Północny las

[Takashi]

Misja rangi D
Uzuru Haguro

13/15

Sprytny plan z wykorzystaniem prostej, a zarazem niezwykle użytecznej zdolności wręcz nie miał prawa się nie udać. Tym bardziej, że zwierzę było niczego nie świadome i teraz smacznie sobie odpoczywało. Sam Futoshi nie spodziewał się wykorzystania ostrzy shuriken'ów w ten sposób, pierwszy raz w swoim życiu widział kogoś, kto tak dobrze posługiwał się bronią miotaną. Chłopak zaprezentował naprawdę wspaniałą sztuczkę, przez co oczywiście dzik został powalony. Początkowo zataczał się jeszcze przez kilka metrów, tracąc resztki sił, jednak ostatecznie padł bez ingerencji myśliwego, który czekał na niego kilka kroków dalej.
-Łaaał, to było niesamowite. Jak to możliwe, że twoja broń leciała w taki sposób?! - dla zwykłego człowieka rzeczywiście mogło to stanowić nie lada widowisko, które nim wstrząsnęło.
Niby było już po wszystkim, ale bydle trochę ważyło i pozostawał problem przetransportowania go. Mógłby się bardzo postarać, ale chyba sam nie byłby w stanie donieść całego do własnego gospodarstwa samemu, potrzebował pomocy. Mógłby wypatroszyć zwierzaka na miejscu i odciąć niepotrzebne elementy, ale nie chciał marnować nawet odrobiny dobrego, świeżego mięsa, niepotrzebnymi nakarmiłby swoje psy.
-Słuchaj, to mam do ciebie jeszcze jedną prośbę. Pomóż mi zanieść cielaka do domu, zapłacę ci z góry, tylko zgódź się. Mieszkam nie tak daleko na południe stąd. - mówił błagalnym tonem, już szykując pieniądze.

Łowca Futoshi

[Uzuru Haguro]

Ostrza gwiazd wirowały w powietrzu omijając konary drzew bez większego problemu. Ostatecznie trafiły w zwierzę, jednak rzut nie był na tyle celny by oszczędzić mu cierpienia. Ten zrobił jeszcze kilka kroków i padł. Dopiero wtedy osiemnastolatek wyprostował posturę i robiąc kilka kroków, zbliżył się do martwego już celu.
- Nishishi... To nic trudnego. - zaśmiał się cicho po komplemencie i krótko stwierdził fakt, choć ten rzeczywiście mógł być zależny od punktu postrzegania. Młody Uzuru doskonale pamiętał jak za dziecka podziwiał wyczyny swojego mistrza, będąc jedynie nieopierzonym żółtodziobem. Kucnął na chwilę przy dziku, by wyjąć z niego swoją należność i spojrzał się na Futoshiego.
- Zapłacisz później, a teraz zwiąż mu czymś kończyny. Jeśli chcesz żebym go z Tobą dźwigał, to wiedz, że nie zamierzam pobrudzić się jego krwią. Już i tak mam wyrzuty, że to ja pozbawiłem go życia. - oznajmił dając tym samym upust swojemu sumieniu. Zaczekał przy zdobyczy, aż myśliwy wykona swoją robotę, by następnie dźwignąć z nim zwierzynę do jego chaty.

[Takashi]

