Gaj Ostara

[Todonada]

10/30 Todonada jeszcze przez chwilę się wahał, czy jednak nie zmienić zdania, ale na myśl o tym, że może zginąć zaledwie kilkaset metrów od własnej osady, stwierdził, że dobrze wybrał. Chciał walczyć, ale chyba bardziej odpowiadałaby mu walka na otwartym terenie, czy chociaż w dzień. Niby to on miał polować na wampira, ale przecież to wampiry polują na ludzi. Bolało go tylko, że wojowniczka zlekceważyła go i chociaż chciał jej udowodnić, że jest silniejszy niż myśli, to wolał odpuścić i udać się do domu.
- Może innym razem przyjdzie nam się zmierzyć - Odpowiedział kobiecie - Udanych łowów!
Todonada zaczął zmierzać ku wiosce. Dobrze znał drogę, więc biegiem udał się w stronę domu, korzystając z głównego szlaku by nie zgubić się ponownie. Nie był gotowy na takie ryzyko. Jeszcze nie czas by sprawdził gdzie leżą jego granice.

z/t

Rezygnuję z misji tak jak się dogadaliśmy na pw.

[Yamiyo]

MISJA NIEWYKONANA
Powód: Rezygnacja gracza.

[Tensa]

"When I'm walking a dark road
I am a man who walks alone." 7/15 Cichy jak na skrytego w cieniu wojownika przystało tylko krótko przytaknął na przydługą wypowiedź Toshaka i ruszył. Mężczyzna nie do końca wiedząc co powiedzieć rzucił tylko krótkie "będę tu czekał" chociaż nie mógł być nawet pewien czy odwrócony do niego plecami młodzieniec jeszcze go słucha. Droga do osławionego, mitycznego wręcz miejsca spotkań kochanków i przemyśleń shinobi tak jak powiedział nie była prosta. Las był zdradliwy, ukryte pod grubą warstwą białego śniegu skrywającego pod sobą warstwę śliskiego jak diabli lodu, cień rzucany przez liczne drzewa nie ułatwiał drogi. W tej niedogodności jednak był jednak pewien pozytyw, mimo, że śnieg ciągle padał wciąż widoczne były ślady. Trop nie należał do głębokich wskazując niewielką wagę tego kto wcześniej podróżował tą drogą, co prawda delikatnie prószący śnieg mógł mieć wpływ na jego głębokość, jednak za pierwszym wnioskiem przemawiała wielkość odcisków, były one drobne, jak łatwo się domyślić. Kroki były nierówne, dziewczyna musiała się potykać, przynajmniej tak można było pomyśleć po odległości między śladami i gdzieniegdzie odbitych w śniegu drobnych dłoniach. Chociaż nie były to wszystkie wnioski, kobieta szła całą szerokością ścieżki... czyżby była pijana? Siedemnastolatka która wyrwała się spod srogiej kurateli zaszalała w tawernie? Ale czy pijana i niespełna rozumu nie stanowiła teraz większego zagrożenia? Właściwie niczego nie można było być pewnym...
W końcu jednak chłopak dotarł do owego gaju, drzewa wyginały się w fantazyjne kształty, jednak nie było tu nic niespodziewanego? Czy w jego myśli wdarły się legendarne wspomnienia? Czy była to zwykła bujda? Niestety nie ujrzał on dziewczyny, lecz do jego uszu dotarł cichy kobiecy śpiew, dobiegający gdzieś spomiędzy drzew na zachód od jego aktualnej pozycji.
"Ty mu do szyi białej przyskoczysz, a ja wykolę niebieskie oczy
A ja wykolę oczy niebieskie
Pękami jego złocistych włosów możemy gniazdo utkać przed wiosną
Gniazdo utkać, utkać przed wiosną" Tekst co prawda nie napawał optymizmem, jednak czy nie po to jest się shinobim by ryzykować życie dla obiecanych złotych gór? Czy może ideały były ważniejsze? Chociaż i ciekawość często pchała ludzi do podążania tą niebezpieczną ścieżką... dlaczego tu był? Wiedział tylko on sam, lecz po co? Odpowiedź na to pytanie znał jedynie jego pracodawca.

