Osada portowa i okolice

[Michirin]

Jakoś dało się, hehe, przewidzieć, że Oda do najsilniejszych nie należy. Tworzył takie wrażenie osoby bardziej inteligentnej i skupiającej się na rozumie, niż na sile mięśni. Chociaż jedno nie musiało wykluczać drugiego, aczkolwiek rzadko zdarzało się, by oba te elementy szły równo w parze. Szczególnie w przypadku osób, które nie zajmują się fachem ninja. Kupiec i negocjator... cen czy warunków? Niby można było założyć, że jeżeli negocjował coś, to cenę, ale czy to nie było po prostu częścią zawodu kupca? Zatem po co miałby wspominać osobno o tym? No i ustalanie wartości towarów zwało się targowaniem, a nie negocjacją. Mogło to odnosić się do umów handlowych, ale też mogło mieć głębsze znaczenie. W końcu Oda mógł być osobą od sytuacji wyjątkowo ciężkich, wręcz żałosnych, w których potrzebny był ktoś o wielkiej sile perswazji, spokoju i rozsądku. Ugodowe, pokojowe rozwiązanie problemu, który mógłby prowadzić do tragedii. Taka myśl nadawała młodemu mężczyźnie nieco charakterku i barwy do bycia po prostu kupcem. Czy tak było? Nie wiadomo, a białowłosa nie miała zamiaru dopytywać. Domniemania jej wystarczały.
Szkolenie na zabijakę. Czy tak ją pojmował? Zaśmiała się w myślach, ale twarz pozostała niezmienna. Było to zabawne określenie szczególnie w kontraście z osobowością Michirin. "Zabijaka" kojarzyło jej się z kimś szukającym kłopotów, z kimś głośnym, żywiołowym, brutalnym i skorym do walki, w której zabija się swego oponenta. Niewidoma zaś była przeciwieństwem - starała się unikać kłopotów, była cicha, opanowana i wciąż nikogo nie skrzywdziła nawet poważniej, a co dopiero zabiła. Największe cierpienie jakie zadała komukolwiek, to ten zidiociały niedoszły gwałciciel i złodziej z Yinzin, który oberwał potężnym kopnięciem w krocze, aż zemdlał. Ciężko było nazwać ją zabijaką, chociaż była szkolona na kunoichi, a więc osobę skupioną na walce i wyeliminowaniu zagrożenia.
Chwilę odpoczęła od jedzenia, ale teraz już zaczynała wracać do tego przyjemnego zajęcia. Kolejna potrawa była jeszcze smaczniejsza od poprzedniej. Makaron był po prostu dobry, ale te chrupiące krewetki i pędy bambusa... tak, to z pewnością przypadło jej do gustu. Nieśpiesznie jadła i słuchała co Oda ma do powiedzenia. Ponownie rozbawił ją, chociaż jedynie wewnętrznie. Tłumaczenie świtu było ciekawe, ale śmiać jej się chciało z jego uwagi na jej ślepotę. Oczywiście było to miłe, ale zakładał nieco tak, jakby nie miała wzroku od wczoraj i nie potrafiła sobie poradzić z określeniem godziny oraz znalezieniem budynku. Jednak doceniała jego starania, bo i tak jej ułatwił zadanie.
- Rozumiem, będę punktualnie. - odparła tak dla potwierdzenia, aby nie milczeć cały czas. Chciała tylko kiwnąć głową, bo słowa były zbędne, ale jednocześnie nie chciała wyjść na niemiłą czy na mruka. Lubiła rozmawiać, chociaż raczej w spokojniejszych warunkach i dogodniejszej sytuacji. Aktualnie chciała zjeść i odpocząć, bo mimo wszystko powoli odczuwała zmęczenie skoro wstała wyjątkowo wcześnie. Napiła się wody i nieśpiesznie dokończyła posiłek.
- Do jutra, dobranoc. - odezwała się do Ody i wynajęła pokój, do którego niezwłocznie się udała. Chwilę potrzebowała na obmycie się w misce chłodnej wody, która stała w kącie niewielkiego pokoiku, a później już zamknęła drzwi na klucz, schowała jeden kunai pod poduszkę i położyła się spać. Sen przyszedł niemalże natychmiast.
Jeżeli nie posiadało się wzroku, to należało mieć doskonałą percepcję czasu. I Michirin takową posiadała. Obudziła się naprawdę wcześnie rano. Na tyle, aby spokojnie, nieśpiesznie przygotować się do wyruszenia w drogę. Śniła się jej Hairi. Wyglądała naprawdę dziwnie - była wysoka, szczupła, czarnowłosa i miała fryzurę spiętą w kok. W dodatku miała jaskrawe szaty na sobie i wiecznie naburmuszoną minę. Mijało się to z tym, jak wyglądała rzeczywiście, bo z całą pewnością nie była wysoka - to dało się określić po jej kroku. Wyglądała też bardzo poważnie, a białowłosa niemalże pewna była, iż egoistyczna panienka była naprawdę młoda i nieco dziecinna. Ta fryzura też jakoś nie pasowała, chociaż kolor włosów mógł się zgadzać - tego nie dało się potwierdzić. W każdym razie - Hairi stała na jednej ze ścian wąwozu, przed samą nią była przepaść, zaś naprzeciwko stał odwrócony plecami mężczyzna z kataną przy boku - zapewne sen w ten sposób oznaczył jej ukochanego. Symbolika zdawała się być raczej oczywista, więc Michirin nie zastanawiała się dłużej nad tą senną historyjką, a postanowiła się odświeżyć i ubrać. Przed samym wyjściem poprawiła opaskę na oczach, sprawdziła czy ma dobrze ułożony ekwipunek i dopiero wyszła z pokoju. Oddała kluczyk, podziękowała uprzejmie i od razu zapytała o budynek punktu handlowego. Kierunek został jej wytłumaczony, zatem skierowała się tam. Jak tylko dotarła na miejsce, to akurat usłyszała pianie kogutów. A zatem mieli jeszcze piętnaście minut zanim wyruszą. W spokoju czekała na Odę, który może był tutaj wcześniej, a ona go nie wyczuła? Istniała taka szansa. Tak czy inaczej - nie szukała go, a dała mu czas na odnalezienie jej. To było łatwiejsze, niż gdyby niewidoma ruszyła na poszukiwania.

