Port

[Kazetani]

Czyżby wejście chłopaka zestresowało zielarkę? Powinna się ucieszyć z potencjalnego klienta. Kobieta nie wydawała się w żaden sposób podejrzana, jednak sposób, w jaki lustrowała Kazetaniego, już bardziej. Takie "badanie wzrokiem" potencjalnego nabywcy potrafi wywołać w nim dyskomfort, jakby sprzedawczyni coś podejrzewała. Notatnik - dlaczego go tak przyciskała do piersi? Może po prostu taki nawyk, pewnie spisywała w nim swój asortyment, a blondyn na siłę doszukiwał się w tym ukrytego znaczenia, może jakiejś pułapki. Samo miejsce również nie wzbudzało podejrzeń - ot, samotna kobieta mieszka w domu, który pozwala jej na wydzielenie przestrzeni, by rozwinąć swój biznes. Uwagę Kazetaniego zwróciły od razu rośliny, o których na tych terenach można tylko pomarzyć, od razu pojawiało się w jego głowie pytanie - skąd?
Kobieta się przywitała, wyraźnie niezbyt zadowolona z wizyty, jednak nie przyznała się do tego. "Ciebie jeszcze nigdzie nie wysłałam" - te słowa odbiły się echem w głowie chłopaka. W tej sprawie co wszyscy? Wysłała? Elementy układanki powoli układały się w całość. Młodzi shinobi zbierali dla niej rośliny, co jej wychodziło na tyle opłacalnie, by ich zatrudniać? Kazetani stwierdził, że żeby odkryć prawdę, musi udawać "wszystkich", którzy tu przychodzą najwyraźniej w jednej sprawie.
- Tak, dokładnie. Więc, co masz dla mnie? - wypowiedział spokojnie, mierzwiąc włosy. Lustrował teraz kobietę tak, jak ona wcześniej jego samego.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 5/15

---

- Rok 388 - Jesień -
- Kazetani -
- Hyuo -
- Raporty -

---

" Śnieżna wyspa " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=_d3Cwojpvpg[/youtube] Zestresowało to zbyt dużo powiedziane - zaskoczyło co najmniej. Nie można się było jej jednak dziwić, wpadłeś tutaj z wielkim entuzjazmem i ogłosiłeś wszystkim wszem i wobec swoje przybycie - głośno. Rośliny które znajdywały się po tej stronie budynku na pewno nie pochodziły z wyspy na której obecnie się znajdowaliście - jeśli miałbyś strzelać to zapewne pierwszym co by narzuciły ci usta do powiedzenia, byłoby Kaigan. Bowiem to tereny tamtej prowincji były w dużej mierze lasem, a i port również się tam znajdował z którego statki kursowały nawet i tutaj.

– Zaraz zaraz... — Stąpała powoli, skierowała się w stronę swojego biurka/lady. – Najpierw powiedz mi jak się nazywasz – Wtedy sięgnęła do szuflady i wyciągnęła listę, jakby ją studiując i czekając na to co jej powiesz. Również podzieliła się swoim imieniem gdy skończyłeś mówić. – Tak się składa, że coś innego niż dla wszystkich. — pokręciła lekko głową gdy dostrzegła jak się wpatrujesz. – Uszczypliwy co? Wydziera się, a potem insynuuje, że coś mu zrobię. — Wróciła spojrzeniem do obserwacji, ponownie. Ręka rękę myję jak to mówią i nie pozostawała ci dłużna, nie bez powodu zresztą, patrzyłeś się podejrzliwie jak niektórzy z wioski, może nawet licząc, że zrobi coś co usprawiedliwi twoje zachowanie. – Potrzebuje kogoś kto przyniesie mi trzy raporty od trzech innych chłopaków których posłałam — Odłożyła listę na bok, sięgnęła pióro i zamoczyła je w kałamarzu, coś zaczęła do listy dopisywać. – Płacę standardowo, będziesz zadowolony. Posłałam ich do Gaju Ostara, mieli mi dostarczyć zapiski odnośnie tamtejszej roślinności. Jeśli załatwisz to szybko to będzie więcej pracy. Zainteresowany? — Pieniądze, wszędzie w powietrzu wisiała oferta dobrego zarobku, za nazwijmy to szczerze. Stosunkowo proste prace, choć jak już się okazywało wcale nie tak proste jak mogłoby się wydawać. Sama nazwa Gaju sugerowała ci, że jest to praca jedynie dla tutejszych, właśnie dlatego ich wynajmuje bo osoby z poza tej wyspy nie radzą sobie, może nie tyle w mroźnych warunkach co z nawigacją pośród śniegu. Kto wie dlaczego tak jest, możliwe, że sama wyspa od zawsze kryła coś przed osobnikami z poza tej wysepki.

A gdzie znajdował się omawiany gaj? Całkiem blisko wioski i wiedziałeś o tym doskonale. Tobie znalezienie go nie powinno zająć długo, zwłaszcza zwracając uwagę na twój niezwyczajny wzrok.

