Siedziba władzy

[Vulpie]

Siedziba władzy Budynek, który stanowił posiadłość yakuina, był imponujący. Oddalony od największej z wiosek o paręset metrów, stał nad skarpą. Rozcierał się stąd malowniczy widok na morze i na pola usadowione w lekkiej dolinie oraz drogę, która do siedziby prowadziła. Otaczał go półtorametrowy mur ze spadzistym daszkiem pokrytym dachówkami - takimi samymi, jakimi pokryto sam dach. Były lekko zaokrąglone na końcach, o głębokich, ciemno popielatym kolorze. Do wnętrza prowadziła dwuskrzydłowa, drewniana brama, przy której zawsze stoi dwójka strażników. Jest szeroka na tyle, by można było przejechać spokojnie większym wozem. Za murem mieszczą się ogrody. Pasma terenu o równo przystrzyżonej trawie, które przecinają grządki złożone z białych kamyczków i pojedynczych drzewek bonzai, magnolii czy pojedynczych krzewów. Po lewej stronie rośnie duże drzewo śliwy. Za posiadłością znajduje się drzewo wiśni i niewielki staw, przy którym zawsze słychać charakterystyczny dźwięk bambusa uderzającego o bambus. Przelewa się przy nim woda przez mały strumyczek. Wszystko wpasowane jest w idealną harmonię, stanowi tchnienie spokoju. Ogród otacza na polu kwadratu posiadłość ze wszystkich stron. Szeroka droga, prowadząca do siedziby, odbiega w prawo i lewo, pozwalając na zanurzenie się w alejkach i cieszenie widokami. Po prawej stronie znajdują się stajnie i placyk, na którym można zostawić powóz.
Sam budynek wzniesiono z jasnego drzewa. Jest parterowy. Ostry, zadarty i lekko ściśnięty dach dodaje rozległej budowli smukłości. Wokół niego ciągnie się wąski pas zadaszonej werandy. Do ścian przymocowano zrobione z pergaminu latarenki, które zapala się każdego wieczoru. Do drzwi frontowych prowadzą dwa drewniane schodki. Ściany zrobione są z drewna poprzetykanego pergaminem. Większość z nich da się swobodnie przesunąć i otworzyć.

Po wejściu głównymi drzwiami otwierają się przed nami proste korytarze. Drzwi po prawej stronie są rozsunięte. W tamtejszym pokoju rezyduje pomocnica yakuina, która zajmuje się codziennymi sprawami i służy pomocą. Jeśli chce się załatwić bardziej formalne sprawy, należy udać się na Yinzin.

Ważne: Zarówno korytarzy jak i wejścia do budynku strzegą strażnicy

[Seinaru]

Trochę błądził po wyspie, jednak w końcu po kilku zaczepionych przechodniach udało mu się dostrzec siedzibę władcy Teiz. Szczerze mówiąc była ona o wiele bardziej wystawna niż ją sobie wyobrażał, ale być może taki właśnie był ten człowiek? Na wyspie rybaków i pasterzy nie było potrzeby obnosić się z czymkolwiek, ponieważ tutaj ludziom imponowało coś innego. seinaru cały czas starał się rozwikłać tą tajemnicę, dlatego podjął decyzję o osiedleniu się tutaj. Niestety do tej pory dał tutejszym ludziom więcej zmartwień niż spokoju. Nie miał tak naprawdę pojęcia dlaczego został wezwany. Spodziewać się nagany, pochwały? Odczuwał dużą tremę, wolał raczej być po prostu zostawionym w spokoju. Tym bardziej, że w domu została Yuri z jego pieskiem, a od przygody z porwaniem Cany minęło jeszcze zbyt mało czasu aby zostawiał on niemą przyjaciółkę samą ze spokojnym sercem. Teraz jednak musiał odpowiedzieć na wezwanie, bo inaczej mógł nabawić się... nieprzyjemnych konsekwencji. Tak uważał. Gdy udało mu się stanąć przed pierwszym napotkanym strażnikiem po prostu zapytał, nie chcąc zostać posądzonym o włóczęgostwo w najbliższym otoczeniu tak ważnej persony.
- Dzień dobry. - Skinął głową strażnikowi i bez ogródek poinformował o celu swojej wizyty.
- Nazywam się Seinaru Kei. Tatado-... Tadata-... Pan Tadotashi-dono wezwał mnie do siebie. Którędy mam się udać? - Uśmiechnął się głupkowato, bo w sumie był tutaj tylko jak młody szczaw, wokół otaczała go powaga i wyniosłość właściwa samurajom. Problem w tym, że w takiej atmosferze chłopak kompletnie nie potrafił się odnaleźć i jakoś podświadomie zawsze starał się to napięcie rozładowywać. Po otrzymaniu wskazówek udaje się zgodnie z nimi, aby stanąć przed obliczem władcy.

[Vulpie]

Budynek właściwy daimyo był imponujący. Otaczał go mur ze spadzistym dazkiem pokrytym dachówkami -
takimi samymi, jakimi pokryto sam dach, za nim mieściły się ogrody i dopiero we wnętrzu sama posiadłość stróża tych ziem.
Osoby, która odpowiadała za jej dobrobyt, za każdego pojedynczego człowieka. Przynajmniej taka była teoria teorii, bo w praktyce każdy przecież z mieszkańców winien być gotów ginąć za swojego Pana, kiedy ten kiwnie tylko palcem. Kod bushido był bezwzględny. Bramy były otworzone. Nikt nie spodziewał się niespodziewanych ataków (pewnie dlatego, że niespodziewane ataki zazwyczaj były, no nie wiem, niespodziewane na przykład) ani tych ewentualnie przewidzianych ze strony jeszcze bardziej ewentualnych wrogów. Mimo tego, mimo tego względnego spokoju (i pokoju) strażnicy czuwali. Była ich dwójka przy samej bramie, błąkali się po ogrodach, stali przed wejściem do siedziby i w samej siedzibie, wiodąc życie jeszcze bardziej nudne i statyczne od ślimaka, który przynajmniej miał jakiś cel w swojej krótkiej egzystencji - znaleźć jak najbardziej soczystą sałatę. Oni mogli co najwyżej próbować znaleźć jak najbardziej soczystą służącą, której nawet nie mogli tknąć. To była kolejna teoria teorii. W końcu jak to leciało..? Ach tak.
Kod bushido był bezwzględny.
- Do kogo? - Dopóki nie zwróciłeś się do nich wprost, samurajowie nawet na ciebie nie spoglądali. Zupełnie zimni, jak kamienne posągi, stojący w zupełnym bezruchu przy bramie z naginatami w rękach - dopóki nie podeszło się bliżej i nie przekonało, że mrugają, wydawali się zupełnie martwi. Teraz jednak spoglądali na ciebie. W oczach obu widniał niesmak i gram zdziwienia - w tym zaś, który odezwał się do ciebie pierwszy, do tego wszystkiego dochodził osąd. I nie był to wcale osąd pozytywny. - Plugawy język przekręcający nazwisko swojego Pana powinien zostać odcięty. - Mężczyzna skierował na ciebie swoją naginatę, ale nie był to uch szybki - raczej powolny, nie mający na celu wyprowadzania ataku.
Jeszcze nie. Najwyraźniej chwilowo strażnicy nie kwapili się do wpuszczenia cię do...
- No już, już, bez walki kogucików, panowie! - Odezwał się serdeczny, spokojny głos. Mężczyzna, który nadszedł w kierunku bramy w towarzystwie skromnej niewiasty trzymającej się za jego plecami (skromne, ale noszącej katanę i wakizashi przy boku), był przeciętnego wzrostu. Nie mierzył nawet stu osiemdziesięciu centymetrów, ale nadrabiał wszystkimi innymi aspektami - chociażby tym, że mimo ubranego kimona, widać było, jak dobrze zbudowane ma ciało. Ciemna skóra,
nieznacznie pomarszczona w niektórych miejscach, chociażby na czole, czy przy kącikach ust, co świadczyło o tym, że musiał się często i szeroko uśmiechać, kwadratowa twarz, topornie ciosana i w tym wszystkim dość małe, czarne oczy, które błyskały wesoło i zarazem inteligentnie, na twoją osobę. Tak jak wszyscy samurajowie tak i on miał wygolony lekko przód głowy,
a brązowe włosy opadały na jego ramiona. Było w tych błyskach zainteresowanie. - Gdyby wszystkie nazwiska były prostsze i krótsze, człowiek nie łamałby sobie na nich języka.
- Tadatoshi-dono. - Samurajowie stróżujący bramy pokłonili się głęboko, zamykając swoje jadaczki.

