Plac przed siedzibą władzy

[Ichirou]

Już w połowie podróży zaczął w duchu psioczyć na to, że te cholerne Yinzin jest strasznie daleko i pokazowe walki jakichś marnych smarkaczy nie są warte tak długiej przeprawy. No ale skoro już tyle przebył, a wcześniej przygotował te wszystkie fatałaszki, dobrał biżuterię, wypachnił, popakował, to już głupio było rezygnować z podjętych planów i odpuszczać wizyty na, jakby nie było, wydarzenie o randze globalnej.
Dopiero po opuszczeniu Kinkotsu uświadomił sobie, że mógł wcześniej spróbować wysłać jakąś wiadomość do Teiz, by poinformować Seinaru o swoich zamiarach i złożeniu mu wizyty. Zreflektował się jednak za późno i uznał, że i tak już wyprzedzi jakikolwiek wypuszczony list. Musiał więc liczyć, że jego wspólnika w tym czasie gdzieś indziej nie wywieje i jako mistrz poprzedniego turnieju stawi się grzecznie na wydarzeniu organizowanym przez jego samurajskich… krewniaków, kompanów, czy jakkolwiek inaczej nazwać pozostałych przedstawicieli jego kasty.
Przynajmniej tyle, że sama podróż minęła mu całkiem spokojnie i bez żadnych wyskoków. Z ogromnym niezadowoleniem, jak zawsze zresztą, pokonał morze na jednym ze statków kursujących między kontynentem a Lazurowymi Wybrzeżami. Nie cierpiał przepraw przez otwarte wody, poza stabilnym lądem nie czuł się po prostu pewnie, więc poczuł ulgąę stając wreszcie na ziemiach Yinzin.
Region wywarł na nim średnie wrażenie. Tereny były surowe, ale surowość ta była zupełnie inna od tej na wyjałowionych piaskach pustyni. Malujące się w oddali, górskie krajobrazy były naprawdę miłe dla oka, ale z drugiej strony kraina miała u Ichiego duży minus za znośne, ale wciąż dotkliwe chłody.
Dobił do Watarimono, a potem ruszył tam, gdzie kierowało się najwięcej ludzi, czyli w stronę centrum, na plac zbiórki, gdzie ponoć ruszały już przygotowania do rychłego rozpoczęcia turnieju. Wstrzelił się więc idealnie czasowo.
Maszerował typowym dla siebie, dostojnym krokiem, prezentując się dumnie i pewnie. Odziany w biel, obwieszony złotem i szafirami, bez wątpienia był jedną z najbardziej wyróżniających się jednostek na ulicach stolicy samurajów. Ściągał na siebie spojrzenia postronnych. I bardzo dobrze, lubił to, a bycie na świeczniku nigdy go nie krępowało.
Znalazł się na rozległym placu, na którym znajdowało się już całkiem sporo ludzi, którzy zeszli się tutaj chyba ze wszystkich zakątków świata. Wodził czujnym spojrzeniem bursztynowych oczu od prawej do lewej, próbując wychwycić jakąś znajomą osobę. Po paru chwilach rejestrowania otoczenia udało mu się dostrzec nie byle kogo, bo samego Pasterza z Teiz. Ichirou słuch miał dobry, więc wyłapał, że tamten mówił do miejscowych coś odnośnie zapisu do turnieju. Że chciał wziąć udział? W sumie bez znaczenia.
Złotooki Sabaku, zupełnie nieprzejęty tym, że może w czymś przeszkodzić, podszedł tuż za plecy kompana, po czym klepnął go na powitanie w bark. Tak z zaskoczenia, po kumpelsku.
- No ledwo cię poznałem. Wydaje mi się, czy trochę urosłeś? W sensie wszerz, zmężniałeś. Dobrze was tu muszą karmić – rzucił swobodnie, a potem ewentualnie podał mu dłoń, kiwnął głową, czy cokolwiek, co tam tylko zainicjował Seinaru na powitanie. Oczywiście z umiarem, bo górną granicą akceptowalności był cmok w policzek. Trzeba się szanować.
- Chyba wpadłem w porę w czas. Będziesz robił jakieś przemowy, wręczał nagrody, czy coś? Jeszcze się nie zdążyłem rozeznać, jak to sobie zorganizowaliście, ale mam nadzieję, że nie zapomnieliście o odpowiednim ugoszczeniu przyjaciół i światowych sław. - Oderwał na koniec spojrzenie od Keia, by rozejrzeć się jeszcze raz po ludziach, którzy się nieopodal przewijali.
- Ech, nie za ciepło tu macie, ale lepsze to niż ten skwar w Midori - rzucił w eter, a po chwili wrócił uwagą do towarzysza. Cholera, już minęło trochę czasu od momentu, w którym rozdzielili się pod Iglicą. Wypadało wreszcie podziałać nad wspólnym projektem, ale na podjęcie tego tematu mieli jeszcze czas.