Misja rangi D
Uzuru Haguro

15/15

Może rzeczywiście dla shinobi'ego było to "nic trudnego", natomiast dla cywila niepotrafiącego korzystać z chakry - to był nie lada wyczyn. Wystarczyła prosta zdolność i zwierzę padło, teraz trzeba je było przetransportować do gospodarstwa myśliwego. Miał już przygotować wypłatę za pomoc dla ninjy, jednak ten poprosił go o wstrzymanie się do momentu, w którym wszystko dobiegnie już końca i będą mogli się rozejść. Trzeba przyznać, było to bardzo honorowe z jego strony.
-Ah, no okej, jak chcesz. - odpowiedział i zaczął przygotowywać truchło.
Związał linką kończyny dzika, po czym chwycił jakąś wielką gałąź i przewlókł ją w miejscach, gdzie były supły, tym sposobem cały ciężar znajdował się na gałęzi, którą mogli chwycić z dwóch stron. Przód należał do Futoshi'ego, który musiał prowadzić też drogę do domu, z tyłu chwycił więc Uzuru. Po niedługim czasie udało im się dotrzeć do niewielkiej drewnianej chatki, przy której żona z dzieckiem czekali na powrót głowy rodziny. Machali zadowoleni i ucieszeni, że nic mu się nie stało, a ich oczy aż zaświeciły się na widok tak wielkiej zwierzyny, którą udało dostarczyć. To oznaczało prawdziwą wyżerkę i ogromne zapasy, których teraz tak bardzo potrzebowali.
-Gdyby nie ten młodzieniec, wróciłbym z pustymi rękami. - pochwalił shinobi'ego do rodziny, uśmiechając się przy tym szczerze, po tym wyjął z kieszeni mieszek z odliczoną kwotą. -Nie ma tego dużo, ale może chociaż to będzie w stanie zrekompensować ci czas, który straciłeś na pomoc. Tyle mięsa i tak kosztowałoby w mieście więcej, także śmiało mogę stwierdzić, że i tak na tobie przyoszczędziłem. Nam pieniędzy wystarcza na wszystko, a jedzenie wolimy sobie organizować sami. Dziękujemy.
Wyglądało na to, że to już koniec. Głowa rodziny zabrała ciało i przeniosła je na tył domu, by dokonać wszystkich czynności koniecznych z obróbką i przygotowaniem. Młody dzieciak pomagał ojcu, zaś matka zajęła się przygotowywaniem wszystkiego, co potrzebne do gotowania. Z pewnością jedzenia starczy na długo.

Misja zakończona sukcesem!

Łowca Futoshi

[Uzuru Haguro]

Po niedługim spacerze mężczyźni dotarli w okolice chaty myśliwego. Już z daleka można było dostrzec kobietę z dzieckiem wyczekujących powrotu Futoshi'ego, co dało młodemu ninja do myślenia. O ile wcześniej przejmował się faktem zabicia zwierzyny, tak widok szczęśliwej rodziny odgonił te myśli na bok pozostawiając jedynie zadowolenie. Po dotarciu na miejsce, chłopak odłożył zdobycz i przywitał się prostym skinięciem głowy.
- Nishishi... - zaśmiał się cicho po komplemencie, czesząc jedną z rąk swą czuprynę.
- Arigato. - podziękował wpierw podając mu dłoń w celu uściśnięcia ręki. Po tym geście oznaczającym koniec ich współpracy, przyjął przekazywany mu mieszek z pieniędzmi i schował go w torbie uwieszonej na lędźwiach. Jeszcze raz skinął głowa do całej trójki w celu pożegnania i obracając się na pięcie, ruszył w kierunku portu. Teraz zostało mu zaliczyć jakąś tawernę, całe te zlecenie przyprawiło go o burczenie w brzuchu...

[Sayona Kidori]

---

Misja C
1/15
[/size][/center]

