Osada portowa i okolice

[Naoki]

Misja C
3/30
Shinoko
"Ludzkie Demony"

---

Nawoływanie ludzi nocą do pracy. Wydawało się kiepskim interesem, mogącym zahaczać o niezbyt przyjemne działania. Mogące wywołać większe zamieszanie w środku dnia. A teraz? Gdzie większość osób znajdujących się w okolicy wywodzi się spod kultu czarnej gwiazdy, gdzie nikt za nimi nie zatęskni, a niektórzy najpewniej będą nawet wdzięczni za ich zniknięcie czy potencjalną śmierć.
Tylko czy takowi jegomoście potrafią spokojnie przyjąć wiedzę im przekazywaną? Raczej nie do końca, tutaj w pewnym stopniu było podobnie. Ktoś najwidoczniej będąc z jednej strony zaciekawiony wezwaniem, a zarazem będąc oburzony zachowaniem wywyższającego się mężczyzny. Próbował go zrzucić z pudeł, kopiąc je.
Plan dobry, widoczny dobrze przez twe oko. Tylko tutaj pojawiła się mała zagwostka. Krzykacz zamiast zwyczajnie spaść na ziemię, rozwalając sobie twarz. Wylądował przed mężczyzną, wymierzając proste uderzenie w jego twarz, a następnie łapiąc za ramię odrzucił do tyłu z całkiem sporą siłą, wystarczającą by kłopotliwy mężczyzna sturlał się z pomostu do lodowatej wody.
Zachowanie niezbyt godne, ale wystarczające by inni również zapragnęli walki. Zwyczajnie widząc do tego okazje. Tam gdzie jeszcze przed chwilą była radość i spokój wynikająca z alkoholu, teraz widniała pijacka bójka, gdzie ludzie oraz przedmioty latali w różnych kierunkach. Generując jeszcze większy hałas niż głos mężczyzny z wcześniej.
Jednak czy sama w pewnym stopniu się tym zainteresujesz? Niektóre mniejsze elementy lądowały niedaleko Ciebie, czy też zwyczajnie zlatywały z mola za Tobą. Wliczając w to butelki i kufle, rozlewające wszędzie cenny trunek, który obecnie krążył w twoich żyłach najpewniej w większej zawartości niż krew.
Może masz ochotę się nieco wyładować i pozbyć się nadmiaru złych emocji? Mogąc obić komuś zwyczajnie twarz. Raczej lepszej bezkarnej sytuacji mieć nie będziesz, a na zaprowadzenie spokoju na razie się nie zapowiada.
Prawdziwa impreza, dopiero się rozpoczyna.

[Shinoko]

Cyrkowe widowisko szalenie bawiło Shino, do tego stopnia, iż zaśmiała się cicho pod nosem. Małpki naparzały się, przepychały i droczyły. Istna komedia. Nawet wypachnieni panowie w teatrach nie byliby w stanie oddać ducha tego, co Asai mogła obejrzeć na żywo, za darmo, bez zbędnych ceregieli jak maski czy dziwaczne tańce. A widziała sporo występów, od Bugaku, poprzez Sarugaku, aż do Kagury. Jednak jeśli tak wyglądały tutejsze obrzędy, to skłonna była zapłacić znacznie więcej, niż w rozsławionych na pół globu miejscach. Gdyby posiadła zdolność Ayatsurich, z chęcią pobawiłaby się ich nędznymi ciałami we własnym spektaklu pełnym krwi, kloaki i wrzasków. Tymczasem jednak było jej na rękę, pozostanie niemym widzem cyrku na kółkach. Albo na skrzyni, zwał jak zwał.
Organizm Asai skutecznie radził sobie z trucizną; szybciej niźli zwykłe chlejusy odzyskiwała pełnię zdolności własnego umysłu. A to zwyczajowo nie wróżyło nic dobrego. Po alkoholu zwykła być mniej jędzowata, niźli miała w zwyczaju. A przynajmniej mniej chętna do wchodzenia w sam środek walk słownych czy fizycznych. Wszakże, czy istnieje jakikolwiek powód, by odmówić sobie cudownego stanu upojenia? Blondynka nie znała żadnego. Albo poznać nie chciała.
Czas spokoju minął bezpowrotnie. Sypiące się ze wszelkich stron kufle i inne czarki potęgowały zdenerwowanie, które wieńczyło trzeźwienie. Co prawda, alkohol wciąż dryfował w jej krwi, ale nie na tyle, by jakkolwiek zaburzyć procesy myślowe.
Podniosła się samym tułowiem, wspomagając kolanami zaciśniętymi na brzegu pomostu. Bez pośpiechu poczęła kompletować oręż, jednocześnie przywdziewając na swe lico szaleńczy uśmiech. Jeśli ktoś taki, jak Asai się uśmiecha, to pewnym można być jedynie tego, że nie będzie miło ani sympatycznie.
Wstała na nogi, kierując się ku zbiegowisku, do momentu, w którym jej własne oczy ujrzały deski teatru. Wtedy też, naturalnie, otworzyła obie powieki. Szła pewnie, z plecami wręcz nienaturalnie wyprostowanymi, obciążona wszelaką maścią żelastwa.
— Napiłabym się sake — powiedziała, nie zważając na zamieszanie wokół. Słowa te kierowała do wszelkich znajdujących się w tym miejscu mężczyzn. Zupełnie tak, jakby wydawała komendę psom, wszak dla niej byli psami. Brudnymi, pełnymi pcheł psami. Cisza była nieunikniona, biorąc pod uwagę fakt irracjonalności jej słów.
— Napiłabym się sake prosto z Teiz powiedziałam — dodała równie chłodno, co przedtem. Jeśli nikt nie pokusi się o spełnienie żądania, a wypełnienie rozkazu zastąpi jakimikolwiek słowami w jej stronę, cóż, będzie to wstęp do prawdziwej imprezy, bowiem zawartość gurdy powoli zaczęła opuszczać swe pierwotne miejsce. A Asai, cóż, była gotowa odepchnąć wszelkie rodzaje ataków swoim złotem.

