Osada portowa i okolice

[Shijima]

Misja rangi C

It's a small crime
And I've got no excuse

6/15 Mężczyzna patrzył na ciebie wciąż podejrzliwie. Zastanawiałeś się kiedyś, jak wyglądasz w czyichś oczach? Jakie myśli rodzą się w ich głowach, kiedy na ciebie patrzą, co odczuwają, nie znając cię nawet? Myślałeś o tym, czy może byłeś zbyt skupiony na samym sobie, żeby w ogóle zastanawiać się nad tymi... "drobnostkami", jeśli tak je mogę nazwać, chociaż w mojej opinii to wcale drobnostki nie były. Gdyby tak spojrzeć na tego gościa, to on... chyba nie wiedział, co w zasadzie o tobie sądzić. Asuka cię tutaj przyprowadziła (razem z drzwiami. Jego własnymi drzwiami) i zostawiła, a ty po prostu sobie usiadłeś na jego stole, nabrałeś jego owsianki... jeszcze jadłeś z jego miski. Brakowało tylko, żebyś się przespał w jego łóżku do doprowadzenia bajki do całości - "Seinaru i trzy misie" - tak by się nazywała. Tak jak był podejrzliwy, tak i teraz ostrożnie zaczął wychodzić ze swojego kąta, widząc, że kij sobie leży oparty i nie będziesz robił z niego użytku, przynajmniej na razie. Mężczyzna nawet odłożył swój nóż, chyba dobrze wiedząc, że nie ma z tobą większych szans, przynajmniej (w jego oczach) nie wyglądałeś na takiego, który by te szanse dawał, jeśli już do starcia przychodziło. Zbliżył się do szafek w kuchni i postawił czajnik z wodą na piecyk.
- To... herbatki? - Zapytał, wciąż niewątpliwie spięty całą tą aferą. Biedak zadrżał i zerknął pretensjonalnie w kierunku drzwi, ale jego filozofia pokoju, czy jakkolwiek to inaczej nazwać, chyba na długie gniewanie się nie pozwalała, bo tylko odetchnął ciężko i poddał się temu, co los dla niego zaplanował. - Ryu i Kotaru kręcili interesem. - Wyburczał, zerkając na ciebie ciągle kątem oka, żeby mieć pewność, że nie czynisz żadnych podejrzanych kroków w jego stronę. - To Kotaru pilnował naszych kwiatków w lesie, Ryu robił z tym cuda. Ja jestem tylko biednym handlarzem, któremu oczywiście za tych patafianów najbardziej się oberwie, niech ich diabli z tym wszystkim... - Burczał dalej, robiąc herbatkę, którą ci zaraz podał, a sam ze swoim kubeczkiem usiadł na fotelu, biorąc grzecznie owsiankę na kolanka. - Ryu zniknął w zeszłym tygodniu, nie wiem gdzie on jest, umywam od tego ręce! - Nie wyglądało na to, żeby kłamał. - Kurwa jestem już tak bardzo martwy. - Biedak chyba naprawdę był załamany.

[Seinaru]

A może w tym szaleństwie była metoda? Chociaż Seinaru zupełnie nieumyślnie doprowadził do sytuacji, w której aktualnie się znajdowali. Mimo że Domownik go nie znał to jednak Kei spodziewał się, że tamten pozna przynajmniej Asukę, bo ona zdawała się znać go bardzo dobrze. Poza tym, to przesłuchanie mogło odbywać się w o wiele mniej przyjemnych okolicznościach. Pewnie gdyby Kei zaczął okładać go kijaszkiem wyszłoby bardziej naturalnie. Chłopak jednak ucieszył się, że "szajka" to raptem tylko trzy osoby.
- Ryu nie żyje, a Kotaru zwariował. Właśnie go szukamy z jego żoną. Kogo jeszcze możesz się bać? Może... może wiesz coś o motylach i dziewczynie? Kotaru wspominał coś na ten temat? - Samuraj nachylił się nieco w jego kierunku.
- No i jeszcze ta plantacja w lesie. Gdzie dokładnie się znajduje? - Właściwie wiedział już prawie wszystko co chciał i wątpił w to, że może wycisnąć z tego faceta jeszcze więcej. Chyba rzeczywiście obejdzie się bez kijaszka...

