Gaj Ostara

[Natsume Yuki]

Natsume podniósł się powoli spomiędzy korzeni drzewa, między którymi się znalazł. Wyglądało na to, że po skończeniu poprzedniego treningu, zdarzyło mu się przysnąć. W sumie nie było to nic wielkiego, bo i on sam czuł się teraz bardzo dobrze, a i chyba bardzo dużo czasu tam nie spędził. Uśmiechnął się szeroko, ciesząc się że będzie mógł teraz kontynuować trening, i wstał powoli, opierając się o drzewo. Gaj Ostara pokryty był gęstą mgłą (tym razem nie wywołaną przez niego), co nadawało temu tajemniczemu miejscu jeszcze więcej specyficznego uroku. Czując, że może kontynuować, postanowił spróbować opanować kolejną technikę, którą podarował mu Kamiru.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Na Hyuo niezależnie od pory roku można powiedzieć, że była zima. Śnieg pokrywał okolicę, a woda była stale zamarznięta. Taki mamy na wyspie klimat. Wiatry mocno wiały, prawie nigdy temperatura nie przekraczała zera stopni na plus. Mimo to mieszka tutaj jeden z potężniejszych rodów w znanym świecie i obecnie jest zagrożony wojną. Nie świadomy jeszcze jak bardzo jest ten konflikt zaawansowany Natsume ćwiczył technikę autorstwa jego przyjaciela, czy też może przyjaciela. Ciężko powiedzieć jaka relacja ich łączyła, ale teraz to już raczej nie istotne, za to zdolność może się przydać na to co nadchodzi. Niedługo dowie się o tym młody członek rodu Yuki, a tymczasowo przystosowany do pogody spędzał miło w miejscu, które lubił. I nic w tym złego. Zdążyłeś odpocząć i być może próbowałeś coś jeszcze poznać, ale nie było to tobie teraz dane.W pewnym momencie widział dwie sylwetki zbliżające się tutaj. Od razu poznałeś w nich Garekiego oraz Fuyuko. Podeszli spokojnie, nie śpiesząc się.
- Niech wiatry Hyuo prowadzą twoimi krokami Natsume. Szukałem ciebie, aż usłyszałem, że tutaj jesteś, piękne miejsce jak coś zielonego widać. Chyba jedyna zieleń na wyspie.
Dziewczyna także się przywitała, ale nie wtrącała na ten moment, bo lider Sakki kontynuował.
- Jednak ja nie po to tutaj. Nie mam zamiaru owijać w bawełnę. Wielka wojna na wyspach wielkimi krokami i będę potrzebować z sobą ludzi. Czy jesteś gotów trochę przysłużyć się rodowi?

[Natsume Yuki]

Natsume akurat był pod koniec jednego ze swoich treningów, wciąż stojąc w pozycji ofensywnej - z jedną ręką wyciągniętą przed siebie, a drugą, zgiętą w łokciu, ustawioną za nim. Nad jego sylwetką wciąż unosiła się silna mgiełka chakry Hyotonu, a ciało młodzieńca pokryte było lodowym pancerzem - jedną z technik Kamiru. Oddychał powoli, spokojnie, utrzymując potrzebne do tego skupienie. Chyba mógł już spokojnie powiedzieć, że opanował tę technikę w stu procentach, i będzie w stanie ją wykonać niezależnie od sytuacji. Chociaż tyle.
Wyprostował się i odetchnął, jakby z ulgą, a pancerz z lodu wokół jego ciała stopniowo zaczął pękać, by ostatecznie rozpaść się na kawałki i upaść na zmrożony teren u jego stóp. Potarł lekko okolice oczu, by rozluźnić mięśnie twarzy, po czym rozejrzał się. I ku swojemu zaskoczeniu, zauważył dwie zbliżające się sylwetki. Dość szybko rozpoznał w nich Fuyuko i Garekiego... czyli wygląda na to, że nie ma na wyspie miejsca, w którym byłby niewykrywalny, hę? Uśmiechnął się lekko, po czym poprawił narzucony na ramiona płaszcz.
-Niech wiatry Hyuo was prowadzą, Gareki-sama, Fuyuko-san. W rzeczy samej, właśnie przez to piękno upodobałem sobie przebywanie w Gaju. Czasem... miło sobie przemyśleć parę spraw, lub potrenować.
Spojrzał na Fuyuko i skinął w jej stronę głową, wciąż się wesoło uśmiechając. Następnie wrócił spojrzeniem na lidera Sakki.
-Faktycznie, czuć że coś wisi w powietrzu, nawet jeśli nikt nie chce tego przyjąć do świadomości. Oczywiście, jestem z Tobą. Co mogę zrobić dla Rodu?

