Dom Seinaru

[Kyoushi]

• Białowłosy tuż po uporządkowaniu swojej krwi i miejsca, w które uderzył musiał wstać i strzepać pozostałości kurzu, który na niego osiadł. Odsunęli się od siebie po agresywnym zderzeniu, na szczęście widać, że ani jemu ani Pustynnemu Księciu nic się nie stało. Byli cali i zdrowi, jednocześnie nieprzygotowani na to, by spodziewać się takiego objawu agresji ze strony Seinaru po pijaku. W zasadzie gdyby nie Kuroi i jego igła to mogłoby skończyć się to o wiele gorzej. Czerwonooki niemal od razu zgodził się z bursztynowookim, który zasugerował by nigdy więcej nie polewać pastuszkowi. To było samobójstwo, z drugiej strony, wepchnąć go gdzieś i uchlać rozwiązuje wszelkie problemy z przeciwnikami. Rzucając stołami i domami, mógłby rozwiązać szybko każdy problem. Szermierz z Sogen zbierając się ruszył w trakcie rozmów do pokoju obok, wziął swoją zbroję, którą przywdział i zakrył płaszczem, który również na siebie zarzucił. Nie miał zamiaru drugi raz dać się nabrać na tę sztuczkę i dostać lepę zza ucha od pijanego samuraja. Nie komentował, bo nie było czego, ta misja, którą ma przejść będzie niezwykle ciężka.
  - Ja go nie ruszę, jeszcze przypadkiem oderwie mi łeb. – powiedział, rozkładając ramiona, przy okazji zakrywając usta dłonią, w geście ciszy tuż po wypowiedzi staruszka, który postanowił go upomnieć. Miał rację, przecież cholera wie co tego pijaka teraz obudzi. – Przenieście go na swoim piasku, w końcu jako jedyni nie będziecie musieli być przy nim. Myślę, że to najlepszy pomysł – dodał od siebie, spoglądając na Ichirou i na Kuroia, w końcu to ich piach był poruszany myślami na duże dystanse, w tym momencie to najbezpieczniejsze rozwiązanie dla tej sytuacji. Sam białowłosy poprawił wszelaki sprzęt, który miał przy sobie i w końcu zebrał się do wyjścia, zwijając swoją linkę z kunai na nadgarstek.
  - Myślę, że to było doskonałe zwieńczenie całego zebrania. Widzimy się niedługo, ruszam do Sogen by następnie zająć się poszukiwaniami informacji gdzieś dalej. Gdy tylko coś znajdę mam nadzieję, że najszybciej zdobędę o was informacje gdzieś na pustyni, choćby u Akaruia. Do zobaczenia panowie. – rzekłszy, ukłonił się lekko, uśmiechając, nie zapomniał o Akaruiu, któremu machnął także ręką na pożegnanie i opuścił gospodę szalejącego samuraja. Sam udał się w kierunku swojej osady.

z/t

[Ichirou]