[Seinaru]

Oczekiwanie na decyzję szanownej komisji zostało mu przerwane, ale nie przejął się tym zbytnio. Żarcik który wykonał i tak nie miał szans powodzenia, więc gdy tylko odwrócił się w odpowiedzi na zaczepkę i zobaczył przed sobą Ichirou, zignorował już to co działo się przy biurku i odstąpił troszkę na bok, aby nie przeszkadzać innym, którzy chcieli się tam dopchać. Ucieszył się, to fakt. Dotychczas nie spotkał w Watarimono żadnej znajomej mordki i trochę nie w smak było mu spędzenie turnieju na trybunach samemu. Tutaj jednak stało przed nim światełko nadziei, że będzie miał do kogo gębę otworzyć podczas oglądania walk.
- A nie, nie... to tylko zbroja wiesz... - Popukał się w klatkę piersiową żeby pokazać, że jest jeszcze pod nią dużo wolnego miejsca zanim dotrze się do brzuszka.
- Ale fakt, sporo ostatnio trenowałem. Chociaż w sumie nie wiem czy to coś dało... - Zawahał się na chwilę, zanim uśmiechnął się serdecznie i w końcu przywitał.
- Trochę ci tyłek zmarzł, co? Witam na Północy. - I zbił mu typową koleżeńską pionę.
- Tak naprawdę, to ja tu niewiele miałem wspólnego z organizacją. Poza tym nie urzęduję w Watarimono, a nawet nie na Yinzin. Ale mogę Cię ugościć na Teiz, jak już się stąd wyrwiemy. Mam bardzo romantyczne gniazdko niedaleko klifów. - Mrugnął do niego oczkiem.
- Podobno coś dla mnie zaplanowali, ale nie wiem jeszcze dokładnie co i jak. Mam nadzieję że dowiem się w swoim czasie. Samurajom wiele można zarzucić, ale nie brak dyscypliny. Jak Tadatoshi coś powiedział, to znaczy że tak będzie. - Zerknął jeszcze na kolegę z Klepy, aby po chwili doprecyzować.
- Miyaki Tadatoshi to Yakuin, taki jakby zarządca Teiz. Mimo że wciąż podlega pod Musashiego Saskiego, lidera wszystkich samurajów, to ma na wysepce pewną swobodę. Dobry człowiek, traktuję go jak swojego zwierzchnika, chociaż w sumie... chyba nigdy nie pytałem go o żadne pozwolenie... Poczekajmy tu chwilę, zaraz chyba ktoś powinien coś powiedzieć, żeby ta hołota nie stała tu cały dzień. - Rozejrzał się dookoła, spoglądając na tłum, który cały czas zwiększał się i było widać, że czegoś wyczekuje.

[Shenzhen]

Wiatr chłostający budynki, znajdujące się w tej mieścinie tak samo mocno chłostał w opatulonego po uszy Shenzhena. Każdy z tych podmuchów starał się znaleźć lukę, wśród szat, które opatulały jego ciało, a kiedy już od czasu do czasu się to udawało, pociągało za sobą na ciele chłopaka dreszcze. Warunki pogodowe jakie tu panowały, ewidentnie nie podchodziły chłopakowi do gustu, i zaczął tęsknić za wydmami tak jak chyba jeszcze nigdy. Tutaj surowe budynki wydawały się stać od zawsze, lecz mimo wcześniej wspomnianych warunków budziły pewien respekt. Przecież ktoś kto jest stale narażony na surowe warunki, sam staje się jeszcze bardziej surowy wobec siebie i o ile nie da się złamać, może wtedy wykazywać chart ducha, który nie sposób zauważyć u innych. O ile nie powinno się budynkom przypisywać tak ludzkich cech to właśnie tego rodzaju skojarzenie przyszło na myśl czarnowłosemu shinobi z samotnych wydm.
Pokonując kolejne metry opatulony po szyję, dołączył do jednej z ulic na, której można było spotkać wiekszą ilość wędrowców, więc teraz już śmielej poruszał się przed siebie. Nie wiedział do końca gdzie się ma stawić a nie miał zamiaru nikogo pytać o drogę. Wiedział, że szuka swego rodzaju placu ale czy go rozpozna?
W momencie kiedy zadał sobie to pytanie, stanął u wejsćia na charakterystyczny plac defilad...Nie można było się pomylić....
Jak się okazało, chłopak nie przybył tu jako pierwszy i miał okazję spotkać osoby, które tak jak on, nie pochodziły stąd. Czego można było spodziewać się po globalnie ogłoszonym turnieju, który z definicja miał ściągnać wojowników ze wszystkich stron. Im dłużej Shenzhen o tym myślał tym bardziej czuł swego rodzaju ekscytacje. To byłą właśnie okazja do tego by sprawdzić swój warsztat, który mimo wielu braków, powodował, że chłopak czuł się pewnie.
Z drugiej strony takie myślenie powodowało pewnego rodzaju obawy, bo przecież skoro przybył tu by zerwać z rutyną, czymś co wydawało mu się gorsze od każdego zawilgoconego więzienia. To przecież tutaj może równie dobrze skończyć jako jeden z wielu przeciętnych uczestników turnieju...
Pokręcił głową po czym, zdecydowanym krokiem, bardziej niż zwykle, ruszyłw stronę gdzie tłum zagęszczał się anjbardziej, stanowiska z zapisami. Gdy tylko nadeszłą jego kolej, oznajmił ze spokojem w głosie:
- Shenzen z Atsui