[Burizādo]

Kroczył po ścieżce, starając się zadeptać ślady dziewczęcia. Nie było potrzeby, by ktoś ją odnalazł. Przyglądał się wzorowi, próbując ustalić schemat jej kroków. Wewnętrzna rana, amok, czy pijaństwo? Spoglądał na drzewa, czy nie ma na nich strąconego śniegu, ułamanych gałązek i innych śladów podpierania się. Całą drogę tutaj rozmyślał nad całą historią i tworzył sobie scenariusze, wedle których mógł postępować. Kobieta trzymana wbrew swej woli, znająca jakąś okrutną tajemnicę, albo faktycznie szalone dziewczę. Różne możliwości i warianty przychodziły mu do głowy, zabijając czas i nudę. Wszystko odbywało się w jego ulubionej ciszy, dopóki nie nastał kobiecy śpiew. Zwrócił się do siebie w myślach; to jest wręcz nazbyt banalne. Skierował się w stronę śpiewu, ale próbując okrążyć źródło śpiewu tak, by nadejść z przeciwnej strony, niż wszedł do gaju.

[Tensa]

"When I'm walking a dark road
I am a man who walks alone." 9/15 Teorie i nic więcej, jedynie na to mogły naprowadzić ślady, czy zdolności dedukcji Buri'ego okażą się godne samego Sherloca? No cóż miał się o tym przekonać już za chwilę. Postanowił on podążyć za śpiewem, lecz nie przeć do przodu. Czyżby obawiał się podstępu? Zasadzki? W końcu wiedział jedynie, że znajduje się tutaj kobieta, czy ta której szukał? Nawet, gdyby znał odpowiedź wciąż pozostawała kwestia tego co opowiedział jej ojciec. Dziewczyna ponoć zwariowała, a z takimi nigdy nic nie wiadomo. Ruszył okrężną drogą, a śpiew towarzyszył mu przez cały czas.
"Wielu żałośnie za nim poziera, ale nikt nie wie, gdzie się podziewa
Ale nikt nie wie, gdzie się podziewa
Gdy tylko szkielet zostanie biały
Już tylko wichry będą mu łkały
Już tylko wichry, wichry będą mu łkały" Kolejna zwrotka niosąca wiatrem docierała do jego uszu, on jednak dzielnie brnął na spotkanie nieznanemu. Zajęło mu to krótką chwilę, jednak to co ujrzał mogło wynagrodzić mu trudy. Niska, szczupła, o włosach w kolorze kwitnącej wiśni, wszystko zgadzało się z opisem. Nie mógł dokładnie określić jej wieku, ani ujrzeć twarzy. Dziewczyna siedziała na poziomym pniu jakiegoś dawno upadłego drzewa, bujając się w rytm wyśpiewywanych słów. Długie włosy poruszane delikatnym wiatrem również nie były spokojne. Yukino nawet nie zauważyła jego nadejścia wciąż śpiewając, miała na sobie tylko zwiewną sukienkę, chociaż z każdym słowem z jej ust wychodziła para zdawało się, że nie przeszkadza jej temperatura...

[Burizādo]

-Oh Mroźna Panienko, czy warto?
Rozległo się z jego ust, wypuszczając potężny obłok pary z wcześniej wstrzymanego oddechu. Stał, obserwując urodziwe dziewczę, w stanie nieco opłakanym. Oparł dłoń o drzewo, nie mając zamiaru ruszać się nim otrzyma pozwolenie. Czuł, że w tym wypadku poprawnym zachowaniem byłaby pewność siebie, płynność, zachowanie jakby był naturalną częścią tego lasu. Ale miał dziwne przeczucie, że będzie musiał używać przemocy względem dziewczyny, więc obrał taktykę nie płoszenia jej. Osatnim czego potrzebował, to uganianie się po śniegu. Miał wystarczająco ekwipunku, aby załatwić ją na dystans. Podejrzewał, że ojcu parę ran, trzymających ją w łóżku, nie będzie przeszkadzać. Wszak grunt to dyskrecja. Spokojnie rozglądał się po okolicy, wyszukując śladów jej aktywności.

