Shinobi War PBF Naruto

Mały budyneczek wciśnięty w pozostałe w koszarach. Jego wielkość nie zadziwia tylko z zewnątrz w samym środku znajduje się biuro Sanato Miki, która sprawuje piecze nad prowadzeniem finansów wojska, żeby budżet był dopięty na ostatni guzik.
W środku od samego wejścia walają się wszędzie zwoje zagradzając małą ścieżkę do biurka. Dla kogoś jej wzrostru i postury nie jest problemem przedzierać się przez regały i zwoje, ale już nieco ktoś większy będzie miał problem, żeby na nic nie wejść, nie nadepnąć ani nie przewrócić.
Na samym środku stoi drewniane biurko i dwa krzesła. Jedno po stronie ściany, drugie po stronie wejścia. Gdzieś pomiędzy regałami po drugiej stronie, znajduje się małe pomieszczenie do przyszykowania sobie posiłków i napojów.

poprzedni wątek
Chłopak zignorował mimikę dziewczyny. Przejmował się teraz swoim brakiem odpowiedzialności, punktualności. Odczuł tę wewnętrzną arogancję, jaką dały mu powodzenia z wczoraj i nie mógł ot tak o tym zapomnieć. Wciąż czuł dumę ze swoich osiągnięć, lecz teraz były one przytłumione.
Przyjął informację od niej na temat dzisiejszego zadania. Nie wydawało się nazbyt skomplikowane, co najwyżej nudne, a to było o wiele bardziej przytłaczające. Jego wyobrażenie nijak się jednak miało, do tego, co zastał na miejscu. W atmosferze ciszy przemierzali kolejne metry, co dało mu czas na dość luźne puszczenie wodzy wyobraźni. Regały ze zwojami, gabinet z biurkiem, kawa.
Tuż po otworzeniu drzwi przez Sanato, uderzył go widok, który przeszedł jego wyobrażenia. Wszystko leżało bez składu i ładu. Zwoje, które powinny być poukładane na regałach, najlepiej wedle dat i alfabetycznie, najwyraźniej dalekie były do ideału. Niektóre nawet pospadały na podłogę. Dostrzegł też kilka kartek z notatkami powciskanych w najróżniejsze kąty.
W pierwszej chwili uderzył go brak ładu i składu w gabinecie kobiety. Obeszło go, kiedy z miejsca przeprosiła za panujące w jej miejscu pracy warunki. Mimowolnie zacisnął pięść, lecz zachował milczenie. ~ Zdobyć dofinansowanie? Będąc w takim dołku papirologicznym? Pieprzeni biurokraci! ~
Złość skierowana w Mika-san zelżyła nieco, kiedy został poinformowany o tym, że została postawiona przed faktem dokonanym przez poprzednika. Teraz on w ramach kary miał pomóc jej ogarnąć ten p… bajzel. Kiedy ona poszła po coś do przekąszenia, ten podszedł do biurka, mrucząc pod nosem obelgi na tego jegomościa, co to tak pięknie zajmował się sprawami rachunkowymi wojska. Czyżby to były efekty ich zawalonej kampanii w głąb lądu? Tfu. Złapał za pierwsze zwoje, aby zaznajomić się z ich strukturą. Nie wiedział, czym konkretnie miał się sugerować. Więc przeczesywał, póki co wzrokiem tekst.