[Vulpie]

Natsume w porównaniu do przybyszy miał zapewne dość pogodny humor. Objawiało się to uśmiechem, na który dziewczyna odpowiedziała na chwilę kiedy do niej go skierowałeś. To, że wisi coś w powietrzu to mało powiedziane w tym przypadku, na włosku dosłownie sobie dynda wojna i to tylko kwestia czasu kiedy wybuchnie. O tym najmłodszy stażem członek Sakki nie mógł jeszcze wiedzieć, aż do tej pory. Wcześniej to były tylko przyszłościowe gdybania.
- Nie będę nic kręcić, powiem to możliwie jak najszybciej, ale najgorszym wypadku możemy stać się zdrajcami, a do tego nie mam zamiaru zmuszać nikogo. Jak do tego dojdzie o niczym nie wiesz. Cóż sytuacja w sumie zaczęła się od kiedy rada dwudziestu napiera na starszyznę, aby zrobili porządek na Kantai, a oni udają, że są neutralni i zabraniają mi jakichkolwiek działań, oraz szczepowi Ranmaru, których gościmy u siebie. W innym wypadku będziemy musieli podjąć się tego zadania, a trochę czasu już tego unikamy. Tylko tutaj pojawia się inny problem, który władza rodu ignoruje.
Jego towarzyszka na ten moment potwierdziła jego słowa kiwaniem głowy. Skupiała się na roli obserwatora, jej rola jeszcze nadejdzie. Co do przełożonego twojego to był zmartwiony. Był młody, nosił od dawna wielką odpowiedzialność, a skrzydła ciągle mu podcinają. Nosi na sobie stres, a wszyscy ignorują coś co dla niego jest niemal pewne. To może w przyszłości się zemścić.
- Mimo to działam, posiadanie wujka w starszyźnie daje mi trochę zaufania. Nie próżnowałem za żadnym razem. Spotkałem się z Krukami w celach zdobycia interesujących mnie faktów na temat bestii. Okazało się, że łączy nas wspólny cel, ale sprawy zaczęły się komplikować. Przyprowadził do nas Mayumi Hozuki, liderkę armii rewolucyjnej Kantai jakbyś jej nie znał. O ambicjach Zangetsu wiedziałem nie od dziś, więc przewidywałem opcję, że nas zaatakuje, ale nie, że połączy siły z kimś tak szemranym jak Bestia. Nie muszę mówić ilu to wrogów sprowadza nam na głowę? Sytuacja jest krytyczna, ale czekamy na wieści, aż wrócą ludzie z misji znalezienia ich bazy na naszej wyspie. Chcę przygotować swoich ludzi na najgorsze i wiedzieć, że mogę na nich liczyć. Nie będzie łatwo, ale nie mamy innego wyjścia niżeli walczyć.
Zakończywszy to westchnął smutno rozglądając się po okolicy, aż poczuł na ramieniu dłoń Fuyuko, która go niemalże wystraszyła. Wiele do zrobienia, a czasu coraz mniej, do tego każda decyzja obciąża jego sumienie. Człowiek się tak wykończy kim by nie był, ale można go podziwiać za swoją upartość do celu i w pewnym sensie dowiedzenia racji, bo informacje od osób podanych wcześniej mogą być pewne. Tamten gest mu pomógł powrócić do rzeczywistości.
- Przez walkę mamy na myśli głównie obronę oraz zespół infiltracji bazy bestii, to jeden z warunków otrzymanej pomocy od Kruków. Dobrze, że nie interesuje ich nic poza historią, więc nic nie stracimy, a Mayumi i jej towarzyszom za pomoc wystarczy możliwość zabicia obecnego lidera Hozuki i pomoc w stabilizacji Kantai. To jej najlepsza okazja do zemsty. Powtórzę pytanie, czy mimo to dalej jesteś gotów przysłużyć się rodowi nawet jak on może uznać ciebie za zdrajcę? Nie mogę tego wykluczyć w pełni.

[Natsume Yuki]

Natsume podniósł lekko brwi, zaskoczony stwierdzeniem ze strony Garekiego. Zaraz, co? Czemu lider Sakki zamierzał podjąć się czegoś, co mogłoby zostać później uznane za zdradę? Przecież to zupełnie nie miało sensu! Zszokowany sposobem podania informacji, młodzieniec tylko się wyprostował z kompletnie zszokowaną miną, którą po chwili zasłonił za pomocą dłoni. Sytuacja musiała się zrobić naprawdę kurewsko krytyczna, skoro Yuki aż tak bardzo się utwierdzili w Pax Glacia, że nie zamierzali nawet walczyć w obronie własnego kraju. Od ostatniej rozmowy z Garekim domyślał się, że prawo ustanowione przez Yukich nie zawsze było dobre, ale dopiero teraz zaczęło do niego docierać, jak bardzo tragiczne konsekwencje może mieć zapuszczenie przez to prawo korzeni w mentalność władz Rodu.
A najgorsze było to, że Yumi-sama mogła wiedzieć o zagrożeniu, ale bez zgody rady miała związane ręce.
Cholera.
-Czyli Bestia faktycznie żyje i zamierza zaatakować, mają nam pomóc Kruki, kimkolwiek są, może pomoże nam też ruch oporu z Kantai, ale nasza sytuacja i tak ssie... cholera, dużo informacji jak na jeden raz - stwierdził, gładząc się dłonią po czole. Czuł, że niedługo może zacząć boleć. - Nie sądziłem, że pokojowa mentalność będzie aż tak tragiczna w skutkach...
Chciał odpowiedzieć, że pomoże, lecz poczuł wewnętrzny opór. Z jednej strony słowa Garekiego mają bardzo dużo słuszności, nie wspominając już o tym że był teraz jego przełożonym, a sam Natsume kochał ród Yuki i marzył o tym, by w jakiś sposób uspokoić tę karuzelę nienawiści na wyspach, więc obrona wyspy i późniejsze pertraktacje były jak najbardziej na miejscu, ale z drugiej strony... otwarte sprzeciwienie się radzie mogło zostać potraktowane jako istne coup d'etat. Zamach stanu. Ruchy lidera Sakki podobno już od dawna stąpały na granicy wierności i zdrady, lecz tak otwarta interwencja zbrojna bez zgody ze strony starszyzny była równoznaczna z odrzuceniem prawa, które od setek lat prowadziło społeczeństwo Hyuo. A to oznaczało, mówiąc wprost - wygnanie. Wszyscy staliby się wyrzutkami, nieważne jak wiele by znaczył ich wkład w Ród. Surowe prawo, ale najwyższe prawo. Nawet jeśli nieludzko głupie.
Z jednej strony miłość do Rodu, z drugiej - wpajana od dziecka wierność prawom.
Potrzebował na to kilku minut. To był najtrudniejszy wybór w jego życiu.
Ale czy kiedyś nie trzeba będzie opuścić tej skorupy, którą był od ataku? Zamykał się w pancerzu z przekonań i praw, ignorując własne odczucia. I teraz to również kontrastowało.
Uwolnił już swoją duszę. Teraz musi uwolnić również własną wolę.
-... co z tego, że będziemy trzymać się Paxu, skoro Ród Yuki będzie na granicy wyginięcia? Co z tego, że zostaniemy wygnani, jeśli nie będzie już nikogo kto będzie mógł nas wygnać?... - zamknął oczy i opuścił głowę. - ... po co mamy respektować prawo, które zakazuje nam walczyć o życie najbliższych?
Podniósł głowę i spojrzał na Garekiego z powagą na twarzy.
-Zrobię wszystko, co będzie konieczne by uratować Ród. Wydaj tylko rozkaz. Oddaję się pod Twoje rozkazy, Gareki-sama.

