Port

[Kamiyo Ori]

Zapłacił, zabrał klucze, zrobił mentalną notkę co i jak. Ułożenie pokoi było dość dobre, bo można było stosunkowo szybko opuścić piętro w razie… Jakichś niedogodności, które mogą sami na siebie sprowadzić. Kiwnięciem z uśmiechem tylko dał do zrozumienia szynkarzowi, że wszystko zrozumiał i ruszył w kierunku wynajętych pomieszczeń.

Znowu się to stało. Zwrócił czyjąś uwagę. Nawet całkiem sporej ilości kogoś, bo odruchowo się odwrócił. Czemu to zrobił? Nie wiadomo. Wolał udawać ignorancje, bo reagując na spojrzenia, tylko niepotrzebnie jeszcze dodatkowo drażnił tych, co go obserwowali. Mógł się przecież spodziewać, że będą patrzeć. Trafił w sam środeczek państwa policyjnego, gdzie obywatele zapewne mogli zapomnieć o wszelkiej prywatności. Umiejętności klanu Ranmaru były wprost doskonałe do takiej kontroli.

Wchodząc na górę, sprawdził wszystkie pomieszczenia, jednak nie bawił się w oglądanie ścian i wszystkich zakamarków. Kto tam mógł wiedzieć, czy nie są wciąż obserwowani czujnym czerwonym okiem lokalnej władzy. Posprawdzał tylko posłania i ogólną czystość pomieszczeń niczym typowy przyjezdny. Co do reszty, to robił to w nieoczywisty sposób, przy okazji. Po przejrzeniu wszystkich pomieszczeń wybrał jedno z nich dla siebie i położył się na miękkim łożu. Nie było to zaraz coś luksusowego, ale zawsze to lepiej niż spanie na szlaku, czy w kajutach, na hamakach zazwyczaj. Przez chwilkę nawet walczył ze sobą, aby nie nakryć się poduszką i pokrzyczeć ile sił w płucach. Nie czuł się jednak tutaj na tyle komfortowo, by móc dać upust kolejnym, zabutelkowanym emocjom, jakie powoli wypełniały go od środeczka. Czas na przyjemności dopiero nadejdzie, teraz trzeba się skupić na zadaniu.

Pukanie do drzwi spowodowało, że nagle się poderwał. Serce biło mu jak oszalałe, ale wziął kilka głębszych wdechów i wydechów i otworzył drzwi, zakładając swoją maskę uśmiechu. Ta drewniana spoczywała w bezpiecznym miejscu, schowana w jego tobołach. Jeszcze jednak z nią nie skończył, potrzebna była dodatkowa praca nad plastycznym materiałem. Uspokoił się trochę, gdy okazało się, że gościem była znana mu już Pani Kapitan. Na zaproszenie na spacer przytaknął tylko i wręczył jej jeden z kluczy do wynajętych pomieszczeń. Wyjście mogło być trochę problematyczne, gdyby potrwało dłużej niż nieobecność pozostałej dwójki. Sayari jednak nie raz pokazywała, że wie, co robi, więc zdał się na nią i w tej sprawie. Przekazał jej również to, co karczmarz mu powiedział o posiłku i kąpieli.

Walki ideologiczne nie ominęły ścian i murów osady. Napisy zarówno przeciwko klanowi Yuki, jak i co najmniej wyrażające niechęć wobec szalonego Cesarza można było napotkać w bardzo dużej ilości. Te drugie jednak w większości pozamazywane, zapewne przez służby porządkowe. Nic nie mogło umknąć bacznemu spojrzeniu cesarstwa? Szanse powodzenia tej operacji z każdą chwilą malały, przynajmniej w głowie chłopaka.
Popatrzył się przez chwilę na zbiór papierków, który mu wręczyła. Nowe życie i nowa tożsamość. Czyli jednak musiał dalej brnąć w kłamstwo, chociaż tego nie chciał i nie potrafił. Przygryzł lekko wargę i spróbował zapamiętać wszystko, co na nich było, wraz z tym, co powiedziała mu kobieta. Fakt, że się zdecydowała, na przekazanie takiej informacji głośno świadczył jednak, że to miejsce było jednak stosunkowo bezpieczne do wymiany informacji, więc on również mógł coś powiedzieć. – W karczmie byłem obserwowany, chyba przez kilka osób. To tutaj normalne? – Pomasował się po skroniach, próbując zebrać myśli, nad kolejną informacją. – Starałem się dyskretnie sprawdzić pokoje, mam nadzieję, że nie przykułem więcej niczyjej uwagi. – A to czy coś znalazł, to już inna para kaloszy. Oczywiście, jeśli coś było, to się tym podzielił.

Ostatnim przystankiem na ich spacerku było miejsce, które miał jutro zinfiltrować. Lodowa forteca, gdzie przechowywano wrogów reżimu Waneko. Setka sentokich, która pilnowała, by wszystko było, jak należy i zbrodniarze byli ukarani. Głownie ci polityczni. Widok budynku mógł popsuć Oriemu nastrój. Jakby tylko jeszcze bardziej się dało. – Wracajmy zatem. – Odpowiedział i ruszył spokojnym krokiem za kobietą, która najprawdopodobniej właśnie zsyłała go na śmierć. Fantastycznie.

[Arii]

CESARSCY BRUTALE II - ZLECENIE SPECJALNE B

10/17+

-Czy to tutaj normalne? Aktualnie, tak. Za czasów kiedy panowała Mikoto, nie aż tak. Teraz bardzo ciężko o prywatność. Klan Ranmaru nie siedział w karczmie. Ale jak spojrzysz się do góry, na dachy, zobaczysz kilku łuczników z ich klanu. Niebezpieczne bestie. Ich oczy widzą wszystko i mogą również słyszeć każdą rozmowę. Ocenić również mogą stan twoich emocji. Są cholernie dobrzy w odczytywaniu człowieka. Zapamiętaj to.- teraz to widział i mógł zrozumieć, zmianę w Sayari. Patrzyła się poważnie na dachy i na chodzących od jednego boku do drugiego, wymijających się co czwarty budynek łuczników. Jej emocje były zazwyczaj proste i jasne, za wiele często nie mówiła o szczegółach i potrafiła skryć intencję. Czyżby właśnie z tego powodu?

