Sklep z wyposażeniem

[Burizādo]

Teraz przyszedł na grubszy kaliber, czyli i więcej noszenia i więcej roboty. Zaczął wybierać po jednym egzemplarzu z każdego rodzaju broni, nosząc gibko po dwie sztuki, żeby jedna wpierwiej lądowała na wystawie, a druga od razu zajmowała miejsce w szafce. W ten sposób, mu się nie pomyli i będzie wiedział jak je ułożyć. Mimo bycia napędzanym patriotycznym obowiązkiem, poświęcał każdej broni nieco czasu, by jej się przyjrzeć i zważyć w dłoniach. Jako shinobi wolał znać cały ekwipunek, jakimi posługiwać się mogą jego przyszli przeciwnicy. Zwłaszcza interesowała go naginata, którą odważył się zamachnąć, nim odłożył na wystawkę.
-Zaprawdę macie tu szeroki wybór asortymentu!
Zakrzyknął ku sprzedawcy, upewniając się, że wszystko jest wypełnione już do oporu. Chwycił się za biodra, by przez parę sekund podziwiać swoje dzieło, po czym znów poleciał na zaplecze.
-Łańcuchy czy łuki teraz?
Rzucił od razu, wychodząc z inicjatywą i pokazując na różne pakunki.

[Shousuke]

TRYB MG - MISJA DLA YUKI BURIZADO
"Nic pochopnie"
13/15

Burizado naprawdę bardzo dobrze radził sobie w sklepie. Czyżby minął się z powołaniem? On chyba jednak woli używać rozkładanego asortymentu w praktyce na polu walki. Nie mniej jednak rozkładanie towaru szło mu niesamowicie szybko i dobrze. Zostało już niewiele. Sklepikarz pewnie jeszcze nie zabrałby się do pracy, albo byłby na jej początku. Młody Doko po rozłożeniu wszystkich ostrzy udał się do zleceniodawcy po dalsze wskazówki. Cóż jeszcze trzeba zrobić? Zaraz się dowiemy. Na zapleczu sterta niepotrzebnych pudeł robiła się większa coraz szybciej. Nie jest to jednak ważne. Buri wyskoczył z pytaniem odnośnie dalszej pracy. Chciał pokazać swoją znajomość broni, a może po prostu chciał nie przedłużać zadania? Kto wie. Sklepikarz, już bardziej spokojny niż wcześniej, odparł: Tak Teraz łuki i łańcuchy. Do tego musisz rozłożyć jeszcze kabury i torby, a ja za ten czas posprzątam ten bałagan.

[Burizādo]

I to i to? No dobrze, przynajmniej nie musi łazić i się pytać, skoro już przygotowane. Wpierw postanowił zająć się łukami, bowiem te akuratnie zajmują najwięcej czasu ze swą delikatnością i dodatkowym osprzętem. Chwycił więc cięciwy i łuczywa, coby poustawiać na stojakach i ładnie włosie naciągnąć. Nie lada to wysiłek, założyć taką cięciwę! W życiu nie chciałby walczyć łukiem, w cholerę to kłopotliwe. Ale naciągał, odstawiał, naciągał i odstawiał. Niech klientela wie, że tutaj nawet cięciwka dobra. A teraz strzały, po parę na miejsce, z różnymi lotkami i grotami. Parę z grotami w górę, parę z grotami w dół, żeby typ strzały był z daleka widoczny. Po uporaniu się z kolejnym, kłopotliwym zadaniem, pozostało mu kołczany i kabury wystawić. Mogą być obok siebie, przecież muszą i tak wisieć. Podskoczył na zaplecze, po czym zaczął je zarzucać na haczyki. Elegancko!
-No, to łańcuchy.
Wymamrotał do siebie zadowolony, mając sentyment i aspiracje do władania takową bronią. Były tak użyteczne, jak skomplikowane. Ale to go nie zniechęcało. Biorąc pojedynczo różne łańcuchy, dbając o to, by się nie poplątały, zanosił po kolei je na wystawkę.
-Chyba gotowe?
Zakrzyknął do właściciela, z dumą spoglądając na cały, niemalże w pełni uzupełniony sklep.