[Yasuo]

Ostatnio w moim życiu zdarzyły się rzeczy, które nie były mi do końca na rękę. Głównie przeszkadzały mi własne błędy, które popełniłem. Grzechy przeciwko kodeksowi Bushido, których się dopuściłem. Plamy, które splamiły mój honor i których musiałem się w jakiś sposób pozbyć. Wróciłem w rodzinne strony. Zatrzymałem się w domu swoich rodziców. Niby byłem u siebie... ale czułem się straszliwie nieswojo, wyobcowanie. Czułem, że już nie przynależę do tej wyspy i do tej społeczności. Byłem więźniem spraw, które zostawiłem na kontynencie, poza YInzin i Teiz. One wzywały me serce i one chciały, bym wszystko rzucił i za nimi podążył. Dlatego mimo, że spędziłem kilka miesięcy w swoim rodzinnym domu, to nieczęsto wychodziłem na miasto. Nie miałem na to ochoty. Skupiłem się na doskonaleniu samego siebie. Na doskonaleniu swojego ciała, ale także i ducha. Na przemyśleniach, na medytacji... Myślałem o piratach, którzy musieli zniknąć dla dobra społeczeństwa. Myślałem o swojej "Królowej Jesieni" i o tym co źle zrobiłem, że moja towarzyszka mnie opuściła, uprzednio bardzo dotkliwie raniąc bezbronnego, pijanego człowieka. Myślałem o swoim bracie, Gansuo i o tym co porabia. Myślałem o swoim nowym towarzyszu, Kuro-sanie, którego zostawiłem i odszedłem niemalże bez słowa. Myślałem o tych ludziach, których zabiłem w Ryuzaku no Taki, a także o rodzinie, którą zostawiłem, a mogłem ocalić. Gdybym tylko zgodził się płynąć z nimi... Myślałem co mogłem zrobić lepiej. Nie wiele mogłem, a może bardzo dużo? Trudno mi było to sobie wszystko poukładać.
Teraz jednak byłem tutaj gdzie byłem. W mieście samurajów. Ja, samuraj. Chociaż czy mogłem siebie jeszcze tak nazywać? Nie wiedziałem. Może już byłem Roninem? Jednak nie był to czas na użalanie. Teraz liczył się turniej. Swoisty test własnych umiejętności. Jednak byłem w błędzie. Myślałem, że na miejscu zauważę więcej samurajów. W końcu to ojczyzna tych "świętych" mieczników. Na miejscu jednak zauważyłem dość sporo ludzi wszelkiej maści i ubioru. Co najmniej połowa z nich nie była samurajami. Czy podobnie będzie wyglądał turniej? Czy dane będzie mi skrzyżować miecz z innym samurajskim mieczem? Westchnąłem tylko.
- Eh...
Być może taka walka pozwoliłaby mi porozmawiać ze swoim przeciwnikiem. Może on by mi wskazał drogę? A może sama walka otworzyłaby mi oczy? W końcu dwa miecze bardzo dobrze się rozumieją w swoim morderczym tańcu. Nie było to istotne jednak zbytnio. Na ziemi samurajów, w turnieju przez nich organizowanym, jako jeden z ich przedstawicieli (przynajmniej jeszcze formalnie), nie mogłem sobie pozwolić na porażkę. Zamierzałem ich pokonać.
Tak jak wspominałem, nie trenowałem tylko swojego umysłu. Nie doskonaliłem tylko swojej mentalności. Doskonaliłem też ciało. Niemalże dzień w dzień, odkąd znowu zawitałem do swojego domu. Moje umiejętności naprawdę się polepszyły. Byłem gotowy na starcie. Oczywiście nie zamierzałem się wpychać na siłę. Stanąłem po prostu w kolejce i czekałem na swoją kolej. Może trochę się przepychałem pomiędzy ludźmi, którzy w kolejce już nie stali, a jednak trochę zagradzali mi drogę do mojego nowego celu. Celu, którym była ławka (czy może raczej punkt), w którym przyjmowano zapisy. W końcu się tam jakoś dopchałem. Nie miałem zamiaru zabierać urzędnikom cennych minut z ich życia, czy może raczej z pracy. Po prostu więc powiedziałem, jak najbardziej spokojnie, opanowania, ale może trochę też lodowato. Nie byłem w nastroju na kontakty z innymi ludźmi. Powiedziałem:
- Ineko Yasuo. Samuraj. Proszę mnie zapisać.
Urzędnik tylko skinął głową i coś tam zanotował. I to było w sumie tyle. Po wszystkim, po prostu odsunąłem się w cień. Zeszedłem innym śmiałkom z drogi. Przynajmniej na tą chwilę. Bo na arenie zagrodzę im drogę z całą pewnością. A lód, który miałem w głosie, w umyśle i prawdopodobnie i w sercu miał ogarnąć całą tą krainę. Niby była wiosna (lub lato), a jednak nadchodziła zima...

