Szpital

[Papyrus]

Trzeba było być twardym psychicznie, żeby nie dać się presji psychicznej. Wiadomo, że słabi na umyśle łatwiej pękają pod wpływem stresu. A ninja powinien mieć silny umysł, prawda? Przede wszystkim nawet można by rzec. Dlatego Tamaki powiedziała swoją wersję wydarzeń. Swoją, raczej poprawną według niej. Strażnicy byli niewzruszeni, zachowując pełen profesjonalizm.
- Strażników? - zapytał mężczyzna, zerkając na swojego towarzysza. Drugi mężczyzna, do tej pory milczący obserwator, odpowiedział beznamiętnością identyczną do tej w jego dotychczasowych akcjach.
- Pewnie kupiecka. Albo jakiś odgórny rozkaz.
- Hmh, możliwe. Pamiętacie gdzie dokładnie zostali zaatakowani? Dokładna lokacja byłaby wskazana. Masz mapę, Tsuchi? - zapytał strażnik kolegi, a ten wyciągnął rulon przypięty skórzanym paskiem do kimona. Po jego rozwinięciu oczom Tamaki ukazała się mapa prowincji. Nie aż tak dokładna, jak można było sobie wyobrazić po przedstawicielach władzy, ale były nań zaznaczone drogi i ważne szlaki handlowe. Mężczyzna rozwinął ją w dłoniach i podstawił Tamaki, żeby mogła wskazać to miejsce. Znaczy się - zakładając że miała jakiekolwiek pojęcie, gdzie to wszystko się działo. Zawsze można było spróbować strony opisowej. "O tam, za tymi drzewami przy drodze przy kamieniu". Może i by to nie pomogło w aż takim stopniu, ale cóż - oni potrzebowali teraz jakichkolwiek informacji.

[Tamaki Hyūga]

Zaczekałam aż strażnicy się dogadają pomiędzy sobą po czym przyjrzałam się uważnie przedstawionej mi mapie. Może i nie była jakoś bardzo dokładna, jednak wydawało mi się że będę potrafiła wskazać w miarę dobrze miejsce w którym miało miejsce całe zdarzenie.
- Ruszyliśmy z Watarimono i opuściliśmy miasto południową bramą. - zaczęłam i położyłam palec na drodze, która wychodzi z południowej strony miasta po czym zaczęłam jechać palcem wzdłuż drogi w kierunku lasu. - No i szliśmy tym traktem myślę że dość spory kawałek drogi aż weszliśmy pomiędzy drzewa i potem wgłąb lasu, wciąż po drodze. - mówiłam dalej wskazując palcem zgodnie z moimi słowami. - Hmmm, chciałabym dać jakiś punkt odniesienia, jednak ciężko mi sobie przypomnieć jakiekolwiek charakterystyczne miejsce po drodze. Wiem jedynie że napewno byliśmy już dość głęboko w lesie zanim nie doszły do nas słuchy z tamtej sytuacji. Na prawdę, chciałabym jakoś lepiej panom pomóc, jednak obawiam się że niezbyt mam jak... - powiedziałam i zatrzymałam palec na trakcie parę kilometrów wgłąb lasu i zrobiłam drobne kółko wokół miejsca gdzie wydawało mi się iż znajdowałoby się pobojowisko. - To powinno być gdzieś w tamtych okolicach z tego co mi się wydaje, jednak najlepiej by było jakby panowie podążyli tym samym traktem co my, wtedy napewno nie ominą panowie pobojowiska. - powiedziałam pewnym siebie i spokojnym tonem po czym przypomniałam sobie pewien szczegół o którym zapomniałam wcześniej wspomnieć strażnikom. - A właśnie, zanim tamci nas zauważyli to widziałam że wyglądali jakby czegoś szukali na wozach, jednak nie jestem pewna czy to znaleźli ani też co to było. Mam nadzieję że to jakkolwiek może pomóc. - dodałam jeszcze.