[Seinaru]

Wat? Seinaru był trochę zaskoczony surową reakcją strażnika.
- Swojego Pana? - Powtórzył za nim zdziwiony. No w sumie jakby na to nie spojrzeć, wszyscy tutaj prawnie i organizacyjnie byli podporządkowani temu jednemu człowiekowi. Kei nie wyobrażał sobie jednak do tej pory, że jest to władca taki surowy, że zabija i okalecza za przekręcenie jego nazwiska. Chłopak nie odwzajemnił ani grama wrogości, zamiast tego przestraszył się nie na żarty, a na jego twarzy to uczucie mieszało się ze sporym zaskoczeniem. Na szczęście ktoś przyszedł mu z pomocą i gdy tylko brunet usłyszał ten głos ratunku bez wahania odsunął się od strażnika i poparł nadciągająca odsiecz.
- No właśnie! Ten Pan tutaj ma rację! Moje na przykład jest proste. Seinaru Kei. Nikt do tej pory nie miał z nim trudności! - No właśnie, a nie jakieś Tadanosie i inne wynalazki. Dopiero teraz w głowie zaszumiała mu druga część wypowiedzi i zobaczył jak strażnicy kłaniają się przybyłemu.
- Tadatoshi-dono... - Powtórzył już teraz poprawnie Kei i pokłonił się również. Żeby tylko nie uciął mu głowy, proszę!
- Uhm... - Odchrząknął nieco zażenowany swoim zachowaniem z głową spuszczoną w dół.
- Przepraszam... - Szepnął cichutko jak dziecko, na które tata jest bardzo zły, bo pobazgrało ścianę kredkami. Poprawił swój płaszczyk i... w zasadzie nie miał już nic więcej na sobie. W przeciwieństwie do władcy, on miał nieco mniej wystawne życie. Ale kto wie? Może kiedyś...
- Seinaru Kei..., Pan mnie wzywał Tadoshi-dono...? - Kurcze no! Nie mógł sobie wbić do głowy tej właściwej wersji!

[Vulpie]

Tak, swojego Pana. Swojego Daimyo, za którego powinieneś był gotów umrzeć, Kei. Którego powinieneś rozpoznawać i którego powinieneś szanować, bo to on (z bożej łaski) stróżował nad tymi okolicami i zapewniał im dobrobyt. Przecież Teiz wiele nie brakowało. Wyspa rybaków, rolników, na której nikt nie przymierał głodem, przynajmniej nie ci, którzy uczciwie pracowali, na której straż prężnie działała, gdzie starano się chronić wszystkich - zwłaszcza tych, którzy nie byli w stanie ochronić samych siebie. Tu nie było wojska, które wzbudzałoby respekt w nieprawych ludziach. Pożywka całkiem niezła dla bandytów, bo przecież oddziały, te skromne, które tutaj stacjonowały, mimo dobrych chęci (tymi piekło brukowano, słyszałeś o tym?) nie byli w stanie ściągnąć całego zła. To właśnie dzięki niemu Teiz było tak spokojne i zielone trawy kołysały się flegmatycznie, kwitnąc na nowo na wiosnę, żebyś ty mógł mieszkać na swojej farmie z Yuri i swoim psem, nie myśląc o wojnie, którą zostawiłeś za swoimi plecami. Myślisz czasem o niej? Może jednak? Może troszeczkę? O przytłaczającej krwi, której nie dało się zmyć z palców, nie ważne, jak wiele razy szorowało się ręce?
Tadatoshi (którego nazwisko ciągle trzeba kopiować, bo jest takie dziwne) trzymał dłonie zaplecione za plecami. Stał wyprostowany i nie spojrzał nawet na strażników, którzy tak ostro cię potraktowali. Można im było to wybaczyć, sam Tadatoshi (ctrl + v) im to wybaczył, w końcu nie mieli niczego złego na myśli, ba! Zaskarbili sobie plusa, stając w obronie jego nazwiska! Tylko czy trzeba było od razu tak ostro..? Chyba nie. Uśmiechał się. Na ustach daimyo pojawił się łagodny uśmiech, tak samo jak i łagodniejsze stało się wejrzenie, kiedy wypowiedziałeś swoją obronę w powietrze, przedstawiając się od razu w dość niebanalny sposób. Na ciebie właśnie czekał, korzystając z tego pięknego dnia, z wiosny, która rozwijała kwiaty wiśni i śliw.
- Jeśli nie jesteś w stanie czegoś zrobić poprawnie, młody człowieku, lepiej tego nie robić. Świat za dużo nawdychał się oparów ludzi działających na pół-gwizdka. - Usłyszałeś jego nazwisko raz, teraz drugi, sam je powtórzyłeś. Do trzech razy sztuka, Kei. Do trzech razy sztuka. Zwłaszcza, że te słowa daimyo zabrzmiały pouczająco i co za tym idzie - dawały ci reprymendę. Wykazywałeś względem niego brak szacunku mieszając literki, a jak wiadomo - samurajowie byli aż zbyt wrażliwi na punkcie honoru. Nie było uniesionej naginaty, mężczyzna nie sięgnął po swoją katanę - twoja głowa nadal była na swoim miejscu. To dobrze, tak? Nie potoczy się na udeptaną drogę, a ciało nie zwali w bezruchu na błoto. - Proszę, Seinaru. Liczyłem na to, że potowarzyszysz mi w spacerze po ogrodach i opowiesz o swoich przygodach. - Nawet nie czuję, że rymuję, yoł. Mężczyzna zrobił jeden krok w bok i pokazał gestem dłoni jedną ze ścieżek za murami, zapraszając, byś przekroczył bramy. Właściwie ciężko to nazwać zaproszeniem. Pomimo łagodności i mądrości, która drzemała w jego oczach, było tam coś, co sprawiało, że człowiek nabierał wrażenia, że pewnym propozycjom się najzwyczajniej w świecie nie odmawia. To nie było negatywne uczucie, to nie był strach. Tadatoshi spoglądał na ciebie jak ojciec na swojego syna, który jeszcze wiele musi się nauczyć o tym świecie.
- Dotarły do mnie słuchy o tym, że przyczyniłeś się do ochrony mieszkańców tej wyspy.[/b] - Zagaił rozmowę, kiedy ruszyliście jedną ze ścieżek. Cicha kobietka, która ciągle trzymała głowę opuszczoną, z długimi, kruczymi włosami splecionymi w kok, dreptała za wami. Zupełnie bezszelestnie. Jakby była cieniem, nie istotą żywą.