Kazumi

  Ukryty tekst

[Kazetani]

Transport roślin za pomocą statków to ciekawy pomysł, jednak większość statków w porcie, jakie Kazetani widział, były to kutry rybackie, bądź łodzie wojenne - rybacy wypływali na wody i wracali, a wojsko raczej nie zbierało ziół dla kobiety, mieli lepsze rzeczy do roboty. Nawet jeśli najmowała łódź i załogę, musiałyby być to wysokie koszty. Jednak ta teoria była błędna. Z tego, co mówiła kobieta wynikało, że po prostu opłacała tutejszych shinobi za zbieranie jej towaru.
- Kazetani Muramoto - chłopak przedstawił się, po pytaniu kobiety. Najwyraźniej właśnie dołączył do jej załogi, zaczął się odgrywać scenariusz, którego totalnie się nie spodziewał. Na komentarz o swojej uszczypliwości, uśmiechnął się - co było jedynie widać po przymrużonych oczach - i zaczął przeczesywać sobie włosy ręką. Gaj Ostara brzmiał znajomo, po krótkiej chwili Kazetani przypomniał sobie, gdzie powinien się udać. Miał proste zadanie, więc nie widział powodów, by nie pomóc botaniczce.
- Nie powinienem mieć z tym problemów - powiedział, po chwili uświadomił sobie, że mogło to zabrzmieć nieskromnie, jednak nie wycofał swoich słów. Dla niego lepiej, jeśli ktoś go weźmie za silniejszego, niż w rzeczywistości jest.
Po usłyszeniu instrukcji od kobiety, Muramoto wyruszył z jej domu, w celu pozyskania raportów od swoich nowych "kolegów po fachu". Wychował się w tutejszych okolic, toteż zlokalizowanie gaju nie było dla niego kłopotliwe. Większym kłopotem mogłoby się okazać odnalezienie współpracowników, jeśli w ogóle ich znajdzie. Jeśli to będzie sprawiało problem, zawsze w gotowości miał swoje oczy.

[Yamanaka Inoshi]

- Gaj Ostara -

[Kazetani]

Droga powrotna była prosta. Cofnąć się przez oczyszczony korytarz wśród drzew, przejść na drugą stronę jeziora, a stamtąd prosto do wioski, ścieżką uczęszczaną przez innych mieszkańców wyspy. Po kilku minutach chłopak był już w osadzie. Dosłownie po chwili Kazetani ponownie zjawił się w miejscu zamieszkania zielarki, tym razem wpadł tam z mniejszym impetem, by nie przestraszyć jej po raz drugi. Po drodze myślał, co powinien zrobić z chłopakami, których zostawił w gaju, jednak uświadomił sobie, że to nie dość, że nie jego problem, to nie jego zadanie. Mu zostało polecone dostarczenie zwojów z raportami, które dzierżył w dłoni, kobiecie u której zawitał.
- Witam ponownie, mam to o co prosiłaś - powiedział, gdy wszedł do budynku. Wyciągnął rękę ze zwojami w stronę kobiety. Blondyn wcześniej postanowił, że Kazumi powinna wiedzieć o swoich pracownikach, więc od razu zaczął mówić - Nie wiem co za rośliny tam znaleźli, ale powinnaś chyba do nich iść. Mówili coś o głupim zakładzie, ale siedzą przy ognisku otumanieni, nie ma z nimi praktycznie żadnego kontaktu. Obstawiam, że coś zeżarli. - rzekł - Chyba pora na zapłatę? - dodał po chwili, mierzwiąc włosy i mrużąc oczy w uśmiechu.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 15/15

---

- Rok 388 - Jesień -
- Kazetani -
- Hyuo -
- Raporty -

---

" Śnieżna wyspa " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=_d3Cwojpvpg[/youtube] Może i rzeczywiście warto było pomóc im wrócić, lecz po głębszym zastanowieniu miałeś rację - nie za to ci płacono. Twoim zadaniem było jedynie odebrać raporty jeśli zostały już sporządzone, a składało się na to, że były i miałeś je już ze sobą. Wyminąłeś więc strażnika i skierowałeś kroki przez główną ulicę. Gdy tak spoglądałeś w niebo to zdałeś sobie sprawę, że wcale nie minęło aż tak dużo czasu odkąd wyruszyłeś. Może około godziny, może półtorej. Słońce wciąż znajdywało się w podobnej pozycji co przed opuszczeniem osady. Sama wioska natomiast obfitowała w osoby które przechadzały się po ulicach - ty nie musiałeś się nimi przejmować. Bezpośrednio zboczyłeś z głównej drogi do jednej z mniejszych alejek i powędrowałeś do jednej z mniejszych ulic przez spokojniejsze części osady - dokładnie tej w której znajdowało się domostwo i sklep botaniczki. Tym razem jak zaszedłeś w okolicę nie zobaczyłeś nikogo kto by przekraczał próg jej drzwi. Sąsiadka akurat była w ogródku, ale prócz niej było tutaj pusto, nikt się nie kręcił, ani cię nie zaczepił. Mogłeś wkroczyć do środka.