[Shijima]

Misja rangi C

It's a small crime
And I've got no excuse

7/15 Mężczyzna chyba próbował cię wyczuć. Kręcił? Całkiem możliwe, wydawał się być jednym z tych ludzi, którym najbardziej zależy na własnym dobru, a więc i własnym życiu w tym wypadku, a o te ewidentnie się martwił, pomimo tego, że wymienił tylko dwa imiona. Jasne, nie wiedział, że Ryu nie żyje... ale nadal - obawiać się jednego człowieka? Ach tak, przecież była jeszcze Asuka. No i ty. Tylko że, jak sam stwierdziłeś, niby "wy" to ci dobrzy. Gościa to akurat najmniej interesowało kto tu był dobry, a kto zły. Wsunął paluchy w swoje poplątane włosy i poczochrał je, żeby dredy nabrały jeszcze lepszego, khem, bardziej "strojnego" wyglądu - w końcu rano każdy powinien się uczesać, umyć grzecznie ząbki, zjeść śniaadanko... nic z tego nie wychodziło mu najlepiej, a wychodziło na to, że już i tak wszystko stracone. Przepadło! Mężczyzna pochylił głowę i na chwilę zamarł w takiej pozycji. Herbatka, którą sobie przyniósł, została odłożona obok na stolik i teraz tylko miska z owsianką była jego jedyną bronią, którą mógłby się zasłonić przed twoją dobrą osobą. Śmieszni dość wyglądał - w krótkich galotach, bo jednak od kominka grzało, przydużawym swetrze, bo przecież z zewnątrz znowu ciągnęło - cały był jakiś taki... wczorajszy, ale w sumie sprawiał wrażenie gościa, z którym naprawdę dobrze się piło piwo... albo dziesięć. Rzecz jasna gdybyś tylko lubił pić i nie był abstynentem.
- Nie żyje? - Załapał od razu. Od razu podniósł na ciebie swoje szklące się oczka, które prawie przysłoniły mu opadające na twarz kosmyki włosów - zaraz je zgarnął na boki. Nie to, że nie wierzył, raczej każdy po prostu odpowiadał tym jakże inteligentnym pytaniem na szok newsy, które wpadały mu do głowy zgoła niespodziewanie. Jak to z szok newsami już bywało. - Noo... - Gość wydał się jakiś od razu chętniejszy do gadania. Kotaru i Ryu padli... niby jeszcze Kotaru był, ale ten świrus był niespełna rozumu od jakiegoś czasu i akurat wieść o tym, że zbiegł i gdzieś się błąka jakoś nie bardzo martwiła handlarza. - Wielka tragedia, no, współczuję mocno. - Pokiwał parę razy szybko głową. - Motylkach? - To pytanie nieco go zdziwiło, ale tylko nieco. Kiedy ty pochyliłeś się w jego kierunku, on oparł się o oparcie fotela, niemal w nie wciskając. - Kotaro bełkotał coś o ćmach... przynajmniej tak gadał Ryu. - Wybełkotał, nieco wytrącony z równowagi twoim ruchem. Przewrażliwiony jakiś czy co? - Ale jemu ogólnie się od pół roku pogarszało. Odkąd zaczął więcej brać tego syfu i mieszać go z czymś. Zresztą on zawsze był szurnięty. - Nie był martwy, więc chyba mówienie o nim źle nie podchodziło pod brak szacunku, tak? - Daleko mu było do świętoszka i wspaniałego męża, za jakiego miała go Asuka. Niezłą musiał jej ściemę walić, że ta ciągle w nim taka zakochana i nawet jak odwaliło mu do reszty, to trzymała go pod skrzydłami. - Odsunął się jeszcze bardziej. - Możesz tak... no wiesz... przestrzeń osobista, bo jeszcze kury będą zazdrosne... - Pokazał nieporadnie kciukiem na podwórko. Zerknął na twój kij. W jego oczach odbijały się niemal myśli, ta kalkulacja, jak wiele tym kijaszkiem szkody możesz wyrządzić. I z czego będzie się utrzymywał, jeśli znajdziesz już plantację, bo pewnie ją zniszczyć. Zresztą cokolwiek byś z nią nie zrobił - dla niego będzie tozłe. - Jakiś miesiąc temu ludzie zaczęli gadać, że w lesie i na łąkach pojawia się coraz więcej motyli... - Chyba doznał objawienia. - Jak pokarzę ci tą platację, to zostawisz mnie i moich paru ziomków od fajeczki, co? My serio tylko sprzedawaliśmy, oni to już zupełnie nic nie wiedzą... co, psze pana? No i może jednak herbatki?

[Seinaru]