[Tensa]

"When I'm walking a dark road
I am a man who walks alone." 11/15 Chociaż z ust wojaka wypłynęły wręcz poetyckie słowa to co znajdowało się w głowie nie mogło być nazwane romantycznym. Chwilowy zachwyt dziewczyną minął, a zaczęła się chłodna jak krajobraz kalkulacja. Zranienie dziewczyny nie wydawało się niczym trudnym, było wręcz oczywiste. W końcu w obecnej sytuacji przykucie różanowłosej do łóżka byłoby wskazane. Tak mówiła głowa rodu, więc czy nie było to prawem obowiązującym tych którzy noszą nazwisko Toshak? No cóż... kwestia patriarchatu bywała czasem dyskusyjna, lecz takie czasy i zwyczaje kimże jest jednostka, aby wyłamywać się z szarego tłumu? W końcu kosiarz nie zetnie łana które się nie podnosi... przyklaskuj i rób jak każą to odwieczna recepta na spokojne i dłuższe życie. Nastolatek postanowił wzrokiem omieść okolicę, by dowiedzieć się co dziewczyna robiła przez cały ten czas, jednak po za śladami prowadzącymi do pnia nie było widać nic innego. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na to, że przyszła do gaju, odnalazła swoje miejsce, usiadła i tak siedziała. Zważywszy na jej strój i wysokie prawdopodobieństwo hipotermii nie wydawało się to zbyt rozsądnym posunięciem.
Dziewczyna na dźwięk jego głosu podskoczyła, wyrwana ze świata własnych urojeń. W jej oczach widać było panikę, strach w najczystszej postaci.
-Więc i mnie nawiedził cień tych krain. Skryty w mroku mitów, zapomniawszy o litości. Czego szuka tu ten którego wezwać chciał ojciec. Czyżby ofiarował Ci mnie tak jak i brata mego? - Chociaż jej twarz zwrócona była w kierunku shinobiego patrzyła gdzieś w dal chociaż w jej oczach ziała pustka. Twarz nie wyrażała emocji, wyglądała jak cień człowieka, dopiero teraz dostrzec mogłeś wystające spod sukienki kości obojczyków. Skóra na jej twarzy i dekolcie była kredowobiała, wydawała się delikatna jak pergamin, co kontrastowało z czerwienią oczu, tak niepodobną do ojcowskiego błękitu.

[Burizādo]

Jego źrenice się rozszerzyły, gdy usłyszał porównanie do posłańca śmierci. Tak, było trafne. Finalnie jednym z wielu zadań shinobi była eliminacja, czyli śmierć. Byli siewcami śmierci. Tknęło go, by sięgnąć do torby z tyłu i wyciągnąć broń, ale równie dobrze mógł jej trzasnąć w potylicę.
-Ojciec chce Cię żywą. Masz żywe rodzeństwo? Bo nie rozumiem, dlaczego kazał zabić brata, a Ciebie trzyma przy życiu.
Stwierdził, że skoro jest wzięty za osobę współpracującą z jej ojcem, narzędziem okrutnej natury jej rodzica, może potwierdzić jej szaleństwo i przez to dowiedzieć się więcej o istocie jej domniemanej choroby. Z jej słów wynikało, że nie darzy nienawiścią jego, jako narzędzia, a jedynie ojca. Chociaż mogła zwyczajnie skakać po etapach, będąc teraz melancholijną, by zaraz próbować mu odgryźć brew. Tak czy siak, ryzykując, ruszył powoli do dziewczyny. Nie ostrożnie, nie z przygotowaną pozą, a tak, po prostu. Zaczął rozmowę, to skoro mają gadać, to idzie sobie obok niej usiąść. A powoli, bo jest zimno, jest gruby śnieg, a i też.. Powolność mogła utrzymać ten spokojny stan szczerości, nie wzbudzając jej zwierzęcych instynktów.