  Ukryty tekst

[Naoki]

Misja C
5/30
Shinoko
"Ludzkie Demony"

---

Każdy miał coś co by go zainteresowało, dla jego były to najpewniej zwierzęta, dla kolejnej osoby piękne kwiaty, bądź jedzenie. Inni interesowali się sztuką, a kolejni mordobiciem. Do Ciebie chyba najbardziej w tym momencie przemówiło to ostatnie. Na swój sposób było to najpewniej dziwne i niezbyt zrozumiałe dla szerszej widowni, ale ludzie trafiali się różni. Więc i koneserów takich rozrywek nie brakowało, nawet tutaj na molo. Gdzie obecnie najchętniej wykorzystywaną bronią były pięści, oraz meble.
Jednak również nie brakowało tutaj mieczy, kos, czy innego rodzaju morderczych narzędzi, które czekały spokojnie na użycie przez ich właścicieli rozkoszujących się na ten moment pospolitą rozwałką.
Zgraja raczej niezbyt przyjemna, mogąca wyrządzić sporawe szkody. Ty natomiast, jako zdrowa, młoda, a zarazem atrakcyjna kobieta postanowiłaś udać się prosto w środek tego gówna. By dolać alkoholu do swej krwi i odwlec kiepskie odczucie kaca jakie może CI za niedługo towarzyszyć. Tylko jaka szansa istniała, że uda Ci się utrzymać upragniony alkohol?
Oczywiście, było to znikome i raczej praktycznie niemożliwe. Z samego początku nikt nawet nie zwracał na Ciebie uwagi, całkowicie ignorując twoją osobę. Jedynie mniejsze jednostki mogły Cię zauważyć gdy wesoło odlatywały od zgromadzenia.
Jednak w całym zamieszeniu, pojawiło się światełko nadziei, karczmarz który rozdawał alkohol. Ocalał w tym całym zamieszaniu, ale niestety z niewielką ilością butelek, którą podał Ci bez większego problemu, po drodze uciekając od tego wszystkiego.
Czy to było dla Ciebie zwycięstwo? W końcu dostałaś co chciałaś i każdy miał na Ciebie wywalone. Do pewnego czasu. Gdzie w twoją stronę, nie poleciał żaden przedmiot, czy też pojedynczy osobnik, a aż pięciu rosłych mężczyzn zostało posłanych w twą stronę.
Twa obrona tutaj zaistniała, zdążyłaś ledwo co zareagować swoim piaskiem. Lecz na tyle słabo, że zostałaś posłana na pośladki, rozlewając odrobione alkoholu, który otrzymałaś od karczmarza. Jednak twój upadek nie był spowodowany przez mężczyzn. Samo molo zaczęło falować, a od strony środka zamieszania wybuchł potężny podmuch powietrza. Ktoś najwidoczniej przestawał się dobrze bawić i kończył imprezę w okrutny sposób.
- Koniec przedstawienia. Wszyscy dobrowolnie zgodziliście się nam pomóc. Dziękujemy za waszą współprace. Teraz pójdziecie z nami. Liczę, że będziecie stawiać opór. - wykrzyczał, prawdopodobnie mężczyzna. Z nieco dalszego fragmentu zamieszania. Chcąc tym samym uspokoić całą ekipę. Tylko w niezbyt cywilizowany sposób. Gdzie nie spojrzałaś, co chwilę pojawiały się jakieś żywiołowe techniki, a ich autorami byli ludzie ubrani w czarne płaszcze z chustami na twarzach.
Jedyne jednostki jakie mogłeś zobaczyć, to krzykacz. Stojący u boku dobrze zbudowanego starca, najwidoczniej dowodzącego tym wszystkim ludziom pacyfikującym w tej chwili awanturników.
Tylko czy ty sama postanowisz się poddać? Czy chcesz spróbować swoich sił i sprawić przyjemność napastnikom walką?

  Ukryty tekst

.

  Ukryty tekst

[Shinoko]