Seinaru zdał sobie sprawę, że rzeczywiście trochę za bardzo przechylił się w stronę Domownika. Jednak to co mówił naprawdę go zainteresowało. Być może odpowiedzi na pytania o ćmach i motylach naprawdę znajdują się w lesie i na plantacji? Tak naprawdę to była już chyba ostatnia niewiadoma tej historii. O ile sprawa opium, plantacji, handlarzy narkotykami i tym podobnych była całkowicie przyziemna i "codzienna", o tyle tajemnicza dziewczyna zaprzątała jego głowę co jakiś czas, skutecznie odciągając go na kilka chwil od otaczającego świata. Nie z powodu jej piękna czy wdzięków. Chodziło czysto o jej powody, przyczynę problemu. Samurajowi nie dawało to spokoju do tego stopnia, że postanowił uczynić z Domownika ich kolejnego przewodnika.
- Zgoda. Zaprowadzisz nas na plantację, a Wasze grzeszki zostaną między nami. - Kei wątpił, aby pozostawienie resztek tej grupy na wolności było błędem. Facet nie wyglądał na kogoś na tyle upartego, aby samemu wrócić do narkotykowego biznesu i rozkręcać go na nowo. Raczej znajdzie sobie po prostu inne zajęcie, to bardziej pasowało do jego nieśpiesznego usposobienia.
- Nie, dziękuję za herbatkę. Musimy już iść. - Kei wstał od stołu i chwycił w dłoń swój kij.
- Najpierw spotkamy się z Asuką pod karczmą, a potem ruszymy na plantację. Gdy uporamy się z problemem będziesz mógł wrócić. Myślę, że zdążysz na obiad jak się pospieszymy, a na pewno na kolację. Hm, co Ty na to? - Seinaru podszedł do drzwi domu i czekał, aż facet zbierze się do wyjścia.
- Powiesz mi w końcu jak masz na imię? Ah... i przepraszam za te drzwi... - Spojrzał na nie jeszcze raz, jakby wciąż nie dając za wygraną. Gdy już będą gotowi do drogi, ruszają pod umówioną karczmę, gdzie czekają na Asukę. Potem Seinaru zdaje jej relację z ich rozmowy i umowy no i cóż... chyba będzie już czas ruszać do lasu...

[Shijima]

Misja rangi C

It's a small crime
And I've got no excuse

8/15 Chciałbym powiedzieć, że mężczyzna już nie był tak wystraszony jak na początku tego spotkania - chyba mógłbym, bo teraz normalnie siedział, nie uciekał do kąta i nie trzymał noża - wystarczający powód, żeby nazwać go "mnij wystraszonym". Nie oznaczało to niestety, że już czuł się całkowicie luźno w twoim towarzystwie. Może to i lepiej? Skoro zdecydowałeś, że warto go wziąć na swojego przewodnika, pośrednio sam zaproponował bycie nim (chyba?) to lepiej mieć u gościa posłuch na samym starcie i nie ryzykować, że tak jak Kotaru wciągnie cię zaraz w jakąś przepaść. Albo wyprowadzi gdzieś na manowce i zostawi - szczęście w nieszczęściu nie było tutaj żadnych bagien, na których zboczenie z drogi dopiero byłoby... niefartowne. Nawet nie mogę powiedzieć, że odetchnął z ulgą, kiedy obiecałeś, że "grzeszki zostaną wybaczone" - nie ufał ci, czy to dziwne? A ty jemu ufałeś? Śliska sprawa, ale wyglądało na to, że od momentu, kiedy mężczyzna dowiedział się, że Ryu nie żyje to Domownik był trochę spokojniejszy - chwilowo wasze interesy się całkiem nieźle zazębiały, nie żeby Domownikowi całkowicie na rękę było rozbicie biznesu, na którym całkiem nieźle mu się zarabiało, ale co mu po biznesie, jeśli wydasz go strażnikom, albo co gorsza - na miejscu utłuczesz? Niepokojący jeszcze był biegający na wolności Kotaru.
- Słowo samuraja? - Podpytał dla pewności. Nie tknął już swojej owsianki, chyba głód mu minął. - Moment, daj człowiekowi galoty wciągnąć, żebym dupskiem nie świecił. - Podniósł się z fotela i zawlókł do szafy obok łóżka, żeby wyjąć z niej lniane spodnie i wciągnąć na siebie, jeszcze buty do tego, wiadomo! - o gołych stopach też nie będzie przemierzał błota tego miasta i potem iglastych ścieżek lasu. - Muusimy iść po Asukę? - Jakoś tak pobladł momentalnie. - Weź jej nie mów o Kotaru, co? Serce jej to złamie i te sprawyy... - Z całą pewnością jego priorytetem było dobre poczucie samurajki, taak, z pewnością. - Yamato. - Przedstawił się ponurym pomrukiem, znowu jakoś chmurniejąc, a już drzwi komentując machnięciem ręki. Wielka tam strata - jego zszargane nerwy, to dopiero była strata!
Chwilę poczekaliście na Asukę, ale niezbyt długo - nie odkryła niczego, czego byś do tej pory nie wiedział. Asuka albo udawała, że twoje wieści jej nie smuciły, albo tak naprawdę wiedziała więcej niż chciała przyznać jeśli o kwestie wierności jej męża chodzi - zresztą ten ciągle gadał jej o innej kobiecie, nawet jeśli był niespełna rozumu to dla tak dumnej kobiety jak na i tak był to cios poniżej pasa. Yamato traktowała zupełnie jak powietrze, nawet na niego nie zerkała - ruszyliście w stronę lasu i wyjątkowo to Yamato prowadził, nie ona - biedny, zastraszony, co rusz oglądał się przez ramię dla pewności, czy żaden z was się nie zamachuje swoją bronią, żeby skrócić go o głowę.
Droga do lasu zajęła dłuższą chwilę, zwłaszcza, że nikomu nie śpieszyło się do biegu - a przynajmniej nie śpieszyło się waszemu przewodnikowi. Z daleka nie wyglądał ani trochę przekonująco (las, nie przewodnik) - ciemna, ponura linia wznosząca się nad tundrami, niby mur, który chce chronić przed czymś... pytanie tylko przed czym. Z bliska nie robił już takiego złego wrażenia, wręcz przeciwnie - droga była czysta, przez to, że zbyt wiele osób tutaj nie kursowało to nawet nie stanowiła błotnistej papki, a pod drzewkami spokojnie można było kicać - jeśli Kotaru rzeczywiście tutaj pracował i robił coś więcej ponad dbanie o swoje opium to wychodziło na to, że odwalił kawał dobrej roboty, bo las był naprawdę ładnie oczyszczony - przynajmniej tutaj.
- Witajcie w Nibylandi! - Yamato rozwarł swoje ramiona, by pokazać wam las, kiedy mijaliście tabliczkę... na której ty osobiście nic nie widziałeś. - Dajta mi się skupić. Byłem tam raptem raz.
Pojedyncze motyle osiadały na gałęziach drzew i liściach.
Wędrując lasem i jego ścieżkami w końcu dotarliście do niewielkiej, drewnianej chatki pamiętającej lepsze czasy. Yamato poprowadził was do środka, nie robiło to większego wrażenia - raczej typowa chatka leśniczego - przynajmniej dopóki nie odsunęło się łóżka i nie odwinęło dywanu, pokazując klapę w podłodze.
- Ha, na starość jeszcze nie zdurniałem. - Wymruczał was przewodnik chyba bardziej do samego siebie niż do was. Ta podróż wkręcała mu się chyba bardziej od kogokolwiek z was. Asuka wydawała się całkowicie nieobecna, a cuda natury i otoczenia... jakoś tym razem mijały bokiem, zamiast trafiać w samo serce. - Zapraszam. Do końca tunelu i państwo będziecie na miejscu. - Wskazał gestem dłoni dziurę w klapie, do której schodziło się po drabinie, odsuwając się na bok.