[Natsume Yuki]

~ Zwiastun ~
Misja D 9/15
Michirin Na szczęście wieczór i noc okazały się dość spokojne, nawet jak na standardy tej osady - zwłaszcza w aktualnej porze roku, kiedy okręty rybackie wypływały względnie często i wracały o najróżniejszych możliwych porach dnia. A czasem i nocy. W końcu niektóre rodzaje ryb i owoców morza zwykły się uaktywniać dopiero, gdy słońce przestawało rzucać na świat swoje ogrzewające promienie, i w takich przypadkach trzeba było się wybierać na połów albo jeszcze w nocy, albo wieczorami. I w efekcie okres huku w porcie i na ulicach zwykł się przedłużać. Mieszkańcy byli już przyzwyczajeni i zwykli już nie zwracać uwagi na nocny gwar, ale przybysze mogli czasem mieć problemy ze zmrużeniem oka, gdy rozochoceni rybacy zaczynali przeżywać dobry połów lub kląć na te "jybane scupoki, co w sieci nie włażo".
Tym razem w nocy dało się usłyszeć tylko kilka mniejszych wózków i rozmawiających przechodniów, ale oprócz tego - dało się żyć. I spać. A to chyba najważniejsze, zwłaszcza przy perspektywie nadchodzącej wyprawy.
Dziewczyna podniosła się z samego rana, dość solidnie wyspana, i na spokojnie przygotowała się na zbliżającą się misję. Gdy tylko skończyła, oddała klucz do drzwi pokoju, zapłaciła (spokojnie, będzie że wyrównane w nagrodzie za misję) i zgodnie ze wskazówkami Ody i karczmarza udała się w kierunku południowej granicy miasteczka. Nikt jej nie zaczepiał, mogła kroczyć swobodnie. A i plucha trochę zelżała, na tyle że wyłożona kocimi łbami ścieżka pozwalała jej usłyszeć nawet stukot jej własnych podeszw o kamienie. Słońce leniwie wychylało się spoza porannych mgieł i chmur, ogrzewając delikatnie skórę i dając nadzieję na dobry dzień.
W momencie, gdy w końcu dostała się do punktu handlowego, koguty zaczęły ogłaszać początek następnego dnia. A Michirin usłyszała wtedy jakiś chrobot, dochodzący z niedalekiego punktu. Wyglądało na to że była to zamknięta przestrzeń, tylko z otwartą bramą, w stylu stajni lub magazynu, czy coś w ten deseń. Usłyszała też parsknięcia koni i ciche marudzenie Ody. Oraz głos Kena, który dalej kontynuował prąchanie na pomysł kupca.
-... noż do cholery, Oda! Jak ty se coś umyślisz, to musi być natychmiast, co? Nie zważasz na to, że możesz po drodze stracić towar, a wtedy to my będziemy mieć przejebane! I to przejebane jak stąd do Kyuzo, i to przez Midori!
-Wiem co robię, Ken - powiedział - podobnie jak wczoraj - Oda, przekładając coś wewnątrz wozu. - Poza tym, niedługo będzie tu osoba którą wynająłem... - akurat wyszedł na kozła, i zauważył wchodzącą Michirin. - O, witaj, Michirin. Widzę, że udało się punktualnie. Cóż, wsiadaj, ruszamy od razu.
Dziewczyna usłyszała tubalne parsknięcie śmiechem ze strony Kena. Brzmiało trochę jak zakrzyknięcie "bah". Albo raczej wyrzucenie tego z bebechów.
-Wynająłeś ŚLEPĄ do pomocy? - Ken zaczął odchodzić, warcząc coś pod nosem. - Na litość, kurwa, boską, ten jebany idiota już całkiem zamienił się z osłem na mózgi...

[Michirin]

Jybane scupoki w sieci nie właziły, a Michirin wlazła pod kołderkę i szybko zasnęła. Pobudka już została opisana wcześniej, więc nie było najmniejszego sensu przytaczać ją ponownie. Wyszła na zewnątrz i od razu poczuła ten poranny chłód. Nie do końca była przyzwyczajona do takich temperatur, a szczególnie, gdy miało się na sobie prawie wyłącznie kimono. Nie tak cieniutkie, bo materiał był porządny, całkiem gruby i oferował jako-takie rozwiązanie problemu zimna. Trzeci dzień na terenach Lazurowych Wybrzeży pozwolił także przyzwyczaić się białowłosej do tego, że zwyczajnie jest chłodno. Ignorowała już to uczucie, chociaż w tym przypadku było przyjemnie orzeźwiające po leniwym, całkiem długim śnie w cieplutkim łóżeczku. Należało się rozbudzić, bo kto wie czy nie wydarzy się coś zaraz za rogiem? Spodziewaj się niespodziewanego. I z taką myślą szła dalej. Ludzi na ulicach było mało i nikt jej nie zaczepiał co nie było wielkim zaskoczeniem. Raczej zazwyczaj mało osób zwracało na nią jakąkolwiek uwagę. Ot pewnie krzywe spojrzenie, bo niecodziennym widokiem jest dziewczyna z opaską na oczach, która porusza się tak, jakby mimo wszystko widziała. Za to pewnym były szepty, które nie zdarzały się tak często i zazwyczaj były po prostu prostym "patrz" skierowanym do znajomej osoby, by mogła zobaczyć niesamowity dziw - niewidomą o sprawności widzącego. Niektórzy niekiedy byli mniej delikatni - machali ręką przed oczyma Michirin albo pytali wyjątkowo bystrze "naprawdę nie widzisz?" Nie, na żarty. I wtedy panna Shiroikanzen poczuła ciepłe promienie słońca na swojej skórze. Tworzyły taki kontrast temperatury, że aż ciarki ją przechodziły. Poprawiła swoje długie rękawy kimona, splotła w nich ręce i ruszyła dalej. Ciemny materiał nagrzewał się szybciej, więc powoli chłód ustępował.
Dotarła na miejsce. Początkowo była cisza, ale później usłyszała parsknięcie konia, niezadowolonego Odę i jego głośnego znajomego, który nie dawał za wygraną, tylko ciągle wałkował ten sam temat. Michirin nie miała zamiaru się wtrącać w tę rozmowę, bo nie była to jej sprawa. Podziwiała nieco swego tymczasowego pracodawcę, który oczywiście coś tam marudził, ale mimo wszystko zachowywał spokój. Białowłosa zapewne byłaby zirytowana, gdyby to jej ktoś tak ciągle zawracał głowę w kółko, chociaż naturalnie nie pokazałaby tego po sobie. Oda zdawał się nie ukrywać emocji, nie blokować swej ekspresywności, a więc zwyczajnie był opanowanym człowiekiem. Nie tak, jak Michirin, która jedynie udawała, a wewnątrz aż buzowało od uczuć.
No i została zauważona. Nie chciała wtrącać się w rozmowę, więc wcześniej stała, przysłuchując się. Kiwnęła głową i na zgodę, i na przywitanie, a następnie ruszyła w stronę powozu, aby zająć miejsce obok Ody. Nawet nie drgnęła, gdy ten cały Ken ją najzwyczajniej w świecie wyśmiał, chociaż w środku niej zagotowało się. Nie chciała się odzywać, nie pozwoliła emocjom wziąć górę. Z niezmienną miną usiadła i poprawiła rękawy, aby zasłoniły jej dłonie, które zostały złożone ze sobą w jedną pieczęć, a następnie kolejną. Celem oczywiście był ten głośny osobnik. Nie miała zamiaru robić mu krzywdy, ale nie chciała też ot tak tego puścić mimo uszu - w końcu próbowała udowodnić światu, że nawet jako ślepa jest w stanie przewyższyć niejednego. Kiedyś sama uważała siebie za bezużyteczną, a nawet jako balast, problem, który najlepiej jakby nie istniał. Szczególnie po stracie bliskich, ale Shizuya ją wyszkolił na siłę, a ona była jakby duchem nieobecna podczas tego wszystkiego. I nagle, pewnego dnia podczas treningu okazało się, że jest w stanie bez problemu zablokować własnym kijem uderzenia kijem swego trenera i opiekuna, a nawet zaatakować go i trafić. Że jest w stanie z powodzeniem wykonać na nim technikę. Dopiero wtedy została uświadomiona, że brak wzroku, to nie koniec świata, żadne ograniczenie, którego nie dałoby się przeskoczyć. Wystarczyło trenować, poświęcić temu wiele uwagi, a można było praktycznie zapomnieć o swej ślepocie. Czasami nawet była ułatwieniem - wszak za cenę jednego zmysłu rozwinięte zostały inne do tego stopnia, który jest nieosiągalny dla innych, w pełni sprawnych ludzi. Zatem, aby nie dać się poniżać, nie pozwolić innym, aby wpojony przez Shizuyę tok myślenia został opluty, Michirin zadziałała jutsu. Pieczęć tygrysa, a później barana i nieco chakry.
- Możemy ruszać, jestem gotowa. - powiedziała tak dla upewnienia Ody, a jej ręce splotły się na piersi wewnątrz szerokich, luźnych rękawów kimona. A Ken... cóż, jeżeli ruszą natychmiast, to zapewne po chwili przestanie być pod wpływem sztuczki tej ślepej dziewczyny, której zatrudnienie wiązało się z byciem jebanym idiotą. Jeżeli nie ruszą natychmiast, a Ken będzie dawał niepokojące znaki, to po prostu przestanie się nad nim znęcać. Nie było sensu męczyć go, chciała tylko pokazać mu, że nie stanowi dla niej nawet najdrobniejszego zagrożenia.

