Szlak transportowy

[Hayami Akodo]

Time is fleeting:
the assured meeting is autumn''s repercussion at the cycle's end
I look to heaven on the moonlit sixteenth night


Szedł powoli w kierunku portu (oczywiście wcześniej wysłał listy, znalazł jakieś osoby chętne do przekazania mu tych wiadomości - pątnika jadącego do Kaigan, do tamtejszych świątyń, i kupca płynącego do Sogen ze stalą samurajów), prowadząc za sobą Itachiego, przy sobie mając plecak, płaszcz i broń, a w sobie taką dziwną, niematerialną, nieistniejącą wręcz ciszę. Nawet piesek był spokojny, nie szczekał, nie biegał, jakby był tym wszystkim zmęczony.
W przystani spotkał siwego rybaka o jednym zębie, pomarszczonego i smutnego; nie pytał go o przyczyny smutku, gdyż podejrzewał, że nie dałby rady unieść już tego ciężaru. Zapłacił mu sowicie. Mężczyzna nawet nie robił problemu z przewiezienia psa, jakby zdarzały mu się w karierze gorsze rzeczy (o ile żywot rybaka i przewoźnika można nazwać karierą). Wsiedli więc razem z Itachim na pokład, a po chwili łódka odbiła od brzegu.
Kołysząc się lekko, niosła Hayamiego, jego psa, bagaż wspomnień, notatniki z zapiskami, które odzwierciedlały w sumie dwie dusze - jedną młodą i naiwną wtedy, drugą ciepło cyniczną, która już dawno spłonęła - oraz lekkie, drżące światło księżyca.
Kiedy odpływali, z jednego z drzew właśnie opadł liść. A na twarzy młodzieńca, nie wiadomo dlaczego, pojawiły się łzy.
Przytulił do siebie psa i cicho westchnął, a rybak, widząc to, odwrócił twarz ku falom.
Księżyc był srebrny, obojętny i piękny.
Tak czy inaczej, musiał wreszcie wywiązać się z tej obietnicy. Musiał przytulić matkę, dopóki ją miał. A potem - musiał iść dalej. Bo właśnie taki był świat: nie pozwalał wiecznie czekać, aż wzburzone fale w morzu uczuć ułożą się, jak należy. Aż nastąpi pokój - i będzie można uwierzyć, że całe to krwawe zło, węże, cienie, wściekłość ludzkich twarzy, były jedynie rozpaczliwym snem. Wytworem chorego umysłu, porzuconego w majakach...

Skąd: Teiz
Dokąd: Yinzin
Czas podróży: 30 minut
Czas przybycia: 19:06
Środek transportu: łódź

[Seinaru]

No i cóż, kolejna przygoda wzywała dzielnego Hamatoto do boju. Wojna między Yamanaka i Hyuga toczyła się niebezpiecznie blisko terenów samurajskich, nie należało pozostawić tego konfliktu bez opieki i nadzoru. To zrozumiałem, że Tadatoshi chciał otrzymać informacje z pierwszej ręki na temat, jak mają się sprawy na kontynencie. Seinaru czuł lekką tremę, zdenerwowanie przed pierwszą wizytą w Soso. Prowincja ta, pomimo że była praktycznie sąsiadem Teiz, wciąż była przez niego nieodkryta. O tamtejszych Yamanaka słyszał tyle co wszyscy, czyli w zasadzie nic. Liczył jedynie na to, że nie okażą się to zbyt temperamentni ludzie. Współpraca z takimi zawsze szła mu jak krew z nosa. Jak się odezwać do nieznajomych, po prostu przyjść i powiedzieć: Hejka, pan Tadatoshi przysłał mnie na wojnę.? Nie, to raczej nie przejdzie przed liderem całego Rodu, czy z kim tam przyjdzie mu się spotkać. Zaczął główkować, lecz do samego brzegu kontynentu nie wymyślił niczego, co mógłby wypróbować w praktyce.

