Shinobi War PBF Naruto

Kopnięcie pod stołem było lekkie, nie miało wywoływać żadnego bólu tylko zwrócić uwagę jak ktoś pakuje się w tarapaty. Prawdopodobnie młodzieniec zrozumiał przesłanie, które się za tym niosło. Potrafił używać głowy aby wiązać fakty o czym przekonał się już wcześniej, tylko dlaczego wciąż w to brnął? Jego motywy były zupełnie niejasne, w porównaniu do Yamanaki, która zupełnie zdawała się nie wyczuwać żadnego zagrożenia. Kolejna zupełnie niewinna dusza, którą prędzej czy później świat poplami. Aż dziw, że tak długo jeszcze oszczędził. Słysząc jak się zgodziła przyjąć zadanie nie mógł zostawić jej samej, nie potrafił zostawić jej z Yamim na kłopoty. Byłoby to sprzeczne z wartościami w jakie wierzy.
- Mógłby się pan wpierw przedstawić.
Odpowiedział równie grzecznie kiedy rudowłosy mężczyzna zechciał się do nich przysiąść. Skoro nie wyłapał wcześniejszej aluzji, aby powiedzieć swoje imię trzeba było zapytać się wprost. Kiedy tylko nieznajomy usiadł na dupie zaczął opowiadać kilka szczegółów na temat zlecenia, wymienił alkohol na surową stal co uznano tutaj za zniewagę samurajskiego kodeksu. Naprawdę lepszej historii nie mógł wymyślić? Hikari słuchając tego i patrząc jak Yami kiwał głową zastanawiał się czy ten nie dostał jakiejś gorączki przypadkiem. Wydawał się nakręcony na całe zlecenie zadając jeszcze dużo pytań niby obmyślając jakieś bezsensowne strategie. Nie chciał tutaj nikomu ubliżać, ale co mógł zrobić kupiec? Już wcześniej nie nadążał za nim wzrokiem, a może chciał wykorzystać sytuacje przebywania z shinobimi do zarobku? Kto by to wiedział, tymczasem nawiązał do wcześniejszych słów Misae.
- Czasem jednak warto stanąć w miejscu, bo tylko pędząc do przodu możemy zapomnieć dokąd i po co biegniemy.
Terumi doskonale wiedział co mówi, w życiu utracił bardzo wiele przede wszystkim ważnych więzi przykładowo rodziców chcąc chociażby przywrócić jeden normalny dzień. Obecnie sobie z tym poradził szukając zazwyczaj jakiegoś towarzystwa oraz sake, potrafił przybrać wtedy nawet szczery uśmiech. Przy tym stole posiadał obie te rzeczy, więc polał sobie chyba czwartą czarkę tego wieczora, a niedługo później ją opróżnił czekając na dalszy rozwój sytuacji.

Na żądanie imienia odpowiedź przyszła dość szybko, mieli do czynienia z niejakim Namate Kenjiro. Przynajmniej wiedział jak miał się zwracać do tego człowieka, było to dużym ułatwieniem w przyszłości skoro musiał się podejmować tego zadania. Przyjął to kiwnięciem głowy skupiając się na rozmowie z Misae spoglądając w niemalże płonące marzeniami oczy. Chciałaby być częścią czegoś większego, poznać jakąś tajemnicę tego świata... Chciałby powiedzieć, że przynosi to tylko same nieszczęścia i niebezpieczeństwa. Przykładowo posiadając obecnie dwa wisiorki mógł być celem dla wielu osób, a przynajmniej dla kilku, które znają ten sekret. Powstrzymał się jednak przypominając plotki o pewnym niezwykłym miejscu.
- A słyszałaś kiedyś o Obeliksie Hikōhashira? Plotki opowiadają o głazie unoszącym się w powietrzu gdzieś ukrytym w Soso.
Anomalia o której wspominał powinna być bezpieczna do zbadania, bo mając nastawienie podejmowania się każdej pracy od każdego nieznajomego błądząc po świecie daleko nie zajdzie. Yamanaka była urodziwą kobietą, pewnie znalazłoby się kilku chcących to wykorzystać pod jakimś pretekstem. Wiedział jak kończą się podobne historie, mało która była szczęśliwa. Świat jest okrutnym miejscem, ale nie mógł się nad tym zastanawiać bo słuchał też rudzielca mówiącego o karawanie z trzema skrzyniami, podróży szlakiem do portu, a tam otrzymaniu zapłaty. Teoretycznie nic skomplikowanego, gdyby nie podejrzenia o legalności całego przedsięwzięcia. Hikari był przez to nieprzychylnie nastawiony do zadania, ale gdy zostawił Yamiemu wszystkie rozmowy wcale nie dawał po sobie tego poznać. Na twarzy przywdziany był uśmiech, głównie skierowany obecnie do białowłosej, ale jednak. Wszystko szło gładko póki kupiec nie popełnił małego błędu, wszystkie posiłki zostały już zakończone.
- Tak się zagadałeś, że nawet nie zauważyłeś kiedy skończyliśmy.
Chwilę później Terumi usłyszał przy uchu bardzo cichy dźwięk z głosem naszego młodzieńca przedstawiającego swój plan działania. Okazuje się, że ten również umiał posługiwać się chakrą czym nawet zaskoczył. Plan z którym wyszedł nie był zły, ale sprawę można było załatwić dużo łatwiej po udaniu się na miejsce. Miał już nawet jeden pomysł, który później wyegzekwuje. Do tego nie potrzebuje się nim wcześniej dzielić, zresztą nie potrafił w żaden dyskretny sposób więc lepiej będzie płynąć z prądem. Zresztą, wszyscy szybko zrozumieją o co mu chodzi.

Pełen wewnętrznego gniewu, niezrozumienia tutejszych ludzi oraz ich zwyczajów Yosuke powrócił z paczką znajomych do spokojnego miejsca. Ich wizyta u Yasuo była jedną z najdziwniejszych okazji jakie miał w swoim krótkim życiu szansę zobaczyć. Górnolotne stwierdzenia o honorze, dumie, religii, zagrożeniu, których Rekinek nie za bardzo pojmował. Wiedział za to jedno. Miecz, który zyskał kilka dni temu teraz został mu odebrany siłą. Co prawda samuraj twierdził, że odebrał swoją własność, jednak dla Hoshigakiego była to zwyczajna kradzież. To w jaki sposób wszedł w posiadanie tego Wakizashi było jedną sprawą, ale to w jaki go stracił powinno być sprawą dla odpowiednich służb. W tutejszym społeczeństwie nic jednak nie działało prawidłowo.

Po rozejściu się z Harishamem oraz Tamaki, Yosuke postanowił dobrze wykorzystać swój wolny czas. Samotność jest świetną okazją do przemyślenia kilku spraw.