z nim samym i jak bardzo odleciał. Chwyciła go dłońmi za popularne 'kaptury', w celu rozluźnienia samego szermierza. Ten zamknął oczy i wczuł się niezwykle w czynione rzeczy przez brązowowłosą. By po chwili dać jej znać co ma robić:
  - Mocniej, zawsze mocniej. Inaczej nie czuję... - dodał, pragnąć zwiększonej siły i intensywności. Jako, że daleko mu było do delikatnego i powabnego chłopca, oczekiwał, że kobieta się wysili chociaż trochę i rzeczywiście to robiła, chcąc zaspokoić jego potrzebę. Czuł się całkiem dobrze, nawet lepiej. Relaksował się z każdą chwilą. Im mocniej uciskała tym lepsze były efekty, a on rozmarzony zamknął oczy by odpłynąć do innej krainy. Tej, w której czuł się pewnie i spokojnie. Nigdy nie zaznał technik masażu, jedynie o nim słyszał. Teraz to lepiej mogłoby być tylko na polu walki i w mieczach zanurzonych we krwi rywali. Mimo to było naprawdę wspaniale, gdzie miłośniczka piesków schodziła także niżej, do łopatek i punktów na żebrach, aż do tafli wody. Nie mógł oczekiwać niczego więcej.
  - Tak, będzie to Ryokan mizu ni ume. W takim razie przekażę mu, że chcesz się spotkać. Szepnę słówko by cię nie olał, to może być do niego podobne. - dodał, znając swojego nowego towarzysza, który na pewno należał do zapracowanych celebrytów, a także znanych pośród innych shinobi. Ciekaw był, czy w ogóle rozważy propozycję spotkania się brązowowłosej. Ciekaw był także, czy to już koniec masażu? Ten kac to chyba już minął, bo było zbyt przyjemnie...

[Uchiha Masako]

18+

Uchiha była dość mocno przekonana do tej pory, że to ona będzie wprowadzać Miyuki w nową sferę doznań, działając rzeczywiście w charakterze "senpaiki" - jakkolwiek infantylne to porównanie mogło się wydawać. Tymczasem Kaminari udało się ją zaskoczyć, szybko biorąc doznania, które na początku zaprezentowała jej Masako i dodając do nich swoje własne zdolności. Na całe szczęście sztuczka z prądem nie była bolesna, a przyjemna - dzięki czemu w pełni oddała się przyjemności, przymykając znowu oczy i wyginając ciało, w miarę jak delikatne dłonie Miyuki zajmowały się jej piersiami. Podobało jej się, że była dokładna i nie spieszyła się za bardzo, budując napięcie stopniowo, dając jej nacieszyć się nowym, elektryzującym doznaniem. Pochwycenie jej sutków w palce i naciskanie ich okazało się całkiem miłym doznaniem, niepodobnym do tego, z czym wcześniej miała styczność.

To znaczy - w teorii miała, gdyż Hikamoto także tego raz spróbował, ale był zdecydowanie zbyt gwałtowny i niechętny do nauki. Miyuki ponownie okazała się być w tym geście delikatniejsza, dlatego reakcją Masako były raczej dalsze pomruki przyjemności i ciche jęki. Dopiero kiedy białowłosa zdecydowała się delikatnie skręcić jej sutki, okazało się to być zbyt intensywne dla Uchihy i przytrzymała dłonie kochanki, nakłaniając ją, aby wróciła do poprzednich pieszczot. Przy okazji poczuła delikatne mrowienie na własnej dłoni. Może kiedyś powinna nauczyć się Raitonu? Byłoby to ciekawe, zwłaszcza jeśli podstawy przekazałaby jej Miyu...

Myśl jednak zgubiła się szybko pod dalszymi pieszczotami, do których dołączył znowu język kochanki, doprowadzając ją do etapu, na którym zaczęła się bezwiednie poruszać biodrami, ocierając o przylegającą do niej Miyuki, pragnąc dojść do spełnienia. Poczuła, że ta oderwała się ustami od jej piersi, co naturalnie zbudowało w niej przekonanie, że wreszcie poczuje jej usta na swoich wargach sromowych, czego preludium stanowić miała dłoń, która zbliżyła się w te okolice, tymczasem jednak... fioletoowoka zdecydowała się dalej z nią podrażnić. Jej bezczelność była jednocześnie ujmująca i frustrująca. Podniecona do granic możliwości Masako zdołała podnieść się nieco na rękach, próbując przybrać srogi wyraz na twarz, choć było to cokolwiek utrudnione, zważywszy na sytuację.

- Wiesz... uff... wiesz doskonale, co masz teraz zrobić. Jeśli nie poczuję twojego języka w sobie w ciągu następnych trzech sekund, wpakujesz się w poważne kłopoty, młoda damo! - wydyszała, mając nadzieję, że nie przesadziła pod koniec, ale... Miyuki na pewno wiedziała, że to dalszy element ich gry. Spróbowała zarzucić stopy za szyję Kaminari i dość zdecydowanie pociągnąć w swoim kierunku. Potrzebowała spełnienia i nie miała zamiaru dać się dłużej z niego ograbiać!