Uśmiech nie schodził jej z twarzy. Ba, stawał się coraz szerszy, wydłużony… Paskudny. Taki, jaki miewają najdziwniejsze Oni. Brakowało jej tylko paskudnej mordy, wykrzywionej we wszystkie strony świata, trojga oczu i rogów, ażeby całkowicie upodobnić się do tych mitologicznych stworzeń. Choć po prawdzie, jakby zamknąć oczy i jedynie nadsłuchiwać tego, co wydostaje się z ust Asai, można by stwierdzić, iż niczym się od nich nie różni.
Zabawa trwała w najlepsze. Wyzwiska, kufle, wulgaryzmy, meble. A pośród tego ten, który ocalił pozostałych od rychłej śmierci – karczmarz. Nie pobrał opłaty, co dziwniejsze, uciekł w popłochu. Może to był jego sposób, by udobruchać pospólstwo? Shinoko nie była byle mordochlejem, ale i tak doceniła to, że tak szybko spełnił jej żądanie. Zwłaszcza że ciężko byłoby odmówić sobie tego małego dobrodziejstwa podczas oglądania spektaklu. Nieprawdaż? Alkohol naprawdę sprawia, że wszystko wokoło staje się piękniejsze. Choć, nieważne jak bardzo chciałoby się zaprzeczyć, jest niczym w porównaniu z opium. No ale cóż, jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma. Być może przy okazji krótkiego powrotu w rodzinne strony zaopatrzy się w odpowiednie zapasy na, kto wie, dłuższą podróż po śmierdzącym świecie szlamu.
Korzystając z okazji, wybiła kciukiem korek, który zabezpieczał trunek. Nie minęła sekunda, a już poczęła przychylać ją do ust. Jeden łyk, drugi… I to przyjemne ciepło ściekające po tylnej ścianie gardła, które ponownie rozpalało umysł i policzki na bladoróżowy kolor. Piękno w czystej postaci.
W życiu Shino naprawdę ciężko byłoby znaleźć moment, w którym nie pakuje się w kłopoty. Jakoś tak dziwnie ciągnęło ją w stronę napiętych atmosfer, latających w powietrzu przedmiotów i złych towarzyszy. Ale nie zwykła się temu przeciwstawiać, szczerze lubiła wyzwania i momenty, w których adrenalina pompuje jej krew ze zdwojoną mocą, ograniczając myśli jedynie do tych, które następują po sobie wręcz kaskadowo. Tak też było i tym razem. I pewnie nie ostatnim.
Ziemia zaczęła się trząść, powodując falowy ruch powierzchni. Na takim podłożu ciężko było utrzymać pion. Szczególnie wtedy, gdy ledwo co rozprostowało się kości, a już piło się dalej. Zaraz po ów zdarzeniu nastąpiło po sobie parę technik. Tak, z pewnością były to techniki. Znała część z nich, choćby i z własnych zasobów. Czyżby ktoś chciał spacyfikować naparzających się neandertalczyków? Szkoda. Zwłaszcza że jakiś gość postanowił zepsuć jej wieczór, ulewając zaledwie parę kropel sake, które zamierzała wykończyć w całości. A tego się nie robi. A już na pewno nie brudzi się odzienia pedanta.
Uśmiech znikł, a zamiast niego pojawił się grymas. Wstała, rękoma wspierając się o uda. Ugięte kolana pozwalały na złapanie równowagi i balansowanie między jedną a drugą falą unoszącego się gruntu.
— Damie nie przeszkadza się w piciu — syknęła, nie celując tych słów w konkretną osobę. A przynajmniej początkowo. Natychmiastowo złożyła pieczęć Barana, by w następstwie wytworzyć wokół siebie silny podmuch wiatru wyrywający powilgociałe deski, a także tworząc z nich również swego rodzaju drewniane shurikeny, mknące ku nieokreślonemu celowi. Nie zwykła wycofywać się z już raz rozpoczętej ścieżki. Teraz też tak nie zrobi. W końcu chroniło ją samo złoto, zdolne odeprzeć ataki orężem, jak i technikami.

  Ukryty tekst

[Naoki]

Misja C
7/30
Shinoko
"Ludzkie Demony"

---

Alkohol potrafił być bardzo przydatnym elementem wielu zdarzeń, czy też najlepszym przyjacielem niejednej osoby. Ty dla niego postanowiłaś zaryzykować całkiem sporo, podchodząc do miejsca niezbyt przychylnego nikomu. W końcu teraz tutaj bili się prawdziwi mężczyźni, chcący zwyczajnie i po ludzku obłożyć sąsiada po twarzy w towarzystwie muzyki, której niestety nie było. (Grajek został znokautowany jako pierwszy.) Tylko nadal nie było w tym wszystkim znacznego rozwiązania mogącego jakoś zapobiec stracie, która miała miejsca. Cenne ostatki alkoholu wylądowały na Tobie, a razem z nimi parę osób niedaleko Ciebie.
Sama z początku próbowałaś się podnieść, nie należało to do najłatwiejszych rzeczy jakich mogłabyś się podjąć, gdzie wszystko to utrudniało. Twoje upojenie, kołysząca się ziemia, czy zwyczajnie brak snu, który był przydatny każdemu.
Właśnie osoby, którymi prawie oberwałaś zostały znokautowane, czy to techniką wiatru, czy czymś innym, ale nie nadawały się do większego starcia.
Ty natomiast postanowiłaś to wszystko naprostować, korzystając z kolejnej techniki, odrzucającej wszystko i wszystkich od Ciebie. Pomysł całkiem dobry, a i nawet skuteczny. Sama ziemia przestała się kołysać. Mogłaś również cieszyć się wolnością od nieprzytomnych natrętów, którzy odlecieli na prawie trzy metry. Zatrzymując się na okolicznych osobach.
Wszystko malowało się dobrze dla Ciebie, niektóre osoby próbowały uciekać, mając już najwidoczniej dosyć i nie chcąc mieszać się w konflikty samurajów, a inni no nie byli za bardzo w stanie, albo nadal się okładali w pomniejszych grupach.
Tylko w tym wszystkim przebijał się jedynie śmiech starszego mężczyzny. - W takim razie, życzę miłych snów. - wykrzyczał. Po czym zamaskowani przeciwnicy, odskoczyli na bok. Pozostawiając na polu walki tylko jednego wyłaniającego się z tyłu. W przeciwieństwie do reszty, nie wyglądał ani na umięśnionego, ani nie posiadał żadnej widocznej broni. Dodatkowo był bardzo niski, nawet mniejszy od Ciebie. Co sprawiało, że mógł wyglądać jak dziecko. Tylko czy ty chciałaś się bić z dzieckiem? W końcu był teraz przed Tobą jakieś 7 metrów dalej i zaczął składać pieczęci, dokładnie cztery, by po nich dołożyć dłoń do ziemi.
Wiele więcej zobaczyć nie mogłaś, a jedynie poczuć prąd przepływający przez twoje ciało i powoli rozmywający się obraz w czarną plamę. Chwila najpewniej nieprzyjemna i szybko zakończona snem wymuszonym przez porażenie i oszołomienie. Wiele zrobić już tutaj nie mogłaś.
Jedynie pozostało Ci wierzyć, że nie zrobią Ci nic złego i pozwolą odrobione odpocząć. Tak samo mogłaś przez pewien moment poczuć, że byłaś przenoszona, najpewniej jak worek ziemniaków. Co było dalekie od traktowania Cię jak damę.