Wybór niezbyt pokazowej chaty Pasterza z Teiz okazał się ostatecznie całkiem szczęśliwy, bo przynajmniej grupka zaoszczędziła na potencjalnych srogich stratach finansowych wynikających z rekompensaty za wyrządzone szkody w jakimś wynajętym lokalu. Dom gospodarza i tak wymagał solidnego remontu, więc dzisiejsza demolka mogła jedynie zmotywować Seinara do podwyższenia dość wątpliwego standardu.
Przywódca Klepsydry w tym momencie nie był jednak zbyt skory do doszukiwania się podobnych pozytywów w ostatnich wydarzeniach. Był zdegustowany może nie z samego faktu szaleństwa Seinara i powstałej zadymy, co z samego faktu, że został pokiereszowany i pobrudzony. Gdyby nie te dwa psujące humor elementy, to pewnie mógłby nawet stwierdzić, że było nawet zabawnie.
– Yhm, no dobra, przeniosę go piachem – zadeklarował, potem westchnął ciężko i powołał do ruchu swój surowiec z gurdy znajdującej się w jednym z kątów izby. Piasek wślizgnął się pod samuraja i otulił go, by następnie wraz z nim oderwać się od podłoża. Później Sabaku przetransportował adepta stylu pijanej pięści do jego sypialni i tam odstawił go na łóżku.
– Nie wiem, czy po jednej czarce można mieć kaca, ale moralniak będzie solidny – skomentował po powrocie do reszty, a potem z wielką ochotą zgarnął butelkę od kuroia i upił z niej solidny łyk alkoholu.
– To ja wskoczę w jakiś nowy ciuszek i możemy siąść gdzieś już na spokoj… O, Siwy, już się zbierasz? – przeniósł uwagę na Kyoushiego, który zgarniał swoje klamoty i szykował się do wyjścia. Ichirou był troszeczkę zdziwiony, ale wzruszył ramionami, bo nie było potrzeby go zatrzymywać. Zwrócił się więc do pozostałych, póki jeszcze byli w komplecie.
– No nic, sprawy mamy w zasadzie omówione, a że Seinar stracił rozum na chwilę, to nic nie zmienia. Ustalenia są dalej wiążące. Upewnię się tylko, że pastuch po pobudce będzie wszystko pamiętał – wyjaśnił, a potem skinął głową do białowłosego.
– Trzymaj się i powodzenia.
Później przeprosił pozostałych na chwilę i wygospodarował sobie w chacie jakiś cichy w kącik, w którym zmienił zestaw ubrań, bo zawsze miał przy sobie dodatkowy komplet. W nieco lepszym nastroju wrócił do pustynnych towarzyszy, uraczył się znowu alkoholem i może nawet jedzeniem, o ile cokolwiek dało się odratować. W międzyczasie podziękował kocurowi za kulinarne popisy, przeprosił za zaistniały incydent i odwołał technikę przywołania. Resztę tego długiego wieczoru spędził już raczej spokojnie i podejmując błahe sprawy, nieistotne wobec wielkich planów Klepsydry.
– Ciekawe, czy z tych obrad na temat międzyklanowego porozumienia cokolwiek wyniknie – rzucił mimochodem w trakcie luźnej konwersacji. Pociągnięty za język pewnie zdradził, że takie rozmowy trwają już od jakiegoś czasu. Nieco bardziej pociągnięty za język mógł pewnie jeszcze napomknąć, że jego zdaniem to Sabaku powinni w tych obradach odgrywać główną rolę jako ten ród, którego działania w ostatnich latach miały największy wpływ na politykę – chociażby sprawa zrównania się ze sobą klanów w Tsurai. Przy okazji też mógł stwierdzić, że w całym tym rzekomym porozumieniu najchętniej pominąłby kościany szczep albo przydzielił mu marginalną rolę.
– Kuroi, skąd wytrzasnąłeś te niedźwiedzie? – zapytał po jakimś czasie, bo fakt, że staruszek również nawiązał porozumienie z inteligentnymi zwierzętami był bardzo ciekawy. Ile jeszcze takich ras kryło się na kontynencie? Asahi był zainteresowany zdobyciem kolejnych tego typu kontraktów, bo były one gwarantem ogromnego wsparcia.
Prawdopodobnie był ostatnim ze wszystkich zgromadzonych gości. Jako przywódca grupy i jednocześnie kumpel gospodarza czuł się w powinności do poczekania, aż tamten wróci do świata żywych. Jeszcze tej nocy lub kolejnego dnia pożegnał więc pewnie pozostałych towarzyszy i został zniszczonej w chacie, wyczekując wybudzenia się ochlejmordy za trzy grosze.

[Akarui]

Szczęśliwej drogi już czas!

Dziadek wytłumaczył działanie swojej techniki powodującej paraliż ciała, co mocno zainteresowało lalkarza. Sama wiedza jednak nic mu nie dawała. Oprócz niej do wykonania jutsu potrzeba na pewno całkiem niezłego cela w rzucaniu senbonami, a tego rodzaju broni sam nawet nie używał. Potem, na całe szczęście, pomysł przeniesienia Seinaru na jakieś wygodniejsze posłanie został pochwycony, a zajął się tym sam Ichirou. Akarui jedynie odsunął się podziwiając, jak drobiny piasku wślizgują się pod ciało śpiącego i suną już razem z nim do pomieszczenia obok.