[Seinaru]

Kei... hmmm... tak naprawdę nie myślał o tym co za nim. Dotarłszy tu na Teiz nie żył Shijimą, Murem, Akamim ani niczym co sięgało poza brzegi tej wyspy. Jego głowę zawracała teraz przede wszystkim Cana, jako jedyna niedokończona sprawa, którą niedługo musi się zająć. Nie widział na swoich rękach krwi, na swojej twarzy w lustrze nie dostrzegał łez ani zadumy. Tutaj Seinaru był zwierciadłem - odbijał wszystko to co widzi, dostrajał się do tego sielskiego otoczenia, wypierał z myśli każdy niepokój, problem i sentyment. Tutaj nie przeżywał niczego, co mogłoby zaburzyć tą nikła harmonię, którą powoli budował.
- Oparów z pół-gwizdka... - Powtórzył za Tadatoshim cichutko pełen podziwu dla jego mądrości. Musiał w takim razie wymyślić dla swojego gospodarza inny tytuł, bo był więcej niż pewny, że nie da rady nauczyć się szybko właściwego wymawiania jego nazwiska.
- Oh... bardzo chętnie. - Był nieco zaskoczony trywialnością tej prośby. Władca zaprosił go na spacer po ogrodzie. Spoko. Easy. Zawsze lepsze to, niż spodziewana przez Keia bura i kara za zakłócanie spokoju na wyspie. Ruszył więc spokojnym krokiem już nieco bardziej rozluźniony, przekonany już lekko o tym, że mężczyzna nie chce zrobić mu nic złego. Heh... Seinaru nie miał teraz ochoty poniżać go w walce. kap pa
- Ochrony mieszkańców? - Zamyślił się po powtórzeniu pytania Tadatoshiego.
- Nie nazwałbym tego w ten sposób... Pochodzę z Yinzin, przybyłem na Teiz w poszukiwaniu spokoju. Muszę przyznać, że wyspa urzekła mnie od razu i moje serce zdecydowanie już do niej należy, ale... jeszcze nikogo nie udało mi się ochronić... - Dopiero teraz naszła go ta refleksja.
- Zaraz podczas pierwszej wizyty chciałem pomóc pewnej byłej samurajce. Miała na imię Asuka i mieszkała tutaj wraz z mężem i swoją matką. - Zaczął opowiadać bez ogródek. Po to został zaproszony, a bardzo potrzebował po prostu wiedzieć, że ktoś wie. Chciał żeby ktoś go ocenił, bo do tej pory nie miał nikogo, z kim mógłby podzielić się tymi przeżyciami. Przynajmniej nie na tej wyspie.
- Skończyło się na tym, że ludzie myślą, że rozbiłem szajkę handlującą opium. Ale wiesz co? Asuka nie żyje, pozwoliłem jej zakończyć swoje życie po tym jak straciła brata, męża i matkę po tym jak wmieszałem się w jej życie. Tego właśnie chciała. Teraz mieszkam w ich domu razem z niemą dziewczyną i psem. - Spojrzał na niego, a w razie potrzeby rozwiał wątpliwości dzieląc się szczegółami.
- Potem z dwoma przyjaciółmi udaliśmy się na obronę Muru w Sogen. Trafiliśmy tam prawie przypadkiem. Shijima, mój przyjaciel, był w drodze do swojego domu na Hyuo. Pewnie o tym słyszałeś, to była dość duża bitwa. - Tak, mówiąc bardzo skąpo o tym wydarzeniu...
- ...a raczej bezsensowna rzeź... - Poprawił się po chwili. Dokładnie tak, całą tamtą bitwę uważał za kompletnie niepotrzebną masakrę, która, gdyby ludzie byli mądrzejsi, mogłaby w ogóle nie mieć miejsca.
- A gdy wróciłem tu niedawno pewien ojciec zmanipulował mnie abym odszukał jego córkę, którą w młodości spłacił długi. Teraz uciekła, a on zamierzał oddać ją "właścicielowi". Znalazłem ją dzięki pomocy tej niemej, która teraz ze mną mieszka, Yuri. - Westchnął ciężko.
- Ale Cana znowu została porwana, tym razem na dobre uprowadzona na kontynent, a ja przegrałem walkę o jej ratunek. - I koniec. Fantastyczne przygody Seinaru Keia. Każda zrobiła na świecie więcej złego niż dobrego, a on dzięki temu myślał, że jest dobrym człowiekiem.
- Okazuje się, że dobre intencje nic nie znaczą, gdy nie ma się w sobie siły aby zabijać innych ludzi. - Niestety, taki był ten świat. Często o wiele lepszym wyjściem dla Keia byłoby zabicie niektórych ludzi, zamiast pozwolić im swobodnie działać. To zmniejszało liczbę ofiar i każdy "normalny samuraj" tak by pewnie zrobił.
- Sęk w tym, że to jest kij pasterski, a nie bojowy... - Potrząsnął lekko swoją ręką, w której trzymał kij, którym podpierał się podczas spaceru.

[Vulpie]