[/b]

zapraszam tutaj

[Seinaru]

Po długiej podróży dobił w końcu do brzegów Teiz. Było tutaj mroźno, zima w tych stronach raczej nie odpuszczała, jednak orzeźwiające powietrze tej spokojnej wyspy było dla niego ratunkiem. Odkąd opuścił swoich przyjaciół czuł niezwykłą ulgę zrzuconej odpowiedzialności, był lekki, znów był panem swojego losu. Nie cieszył się jednak, w czasie podróży poświęcił na rozmyślania zdecydowanie więcej czasu niż miał to zwykle w zwyczaju, co jednak dodatkowo utwierdziło go w przekonaniu, że podjął słuszną decyzję. Tęsknił za swoim domkiem, który niejako odziedziczył po poprzednich właścicielach. Musiał zająć się w końcu swoim gospodarstwem, kupić jakieś owce i zaopatrzyć się w prawdziwego, ukochanego psa pasterskiego! Oh tak, ta perspektywa zdecydowanie poprawiała mu humor. Ruszył z osady portowej na farmy, do swojej siedziby.

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
1/30 Wędrówka w Sogen powoli dobiegała końca, a emocję z nią związane słaby pozwalając uspokoić myśli i zacząć myśleć o czymś bardziej przyziemnym, zwłaszcza że goniąc do końca, życie skończyłoby się szybko, a za plecami pozostałby tylko popiół, zacierający nasz ślad. Podróż z Sogen do Teiz była spokojna, towarzyszyła jej bezproblemowa pogoda ułatwiająca dopłynięcie do brzegów portu, gdzie powitał cię chłodny powiew siły, która w tych okolicach była wyjątkowo silna i potrafiła zebrać swoje okrutne żniwo nie tylko pośród ludzi, ale także zwierząt, które wyjątkowo w tym czasie potrzebowały pomocy ze strony naczelnych. Jednak takie zmartwienie niezbyt przebiegało przez głowę naszego bohatera, chciał się skupić na tym, co miał, swoim domku, który zdobył po poprzednim właścicielu, oraz gospodarstwie przynależącemu temu domostwu. Jednak nim to nastąpi, musi przejść trochę drogi przez miasto, które było całkiem zadbane pozbawione większych zasp śnieżnych, a po drogach krzątali się ludzie zajęci swoimi sprawami, unikający spojrzeń innych tak jakby próbowali przed czymś uciec, lecz w tym zamieszaniu mogłeś poczuć na sobie czyjś wzrok przeszywający twe ciało jak strzały z łuku. Jeżeli uważnie się rozejrzałeś, mogłeś zauważyć niewielką osóbkę wpatrującą się w ciebie z fascynacją, stojącą nieopodal wejścia do jednego z domów idealnie wtapiając się w tło. Jednak nie było Ci dane dokładniej przyjrzeć się tej osóbce bowiem,ktoś zakłócił twój spokój, a byłą to staruszka wyraźnie wiekowa i słaba.
- Wybacz młodzieńcze, byłbyś tak skory pomóc staruszce? - zapytała lekko drżącym głosem, nie wiadomo czy z powodu zimna, czy sędziwego wieku, a po osobie, która Cię obserwowała, nie było nawet śladu, a zamiast niej masz staruszkę, która bez czyjejś pomocy raczej nie dożyje końca zimy.

