Siedziba władzy

[Seinaru]

A więc naprawdę było już po wszystkim. Seinaru powoli oswabadzał myśli z więzów, które oplotły je w jaskini. Po zdawkowym przytuleniu puszczalskiej sekretarki w siedzibie władzy, Kei w końcu był wolny. Miał jeszcze do dyspozycji resztkę nocy, którą postanowił wykorzystać na sen. Co jednak go tu trzymało? A tak... Shi. Kei jakoś nie mógł przemóc się, aby odejść bez pożegnania. Czuł jednak, że musi nieco odpocząć w samotności, poukładać sobie w głowie to co widział, a może najzwyczajniej w świecie ochłonąć. Odebrał swoją sakiewkę, w końcu po to w pierwszej kolejności podjął się zadania. Widać było po ich twarzach, że byli przybici, przytłoczeni jakimś dziwnym ciężarem, którego nie zrzuca z barków gorący prysznic.
Wyszedł z Siedziby Władzy razem ze swoim nowym towarzyszem. Odetchnął głęboko pustym, mroźnym powietrzem. Gdy teraz o tym pomyślał stwierdził, że ich współpraca wyglądała dzisiaj naprawdę dobrze. Nie wiedział dlaczego, ale Shijima wydawał mu się teraz... bliski? Na pewno go polubił, tyle mógł powiedzieć na pewno, jednak i tak niedługo przyjdzie czas, aby ruszyć w dalszą drogę.
- Spotkajmy się jutro przed tą karczmą. Chciałbym się pożegnać i podziękować. - Powiedział do niego, kończąc powstrzymując się od ziewania. Był potwornie zmęczony i wszystkie czułe słówka i dyskusje egoistycznie postanowił przełożył na najbliższy poranek... albo południe.

z.t.

[Natsume Yuki]

Natsume przejechał przez osadę na grzbiecie Hyohiro, jak to już miał w zwyczaju i do czego niektórzy mieszkańcy zdążyli się już przyzwyczaić, zatrzymując się dopiero przed siedzibą władzy. Spotkanie z Garekim dało mu naprawdę dużo do myślenia, i teraz będzie musiał naprawdę mocno się postarać, zarówno z umiejętnościami oratorskimi, jak i z wytrzymałością psychiczną. To, co planował zaproponować wszystkim liderom, choć na papierze zdecydowanie mogłoby wyjść wszystkim na dobre, wcale nie musiało przypaść do gustu niektórym osobistościom. Ba, nie zdziwiłby się gdyby wszyscy pozostali Shirei-kanowie spoglądaliby tylko na niego jak na kretyna, który do szczętu postradał rozum.
Ale musiał zaryzykować. To, co chciał osiągnąć już tak dawno temu, jeszcze nigdy nie było tak bardzo w jego zasięgu. I jeśli teraz tego nie wykorzysta - możliwe, że okazja przepadnie na wieki.
Wkroczył z rozmachem do biura, maszerując prawie truchtem w kierunku swojego gabinetu. Było widać, że bardzo mu się spieszyło, i większość urzędników po prostu schodziła mu z drogi. Prawie wszyscy również dokonywali oficjalnego powitania, kłaniając się z szacunkiem. Natsume nie wiedział, ilu z nich faktycznie go szanuje, a ilu wciąż patrzy na niego jak na dzieciaka - powiedzmy sobie szczerze, dwudziestotrzyletni Shirei-kan mógł wywoływać kontrowersje. "Przecież on nie jest jeszcze wystarczająco doświadczony", te sprawy.
Hyohiro maszerował obok niego. W biurze już wszyscy do tego przywykli.
Podszedł do jednego urzędnika, odpowiadającego za kontakty i planowanie spotkań.
-Poślijcie proszę po Waneko Satoshiego, lidera Ranmaru. W trybie natychmiastowym, gdyby była taka możliwość. Sprawa, z którą muszę z nim omówić, jest niecierpiąca zwłoki.
Następnie udał się do swojego gabinetu, gdzie usiadł za drewnianą ławą i zaczął przeglądać akta shinobi Yukich, uzupełniać dokumenty związane z awansem Fuyuko, i klnąc pod nosem na brak innych dokumentów. Chciał tylko zabić czas, czekając na Satoshiego, ale równie dobrze może załatwić przy tym kilka spraw klanowych, prawda?
Ech, ciężkie jest życie lidera. Nigdy w życiu nie miał aż tyle papierkowej roboty, co teraz.

[Hikari]