Wrócili ostatecznie do karczmy pod którą stali Zan i Momo rozmawiający ze sobą. -- Zan przejął inicjatywę. Widać było, że wiadomości nie są za dobre. Ale czy na takim zleceniu takowe pozytywne mogły się pojawiać? Ruszyli z kunaiem na Słońce, czego się spodziewali? Czerwonego dywanu i białych gołębi? -Przy kolacji. Idźcie się umyć, odpocznijcie chwilę. I spotkamy się, żeby zjeść.- decyzja zapadła, zarówno Kamiyo jak i chłopaki mogli ruszyć do swoich pokoi. Sama Sayari z uśmiechem pożegnała ich i stanęła przed wejściem do karczmy. Mogli widzieć, jeżeli by się odwrócili, że ktoś idzie w jej kierunku. Mężczyzna, niewiele starszy od higienisty, ubrany w mundur straży miejskiej. Może wyjaśni im to przy kolacji.
Zan i Momo wybrali swoje pokoje po otrzymaniu kluczy od niego i weszli się ogarniać. Na Kamyka również czekała już kąpiel, ciepła woda, aż sama wołała do niego, żeby wszedł i zmył wszystkie swoje stresy. Pokój nic a nic się nie zmienił. Nadal miał podstawowe umeblowanie, na wierzchu nic podejrzanego nie było. Więc raczej było czysto. Jednak co jakiś czas mógł poczuć się obserwowany, możliwe że była to już świadomość tego, że ktoś dwieście metrów dalej stoi i mu się przygląda, jak macha gołym tyłeczkiem w bali. Zero prywatności.

Po kąpieli nadeszła pora na kolację. Słyszał przez okno, że drzwi wręcz się nie zamykały, gwar rozmów niósł się przez cały port. Czyli masa osób, których trzeba się wystrzegać. Gdy chciał już wyjść z pokoju zobaczył, jak zestresowany Zan i wyciszony Momo poprawiający skórzany pasek od spodni na niego czekają. Również zmienili swój ubiór na czystszy i bardziej pasujący do tych stron. Długie, skórzane kozaki, spodnie na pasek i luźne koszule. Zan nie czuł się w tym raczej za dobrze, bo ciągle poprawiał mankiety i naciągał rękawy. Za to Momo gładził materiał i aż oczy mu się świeciły. Na dole, w otoczeniu kilkudziesięciu chłopa, pijanych kobiet, kelnerek i karczmarza na samym środku siedziała Sayari, przy obficie przygotowanym stole. Mogli znaleźć na nim różne owoce morze, mięso z jeleni w sosie borowikowym, ryby, sery i inne duperele. Główną atrakcją była raczej duża butla wina. Momo, aż westchnął. -Przecież to najlepsze wino z Cesarstwa! Sayari-san!-- musiała się wykosztować. Mogli zasiąść obok lub na przeciwko niej przy okrągłym stolę. Ta podpierając dłońmi podbródek uśmiechnęła się do nich szczodrze. -Czeka nas ciężka przeprawa. Przeżyliśmy już razem dwa niebezpieczne rejsy. Pomyślałam, że należy Wam się trochę luksusu.- wstała i rozlała wszystkim wino. -Zanim przejdziemy do biznesów, jedzcie i smakujcie wszystkiego po trochu.[/color]- Momo nie mógł się powstrzymać i ruszył, jako pierwszy. Zaczął od mięs i ryb. Zachwycał się ich dekoracją, wykonaniem, kolorem, ułożeniem na talerzach. Kamiyo mógł zauważyć, że chłopak odkładał wszystko tak jak stało, równo, pod tym samym kątem, uniesieniem, oparciem. Ani milimetr dalej. Na talerzu robił własną piękną mozaikę z potraw.
Zan robił krok po kroku nie mogąc uwierzyć, że tyle dla nich przygotowała. Sayari za to popijała kielich za kielichem za nim do czegoś podeszła z jedzeniem.
-Ori-kun, musisz spróbować tego łososia, jest świetnie zgrillowany! Dodane są znane u nas zioła do marynowania. Niezwykła mieszanka, która pozwala mięsu wydobyć swój cudowny smak. A to wino... Jest to jeden ze sztandarów Morskich Klifów! Czerwone, wytrawne. Połączenie specjalnego szczepu winogron z Hanamury! Połączony z jagodami i kwiatem bzu... Idealnie się komponuje z jedzeniem!- tak, ewidentnie Momo odleciał. Był w swoim świecie i chyba wypowiedział teraz więcej słów, niż przez ich półtoratygodniową znajomość wcześniej.

Ale i to w końcu musiało się skończyć. Kiedy najedli się do syta Zan, wrócił do swoich złych nawyków bycia... Gburem. Ale zaraz wszystko miało się wyjaśnić. -Ordynatorem Szpitala w Fuyuhanie jest Santaro Ganzo. Ma sześćdziesiąt dwa lata, od dwudziestu sześciu pełni tę funkcję. Jest zaufanym medykiem samego Cesarza. Podpisał nam samodzielnie papiery o praktyki Kamiyo w swoim szpitalu, aby mógł pracować w więzieniu. Sądziłem, że to będzie dobry pomysł, Sayari-san. Ale się myliłem.- spojrzał się na nią, ta znowu wróciła do swojej postawy cichej i analizującej. -Dlaczego?
Zan przełknął ślinę i rozejrzał się dookoła. Nie był pewien towarzystwa, ale Ci nawet na nich nie zwracali uwagi. Nie widać też było nigdzie strażników i żołnierzy. Czyżby mogli rozmawiać swobodnie? -Santaro przejął również rolę dowódcy Oddziału Medycznego w więzieniu. Cały czas tam przesiaduje ostatnimi czasy. Nie opuszcza tego budynku, sam dogląda pacjentów. Ta misja to samobójstwo, Sayari-san!- kobieta uniosła brwi. Wysoko, przez chwilę wyglądała na zdziwioną. -Plan jest niezmienny. Momo i Ori wejdą do więzienia, jako pracownicy. Tyle w temacie. Wiem od swojego źródła, że nie bez powodu potrzebowali medyka o takich umiejętnościach, co Kamiyo. Uda nam się, koniec kropka.- fioletowowłosa westchnęła i upiła kolejny łyk wina. Dalsza część wieczoru minęła im już w spokoju. Momo zaczął sypać jakimiś tutejszymi żartami, Sayari zaczepiała po swojemu jakiś ludzi do bitki, Zan siedział skulony obserwując. Zachowywał się, jakoś dziwnie, ale może to przez stres?

Na następny dzień, o świcie czas było się szykować do swojej nowej pracy. Widział przez okno, że Momo czeka, krążąc przy ścianach budynku. Chyba zaczął się stresować. Kamiyo musiał zebrać się w sobie i zdecydować, co musi wziąć ze sobą. W końcu wejdzie do prawdopodobnie jednego z bardziej strzeżonych miejsc w tym mieście...

