Pod wielorybim harpunem

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D+ - 15/...

---

- Rok 384 - Lato - Kaonajimi Kaguya
- Ulice Fuyuhany -
- Fuyuhana -
- Stary Kaguya i morze -

---

" Niezwykła sprawa. Wielkie nadzieje. " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=12f4g2hkchE[/youtube] Czy wiedziałeś o tym, że Cesarstwo Morskich klifów opiera swoją potęgę na flocie? Przecież każdy o tym słyszał, w końcu wszystkie jego większe posiadłości rozsiane są po wyspach do których jedyny dostęp jest możliwy za pomocą morskich szlaków. Monopol jaki wytworzyło sobie połączenie się całego regionu pod jednymi rządami sprawił, że ich statki są najlepszą flotą na oceanie. Czy mają jednak z kim konkurować? Klany shinobi z kontynentu nie przywiązują aż tak dużej wagi do kontroli terenów morskich dając popis właśnie cesarstwu. Nijak mają się ich statki, oraz zmysł podróży morskiej gdy większość czasu pływają wzdłuż brzegów lądu.

Łódź którą widziałeś była w opłakanym stanie, a przynajmniej nie nadającym się do faktycznego polowania na potwora o którym pisano. Tym bardziej jeśli faktycznie legenda mówi prawdę to na tej małej łódce czeka was śmierć. Statek wojskowy Yukich który dostrzegłeś wydał się strzałem w dziesiątkę, tylko jak pozyskać wsparcie Yukich do tej sprawy? Czy nie zależy im na problemach z tym potworem? Może udają, że problemu nie ma chcąc by wszyscy o tym zapomnieli tuszując sprawę i zwalając to na nieostrożność rybaków, bądź też na wadliwy sprzęt który zabierają na połowy większej zwierzyny?

Pogrążyłeś się w myślach i opuściłeś port, nogi prowadziły cię przez ulice chłodnej wsi, mijałeś po drodze różnych rybaków, oraz innych mieszkających w Fuyuhanie ludzi, jednym źle z oczu patrzyło, a inni wydawali się zainteresowani zmianą postawy jaką wskazywałeś swoimi ruchami. Wydawałeś się iść pewnie, byłeś niemal pewien, że znalazłeś rozwiązanie, pozostało jedynie przekonać ród do wzięcia udziału w polowaniu. Mimo zewnętrznej pewności siebie dalej trawiły cię wątpliwości, zbliżając się do siedziby dostrzegłeś przy drzwiach wejściowych dwójkę strażników zagradzających przejście, nie miałeś jednak większego wyboru, niż spróbować z nimi porozmawiać, gdy tylko znalazłeś się pod budynkiem w którym urzędował ród zarządzający wioską, wyspą, oraz Cesarstwem.

---

- Siedziba rodu Yukich -

[Rika Kari Matsubari]