[Seinaru]

Trochę zdążył poznać już osadę portową, choć to nie w niej czuł się "jak w domu". Nie znał tutaj jeszcze praktycznie nikogo, chociaż większość tutejszych przechodniów mieszkała również na farmach - czasem ludzi ciągnie do miasta po różne sprawunki. Dlatego też Kei sporadyczne spojrzenia odwzajemniał, choć było ich zdecydowanie niewiele. Ktoś powiedziałby, że ludzie tutaj się boją, Seinaru zaś znajdował tutaj spokój i brak mieszania się w sprawy innych. Pomimo pozornego odizolowania się ludzi od siebie, nie czuł w powietrzu żadnej gęstej atmosfery. Widocznie albo był ślepy na uczucia innych, albo zbyt zrelaksowany, aby w tym momencie skupić się na czymś mniej istotnym. Chociażby na tym, że ktoś na niego patrzy. Huh, no to co? Niech patrzą. Seinaru dostrzegł kątem oka postać, która jednak szybko zniknęła mu z oczu przez miło głos staruszki.
- Yup. - Odpowiedział jej od razu. Ostatnim razem jak pomagał biednej staruszce to musieli pochować całą rodzinę łącznie z nią. Ale do trzech razy sztuka, nie?
- O co chodzi, miła pani? Jak mogę pomóc? - Pochylił się nieco w jej kierunku i uśmiechnął przyjaźnie, jak wnuczuś.

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
3/30 Osada portowa żyjąca własnym życie, ludzie zajęci swoimi sprawami zamknięci na krzywdy i ból innych, czy właśnie tak wyglądało normalne życie w sterylnych grupach pozbawionych oczu na innych, a może zwyczajny strach, strach przed zakłóceniem błogości i spokoju w swej grupie, tak to może być to, ale przecież ty jesteś inny, wyróżniasz się, nie stworzyłeś jeszcze swego azylu, widząc więcej, niż potrafią inni. Ta osoba, która ciebie obserwowała i starsza Pani, też wydają się wyrwani z tego schematu, otwarci na innych, a przynajmniej ona taka była. Gdy się pochyliłeś, starsza pani złapała Cię za policzek i lekko wytarmosiła.
-Jaki przystojny i silny młodzieniec. - powiedziała, odwzajemniając twój uśmiech,
-Mój kot mruczek, coś mu się stało. Wpuściłam go do piwnicy, bo słyszałam jakieś dziwne hałasy stamtąd, minęły 3 dni od tamtej chwili, nikt nie chce mi pomóc, a ten kot to jedyna rodzina, jaką mam. - dodała po chwili, wyraźnie smutniejąc, najwidoczniej był to dla niej ciężki temat i okres, a trudno się temu dziwić w takim wieku żyć samemu niezbyt przyjemnie, nie mieć nikogo do pomocy przy domu.

[Seinaru]

Seinaru był nieco zaskoczony bezpośredniością babci, jednak opanował się w pierwszym momencie i pozwolił się swobodnie wytarmosić. Po tym jednak od razu się wyprostował, jakby nie chcąc już znowu znajdować się w zasięgu tych troskliwych rąk. A więc chodziło tylko o kotka? Kei... w sumie to nie miał teraz żadnego innego celu, nie spieszyło mu się nigdzie i po raz pierwszy od dłuższego czasu miał całkowitą wolność wyboru. Dlaczego by nie zrobić dobrego uczynku?
- Kotek? trzy dni to trochę długo, wie pani... - Zaczął i po chwili przerwał zdanie. Nie dzielmy skóry na niedźwiedziu. Najpierw tam pójdzie i rozezna się w sytuacji, chociaż wątpił, aby w piwnicy czaiło się jakieś prawdziwe straszne zło.
- Jasne, że pomogę. Proszę prowadzić... - Poczekał, aż tamta obierze drogę i razem udadzą się na miejsce.
- Nazywam się Seinaru. Przez trzy dni od wpuszczenia tam kota nie schodziła pani do piwnicy, żeby samemu sprawdzić co się dzieje? - No właśnie. Całe życie schodziła do piwnicy, a teraz dla swojego ukochanego kotka nie potrafiła się przemóc? Co mogło się stać? Słoiki ją wciągną i już nie wypuszczą?

