Siedziba władzy

[Shijima]

Prawdopodobnie było to jedno z przewrażliwień bruneta. To nic. To naprawdę nic. Miał prawo wiedzieć i miał prawo się dopytywać... prawda? Przynajmniej tym prawem całkiem wygodnie się wszystko zasłaniało. Myśli koncentrują się tylko na tym, by wykonać powierzone zadanie, ale nie tak, by było zrobione dobrze dla tego jednego kapitana pożal się boże - to miało być zrobione dobrze przede wszystkim dla niego samego. Dlatego tutaj stał i dlatego chciał wiedzieć, snując swoje chore teorie spiskowe, nie pozwalają im jednak struć swojego wnętrza. Czuł zamiast strachu ciągłe rozdrażnienie. W gruncie rzeczy chyba chciał, żeby tamten mężczyzna miał go za kołnierzem i żeby było za co go wsadzić sześć stóp pod ziemię. Śmieszne. Potrafiłby go zabić, tak z zimną krwią, gdyby tylko dostał jakikolwiek dowód? Raczej próbowałby innych środków zaradczych niż śmierć, to na pewno. Życie było zbyt cenne, nawet życie tych wszystkich skurwieli, żeby kończyć je zbyt szybko, ot tak, z ręki zwykłego śmiertelnika, który postanowił się zabawić w Boga.
Shijima uaktywnił swój Limit Krwi. Brak zaufania wobec Pani recepcjonistki? Raczej... wrodzona ciekawość, ech, ach! Tej pani to on nie ufał za bardzo od pierwszego spotkania. Zresztą umówmy się - kogo niby Mokuren darzył zaufaniem? Jedną osobę - i ta osoba bardzo mocno to zaufanie poszarpała. W każdym razie powiódł za nią spojrzeniem i odczytał sobie to, co zdążył, z wyciągniętego dokumentu, zanim ten został wsunięty z powrotem do szufladki, ginąc w całym stosie mu podobnych. Od razu czerwień jego oczu zniknęła, kiedy kobieta obróciła się i wróciła na swoje miejsce.
- Nie, dziękuję za informację i przepraszam za kłopot. - Ponoć gdyby ludzie częściej mówili dobie dziękuję to świat byłby zdecydowanie bardziej przyjemnym miejscem. Bardziej przystępnym. Mniej skurwysyństwa i więcej prostej, ludzkiej wdzięczności. Lub jeszcze prostszego dobrego wychowania przy użyciu tylko tych dwóch słów. Nie wymagały przecież wiele wysiłku... przynajmniej formalnie. Brunet pokłonił się tak, jak wymagała tego etykieta i obrócił, opuszczając to miejsce. Nie pytał więcej. To, że kobieta powiedziała, że można temu mężczyźnie ufać - cóż, mówić można wiele, nie zmieniało to podejścia Shijimy do tematu, ale nie oznaczało też, że miał wpaść w sidła własnych paranoi - co to, to nie. Za bardzo do nich przywykł, żeby oddawać im teraz stery. Statek w sumie mógł być tymczasowo organizowany do pilnowania porządku wokół, skoro tylu ludzi zza morza miało się zbiec na koronację i turniej. To miało sens. Zgodnie z pierwotnymi założeniami skierował się w stronę jednej z karczm, jednej z większych, w której ruch ciągle był jak w ulu - i którą sam najlepiej znał, bo dość często się tutaj kręcił, chociaż nie koniecznie bawiąc się razem z tłumem. Raczej znikając w nim. Zanim wszedł do karczmy otaksował ją i okolicę czerwonymi oczyma, szukając jakichś mniej czy bardziej podejrzanych jednostek. Jeśli jakiekolwiek znalazł to nie wchodził do środka, a obserwował ich. Jeśli jednak nikt podejrzany nie rzucił mu się w oczy... No to wio! Celowo wysunął swoje wakizashi zza kimona, by było ono widoczne, by przyciągnąć te spojrzenia i to zainteresowanie, które przyciągnąć chciał. Płaszcz złożył, przypiął do pasa, żeby nie przeszkadzał. Na dworze i tak było coraz cieplej.
- Witam serdecznie. Poszukuję jakiejś łatwej, szybkiej roboty. Znajdzie się jakaś? - Zagadał do karczmarza, podchodząc do blatu.