Dialogi:
Yuki Izaraya
Momochiko Sayari
Zan
Momo
Randomowi ludzie

[Kamiyo Ori]

Wieść o tym, że mogą ocenić jego stany emocjonalne, przez samo spojrzenie nie wprawiła go w specjalnie komfortowy nastrój. Panika i zdenerwowanie, które towarzyszyło mu mniej więcej non stop od wyruszenia z Ryuuzaku, tylko się nasiliło. Wyruszeniu na wojnę w Sogen, oczywiście. Wziął głęboki wdech i wydech, aby to wszystko jednak nie powodowało u niego dodatkowych trudności. Był już dorosłym człowiekiem, a taki potrafi wybrać sobie odpowiedni moment i miejsce na zupełne załamanie i rozklejenie się. Przed budynkiem, który miał jutro zinfiltrować, nie specjalnie mu to wypadało zrobić, jeśli chcieli liczyć, choć na cień powodzenia tego przedsięwzięcia. Kobiety teraz jednak nie analizował. Panicznie wręcz próbował się uspokoić, nakręcając niepotrzebnie spiralkę emocji, która go pochłaniała.

Jak wrócili, to reszta kompanii czekała na nich pod samym budynkiem. Wręczył im szybko klucze do ich pokoi, a Sayari wyjaśniła, kiedy będzie czas na dyskusje. Jemu to świetnie odpowiadało, bo każda ilość odpoczynku mogła wpłynąć pozytywnie na jego stany emocjonalne. Może dla odmiany się nawet nieco prześpi, pozwalając odpocząć swojej głowie? Gdyby tylko nie te koszmary. Kąpiel była tym najbardziej relaksującym wydarzeniem wieczoru. Do bali dolewał gorącej wody, przez co mógł mieć nawet wrażenie pewnego luksusu. Jego sprzęt leżał tuż nieopodal, na wypadek ataku, a pod drzwi podstawił krzesło, aby czasem nikomu nie przyszło do głowy mu przeszkadzać w chwili słabości. Co jakiś czas jednak zerkał przez okno, aby jakiś milusiński łucznik go nie poczęstował ostrą częścią strzały. Ruchy jednak były dość ograniczone, bo tylko poruszał oczami, nie głową. Do tego dziwnego uczucia, związanego z ciągłym obserwowaniem się raczej nie przyzwyczai, ale nie miał oporów, aby się obmywać w takich warunkach. Najgorsze było jednak rozbrojenie się.

Chcąc nie chcąc przed kolacją nieco się uspokoił. Ciepła woda i czas w samotności dobrze na niego działały jak zresztą chyba na każdego. Wrzawa otaczająca go ze wszystkich stron również pomogła mu trochę wmieszać się w tłum. W końcu był taki niepozorny. Yukatę wymienił również na świeże odzienie, które niespecjalnie krojem i kolorem odstawało od tego, co miał na sobie wcześniej. W zasadzie różniło się jedynie deseniami, bo jak kupował w Ryuuzaku ciepłe ubrania, to wszystko w jednym miejscu, istotne było dla niego, by trzymało ciepło, a nie ładnie się prezentowało. Co w ogóle znaczyło „ładnie”? Schodząc na dół, zauważył jednak, na czym polega różnica pomiędzy nim a miejscowymi. Był to właśnie jego strój, bo zarówno Sayari, jak i reszta załogi przyszykowane mieli skórzane portki i koszule. Czy znowu nieświadomie narażał całą misję na niepowodzenie?

Jedzenia było dużo. Nawet bardzo, a sposób jak zostało zaprezentowane, zapewne miało jeszcze pobudzać jego apetyczność. Na niego to raczej nie miało takiego wpływu. Wyszukane potrawy za bardzo drażniły jego wyczulone zmysły, aby mógł odczuwać pełną przyjemność z takich poczęstunków. Wina oczywiście nie tykał nawet. Po pierwsze był zbyt młody, a dodatkowo nie był też fanem alkoholu jako napoju. Jego znaczenie w medycynie jednak było nieocenione, ale zazwyczaj w nieco mocniejszych stężeniach. Same opary mogłyby wywołać mdłości u niektórych wielbicieli wina. – Obawiam się, że jestem nieco za młody na wino, Momo-san. – Odpowiedział z uśmiechem do kucharza, któremu chyba najbardziej przypadło to wszystko do gustu. Jeśli chodziło o jedzenie, to nałożył sobie stosunkowo niewielką porcję tego, co mu wskazał. Przerwał jednak w momencie, gdy uznał, że ilość jedzenia na jego półmisku zdoła zaspokoić jego łaknienie. Marnowanie jedzenia dla kogoś, kto cierpiał głód, było nie do pomyślenia.

Wieści przyniesione przez Zana wysłuchał z wielką uwagą. Sentaro Ganzo, to było imię jego przełożonego. Co ciekawsze przebywał sam w lodowej twierdzy, do której mieli się dostać. Jego obecność tam jednak nie spowodowała większych zmian w jego zachowaniu. Od samego początku uważał, że ta misja to samobójstwo, więc co to zmieniło? Zachowanie Zana jednak zwróciło jego uwagę. Czy chodziło o to, czego się dowiedział w szpitalu, czy też raczej wynikało ze słów Momo, który mu powiedział o sytuacji z jego rodziną? Uczucie rozłąki jednak nie było mu za dobrze znane. Od bardzo dawna był sam na tym świecie. Niektórzy mogliby powiedzieć, że radzi sobie całkiem nieźle. Przynajmniej jeśli chodzi o kwestie finansowe. Chyba trzeba było go nieco podnieść na duchu, dlatego też z butelki wina, która była takim obiektem westchnień ich kuchty, nalał nieco rubinowego płynu do kielicha kolegi, podsuwając mu go nieco bliżej. Dalej uśmiechnięty. Jak zawsze.

[Arii]

CESARSCY BRUTALE II - ZLECENIE SPECJALNE B

11/17+

Zan chyba był wdzięczny za to, co zrobił Kamiyo. Mały gest wsparcia a Zan zaczął zachowywać się całkowicie inaczej. Wszyscy się rozeszli i nadszedł czas misji. Przed karczmą stał Momo, chodzący w kółko. Na dole przy stole siedziała Sayari i Zan. Karczma w końcu była pusta. Nawet karczmarz nie kręcił się nigdzie w około. Gdy tylko był gotowy, aby zejść i zacząć swoją nową misję Sayari spojrzała się na niego pełna podziwu. Obcy im chłopak był oddany ich sprawie tylko przez to, że ktoś go zatrudnił. W dodatku wszyscy go polubili. Możliwe, że z jakąś wzajemnością.
-Kamiyo-kun. Nawet nie wiesz, jak cieszę się, że zrobisz to z nami. Tak jak wspominałam, nie martw się o swoje bezpieczeństwo. Nikt Ciebie nie skrzywdzi. Wszelkie informacje przekazuj Momo w ustalonym przez niego czasie. Pamiętaj, bądź sobą. Masz zająć się leczeniem. A informacje o Izarayi to dodatek. Momo będzie robił to w międzyczasie. Najważniejsze, żeby nie wykryli, że jesteś powiązany z Izarayą. Rozumiemy się?- pani kapitan przyjrzała się mu, był gotowy. Teraz już nie było odwrotu.