W ten niecodzienny sposób dotarłaś do rana, budząc się w nieco odmienionej scenerii. W niewielkim pomieszczeniu, bez swego uzbrojenia i obserwowana przez blondwłosego mężczyznę z blizną na twarzy. Był dobrze zbudowany, wysoki i umięśniony. Odziany w czarny mundur, a przy sobie trzymał miecz tasak. Narzędzie, którym najpewniej wiele osób pozbawił życia. - Ach, księżniczka już się obudziła? - zapytał, a sama raczej mogłaś mieć wrażenie, że w jego głosie nie brakuje wyśmiewania się z twej osoby, oraz poczucia wyższości nad Tobą. - Jesteś w kiepskiej sytuacji po nocy. - dodał po chwili, nieco się śmiejąc. By zaraz po tym wyjść z pomieszczenia zostawiając Cię samą.
Lecz twa samotność nie trwała zbyt długo. Bowiem zaraz drzwi otworzyły się ponownie, a ty zwyczajnie zostałaś zabrana z pomieszczenia. czy to się zgodziłaś czy nie, nie miało to znaczenia.
Trafiłaś jednak do o wiele lepiej wyglądającego miejsca, piętro wyżej od twego wcześniejszego lokum. Był tam już znajomy CI blondyn i siwy starzec, którego raczej mogłaś poznawać po zajściu w nocy. - Witam w skromnych progach mego więzienia. - powiedział dość nonszalancko, wskazując Ci dłonią fotel, na którym mogłaś sobie zasiąść. Bądź pozostać w pozycji stojącej.
- Cieszę się, że zgodziłaś się nam pomóc dobrowolnie. Jak już wiem, prawdopodobnie pochodzisz z pustyni i możesz okazać się cenna. By wszystko zakończyło się pomyślnie, a nawet otrzymasz wynagrodzenie. Oczywiście, możesz również odmówić, a wtedy nieco u mnie pozostaniesz. Więc mam mówić dalej? - powiedział, kończąc tym samym swą wypowiedź, by zaraz po tym zapalić fajkę i poczekać w spokoju na twoją decyzję. Gdzie no wiele do zrobienia nie miałaś, a raczej nie posiadałaś zbyt wielu opcji, mogących Ci ułatwić ucieczkę. Będąc pozbawioną całkowicie uzbrojenia.

z/t
Techniki użyte przez npc:

  Ukryty tekst

[Shinoko]