-> z/t tutaj: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=8 ... 507#p58507

[Kaonajimi]

Kaonajimi spojrzał na wspaniały budynek. Wymuszał on respekt, a nawet strach. Teraz dopiero doszło do niego, że prośba o pomoc nie będzie taka prosta. Nie wystarczyło dostać się do kogoś kto chciał go wysłuchać. Najpierw musiał przejść obok strażników, którzy prawdopodobnie mają nie przepuszczać nikogo. Przełknął mocno ślinę. "Dzień dobry, nazywam się Kaonajimi Kaguya, mieszkam w wiosce od około miesiąca. Czy mógłbym prosić o audiencję z zarządcą? Chciałbym pomóc w sprawie wieloryba który zagraża rybakom z wioski." - po tych słowach zostaje mu już tylko czekać na odpowiedź. Naturalnie, nie podda się po jednej próbie. Jeśli nie może teraz, to zapyta się kiedy by mógł. Jeśli dowie się, że to nie od nich zależy, to zapyta się z kim powinien w takim wypadku porozmawiać. Jest w pełni świadom tego jak ważne jest spotkanie z kimś kto może mu pomóc, więc będzie zadawał pytania aż do skutku, jeśli będzie trzeba, zaczeka cały dzień aż ktoś wyjdzie z tego budynku żeby tylko móc poprosić o audiencję. Lewiatan jest zbyt wielkim zagrożeniem, żeby go ignorować.

[Natsume Yuki]

Stojący przed budynkiem strażnicy, odziani w lekkie, czarne pancerze cesarskich ashigaru, spojrzeli najpierw na Kaonajimiego, później na siebie, najwidoczniej nie do końca pewni, jak powinni zareagować. Z jednej strony była to najzwyklejsza w świecie prośba, którą wielokrotnie już słyszeli i byli skłonni się na nią zgodzić, ale z drugiej - rzadko się zdarzało, żeby o spotkanie prosił ktoś spoza wysp. Nie mówiąc już o osobie z klanu Kaguya, mieszkającego na drugim końcu świata. W końcu jeden z nich wskazał kciukiem drzwi.
-O to raczej proś urzędników w środku, my tu tylko pilnujemy drzwi. Zarządca powinien być na pierwszym piętrze, zauważysz po ozdobnych drzwiach.
Młody Kaguya wkroczył do środka, mogąc zobaczyć przy tym dość dużą aulę w środku. Na wszystkie strony prowadziły korytarze, przy jednej ze ścian znajdowało się podłużne z recepcjonistami i urzędnikami, a obok niego - schody. Na górze zaś, na końcu głównego korytarza, dało się zobaczyć spore, drewniane drzwi ze świerkowego drewna, przed którymi stali kolejni dwaj strażnicy - tym razem odziani w czarne pancerze ciężkiej piechoty. Po usłyszeniu tego samego pytania, jeden z nich wszedł na chwilę do środka gabinetu, podczas gdy drugi obserwował Kaonajimiego uważnym spojrzeniem.
Po kilku sekundach żołnierz wyszedł na zewnątrz.
-Zarządca czeka.
Gabinet lidera (aktualnie zaś zarządcy - w końcu Shirei-kan rodu Yuki był Cesarzem i stacjonował w Hanamurze na Kantai) robił wrażenie. Było to duże, prostokątne pomieszczenie, z różnego rodzaju gablotkami, szafkami, stojakami na przedmioty i broń, no i rzecz jasna - szerokim stołem razem z wygodnym fotelem, ustawionymi niedaleko okna. Na fotelu zaś siedział mężczyzna w wieku około trzydziestu lat, odziany w tradycyjne, czarne kimono, hakamę i haori tworzone na cesarską modłę - lekko opinające ciało, ze zdobieniami ze złotej nici na ramionach, wzdłuż pazuchy i na rękawach. Dodatkowo miał na głowie coś w rodzaju bandany, mającej pewnie pokazać jego korzenie.
-W czym mogę pomóc? - spytał uprzejmie. Jego głos był wyjątkowo chrypliwy i niski, ale dało się go zrozumieć bez problemu.