[Papyrus]

Strażnik z notesem przejeżdżał ołówkiem w iście szalonym tempie, zapisując ogromne ilości informacji. W pewnym sensie można było nazwać tą rozmowę przesłuchaniem. Na uboczu, w warunkach całkowicie kontrolowanych przez strażników, odpowiedzi na zadane przez nich pytania. Ale Tamaki poradziła sobie chyba całkiem dobrze, dając wyczerpujące opowiedzi i nawet wskazując konkretny obszar na mapie. Po owym wskazaniu obszaru, mężczyzna wziął od niej mapę i zaznaczył kółko ołówkiem, dokładnie wokoło miejsca wskazanego przez Tamako.
- Rozumiem. Dziękujemy za informację, zajmiemy się tym natychmiast. Życzę zdrowia rannej i żegnamy, nie będziemy już zabierać czasu. - odpowiedział mężczyzna, kiwając głową na swojego towarzysza. Ukłonili się delikatnie Tamaki i wyszli, zostawiając drzwi otwarte. Przez kilka chwil dało się jeszcze słyszeć stukot drewnianych sandałów. A potem cisza. Mężczyźni wyszli, rozwiązać sprawę zaginionego patroli u zbójów którzy zdecydowali się na atak na niego dla bliżej nieokreślonych towarów.

[Tamaki Hyūga]

- Oczywiście, mam nadzieję że moje informacje będą pomocne w wyjaśnieniu całej sytuacji. - odpowiedziałam życzliwym tonem i zaczekałam aż mężczyźni opuszczą pomieszczenie. Kiedy stukot drewnianych sandałów się oddalił to odetchnęłam głębiej po czym ruszyłam z powrotem do pomieszczenia gdzie znajdowali się moi kompani. Harisham wciąż znajdował się przy łóżku Rekinka a Masako leżała nieprzytomna. Na moją twarz powrócił delikatny grymas smutku i podeszłam do kapłana Hachimana.
- Harisham-san, myślę że najlepsze co możemy teraz dla nich robić to zostawić ich tutaj aby odpoczęli i aby zajęli się nimi medycy. Oboje przecież wiemy że co jak co ale opieka w szpitalu jest naprawdę wysokiej jakości. My także potrzebujemy odpoczynku, tamta walka z nas także zebrała swoje żniwo. - powiedziałam spokojnym głosem do chłopaka kładąc mu dłoń na ramieniu.

Kiedy Harisham wstał to wraz z nim udałam się do Ryokanu gdzie my również mogliśmy odpocząć w oczekiwaniu na wydobrzenie Masako i Yosuke.
Jakiś czas później Wraz z Hozukim weszliśmy do sali w której znajdowali się Masako wraz z Rekinkiem i widać po nich było iż rzeczywiście dobrze się nimi zaopiekowano a ci są każdego następnego dnia w co raz to lepszej formie. Po Masako wciąż było widać że jeszcze dochodzi do siebie po otrzymanych obrażeniach, jednak Yosuke wydawał się już znowu pełen zdrowia, do tego stopnia iż personelowi medycznemu musiało być ciężko aby jakoś utrzymać go w sali, o łóżku już nie wspominając. Widok chłopaka z powrotem w formie każdego dnia mnie bardzo cieszył, więc z przyjemnością wpadaliśmy z Harishamem w odwiedziny.
- Yosuke-kun, jesteś już pełen energii, co? Pewnie niedługo już cię stąd wypuszczą. - powiedziałam z uśmiechem na ustach po czym skierowałam uwagę na Uchihę. - Jak się czujesz Masako-san? Boli cię jeszcze cokolwiek czy po prostu jeszcze wracając ci siły po tym wszystkim? - zapytałam się z troską w głosie.

[Yosuke]

Tamaki na chwilę zniknęła, a gdy wróciła nie wygląda na specjalnie zadowoloną. Coś wyraźnie musiało ją dotknąć w trakcie rozmowy z tymi dziwnymi samurajami? Czego oni w ogóle chcieli? Czy to miało związek z ich przygodami i karawaną? A może po prostu samurajowie kolejny raz uwzięli się na nich? Przecież im pomogli! Nie dość, że pokonali grupę bandytów przebierających się za strażników, pokonali przywódcę tej bandy, to jeszcze zajęli się dwoma niebezpiecznymi ninja podającymi się za kupców. Cała ta sytuacja była bardzo dziwna, a Yosuke zdecydowanie nie ogarniał jej całości, choć sądził, że przecież wszystko jest proste i oczywiste.