[Shousuke]

TRYB MG - MISJA DLA YUKI BURIZADO
"Nic pochopnie"
15/15

Młody ninja bardzo starał się aby wykonać zadanie bezbłędnie. Wystrój sklepu musi być przejrzysty i trzeba zadbać o to aby każdy przedmiot był ogólnodostępny. Nie jest to jednak tak łatwe zadanie jak się wydaję. Mimo to Burizado poradził z tym sobie na bardzo wysokim poziomie. Być może jego zamiłowanie do broni mu pomogło. Praca z bronią - nawet taka - dla ninja to duża dawka obeznania, a co za tym idzie - doświadczenia. Trzeba też pamiętać, że zadanie to wymagało wiele cierpliwości i pomyślunku. Nie można było nic zrobić pochopnie, bez przemyślenia. Doko jednak stanął na wysokości zadania i wykonał je. Następnie zawołał pracodawcę, a ten wychylił głowę ze składziku. Wyszedł na sklep i sprawdził dokładnie cały rozłożony asortyment, żeby wyśledzić jakiekolwiek mankamenty. Problem w tym, że nie znalazł żadnego. Z radością wręczył Burizado gotówkę za wykonane zadanie i odprawił go do domu.

[Hayami Akodo]

Szli powoli, spokojnie, w marszowym tempie w kierunku sklepu. O tej porze już nie było tylu ludzi, co zwykle, cicha i tak niczym rodzinny grobowiec Fuyuhana trwała w zimnie, lodowej obojętności i spokoju. Po drodze gawędzili wesoło o wszystkim i o niczym, Hayami opowiadał chłopcu o urokach i wspaniałościach turnieju w Hanamurze i dzielił się z nim przeżyciami z walk.
W opowieściach tych była zwykła prostota, pozbawiona chłopięcych przechwałek i bezsensownej pychy; nie, Hayami po prostu mówił, a kwestią Kenjiego było to, na ile tych opowieści słuchał. W momencie, w którym właśnie roztrząsał kwestie skomplikowanej walki z wrogiem używającym genjutsu, właśnie zdążyli dotrzeć do sklepu, który właśnie ulegał sprzątaniu przez właściciela. Mogło być wtedy koło czwartej, piątej po południu, z pewnością nie wcześniej ani nie później. Było jeszcze ciepło, choć wyraźnie dało się odczuć, że wiatr wyraźnie się wzmógł, a czerwone, rozpuszczone włosy młodego mężczyzny trochę mu przeszkadzały. Mimo to co jakiś czas je odgarniał, idąc na tyle szybko, by nie spowalniać się niepotrzebnie, ale i na tyle wolno, by młody Hoshigaki mógł za nim nadążyć.

-...i ja ci wtedy powiedziałem i powtarzam jeszcze raz: kobiet lekceważyć nie należy, szczególnie kobiet Uchiha - tłumaczył z uśmiechem chłopcu, na chwilę zatrzymując się, by poprawić sandał. Po chwili wszakże stali już wewnątrz, przy blacie, za którym momentalnie znalazł się małomówny, uważny Yuki. Wybawiając mężczyznę z kłopotu, Akodo uśmiechnął się delikatnie i od razu, odkaszlnąwszy znacząco, przeszedł do rzeczy. Musiał dokonać tu pewnych zakupów.

- Chciałbym dokonać tu pewnych zakupów - zaczął. - Jeśli będzie pan tak miły...

Zmarszczył brwi. Po chwili zerknął do notesu, przywołał kilka wspomnień...i wreszcie podjął decyzję, co chciałby kupić. To wydawało się dobrym, naturalnym wyborem, zważywszy na okoliczności - i na rzeczywistość, w jakiej żyli. To może być dobra inwestycja...taak...Tak czy inaczej, tyle mogę mu ofiarować. A jeśli nie przyjmie tego prezentu, to cóż - wszystko zostanie w rodzinie. Jak zawsze zresztą.

- Chyba zbroję - postanowił wreszcie. - Tak, wezmę czarną zbroję. Prócz tego 30 metrów bandaża, dwie pigułki ze skrzepniętą krwią, jakiś dobry plecak i...Nie, to chyba będzie wszystko. Zapłacę od razu.

Choć wiązało się to z pewnymi trudami, upchnął wszystkie swoje nabytki tak, jak należało, a potem ubrał zbroję na siebie. Uśmiechnął się do chłopca, po czym zachęcił go:

- Jeśli chcesz, weź coś dla siebie. Zaraz ruszamy.

Istotnie tak się stało; zapłaciwszy, ruszyli bowiem od razu do portu.

