Osada portowa i okolice

[Natsume Yuki]

Hm... ciekawego pomagiera sobie wybrał ten cały Zjawa. Gadająca sowa, która z nim współpracuje ot tak, służy za coś w rodzaju odźwiernego, czy ki pieron... w sumie, całkiem interesujące. A co jeszcze mu przyszło do głowy, ludzie, którzy potrafią wzbudzić zaufanie zwierząt, nawet jeśli byli uważani za zło absolutne, tak naprawdę zawsze mieli w sobie chociaż odrobinę dobra. A przynajmniej tak mu opowiadali, i w to wierzył. Ech, te cholerne opowieści podróżników i bardów... sprawiają, że człowiek zajmuje się pierdółkami i rozmyśla nad rzeczywistością, która tak naprawdę nie niesie aż tyle poetyckości. Kto wie, może Zjawa faktycznie jest człowiekiem szorstkim, z którym lepiej nie wchodzić w konszachty?... no, ale teraz nie ma co się za bardzo wycofywać. Wykonać zadanie po prostu trzeba. Oczy młodzieńca zmatowiały.
No, ale samuraj był w stanie wywołać respekt samym spojrzeniem. Wysoki, umięśniony, ciemne, ostre oczy. Człowiek, którego nie chciałoby się spotkać nocną porą w zaułku. Zwłaszcza zważając na to, że był uzbrojony. Zastanawiał się, czy dałby radę go pokonać, gdyby doszło do pojedynku... mogłoby mu braknąć doświadczenia, ale mógłby to nadrobić niektórymi umiejętnościami.
-Natsume z Rodu Yuki. - powiedział spokojnie, patrząc na mężczyznę spokojnie. Pustym wzrokiem. - Podczas treningu na Hyuo, jakiegoś młodzieńca zaatakowała dwójka asasynów, chcąc odebrać mu właśnie to pudełko. Gdy ten umierał, przestrzelony kilkoma pociskami, zgodziłem się przekazać przesyłkę.
Na pytanie Zjawy młody Sentoki spojrzał na wiszący u jego pasa miecz i podrapał się po brodzie.
-Przypuszczam, że pytanie numer cztery nie jest skierowane do Senko. Hakuhyo jest zaginionym artefaktem mojego Rodu, który udało mi się odzyskać podczas turnieju w Shigashi no Kibu. A noszę go dlatego, że Yumi-sama zgodziła mi się go przydzielić, jako że jestem Kenshim areny Sachu no Senjo i adeptem Chanbary.
Mówił prawdę. Po co? A po co miałby cokolwiek ukrywać? Z samurajami, jak już zauważył, lepiej grać w otwarte karty. Wtedy zdają się być chociaż odrobinę bardziej wyrozumiali.

[Isei]

Misja rangi C - Natsume [29/XX] Sowa jak gdyby nigdy nic poderwała się do lotu i usiadła na lewym ramieniu Zjawy, który stał niewzruszony tym faktem. W spokoju wysłuchał słów Natsume, a następnie przeniósł wzrok na Senko. Był to znak, że oczekiwał odpowiedzi również od niego, nie od samego Yukiego. Kupiec chwilę nie zrozumiał, myślał, że młodzieniec załatwił sprawę, lecz po chwili dotarło do niego, że również musi się wytłumaczyć. W końcu stał przed Zjawą, czyli osobą, która wydawała się być żywą legendą Teiz.
- Jak pewnie wiesz - na terenie Yinzin i Teiz shinobi nie mogą przebywać. Ten oto młodzieniec chciał się do Ciebie dostać, miał problem jednak, gdyż samurajowie chcieli go zawrócić, więc wziąłem go za swojego ochroniarza i pomogłem rozwiązać zagadkę, która prowadziła do Ciebie. Jesteśmy tutaj zatem razem. Ja jednak przybyłem, aby zaproponować Ci rękę mojej córki. - w tym momencie sowa znów poderwała się do lotu i usiadła na gałęzi, wydając z siebie odgłos przypominający śmiech.
- Przybywasz do Zjawy, aby bawić się w swatanie? Nie zamieniłeś rozumu za monety? - odezwał się ptak, lecz Zjawa podniósł rękę, by ten uciszył się i pozwolił Senko mówić dalej. Sowa coś mruknęła do siebie, a kupiec kiwnął głową na znak podziękowania.
- Zjawa trzy lata temu uratował życie mnie i mojej rodzinie kiedy jeszcze go nie znałem. Przewoziłem go na statku, gdy płynąłem do Teiz z towarami. Zostaliśmy zaatakowani na morzu, w nocy. Moja córka została ranna harpunem, a Zjawa nie dość, że nas obronił, to zdołał wyleczyć Narumi. Jestem mu coś winny. - wytłumaczył się, lecz samuraj wcale nie był zadowolony takim obrotem spraw. Ściągnął ze sobą brwi w irytacji i utkwił spojrzenie w mężczyźnie tak, że ten czuł ciężar charakteru Zjawy.
- Nie jesteś mi nic winny. Zrobiłem to z własnego kaprysu. Nie chcę Twoich podziękowań, ani ręki Twojej córki. Odejdź i zapomnij, że mnie spotkałeś. - odparł twardo czarnowłosy. Senko jednak szybko spojrzał na Natsume, jakby szukając w nim oparcia. Oczywiście zgubnie, gdyż wzrok młodzieńca zmienił się diametralnie. Bił od niego chłód i pewna metodyka. Byle do celu.
- Nie mogę, gdyż ten chłopak jest moim ochroniarzem. - stwierdził, że może postawić się Zjawie, lecz ten prychnął śmiechem i podszedł pod Yukiego, aby odebrać od niego przesyłkę. Wziął czerwone pudełko w prawą rękę, a później lewą zawiązał błyskawicznie kilka pieczęci. Zrobił to tak szybko, że Natsume zdołał rozpoznać jedynie pierwszą, która przypominała połowę barana. Następnie samuraj dotknął dwoma palcami pieczęci na przesyłce, a ta odpadła. Otworzył pudełko, zdejmując górną część, a w środku było... ostrze. O-katana, czyli dłuższa jej wersja, w której część tnąca mierzyła dziewięćdziesiąt jeden centymetrów. Piękna broń, której kunszt wykonania przekraczał wszystko co dotychczas widział młody członek Rodu Yuki. Okrągła tsuba, bordowy oplot, a na ostrzu były wygrawerowane znaki. Zjawa chwycił tsukę swojego nowego ostrza, zaś pudełko położył obok siebie. Spojrzał z melancholią na broń i wyszeptał.
- Tsuyokui. - następnie wycelował końcem O-Katany w gardło Senko. Znaki na ostrzu zaświeciły się na błękitny kolor. - Od teraz nie jest Twoim ochroniarzem. Jest pod moją opieką. Jeżeli chcesz mi podziękować i zachować głowę na karku, to odejdź i zapomnij o mnie. Masz dziesięć sekund, inaczej uznam to jako wrogość. - dodał po chwili, zaś kupiec w pośpiechu wskazał ręką ochroniarzowi, aby ten ruszył za nim i przyśpieszonym krokiem zawrócili skąd przyszli. Zjawa milczał chwilę przyglądając się broni, którą dzierżył, aż w końcu przeniósł wzrok na Natsume.
- Dzierżysz Hakuhyō i korzystasz z tak barbarzyńskiego stylu walki jak Chanbara? To ujma dla tego świętego ostrza. - powiedział, po czym schylił się i wyciągnął z pudełka sayę na otrzymaną O-Katanę. Schował ją do niej, a następnie wyciągnął Wakizashi, które wcisnął za plecy, a na jego miejsce trafiła nowa broń. Odsunął się na pięć długich kroków od młodzieńca i rozsunął lekko nogi. - Udowodnij, że liderka Twego Rodu nie myliła się, oddając w Twe ręce Hakuhyō. - i stał w ten sposób. Stał dosyć luźno, nie wyciągał nawet broni. Niby był rozluźniony, a czuć było, że jest idealnie przygotowany do obrony.