[Kaonajimi]

Wbrew początkowym obawom Kaonajimiego, nie miał większych problemów z dostaniem się do zarządcy. Już prawie zapomniał, że chociaż mieszkańcy wioski nie są mu przychylni, pracownicy administracyjni nie powinni okazywać mu niechęci, chociażby z powodów dyplomatycznych. Budynek robił większe wrażenie od środka. Architektura nie przypominała niczego co widział w swoich rodzimych regionach, a jako że mało kto chciał zapraszać kościeja na obiad, była to właściwie pierwsza okazja jaką miał, żeby obejrzeć wszystko z bliska.
Zaproszony do gabinetu wszedł powoli. Starał się za bardzo nie rozglądać, ale ciężko było mu się powstrzymać. Gabinet był wypełniony wszelakimi różnościami. Po chwili jednak słowa zarządcy wyprowadziły go z zadumy. "Nazywam się Kaonajimi Kaguya, nie jestem co prawda pełnoprawnym mieszkańcem wioski, ale mieszkam tu już od około miesiąca." - po tych słowach zdecydowanie chciał jeszcze coś dodać, ale zawahał się - najlepiej było od razu przejść do sedna: "Miejscowy rybak o imieniu Yanagi opowiedział mi o potworze morskim który zagraża mieszkańcom. Po przebadaniu zbiorów biblioteki zauważyłem, że może to być legendarny lewiatan - opis z legendy pokrywa się z opisem Yanagiego. Chciałbym pomóc w zgładzeniu bestii, ale nie jestem w stanie zrobić tego sam z Yanagim, dlatego też chciałbym zapytać, czy byłaby możliwość abym zebrał pomoc - z wioski lub spoza niej - przy pomocy oficjalnego poselstwa, oraz czy po zebraniu odpowiednich posiłków moglibyśmy skorzystać z jakiejś łodzi wojennej wioski? Bez poselstwa prawdopodbnie nikt by mnie nie wysłuchał, a bez łodzi nie mamy szans z potworem. Naturalnie nie byłoby problemu gdyby uznał Pan, że konieczny byłby ktoś kto nadzorował by moją wyprawę i samo polowanie." - po tych słowach Kaguya niejako zamarł w bezruchu. Nie był pewien czy najlepiej to wyjaśnił i czy był specjalnie przekonujący, ale właściwie dopiero po zobaczeniu gabinetu zorientował się, o co prosił. Teraz wszystko zależało od tego, czy zarządca uzna potwora za wystarczające zagrożenie, aby zaufać obcemu.

[Natsume Yuki]

// Sory za poślizg, kiedy jestem w akademiku, nie mam warunków do pisania postów. Dodatkowo ostatnio mam taki okres czasu, że ciężko mi się do pisania zmobilizować.

