Dom Seinaru

[Shinoko]

Kobieta poczuła się szalenie urażona odpowiedzią włodarzy. Przyzwoitka, ażeby jej, jak najwyraźniej myśleli znajomi Kumy, wścibskie ucho nie usłyszało żadnych cennych informacji. Przewróciła oczyma, odruchowo marszcząc brwi i czoło. W poważaniu miała względy bezpieczeństwa i, zdawać by się mogło, mniej lub bardziej przyjazne nastawienie. Rozumiała powagę sytuacji i ichnią chęć zabezpieczenia własności intelektualnej.
Niemniej jednak postanowiła posłusznie opuścić ruderę i wyjść naprzeciw porywistemu wiatrowi, którym to odznaczało się ta mieścina. Eskortowana w towarzystwie dwóch przywołańców niczym zbieg albo inny złoczyńca poczyniła kroki ku wyjściu. Widzianą, kątem oka, łapę niedźwiedzia gwałtownie zbyła dłonią. Zwierzęta widniały w świadomości Asai jako brudne i głupie. Nic zatem dziwnego, iż fakt wybrania ich do „pilnowania”, wzbudzał w niej odrazę i złość, której zresztą nie starała się pozbyć.
Smagnięta jednym z wielu podmuchów zbliżyła się do budynku, szerzej określanego jako stodoła, ignorując słowa przywołańca. Dość… niegrzecznie. Choć jej charakter zdawał się skrywać znacznie mniej przyjemne rzeczy, aniżeli tylko brak chęci do konwersacji. Wściubiła łeb za drewniane podwoje, wzrokiem szukając czegoś, co najmniej wartego jej uwagi. A było tam, cóż, pusto. Nie uświadczyła ani zwierząt, ani sterty broni, ani też jadła. Niczego, czym mogłaby nasycić swój umysł.
W następstwie braku zajęcia skierowała się ku studni, z której, nauczona zresztą doświadczeniem, wydobyła wodę. Wpierw zanurzyła w niej dłonie, a posiniaczone ręce wkrótce pokryły się ciarkami. Blondynkę przeszedł gwałtowny dreszcz, który wyładowała równie gwałtownym potrząśnięciem głową. Przez chwilę wpatrywała się w lustro wody, podziwiając odbijającą się w niej twarz. Chociaż „podziw”, w tym akurat przypadku, wydał się, całkiem słusznie, skrajnie karykaturalnym określeniem. Wciąż wilgotne dłonie zatopiła w we włosach i pociągnęła nimi aż po same końcówki.
W porywie niesłabnącej chęci wypicia wszelkiego alkoholu tego świata sięgnęła ku pochowanym butelkom i poczęła je kolejno wykańczać. Nigdy nie należała do osób cierpliwych; na ogół działała gwałtownie, oczekując równie natychmiastowego efektu działania. Czekanie było więc marnotrawstwem czasu, który mogła poświęcić na sprawy większej wagi, aniżeli towarzyszenie dziadkowi. Choć pierwotnie zaoferowała swoją kandydaturę jako „przydupasa”, równie szybko zdała się z niej wypisać. Właściwie po godzinie, a może nawet wcześniej.
Niepostrzeżenie, niemniej chwiejnym krokiem, oddaliła się od miejsca zdarzenia, nie pozostawiając po sobie żadnej wiadomości czy znaku, czym pewnie narazi się Kumie. Aktualnie jednak nie dbała o sympatię kogokolwiek, więc wiszącą nad nią gilotynę zdała się całkowicie zignorować.

z/t