-Tak, już mi dużo lepiej. Nie ma nawet żadnych śladów. Coś ciekawego mamy do roboty? Jakieś plany?- Odpowiedział radośnie, ciesząc się na widok Tamaki. Siedząc tak długo w zamknięciu nie mógł się doczekać aż go wypuszczą i na całe szczęście wkrótce on jak i Masako zostaną wypuszczeni. W głowie Rekinka już snuły się kolejne wizje o przeprowadzanych treningach, niesamowitych walkach i jeszcze wspanialszych przygodach. Bardzo szybko zapomniał o wcześniejszych wydarzeniach i niepowodzeniach, jedyne co z nich wyciągając to to, że musi bardziej intensywnie ćwiczyć.

[Harisham]

Rekinek czuł się lepiej, jednak ja pamiętając jego obrażenia oraz to, jak wyglądał, gdy go tutaj przynieśliśmy, nie miałem siły, aby mu odpowiedzieć. Żadne słowa nie przechodziły mi przez gardło. Nie sprzeciwiałem się więc, gdy Tamaki uznała, że to ona powinna porozmawiać ze strażą. Ja prawdopodobnie nie byłbym w stanie tego zrobić. Nie sprzeciwiałem się też, gdy Tamaki zasugerowała, zostawić rannych i dać im odpocząć. Gdy jednak dziewczyna udała się na odpoczynek do łóżka, ja postanowiłem wziąć kąpiel. Nalałem sobie pełną, dużą balię wody i zacząłem rozmyślać nad tym co się stało, nieustannie się obwiniając.

  Ukryty tekst

Po takiej kąpieli byłem gotowy wrócić już, razem z Tamaki do szpitala. Czysty wysiłek fizyczny oczyścił mój umysł. Gdy więc na ścianie jednego z budynku zobaczyłem ciekawe ogłoszenie, zerwałem je i schowałem do kieszeni, aby pokazać reszcie. Świat ponownie miał się zmierzyć z Antykreatorem i wiedziałem, że muszę wziąć w tym udział. Wiedziałem też, komu nie mogę pozwolić na to, aby wziął w tym udział.
- Cieszę się, że ci się poprawiło Yosuke. Myślę, że wiem, gdzie dalej się udam. Na pewno ja, nie wiem jak Tamaki, czy Masako - mówię gdy wszedłem do sali szpitalnej za Tamaki, pokazując jednocześnie zerwane wcześniej ogłoszenie - Obie dzielnie się spisałyście zarówno podczas walki na trakcie, jak i podczas turnieju. Myślę, że naszym obowiązkiem jest udać się do Daishi, aby pomóc pokonać Antykreatora. Dla mnie, jest to mój święty obowiązek i wyruszę, nawet jeśli będę musiał to zrobić samodzielnie.

[Uchiha Masako]

Cała ta wycieczka była kosztowna dla Masako. Najpierw porażka w drugiej walce na turnieju, dosłownie o włos, potem nadzwyczaj przyjemne trzy-cztery dni spędzone z Miyuki, a potem nagłe zniknięcie dziewczyny gryzło ją okropnie. Do tego pierwsze zlecenie, którego się podjęła okazało się być niemalże klapą i kosztowało ją ciężkie poparzenia i wizytę w szpitalu. Kiedy już odpoczęła, ze zdziwieniem odkryła jednak, że głównym uczuciem, które niemal tłumiło wszystko inne była... wściekłość. Wściekłość niemal na cały świat. Na to, że dała się oszukać fałszywym kupcom. Na to, że Miyuki zniknęła bez słowa. Na to, że zainwestowała tyle... siebie w każdą swoją działalność, a wydawała się odbierać jedynie ból i cierpienie - fizyczny, lub psychiczny. Podczas pierwszej nocy, kiedy się ocknęła już, a szpital był pogrążony w nocnej ciszy, blisko godzinę spędziła wyjąc po prostu w poduszkę, aż wreszcie poczuła się - odrobinę nieco - lepiej. Brak Miyuki - tak niedawno poznanej, a jednak nagle tak bliskiej - był najcięższy do zniesienia. Rany fizyczne była w stanie odchorować, zresztą - opieka w Watarimono była nadzwyczaj dobra. To rany na psychice i poczucie osamotnienia, pomimo bliskości reszty nowych przyjaciół, najbardziej dawało jej się we znaki. Przez następne dni popadła w apatię, wyrywając się z niej jedynie minimalnie, gdy była taka potrzeba. Starała się uśmiechać gdy ktoś ją o coś pytał, ale uśmiech ten na razie przynajmniej stracił dawny blask. Tak też było w momencie, gdy Tamaki i Harisham przyszli odwiedzić ją i Yosuke.