[Akaruidesu Yoake]

Yoake musiał się trochę przemęczyć na kołyszącym statku, ale jednak dotarł finalnie do miejsca docelowego. Wyspa Yinzin, osada Watarimono. To tutaj różnorodni wojownicy mieli się spotkać, by udowodnić swoją wyższość na innymi. Będzie tu się liczyło ciało, będzie się liczył umysł. Może się okazać, że każdy uczestnik będzie dysponował innym arsenałem technik oraz fizycznych ciosów. Styl walki Yoake może sprowadzić go na złą drogę, wystawiając przesadnie na niebezpieczeństwo. Stawianie wszystkiego na jedną kartę to ostateczność, ale kto wie, może właśnie to pozwoli mu się wyróżnić z tłumu i zdobyć zwycięski tytuł.

Rozważać można było długo, do niczego to jednak nie prowadziło. Blondyn obserwował potencjalnych konkurentów. Nie był najwyższy, więc pewnie wielu z nich poczuje się pewnie, gdy trafi na kurdupla z małym mieczykiem. Jego atuty były skryte w jego duszy, a nie w ciele. Upartość, silna wola, to było to, co pozwoliło mu stanąć teraz tu, gdzie jest. W końcu jednak trzeba było zapisać się na to wydarzenie, bo inaczej przypłynąłby tu na marne. Siedzenie na widowni areny nie było czymś, o czym marzył. Chciał się sprawdzić tutaj w walce z innymi i nie było mowy, by taka okazja przemknęła mu przed nosem.

- Akaruidesu Yoake. Antai. – powiedział przy stanowisku do zapisania się. Ciekawiło go teraz, jakie niespodzianki przygotowali inni uczestnicy. Czy znowu zmierzy się z wybuchową gliną? Czy może trafi na samuraja doskonalącego się w sztuce miecza? Przekonamy się niedługo…

[Sagisa]