Mężczyzna usiadł nieco wygodniej na fotelu, sięgając uprzednio po coś leżącego obok pliku dokumentów na blacie biurka. Okazała się to być niewielka fajka kiseru, napchana specjalnym, nitkowatym tytoniem. Włożył fajkę do ust, sięgnął po niewielkie krzesiwko (które, ku zaskoczeniu, nosił w kieszeni) i kilkoma szybkimi ruchami rozpalił suszone liście. Zaciągnął się lekko, wypuścił niewielkiego tytoniowego cumulusa z płuc i wparł się mocniej plecami w oparcie mebla.[/akap]
-Kaguya, mieszkający na Hyuo? Rzadko spotykane - stwierdził tylko, uśmiechając się lekko pod nosem. Nie był to przytyk, bardziej obserwacja - w końcu który shinobi, pochodząc z drugiego końca świata, postanawiał zamieszkać w tak zimnym i odosobnionym miejscu jak to?
Następnie skupił się na słuchaniu, powoli przetrawiając wiadomości. Przez dobrą chwilę siedział bez ruchu, z lekko przymkniętymi oczami, powoli zastanawiając się nad wszystkimi aspektami sprawy i możliwymi rozwiązaniami. W kilku miejscach Kaonajimi mógł odnieść wrażenie, że mężczyzna skrzywiał się z lekkim niezadowoleniem, ale dość szybko to znikało. W końcu pogładził się po brodzie i westchnął.
-Lewiatan to tylko legenda, a na nie trzeba patrzeć przez bardzo grube sito - odparł w końcu. Najwidoczniej nie był osobą wierzącą w siłę starych opowieści, bardziej opierał się na faktach. - Pewnie po prostu przypałętał się jakiś faktycznie duży wieloryb, a ci już panikują. A sam przyznasz, że tak po prostu zbieranie zbrojnej grupy na polowanie na jednego wieloryba brzmi... no, dziwnie. Co do okrętów zaś - niestety, nie jestem w mocy by rozdysponowywać okrętami, ZWŁASZCZA wojennymi - te należą w dużej mierze do floty Cesarstwa, więc pertraktowanie o nie należałoby prowadzić z oficerami marynarki.
Parsknął cichym śmiechem.
-Poza tym, na litość, po co okręt wojenny do polowania na wieloryba? Harpunnicy zwykle pływają w zwykłych szalupach, rzucając harpuny tak długo, aż potwór sczeźnie. Dla początkujących w zupełności by wystarczył dowolny kitamaebune w porcie, pierwszy lepszy kapitan się na to zgodzi. Z czystych nudów.
Westchnął ciężko.
-Słuchaj, jeśli faktycznie chcesz zbierać aż całą ekipę na polowanie, najpierw będę potrzebować dowodu że ten wieloryb jest "aż tak niebezpieczny", że nawet nasi wielorybnicy sobie z nim nie poradzą. Dopiero wtedy będę mógł wydać pozwolenie. Kwestie bezpieczeństwa.

[Samidare]

Eugh. Dziewczynka była jedyną, która zeznawała w sprawie całego tego zajścia..? Dziwne. Nic od niej nie czuła. Żadnej spalenizny, żadnej woni tamtego zajścia... nie, w sumie to nie było wcale dziwne. Przecież to wydarzenie nie miało miejsca wczoraj, nie miało miejsca dziś, a ona nie nosiła na sobie sadzy... zresztą czemu miałaby? To nie ona przecież płonęła. Ruda potrząsnęła głową chcąc odgonić od siebie niechciane myśli - właśnie, niechciane. Nie pasowały do niej, nie powinna w ogóle się nad tym zastanawiać - nawet jeśli nie przepadała za dziećmi to przecież nadal była tylko dziewczynka, nawet jeśli wszyscy byli dziećmi zrodzonymi z łona Wojny to aż takie spaczenie..? Czego się nie zrobi dla paru ryo.
- Uspokój się. Przeprowadzimy dochodzenie i jeśli się okaże, że to ona, to wiemy jak wygląda i znamy jej zapach. - Właśnie tego potrzebowała. Tego zawsze spokojnego, stoickiego głosu, który czuwał nad nią i o nią dbał. Czasami wydawało jej się, że to jakieś chore nieporozumienie, że ktoś taki jak Shin'en nawiązał z nią taką więź. Skąd to? Skąd takie przywiązanie? Skąd jego sympatia do niej - głupiej, głośnej i często najpierw robiącej a dopiero potem myślącej.
- Nie wiem, tamta dwójka była po prostu taka dziwna... - Bo byli dziwni. Chociaż niby czemu? Mimo wszystko nie odstawali jakoś bardzo od normy... Może prócz tej małej Yuki. Właśnie - wszystko ograniczało się do tej małej.- Ale dzięki. - Obróciła głowę w kierunku wilczura i uśmiechnęła się do niego. Jej jedyny przyjaciel. Jedyna osoba, której potrzebowała w swoim życiu, wypełniająca pustkę, która ciągle wypełzała na wierzch, nie zadowalając się tanimi zapchaj-dziurami. Można było ją odsunąć na bok, udawać, że jej nie ma, ale prędzej czy później wracała - i potrafiła być jeszcze bardziej irytująca niż poprzednio.
- Potrzeba ci więcej krwi, żebyś znowu zaczęła się uśmiechać? - Shin'en spoglądał bez większej refleksji na domy i ludzi, których mijali - widział to nie raz, ale nadal widoki cieszyły. Lubił to miejsce - nawet mimo tych odmarzających jajec. Wyczuwał na sobie jej spojrzenie, ba! Doskonale wiedział, że na niego parzy, dlatego na moment odwzajemnił spojrzenie. - Co to za mina?
Samidare parsknęła śmiechem, ucieszona jego odpowiedzią. Właśnie, stary, dobry, niezawodny Shin'en. Przeszli przez miasto i wkroczyli do siedziby władzy - nie pierwszy raz i nie ostatni, chociaż Samidare częściej baraszkowała na Hanamurze. Tam zresztą przecież stał jej dom. Ninken zatrzymał wzrok na tablicach, czytając powierzchownie zlecenia, które tam wywieszono, ale rzeczywiście - nic interesującego. Nie zwrócił nawet uwagi na to, że został nazwany psem - przywykł.
- To NINKEN, a nie pies. - Ruda uderzyła dłonią w blat. - I ma więcej rozumu niż większość shinobich. - Wątpiła, żeby kobieta kiedykolwiek słyszała o kimś takim jak "ninkeny", ale nie zamierzała wypraszać stąd Shin'ena. A Shin'en, jak mu było wygodnie, udawał głupa. - Na tablicy na trakcie wywieszono ogłoszenie o spalonym spichlerzu. - Sami zaplotła ręce na klatce piersiowej. - Jest na to zlecenie? Na znalezienie i ukaranie sprawców.