---

Północy las nie był najbardziej uczęszczanym miejscem.. A może, ujmując to dokładniej, to samo Teiz nie należało do gęsto zamieszanych obszarów, zaś las był dodatkowo niezbyt powszechnie odwiedzany. Co niby można by tutaj zrobić? Zimno, więcej owiec niż ludzi, a i nawet na północy tych owiec za wiele nie było. A jednak ludzie tu mieszkali, przystosowali się do trudnych warunków i mieli własne sposoby powody by tu żyć i sposoby na to, by przetrwać. Nawet drogi tutaj były zarośnięte, momentami wręcz zanikały lub prowadziły donikąd, przynajmniej dla kogoś nieobytego z tym terenem. Na szczęście, Uzuru był obeznany, choć nieco się zdążyło tutaj zmienić.
W chwili gdy zaczął się zbliżać do końca lasu, usłyszał za sobą dość znajomy dźwięk. Tętent koni i skrzypienie drewna można było łatwo zidentyfikować jako jadący w jego kierunku wóz, nawet jeszcze zanim zdążył go zobaczyć. Gdy wyłonił się zza zakrętu, Haguro mógł zobaczyć nieco zmęczonego, krępego konika i również wymęczonego, przygrubego mężczyznę, otulonego w ciemnoszare futro, siedzącego na koźle wozu okrytego znoszonym materiałem.
- Hooo... - widząc chłopaka na drodze, mężczyzna ściągnął lejce, zatrzymując parskającego konia, który z rozpędu przeszedł jeszcze kilka kroków, po czym zaczął machać łbem. Ciemnowłosy, nieco starszawy facet uśmiechnął się do Uzuru przyjaźnie.
- Chłopcze, potrzebujesz podwózki? - zawołał do niego, machając w jego stronę dłonią - Jadę do portu, może będzie ci po drodze? Mi tam towarzystwo nie przeszkadza, a wóz i tak pusty, to i Ayu się nie obrazi - wskazał ręką na konika, który to prychnął, najwyraźniej rozpoznając swoje imię w gadaninie właściciela.
- Jestem Sojiro, a to, jak wspomniałem, Ayu - przedstawił się, przesuwając się na koźle, by zrobić mu miejsce.

[Uzuru Haguro]

Osiemnstolek krocząc z ukrytymi przed mrozem rękoma w kieszeniach od spodni rozmyślał już nad tym, co spożyje po dotarciu do najbliższej jadłodajni. Doskonale znał menu tutejszej kuchni i aź mu ślinka pociekła na myśl o pysznościach, które miał w zwyczaju jadać za dziecka. Z jego zamyślenia wyrwał go wyraźny dźwięk zbliżającego się powozu.
- Oho... - pomyślał kierując swoje spojrzenie w kierunku, z ktorego docierał odgłos. Chwilę później jego oczom ukazał się niegroźnie wyglądający jegomość, który jak po chwili się okazało szukał towarzystwa lub pomocy. Życie nauczyło chłopaka, że w tych czasach rzadko kiedy ludzie są bezinteresowni. Nie widział jednak powodu, by nie skorzystać z oferty podwózki, w końcu przyszła już zima i wędrówka pieszo nie należała do najprzyjemniejszych, zwłaszcza przy tak skąpym odzieniu, w jakim nosi się młodzik.
- Na pewno się nie obrazi? Hahaha. - Zapytał żartobliwie, po czym roześmiał się przyjaźnie. Podszedł do klaczy i ostrożnie pogłaskał ją jedną ręką po karku, a drugą po pysku. Nie byłby w końcu sobą, gdyby nie poświęcił choć chwili uwagi tak wspaniałemu zwierzęciu. Zaraz po tym wdrapał się na wóz i zasiadł na przygotowanym dla niego miejscu, wcześniej ściskając dłoń nowo poznanego mężczyzny.
- A ja Uzuru, miło was poznać. - odparł rozsiadając się nieco wygodniej.
- Spadłeś mi z nieba, całkiem niedawno targałem tędy dzika z tutejszym myśliwym. Chyba szczęście mi dzisiaj sprzyja. Skąd wracasz? A może w jakim celu przybyleś do Teiz? - rozwinął po chwili chcąc jakoś zagaić rozmowę, gdyż zdecydowanie nie należał do tych, którzy lubią siedzieć cicho.

[Sayona Kidori]

ZT dla Uzuru. Tutaj dalej http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 50#p156850

[Arii]