Technika wykorzystana to Kyakubu Satsu - genjutsu. Jeżeli Oda ruszy powozem, to wyjedziemy poza zasięg działania i Ken zostanie uwolniony, a jeżeli zacząłby krzyczeć, miotać się i ogólnie szaleć, to Michirin sama by go uwolniła spod wpływu iluzji.

Nazwa

Kyakubu Satsu

Pieczęci

Tygrys -> Baran

Zasięg

25 metrów

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Jutsu pochodzące w Genjutsu z szuflady "krępującej przeciwnika". Złożenie dwóch pieczęci, a następnie wysłanie odpowiedniej ilości niebieskiej energii do oponenta skutkować będzie iluzją, która wciąga naszą ofiarę pod ziemię. Dokładniej to zapadają się jej nogi w piach! Coś na kształt ruchomych piasków, lecz nie jesteśmy w stanie z tego wyjść za pomocą zwykłej siły fizycznej i innych naturalnych sztuczek. Technika wydająca się ciężka do pokonania ale stopień zaawansowanie nie jest wymagający, więc niestety wyjście z niej jest równie proste jak złapanie.

[Natsume Yuki]

~ Zwiastun ~
Misja D 11/15
Michirin Oda westchnął lekko, słysząc dość brutalny komentarz ze strony Kena, ale wyglądało na to że nie zamierzał komentować jego słów. Po prostu szkoda mu było na to oddechu. Może i brzmiał na człowieka spokojnego - bo i w sumie sam siebie również widział jako takowego - ale on też czasem miewał momenty, w których zaczynało mu brakować tej jakże ważnej w jego zawodzie cnoty, jaką była cierpliwość. Na szczęście tym razem udało mu się zachować pełny spokój i mógł zająć się kontynuacją swojego planu, ale i tak chyba większą przyjemność mu sprawiła myśl, że już niedługo nie będzie musiał słuchać tego mierżącego marudzenia ze strony swojego przytęgiego kompana.
-Cieszę się, że udało Ci się dotrzeć na czas, bez żadnych problemów - stwierdził wesołym tonem, zwracając się do wsiadającej na kozła Michirin. - Nasi szefowie w Yinzin zaczynają się już powoli niecierpliwić, bo brak tego szajsu na pace trochę im opóźnia wysłanie transportu do Ryuzaku no Taki. Co zrobić, na obsuwy nie mieliśmy wpływu.
Poczekał, aż Michirin usadowi się wygodnie, i złapał za lejce. Ruszył lekko rękoma, w ten sposób dając koniom sygnał by rozpocząć podróż. W tym samym momencie Shiroikanzen wykonała ukradkiem dwie pieczęcie, przesyłając chakrę w kierunku odchodzącego gbura imieniem Ken. I na wyniki nie trzeba było długo czekać. Akurat, gdy wóz wyruszył, dało się usłyszeć zduszony okrzyk mężczyzny, który nagle zaczął odnosić wrażenie że klepisko pod jego nogami się rozstąpiło i zaczęło go pochłaniać. Michirin nawet usłyszała z tego całego część jego okrzyków: "Co tu się, kurwa... ej, to nie jest śmieszne! Pomocy!". Ale najwidoczniej Oda uznał, że "nie ma co marnować czasu", i uderzył lejcami jeszcze raz, rozpoczynając ich podróż...

z/t, następny post tutaj: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=81&t=40

[Inari]

