Nie chciało im się nigdzie wychodzić, więc obiad, a w zasadzie już kolację zjedli w pokoju ryokanu już po tym, gdy wyplątali się ze swoich gorących objęć i Asaka poszła poszukać jakiegoś służącego, który zabrałby naczynia pozostawione u nich z południa i przyniósł im coś do jedzenia. Oboje byli zmęczeni, więc po oporządzeniu się i najedzeniu po prostu poszli spać, rozmawiając ze sobą trochę, ale na bardzo lekkie tematy. Shikarui trawił to co zobaczył i usłyszał od Asaki po tym, gdy dokonał tego jakże
szokującego odkrycia, a ona go nie poganiała, nie chcąc wywołać kolejnej burzy. Podłoga została wysprzątana, nic się przecież nie stało, a oni mogli pójść spać i wypocząć. Zwłaszcza Asaka, która naprawdę była już bardzo zmęczona po całym dniu – nieprzyjemności i przyjemności, tym niemniej chciała już pójść spać. Zatopić się w ramionach Shikaruiego i obudzić się rankiem – wcale nie w Daishi czy w ryokanie na szlaku podróżnym. Po prostu przy nim u swego boku.
- Ostatni. Wiem, że to było głupie – no… no wiedziała, naprawdę. Zdała sobie sprawę jak było już po wszystkim – jak wiele ryzykowała. Gdyby gorzej kontrolowała swoją chakrę, gdyby nie rozumiała co robi i jak ma nad tym zapanować, to mogłoby być o wiele, wiele gorzej, a tak skończyło się na osłabieniu po prostu. Wiedziała jednak, że jej się upiekło i następnym razem mogłoby nie być tak kolorowo, zwłaszcza, że im dalej w las tym więcej rzeczy trzeba było sprawdzić, by mieć pewność, że jutsu działa poprawnie.
- Miałam szczęście, wiem o tym, więcej tego nie będę testować na sobie. Na tobie też bym wolała nie, bo jeżeli nad tym nie zapanuję, to… - urwała, bo i nie musiała chyba dalej kończyć. A może tylko jej się wydawało, że dalej będzie gorzej? Ostatecznie mogła użyć tego co już zna i przerwać głupi trening, który zacznie wymykać się spod kontroli. Nie zamierzała już jednak robić to tak bezmyślnie.
- Obiecuję, że więcej takich rzeczy nie będę ćwiczyć sama. Nie chciałam cię budzić, bo tak słodko spałeś, ale wiem, że to było głupie ryzyko – Asaka naprawdę zmądrzała z biegiem czasu i większość durnych pomysłów wyfrunęła jej z głowy. Większość – nie wszystkie, ale już i tak było lepiej.
Wzruszyła ramionami na stwierdzenie o tym, że złapią wieśniaka na obiekt testowy – nie to, by się zgadzała, po prostu wzięła to za głupi żart (chociaż Shikarui tak rzadko żartował…), bo Sanada doskonale wiedział, że nie chciałaby ćwiczyć na kimś obcym i tego kogoś narażać. Nie myślała o tym jak to będzie w przyszłości z innymi jutsu medycznymi, gdy teoria to za mało, a nie wszystko ma się pod ręką by ćwiczyć, ale nie było sensu sobie tym głowy zawracać, bo i tak był z niej jeszcze zbyt cienki bolek.
- Gotowa – pozbierali swoje rzeczy i wyszli z pokoju, a następnie z budynku, nie spiesząc się nigdzie. Spacerek przed znalezieniem sobie knajpki na śniadanie, chociaż w tym ryokanie też gotowali bardzo dobrze. Oboje nie lubili jednak siedzieć ciągle w jednym miejscu. To i znaleźli sobie jakąś karczmę, zjedli śniadanie, nie spiesząc się nigdzie. Później zaszli do sklepu, gdzie Asaka chciała kupić sobie kilka rzeczy. Raczej prostych, nic nadzwyczajnego – miała w planach zakup głównie kilku artykułów piśmienniczych, a także mapę – jak to mieli z Shikaruiem w zwyczaju. Zakupy nie trwały długo i niedługo później wyszli ze sklepu, niespiesznie spacerując po mieście dalej. Asaka miała jakiś deficyt czułości chyba, i złapała męża pod rękę, przysuwając się do niego bliżej, gdy tak sobie dreptali obok siebie. Rzeczywiście powinni się pokazać na turnieju, przecież tutaj po to przyjechali, ale Shikarui po tym pierwszym dniu chyba nie za bardzo chciał, a Asaka nie miała najmniejszej ochoty włóczyć się po mieście sama, więc nawet nie naciskała – ani nie sugerowała, że mogliby pójść.
Zaciągnęła go za to do innej knajpki nie tyle na drugie śniadanie, co zachciało jej się napić dobrej herbaty. No i chciała przygotować sobie zwój z techniką, którą obiecała zostawić Mujinowi. Niekoniecznie teraz, bo jednak gdzieś tam po cichu liczyła, że jeszcze uda im się porozmawiać z medykiem i wtedy mogłaby mu wszystko przekazać na piśmie, ale jeśli nie, to wystarczyłoby tylko zostawić zapisany przedmiot w umówionym miejscu. Tak czy siak do tego należało się przygotować, a Asaka potrzebowała stołu, by wszystko równo zanotować.
Ukryty tekst
[z/t]