~ Mrzonka o cesarstwie ~
Misja rangi B 11/45+
Natsume

Po jako takim uporządkowaniu paru przynajmniej spraw teraz przychodzi najtrudniejsze. Gareki i Fuyuko nie mieli wiele z decydowania czy podejmowania decyzji, oni po prostu przedstawiali raporty i o ile ten pierwszy odszedł na samotną misję to i tak nie miał innego zbytnio wyboru. Dziewczyna jako członkini rodu Yuki była mu w pełni posłuszna toteż również i nowemu liderowi, przyjęła swoją pozycję. Co za to z Shirei-Kanami? Każdy z nich jest tak na prawdę niezależny, no może poza Satoshim Waneko i to właśnie od niego najlepiej było zacząć. Posiadać po swojej stronie tak dobrze znaną jednostkę na wyspach na pewno będzie sporym bonusem przy spotkaniu. Ta rada od byłego mentora, bo tak można nazwać wygnaną ostatnio jednostkę miała w sobie dużo sensu, zresztą tak samo jak wydanie za nim listu gończego na wyspach.
Podróżując przez wioskę do biura dało się zauważyć jeszcze parę zniszczeń po wojnie, ludzi którzy po woli wracali do swojego trybu życia przytłoczeni jeszcze sprawami związanymi z wojną. Cmentarz jest bardzo często odwiedzanym miejscem, wiele osób tam się wybierało tego popołudnia zadbać o monumenty ich najbliższych, ci bardziej wierzący w coś po śmierci nawet porozmawiać z nimi i poprosić o ochronę. Wyspy były brutalne zawsze, ale to był duży cios dla wszystkich. Od tak dawna nie było żadnej wojny, byli neutralni i się dostosowali unikając walk. Wiadome było też, że to wydarzenie zmieniło wszystko, wraz z zabiciem starszyzny już nigdy więcej to się nie powtórzy. W tłumie da się słyszeć zwolenników tego, że byli oni do tej pory zbyt pasywnym rodem i przez to zostali uznani za słabeuszy, których można pokonać. Tym razem powinni zmienić swoje nastawienie jakie mieli i pokazywać swoją siłę, aby nikt więcej się nie odważył tego ponowić, ale zdecydowana większość chciała wrócić do przeszłości. Do pokoju. Za to wszyscy byli zgodni w jednym, że nowy wybór lidera jest niepewny jak cholera, ale w ich świadomości może zostały jakieś resztki pamięci tego co robił Gareki przed zdradą. Może myślą, że nie wybrał go bez powodu, dało się słyszeć też, że może wreszcie młodzi powinni dojść do władzy, bo starsi żyją w zbyt starym świecie, który już nie powróci. Wreszcie Natsume dotarł do swojego biura, gdzie panowały podobne pogłoski, ale nikt nie odważył się tego mówić w twarz mężczyźnie mającego białe tygrysy za towarzyszy. Młodzieniec nawet nie zdawał sobie sprawy jak dobrze postępował przebywając z nimi prawie ciągle. W wiosce Fuyuhany pojawiły się plotki, że one są symbolem władzy. Nikt nigdy wcześniej nie widział summonów, tak więc musieli sobie to jakoś wyjaśniać, najbardziej interesującą teorią było, że to są posłańcy niebios, które go wybrały i jego przeznaczeniem jest rządzić na wyspach. Niektórzy ludzie chodzą teraz do zamrożonego drzewa modlić się do boskich wysłańców, białych tygrysów.
Ale dość już o tym, wróćmy do tutejszych wydarzeń. Natsume pewnym krokiem wkroczył do biura i podszedł do jednego z urzędników, którzy tam pracowali aby poszedł wezwać Satoshiego. On podskoczył niemalże z swojego miejsca, skłonił się mówiąc "tak panie" i niemalże wybiegł z biura. Przecież sprawa była paląca tak? Po tym dane mu było zaznać mu chwili spokoju w jego osobistym pokoju lidera. Wypełnił ten moment wypełnianiem różnych papierów, aż po dłuższej chwili nudzenia się ktoś wreszcie zapukał do drzwi. Nie czekając na zaproszenie po tym je otworzył i w drzwiach pojawił się wcześniej wzywany mężczyzna.
- Słyszałem, że mnie wzywałeś natychmiastowo więc jestem. Pozwolisz, że sobie usiądę?
Zamknął za sobą drzwi i powoli ruszył do biurka w pełni rozluźniony. Po chwili w jego oczach pojawiły się sławne czerwone oczy rodu Ranmaru i wyłączyły.
- Co tam u Garekiego? Widziałeś się z nim prawda? Będzie mi go brakować heh.

[Natsume Yuki]

Natsume przerwał sobie wypełnianie dokumentów, gdy w końcu usłyszał że ktoś się zbliża do gabinetu. Spojrzał na Hyohiro, który aktualnie leżał sobie w okolicy kominka i wygrzewał się przy płomieniu, rozkoszując się zapachem płonącego drzewa żywicznego z pochodzących z Hyuo iglaków. Cóż, inne rośliny w tych warunkach po prostu by nie przetrwały. Sięgnął dłonią po niewielki kubek, w którym miał zaparzoną herbatę z igieł (ostatnimi czasy prawie się uzależnił od picia naparów wszelakich) i wypił odrobinę, żeby ogrzać swój i tak lodowany organizm. Poczuł, że ciepło zaczęło stopniowo napływać do jego zgrabiałych palców.
Miłe uczucie, mimo wszystko. Lubił chłód, ale takie ogrzanie się czasami było nawet przyjemniejsze.
Podniósł wzrok, by spojrzeć na wchodzącego Satoshiego, i wstał by się z nim przywitać.
-Witaj, Waneko-san... chyba, że mogę się do Pana zwracać po imieniu, dla ułatwienia kontaktu. - uśmiechnął się ciepło i pokazał dłonią spory, wygodny fotel, na którym lider Ranmaru mógłby usiąść. - Proszę bardzo. Herbaty?
Poczekał na odpowiedź i podał Satoshiemu kubek (jeśli ten wyraził chęć napicia się naparu), po czym samemu stanął przy oknie i oparł się o kamienny parapet.
-... nie będę kłamać, bo to i tak od razu byś zauważył. Poza tym, nie przepadam za nieszczerością - powiedział, ponownie się uśmiechając. - Tak, dziś rano. I było to nasze prawdopodobnie ostatnie spotkanie. Postanowił opuścić wyspę i zacząć poszukiwania informacji o siłach Antykreatora na własną rękę. Poprosił też, żeby wydać na niego oficjalny wyrok śmierci. Nie uśmiecha mi się to, ale cóż... przypuszczam, że opinię publiczną by to na swój sposób uspokoiło.
Podszedł do swojego krzesła i usiadł na nim, opierając łokcie na blacie. Na splecionych dłoniach położył zaś swój podbródek.
-Wybacz, że to wezwanie przyszło tak nagle. Mam nadzieję, że nie zniszczyłem żadnych Twoich planów na później.
Wypił łyk herbaty, po czym kontynuował.
-Uznałem, że teraz, kiedy rany po bitwach są jeszcze względnie świeże, będzie najlepszy moment aby zakończyć ten nonsens. Razem z upadkiem Novum Ordo, Kantai i Hyuo nie mają już powodu by toczyć kolejne wojny. Cóż... a nawet powiedziałbym, że mam pewną koncepcję, jak uniknąć następnych wojen między wyspami i pozwolić nam na poprawienie bytu wszystkich Rodów.
Dał sobie chwilę oddechu, żeby poczekać na reakcję Satoshiego.
-Poprosiłem moją przywódczynię Sakki, aby skontaktowała się z Mayumi, Ayako i... wyleciało mi. Nowy lider Hoshigaki, bo Eri wolała zostać na pozycji Sakki? Yusemi? - machnął dłońmi, by pokazać że to nie jest teraz najważniejsze. - Chcę zwołać wiec, spotkanie, radę, jak zwał tak zwał. Spotkanie ma się odbyć w Hanamurze, na północy Kantai. Wiesz, to miasto w którym Zangetsu planował sobie zrobić stolicę świata. Tam przedstawiłbym swoją koncepcję, i wszyscy by się wypowiedzieli co o tym sądzą i jakie mają wątpliwości.
Uśmiechnął się lekko.
-Oczywiście, nie oczekuję że z miejsca powiesz że to dobry pomysł. Chciałem się spytać, czy wziąłbyś udział w tym spotkaniu? I, oczywiście, jeśli chcesz mnie o coś spytać teraz, to postaram się odpowiedzieć jak najbardziej satysfakcjonująco. Szczegóły planowałem podać już na spotkaniu, ale ogólny zarys mógłbym Ci przedstawić, jak i to, co z tego miałby twój... Ród.
Specjalnie nie powiedział szczep. Teraz, kiedy Rada nie miała już władzy nad wyspami, podział na Rody i Szczepy funkcjonował tylko w tradycji. I chyba tylko on i kilka innych osób było tego świadome.