4/7

Zwoje. Zwoje. Zwoje.
[D] Yuichi

Przeczesywanie zwojów i różnych ksiąg zajęło trochę Yuichiemu, nawet nie wiedział, kiedy dziewczyna wróciła z talerzykiem jakiś krakersów i dżemami do tego. Najprostsze danie na tak nudne zadanie!
Sama przyjrzała się temu co miała na biurku i westchnęła. Dała jeszcze chwilę, żeby chłopak mógł przeczesać wzrokiem nieład tego pomieszczenia. Było jej wstyd, że ktoś musi na to patrzeć, ale nic dziwnego, ze poprosiła o jakąkolwiek pomoc, ponieważ sama tego by nigdy nie ogarnęła.
-Na pewno dzisiaj nie skończymy, dlatego wybrałam dla Ciebie to co jest potrzebne na już. Aktualnie w Sogen odbywa się Turniej Pokoju, podpisanie traktatu pokojowego, dlatego Cesarza wraz z jego świtą nie ma w Cesarstwie. Do czasu ich powrotu wszystko musi być gotowe. Ostatnia wojna w której odnieśliśmy ogromne straty finansowe i w ludziach muszą zostać wyjaśnione i jak najszybciej załatane. Jest to rozkaz od samego Cesarza Staoshi’ego. Wojsko ma być w pełni gotowe do poniesienia konsekwencji swoich generałów. Albo wyjaśnimy, co się stało z wojskiem, które nie dało rady przedrzeć się przez linię wroga na froncie albo zostaną stracone kolejne głowy.
Dziewczyna była dość poważna i automatycznie jej postać nabrała wyraźniejszego wyrazu. Podała mu do rąk pergamin z listą tego co musi znaleźć.
-Najważniejsze informacje do znalezienia z tej listy. Powinny znajdować się w regale przy drzwiach. Obok masz specjalny kufer, do którego chcę, żebyś poukładał zaznaczone na pergaminie dokumenty w odpowiedniej kolejności według dat i odpowiednich oddziałów. Jedyne czego nie dotykasz i nie szukasz to dane z Oddziału Medycznego. Ten jest osobną jednostką i rozlicza się samodzielnie. Wszystko inne łapiesz w ręce i działasz. Ja musze zająć się tymi dokumentami z dopiskiem „na zeszły rok”… Nie wierzę, że ktoś tak mógł prowadzić to wszystko…
Kobieta klapnęła na krześle i wzięła jednego krakersa do przegryzienia, wskazując mu, żeby sobie nie żałował. Regał, do którego go odesłała wydawał się niestabilny, było na nim tyle zwojów i ksiąg z jedynymi oznaczeniami danego roku.
Na pergaminie od Miki miał zaznaczone po kolei oddziały wojska, które musiał znaleźć w dokumentach i podział na: ilość żołnierzy, wynagrodzenia, wyposażenie wojska, wydatki poza wojskowe i ilość otrzymanych dotacji z podziałem na mniejsze i większe rody Morskich Klifów. Czekała go monotonna praca, ale na rzecz wojska i Cesarza a czy istniał większy honor niż praca na rozkaz samej głowy Morskich Klifów? Dla zwykłego żołnierza nie istniało nic takiego!

Dialogi
Yuki Hatoshi
Sanato Mika

Post 8/14
Szeregowy zignorował danie jakie przygotowała Sanato-san. Nie żeby wybrzydzał, po prostu czuł że nie zaspokoi to jego głodu. Mógł zaproponować przebieżkę do mesy w trakcie obiadu, lecz do tego było jeszcze trochę czasu. Póki co, postanowił się wstrzymać z pałaszowaniem i tłumić głód.
- Rozumiem, że obejmuje nas tajemnica wojskowa. Nie wydam informacji zawartych tutaj, a na pewno będę unikał zaznajamiania się ze zbędnymi dla powierzonego zadania. - Odpowiedział głosem beznamiętnym, niczym sekretarka automatyczna. Przyjął pergamin i przejrzał jego zawartość. Znajdowało się tutaj wszystko z kilku lat wstecz. Podszedł do wskazanego regału i omiótł wzrokiem półki, co wywołało mimowolne pokręcenie głową i przeczesanie włosów. Zamyślił się na chwilę, głaszcząc przy tym brodę. - Zastanawia mnie… - zaczął jeszcze raz wertując listę. - dlaczego nikt tego wcześniej nie zauważył. Dlaczego pozostawiono to w takim… - szukał słowa, lecz wszystkie które cisnęły mu się na język były obelżywe. - Skoro wiedziano, że kampania nie idzie po naszej myśli, rozwiązań szuka się od podstaw. To są podstawy. Jak ma działać zaopatrzenie, skoro nikt nie wie gdzie znaleźć zamówienie, potwierdzenie płatności, odbiór towarów. Totalne partactwo. -
Zatrzymał się, nie chciał aby dłużej musiała wysłuchiwać jego impertynencji. Coś się w nim jednak wciąż gotowało. Zdjął swoje rękawiczki. Przerzucił kilka zwojów w milczeniu, jeszcze do żadnego nie zajrzał. Trzymał w ręku zwój wyglądający na taki, o którym Mika-san powiedziała by odkładał na bok. - Przepraszam Sanato-san. Brałem udział w tej wojnie od zaplecza, dlatego rozsierdza mnie taki widok. - ciśnienie lekko zeszło z jego ciała, głowa ostygła. - Jeszcze raz, gdzie zrobić kupkę medycznych?