Nie co dzień w tłumie gubi się małe dziecko. Nie co dzień także wpada ono akurat na nieznajomego, który wyglądem przywodzi na myśl samego Shinigami. Nic więc dziwnego, że Ryujin w pierwszym odruchu po zderzeniu z takowym jegomościem zaczął przepraszać i się tłumaczyć, niemal zanosząc się płaczem. Ku jego szczęściu chodząca śmierć okazała się nie być wcale taka straszna, jak z początku sądził. Z lekkim wahaniem, mimo wszystko brunecik chwycił za wyciągniętą ku niemu dłoń i wstał na równe nogi. Pociągnął lekko nosem, ale zaraz też otwarł oczy z łez i starał się zachować spokój.
- Oka-chan ma długie, czerwone włosy, proszę pana - powiedział już nieco spokojniejszym tonem, podcierając nos rękawem. - Jak falują na wietrze to przypominają płomienie z ogniska.
Czerwone włosy były charakterystyczne, więc łatwiej będzie znaleźć w tłumie osobę z takimi, prawda? Tak też od początku pomyślał chłopiec, dlatego nie wdawał się w szczegóły urody matki, bo dla niego ta i tak jest piękna, a podał właśnie informację o włosach. Gdy zaś uprzejmy pan wyciągnął w jego stronę ręce, chcąc go podnieść, po krótkiej chwili przytaknął na zgodę i również zaczął rozglądać się za mamą. Tłum jednak był spory, bo nie tylko chętni na turniej zebrali się na placu, poszukiwania więc zostały trochę utrudnione.
- Hm, nigdzie jej nie... tam! Tam jest oka-chan! Przy tych dużych schodach! - zawołał nagle chłopiec, wskazując kierunek, potem zaś zaczął machać rękoma nad głową, chcąc zwrócić jej uwagę. Wyglądało na to, że i ona go szuka. - Oka-chan! Tutaj, tutaj!
Rzeczywiście nad tłumem dało się zauważyć charakterystyczną burzę czerwonych, płomienistych włosów. Kobieta przemierzała tłum, ale chyba nie zauważyła jeszcze nawołującego ją syna.

W tym samym czasie płomiennowłosa niemal odchodziła od zmysłów, nigdzie nie mogąc znaleźć syna. Jakby wyparował! Cały czas go nawoływała, pytając od czasu do czasu przechodniów, czy nie widzieli chłopca, nikt jednak nie dał jej choćby wskazówki, gdzie maluch mógł się podziać. Zdążyła przejść już na drugą stronę placu, nic to jednak nie dało. Ryujina nigdzie nie było! Może gdyby sharingan był w stanie jej pomóc w poszukiwaniach... niestety jej doujutsu działało na innej zasadzie.
- Ryujin, gdzie ty jesteś... - puściła w eter ciche pytanie, raz jeszcze obracając się dookoła. Zrządzeniem losu wpadła na kogoś plecami, robiąc krok do tyłu. - Oj, przepraszam. To nie było celowe... Etto... Seinaru-kun?
Odwróciła się prędko, chcąc przeprosić przechodnia, na którego wpadła, i co? Okazał się nim być nie kto inny jak Seinaru Kei, przyjaciel Hayamiego i zwycięzca hanamurskiego turnieju. Nie był oczywiście sam, gdyż rozmawiał z jakimś blondynem, zapewne znajomym, mimo wszystko spotkanie w zaistniałych okolicznościach było niecodziennym zrządzeniem losu.
- Wybacz, Seinaru-kun, że się nie witam, jak przystało przy spotkaniu po tak długim czasie, ale mam problem - cóż, może on i jego znajomy pomogą, w końcu co dwie głowy... - Gdzieś w tym tłumie zapodział się mój syn. Wystarczyła sekunda nieuwagi, żebym straciła go z oczu, a teraz nie mogę go znaleźć. Pytałam ludzi, ale nikt nie widział małego brunecika w brązowej kurteczce i czerwonym szaliku. Pomożecie? Błagam, on ma tylko cztery lata i na pewno się boi. Pierwszy raz zabrałam go gdzieś dalej i już takie przygody...
Naprawdę się martwiła i było to widać nie tylko w tonie, czy mimice twarzy, ale właściwie w całej mowie ciała. Przygryzła wargę, zaczesując w nerwowym odruchu włosy do tyłu. Raz jeszcze przeleciała wzrokiem po tłumie, wciąż jednak nie widziała ani śladu małego.
- Jeśli coś mu się stanie... - szepnęła jeszcze z wyraźnym zmartwieniem, nie dokończyła jednak myśli. Nawet nie chciała dopuszczać do siebie takiej możliwości.

[Aka]

Wiedział, co tu się dzieje. W końcu po to przybył do Yinzin. Ludzie tłumnie zbierali się na placu, chcąc zobaczyć napieprzających się Shinobi. Bo przecież tak trzeba było, nieprawdaż? Dobry władca wie, że lud potrzebuje jedynie chleba i igrzysk, a turniej z pewnością będzie idealnym dostawcą rozrywki dla plebsu. Akiemu było to w sumie obojętne, nie przyszedł tutaj, żeby oglądać ninja naparzających się spektakularnymi technikami. Przyszedł tutaj walczyć. Czemu? Może dlatego, że mu się po prostu w życiu nudziło. Może dlatego, żeby zdobyć informacje. A może dlatego, że i tak nie miał nic lepszego do roboty. Wpisał się więc na listę i schował się gdzieś z boku, czekając w spokoju na swój przydział.