[Hikari]

~ Mrzonka o cesarstwie ~
Misja rangi B 13/45+
Natsume

Wchodzacy osobnik od razu przyjrzał się wnętrzu i delikatnie wciągnął przyjemny aromat powietrza. Cóż może po prostu lubił zapachy palonego drewna, albo poczuł zapach aromatycznej herbatki tak czy inaczej po tej chwili skupił się na gospodarzu, który go witał. W odpowiedzi lekko machnął ręką w powietrzu przed sobą.
- Nie lubię jakoś sztucznych ograniczeń więc wolałbym po imieniu. Nie jestem jeszcze takim staruchem jak może się Tobie wydawać.
Jego słowa były wypowiedziane bez emocji, jakby powtarzał to już wiele razy do znudzenia. Cóż wiele plotek mówiło, że on jest bardziej wojownikiem niżeli politykiem, a tacy zazwyczaj nie pierdolą się w tytułach i takich tam. Podobno wojna tak robi z człowiekiem, a on był z niej znany, przez to właśnie piastuje swoje stanowisko. Patrzy z swoimi ambicjami na świat. Bez chwili zawahania skorzystał z siedzenia.
- Wygodny fotel, a co do herbaty to chętnie się napiję. Przyda się coś ciepłego.
Gdy tylko został mu podany kubek wziął łyka czy tam dwa i patrzył na lidera Yukich co ten robi oraz słuchał co mówił. Po rozpoczęciu dało się usłyszeć skrzypnięcie mebla na którym przed chwilą siedział Satoshi i podszedł do okna opierając się obok towarzysza patrząc na wioskę. Z tego miejsca był dobry widok.
- Czyli nic nie mówił o tym co jakie miał ambicje i dlaczego go wspierałem. Szkoda, ale przynajmniej wiele do tego przygotował. Ciekaw jestem czy znajdziesz podobną odpowiedź.
Odwrócił się, aby patrzeć w twarz Natsume, ale po chwili z tego zrezygnował lekko wzdrygając się chłodem i wrócił na miejsce aby napić się czegoś ciepłego. W całym tym czasie słuchał, ale zbytnio nie wyrażał żadnych emocji. Dla niego zakończenie tej wojny to tylko były w tym momencie formalności, bo ani jedni ani drudzy liderzy tego nie chcieli dłużej. Byli zbyt wyniszczeni po tym i słabi. Inna sprawa miała miejsce podczas poruszenia tematu poprawienia bytu wszystkich rodów. Widać było lekko podniesioną brew niemalże zadającą pytanie o co chodzi. Akurat skończył pić swój napar.
- Więc co proponujesz?
Tak na prawdę nie musiał zadawać tego pytania, bo młody jak na swoje stanowisko Yuki i tak miał zamiar chociaż trochę wyjaśnić co zaczął robić.
- Yusemi ktoś z jej rodziny jak dobrze wiem.
Upewnił zaraz po pytaniu w trakcie machnięcia rękoma. Miał sekundę aby się wtrącić i to zrobił, nawet jeżeli cel rozmówcy miał być zupełnie odwrotny to skutek nie zawsze taki wychodzi. Mimo to nie było słychać żadnej nutki poddenerwowania, ani niczego. Dalej to był ten wyprany z emocji głos, po którym rozsiadł się w pełni w fotelu aby lepiej się wsłuchać, a na ostatnie zdanie, że jego ród dało się zauważyć u niego lekkie zaskoczenie na twarzy.
- Ród? No no wysoko mierzysz w zniesienie takich różnic. Czy twoi poddani równie lekko to przyjmą, takie oddanie wyższego statusu?
Pozostawił chwilę pytanie w powietrzu już z twardym wyrazem twarzy tworząc w powietrzu lekko może nawet nerwową atmosferę, ale po chwili machnął ręką.
- Nie to aby to była tylko tak na prawdę nazwa i kto jest rozliczany za zarządzanie prowincją. Mów co masz do powiedzenia, bo z takich ogólników to mogę tylko zgadywać, że chcesz jakiś sojusz, a to daje mi nawet nadzieję, że Gareki nie bez powodu ciebie wybrał i tobie zaufał zostawiając wszystko w twoich rękach.

[Natsume Yuki]

Natsume, słysząc stwierdzenie Satoshiego, tylko westchnął ciężko. Faktycznie, dla niektórych zniesienie różnic między klanami było czymś prawie awykonalnym, a na pewno mogącym spowodować pewne kontrowersje. Ale przypuszczał, że jego poddanym nie zrobi to wielkiej różnicy - Ranmaru byli ich gośćmi, sojusznikami, a nie sługami, którzy byli zmuszeni pozostać na Hyuo i robić to, co zaproponują Yuki. Byli wolnym szczepem, co oznaczało że mieli prawo robić co chcą. W końcu, gdy lider Ranmaru dokończył mówić, Kenshi tylko prychnął z pogardą. Nie było to jego standardowe zachowanie, ale sama myśl o Radzie Dwudziestu obrzydzała go do szczętu.
-Podział na Rody i Szczepy został wprowadzony przez Radę Dwudziestu. Radę, która ma teraz na wyspy równie duży wpływ, jak dowolny prosiak w dowolnym chlewie na wsi. Może i tylko kilka osób ma tego świadomość, ale teraz, gdy prawa Rady już u nas nie obowiązują, nie ma Rodów i Szczepów. Są tylko Klany. Wszyscy są równi.
Wiedział, że jego słowa mogą wprawić w lekką konfuzję, więc odczekał kilka sekund i odetchnął ciężko, by nie emocjonować się w kolejnej wypowiedzi. Odwrócił się w stronę okna i spojrzał w dal, na las w pobliżu gór kilka kilometrów od osady. Wyglądał pięknie.
-Wyspy stoją teraz samotnie. Nie mają żadnego poparcia. Rada całkowicie się odwróciła od Kantai, gdy władzę przejęło Novum Ordo, i teraz nie zamierza ponownie brać pod swoją opiekę "kogoś, kto im się już raz sprzeciwił", nawet mimo tego że byli do tego zmuszeni. Na Hyuo zaś Rada od dawna siała swoje ziarna apatii, doprowadzając prawie do zniszczenia Rodu Yuki. Czego zresztą sam byłeś świadkiem - powiedział, odwracając się na moment w kierunku Satoshiego. - Ta bitwa stała na krawędzi noża. Jeden fałszywy ruch i Hyuo by już nie istniało. A gdy do władzy doszedł Gareki, który rozumiał że dużą winę w tym miała Rada, Yuki oficjalnie się od nich odwrócili.
Odwrócił się od okna i ponownie usiadł na krześle.
-Wyspy stoją samotnie. Kontynent jest daleko i nie ma wśród nich nikogo, kto nie byłby gotów zniszczyć nas w każdej chwili. Rada ma nas za śmiertelnych wrogów. A dodatkowo, my sami również walczymy przeciw sobie. To jest najkrótsza droga do wyniszczenia Klanów wyspiarskich... i wiem, że nie tylko ja jestem tego świadom. Jeśli nie zrobimy czegoś, by się pojednać, po prostu znikniemy. To już nie kwestia braterstwa. To kwestia przetrwania.
Obrócił się na krześle i spojrzał gdzieś w bok, w bliżej nieokreśloną przestrzeń. Złożył dłonie i oparł łokcie na kolanach, głowę wspierając na splecionych palcach.
-To, co chcę zaproponować, to coś więcej niż sojusz. Chcę, by wszystkie Klany wyspiarskie, obie prowincje, zawarły unię. Stworzyły jedno państwo, w którym każdy Ród mógłby pracować dla dobra wszystkich mieszkających. Połączeni, nasze szanse na przetrwanie w tym szaleństwie wzrosłyby drastycznie. Każdy Ród byłby równy, miałby własną prefekturę, zajmowałby się sobą. W swojej prefekturze i klanie mieliby taką samą swobodę jak teraz. Jedyne, przed kim musieliby odpowiadać, to zgromadzenie... nazwijmy je Senatem... w którym wszyscy liderzy razem ustalaliby prawa, osądzali przewiny, i ogólnie pracowali dla rozwoju całych wysp.
Zapadła długa cisza, którą dopiero po chwili śmiał przerwać.
-To jest koncepcja, którą dopieszczałem od dekady. Od kiedy zmuszono mnie do zabicia przyjaciela. Od kiedy uświadomiłem sobie, że wyspy w obecnym stanie nie dadzą sobie rady, i trzeba je zmienić dla dobra przyszłości. Dla dobra przyszłych pokoleń, które nie musiałyby już drżeć o przetrwanie z dnia na dzień. - Zamilkł, po czym spojrzał z ukosa na Satoshiego. - To jest ten moment, w którym możesz mnie wyśmiać.