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
5/30 Nasz drogi bohater postanowił pomóc starszej pani, w sprawdzeniu co stało się z jej kotek, 3 dni zamknięcia w piwnicy mogły się różnie skończyć dla takiego zwierzaka, ale przecież przez taki okres z głodu by nie padł. Jakąś myszkę sobie upoluje, a to słoik zrzuci i zje jego zawartość. Zapewne na brak prowiantu nie narzeka, gorzej niż sam stał się prowiantem dla cwanej myszki, bądź innej cholery, która mogła dostać się do piwnicy babci. Starsza Pani nawet nie chciała się domyślać, co miałeś na myśli przez to, że aż 3 dni, najwidoczniej był to bolesny temat, a raczej najbardziej poczucie bezsilności, że sama nie była w stanie sprawdzić, co stało się z jej podopiecznym.
-Och dziękuję młodzieńcze, prosiłam już moich sąsiadów o pomoc, ale nikt nie chciał mi pomóc. - powiedziała kobieta, po czym spokojnie się odwróciła i ruszyła do przodu, jej ruchy były pozbawione gracji, a sama wyglądała, jakby z całych sił starała się utrzymać równowagę. Warunki pogodowe też tego nie ułatwiały, zima dawała mocne oznaki, że ciągle trwa, zwłaszcza że powoli zaczynało coraz bardziej sypać, zapowiadało się na całkiem niezłą śnieżycę, co zapewne nie przyśpieszy dotarcia do domu babuni.
-Oh Seinaru, wiesz, jak to jest. Wiek już nie ten, ciężko mi poruszać się po prostej drodze, a dopiero po schodach, a te do piwnicy mają jeszcze swoje lata. Ostrożnie stąpać trzeba, żeby żaden się nie zarwał. Mój małżonek, świętej pamięci miał je naprawić, ale nie dożył lata. - odparła kobietka, krocząc przed siebie i powoli opuszczając osadę portową, a swój krok kierując w stronę farm, przynajmniej masz okazję poznać jedną ze swoich sąsiadek. Po mniej więcej dwudziestu minutach wędrówki byliście na miejscu, Dom staruszki nie napawał optymizmem, stary, zniszczony i zaniedbany. Widać było, że nie ma jej kto pomóc, bo nawet ścieżka do drzwi nie była odśnieżona, a co dopiero mówić o reszcie. Jednak jeżeli patrzyłeś po ziemi, przy ścianie domu mogłeś zauważyć dziwny pół-lej odchodzący od domu, najwyraźniej była tam jakaś dziura prowadząca do piwnicy. Tylko ciekawe czy powstała sama, czy ktoś ją stworzył, jedno było pewne, tą staruszką nie ma kto się zająć.
-Wejście do piwnicy znajduje się po lewej stronie od drzwi frontowych, ja wstawię wodę na herbatkę. Mam nadzieje, że się napijesz. - powiedziała, otwierając drzwi. Wnętrze domu, a raczej korytarza prowadzącego dalej nie wyglądało lepiej niż zewnętrzna część domostwa, okrutne czasy nastały dla starszych osób.

Seinaru z/t na farmy

[Seinaru]

Niechaj i tak będzie.Kei nie na długo zabawił na Teiz. Gnany swoim głupim, zbyt miękkim sercem zgodził się na odnalezienie... kogo? Jakiejś dziewczyny. Staruszka ją znała, a samuraj jedynie domyślał się, ze jest to jej jakaś utracona... rodzina? Kei zabrał ze sobą jej zdjęcie i ostatni list, aby mieć dowód swojej prawdomówności i dobrych intencji, gdy już spotka zaginioną. Zapakował je do torby i pogłaskał szczeniaczka za uchem. Wierzył kobiecie, że będzie się dobrze nim opiekować. Bo jak nie...
- W porządku, więcej na pewno nie będzie potrzebne. - Seinaru wziął od kobiety garść drobniaków i schował do torby razem z resztą szpargałów. Nie czekając już na błogosławieństwo kobiety po prostu pożegnał ją i wyszedł z obietnicą szczęśliwego powrotu jej córki.
Dokąd więc należało się udać? Adres był na kopercie, a ten prowadził najpierw przede wszystkim do Ryuzaku no Taki. Seinaru skierował swe kroki ponownie na najbliższe nabrzeże, aby znaleźć jakiś transport na kontynent. Zanim jednak mógł swobodnie przedostać się do osady portowej jego drogę zastąpiła ta sama tajemnicza postać, która prześladowała jego i staruszkę prawie od samego początku pobytu Keia na Teiz po powrocie z bitwy. Czego chce? Na pewno była tajemnicza, jednak... cóż... samuraj nie spodziewał się spotkać na tej wyspie żadnego bandyty ani zabójcy. Ta wyspa była zbyt spokojna i biedna, aby móc być atrakcyjnym celem dla złoczyńców. Seinaru jednak dzierżył już w swojej dłoni kij i nie zatrzymywał się, gdy zobaczył tajemniczą sylwetkę. Takie teatrzyk wprawiał go bardziej w zażenowanie niż wzbudzał w nim strach.
- Masz jakąś sprawę, czy będziesz tak za mną chodził już zawsze? - Krzyknął do stojącego naprzeciw nieznajomego. Skoro tutaj się przed nim pojawił to mogło znaczyć tylko jedno - chciał zerwać w końcu zasłonę milczenia i Kei miał nadzieję, że choć odrobinę z tej tajemniczej obecności teraz się wyjaśni.