[Tensa]

"When I'm walking a dark road
I am a man who walks alone." 13/15 Yuki postanowił zachować się spokojnie. Powstrzymał się od sięgnięcia do torby, uznał, że w obecnej sytuacji nie będzie to potrzebne, w końcu dłońmi również mógł pozbawić dziewczynę przytomności. Dziewczyna na jego słowa zareagowała niemal mechanicznie, nie przemieszczała wzroku, ani nie wykonywała gestów, jedynie jej usta poruszały się udowadniając, że wciąż kroczy ona wśród żywych.
-Czyżby nie zdradził Ci wszystkich sekretów? Czy podążasz jedynie ślepo za ułudą obiecanej nagrody? Kazał Ci utrzymać mnie przy życiu, nie wyjawiając jak długo mam być jego marionetką? - zadawała kolejne pytania, wciąż spokojna. Nastolatek tymczasem zbliżał się do niej powoli, nie chciał jej sprowokować, wciąż w pamięci miał, że może być niestabilna psychicznie, z resztą wszystko wskazywało na to, że tak jest. Żyła w swoim świecie, urojonej rzeczywistości, jedynym miejscu gdzie czuła się względnie bezpieczna, lecz i to chciano jej odebrać, pozostawić nagą i bezbronną wobec wszędobylskiego strachu. Taka praca, zabierać ludziom to co mają najcenniejszego, odzierać z bezpieczeństwa i złamanych dostarczać tym którzy za to płacą. Każdy musiał zarabiać, lecz nie każdy był gotów na przyjęcie roli narzędzia. Sumienie, to ono decydowało, lecz zrozumienie sytuacji... no cóż dla Buri'ego było proste.
-I ciebie uczynił narzędziem, czy pewna śmierć nie jest lepsza od codziennego strachu? - zapytała, gdy chłopak znalazł się kilka kroków od niej. W jej oczach pojawiła się iskra... szczęścia? Usta wykrzywił łagodny uśmiech, jej ręka zbliżyła się do ust. Białe zęby zagłębiły się w nadgarstku, a stłumiony ręką jęk bólu wyrwał się z ust. Dziewczyna wgryzła się we własną rękę licząc, że uda jej się wykrwawić, zakończyć tą farsę którą niektórzy zwali życiem.

[Burizādo]

Bełkot, istny bełkot, który mógł mieć sens jedynie w jej wewnętrznym świecie. Pretensjonalny bełkot, co czyniło go nawet gorszym. Mogła wyjść z tego ciekawa rozmowa, ale to zrobiło się zwyczajnie niekomfortowe. Stanąwszy przed nią, patrzył z góry, jak ta dalej fantazjuje i podnosi rękę do ust. Wgryzła się! To było już niedorzeczne. Uniósł ramię w górę i celując w jej szyję, wziął mocny zamach. To powinno takie chucherko pozbawić przytomności i pozwolić mu je zwyczajnie przerzucić przez ramię, a potem zanieść do zleceniodawcy. Ta misja była kłopotliwa, posiadała zwyczajnie wyznaczone cele od A do B i nie było potrzeby zachowywać się tutaj nieprofesjonalnie. Byleby za mocno nie krwawiła, ale i temu się zaradzi. Starczy oderwać kawał materiału i mocno zacisnąć, ujdzie przy samougryzieniu.

[Tensa]