Skąd: Teiz
Dokąd: Soso
Czas podróży: 15 minut
Czas przybycia: 15:30
Środek transportu: Łódź

[Seinaru]

Droga przez całkiem sporą zatokę obejmującą trzy prowincje upłynęła mu... tak jak zawsze, czyli bez niespodzianek. Seinaru był już przyzwyczajony do podróży czy to statkiem, czy promem czy innym pływającym obiektem, a niektóre linie brzegowe utkwiły mu już nawet w pamięci na tyle głęboko, że przez większą część podróży doskonale wiedział gdzie znajduje się na mapie i ile jeszcze zostało mu do celu. Czerpał świeże morskie powietrze, wydawało mu się nawet że czuł na otwartym morzu zapach wiosny dochodzący z Teiz. Te pagórki malowane i te łąki zielone...
Przybił do jednej z wielu rybackich osad przy brzegu wyspy, tutaj jego imię było już lepiej znane niż na kontynencie. Kilkorgu z tych mieszkańców zdarzyło mu się pomóc, a i prowadzenie gospodarstwa czasem wymagało zejścia do tych mikroportów, w końcu nikt nie jest samowystarczalny. Znajome twarze sklepikarzy czy rybaków mało się zmieniały, cała wyspa była poza obowiązującym świat czasem i to właśnie w niej kochał. Szkoda, że nie było mu dane spędzać na niej więcej czasu. Na przykład tyle, ile naprawdę by pragnął...

z.t.

[Seinaru]

- Gotowa? Mam nadzieję że gotowa! - Powiedział do Inari, gdy spotkali się następnego ranka w porcie. Seinaru nie musiał czekać na nią w ogóle, bo gdy przyszedł po prostu zastał ją na miejscu i nie pytał nawet ile nań czekała. Nie miał wątpliwości, że Babcia pozwoli jej wyruszyć z nim na kontynent, w końcu taka była między nimi "umowa", więc o werdykt rozmów samurajki z opiekunką był spokojny. Mniej spokojny był o to, czy rychło nie będzie musiał się tłumaczyć z jakiegoś nieszczęścia, które mogło przytrafić się jej na kontynencie. Ale hej, to była przecież ta zdolniacha, która podstępem zdzieliła go w łepetynę! Notabene chyba nie zdawała sobie sprawy, że wielu przeciwników nawet nie zdążyło położyć na nim palca, a już byli martwi, że Seinaru nie był pierwszy lepszym pastuchem ale ciiii... nie można jej było tego powiedzieć. Część swoich zasług już jej zdradził, ale to chyba nie powinien być jeszcze powód straty całego autorytetu, który budował w pocie czoła przez pół dnia, w tym sparing i obiad, prawda? Gdy byli już gotowi do drogi zapłacił za przewóz dwóch osób i wskoczył na łódź. Dziwne to uczucie, zabierać pod swoimi skrzydłami kogoś na kontynent po raz pierwszy...

Dokąd: Teiz
Czas podróży: 45 minut
Środek transportu: Łódź potem pieszo /x2 osoby

[Seinaru]

Podróż z Sakai na Teiz zajęła mu kilka dobrych dni, zwłaszcza przez małe problemy w porcie w Sogen, gdzie pogoda uniemożliwiła natychmiastowe wypłynięcie w morze. I mimo że Seinaru pojedynkował się z wieloma przeciwnikami, to wobec siły natury jaką są wzburzone fale, nawet on nie mógł nic poradzić. Uziemiony w prowincji zarządzanej przez ród Uchiha starał się nakreślić sobie plany na przyszłe dni, a także podsumowywał i powtarzał sobie w głowie wskazówki, jakie otrzymał w szkole Ryu. Ważnym elementem szkolenia było bowiem to, aby nie kończyć go w chwili pozostawienia za plecami murów Dojo, lecz kontynuować naukę samodzielnie i tym samym rozwijać się jako wojownik, którego sława nie była przypadkowa.
Po wylądowaniu na Teiz nie zabawił długo w wiosce portowej. Po zakupie zapasów na przeżycie kilku dni, po przypłynięciu nie odwiedzał nikogo, lecz od razu skierował swe kroki w kierunku drewnianego domu, który był jego niepisaną własnością.

zt.