[Vulpie]

Początkowa reakcja młodzieńca była spodziewana. Każdy byłby zdziwiony słysząc pierwsze słowa mówiące o zdradzie od jednej z najważniejszych osób w rodzie. Na szczęście wraz z kolejnymi słowami sytuacja wyjaśniała się coraz bardziej, aż natłok informacji mógł przytłoczyć. Pewnie starszyzna Yukich dostawała już sporej migreny słuchając go, uznając to za stek bzdur i odsyłając z powrotem z pustymi rękami. Gareki dał czas na uporządkowanie myśli i podjęcie decyzji. Widocznie tak jak mówił, nie chciał się narzucać, a mógłby przecież kontynuować czy namawiać. Zachował milczenie, aż się nie zgodziłeś i dopiero wtedy komentował sprawę wracając początkowo do poprzednich słów.
- Cieszę się, że jesteś ze mną, każdy człowiek więcej gotowy na to co nadejdzie w pewnym momencie to większa szansa na wygraną. Pax Glacia weszła starszyźnie tak głęboko, że z pewnością jak zobaczą wojska pod bramami to będą pierwsi uciekać do schronów zostawiając to wszystko w moich i Yumi rękach. My nie chcemy czekać, aż nadejdzie najgorsze, a ona jako liderka rodu jest całkowicie uziemiona. Do moich działań mieli szansę się przyzwyczaić, więc wszystko zostało w moich rękach. Nie jest to moja kompletna samowolka, a najwyższa tajna misja w celu ratowania rodu. Szkoda, że jedyne co mogę zrobić to grać wedle rozdawanych mi kart, a mam ich niewiele. Jak to mówią tonący trzyma się brzytwy, tak jak ja teraz Kruków.
Najbardziej mogła tutaj zastanawiać obecność Fuyuko, która obecnie sprowadzała się do roli obserwatorki rozmowy. Cóż może po prostu czekała na swoją kolej, a twój szef kontynuował.
- Co do nich to nic dziwnego, że o nich nie słyszałeś, bo do niedawna znali ich tylko ludzie na najwyższych szczeblach. Zajmują się głównie informacjami i są w tym cholernie dobrzy, ale zaproponowali zebranie nawet armii najemników, a na dowód odnaleźli Mayumi i przyprowadzili do mnie. Na dużo więcej nie można liczyć, bo społeczeństwo jest nie ufne wobec nich, ale samo to zasługuje na uznanie. Reszta ludzi przybędzie tuż przed wojną, kiedy to będzie pewne starszyzna ludzi musi przyjąć wszystkich chętnych do walki u naszego ramienia i im zapłacić za to. Byłbym w stanie zawrzeć pakt nawet z najgorszym istniejącym kiedykolwiek Onim gdybym był do tego zmuszony, więc to nie była taka zła opcja.
Powiedzenie o demonie było pewnie wyolbrzymieniem, ale to tylko pokazywało w jak beznadziejnej jesteście sytuacji. Nie mówi się czegoś takiego bez jakiegokolwiek powodu. W tym momencie dało się zauważyć kogoś zbliżającego się w stroju Sakki, ale jeszcze był daleko więc mieliście chwilę dla siebie. Pewnie przynosił jakieś kolejne informacje. Teraz jednak nadszedł czas na zadanie.
- Co do zadania to nie jest ono na teraz, ale na później. Mamy mniej niż dwa miesiące na przygotowanie się, przynajmniej wedle słów kruczka. Potrzebuję kogoś kto dowodził by grupą uderzeniową, musimy zabić Bestię, ale nie mogę sobie pozwolić na stratę waszej dwójki w trakcie obrony. Przyszedłem tutaj abyś był gotowy i mógł wybrać czy wolisz chronić osadę, czy wybrać się w nieznane. Fuyuko się do ciebie dostosuje.
Dziewczyna nie wchodząc w polemikę słów kiwnęła głową potwierdzając decyzję.