1/21

Legendy Teiz - Zaginieni
Misja S - Kyoushi

---

Upadek ogromnego zakonu w portowej osadzie był sensacją przez chwilę na wyspie, ale bardzo szybko minęło, gdy samuraje zaczęli wyciągać brudy Wiecznego Płomienia dla ludzi. Wyjaśniło się w trakcie trochę ostatnich zaginięć. Ludzie stali się jeszcze bardziej nieufni, ale jakby sami do siebie się zbliżyli. Trzeba było wiele naprawić i odbudować... A bez pomocy zakonu wszystko stanęło, ponieważ finansowanie również się skończyło. Były plusy i minusy tego wszystkiego. Ale to już zupełnie na inną okazję, ponieważ najważniejsza postać związana z upadkiem Wielkiego Zakonu Wiecznego Płomienia wyruszyła w swoją dalszą wędrówkę, kontemplując nad tym, że na tym świecie byli ludzie, którzy jednak mogli być dla niego przeciwnością losu. Rany zostały mu zaleczone przez medyków samuraja a samemu ruszył dalej, szukając jakiś wyzwań. Skończył w ogromnym i mrocznym lesie idąc ścieżką do przodu. Przez ostatnie kilka kilometrów nikogo nie napotkał, nikt go nie zaczepiał, nawet nie wyczuwał niczyjej obecności obok siebie.
Im głębiej był w lesie tym mgła się nawarstwiała i czuł jak wilgotność się zmienia. Zrobiło się chłodniej przez mocny, porywisty wiatr, który poruszył koronami drzew. Co słabsze liście opadły na ziemię a do jego uszu doszedł świst lecących w jego stronę shurikenów.
Jednak ktoś tutaj był.

---

Dialogi:

[Kyoushi]

Białowłosy kontynuował swoją przygodę na Teiz. To jeszcze nie był moment, w którym miał wrócić do Kotei by stawić czoła przybyszom. On i kot potrzebowali więcej czasu na asymilację i zgłebienie siebie. Wielogodzinne dysputy i dopuszczanie do siebie wszystkiego co było lub mogłoby się wydarzyć, włącznie z jego śmiercią, wiązało się z tym, że i Matatabi na chwilę by przepadła. Nie zamierzali do tego dopuścić, we dwoje dumnie krocząc przed siebie. Historia i wydarzenia spowodowane powstaniem tego pierońskiego zakonu go zainteresowały, więc poświęcił parę dni na pozostanie tutaj i splądrowanie, a dokładnie zinwigilowanie tego problemu. Szukał kolejnych wyzwań, wiedząc, że niektóre będą mu narzucane z góry z istoty przynależności do takiego, a nie innego klanu.
Według niego miał jeszcze czas i tego się trzymał, a sama Nibi nie informowała go o nadejściu jej brata. Dzięki temu mniej więcej wiedział na ile może sobie pozwolić. Jeszcze te osoby i ekscelencja, które go zaintrygowały stały się dla niego celami do wyeliminowania. Ten dzień w końcu musiał kiedyś nastać, a idąc mrocznym lasem, nawet nie wiedział co może go spotkać i w jaki sposób na niego wpłynie. Czy będzie to miało odzwierciedlenie w jego podróży i dalszym poszukiwaniu płomyka czy innego cholerstwa? Kto wie. Przez bardzo długi czas nawet nikogo w tym lesie nie wyczuł, co mogło wydać się podejrzane, jednak nie wyglądał on zbyt przyjaźnie, więc może to dlatego brakowało tu jakichkolwiek istot. Plądrował ziemi Teiz jakby były jego własnymi, szukając możliwych poszlak w terenie i bliskich mu wioskach czy też miejscowościach. W kolejnych momentach nawarstwiała się mgła, która utrudniała widoczność, więc nie mógł z czasem polegać tylko na wzroku, skupiając się w o wiele większym stopniu na słuchu, jeżeli tylko mleczna zasłona była aż tak dotkliwa.
Dzięki skupieniu usłyszał coś, co mogłoby go zaskoczyć, gdyby był młokolem z mlekiem pod nosem. Jednak nie w tej chwili. Nie liczył ile tego było, ale nadlatywały w jego stronę shurikeny. Nie zamierzał długo nad tym dywagować, mogły być pułapką, więc zbijanie ich z toru mogło narobić mu szkód. Skoro je słyszał, to nie mogły umknąć jego nieludzkiej percepcji. Uniknął ich schodząc z trasy w jedną ze stron, mocnym wybiciem w tamtę stronę, dosłuchując czy przypadkiem ów shurikeny nie wracają, będąc zaplecione o stalowe linki, a może kolejne pociski nie zostały w niego wysłane. Jedną rękę skierował na rękojeść katany, która wiernie przypasana była u jego lędźwi. Był gotowy na kolejne uniki, idąc pewnie w kierunku, z którego prawdopodobnie zostały wyrzucone bronie miotane. Ktoś się chyba diabła w czystej postaci nie boi...