[Kaonajimi]

Kaonajimi stał chwilę jeszcze w gabinecie. To co usłyszał zabolało, nie dlatego, że było powiedziane w złej woli, tylko przeciwnie - bo było rozsądne. Rozsądne było poproszenie o dowód na to, że lewiatan był zagrożeniem i czy to w ogóle był lewiatan. Słowo jednego przybysza i rybaka nie znaczyło zbyt wiele. W te kilka chwil, opracował prędko plan. "Jeśli historia którą usłyszałem była prawdziwa, nie uda mi się dotrzeć do wieloryba i przeżyć. Mimo to, rozumiem Pana stanowisko, rozumiem, że w tej sytuacji udostępnianie mi pomocy byłoby szaleństwem, właściwie, dopiero teraz widzę, o jak wiele prosiłem. Postaram się odnaleźć kogoś kto pomoże mi zbadać tę sprawę i wrócę kiedy będę miał jakieś dowody. Dziękuję, do zobaczenia." - nie mówił tego z przekąsem. Urzędnik istotnie mu pomógł. Wiedział już co musi zrobić. Łódź to tylko połączone kawałki drewna, ale wiedza to prawdziwa moc. Kaonajimi szukał miedzi, a odnalazł złoto. Po tych słowach wyszedł z siedziby władzy, miał zadanie do wykonania.

[Kuroi Kuma]