Zbliżała się do celu swojej pieszej wycieczki. Widziała już skrawek szyldu zapraszającego do „Pod wielorybim harpunem”. Czy ktoś byłby w stanie domyślić się, że to dostojna herbaciarnia dla ludzi z nieco grubszym portfelem, a nie przeciętna melina, ulubione miejsce spędzania czasu ludzi cuchnących rybą? Rikę myśl ta bawiła za każdym razem, gdy przechodziła obok. Właściwie ciekawa była, jak będzie tam w środku.
Gdy wraz z kolejnymi krokami budynek herbaciarni stawał się większy, Rika zauważyła idącą w kierunku drzwi starszą kobietę, której ubiór wydawał się jej znajomy. Wyostrzyła wzrok. Co mi szkodzi spróbować? – pomyślała i puściła się biegiem za kobietą. Szczęśliwie ta poruszała się spacerowym tempem.
-Proszę pani! Proszę poczekać! – wrzeszczała na całego, jak gdyby starsza Mei miała kłopoty ze słuchem. Zresztą kto wie, być może faktycznie miała.
Miała. Zdecydowanie. Rika biegła co sił, a Mei dalej poruszała się do przodu, nieznacznie unosząc stopy nad ziemię. Ani myślała się zatrzymać. Można było odnieść wrażenie, że jest przesiąknięta rutyną. Rutyną przychodzenia w to miejsce i spędzania w nim długich godzin. Ciekawe ile razy była już w tym miejscu. Ile razy pokonywała tę drogę. Ile razy nadepnęła na nierówność w chodniku? Wszystkie te liczby były bez znaczenia, ale mówiły co nieco o wspomnianej rutynie.
Mei złapała za klamkę i uchyliła drzwi. Już miała wchodzić do środka, gdy dosłyszała jakieś krzyki. Skierowała głowę w stronę biegnącej Riki, a ta widząc to, zaczęła machać rękami na znak, by na nią poczekano.
Dobiegła zziajana do Mei, a ta zdążyła w tym czasie zamknąć drzwi, by chłodne powietrze nie dostawało się do środka herbaciarni. Mała dziewczynka stanęła przed starszą kobietą, opierając się o kolana i próbując złapać oddech. Był to bieg godny prawdziwego sprintera! Mei poczekała w spokoju, aż dziewczynka wróci do siebie. Gdy ta nachylona była nad nią, widoczny stał się dobrze znany szal.
Kiedy Rika doszła do siebie i spojrzała w górę, zobaczyła wyczekującą twarz przyjaźnie nastawionej kobiety, której donikąd się nie śpieszyło. Jak to się mówi, szczęśliwi czasu nie liczą.
-Dziękuję, że pani poczekała – wydusiła z siebie, dalej łapczywie wciągając tlen do płuc – chciałam tylko oddać szal… pamięta pani? Kiedy przybyłam do Hyuo, nie sądziłam, że może być tak zimno… pani mnie zatrzymała i poratowała szalem. Obiecałam oddać, wiem że minęło już trochę czasu, ale…
-Nie szkodzi słonko. Najważniejsze, że nic ci nie jest. Widzisz? – pokazała na swoją szyję – ja mam takich cudeniek wiele. Ten uszyłam przed tygodniem – pochwaliła się.
-Jej, jest śliczny! – była autentycznie pod wrażeniem. W porównaniu z szarym, wysłużonym szalem pełnym farfocli, jaki dostała, ten był dziełem sztuki. Istniał duży rozrzut między starym szalem, a niemal codziennym odwiedzaniem wcale nietaniej herbaciarni. No, ale o tym drugim fakcie dowiedziała się dużo później od Asuki. Rika odwinęła szal i podała starszej pani – Jeszcze raz przepraszam za zwłokę. Ostatnio działo się wiele rzeczy i kompletnie nie miałam na to okazji.
-Oj, chyba wiem, co masz na myśli. – Rika zdziwiła się i głęboko zastanowiła, czy faktycznie ona może coś wiedzieć - zechcesz wejść do środka i się czegoś napić?
-Bardzo bym chciała, ale niestety nie mogę. Jutro wracam do Ryuzaku, a muszę się jeszcze spakować i pożegnać ze wszystkimi… - wtedy przyszło jej coś do głowy – ale wrócę tu niedługo. Może wtedy panią znajdę!
-Szukaj pod wielorybim harpunem – wskazała palcem na wiszący nad głową szyld.

z/t -> Mieszkanie Kihary

[Tamaki Hyūga]

Po wejściu do głównego pomieszczenia spotkałam się ze sporym zaskoczeniem, ponieważ lokal do którego weszłam wyglądał w środku o wiele przyjaźniej niż by się można było tego spodziewać biorąc pod uwagę to jak wyglądał on z zewnątrz. Po zdjęciu płaszcza usiadłam przy jednym ze stolików i zamówiłam zupę rybną i herbatę jaśminową, chcąc posilić się po poprzednim zadaniu. Po krótkiej rozmowie z jednym z kelnerów udało mi się również dogadać możliwość przenocowania się w oddzielnej części lokalu, na ogół niedostępnej dla większości klientów. Wielce zdumiewające ile to można było osiągnąć za pomocą zwykłego woreczka z brzęczącą zawartością. Następnego dnia po porannej toalecie przeszłam do głównej sali dziękując za możliwość spędzenia tutaj nocy i zamówiłam onigiri z wołowiną oraz herbatę wiśniową do picia aby przygotować się na następny dzień.