Ile lat miał daimyo? Nie wyglądał staro. Nie był też już jednak młodzieniaszkiem. Uroda samurajów sprawiała, że ich czas zazwyczaj zamierał w pewnym momencie i potem, jak za magicznym pstryknięciem, w którymś momencie swojego życia zaczynali niemal z dnia na dzień siwieć, marszczyć się, na brązowych włosach Tadatoshi nie było natomiast ani śladu siwizny, chociaż jak zostało to wspomniane - pierwsze zmarszczki już się pojawiły. To pewnie przez bujną ekspresję? Tak, to musiało być to. Kto wie, jakie życie kiedyś prowadził? Każdy człowiek niósł ze sobą jakąś historię - ci zaś, którzy siedzieli na szczycie i osiągali szczyt zdolności, zazwyczaj mieli tych opowieści najwięcej. Były barwne, zazwyczaj bardzo mało radosne - tym większy był dla nich podziw, że na przekór światu wciąż potrafili się uśmiechać. A Ty, Kei? Pamiętasz jeszcze, co to znaczy uśmiech na twojej wiecznie zblazowanej twarzy? Ten grymas był tak rzadki i cenny, że stawał się fotografią godną zapamiętania. Wkładano ją do pamiętnika, który zamykano, zapinano kłódeczką i chowano pod łóżko, żeby czasem nikt nie ośmielił się jej ukraść. Zapominano, że pod łóżkiem żyły potwory gorsze od tych przybierających ludzką skórę. Te same, które rodziły się wraz z nami i których moc przegonienia miała tylko dobra, ciepła dłoń matki - ta sama, która przynosiła ci ciepłe mleko, kiedy nie mogłeś zasnąć. Zupełnie inna od surowej dłoni ojca, który starał się wpoić ci dyscyplinę.
Tadatoshi poruszał się powoli. Drzemał w jego krokach arystokratyczny spokój - był jak jeden z tych drżących płatków wiśni na swojej gałęzi w aksamicie swoich myśli, gestów i słów i taki sam, jak twarde podłoże pod twoimi butami. Wydawał się poza zasięgiem przeciętnego człowieka. W końcu był błogosławiony przez bogów, może w tym tkwił cały sekret. Kroczył wyprostowany, na nowo zaplótł dłonie za swoimi plecami, z uniesioną głową. Stanowczy. Surowy? Nie wydawał się być surowym, ale to pewnie definiowane było przez wykroczenia, które się popełni, prawda? Jak na razie ty żadnego wielkiego nie miałeś za uszami.
- Wyspa to tylko miejsce. Kawałek ziemi i trawy, który nic nie znaczy, jeśli na tej ziemi nie będzie dłoni, które się nią zaopiekują i tą trawę przytną, by nie porosła dziczą. - Serce, które tkwiło w Wyspie..? To nie tak, że Tadatoshi tego nie rozumiał i nie był w stanie do tego nawiązać - ależ mógł! Z całą stanowczością mógł. Sam przecież pokochał Teiz i cieszył się, że jego przyjaciel go tutaj oddelegował. Nie, nie chciał mówić, że Seinaru źle ulokował swoje serce. Ten przekaz miał inny cel. - Nic dziwnego, że odnalazłeś tutaj swój spokój. Kwitnące tutaj śliwy, grusze i wiśnie nigdzie indziej nie są tak idylliczne. - Tak delikatne, tak czułe - rozpierzchające się pod palcami. Tak jak rozpierzchały się ludzkie problemy. Tak jak znikało wszystko, co pozostawiałeś poza granicami Teiz, kiedy tylko wchodziłeś na te zielone pola. - "Można żyć, kiedy żyć się godzi, i umrzeć, kiedy umrzeć trzeba." - Zacytował. - Znałem Asukę. Była niesamowitym samurajem. Dobrze, że uszanowałeś jej decyzję. - Nie było żadnego "och nie, jak mogłeś jej nie uratować!" Nie. To nie leżało w filozofii samurajskiej. Skinął głową na twoje następne słowa. Słuchał cię bardzo uważnie, każdego słowa, czasami tylko wtrącając swoje komentarze, ale nie tak, by ci urwać, czy przeszkodzić. Robił to umiejętnie, dodając swoje trzy grosze do toczonej konwersacji.
- Żadna bitwa nie jest rzezią. Bitwa to bój o ziemię, na której przyszło nam żyć, ziemię taką jak Teiz, walka o jej spokój, o bezbronnych ludzi, którzy nie byliby w stanie obronić samych siebie. - Och, czy czasem nie słyszałeś już podobnych słów? - Nazywanie bitwy rzezią jest obrazą dla tych wszystkich wojowników, którzy umarli walcząc o lepsze, bezpieczne jutro. Którzy byli dumni z tego, że mogą bronić swojego domu. - Nie było gniewu w jego słowach, a mimo to zmarszczył brwi.
- Prawość jest siłą wejścia bez wahania na drogę, którą wskazuje rozum, która każe umrzeć, gdy trzeba umrzeć, uderzyć, gdy trzeba uderzyć. Wybory, których dokonujemy, tworzą tą drogę. Potrzebne jest do tego serce, sprawiedliwość, odwaga,
współczucie, honor, wierność, uprzejmość, prawdomówność. Jak człowiek, który serce zagrzebał w ziemi, może udźwignąć ciężar własnych decyzji? - Tak, właśnie. "Normalny samuraj". Czym był normalny samuraj? Osobą, która zabija bez zmrużenia okiem? - Rzeczą boską jest rozsądzanie, czy duch zasłużył na śmierć czy nie. Rzeczą ludzką tworzenie świata wokół siebie tak, by był lepszym miejscem. Unikaj bezsensownego rozlewu krwi tam, gdzie możesz go uniknąć, lecz walcz jak lew, bez zawahania, tam, gdzie rządził zgnuśniałość i nieprawość. Śmierć nie jest najgorszym, co może czekać człowieka. Najgorszym jest śmierć, która przychodzi, gdy jeszcze żyjemy. - Czy ten mężczyzna potrafił rozwiać twoje wątpliwości? Chyba nikt nie potrafił, chociaż już parę osób się starało. On był przecież tylko jednym z kolejnych. - Dostałeś dar, by paść ludzi. Jak samolubnym musiałby być człowiek, który ten dar sprzedałby dla kawałka trawy, kiedy wokół jest tylu ludzi, których serca przepełnia nadzieja, że ktoś przyjdzie im z pomocą? - Daimyo nie wahał się z wbijaniem w ciebie kolejnych ocen, kolejnych słów. Nie było powodu, dla którego miałby się wahać. Błądziłeś. Byłeś pasterzem owiec - on był pasterzem pasterzy.

[Seinaru]