Osiem nóg, serca dwa czyli łowca, który budzi się za dnia
Ranga B dla Samidare
Post 11/45 Kobieta za biurkiem wytrzeszczyła tylko oczy widząc otwartą wrogość, a może nawet i furię naszej rudowłosej bohaterki tej historii. "Nie spodziewała się takiego zachowania" to dosyć gładko powiedziane co takiego zaszło w siedzibie władz. Przez drzwi zajrzał strażnik słysząc hałas, zerknął to na Sami, to na wilczura i obruszył się niespokojnie jakby sprawdzał czy jego cały ekwipunek jest na swoim miejscu i może walczyć. Urzędniczka zaś gestem ręki dała mu znać, że wszystko w porządku i może sobie odpuścić. Nie potrzebowała jego interwencji, przynajmniej jeszcze nie. Westchnęła ciężko, wstała i z pełną stanowczością w głosie zaczęła mówić.
-Za dużo mam tutaj cennych dokumentów, za dużo zleceń i listów gończych za sprawcami, by pies, ninken czy inny shinobi je zniszczył. To zachowanie było poniżej poziomu - nastąpiła chwila ciszy. Pracowała tutaj, ale to nie znak, by dała sobą pomiatać przez jakiegoś samozwańczego obrońcę pokrzywdzonych. -Owszem jest wywieszone. Niejaki pan Gyo wystawił nagrodę za głowę tego, kto podpalił spichlerz. Niestety działo się to kilka dni temu, dopiero od wczoraj jest ono dostępne, więc nie wróżę szybkiego rozwiązania tej sprawy. Na miejscu już był patrol, nie znalazł za wiele. Podejrzewamy, że nie był to jeden osobnik - ponoć było kilka miejsc podpaleń. To jedyna rzecz, którą znaleziono na miejscu - zaczęła szukać w biurku czegoś jeszcze, zerknęła na lewo, na prawo, potem wyjęła nadpalony kawałek bełtu od kuszy - dosyć mały trzeba przyznać. Może posłużył do podpalenia spichlerza? Tego trzeba było się dowiedzieć na miejscu, które było wypisane na ogłoszeniu. Nazwa mogła mówić coś niecoś naszej rudowłosej, gdyż już tam niegdyś była. Wieś Okita.
-Jeżeli to wszystko to dziękuję i czekam na zgłoszenie, że zadanie zakończone. - kiwnęła jej na do widzenia i wróciła do siebie, do swojej pracy. Zatopiła się w niej zupełnie i porządkowała dokumenty według spraw, szukała powiązań pomiędzy wydarzeniami, może to ułatwi pracę shinobim? Niewdzięczna to praca. Sami była już wolna, mogła kontynuować swoje poszukiwania, mogła też zostać i zjeść coś dobrego w karczmie. Był przed nią jeszcze cały dzień, misja przecież mogła poczekać! Chyba że komuś brakowało pieniędzy w sakiewce, to już nie było tak ciekawie...

[Samidare]

Kobiet się zdziwiła, a Sami się zdziwiła, że ona się zdziwiła. No bo - what? Kurde, prawie głupio się jej teraz zrobiło, że tak walnęła ręką w ten blat. Przesadziła? Przegięła? Była zbyt wylewna? Cofnęła swoją rękę, chrząknęła - że niby wszystko było kalkulatorek, rozumiecie, żadnej wtopy, żadnych niepożądanych odruchów, żadnej wylewności. Ani trochę. E-e.
- Poniżej poziomu było traktowanie mojego towarzysza jak psa. - Uniosła lekko podbródek, ale zaraz go opuściła. Też mi coś. Poniżej poziomu... przecież niczego nie rozwaliła, nie? Nawet karteluszka się nie przesunęła, jej herbatka w kubeczku nie drgnęła! No i o co te nerwy? Damn. Raczej to ta nieszczęsna pracownica mogłaby o to zapytać, bo to w końcu nie ona była tą, która była pierwsza do ściskania dłoni w pięści.
- Gdzie mieszka ten Gyo? - Samidare wyciągnęła rękę po kawałek bełtu, oglądając go i zaraz przystawiła go do nochala, żeby go obwąchać. Pokazała go też Shin'enowi, żeby zrobił to samo. Zdecydowanie bardziej wierzyła temu zmysłowi niż swoim oczętom. - Rozumiem, że patrol nie przyniósł żadnych informacji? - Cholerka, dobrze, że kobitka nie uniosła się dumą i nie pogoniła rudzielca miotłą, bo przez chwilę Samica miała wrażenie, że właśnie to zamierza zrobić. Na szczęście tylko przez chwilę. Shinobich było sporo i na pewno sporo tych, co by się połakomili na takie zleconko, które brzmiało śmiesznie łatwo. Niby. Skoro podpalenia miały miejsce w kilku miejscach... - Nie zgłoszono żadnych innych podpaleń, ale "podobno" były? - O, to dziwnie brzmiało. Przecież... chodziło o spichlerze. Chyba że te inne podpalenia nie miały nic wspólnego z miejscami istotnymi. No wiecie - komuś, na przykład, tylko fajeczka na stóg sianka upadła, kiedy baraszkował ze swoją niewiastą. - No doobra, to biere... a, mogę zabrać? - Uniosła kawałek bełtu, żeby się upewnić. Wyglądał na tyle specyficznie, że miała wrażenie, że to nie jedna z tych strzał, której każdy Ranmaru i myśliwy używa. Jeśli nie mogła to oddała. A jeśli mogła to wiadomo - capnęła i skierowała się do... karczmy. W końcu gdzie niby znajdzie więcej plotek? W burdelu, jasne, ale w burdelu raczej by się w tłum klientów nie wtopiła. Co najwyżej w pracownicę.
Wybrała "U gospodarzy", bo w miarę znała tamtejszego barmana, zresztą lubiła tą budę. Weszła do środka i od razu podbiła do kontuaru. Do baru. Tak. Shin'en razem z nią, rzecz jasna.
[z/t]