ZAKUPIONO:

  Ukryty tekst

WYDANO:
4940- 3500 = 1440.
1440 - 300 = 1140.
1140 - 600=540
540-250=290
Zostało 290 ryou.

__________________________________________________________________________________________________________
zt dla siebie; idę tutaj na szlak transportowy

[Kaonajimi]

Kaonajimi wszedł do sklepu, po długiej tułaczce z domu. Miał przy sobie zawiniątko, w które zawinięte było kilka kunai i shurikenów. "Dzień dobry, chciałbym sprzedać to oraz kupić kilka przedmiotów:
- Kabura na broń
- 4 podłużne kolbki na substancję
- Zestaw prostych ziół
- Zestaw nasion do prostych ziół"
Posiada gotówka: 250 ryo
Koszt zakupu: 245 - 35 ryo (210)
Pozostała kwota: 40

[Yami]

Misja Rangi D - Kaonajimi
1/15

Po dokonaniu zakupów w jednym z miejscowych sklepów z wyposażeniem znajdującym się w Fuyuhanie, młody shinobi mógł w końcu udać się z powrotem na kontynent. Jego celem było dotarcie na czas na jeden organizowany tam festyn. Niestety życie nie było jednak usłane różami. Zapomniał o jednym dość istotnym problemie. Dziś z portu odpływał ostatni statek na kontynent. Problem w tym, że każda taka typu przeprawa swoje kosztowała. Kiedy przybył na wyspy przypomniał sobie jednak koszt jaki musiał uiścić aby dostać się na pokład. Koszt wynosił 100Ryo, dość sporo jednak to niewielki koszt biorąc pod uwagę zarobki Shinobich, jednak...
Mieszek Kaonajimi był dość chudy po dokonanym zakupie. Radość zakupem nowego wyposażenia nagle się rozpłynęła a sam cicho zacmokał z niesmakiem. Dostrzegł to właściciel sklepu.
- Co jest młody. Coś nie tak z sprzętem? Pragnę tylko przypomnieć, że nie przyjmuję zwrotów.

[Kaonajimi]

Misja Rangi D - Kaonajimi
2/15 Kaonajimi stał chwilę osłupiały... Nie, z jego sprzętem było wszystko w absolutnym porządku. Z jego głową jednak, z pewnością nie było. Stał chwilę osłupiały, nie wiedząc co powiedzieć, po czym zapytał: "Przepraszam najmocniej, wiem, że nie przyjmuje Pan zwrotów, ale czy istnieje możliwość przechowania u Pana tego sprzętu? Powinienem wrócić za kilka dni. Właśnie przypomniałem sobie, że muszę jak najprędzej biec na statek, pilna misja." - kupiec oczywiście zna już nieco Kao. Właściwie, to tutaj młody Kaguya wydaje większość zarobionych pieniędzy. Zestaw alchemiczny to oczywiście tylko jeden z wielu jego nabytków. Wiele książek traktujących o eliksirach, zwoje, nie wspominając o zakupach których dokonał przed chwilą. Nie powinno być z tym problemu. Nawet nie wspominając zakupów, Kao kiedyś już pomógł temu sklepikarzowi. Nie była to oczywiście przysługa godna rabatu - zdecydowanie nie u tego sklepikarza! Mimo to, po tamtych wydarzeniach zaczął nieznacznie okazywać szacunek Kaonajimiemu, więc ten pozwolił sobie na poproszenie o przysługę, w tej jakże obcej wyspie. Była to pierwsza przysługa o którą poprosił dla siebie samego, a nie taka o którą poprosił, żeby móc pomóc komuś, kto pomoże w pomocy komuś itd. Zdobywanie zaufania nie jest łatwym zadaniem - szczególnie, kiedy potrafi się wyciągać swoje kości z ciała bez uszczerbku na zdrowiu. Ludziom zdarza się krzywo na to patrzeć. Następny jego ruch jest jednak w pełni podyktowany decyzją sklepikarza.
Jeżeli sklepikarz uzna, że nie prowadzi magazynu i że nie ma takiej opcji lub nawet, że nie gwarantuje tego, że rzeczy pozostaną w tym sklepie, Kaonajimi pędem pobiegnie do domu. http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=1 ... 149#p81149
Jeżeli jednak sklepikarz uzna, że Kaonajimi zasłużył na przysługę, ten podziękuję i czym prędzej popędzi do portu. http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=7 ... =90#p80998