Seinaru jeszcze nie wiedział na co się pisze. Pakt z diabłem albo innym potworem, to przy relacji z Inari poranne ziewnięcie. Coś na wzór przeniesienia się Asmodeusza na dobre na ziemię i ucieleśnienie go w nastolatce. Zmarszczone czoło dziewczęcia zwiastowało nadchodzący chaos. Teraz jednak uśmiechnęła się krzywo, całkowicie zmieniając ton kolejnych słów.
— Tylko nie jedz dużo, bo będziesz gruby. A wtedy żadna ładna pani nie będzie cię chcieć... — podsumowała, wzruszając przy tym ramionami. — No ona ciągle tylko gęga i gęga. Inari zrób to. Inari, zrób tamto. N-u-d-a. — W ten czas, tak jak i Kei, uplasowała naginatę na plecach i ruszyła ochoczo w stronę najbliższej osady. Doskonale znała topografię miasta, więc trafiłaby do siedliska jedzenia wszelakiego nawet z zasłoniętymi oczyma. A zwłaszcza w momencie, w którym motywowana była obietnicą zakupu lodów. Takich okazji zwykła nie zaprzepaszczać. Głównie w sytuacjach, w których towarzysz nie wiedział na co stać jej niecny umysł. Szła więc śpiesznie, nie bacząc na ciążący oręż. Nie ma co, przemierzali głównie ulice zwykłych mieszczuchów, toteż nic dziwnego, że okiennice - a raczej dziury w tekturowych ścianach - były wypełnione niemrawymi twarzyczkami. Choć powszechna znajomość twarzy zwycięzcy pierwszego turnieju w Cesarstwie Morskich Klifów mogła robić swoje. Inari pozostawała w błogiej nieświadomości, toteż zachowywała się w pełni naturalnie. Jednakże gdyby spojrzeć na całokształt jej charakteru, to bardziej niż pewne, że zachowywałaby się w gburowaty sposób nawet wtedy, gdyby wiedziała kim jest młodzieniec po jej prawicy.
Będąc już u celu podróży szybko rozejrzała się po kramach w poszukiwaniu tego jednego, doskonale znanego jej pamięci. Odnalazłszy znajomą twarz czym prędzej ruszyła w jej kierunku, ówcześnie łapiąc Keia za dowolną część odzienia jakby upewniając się, że nie zwieje na widok cennika. Mężczyzna stojący za prowizorycznym straganikiem wybałuszył oczy, jakby zobaczył samego anioła pańskiego. Zdecydowanie bardziej na widok bruneta, niźli osobliwej scenki. Harada, nie bacząc na zdziwienie malujące się na twarzy podstarzałego, siwego mężczyzny od razu przeszła do konkretów.
— Panie Yamadaa-san! Najdroższe i największe. I dużo, dużo soku wiśniowego — powiedziała, ekscytując się przy tym jak rodzic przy narodzinach bombelka. — Na koszt tego o, tu.
Starszy człowiek popatrzył nieco podejrzliwie. Wpierw na dziewczynkę opierającą dłonie o drewnianą część straganiku, a potem na jej towarzysza. Na nim zatrzymał się dłużej. Po chwili jednak zreflektował i drżącymi dłońmi wybrał największy wafelek, jaki posiadał, sypnął do niego maksymalną ilość lodu i dolał cudownej cieczy o ciemnoczerwonym zabarwieniu. Tak przygotowaną przekąskę podał Inari po chwili dołączając drewnianą szpatułkę.
— Proszę, młody człowieku, nie kłopocz się — mruknął, gdyby Seinaru chciał zapłacić. — Dla zasłużonych wojowników zawsze za darmo...
Inari zmarszczyła brwi. Nie rozumiała wypowiedzi seniora. Nic więc dziwnego, iż spojrzała na niedawnego przeciwnika z zaciekawieniem.

[Seinaru]

Spacerek do tutejszej portowej wioseczki tylko wzmógł jego apetyt. Morskie powietrze naprawdę dobrze robiło dla zdrowotności, a i wiosenna aura sprzyjała wszystkim tym, którzy chcieli spędzić czas na pracy lub relaksie na świeżym powietrzu. Seinarowi brakowało takiego spaceru z kimś, komu chyba mógł zaufać, a przynajmniej nie patrzeć ciągle na ręce. Co do tych ładnych pań, o których mówiła Inari, to gdy ostatnio przechadzał się z taką jedną po Shigashi, to obudził się związany w jakimś locho-labirynto-pułapce. Ale one wszystkie takie są - przeklęte. Kobiety, nie pułapki. Inari natomiast, mimo że była dumna, wyszczekana i leniwa, to wciąż niewinna i w tej niewinności wyjątkowa. Wyjątkowa spośród tych ludzi, którzy na wysokich szczeblach tylko knują intrygi, planują zamachy i wywołują wojny. Miła odmiana, taki ładny kamień znaleziony na brzegu rzeki. Nie musiał być diamentem, nie musiał pięknie świecić ani być kolorowy, ale wystarczyło że był gładki i jednolity, a chciałeś po prostu wziąć go do domu i schować do szuflady ze skarbami.
Gdy przechadzali się już uliczkami między tutejszymi skromnymi domkami, Seinaru spotykał się od czasu do czasu ze skinieniem głową od nieznajomych ludzi. To znaczy, oni znali jego, natomiast on ich już niekoniecznie. Niemniej jednak starał się tym ludziom odpowiadać, chociażby przez grzeczność bo tutaj, w swojej małej ojczyźnie, chciał być lubiany. Bo jak nie tutaj, to gdzie? Lodziarza również nie znał, nigdy nie zatrzymywał się przy jego kramie, choć oczywiście znał go z widzenia, bo też znał tutejszą osadę dość dobrze. Mimo to nie wiedział nawet, że nazywa się Yamada. Nie wiedział, dopóki nie wykrzyczała tego Inari. Na jej drogie zamówienie Kei tylko przewrócił oczami w stronę mężczyzny, trochę z zażenowania jej łakomstwem, a trochę z zawstydzenia hałasem, który wywołała wokół siebie. Gdy jednak okazało się, że porcja deseru jest na koszt firmy, Seinaru skinął główką w podziękowaniu jeszcze raz, zanim oddalili się od kramiku.
- I to ja mam uważać na swoją wagę? Po takiej porcji to na pewno ci w biodra pójdzie. - Przeszli jeszcze kilkanaście metrów w stronę gospody, którą Seinaru upatrzył sobie wcześniej na obiadek, zanim Kei coraz częściej zaczął zerkać na lody i wafelek, który trzymała samurajka.
- Hmpf. Dobre to chociaż? Daj dziaba. - I wyciągnął swoją chciwą łapę, żeby ułamać sobie trochę wafelka ubrudzonego lodami. Dziecko chyba nigdy nie umiera w nas na dobre. ***Timeskip. 30 minut później siedzieli już przy stoliku w karczmie, a Kei dokonywał trudnego wyboru między płastugą a jej gorszą pod każdym względem kuzynką - flądrą i cały czas nie wiedział, co powinien wybrać.
- Dobra. Flądrę. Po taniości. - Oznajmił w końcu, ocierając pot z czoła.
- Flądrę na takiej wielkiej kupie ryżu proszę! I jakąś jarzynkę! - Krzyknął w kierunku baru.
- No więc wracając do Twojej babci... - Zaczął znowu temat, gdy również ona (Inari, nie babcia) uporała się już z zamówieniem, jeśli miała na coś ochotę.
- Osobiście to nie uważam, żeby zmuszanie Cię do pracy na roli kiedykolwiek dało jakiś skutek i zakończyło waszą udrękę. Zamiast tego, mogłabyś zarabiać na życie inaczej. Poza wyspą jest o wiele więcej opcji dla takich jak my. Słyszałaś kiedyś o Krwawym Pokoleniu? Nawet do naszego cichego zakątka dochodzą opowieści o nich, o najpotężniejszych ludziach naszych czasów. W przyszłym tygodniu wyruszam na kontynent, aby poznać jednego z nich. To otwiera zupełnie nowe drzwi i zabija nudę w życiu każdego. - Wziął łyczek wody z kubka, który zdążono mu już przynieść. Już od dawna nie powiedział tyle jednym ciągiem, więc naturalne że zaschło mu w gardle.
- Gdybyś chciała, mogłabyś ze mną pojechać. Jako moja... - Hmmmm...? No, Seinaru?
- W sumie to nie wiem kto, ale mogłabyś.