Zan przyjrzał się mu ten ostatni raz i podał mu rękę. -Dajmy z siebie wszystko i wyprowadźmy waszą trójkę całą i zdrową. Dobrze?- w jego głosie była pewna doza niepewności, ale może to przez niedospanie? Do karczmy otworzyły się drzwi stał w nich Momo. -Powinniśmy już ruszać, Ori-kun.- był lekko poddenerwowany, ale to chyba jasna sprawa. Mieli zacząć w końcu nową pracę. Kiedy wyruszyli czuć było chłód. Poranki były naprawdę rześkie na tej wyspie. Wiatr świstał między kolejnymi alejkami. Na dachach widać było nadal przechodzących strażników. Nie byli ubrani cieplej niż Ci za dnia. Momo też nie potrzebował nic więcej oprócz swojego zwyczajnego stroju i lekkiego płaszcza. Widać wychowanie w takich warunkach robiło swoje.
-Najważniejszą informacją dla Ciebie będzie to, że główna część medyczna znajduje się za pierwszym holem od wejścia. Kuchnia jest za tym punktem. Będziemy mieli więc w trakcie dnia kilka okazji, żeby wymienić się informacjami. Od teraz stamtąd nie wyjdziemy, zostaną nam przydzielone różne komnaty. Ważnym jest, abyś się wykazał i mógł potwierdzić, gdzie znajduje się Izaraya. Ja zajmę się zdobywaniem informacji o umocnieniach i ustawieniach strategicznych strażników.- Momo jakby stał się inną osobą przejął dowodzenie. Najwyraźniej nie bez powodu znajdował się w ich ekipie. Nie tylko potrafił dobrze ugotować, ale również miał zmysł taktyczny.
Jeżeli nic nie trzeba było już poruszać wkroczyli na trakt idący do bramy więzienia i zbliżyli się do czterech strażników, którzy stali wyprostowani, zbyt na pokaz. Ich pusty wzrok, który doprowadził ich do jednego z nich, był przerażający. -Momo i Ori. Przybyliśmy objąć obowiązki w kuchni i punkcie leczniczym.- jeden ze strażników kiwnął głową i bramy się otworzyły, mogli wkroczyć na teren więzienia. Który wyglądał przerażająco. Jak wyjęty ze strasznej powieści.

Dzień 1

Po wejściu do więzienia i przejęciu ich przez dwóch różnych strażników każdy został skierowany w dwie różne drogi. W środku surowość lodu, chłodu a jednak dziwnej ekskluzywności wiszących obrazów i zbroi, budziło zdziwienie i ekscytację. Tak samo zadziało się w momencie wejścia do gabinetu samego ordynatora. Starzec spojrzał się znad papierów i otarł brodę. -Kamiyo, tak? Nie będę przedłużać. Santaro Ganzo, szef lecznicy i ordynator miejskiego szpitala. Tyle z przedstawiania. Jak wyjdziesz z gabinetu, na lewo masz pokoje medyczne. Tam znajdziesz jakiś strój. Niedługo ktoś po Ciebie przyjdzie.- i wrócił do papierzysk. Krótko i na temat, ale wyczuć można było w tym wszystkim rozkaz, mimo że były to dość neutralne słowa. Mógł skierować się do pokoju i czekać.
Po kilkunastu minutach przyszła po niego strażniczka, która zaprowadziła go do lecznicy, znajdującej się około trzystu metrów od gabinetu szefcia. W lecznicy aktualnie było kilku leżących na kojach strażników z poobijanymi twarzami i złamanymi kończynami. -Pierw zajmij się nimi. Mieliśmy wczoraj mały bunt w celach. Trzeba ich doprowadzić do porządku.- był tutaj ledwo dwadzieścia minut i już mógł zacząć swoją pracę. Może przy okazji dowie się czegoś o tym, co dokładnie się zadziało?

Dialogi:
Yuki Izaraya
Momochiko Sayari
Zan
Momo
Randomowi ludzie
Santaro Ganzo

Z/T

[Shiori]

Słońce dochodziło do zenitu, gdy Shiori udało się dotrzeć do portu. Miała za sobą kolejny produktywny poranek; przez cały ten czas pomagała w pobliskim szpitalu. Czasy były niepewne, więc naturalnie i rannych przybywało. Cieszyła się, że przynajmniej w ten sposób jest w stanie jakoś pomóc. Czuła się całkowicie bezużyteczna, gdy jej ręce nie były pokryte zieloną chakrą - leczenie było w końcu jedynym co potrafiła. Należała do fatalnych wojowniczek i jeszcze gorszych gospodyń domowych. Była zbyt skryta by mieć przyjaciół, a i z mamą nie miała takiej relacji, jakiej by chciała. Rodzicielka zamknęła się w sobie po śmierci ich ojca i nie była już tą samą osobą, co kiedyś. Pojawiły się również problemy finansowe, rodzina ledwo się utrzymywała. Żyli z drobnych prac i często musieli sobie odmawiać przyjemności, by przetrwać.
Był to jeden z kilku powodów dla którego dziewczyna w wolnym czasie przesiadywała właśnie w porcie, a nie w posiadłości Ranmaru. Widok rozbijających się fal i bryza morska rozwiewająca jej włosy uspokojały ją. Siedziała na drewnianym moście, machając nogami w powietrzu. Uwielbiała to miejsce, w którym potrafiła zatracić się w marzeniach i nie przejmować się otaczającą ją rzeczywistością. Czasem mogła też pooglądać statki i okręty bojowe. Nachodziła ją wtedy refleksja: dokąd zmierzają? Jaki mają cel? Jako osoba, która nigdy wcześniej nie opuściła Hyou, nie miała pojęcia o tym, jak może wyglądać pozostała część świata. Oczywiście, miała trochę teoretycznej wiedzy, ale nie miało to żadnego porównania z praktyką. Od dziecka chciała podróżować, zwiedzać i miała nadzieję, że w końcu uda jej się spełnić ten mały cel.
Ale nie dzisiaj. Dzisiaj musiała zostać w Cesarstwie i opiekować się ludźmi, którzy byli w potrzebie. Była to winna wszystkim tym, których zawiodła. Wszystkim tym, których nie udało się uratować. Wiedziała, że przed nią jeszcze dużo pracy jako medyczna Kunoichi. Wiele książek, które musi przestudiować, wiele praktyki, którą musi odbyć.
- Zbliża się pora obiadowa– mruknęła pod nosem. Czuła burczenie w brzuchu, ale nie miała ochoty jeszcze opuszczać bezpiecznej przystani. Prawdopodobnie i tak nikt na nią nie czekał w domu. Dziewczyna już od dawna czuła się osamotniona na tym świecie.