- Tak... czuję się lepiej, dziękuję Tamaki. - skinęła dziewczynie o białych oczach głową w podziękowaniu, po czym zamilkła, wpatrując się w okno i słuchając jednym uchem toczącej się rozmowy. Niespecjalnie ją obchodziło, co takiego wyprawia Antykreator. Niech robi cokolwiek. Ona potrzebowała odnaleźć swoją dziewczynę, dowiedzieć się co się z nią stało. A jeśli to się jej nie uda... cóż, wróci chyba do domu. Potrzebowała znowu ujrzeć Kotei, mimo że nie minęło wiele czasu. Będąc już w zasadzie sprawna, zebrała się ze szpitalnego łóżka, powoli zabierając swoje rzeczy, w tym oddane jej przez Tamaki kunaie z notkami, jak i część zapłaty jej należną. Potem odwróciła się do reszty.

- Dziękuję wam za to, że mnie donieśliście do szpitala, bez tego pewnie bym zginęła tam, na szlaku. Ta walka trochę dała mi do myślenia. Wybaczcie, ale... opuszczę was teraz. Może się jeszcze kiedyś zobaczymy. - stwierdziła, krótko się kłaniając reszcie, a następnie wyszła z pomieszczenia, kierując się ku ryokanowi, w którym były dalej jej rzeczy.

I pusty, pozbawiony Miyuki pokój, pozbawiony też jej rzeczy.

Nagle była pewna, że Kaminari ją po prostu... zostawiła. Coś w jej środku szarpnęło, niemal ścinając ją z nóg, ale - na szczęście - szybko zostało stłumione przez szarą, puchatą mgłę wcześniejszej apatii. Masako zebrała bez słowa i bez myśli wszystkie pozostawione w pokoju rzeczy, zapłaciła za wynajem i ruszyła prosto do portu, szukając okrętu płynącego do Kotei.

[z/t]

[Yosuke]

Masako najwyraźniej ciężko znosiła ostatnie dni. Yosuke nie podejmował tego tematu, ale przysiągłby, że kilkukrotnie słyszał jej płacz w środku nocy. Może był to tylko sen, może mu się przesłyszało. Starał się być dla niej miły tak bardzo, jak to tylko możliwe. Podawał jej wszystko to czego potrzebowała, zanudzał kolejnymi drętwymi żartami i tego typu rzeczami. Cała ta sytuacja pokazała mu jak bardzo błędnie można ocenić kogoś. Harisham uważał Uchihę za potencjalne zagrożenie i osobę, która wszędzie wszystkich próbuje wykiwać. W pewien sposób miał on chyba rację, Masako zakładała swojego rodzaju maskę i ukrywała coś przed wszystkimi. Rekinek był jednak nauczony, żeby takie rzeczy zostawiać dla siebie, może kiedyś, w przypływie otwartej szczerości poruszy ten temat przy niej, ale póki co lepiej było to zostawić.

-Idziesz do Daishi? Idę z Tobą! Nie pozwoliłbym Ci pójść samemu- Zadeklarował bez cienia wątpliwości. Co prawda przygoda w Yinzin miała być jedynie chwilową wycieczką i Yosuke myślał, że wróci na swoje wyspy, jednak taka deklaracja ze strony Kapłana wystarczyła, aby Hoshigaki porzucił wszystko co planował. Tym bardziej, gdy dowiedział się, że miałoby to związek z Antykreatorem.