[Natsume Yuki]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=j3luc5HMCbg[/youtube]

Natsume przemilczał całą rozmowę między Zjawą i Senko, całkowicie ignorując wszystko co się wydarzyło. Tak, to też było przyzwyczajenie. Najwidoczniej obaj ci mężczyźni się znali i mieli sobie kilka spraw do wytłumaczenia, więc jego wtrącenia nie byłyby za bardzo na miejscu. Wyglądało jednak na to, że Senko traktował tego tu obecnego samuraja jako osobę o niezwykłej wręcz sile, który na dodatek miał pewien epizod ze swojej przeszłości związany z obecnie podróżującym z nim kupcem. I to nie byle jaki epizod... walka z nieznanymi oponentami, na środku morza, pośród ciemności nocy. A później jeszcze podleczenie rannej osoby. Natsume pozwolił sobie na lekki uśmiech. Czyli wyglądało na to, że jego podejrzenia chociaż częściowo mogą być prawdopodobne. Mężczyzna ten, nawet pomimo swojego twardego i zimnego zachowania, w głębi duszy nie mógł być w pełni zły. Czy gdyby taki był, zająłby się w ogóle pomocą innemu człowiekowi, nawet jeśli później by to ukrywał pod płaszczykiem "zachcianki"? Może i póki co troszkę naprzód, ale Yuki poczuł, że zaczyna szanować tego wojownika.
Widział też, że Senko poszukiwał pomocy z jego strony podczas rozmowy z Samurajem. Tej jednak postanowił nie udzielać. Jego zadaniem była ochrona. Był wynajętym ostrzem, nie cholernym negocjatorem. Poza tym, młodzieniec nigdy się nie czuł dobrze, gdy był postawiony w centrum uwagi. Świat jest znacznie łatwiej obserwować, gdy stoi się na uboczu... oczom ukazuje się wtedy więcej szczegółów. I teraz również. Gdy Zjawa podszedł do niego, sięgając po przesyłkę, przekazał mu ją bez słowa. W końcu to była właśnie jego misja. Kolejne zadanie zostało wykonane, a wzrok młodzieńca wrócił do normy. Razem z powrotem melancholijnego miłośnika natury z jego wnętrza.
Ujrzawszy piękno miecza, który okazał się być przesyłką, Natsume aż westchnął. Musiał przyznać, że to ostrze było istnym dziełem sztuki, od głowicy aż po czubek ostrza. Tsuyokui w rzeczy samej mógł być dzierżony tylko przez najlepszego szermierza. I w sumie zastanowił się, czy kiedykolwiek on będzie mógł uznać się za na tyle dobrego, by móc ująć tę broń w swoją dłoń... No, ale rozmarzył się, a przez ten czas kupiec zdążył już zniknąć. Chłopak lekko się wzdrygnął, po czym spojrzał z uprzejmym zainteresowaniem na Zjawę i siedzącą na jego ramieniu sowę.
-Hakuhyō jest święty głównie dla Yukich, jako że tylko oni mogą dzierżyć go bezpiecznie... a przynajmniej dłużej niż inni. - przerwał na moment, po czym dodał: - Jeśli mogę spytać - skąd tyle wiesz o tym mieczu? Miałeś z nim już kiedyś do czynienia?
Wtedy mężczyzna rzucił mu otwarte wyzwanie, stając w rozluźnionej pozycji. Dla Natsumego jednak, jako że miał już do czynienia z szermierką, taka postawa i tak zdradzała gotowość do natychmiastowej reakcji. Cóż, na takie słowa nie wypada nie reagować... miał świadomość, że mógł popełniać straszliwy błąd, przyjmując to wyzwanie, lecz i tak postanowił spróbować. W końcu nie ma się zbyt wielu okazji zobaczyć walczącego samuraja, prawda?
Odruchowo sięgnął po rękojeść Białego Mnicha. Wtedy przypomniał sobie jednak sromotną klęskę, którą poniósł w Sachu no Senjo. Stracił swojego kompana, swojego szermierczego ducha. Ten przelał się na Hakuhyo, lecz Mnich wciąż oczekiwał na reinkarnację. Na twarzy młodzieńca pojawił się znak zasmucenia wymieszanego z irytacją, lecz dość szybko się opanował i dobył Hakuhyō. Czarna klinga lodowego miecza błysnęła lekko. Drugą rękę przyłożył do czoła i przejechał nią po włosach, tak że te zaczęły sterczeć do tyłu, pozostawiając tylko kilka kosmyków.
-Wnioskując z opowieści, twoje umiejętności bojowe są wysoko powyżej moich, Zjawo, i przyznaję się do tego. Postaram się jednak nie zawieść oczekiwań - powiedział, patrząc na mężczyznę z powagą.
Domyślał się, że mężczyzna zdoła zbić jego uderzenie, nawet pomimo tego, że na razie nawet nie trzymał miecza w dłoni. Prawdopodobnie nawet nie zdoła zauważyć momentu, gdy nastąpi uderzenie. A jednak postanowił spróbować. Ruszył czołowo z maksymalną prędkością, trzymając miecz w pogotowiu, lecz w pewnym momencie, wybierając odpowiedni moment (gdy jeszcze nie jest w zasięgu Tsuyokui) wykonuje skok w bok, połączony z szybkim uderzeniem. Następnie wyprowadza następne uderzenie, starając się w miarę możliwości odskakiwać i unikać uderzeń wroga, a gdy zdoła - sparować uderzenie za pomocą Mikazukigiri. Taktyką główną jest po prostu wykonywać cięcia ze wszystkich stron, dając przeciwnikowi jak najmniej czasu na reakcję, i dobieranie takiego kierunku, by przeciwnik musiał zmarnować ułamki sekundy na obrót ciała.
"Jesteś Kenshim. Jeśli chcesz zasłużyć na ten tytuł, musisz mierzyć wyżej."