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
25/30

Wędrówka do osoby portowej była spokojna, żadnych ludzi sama cisza i spokój. Miejsce, o którym już dawno zapomniał bóg. Wszyscy żyli tutaj w ładzie i harmonii, ale przecież żaden raj na ziemi nigdy nie istniał i nie będzie istnieć. Zawsze tam gdzie światło, będzie także i mrok, który będzie chciał je pożreć. Czy właśnie takie było Teiz, piękne z zewnątrz, a w środku zepsute do cna? Cóż, zapewne było tutaj coś niepokojącego co swymi korzeniami sięgało głębi wyspy i jej mieszkańców. Chociaż teraz nie pora się tym przejmować, przecież masz ważniejsze rzeczy do zrobienia czyż nie? Jedną z nich jest piesek, czekający w domu babuni na twój powrót, a drugą w sumie też piesek, czekający aż wrócisz prawdopodobnie z córką babuni. Jednak teraz czeka ktoś jeszcze na Ciebie, tajemnicza osoba, stojąca przy bramie osady, tą która widziałeś już nie raz i obserwowała Cię z daleka, a teraz co? Zwyczajnie stoi na twej drodze i nie planuje zniknąć? Osoba o długich, czarnych włosach opadających na jej ramienia, odziana w biały płaszcz z czarnymi szyciami, które utrzymują go na jej ciele, niewielka szara chusta pod szyją, zasłaniająca część brody i krtań. Ciekawy widok nie ma co powiedzieć, ktoś taki mógłby straszyć dzieci na festiwalach. Gdy podszedłeś bliżej i zadałeś dość ciekawe pytanie do tajemniczej osoby, ona zwyczajnie ukłoniła się w twoją stronę, oddając Ci szacunek. Chwilę później jednak otworzyła usta i pokazała Ci swoje braki, brak języka, to brak spójnych głosek, które mógłbyś zrozumieć, a jedynie sam bełkot. Zapewne nie było to miłe uczucie stracić język, zwłaszcza że wygląda to na robotę jakiś ludzi, a nie samą naturę. Jednak gdy podszedłeś bliżej mogłeś dostrzec charakterystyczne kształty co do kobiecego ciała, wcięta talia i szerokie biodra, wąskie ramiona. Jedynie piersi brakowało, albo je też straciła albo zwyczajnie były dobrze schowane pod tym płaszczem. Jej skóra była niewiele żywsza niż sam śnieg leżący obok, a usta lśniły delikatnym różem, jak kwiat wiśni, oczy miała piękne zielone, oprawione w czarne piękne brwi i długie rzęsy. Jednak co z tego, jak nie potrafiła odpowiedzieć Ci na pytanie dlaczego chodzi za Tobą od twojego przybycia na tą wyspę, czyżby zakochała się od pierwszego obejrzenia? Czy takie cuda istnieją tylko w tanich romansidłach dla kunoichich. Jednak chwilę później, wyjęła dziwny niewielki czarny przedmiot z jednej z kieszeni i uklękła przed Tobą. Czyżby to był pierścionek oświadczynowy? Tylko nie mów nie, pamiętaj. Pomoc na gospodarstwie Ci się przyda, będzie miał kto się nim zająć gdy ty wyruszysz w podróż. Jednak nie, spójrz w dół na ziemię, to tylko zwykły kawałek węgielka, a ona zaczęła coś rysować na ziemi, a raczej pisać. Po niewielkiej chwili mogłeś ujrzeć prosty napis. "Ona, jest tutaj." Tylko co to miało oznaczać i kto jest gdzie? Jednak dalej nie otrzymałeś wyjaśnień, dlaczego cię śledzi, najwidoczniej nie było to teraz dla niej najważniejsze. Tak samo nie znałeś powodu dlaczego ujawniła się właśnie teraz. czyżby znajdowała się non stop pod domem babuni i podsłuchiwała waszą rozmowę? Chyba teraz jest odpowiedni czas na zadanie wszystkich pytań.

