Białe Wzgórza

[Ichirou]

Wydawałoby się, że tej dość sielankowej, że aż niemal oderwanej od rzeczywistości, scenki nic nie mogło popsuć. Okazało się jednak, że to wcale nie było takie trudne. Wystarczył jeden zły krok, podjęcie niewłaściwego tematu i rozgrzebanie tak dawnych, że aż chyba przedawnionych spraw, by atmosfera spotkania w zapomnianej przez świat chacie została mocno naelektryzowana, mimo że szalejąca wokół burza była śnieżna i bez błyskawic.
Może i Misae była ostrożna w swoich pytaniach, ale nie sposób było nie odszukać w nich pewnych zarzutów. Prawdę mówiąc, były one całkiem celne, bo przecież Ichirou mógł wtedy w onsenie zachować się zupełnie inaczej, ale władcy piasku nigdy nie było po drodze z obiektywnością, stąd odpowiedź mniej lub bardziej rozmijająca się z prawdą. W gruncie rzeczy nie skłamał, ale z drugiej strony nie można było mówić tu o szczerości, bo podkoloryzował fakty na tyle, na ile tylko mógł, by się wybielić i przedstawić w lepszym świetle.
Uniósł brwi w lekkim zdziwieniu, kiedy został przyrównany do demona z dawnych wspomnień. Owszem, miał na swoim sumieniu tyle istnień, że już dawno można byłoby pogubić się w rachubie, a za diabła uważało go wielu, z przeklętym szczepem Kaguya na czele. Nie przypuszczał jednak, że może wzbudzić aż tak silne i skrajne emocje u zupełnie obcej osoby, z którą nie miał żadnego powiązania, a kimś takim była jasnowłosa. Nawet nie była ona w pełni świadkiem tamtego wydarzenia, a jedynie wyczuła jego chakrę i ujrzała dwa trupy. Trupy, które ją przyprawiły o traumę na lata, a jego ruszyły niewiele bardziej niż jakieś komary, od których czasem musiał się odpędzić.
Prychnął cichutko z lekkim rozbawieniem, kiedy zdał sobie sprawę, jak bardzo ironicznie brzmiały jej słowa.
– Nie łudź się, wcale nie jestem zwykłym człowiekiem – odpowiedział krótko, ale – jak miał nadzieję – wystarczająco, by chociaż trochę wybić ją z tej fantazji, że shinobi, który stoczył wiele bitew i wykonał wiele misji mógł być uznawany za zwykłego człowieka. Zresztą, takie zaklasyfikowanie budziło w nim mały niesmak. Nie po to całe swoje życie utwierdzał się w przekonaniu o swojej nieprzeciętności i robił coraz to bardziej niezwykłe rzeczy, by teraz zostać uznany za zwykłego w jakimkolwiek tego słowa znaczeniu.
A potem wysłuchał jej wyjaśnień, które jeszcze bardziej uwypukliły to, z jak bardzo różnych światów pochodzą. Ichirou nie był wielce zdziwiony, bo na swojej drodze spotykał już szczerze szlachetnych ludzi, których ckliwie można było opisać jako mających dobre serce. Jedynie tyle, że po prostu nie podzielał takiej – jak sama Misae to określiła – wrażliwej postawy, osobiście preferując znacznie mniej chwalebny pragmatyzm, o egoizmie już nie wspominając.
Och, zabiła kogoś. Można było wręcz odetchnąć z ulgą, że nie ma do czynienia z albo kompletnym żółtodziobem, albo z kimś oderwanym od rzeczywistości. Była jednak tym czynem tak bardzo udręczona, że nawet Asahi, który nie słynął z wielkich pokładów współczucia, politował się nad kruchym biedactwem.
Wyciągnął dłoń przed siebie, a zaraz po tym delikatnie ujął palcami podbródek dziewczyny i skierował jej oblicze wprost na siebie, żeby nie uciekła od niego spojrzeniem, bo miał do powiedzenia parę poważniejszych słów.
– Doszedłem tu, gdzie jestem, bo nie oglądam się za siebie. Roztrząsanie dawnych spraw nie da nic więcej poza zadręczaniem. Śmierć jest wpisana w zawód w shinobi, a ty i tak zrobiłaś więcej, skoro wybrałaś rolę medyka i chcesz przed tą śmiercią ratować – oznajmił spokojnie, bardzo neutralnie – już nie tak chłodno, jak przed momentem, ale też bez nadmiernej życzliwości, jak parę chwil wcześniej. Tą mimo wszystko szczerą deklaracja chciał ją trochę podnieść na duchu i nakierować na bardziej sensowne - w swoim przekonaniu rzecz jasna - podejście do życia. Nie wynikało to jednak w stu procentach ze szlachetnych pobudek. Jego dłoń wciąż ujmowała delikatnie podbródek dziewczyny, a złote ślepia mężczyzny spoglądały na bladą, delikatną twarz Yamanaki dość długo i całkiem prowokująco. Nie można było przecież zapomnieć, że Ichirou był nie tylko Diabłem Świtu, który budził traumy u ślicznych jasnowłosych, ale również i Kochankiem, który z ślicznymi jasnowłosymi lubił się spoufalać.