[Arii]

2/21

Legendy Teiz - Zaginieni
Misja S - Kyoushi

---

Ah kiedy minęły te wszystkie lata? Gdy był młodym, niedoświadczonym shinobim i mógł wpaść w tak prostą nic nieznaczącą pułapkę? Teraz jednak miał już prawie trzydziestkę na karku i dobrze wiedział, jak rozróżnić dźwięki w takim terenie. Był doświadczony i działał na wiecznie włączonym trybie czuwania, jak jakiś cholerny budzik, który każdego męczy.
Ominął sprawnym krokiem shurikenów i wybił się w kierunku, z którego przyleciały. Nie wykręciły w jego stronę, wręcz wbiły się w drzewa za nim. Naliczył ich około dziesięciu. Ale już przy drugim kroku dostrzegł męską sylwetkę na gałęzi, która rzucała w jego stronę następne shurikeny i zeskoczyła z drzewa biegnąc w kierunku wydeptanej przez zwierzynę ścieżki. Nie był to nikt niebywale szybki, więc nie musiał się natrudzić, żeby nawet w swoim zwykłym tempie dogonić jegomościa. Kolejne shurikeny tylko wbiły się za jego plecami, nawet nie będąc blisko niego. Gdy mężczyzna zauważył, że nie uniknie Kjudiniego stanął naprzeciw niego z wyciągniętym kunaiem. -Co robisz w tym miejscu?! Nikt nie powinien przechodzić tędy! Nagroda będzie moja! Wypierdalaj stąd!- wyglądał jak jakiś tańszy do wynajęcia shinobi-najemnik, na pewno nie był nikim wybitnym. Podarty strój, broń w średnim stanie. Nic nie mówiło, żeby potrafił coś specjalnego. Ale za to mówił ciekawe rzeczy. Nagroda? I żeby wypierdalać? To już mogło oznaczać dla nich przyjaźń.

---

Dialogi:
Random

[Kyoushi]

Jak z bicza strzelił jak to mówią Teizcy mnisi z okolic Tajemniczego Lasu. Nigdy nie wiadomo czy starość to już radość, a czy młodość to będzie wieczność. Podsumowując - taką pułapką czy też walką na pewno nie da się ni zaskoczyć, ni skrzywdzić jeźdźca bez teoretycznej głowy. Gdy tylko ominął pierwszą serię i skroił się, że zbyt wiele mu w tym wypadku nie zagraża, kontynuował swoje ciekawskie podejście bliżej. Było ich w sumie całkiem niemało, przez co wiedział, że ktoś kto z nim miał rywalizować chyba specjalizował się w takiej walce. W końcu on sam nie wyrzucił z dłoni więcej niż dwóch shurikenów, umówmy się - kto tak w ogóle śmie walczyć.
Jego oczom ukazała się sylwetka mężczyzny, który nie wymiękał i rzucił kolejną partią szurkienów, nie mając za grosz wyczucia i gracji. Zeskoczywszy z drzewa postanowił uciekać, myśląc że w ten sposób cokolwiek osiągnie lub w jakikolwiek bliżej podobny sposób wypłoszy lub spłoszy czy też przegoni Shiroyasha. Nie tym razem przyjacielu. Kjudini przyspieszył, będąc już naprawdę blisko. Z rękami w kieszeni ukazując to jak bardzo jest mu obojętny i niegroźny wysłuchał co ma do powiedzenia, a kącik ust uniósł mu się samoistnie ukazując mały, aczkolwiek wiele dający do myślenia shinobi w łachmanach.
- Jaka nagroda? Za co i gdzie? Człowieku, tu nikogo nie ma. - ostatnim zdaniem nawiązując nieświadomie do słynnego poety i wieszcza Naymena-chuan. Nic tylko chylić czoła ku zbawcy i świadomemu użytkownikowi kunai oraz shurikenów. No i co teraz miał do powiedzenia? Białowłosy był cały czas gotowy na reakcję, by odwzajemnić ewentualny, jakikolwiek by to atak nie był. Unikiem czy też kopnięciem, na tyle, by powstrzymać wojownika bez wyjmowania dłoni z kieszeni.