[Sashiko]

Tym razem szczęście wyjątkowo się do niej uśmiechnęło. Destynacja stateczku to rzeczywiście Hyuo, ale, ale - to nie wszystko! Kapitanowi najwyraźniej na tyle dokuczyło opóźnienie spowodowane warunkami pogodowymi, że postanowił rozwinąć pełne żagle i płynąć przez morze jak najszybciej się da. Było to jak miód na jej serce, bo nie miała najmniejszej ochoty pozostawać w porcie w oczekiwaniu na kolejny okręt. Odznaka również zadziałała, przez co nie było żadnego problemu z zaokrętowaniem się.
Podczas podróży starała się przebywać na górnym pokładzie, zregenerować nieco sił i cieszyć się widokiem morza, które dość rzadko przychodziło jej oglądać z tej perspektywy. Myślała jednak głównie o celu swojej misji i gdy tylko przybyli do brzegu, puściła się biegiem w kierunku Fuyuhany, gdzie najłatwiej będzie znaleźć znamienitego członka rodu Yuki. W razie potrzeby udała się do siedziby klanowej, by rozpytać o tego człowieka.

[Harikotto]

Sashiko Misja D
15/15
Pędząc najszybciej, jak tylko zdołałaś dotarłaś do siedzib władzy w Fuyuhanie. Wyraźnie się spieszyłaś i zależało ci na czasie, przez co nieznacznie cierpieli mijający cię przechodnie, których przypadkowo zdarzało ci się szturchnąć, lub lekko popchnąć. Ostatecznie nikomu jednak nic się nie stało, a ty byłaś w siedzibie władz. Szybko podeszłaś do recepcji i wyjaśniłaś, że masz pilną wiadomość do Hatano Yukiego. Miła recepcjonistka skierowała cię do jednego z pokoi na pierwszym piętrze. Bez trudu go znalazłaś, a wraz z nim szukaną osobę. Był to starszy, zupełnie już siwy mężczyzna z bardzo długimi sumiastymi wąsami. Gdy tylko wyjaśniłaś dlaczego go szukałaś wyrwał ci z rąk wiadomość, złamał pieczęć i szybko przeczytał zawartość pomrukując. Otrzymane informacje wyraźnie go ucieszyły, bo już z szerokim uśmiechem podziękował ci i wręczył małą sakiewkę w ramach zapłaty.

Misja zakończona sukcesem

[Sashiko]

Udało się. Co prawda Sashiko nie wdawała się już w żadne dyskusje z adresatem wiadomości, nie próbowała również tłumaczyć poprzedniego posłańca, ale i tak czuła, że wykonała kawał dobrej roboty. Czuła to przede wszystkim w nogach, które powoli odmawiały jej posłuszeństwa. Dlatego po krótkim pożegnaniu z siwowłosym Hatano Yukim, skierowała się na zewnątrz. Fuyuhana była miejscem znakomicie jej znanym, dlatego nie miała problemu ze znalezieniem sobie miejsca, w którym mogłaby odpocząć i posilić się - czymkolwiek, byle zjadliwym i ciepłym. Stamtąd będzie mogła kierować się już do dzielnicy swojego klanu, która bądź co bądź mogła być nazywana jej domem.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 390