Znalazłeś się w środku. Na miejscu zobaczyłeś Kazumi rozmawiającą z jednym z tutejszych. Wyglądało na to, że kończyli rozmowę - o czymkolwiek rozmawiali. Przyjrzała ci się, znowu, tym razem łagodniej niż przedtem. Przysiągłbyś ze z delikatną dozą niedowierzania. Po chwili byliście sami, a Kazumi wyciągnęła rękę po zwoje – Szybki jesteś Kazetani-san Nie spodziewałam się ciebie jeszcze przynajmniej przez parę godzin — Chwyciła zwoje z czego od razu rozwinęła jeden przyglądając się sporządzonym zapiskom. – Ah, nie martw się. Dojdą do siebie i wrócą. Nie posłałabym ich gdyby coś mogło się stać. — Skupiła się na wczytaniu w raport, mówiła ciszej, choć na jej twarzy zaczęło rysować się delikatne zakłopotanie, może niepewność – Tak, zaraz ci dam co twoje. Te raporty są dość ważne. Potrzebowałam ich na dzisiaj — Skierowała się do niewielkiej skrzyneczki na biurku z której wyciągnęła odliczoną już sumę. Podała ją Kazetaniemiu. Niezbyt kryła się z tą skrzyneczką, lecz wyglądało na to, że miała już dokładnie odliczone pieniądze dla każdego z wynajętych ludzi. – Jakbyś jeszcze chciał szybko zarobić to przyjdź. Kazetani. Jesteś szybki, to dobry znak — Przysiadła na krześle obok biurka i rozłożyła wszystkie trzy zwoje...

Fin

Kazumi
Shinobi

[Inoue Eizo]

Misja D
1/15
Kazetani
"Klanowe wsparcie"

---

Odebrałeś zapłatę od zielarki, a ona sama zaczęła się zajmować swoimi sprawami. Ty nie miałeś nic więcej do roboty, więc przez chwilę krzątałeś się po jej sklepie. Nie było chyba tam rzeczy, na które mógłbyś wydać świeżo-zarobione Ryo. Ręka w kieszeni i patrzysz na jakieś dziwne przedmioty. Co ty tam w ogóle robisz. Już zbierałeś się żeby wyjść lecz w tej właśnie sekundzie, w tym momencie.

Ktoś wbiegł do sklepiku, cały zziajany. Był w średnim wieku, widać już było zakola na jego czole i trochę zmarszczek tu i ówdzie. Brunet i do tego dość napakowany. Trzeba było dużo powietrza, żeby ruszyć te mięśnie, dlatego pewnie brakowało mu go gdy już dotarł na miejsce. Nie można mu było odmówić, na pewno poświęcił czas na doskonalenie swoich mięśni, lecz chyba zapomniał o kondycji.

- Kazetani...powiedz mi, że... nazywasz się Kazetani.- powiedział próbujący łapać oddech mężczyzna.

- Potrzebuje Twojej pomocy. Nie ma nikogo z naszego klanu, kto były w okolicy. Każdy na misji albo w pracy, więc wziąłem spis klanowy i szukałem Ciebie. Całe szczęście nie byłeś daleko bo wyplułbym płuca. Proszę zgódź się, zapłacę. Nie dam rady sam tego zrobić.
Był bardzo przejęty i wyraźnie mu się spieszyło. Czy chciałeś się podejmować nowego zadania tak szybko po odbyciu ostatniego? Jednakże jakim byłbyś członkiem klanu, by nie pomóc pobratymcowi. Szczególnie, że zaoferował Ci zapłatę...

[Kazetani]

W sklepie zielarki nie było nic, co by zainteresowało chłopaka. Nie interesowało go zastosowanie roślin, nigdy też nie miał do nich ręki. Przyglądał się jednak każdemu zielsku z osobna, oglądając ich różnorodność, Kazumi naprawdę musiała się wykosztować, by opłacić ludzi do zbiórki tego wszystkiego. Najwyraźniej jej biznes dobrze prosperował. Kazetaniemu zostało tylko życzyć dobrze kobiecie, już miał się wynosić, gdy do budynku wbiegł starszy mężczyzna. Blondyn aż odskoczył, nie spodziewał się tak dynamicznego wejścia w tak spokojnym momencie. Czy ten mężczyzna to był jeden z pracowników Kazumi? To by było dziwne, patrząc na zachowanie trzech chłopaków z gaju, którzy wyraźnie się nie śpieszyli.
Chłopak się wzdrygnął, gdy usłyszał swoje imię, mężczyzna za chwile je powtórzył.
- Tak, Kazetani to ja -odpowiedział, przekręcając głowę i mrużąc oczy. Coś ewidentnie tu nie grało. Prośba o pomoc? Jak ten mężczyzna się tu znalazł? Jakiej pomocy potrzebował? Czemu akurat ktoś z klanu był do tego potrzebny? Wiele niewiadomych, ale Kazetani nie mógł odmówić, to zdecydowanie było coś ważnego. Poza tym mężczyzna zaoferował zapłatę, a Kazetani przecież udał się w te okolice w celach zarobkowych.
- Dobrze, pomogę Ci, tylko wytłumacz o co chodzi? - odpowiedział w końcu na prośby, przeciągając się.