Jako pierwszy ze spotkania wypisał się Kyoushi, przyjaciele machnęli sobie na pożegnanie i tyle się widzieli. Po tak długim wspólnym podróżowaniu nagłe rozstanie było ciut dziwne, aczkolwiek potrzebne. Każdy z nich miał swoje cele i plany, ich drogi prowadziły w inne zakątki świata, jednak kiedyś jeszcze na pewno się przetną. Ichirou poszedł się przebrać a Akarui wyszedł razem z Kuroi'em na dwór. Starszy jegomość podszedł do swojego niedźwiedziego kompana, w czym lalkarz ni chciał przeszkadzać, więc tylko stanął w bezpiecznej odległości podziwiając widoki wyspy Teiz. Aż dziwne, że gdzieś na niej mógł się znajdować jeden z demonów? Teraz nie była jednak dobra chwila na poszukiwanie tak niebezpiecznego miejsca.

Niedługo później z chatki wyszedł Ichirou, przebrany już w czyste ciuszki. Przyszła więc pora na ostatnią wymianę zdań i obranie nowego celu podróży. Akarui zwrócił się do członków klanu Sabaku: - Też będę się zbierał. Najpierw ruszę do Shigashi, muszę pogadać z mamą. Panowie spokojnie mogli skumać, co kryje się pod tymi słowami, w końcu mówił o tym podczas zebrania, - Potem ruszę do Sabishi. Ciekawe, jak zareaguje moja Shirei-kan na wieść, że dołączyłem do organizacji pozaklanowej, hehe... Zwrócił się teraz wprost do Ichirou: - Dzięki za przyjęcie, szefie. Widzimy się przy następnej okazji. Oby bogatsi o nowe informacje. Machnął dłonią na pożegnanie i ruszył na południe.

z/t

[Seinaru]

Kolejny dzień przynosi nam nowe szanse. I wierzę, że nie skończy się tak jak zawsze. Ile razy już mówiłem tak? Znowu przyszedł błogi sen i Seinaru czekał już na nowy dzień.
W swoim łóżku, na poduszce z piasku spał sobie Mały Książę. Zanim jednak wrócił z powrotem na swoją planetę minęło sporo czasu, bo dobrych kilka, może kilkanaście godzin? Pobudka jednak nie należała do najprzyjemniejszych. Już podnosząc się z posłania samuraja przeszył ostry ból głowy, a w ustach miał taki paskudny niesmak, jakiego nigdy dotąd nie czuł, o oddechu już nawet nie wspominając.
- O kurczaki... - Złapał się za bolącą głowę i zwlekł się z łóżka. Spojrzał na swoje spodnie.
- O kurczaki... - Powtórzył, przechodząc z sypialni do salonu, gdzie siedział już tylko Ichirou.
- O kurczaki... - Wydukał z siebie, gdy zobaczył co zastał. Połamane meble (nawet stół!), brudne całe wnętrze (nawet sufit!) i do tego brak gości, których mógłby za to przeprosić.
Seinaru miał w głowie przebłyski tego, co się stało. Pamiętał że pił, że potem ktoś go zdenerwował i że rozpętała się z tego niezła chryja. Wtedy jednak nie wyglądało to aż tak malowniczo, jak teraz na trzeźwo.
- Hej... Szefie... - Odezwał się nieśmiało do Asahiego. Wiedział że nieźle narozrabiał i czuł się trochę tak, jakby zaraz miał tłumaczyć się rodzicom. Myślał że ten "szef" zapewni mu łagodniejszy wymiar kary.
- Nie wiem co powiedzieć. - Powiedział, nie wiedząc co innego mógłby teraz powiedzieć. Spodziewać się krzyków, zrozumienia, obrócić to wszystko w żart. Było mu bardzo głupio i nie chodziło tu nawet o to, że czekają go długie godziny sprzątania.
- Bardzo mi przykro. Powiedz, nikomu nic się nie stało? - Zagadnął po chwili jeszcze raz, żeby jednak zacząć jakąś normalną konwersację.
- To był pierwszy raz gdy piłem coś takiego. Nie chciałem popsuć imprezy. - W jego głosie było słychać poczucie winy i smutek. Nie wiedział w jakich nastrojach i czy z pretensjami Akarui, Kyoushi i Kuroi opuścili mieszkanie, ale może to i lepiej, że nie będzie musiał teraz patrzeć im w oczy.
Podszedł do ocalałych kuchennych szafek, aby nalać sobie trochę wody i wypić gdzieś ze cztery kubki jeden za drugim.