[Harisham]

Masako prawie zginęła. Nic dziwnego, że to wszystko tak mocno na nią wpłynęło. Walczyła jednak honorowo i sławiła tym samym Hachimana. Za taką pobożność należy jej się odrobina czasu w samotności, jeśli tego chce. W końcu ludzie różnie reagują na traumę. Na przykład Rekinek kompletnie się tym wszystkim nie przejął. Trafił do szpitala, gdzie przeleżał parę dni, ale mimo to wygląda, jakby było mu mało i chciał tu wrócić. Przecież to jeszcze dziecko. Jakkolwiek bardzo go lubię, to moją odpowiedzialnością jest nie dopuścić, aby kolejny raz znalazł się w niebezpieczeństwie. Kolejny raz może tego już nie przeżyć.
- Tak, wyruszam do Daishi. Byłbym zaszczycony, gdyby Tamaki wyruszyła ze mną. Ty jednak nie możesz pójść z nami. Wszyscy przyznamy, że jesteś silny i kiedyś zostaniesz wspaniałym shinobi, jednak teraz jesteś zdecydowanie zbyt młody. Antykreator to osoba, która w mgnieniu oka zniszczyła całe Kami no Hikage. Walka z nim z pewnością będzie dużo trudniejsza niż, to co przydarzyło nam się na drodze, a ja nie mogę wziąć na siebie odpowiedzialności za ciebie. Sam boję się, czy przeżyję to starcie, a gdy mój umysł będzie zajęty zamartwianiem się o ciebie, zginę z pewnością.

[Yosuke]

-Ale...Ale jak to?- Zapytał zdziwiony. Od kiedy tylko mieli okazję się spotkać, Yosuke praktycznie ciągle trwał przy swoim mentorze. Nie wyobrażał sobie, żeby pojawiło się coś, co miałoby go powstrzymać przed kontynuowaniem tego. Z ostatnią misją poradzili sobie, Rekinek po prostu dał się ponieść na początku walki. Sam jego wybuch agresji przy cierpieniu koni dodatkowo wszystko spotęgował. Tak bardzo chciał z siebie wyrzucić złość, że głupio dał się zranić.

-Nic mi się nie stało. Jestem cały. Dam sobie radę, nie zawiodę Cię. Takiego błędu już nie popełnię- Zarzekał się chłopak. W tym momencie powiedziałby chyba wszystko, żeby tylko pozwolono mu pójść. Uważał siebie za dorosłego i dobrego wojownika, potrafił używać bardzo silnych technik, nie tylko ofensywnych ale również defensywnych. Mimo to, wciąż był jedynie dzieckiem, a takim błagalnym tonem, niecelowo, tylko to podkreślał. Wyprawa i spotkanie Antykreatora mogło być niebezpieczne, ale to tylko bardziej nakręcało Hoshigakiego, aby wziąć w tym udział. Upatrywał w tym szansy udowodnienia, że nie jest już zwyczajnym chłopcem, a prawdziwym mężczyzną, który potrafi stawić czoła takiemu zagrożeniu.

[Harisham]

Na siódmą chorągiew Hachimana, widok błysku w oczach tego chłopaka naprawdę sprawia mi fizyczny wręcz ból. Wręcz nie mogę patrzeć na tę twarz pełną jednocześnie nadziei i rozczarowania. Z drugiej jednak strony wciąż pamiętam wizję, którą pokazała mi Masako. Wiem, że tamto to było tylko udowodnienie swojej siły i takie tam, ale nie mogę pozwolić, aby to okazało się prorocze. Nie mogę dopuścić Rekinka do takiego niebezpieczeństwa.
- Yosuke, Rekinku, wiem, że się starasz być dzielny i dorosły, ale rzeczywistość niestety jest nieco inna. Jesteś jeszcze chłopcem, a tacy nie powinni ryzykować swojego życia w wojnach dorosłych. Niestety jesteś jeszcze zbyt młody, aby móc w pełni świadomie decydować o ryzykowaniu swojego życia. Ja natomiast nie mogę za ciebie podjąć tego ryzyka. Wróć do domu, trenuj, aby stać się jeszcze silniejszym. Jestem pewien, że z czasem staniesz się tak silny, że każdy wręcz będzie czekał, aż zgłosisz się na taką misję. Obecnie jednak niestety muszę ci tego zabronić.