Powywracane ciała, z brzuszyskami większymi od pomostu dały Asai znak, że nie zabawi się z bezmózgimi zbyt długo. Szczególnie że musiała dzielić się zabawkami z zamaskowanymi jegomościami. Powiedzieć, że było jej to w niesmak, to za mało. Była poirytowana, a irytacja ta wzmagała na sile z każdą upływającą z wolna sekundą. Nie przepadała za zbyt pochopnym ucinaniem rozkosznej zabawy. Zdecydowanie bardziej wolała wydłużać ją do granic możliwości. Tak, by usłyszeć, jak najwięcej wrzasków, jęków, błagań, gdy piasek przepełniony złotem pocznie oplatać się wokół ich kończyn, miażdżąc każdą kość w akompaniamencie głośnych pęknięć. Och, co za bajeczna wizja! Dreszcz podniecenia przemknął przez całe jej ciało. Błogie uczucie zbliżającego się spełnienia. Tak, tego jej było trzeba po maratonie ganienia przez Niedźwiedzia. Musiała i zresztą chciała, poczuć specyficzny zapach krwi oblepiające ciało po tym, jak przeciwnicy zostaną bez kończyn, ostatecznie ściśnięci piachem aż do wybuchu. Wtedy byłaby naprawdę szczęśliwa.
A żałosne wypociny Kuroia? Cóż, były mało istotne. Nie znał pojęcia prawdziwego szczęścia. Tego, które dać mogą jedynie trupy oponentów. Gdyby mogła, odtwarzałaby proces zabijania w kółko; unieruchomienia, wyrywania każdego paznokcia po kolei, miażdżenia kości, wyrywania zębów… Ale na to musiała poczekać. To nie był ten moment. Takie chwile lepiej celebrować na trzeźwo. Tak, by zapamiętać każdy szczegół i każde błagalne spojrzenie w stylistyce „daj mi nabrać powietrza choć raz więcej”. Co zresztą chętnie spełniała w przypływie łaski i miłej osobowości skrytej pod sadystycznymi znamionami jej charakteru.
Choć obycia w walce nie można było jej odmówić, to instynktu samozachowawczego już tak. Każdy normalny człowiek, widząc wrogą artylerię, już dawno uciekałby co sił w nogach, ale Asai wciąż było mało. Była zbyt zachłanna, by odmówić sobie tej rozkoszy. Co innego przeciwnicy. Ci, cóż, zdecydowali się zakończyć widowisko w możliwie jak najszybszym tempie. Zdecydowanie brak im było gustu i smaku. Podobnie jak Kuroi nie zdawali sobie sprawy z możliwości, jakie niesie kilkugodzinna walka. Jak choćby możliwość patrzenia w oczy Śmierci. Zapadnięte, ropiejące, przerażające. Doprawdy podniecający obraz.
Trudno, jeśli więc tak ma się potoczyć ich gra, niech tak będzie. Dostrzegłszy odskakujących towarzyszy starca, mogłaby zrobić to samo. Była świadoma, iż zagrożenie się zbliża. Co zrobiła? Nic. Wciąż było jej mało. Kąciki ust uniosły się wysoko ku górze, gdy sieć elektrycznych znamion rozciągnęła się po podłożu. Niejeden człowiek ozdobiłby swą twarz bólem, ale Shino zdawała się czekać na moment, gdy prąd dotknie jej ciała.
I doczekała się. Żywioł momentalnie przeszył jej sylwetkę, rażąc mięśnie i nerwy. Dotąd wyprostowane nogi ugięły się pod naporem następujących po sobie fal wyładowań. Czuła, jak, wszelkie zdolne do transportu informacji, receptory rozbiegają się w kierunku jej mózgu, wszczynając ogólnocielesny alarm. Całkiem zresztą słuszny. Poddała mu się, choć posłuszeństwo nie leżało w jej naturze. Jednakże uwielbienie bólu już tak.
Pole widzenia momentalnie zaczęło się zwężać, tak samo, jak procent świadomości pozostawiony jedynie na minimalnym poziomie. Pozwolił choćby na przemijanie się jawy ze snem; ucisk w niektórych partiach kończyn, powodowany prawdopodobnie przez obślizgłe ręce przydupasów starucha. W głowie nie miała jednak żadnych konkretnych myśli ani planów. Wszak ciężko używać mózgu, gdy chwilę przedtem podzielił on los całego ciała.
Obudziła się nad rankiem, choć równie dobrze mogła być to noc. Pozbawiony okien pokój nie pozwalał na jednoznaczne stwierdzenie, ile czasu upłynęło od wydarzeń na pomoście. Śpiewu ptaków również próżno było szukać. Zaś, z całą pewnością, nie trzeba było szukać tych, którzy doprowadzili bękarcie dziecko do tegoż miejsca.
— Miło, że zadbaliście o mój dobry sen, panowie — odparła z lekkością i chichotem, jakby co najmniej zaserwowali jej nocleg w najlepszej karczmie doczesnego świata. Przeciągnęła się, a czas przeznaczony na tę czynność spożytkowała na zlustrowaniu pomieszczenia; każdy szczegół, mebel czy ozdóbka utonęła głęboko w zielonych ślepiach, ryjąc swe znamię w mózgu, choć niespecjalnie różniło się ono od tych, w których niejednokrotnie była przetrzymywana, torturowana czy rozcinana jak świniak pod nożem rzeźnika. Tak, ten widok zdecydowanie przywoływał ciepłe wspomnienia, nie tak znowu odległych, wydarzeń.
Ciekawość pozwoliła ujarzmić chęć zatopienia zębów w krtaniach neandertalczyków. Pozwoliła się prowadzić. Jak panna młoda w kierunku ołtarza. Albo paszczy lwa. Choć ten wydawał się jedynie wesoło hasającym lwim dzieckiem. Żałosne, doprawdy. Nie był przerażający, mimo że bardzo chciał, by tak właśnie go odbierano. Brak mu było pewności siebie. Tej, która pozwala męczyć „jeńców” dla zwykłej, ludzkiej uciechy. Był przerażonym kotem, syczącym w nadziei, iż wystraszy tym szczura.
Wysłuchała monologu mężczyzny, choć tylko pozornie. Na twarzy kobiety malowało się znudzenie i zmęczenie materiału. Gdakał zupełnie tak, jak ten z zaćmą na oku, zamieszkujący bodajże Kaigan. Dokładnie ten, który pozostawił pamiątkę na jej plecach. I znowu, temu obecnemu brakowało polotu. Nie masakrował jej ciała, wierząc, że przyniesie to oczekiwany skutek. Był, po prawdzie, całkiem wkurwiający.
Nie skorzystała z zaproszenia, zamiast tego przesunęła ciałem ku jego sylwetce, wysuwając niedawno zapaloną fajkę z jego dłoni. Przysunęła ją do ust, wydychając dym w pobliżu twarzy. Taka malutka zaczepka, niewinna…
Pozwoliła sobie wrócić, a następnie zasiąść na wcześniej wskazanym miejscu. Rozsiadła się wygodnie, długie nogi upakowując na blacie biurka.
— Cenne jest jedynie złoto, dziadku — powiedziała. — Pozwól, że to ja będę mówić, bowiem nie sądzę, byś miał mi cokolwiek ciekawego do powiedzenia… Jeśli potrzebowałeś najemnika, wystarczyło stanąć na jednej z ciemnych uliczek. Ot, wziąć przykład z węży, skoro tak dobrze znasz wyposażenie pustyni, poczekać i dostać to, co chcesz — dodała, przerywając na ułamek sekundy, w której ponownie wypuściła drażniący gardło dym. Odchyliła głowę w prawą stronę, patrząc z politowaniem na naiwnego i głupiutkiego starca. Po co ta cała szopka i jaki jest sens w tym, by oferować wynagrodzenie osobie, którą się pojmało? Żaden, śpiesząc z odpowiedzią.
— Zainteresuj mnie, a być może spełnię twoje żądanie — rozkazała, ucinając całą dyskusję nim w ogóle zdążyła się rozpocząć. Cóż, ciężki z niej obiekt do zastraszania. Wystarczyło zlustrować ciało Asai by wiedzieć, iż groźby są raczej daremną próbą, by uzyskać pożądany efekt.

z/t → http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 872#p67872

[Sayona Kidori]

---

Misja C
3/15
[/size][/center]