[Kuroi Kuma]

Zaśmiał się pod noskiem słysząc słowa Kjudasza, który w sumie chyba nawet trochę bał się pastuszka. To już nie ten luz, ta maniera pełna chaotycznego, lecz nadal spokoju. Tutaj samuraj był faktycznym zagrożeniem i mało kto chciał by teraz go budzić z tego pięknego snu. Czemu zaś Kuroi nie przeniósł go swoim piachem w odpowiednie miejsce? Bo Seinaru był zaszczany... Staruszek traktował piasek jako kogoś niesamowicie sobie bliskiego, miał go ze sobą cały czas, przez cały dzień, noc, nie opuszczał go nawet na chwilę. Jakby się czuł, gdyby ten sam piach byłby teraz oszczany, zamknięty w jego gurdzie? Zupełnie tak, jakby zdradził samego siebie, jakby strzelił bliskiej osobie w twarz i odszedł z uśmiechem na ustach. Prędzej zrobiłby to rękoma, niżeli piaskiem. Wzruszył więc ramionami na słowa białowłosego, skoro samuraj sam wyraził chęć się napić, to musiał brać odpowiedzialność za swoje czyny. Każdy z nich był kowalem swojego losu.
-Moralniak to chyba najlepsze co może go spotkać. Nie wiem co byś zrobił, gdybyś obudził się w swoich ekskrementach, zwłaszcza w takim towarzystwie, heh - zwrócił się do Diabołka i zaśmiał się pod noskiem, wyobrażając sobie jak będzie wyglądało wybudzenie samuraja ze snu -Spokojnie, nikt nie da mu o tym zapomnieć, uwierz mi - wyszczerzył kły, bo ta opowieść przetrwa wieki, jak zwycięzca turnieju na Klifach, później walki dodatkowej w kraju samurajów po jednym kielonku zaczął szaleć i się oszczał. Piękne to, trzeba celebrować takie chwile, że nie jest się tym, o kim mowa w takowej historii. Sam Staruszek nie zamierzał się przebierać, bowiem musiał swoje odzienie po prostu przeprać w jednym z przybytków, gdzie będzie na to czas i miejsce. Usiadł więc koło niedźwiadka, przyglądał mu się przez chwilę, wpatrzony jak w obrazek na to jak Chinmoku mimo tego wszystkiego nadal potrafi wrócić myślami do jakiegoś spokojnego miejsca. Bez strachu, bez irytacji, zdenerwowania. Postanowił że skorzysta z chwili i zrobi dokładnie to samo. Położył więc dłonie na kolanach, przymknął oczy niezdając sobie sprawy, że dosyć sporych rozmiarów niedźwiadek mu się przygląda kątem oka.
-Pozwól płynąć energii przez siebie, poczuj jak płynie, jak się wzburza, jak ponownie robi się spokojna. Nie próbuj jej się opierać, po prostu ją zaakceptuj - powiedział po dłuższej chwili, na co Staruszek stwierdził, że chyba faktycznie będzie musiał tak zrobić i... odpuścił. Nie zwracał więc większej uwagi na Akaruia, ten chłopaczek był akurat jednym z rozsądniejszych z Klepsydry, można było się przy nim odprężyć i nie musieć obserwować co takiego zaraz odwali. Trwał tak ze swoim towarzyszem przez dłuższy czas, pozwalając sobie na chwilę odpoczynku, po czym otworzył oczy, zrobiło się ciemniej. Podziękował swojemu towarzyszowi, ukłonił się jak uczeń do swojego mistrza, a Chinmoku tylko skinął głową i puff - zniknął.
-Porozumienie? Coś mnie ominęło? - zapytał słysząc słowa Ocirka, bowiem nie miał pojęcia o co mu może chodzić. Jakby dosłownie najmniejszego, co chyba było widać po jego twarzy.
-Ah... powiedzmy że zainspirowałem się Twoimi kociakami, chociaż wyszło to bardzo przypadkiem. Chociaż nie żałuję, jeśli mam być szczery - wzruszył ramionami, uśmiechnął się delikatnie, przypomniał sobie słowa miśka, którego uratował tamtego dnia. Jak wielki wpływ to miało na jego życie, jak zmieniło się jego podejście. To już nie tylko coś, co może wspomóc Cię w walce, to coś więcej mój drogi.
-Do zobaczenia Akarui, szerokiej - pomachał na pożegnanie medykowi i cóż... zostali więc we trójkę. Kuroi wolał także poczekać do rana, niżeli wyruszać tak wieczorem. Wolał na wszelki wypadek sprawdzić, czy Seinar nie będzie potrzebował interwencji medyka po takich wygibasach, jakich dopuścił się poprzedniego dnia. Gdy Pastuszek się obudził Kuma był na zewnątrz, kontynuował to co robił poprzedniego dnia - skorzystanie z chwili, gdy jest spokój, gdy można wyciszyć swój umysł, popracować nad nim. Gdy wrócił do domu samuraj już wstał i chyba zdawał sobie sprawę z tego, że poprzedniego dnia cosik nie pykło.
-Witaj Pastuszku. Jak się spało? Niezbyt mokro? - wyszczerzył do niego swoje kły, szpileczka wbita, będzie boleć przez długi czas, zapamiętaj dobrze ten ból mój drogi -Nikomu nic się nie stało - co dziwne patrząc na to ile żeście tutaj... napsocili. Dobrze się czujesz, zero bólu, zwłaszcza w plecach? - spytał zainteresowany, bowiem tam wcześniej tkwił senbon, który powalił samuraja i lepiej, gdyby nic tam się nie zaogniało.