[Hikari]

~ Mrzonka o cesarstwie ~
Misja rangi B 15/45+
Natsume

Prychnięcie i słowa ignorancji z strony Natsume pod względem Rady Dwudziestu, która od tak długiego czasu władała znanymi obecnie cywilizacji terenami nie wzbudziły żadnej reakcji u gościa. Nie to, że ją lubił, bo pewnie tak jak prawie każdy Shirei-Kan ma jej dosyć, albo głęboko w poważaniu, raczej była mu ona wojownikowi obojętna. Nie ingerowała w jego szczep i to mu wystarczało do tej pory.
- Ładna koncepcja, że są tylko klany, ale aby to weszło niektórym do głowy to musi minąć pokolenie z innym sposobem myślenia. Tak łatwo podziału nie wyplenisz, ani tych co nie chcą tracić swojej pozycji. Jak bogaci z Yukich ciebie znienawidzą to będzie źle, obecnie trzeba liczyć na ich wsparcie gdyby jednak rada zdecydowała się wykorzystać sytuację po wojnie na atak to bo bez najemników nas zniszczą. Nie bierz tego do siebie, ale wolę brać pod uwagę wszelakie opcje, a to jest też możliwe. Tak na prawdę nie wiem jak kto by na to zareagował, a to tylko strzelanie. No nic, to i tak dopiero początek prawda?
Rozsiadł się w fotelu aby słuchać dalej koncepcji o cesarstwie, którą owijając w bawełnę przedstawiał Kenshi. Co jakiś czas popijał herbatę, może nieznacznie się skrzywił w paru momentach, a niektórych uśmiechnął, jednak od momentu wspominania o unii nie znikał on z ust. Na sam koniec, gdy wspomniane było, że może się śmiać zignorował to.
- Widzisz może i bym się śmiał gdybyśmy wspólnie przy obronie nie omawiali jakichś podobnych koncepcji co dalej. Gareki odrzucił radę, aby zmusić nas do współpracy i pokazać Kantai, że nie muszą próbować uginać przed nią kolana. Przynajmniej ja tak to widzę, chciał poprzez swoje działania zmusić nas do obrania tego kierunku, on jest sprytniejszy niż się wielu wydaje. Znałem go prawie tak dobrze jak Yumi, będzie mi ich brakowało.
Chwilę westchnął i rozłożył ręce na obie strony lekko wzruszając ramionami.
- Tak czy siak podoba mi się twoja koncepcja i ambicja, masz w sobie zapał kiedy już o tym mówisz. Jeżeli chodzi o mnie masz moje poparcie w tym zakresie, jakoś nie widzi mi się ponowna ucieczka z tego miejsca, szczególnie po tym jak już pomogłem je chronić.

[Natsume Yuki]

Natsume westchnął ciężko, słysząc słowa Satoshiego. Duża część z tego, co mówił, oczywiście była prawdziwa. A przynajmniej jeśli chodziło o niezaprzeczalne fakty, że koncepcję równości nie wszyscy poprą, a jeśli już - to nie od razu. Na Kantai prawdopodobnie byłyby z tym największe problemy, zważając na sytuację po przejęciu władzy przez Novum Ordo. Z jednej strony gospodarka, ekonomia, prawa ludzkie i wszystko inne co tylko mogło jebnąć - jebnęło, ale przy tym najgorsze: pozostałe szczepy, Hoshigaki i Shabondama, praktycznie stali się niewolnikami Hoozuki. Dobrze, że chociaż Ranmaru się udało uniknąć tego losu... ale wracając - o ile same szczepy, Hoshigaki, Ranmaru i Shabondama, przyjmą to zapewne z radością i wdzięcznością, o tyle pewnie Hoozuki (a przynajmniej ci co przywykli już do bicia rybowatych na każdym kroku) będą się wściekać. A Yuki... cóż. Z tym będzie się dało pertraktować. W końcu Ranmaru u Yukich tylko mieszkali i zajmowali się swoimi sprawami, więc ich niepodległość nie zrobiłaby im różnicy. Zresztą, perspektywa kolejnej wojny w razie braku porozumienia może by przekonała mieszkańców wyspy.
Plus, dzięki jego przywołańcom, status Natsumego zastanawiająco wzrósł. Może to też będzie się dało wykorzystać.
-Bogaci Yuki? Gdy chodziło o odbudowę osady, bogatsze rodziny wpłacały pieniądze żeby przyspieszyć odbudowę. Obecnie pewnie nie będzie czegoś takiego, jak bogaci Yuki.
-Ano - wtrącił nagle Hyohiro, podchodząc do stołu i siadając obok, tak by mieć widok zarówno na Natsumego, jak i na Satoshiego. - Może i nie mamy dużego doświadczenia w waszym świecie, ale widzę że wasze prawa nie różnią się wiele od naszych. Ci, którzy mogą znów być silni, potrzebują pomocy, więc silniejsi im jej udzielają. Porzucani są tylko słabi, którzy nigdy silni nie będą... ale, tego tu nie zaobserwowałem. No i to co wspomniał Natsume - samotni, zostaniecie pożarci przez drapieżniki. Tak to działa w naturze... i jak widać, w polityce też.
Natsume wzruszył ramionami i pokazał tygrysa kciukiem, tak jakby chciał powiedzieć "wiesz, no, ma rację".
Słysząc odpowiedź i poparcie Satoshiego, Kenshi pozwolił sobie na lekkie westchnienie ulgi. Cóż, miło się dowiedzieć, że jednak istnieje ktoś, kto uznaje Twój pomysł za całkiem sensowny. I znowu poczuł się lekko zaskoczony umiejętnością przewidywania ze strony Garekiego.
-Cóż, planowałem ci oddać wasz ląd, który porzuciliście gdy Novum Ordo się zbliżało. Wiesz, wyspę Shinku - stwierdził z uśmiechem. - W takim razie będę musiał zaproponować inne granice nowych prefektur.
Wstał i lekko się ukłonił w ramach podziękowania.
-Dziękuję Ci. Teraz pozostaje nam tylko poczekać na wiadomość od Fuyuko, czy pozostali liderzy zdecydują się z nami spotkać w Hanamurze.