  Ukryty tekst

[Isei]

Misja rangi C - Natsume [31/XX] Zjawa lekko się zaśmiał kiedy usłyszał pytania Natsume. Sowa zresztą też wydawała się rozbawiona. Jeszcze zanim młodzieniec ruszył do ataku, mężczyzna zrzucił z ramion haori, które teraz zawisło utrzymywane jedynie przez pas, do którego również przyczepiona była broń. Odsłonięty tors był pokryty licznymi cienkimi, aczkolwiek niekiedy długimi bliznami. Każda była dosyć ładnie zagojona, lecz ślad pozostawał. Nie tylko cała klatka piersiowa niby była ozdobiona, ale również barki, ramiona, brzuch oraz boki. Sowa w tym momencie już obserwowała ich z gałęzi.
- Znałem dawnego posiadacza Hakuhyō, a te wszystkie blizny, to efekty naszych starć. Był starszym mężczyzną kiedy zdecydowałem, że go pokonam. Ostatecznie nie było mi to dane. Kiedy ostatni raz go widziałem, nie był w pełni sił. Wiek na niego zadziałał, a rany po misji nie chciały się goić jak należy. Później wyruszył w samotną podróż i słuch o nim zaginął. Plotki głosiły, że zmarł, a ostrze trafiło w niepowołane ręce, ale skoro jesteś przedstawicielem rodu Yuki i posiadasz przy sobie tą świętą broń, to znaczy, iż jednak jest w odpowiednim miejscu. Zatem nasuwa się inne pytanie - czy jesteś go godzien? - po tych słowach znów założył na siebie haori. Przemilczał dalszą część wypowiedzi Natsume, chociaż zdawał się być nią lekko rozbawiony. Dlaczego? Kto wie.
Mina diametralnie mu się zmieniła, gdy Hakuhyō zostało wyciągnięte. Delikatny uśmiech znikł, a jedyne co dało się wyczytać z jego twarzy to... doświadczenie. Miał wzrok kogoś, kto przebył już nie jeden bój. Widać było po nim, że czuje się jak ryba w wodzie. Ciężko było nazwać to zaciekłością, determinacją czy zwyczajną siłą. To było coś więcej. Stał jednak dalej tak samo, nawet nie drgnął, aż do momentu ataku Natsume. Gdy ten uskoczył na bok, Zjawa jedynie cofnął lewą nogę po łuku, a prawą obrócił odpowiednio i znów stał twarzą do chłopaka. Zdawałoby się, że w ostatniej chwili jego ręka ruszyła po rękojeść Tsuyokui. O-Katana została wyciągnięta, a znaki na jej ostrzu ponownie zaświeciły się. Wyciągnięcie było jedynie blokiem, który osłonił Zjawę przed trafieniem lodową klingą. Co jednak zauważył Natsume? Że Zjawa nawet nie drgnął, blokując jego atak pełen siły i techniki. Jakby cała ta moc się gdzieś podziała, została pochłonięta albo zwyczajnie ten człowiek miał mięśnie ze stali. Natychmiast po tej defensywie schował ostrze znów do sayi, lecz tym razem nie puścił tsuki z dłoni. Odsunął się na krok, w ten sposób uniknął kolejnego ataku młodzieńca, a zaraz po nim znów podszedł. Błyskawicznie wyciągnął Tsuyokui, którym wykonał poziome cięcie na wysokości pępka Natsume. Chłopak miał w głowie jednak, że Zjawa jest z pewnością sprawniejszy w szermierczym pojedynku, więc przygotował się na defensywę. Szerokie cięcie dookoła niego strąciło z trudem broń mężczyzny. Dlaczego z trudem? Atak samuraja był potężny. Zupełnie jakby atakował ogromnym kawałem stali, a nie zwinnym, pięknym ostrzem. Młody Yuki ledwo zachował równowagę, chociaż cofnął się przyciśnięty tą siłą o krok. Zachował jednak swoje ciało całe. Zjawa obrócił ostrzem w dłoni tak, że trzymał je wstecz, a następnie schował do sayi i oczekiwał na dalsze ruchy młodzieńca.

[Natsume Yuki]

Natsume przyjrzał się bliznom Zjawy z mieszanką zaskoczenia i respektu. Ha, czyli ten człowiek doskonale znał ten miecz, i nawet poczuł jego zimny dotyk na swej skórze! Musiał przyznać, że wojownik ten z każdą chwilą okazywał się być coraz to bardziej godnym szacunku. Natsume doskonale wiedział, jak nawet niewielkie trafienie Hakuhyo może zadziałać na oponenta. A co dopiero tyle... Zjawa musiał być niezwykle wytrzymały fizycznie. Natsume sam musiał się przed sobą przyznać, że chciałby również móc się pochwalić taką siłą jak ten człowiek. Na dodatek znał poprzedniego prawowitego szermierza władającego ostrzem czarnego lodu... niezwykłe.
Młodzieniec zaatakował, lecz nie spodziewał się, że jego niebanalna szybkość okaże się... niczym wobec samuraja. Ten bez problemu wyczytał jego odskok i równie prosto sparował uderzenie młodzieńca, na dodatek w taki sposób, że... cała energia cięcia po prostu zniknęła. Jak to możliwe? Natsume odskoczył, pragnąc dać sobie trochę więcej czasu na reakcję, ale ten... zdążył już schować ostrze z powrotem do sayi. Zaskoczyło go to. Po co? Tsuyokui zostało już wydobyte, po co więc je chował? Aż tak go nie doceniał?
Natsume wykorzystał ten moment na wykonanie kolejnego uderzenia, lecz oponent zdążył tym razem zareagować idealnie. i na dodatek wykonał coś, czego Yuki zupełnie się nie spodziewał - wykonał cięcie od razu po wyciągnięciu miecza, tak jakby to był jeden i ten sam ruch. Odruchowo wykonał Mikazukigiri, by zablokować cios, lecz poczuł siłę uderzenia niczym trafienie młotem - chłopak cofnął się pod wpływem impetu i przystanął, patrząc jak Zjawa chowa ostrze do pochwy.
"Szybki... i silny. To nie będzie proste."
-Hakuhyo był w niepowołanych rękach. Gdy go odnalazłem, był nagrodą w nielegalnym turnieju. Jak zwykły kawał żelastwa - skorzystał z krótkiej przerwy i powiedział to z powagą, pokazując ruchem głowy na miecz. Samo wspomnienie tego wydarzenia sprawiało, że krew mu wrzała. - Nie mogłem pozwolić, by święte ostrze było tak traktowane. Wygrałem je, i od tamtej pory zawsze mam go u boku. To właśnie on sprawia, że chcę być lepszym wojownikiem. By być jego godnym.
Nawet nie mając duszy szermierza po utracie Shiroi Sou, wciąż miał prawo mieć jakąś dumę, prawda?
Pamiętał podstawy Chanbary. Kształt litery V. Cięcia pomiędzy nimi, najlepiej od góry i na tyle szybkie, by nie odsłonić się przed uderzeniem. Teraz też wiedział, że ataki jego oponenta mogą się okazać tragiczne w skutkach, jeżeli sięgną celu, więc musiał podchodzić do tego ostrożnie. Gdyby to była prawdziwa walka, pewnie pomyślałby nad użyciem klona i otoczeniu wroga... ale byłoby to co najmniej tchórzliwe. Nie pozwoliłby sobie na coś takiego.
Tym razem zaczął od czego innego. I to od dosyć silnego akcentu. Młodzieniec, zachowując oczywistą ostrożność i gotowość do odskoku/uniku, wykorzystał całą swoją prędkość, by doskoczyć do przeciwnika, po czym skulił się z gwałtownym skrętem ciała, przekierowując cały ciężar i wytworzoną przez rotację energię na czubek ostrza, zmieniając miecz w istne wiertło. Powinno to przebić blok i mieć na tyle siły, by zmusić przeciwnika do poruszenia się. A na wypadek, gdyby ten chciał wykorzystać ten moment na atak? Tutaj do pomocy przychodzi karambit, ukryty do tej pory w rękawie Natsumego. Może i niewiele, ale nóż ten był dość solidny, by wytrzymać uderzenie. Jeżeli otrzyma taką możliwość, stara się kontynuować za pomocą prostego cięcia od boku, po czym znów odskakuje, dając sobie chwilę czasu na obmyślenie strategii.
Nie muszę wspominać, że cały czas jest przygotowany na konieczne uniki i odskoki?