- Hm...? - Seinaru spojrzał na niego badawczo. Nie znał dotąd władcy tej wyspy, ale na pewno nie spodziewał się usłyszeć od niego, że Teiz jest tylko zlepkiem skał. Oczywiście rozumiał ten punkt widzenia, że dom tworzą ludzie a nie ściany. Seinaru jednak swoją Idyllę rozumiał inaczej.
- Myślisz że zanim pojawili się tutaj ludzie, wyspa była mniej idylliczna? Moim zdaniem dzika i niezamieszkana byłaby o wiele zdrowsza. Nie toczyłyby jej ludzkie choroby, a jedynie pierwotna siła, która nas tutaj zwabiła. Nie chodzi tylko o to, że jest tutaj po prostu "ładnie". - Ostatnie słowo wziął w cudzysłów palcami.
- Jeśli spojrzeć szerzej to myślę, że tak naprawdę to wyspa nie potrzebuje ludzkiej opieki, lecz odwrotnie. Wolę swoje serce zasadzić i zostawić w tej ziemi, niż poświęcać je dla ludzi. - Czuł już jakąś więź. Coś, co nie każdy pewnie był w stanie zrozumieć. Traktował Teiz jak żywą istotę, gospodarza i opiekuna, do którego jedynie się wprosił i prosi o możliwość zostania na dłużej. Dlatego dbał o to, aby te góry, trawa, powietrze i morze nie pomyślały nigdy o tym, że lepiej byłoby im bez niego. Spersonifikował tą pierwotną, łagodną siłę przyrody, której obecność czuł w każdym powiewie wiatru.
Na wzmiance o Asuce nie zareagował, choć był przekonany, że mógłby, gdyby chciał, podjąć dyskusję, że te samurajskie honorowe samobójstwa są tak naprawdę dowodem ich największego egoizmu, zamiast oddania "służbie". Milczał jednak i wtrącił się dopiero gdy Tadatoshi naprostowywał jego myślenie o wojnie.
- Zawsze są dwie strony medalu... Bitwy rzadko są tak chwalebne, jak chcielibyśmy wszyscy o nich myśleć. Na pewno sam się o tym przekonałeś. Gloryfikacja poległych niczego nie zmienia. - Tylko tyle, ponownie nie zamierzał wchodzić w dalszy argument z samurajem. Ich szkoła i mentalność nie dopuszczały do ich głów pewnych tez. Kei słuchał go dalej, lecz wzrokiem błądził po ogrodzie, który wiosną nie miał jeszcze dużo kwiatków, lecz oczami wyobraźni można było swobodnie dostrzec to, jak wygląda o tej najpiękniejszej porze. Tutaj dopiero można by się zatracić... Oglądał go z zaciekawieniem, gdy Tadatoshi wygłaszał swoją dwusetną pięćdziesiątą uniwersalną prawdę o życiu. W końcu przestał. Tylko dlaczego zaczął?
- Oh my... - Seinaru odgarnął sobie kosmyk z czoła na chwilę na bok.
- Naprawdę, gdybym Cię nie widział to pomyślałbym, że czytasz to wszystko z jakiejś książki. Takie piękne są te wszystkie słowa. - Trzeba było to przyznać władcy Teiz, jest doskonałym mówcą i na pewno czytuje co rano "mądrości na każdy dzień" bo sypał nimi jak z rękawa.
- Ale to pewnie czyni z Ciebie doskonałego przywódcę, prawda? Ja to zazwyczaj się budzę i patrzę dookoła co jest źle i robię tak, żeby było dobrze. - Uśmiechnął się szeroko, trochę głupkowato.
- Paść ludzi... to rola kogoś o Twojej charyzmie, ja widzę siebie bardziej jako kogoś, kto chroni te źdźbła trawy, aby samolubny człowiek nie zniszczył samego siebie... Szczerze mówiąc to myślałem, że samuraje są bardziej powściągliwi w swoich osądach... - A on paplał już tak, że Seinaru o mało się w tym bełkocie o zgnuśniałości i wybieraniu dróg nie pogubił. Nie wspominając o tym, że na policzenie obowiązkowych cnót, które jednym tchem wymienił Tadatoshi nie wystarczyłoby mu palców.
- Więc dopóki lepiej się nie poznamy to może pozwolimy sobie nawzajem odgrywać swoje role? - Uśmiechnął się do niego życzliwie. W sumie to Kei nie dowiedział się nawet dlaczego władca tej pięknej wyspy go tutaj wezwał, jednak tak dobrze mu się gawędziło, że nie dążył do ujawnienia tej kwestii.

[Vulpie]

To był czysto realny punkt widzenia kogoś, kto rządził. I kogoś, kto nie uznawał umiłowania kawałki ziemi i trawki ponad człowieka. Rozumiał tą miłość w aspekcie zupełnie innym, niż ty ją pojmowałeś, ale cóż - jeszcze byłeś młody, zdążysz przecież wziąć poprawkę na całą swoją filozofię, na wszystkie przemyślenia, musiałeś tylko doświadczyć wystarczająco wiele, by pojąć, że ta ziemia była jak dziwka - kochałeś ją, ona pieściła twoje zmysły, ale kiedy za bardzo jej ufałeś, przychodziła ze sztormem. I nie zamierzała pomagać. Wtedy właśnie byli ludzie, którzy odbudowali to, co zostało zniszczone i wspierali się wzajemnie. Coś, czego kawałek ziemi i kilka krzaczków nie było w stanie osiągnąć.
- Oczywiście szanuję twój punkt widzenia. - Te punkty widzenia były skrajnie różne, ale... hah, on kiedyś tak samo kochał Yinzin! Tylko że on żył już na tym świecie przynajmniej dwa razy dłużej od ciebie. I to i tak nie uchroniło go przed zakochaniem się w tym zakątku jeszcze bardziej, niż w swojej rodowej ziemi. Początkowo to było niczym wygnanie, znalezienie się tutaj, podczas gdy chciał wiernie służyć swemu liderowi. Potem ta ziemia... zaczęła sprawiać, że już nie chciał wracać. I ciągle miał nadzieję, że dożyje tu swoich późnych lat starości. Dlatego twoje słowa nie spotkały się z przyganą czy jeszcze większa ilością mądrości życiowych. Szanował te słowa, doceniał je i co najważniejsze - rozumiał. - Tylko wyjmuj je od czasu do czasu, żeby nie zalęgły się w nim larwy. - Klepnął cię lekko w plecy i uśmiechnął szeroko, ukazując przy tym rząd białych zębów. Pół żartem, pół serio.
- To nie jest gloryfikacja poległych. To docenianie ich zasług i poświęcenia. - Wyjaśnił łagodnie i taki też stał się jego uśmiech. Łagodny, ale nadal zadowolony. Cofnął od razu rękę z twoich pleców i znów splótł ze sobą dłonie za plecami. - Poszedłeś na wojnę, żeby o coś walczyć, jak każdy. Nie zawsze udaje nam się obronić to, o co walczyliśmy, ale masz zdrowe, silne nogi. Upadasz po to, by stały się mocniejsze i by do każdej następnej próby podchodzić z nową siłą. - Właśnie, Daimyo był na wielu wojnach, bardzo wiele widział, wiele rozumiał - lecz rozumiał to na swój sposób. Z twojego punktu widzenia zdaje się, że skażony ideami samurajów. Pod nosem mężczyzny pojawił się typowy smirk.
- Ha! Jestem tylko wiernym sługą lidera. Mężem, bratem i przyjacielem. Musisz jednak pozwolić, żeby to starsi ludzie zajęli się obserwacją, jak rośnie trawa. - Znów pozwolił sobie na delikatny żarcik. Nie był ani trochę skrępowany, stanowiłeś naprawdę wyborne towarzystwo i Tadatoshi rozmawiał z tobą z przyjemnością, to trzeba było przyznać. Zatrzymał się i obrócił przodem do ciebie. Musiał unosić nieznacznie głowę, żeby spojrzeć ci w oczy, ale to wcale nie sprawiało, że wydawał się malutki. Zresztą dzieląca was różnica prawie zanikała, nie była tak duża. - Twoja rola jest jasno naznaczona, wystarczy ją tylko znaleźć. - W końcu każdy miał swoje przeznaczenie. A już na pewno posiadał je każdy samuraj. - Seinaru Kei, udasz się do Cesarstwa i weźmiesz udział w turnieju shinobi, reprezentując samurai jako młody przedstawiciel naszej społeczności. - To nie była prośba czy pytanie. To było stwierdzenie - i wydając to polecenie Tadatoshi ciągle się uśmiechał - szeroko i szczerze. Próżno szukać w nim złośliwości, w końcu mężczyzna nie chciał dla ciebie źle. - Turniej organizowany jest na cześć Cesarza, który będzie koronowany w przyszłym tygodniu. Liczę na to, że gdy wrócisz, przyniesiesz mi kolejną ciekawą opowieść, samuraju. - Właśnie, samuraju. Jakby na to nie patrzeć kopnął cię właśnie zaszczyt. To, czy tego chciałeś czy nie - nie miało wielkiego znaczenia. Stało się - i się nie odstanie. Tadatoshi wyciągnął dłoń w twoim kierunku i umieścił ją na twoim ramieniu.
- Masz w sobie tupet, synu, by wsuwać mi sugestie, który z nas jakie role powinien mieć, ale to dobrze. - Pokiwał głową i lekko poklepał cię po ramieniu. - Może przy następnym spotkaniu usłyszę o zamiłowaniu do obserwowania topiących się śniegów Hyuo. - Zaśmiał się mężczyzna i obrócił, by ponowić wędrówkę.