[Hikari]

~ Mrzonka o cesarstwie ~
Misja rangi B 17/45+
Natsume

Na twarzy Satoshiego wymalowało się duże zdziwienie na włączenie się do rozmowy śnieżnego tygrysa. Nie chodziło o samego summona, a raczej to, że dotychczasowo siedział cicho, można rzec był grzeczny w kącie. Do tego dochodziła też jego bezpośredniość w słowach, porównaniu sytuacji zwierząt oraz ludzi. Po chwili zastąpione to zostało uśmiechem. Machnął ręką jakby cała ta rozmowa była kompletnie nieistotna. Mówił na poważnie i nie przyjął argumentów? Czy też po prostu tamte słowa nie miały być w pełni brane do siebie i to było nieistotne, a on sam uważa tak samo?
- Ciekawe czy ta plotka odnośnie twoich towarzyszy, że są wysłannikami wyspy też jest przypadkowa. Przychodząc myślałem, że te plotki ktoś rozpuścił komu zależy na wzmocnieniu twojej pozycji Shirei-Kana, ale teraz wcale nie jestem tego taki pewien mając z nimi już więcej do czynienia. To i tak bujda, ale ludzie potrzebują w coś wierzyć czasem.
Przerwał na chwilę wyjmując zza kimona drewnianą fajkę i przeciera ją szmatką wyciągniętą jednej z sakiewek. Skończył to niesamowicie szybko, a w międzyczasie kontynuował rozmowę.
- Paliłeś kiedyś bagienne ziele? To zrywają w tajemniczym lesie. Mam nadzieję, że nie przeszkadza i mogę chociażby przy oknie? Skoro mamy czekać na wieści to trochę czasu minie, co powiesz na jego umilenie? Wątpię też abyśmy musieli wyruszać natychmiast, pewnie odbędzie się za dzień czy dwa. Zazwyczaj tego nie robię, ale czasem nie ma w tym nic złego.
Wstał z krzesła i podszedł do okna wypełniając zapach w pokoju na specyficznie pachnący. Nie dało się nawet zauważyć skąd wyciągał to podczas wstawania, albo miał to już wcześniej w ręce? Nie istotne. Nabił cybuch i wyciągnął z sakiewki krzesiwo, trochę go utarł do środka. Wystarczyła jedna iskra jakby znał się na tym co robi. Zaciągnął się i o ile Natsume pozytywnie rozpatrzył pytanie podał mu po dwóch kolejnych wdechach dymu za każdym razem wypuszczając dość sporą chmurę.
- Widzisz wszystko kto jakie ziemie dostanie radziłbym poczekać do spotkania w Hanamurze i przedyskutować to z resztą. Też mogą mieć coś do powiedzenia na ten temat.
Spoglądał na miasto, które powoli powstawało z ruin. No a przynajmniej niektóre jego części, powstały dziury w murze z dwóch stron, trochę zawalonych budynków, zamrożonych, zatopionych. Oczywiście większość już załatwiona, ale ten obraz był jeszcze niemalże realny i taki zostanie do czasu zakończenia tej sytuacji. Podjęcia działań.
- Skoro to wszystko to będę wracać. Miło było porozmawiać Natsume, jak przyjdzie posłaniec wiesz gdzie mnie szukać.
Niezależnie czy lider Yukich skorzystał z zapalenia sobie czy też nie sprzęt obecnie został odebrany przez Satoshiego, który zmierzał już do wyjścia.

---

Fuyuko powróciła kolejnego dnia wieczorem natychmiast udając się do siedziby lidera gdzie znalazła swojego jedynego obecnie przełożonego. Weszła wcześniej pukając, miała przecież sprawy najwyższej rangi i wiedziała, że nie mogę one czekać. Widać było zmęczenie, nie oszczędzała się zbytnio przez całą podróż. Oddychała przyśpieszonym tempem i prawdopodobnie nawet nie spała spędzając większość w biegu, a przynajmniej tak wyglądała oraz czas pokonania trasy by na to świadczył. Była ubrana w pełny strój Sakki z zdjętą maską, przypiętą do paska u boku bioder. Mimo to uśmiechała się kiedy lekko się ukłoniła pokazując swoje wyrazy szacunku.
- Wszyscy Shirei-Kanowie zechcą się spotkać za tydzień w Hanamurze, chcą też się przygotować na to spotkanie i tak samo dać nam czas. Uważają, że parę dni nie zaszkodzi spóźnienia.