[Inoue Eizo]

Misja D
3/15
Kazetani
"Klanowe wsparcie"

---

Mężczyzna powoli uspokajał swój oddech. Po kilku minutach już nie dało się słychać jego dyszenia. Wrócił do spokojnego oddechu nosowego, a wiadomość o tym, że znalazł kogo szukał i dodatkowo, że mu pomożesz na prawdę wprowadziła go w dobry humor. Z twarzy nie schodził mu banan i wreszcie odezwał się kiedy jego oddech wrócił do normalności.
- Ahh, młody duch i to taki pomocny. Na prawdę cieszę się, że jesteś w naszym klanie. Dzięki takim ludziom jak Ty staniemy się wielcy.- powiedział dumnie. Widać był wielkim patriotom i agitatorem swojego ludu. Chciał jak najlepiej dla swojej rodziny, ale gdyby się tak zastanowić, to kto nie chce, szczególnie w tych czasach.

- Dobra, ruszajmy, opowiem Ci po drodze. Nazywam się Mishimura, miło mi...- dodał otwierając drzwi byście mogli ruszyć do celu. Gdy już byliście na dworze dało się słychać różne ptactwo morskie, które co chwile dawało o sobie znać. Zapach również był portowy, czyli wszechobecna ryba. Skierowaliście się ku wyjściu z portu, a gdy byliście przy samej bramie mięśniak zaczął wyjaśniać całą sytuację.

- Słuchaj, sytuacja jest wyjątkowo prosta. Dzisiaj zrzucono mi na głowę sporo zadań, a mój brat złamał nogę i nie jest w stanie mi pomóc. Wszystko jest do załatwienia w naszej dzielnicy. Rozniesiesz parę paczek, jak ja będę wrzucał drewno do składu. Potem odbierzemy dostawę jedzenia i leków dla kilku starszych mieszkańców. I jeszcze kilka mniejszych rzeczy, ale to się dogada na miejscu. Powiedz mi coś o sobie jak już tak idziemy razem.- Skończył swoje przemówienie, które było potrzebne. W końcu chciałeś wiedzieć, za co dostaniesz zapłatę. Szliście w średnim tempie, bo wielki człowiek chyba nie chciał dostać kolejnego zawału. Pogoda dopisywała, chociaż zbyt gorąco nie było. Można było powiedzieć, że była znośna, by pracować na dworze, z czym przyjdzie Ci się za chwilę zmierzyć.

Kolejny post napisz tutaj: Z/t

[Fuyue]

Minęło parę dni odkąd do domu młodej kunoichi wtargnął kotek, trochę odmieniający jej życie. Przede wszystkim, nie siedziała już samotnie w domu przez co pogrążała się w negatywnych myślach. O ile dalej nie była szczęśliwa przez śmierć dziecka, tak myśl ta nie była już rzeczą która tak bardzo na niej ciążyła. Fuyue była w stanie jakoś normalnie funkcjonować i trenować, co było znacznym postępem od poprzedniej depresji. Przygarnięcie kota miało jednak swoje wady.
Głównie to, że opieka nim zajmowała jej trochę czasu - najbardziej sprzątanie po tym jak narozrabia. Drugim problemem był fakt, że musiała tolerować obecność prawowitych właścicielek kota w jej domu. Nie lubiła sióstr. O ile starszą dało się tolerować - mimo tego że lubiła non stop się z Fuyue kłócić -, tak młodsza była nie do zniesienia. Była zbyt dziecinna dla tak dojrzałej kunoichi jak Ranmaru. Przynajmniej takie uzasadnienie sobie mówiła Yue kiedy każde zachowanie małej dziewczynki ją irytowało. Sama jednak wyszła z taką propozycją, więc musiała tolerować ich często obecność w jej domostwie.
Ostatecznie stwierdziła że musi trochę ochłonąć od tego całego towarzystwa i pobyć kompletnie sama. Tak dla własnego zdrowia psychicznego. Udała się więc do portu, gdzie o ile ruchy był duży, tak mogła podziwiać jak piękna, czysta woda sięga aż za horyzont. Było to na swój sposób kojące dla kunoichi która była z naturą dość zżyta. Przysiadła sobie na ziemi trochę dalej od ludzi, częściowo żeby ich szmer nie był tak głośny, ale także żeby im nie przeszkadzać w pracy. W końcu wiele osób tutaj się kręcących albo zajmowało się handlem różnego rodzaju dóbr, albo wypływało na połowy. Nucąc sobie pod nosem melodyjkę jaką jej mama w młodości pokazała, bawiła się swoim naszyjniczkiem. Tak. Tego potrzebowała.

[Tatsuo]

Polowanie nie z tego świata [ D ]
1 / 15
Fuyue Ranmaru Wraz z nadejściem wiosny, choć mrozy w cesarstwie nie odpuszczały, stało się wyraźnie lżej. W co bardziej na zachód wysuniętych prowincjach dało się już dostrzec pierwsze pąki kwiatów wyrastających leniwie z ziemi, a także statki wpływające do portów głównych wysp. To do tej drugiej lokacji udała się młoda kunoichi z klanu Ranmaru, poszukując tam chwili wytchnienia. Co najmniej dziwny wybór, ale może ludzie z tych terenów preferują miejskie zabudowania, niżeli niebezpieczną przyrodę, gdzie chociaż da się popodziwiać powracającą do życia naturę, to równie łatwo stracić tam swoje życie, jeżeli wejdzie się w zbyt oddalone miejsca zajęte przez niedźwiedzice ze swoimi młodymi. Z myślenia o swojej przeszłości, do której niestety nie da się już wrócić, wyrwał ją narastający hałas. Harmider i szum były nieodłączną częścią portu, ale dźwięk ten zbliżał się do Fuyue z niemalże zawrotną prędkością.