[Seinaru]

Porozmawiawszy z liderem Teiz i zahaczywszy jeszcze o swoją wiejską siedzibę, Seinaru był już gotowy do drogi. Przygotowawszy się zawczasu do wyruszenia miał już prowiant na drogę, ogarnięte obejście wokół chałupy, nogi pełne sił, a głowę pełną energii. Turniej na Yinzin miał rozpocząć się już niedługo i Seinaru bardzo nie chciał przegapić rozpoczęcia. Tym bardziej, że wydarzenie które miało być ważne również dla niego chciał śledzić od samego początku do końca. Jaka będzie w tym wszystkim jego rola? Obiecał Tadatoshiemu że nie zawiedzie... chociaż w sumie... tych konkretnych słów akurat nie wypowiedział...
Wiedział gdzie znajduje się most łączący wyspy i chociaż do tej pory nie korzystał z niego zbyt często, to nie miał problemu aby przedostać się nim na Yinzin. Klimat stawał się coraz bardziej surowy, w miarę gdy zmierzał nieco bardziej na północ do Watarimono, aczkolwiek wciąż było to zupełnie do zniesienia. Dobrze, że zorganizowali ten turniej w cieplejszej porze roku, może nie odstraszy to wszystkich turystów...

Dokąd: Yinzin
Czas podróży: 30 minut
Środek transportu: pieszo

[Hikari]

Z kroku na krok Hikari przyśpieszał aż osiągnął po paru sekundach pełną prędkość po opuszczeniu domostwa. W swoim życiu kolejny raz pochwalił się swoją głupotą chcąc komuś pomóc, odpowiedzią była próba go wykorzystania. Czy kiedykolwiek nauczy się na swoich błędach? Wątpił w to, bo porzuciłby wtedy swój sposób życia nakazujący mu wierzyć w możliwość stworzenia lepszego świata. Musiałby przyznać się, że niemożliwym jest zrealizowanie jego marzeń. Żył z tą świadomością mając marne nadzieje, ale nie zapominał o środkach bezpieczeństwa wypatrując czy ktokolwiek nie ruszył za nim w pościg. Głupotą byłoby czuć się w pełni bezpiecznie przed opuszczeniem wysp, a przynajmniej Teiz. Zakończenie rozmowy nie miało dobrych rokowań, więc wolał się przygotować na wszystko.

Dokąd: Yinzin
Czas podróży: 30 minut
Środek transportu: biegniem
Z/t

[Kyoushi]

• Nie potrzebował zbyt wiele czasu, by przedostać się na szlak transportowy, a chwilę później już być gdzieś w okolicach, z których mógłby zaatakować do Sogen. Białowłosy poprawił cały sprzęt przy sobie, znów skupiając się na tym co przed nim. Niestety, nic kolorowego go nie czekało. Co raz więcej i więcej musiał się dowiadywać, uczyć i skupiać na rzeczach, które miały niepierwszorzędne znaczenia - w końcu założenia Klepsydry nie było jeden do jednego jego zachciankami. Widać było, że musiał jednak to pogodzić by móc stać się kimś kim zawsze chciał. Kimś, kto w pojedynkę będzie mógł zatrząść. Tymczasem udał się na pobliską łódź, która miała go przetransportować bezpośrednio do Sogen, na niej miał się przespać i jak człowiek ruszyć dalej...

Dokąd: Sogen
Czas podróży: 30 min
Środek transportu: Łódź
- 100 ryo

[Akarui]

Nadciągała wiosna, roku 389.

Świat budził się z zimowego letargu. Flora odradzała się dzięki ciepłu słońca i wodzie z roztopionych śniegów. Znów zaczynała gościć zieleń i wszystkie kolory kwitnienia w miejscu szarości i bieli poprzedniej pory roku. Fauna również powstawała, wśród drzew i łąk widać było coraz więcej zwierzyny. Wśród kwiatów bzyczały owady żywiące się nektarami, na żer wychodziły gryzonie żywiące się tym robactwem, na nie zaś polowały kolejne mniejsze drapieżniki. Na polach i łąkach na pewno pojawiały się sarnie stada. Z zimowych snów budziły się niedźwiedzie w swoich jaskiniach. Świat znów ożywał. Jak tu nie lubić wiosny? Pory roku zmartwychwstania?