[Natsume Yuki]

Na wspomnienie o jego przywołańcach, Natsume tylko wzruszył ramionami. Z pewnością białe tygrysy z Hyogashimy nie były żadnymi półboskimi stworzeniami, ale miały one w sobie na tyle tajemniczości, by wywołać u ludzi niepewność i wiarę w ich niezwykłe pochodzenie. W sumie może to i lepiej. Ludzie potrzebują symbolu, tak jak wspomniał Satoshi.
Młodzieniec rozparł się mocno w krześle i zaczął pocierać palcami swój nos na wysokości zatok. Czasem zdarzało mu się wykonać taki tik, gdy musiał coś przemyśleć lub gdy był po jakiejś ważnej rozmowie. Spojrzał na lidera Ranmaru, który zaproponował mu kiseru z jakimś specjalnym zielem. Postarał się nie skrzywić, co mu się zresztą udało, ale podniósł dłoń w odmowie, gdy Satoshi podał mu fajkę.
-Nigdy nie paliłem, więc i teraz podziękuję. Osobiście, gdybym miał wybierać, wolę jednak skorzystać z odrobiny sake.
Z tymi słowami wstał, podszedł do jednej z komód, wyciągnął zza przeszklonej gablotki dwa ceramiczne kubki i postawił je na blacie stołu. Następnie odpiął od swojego paska bukłak z sake i napełnił jeden z nich, proponując gestem kieliszek dla Satoshiego.
Niezależnie od odpowiedzi, obaj spędzili jeszcze chwilę na rozmowie, podczas gdy Natsume popijał odrobinkę sake z naczynia. Nigdy nie pił żeby się upić - gdy z kimś rozmawiał, alkoholem raczył się po prostu dla towarzystwa. Gdy Satoshi zdecydował się ruszyć do domu, Natsume wstał i odprowadził go do drzwi gabinetu.
-Oczywiście. Gdy tylko otrzymam odpowiedź, prześlę Ci ją przez jednego z Sakki. Jeszcze raz dziękuję za rozmowę i miło spędzony czas.
* * * Gdy Fuyuko przybyła do osady, Natsume akurat ponownie zajmował się papierkową robotą w gabinecie. Zdążył się już do niej przyzwyczaić, i funkcjonowanie jako lider było już względnie proste. Przynajmniej wiedział, gdzie, co, jak i kiedy. Drzwi otworzyły się akurat w momencie, gdy podpisywał potwierdzenie przyjęcia raportu na temat handlu solą z kopalni na południu wyspy.
Poczekał, aż przywódczyni Sakki złoży raport, po czym pokiwał głową, uśmiechając się lekko.
-Wyglądasz, jakbyś wzięła sobie to "szybko" za bardzo do serca - powiedział żartobliwie. - Dziękuję. Wyślij jednego ze swoich ludzi do Satoshiego, żeby potwierdzili mu termin spotkania. Jak również to, że wyruszymy za pięć dni, te dwa dni będziemy musieli sobie zostawić na spokojną podróż i akomodację.
Następnie podszedł do Fuyuko i położył jej rękę na ramieniu.
-A jak wyślesz swojego człowieka, udaj się na spoczynek. To, że teraz dowodzisz Sakki, nie oznacza że od razu musisz się zajechać. Poza tym, do wyjazdu będę potrzebować cię w pełni sił. W końcu będziesz w mojej obstawie, nie?
Wszystko to powiedział uspokajającym tonem, po czym wrócił do biurka i ponownie siadł do papierów.
-Możesz odejść.

[Hikari]

~ Mrzonka o cesarstwie ~
Misja rangi B 19/45+
Natsume

Satoshi odmowę przyjął jedynie wzruszeniem ramion jakby to było obojętne. Zaciągnął się parę razy więcej i schował przyrząd za pas trzymający jego strój. Na propozycję kieliszka od razu wskazał ręką w geście ewidentnie oznaczającym "nie dziękuję".
- Następnym może razem, mi już wystarczy. Nie mam zamiaru przesadzać, chociaż mało kiedy mam okazję do odstresowania się takiego. Tylko kiedy dzieje się coś dobrego, a na to może nam wyjść cała twoja propozycja. No i akurat mam wolnego tyle.
Po tym gość zdecydował się wyjść i został tam odprowadzony do wyjścia. Kiwnął głową przyjmując do wiadomości wszystkie słowa do niego wypowiedziane. W całym budynku było lekko można by powiedzieć głośno, co niewyraźne rozmowy docierały do uszu obu Shirei-Kanów. Oczywiście dopiero przy otwarciu drzwi to było możliwe. Jakby pomyśleć to ich pierwsze spotkanie od kiedy są na tej samej pozycji.
- Nie ma za co i liczę na ciebie. Nie daj się zwieść z swojej drogi, polityka dopiero się przed tobą otwiera. Zresztą... Zrozumiesz na spotkaniu. Będę czekać na wieści.
I tak też odszedł nie mówiąc już nic więcej. Zostawiając Natsume samego z jego myślami.

---

Na odpowiedź odnośnie wzięcia sobie zbytnio tego do serca Fuyuko lekko oburzyła się od razu zaciskając dłonie w pięści i kładąc je sobie tak ułożone na biodrach po obu stronach ciała. Wyglądała jakby mogła też udawać, ale kto wie co tam siedzi w umyśle kobiety. Zresztą nie wydaje się to istotne, bo słysząc "dziękuję" natychmiast je opuściła i delikatnie jakby się zarumieniła. Polecenia jej wydane przyjęła kiwając delikatnie głową.
- Mógłbyś ładniej docenić jak się starałam, uznałam to za sprawę niecierpiącą zwłoki. Zresztą nawet wątpię abym mogła zasnąć gdybym nie wyrzuciła całej energii z siebie. Całkiem dużo się zmieniło w te dwa dni. Wcześniej nic, a nic nie myślałam o takiej funkcji w przyszłości.
Mówiła i patrzyła jak Natsume wstaje i podchodzi do niej, przerwała dopiero gdy był już całkiem blisko. Spojrzała w jego oczy mając swoje podkrążone. Z jej zachowania niemalże nie dało się poznać tego zmęczenia, które ją dosięgało. Nagła dłoń na jej ramieniu sprawiła, że podskoczyła niemalże.
- Spokojnie, jeszcze mam dużo czasu do wyjazdu przecież. Po prostu jestem przyzwyczajona do wykonywania poleceń najszybciej jak mogę. Spotykamy się w dniu wyjazdu z samego rana przy bramie czy tutaj?
Słysząc pozwolenie na odprężenie się wymaszerowała z pokoju z gracją oraz spokojem. To tyle na ten wieczór.

---

• Opisz poranek z dnia wyjazdu z udaniem się na miejsce. Satoshi z dwójką podopiecznych Ranmaru i Fuyuko mogą już tam być, albo jesteś pierwszy. Jak tam sobie chcesz.