[Misae]

~*~

Czy Diabeł wybielał się w swojej opowieści dziewczyna nie mogła osądzić. Gdyby bardzo jej na tym zależało posiadała w swoim arsenale techniki idealne do wyciągania z człowieka prawdy. Pytanie - po co? Nawet jeżeli teraz okłamywał ją w żywe oczy umiejętnie lawirując między tym czego mogła być świadkiem, a tym co było rzeczywistą intencją. Dosyć dużo się dowiedziała. Chciała wyzbyć się strasznych wspomnień i stanąć na nogi, a nie nabawić się kolejnych. Nie wspominając o tym, że wspomnienia Ichirou były akurat jednymi z tych, których przeglądać by nie chciała. Wolała nie patrzeć później na świat z ciężarem, który nosił, a osoba o takim bagażu wspomnień miała zapewne i ten emocjonalny wielki. Nawet jeżeli udawał, że jest inaczej.
Kiedy prychnął z lekkim rozbawieniem ta rozluźniła się nieznacznie. Czyżby nieco poprawiła sytuację? Podobno śmiech jak choroba zakaźna jest bardzo zaraźliwy. Wysłuchała jego słów i skinęła mu głową. Nie do końca ją zrozumiał. Nie wątpiła w jego ogromne umiejętności, potęgę czy talent. Dalej jednak był człowiekiem. Nie bestią, demonem czy innym plugastwem szerzącym się i przyprawiającym ludzi o drżenie głosu na sam dźwięk ich imienia. Nie dostrzegała w jego ciele jakiś dziwnych zmian czy mutacji świadczących o tym aby biologicznie był kimś więcej niż jedynie mężczyzną, tak jak i ona była jedynie kobietą.
Zaciągnęła za ucho biały kosmyk, który złośliwie opadł na jej delikatną twarz. Uniosła oczy by jej kolorowe tęczówki spotkały jego złote ślepia. Zarówno jej uśmiech jak i spojrzenie były łagodne, zupełne jakby próbowała oswoić dziką bestię, która w każdym momencie mogłaby się rzucić do jej szyi, a jedyną bronią trzymającą zwierzęcy instynkt na wodzy był spokój i ciepło.
-To prawda, nie jesteś "zwykłym" człowiekiem. Nigdy do tej pory nie spotkałam kogoś takiego jak ty. Jesteś niesamowicie potężny i nie potrzebne są mi opowieści czy legendy o twojej osobie, czuję to niczym gęsią skórkę na karku. Ale tak jak ja, jesteś człowiekiem. Jesz. Pijesz. Masz swoje motywacje by osiągać taką potęgę, ale i na pewno masz swoje troski i słabości skryte głęboko w tych złotych oczach. Może dla ciebie jest to zabawne, jednak dla mnie to niezwykła myśl, że mimo tylu różnic jakie nas dzielą dalej jesteśmy ludźmi i łączy nas więcej niż myślimy - zostało jej mieć nadzieje, że nie tego porównania za obelgę. Była od tego daleka, choć powoli coraz lepiej zaczynała rozumieć, że ludzie mogą rozumieć jej słowa w dużo bardziej odmiennym tonie niż ta zamierzała by brzmiały. Przestała się co prawda bać - skoro do tej pory nie pozbawił jej życia, to nie zakładała, że to nastąpi teraz. Powoli wracała do luzu sprzed nieodpowiedniego tematu. Nawet Tomoe, który gdzieś w oddali napiął się w odpowiedzi na zmianę nastrojów, teraz przemieścił się pod kominek, gdzie ułożył się brzuszkiem do góry wreszcie odpoczywając jak bogowie przykazali.
Kolejny gest ze strony Ichirou był zaskakujący. Kiedy chwycił jej podbródek lekko zadrżała, pozwalając się mimo wszystko prowadzić. Pochyliła się nieznacznie w jego stronę by ustawić się w pożądanej przez niego pozycji. Ich oczy ponownie się spotkały, tym razem, w mniejszej odległości. Mimowolnie poczuła jak policzki zaczynają ją piec. Teraz nie było mowy, aby zrzucić winę na piekący mróz. A mimo to, słowa, jakie dane jej było usłyszeć niespodziewanie zaskoczyły ją jeszcze mocniej.
-Dziękuję Ichirou. Za wszystko. - miała rację. I jak tu powstrzymać szeroki, uśmiech? Kunoichi nie wiedziała. Ba! Nawet nie zamierzała się nad tym zastanawiać.
Minęła sekunda. Druga. Piąta. Mimo tego czego spodziewała się dziewczyna złotooki nie wypuszczał jej podbródka z lekkiego uchwytu. Poczuła jak policzki ponownie zaczynają ją piec, a wzrok ucieka gdzieś w bok. Czemu ta sytuacja wprowadzała ją w takie... zawstydzenie? Niemal usłyszała jak serce zabiło jej mocniej. Dlaczego ciało tak reagowało?!