  Ukryty tekst

[Hikari]

~ Misja rangi C
33/x
Natsume ~
Natsume próbował z całych swoich sił przebić się przez obronę można powiedzieć w tym wypadku rywala. Oczywiście na czas tego sparingu, bo poza nim to kim oni są dla siebie jest... Jeszcze niewiadomą raczej. Na tą historię o mieczy Zjawa delikatnie można powiedzieć posmutniał i powiedział:
- Doprawdy haniebne jest, że ten miecz był tak traktowany. Przez tyle lat służył jako duma, jak ten stary głupiec mógł dopuścić, że wpadł on w tak niepowołane ręce? Cieszy mnie to, że go zdobyłeś skoro tak, lepszy Ty niż ktoś inny.
Widząc tą technikę Zjawa delikatnie się uśmiechnął, wyciągnął z pochwy swoją O-Katanę, ale nie całą. Była wyciągnięta tylko do pewnego momentu tak iż twój świder z miecza trafił w nią i niej się zatrzymał po czym impet opadł. Prawie nie zauważyłeś z jak szybko wyciągnął miecz po tym i zrobił nim zamach od góry aby Ciebie dopaść, ale udało się Tobie ledwie tego uniknąć. Poczułeś wiatr, który wytworzył się od tego uderzenia, aż odskoczyłeś na dwa metry w lewy bok, po czym on po prostu odwrócił się leniwie w twoją stronę.
- Pokażesz mi jeszcze coś ciekawego właścicielu Świętej Broni?
Czekał na kolejną próbę. Chciał jeszcze Ciebie przetestować, chyba nie pozostaje nic niż spróbować czegoś innego prawda? Zawsze można mu odpowiedzieć, że to już wszystko także...

[Natsume Yuki]

Zdziwienie Natsumego było naprawdę wielkie. Cholera, ten człowiek był istnym monstrum! Jak do tej pory nic i nikt nie był w stanie powstrzymać wymierzonego w ciało Tsukisasu, a przynajmniej zawsze zmuszało przeciwnika do odskoczenia przed siłą tego uderzenia. A ten tutaj? Po prostu jedną ręką wysunął ostrze swojego miecza i zablokował cios ot tak, od niechcenia! Miał świadomość, że Zjawa był znacznie bardziej doświadczonym szermierzem niż on, który nigdy nie miał możliwości odbycia profesjonalnego treningu Kenjutsu, ale to tutaj przebijało wszelkie jego wyobrażenia. Nie był w stanie sobie wyobrazić jakiegokolwiek sposobu, żeby chociaż go zadrapać. To była kompletna dominacja ze strony Samuraja.
A jednak, mimo wszystko, uniósł miecz i stanął w standardowej postawie Chanbara. Był w stanie zobaczyć, że ten niezwykły, lecz fascynujący styl walki Zjawy wręcz perfekcyjnie kontrował styl walki którym on sam się posługiwał, chłopak widział też różnice między nimi. A jednak mimo wszystko uznał, że poddanie się teraz, gdy mężczyzna postanowił przetestować jego prawo do dzierżenia Hakuhyo, było zupełnie niedopuszczalne. Pomimo zrezygnowania, chłopak uśmiechnął się przekonująco.
-Przyznaję, moje umiejętności są zbyt niskie, by móc przedstawić Ci realne zagrożenie… – z tymi słowami przeniósł ciężar na jedną nogę, zamierzając ruszyć do przodu. - … ale nie zamierzam się poddać. Tak długo, jak nie przekonam Cię o moich możliwościach, nie pozwolę sobie na zwątpienie ani poddanie się!
Z tymi słowami Yuki zaszarżował na oponenta, przygotowując się do kolejnego ze swoich zaplanowanych uderzeń. Tym razem chłopak wykonał lekki wyskok, wysuwając przy tym z rękawa jeden ze swoich karambitów. Prawą ręką, w której trzymał Hakuhyo, wykonał cięcie skośne na lewe przedramię Zjawy, lewą dłonią zaś, uzbrojoną w karambit, osłaniał swój tors – wiedział, że uderzenie znad głowy jest skuteczne, lecz przy tym dość niebezpieczne, jako że wystarczająco szybki wróg (a Zjawa zdecydowanie takim był) byłby w stanie zaatakować przez ten czas brzuch. Osłona za pomocą noża zaś powinna zminimalizować szansę otrzymania rany. Przypuszczał, że Zjawa zablokuje to uderzenie, ale nie to miało być założenie. Chanbara pozwala posługiwać się dwoma ostrzami, tak jak jego rozwinięcie – Nanaken no Mai – pozwala walczyć siedmioma. Oznaczało to, że w czasie, gdy Zjawa będzie zajęty odpieraniem Hakuhyo, po prostu wykona wtedy cięcie karambitem przez klatkę piersiową oponenta. W końcu przy takim starciu będzie wystarczająco blisko. Następnie, jeśli się uda, doprawia kolejnym uderzeniem za pomocą czarnej katany. Gdyby zaś którykolwiek z elementów tego planu nie wypalił, przechodzi do defensywy i stara się wydostać poza zasięg Tsuyokui, wykorzystując uniki, parowania, finty oraz technikę Mikazukigiri. Wszystko, byle nie dać się zranić. Bo przypuszczał, że cięcie kataną Samuraja będzie bardziej niebezpieczne w skutkach niż by się mogło wydawać…