[Yami]

Misja Rangi D - Kaonajimi
3/15

Rosły sklepikarz spoglądał na młodziana zza lady. Przyłożył dłoń d twarzy i zaczął gładzić nią własny podbródek. Widocznie zaczął zastanawiać się co począć z chłopakiem, który widocznie nie przemyślał własnych wydatków. Biorąc pod uwagę ilość zakupionego u niego towaru podanie pomocnej ręki z pewnością mogłoby wiązać się z późniejszym zarobkiem. Jakby nie patrzeć chłopak miałby u niego dług, który z pewnością by spłacił. Stał na jego drodze co prawda inny problem. Duma. Jedna z dewiz jego sklepu był brak możliwości odsprzedaży. Musiał więc znaleźć inny sposób.
Po chwili przerwy z jego ust wydało się niemal niesłyszalne "o", które świadczyło iż znalazł sposób na rozwiązanie trapiącego chłopaka problemu.
-Słuchaj mówisz, że śpieszno ci na statek czyż nie? Z tego co kojarzę dziś wypływają z portu dwa statki "Dama południa" i "Wicher Samanty". Jeśli płyniesz na ten festyn o którym coś się mówi ostatnio to masz chyba szczęście. Kapitan "Damy południa" to mój stary druh. Jeśli się na mnie powołasz może jakoś zaradzić sytuacji.
Właściciel sklepu uśmiechnął się. Wyjął jakąś kartkę i napisał coś niezgrabnie ołówkiem.
- Jeśli mu to dasz pewnie uwierzy, że to ja cię przysłałem. Lepsze to niż zaciąganie pożyczek co?

[Kaonajimi]

Misja Rangi D - Kaonajimi
4/15

//Nie chciałem brać pożyczki, chciałem dosłownie po prostu zostawić rzeczy i później je odebrać, ale zgaduję że to świadome trzymanie za rączkę xd// Kaonajimi podziękował sklepikarzowi. Nie zrozumiał go on, ale wszystko poszło zadziwiająco łatwo, jakby dzisiaj - właśnie dzisiaj - czuwała nad nim jakaś opatrzność. Szybko zabrał rzeczy do domu, z pewnością nie było potrzeby zabierania ich ze sobą. Na całe szczęście chłopaka, jego chatka nie była daleko od miejsca, z którego odpływały statki na kontynent. Podczas drogi, miał sporo czasu na pomyślenie. Zastanowienie się. Skąd właściwie pamiętał o tym festynie? Ktoś coś powiedział. Na ulicy? Nie był w stanie sobie przypomnieć. Skądś jednak miał nieustające uczucie, że powinien tam być. Powinien się tam znaleźć. Nie miał pewności dlaczego i sam siebie tym trochę przerażał, ale jedno było pewne - musiał tam być.
Samo zostawienie rzeczy było proste. Wszedł do piwnicy, nawet się za bardzo nie skupił. Położył rzeczy na tyle delikatnie na ile mógł i zaczął biec. Przez las, wzdłuż rzeki. W dół rzeki. Tam gdzie rzeka wpada do morza, tam jest port i tam będzie na niego czekał statek, na którym być może uda mu się przepłynąć ocean. Taką przynajmniej miał nadzieję.

[Fuyue]