[Ichirou]

Wpatrywał się w jej niezwykłe, różnokolorowe ślepia ze spokojem i bez żadnego skrępowania. Wręcz przeciwnie, czuł się w tym momencie bardzo swobodnie i miał pełną kontrolę nad sytuacją, czego dowodem było subtelne, ale jakże istotne w swoim znaczeniu ujmowanie delikatnej twarzy jasnowłosej. Może nie było to konieczne, bo wydawać by się mogło, że był w stanie przytłoczyć i zdominować Misae już samą swoją aurą, ale chodziło przecież o to, by przełamywać kolejne bariery i czynić kolejne kroki w cichej grze o niepisanych zasadach, którą władca piasku właśnie toczył.
Zauważył pewne postępy jeżeli chodzi o reakcje Yamanaki. Mimo dość intymnej sytuacji, w jakiej ją postawił, ta nie wywinęła się, a w jej zachowaniu nie widać było spłoszenia. Co więcej, odważyła się nawet na dość szczerą i pełną ciepła przemowę. Przemowę, która miała poruszyć nim całym, w szczególności jego sercem.
I chyba coś w nim drgnęło. Wpatrywał się w niezwykłe oczęta jak zaczarowany i zamilknął na dobrą chwilę i – choć zwykle wolał mówić – zamienił się tym razem w słuch i z pełną uwagą przyjmował kolejne, przepełnione życzliwością i dobrymi intencjami słowa uroczego dziewczęcia, które właśnie próbowało przekonać Ichirou, że ten pod grubymi warstwami makijażu, które mogły robić za maskę, również posiada bardziej ludzkie oblicze. Oblicze, o którym już dawno zapomniał lub przynajmniej nie chciał się do niego przyznawać. Oblicze z licznymi zmarszczkami od miliona trosk, z którymi musiał borykać się na co dzień. Oblicze pełne zmęczenia ciągłym stawianiem się pod presją i podejmowania się rzeczy, o których innym się nawet nie śniło. Faktycznie, Misae miała rację, zrozumiał to w tej chwili. Jej słowa ujęły jego serce tak wprawnie, jak on przed chwilą ujął jej twarz w swoje palce. Może warto było wreszcie komuś się szczerze otworzyć, pozwolić na odrobinę wzruszenia i zrzucić chociaż na chwilę wielki balast, który ciążył mu na ramionach. Może warto było pokazać, że jak każdy inny człowiek, on też może być kruchy, delikatny i wrażliwy...
Nie no, bez przesady. Tak naprawdę to nie.