Już po chwili mogła z łatwością zrozumieć, że jest to nic innego jak pies, który w końcu wybiegł zza jej pleców i wesoło, choć z agresywnie wyglądającą miną z wystawionymi zębiskami i mocno osadzonymi na bruku łapami, szczekał na twarz dziewczyny. Czy próbował on ją przestraszyć? A może jakaś część sierści kota przedostała się pod szarą koszulkę i przyciągnęła tego zwierza. Pies raczej nie wyróżniał się niczym szczególnym wśród tych, które dało się zauważyć dookoła. Ciemne włosie, średnia wysokość i mały ogonek. Z charakterystycznych cech można byłoby wymienić jedynie biały pyszczek i wręcz naderwane prawe ucho. Typowy psiak po przejściach, przybłęda portowa.

Gdy prawie los chciał ponownie złączyć Fuyue ze zwierzakami, mogła ona usłyszeć zza swoich pleców, z tej samej strony, z której przybył pies, dwa głosy.
– Myślisz, że Funyo znalazł już ją?
– Nawet się nie wygłupiaj. Już widzę jak ta istota siedzi i patrzy sobie na portowych ludzi. Raczej miałby ciekawsze rzeczy do zrobienia.
– No. Ciekawe jakie. Ja tam bym posiedziała i popatrzyła i pewnie zjadła jednego czy drugiego brzydkiego marynarza. – Cichnąc na chwilę, gdy w końcu znaleźli się w bliskim otoczeniu dziewczyny, obeszła ją szybciutko na palcach i przylgnęła do psa, tuląc go do klatki piersiowej i próbując uspokoić. – No, już, już. Ciiii. To tylko miła dziewczynka, która chętnie by cię pogłaskała, jeżeli nie chciałbyś jej zamordować kilka sekund temu. – Coś w tym jest. Dziewczyna, ubrana w swój czerwony płaszcz, zdjęła szybko kaptur z głowy, odsłaniając burzę blond loków i uśmiechnęła się ciepło w kierunku Fuyue.
– Mamy nadzieję, że nie sprawił ci żadnych problemów – dopowiedział wyłaniający się z drugiego boku chłopak. Z twarzy, jak i głosu, wydawał się nieco młodszy od dziewczyny. Podobnie jak i ona, jego ciało okrywał płaszcz, jednak o bardziej stonowanym, ziemistym kolorze. Trochę nie pasowali do całego tego krajobrazu pracujących w pocie czoła marynarzy i innych robotników. – Ponoć to wspaniały pies, który widzi nieziemską energię. – Zerknął w kierunku dziewczyny, która tylko przytaknęła głową. Sam chyba w to za bardzo nie wierzył. – Masz jakąś nieziemską energię w sobie lub w swoim domu?

[Fuyue]