Poprzedni temat
W momencie kiedy babcia nazwała to co mówi ciekawym, zarumieniła się trochę. Chyba ją jednak przytłoczyła informacjami. Właściwie, wczoraj zrobiła to samo z Hikaru... chyba musi nauczyć się mówić częściej a mniej, żeby jej rozmówcy mogli zrozumieć lepiej o czym ona gada. Tona słów faktycznie mogła być nie najlepszym sposobem na przedstawienie sprawy.
- Dziękuję. Moja mama była kunoichi i to ona wszystkiego mnie nauczyła. To co teraz powiedziałam... takie rzeczy trzeba znać. Bycie shinobi nie jest bezpiecznym zawodem, więc wiedza zwiększa nasze szanse na przetrwanie w tym świecie, nawet bardziej niż umiejętności. - powiedziała z ledwo widocznym uśmiechem. Faktycznie uważała znajomość wyposażenia shinobi za podstawy. Jeżeli kiedyś przyszłoby się jej zetrzeć z wrogim ninja, będzie miała jakieś pojęcia na temat ekwipunku jaki potencjalnie może posiadać.
Słysząc o dawnym zainteresowaniu wnuka babci, Fuyue kiwnęła parę razy głową. W takim wypadku jakieś ostrze faktycznie byłoby lepszym prezentem. Co jednak znaczyły większe miecze, tego kunoichi nie była pewna. Jest wiele ich rodzajów, i większe miecze mogą znaczyć takie od rozmiarów katany po no-dachi, lub w drugą stronę, mogło mu chodzić o tak zwany miecz-tasak. Jedyne co z większych kunoichi wykluczała, to zanbatou. Raczej wątpiła, by początkujący shinobi był w stanie zacząć go używać bez problemów. Fuyue doradzić mogła w każdej kwestii związanej z broniami, w końcu sama dość mocno przestudiowała temat kupnych, jednak musiała ten drobny szczegół wiedzieć.
- Kiedy mówi pani o większych mieczach, to ma na myśli te przypominające duży tasak, czy bardziej takie dłuższe katany? I czy wnuk dość dobrze się posługuje drewnianym, tak na pani amatorskie oko? - zapytała ostatecznie, mając nadzieję za nawet nie znając się bardzo na wyposażeniu shinobi, babcia będziesz chociaż w stanie powiedzieć o których mieczach myślał jej wnuk. Raczej chodził jej o tasak, ale musiała się upewnić żeby nie było wtopy. Byłoby średnio gdyby kupili mu katanę kiedy chciał coś innego - co nie zmienia faktu, że i tak jest to przydatne ostrze i dobre na początek. Może nawet powinni w nią zainwestować, a dopiero jak będzie bardziej wprawiony w używaniu jej, kupić coś większego? Kunoichi miała lekki dylemat w tej sprawie, który miała nadzieje że sprzedawca wyprostuje.
- Wchodzimy. Postaram się pomóc, ale nie zaszkodzi zapytać się też sprzedawcy. Pewno często sprzedaje takie bronie początkującym shinobi, to wie jaka najbardziej by pasowała. - odpowiedziała Fuyue i pewnym krokiem weszła do sklepu z wyposażeniem, znając jego układ prawie na pamięć. Pierwszym co postanowiła zrobić, było znalezienie tego sprzedawcy. Sama myślała o kupieniu miecza-tasaka, najlepiej ze stali kantezjańskiej jeżeli sprzedawca miał. Nie wiedziała na ile praktyczne jest nauczenie używania się katany, aby potem dość drastycznie zmienić styl walki na większy oręż, dlatego uznała kupno od razu tasaka za lepszy wybór. Wnuk będzie mógł z nim trenować, a dopiero jak nauczy się go używać będzie go zabierał na misje. Nie mniej jednak, rada prawdziwego profesjonalisty mogła im pomóc.
- Dzień dobry i przepraszamy za najście. Zastanawiałyśmy się czy może nam pan pomóc. Jaki większy miecz poleciłby pan początkującemu Dōkō? - te słowa zostałyby wypowiedziane w stronę sprzedawcy, jeżeli znaleźli go i nie był zajęty. Była ciekawa, czy opinia sprzedawcy pokryje się z jej osobistą. Obserwowała też go, wiedząc że sprzedawcy to chytrzy ludzie i mogą polecić wykupienie ich całego asortymentu nim dotrą do wymierzonej broni. Miała nadzieję że ten na którego trafili nie był taki, ale wolała zachować ostrożność.

[Matsu]

Przyziemna sprawa Misja Rangi D dla Fuyue
9/15

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=HYUiahljMMc[/youtube] Rok 388, Zima Dotarłyście wreszcie do sklepu i po krótkiej wymianie słownej postanowiłyście zarzeć do środka. Zasugerowałaś pani wiele rzeczy pytając o kolejne szczegóły, których ona raczej sobie nie mogła przypomnieć. Niestety wiek już robił swoje i nie można było wiele wymagać od biednej babci. Ale chciała dobrze i doceniała wielce Twoją pomoc, bez której raczej kupiłaby mu jakieś czekolaki albo inne badziewia.
- Skarbekńu sama nie wiem. Zawsze z kolegami wygrywał, nawet i ojca kiedyś powalił na ziemię, hohoho- zaśmiała się i spojrzała w górę jakby wróciła pamięcia do tego momentu i widzi jak młodzieniec okłada leżacego, pijanego ojca drewnianym mieczem.