---

Konik, a raczej jak wskazywało jej imię, klaczka prychnęła przyjaźnie na głaskanie, sprawdzając czy przypadkiem nie ma jakiegoś smakołyku w ręce, którym by ją poczęstował. Nie była to wysoka, dumna klacz, używane przez zamożnych ludzi do jeżdżenia wierzchem i chwalenia się nią, to był typowy koń pociągowy: niski, zbity, umięśniony, ale niezbyt kształtny, ale mimo tego spokojna i ułożona. Niestety Uzuru nie miał dla niej nic dobrego do zjedzenia, więc została tylko pogłaskana, ale i to było dobre, prawda?
Dłoń mężczyzny była szorstka i ciepła, spracowana. Dłoń osoby, której nie straszna była ciężka praca i trudne warunki życia, typowe dla mieszkańców tych okolic. Jednak inaczej niż wielu tubylców, jego charakter nie był trudny i poważny, wręcz przeciwnie, był wesoły i otwarty na innych.
- Ha, nawet bardzo szczęście ci sprzyja! Gdybyś się ze mną minął, to mógłbyś nie spotkać człowieka całymi godzinami, jak nie dniami - pokiwał głową, po czym cmoknął na konia. Wóz szarpnął i ruszył do przodu, bez większego wysiłku ze strony przyzwyczajonego do załadowanego wozu konia.
- Kupcem jestem - odpowiedział z dumą na pytanie pasażera - Pochodzę właściwie stąd, ale prawie całe życie to na podróżach spędziłem. Tutaj ludziom wiele nie potrzeba do życia, ale nawet im czasem się przydaje coś z kontynentu.. No i oczywiście, na kontynencie sprzedaje rzeczy stąd, głównie z połowów wielorybów. Ambrę, fiszbin, ale też tran, skóry.. Dobrze to schodzi - opowiadał swobodnie, patrząc na drogę - Ba, za młodu nawet sam się zaciągałem do polowań na wieloryby.. A potem nogę złamałem na łodzi i musiałem zmienić zawód. Na dobre mi to wyszło, chociaż świata kawałek zobaczyłem, ale jako wielorybnik ładnie zarabiałem i nadal znajomych tam mam.. Czasem mnie za darmo przewiozą do Sogen, jak akurat wypływają, a ja sprzedaje ich towary z mniejszą marżą dla mnie.. Taki obustronny interes, hehehe - zaśmiał się na koniec.
Mężczyzna jechał w spokojnym tempie, ale równym i pewnym. Wkrótce wyjechali z lasu i wjechali na teren bardziej płaski, nie zarośnięty, kierując się niechybnie w stronę osady portowej.

[Uzuru Haguro]

Jak do tej pory podróż mijała powolnie, ale na całe szczęście bezproblemowo, co pozwalało shinobi'emu nieco odpocząć. Wzrokiem lustrował okolicę i w spokoju słuchał tego, co ma mu do powiedzenia kupiec.
- Masz smykałkę do interesów, pozazdrościć! - odpowiedział i sięgnął jedną z dłoni do kabury ukrytej pod płaszczem. Z niej wyciągnął kunai i sprawnym ruchem zakręcił nim na palcu, by w końcowym efekcie mocno chwycić za jego rękojeść.
- Ja zaś jestem Shinobi'm, choć pochodzę z Teiz. Niewdzięczna i brudna robota, ale za to nie narzekam na brak pieniędzy. - skierował głowę w stronę towarzysza i powiedział uśmiechając się szeroko.
- Skoro masz tyle znajomości, to może załatwisz mi jakieś zlecenie? Mogę się założyć, że w tutejszym porcie nie jeden będzie potrzebował pomocy kogoś mojego pokroju. - dodał licząc na jakąś szybką robotę. Spokoju nie dawał mu jedynie posiłek, o którym o tak dawna rozmyśla. Jeśli ma się wziąć za kolejną robotę, koniecznie musi się najpierw pożywić. Ten wniosek nasuwał się sam od odgłosów jego pustego żołądka, nic przyjemnego...

[Sayona Kidori]

---

Misja C
5/30
[/size][/center]

---

Oczy mężczyzny zabłyszczały kiedy Uzuru wspomniał, że jest shinobim. Uważnie patrzył jak chłopak obraca kunai na palcu, po czym z uznaniem pokiwał głową, zanim ponownie zwrócił wzrok na drogę.
- Shinobi, ha. Faktycznie, słyszałem, że nieźle zarabiają, ale sporo też ginie młodo. Niewiele ich jednak jest tutaj, na Teiz - zwrócił uwagę z delikatnym zdziwieniem - Samuraja prędzej można tu spotkać niż ninja.. No, ale ludziom różnie się drogi plotą, prawda? - wzruszył ramionami, nie dopytując więcej skąd taki wybór w kraju samurajów. Na pytanie chłopaka zaśmiał się razem z nim, ale po chwili zastanowił się nad tym poważniej.
- Jak tak o tym myślę.. To myślę, że mógłbym chociaż Cię przedstawić mojemu znajomemu od wielorybów. Dobrze ci z oczu patrzy, a i jako shinobi się pewnie przydasz - przyznał, potwierdzając w zasadzie to, co mówił sam chłopak. Słysząc jednak jego burczenie w brzuchu uniósł brew. Podróżnik bez żadnego prowiantu? Z bronią, ale bez jedzenia? Chyba jednak zrobiło mu się go szkoda, bo westchnął głęboko i sięgnął za siebie, do wozu, i wyciągnął torbę. Grzebiąc w niej, wyjął pudełko, które podał Uzuru.
- Konika mi wystraszysz tym burczeniem.. - zażartował - W środku jest chyba jeszcze z dwa onigiri.. A na miejscu i tak umówiłem się w karczmie, to coś zjesz - po tym trzasnął lejcami, poganiając nieco bardziej konia, dzięki czemu ruszyli w szybszym tempie.
Po kilku godzinach, na horyzoncie w końcu zamajaczyły im budynki portowej osady. Przytulona do brzegu, rozciągnięta miejscowość była żywotna i dość głośna. Pełno tu było przede wszystkim marynarzy i rybaków, zajmujących się różnymi połowami i przewozem dóbr i osób. Sojiro nie patyczkował się, tylko podjechał prosto pod jedną z karczm, dokładnie tak jak zapowiadał. Od razu podbiegł do nich jakiś młody chłopak, który za rzuconą mu monetę zajął się koniem, prowadząc go do wodopoju. Sam kupiec energicznie poszedł do drzwi, które otworzył z rozmachem.
Gospoda była głośna, wypełniona ludźmi. W powietrzu unosił się zapach niemytych ciał, jedzenia i piwa, widać było, że klientela to głównie ludzie morza, odpoczywający po rejsie, grający w kraty i kości, klnący, pijący i jedzący. Na pierwszy rzut oka nawet nie było tu wolnego miejsca, ale kupiec bez wahania ruszył przed siebie, wymijając ludzi i stoliki, aż w końcu dotarł do upatrzonego stolika i bez zapowiedzi strzelił z całej siły siedzącego przy nim mężczyznę w plecy, aż niemal wybił mu zęby o kufel piwa i rzucił soczyste przekleństwo.
- Mi ciebie też miło widzieć, Hei - zarechotał kupiec, przysiadając się, a dokładnie rzecz biorąc to bezczelnie zabierając krzesło komuś ze stolika obok, zbyt pijanemu by o nie walczyć - Patrz, rekruta ci przywiozłem. Shinobi! - machnął ręką w stronę Uzuru, uśmiechając się. Hei odwrócił się, mierząc młodzieńca wzrokiem. Był to chudy, żylasty mężczyzna z żółtawym wąsem i tatuażami na przedramionach przedstawiającymi jakieś dziwne symbole.
- E, a zna się choć trochę na morzu? Chodź, powiesz coś o sobie - stwierdził w końcu marynarz, marszcząc czoło.