[Harikotto]

Tamaki Hyūga Wyprawa C 1/42 Będąc wciąż bardzo daleko od swojej ojczyzny bardzo wiele czasu spędzałaś w przeróżnych zajazdach, gospodach, tawernach, czy karczmach. Potrafiłaś rozpoznać te lepsze i te gorsze, ponieważ w każdym z tych typów miejsc spędziłaś już niejedną noc. Noc, w trakcie której sen pomagał odciąć się od przeszłości i skupić na przyszłości. Sen, który pozwalał zapomnieć o wszystkim co spotkało cię, gdy żyłaś pośród innych członków klanu Hyuga i to temu klanowi służyłaś. Sen pozwalał zapomnieć o tak odległej przeszłości i dawał ci siły, aby mierzyć się z przyszłością, na drugim krańcu znanego świata, gdzie może i spotkałaś kilka dobrych dusz i przyjaciół, jednak nigdy na dłużej. Być może to jednak właśnie samotności poszukiwałaś? Jeśli tak, to w chwili obecnej udało ci się zrealizować ów cel tylko częściowo. Popijając bowiem wołowinę herbatą dostrzegłaś na drugim końcu sali znajomą twarz. Był to szarowłosy okularnik, agent Cesarstwa, który nie tak wcale dawno temu zlecił ci morderstwo. Wyglądało jednak na to, że tym razem spotkanie jest przypadkowe, a okularnik nawet cię nie zauważył.

[Tamaki Hyūga]

W trakcie jedzenia śniadania moje myśli błądziły w różnych kierunkach, bez żadnego bliżej określonego celu. Rozglądałam się od niechcenia po lokalu, kiedy moje oczy napotkały nikogo innego a tajemniczego okularnika, który siedział przy jednym ze stolików, tym razem, jednak to ja miałam przewagę, ponieważ najwyraźniej póki co nie był on świadomy mojej obecności. Dojadłam końcówkę kanapki ryżowej, popiłam to herbatą po czym wstałam od stolika i ruszyłam w kierunku agenta Cesarskiego.
- Proszę, proszę, gdyby nie fakt że cię tutaj teraz zaskoczyłam to bym zaczęła podejrzewać że mnie śledzicie. - rzuciłam rozbawionym tonem do okularnika. - Można się dosiąść? - zapytałam go wskazując na miejsce przy jego stoliku.

[Harikotto]

Tamaki Hyūga Wyprawa C 3/42 Doskonale pamiętałaś, że mężczyzna, którego teraz zauważyłaś lubił się chwalić tym, że sporo wie. Bardzo odważnym było więc zakładanie, że był tutaj przypadkiem i nie wiedział, o tym, że również tutaj jesteś. Uważałaś się jednak za osobę odważną. Stawiałaś przecież czoła jednemu z jeźdźców Antykreatora, samemu Hanowi oraz ogoniastej bestii. Z drugiej jednak strony nie potrafiłaś stawić czoła swojemu własnemu ojcu. Czy byłaś więc odważna? Trudno powiedzieć. Wielu z pewnością powiedziałoby, że tak, jednak były też argumenty przeczące tej tezie. Poranek był jednak spokojny, więc postanowiłaś go nieco urozmaicić i ujawnić swoją obecność.
- Panienka... Ach, pani Tamaki. - powiedział okularnik na twój widok. Przez ułamek sekundy rzeczywiście widziałaś, że okazał zdziwienie na twój widok, jednak szybko się opanował i przybrał zwykły nieco arogancki, wszystkowiedzący wyraz twarzy - Proszę, siadać, proszę. Cieszę się, że pani do mnie dołączyła. Mam bowiem delikatny problem... Najpierw jednak wypada zacząć z innej strony... Czy jest pani usatysfakcjonowana swoją dotychczasowa współpracą z Cesarstwem Morskich Klifów?