[Seinaru]

Tak, Seinaru ostatnio bardzo dużo dowiedział się o upadaniu. Jego ostatnia potyczka z porywaczami Cany zakończyła się jego sromotną porażką. Ale co miał teraz zrobić? Rozpaczać i im ją oddać? Trzeba była wstać z ziemi, otrzepać się z kurzu i wylizać zadane rany. Seinaru zastanowił się przez chwilę. W słowach Tadatoshiego wyczuwał naprawdę dużą troskę, mimo że prawie w ogóle się nie znali. To było takie... inne. Kei nigdy nie miał swojego mentora jako takiego. Był w pełni samodzielny, pomimo tak młodego wieku. Ta samotność i brak jakiegokolwiek przewodnictwa sprawiły, że był nieco zarozumiały i czasem zbyt uparty. Tutaj jednak miał wrażenie, że... to zabrzmi znowu bardzo zarozumiale, że spotkał kogoś co najmniej równego sobie. Przynajmniej na poziomie dyskusji, bo jeśli chodzi o wszystkie pozostałe umiejętności, to Seinaru nie miał wątpliwości, że jest gdzieś hen tam, daleko w tyle za Tadatoshim...
Władca Teiz był ponadto nad wyraz skromnym i zdystansowanym człowiekiem, a przy tym stanowczym i z bardzo silną wolą. Gdy spojrzał chłopakowi w oczy, brunetowi ciężko było oderwać wzrok bez poczucia, że naprawdę mógłby go teraz obrazić. Niemniej jednak rozkaz, czy raczej propozycja nie do odrzucenia bardzo zaskoczyła młodego pasterza. Nie dość, że spotkali się pierwszy raz, a Tadatoshi, jeśli w ogóle, znał Seinaru tylko ze strzępków wiadomości i plotek, to jednak zaufanie mu do tego stopnia aby reprezentował tą wyspę było bardzo dużą nobilitacją. Na początku jednak Kei bardzo zmieszał się tą propozycją.
- Ale że... ale że co że jak? Że mua? - Wskazał palcem na swoją buzię.
- Ale ja nie mogę, bo... - No właśnie Seinar? Dlaczego nie? Jaby pomyśleć o tym przez chwilę to jego chwilowy popęd do szybkiego urośnięcia w siłę była bardzo silny. Jego ostatnie intensywne treningi, wspomnienie Cany tańczącej gdzieś teraz pewnie na rurze w łańcuchach dla jakiegoś opasłego zwyrola... to naprawdę dodawało dużo motywacji. Kei uznał, że taki rodzaj bezpiecznej rywalizacji pozwoli mu nabrać ogrom doświadczenia i umiejętności, ucieszy Tadatoshiego i przede wszystkim sprawi, że Seinaru zostanie uznany za Teizeńczyka.
- Albo w sumie to czemu nie... - Uśmiechnął się i zgodził, chociaż tak naprawdę nie miał innego wyjścia.
- Ale skoro mam reprezentować tą wyspę... to znaczy że zostanę Teizeńczykiem? Teizaninem? Teizenem? Jak to się mówi? - Nieważne jak, ważne że będzie mógł już tutaj zostać. Kontynuowali swój spacer, oboje będąc chyba wciąż w dobrych humorach. Keiowi chodziły jednak po głowie dość skomplikowane myśli. POLITYCZNE.
- Skoro już rozmawiam z taką szychą jak Ty... chciałbym prosić żebyś mi coś wytłumaczył. Mogę? - Kei upewnił się, że poważne tematy również są dozwolone tutaj, w tym rajskim zakątku i jeśli otrzymał potwierdzające skinienie głową, kontynuował.
- Nie wiedziałem nawet że w Hyuo powstaje jakieś Cesarstwo. Nie jest tak, że kontynent i wyspy są pod zwierzchnictwem tej całej Rady? Nie znam się na polityce, ale takie nagłe odłączenie się jakiegoś Cesarstwa nie spowoduje żadnych zawirowań gdzieś indziej? Nie chciałbym się wplątać w jakąś wojnę domową... - Sytuacja w głowie samuraja była prosta. Jest świat, który kontroluje Rada, a tutaj nagle ktoś wychyla się z szeregu, obwołuje Cesarzem i zabiera dla siebie jakieś ziemie ustalając swoje granice. Gdyby Seinaru był tą Radą nie byłby z tego powodu bardzo zadowolony. Skoro jednak rozmawia on już z jakimś Władcą, nawet małej wysepki gdzieś na północy, to Kei miał nadzieję, że to doświadczenie rozwieje jego polityczne wątpliwości.

[Vulpie]