[Yoshimitsu]

Całe szczęście malec nie należał do tych wybrednych i przyjął pomoc Yoshiego. Stanął na swoich nóżkach i lekko złamanym tonem głosu odpowiedział na zadane pytanie. Czerwone włosy? Co to za dziwaczka. Problem młodego nieco odciążył głowę Pazura od problemu jego formy fizycznej ale nie wiadomo na jak długo. Brunecik podał informacje i o dziwo zgodził się na wzięcie go na ręce. Kolejny mały sukces w kontakcie z dzieckiem.
-Skoro ma czerwone włosy to szybko ją znajdziemy. Zabrał go czym szybciej w tłum. Ludzie zgromadzeni w tłumie stali bardzo twardo albo myśleli, że tak stoją. Niektórzy ostrożnie przechodzili inni szukali wolnych przestrzeni. Kaguya wybrał nowy sposób. Jeśli ktoś stał na jego drodze to po prostu go uderzał czy to nogą, biodrem lub łokciem. On był lepszy niż inni więc to oni powinni schodzić z drogi.
Chłopaki dziarsko przeszli kawałek placu po czym Maluch zaczął krzyczeć, że on to w sumie widzi Mamusie. Niemiłosiernie machał przy tym rączkami na wszystkie strony co jakiś czas trafiając w kaptur Yoshiego. Białowłosy był średnio zadowolony z tego powodu ale takie już jest prawo dzieci więc postanowił nie zwracać uwagi przerażonemu chłopcu. Kaguya bez słowa przyspieszył w kierunku podanym przez młodego i po chwili był już niedaleko czerwonowłosej. Stanął jak wryty kiedy zobaczył z kim ta dziewczyna rozmawia. Na faceta w zbroi nie zwrócił uwagi, pewnie jakiś samuraj ale ten gość stojący obok...
Pustynny strój, który rzucił się w oczy jako pierwszy. Dziewczęca aparycja zupełnie jakby był to ktoś nigdy nie skrzywdzony w życiu. Nie mógł być to kto inny niż ten dzieciobójca Asahi. Człowiek, którego świat z jakiegoś powodu szanuje za wymordowanie kobiet i dzieci podczas wojny. Pazur niechętnie tam podszedł, cóż nie miał wyjścia.
-To chyba Twój podopieczny. Odstawił malucha na ziemię, jednocześnie zaczepiając czerwonowłosą kobietę. Wyprostował się i zmierzył wzrokiem tę "najjaśniejszą gwiazdę" pustyni.
-Witam. Wykonał ukłon w stronę mężczyzny w zbroi. Samurajom należał się największy szacunek za ich podejście do życia, który inspirował w pewien sposób Yoshimitsu. Nie tak wyobrażał sobie spotkanie z Ichirou. Gdyby czuł się zdrowy może by go zaatakował mając chwilową przewagę zasięgu. Teraz musiał jedynie pozostać na niechętnej stopie ale zrobił coś czego pewnie pożałuje. Ściągnął kaptur i wykonał kolejny ukłon tym razem głęboki i skierowany do kobiety. -Mam nadzieję, że nic mu nie jest. Wpadł na mnie i chyba się uderzył. Przytrzymał chwilę głowę w ukłonie po czym stanął wyprostowany i dumny z bycia Kaguya. Spojrzał z góry na tego psa Sabaku po czym skierował wzrok na czerwonowłosą.

[Isei]

Po wizycie w sklepie chłopak zapiął swój płaszcz, a wysokim kołnierzem zakrył część swojej twarzy. Głównie chował ją przed wiatrem, który na wyspach był nieco większy niż w Sogen. Pierwszy raz był tak daleko od własnego domu. Całkiem sam... ale, czy nie był sam od praktycznie samego początku? Jego ojciec dosyć szybko został zmanipulowany przez Hana. Później było już tylko gorzej...
Rozglądał się na prawo i lewo w poszukiwaniu kogokolwiek kto zdawałby się być znajomy. Niestety - wśród całego tłumu, nie rozpoznał nikogo. Wreszcie, kiedy pojawił się na placu przed siedzibą zauważył miejsce w którym zbierane były zapisy na turniej. Był tutaj dosyć późno, ale wciąż liczył na łut szczęścia, że uda mu się zawalczyć z zebranymi tutaj ludźmi.
Przyśpieszył kroku, by czym prędzej złożyć swoją kandydaturę w turnieju. Rozpiął delikatnie płaszcz, tak by nie zasłaniał mu ust podczas mówienia. Uśmiechnął się i otworzył szerzej oczy. Delikatnie się ukłonił, a następnie spokojnym głosem powiedział do samuraja, zbierającego nazwiska.
- Czy to tutaj zbieracie zapisy na turniej? Chętnie wziąłbym w nim udział! - powiedział pełen werwy, a następnie gdy tylko został zapytany o swoje imię i nazwisko, zmieszał się odrobinę. - Isei. Pochodzę z Sogen.
Nikogo tutaj nie znał, więc nie miał z kim porozmawiać, a on sam niezbyt chciał na siłę zawierać nowe znajomości. Po zapisaniu się i uzyskaniu informacji, że został rezerwowym zawodnikiem, stanął gdzieś na uboczu, przyglądając się dziewczynie o krwistoczerwonych włosach oraz towarzyszącym jej mężczyznom. Jego wzrok zatrzymał się na chwilę na Ichirou i Seinaru, jednak już po chwili wrócił na wcześniej wspomnianą grupkę. Stał tak bez większego celu, czekał na rozpoczęcie turnieju...