---

- No dobra, dzielna młodzieży. Koniec na dzisiaj! - zawołała głośno Hoshi, podpierając się pod bokami. Przed nią stała niewielka grupa dzieci z Fuyuhana odzianych w najcieplejsze ubrania, jakie tylko mieli. Ich czerwone policzki i nosy dobitnie pokazywały, że już jakiś czas przebywali na zewnątrz. Niektórzy nawet pociągali nosem, a Hoshi wcale nie była lepsza.
- A nie możemy jeszcze ulepić bałwana?- zawołała Koshiko, mała jedna z młodszych dziewczynek o wielkich, sarnich oczach.
- Tak, jasne, a skleisz go sobie na smarka - odpowiedział jej Shika, jej starszy brat, dwunastolatek, najstarszy wśród dzieciaków. - Jest za zimno, żeby śnieg się kleił!
- Ale Hoshi-neechan…
- No już, wystarczy, do domu! - przerwała im Hoshi, w duchu rozczulając się nad dziećmi i ich chęcią do zabaw. Ale już starczy, ona musiała iść do pracy, a dzieciarnia i tak spędziła z nią dobre trzy godziny zjeżdżając na saneczkach z ich ulubionego saneczkowego stoku. Chociaż pogoda w tej chwili była piękna - słońce świeciło jasno, niebo było wyjątkowo błękitne, a temperatura nie była szczególnie niska (tylko kilka stopni poniżej zera), to jednak był już czas na to, żeby dzieciaki szły do domów, ogrzały się i zajęły się pomocą w gospodarstwach bądź nauką.
A Hoshi i tak musiała iść do pracy.
Dzieciarnia rozlazła się, jeszcze przez chwilę marudząc, a Hosh patrzyła za nimi jeszcze przez chwilę. Kiedy upewniła się, że wszyscy jednak sobie poszli, odwróciła się na pięcie i przeszła kawałek, żeby wejść do budynku siedziby władzy, przed którym stali. Kiwnęła głową do strażników, którzy odpowiedzieli tym samym i, już w środku, zdjęła z głowy futrzasty kaptur i zadrżała mimowolnie, czując ciepło bijące z wnętrza. Futrzane, jednopalczaste rękawiczki wylądowały w kieszeniach, a ona sama, roznosząc za sobą śnieg, który miała na butach, ruszyła w głąb budynku, do części administracyjnej.
Miała do odbioru misję.

[Tamaki Hyūga]

~ 1/15 ~

~ Yuki Hoshi ~

~ Misja Rangi D ~

~ Rach-ciach ~

Hoshi weszła do administracyjnej części budynku władzy i podeszła do biurka za którym siedział dość młody chłopak i gorączkowo grzebał stosie papierów jakby szukał czegoś ważnego co powinno tam być jednak nigdzie tego nie widział.Kiedy Yuki stanęła przed nim, chłopak wyprostował się i pogładził swoją kamizelkę i spojrzał z nerwowym uśmiechem na kunoichi.
- Dzień dobry, co się sprowadza tutaj? Może szukasz jakiegoś zadania do wykonania? - zapytał się wciąż dość nerwowo, jednak mimo wszystko uprzejmie, chłopak wpatrując się w stojącą naprzeciw dziewczynę i próbował odsunąć na bok stertę dokumentów.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 390

---

Hoshi przez chwilkę wpatrywała się w młodzieńca, który siedział za biurkiem. Jak dobrze, że ona nie musiała mieć takiej pracy, jak on! Chyba nie wytrzymałaby w takim miejscu, z papierami a ludźmi przychodzącymi tylko, żeby załatwiać sprawy. No cóż, praca to była jednak praca, a ona sama nie miała za złe młodzieńcowi, że ten wyglądał chwilowo na mniej kompetentnego, niż możnaby się spodziewać po urzędniku.
- Dzień dobry! - odpowiedziała raźnie, z szerokim uśmiechem, mając nadzieję, że doda mu trochę otuchy. - Tak, przyszłam po zadanie do wykonania. Ostatnie warty skończyły mi się wczoraj wieczorem, więc jestem gotowa na coś, gdzie mogłabym się trochę rozruszać, jeżeli macie coś, oczywiście.