Ulice w osadzie

Post autor: **Yūto Kōseki** » 18 maja 2020, o 21:32

O wiele można było Yuto posądzić, o okazjonalną głupotę, o zbytnią ufność ale nie o bycie bucem. Nie zamierzał robić sceny na środku ulicy przez własną i cudza nieuwagę. Zresztą, w tym dziwnie rozpoczętym spotkaniu użytkownik kryształu widział szansę na zdobycie nowej znajomej. A między innymi po to tutaj przybył.
-Nie będę się z tym kłócić, proszę pana
Uśmiechnął się niewinnie, patrząc to na jedno to na drugie. Gdy dziewczyna znów zabrała głos, spojrzał na nią lekko zdziwiony, gdyż jej ojciec jej przerwał. Możliwe, że obawiał się iż Sae powie o ich klanie? W tym momencie Yuto zrozumiał, że mówienie od razu o klanie z którego pochodzi mogło nie być najlepszym pomysłem. Ale mleko się wylało, a oni chyba nie słyszeli o Koseki.
-Pochodzę z Karmazynowych Szczytów, z prowincji Daishi
Przyznał szczerze, nie uważając ich za potencjalne zagrożenie. Nie wyglądali na takich ludzi, którzy mogliby tą informację jakoś wykorzystać przeciw chłopakowi
-Jakby się tak zastanowić to akcent każdego spoza Szczytów jest dla mnie dziwny...
Podrapał się po podbródku, zastanawiając się nad tym. Po chwili jednak wrócił do świata rzeczywistego z kolejnym pytaniem
-Skoro przyszłaś na turniej, to znaczy, że jesteś kunoichi, prawda?

Post autor: **Sae** » 19 maja 2020, o 02:04

Rozmowa była całkiem przyjemna, szczególnie że do tej pory Sae jakoś nie miała okazji zamienić wielu zdań ani z tubylcami, ani z przyjezdnymi. W dużej mierze była to wina tego jak zorganizowali z Takane tą wyprawę oraz faktu, że cały czas spędzali razem. Nastolatka oraz mężczyzna w średnim wieku średnio wpasowywali się w jakiekolwiek towarzystwo, nie było się z resztą co dziwić. Sae szczególnie ubolewała, że nie udało jej się poznać w Yinzin żadnego samuraja, dla których prowincja była domem. Och, jak bardzo było jej przykro z tego powodu! Byli oni dla niej czymś na wzór nieosiągalnego ideału rycerskości: siła oraz honor, synonim idealnego mężczyzny. W jej stronach dziewczęta chwaliły się, jeśli udało im się chociaż ujrzeć jakiegoś podróżującego samuraja. Oczywiście mężczyźni patrzyli na nich zgoła inaczej, wszak tradycja mówiła, że wojownicy ci głęboko gardzili shinobi. Ale cóż, Sae była dziewczyną i to w dodatku nastoletnią dlatego podszyte zazdrością argumenty chłopców z jej osady nie robiły na niej większego wrażenia.