Młoda kunoichi cieszyła się stosunkowym spokojem jaki wywoływały trochę cieplejsze dni wiosny. Niektóre osoby kwestionowałyby jak można szukać odetchnienia w porcie, ale Fuyue nie była najbardziej normalną dziewczynką na tym świecie. Lubiła przeważnie inne rzeczy niż reszta, więc czemu by się miała ograniczać to podziwiania kwiatków? Same zwierzęta były trochę ciekawsze, jednak nie był to dzień kiedy wykradała się z wioski aby podziwiać lisy jakie lubił latać po okolicach mniej zamieszkanych przez ludzi. Oglądała więc jak to statki przypływały i odpływały, aż w pewnym momencie hałas do którego to przywykła zaczął narastać. Nie dlatego że ktoś zaczął głośniej mówić lub coś głośniejszego zaczęło się dziać w oddali. Bardziej to przypominało dziewczynce jakby hałas... zbliżał się do niej. Huh?
Pies. Patrząc z neutralną miną na nowego przybysza który to na nią szczekał zastanawiała się tylko co mu zrobiła. Jak chciał się pobawić to pewnie. Słyszała że psy psocą mniej niż koty i generalnie są bardziej przyjazne do ludzi. Tak jak potrzebowała odpoczynku od tamtego zwierzaka w swoim domu, tak nic nie miała przeciwko zwierzakowi przed nią. W końcu to nowe doświadczenie. Ten jednak nie wyglądała na najbardziej chętnego do zabawy, przynajmniej jego agresywnie wystawione zębiska to mówiły. Nie wyciągała więc w jego stronę ręki, woląc nie być ugryziona. Jeszcze wdałoby się jej jakieś zakażenie lub coś w tym rodzaju. Dziewczynka tylko patrzyła na niego niepewnie, martwiąc się że jak odwróci wzrok to ten nagle zdecyduje się na nią skoczyć. Nie była bardzo przestraszona, bo mimo tego mało przyjaznego wyglądu, raczej nie był groźny dla ludzi. Nie latałby w takiej sytuacji w tym miejscu, prawda?
Yue zaczęła się nawet śmiać w swoich myślach na możliwość, że znowu będzie musiała się jakimś zwierzakiem opiekować. Gorzej że ten wydawał się jeszcze mniej chętny do współpracy. Słyszała jednak dość wyraźne głosy innych osób i pierwsze słowa jakie usłyszała wyjaśnił jej trochę sytuację. Ten pies miał właścicieli. I prawdopodobnie nazywał się Funyo. Pasowałoby to do sytuacji w każdym razie. Czekała więc dość cierpliwie aż właściwie podejdą do niej bliżej, żeby to mogła... co właściwie zrobić? Wrócić do spokojnego oglądania statków, chyba. Nie specjalnie rozumiała kontekstu rozmowy nieznajomych, więc nie mogła nawet zacząć myśleć o co im chodzi. Ranmaru patrzyła tylko jak dość młoda dziewczyna pojawiła się przed nią i zaczęła uspokajać psa. Uśmiechnęła się lekko - i ciut fałszywie jak to miała w naturze - na jej słowa o tym jak pies chciał ją zamordować. Ahh. Tak. Prawie mu się udało. Następnie pałeczkę w rozmowie przejął chłopak, chyba trochę młodszy ale nie mogła być pewna.
-Nie, żadnych problemów nie sprawił. - odpowiedziała nie mówiąc o fakcie że trochę jednak przestraszył. Ale tylko ciut. Starała się także ignorować ten fakt. Yue przekręciła lekko głowę, słysząc ponownie o tej nieziemskiej energii. Najbardziej kojarzyło jej się to z chakrą, ale była ona bardzo ziemska z tego co wiedziała czarnowłosa dziewczynka. Na jego pytanie, podrapała się lekko po policzku. - Ahh... czy przez nieziemską energię, macie może na myśli chakrę?
Nie była do końca pewna czy w ten sposób się z nimi dogada. No w pewnym sensie faktycznie niebieskawa energia mogła być trochę nieziemska, ale chyba byłą to lekka przesada? Po chwili wpadła na pewien pomysł i siedząc ułożyła jedną swoją nogę tak, by podeszwa była skierowana do nieznajomych. Planowała użyć Suimen Hoko no Waza, które mimo że służyło do chodzenia po wodzie, to kumulowało chakrę w stopie. Może jak zainwestuje trochę więcej chakry w technikę, to będzie ona wyraźnie widoczna dla nieznajomych? Nie była pewna czy to zadziała, ale mogła spróbować. Nic jej nie szkodziło.

[Tatsuo]

Polowanie nie z tego świata [ D ]
3 / 15
Fuyue Ranmaru – No pewnie, że żadnych problemów nie sprawił. Prawda, Funyo? – Pochwaliła niewielkiego psiaka, a następnie wyjęła z tylnej kieszeni swoich czarnych, materiałowych spodni cienką chustkę o kolorze zbliżonym do jej płaszcza i obwiązała ją wokół szyi zwierzęcia. Funyo już się uspokoił i nie warczał aż tak chętnie na Yue, którą kompletnie stracił zainteresowanie.
– Mamy na myśli chakrę? – Wypowiedziała dość głośno, licząc na to, że wreszcie odnaleźli to, czego tak poszukiwali od rana. Jej uwaga błyskawicznie skupiła się na nogach dziewczyny. Choć wielkiej zmiany i wspaniałej aury pozaziemskiej energii nie było, to kawałki skał i ziemi zaczęły powoli się stabilizować pod sklepieniem stopy. – Uuu fajne.
– Nie, Minami. Nie mamy na myśli chakry. To przecież posiada praktycznie każdy w tej okolicy. Z wyjątkiem nas oczywiście, jak to na nasz marny los przystało.
– Aaa... no tak, tak. Powoli już zapominam, jak myśleć przez to wszystko. Hej, Funyo, czekaj! – Pies, pozostawiony chwilę bez opieki, przez wyraźne zaciekawienie swojej właścicielki stopami Yue, zauważył kolejny bardzo ciekawy obiekt. Czy to również była osoba obdarzona umiejętnością używania chakry? Ciężko było to stwierdzić, bo zwierzę pognało między tłum ludzi, znikając między ich nogami. Nie tracąc wiele czasu, Minami zerwała się na równe nogi i cichutko przeprosiwszy, pognała za swoim nieludzkim kompanem. Chłopak jednak nie zamierzał się ruszać. Patrzył spokojnie na to, gdzie pobiegła jego towarzyszka i cicho westchnął pod nosem.

– Czasami chodzenie z nią na polowania jest niezwykle uciążliwym zadaniem. W ogóle nazywam się Hiroshi, bardzo mi miło. – Skłonił się delikatnie, upewniając się, że płaszczem nie uderzy swojej rozmówczyni. Dopiero teraz, kiedy bardziej się otworzył na Yue, zrozumiał, że przecież ona może im o wiele bardziej pomóc. – No tak! – Uśmiech błyskawicznie pojawił się na jego twarzy. – Funyo z pewnością nie wybrał ciebie bez przyczyny. Nie myślałaś o tym, aby oddać się nieco przygodzie? Poznać to, co jest nam jeszcze nieznane i schwytać to, co jest nieuchwytne? Czy marzyłaś, aby zostać wielką odkrywczynią wśród młodego pokolenia? – Każde kolejne zdanie wymawiał z jeszcze szerszym uśmiechem na twarzy, aż wreszcie cicho parsknął śmiechem. – Minami często używa tych zwrotów, szukając kolejnych osób chcących być jak my - poszukiwaczami przygód! Nie mamy co prawda wielu osiągnięć na swoim koncie, ale staramy się jak możemy. Nie słyszałaś może o wysokiej pani z ciemnymi do ziemi włosami poruszającej się w białej sukience? Wiem, to brzmi, jak opis prawie każdej kobiety tutaj, ale my właściwie takiej poszukujemy. Tylko od tygodnia nic nam nie wychodzi. Chyba ten pies jednak nie jest aż tak dobry w tropieniu, aby nam pomóc.