  Ukryty tekst

[Hikari]

~ Misja rangi C
35/x
Natsume ~
W reakcji na twoje słowa Zjawa się uśmiechnął. Może nawet bardziej do siebie niż do Ciebie, a także odpowiedział:
- Dobrze, że zdajesz sobie sprawę w jakiej pozycji się znajdujesz. Tylko głupiec nie doceniałby wroga, a ja Tobie przez sekundę pokażę moje umiejętności w ramach tego.
Wtedy też biegłeś w jego stronę, a on był gotowy na Ciebie, czekał na to aż przybędziesz i go zaatakujesz. Gdy tylko to zrobiłeś szybko wyciągając katanę wykonał uderzenie w twoje cięcie skośne z prawej strony. Znaki na jego mieczu znowu się rozbłysnęły przy zderzeniu waszych ostrzy. Twojego świętego miecza, i jego O-Katany. To uderzenie okazało się potwornie silne, tak bardzo, że od razu straciłeś równowagę. Ręka z mieczem została odbita w tył, a Ty sam ledwie co udało się Tobie ustać, w takim wypadku nie było mowy o uniku. Gdy byłeś w stanie cokolwiek zrobić zauważyłeś jego ostrze przy twojej szyi, nie żyjesz... A właściwie nie żyłbyś gdyby przeciął dalej. Odjął katanę i schował ją z powrotem do pochwy. Przyleciał tutaj jego towarzysz, który następnie usiadł mu na ramieniu, a następnie przemówił.
- No to chyba by było tyle na wasz pojedynek, masz dużo pracy przed sobą młodzieńcze.
Zjawa wziął głębszy oddech.
- Mogę uznać Ciebie za osobę noszącą ten miecz, jesteś jeszcze młody, ale musisz się rozwinąć, a także mieć zabrać tą sowę z sobą, która będzie Ciebie doglądać i analizować twoje postępy, a jak będzie niezadowolona to wróci, powie mi o tym i się spotkamy kiedyś...
- Ale...
Zjawa podniósł rękę, czyli nie było dyskusji. Tak po prostu zostanie wykonane, a sowa nie mówiąc nic więcej przeleciała na twoje ramię.
- Dodatkowo dam Tobie księgę, którą mi zostawił mój były mistrz, abym doskonalił swoją sztukę walki. Jeżeli chcesz, możesz ją wykorzystać w celu doskonalenia się, a jak będziesz godnym przeciwnikiem przyjdź tutaj ponownie, a wtedy będziemy mogli walczyć na poważnie.
Sięgnął i wyciągnął spod swojego ubrania niewielkiej wielkości książkę, a w niej były pewne nauki odnośnie posługiwania się mieczem. Po tym wszystkim nawet nie zauważyłeś, a on zniknął. Prawie jakby się teleportował, nie byłeś w stanie tego dostrzec. W jednej sekundzie spojrzałeś na książkę, potem w miejsce gdzie on się znajdował, a tam pusto... Teraz wszystko zależy od Ciebie...

~ Koniec misji ~
Nagrody:
- Książka pozwalająca podnieść dziedzinę Kenjutsu
- Gadająca sowa towarzysz
- 50PH

[Natsume Yuki]

Natsume był troszkę zaskoczony zachowaniem Zjawy. Nie ruszał się pomimo jego szarży, po prostu stał i czekał, aż młody Yuki go zaatakuje. A gdy takowy atak nastąpił... wystarczył ułamek sekundy, by chłopak został posłany na ziemię. To była absolutna porażka młodego szermierza. Najpierw utrata Białego Mnicha, teraz to... cholera, czy naprawdę jest skazany na bycie zwykłym, przeciętnym miecznikiem? I czy teraz straci Hakuhyo na rzecz tego Samuraja? Do jasnej cholery... trzeba będzie naprawdę mocno popracować przed następnym takim spotkaniem...
Ku jego zaskoczeniu, Zjawa uznał go jednak za godnego dzierżenia Czarnego Lodu, a nawet przekazał mu kilka upominków. Starą księgę jego mistrza... i tę gadającą sowę. Łał. Chłopak pochylił się w podziękowaniu, a gdy znów spojrzał przed siebie... Zjawy już nie było. Huh. Zajrzał do księgi i obejrzał jej zawartość. Zapiski o starych stylach walki z dokładnymi ilustracjami i opisami, jak je wykonywać... Zauważył też styl, którym przed chwilą posługiwał się Samuraj. Uśmiechnął się lekko. Chyba już wiedział, co będzie trzeba opanować.
-Jak się nazywasz?
-Fukuro - odparła z ziewnięciem sowa.
Natsume kiwnął tylko głową i udał się w kierunku portu. Będzie musiał dość szybko się ulotnić...

z/t

[Shijima]