No właśnie, Kei - czemu nie? Może dlatego, że Cana na ciebie czekała? Może dlatego, że ciężko było zostawić za sobą zielone połacie terenu i ruszyć w podróż, mijając przeklęte Sogen? Czy dlatego, że musiałbyś zostawić Yuri i psiaka, którzy na tobie polegali, objęci twoją troskliwą opieką? Tadatoshi nawet nie zatrzymał się, nie odpowiedział, kiedy zacząłeś, że nie możesz. Och możesz! Powiem więcej - musisz! Jak to więc dobrze, że Daimyo (który ponoć nie może być Daimyo, tylko jest zarządcą Teiz jak jakiś cieć per zarządca portu) nie musiał cię w tym upominać i naprostowywać! Zresztą o wiele lepiej, kiedy sam znajdowałeś w tym przyjemność i sens, gdy nie trzeba było trzaskać batem, by przywołać wojownika do porządku. Tutaj nigdy nie miał zaistnieć żaden bat. W jakiś sposób mimo wszystko mężczyzna nie chciał cię do niczego przymuszać i koniec końców - pragnął twojego dobra.
W końcu byłeś jak syn, któremu trzeba pokazać właściwą drogę, a ci, którzy zabłądzili, mieli aż zbyt duże popędy do anarchizmu i robienia na przekór.
- To nie jest Cesarstwo na Hyuo. To Cesarstwo, które zrzesza wszystkie tamtejsze wyspy, w tym Hyuo. Pałac Cesarski znajduje się na Hanamurze i tam też odbędzie się koronacja. Zapewne motorem do takiego działania było to, że nie tak dawno temu na Hyuo była Wielka Wojna. - Poważne tematy? Każdy poruszony tutaj temat był poważny, nawet jeśli zraszała je od czasu do czasu odrobina żartu. -Wyspy i jej mieszkańcy mocno ucierpieli na jej skutkach. Głowa rodów Yukich oddała władzę w dłonie młodego Yukiego, członka Krwawego Pokolenia, w dłonie Yukiego Natsume, a ten postanowił zadbać o to, by więcej wojen nie dręczyło Wysp. - Zadbał czy może będzie próbował podbić kontynent? - Lub zadbał o to, by mieć na tyle silną armię, by podbić kontynent. Wyrwali się ze szponów Rady. Ponoć poprzedni lider Yukich posłał Radzie głowę ich posłańca na tacy. - Mężczyzna uśmiechnął się nonszalancko, do swoich własnych myśli, najwyraźniej ani trochę nie przerażony taką wizją. Samurajowie od wielu lat trzymali się z boku. Wtrącali w niektóre potyczki, ale dbali o swoją pozycję wysp, która pozwalała im stać poza tym. - Zgadza się, Rada nie spogląda przyjaznym okiem na Cesarstwo. Ciężko powiedzieć, jaki będzie skutek zbudowanie takiej potęgi zrzeszającej rody i klany pod władzą jednej osoby, dopóki jej skutków nie poobserwujemy. - Zakończył łagodnie i cierpliwie. - Sądzę, że to może być naprawdę przełomowy moment. Inne prowincje bardzo możliwe, że zechcą iść w ślady Cesarstwa. Stanowią teraz nie lada siłę gospodarczą i militarną.
Właśnie - wojna. Czy cokolwiek grozi gościom podczas koronacji i turnieju? Nigdy nie można było z całą stanowczością powiedzieć, że nie. Tym nie mniej zawsze zagrożenie istniało, nie ważne, w którym zakamarku świata się znajdowało.
- Nikt nigdy nie wie, kiedy wybuchną płomienie wojny, jeśli ta nie została zapowiedziana. Któż to wie, co stanie się podczas koronacji. Tylko bogowie.

[Seinaru]

- Oh...
Ah...
Rozumiem...
Hmmm... - Seinaru słuchał odpowiedzi Tadatoshiego z prawdziwym zaciekawieniem. W świecie bez internetu i gazet trudno było być na bieżąco ze wszystkimi wydarzeniami. To nie tak jak dzisiaj, że jak na jednym końcu świata ktoś odpali głowice nuklearną to pod Wrocławiem wszyscy zaraz o tym wiedzą. Nie, nie, nie. Tutaj każda ploteczka była na wagę złota, a otrzymywać informacje z pierwszej ręki od samego Ciecia Teiz to naprawdę wielki zaszczyt.
- Nie za bardzo ufam takim dyktaturom... koronacja cesarza ma w sobie coś z hazardu... - Odpowiedział Seinaru. Można poznać w pełni jakiegoś człowieka? Zaufać mu na tyle aby panował na tysiącami czy milionami ludzi? Ręczyć, że otrzymane możliwości nie wypaczą nawet najbardziej krystalicznego charakteru?
- To tak jak z tymi żartami o kobietach przed i po ślubie. Przed koronacją, bez władzy, łatwiej jest być cnotliwym i dzielnym. Historia zna już chyba przypadki gdzie władza diametralnie zmieniła ludzi. - Dość jednak było powiedzieć, że tak naprawdę sama koronacja niezbyt go interesowała. W głowie tkwiło mu teraz słowo "turniej", które rozbudzało jego wyobraźnię.
- A tak zasadniczo, to wezwałeś mnie po to żeby kazać mi reprezentować wyspę w tamtych zmaganiach? To znaczy... na pewno masz wokół siebie wielu utalentowanych szermierzy i innych takich... godzinę temu nawet nie wiedziałeś jak wyglądam, a tu nagle taka propozycja? - Co to było? Grom z jasnego nieba? Znak od bogów? Flaki na talerzu ułożyły się w "S"? Tempo ich poznawania się nie było zbyt szybkie, jednak ta bomba zaufania, która została zrzucona na Keia wiązała się również z dużą odpowiedzialnością.
- Nawet nie wiesz co potrafię. Chcesz zaryzykować swoją reputację? Jeśli zawiodę... żebyś sobie czegoś nie zrobił. Samuraje podobno bardzo poważnie traktują takie sprawy... - Przejechał dłonią po brzuchu wyraźnie ilustrując swoje obawy.

[Vulpie]

- Twoje zaufanie czy jego brak tak niczego nie zmienia, prawda? - To było pytanie retoryczne. Cesarstwo było na drugim końcu znanej im mapy, więc jak tu ufać czy nie ufać? To nie miało większego znaczenia. Nigdy nie chodziło o jakiekolwiek zaufanie - chodziło o to, by ten, który władzę dzierżył, był po prostu dobrym władcą, lecz dopóki władać nie zacznie, nie da się go sklasyfikować i ocenić. - Uważaj jednak na język, synu. Przypominam, że ty również jesteś sługą. Nie Cesarza, lecz naszego lidera. Drugi raz cię w tym temacie nie upomnę. - Oj to już zabrzmiało bardzo surowo. Nawet uśmiech zniknął z twarzy Daimyo, który nie jest Daimyo, bo jest zarządcą portu, elo. Główny Cieć Teiz już brzmiało faktycznie lepiej. Tak czy owak - fakt, władza zmieniała ludzi. Moc, siła zmieniała ludzi, bo im więcej władzy posiadałeś, im więcej siły miałeś w rękach, tym większa spoczywała na tobie odpowiedzialność. Nie wszyscy potrafili sobie z tą odpowiedzialnością poradzić, a jeszcze mniej osób w ogóle chciała brać ją na barki. Stąd zmiany. Ludzie wyginali się, wypaczali, jak miękka plastelina, która miała być ułożona w coś ładnego, ale ponieważ za długo memłano ją w dłoniach, stała się bezkształtnym plackiem poprzylepianym do palców, który zabarwił skórę.
- Wezwałem cię tutaj, bo chciałem poznać samuraja, który zaczął brykać po Teiz. - Uśmiechnął się na powrót. - Wycieczka będzie dla ciebie dobrą nauką. - Zatrzymaliście się przed samą siedzibą władzy. - Skoro tak, to chyba nie masz innego wyboru, niż mnie nie zawieść. - Uśmiechnął się szeroko, spoglądając ci w oczy. To było takie proste? Nie mogło być. Wszystko składało się na ciąg nieprzewidzianych sytuacji, ludzkich zachowań, obcych, nieznanych, a ten człowiek tak po prostu mówił ci, że nie istnieje inna opcja niż "powodzenie", odrzucając z góry zawód. Nie było w nim żadnego zwątpienia, kiedy na ciebie spoglądał. Ponoć nigdy nie chodziło o zaufanie, ale czy na pewno..? Tadatoshi nie był żadnym wielkim królem, liderem - władał jedynie jako pośrednik tą spokojną, cichą wyspą - nic poza tym. Może to dlatego ciągle mógł ufać? Albo dlatego, że jak sam powiedział - był mężem, bratem i przyjacielem.
Może te trzy razem wzięte wystarczyły, żeby ufać światu.
Ufać ludziom.
- Zmykaj przygotować się na turniej. Powodzenia, Synu. - Ułożył dłoń na twoim ramieniu po raz drugi, przytrzymując tą cenną chwilę w czasie, nim obrócił się, by zniknąć w eleganckiej budowli razem ze swoją... razem z tą drobniutką dziewczyną, która cały czas dreptała za wami jak cień.