[Uzuru Haguro]

Podróż trwała w najlepsze, a mężczyźni wymieniali się wypowiedziami najwyraźniej odnajdując wspólny język. Trafił swój na swego, jak to się zwykło mawiać. Osiemnastolatek miał nadzieję, że jego nowa znajomość zaowocuje w jakiś profit, na który oczywiście zamierzał samemu zapracować. Na widok jedzenia aż się oblizał. Podziękował i przyjął pudełko, natychmiast zabierając się za spożywanie jego zawartości. Cały proces trwał niesamowicie krótko, w końcu chłopak był już naprawdę głodny... W końcu ich podróż dobiegła końca, dotarli pod jedną z gospod, w której życie tętniło aż nadto. Tam sprawnie zeskoczył z powozu i nim ruszył za kupcem, poklepał klacz po torsie w podziękowaniu za transport. Chwilę później obaj byli już w karczmie, śmierdzącej i tłocznej, ale i zabawnej! Na widok moczymord zaśmiał się w głos, wyglądając może trochę dziwnie. Nie wyglądało na to, by się tym przejmował... Przetarł łezkę cieknącą mu po policzku i w końcu skierował swój wzrok na blondyna, który jak widać musiał doskonale znać się z Sojiro. Długo nie myśląc, wziął przykład ze swojego towarzysza i chwycił za pobliskie krzesło, na którym następnie usiadł.
- Mów mi Uzuru. - przedstawił się wyciągając rękę w geście powitania.
- Na morzu się nie znam, choć potrafię po nim biegać, hahaha. - dodał roześmiany od ucha do ucha.
- Za to wiem jak skopać dupska tym, którzy zagrażają żeglarzom najbardziej. - kontynuował nie dając szansy na odzew swoim adresatom. Po tych słowach rozejrzał się dookoła, jak gdyby czegoś szukał i zatrzymał spojrzenie na drewnianej, poziomej beli pod sufitem.
- Mogę się założyć, że trafię w nią swoim ostrzem nie ruszając się z krzesła. - powiedział pewnie wskazując palcem omawiany cel. Do niego było dobre dwanaście, do piętnastu metrów odległości. Pytanie, czy to zrobi wrażenie na potencjalnym zleceniodawcy? Nie mógł tego wiedzieć, a więc musiał to sprawdzić!

[Sayona Kidori]

---

Misja C
7/30
[/size][/center]

---

Marynarz chętnie uścisnął dłoń młodzika, patrząc na niego ciekawie. Jego wesoły charakter z pewnością pasował to tej kompanii podpitych ludzi morza, wśród których ciężko było szukać jakiś ponuraków czy sztywniaków.
- Hehehe, to się może przydać - stwierdził na jego stwierdzenie o tym, że może biegać po morzu, a na jego twarzy widać było cwaniacki uśmieszek. Z pewnością była to umiejętność przydatna, nie utonie przynajmniej jak wypadnie za burtę , a i parę rzeczy można w ten sposób użytecznych zrobić. Za to na kolejne zdanie to najpierw zrobił oczy, po czym spojrzał na Sojiro porozumiewawczo i obaj buchnęli serdecznym śmiechem. Hei walnął pięścią z słów rozbawiony, rycząc jak wół, aż wszystko podskoczyło i nieco piwa się wylało.
- Zagraża.. Marynarzom.. A to dobre, ahahaha! - otarł oczy, które aż mu załzawiły, po czym spojrzał na Uzuru rozbawiony - Myślisz, że jacyś piraci napadną na statek wielorybników? Przecież byśmy ich roznieśli w pył! Ale dobrze, niech będzie. Pokaż co umiesz tym maleństwem, jak trafisz to pokażę ci prawdziwe morze - odetchnął głęboko, uspokajając się i podniósł rękę w stronę kelnera.
- EEEEEJ, DAJ ŻARCIA I PIWA DLA NAS! - zagrzmiał, machając do niego, po czym dał możliwość Haguro. Chwilę po tym na stole wylądowały miseczki z ryżem, usmażoną rybą i warzywami z boku. Przynajmniej będzie można się posilić nim cokolwiek zostanie dalej postanowione.