[Natsume Yuki]

Słysząc stwierdzenie Garekiego na temat rady, Natsume musiał zdecydowanie przyznać rację - było to nawet bardziej niż prawdopodobne, że gdy tylko wrogie wojska zbliżą się pod granice wyspy, to starszyzna po prostu oleje całą sytuację i rzuci się do ucieczki, zamiast zaakceptować fakt że ich polityka była błędna i przez to Ród może mieć teraz duże problemy. Aż zanadto zaczynało to przypominać Radę Dwudziestu, która ponoć również rzadko patrzyła gdziekolwiek dalej niż na czubek własnego nosa. Ech, przynajmniej tyle, że ktokolwiek na tej wyspie potrafił w ogóle zachować otwarte oczy i poprawnie wyliczać rachunek zysków i strat.
Westchnął i zebrał swój ekwipunek, odłożony wcześniej, gdy trenował jeszcze Korinoyoroi. Gdy wszystko było ponownie na swoim miejscu, znów stanął przed Garekim i wysłuchał reszty wypowiedzi swojego przełożonego, opowiadającego akurat o organizacji Kruków i ich pomocy poprzez przywołanie armii najemników i skontaktowaniu się z Hoozuki Mayumi, liderką ruchu oporu na Kantai. Oczywiście, było to sporo, zwłaszcza jak na niezbyt korzystną sytuację. O ile Natsume przeczuwał, że kiedyś te "Kruki" będą mogły zażądać czegoś równie dużego w zamian, i nie bardzo mu to się podobało. Ale uznał, że nie będzie się tym dzielić. Kto jak kto, ale Gareki powinien być tego świadom.
-Cóż, faktycznie z dwojga złego lepiej w tę stronę - mruknął tylko.
Po chwili zbliżył się kolejny członek Sakki, a Natsume otrzymał bardzo ciężki wybór. Czy woli udać się do leża Bestii i spróbować pozbyć się dużego niebezpieczeństwa, czy woli jednak stanąć do walki w imię Rodu i spróbować stoczyć nierówną walkę z najeźdźcami? To była cholernie trudna perspektywa, i sam Yuki nie bardzo chciał dokonywać tego wyboru. To również była część szkolenia w jego Rodzie - zawsze wolał słuchać poleceń, niż wybierać samemu. Dlatego tylko skrzywił się lekko i spojrzał najpierw na Fuyuko, później na Garekiego.
-... nie wiem, czy jestem w stanie dokonać wyboru. Z jednej strony chciałbym spróbować walczyć z Bestią, ale z drugiej... co z tego, że uda nam się pokonać Bestię, skoro przez ten czas armie Novum Ordo mogłyby całkowicie zdemolować wyspę i wyrżnąć klan...
W końcu westchnął ciężko.
-... wolałbym, żebyś to ty wydał polecenie, Gareki-sama. Ale opcja z obroną wyspy jest... zdrowsza, na dłuższą metę.

[Vulpie]

Twoi rozmówcy w trakcie spojrzenia na nich nic nie pomogli. Fuyuko rozłożyła ręce teatralnie lekko wskazując nie wiedzę. Byłeś zdany na siebie i niezdecydowany ostatecznie. Serce rozdarte na dwie różne ścieżki. Co musiał powiedzieć tutaj twój przełożony. Zdrada rodu w celu uratowania go zdecydowanie była obecnie dla niego bolesna i ciążyła na nim. Jego głos może był bez emocji, ale malowało się zmęczenie na twarzy, które dodawało mu parę lat. Co presja robi z człowiekiem. Kto wie jaki już czas to planuje, przecież dużo wcześniej badał sprawę Bestii, ale brakowało mu dowodów do tak odważnego działania. Teraz aby mieć jakiekolwiek szanse ktoś musi.
- Fuyuko?
- Nic nie poradzimy, skoro tak to ja pójdę do legowiska bestii. Widziałam go w akcji i przyda się w obronie tak samo jak i ja. Możesz w pełni na nim polegać.
Gareki kiwnął głową potwierdzając jej słowa i zakodowując je. Zaraz po tym podszedł posłaniec i dostając pozwolenie zaczął mówić.
- Wrócił Tamotsu z Rinem. Właśnie pilnie czekają na Ciebie i Yumi, aby zdać raport. Kazałeś się natychmiast powiadomić.
- Natychmiast wyruszam. Tak więc jak słyszysz Natsume tak to wygląda, pora na mnie. Wreszcie może czegoś się dowiemy. Fuyuko zostań i w razie pytań odpowiedz na wszystko. Spotkamy się potem, tam i tak byś nie mogła wejść. Niech wiatry Hyuo będą z wami.
Dziewczynie nie pozostało nic jak tylko wykonać polecenie po powtórzeniu pożegnalnej formuły. Po chwili zostaliście sam na sam.
- No to masz jeszcze jakieś pytania? Raczej nigdzie mi się nie spieszy. Pewnie będą omawiać podstawowe przy okazji podstawowe strategie. Miejmy nadzieję, że dowiedzieli się czegoś. Jeżeli Rin niczego nie odnajdzie wraz z wszystkimi informacjami naszymi to nikt tego nie zrobi. Mówi się, że jego oczy są potężniejsze niż lidera, ale dalej w walce nie jest w stanie mu dorównać. To tylko oczy.