- Daishi? Czy to nie na samym brzegu mapy? To strasznie daleko od nas! - Dziewczyna wydawała się być pod wrażeniem tego dystansu oraz faktu, że udało jej się spotkać kogoś z tak odległego regionu. - Chciałabym kiedyś ujrzeć Karmazynowe Szczyty, cóż za piękna nazwa - dodała rozmarzona i jej oczy nabrały ciepłego blasku na samo wspomnienie. Oczywiście nie wiele wiedziała na temat tego regionu, lecz czuła że musiał dorównywać swoim egzotycznym urokiem tak wspaniałej nazwie. Jakikolwiek by jednak nie był, Prastary Las był domem dla jej duszy i nie wyobrażała sobie żyć gdziekolwiek indziej.
- Jak staniesz się silniejsza, będziesz mogła podróżować po całym świecie - odpowiedział Takane, do Yūto zaś dodał: - Zdarzyło mi się odwiedzić Karmazynowe Szczyty, lecz nigdy nie byłem aż w Daishi. Czy jest tam bezpiecznie?
Pytanie dotyczyło ostatnich otwartych konfliktów między tamtejszymi rodami oraz szczepami, a Sae wiedziała, że zadał je ze względu na nią. W końcu wyprawa na turniej do Yinzin miała być ich ostatnią wspólną podróżą, a po niej dziewczyna miała już podróżować sama... choć oczywiście nie na sam koniec świata.
- Oczywiście, że oboje jesteśmy shinobi - odpowiedziała, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. - Ty też jesteś.
To nawet nie było pytanie, ubiór chłopaka jasno o tym świadczył. Senju Sae oraz Takane byli dodatkowo ubrani na drogę, gdyż przymierzali się już do opuszczenia wioski oraz wyspy.
- Właśnie zmierzaliśmy do portu, turniej zakończył się parę dni temu i chcemy wrócić na kontynent. Jeśli również opuszczasz wyspę, nie mamy nic przeciwko, byś wybrał się razem z nami... - Ich statek niedługo odpływał, a jak wiadomo te nie czekały na nikogo i nie mieli już po prostu czasu na dłuższe pogawędki. Sae trochę żałowała, lecz Takane był w tym przypadku głosem rozsądku, wszak był zdecydowanie bardziej doświadczonym podróżnikiem od niej.

Post autor: **Yūto Kōseki** » 19 maja 2020, o 12:32

Yuto szczerze mówiąc chętnie poznałby kogokolwiek spoza Szczytów, choć spotkanie samuraja również byłoby ciekawym przeżyciem. W końcu byli specjalistami w kenjutsu, którzy praktycznie nie wykorzystywali jutsu, o ile w ogóle jakieś wykorzystywali, chłopak na ten temat wiedzy nie posiadał. Swoją drogą , czasami zastanawiał się, jak można sobie radzić na polu bitwy bez żadnych technik. Zawsze stwierdzał, że musi być to bardzo trudne, dlatego też szanował osób, które posługiwały się tylko taijutsu lub walką bronią. On sam skupiał się na technikach, w końcu to z nich słynął jego klan
-Mówi się, że wszędzie pięknie gdzie nas nie ma. Chociaż chętnie odwiedziłbym kiedyś Prastary Las.
Stwierdził, wyobrażając sobie wielką, poprzecinaną czasami ścieżkami, puszczę, podzieloną przynajmniej między dwa, a może i trzy klany. Musieli mieć tam pod dostatkiem dzikiej zwierzyny, często pewnie niebezpieczniej. No ale wyobraźnia na bok, trzeba było wrócić do rozmowy!
-Mnie nigdy krzywda nie spotkała, jednak trudno to ocenić. Aktualnie niema tam żadnego konfliktu, mówi się, że prowincje należące do Karmazynowych Szczytów cieszą się najmniejszą przestępczością. Wiele osób obawia się szczepu Jugo, który również zamieszkuje naszą prowincje, zewzględu na ich umiejętności. Chociaż bardzo mocno połączeni z natura i niesprowokowani nie powinni zaatakować
Powiedział po chwili namysłu, najlepiej jak umiał. Był jeszcze młody i raczej w takich sprawach niezbyt doświadczony. Mógł opierać się na swoich skąpych doświadczeniach i zasłyszanej gdzieś wiedzy, której większość stanowiły plotki. W końcu, ktos dzieliłby się ważniejszymi informacjami z Dōkō
-Mnie zdradza kij na plecach.
Powiedział, wcześniej kiwając głową i uśmiechnął się lekko na ich następne słowa. Powrót w towarzystwie był o wiele lepszy niż samotna podróż do domu. Yuto dobrze znosił samotność ale wolał mieć towarzystwo by mieć z kim porozmawiać. Zresztą w grupie podróż mijała ponoć szybciej
-Chętnie do was dołączę. Jeśli chce spełnić moje marzenie nie mogę tu zostać
To ostatnie zdanie powiedział ciszej, jakby sam do siebie. Postawił sobie trudny do zrealizowania cel i aby go osiągnąć musiał dużo ćwiczyć i wykonywać misje. A o nie raczej ciężko w prowincji należącej do samurajów.