[Mijikuma]

Misja D
Shiori 1/14
Zlecenie dla lojalistów
Świat już dawno oszalał. Gdzie tu bowiem znaleźć szczęście, odrobinę spokoju i wytchnienia? Wśród jęków cierpiących i ostatnich tchnień umierających? Czy może w krzykach nacierających na siebie shinobi, który całeżycie spędzają na treningu, żeby w tych ostatnich chwilach życia sobie uświadomić, że to wszystko było bezwartościowe? Każdy z nas nie może liczyć na ułudne szczęście zrzucone na niego znienacka bez żadnego wysiłku - to uczucie znajduje się dopiero, gdy samemu się je znajdzie, stworzy warunki jego występowania, zaistnienia. Wielu by powiedziało, że im się jest lepiej urodzonym i im więcej się posiada pieniędzy, to łatwiej osiągnąć, znaleźć to mityczne szczęście i spełnienie. Bogaci zaś powiedzą, że odwrotnie, dopiero w ubóstwie można znaleźć szczęście. Nie bez przyczyny mówi się, że przyjaciół znajduje się w biedzie prawda?
Wojny dotykają całego świata i nawet jeśli teraz ich nie ma, to najprawdopodobniej za niedługo będą. Zgliszcze i zniszczenia i ich naprawa to cykl całego świata, w którym żyjesz i ty. Młoda kunoichi, która najwyraźniej postanowiła obrać inną ścieżkę, aniżeli dokładać się do samych strat strony przeciwnej - leczyć tych, którzy tej pomocy potrzebują. W porównaniu do ninja, którzy szkolą się w zabijaniu, z pewnością jesteś mniejszością, ale bardzo poważaną w momencie zaistnienia swoimi umiejętnościami w świadomości innych ludzi.
Jesteś więc w porcie i widzisz mnóstwo ludzi pracujących przy najróżniejszych statkach, ale i na lądzie. Zauważasz też i powóz, na którym jest cała rodzinka - dwójka dzieci, no i rodzice. Nie wyróżniają się niczym w porównaniu do innych nielicznych ludzi mijających cię w porcie, prócz tego, że jeden z dzieciaków z żelazną determinacją krzyczy i płacze wniebogłosy. Rodzice zaś nie reagują, ktoś by mógł oskarżyć ich o niewrażliwość, kimże jednak są obcy ludzie, by oceniać ich zachowanie?
Nim zdążyłaś ich jakkolwiek oceniać, ich powóz skrzypi donośnie i nagle się załamuje. Grzmot i kurz rozległ się po całej ulicy, usłyszeć też mogłaś krzyki przerażenia nagłą usterką i gdy kurz stosunkowo opadł, zobaczyć mogłaś szybko, że odpadło jedno koło, rodzinka jakoś się trzymała (nic się nikomu nie stało), jednak ich tobołki rozniosły się po całej ulicy, wśród których widziałaś mnóstwo ubrań i takich typowych rzeczy codziennego użytku. Rozbite wazony, jakieś narzędzia, ogólnie nic wykraczającego poza normalność. Inni widzowie całego wydarzenia odwracają jednak wzrok, nie chcąc zostać zaangażowani w cały incydent. Pytanie więc do ciebie - co ty więc postanowisz? Odwrócisz okrutnie wzrok od płaczącego dzieciaczka i jego rodziców w potrzebie czy też pomożesz im kosztem swojego spokoju i zatracenia w samotności?

[Shiori]

Tego dnia port był oblężony – wielu ludzi kręciło się w pobliżu. Dziewczyna czuła się przez to lekko wybita z rytmu – przyzwyczajona do ciszy i spokoju, teraz musiała zmierzyć się z tłumem i nieprzyjemnym hałasem. Sam ruch w przystani wydawał się nienajgorszym znakiem – mieszkańcy żyli i mieli się na tyle dobrze, by się nie zabarykadowywać.
W pewnym momencie zdała sobie sprawę, że od dłuższego czasu przygląda się jednej, konkretnej rodzinie. Siedzieli w powozie, a jeden z dzieciaków wydawał się odpowiedzialny za większość dzisiejszego hałasu w porcie – jego krzyk i płakanie kojarzyło jej się z cierpiącymi pacjentami w szpitalu. Nie był to najmilszy dźwięk jaki mogła usłyszeć tego ranka i z całego serca zapragnęła, by ucichł. Poczuła się lekko zdezorientowana brakiem reakcji opiekunów, ale nie miała czasu na większe przemyślenia, bo w tej samej chwili pojazd się gwałtownie załamał. Po ulicy rozsypały się rzeczy domowego użytku jak np. ubrania czy wazony. Być może nie była specjalistą od takich spraw, ale nic nie sugerowało jej, że takie coś się wydarzy. Jej reakcja była wręcz bezwarunkowa - podniosła się z posadzki i popędziła w ich stronę. Przecież nie zamierzała ich zostawić samych sobie.
Jej uwadze nie umknął brak zainteresowania mieszkańców. Czy mogła ich jednak za to winić? Większość z nich była zwykłymi, przyziemnymi ludźmi. W razie zagrożenia byli całkowicie bezbronni, nie posiedli sztuk ninja i nie mieli pojęcia jak się bronić. Dziewczyna nie należała do najbardziej utalentowanych Kunoichi, ale została stworzona, by nieść pomoc potrzebującym. Postąpiłaby wbrew sobie, gdyby odwróciła się od poszkodowanych w imię swojego wyimaginowanego bezpieczeństwa. Same przedmioty, które spadły, nie wydawały jej się niczym groźnym – żadnych broni i innych dziwnych rzeczy. W jej opinii mało prawdopodobnym było, by miała pożałować swojej decyzji – jej zmysł podpowiadał jej, że to byli zwykli, dobrzy ludzie, których spotkał nieszczęśliwy wypadek.
- Co się stało? Mogę jakoś pomóc? – zawołała z troską, gdy znalazła się już w pobliżu powozu. Podniosła z ziemi stertę ubrań i podała je dorosłym. Upewniła się, czy aby na pewno nie są ranni, ale wyglądali w porządku. Pewnie ucieszyliby się, gdyby jej Iryojutsu było w stanie naprawić wóz, ale to już niestety wykraczało poza jej kompetencję.