W pierwszej chwili chciał ruszyć z porządkowaniem według listy, lecz po ogarnięciu pierwszego oddziału, wpadła mu inna myśl. Zaczął rozglądać się za dokumentami opisującymi jego jednostkę. Musiał sprawdzić, czy wszystko co zobaczył i w czym uczestniczył ma odzwierciedlenie tutaj, w tych zwitkach. Czy aby na pewno nie było w tym żadnego matactwa?

Sam fakt, że mogą polecieć kolejne głowy za źle prowadzoną wojaczkę, był potężnym faktorem napędowym, by uporać się z zadaniem jak najszybciej. Wspomnienia tych wydarzeń dodatkowo tchnęły w niego siły. Śmierć i cierpienie. W jedną stronę żywność i broń, w drugą ciała towarzyszy.
Nie odzywał się do Mika-san, a zapytany udzielał błahych odpowiedzi. Nie miał nic przeciwko niej, ale najzwyczajniej w świecie, nie lubił ludzi. Może ona okaże się inna, lecz o tym za wcześnie by wydać werdykt. Teraz mógł jedynie zająć się sortowaniem. Głód jednak zaczął o sobie przypominać, więc kiedy nastała pora, zapytał.
- To co, obiad?

5/7

Zwoje. Zwoje. Zwoje.
[D] Yuichi

Kobieta nie przysłuchiwała już się dłużej narzekaniom żołnierza. Mógł mieć swoje zdanie na dany temat, ale czasu już nie cofną i nie to było ich zadaniem. Chłopak zabrał się za przeglądanie zwojów, ale nie był raczej szczęśliwy z tego powodu. Zaczął je przeglądać wyrywkowo szukając swojego oddziału, co nie umknęło wzrokowi kobiety, która walczyła ze swoimi papierami.
Na razie nie komentowała tego, jak chłopak pracuje i gardzi tym otoczeniem. Nie powinien zapominać, że jest tutaj za karę a jego zdanie na temat tego, jak zarządzane było wojsko najmniej się tutaj liczyło.
-Możesz je po prostu odłożyć w jedną kupkę z boku. Później to wydam dla medyków.- szybka odpowiedź z nad papierów.
Widać było, że monotonna praca przy dokumentacji nie jest żywiołem Sety, ale również dało się wyczuć jego niezadowolenie z tego, jak ktoś mógł nad tym nie panować podczas ostatniej wojny. To sprawiło, że dużo zwojów i ksiąg omijał, resztę sprawdzał wyrywkowo. W końcu Mika chrząknęła na tyle głośno, zeby chłopak mógł zwrócić się w jej stronę.
-Yuichi-san. Proszę sprawdzaj każdą stronę. Ja również nie jestem zadowolona, że tak to zostało i trzeba się tym zająć, kiedy docierają aktualnie dokumenty, których nie mogę zrobić przez ten bałagan. Jeżeli ominiesz jakikolwiek zwój lub księgę... Praca będzie zmarnowana i będzie trzeba ją robić od nowa. A nie na tym polega to oddelegowanie do pomocy mojej osobie.
Krótka piłka. Wróciła do swoich zwojów, nawet nie odpowiadając na pytanie dotyczące obiadu. Mógł korzystać z krakersów w końcu był żołdakiem, więc nie powinien oczekiwać luksusów w miejscu, gdzie odbywał karę od przełożonego.