[Natsume Yuki]

Natsume odetchnął ciężko, wciąż nie mając pewności czy wybór, którego dokonał, był właśnie tym prawidłowym. W obu sytuacjach byłby w równym stopniu wystawiony na zagrożenie, ciężko było również wybrać, która ścieżka byłaby groźniejsza. Nie mówiąc już o tym, że to, co teraz powiedział, mogło mieć też tragiczne skutki dla Fuyuko, która przecież miała zostać wysłana tam, gdzie on sam zadecydował...
Dlatego właśnie preferował wykonywać polecenia, zamiast je wydawać. Było to znacznie prostsze. I bezpieczniejsze dla psychiki. Nie musiał odpowiadać za tych, którzy byli pod jego dowodzeniem, żeby później nie mieć wyrzutów sumienia, że przez jego błąd zginęli ludzie wierzący w jego osąd.
No, ale z drugiej strony był Sentokim Rodu Yuki. W czasie wojen to właśnie od ludzi jego pokroju oczekiwano, że będą kontrolować pole walki i dzięki ich poleceniom zwiększy się nawet nie tyle szansa zwycięstwa, co szansa przetrwania. Czy chciał czy nie, z czasem pewnie będzie musiał wydawać rozkazy, może nawet kierować grupami żołnierzy. Przemawiać do nich, by dać im otuchę i przywrócić morale, towarzyszyć im i obmyślać każdy ruch, by dać całemu Rodowi szansę zwycięstwa. Trudna perspektywa... ale nieuchronna. Może z czasem się nauczy, jak być dobrym przywódcą.
Chociaż wierzył, że kiedyś uda mu się zmienić wyspy, naprawić je by przestały żyć tylko brutalnością, to na tytuł Shirei-kana i tak nie miał za bardzo co liczyć.
Natsume pożegnał się z Garekim, po czym usiadł na niewielkim pieńku, wspierając podbródek o rękojeść miecza. Spojrzał na Fuyuko.
-Nie masz nic przeciwko temu, że zdecydowałem za ciebie o ścieżce? Nie chcę, by ktoś zginął przez moje preferencje - powiedział powoli. Poczekał na odpowiedź, wciąż jednak odczuwając niepokój, i spróbował zmienić temat. - Oczy? Co takiego niezwykłego jest w jego oczach?

[Vulpie]

Zostaliście obecnie sam na sam, możliwe, że po raz ostatni w swoim życiu, bo zarówno jedno jak i drugie może umrzeć w niedalekiej przyszłości. Świadomość gdzieś krążyła w głowie mocniej lub lżej, ale tego się nie zmieni, a walczycie wedle was po słusznej stronie. Fuyuko widząc, że masz ochotę rozmawiać dosiadła się w pobliżu spoglądając na okolicę. Słysząc twoją wypowiedź na jej twarzy początkowo pojawiło się zaskoczenie, a po chwili uśmiech z delikatnym rozbawieniem w głosie. Starała się mimo wszystko utrzymać kontakt wzrokowy, jakby miała coś do przekazania ważnego.
- Nie wygłupiaj się nawet. Gareki wcześniej pytał się mnie, chciał abym to ja wybrała, ale było mi to obojętne, a on widzi korzyści z posiadania mnie w obu miejscach. Bestię trzeba powstrzymać, bo to się nie skończy, tak samo jak i obronić wioskę. Po prostu zaufaj we mnie i moje umiejętności, jeszcze bym ciebie zdziwiła. Zapamiętaj jednak jedną rzecz, w przyszłości mogą się zdarzyć takie chwile, że musisz wysłać nawet oddział na śmierć w celu wygranej wojny. Pomyśl wtedy nie o tych co zgineli, a przeżyli, bo to za nich walczymy. Praktycznie nigdy nie masz okazji do idealnych wyborów...
Przy ostatnich słowach lekko smutniała, ale wtedy został temat zmieniony na oczy asystenta lidera Ranmaru. Można powiedzieć, że ponownie obudziło to dziewczynę, która zaczynała się nad czymś zamyślać.
- Oczy Rina są podobno silniejsze niż ich samego lidera. Posiada największy dar w swoim całym szczepie widząc i słysząc na wielkie odległości zarówno w dal jak i dookoła siebie. To jest ich niezwykłe kekkei genkai. Zwiad na parę lub paręnaście kilometrów? Podobno to dla niego nie jest żadnym problemem, ale nigdy nie miałam okazji z nim współpracować jeszcze. Niedługo sama się przekonam o ich zdolnościach. Swoją drogą jak się czujesz? Dawno nie rozmawialiśmy. No i co u Hyohiro? Mam nadzieję, że ma się dobrze.