[Tamaki Hyūga]

Jak się okazało wnioskując po bardzo przelotnym wyrazie zdumienia na twarzy okularnika, rzeczywiście udało mi się, przynajmniej w pewnym stopniu go zaskoczyć tym spotkaniem. Korzystając z zaproszenia usiadłam przy stoliku i obserwowałam mojego rozmówcę. Bardzo szybko przyznał on również że znajdzie się dla mnie kolejne zadanie co było mi zdecydowanie na rękę, zawsze jakiś sposób na nudę.
- Cóż, nie mam chyba co narzekać, jedynie te wasze pokrętne zwyczaje jeżeli dochodzi do płatności za wykonanie zadania... - odpowiedziałam na pytanie wzruszając jedynie ramionami. Z jednej strony niby było to trochę kłopotliwe ale miało w sobie też pewien urok. Może tym razem postaram się wymyślić w jaki sposób dostarczy on zapłatę?

[Harikotto]

Tamaki Hyūga Wyprawa C 5/42 Szarowłosy gdy usiadłaś szybko znów poczuł się pewnie. Najwidoczniej bardzo mocno chciał zapomnieć o krótkotrwałym opuszczeniu gardy, gdy zaskoczyłaś go swoją obecnością i uznał, że najlepiej ów moment zignorować i uznać, za przeszły. Przyjął więc swoją standardową nieco przygarbioną pozę i znudzoną minę.
- Pani wybaczy... Nasza praca bywa momentami bardzo nudna i monotonna. Ów moment wynagrodzenia to często jedyna okazja do wykazania się pewną dozą kreatywności i dowcipu. Obawiam się, że będzie się musiała pani do tego przyzwyczaić. Skoro jednak jest pani zadowolona... Istnieje jeszcze jedna osobą, która ku chwale Cesarstwa istnieć powinna przestać. Sprawa jest jednak nieco bardziej skomplikowana, niż poprzednio. Nasz cel jest bardzo nieuchwytny i gdy tylko przeczuwa zagrożenie, znika bez śladu. W tym wypadku będzie więc trzeba posłużyć się podstępem.

[Tamaki Hyūga]

Widząc że mężczyzna najwyraźniej nieco się już rozluźnił, na swój sposób oczywiście, sama również rozsiadłam się nieco wygodniej i obserwowałam mojego rozmówcę kiedy ten zdradzał mi nieco więcej na temat owego zadania jakie potrzebował aby ktoś wykonał.
- Miałeś moją ciekawość, teraz masz moją uwagę. Bardzo chętnie się tym zajmę, będzie to dobry sprawdzian dla moich umiejętności i tym razem będę mogła wykonać wszystko po swojemu. Co to za cel i dlaczego chcecie go tak bardzo martwego? No i oczywiście przydałoby się dostać nieco informacji odnośnie jego umiejętności, nie każdy potrafi tak o sobie znikać bez śladu kiedy po prostu uzna że coś się święci. A także jakieś informacje odnośnie tego przeczuwania, czy chodzi o jakieś umiejętności sensoryczne czy masz na myśli zwykłe rozpoznawanie znaków oraz sytuacji? - zadałam szereg pytań mężczyźnie, chcąc od razu przejść do sedna sprawy.

[Harikotto]