Dialogi
Yuki Hatoshi
Sanato Mika

Wiosna 393
Misja D | Prowadzący: Arii | Post 10/14
Skrzydła Yuichiego zostały przycięte bardzo krótko, tuż przy skórze, a do tego brutalnie stanowczo. W reakcji stanowczo otworzył oczy i choć był do kobiety odwrócony plecami, miał wrażenie że to dostrzegła. Faktycznie odbywał tu karę i nie powinien uzewnętrzniać swoich przemyśleń. Dał się ponieść, choć było mu to tak obce. Być może zbyt wiele złego widział w tamtym okresie, a może właśnie za mało, aby się przyzwyczaić? Tego zagadnienia nie mógł rozwiązać, posiadając tak ograniczone dane.
- Przepraszam Sanato-san. – Powiedział cicho, lecz stanowczo. Nie odwrócił się do kobiety, ponieważ poczuł wstyd. Palący w klatce wstyd, który chciał automatycznie zdusić, a gdyby miał spojrzeć jej w twarz, byłoby to o wiele trudniejsze o ile w ogóle możliwe.
Miała rację. Taką nagrodę otrzymał za niedotrzymanie dyscypliny, którą mu wpajano przez ostatnie cztery lata. Brak szacunku dla instytucji, dla Cesarstwa. Z jej perspektywy, chłopak wyżywał się zapewne na niewinnej istocie, co choć było dalekie od prawdy w jego mniemaniu, nie było już możliwe do udowodnienia. Miał swoją okazję, by inaczej dobrać słowa, ton i tempo. Sake się rozlało i trzeba się z tym pogodzić.
Wciągnął z powrotem pod swoje barki zwoje, które uprzednio potraktował po macoszemu. Odczuł dobitnie stanowisko Miki, nie czuł się na siłach, by sprawić więcej problemów. – Już się zabieram do pracy. – Dodał identycznym tonem co uprzednio.
Gabinet, w którym przyszło im pracować, nie należał do największych, a ponadto był zawalony w dokumentach. Przez to przestrzeń, z którą się mierzyli, nie dawała im dużego pola do popisu. Opracował taktykę, która pozwoliłaby nie rozbestwić się sztuce sortowania tak jak wcześniej jego ego. We wszystkich dokumentach, które brał do ręki, wyszukiwał wpierw nazwy jednostki, której dotyczyły, po czym odkładał na określone kupki. Dopiero gdy przesortował w ten sposób cały regał, mógł się wziąć za następny etap. Daty.
Spojrzał raz jeszcze na listę, którą dostał od tymczasowej przełożonej i na stosy przed nim.
Zajął się pierwszą pozycją.
Poukładał je wpierw wedle dat, a następnie przeglądał zawartość od deski do deski, by upewnić się, że dotyczą tego, czego powinny. Pierwsze w jego ręce wpadły najnowsze zwoje, dzięki temu, że kiedy odłoży je do kufra w tej kolejności, następna osoba będzie mogła zacząć od najstarszych. Chronologicznie.
Czas mijał niemiłosiernie wolno, lecz nie raczył rzucić ani jednej uwagi więcej. Dostał nauczkę, by trzymać język za zębami. W brzuchu burczało mu niemiłosiernie, lecz nie pozwolił sobie na sięgnięcie po krakersy. Z miłej atmosfery początku dnia, zostały już tylko wspomnienia.