[Ichirou]

– Po tej rebelii zaczęli gadać na wyższych szczeblach o czymś większym, a Jou myśli dosyć perspektywicznie. Raz mnie nawet zapytał o cesarzowanie, ale chyba chciał mnie tylko wybadać. Nie spieszy mi się aż tak bardzo przyklejenia dupą do tronu. Miałbym sobie odmówić ujrzenia Seinara, który kopie w zad kolejnego demona? – odpowiedział, obracając pod koniec sprawę w żart. Nawet jeśli chęć władzy gdzieś tam w nim tkwiła, to nie zamierzał się z nią obnosić.
Towarzyskie spotkanie gdzieś na zadupiu w Teiz okazało się krótkie i niesamowicie intensywne. Teraz było już po wszystkim - co było do ustalenia zostało ustalone, co było do wypicia zostało wypite, a co do rozwalenia zostało rozwalone. Pozostali goście opuścili zrujnowaną chatę gospodarza i pozostał w niej już tylko przywódca grupy oraz główny bohater wczorajszego szaleństwa.
Ichirou nie zamierzał budzić swojego wspólnika. Niech się chłop chociaż trochę wyśpi, a te kilka godzin nie robiło żadnej różnicy. Asahi miał przynajmniej czas żeby również się kimnąć, a z samego rana bez pośpiechu zająć się wszystkimi czynnościami higienicznymi, które były nieodłącznym elementem jego codzienności. Przy okazji obejrzał z niesmakiem wszystkie swoje sińce, których podczas burdy zarobił więcej niż w trakcie zmagań wojennych w Prastarym Lesie czy podczas rebelii w Tsurai. Gdy już odświeżył się i pokręcił parę chwil po okolicy. Dopiero wtedy zaczynało mu się nudzić. Wrócił się do głównej izby, rozsiadł się wygodnie na siedzisku, zakładając nogę na nogę, i skierował spojrzenie bursztynowych oczu gdzieś w bliżej nieokreśloną dal, byleby tylko nie patrzeć się na wszechobecny bajzel.
Panicz wreszcie wrócił do świata żywych, a raczej półżywych. Sabaku z uśmieszkiem drwiny przyglądał się samurajowi, który próbował ogarnąć swoje niedawne wyczyny.
– Poobijałeś trochę mnie i Siwego, ale wszyscy żyją i chyba nikt się nie obraził – uspokoił Keia luźnym tonem, a potem westchnął cichutko.
– No ja też nie wiem, co to było. Pierwszy raz widziałem, żeby ktoś złapał takiego świra po jednej czarce. Gdyby nie ten całkowity brak opamiętania, to bym ci radził walczyć na rauszu. Siły miałeś w cholerę, a zwinny byłeś jak jakiś gepard. No dobra, pijany gepard, ale za to cholernie nieprzewidywalny – zrelacjonował na spokojnie, gdy skacowany Seinar rzucił się do wodopoju.
– Pomijając burdę to i tak wyszło całkiem nieźle. Chłopaki wiedzieli więcej, niż mogliśmy przypuszczać. O ile tylko nas nie oleją i przyłożą się do sprawy, to będzie z nich pożytek. Coś z tego będzie, mówię ci, warto w to brnąć – skończył z nieco motywującym tonem, chociaż wspólnika raczej nie trzeba było specjalnie inspirować do działania.
Posiedział jeszcze troszkę, pogadał przy tym o pierdołach, o ile Kei miał w ogóle siły do jakiejkolwiek rozmowy. Jeżeli nie, to zebrał po prostu nieco szybciej. Tak czy inaczej, wkrótce i na Ichirou przyszła pora.
– No to powodzenia z tą mafią. Weź ich rozjeb przynajmniej tak dobrze jak wczoraj swój salon – pożegnał się żartobliwie, a potem odszedł w swoim kierunku, zaciągając okrywającą go wierzchnią warstwę materiału, bo strasznie pizgało. Powrót do rodzinnego, cieplutkiego regionu był całkiem przyjemną wizją.