[Seinaru]

Kurcze... nie lubił takich niekonwencjonalnych konfrontacji. Odczuł jednak niemałą ulgę, że nieznajoma postać nie okazywała wrogości, chociaż o sympatii również tutaj nie mogło być mowy. Było to wszystko bardzo tajemnicze, a cała ta otoczka sprawiała, że Seinaru jak najszybciej chciał się jej pozbyć. Oczywistym jest, że większość spraw można przedstawić innym przystępniej, niż w sposób typowy dla shinobi, gdzie pojawiają się oni znikąd, dają jakiś niezrozumiały trop a potem znikają, a Ty się człowieku martw. Tym razem stanęła przed nim kobieta, przynajmniej tak mu się wydawało. Kei przyglądał jej się chwilę i nieco cofnął po tym gdy pokazała mu ona swoje braki. Taka szczerość na pierwszej randce to naprawdę rzadkość. Zirytował się lekko, był zdezorientowany i nie do końca rozumiał czemu ma służyć to spotkanie. Kobieta przykucnęła i zaczęła coś pisać.
- Ona jest tutaj? - Przeczytał napis na głos. Wiadomo było o kogo chodzi, raczej nie wierzył w to, że tajemnicza postać złapała go tutaj przypadkowo. Oboje mówili o wnuczce tymczasowej opiekunki szczeniaka (tak, to on był najważniejszy).
- To wspaniale, przypomnij mi potem żebym oddał babci to 100 ryo za łódkę, skoro nie będę musiał się stąd ruszać. - Samuraj był nadzwyczaj pragmatyczny. Szybko jednak zreflektował się i nieco zmieszał.
- Możesz pisemnie, oczywiście... - Ufff... jakoś wybrnął.
- Zacznijmy jednak od początku, hm? Kim jesteś i po co to robisz? - Proste pytanie nakazuje udzielić prostej odpowiedzi.
Ukucnął na ziemi przy wyrytym przez nią przed chwilą napisie i ręką zaprosił ją do siebie aby popisali sobie na ziemi razem.
Sam wyciągnął palec i napisał na ziemi: Seinaru Kei. Lubię psy i Teiz.

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
27/30

Nie ma to jak ożywcza rozmowa z samego rana, czyż nie? Zwłaszcza z piękną kobietą, która nie mówi i wcale nie rankiem, bardziej już wieczorem, który zbliżał się coraz większymi krokami. Jednak kto by się tym przejmował skoro masz odnaleźć osobę, która jest już na wyspie, a co ciekawsze są ta nieznajoma wie o tym, że znajduje się tutaj. Przecież nie miała szans zobaczyć jej zdjęć. Jednak to raczej teraz nie najważniejsze, w końcu jak nie jest wrogiem może być dobrym sojusznikiem, który pomoże w rozwikłaniu problemów, różnorakiej natury. Gdy przeczytałeś na głos napis, który stworzyła dziewczyna, ona przytaknęła głową i wyraźnie się uśmiechnęła. Dalej można powiedzieć, że było tylko lepiej na twe słowa co do oddania pieniędzy babuni, także przytaknęła głową i pokazała Ci ręczną zgodę na ten plan. Teraz jednak postanowiłeś przejść do podstaw, dowiedzenia się wszystkiego, czemu dziewczyna Cię obserwuje i kim jest. Jednak nim zdążyła cokolwiek napisać, zobaczyła twój napis, któremu uważnie przyglądała się od samego początku jego tworzenia. Po przeczytaniu znowu się uśmiechnęła, ale na tym się nie skończyło, delikatnie pocałowała Cię w policzek lekko się przy tym rumieniąc i opuszczając swój wzrok, a następnie sama zajęła się pisaniem odpowiedź na twoje wcześniejsze pytanie. "Jestem Yuri, ona była, znaczy jest moją przyjaciółką." napisała, podnosząc lekko swój wzrok, żeby sprawdzić czy na pewno czytasz wszystko co pisze, a następnie przystąpiła dalej do pisania. "Ona nie zginęła, większość listów jest fałszywa" dopisała po chwili, ale jednak nie mieliście okazji dokończyć tej jakże przyjemnej okazji, bo nagle dziewczyna dostała w tył głowy śnieżką, która wyleciała z bramy osady portowej, a twoim oczom mógł się okazać farmer o posturze bardziej niedźwiedzia niż człowieka. Odziany w zwiewną białą koszule o szerokim rozwarciu i czarne spodnie, na zimno nie miał co narzekać, bowiem włosy na klacie i bujna broda zapewniały mu raczej bardzo dobre ogrzewanie, do tego lekkie rumieńce na policzkach świadczące o stanie upojenia delikwenta.
- Hej niemowa, co ty znowu knujesz? A ty skąd się tu woziłeś? - powiedział, idąc chwiejnym krokiem w waszą stronę.
- Jeżeli nie chcesz kłopotów, radze Ci stąd wypieprzać, bądź znaleźć jakieś dobre usprawiedliwienie. - dodał po chwili, prawie się przewracając na swoich nogach. Mimo swojego stanu dalej mógł być groźnym przeciwnikiem biorąc pod uwagę jego wielką muskulaturę i potężny wzrost.