Najważniejsze dla medyka było jednak to, że było coraz cieplej. Akarui nigdy nie przepadał za chłodem. W zimę częściej odczuwał ból ramienia, nie lubił tego uczucia. Ciepły płaszcz mógł zdjąć jednak dopiero na statku płynącym na południe, w kierunku kontynentu. Droga morska do Yusetsu była dość spokojna a na miejscu wystarczyło ruszyć traktem na południowy zachód. Jeszcze trochę i będzie w domu. Może na dzień, góra dwa. Czekały na niego jego obowiązki względem Shirei-kana.

Dokąd: Shigashi no Kibu
Czas podróży: 45min
Środek transportu: Łódź
- 100 ryo

[Ichirou]

Sprawy Klepsydry zostały załatwione, udało się opanować rozszalałego Seinara, całe spotkanie dobiegło końca. Ichirou nie miał już nic do roboty w Teiz, a pozbawione luksusów domostwo samuraja nie zachęcało do zatrzymania się na dłużej, niż było to potrzebne. Sabaku pozbierał więc wszystkie swoje klamoty i wyruszył w drogę, bo miał całkiem sporą trasę do pokonania – wpierw przez kawałek chłodnej wyspy, potem przez cholerne wody, których nie znosił, no i później przez duży odcinek samego kontynentu, bo aż na pustynię. Kiedyś być może jego wędrówka byłaby bardziej rozwleczona w czasie, bo Asahi rozbijałby się o jakieś lepsze knajpy i inne atrakcyjne miejsca, ale teraz miał zbyt wiele konkretnych celów w głowie, więc olbrzymi dystans starał się pokonywać możliwie najsprawniej, momentami przyspieszając nawet za sprawą piaskowej chmurki. Monotonię podróży miało przełamywać towarzystwo Kuro, z którym miał całkiem wiele rzeczy do nadrobienia jeśli chodzi o ostatnie wydarzenia oraz plany na bliższą oraz dalszą przyszłość.
Skąpane w słońcu, piaszczyste krajobrazy nieco poprawiły mu nastrój. Może robił się już stary, skoro powrót do domu wiązał się z pewnymi kojącymi emocjami. Nie chodziło tutaj jednak o cztery ściany, które z dnia na dzień mógłby zmienić na inne, nowsze i jeszcze piękniejsze, lecz o sam region, o klan i społeczność, w której wyrósł na niewątpliwą ikonę. Bohater bez ludzi, którzy w niego wierzyli, przestawał być bohaterem.

[zt] -> Mała oaza

Dokąd: Atsui
Czas podróży: 45min
Środek transportu: Łódź + nuszki

[Seinaru]

Jedyną drogą prowadzącą na kontynent była oczywiście łódź. Seinaru znał jedynie kilka portów na kontynencie, ale i tak miał z czego wybierać. Najprostsza droga do Shigashi wiodła może przez Yusetsu, jednakże tym razem Kei postanowił zajść do kupieckiej prowincji nieco bardziej od północy i na miejsce swojego lądowania wybrał Soso, a konkretnie osadę rodu swoich przyjaciół, Yamanaków. Walczył dla nich w wojnie przeciw Hyuga, lecz sława jak za nim się ciągnęła była chyba dość dwuznaczna ze względu na małe nieporozumienia, które wynikły podczas tamtej misji. Cóż, nie można było ciągle żyć przeszłością i samuraj bardzo chciał dowiedzieć się, jakie nastroje powitają go teraz w stolicy tych uroczych blondasków. Oczywiście cały czas miał zamiar być tam tylko przejazdem, niemniej jednak opłacił podróż i wskazał kurs właśnie na północną część kontynentu.
Dokąd: Teiz
Czas podróży: 15 minut
Środek transportu: łódź (-100 ryo)

[Kuroi Kuma]

Spotkanko Klepki zakończone, jedni bardziej poobijani, inni mniej, niektórzy wcale jak właśnie Kuroi. Wyspany, wypoczęty, z nowymi siłami opuścił domek Seinara, mały przybytek, któremu nie sposób było odmówić uroku. Ciekawe kto zarządza tym wszystkim, gdy Pastuszek nie jest w domu? To pytanie musiało jednak poczekać do kolejnego spotkania grupki, bowiem teraz wypadałoby wyruszyć w drogę i... no właśnie, gdzie tu zacząć. Wiedział o wisiorach niewiele, chociaż dużo więcej niż inni shinobi, tak miejsce, gdzie takowy mógł się ukrywać dalej była zagadką. Nie mając za wiele do wyboru stwierdził, że najlepiej będzie zacząć w okolicach rodzinnych, tam gdzie największe znajomości, a może przy okazji jakiś dobry grosz się znajdzie. Gurda na ramię, krok w przód, na łódeczkę i cóż... Kuroiu wędruj tam, gdzie nogi Cię niosą.