6/7

Zwoje. Zwoje. Zwoje.
[D] Yuichi

Chłopak bez żadnego więcej słowa ruszył się sprawniej do roboty wprowadzając odpowiedni system. Mijały kolejne minuty a młody żołnierz sprawdzał wszystkie zwoje wychwytując potrzebne informacje, odkładał je do specjalnego kufra ustawiając wszystko chronologicznie. Księgi sprawdzał strona po stronie, po jakimś czasie to był jedyny dźwięk, oprócz stęknięć Miki, która uzupełniała wszystkie potrzebne dane. A trzeba przyznać, że miała do tego rękę. Biurko powoli stawało się puste, wszystkie dokumenty trafiały do kolejnych skrzyń z pozaznaczanymi stronicami i datami. Dziewczyna trafiła chyba w dobre miejsce dla siebie i wiedziała co robi.
W końcu chłopak, cichy i delikatnie "wyjaśniony" dochodził również do końca swojej pracy. W ręcę trzymał ostatni zwój, na którym widniały dane, jak finanse na odpowiednie wyposażenie do odbicia wrogich sił, które ostatecznie pokonały cesarską armię, rozpłynęły się w powietrzu. Mogło to oznaczać, że wpłynęły na konto kogoś innego lub całkowicie zniknęły ze skarbca.
-Cesarz nie będzie zadowolony z takich informacji. Wszystkich ostatnich generałów stracił. Oby tym razem nikogo nie stracił za błędy poprzedników.- nawet nie wiedział, kiedy zaszła go od tyłu. Przyjrzała się kufrowi, który chłopak zapełnił pełną dokumentacją. Poklepała go po plecach.
-Zrobiłeś kawał dobrej roboty. Teraz możemy iść na obiad. Na dzisiaj koniec, co za dużo cyferek i fałszerstw to nie zdrowo.
Usłyszeli, jak zarówno Yuichiem'u i jej burczy w brzuchach. Zaśmiała się do chłopaka i wskazała na drzwi, żeby skierowali się na posiłek.
-Co skłoniło Ciebie, żeby wstąpić do wojska? Zawsze zastanawiam się, co kieruje ludźmi, żeby odbywać służbę i później tutaj zostawać.
Pytanie chyba właściwie, jak na typową osobę siedzącą w księgach, wyuczoną, która nie rozumiała, dlaczego często ludzie po obowiązkowej służbie zostawali tutaj. Co ich tutaj trzymało, mimo tych wszystkich walk, wojen i traum, które po nich zostają.

Dialogi
Yuki Hatoshi
Sanato Mika

Wiosna 393
Misja D | Prowadzący: Arii | Post 12/14
Takich chocków kloców Seta Yuichi się nie spodziewał. Złote krążki, które mogły ocalić tyle istnień i przechylić szalę na korzyść Cesarstwa po prostu przepadły. Sprawa wyglądała na zagmatwaną, choć mógł mieć przeczucie, że Mika-san nie zamiecie jej pod dywan. Szczególnie zważając, jak sprawnie operowała dokumentami. Wlepiał ślepia w cyferki wypisane na stronie ostatniej księgi. Był to nie lada szok i nie miał wyjścia jak rytualnie podrapać brodę w zamyśleniu. Wzdrygnął się, kiedy kobieta podeszła do niego niepostrzeżenie. Doczytał szybko pismo do końca i odłożył na odpowiednie miejsce.
Wyprostował się i ukłonił, przyjmując tym samym pochwałę od zwierzchniczki. Kiedy wspomniała o jedzeniu, on tylko mógł się zastanawiać, co w menaży zostało, oraz czy dało się tym najeść.
Przemierzali drogę do budynku jadalni, kiedy padło pytanie o jego koncepcję pobytu w wojsku.
- Dlaczego? - Zadumał się chwilę, jakby to pytanie sprawiło mu trudność. Nie chciał przy pierwszym kontakcie wyjawić swojego planu, ale przecież nie musiał opowiadać go od a do z. Jedynie to, co będzie dla niego nieszkodliwe, gdyby miało trafić do uszu osób trzecich. Musiał brzmieć na tyle pewnie siebie, by nie wywołało żadnych podejrzeń.
- Świat, w którym przyszło nam żyć, jest straszny. Codziennie ktoś ginie, kogoś porywają, skazują na śmierć, banicje lub chłostę, czy po prostu poniżają. W takim miejscu pierwszym i największym argumentem jest siła, szczególnie gdy ktoś nie macha sakiewką na lewo i prawo. Nie jednego przytłoczyły takie sytuacje. Nie chcę być jak oni. Pierworysem dołączenia była sytuacja, w której się znalazłem. Albo to, albo dalsza rodzina, która widziała we mnie tylko tanią siłę roboczą, która nie będzie sprzeciwiać się niczemu i pracować za miskę wody z solą. - Nie podejrzewał się o możliwość takiego rozwinięcia języka. Miał być w tym oszczędny, a teraz wydawał się niepohamowany. Co było w tej kobiecie, że sprawiła tę uroczą zagadkę dla niego. Nawet Harigusa-san ze straży miejskiej nie zaszedł tak głęboko, a jego charakter miał większe szanse powodzenia na taką zagrywkę. Czyżby był to efekt kajania się za uprzednie sprawienie problemów? Postanowił ten jeden raz ze sobą nie walczyć, wciąż jednak pilnując użytych słów.
- Tak przynajmniej zakładałem. Później dopiero okazało się, jak słaby jestem. Ile jeszcze mi brakuje, aby wspomóc Cesarstwo rozwoju. Aby spełnić swoje cele. W wojsku jest wszystko, o czym shinobi może zamarzyć. Jedzenie, schronienie, ćwiczenia, wyposażenie, taktyka. Wszystko, czego potrzebuję, jest tutaj. Dodatkowo dostaję żołd, prawda? Nie wiem, czy ja tu zostanę po służbie przymusowej. To jest jeszcze otwarta księga. - Uśmiechnął się na sam koniec, próbując zelżyć ciężar tematu i pchnąć rozmowę w nieco jaśniejszą stronę. Zaśmiał się krótko z niezamierzonej gry słów. Sam się zastanawiał teraz, czy zapytała go o to z ciekawości, czy może miało ono drugie dno.
Burczenie w brzuchu sprawiło, że przez chwilę zapomniał o czym rozmawiają. Powinien jednak wcześniej sięgnąć po te krakersy z dżemem. Przeczesał swoje włosy, wyobrażając sobie ich słodko-słony smak.