Tamaki Hyūga Wyprawa C 7/42 Poprzednie błędy zostały zapomniane i teraz mogliście prowadzić zwyczajną, rzeczową rozmowę. Nie zawsze się tak udawało, żeby przeszłość mogła być tak łatwo zapomniana. Ty jednak znajdując się niemal na drugim końcu świata od swojej przeszłości najwyraźniej podobnie jak teraz, skutecznie udawałaś, że nigdy ona nie miała miejsca.
- Pani umiejętności już zostały sprawdzone pani Tamaki. Dlatego też w ogóle teraz rozmawiamy. Nikt, kto nie podołałby temu zadaniu nawet by o nim nie usłyszał. Obawiam się jednak, że wolałbym, aby wykonała pani owo zlecenie w zalecany przeze mnie pomysł. Wysyłaliśmy już ludzi, którzy chcieli dokonać eliminacji na własną rękę. To dzięki nim właśnie wiemy, że Kagate jest w stanie momentalnie wyczuć niebezpieczeństwo i zniknąć. Dlatego też stał się dla nas szczególnie interesujący. Kagate Inerai, bo tak nazywa się twój cel, pochodzi z Samotnych Wydm. Wyemigrował lata temu i ciągnie się za nim zła sława. Jest uznanym wojownikiem i wykorzystuje tę sławę do uwodzenia młodych dziewcząt, które lubi później torturować. Teraz osiadł posiadłości na zboczach Shiroyamy. Ma stamtąd dobry widok na wszystkich podróżujących w jego stronę. Gdy tylko zjawia się niezapowiedziany gość, posiadłość pustoszeje. Ukształtowanie terenu natomiast uniemożliwia podejście inną drogą. Dlatego postanowiliśmy wykorzystać jego zwyrodniałość przeciwko niemu. Wymagałoby to jednak od pani sporego poświęcenia i talentu aktorskiego... - okularnik zawiesił głos wyraźnie krępując się kontynuować.

[Tamaki Hyūga]

Kiedy tylko usłyszałam to co okularnik miał do powiedzenia, od razu zrozumiałam skąd wzięło się jego skrępowanie a także wiedziałam o jakim pomyśle on mówił. Westchnęłam głęboko i odchyliłam się w moim siedzisku. Pamiętałam jak pewien czas temu już musiałam przybrać rolę... Dość odmienną od mojego codziennego usposobienia, więc nie mogłam powiedzieć że będzie to dla mnie kompletna obczyzna. Skierowałam mój wzrok ponownie na agenta i przetrawiłam informacje.
- Już widzę w jakim kierunku to wszystko zmierza, jednak nie mówię nie. Pytanie tylko czy to że jestem w pewnym stopniu znana na świecie nie udaremni całego zadania? Masz pewność że ten Kagate Inerai nie był obecny podczas turnieju na Yinzin? Jeżeli jest to wtedy nici z tych wszystkich podchodów i od razu zwęszy podstęp. - powiedziałam do mężczyzny aby poznał moje drobne obiekcje odnośnie całego planu, który został narysowany.

[Harikotto]

Tamaki Hyūga Wyprawa C 9/42 Twoja przeszłość obejmowała nie tylko chwile spędzone w Kyuzo, czy zwycięstwa na turniejach. Bywało, że radziłaś sobie na różne sposoby, aby przeżyć w niebezpiecznym świecie. Wcielałaś się w różne role i przybierałaś różne maski. Dla uzyskania siły i polepszenia dobra ogółu byłaś gotowa do wielu poświęceń. Twój rozmówca słysząc jednak twoje słowa nieco się zaczerwienił. Ponownie szybko się opanował i kontynuował swoim stałym spokojnym, monotonnym i cichym tonem:
- Tak... Wydaje mi się, że źle mnie pani zrozumiała. Cesarstwo Morskich Klifów nie trudni się stręczycielstwem, w dodatku stręczycielstwem wybitnych kunoichi. Prosiłbym więc o nieprzerywanie i wysłuchanie, co mam do powiedzenia... Kobiety lekkich obyczajów rzeczywiście są słabością Kagate. W walce bowiem nie ma sobie równych, a sekret jego siły jest nieznany. Sam Kagate nie pomaga nieustannie zmieniając opowieści. Zauważyliśmy jednak, że dosyć regularnie korzysta z usług miejscowych zamtuzów. Podczas swoich licznych podróży zdobył spore bogactwa, w związku z czym płaci, aby kurtyzany przybywały do jego posiadłości w górach i to od razu cała ich grupka. Nie wszystkie oczywiście wracają, w związku z czym, zamtuzy coraz mniej chętnie godzą się na taką współpracę. Kagate jednak dobrze płaci, więc zdążają się oddolne inicjatywy i kurtyzany same organizują się, aby dotrzeć do Kagate, pomimo tego, że znają ryzyko. Naszym planem jest, aby pani właśnie rozpoczęła taka oddolną inicjatywę, czyli zebrać chętne kobiety i zaprowadzić je do posiadłości Kagate Ineraia. Z racji tego, co powiedziałem wcześniej, zabraniam pani pobierać za to opłaty od kobiet, które z panią wyruszą. Na miejscu natomiast należy w miarę dyskretnie wyeliminować Kagate. Czy wszystko jest jasne?