W sklepie nie było wielkiego ruchu. Znajdowałyście się w nim tylko Wy i sprzedawca, który zainteresowany od razu zapytał, gdy tylko przekroczyłyście próg:
- W czym mogę pomóc drogie panie?!- kiedy usłyszał Twoją odpowiedź lekko się zdziwił. Spojrzał na Ciebie i zmierzył doładnie od stóp do głów zastanawiając się mocno jak taka mała kruszyna wywija dużym mieczem. Można by powiedzieć, że był nieco pod wrażeniem, ale nie pokazywał tego.
- Dla mojego wnusia, poprosimy coś specjalnego- wtrąciła babcia, dzięki czym kupiec jeszcze bardziej wpadł w zakłopotanie. Był przekonany, że jesteś dziewczyną, a teraz już sam nie wiedział co powiedzieć.
- Już, już prowadzę- po czym potknał się o stojącą przy ladzie katanie i obalił ją na ziemię.- Przepraszam, ale ze mnie gapa- dodał i ruszył do działu z dużym gabarytem.

Nie minęła chwila, a przyjął typową postawę sprzedawcy, z wyciągniętą ręką, która nadwyraz prezentowała wszystkie rodzaje broni znajdującej się na ścianie za nim.A więc to co tutaj widzicie to nasz asortyment, jeśli chodzi o broń większą- pokazywał kolejno:- Nodachi, miecz tasak, duży kunai, Zanbato- proszę przejrzeć wszystko i dać mi znać, to ładnie zapakujemy dla pani...eee... wnuczka. Tylko ostrzegam, to trochę duży wydatek- powiedział i obrzucił Cię ciekawskim spojrzeniem.
- Proszę się o nas nie martwić- rzuciła babcia do oddalajacego się sprzedawcy nie zdając sobie sprawy, że ten już zakasa rękawy i idzie otwierać butelkę sakę, bo uda mu się zarobić sporo Ryo.
- Wnusio zawsze lubił takie. Bierzemy tego, co myślisz?- pokazała na miecz tasak i dokładnie go obejrzała. Sprawdziła czy nie jest brudny i śliną wypolerowała końcówkę. Pocieszna stara babcia robiła wszystko by wnuczek miał jak najlepszy prezent.
Na dodatek liczyła się z Twoją opinią i chciałaby, abyś również i Ty się wypowiedziała. Babcia już jedną ręką trzyma miecz, sprzedawca czeka na Was przy ladzie, cały uśmiechnięty i trochę czerwony.

[Fuyue]