[Natsume Yuki]

Po kilku spotkaniach i rozmowach, w końcu nadszedł dzień w którym planowali udać się na spotkanie w Hanamurze i spotkać się również z pozostałymi liderami. Natsume powoli podniósł się z posłania i ruszył w kierunku jeziorka koło domu, aby popływać kilka minut (i przy okazji tym samym przemyć się po nocy - ot, taka jego poranna tradycja). Gdy tylko skończył toaletę i ubrał się w swój standardowy strój z błękitnym płaszczem, młodzieniec udał się na grzbiecie Hyohiro do siedziby władzy w Fuyuhanie.
Wkroczył do gabinetu, tylko po to by zebrać wszystkie potrzebne dokumenty, notatki, zwoje... i swoją butelkę sake, rzecz jasna. Bez niej nigdy nie wyruszał w jakąkolwiek podróż. Tygrysy nawet zaczynały się podśmiechiwać, że zachowuje się jak jakiś ronin z opowieści.
Wychodząc, przed budynkiem zobaczył oczekujących go już dwóch członków Sakki. Jednym z nich była Fuyuko, a drugim, jak przypuszczał, była jego przyjaciółka z młodości, Mikoto. Cóż, sam fakt że czarnowłosa została Sakki i trafiła pod skrzydła nowowybranej przywódczyni, dawał mu wyobrażenie o umiejętnościach koleżanki.
A to, że gdy ona zostawała Akoraito, on dopiero zaczynał szkolenie na shinobi, wolał pominąć milczeniem. Kiedyś sama przyznała, że jego umiejętności nawet bez oficjalnego tytułu były wysoko ponad jej możliwości.
-Cóż... w takim razie ruszajmy. Od Satoshiego dostałem notkę, że spotkamy się w porcie.
Z dwójką przybocznych i z białym tygrysem kroczącym przy nodze, procesja Yukich wyruszyła w stronę osady portowej, aby udać się na Kantai. Co ich oczekiwało w Hanamurze?
Kto wie?

Skąd: Hyuo
Dokąd: Kantai
Czas podróży: 30 minut
Czas przybycia: 0:00 o/
Środek transportu: okręt Yukich

[Reika]

Kiedy łódź przybiła do portu na Hyuo, Reika, w postaci mnicha, zapytała jeszcze rybaka, kiedy wracają do Kaigan. Okazało się, że jeszcze tego samego dnia, ale za kilka godzin, tak więc poprosiła, aby zaczekał z wypłynięciem do jej powrotu, a dostanie kolejną okrągłą sumkę za rejs powrotny. Oczywiście się zgodził, więc kunoichi miała już zapewniony transport z powrotem na kontynent. Musi się tylko uwinąć z tym, po co tu przyszła, dlatego ruszyła w stronę osady, gdzie w jednym pustym zaułku przybrała swoją prawdziwą postać, zawiązała chustę na twarzy i zaciągnęła głęboko kaptur peleryny na głowę, chowając włosy. Było tu cholernie zimno, więc gruba peleryna, podbita futrem, nadawała się idealnie jako okrycie. Teraz czekała ją najtrudniejsza część zadania.
Siedzibę Władzy klanu Yuki znalazła bez problemu, jednak jej aparycja wzbudziła podejrzenia strażników, którzy zatrzymali ją już na samym wejściu. Kiedy jednak wyjaśniła, że przynosi ważne wieści i Lider doskonale ją zna, popatrzyli po sobie, po czym w eskorcie odprowadzili ją nie do Natsume, ale do osoby, która w tym momencie zastępowała go na tym stanowisku. Co jak co, ale Reika tego nie przewidziała. Gdzie był Natsume? Kobieta patrzyła na nią chłodnym spojrzeniem, jakby próbowała wykryć jakiś spisek. Nic dziwnego, skoro tak mocno nagrabili sobie Radzie.
- Podobno chcesz rozmawiać z Liderem Yuki. - Odezwała się równie chłodnym głosem. - Kim jesteś i jaki jest cel Twojej wizyty?
- Proszę wybaczyć, ale ze względu na sytuację polityczną między wyspami, a Radą, nie mogę zdradzić swojej tożsamości, ponieważ wniknęłyby z tego nieprzyjemności dla mnie i moich bliskich. Zapewniam jednak, że nie jestem waszym wrogiem. - Odpowiedziała konkretnie Reika i dodała zapewnienie. - Jestem przyjaciółką Natsume, co może osobiście potwierdzić i przynoszę wieści, które są przeznaczone tylko dla jego uszu. Muszę koniecznie się z nim zobaczyć.
- Shirei-kan jakiś czas temu udał się na Kantai. - Odpowiedziała kobieta. - Nie wiadomo, jak długo tam pozostanie, więc nie może potwierdzić Twoich słów.
Kantai? Jeśli udał się na wyspy, które wcześniej zaatakowały Hyuo, to zapewne po to, żeby negocjować warunki pokoju, a takie negocjacje mogą trochę potrwać. Nie miała tyle czasu, żeby czekać nie wiadomo ile na jego powrót, tym bardziej, że wzbudzała tu podejrzenia i kobieta, z którą właśnie rozmawiała, zapewne nie pozwoli jej tu zostać i zaczekać. Postanowiła zatem zrobić inaczej, chociaż to sporo opóźni efekt całego przedsięwzięcia. Nie miała jednak wyboru.
- W takim razie nie będę was dłużej niepokoić i odpłynę z Hyuo. - Zapewniła rozmówczynię. - Proszę mi tylko pozwolić zostawić wiadomość dla Natsume i dopilnować, żeby trafiła w jego ręce.
Po krótkim namyśle, kobieta skinęła głową. Podała jej kartkę papieru, pędzelek i atrament, ale nie zamierzała się odsunąć. Najwyraźniej chciała skontrolować wiadomość, zanim ta zostanie zapieczętowana, co Reice wcale nie przeszkadzało. Miała zamiar napisać ją tak, żeby tylko Natsume wiedział, o co chodzi i od kogo jest list.

Drogi Natsume,

Przybyłam na Hyuo, ale nie zastałam Cię na wyspie, dlatego piszę ten krótki list. Przede wszystkim, chciałam Ci pogratulować nominacji na Shirei-kana. Jestem pewna, że będziesz dobrym przywódcą. Pamiętasz, że zdeklarowałeś się towarzyszyć mi podczas wyprawy? Mam nadzieję, że tak. Gdy wrócisz z Kantai, spróbuj nawiązać ze mną kontakt. Mam dla Ciebie ważne informacje, które mogę powierzyć tylko Tobie. Czekam na odzew.

Twoja Przyjaciółka

Kunoichi jeszcze raz przeczytała list i uznała, że jest całkiem dobry. Tylko ona i ojciec wiedzieli, że Natsume miał jej towarzyszyć podczas wyprawy, która swoją drogą, była już nieaktualna, ale ta wzmianka idealnie posłuży do tego, żeby Natsume zorientował się, od kogo jest ten list. Nie bez powodu napisała też, żeby spróbował nawiązać kontakt. Słowo ''spróbować'' miało dać mu sygnał, że łączność powinna być tajna, z dala od węszących nosów Rady. No i ważne wieści powinny mu zasugerować, że jest to coś wartego uwagi, bo inaczej nie zawracałaby mu dupy.
Pozwoliła swojej rozmówczyni sprawdzić list, która kiwnęła głową i zapieczętowała go, po czym zapewniła, że odda go Liderowi do rąk własnych. Oby, bo od tego zależało powodzenie Misji Reiki. Pozostało jej więc tylko podziękować za pomoc i wyrozumiałość, po czym opuścić Siedzibę Władzy i wrócić do portu, oczywiście pod czujnym okiem strażników, którzy mieli rozkaz odprowadzić ją do samej przystani.