Ta wizja, jakoby Ichirou miał przyjąć wszystkie te słowa prosto do swojego serduszka i stać się innym człowiekiem, była na tyle odległa, że można było wypatrywać jej nocą wśród gwiazd. Jeżeli wpatrywał się w jej oczy jak zaczarowany, to przede wszystkim po to, by przeglądać w nich swoje piękne oblicze, a nie doszukiwać w nich jakiejś głębi i dobroci z nich płynącej. Tak naprawdę nie wzruszył się nic a nic, ale trzeba przyznać, że odebrał zachowanie jasnowłosej jako bardzo miłe, a nawet urocze w swojej niewinności.
– Być może masz rację – skwitował dyplomatycznie po chwili milczenia, nie chcąc dołować Misae, ani tym bardziej psuć uroku aktualnej chwili. Nie wyobrażał sobie, żeby nagle zacząć się uzewnętrzniać lub obnażać ze swoich słabostek. Nie chciał. I chyba też nie potrafił.
A potem podziękowała. Za wszystko? Jakże słodko, szczególnie że nie miała absolutnie za co mu dziękować. Nieświadomie, bo nieświadomie, ale przyprawił ją o traumy na dobre parę lat, a teraz co najwyżej omamił kilkoma miłymi słówkami lub gestami. Yamanaka chyba dopiero teraz zaczęła zdawać sobie sprawę, że klimat, jaki Ichirou próbował roztoczyć wokół nich od paru chwil, jest odrobinę inny od tego, w którym składa się wyjaśnienia i prowadzi szczere rozmowy. W klimacie Ichirou słowa były niepotrzebne.
Nie chciał dać jej uciec, mimo że wzrokiem już szukała uniku. Po tych paru sekundach napięcia jego dłoń przesunęła się z podbródka do ucha dziewczyny, by odgarnąć za nie kosmyk jasnych włosów.
A potem przychylił się do niej i złożył na jej ustach krótki pocałunek.
– Możemy jeszcze uratować ten wieczór i sprawić, by został miło zapamiętany mimo tej parszywej burzy – szepnął milutko, przesuwając palcami po bielutkich włosach w dół.
Zaraz po tym jego rączka gdzieś niebezpiecznie zabłądziła. Nie zboczyła jednak z obranego kursu, o ile ze strony dziewczęcia nie pojawiły się jakieś sygnały odmowy. Potem Ichirou zrobił kolejny krok, a potem jeszcze kolejny. W ostatecznym rozrachunku, kroków tych mogło być wiele i Ichirou mógł zabrnąć na tyle daleko, na ile tylko otrzymał zgodę. Wszystko celem uratowania tego pechowego dnia rzecz jasna.

[Misae]