Post autor: **Sae** » 19 maja 2020, o 18:49

- Mhm, być może. Ale Prastary Las jest cudowny i ma łagodniejszy klimat niż Lazurowe Wybrzeża. Ale to może nie być najlepszy moment na odwiedziny - ostrzegła. Nigdy nie traciła okazji na pochwalenie swojego regionu i darzyła szacunkiem zarówno ród Nara jak i Aburame. Niestety, obecnie toczyła się tam wojna pomiędzy nimi i nie było bezpiecznie. Tak naprawdę przebywanie poza samą prowincją Shinrin mogło być potencjalnie ryzykowne nawet dla niej, jeśli przypadkiem znalazłaby się w złym miejscu w złym czasie.
- Obecnie trwają tam walki pomiędzy rodami Nara i Aburame, lepiej odczekać parę miesięcy aż sytuacja się uspokoi - dodał Takane i Sae wiedziała, że ta rada skierowana była również do niej. Nie było najmniejszych wątpliwości, że nie była jeszcze gotowa na odparcie ataku militarnego ze strony wyszkolonego shinobi. Pozostawało jej mieć nadzieję, że a żadnego nie trafi.
- Nigdy nie widziałam, by ktoś tym walczył - przyznała, broń sama w sobie nie posiadając żadnego ostrza nie prezentowała się zbyt imponująco. Z drugiej jednak strony kto wie, nie należało nie doceniać przeciwnika. - I będzie nam miło - zakończyła z uprzejmym uśmiechem, ruszając za ojcem w kierunku bram osady i szybko zrównując krok z Yūto.

zt + Yuto > Okolice Watarimono

Post autor: **Maji Bu** » 23 maja 2020, o 15:10

Zastała go zima. Choć wyprawa na Yinzin była jedynie kaprysem i poza obejrzeniem turnieju nie wiązał z nią żadnych większych planów, to zasiedział się tu nieco dłużej, niż pierwotnie sobie założył. Bynajmniej nie było to spowodowane jakimś ukrytym urokiem wyspy czy wspaniałym usposobieniem jej mieszkańców. Tutejsi ludzie, a zwłaszcza samurajowie, byli mniej więcej właśnie tacy, jak ich sobie wyobrażał. Uparci, rygorystyczni durnie, zbyt mocno zapatrzeni w swoje wydumane zwyczaje, by cieszyć się życiem i czerpać z niego garściami. No i ten ich głupawy akcent. Powodem dla którego nie wydostał się jeszcze z tego miejsca było to, że po prostu nie miał jak. Większość pieniędzy zmuszony był przepuścić na rozmaite lekarstwa, kiedy po morskiej przeprawie nabawił się jakiegoś paskudztwa. Choroba zniknęła, a wraz z nią także oszczędności i tym oto sposobem Bu znalazł się w martwym punkcie, pozbawiony środków na powrót do domu. Nie przejmował się tym jakoś przesadnie - w przeszłości przyszło się mu mierzyć z dużo poważniejszymi przeciwnościami losu - ale nie zmieniało to jednak faktu, że prędzej czy później wypadałoby coś z tym zrobić.
Populacja Watarimono skurczyła się chyba nieco, kiedy większość przyjezdnych osób wróciła w swoje strony po zakończeniu sportowej rywalizacji. Chłopak mógł mieć jedynie nadzieję, że wkrótce i jemu uda się podtrzymać ten trend. Na jego głowie spoczywał szczelnie opatulający go kaptur, a szyję i kawał twarzy otaczał śnieżnobiały szal. Mierzył się teraz przecież z nie lada mrozem, a choć i nocne piaski pustyni potrafiły dać nieźle w kość swoim chłodem, to jednak tutejszy klimat był pod tym względem o wiele surowszy. Jako osobowość przekorną z natury, w pewnym sensie przyciągała i kusiła go owa niedostępność, ale mimo wszystko nie na tyle, by przesłonić liczne wady skutej lodem wyspy. Było południe, a Maji przechadzał się zatłoczonymi uliczkami osady, rozglądając się bez większego celu i ważąc swoje opcje. Kroczył powoli, wyglądając w swej bezpośredniej okolicy jakiejś okazji na szybki i łatwy zarobek. Co prawda nic nie stało na przeszkodzie, by po prostu spróbować przywłaszczyć sobie mieszek pieniędzy jednego z przechodniów, jednak niestety nie wierzył w swoje umiejętności kieszonkowca na tyle, by uznać tę koncepcję za dobry pomysł. Zwłaszcza, że wypuszczone do obiegu monety jakimś sposobem opierały się jego magnetycznym umiejętnościom. Nie będąc jeszcze całkowicie zdesperowanym, póki co rozglądał się więc za zajęciem, które nieco bardziej odpowiadałoby jego profesji. Być może należało jednak pominąć ten krok, udać się do portu i po prostu wytargować miejsce na statku w zamian za jakąś przysługę?