Trochę jak na złość, a trochę jakby poczuł, jak ktoś wymawia jego imię, Funyo musiał wpaść w kolejne tarapaty. Do Yue i Hiroshiego dotarł głośny huk, spowodowany uderzeniem najpewniej o drewniane stoisko, których pełno tutaj w porcie. Było to zaledwie kilkanaście metrów dalej, gdzie jakiś pies, wbiegnąwszy między pudła ładowane na statki, nie potrafił się z nich wydostać. Z tego miejsca ciężko było dostrzec więcej szczegółów, niż to, że po chwili na to miejsce dotarła wysoka blondynka w czerwonym płaszczu, żywo kłócąc się i gestykulując z obecnym tam marynarzem.

[Fuyue]

Kunoichi przypatrywała się interakcji dziewczyny z psiakiem. Właściwie, to czuła się trochę olana i miała ochotę nadąć policzki, jednak się powstrzymała. No, psina nie sprawiła problemów, ale przecież mogła. Pewnie, fajna była, ale za co tu go chwalić? Taki plus że chociaż po założeniu jakiejś dziwnej chustki się uspokoił co było... dość nietypowe? Kunoichi spojrzała wtedy pytającym wzrokiem na blondynkę w czerwonym płaszczu, jakby szukając od niej odpowiedzi. Dlaczego tak kawałek materiału uspokajająco działał? Jakiś znajomy zapach?
Jak się dość szybko ukazało, nie mieli na myśli chakry na co kunoichi kiwnęła. Dobrze myślała, że nazywanie jej jakąś nieziemską energią to była lekka przesada. Zbyt wiele osób ją miało. Nie miała jednak pojęcia o co innego mogło chodzić. Nigdy nie słyszała nawet pogłosek o tym że istniało coś poza chakrą. Może jakaś jej specjalna wersja? Było to chyba możliwe. Różne klany na świecie istniały i może któryś posiadał jakąś specjalną chakrę. Lub zdolność nabyta która czyniła że chakra wchodziła na następny poziom? Fuyue nie miała pojęcia. Możliwości było naprawdę wiele i gdyby zaczęła rozpatrywać wszystkie, zajęłoby jej to wiele godzin. I pewnie do niczego by nie doszła, gdyż byłyby to zwyczajne gdybania. Zasmucił ją jednak trochę fakt, że nie chodziło o chakre. Miała nadzieję że łatwo będzie w stanie pomóc nieznajomym. Załapała też oczywiście że Ci jej nie posiadali i musiała szybko wtrącić.
- Nie do końca. Każdy posiada chakrę. Nie każdy potrafi jej używać. - pochwaliła się swoją niewielką wiedzą, która była podstawowa dla członkini Ranmaru. Chyba na całym świecie także, jednak uświadomiła sobie że nie jest tego pewna. Jej klan specjalizuje się w przeglądaniu "wnętrza" ludzi. Będąc zadowolona ze swojej logiki dlaczego było to dla niej podstawą, kiwnęła sobie głową. Wszystko się zgadzało. Następnie obserwowała tylko jak dziewczyna zaczęła biegnąć za psem... gdzieś. Coś "ciekawego" musiał wyczuć, chociaż wcześniej podszedł do Fuyue, więc nie do końca trafił? Minami leciała za nim po cichych przeprosinach i młoda Ranmaru obserwowała tylko jak przeciska się między ludźmi za psiakiem. Mogła dać sobie rękę uciąć że będzie z tego afera. Jej młodszy kompan jednak się nie przejął i westchnął tylko, przez co Yue skupiła się na nim. Widząc jak się kłania, dziewczynka w końcu podniosła się z ziemii i otrzepując swój zadek z ewentualnego brudu jaki się na nim znalazł, również się delikatnie ukłoniła.
- Fuyue. Ranmaru Fuyue. Również mi miło. - odpowiedziała prosto, czując że również powinna się przedstawić. To w końcu były podstawy, prawda. Widząc jak na jego twarzy pojawił się uśmiech i zaczął coś nawijać. Brzmiało to dość jak tandetna reklama. Taka, jak czasem słyszy od handlarzy za stoiskami. Lubili w ten sposób krzyczeć. Na parsknięcie śmiechem Hiroshiego, uśmiechnęła się delikatnie - trochę szczerzej niż poprzednio. W końcu, było to ciut śmieszne co powiedział. - Poszukiwacze przygód... mam rozumieć że szukacie tutaj przygody?
Takie oto proste pytanie padło z ust Fuyue, kiedy usłyszała o ich zawodzie. Nigdy nie słyszała o osobach jak oni, jednak trochę kojarzyło im się to z podróżowaniem jakie jej ociec dawniej - i teraz także trochę - praktykował. Tylko że on to robił w celu stania się lepszym lekarzem, a Ci tutaj robili to dla... emocji? Przygody w końcu brzmiały ciekawie, nawet jeżeli czasem mogły być pewnie niebezpieczne. Ranmaru nie znała się jednak na takich pełnoprawnych przygodach, więc nie była w stanie się wypowiadać. Brzmiało to jednak trochę kusząco, jednak była kunoichi. Mogło to się trochę gryźć z "zawodem" nowo poznanej pary. Nie była jednak pewna, więc preferowała zostawić te przemyślenia na potem.
- Nie słyszałam o nikim takim. Widzieć też nie widziałam... ale pomogę wam ją znaleźć. Jak widać, nie mam wiele do roboty. Opowiedzcie mi tylko trochę więcej co wiecie o tej kobiecie i... tej energii której szukacie. - odpowiedziała chłopakowi, jednak po chwili usłyszała głośny huk i lekko się wzdrygnęła instynktownie. Patrząc co się dzieje, mogła tylko sama westchnąć na sytuację. Cholera. Wiedziała że będzie z tego afera. Zawsze tak było jak energiczne zwierzaki wpadały do zaludnionych miejsc. Już parę razy to widziała - i raz doświadczyła dzięki swojemu kocurowi. - Najpierw jednak może uratujmy Twoich partnerów.
Rzecz jasna plan działania był prosty. Podejść do stoiska przy którym to się kłócili i zrozumieć o co chodziło. No, pewnie pies wbiegł, uszkodził coś, marynarz się przyczepił, a Minami zaczęła bronić agresywnie psa. Dalej jednak musiała usłyszeć konkretny, żeby spróbować jakoś załagodzić sytuację.