7/7

Zwoje. Zwoje. Zwoje.
[D] Yuichi

-Muszę się tutaj z Tobą zgodzić. Czasy w jakich żyjemy są okropne. Nawet jeżeli wchodzimy w jakiś pokój już zaraz jest wojna z kimś innym a my się nie uczymy na błędach, zataczamy koło, ciągle i ciągle.- w jej słowach słyszeć się dało nutę goryczy, jakby kogoś straciła przez cały ten konflikt. Przez chwilę wydawała się smutna, ale wsłuchała się w kolejne słowa chłopaka i uśmiechnęła się od ucha do ucha. -Taki powód jest zrozumiały. Cieszy mnie, że są jeszcze shinobi, którzy chcą się rozwijać dla dobra Cesarstwa, nie tylko dla tego, że siedząc i udając, że ćwiczą odpowiednią sumę i darmowe jedzenie w prawie, że zawsze ciepłym. Sam widziałeś, co działo się w dokumentach. Poprzednie władze wojska, ale nie tylko nie szanowali pracy innych ludzi, chcieli zawłaszczyć wszystko dla siebie. Poprzedni Cesarz pilnował tego, ale niestety… Odkąd władzę przejął cesarz Waneko… Sprawy się skomplikowały i co niektórzy udając, ze idą za nim szli za własnym portfelem, który mogli przy nim napełnić do pełna.
Dziwnym było, że wprost tak wyrażała się o ówczesnym Cesarzu. Wprost powiedziała o jego braku twardej ręki do ludzi, których sam nie upilnował i dzięki temu stracił wszystkich generałów. Dosłownie STRACIŁ.
Kończąc ostatnie zdanie weszli do jadalni dla wszystkich. Zapach unosił się całkiem zachęcający, co zazwyczaj też było luksusem, jeżeli coś dobrze pachniało. Na pewno znaleźć się dało zupę rybną, filety z rekina, mięso z foki, same specjały, których chyba nigdy tutaj nie było. Dziewczyna ruszyła jako pierwsza również czując, że jej brzuch już nie wytrzyma. Kiedy nałożyła sobie zajęła im miejsce przy jednej z długich ław, w której siedziała jeszcze dwójka innych żołnierzy zagadanych ze sobą o jakiś politycznych sprawach.
-Yuichi-san, powiedz mi. Co trenujesz i jak często? Czy masz jakiś pomysł, kim chciałbyś ostatecznie zostać po odbyciu całej tej przymusowej historii?