Post autor: **Misae** » 24 maja 2020, o 23:17

Misja C
Maji Bu
1/...

Zima. Drobne płatki, powoli, jeden za drugim opadały z nieba swoim niespiesznym tańcem. Pierwszy, drugi, trzeci. Było w tym coś magicznego. Jeśli ktoś patrzył na ten taniec małych, skrzących się gwiazdek mógł odnieść wrażenie, że jes w tym coś co pozwala na chwilę odetchnąć. Zatrzymać do gonitwy natrętnych myśli i zachwycać się pięknem, tak ulotnym, wszak każde spotkanie z ciepłą powierzchnią taką jak policzek bruneta kończyły się zmianą płatka w kroplę, która już swym nowym życiem spływała wzdłuż po skórze, aż spadała w dół, niesiona swym niepewnym przeznaczeniem.
Dla innych mogło to być zwykłe utrapienie. Skrzypiący pod podeszwą śnieg tak szybko zmieniał się w połączeniu z ziemią w bagnistą mieszankę wielu nieprzyjemnych rzeczy. Ci nieco mniej przygotowani i spacerujący odpowiednio długo zdążyli zauważyć jak upierdliwa potrafi być wilgoć, która bez zaproszenia wkrada się pod odzienie z równą bezczelnością co pustynny piasek.
Takie zapewne mógł odczuć porównanie młody chłopak, który przemierzał zatłoczone uliczki. Zdecydowanie ludzi było mniej niż w czasie trwania skończonego już trochę temu turnieju, jednak dalej można było trafić na co większe zatory, które skutecznie spowalniały spacer. Dla chłopaka poza niewielką niedogodnością nie powinna być to jednak przeszkoda, jedynie spacer wydłużał się nieznacznie, jakby chcąc nakłonić go do większego delektowania się niezwykłą aurą.
Maji miał wybór. Mógł pozwolić nieść się stopą, lub zatrzymać się na chwilę. Wszak kątem swojego dość bystrego oka zauważył coś, co nie dla każdego mogłoby być powodem do zatrzymania się na chwilę w tej gonitwie dzisiejszego świata. W przestrzeni między budynkami była młoda kobieta. Drobna, ciemnowłosa i nim można było zobaczyć coś więcej, to wytrawny obserwator mógł dostrzec ostatni szczegół. Dziewczyna dygotała. Zapewne z mieszaniny zimna i... szlochu?