[zt] z Kuroiem -> Szlak transportowy

[Seinaru]

Okazało się, że nie tylko Ichirou poczekał, aż Seinaru wybudzi się ze swojej pijackiej drzemki. Do domu po chwili wszedł również Kuroi, który chciał chyba upewnić się, że jego interwencja nie była w żaden sposób tragiczna w skutkach. Kei jednak czuł się dobrze, o ile można tak o sobie mówić, gdy jest się na pierwszym w życiu kacu.
- Plecy nie, tylko głowa... - Odpowiedział Kumie żałosnym głosem. Seinaru pierwszy raz w życiu poczuł, co pijacy mają na myśli, gdy następnego dnia mówią, że słyszą nawet jak trawa rośnie. Keiowi zależało teraz przede wszystkim na świętym spokoju, więc nie zatrzymywał już dłużej swoich gości.
- Fajnie, fajnie... bardzo fajnie. - Jego odpowiedź na wnioski Ichirou była może i nieco lakoniczna, ale musieli zrozumieć jego stan. Nie odprowadzając ich nawet ponownie do drzwi wyjściowych, Seinaru przeszedł do łazienki, gdzie umył się, przebrał w czyste ubrania i poszedł spać jeszcze na jakieś dwa dni.

---

Sam nie wiedział ile spał, ale gdy obudził się w środku któregoś dnia, wokół resztek jedzenia nieposprzątanych jeszcze po demolce unosiło się już mnóstwo much. W całym domu śmierdziało jakby właśnie coś w nim zdechło. Najpierw zebrało mu się na wymioty, ale zdążył dobiec do drzwi i uchylić je, potem okna. Rozpoczął sprzątanie, które zajęło dobrych kilka godzin, a potem jeszcze następne kilka na przytachanie z osady portowej nowych egzemplarzy połamanych mebli. Cóż, nie rozpaczał bardzo na tym, że stracił chyba twarz i trochę godności przed kolegami z Klepsydry. Ciężej było mu pogodzić się, że plamy na ścianach i suficie wciąż był widoczne mimo intensywnego szorowania i chyba trzeba będzie zetrzeć je z desek japońskim średniowiecznym odpowiednikiem papieru ściernego. Ostatecznie jednak w domu znowu dało się mieszkać, a Seinaru postanowił pobyć w nim jeszcze trochę i potrenować, zanim uda się w kolejną długą drogę. Miał nadzieję, że tym razem będzie ona naprawdę niebezpieczna.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

  Ukryty tekst

[Seinaru]

  Ukryty tekst

[Seinaru]

  Ukryty tekst

[Seinaru]

  Ukryty tekst

[Seinaru]

  Ukryty tekst

[Seinaru]

  Ukryty tekst

[Seinaru]

  Ukryty tekst

[Seinaru]

  Ukryty tekst