[Yosuke]

Harisham zawsze musiał postawić na swoim. Rekinek to wiedział. Wiedział również to, że właściwie zawsze wynikało to z właściwych pobudek. Mentor zawsze, w każdej sytuacji, dbał o swojego podopiecznego. Podrzucał celne uwagi, oferował swoją pomoc, gdy było to potrzebne. Tak samo był on pewnego rodzaju tarczą, za którą zawsze można się skryć i która uczyni wszystko aby obronić przed wszelkim niebezpieczeństwem. Hoshigaki zdawał się to powoli pojmować, ale to tylko dodatkowo go denerwowało. Nie liczył się on przy tym z zagrożeniem jakiego można doznać, a bardziej obawiał się, że to Harisham ucierpi na tej wyprawie. A co jeśli nie wróci? Co wtedy Rekinek będzie miał zrobić?

-Ale... Ale... To nie fair!- Wytrącono mu z ręki wszystkie argumenty, a przyparty w takiej dyskusji do muru nie pozostało mu już nic innego, jak jedynie rzucić takim argumentem, który właściwie nic już nie zmieni. Decyzja została podjęta, a Yosuke zostało jedynie skrzyżować ręce na klatce piersiowej, przyjąć obrażoną minę i patrzeć za okno. Do całości brakowało jeszcze tupnięcia nogą. Zapewnienia o tym, że Hoshigaki również będzie miał kiedyś możliwość udziału w takich misjach, jakoś do niego nie przemawiały. Bardzo denerwowało go podejście dorosłych, którzy ciągle mu wszystkie zabraniali. Nawet, a raczej zwłaszcza wtedy, gdy mieli całkowitą rację i ich świętym obowiązkiem byłoby chronić następne pokolenie.

[Tamaki Hyūga]

- Ależ Masako-san, wiemy że ty także byś to zrobiła dla nas, więc nie musisz za nic dziękować i jest to jak najbardziej zrozumiałe. Życzę ci powodzenia i mam nadzieję że jeszcze się kiedyś spotkamy. - odpowiedziałam odwzajemniając ukłon Uchihy i odprowadziłam ją wzrokiem, czując drobne ukłucie smutku. Kiedy Masako już wyszła z pomieszczenia skierowałam moją uwagę na Yosuke i Harishama, którzy wydawali się nieco pokłócić o wydarzenie, które miało niebawem dziać się w Daishi.
- Harishamie, z przyjemnością udam się do Daishi, to co będzie się tam działo może zaważyć na nadchodzącej historii, chciałabym spróbować zrobić wszystko co w mojej mocy aby przechylić tą szalę na naszą stronę a nie Antykreatora. Jeżeli zaś chodzi o ciebie Rekinku, to Harisham-san ma w zupełności rację. Mimo tego że udowodniłeś swoją wartość i siłę, jednak Antykreator to już nie są przelewki. Jeżeli by to ode mnie zależało to również jestem tego samego zdania co Harisham-san, jeżeli byłbyś tam Yosuke-kun to także bym co i raz zerkała czy wszystko z tobą w porządku a taka chwila nieuwagi w takich sytuacjach może już kosztować życie... - powiedziałam spokojnym głosem i położyłam Yosuke dłoń na ramieniu aby dodać mu nieco otuchy. - Jeżeli chcemy dotrzeć na czas do Daishi i jeszcze mieć zapas aby się nieco zaaklimatyzować na miejscu i ewentualnie także może wskoczyć do sklepu z wyposażeniem żeby zebrać nieco więcej potrzebnego ekwipunku. - powiedziałam Harishamowi po czym ruszyłam w kierunku wyjścia z sali szpitalnej i dalej, ku wyjściu z całego szpitala.