Post autor: **Yuu** » 8 cze 2020, o 12:58

Schodząc z trybun Yuu nie myślał zbyt wiele, obserwował sobie ludzi. Widział zwykłych mieszkańców, samurajów a nawet i pojedyńcze głowy uczestników turnieju. Nie miał zbytniej ochoty z nikim z nich rozmawiać. Bo i o czym? Mógłby zamienić pare słów z Shenzhenem, ale jego akurat nigdzie nie widział, pech. Ulice były teraz całkiem tłumne a chłopak włóczył sie między ludźmi bez celu. Ponieważ głowę miał pustą, a raczej chciał żeby taka została to oddał się kontenplacji ludności, podsłuchiwał rozmowy, wyłapując zarówno plotki, ceny towarów jak i nieistotny kompletnie dla niego bełkot. Jakoś musiał zajmować swój czas, nie miał ochoty wracać jeszcze do domu. Może pójdzie coś zjeść? Może przekona się jednak do interakcji z którymś z uczestników? Póki co tylko błądził...

Post autor: **Miyuki** » 17 cze 2020, o 18:08

Miyuki lawirowała uliczkami osady, raz po prostu przechadzając się wśród tłumów, a raz wskakując na dachy by lepiej się rozejrzeć. Postanowiła nawet że dobry pomysłem będzie spytanie przechodniów, w końcu chłopak którego szukała był tu całkiem rozpoznawalny przez trzecie miejsce zajęte w turnieju. Koniec końców udało się, zauważyła z daleka czuprynę białych włosów, ich wspólną cechę. Jego widok sprawił że przez głowę dziewczyny przeszła fala emocji, głównie złości, ale opanowała ją prawie tak szybko jak się pojawiła. Teraz pozostało tylko jakoś wyciągnąć go w bardziej odosobnione miejsce, gdzie mogliby chwilę porozmawiać i rozwiązać konflikt którego mafioza pewnie nawet nie był świadom. Kunoichi szybko wpadła na pomysł jak sprawę załatwić.

Zbliżyła się do chłopaka jakby nigdy nic, idąc w przeciwnym kierunku niż on, a kiedy byli obok siebie musnęła palcem naładowanym delikatną wiązką elektryczności jego dłoń, odwróciła się by na chwilę złapać kontakt wzrokowy i ruszyła dalej bez słowa. Była przekonana że pójdzie za taką prowokacją i da się poprowadzić gdzie tylko będzie chciała.

Ukryty tekst

z/t (razem z Yuu jeśli pójdzie za Miyuki)

Post autor: **Yasuo** » 28 cze 2020, o 08:23

Minoru
Misja rangi C
17/30+
Lato, 388 roku Sprawa była prosta. Poczekać aż wyjdą, a następnie pójść za nimi. To były zwyczajne płotki, więc nic dziwnego, że nie zauważyli, że właśnie są śledzeni. Nic dziwnego, że nie zauważyli, że ktoś jeszcze słyszał ich rozmowę i być może ich z ukrycia podglądał. Mieli broń typową dla ninja, ale to dlatego, że była wystarczająco tania, a jednak spełniała swoje zadanie. Włócznię czy kawałek stali imitujący miecz... nijak nie można było porównać do chociażby katany. Pytanie tylko czy potrafili tego używać. Jeśli nie, to sprawa mogła być prosta. Jeśli tak... to trochę trudniejsza, ale nasz bohater prawdopodobnie sobie poradzi, prawda?
Ukryty tekst
Informacje dla Minoru:
Ukryty tekst
NPC:
Imię
?

Wygląd Jaki jest, każdy widzi

Przedmioty POSIADANE PRZEDMIOTY

Widoczne:
Włócznia (na plecach)
Niewidoczne:
Ukryty tekst

Stan STAN POSTACI

Widoczny:
Pełne zdrowie
Niewidoczny:
Ukryty tekst

Strona
Bandyta

Typ
Ukryty tekst

Umiejętności
Ukryty tekst

Imię
?

Wygląd Jaki jest, każdy widzi

Przedmioty POSIADANE PRZEDMIOTY

Widoczne:
Wielki Kunai (na plecach)
Niewidoczne:
Ukryty tekst

Stan STAN POSTACI

Widoczny:
Pełne zdrowie
Niewidoczny:
Ukryty tekst

Strona
Bandyta

Typ
Ukryty tekst

Umiejętności
Ukryty tekst