Dokąd: Atsui
Czas podróży: 45min
Środek transportu: Łódź + dreptu dreptu

[Shinoko]

Czasu, do rozpoczęcia wędrówki ku krainie z piasku usypanej, było sporo. Najwidoczniej organizatorzy całego tego przedsięwzięcia trzęśli portkami na myśl o tym, iż bestie mogłyby się wydostać. I słusznie, choć one były akurat najmniejszym zagrożeniem. Na wszystko można się przygotować, ale jeśli obstawiasz konwój wątpliwie moralną osobą, to musisz zdawać sobie sprawę, że wiele spraw może pójść nie tak, jak sobie zaplanowałeś. Asai miała już sporo pomysłów na to, jak nieco rozweselić swoich „towarzyszy”. Szczególnie w podróży po pustyni; ogromnej, bezkresnej, dzikiej i niebezpiecznej.
Teraz natomiast korzystała z możliwości przyjrzenia się eskortowanym więźniom. Nie jakoś szczególnie, bo ich mordy mało ją interesowały, ale przynajmniej na tyle, by oszacować ich siłę bojową. Choć z boku mogła wyglądać na niezbyt rozgarniętego buca, to z całą pewnością zgadzało się tylko to drugie. Inteligencji bowiem nie w sposób było jej odmówić. Nawet wtedy, gdy wszystko wokoło zdawało się temu przeczyć.
— Chcesz być 81? — odparła, posyłając bachorowi zawadiacki uśmiech. Najchętniej już teraz złapałaby go za drobne, chuderlawe nogi i wrzuciła do klatki kanibala, ówcześnie wyłamując jedną z drewnianych belek. Ale to, cóż, zabawa na inny czas i miejsce. Musiała, choć nie chciała, dozować sobie przyjemność z tortur i rozlewu krwi. Jak to mawiał jej stały zleceniodawca „na wszystko przyjdzie pora”. A Shino skłonna była wykrzesać odrobinę cierpliwości, byleby zwieńczyć podróż w odpowiedni sposób.
Sękaty dźwięk bramy wezwał całą obsadę do wyjścia. Asai uplasowała się z tyłu. Jeśli jest jedna rzecz, której należy bezwzględnie przestrzegać, to przede wszystkim niepozostawianie nikogo za sobą. Gdyby tak zrobiła, cóż, to prawie jak powiedzieć „Hej! Wbij mi nóż w plecy!”. A to byłoby skrajnie głupie.
Mężczyźni, mający wspólnie maksymalnie 70 IQ, przeciągnęli powozy pod same podwoje, chroniące dostępu do twierdzy. Tam też stało się coś, co zasmuciło blondynkę; zbieranina półgłówków rozeszła się, a zamiast nich, do wozów podpięto konie. Liczyła, że okażą się, choć odrobinę przydatni. Niestety, dziadzio ponownie ją rozczarował. Mimo wszystko konie to dobra sprawa; są efektywniejsze, podczas wędrówki po piaszczystym terenie, niż ludzie.
W oczekiwaniu na załadunek odpaliła wcześniej nabitą fajkę. Podróż zapowiadała się na długą i męczącą, Asai nie przepadała za morzem. Było nudne i pozbawione walorów estetycznych. Nigdy zresztą nie należała do tego rodzaju wrażliwców, którzy doceniają piękno przyrody.
No nic to, czas w drogę. Bez oporów weszła na statek, plecami przybijając do barierek. Opis otoczenia był zbędny. Wszak co widać na morzu? Woda, woda i jeszcze raz woda. Było nad wyraz spokojnie, nawet więzione persony zdawały się odpłynąć w sen i nie tworzyć problemów. Trzeba było ich trochę rozruszać. Sprawdzić, czy morze jest rzeczywiście tak śmiercionośne, jak o nim mówią. Zwłaszcza że statek ruszył.
— Ty! — zawołała za jednym z półgłówków, którzy wczorajszej nocy napieprzali się między sobą. — Do nogi.