[Natsume Yuki]

Natsume uśmiechnął się lekko, słysząc argumenty Fuyuko. Było w tym trochę racji. W rzeczy samej, jeżeli nie udałoby się powstrzymać Bestii, to całe Hyuo byłoby zagrożone, więc ktoś musiał się tym zająć. A sama Sakki nie byłaby w stanie znaleźć się jednocześnie w dwóch miejscach. Jedna osoba musiała pójść do siedziby Bestii i stoczyć z nim pojedynek, a ktoś inny musiał się zająć obroną wyspy. I w tym momencie do akcji prawdopodobnie wkroczyłby on. W sumie trochę to było pochlebne, że i Gareki, i Fuyuko twierdzili, że Natsume posiada wystarczająco dużą siłę by sobie poradzić. Cóż, oby się nie mylili.
-Coś w tym jest. Tylko sam jestem świadom, że ciężko będzie się przestawić z myślenia o stratach, a myśleć jak przywódca i patrzeć na wojska kwestiami czysto statystycznymi... ech, takie życie ludzi z rangami - mruknął z przekąsem, lecz w końcu pozwolił sobie na lekki uśmiech. To dopiero nadchodzi. Na razie trzeba będzie się upewnić, że jest się w pełni przygotowanym na wszystko. Czyli trzeba potrenować, odpocząć, porządnie zjeść... Ot, przyziemne sprawy.
Zwrócił się w kierunku Fuyuko i posłuchał, co chciała powiedzieć o umiejętnościach asystenta Ranmaru. Uniósł lekko brwi, zaskoczony potencjałem technik tego szczepu. Kilkukilometrowy zwiad? Obserwacja na tak duże dystanse, nie musząc przy tym nigdzie się poruszać? To brzmiało... niewiarygodnie. Musiał przyznać, że w takim przypadku Ranmaru są znakomitymi sojusznikami. Podczas gdy Yuki i ich Uwolnienie Lodu było technikami stricte ofensywnymi, dzięki którym mogli znacząco zwiększyć swoje szanse na polu walki, o tyle dzięki ich sojusznikom mogli przewidywać ruchy przeciwnika, zanim te w ogóle zostaną wykonane. Na przykład poprzez podglądnięcie ich mapy marszu i taktyk bojowych... tak, ich Kekkei Genkai mogło się okazać bezcenne w nadchodzącej bitwie.
-... niesamowite. To faktycznie brzmi imponująco. Aż szkoda, że nie można się tego nauczyć samemu... - westchnął. Dość szybko jednak na jego twarz wrócił uśmiech. - W sumie nic, ostatnimi czasy spędzam większość życia na treningi i poprawianie swoich umiejętności. No, i razem z siostrą pomogliśmy kilku posłańcom z Sabishi, dzięki czemu dostałem od nich plany na tę zabawkę.
Wyciągnął przed siebie rękę i złączył palce wskazujący i mały, uprzednio podnosząc dłoń w nadgarstku, by nie narazić się na zranienie samego siebie. Z mechanizmu w jego karwaszu prawie natychmiast wysunęło się wąskie ostrze. Powtórzył gest i broń znów zniknęła.
-A co do Hyohiro... cóż, w sumie ostatnio go widziałem kilka dni temu. Zawsze możesz go spytać sama.
Swoim długim, kocim kłem rozciął swój kciuk, następnie złożył pięć pieczęci i przyłożył dłoń do podłoża. Pufnęło, a przed nimi pojawił się duży tygrys z czymś w rodzaju siodła z przytroczonymi zwojami na plecach.
-No, miło znów przyjść gdzieś, gdzie jest ciepło. Siemasz, Natsume... o, witaj, Fuyo... Fuyu... Fuyuko, dobrze pamiętam?

[Vulpie]

Fuyuko nie skupiła się na grymasie, a późniejszym uśmiechu. Odwzajemniła go, nawet jeśli on nie był do niej, bo mimo problemów nie warto tylko nimi żyć. Co prawda też ona nie posiada aż tyle na głowie co wasz przełożony, a do tego wygląda na mniej zestresowaną. Pytanie tylko czy to są pozory, czy też rzeczywiście ktokolwiek byłby w stanie być spokojny mimo obecnej sytuacji? Wątpliwe. Wysłuchała też co słychać u ciebie i pewna informacja ją zaciekawiła, którą natychmiast poruszyła. I nie to nie była nowa zabawka, wpierw musi przekazać ważne informacje jak to na członka Sakki przystało będąc poważną.
- Siostrę? No proszę ile ma lat? Poinformuj ją lepiej o tym co ma się stać. Im więcej osób wie o wojnie tym lepiej, w trakcie ataku będzie trzeba przygotować szybką ewakuację cywili, a do tego odpowiedzieć na atak. Miejmy nadzieję, że starszyzna wyda pozwolenia zanim będzie za późno. Nie uwierzą, aż nie dostaną wieści z pierwszego raportu z garnizonu po drodze. O ile to im wystarczy.
Dopiero potem wróciła do pokazanego ukrytego ostrza.
- Całkiem przydatne. Ayatsuri mają ciekawe pomysły. Jak usłyszę o skrytobójcy w wiosce to wiem do kogo się zgłosić.
Uśmiechała się żartując. Nie podejrzewała na poważnie o nic takiego i jej ton głosu nie pozwolił aby zrozumieć to w żaden inny sposób. Kiedy powiedziałeś, że może sama go spytać futrzaka co u niego na twarzy malowało się nie małe zdziwienie. Rozejrzała się dookoła, a jego nigdzie nie było. Wstawała będąc gotową iść gdzieś, a tutaj? Puff i pojawił się z obłoków. Nigdy czegoś takiego nie widziała wcześniej.
- Jak to, jak ty tutaj?
Po pierwsze reakcji natychmiast się poprawiła śmiejąc się z samej siebie. Tyle niezbadanych możliwości daje chakra. Pojawiające się znikąd gadające białe tygrysy. Zupełnie naturalne.
- Przepraszam. Wystraszyliście mnie. Tak dobrze pamiętasz, co tam u Ciebie?
Uśmiechając się zbliżyła, aby wygłaskać Hyohiro po głowie.