[Mijikuma]

Misja D
Shiori 3/14
Zlecenie dla lojalistów
Port to przystań, która raczej nie należy do miejsca częstych ataków bandytów, głównie przez charakter samego miejsca – często się tu szwenda wielu ludzi, strażników włącznie. Nie można więc sądzić, że zniszczenie koła to zaplanowany etap napadu, a raczej wadliwa konstrukcja, która mogła się uszkodzić na skutek grząskiej drogi, czy też wystającego kamienia. Bądź zwyczajnie starego już powozu. Niezależnie od przyczyny, pobiegłaś pomóc rodzinie. Gdy zaś się odezwałaś, matka dzieci niemal podskoczyła z zaskoczenia, że ktokolwiek się zainteresował ich sytuacją na samym środku drogi. Początkowo patrzyła na ciebie z widocznym strachem w oczach, dopiero po chwili się odezwała z ciągłym wahaniem w głosie:
- Koło odpadło… a jeszcze mały Aiko ciągle płacze… jego piesek zaginął, nie mieliśmy czasu go szukać. Te przesiedlenie, mały Habiko zniknął i jeszcze to… – Matka zaczęła sama szlochać, czując, że emocje, które się zbierały w niej od dłuższego czasu musiały w końcu znaleźć upust. Doskonale wiedziałaś o jakich przesiedlenia chodzi – z pewnością ta rodzinka należała do rodu Yuki, który zgodnie z rozkazem miał przenieść się na inną wyspę. Takie przedsięwzięcie nigdy nie należało do łatwych i przyjemnych. Zawsze uderzało najbardziej w normalnych prostaczków, którzy nie mieli nic do gadania, tylko musieli dostosować się do rozkazów wyżej postawionych ludzi. Takie już życie w systemie hierarchicznym.
Nim się spostrzegłaś, poczułaś jak coś małego ciągnie cię delikatnie za materiał spodni. Zobaczyłaś więc małego, łkającego chłopca, który wyglądał na skrajnie przemęczonego samym płaczem.
- Mój Habiko się zgubił! Proszę, znajdź go dla mnie! – Wykrzyczał ostatnim tchem i znowu zaczął płakać, upadając na ziemie i chowając twarz w swoich dłoniach, cicho łkając. Drugie dziecko, wyraźnie starsze w tej chwili bez słowa po prostu zbierało ubrania i pakowało do wozu, który naprawiał ojciec rodziny – wyglądał na muskularnego, nie można było więc podejrzewać go o brak możliwości nastawienia koła ponownie. Wiesz, że jeśli teraz opuszczą wyspę, już nigdy nie zobaczą swojego psiego członka rodziny, który teraz pewnie szwęda się po wiosce, szukając właścicieli. Pozostaje ci więc wybór – pomóc rodzince w znalezieniu pieska lub pomóc im przy wozie i odejść, nie zważając na tragedię dzieci.

Matka
Aiko

[Shiori]

Shiori zauważyła wahanie w głosie kobiety. Brak zaufania do niej lekko ją zasmucił, ale nie mogła jej przecież za to winić. Choć port był bezpieczną przystanią, nie wykluczało to spotkań z nieprzyjaznymi ludźmi czy napaściami. Warto było zachować przynajmniej tę minimalną ostrożność.
Chyba nie wyglądała jednak na aż tak złą osobę, bo po chwili udało jej się dowiedzieć co się naprawdę stało. Domyśliła się, że problemem było koło. Co za nieszczęście… jeśli dołożyć do tego płacz dziecka spowodowany brakiem przyjaciela, robiła się z tego mieszanka wybuchowa. Jednak było w tym coś co ją zastanawiało. Być może analizowała zbyt dużo, ale płaczące dziecko, wypadek… to trochę zbyt dużo jak na zbieg okoliczności. Zaczęła podejrzewać, że Aiko mógł mieć coś wspólnego z brakującym kołem, ale za wcześnie było by wysnuwać wnioski. To też nie do końca była jej sprawa.
- Tak, przesiedlenia… straszna sprawa – odpowiedziała z dozą niepewności. Nie była pewna jaki miała stosunek do tego, ale nie miało to w tej chwili żadnego znaczenia. Najważniejsze, że ktoś potrzebował jej pomocy, a ona nie zamierzała się na nikogo wypychać. Została Kunoichi po to, by rozwiązywać sprawy mieszkańców, a nie po to, by nic nie robić i wypoczywać, gdy inni ludzie cierpią.
- To twój szczęśliwy dzień, mały. Mam oczy, które wytropią twojego pieska zanim się obejrzysz. Opowiedz mi o nim, może masz jakiś rysunek? – uśmiechnęła się do niego zachęcająco. Nie przydałaby się przy naprawie wozu, ojciec wydawał się być bardziej kompetentną osobą, a i drugi syn zajmował się pakowaniem ubrań. Miała idealną zdolność do tropienia, więc była pełna optymizmu, że uda jej się znaleźć czworonoga. Musiał być przerażony, szwendając się po wiosce i szukając członków rodziny. Serce łamało się na myśl, że mieliby się nigdy nie zobaczyć.

[Mijikuma]

Misja D
Shiori 5/14
Zlecenie dla lojalistów
Wahanie i strach wcale nie musiały dotyczyć niczego związanego z tobą, ba, życie mogło ją w ostatnim czasie tak mocno kopać, że nie była w stanie wykrzesać z siebie żadnych pozytywnych emocji i nie mogła zaufać już nikomu, a w każdej spotkanej osobie widziała zagrożenie i potencjalne źródło kolejnego cierpienia.
Matka Aiko popatrzyła na ciebie z wyraźną furią w oczach, gdy tylko wspomniałaś o przesiedleniu (wcale nie było tak, że sama napoczęła ten temat), która szybko jednak zgasła, ponownie zastąpiona smutkiem. Pozostawiła cię taką, sama zabierając się do sprzątania swoich tobołków, dając ci wszelką przestrzeń do rozmowy z najmniejszym członkiem rodziny.
Aiko po twoich słowach na chwilę przestał płakać i popatrzył na ciebie głupio, jakby nie rozumiejąc przez chwilę co do niego powiedziałaś. Dopiero po dobrych pięciu sekundach uśmiechnął się pełen nadziei i skoczył do góry, zaciskając swoje małe pięści wokół twoich ubrań.
- Dasz radę znaleźć mojego Habiko?! Kocham cię, kocham! – Wykrzyczał na cały głos, tak jakby sam fakt znalezienia psiaka pozostał jedynie formalnością. Dopiero po chwilce przypomniał sobie, że faktycznie nie podał ci żadnego rysopisu, po którym mogłabyś go rozpoznać. W jedną chwilę Aiko pobiegł do jednej z torb leżącej na ziemi, ewidentnie należącej do niego i wyciągnął z niej potarganą kartkę, którą następnie podał twojej osobie.
- Tak wygląda! Mój Habiko! Proszę znajdź go dla mnie, zanim odjedziemy! – Wykrzyczał błagalnie maluch, niemalże płacząc ci w rękach. Widać gołym okiem, że piesek ten jest dla niego niezwykle ważny i to będzie niesłychana tragedia, jeśli ten się nie znajdzie. Mogłaś więc czuć się potrzebna i to na twoich barkach spoczywa teraz odnalezienie ostatniego członka tej rodziny. Czy jednak ci się uda?