Dokąd: Antai
Czas podróży: 15 minut
Środek transportu: Łódź (fabularnie statek)
z/t

[Sayona Kidori]

---

Misja C
11/30
[/size][/center]

---

Hei odmachał Uzuru, przyjmując do wiadomości gdzie się będzie znajdować. Wypływanie z portu było zawsze delikatnym punktem każdej wyprawy, musieli opracować dokładny plan, kapitan osobiście stał na mostku, dyrygując sternikowi i omawiając coś z pierwszym oficerem, a oprócz tego co i rusz ktoś przybiegał się o coś zapytać i przestawić. Panowało ogólne zamieszanie przez jakiś czas, ale niedługo po tym jak ląd zniknął na horyzoncie wszystko zaczęło się uspokajać i wpadać w zapewne znaną wszystkim rutynę. Sojiro stał sobie przy burce i patrzył na morze, ignorując wszystko i wszystkich z wzajemnością, a do masztu podszedł jeden z marynarzy. Haguro rozpoznał w nim widzianego wcześniej, drugiego najważniejszego człowieka na łodzi, jej pierwszego oficera, zastępcę kapitana. Podniósł on głowę do góry, wypatrując go i zamachał do niego.
- Ej, nowy! Szefu kce ci przeszkolić trochu! - zawołał z tak silnym akcentem wyspiarskim, że nawet osobie która się wychowała na Lazurowym Wybrzeżu ciężko było go zrozumieć. Musiał być to jakiś dialekt z dalekiej części wyspy, mało używany i rozpowszechniony. Na szczęście, do pomocy przyszedł też jeden z marynarzy, który powtórzył jego słowa w znacznie bardziej zrozumiały sposób.
- Szef chce byśmy Cie podszkolili nieco - powiedział znudzonym tonem, jakby nie pierwszy raz to robił. W momencie gdy Uzuru zeszedł z masztu, czekała go wycieczka po całym statku, ze szczególnym uwzględnieniem uzbrojenia - paskudnych harpunów na długich drzewcach, przeznaczonych specjalnie do polowania na wieloryby. Inną, znacznie mniej przyjemną rzeczą były specjalne rodzaje lancy, które służyły do wyciągania ambry z wnętrza wieloryba. Wspominał także, że z wieloryba wycinają fiszbiny, czyli jak to ujął "takie ichnie, dziwne zęby" oraz wyciągają olbrot, czyli "dziwną maź z głowy", cokolwiek to dokładnie znaczyło.

[Uzuru Haguro]

Osiemnastolatek rozsiadł się wygodnie w bocianim gnieździe i chwycił w ręce leżącą tam lunetę. Obejrzał ją dokładnie, rozłożył i złożył kilka razy, by następnie spojrzeć przez jej szkło na powoli oddalający się ląd. Był to piękny widok, który na pewno zapadnie młodemu Haguro w pamięć. Sielanka na szczycie nie trwała jednak w nieskończoność i w końcu ktoś przylazł pod maszt, wyraźnie krzycząc w stronę Uzuru.
- Huh? - zadumał, próbując domyślić się, co wykrzyczał jego przedmòwca. Na szczęście po chwili pojawił się drugi jegomość, którego dało się zrozumieć bez większego problemu. Zlazł więc na pokład, stając naprzeciw facjat dwójki mężczyzn.
- Zatem chodźmy. - powiedział kierując słowa bardziej do marynarza niższego rangą i ruszył za nim w celu obeznania się ze statkiem i jego obowiązkami. Przez cały ten czas trzymał dłonie w kieszeniach od spodni i przytakiwał, uważnie przyglądając się obiektom wycieczki. Widok wielkich harpunów na wieloryby, aż przyprawił go o dreszcz zaniepokojenia.
- Nie sądziłem, że te skurwysyństwo jest takie ogromne. Ile ich potrzeba na jednego wieloryba? - odezwał się po raz pierwszy od dłuższego czasu, chcąc zaspokoić własną ciekawość.