[Inari]

Otrzymawszy wyczekiwaną słodycz rozpromieniła się jak na dziecko przystało. I choć większość osób w jej wieku już dawno miało za sobą pierwsze misje, dramaty i pakiet złych wspomnień, to ona była jakby oderwana od tego wszystkiego. Głównie od szarej rzeczywistości, z którą chcąc nie chcąc mierzył się każdy shinobi i samuraj. Inari zaś jawiła się jak słońce wychodzące tuż po gwałtownej burzy. Jasne, nieco irytujące, ale wciąż przyjemne dla stroskanej duszy. Była taka od zawsze i zapewne tak też pozostanie. I czy umarł ojciec, czy babcia była chora, na jej twarzy zawsze gościł uśmiech. Nieodłączny element aparycji tak samo jak poprawione w biegu, charakterystyczne upięcie włosów.
— Jezuuu... Biodra nie biodra. Kogo to interesuje? — mruknęła. W głosie brak było oburzenia typowego dla panien wszelakich. Haradzie daleko było do przejmowania się własnym wyglądem. Ot, był bo był. Krowy nie patrzyły na to, czy jest piękna. Nigdy też nie traktowała swojej sylwetki czy buźki jako coś, co jest istotne. A istotne były dla niej tylko swawole i dobre jedzenie, rzecz jasna.
Już miała pakować kolejną łychę, bo łyżką nie w sposób tego nazwać, lodu, gdy usłyszała głuchy trzask wafelka. Od razu namierzyła odpowiedzialnego za to znieważenie osobnika. Jeśli czegoś nie wolno było robić tej osobliwej panience, to z pewnością podbierać jedzenia. Nienawidziła tego. Nie na tyle, by zaraz mordować wzrokiem, ale na tyle, by się naburmuszyć i nabrać powietrza w oba pyzate policzki.
— Nie dzielę się jedzeniem. Z-a-p-a-m-i-ę-t-a-j — Literując ostatnie słowo włożyła w to wszelkie siły, jakie posiadało jej drobne ciało, dosadnie dając do zrozumienia, że następnym razem nie wybaczy tego OGROMNEGO faux pas. Miała dobry humor i jedynie to ratowało Seinaru przed zgubą. O ile tak można nazwać złość szesnastolatki z umysłem pięcioletniego berbecia. Wciąż jednak dopatrywała się ewentualnych przywilejów w znajomości z brunetem. Sam fakt, że kłaniano mu się i oferowano posiłek za darmo sprawiał, że zyskiwał w jej oczach. Inari była doprawdy prostym mechanizmem. Prozaicznym wręcz.
Podążała śladami Keia, co chwila poprawiając, wolną dłonią rzecz jasna, oręż. Wydawać by się mogło, że jest on zbyt ciężki jak na wymiary jej sylwetki. I przypuszczenia te byłyby trafne. Przypadł jej jako pamiątka po ojcu, jedyna i ostatnia. Uosobienie nierozdrapywanych od dawna ran. Nic więc dziwnego, że naginata była dla Inari jak zganiony, piracki skarb. W czasie przechadzki zdążyła pochłonąć gigantyczną porcję kruszonego lodu, a to dopiero początek, bo wraz z dotarciem do smażalni jej wewnętrzny pożeracz światów zaczął domagać się kolej strawy.
— Mi też, mi też — zawtórowała. Bezczelność do kwadratu. I to nie tak, że nie była świadoma kosztów. Znała je aż nadto, ale jeśli była okazja, to dlaczego nie? Ot, nieco odchudzić sakwę starszego mężczyzny. A skoro przybył z daleka, to na pewno nie narzekał na ich ilość.
— Inaczej? — powtórzyła z zaciekawieniem. Inaczej zawsze brzmiało, cóż, lepiej. A już na pewno dla kogoś z takim charakterem jak Inari. Ciekawska natura brała górę nad tym, co znała. Nie była typem osoby, która twardo trzymała się znanych terytoriów. Ba, od dawna chciała opuścić wioskę gdzie łańcuch szczeka, a psa nie ma. Jednak twarde odmowy ze strony seniorki niweczyły te plany na wstępie. — Babcia coś mówiła, ale nie słuchałam. Krwawe pokolenie brzmi strasznie... — to mówiąc oparła się o miękki zagłówek tak, jakby zaraz miała zasnąć. I w sumie, była gotowa to zrobić. Gdziekolwiek, wszak sen zawsze przychodził jej z łatwością. Zwiesiła ramiona. I choć samo zagadnienie było niezwykle atrakcyjne, to zdawała sobie sprawę, że wiekowa kobieta odpowie na nie dość lakonicznie; nie. — Chciałabym, tam musi być fajniej. Tu tylko zrzędzą. Ale obaasan się nie zgodzi...