Jeśli ten wieczór można by przyrównać do czegokolwiek, to gdyby teraz ktoś wynalazł kolejkę górską to to, byłoby najlepsze określenie. Ilość wzlotów, upadków, zaskoczeń i szoków emocjonalnych przekraczało normy zwykłego człowieka. Takie rzeczy działy się jedynie w książkach dla pań, a nie normalnym życiu. A na pewno jeśli chodziło o to co spotkało Misae. Samego Ichirou, aż tak te rzeczy nie dotknęły. Mimo to sympatycznie sprawiał wrażenie, że jest inaczej. Nawet postanowił politycznie przyznać jej racje. Dzięki temu, przynajmniej nie odczuła aby jej słowa były powiedziane nadaremno. Chciała mu pomóc. Powiedziała to co uważała za słuszne i za takie, jakie powinien usłyszeć. Każdy potężny człowiek uważał się za niepokonanego. Każdy mężczyzna czuł się jako ktoś kto nie może mieć słabości. Zawsze było jakieś wyjaśnienie. Był głową rodziny, klanu czy organizacji, więc nie mógł być słaby. Nie mógł dać się pokonać. Nie mógł zawieść. Miał przecież zbyt ważne zadanie! Ale z drugiej strony był człowiekiem. Bywał chory, miewał gorszy dzień, mógł zostać po prostu pokonany. Wychowała się przy mężczyznach - ojcu i trójce wspaniałych przyjaciół. Była świadkiem tego jak ci wolą ukrywać, że coś jest nie tak niż się do tego przyznać, zupełnie jakby okazanie odrobiny słabości była ogromną wadą i powodem do wstydu. Dopiero poznała Diabła Pustyni i nie sądziła, aby jej słowa do niego przemówiły tak jak powinny, jednak może kiedyś zrozumie co chciała mu przekazać? Pewnego samotnego wieczora, kiedy świat zrzuci na niego za dużo zrozumie, że nie trzeba nosić wszystkiego na swoich barkach? Że nie ma ludzi niezwyciężonych? Zazwyczaj po prostu potrzeba było czasu by przetrawić takie wieści... opcjonalnie kogoś kto jeśli nie słowem, to kopniakiem wyperswaduje pewne prawdy życiowe.
Szczęśliwie nie miała za dużo czasu na to, aby się nad tym za bardzo zastanawiać. Atmosfera bardzo szybko zmieniła się o kolejne 180 stopni sprawiając, że w pokoju nawet i bez kominka zrobiło się gorąco. Czy te sygnały mężczyzna wysyłał cały czas, a ona dopiero teraz coś zauważyła?! A może to jej uzewnętrznienie tak na niego podziałało. W tym momencie jej umysl był daleki od wystarczająco dużego skupienia by móc rozwikłać tą tajemnicę. Czy ona nie mówiła aby czegoś na temat niedomyślnych facetów? To chyba była najwyższa pora cofnąć to i odpisać kobiety. Albo przynajmniej tą jedną specjalną. Misae była wyjątkowa - w swojej naiwności, empatii, uczuciowości, pogodności i altruizmie. Chyba jednak w tym tkwił jej urok.
Kiedy jego dłoń musnęła jej ucho zadrżała jeszcze mocniej. Poczuła dziwny ucisk w żołądku. Kolejny krok szatyna. Ich usta złączył w krótkim pocałunku. Fala gorąca. Kolejne słowa rozpalające wyobraźnię. Rozpalające ciało. Dorosła kobieta, której brakowało kontaktu i bliskości drugiej osoby i mroźna, zimowa noc.
Ten obrazek mógłby uchodzić za arcydzieło wielkiego malarza. Mała chatka oddalona od reszty świata. Skrzący się piękną czerwienią kominek. I oni. On o czekoladowej opaleniźnie, ciemnych włosach i głębokich złotych oczach. Ona o porcelanowej cerze, kolorowych tęczówkach i długich, lśniących białych włosach. Oboje jedyni w swoim rodzaju. Oboje piękni...
A jak tej nocy byli blisko? Był to słodki sekret, który pozostanie ukryty w tej zimowej, skrytej przed światem chatce. Uratować wieczór... chyba im się udało...
Misae powoli otwierała oczy. Dźwignęła się do pozycji siedzącej. Nie była w stanie powiedzieć ile dokładnie spała... ani kiedy dokładnie zasnęła. Gdy tylko na chwilę przytłumione wspomnienia z dnia wcześniejszego do niej wróciły, kunoichi poczuła uderzenie fali gorąca. Twarz zalał rumieniec. Wszystko wydawało się być tak nierealne. Tak niemożliwe... A jednak, był tu. Najlepszy dowód na to, że nie wyśniła tego wieczoru. Diabeł Pustyni.