Dziewczynka kiwnęła parę razy głową słysząc jak wnuk babci zawsze wygrywał z kolegami i raz powalił nawet ojca. Nie było to wiele, ale Fuyue podejrzewała że jednak miał jakieś tam umiejętności. Czuła się z tego powodu pewniej co do kupna od razu miecza-tasaka, bez żadnej przejściowej broni. Kunoichi myśląc o tym, uświadomiła sobie że kupowanie prezentów nie jest dla niej. Miała wiele pomysłów, ale nie potrafiła się stanowczo zdecydować na jeden. Chyba nigdy nie cieszyła się tak z faktu, że nie miała zbyt wielu przyjaciół którym musiałaby prezenty kupować.
Młoda kunoichi Ranmaru wewnętrznie śmiała się kiedy widziała jak sprzedawca mierzy ją wzrokiem. Może powinna dodać że nie o nią chodziło, chociaż... nie potrzebował on tej informacji, prawda? Jej samej brakowało dość sporo do bycia w stanie wywijać takim mieczem, ale była w stanie go chociaż unieść. No, i była staroświecka. Sama wolała typowe katany, tanto czy wakizashi. Rzeczy pozwalające jej zachować szybkość i nie wymagające siły. Ponownie jednak, nikogo te informacje nie obchodziły więc nic nie mówiła. Uśmiechnęła się tylko do kupca, kiedy babcia dodała że to dla jej wnuczka. On dalej myślał że chodzi o nią, i była to jedna z najśmieszniejszych rzeczy jaką Fuyue widziała od dawna. Wewnątrz siebie, dalej się śmiała. A na zewnątrz oczywiście, "profesjonalna" kunoichi z delikatnym uśmiechem skierowanym w stronę sprzedawcy.
Patrząc jak katana obaliła się na ziemie przez to jaką gapą był, czarnowłosa zaczęła mieć wątpliwości co do jego kompetencji. Może powinni pójść do jakiegoś kowala? On bardziej znał się na broniach i przynajmniej je szanował. Tutaj... Ranmaru kwestionowała kompetencje sprzedawcy. Pewnie bardzo dobrze znał się na handlowaniu z ludźmi, ale czy faktycznie wiedział coś o broniach używanych przez shinobi? Raczej nie wystarczająco by dać jakieś naprawdę dobre rady. Dziewczynka mogła mieć tylko nadzieję że się myli.
Niestety, sprzedawca niezbyt udowodnił jej że się myli. Tak jak poprosiła o coś co by polecił początkującemu Dōkō, tak ten nawet nie rzucił opinią tylko pokazał ich ofertę. Chyba że polecał je wszystkie. Wtedy by kwestionowała dlaczego poleca początkującemu Dōkō Zanbato. Z tego powodu, podejrzewała że raczej był to pierwszy przypadek. Pokazał drogie przedmioty i bierzcie co chcecie. Fuyue ostatecznie westchnęła porzucając myśli o słabym sprzedawcy jak na gusta shinobi i skupiła się na tym co jest przed nią. Babcia zdaje się już wybrała broń i Yue nie mogła wcale narzekać na jej wybór. W końcu, też miała plan ją ostatecznie wybrać. A już na pewno z tego co im zaoferowano. Słysząc pytanie, sama podeszła także do miecza-tasaka i przyjrzała mu się dokładniej. Czy nigdzie nie był popękany, czy nie widać było na nim potencjalnego zużycia i czy ogólnie był w dobry stanie, jakby świeżo z kuźni. Nie żeby to faktycznie coś by zmieniło, w najgorszym wypadku będą musiała go podreperować nim dadzą go w prezencie.
- Myślę że będzie z tego zadowolony, skoro od długiego czasu czegoś takiego pragnął. - odpowiedziała ostatecznie babci, nie mając nic specjalnie do dodania. To nie tak że mieli parę mieczów-tasaków i mogli dyskutować o ich jakości, kolorystyce i innych takich rzeczach. Miała tylko nadzieję że sprzedawca nie będzie próbował ich z kasy oskubać zbyt bardzo - w końcu taki miał zawód.
- Chce pani do tego jeszcze kupić te podstawowe wyposażenie shinobi o którym mówiłam, czy tylko tasak w prezencie? - zapytała Fuyue, w międzyczasie ostrożnie łapiąc miecz-tasak i zdejmując go z "wystawy", tak by nic nie uszkodzić. Skoro mieli go zapakować, mogła równie dobrze przynieść go sprzedawcy, prawda? Nie zapomniała także dodać pewnej istotnej rzeczy - Poprosimy też do tego tasaka jakieś paski. Wie pan, żeby można było go na plecach zamieścić i by nie spadał zbyt bardzo przy intensywnym poruszaniu się.

[Matsu]

Przyziemna sprawa Misja Rangi D dla Fuyue
11/15

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=HYUiahljMMc[/youtube] Rok 388, Zima Po wypolerowaniu przez babcię całej szerokości i długości miecza zdjęła go ze ściany i bez większego problemu zaczeła nieść go do lady. Sprzedawca jak to zobaczył to prawie obalił się na ziemię. Podbiegł szybko do Waszej dwójki i postanowił pomóc troszeczkę:
- Pani pozwoli, że zapakuję- powiedział i zabrał miecz silnej babuleńce. Poszedł na chwilę na zaplecze. Gdy zniknął za ścianą, pani odezwała się do Ciebie
- Myślę, że to będzie prezent idealny.- dumnie stwierdziła i popatrzyła jeszcze raz na to cudo.
- Weźmy na razie to, a jak będą inne okazję to wrócę tutaj. Dzięki Tobie teraz wiem gdzie szukać, tyle się dowiedziałam i wreszcie mogę bez oporów znaleźć coś dla osób, które kocham. Dziękuje Ci badzo cukiereczku najsłodszy.- uśmiechnęła się szeroko i zaczęła grzebać w swoim portfelu. W tym samym czasie wrócił sprzedawca.