Misja rangi C

It's a small crime
And I've got no excuse

3/15 W miejscach takich jak to ostatnim, czego się obawiałeś, to kradzież. Dlatego Asuka w ogóle nie była przejęta otworzonym oknem w sypialni, na stole zostawiliście ciepłą herbatę, z której unosiła się nadal para - och, tylko czekać teraz, aż twój brzuch znów zacznie się dopominać o uwagę, wołając o jedzenie. Z drugiej strony jak tu mieć apetyt w obecności trupa..? I zdecydowanie to siedzenie nie wpłynęłoby dobrze na Asukę. To nie była kobieta myśli i trwania w bezruchu - była kobietą czynu, dla której cel, wyraźnie lśniący na horyzoncie, był czymś więcej, niż tylko powodem do życia. Ona po prostu nie mogła wegetować. Nie w momencie, kiedy szpony nieszczęścia zacisnęły się na całej jej rodzinie i pchały do swojej paszczy kolejne osoby, które znała, które kochała. Ciężko powiedzieć natomiast, czy takie życie, na wsi, jej służyło. Niepokoje zaczęły się właściwie od czasu wprowadzenia tutaj, przed rokiem, kiedy Kotaru zaczął się dziwnie zachowywać dostając nową pracę.
Kobieta szła przodem, prowadząc was w kierunku wioski portowej, jak sama cię poinformowała, gdzie mieszkał przyjaciel rodziny, chociaż sposób, w jaki ona to ujęła, opływał wręcz w cynizm, chyba można by czerpać z tego całymi garściami i obrzucać ludzi, którzy akurat cynizmu potrzebowali jak niczego innego, podchodząc zbyt serious do niektórych spraw. De ja vu? Tak samo energicznie stąpała, kiedy szliście w kierunku jej domu, tylko wtedy prowadziłeś Kotaru. Wtedy jeszcze żyła jej matka. Z całą pewnością otrząśnięcie się z tego nie było takie proste i nie wystarczyło jedno wyciągnięcie jej w teren, żeby załagodzić sytuację, ale droga ku temu była dobra - tak samo dobra jak ta pod twoimi stopami, pozwalająca ci wyczuć grunt i upewnić się, że wreszcie stąpasz po czymś twardym i pewnym, a nie tańczysz z motylami, które jedyne, co pozostawiają po swym machaniu skrzydłami to miraż nieposkładanych myśli, unoszących się bezładnie, lawirowały pod czaszką i ku złośliwości nie chciały stać klarownymi. Już lepiej, samuraju? Teraz, kiedy udało ci się znów własnymi dłońmi wzmocnić czyjeś trwanie - jest lepiej?
Teiz było piękne, malownicze, ale osada, do której się zbliżaliście, raczej taka nie była. Szara, zabłocona - lato i nieco wyższe temperatury sprawiły, że ziemia, która pokrywała ulice była rozmiękła i jeśli nie szło się jej środkiem to było wielkie ryzyko, że noga zaraz wyląduje w błocie. Drewniane dom nie zachwycały kunsztem, unoszący się z kominów dym osnuwał powietrze, ale szybko rozmywał się w eterze, pozwalając kochanej Sol zaglądać do domów śmiertelnych. Miasteczko dawno obudziło się do życia i ludzie mijali się, wieszali prania na linkach przed swoimi domami, prowadzili długowłose krowy, prawdopodobnie na ubój, a inni wędrowali z wiadrami ryb. Ach, no właśnie - ryby. Na obrzeżach miasta nie było to wyczuwalne, ale wystarczyło zbliżyć się do wody i przyjemna, morska bryza, zamieniał się w ten... jakże cudowny zapaszek. Nie żebym jakoś na siłę starał się wcisnąć moją opinię o tym miejscu, w końcu... pojęcie piękna to rzecz względna.
- Już niedaleko. - Poinformowała cię kobieta. Nie skierowaliście się do centrum osady, zboczyliście na jednej z dróg - chyba to i lepiej, szukanie kogoś w samym sercu wioski, nawet jeśli nie była ona zbyt duża, było zawsze bardziej problematyczne - zwłaszcza, kiedy chciało się wypytać o dość... niewygodne tematy. Niewygodne dla obu stron. - Ryu robił z nim interesy. Często spotykali się z Kotaru na gry w kości i karty... i chyba nie tylko na to. - Było bardzo wiele pytań, które Asuka miała do zadania i bardzo wiele bodźców, które dość negatywnie wpływały na jej ocenę... jej własnego męża. Wydawało jej się, że wie o nim wszystko. Najwyraźniej wiedziała tyle, co nic.
Dom robił odpychające, negatywne wrażenie - podwórze było zabłocone, zaniedbane, walały się na nim przeróżne... cosie...bliżej niezidentyfikowane, nie licząc jakiś resztek kiedyś sprawnego wozu, koła od tego wozu, jakiegoś starego, bujanego fotela. Nie było tutaj ogrodzenia, dlatego kury, które chodziły sobie to tu, to tam, miały pełny dostęp do skubania trawki wokół, wyłażąc z kurnika, którego stan wołał o pomstę do nieba. Na kobiecie widok ten nie robił większego wrażenia, pewnie była tutaj sama nie raz - podeszła do frontowych drzwi i... nie, nie zapukała. Wyjebała drzwi z buta jak na (A)sukę przystało, włażąc razem z drzwiami do środka.
Mężczyzna, który siedział w pomieszczeniu, bo prostokątny domek był jednym pomieszczeniem, a który właśnie nabierał sobie łyżką z miski do dzioba poranną owsiankę, zamarł w bezruchu, wgapiając się w was szeroko otworzonymi ślepiami.
Łyżka z ciapnięciem wpadła spowrotem do owsianki.
- Od razu mi lepiej. - Odetchnęła kobieta, poprawiając płaszcz na ramionach. Odwróciła się w twoim kierunku. - Pójdę popytać w osadzie, będzie szybciej. Spotkamy się w karczmie przed osadą... po południu, pasuje? W razie czego ten kmieć oprowadzi cię po mieście.

[Seinaru]

Asuka postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce, co od razu dało namacalne efekty. Zamiast patrolować las w poszukiwaniu jakichkolwiek poszlak, kobieta poprowadziła Seinaru do jednej z tutejszych wiosek. Kei nie był do końca przekonany, czy akurat w tej części Teiz również się zakochał. O ile zapach ryb i biedna zabudowa były do zniesienia, o tyle tutejsza prosta ludność raczej nie miała takiej romantycznej duszy, jaką posiadał chłopak. Jakoś nie widział na ich twarzach szczęścia ani przyjemności płynącej z tego, że mieszkają oni na jednej z bardziej malowniczych wysp na świecie, blisko morza, z dala od problemów na kontynencie, chronieni przez samurajów. I chyba właśnie to najbardziej kłuło go w tej niewielkiej społeczności. Mijał kolejnych ludzi schodząc im z drogi czasem wprost na błotniste pobocza. Cóż, nie chciał nikomu wadzić ani stracić Asuki z oczu. Poza tym, zawsze lepsza taka wioska i nieco błota, niż chodzenie po pustyni czy zaśnieżonym lesie.
W końcu dotarli do jednego z gospodarstw na uboczu. Kobieta wydawało się nieporuszona przez cały ten nieporządek, a Seinaru poszedł w ślad za nią, nie zwracając uwagi na biegające pod nogami kurczaki. Trochę jednak skonfundował go styl, w jakim samurajka zapukała do drzwi jednego ze wspólników Kotaru i Ryuu. Było to takie niespodziewane, że Kei aż skulił się na gwałtowną reakcję kobiety, w ogóle nie wiedząc co się dzieje.
- Fiuuu... - Odetchnął głęboko z ulgą gdy uświadomił sobie, że ten kopniak nie był przeznaczony dla niego. Co jednak zrobiła jego dzielna towarzyszka? Wykopała drzwi, aby nawet nie zamienić słowa z domownikiem przy owsiance, a następnie "poszła popytać w osadzie". A Seinaru został sam z zaskoczonym facetem. I owsianką. Zaburczało mu w brzuchu na widok śniadania.
- Przepraszam bardzo, przepraszam. Asuka ostatnio dużo przeszła... - Samuraj zawstydzony wejściem (i wyjściem) kobiety zaczął podnosić drzwi i starać się ponownie osadzić je w zawiasach. To chyba jednak się nie uda, bo te zapewne też zostały złamane lub wyrwane.
- Przychodzimy w sprawie Kotaru i Ryu. Chcieliśmy się dowiedzieć kto i gdzie wytwarza na wyspie opium. Wiesz... ostatnio przysporzyło to Asuce sporo osobistych problemów, dlatego chcielibyśmy... - Mówił wciąż mocując się z drzwiami, zerkając z niepewnym uśmiechem na siedzącego przy stole. Przeszedł od razu do sedna, nie było sensu owijać w bawełnę. Bardziej jednak był chyba zajęty doprowadzeniem drzwiczek do pierwotnego stanu, niż rozmową.
- Ah, ja jestem Kei, miło mi... - Uśmiechnął się jeszcze raz. Kurcze, chyba nie naprawi tak łatwo tego wejścia.
- Nie miałbyś jeszcze trochę tej owsianki, jestem dzisiaj bez śniadania... - Porzucił na razie naprawy i skupił się w końcu na rozmówcy.