[Natsume Yuki]

No proszę. Chyba wyglądało na to, że miał rację - turniej był na granicy rozpoczęcia. Wkroczenie do miasta Yinzin nie było trudnym zadaniem - strażnicy najwidoczniej byli przygotowani na fakt, że różne dziwaczne indywidua zjawią się w ich krainie, dlatego starali się nie zatrzymywać każdego, kto wyglądął podejrzanie. Yuki zaś nie zamierzał igrać z losem - szedł normalnie, może nieco wolniej niż zazwyczaj, przy okazji co jakiś czas podpierając się swoim kijem-laską, w środku którego ukryty był jego miecz, Shiroi Shi. Jeżeli nie patrzeć na typowo shinobi-maskę i dość zużyty skórzany pancerz na jego torsie, mógłby uchodzić za zwykłego wędrowca.
Mężczyzna wszedł do osady, skłaniając się z szacunkiem w kierunku samurajskich strażników, i udał się na plac główny, przed siedzibą władzy. A przynajmniej na takie miejsce to wyglądało - dość duża, imponująca budowla, a na placu przed nim zaczęły się gromadzić istne tłumy. Możnaby wnioskować że to jakaś pikieta, gdyby nie fakt że na tłum składali się wszelcy shinobi z całego świata. W pewnym momencie nawet wydało mu się, że zauważył kręcących się tu i ówdzie Ichirou i Seinaru, raz też wydało mu się że mignęły mu gdzieś czerwone włosy, podobne do tych które miała Sagisa - biedna dziewczyna, której siostra zginęła na turnieju podczas jego koronacji. Trudno zapomnieć takie osoby.
On sam starał się nie wyróżniać. Pomimo opancerzenia i maski, jego dość niski wzrost i udawane utykanie na jedną z nóg mogło sprawiać, że nie przypominał jednego z dumnych shinobi, kręcących się wszędzie po okolicy.
Po prostu sobie tam był.
I się przyglądał z ciekawością.
A to, że miał przy pasku zdobione tachi, a na plecach - olbrzymi Kubikiriboucho, to już nawias.

[Yosuke]

Ilość ludzi, która zebrała się w miejscu, gdzie podobno trwały zapisy na turniej byłą niesamowita. Był to również cały przekrój wszelkiej maści wojowników i wojowniczek. Każdy inny, z zupełnie innego miejsca i z różnym podejściem. Od takiej różnorodności można było się nieco pogubić. Yosuke nieco niepewnym ale szybkim krokiem podszedłdo miejsca, gdzie pewien urzędnik przyjmował zapisy.

-Yosuke Hoshigaki z Cesarstwa Morskich Klifów- Przedstawił się i jednocześnie dopisał do listy uczestników. Odchodząc starał się znaleźć dobre miejsce, gdzie jednocześnie będzie mógł wszystkich obserwować, a jednocześnie nie stać na środku. Kilkunastoletniego dzieciaka zapewne większość tutejszych Shinobi przypadkiem mogłaby poturbować próbując dopchać się do zapisów. Lepiej uniknąć takiego upokorzenia i usunąć się na bok.