- A więc drogie panie, państwo, najmilejsi.- powiedział uśmiechnięty. Jego oczy wędrowały to na ręce babci, to na tasak. -
Trzy tysiące Ryo poproszę. Dorzuciłem za darmo paski zabezpieczające na życzenie, oraz wspaniałą osełkę. Proszę upewnić się by wnuczek nie pozwloił by kiedykolwiek ostrze stało się tępe.- powiedział i przyszykował ręce.
Babcia wyciągnęła gruby plik pieniędzy i podała sprzedawcy obrzucając go rozczarowującym spojrzeniem. Mając syna alkoholika jak widać cieżko patrzy się na osoby pochłonięte tym samym nałogiem.
Gdy Wasza przygoda w sklepie dobiegała już końca powiedziała do Ciebie:
- Pomogłabyś mi z ciągnięciem tego żelastwa na obrzeże miasta?- powiedziała.- To ostatnia przysługa jaką od Ciebie poproszę.- dodała i spojrzała na Ciebie błagalnie. Sama miała krzepę, żeby podnieść ten tasak, lecz ciągnąć go przez kilometry to już inna sprawa. Poza tym obiecała dać trochę Ryo, a widać było wyraźnie, że biedna nie była. Za taką krótką przygodę, można trochę zarobić, a jak dobrze pójdzie wyrobicie się przed obiadem.
- Do widzenia- usłyszałyście gdy wychodzilłście już ze sklepu

[Fuyue]

Dziewczynka widząc jak babcia sama zaczęła nieść miecz-tasak do sprzedawcy, wpadła wręcz w panikę. Chciała ją zatrzymać. Ona sama mogła to zrobić, nie było potrzeby by starsza pani z laską musiała dźwigać takie ostrze. Jeszcze by ją przechyliło i jakaś kość by jej pękłą. Kunoichi nie zdążyła jednak sprzeciwić się jej decyzji, gdy sprzedawca szybko podbiegł i odebrał miecz z rąk babci. Z jakiegoś powodu, Fuyue czuła się przez to trochę bezużyteczna. Czy faktycznie była tutaj potrzebna jej pomoc? Podrapała się po głowie rozmyślając chwilę nad tym i doszła do wniosku że nie. Była ona tu zbędna. Nie mniej jednak, babcia poprosiła ją o pomoc więc dalej będzie starać się to robić, nawet gdy jej to nie wychodzi.
- Skoro pani tak uważa. - odpowiedziała dziewczynka z niepewnym uśmiechem, na informację że na razie wezmą tylko tasak. Według niej, podstawowe wyposażenie wnuk załatwi już sobie sam jeżeli teraz go nie kupią, więc prawdopodobnie prezent ten będzie mniej pasujący w przyszłości. Z drugiej strony, zawsze staruszka będzie mogła zafundować mu parę notek wybuchowych czy świetlnych. Taki prezent dalej był by fajny.
Yue była zadowolona gdy sprzedawca podał im normalną cenę. Nawet może trochę zaniżoną, biorąc pod uwagę że dorzucił paski zabezpieczające i osełkę. W przyszłości nie będzie ona musiała się martwić o kupowanie tutaj ekwipunku, skoro był on uczciwy. Kunoichi zapomniała jednak poprosić o osełkę, co ją trochę zniesmaczyło. Ostrość miecza była przecież jedną z najważniejszych jego cech. Nie wiedziała nawet jak mogła nie pomyśleć o przedmiocie do jej utrzymania. Miała jedynie nadzieję, że w przyszłości o tym nie zapomni, kiedy kupi już dla siebie jakąś katanę lub będzie kolejnej osobie doradzać.
- Oczywiście że pomogę. Gdybym chociaż tego nie zrobiła, to odmówiłabym w 100% pani ryo. - powiedziała pełna powagi i zabrała w swoje ręce prezent od babci. Miała wystarczająco siły by go nieść, nawet jak był on dość ciężki. Gdyby miała go trzymać przez cały dzień mogłoby być średnio, ale tak krótki dystans jakie musiały przebyć nie był dla niej niczym strasznym. Trzymając już pewnie zapakowane ostrze w swoich dłoniach - bo jednak ciężko byłoby pasami umieścić zapakowany tasak na plecach - ustała obok babci żeby ta mogła użyć jej jako podporu podczas chodzenia. Żegnając się krótkim "Do zobaczenia." ze sprzedawcą, była gotowa do ponownej drogi. Tym razem chyba prosto do wnuka.