[Seinaru]

- Stfasznie? - Powtórzył za nią Seinaru, gdy mielił w paszczy dwie łychy ryżu z rybą naraz.
- Może i stfasznie, ale na kontynensie nie jes tak spokojnie jak tu. - Wycedził jeszcze przez prawie zaciśnięte zęby gdy przełykał, aż w końcu udało mu się poradzić z przeżuwaniem.
- Zasadniczo to większość moich zadań, na których zarabiam na te wszystkie pyszności... - Tutaj omiótł widelcem oba talerze, aby pokazać o jakie pyszności mu chodzi.
- ...to walka z kimś. Im jesteś lepsza, tym trudniejszych przeciwników napotykasz i tym więcej płacą Ci za ich pokonanie. Tak to mniej więcej działa. - Gdyby nie wdawać się w szczegóły, to mogłoby wydawać się to całkiem nieskomplikowane.
- Ale dochodzą jeszcze takie sprawy jak sumienie, etyka, honor, poczucie obowiązku, dumazazdrośćprzyjaźńmiłość i tak dalej i tak dalej... A niektórzy samuraje dokładają do tego nawet jeszcze to swoje bushido. Więc ostatecznie robi się z tego niezły miszmasz, o. - Wskazał wzrokiem na kawałki ryby wymieszane z ryżem i warzywami na jego talerzu. Po kilku ruchach łyżką w niczym nie przypominało to tradycyjnego podania jakie otrzymał od kelnerki, a raczej taki właśnie miszmasz, jaki można spotkać na misjach na kontynencie.
- Ale koniec końców nie jest tak strasznie, a czasem nawet całkiem przyjemnie. Mówię Ci, kawał świata jeszcze masz do zobaczenia, a co do Krwawego Pokolenia... - Wsadził sobie kolejną porcję do ust i przegryzł kilka razy, aby już nie seplenić podczas mówienia.
- To sam jak dotąd poznałem tylko dwóch i to pobieżnie, więc znam ich prawie tak dobrze ze słyszenia jak wszyscy. Jeden z nich ma swoje własne Cesarstwo na wyspach na południu (własne Cesarstwo, czaisz?), a drugi urzęduje gdzieś na pustyni, ten Ichirou właśnie, do którego chcę iść. Obasanem się nie martw. Jak chcesz się zabrać to wystarczy tylko, że powiesz jej że będziesz pod moją opieką i jestem pewien że nie będzie miała nic przeciwko. - Skończył nareszcie swój talerz, zostawiając na nim surową rzepę. Skąd surowa rzepa na jego talerzu? Nie wiadomo, dlatego ją zostawił.
- To jak będzie? Pomożecie?

[Inari]

Seinaru nie okazał się strasznym demonem o charakterze samego władcy piekieł i irytującej postawie. Ba, szybko zaskarbił sobie sympatię pożeracza światów vel Inari. A to z całą pewnością zasługuje na uścisk prezydenta. Znaczy, Miyaki'ego Tadatoshi'ego. Z pyszałkowatej dzierlatki wyszło całkiem przyjemne stworzonko. Rzecz jasna, nie licząc pozostałego szeregu zgnilizny jej charakteru. Niemniej jednak młody wiek rządzi się swoimi prawami, a pod czujnym okiem znamiennego Samuraja... Kto wie, może wyrośnie prawdziwy wojownik?
— A nie? — powiedziała, marszcząc przy tym ciemnobrązowe brwi. Dla Harady oczywistym ostrzeżeniem było słowo "krwawe". W końcu komu kojarzyłoby się to z czymś, co należy uznawać jako odpowiednik przyjemności i sielanki. — No i dobrze. Przynajmniej nie można się nudzić. A tu? Rybki złowisz, wykradniesz babci ze skrytki trochę mleka, może znajdziesz kogoś do zabawy i na tym koniec — mruknęła w ramach odpowiedzi. Dla dziecięcia tak ruchliwego jak Nezumi Teiz nie należało do najatrakcyjniejszych miejsc na świecie. Nudziła się potwornie, a nikłe towarzystwo rówieśników jeszcze bardziej wzmagało chęć ucieczki. I to jak najdalej, w samo oko cyklonu. Naiwna wizja świata, w którym nie było miejsca na śmierć znacznie ułatwiała proces przekonywania jej do czegokolwiek. Ot, choćby walki na "śmierć i życie", bowiem dla nastolatki znaczyło to tyle, co nic. W końcu powyższe jej nie dotyczy, prawda?
Inari wytrzeszczyła oczy. Głównie dlatego, iż nie mogła pojąć, że ktoś kto dał zdzelić się w łeb może kogokolwiek pacyfikować. Po chwili w głowie zawtórował jej cichy głosik przypominający o niedawnej przygodzie.
— To tak jak ja! — zawtórowała. — Kiedyś był tu taki głupek co bił dziewczynki. No i jak w końcu go złapałam, to przetrzepałam go jak należy i już nie wrócił! — mówiąc podniecała się przy tym tak, jakby pokonała co najmniej Antykreatora. Co prawda nijak nie miało się do dokonań Keia, ale Harada postawiła się nieomal na jednej linii z nim. Słysząc o powszechnych zasadach najzwyczajniej w świecie przewróciła oczyskami i powróciła do spożywanej wcześniej porcji rybki. Nieco przesolonej jak na jej gust, ale wciąż dobrej.
— łaaał. Własne cesarstwo... Też bym tak chciała. Żyłabym jak księżniczka, bawiłabym się od rana do wieczora iii...i... I mogłabym robić co chcę! — powiedziała, szczerząc się przy tym jak naćpany wilk. — To kim ty... Skoro babunia się zgadza... No i ci ludzie tak patrzyli, jesteś sławny? — zapytała mrużąc przy tym powieki. Wizja zobaczenia świata wygrała. Dziewczę gwałtownie pokiwało głową. No i sprzedana.

[Seinaru]