[Arii]

3/21

Legendy Teiz - Zaginieni
Misja S - Kyoushi

---

Mężczyzna patrzył się na Kyousha z ogromną rezerwą. Nie wiedział? To po co tutaj przybył?! Kłamca? Nie, raczej jakiś oprych i menel, ale nie wyglądał na kłamcę i naprawdę wydawać by się mogło, że nic nie wie... -Naprawdę nic nie wiesz? Jesteś w Północnym Lesie Teiz...- mężczyzna całkowicie zmienił pozycję. Czyżby zrozumiał, że nie ma szans, skoro ten nawet się nie starając tak szybko do niego dotarł? Czy może odpuścił sobie, bo nie była to konkurencja? -Od wieków krąży legenda, że w tym lesie znajduje się magiczne jeziorko, w którym można wszystkiego sobie zażyczyć. Pan Ziem z Hyu, osady na południe stąd wydał fortunę na poszukiwania tego. Aktualnie stworzył konkurs... Ten kto znajdzie źródło otrzyma od niego sto sztabek złota. Więc cały las jest w pułapkach, ninja, wieśniakach i samurajach, którzy chcą się wzbogacić.- kolejne wierzenie tego ludu? Oh, Wieczny Płomień dotarł również na kontynent, ale czy Ci ludzie naprawdę sądzili, że takie coś może istnieć? Magiczne źródełko? To nie miało żadnego sensu! -Dodatkowo podobno w źródełku żyje piękna kobieta, która jednym pocałunkiem sprawia, że wszystkie twe troski znikają już na zawsze. Szuka wybranka swojego serca, aby spędził z nią wieczność.- mężczyzna całkowicie się rozluźnił, marząc o piękności z jeziora.

---

Dialogi:
Random

[Kyoushi]

Chyba obydwaj byli bardzo skonsternowani jednocześnie stojąc i patrząc się na siebie, gdy żaden z nich drugiego zupełnie nie rozumiał. Wtedy też się rozwikłało jak nazywało się miejsce do którego trafił w sumie całkowicie przypadkowo. Więc północny las, co jednak niczego mu nie mówiło i w niczym nie mogło go przestraszyć. W tym czasie jednak przyglądał się swojemu wariatowi i nie zdawał sobie sprawy co tu się dzieje. Jednak musiał słuchać, bo informacja pierwszą siłą tego świata.
Nie znał powodu dlaczego tamten się rozluźnił. Czy Shiroyasha nie był dla niego konkurencja czy zdał sobie sprawę, ze jest na niego za słaby, nie wiedział i chyba nie chciał wiedzieć, bo co go to interesowało.
- Magiczne? Wierzysz w magię? Wiedziałem, ze władcy są bezmózdzy, ale żeby jeziorko co spełnia życzenia… eh.. dlaczego wszyscy są tacy naiwni.. - zadawał sobie to pytanie, bardziej samemu sobie. Nie zdawał sobie za bardzo sprawy co motywowało tych ludzi tak bardzo, ze tracili głowę dla takich dyrdymałów. Tak - myślał o możnowładcach.
Wtem coś jeszcze dodał o jakiejś pięknej kobiecie, co jeszcze bardziej wzbudziło jego ciekawość, jednocześnie wciąż wiedział, że to jakieś dziwne twory, których sam do końca nie rozumiał. Wyglądało na to, że widział w swoim życiu tak dużo, ze ciężko go będzie w jakiś sposób przekonać do tych nowości. Był skonfundowany.
- Po co komuś to złoto skoro samemu odnajdując jezioro maja dostęp do życzenia o nieskończonej jego ilości i jeszcze wybrance serca? Tylko głupi oddałby tę możliwość władcy, mogąc zająć jego miejsce… - naprawdę zastanawiał się gdzie kończy się głupota ludzka, a gdzie geniusz samego władcy, który mógł tak manipulować ludźmi, którzy wola oddać taki skarb, jeżeli w ogóle istnieje. Co oczywiście poddawał mocno w wątpliwość..