[Natsume Yuki]

Słysząc pytanie na temat swojej młodszej siostry, Natsume westchnął z lekkim uśmiechem na twarzy i podniósł głowę tak, by spojrzeć na wystające spomiędzy zaśnieżonych gałęzi niebo. W sumie... to nie był pewien, ile Mei miała lat. Po tym jak się spotkali, nigdy nie miał okazji spytać o tak drobny szczegół jak jej wiek. W sumie, to jeszcze dość dużo na jej temat było dla niego niewiadomą... cóż, w końcu znali się może z rok? Albo dwa. Po raz pierwszy spotkali się w gorących źródłach w Ryuzaku no Taki, gdzie siedział jeszcze z dwójką innych ludzi, Tsukunem i białowłosą kobietą, która kazała mówić do siebie Venus. Później chwilę rozmawiali, spędzili trochę czasu na jego mieszkaniu w Ryuzaku, a potem się rozeszli... i dopiero ostatnio znowu się spotkali. Hm. Nie było zbyt dużo okazji na zapoznawanie się.
-Mei?... szczerze, nie mam pojęcia. Przez większość życia myślałem, że nie mam rodzeństwa, dopiero dwa lata temu się dowiedziałem o tym, że mam siostrę. Nie miałem okazji zbyt długo z nią rozmawiać. I owszem, powiadomię ją, o ile wuj Raien lub pani Yumi o tym już jej nie powiedzieli. Wujek zawsze się wykazywał dużym ogarnięciem, to może tę aurę wojny nad Hyuo też zauważył.
Chyba. Oby.
Natsume parsknął śmiechem, widząc reakcję Fuyuko na nagłe pojawienie się tygrysa. W sumie, to jej nie winił. Może o ile ludzie wiedzieli, że istnieje coś takiego jak przywoływanie i zwierzęta-shinobi, o tyle ujrzeć kogoś używającego Kuchiyose no Jutsu to raczej rzadkość. Nie przypominał sobie, żeby ktoś kiedykolwiek użył tej techniki w jego otoczeniu, a przecież miał już prawie ćwierć wieku na karku.
-U mnie w sumie bez zmian, ostatnio dość często bywam poza domem - stwierdził wesoło, dając się pogłaskać. - A właśnie, Natsu, potrzebujesz czegoś?
-Nie, głównie dla towarzystwa - stwierdził Natsume, lecz dość szybko sobie coś uświadomił: - W sumie, możesz mi dać pancerz Sakki? Może się niedługo przydać, a wolę żeby był przygotowany.
Tygrys pokiwał głową i zdjął z pleców jeden ze zwojów. Złożył kilka pieczęci (co z jego tygrysimi palcami wyglądało dość pociesznie), a z pergaminu wyskoczył pełen zestaw pancerza sił specjalnych. Natsume wstał i zdjął najpierw płaszcz, później kamizelę. Na zabliźnione ciało szybko narzucił zarówno czarne odzienie, jak i skórzany pancerz. Maskę przypiął do pasa (który również był w zestawie), a hełm, zakładany pod kaptur i będący punktem zaczepienia maski, umieścił w torbie, którą nosił przy sobie. Dopasował karwasz z ostrzem tak, by się nie wyróżniał zbyt przesadnie. Swój poprzedni strój oddał Hyohiro, a ten zapieczętował go i zarzucił na plecy.
-W sumie, zastanawiałem się, czy nie ostrzec jakoś mniejszych wiosek i świątyni Okami no Kami... bo już nie wiem, czy myśleć o wojnie, czy starać się tego nie robić.
Tygrys parsknął cicho.
-Też masz problemy...

[Vulpie]