"When I'm walking a dark road
I am a man who walks alone." 15/15 Nastolatek okazał się być zawodowcem, a o jego fachowym podejściu można by mówić długo. Miał misję, wyznaczony cel i zamierzał się go trzymać. W końcu wszystkie informacje które miał o celu potwierdziły się i nie było potrzebne zagłębianie się w powody tego wszystkiego. Znaleźć i przyprowadzić, wszystko czysto i po cichu... no może nie do końca czysto, ale na to nie mógł już zareagować. W końcu przewidzenie tak dramatycznie ukazanej desperacji nie było proste. Postanowił ogłuszyć Yukino i tak czy siak zanieść ją do ojca. Wszystko szło po jego myśli, cios w kark sprawił, że zwiotczała, osunęła się z drzewa upadając w śnieg. Nadgarstek krwawił obficie, shinobi nie zamierzał tego tak zostawić, oderwał kawałek materiału, aby przygotować prowizoryczny opatrunek. Kiedy jednak przyszło do zajęcia się raną niespodziewania dziewczyna otworzyła oczy. Pierwszy raz spojrzała w oczu Bur'iego, niewielka iskra życia, ogromne oczy z jeszcze większymi źrenicami, a to wszystko umazane w panicznym strachu. Drugą dłonią zaatakowała shinobiego, pozostawiając na jego policzku szramy po paznokciach, którymi głęboko go przeorała. Co prawda nie na tyle, aby oszpecić Cię do końca życia, jednak zabolało, na tyle abyś poluźnił uścisk. Dziewczyna jednak nie zerwała się do biegu, zaczęła czołgać się do tyłu panicznymi ruchami nóg odpychała się od śniegu.
-Nie! Nie zabierzesz mnie! Zostaw! - krzyczała cofając się w panice, urocza dotychczas teraz wyglądała jak kot zapędzony pod ścianę przez psią watahę. Zatrzymała się plecami natrafiając na drzewo, nie miała gdzie uciec, pozostawała zdana na łaskę wojownika. Cały czas patrząc tymi ogromnymi przerażonymi oczami.

[Burizādo]

Nic nigdy nie mogło być proste, prawda? Nie mógł po prostu zanieść nieprzytomnej dziewuchy do zleceniodawcy. Nie. Będzie biegał jak debil za nią, w obawie przed uśmierceniem ją jakąkolwiek techniką. Niedorzeczność.
-Opór jest jałowy. Poza śmiercią, albo i gorszym losem z rąk przypadkowych zbójów, nic Cię nie czeka tutaj. A ojca przecież możesz zabić. Jesteś ranna, położysz się, a jak znajdzie się w pobliżu, to go zabijesz. Mogę Ci nawet kunai dać jak chcesz, schowasz w szatach. Po zapłacie mnie nie interesujecie, chyba, że znajdziesz środki na wynajęcie mnie.
Spokojnym krokiem szedł w jej kierunku, trzymając dalej materiał w dłoni. Przykucnął tuż przed nią, kończąc swą ofertę i z sugestią wyciągnął dłonie z materiałem. Naprawdę bawienie się w ciuciubabkę i przeciąganie tego było czymś, czego nie chciał. Spoglądał na tą przerażoną buźkę, nie odnajdując jednak w sobie większej empatii.

[Tensa]

"When I'm walking a dark road
I am a man who walks alone." 17/15 Pościg, techniki i inne mordercze sztuczki znajdujące się w szerokim arsenale shinobi'ego okazały się być niewskazane, chociaż jeszcze chwilę temu Buri'emu nie przeszkadzało ewentualne uśmiercenie celu... zmienny jak kobieta. Z resztą nie jedyny tutaj zdawał się miewać humorki. Mimo zadanej mu przez dziewczynę rany nie zamierzał odpuścić i zbliżał się do niej, próbując na swój sposób ją uspokoić... No cóż, przyparta do drzewa dziewczyna o ogromnych oczach nie mogła zrobić wiele.
-Za... zabić? - wyjąkała znów patrząc gdzieś w dal. Przestała zwracać uwagę na nadciągające zagrożenie, nuciła coś pod nosem. Mokra od śniegu sukienka dokładnie przylegała do ciała jeszcze bardziej podkreślając anorektyczną wręcz budową i niemalże nie istniejące piersi. Mimo wywodzenia się ze znamienitego rodu, dziewczyna wyglądała biednie. Buri wystawił prowizoryczny opatrunek chcąc dać znać dziewczynie, że nie zamierza jej robić krzywdy. Ta jednak nie słuchała, bujała się w rytm nuconej pieśni znów będąc we własnym ciele. Szkarłat pokrywał śnieg tworząc wokół Yukino plamę szkarłatu, ta która znalazła się na jej twarzy zdążyła już zaschnąć. Nastolatek bez problemu mógł skrócić dystans i zająć się raną. Jej ręka była bezwładna, nie sprawiała żadnych problemów w manipulacji nią. Opatrunek który stworzył chociaż należał do tych z gatunku prowizorycznych dobrze tamował krwawienie. Dziewczyna narowistym ruchem głowy przeniosła wzrok na Buriego i... rzuciła się na niego, lecz nie tak jak wcześniej próbując go zamordować. Czy shinobi da obalić się chucherku które rzuca się w amoku całując go namiętnie?