[zt]

[Shijima]

Mówili, że przezorny zawsze ubezpieczony. Podejrzewam, że tak właśnie jest. Większość uznałaby to za paranoję, za kompletnie zbędne doszukiwanie się czegoś, czego nie ma, w kompletnie prostej sprawie. Stety czy niestety Shijima zawsze wiele myślał. Zazwyczaj ZBYT wiele. Przerabiał wszystkie scenariusze, które tylko mógł wysnuć w kątach swojego umysłu - i większość z nich nie miała pozytywnych, ciepłych barw, bo i jak pozytywnie podejść do tak dziwnego miejsca i tak dziwnego kapitana? Gdyby spojrzeć na tego mężczyznę z trochę innej perspektywy to może faktycznie był to stres. Ginęli mu ludzie - i ginęli też ludzie niewinni. Znowu! Hayato się brunetowi po prostu nie podobał. Czy chciał się podobać czy nie i czy istniały w ogóle podstawy do tego "nie podobania się" - miało się dopiero okazać. Przynajmniej coraz bardziej spuszczał z tonu i wdrażał się w bardziej odpowiednią do sytuacji postawę, bo tamta była niedopuszczalna - dosłownie. Podchodzić ze śmiechem, takim rozluźnieniem, do śmierci? Tematu morderców? Niby czemu nie. Lepiej się śmiać niż płakać, z dwojga złego pewnie przyjemniej w tą pierwszą stronę. Równie dobrze Shijima mógł być oskarżany, że w imię "większej sprawiedliwości" nie był gotów pozwolić sobie na pieczęć, żeby ratować innych. Oh well.
- Podejmuję. Będziemy w kontakcie. - Mniejszym czy większym. Inwigilacja takich grup nie brzmiała łatwo, zwłaszcza, kiedy poprzednicy skończyli marnie. Grupa musiała się już spodziewać kolejnych szczurów, jak to Hayato określił, jeśli z marnym skutkiem straż im słała kolejne wtyki. Pewnie dlatego tutaj również spodziewano się w końcu szpiega od wrogiej organizacji. Ranmaru obrócił się i opuścił statek, zakładając kaptur na głowę przed wyjściem. Prawdopodobieństwo, że statek był obserwowany, było ogromne. Trzeba zakładać, że wróg właściwie mógł już zdawać sobie sprawę z tego, że był tutaj, rozmawiał ze strażnikami... Problematyczne. Tym nie mniej należało to ugryźć od normalnej strony. Nie zamierzał się rzucać od razu do jednej z karczm i wpadać na oślep w cug zdarzeń. Owszem, niech Los pcha do przodu - ale tą rzeka, którą Shijima sam wybierze, by unosić się na jej nurcie.
- Shijima Ranmaru, Akoraito. - Przedstawił się krótko i na temat. Nie podejrzewał, że kobieta może go jeszcze tutaj pamiętać, o ile wciąż pracowała ta sama. - W porcie przycumował spory statek. Osoba tam rezydująca przedstawia się imieniem Hayato i podaje za kapitana straży. Mogłaby Pani dla mnie to sprawdzić? - Chociaż jeden sensowny powód, dla którego straż rezyduje sobie na pustym statku.

[Akashi]

Misja Dla Shijiamy
Ranga C 9/30

Rozmowa z kapitanem pustej łajby i straży, przybrała nieco innych kolorów, może to co palił zaczynało powoli działać i jego umysł wracał do normalności po odlocie. Wiesz, ponoć są takie specyfiki, zieloni nowicjusze i bagienne ziele, spróbuj kiedyś. Na prawdę warto, trzeźwo spojrzysz na świat, a jak poprosisz może się z Tobą podzieli i sam zaczniesz kopcić i przylegniesz do podłoża niczym wąż. Jednak, bądź co bądź, kapitanek nabrał ogłady i powagi co do tej sytuacji i wszystko wyjaśnił to co musiał, chociaż nie chciał zbytnio o tym gadać, znalezienie człowieka w kawałach to raczej niezbyt przyjemny widok, któremu nie życzę nikomu poza świętami, w święta oczywiście, że tak, czy możne być coś wspanialszego niż czyjeś flaki rozwieszone nad oknem? Twoja zgoda wywołała uśmiech na twarzy człowieka, który śmiał się ze śmierci. - Rozumiem i zanim odejdziesz. Nie znaleźliśmy jeszcze trójki naszych. Prawdopodobnie jeszcze żyją, jeżeli ich znajdziesz żywych, spróbuj ocalić ich życie, albo spraw by nie cierpieli zbyt długo. - powiedział, pociągając solidnego bucha z fajki i udać się do siedziby władzy by dowiedzieć się czegoś więcej o tym dziwnym człowieku. Cwana z ciebie bestia, nie ma co. Tak łatwo nikomu nie zaufasz, prawda?
Parę minut później, mogłeś znaleźć się już w znajomym Tobie miejscu. Siedzibie władzy, a i spotkałeś tam starą znajomą z recepcji, która zachowywała się tak jak zwykle. - Znowu ty? Witaj. - powiedziała, podnosząc lekko wzrok nad poziom biurka i zajęła się dalej swą pracą. - Więc czego Ci potrzeba? - dodała po chwili, pisząc coś niezbyt wyraźnie, ale to nie miało dla Ciebie raczej większego znaczenia. - Powiadasz Hayato... - powiedziała kobieta, podnosząc się od biurka by skierować się w stronę szuflad z aktami, które znajdowały się na tylnej ścianie. Chwilę jej to wszystko zajęło nim coś znalazła, ale coś tam miała, jakąś teczkę, w dziwnym czerwonym kolorze. Widoczniej przyglądała się jej z lekkim zdziwieniem, po czym schowała ją z powrotem do szuflady. - Niestety nie mogę udzielić Ci żadnych informacji na jego temat. Twa ranga jest zbyt niska by ujawniać Ci tak ważne informacje. Jednak mogę Ci zagwarantować, niezły z niego dziwak, ale przede wszystkim szczery, tak jak mówi, tak zawsze robi. - odparła, a następnie wróciła do swojego biurka, ale tym razem nie zajęła się swoją praca, a patrzyła na Ciebie o dziwo. - Jeszcze coś? Czy mogę zająć się na nowo pracą, a ty mi nieco przeszkadzasz. - powiedziała, czekając na twoją odpowiedź, a jak była już pewna, że to już koniec. Napiła się nieco wody i wróciła do swojej papierkowej pracy. Jak zawsze bardzo miął i czarująca z niej osoba, prawda?