[Shijima]

Misja rangi C

It's a small crime
And I've got no excuse

4/15 Podstawą wszystkiego było: dobre wychowanie. Czyli nawet jeśli twój towarzysz wchodzi z buta to pamiętaj, że ty musisz grać dobrą glinę. Wiesz, załagodzić trochę sytuację, pobajerować... Zwłaszcza, kiedy tenże towarzysz, który z burdelem cię zostawiał, w sumie to nie powiedział ci nawet, jak osoba, z którą miałeś porozmawiać, się nazywała. Tak, tyle było w niej klasy, że po zrobieniu wielkiego wyjścia sobie poszła, w końcu ileż można mieć przy sobie kogoś, kto w razie czego uwolni cię z gejutsu i odbębnia za ciebie całą robotę? No właśnie, widzę, że chyba bardzo dobrze się rozumiemy. Niewiasta wyminęła cię cholera wie właściwie, jak ona "popyta" tych "innych znajomych" - pozostawało mieć rzeczywiście nadzieję, że jej ostrza nie splami za szybko krew... chociaż w tym wypadku chyba bardziej martwiłbym się o buta. No wiesz, żeby nie wjeżdżała w nich tak, jak w te drzwi, bo inaczej, mam takie wrażenie, zbyt wiele nie zdążą jej powiedzieć zanim wyzioną ducha. Nie było nawet co oglądać się za Asuką. Tak jak za kurami, bo te z głośnym wrzaskiem stwierdziły, że skoro ta dzielnica nie jest już taka bezpieczna, jak bezpieczną była, to pora zawinąć ogon i uciec w inną część ogrodu, albo po prostu do kurnika - nie ważne, byle dalej od głównych drzwi, w których zadział się cały ambaras.
Wnętrze domu nie robiło już takiego negatywnego wrażenia, wręcz przeciwnie, było tu całkiem przyjemnie. Na podłodze leżała skóra ściągnięta z niedźwiedzia, w kominku płonął ogień, dając przyjemne ciepło, a chociaż, tak jak na zewnątrz, wszędzie stały tutaj jakieś pierdoły, to nie należały one do bezużytecznych śmieci... chyba? Były to raczej jakieś figurki, a tu stały miski, a tam leżała fajka, a dalej poskładane ubrania - wszystko w tym chaosie miało swoje miejsce, tworząc wnętrze może nie najbardziej uporządkowane, ale przynajmniej - swojskie. Zwłaszcza jeśli dodać te wszystkie butelki stojące to tu to tam, z których większość posłużyła za bycie świecznikami. Musiały się tutaj dziać naprawdę dobre imprezy, wyglądało to na dom starego, dobrego rastafarianina. Zresztą sam gość na takiego wyglądał. Przyduża koszula, jakieś koraliki na szyi, potargane włosy, które równie dobrze mogły stanowić dredy i parudniowy zarost, bo przecież gdzież tam ten zapracowany człowiek miał czas na golenie się..!
Gość niemrawo kiwnął głową, nadal wgapiony w ciebie z twarzą nieskażoną inteligencją, kiedy złapałeś za drzwi i próbowałeś je wstawić w zawiasy. No marnie. Tak nie pasowały, tak też nie... może na odwrót? Nie, no przecież klamka... o jest, zawias zasko..! Nie jednak nie. Ale to jeszcze raz, spokojnie, teraz się uda! No dobra, w międzyczasie w sumie wart zagadać, trochę głupio się zrobiło, nieswojo, ale chyba gościu ci to wybaczy, nie? Przynajmniej do jego meliny pachnącej alkoholem... i różnymi innymi rzeczami wraz z zapachem owsianki, wpuści się trochę świeżego powietrza, będzie czym oddychać... w zasadzie to można powiedzieć, że nawet się przysłużycie temu biednemu człowiekowi, nie..?
- Cześć Kei. - Jak na spotkaniu anonimowych alkoholików. Gość upuścił miskę z owsianką i rzucił się do okna w próbie ucieczki, ale te, zastawione wszelakimi pierdołami, ha! - zapomnij o uciekaniu. O jakimkolwiek otwieraniu go. Złapał za nóż leżący na szafce i obrócił się w twoim kierunku. I tak spojrzał w sumie na ten nóż. To na ciebie. - No... jak chcesz owsianki to jest w garze. - Nieco opuścił narzędzie zbrodni, ale zaraz je hardo uniósł w powietrze spowrotem, wciskając się w kąt między swoje łóżko a okno. - Ej, stary, ale serio... co mi do tamtych dwóch ćpunów, litości. - Jego błagalny ton nie wydawał się udawany. - Ja ci powiem o opium, a inni przyjdą mnie zaszlachtować, nie wiesz jak to działa? Ja mam kury i świnię na utrzymaniu...