W tym cały był ambaras, żeby dwoje chciało naraz.
O, a tutaj chciało. Inari wydawała się bardzo zaciekawiona opowieściami Seinaru o Cesarstwach, bogactwie oraz wielkich czynach. Nie mogło dziwić, że akurat te najbardziej wymierne aspekty pobudziły jej wyobraźnię najbardziej, bo jednak najlepszą motywacją zawsze jest to, co namacalne i niekoniecznie są to zawsze pieniążki.
- No czyli postanowione. - Oznajmił stanowczo i uroczyście, odsuwając od siebie pusty talerz. Koniec obiadu był też końcem tej rozmowy, bo Kei po zapłaceniu szykował się już do opuszczenia karczmy. Kontynuowali jednak konwersację.
- Zasadniczo to mając własne Cesarstwo ma się też na głowie problemy poddanych, ale w sumie dopóki nie ma buntu to rzeczywiście niczego nie trzeba robić, jeśli Ci nie zależy. - Wzruszył na to ramionami, bo spekulowanie na temat władania swoim Cesarstwem było dla niego tak absurdalne, że nie zamierzał nawet na tym przykładzie próbować jakkolwiek wychowywać. Poza tym, czy naprawdę jego rolą było dawać nauki życiowe? Na pewno nie na tym etapie, na którym się obecnie znajdowali.
Co do sławy, udzielił odpowiedzi gdy już wyszli ze smażalni z powrotem na ulicę.
- No tak, jestem na Teiz dość dobrze znany. I na kontynencie chyba w sumie też, bo zdarzyło mi się wygrać taki jeden turniej kiedyś w tamtym Cesarstwie właśnie, o... - Wyciągnął zza pazuchy wisiorek przedstawiający magatamę z akwamarynu, którą otrzymał jako swoisty medal za wygranie walki finałowej i zaprezentował go Inari.
- Od tamtego czasu jestem całkiem rozpoznawalny, bo to było wydarzenie z okazji koronacji Cesarza, więc sporo ludzi tam zjechało wtedy. Oprócz tego co tam jeszcze... walczyłem kiedyś w takiej wielkiej bitwie w Sogen, znanej chyba teraz jako "bitwa pod Murem", to jeszcze przed turniejem było... no..., a ostatnio to wplątałem się na prośbę Tadatoshiego w wojnę Hyuuga z Yamanakami na kontynencie. To takie dwa tamtejsze rody, kiedyś Ci opowiem. - Starał się sobie jeszcze coś przypomnieć, ale nic znaczącego nie przychodziło mu do głowy. Tylko trzy większe wydarzenia w sumie, a tu proszę - już dostaje lody za darmo.
- No więc gdyby zebrać to wszystko do kupy i dodać do tego kilka mniejszych robótek tu na miejscu, no to taki obraz mój. Dlatego twoja babcia mnie lubi. - Doszedł w końcu do najważniejszego wniosku. Obasan na pewno nie będzie stawiał oporu.
- No, to teraz leć i pogadaj z nią i widzimy się jutro rano w porcie, stamtąd przeprawimy się do Yusetsu. Ja muszę się drzemnąć po obiedzie, więc wracam do siebie. Miło było poznać! - Machnął jej na koniec na pożegnanie, gdy skierował się na farmy do swojego domku, mając w głowie już umówione spotkanie następnego dnia.

zt. x2

[Tamaki Hyūga]

Wzięłam od Nadeko wiosło i wysłuchałam jej instrukcji. Skinęłam bez słowa głową i zaniosłam wiosła pod pokład gdzie znalazłam haki o których wspomniała kobieta. Zawiesiłam na nich wiosła po czym rozejrzałam się za jakimś względnie wygodnym miejscem żeby sobie przycupnąć na czas podróży. Wybrałam hamak rozwieszony pomiędzy belkami podtrzymującymi konstrukcję łódki, wgramoliłam się na niego i wygodnie się ułożyłam żeby odpocząć kiedy moją głowę zaprzątały myśli o turnieju.

---

Nie byłam w stanie określić ile minęło czasu odkąd zeszłam pod pokład jednak usłyszałam głos Nadeko, która zawołała aby mnie poinformować iż cel naszej podróży jest już w zasięgu wzroku. Słysząc te dobre wieści zeszłam z hamaka i szybko wyszłam na pokład.
Rzeczywiście, w oddali można już było zobaczyć zarys wyspy, gdzie mieliśmy zrobić krótki przystanek. Wysłuchałam Nadeko i przytaknęłam jej.
- Poszło szybciej niż się tego spodziewałam. Jasne, załaduję wszystko jak najszybciej i jak tylko wrócisz to możemy znowu wypływać. - odpowiedziałam kobiecie rozentuzjazmowanym głosem. Kiedy dopłynęliśmy do portu i przybiłyśmy do molo to zaczekałam aż Nadeko wskaże mi co mam przenieść na pokład i zgodnie z ustaleniami od razu wzięłam się za załadunek.

[Harisham]

Tamaki Hyuga misja D
11/15Kiedy łódź wpłynęła do portu Nadeko szybko odnalazła wyznaczone dla nich miejsce postoju gdzie już stało parę skrzyń pod nadzorem drobnego chłopaka. Żeglarka sprawnie zwinęła żagle i wyciągnęła wiosła aby mogły precyzyjnie zadokować blisko chłopaka. Kiedy już udało im się dobić do pomostu i chłopak pomógł dwójce zacumować, Nadeko weszła na pomost i wskazała skrzynie Tamaki.
- Załaduj to pod pokład, ja zaraz wracam. - rzuciła krótko i ruszyła razem z chłopakiem w stronę zabudowań.
Tamaki od razu wzięła się do roboty i przeniosła skrzynie pod pokład. Po kilkunastu minutach oczekiwania, młoda Hyuuga zauważyła wracającą Nadeko, która miała ze sobą jeszcze jakąś małą torbę. Bez słowa odwiązała cumę, wskoczyła na łódkę, odłożyła torbę pod pokład i zaczęła proces wypływania z portu na pełne morze.

z/t

[Shinoko]

Opuszczenie Teiz zostało odłożone w czasie. Mimo wszechobecnego brudu, smrodu i samurajów, to miejsce wydawało się takie spokojne, wolne i dalekie od wiosek, które widziały jej oczy. W ogóle samuraje odbiegali i wyglądem, i charakterem od tego, co znała. Zachowywali się tak, jakby utknęli w zamierzchłych czasach. Byli prości, prostolinijni rzec by można. A Asai ceniła taką postawę. Zwłaszcza wtedy, gdy obojętnie mijali „nieznajomego”. Robili swoje; pracowali na roli, trenowali i dopieszczali oręż. Intrygowało ją to. Ten ich malutki, zamknięty na wszystko i wszystkich świat. Całkowicie niedostępny dla obcych. Można by pomyśleć, że wystarczy rok, ażeby wedrzeć się w ich szeregi i stać się równym, a przynajmniej na tyle, by żaden mieszkaniec nie dostrzegł, iż nie pochodzisz z ich ojczyzny. Nic bardziej mylnego. Samurajska ścieżka zawsze będzie zamkniętym szlakiem dla tych, którzy nie trzymali rodowego miecza już od samych narodzin.
Po opuszczeniu domostwa należącego, a przynajmniej tak jej się wydawało, do dziwacznej organizacji zrzeszającej największych buców świata udała się w pieszą wędrówkę po okolicy. Co prawda, nie było tu nic ciekawego, ot, parę chat na krzyż, zielone tereny i inne obiekty, które nie przykuwają uwagi. Lecz noc zdawała się ukrywać tę brzydotę. Całkiem dobrze, zresztą.
Chwiejące się nogi prowadziły ją po nieznanych, często nieuczęszczanych, ścieżkach. Shino nie miała konkretnego planu, ot, posnuć się parę dni, zjeść coś nietypowego, napić się tutejszych trunków, a przy okazji położyć łapy na jakimś złocie. O ile bóstwa pozwolą, a neandertalskie umysły samurajów znają wartość metali. W to wątpiła. Choć starała się wierzyć, że jest zupełnie odwrotnie.
Alkohol kotłował się w jej organizmie, wymuszając chód zgodny z pętlącymi się nogami. Dotarła do morza, portu, zlepka drewnianych konstrukcji położonych przez kogoś, kto dorównywał jej stanowi. Niemniej jednak morska bryza wzywała do ostudzenia zapału wskoczenia wprost do lodowatej wody. A byłaby zdolna choćby i do tego, by ot tak wedrzeć się w podwodny świat. Myślenie pod wpływem tak monstrualnych ilości trunków przychodziło jej z niemałym trudem.
Noc była cicha, choć to zaskakujące biorąc pod uwagę fakt, iż morze szalało w pełni. Skierowała się ku pomostowi, a raczej jego skrajowi. Ot, tylko ażeby przesiedzieć momentu, gdy to napełni się smrodem ryb. Usiadła, ówcześnie uwalniając stopy od ciążącego obuwia. Nogi zwisały swobodnie, zaś tułów legł na deskach pomostu. Nim jednak to, gurda, parasol oraz wachlarz zostały ułożone przy prawym boku. Pasek gurdy, szczególnie istotnej zresztą, opleciony został wokół nadgarstka. Ostrożności nigdy dość, prawda? Jedyne oko, które pozostało niezasłonięte, obserwowało niebo pełne gwiazd.