Matka
Aiko

[Shiori]

- Oczywiście, że dam radę znaleźć twojego Habiko! Kunoichi są po to, by pomagać ludziom w potrzebie – zapewniła, pokazując dumnie na swoją odznakę ninja. Mały szkrab potrzebował jej, więc zamierzała zrobić wszystko co w jej mocy, by nie wrócił z niczym. Niektórzy Shinobi twierdziliby, że takie przyziemne zlecenia nie są dla nich i że jedynie walka z wrogiem jest warta ich zachodu, jednak miała na ten temat odmienne zdanie. Ten kraj tworzyli w większości bezbronni ludzie pozbawieni zdolności kontrolowania chakry, którzy mieli wiele większych lub mniejszych problemów. Ktoś musiał się nimi zająć i jeżeli przez to Shiori miała brudzić sobie ręce, było to poświęcenie, które musiała zaakceptować.
Na szczęście chłopiec miał przy sobie rysunek zwierzęcia, co mogło okazać się nieocenioną pomocą. Znalezienie Habiko powinny być dużo łatwiejsze - wyglądał on na tyle charakterystycznie, że nie pomyliłaby go z żadnym innym psem. Podziękowała i jeszcze raz obiecała, że zrobi wszystko, by go sprowadzić do nieznajomej rodziny.
Uaktywniła Tsūjitegana, czerwone oczy, które były w stanie patrolować ogromne obszary. Trudno było się przyzwyczaić do widzenia dookoła siebie, więc niemal od razu przełączyła je na tryb teleskopowy. Pomyślała, że dobrze będzie zacząć od szukania zwierzęcia na zewnątrz. Być może krzątał się dookoła portu, nie mając pojęcia co się dzieje i dlaczego rodzina go zostawiła samemu sobie. Wątpiła jednak, by sprawa była taka prosta – zasięg jej oka być może budziłby zachwyt u zwykłych ludzi, ale na tle innych Shinobi z jej klanu prezentował się dosyć blado.
- Możesz podać mi swój adres? Myślę, że Habiko może znajdować się w gdzieś pobliżu domu, wątpię, by uciekł daleko– zapytała, jeśli nie udało jej się znaleźć go pierwszą metodą. Po uzyskaniu odpowiedzi – bądź też nie – udała się w stronę wskazaną przez chłopca. Zanim jednak weszła do środka, sprawdziła wnętrze budynku przy pomocy Tsūjitegana.

  Ukryty tekst

[Mijikuma]

Misja D
Shiori 7/14
Zlecenie dla lojalistów
Aiko niemal momentalnie zmienia swoje nastawienie z przenikliwej rozpaczy na wszechogarniającą euforię, kiedy tylko słyszy, że jest nadzieja na jego pojednanie z najlepszym przyjacielem.
- Jesteś najlepszą kunoichi na świecie! - Wykrzykuje radośnie, tak jakby sam fakt odnalezienia i przyprowadzenia Habiko pozostał formalnością.
Świat shinobi polegający na ratowaniu świata i całych krain przed wielkim zagrożeniem to nawet nie procent, to promil całej działalności tych obdarzonych przez los ludzi. Motywacje każdego z nich się różnią, ale społeczna świadomość o nich mówi jedno - są po to, by chronić i pomagać słabszym. Pewien stary, mądry pustelnik powiedział kiedyś “Z wielką mocą rodzi się wielka odpowiedzialność” i uogólniając całą siłę shinobi tak można o nich powiedzieć.
Po okazaniu tobie rysunku nie potrzebowałaś wiele, żeby zacząć działać. Natychmiastowo zaczęłaś przeczesywać okolicę, lecz mimo tak wyjątkowej i idealnej wręcz do tej sytuacji umiejętności, przez dłuższą chwilę nie jesteś w stanie znaleźć jakiegokolwiek psiaka.
- Tam mieszkamy! - Mówi Aiko, pokazując w północnym kierunku, wciąż nie do końca świadomy, że już nie będą tam mieszkać i już nie mieszkają. Ty zaś skierowawszy swój wzrok w tamtym kierunku ujrzałaś po kilku minutach poszukiwań kilka psiaków, z których dwa odpowiadały rysunkowi jaki ci wcześniej przedstawiono. Jednak coś tu nie pasowało - jeden z tych piesków bawi się z innymi, jednak nieco różni się kolorem swojej sierści i nie ma jednej nóżki, drugi natomiast pochrapuje spokojnie na kocu obok innego chłopca, nieco starszego od Aiko. Obie te sytuacje zbytnio nie pasują do całej sytuacji - jeden nieco się różni od rysunku, który pokazał ci Aiko, drugi natomiast nie pasuje miejscem do zaginionego pieska. Innego tropu jednak nie znajdujesz i to są twoje jedyne możliwe ścieżki, które na ten moment jesteś w stanie zbadać, jeśli kierować się kierunkiem, który pokazuje ci Aiko. W tym samym czasie cała jego rodzina powoli kończy porządki z swoimi bagażami, czujesz więc, że czas cię goni i nie masz zbyt wiele czasu na poszukiwania - ojciec malca podniósł już wóz i wyglądało na to, że lada chwila będzie mógł ruszyć ponownie. Jaki więc będzie twój kierunek podróży?