Słysząc imię wuja Fuyuko się uśmiechnęła. Musiała znać wiele osób, przynajmniej tych bardziej znanych w wiosce, przecież chodziła sporo czasu z Garekim obwieszczając wszystkim złe nowiny. Widząc uśmiech na jej twarzy można było wywnioskować, że jest w stanie zaspokoić Twoją ciekawość odnośnie tego.
- Rozmawialiśmy z Twoim wujkiem także, więc wie o wszystkim i się przygotowuje na tyle ile może. Spodziewam się, że powiedział w takim wypadku Mei, chociaż jej nigdy tam nie widziałam, nic dziwnego jak odwiedzaliśmy go tylko raz. Nie mamy żadnych nowych wieści, chociaż staramy się czegoś dowiedzieć to nam się nie udaje, więc nie było potrzeby iść do domostwa Raiena jeszcze raz.
Kiedy się zaśmiałeś jej twarz zrobiła się delikatnie czerwona. Wstydziła się takiej reakcji? Nie chciała abyś widział tego? A może to po prostu z zimna? No chyba nie, bo Yuki są przyzwyczajeni do takich temperatur. Lekko zaskoczona tym, że zacząłeś się rozbierać przy niej spoglądała na ciało przez chwilkę, aby się odwrócić posiadając twarz w jeszcze mocniejszym odcieniu buraka. Dała Tobie czas na przebranie się i gdy skończyłeś zadałeś konkretne pytanie. Słysząc to szybko wróciła do poprzedniej pozy lekko podpierając się jedną ręką o bok kołysząc swoją sylwetką. Posiadała spory uśmiech, a widząc jak się wahasz podeszła do Ciebie kładąc rękę na ramieniu podobnie jak wcześniej swojemu dowódcy.
- Nie wiele możemy zrobić. Jak powiadomimy i dojdzie to do starszyzny to jesteśmy zgubieni. Miejmy nadzieję, że je pominął. Oni chcą dominacji nad Hyuo, a nie zniszczenia wyspy więc o ile nie mogą wykorzystać ich w jakiś sposób to zostawią w spokoju. Niszcząc wioski zabiliby gospodarkę całkowicie później. Zangetsu nie jest taki głupi. Co do wojny to musimy o niej myśleć, ale nie możemy się zbytnio tym zadręczać, a raczej motywować. Aby przetrwać stać się silniejszymi, polepszyć swoje więzi i zrobić wszystko aby potem nie żałować.
Wtedy też niespodziewanie schyliła się i szybko pocałowała delikatnie w usta. O ile nie zatrzymałeś jej to trwało dosłownie chwilę, ale też nie aż tak szybkie, że tylko złączenie warg. Tak z dwie sekundy, może trzy.
- To tak motywacyjnie, coś co byłeś mi winny jeszcze od poprzedniego razu. Masz przeżyć rozumiesz?

[Natsume Yuki]

-Wuj Raien zawsze wykazywał się otwartym umysłem, nie trzeba mu niczego powtarzać dwa razy - odparł spokojnie Natsume, pozwalając sobie na lekki uśmiech. Faktycznie, może i czasem zdarzały się między nimi spory (tak jak za młodego, gdy Yuki nie chciał w ogóle zostać shinobi nawet mimo "talentu"), ale nie mógł odmówić tego, że jego wuj zawsze był człowiekiem ogarniętym życiowo i wystarczyło mu coś powiedzieć raz, by przyjął to do świadomości. Chyba, że się przy czymś upierał, ale w takich przypadkach zazwyczaj racja stała właśnie po jego stronie.
Słysząc o możliwości pominięcia świątyni przez agresorów, Natsume pokręcił głową z powątpiewaniem. Na takie coś raczej nie było szans.
-Nah, jestem przekonany że tam również zaatakują. Świątynia otacza przecież legendarne Szklane Drzewo, jeden z symboli Hyuo. Założę się, że będą chcieli zająć również tamten sektor. - usiadł na pieńku i oparł łokcie o kolana, splatając dłonie i układając na nich podbródek w geście zamyślenia. - Gdybym to ja miał wykonać taki atak, podzieliłbym Hyuo na kilka teatrów wojny i do każdego przydzielił innego zaufanego dowódcę razem z różnymi, wyspecjalizowanymi oddziałami. I stopniowo zająłbym kolejne fragmenty, wliczając Drzewo. Zangetsu jest kojarzony jako sprytny wąż, więc nie zdziwiłoby mnie, gdyby też zastosował coś takiego. Wolałbym wiedzieć, na czym stoimy.
Chyba nigdy Natsume nie przejmował się przesadnie taktyką, myślami wojskowymi ani zarządzaniem. A tu proszę, teraz pomysły i słowa same przychodziły do głowy. A co go najbardziej zaskakiwało, faktycznie wierzył we własne słowa, że to mogłoby zadziałać. Od dawna zastanawiał się, jak możnaby naprawić wyspy i w jaki sposób możnaby zrewolucjonizować sposoby funkcjonowania na Kantai, Hyuo... i może nawet w innych sektorach. I od jakiegoś czasu świtał mu pewien pomysł, tylko póki co nie śmiałby komukolwiek się do niego przyznać...
Cóż, myślenie jak dowódca to był jakiś start.
Wtedy zauważył kątem oka, że siedząca obok Fuyuko nagle wstała i przywarła na moment swoimi wargami do jego. Początkowo poczuł się zupełnie skołowany i nie bardzo wiedział, jak na to powinien zareagować, lecz dość szybko przerzucił się na odruch. Położył jedną dłoń na potylicy dziewczyny i przytrzymał lekko, by przedłużyć pocałunek o jedną, dodatkową sekundę, po czym puścił i spojrzał w jej oczy z lekką wesołością w złotym spojrzeniu. Uśmiechnął się przy tym na swój sposób, z lekką zadziornością (której nadawał mu lekko wystający długi kieł).
-Taki jest plan. Nie zamierzam jeszcze się wybierać na drugą stronę.
Hyohiro zaś spoglądał na sytuację z zażenowaniem na pysku, po czym odchrząknął odrobinę i odwrócił spojrzenie. Nie komentował.