[Ichirou]

Przepadał za sztuką wszelkiego rodzaju, a że malarstwo nie stanowiło tutaj wyjątku, to z wielką chęcią przyczynił się do powstania wspomnianego wcześniej wyjątkowego obrazu. Och, a jakiż to był obraz! Ichirou tego wieczoru doznał przypływu natchnienia i włożył wiele chęci i sił, by to co zawarte na płótnie stało się istnym dziełem sztuki, które syciło nie tylko oczy, lecz wszystkie zmysły. I chociaż nie był to jego pierwszy raz przy sztaludze z paletą farb w dłoni, to jednak uświadczył sporej dozy świeżości, ponieważ operował na zupełnie innych barwach niż do tej pory. Dla mieszkańca regionu skąpanego w rozgrzanym od słońca piasku Yamanaka była niezwykle egzotyczną osobą. Białe włosy w połączeniu z tak jasną cerą były równie rzadkie co śnieg na pustyni, a te przedziwne, różnokolorowe oczy jeszcze nadawały dziewczynie już całkowitej niepowtarzalności. Asahi, jak na szanującego się konesera sztuki przystało, był świadom, że we wszelakiej twórczości to właśnie unikatowość stanowi o cenie, dlatego postarał się wykrzesać z siebie maksimum talentu i nie schrzanić obrazu. I chyba mu się to udało.
Pobudka nastąpiła późno, bo długo po świcie, bliżej południa. Nie spieszyło im się, a poza tym mieli co odespać. Poprzedniego dnia byli zmęczeni dwoma burzami – tą śnieżną oraz tą, która powstała między nimi. A skoro o śnieżycy mowa, to ta zdążyła zaniknąć. Pozostały po niej jedynie bielutkie zaspy i potężna warstwa śniegu na dachu chaty, który jakimś cudem wytrzymał ten olbrzymi ciężar grubej, zimowej kołdry.
Władca piasku otworzył oczy jako pierwszy. Zupełnie nie był tym faktem zdziwiony. W końcu jego wyjątkowe ciało regenerowało się całkiem szybko, a dla białowłosego, straumatyzowanego dawnymi wydarzeniami dziewczęcia poprzedni wieczór był z pewnością o wiele bogatszy w skrajnie emocjonalne przeżycia.
Wierzchem dłoni powiódł po jej twarzy i przemknął po ramieniu. Bardzo delikatnie, bo aż szkoda było ją budzić. Chciałoby się rzec, że śniąca królewna wyglądała teraz tak słodko i niewinnie, że aż warte było to uwiecznienia na kolejnym obrazie, ale prawda była taka, że Ichirou kierował się również innymi pobudkami niż tylko urok obecnej chwili. Bardzo lubił spędzać wieczory w towarzystwie, ale poranki już niekoniecznie, bo te czasem niepotrzebnie burzyły powstałą wcześniej magię. Poza tym, Kochanek kochał na pierwszym miejscu siebie i to sobie wolał poświęcić uwagę na początku dnia. Pozostawił więc śniącą królewnę i wymknął się dyskretnie, by przywrócić się do idealnego porządku i przygotować do dalszej drogi. W końcu był w trakcie podróży, a to był tylko chwilowy postój.
Choć zwykle nie miał skrupułów, by czmychnąć całkowicie bez słowa, to tym razem nie postąpił jak najgorsze chamidło. Zdobył się na odrobinę życzliwości i w kuchni przygotował herbaciany napar nie tylko dla siebie, ale i dla Misae. Swoją porcję szybciutko wypił, chuchając i dmuchając na ceramiczne naczynie, a drugą, jeszcze gorącą, zostawił na miejscu, by poczekała na dziewczynę.
Na koniec zrobił jeszcze dwie drobne rzeczy. Na szafeczce obok śpiącego dziewczęcia pozostawił garstkę piachu w ramach pamiątki oraz dowodu na to, że wszelkie obrazy poprzedniego wieczoru powstały naprawdę, a nie zostały jedynie wyśnione w uroczej główce pod czupryną długich, białych włosów. Obok małej kupki kwarcowych ziarenek pozostawił krótki liścik spisany zgrabnymi literami.

• Tak naprawdę, to nie jest mój dom. Co złego, to nie ja. Powodzenia w tłumaczeniu się, gdy wróci gospodarz.
  Pa!