[Uzuru Haguro]

Jak widać w tutejszej karczmie humor dopisywał każdemu, w czym na pewno miał spory udział rozlewający się dosłownie wszędzie alkohol. Młody shinobi bez chwili zastanowienia roześmiał się w głos wraz z nowymi towarzyszami. Cieszył się, że przyjdzie mu wypłynąć w morze z zaprawionymi, pewnymi siebie marynarzami. To zawsze jakaś lekcja życia, a i na pewno nie lada przygoda! Wyjął więc z kabury upiętej na udzie gwiazdkę ninja i zamaszystym, płaskim ruchem ręki na wysokości klatki piersiowej wyprowadził rzut w kierunku niedawno wspominanej beli. Broń zawirowała z zawrotną prędkością i lecąc po sporym łuku, trafiła w sam środek jednego ze słupów wspierających dach budynku.
- Mam nadzieję, że nauczysz mnie czegoś o żegludze. Widać, że stary z Ciebie wyjadacz! - powiedział głośno licząc na owocną współpracę. Chwilę później pod nos podsunięto mu tutejsze pyszności, więc chwycił za pałeczki i wziął się za pałaszowanie. Musiał się najeść do syta przed żeglugą, kto wie kiedy znowu przyjdzie mu stanąć na lądzie.

[Sayona Kidori]

---

Misja C
9/30
[/size][/center]

---

Obydwaj mężczyźni z zainteresowaniem śledzili ruchy Uzuru, który najpierw wyciągał gwiazdkę, a następnie rzucił nią w stronę belki. Nagle połowa sali umilkła, a głuchy odgłos metalu wbijanego w drewno rozległ się całkiem wyraźnie. Wiele par oczu zwróciło się w ich stronę, aż usłyszeli głos karczmarza.
- Nie bawić się tam bronią! - zagrzmiał ostrzegawczo, ale to przynajmniej uspokoiło ludzi. Powoli wrócił dawny gwar, a dwójka towarzyszy chłopaka zarechotała, najwidoczniej rozbawieni tym zamieszaniem. Hei pokiwał w końcu głową, ostatecznie się zgadzając z nim.
- Dobra, jesteś przyjęty. Tylko nie wiem jak teraz odzyskasz tą swoją błyskotkę, hehe - zatwierdził sprawę kapitan i wtedy jedyne co im zostało, to zjedzenie przyniesionych potraw i popicie piwem. Wszyscy pochłaniali je w zastraszającym tempie, popijając, uwinęli się więc całkiem szybko. Hei przeciągnął się, po czym wstał energicznie, aż niemal krzesło się przewróciło.
- No, to to mu w drogę..! - rzucił zawadiacko, po czym wyciągnął z kieszeni kilka monet, które rzucił na stół w ramach zapłaty i ruszył w stronę wyjścia. Sojiro ruszył za nim, więc i naturalnym było by i Haguro poszedł. Raźnym tempem kapitan szedł w stronę portu, pogwizdując po drodze jakiś skoczną melodyjkę. Nie zajęło im to długo nim dotarli do portu, gdzie stało co najmniej kilka statków, a kapitan kierował się prosto do największego, stojącego na samym końcu. Na pokładzie kręciło się sporo osób, ustawiało coś, przekładało, zajmowało się porządkami.. Generalnie krzątało się bez większego pośpiechu.
- Noooo dobra, wchodzimy i zbieramy się do odpłynięcia! - zakomenderował, zgrabnie chodząc po pomoście na pokład. Kilka osób z załogi zerkało z ciekawością na nowego, ale nikt nie zaprotestował przed jego obecnością na lodzi. Równocześnie jednak nikt do niego nie podszedł się zapoznać, wszyscy żwawiej ruszyli do swoich obowiązków, przygotowując się do odpłynięcia. Nie minęło wiele czasu, a żagiel został rozłożony, a statek ruszył na pełne morze.

[Uzuru Haguro]

Cóż... Faktem było, iż odzyskanie ostrza w tych okolicznościach było problematyczne, jednak nikt nie mówił, że Haguro w ogóle to planował. Chłopak najzwyczaniej w świecie zajął się posiłkiem, który był o wiele ważniejszy niż jakaś gwiazdka. Jakby nie patrzeć to tylko narzędzie, niepotrzebne mu ani do szczęścia, ani przeżycia. Niedługo, a w zasadzie natychmiast po skończeniu strawy obaj mężczyźni wstali od stołu i pośpiesznym krokiem wybyli z gospody. Na zewnątrz jak to zwykło w porcie tłumy i wrzawa. Młody shinobi kroczył za kapitanem sprawnie omijając ludzi, aż w końcu dotarli do statku, największego z przycumowanych w okolicy.
- No, no... robi wrażenie. - oznajmił na chwilę przystając i przyglądając się łodzi. Nie miał niestety czasu na podziwianie, więc wlazł na pokład zaraz za Hei'em.
- W takim razie ja zasiądę na bocianim gnieździe, gdybyś czegoś potrzebował, zawołaj. - powiedział krótko, nie chcąc zatruwać dupy kapitanowi, który zapewne miał teraz sporo roboty. On sam nie widział tutaj lepszego dla siebie zajęcia, nie znał się na żegludze, więc postanowił, że zajmie się chociaż czymś pożytecznym. Jako shinobi był wprawiony w obserwacjach, nawet tych źmudnych i wielogodzinnych. Nim jednak wdrapał się na najwyższy punkt łajby, rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu lunety. Jeśli nie było jej w zasięgu wzorku, doszedł do wniosku, że będzie ona u góry i sprawnymi susami przemieścił się po maszcie na jego szczyt.

[Sayona Kidori]

Dalej tutaj -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 22#p156922