[Tamaki Hyūga]

Kiedy okularnik dokładniej wyjawił swoje plany, zrozumiałam rumienieć jakim się przed chwilą oblał. Wlepiłam w niego mój wzrok i skrzyżowałam ręce na piersiach po czym westchnęłam ciężko.
- Ehhhh, rzeczywiście, nieco w złą stronę pokierowałam mój tok myślenia, jednak teraz rozumiem jak to ma wyglądać... Cóż, wydaje mi się że w dalszym ciągu nic nie stoi na przeszkodzie abym wykonała to zadanie, jedyne co to cały ten plan sprawia że będzie to nieco trudniejsze do wykonania a jeżeli nie trudniejsze to na pewno o wiele bardziej upierdliwe. - powiedziałam w końcu po czym wstałam od stołu. - Cóż, nie ma więc czasu do stracenia i ruszę już na poszukiwania... Kompanek do tego zadania. - powiedziałam do zleceniodawcy zdeterminowanym tonem. Tak czy siak, jest to zlecone mi zadanie, które chciałam wykonać najlepiej jak to możliwe a także uwolnić świat od szumowiny jaką był Kagate.

[Harikotto]

Tamaki Hyūga Wyprawa C 11/42 Kolejny niezręczny moment. Kolejna chwila, którą chciałabyś zapomnieć. Kolejny fragment przeszłości, którego będziesz żałowała i który będzie ci się wyświetlał pod powiekami w bezsenne noce. Tak jak wcześniej wielokrotnie jednak postanowiłaś uciec od złych rzeczy. Gdy tylko więc odpowiedziałaś swojemu zleceniodawcy, wstałaś od stołu. Okularnik powiedział tylko:
- Gdyby to miało być proste, to nie zdawałbym się na przypadkowo poznaną kunoichi, nawet jeśli jest to słynna Tamaki Hyuga. Cieszę się jednak pani entuzjazmem. Mam nadzieję, że nie opuści on pani i pomyślnie pozbędzie się pani mojego problemu. - wypowiedziawszy te słowa zajął się swoim stygnącym posiłkiem i przestał zwracać na ciebie uwagę. Ty natomiast stałaś nad nim i zapewne chciałaś gdzieś się udać. Pytanie brzmi: Gdzie?

[Tamaki Hyūga]

Po pożegnaniu się z okularnikiem wyszłam z lokalu i zastanowiłam się chwilę nad sposobem aby znaleźć towarzyszki dzięki którym będę w stanie dotrzeć do posiadłości mojego celu tak aby ten nie czmychnął od razu. Nie wiedząc zbytnio jak się do tego zabrać szukam w mieście jakiegoś domu publicznego bądź innego tego typu miejsca. Jeżeli uda mi się odnaleźć takie miejsce to wchodzę niepewnie do środka i rozglądam się w poszukiwaniu kogoś z kim mogłabym omówić całą sprawę i może później uda się znaleźć jakieś sensowne rozwiązanie. Moje myśli cały czas krążyły wokół zadania, zastanawiałam się nad moim przyszłym przeciwnikiem, zastanawiałam się dlaczego był taki nieuchwytny, co umożliwiało mu uciekanie bez śladu na najmniejsze oznaki niebezpieczeństwa. Zastanawiałam się czy jego sława jako silnego wojownika nie była wyolbrzymiona i czy może okaże się godnym przeciwnikiem na którym będę mogła przetestować moje umiejętności.