Drugi uczynek Diabła Świtu był nieco bardziej psotliwy. Dotoczył on bowiem podwinięcia Yamance jakiejś części garderoby, najlepiej bielizny, nie tyle w ramach kolekcjonerskich, bo Ichirou takich fantów nie zbierał, lecz bardziej w ramach niekoniecznie dojrzałego żartu. Ot, dziewczyna trochę się ożywi po pobudce. Po przeczytaniu listu pewnie będzie zależeć jej na pośpiechu. Trzeba będzie się sprawnie zbierać, a tu klops, bo zaginęły majciochy albo coś innego.
Po tych miłych gestach wyrównanych z psikusami zebrał swoje klamoty i opuścił chatę, kiedy Yamanaka jeszcze spała. Wychodząc na zewnątrz, zamknął drzwi na tyle głośno, by dać szansę dziewczynie na wyrwanie się z sennych marzeń i wrócenie świadomością do rzeczywistości.
– Cholera, ale zaspy – odezwał się po raz pierwszy tego dnia, a niedługo później, zanim Misae w ogóle zdążyłaby go dojrzeć, zniknął gdzieś między wzgórzami obsypanymi śnieżnym puchem.
Największą wygraną tego przypadkowego spotkania okazała się zima, która zdobyła kilka miłych skojarzeń u władcy piasku.

[Misae]

Obraz. Piękny obraz, którego nie zepsuło nic. Wszystkie gwiazdy, energia kosmosu i łaska bogów poskładały się idealnie by dopełnić to dzieło sztuki w idealny obraz. Wszystko na nim współgrało. Wszystkie kontrasty tworzyły perfekcyjną całość. Nie było nic co można by dodać, szczególnie, że jedna z gwiazd obrazu dbała o to, by niczego w nim nie zabrakło. Tak powstaje dzieło doskonałe...
Powoli podnosiła powieki. Spało jej się naprawdę dobrze. Po tych troskach i emocjach usnęła jak dziecko pierwszy raz od dawna śniąc piękne sny. Uśmiechnęła się do siebie. Obudziła ją unosząca się po pokoju kusząca woń parującej herbaty. Odetchnęła zadowolona. Chwilę wpatrywała się w napar. Było jej naprawdę błogo. Mogła tak leżeć jeszcze długi długi czas. Trudno jej był ukrywać, że dopadło ją rozleniwienie. Rzadko kiedy tak bardzo nie chciała opuszczać miękkiego łóżka.
Łóżko powoli stygło. Ichirou wyszedł jakiś czas temu. Nie było to zaskoczenie. W końcu musiał iść do kuchni aby zrobić herbatę. Przyjrzała się stolikowi nocnemu. Piasek. Uśmiechnęła się do siebie. Zaraz potem jej oczy spoczęły na małym kawałku papieru. Dalej błoga i nieświadoma, że zaraz jej życie stanie ponownie na głowie, ciesząc się rozwinęła, zaczęłą czytać i...
-Ty chochliku! - pisnęła zrywając się na równe nogi. Poślizgnęła się o prześcieradło. Ogon nadepnięty. Tomoe w pisk. Bęc!
Gorączkowo zaczęła szukać elementów swojej garderoby. Nie miała problemu by odkryć, że czegoś brakuje. Cholerka jasna! Niech mu się ten piasek do butów wsypie i zacznie uwierać.
To nie był Diabeł Świtu. O nie. To był Chochlik. Tak. Chochlik. Niemal nie zabiła się o swoje nogi. Jak w ukropie starała się wszystko ogarnąć. Posprzątać. Cholewka. Jak ona poskłada spalone krzesła? Gorączkowo ścieliła łóżko, sprzątała kuchnię. Ubrała się w to co miała. Tylko obrażony lisek przyglądał się jej z progu.
Yamanaka nie zamierzała czekać na właściciela. Ogarnęła co mogła. Zostawiła niewielki plik Ryo i karteczkę przepraszająca za bałagan. Przeczesała dłonią włosy. Taka jest cena za niezamarznięcie w czasie śnieżycy. Tyle dobrego, że chociaż ta przestała zasypywać świat. Spakowana i z adrenaliną buzującą we krwi zawinęła się w pelerynę, zgarnęła uszatego towarzysza i ruszyła w świat...

Koniec wątku półfabularnego