  Ukryty tekst

[Naoki]

Misja C
1/30
Shinoko
"Ludzkie Demony"

---

Miejsce, w którym się znalazłaś na pewno różniło się od typowych wiosek gdzie roiło się od różnych użytkowników chakry. Tutaj każdy miał swoje zadanie i potrafił zadbać o siebie. Gdzie w końcu każdy tutaj raczej odbył szkolenie w posługiwaniu się mieczem, ale z różnych powód zrezygnował z tej drogi. Czy to przez strzałę w kolanie, kończącą jego karierę potężnego wojownika. Mogącego obecnie jedynie kuśtykać i opowiadać każdemu o swym nieszczęściu. Co dla wielu najpewniej było zabawne, przecież nie tylko jedną osobę spotkał taki los, mogła to być istna plaga.

Tutaj jednak, o tej porze nikt nie planował zawracać Ci głowy swymi zmartwieniami, czy też przemyśleniami. Zajmując się sobą, czy to by wrócić do domu z portowej karczmy, czy też właśnie się do niej udając na nocne posiedzenie. Było tutaj najpewniej chłodniej niż za dnia, gdzie morska bryza potrafiła orzeźwić, a zarazem porządnie schłodzić strudzone wędrówką ciało.

Chęć wskoczenia do wody, raczej nie była niczym specjalnym. W takim miejscu, jak i każdym innym znajdą się specyficzne osoby. Lubiące tworzyć dookoła siebie wielkie zamieszanie. Jeszcze po alkoholu, wielu nieszczęśników wylądowało najpewniej z karczmy, by doznać kąpieli w lodowatej wodzie na szybkie przywrócenie zdrowego rozsądku.

Ty właśnie przy jednym z takich miejsc się znalazłaś, może daleko od świateł, w miejscu gdzie nikt nie planował Cię niepokoić. Jednak na tyle blisko żeby usłyszeć co głośniejsze osoby z zewnętrznej popijawy.
Miejsce to wyglądało dość specyficznie, bowiem przed lokalem znajdowały się cztery długie stoły wypełnione po brzegi różnymi trunkami. Każdy kto chciał podchodził i mógł się napić.
A nieco dalej, na stercie skrzyń, stał mężczyzna. Wyróżniał się w tłumie, najpewniej przez wysokość, z której chciał przemawiać.
- Słuchajcie drodzy mieszkańcy. Z rozkazu naczelnika, poszukuję się najemników. Skorych do zaryzykowania własnym życiem dla zysku, oraz chwały. - wykrzyczał, przerywając na chwilę. Najpewniej by złapać oddech i móc zacząć ponownie swój dialog, który najpewniej czytał z kartki papieru.
- Potrzebujemy wszelkich możliwych sił, by wzmocnić karawanę i bezpiecznie przetransportować ją do Atsui. - dodał po chwili. By zaraz po tym znowu zacząć to wszystko od początku, najwidoczniej nie chciał zdradzać większej liczby szczegółów przed tłumem, niezbyt łasym na zysk. Lecz samemu najpewniej był już nieco wstawiony.
Sama może posiadasz jeszcze ochotę, by skorzystać z większej ilości alkoholu? W końcu tutaj każdy bierze i pije, sama nie możesz być gorsza obserwując całe zamieszanie z bezpieczniej odległości.

[Shinoko]

Przemknęło jej przez myśl, by uciszyć dziada najszybszym z możliwych sposobów, ale znała potencjalnej ilości świadków, a zwłaszcza tych, którzy ruszyliby na ratunek wysłannikowi naczelnika. Naczelnika czego? To istotna informacja, która odciągała ją od rychłego pozbawienia życia i tchnienia drącemu się mężczyźnie. O ile same konsekwencje nie stanowiły przeszkody, w końcu czego się nie robi dla chwili spokoju i pogrążenia w pieśni morskich fal, o tyle brak wiedzy na temat umiejętności okolicznych już tak.
Zaproszenie słane nocą, w wolne od ludności ulice zdawało się naiwne albo wręcz przeciwnie, przemyślane i podstępne. Wersji było klika, ale żadna na tyle atrakcyjna, by zmusić nabombioną jak tankowiec Shinoko do podniesienia się. Niemniej jednak oko ruszyło ku celowi, analizując teren wokoło. Ot tak, z czystej przezorności. Na czorta samurajowie mieliby transportować cokolwiek do Atsui, zwłaszcza karawaną. Lepiej byłoby załadować cały towar na łódź czy inny morski transport, niż bawić się w opłatę dla woźnicy, czynsz za wierzchowce, dołączając do tego najemników. Sprawa była nielogiczna i pozbawiona jakiegokolwiek sensu.
Więc albo naczelnik był idiotą, albo ktoś czaił się na niezaznajomionych z miastem podróżników. To drugie wydawało się bardziej prawdopodobne. Nic więc dziwnego, że pozostała w zajmowanym miejscu obserwując to, co się dzieje, z możliwie najbezpieczniejszej pozycji. Nawet Shino, której brak było instynktu samozachowawczego, wiedziała, że pchanie się w środek nocnego nawoływania to krótka droga do zostania, w najlepszym przypadku, napadniętym. A ona miała sporo cennych rzeczy, które można by było zrabować.