Matka
Aiko

[Shiori]

Tak jak przypuszczała, jej obecne umiejętności nie były na tyle zaawansowane, by bez problemu móc znależć pieska, nie ruszając się z portu. Nie spodziewała się go w pobliżu tak hałaśliwego i ruchliwego miejsca. Tylko co teraz? Myślała i w końcu stwierdziła, że powinna wczuć się w postać Habiko – na jego miejscu ukryłaby się gdzieś w pobliżu rodzinnego domu, gdzie wydawało się być względnie bezpiecznie.
- Pójdę tam – oznajmiła, gdy udało jej się już poznać adres. Malec wydawał się nie do końca zdawać sprawy z tego, że już prawdopodobnie nigdy tam nie wróci. Że zamieszkają w innym miejscu, być może gorszym i mniej bezpiecznym. Chciała go przytulić, pocieszyć, ale wiedziała, że bardziej mu się przyda, sprowadzając z powrotem jego najdroższego przyjaciela. Nie słowa, lecz czyny były najważniejsze. Musiała dowiec, że jest warta nazywania jej najlepszą Kunoichi.
Sytuacji nie poprawiał fakt, że w pobliżu nie było stworzenia, które byłoby w pełni zgodne z rysunkiem Aiko. Trochę się przeliczyła myśląc, że skoro Habiko wygląda dosyć specyficznie, to nie znajdzie żadnego innego psa odpowiadającego opisowi.
Namierzyła parę zwierząt, która miała szansę należeć do przesiedlającej się rodziny. Musiała się poważnie zastanowić do którego z nich powinna pobiec. Lecz jak wybrać? Pierwszy z nich miał nieco inny kolor sierści i nie miał łapy, a drugi wydawał się mieć innego właściciela, a i miejsce pobytu nie zgadzało się z jej oczekiwaniami. Poczuła się głupio na samą myśl o tym, że miałaby wtargnąć i zabrać komuś przyjaciela - to po prostu nie mógł być Habiko. Ale ten pierwszy? Co się stało, że miałby tak skończyć? To był trudny dylemat, ale pierwszy wybór wydawał jej się najbardziej rozsądną możliwością.
- Gdyby twojemu ojcu udało się już w całości naprawić wóz, znajdź sposób, by go jakoś zatrzymać. Coś wymyślisz, zdolny chłopak z ciebie – poklepała go po głowie i pobiegła w kierunku pierwszego pieska, tego bez jednej łapy. „Oby tylko moja intuicja mnie nie zawiodła” – modliła się.
Gdy była już na miejscu, powoli podeszła w kierunku grupy zwierząt, starając się wyglądać jak najbardziej przyjaźnie. Nie miała ze sobą żadnych psich smakołyków, mogła liczyć jedynie na swój urok osobisty i na to, że te się na nią nie rzucą. Zawołała imię Habiko mając nadzieję, że ten na nie zareaguje. Nie mogła się też oprzeć jej przyzwyczajeniu zawodowemu i spojrzała na miejsce, w którym znajdowała się kiedyś jego łapa, próbując ocenić, czy jest to rana świeża wymagająca interwencji (prawdopodobnie nie, jeśli beztrosko bawił się z innymi zwierzakami) czy też coś starszego. Tylko czy wtedy Aiko nie powiadomiłby jej o tym fakcie?

  Ukryty tekst

[Mijikuma]

Misja D
Shiori 9/14
Zlecenie dla lojalistów
Aiko ucieszył się jeszcze mocniej, kiedy dziewczyna finalnie potwierdziła swoją chęć i zamiar pójścia na poszukiwania. W tym wszystkim wydawał niesamowicie niewinny, nie miał pojęcia o wszystkim, co tu się właśnie wydarzało.
Wybrawszy w którą stronę zamierzasz się udać, poprosiłaś chłopaka o przysługę, na którą on ci entuzjastycznie i z pewnym uśmieszkiem przytaknął.
- Zostaw to mnie, będę wiedzieć jak to zrobić! – Potwierdził ci jeszcze werbalnie, ty zaś mogłaś się zająć sprawą pieskową. Zdecydowałaś się na pierwszy wariant, który uwzględniał pieska bez łapki. Mądrze zawołałaś zwierzę po imieniu, żadne jednak nie zareagowało bardziej, aniżeli zwykłym odwróceniem się ze względu na dźwięk twojego głosu. Przyjrzawszy się zaś samej ranie, jak i samemu zwierzęciu jesteś w stanie oszacować, że rana jest stara, wyglądała wręcz jakby pies żył z nią od urodzenia. Nie było więc mowy, że to ten sam pies co na rysunku Aiko lub żeby miało do tej tragedii dość po odejściu od rodzinki Yuki. Pies też w żaden specjalny sposób nie reaguje na samo imię, więc raczej łatwo z tego wyciągnąć odpowiednie wnioski na temat tego, że to raczej nie ten pies.
Czas gonił, a ty musiałaś podjąć kolejną decyzję – albo wrócić do rodziny i powiedzieć im o niepowodzeniu lub ruszyć do tego drugiego psa, który akurat bawi się z innym chłopakiem. Trudny wybór, bo żaden nie wydaje się dobry czy oczywisty.

Matka
Aiko

[Shiori]

Popełniła ogromny błąd. Pies, do którego biegła nie miał nic wspólnego z tym, który opisywał Aiko, a z bliska wydawał jej się jeszcze bardziej obcy niż z daleka. Nawet nie reagował na imię Habiko, nie było możliwości, by to był przyjaciel chłopca. Jak mogła zignorować tak oczywiste znaki? Jego sierść różniła się wyglądem od rysunku, a rana w miejscu, w którym znajdowała się niegdyś jego łapa, była stara i niegroźna. Czuła się głupio – przez tę pomyłkę mogła stracić zaufanie i tytuł „najlepszej kunoichi” który nadał jej Aiko. Jego słowa znaczyły dla niej więcej niż mogło się wydawać, potrzebowała uznania i aprobaty, w końcu tak niewiele dostała tego w dzieciństwie.
Nie było możliwości, by dziewczyna po prostu poddała się i wróciła do rodziny. Pobiegła w stronę drugiego zwierzęcia, po drodze zastanawiając się, jak przekonać chłopca, który przy nim siedział, że Habiko nie należy do niego. Nie chciała myśleć o tym, że i w tym wypadku miałaby się pomylić, po prostu nie miała czasu na szukanie trzeciego psa. Nie była nawet pewna czy starczy jej go na dobiegnięcie w odpowiednie miejsce… straciła go zbyt wiele przez swoje głupie, naiwne rozumowanie. Aiko obiecał, że przetrzyma rodzinę, ale był tylko malcem, nie mógł robić tego w nieskończoność.
- Cześć – zagadała, gdy udało jej się już dobiec do dziecka - Jaki śliczny piesek, mogę pogłaskać? – wyciągnęła rękę w kierunku śpiącego zwierzaka. – Habiko? To ty? – ściszyła głos na tyle, by dzieciak jej nie usłyszał. Skoro stworzenie miało czterokrotnie lepszy słuch od człowieka, to powinno być w stanie zareagować. Musiała go sprawdzić, sprawdzić czy zareaguje na swoje imię, a niekoniecznie denerwować obcego malca, który z jakiegoś powodu znalazł się przy przyjacielu Aiko. Miała nadzieję, że nie będzie musiała porywać psa i z nim uciekać i uda im się jakoś porozumieć.

  Ukryty tekst