[Seinaru]

W końcu dał za wygraną. Cholerne drzwi nijak nie pasowały do tej dziury, co to ją przed chwilą zakrywały. Samuraj odstawił je na bok i obserwował co wyczynia... właśnie kto? Nazwał go po prostu Domownikiem. No więc Domownik najpierw nie wydawał się zbyt bystry i po krótkim akcie paniki wróciła mu zimna krew i wyśpiewał wszystko o owsiance. Seinaru oblizując się na myśl o zapełnieniu brzuszka mleczną zupką podszedł do gara, jednak cały czas spoglądał na Domownika, czy ten jednak nie będzie chciał dźgnąć go trzymanym nożem. Jeśli będzie próbował ucieczki również będzie czas na reakcję, aby podmuchem wiatru zepchnąć go z dala od wyjścia. Jeśli jednak nic strasznego się nie działo, samuraj poczęstował się śniadaniem i usiadł przy stole naprzeciwko stojącego Domownika.
- Skąd ja mam wiedzieć, co Ci do tych dwóch ćpunów? Jestem tak samo zmieszany jak i Ty. Po prostu pomagam Asuce i Kotaru w zamian za obiad i spanie. Przedwczoraj w ogóle nie było mnie na Teiz, a wcześniej byłem w Hyuo i Atsui. Wyobrażasz sobie? Mówię Ci, prawdziwe tournee... - Zaczął gadać trochę od czapy, wkładając sobie do ust łyżkę z owsianką.
- Sam fakt że tu jesteśmy, to pewnie dla "nich"... - Tutaj Kei wykonał charakterystyczny gest cudzysłowu palcami. - ...wystarczający powód, żeby Cię zaszlachtować. Przestępcy zazwyczaj tak działają, chyba... nie wiem w sumie... -- Sam zbił się z tropu.
- My jesteśmy Ci dobrzy, wiesz... poza tym... - Zrobił przerwę na kolejny kęs. Zeżarł już chyba pół miski. Był głodny jak wilk. Spacer po malowniczym Teiz wzmaga apetyt. Przełknął głośno i wziął kolejnego wielkiego dziaba.
- ...mmmm... dobłe... - Hmm... z pełnymi ustami ciężko mówić.
- Poza tym już zdładziłeś, że wiesz o opium i kto to jest, więc nie wyjdę, dopóki mi nie powiesz. Będę jadł Twoją owsiankę aż umrzesz z głodu bo nie będziesz miał co jeść. Hmmm?! I jak TO brzmi? Gorzej od zaszlachtowania, PŁAWDA?! Mów TEŁAZ! - Tak się nadymał krzycząc ostatnie słowa, że aż opluł stół owsianką gdzieś tak do połowy.

[Shijima]

Misja rangi C

It's a small crime
And I've got no excuse

5/15 Cholerne drzwi, jeszcze się im odpłacisz z nadwyżką.
W garze, czarnym grze stojącym na piecyku, była drewniana micha, obok cały stosik czystych naczyń, naczyniach sztućce - nic tylko brać i pałaszować! Ciągle świeża, przyjemnie pachnąca - za dużo to jej nie było, zrobiona dla jedne osoby chyba z zapasem na dzisiejszy obiad i kolację, albo mężczyzna spodziewał się gości? Gdyby się spodziewał to chyba nie byłby tak wami zaskoczony. Nie żeby powodem jego zaskoczenia nie mogły być wywalone drzwi, skądże znowu. Naciapałeś sobie do michy i teraz to można było z głodnym pogadać! Bo chyba Domownik był głodny, za dużo to on tej swojej owsianki nie zjadł, no chyba że tej jego misce, samotnie pozostawionej na jego fotelu, to już była dokładka.
- Dobra, czekaj. - Zatrzymał cię przy opowieści historii twojego życia, opuszczając nieco nóż. - Założę se sweter, dobra? Bo trochę piździ. Nie ruszaj się! - Wystawił ostrzegająco palec i odłożył na chwilę nóż, żeby sięgnąć po sweter zwinięty w krańcu łóżka - wsunął rękę jeeeden rękaw, potem w druugi rękaw, wciągnął go na głowę, wygładzić, ściągnął, poprawił... złapał za nóż i kiwnął głową.
Można było wrócić do opowieści.
- W sumie. - Pokiwał głową na boki, zastanawiając się nad twoimi słowami, znowu opuszczając nóż. Co tam, że broń nie robiła na tobie żadnego, najmniejszego nawet wrażenia, grunt, że on z tym nożem czuł się bezpiecznie. Niby nie można oceniać książki po okładce, więc kto wie, może ten zarośnięty jaskiniowiec vel Domownik był tak naprawdę znakomitym szermierzem? - Normalnie to spoko ziomki, muchy by nie skrzywdz... ej, nie bierz mnie tu podstępem! - Zreflektował się i znowu czujnie na ciebie spojrzał, unosząc swoją wykałaczkę. Znaczy nóż. Chciałem napisać: nóż. - Metoda gotowania mamusi. - Mruknął w odpowiedzi na komplement o owsiance. - Eeej, no kuurwa, ale staaary. - Wyciągnął woną rękę, wyraźnie coś ci pokazując. Oczywiście stół pokazując, który oplułeś. - Groźby groźbami, ale kto to kurwa będzie sprzątał?
Skąd to wrażenie, że gdyby nie okoliczności, zostalibyście najlepszymi kumplami?
- Dobra, ej... nie będziesz mnie bił tą swoją ciupagą? - Chyba miał na myśli twojego kija. - Zrobię jakąś herbatkę, zjemy śniadanko... tylko nie bij, tej!

[Seinaru]

Śniadanie trwało w najlepsze, Seinaru nawet udało się już trochę najeść, a Domownik chyba oswoił się, przynajmniej w niewielkim stopniu, z jego obecnością. Oczywiście wciąż nikt nikogo chyba nie brał na poważnie. Niemniej jednak, sama istota sprawy była poważna, a nawet bardzo poważna.
- Już, już... naprawdę bardzo dobre... - Odsunął od siebie pustą miskę i oparł się na krześle. Teraz już spoważniał i odłożył żarty na bok.
- Nie, nie zamierzam Cię bić, skąd ten pomysł? Przyszedłem tutaj po informacje, a nie żeby się nad kimś znęcać. No więc... co to za "spoko ziomki"? - Powtórzył gest cudzysłowu. Naprawdę nie zamierzał uciekać się do jakichś pokazów siły. Mówili jednak wciąż o handlarzach opium, przez które zginęło już dwoje ludzi. O tylu Seinaru wiedział do tej pory i widział na własne oczy. Wiedział jednak doskonale, że licznik kolejnych zmarnowanych żyć cały czas bije i nie przestanie, dopóki ktoś nie zrobi z tym porządku. Ta wyspa jest za piękna, aby ją zatruwać. O ile Domownik był naprawdę przyjemnym i niegroźnym (chyba) człowieczkiem, to jednak mógł okazać się wielką pomocą w śledztwie.
- Nie musisz się bać. Kiedy z nimi skończymy nie będzie komu szukać na Tobie zemsty... - Naprawdę... Kei był przeciwnikiem zabijania, ale miał w planach całkowite rozbicie szajki, zniszczenie plantacji, laboratorium i wszystkiego, co mogłoby zaszkodzić Teiz.
Kij stał oparty o stół koło jego ręki.