[Tatsuo]

Polowanie nie z tego świata [ D ]
5 / 15
Fuyue Ranmaru Każdy posiada chakrę? Gdyby było więcej czasu, i nie było awanturującej się w tle Minami, chłopak pewnie bardziej zastanowiłby się nad tym, co powiedziała Fuyue. Czyżby więc istniała szansa i dla niego, że zostanie kiedyś pełnoprawnym shinobi? – Chyba musimy przystopować z tą ciekawą rozmową. Zawsze się tak kończy, jeżeli pozostawisz ją samą. – Zanim jednak zdążył podzielić resztą swoich przemyśleń na temat życia i zawodu skrytobójcy, dobiegł on wreszcie wraz ze swoją rozmówczynią do awanturującej się parki w porcie. Funyo znajdował się obecnie w dość grubej siatce rybackiej wraz z resztą na wpół żywych ryb. Nic dziwnego, że nie spodobało mu się to i szczekał najgłośniej jak potrafił. Choć inni ludzie przechodzący niedaleko zainteresowali się tym, co ma miejsce przy pomoście, to nie myśleli nawet o tym, aby mieszać się w tę kłótnię. Dalej sprzedawali swoje owoce morza, próbując przekrzyczeć psie odgłosy, ładowali kolejne pudła na statki i wyruszali w nieznane. Właściwie to tylko kolejny hałas, jakich wiele w tym miejscu.
– Wypuszczaj go, natychmiast! – Krzyknęła Minami, próbując złapać za siatkę i popchnąć tęgiego marynarza z siwym wąsem i łysą głową, lecz ten niezbyt się przejął jakąś dziewczyną. Szturchnął blondynkę w ramię otwartą dłonią, a ta, w wyniku braku równowagi lub tak wielkiej siły swojego przeciwnika, poleciała do tyłu, lądując mocno swymi pośladkami na bruku. – Ała, ty psycholu!
– Twój kundel był niegrzeczny, to teraz zostanie razem z nami. Przyda się na przynętę do ryb, zjeżdżaj stąd smarkulu, bo mam dość takich jak ty. – Jego ton był oschły, a co kilka sekund musiał robić przerwę na kolejny rzężący oddech. Widać, że był to już stary i schorowany człowiek i być może dlatego okazał się tak niemiły dla całej reszty. Hisashi początkowo nic nie robił, niejako negując ideał męskiego kompana, który obroni w każdej możliwej sytuacji. Dopiero po chwili, widząc, że faktycznie marynarz nie zamierza wypuścić psa ze swojej siatki, wyszedł nieco do przodu, próbując swą piękną mową przekonać starszego mężczyznę.
– Nie jest to pana własność. Bardzo byśmy chcieli, aby pan go wypuścił i my sobie grzecznie pójdziemy. Minami nie zamierzała stwarzać żadnych problemów. – Choć blondwłosa już zamierzała coś odpowiedzieć, ugryzła się szybko w język. Marynarz popatrzył przez chwilę na chłopaka i uśmiechnął się chciwie pod nosem. – Wali mnie to. – Skwitował to krótko i poprawił siatkę z psiakiem, przewieszając ją przez swoje prawe ramię i umacniając na niej chwyt, będąc już gotowym do odwrotu.