[Seinaru]

Seinaru przerzucił tylko oczami na upomnienie. Nie chciał przecież nikogo obrazić. Język którym się posługiwał był co prawda bardzo potoczny, jednak nie miał on zamiaru nikomu umniejszać czy ubliżać. Nie zgadzał się jednak do końca z tym, że jest sługą tego samego Pana co Tadatoshi, czy nawet jego. Kei chciał być jak najdalej od całej tej samurajskiej posługi, jednak tym razem nie miał zamiaru już wchodzić w żaden argument na ten temat. Wtedy nadziałby się zapewne na otwarte "bo tak" i na tym skończyłaby się dyskusja. Dlatego oboje rozstali się w pokoju.
- Wolałbym nie czuć na sobie "aż takiej" presji... - Odpowiedział Seinaru na żart mężczyzny. I bez tego był dość zmotywowany. Powoli ich wspólny spacer się kończył. Tematy do pierwszej rozmowy w naturalny sposób się wyczerpały, aż w końcu Tadatoshi sam zakończył spotkanie. Seinaru nie oponował nie zaczepiał go dalej.
- Skoro to tak niedługo, to zaraz muszę wyruszać. Miło było poznać! - Machnął ręką na pożegnanie i nieco szybszym krokiem niż na spacerze opuścił ogród i wyszedł przez bramę posiadłości władcy Teiz.

z.t.

[Kakita Asagi]

Opuściwszy północny las, młody Kakita skierował swoje kroki w stronę bardziej cywilizowanych regionów wyspy, czyli osady w której znajdowała się również siedziba zarządcy tego obszaru i właśnie tutaj niebieskooki odnalazł coś, co szczególnie go zainteresowało. Na jednej z tablic informacyjnych, młody szermierz odczytał, że oto właśnie organizowano wielki festyn związany z koronacją nowego władcy Morskich Klifów. Generalnie, Asagi nie interesował się jakoś szczególnie wielką polityką, chociaż jako szlachetnie urodzony samuraj powinien był to czynić dla swojego szeroko pojętego dobra, jednakże to, co się z ów koronacją wiązało szczególnie zainteresowało naszego bohatera.
Turniej sztuk walki, bo o nim mowa, zdecydowanie zaintrygował młodego szermierza, nie by sam palił się do tego, by wziąć w nim udział (dobrze, dość mocno go to interesowało, wszak należy uczyć się od najlepszych), o tyle możliwość chociaż zobaczenia tego wydarzenia stanowiła okazję zdecydowanie zbyt kuszącą, by przejść obok niej obojętnie. Zawsze lepiej zobaczyć walczących ninja z bezpiecznego dystansu, niż bezpośrednio w walce, prawda? Zwłaszcza, jak się jeszcze nigdy takowych nie widziało...
Asagi zdawał sobie sprawę, jak daleko jest z Teiz do Morskich Klifów, to nie byłaby wycieczka na jedno popołudnie, to oznaczało zdecydowanie dłuższą wyprawę. Wyprawę, na którą należałoby zdobyć odpowiednią zgodę, zwłaszcza, że dopiero co wracał z nauk w szkole Taka. Co prawda, jeszcze oficjalnie był w czasie odbywania swojej musha shugyo, jednakże ten czas zdecydowanie mu się kurczył i jeśli chciałby go sobie przedłużyć, należało ku temu zdobyć odpowiednie uprawnienia a przed proszeniem o nie, uzbroić się w odpowiednią argumentację. Sama chęć pooglądania sobie starć innych wojowników nie była czymś, co uznałby za odpowiednie, po prawdzie, sam nie dałby komuś zgody na taką wyprawę pod tylko takim pozorem, należało to zdecydowanie dobrze przemyśleć. Niestety, a może i stety, to był jedyny powód podjęcia się tej podróży, więc mając takie, a nie inne karty, należało nimi dobrze zagrać. Z pomocą przychodziło tu Asagi'emu jego wychowanie i pochodzenie, dzięki któremu otrzymał odpowiednie wykształcenie, dokładnie tak, jak przystało na syna oficera i mistrza w lokalnym dojo. Elokwencja i znajomość prawa, zarówno tego spisanego jak i obyczajowego stanowiły najlepszą broń młodego szermierza. Z drugiej strony, musiał też przekonać samego siebie, że ta podróż, o którą będzie prosił, nie jest jedynie głupią fanaberią, podejrzewał, że w ojczyźnie może być dla niego zdecydowanie więcej pracy i pożytku z jego osoby, niż będzie poza jej granicami. Należało to wszystko dobrze przemyśleć...
Rzadko myśli się lepiej, niż nad czareczką dobrej herbaty. Nie inaczej postąpił nasz bohatera, wstąpiwszy do jednej z knajpek, zamówił lekki obiad i nad herbatą rozważał co począć, a kiedy już podjął decyzję (zrozumiał swoją motywację), zdecydował się podjąć odpowiednie kroki, czyli skierować się do miejscowego zarządcy. Chociaż faktyczną jurysdykcję nad niebieskookim sprawował lider Yinzin, to jednak będąc na obszarze Teiz mógł spróbować zdobyć audiencję u miejscowego Daimyo, zadanie karkołomne? Niewątpliwie, jednakże innej opcji nie miał, bowiem siedząc nad herbatą i rozważając swoje ostatnie starcie niebieskooki zrozumiał jedno - jego przeznaczeniem jest poznawać drogę miecza i krzewić ją pośród innych. Kiedyś będzie przekazywał swoją wiedzę dalej, pierw jednak musi ją zdobyć. Pozostając na Teiz, czy też w Yinzin, takiej możliwości nie dostane - tylko kontakt z rzeczywistością może pozwolić mu udoskonalić swoje umiejętności. Czy uda mu się do swojej wizji przekonać miejscowego lorda? Cóż, sukcesem będzie, jeśli się do niego dostanie...
Niebieskooki, z pewnym krokiem skierował się ku siedzibie miejscowej władzy. Należało wyglądać dobrze, ale przy tym nie agresywnie, by czasem strażnicy nie wzięli go za jakiegoś napastnika czy też innego wroga - na razie, spokojnie dotrzyjmy pod bramę, a tam zobaczymy, czy Fortuny sprzyjają, czy też nie...