[Burizādo]

Po zajęciu się opatrunkiem, chwycił nieco śniegu, aby przetrzeć twarz. Szczypanie rany nieco go pobudziło, ruszając w głowie scenariusze możliwej śmierci zleceniodawcy. Nie jest taki zły pomysł. Może dziewczyna znormalnieje, albo stanie się zagrożeniem, na które otrzyma zlecenie. Już miał się uśmiechnąć pod nosem, gdy ta ledwie przytomna dziewczyna rzuciła się na niego. Odruchowo uniósł ramiona do odbicia jej, lecz nie wyczuwając ataku, szybko przeanalizował sytuację. No tak, kolejna huśtawka, jakieś pocałunki po napawającym lękiem nuceniu melodii.. Sięgnął dłonią ku jej włosom, coby unieruchomić jej głowę i wycelować z trzy ciosy pięścią. Mocne, żeby osłabiona dziewczyna straciła przytomność. Jakby nie straciła, należy poprawić. Aż straci przytomność. A potem to już tylko znaleźć dogodne miejsce, by schować kunai w jej szatach i przerzucić przez ramię. By iść w drogę! Tak, losowe zadania powinny być szybkie i krótkie. To nie tak, że klan mu je przydzielił i musi się faktycznie starać.

[Tensa]

"When I'm walking a dark road
I am a man who walks alone." 19/15 Chłopak jak na prawdziwego dżentelmena przystało nie zamierzał wykorzystać okazji... no przynajmniej nie w najbardziej oczywisty ze sposobów. Uchwycił różowewłosy w dłoń i odsunął od siebie głowę dziewczyny, tak w jego planie utrzymanie tego minimalnego dystansu było nieodzowne. Trzy silne ciosy spadły na twarz Yukino uszkadzając drobny nosek i tworząc inne liczne siniaki. Ku jego zdziwienie te uderzenia zamroczyły dziewczynę jednak nie wystarczyły, aby całkowicie pozbawić ją przytomności. Kolejna kanonada była niczym gwóźdź do trumny nastolatki zwiotczała, padając bez siły, nic nie wskazywało na to, że znowu grozi mu jej niespodziewane powstanie. Chłopak potajemnie schował kunai w jej ubraniu, tak jak powiedział, dając jej możliwość samodzielnego zamordowania ojca... no cóż, węszył w tym jakąś przyszłą robotę, a zarabianie na czyjejś tragedii to przecież nic złego... zwłaszcza, gdy nazywają Cię shinobi. Wiatr delikatnie poruszał gałęziami, gdy Buri przerzucał dziewczynę przez ramię. Jakby nie patrzeć zadanie było już niemal wykonane. Fachowo i bez rozczulania się czy niepotrzebne wnikania w historię. Na całe szczęście dziewczyna nie była tak wygadana jak jej ojciec i nie zarzuciła go monologami i swoim spojrzeniem na całą sprawę... no może próbowała, ale nie szło jej to najlepiej. Nie pozostało nic więcej niż dostarczenie ładunku na miejsce gdzie czekać miał pracodawca. Przynajmniej zapewniał, że będzie czekał, w końcu trochę czasu minęło. Większość zajęło dotarcie do tego urokliwego miejsca, powrót też nie będzie za szybki, zwłaszcza, że Buri musiał brać poprawkę na niesioną na ramieniu dziewczynę. Co prawda była ona leciutka, jednak przesuwała jego środek ciężkości...

Z/T