[Shins]

Chłopak został sam - wszyscy, z którymi rozmawiał rozeszli się, zanim się spostrzegł. Chwilę kręcił się po placu przyglądając się ludziom wokół. Jak byli ubrani, co przynieśli ze sobą. Zauważył dwójkę Hyuugów, którzy się zapisywali, choć zdawali się nie przybywać razem. Jakiegoś chłopaka wyglądem przypominającego rekina. Jakiegoś samuraja, któremu towarzyszył znany mu Sabaku - widział go po rebelii w Tsurai. Zaczął im się przyglądać, bo byli to, a przynajmniej ten Sabaku, z całą pewnością dosyć niebezpieczni ninja. Widział czerwonowłosą kobietę, która podeszła do nich i zagadnęła. I zauważył, że także Yoshimistu niosący chłopca, który na niego wpadł, po chwili znalazł się przy całej trójce. Kaguya ostentacyjnie ściągnął kaptur prezentując wszystkim kim jest. Shins spodziewał się po przyjacielu takiego zachowania - Kaguya i Sabaku nie przepadali za sobą, a Yoshimitsu był człowiekiem, który w takiej sytuacji nie zniżyłby się do ukrycia swojego pochodzenia. Może się to zakończyć nie lada awanturę, dlatego Douhito postanowił przyjrzeć się temu, co się stanie. Z bezpiecznej odległości. By w razie czego nie dostać rykoszetem.

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Tamaki Hyūga]

Moja przeprawa przez tłum okazała się być mocno utrudniona ze względu na ogólny kierunek z jakim się kierował tłum, czyli w stronę stanowiska gdzie zbierane były zgłoszenia. Zauważając o ile trudniejsze jest poruszanie się pod prąd zdecydowałam zmienić taktykę i skierowałam się w bok, co zdecydowanie ułatwiło proces. Kiedy w końcu udało mi się wyrwać z tłumu odetchnęłam głęboko i ponownie poprawiłam moje kimono. Rozejrzałam się, nie wiedząc właściwie czy szukam czegoś albo kogoś konkretnego. Mój wzrok trafił na młodego, błękitnoskórego chłopaka którego widziałam wcześniej w Ryokanie. Zdziwił mnie nieco jego widok, jednak stwierdziłam że nie powinnam być hipokrytką, sama nie lubiłam kiedy ktoś uznawał mnie za bezbronną. Podeszłam do chłopaka z uśmiechem na ustach.
- A więc ty też przybyłeś tutaj na turniej? Tak w ogóle to jestem Tamaki. - powiedziałam sympatycznym głosem kiedy już byłam przy nim.

[Yosuke]

Ledwo co zdążył znaleźć sobie bezpieczne miejsca, a tu już jego oczom ukazało się całkiem sporo. Gdzieś w oddali zauważył matkę o czerwonych włosach, w innym miejscu ktoś w masce z solidnym kawałkiem stali na plecach, a jeszcze dalej jakaś grupka gawędziła w najlepsze. Przypłynięcie tutaj było chyba najlepszą decyzją jaką mógł podjąć. Hachimanowi niech będą dzięki, że tak go pokierował!

-Stwierdziliśmy z kolegą, że takiej okazji nie możemy przepuścić[- Odpowiedział, gdy tylko nieznajoma z Ryokan zagadała do niego. Owszem, zastanawiał się czy jeszcze ją kiedyś zobaczy, ale kompletnie nie spodziewał się, że będzie to tak szybko. Hachiman chyba znów wyciągnął do niego pomocną dłoń, pozwalając na ich ponowne spotkanie.
-Yosuke, miło mi. Z daleka tutaj przybyłaś?- Przedstawił się, powoli czując się coraz bardziej swobodnie w jej towarzystwie. Martwił się, że znowu zapomni języka w gębie i będzie stał niezdecydowany z całkowicie zaschniętymi ustami i skrzelami. Rozmowy z płcią przeciwną nie były jego mocną stroną i zwykle nie miał zbyt dużych możliwości aby to naprawić. Teraz mógł się przekonać, że byłt to całkowicie nieuzasadne obawy.

[Tamaki Hyūga]

- Też miło mi cię poznać Yosuke. No ja przybywam z Shigashi no Kibu, więc dość sport kawałek drogi mam za sobą, do tego pierwszy raz w życiu byłam nad morzem i płynęłam statkiem więc nie mogę powiedzieć że minęła bez przygód. - powiedziałam uradowana faktem że chłopak rozpoczął jakąś rozmowę. Miałam nadzieję że nie będzie to równie krótka znajomość co z Hisokamaru, jednak wiedziałam że nie mam na to do końca wpływu. Rozejrzałam się w poszukiwaniu owego kolegi Yosuke, którego nigdzie nie było jednak widać. - A właśnie, gdzie zgubiłeś swojego kompana?
- zapytałam się błękitnoskórego, chcąc zaspokoić moją ciekawość. Może poszedł gdzieś tylko na chwilę albo był w tłumie i zapisywał obydwu na turniej? Miałam nadzieję że uda mi się jakoś przynajmniej na jakiś czas dołączyć do dwójki.