[z/t] + Harisham

[Yosuke]

Pożegnania. Yosuke nigdy ich nie lubił, ale tym razem nie mógł nic poradzić. Jego mentor nakazał mu odpowiednio dużo trenować, co Rekinek zmierzał spełniać. Każdą wolną chwilę spędzi na ciągłych treningach, a gdy wreszcie ich drogi ponownie się zejdą, będzie wystarczająco silny aby nigdy więcej już nie doszło do takiej powtórki. Gdy kolejny raz świat usłyszy o Antykreatorze, Hoshigaki będzie gotowy bardziej niż ktokolwiek inny.

-Tylko... Co teraz?- Zapytał sam siebie, gdy pożegnał się ze swoimi przyjaciółmi. Pierwszy raz od jakiegoś czasu ponownie był sam. W pewien sposób było to przygnębiające, bo bardzo polubił towarzystwo innych. Przed opuszczeniem Yinzin, postanowił zrobić sobie jeszcze wycieczkę po okolicy. Ostatnie godziny tutaj, trzeba je dobrze spędzić.


[z/t] -> Sklep z wyposażeniem

[Ayumi]

Pomimo dość naglącej i zdecydowanie nieciekawej sytuacji w jakiej znalazł się płatnerz, poczułam na sobie jego krytyczne spojrzenie za którym stała awersja do takiego wynaturzenia jakim musiałam być w oczach konserwatywnego mieszkańca Lazurowych Wybrzeży. Byłam młodą Onna-bugeishą, która właśnie zasugerowała mistrzowi płatnerskiemu aby pozostawił on swoją pracę aby zająć się czymś takim trywialnym jak jego zdrowie. Jednak ja byłam już do tego przyzwyczajona i każde takie spojrzenie jedynie napełniało mnie większą determinacją oraz chęcią udowodnienia tym wszystkim niedowiarkom, że dam radę, że uda mi się wyjść na wyżyny. Wytrzymałam jego spojrzenie z uniesionym czołem, dumna z mojego wyboru i dumna z mojej ścieżki.
W trakcie kiedy odbywała się ta niewerbalna walka hartów ducha, czeladnik mistrza Masamune, przyjmując moją pomoc z o wiele większą chęcią i przekonaniem niż starszy i głębiej osadzony w tradycjach mężczyzna. Po chwili ranny zdecydował się wreszcie odpowiedzieć i mimo iż z początku jeszcze wydawał się walczyć z tym w jakiej był sytuacji, koniec końców, zdecydował się on ulec i pozwolić na moją pomoc. Wspierając się na swoim praktykancie podniósł się on do pozycji stojącej i jeszcze przeprowadzili oni krótką wymianę po czym byli gotowi do wyjścia z lokalu, przekazując mi jeszcze przed wyjściem instrukcje, co powinnam tutaj zrobić. Wysłuchałam dokładnie słów Ayesagawy Shinichiego i skinęłam głową na znak zrozumienia po czym jak tylko ruszyli oni w drogę do szpitala, zabrałam się do roboty. Zgodnie z wytycznymi, od razu zabrałam się za gaszenie paleniska, uważając aby przy tym niczego nie uszkodzić, nie poparzyć się lub co gorsza, nie spowodować pożaru. Kiedy sytuacja w palenisku została już opanowana, wzięłam klucze ze wspomnianego przez czeladnika miejsca i po dodatkowym upewnieniu się że wszystko zostało odpowiednio zabezpieczone, zamknęłam lokal i ruszyłam żwawym krokiem w kierunku szpitala.
Po dotarci na miejsce, próbowałam wyszukać wzrokiem Ayasegawę oraz Masamune, aby do nich podejść i zameldować że zrobiłam wszystko zgodnie z ich prośbą i oddać im klucze. Jeżeli zaś nie było ich nigdzie w zasięgu wzroku to szukam kogoś z personelu medycznego aby dopytać się gdzie mogę znaleźć dwójkę płatnerzy, ucznia i mistrza.