[Arii]

4/21

Legendy Teiz - Zaginieni
Misja S - Kyoushi

---

Białowłosego nie interesowały żadne cuda na wianku i magiczne rzeczy. Kto w to wierzył? Przecież magią była chakra w tym świecie i nic innego nie mogło się tutaj już pojawić. Legenda mogła mieć jakieś ziarno prawdy, ale jeziorko spełniające życzenia? To już za wiele.
Mężczyzna jednak wyglądał na zrezygnowanego, gdy słyszał słowa Kyousha. -Po co mieć niewyobrażalne ilości złota i wroga przy sobie, któy może ci wszystko odebrać samemu mając nadal szansę na swoje życie, gdy ty wykorzystasz swoje i zgarnie wszystko za darmo? Lepiej wziął to co daje i niech on się martwi o swoje bogactwa i wrogów. W tych czasach sto sztabek złota wystarczy już na całe, dobre życie.- odwrócił się do niego plecami. -Nie jesteś zainteresowany, dlatego przepraszam za zaatakowanie Ciebie. Chciałem pozbyć się konkurencji, którą nie jesteś. Powodzenia w drodze... Tam gdzie zmierzasz.- i ruszył przed siebie. Zostawił go z jakimiś bzdetami dotyczącymi magicznych jezior i kobiecie, która szuka ukochanego. Co to za totalny bezsens? Powinien ruszyć dalej, ale przecież... Czy nie warto się temu przyjrzeć? Czy gdzieś mu się spieszyło? Miał sporo czasu i mógł go wykorzystać na sprawdzeniu tej dziwnej legendy. A nóż może zostanie bogaczem i Ichirou poklepie go po ramieniu?

---

Dialogi:
Random

[Kyoushi]

Nie miał większych zamiarów wpieprzać się komuś w interes, szukając miejsca, w którym mogli zatopić swoje wybujałe ego możnowładcy tych krajów. Jednak był ukrywał nieco zainteresowanie tego miejsca, ze względu chociażby o wspomnianą kobietę - nie dlatego, że był zbokiem entuzjastą kobiet jak jego wielki przyjaciel Ichirou, a raczej ze względu na samo utarcie nosa wszystkim innym i zlikwidowanie tej otoczki legendy i wszechobecnego mitu, którego nikt nigdy nie widział i nigdy nie dostrzegł. Był świadom, że może to i mrzonki, ale jego siwa głowa podpowiadała mu, że to idealna możliwość na rozerwanie się przed powrotem do wioski.
- Skoro jesteś od niego bogatszy to przekupisz wszystkich i skażesz jego na śmierć, na to nie wpadłeś? - zaśmiał się delikatnie, wyjmując bezpardonowo szlugensa, którego odpalił palcem jak zapalniczką, biorąc solidnego bucha, by po chwili pokryć teren tymże dymem, który w iście epicki sposób zakrywał sylwetkę samego Shiroyasha. Oczywiście tylko po części, w końcu wciąż dym był co nieco transparentny.
- Zapomnij, przywykłem. - rzekłszy, chwycił dłonią za szluga i machnął reką w geście pożegnania. Ten gość ruszył przed siebie, jednak sam przecież nie wiedział gdzie jest ów jeziorko, więc śledzenie go wcale nie dawało o wiele więcej. Musiał zdać się na to, że im większa mgła tym większa możliwość, że właśnie tam będzie jakiś zbiornik wody. Obrał więc prostą metodę - dążył do miejsca w tym lesie, gdzie gęstość samej mgły będzie największa, skrupulatnie kierując się w takowe miejsce, jednocześnie nie zapominając co random powiedział - wszędzie czyhają zabójcy, shinobi i pułapki, na które zamierzał uważać, opierając się na swojej niezawodnej percepcji. Musiał spotkać tę kobietę.