Dialogi
Yuki Hatoshi
Sanato Mika

Wiosna 393
Misja D | Prowadzący: Arii | Post 14/14
Ledwo kobieta skończyła mówić, a stali już przed drzwiami do mesy. Nawet gdyby chciał, to nie miałby już czasu odpowiedzieć jej ni słowem. Dlaczego jednak młodzieniec miałby nie chcieć podtrzymywać tej interesującej rozmowy z płcią przeciwną? Nie miał tutaj bliższej osoby, z którą mógłby wymienić się informacjami, poglądami, sprawami ważnymi tylko dla niego i jego rozmówcy. Otóż po pierwsze, nie zależało mu na takiej osobie, a przynajmniej nie teraz. Po drugie, już taką miał, i to nie jedną. Inna sprawa, że miejsce pobytu obu z nich było dla niego niewiadomą. Jedne większą, drugie mniejszą.
Opinia dziewczyny nie była jednak Yuichiemu obca. Widocznie nie był osamotniony w pałaniu niesmakiem do obecnego cesarza, lidera jego rodu. Stanowiska ich były natomiast zgoła odmienne. On nie śmiałby podważać publicznie przywódcy. Pomimo że należał tylko do resztek bocznej gałęzi, na jego barkach spoczywał ciężar wielkiej wagi. Dyplomacki blamaż. Waneko Satoshi, Cesarz i Lider rodu Ranmaru podważany przez jednego ze swych pobratymców, których to scalił bez najmniejszego przejawu agresji. Tfu. Polityka jest piękna tylko w przedstawieniach dla mas.
Seta spotkał Waneko-dono tylko dwa razy w życiu ani jeden nie zagrzał miejsca w przyjemnych wspomnieniach. Acz, za pierwszym razem, gdy ten obserwował jego walkę w dojo klanu, powinien przeważać szalę w kierunku dobra, to Yuichi widział to zupełnie inaczej. On widział tylko człowieka ze świtą, ubranego w czerń i granat, obwiązanego sakwami, zwojami i kaburami. Nigdy nie zapomniał, kto zesłał karę. Nigdy nie przyklepał łatki zdrajcy dyplomatycznego. I nigdy nie odpuści. Dlatego też, nawet gdyby miał czas, przemilczałby jej wywód, pomimo że niejako się z nim zgadzał.
Przez otwarte wrota do jadłodajni ulatniał się aromat dań. Szeregowy poczuł skręt kiszek, a oczy zaszły mu łzami. ~ Jedzenie. Nareszcie jedzenie. ~
Podążył za Sanato-san i podobnie do niej staną przed wyborem potrawy. Sprawa nie była łatwa. Nie od dziś strojono sobie z niego żarty, dając upust złości czy społecznemu skurwysyństwu w ten, czy inny sposób. Wiedział, że publicznie zjedzone filety z rekina są poza jego zasięgiem. W głowie już słyszał chichotanie, ukrywane w kaszlu nazywanie go kanibalem. Zazwyczaj starał się nie zwracać na to uwagi, unikać. A tak właściwie te filety nie są takie dobre, prawda? Weźmie sobie coś innego.
Czego by nie wybrał, to na Morskich Klifach trudno o niedźwiedzie mięso wśród motłochu. Jakiej decyzji by nie podjął, komuś i tak się to nie spodoba. Wychodząc z tego założenia, Yuichi wybrał mięso focze, a także udało mu się wybłagać malutką miseczkę zupy rybnej. ~ Nic tak nie rozgrzewa, jak zupa! ~ Rad, ukłonił się w podzięce i odwrócił w poszukiwaniu Miki-san. Dostrzegł ją na końcu ławy.
Idąc w jej kierunku, myśli chłopaka dryfowały wokół pełnych sakiewek ciągnących się za cesarzem. Jego rodzina nie należała do bogatych. Czy to oznaczało, że jego dziadek był kompletnym nieudacznikiem i nie potrafił wkupić się w odpowiednie miejsce u odpowiedniej osoby? Czy może było dokładnie odwrotnie, że zrezygnował z dobrodziejstw, widząc syf, w jaki miałby się wepchnąć.
Choć jego zachowanie wobec własnej córki należałoby potępić, to nijak można było poznać odpowiedź na to zagadnienie.
- Yuichi-san, powiedz mi. Co trenujesz i jak często? Czy masz jakiś pomysł, kim chciałbyś ostatecznie zostać po odbyciu całej tej przymusowej historii?
Seria pytań zakołatała pomiędzy płatami mózgowymi chłopaka. Przez chwilę nawet szerzej otworzył oczy ze zdziwienia, lecz szybko się opanował i wziął pierwszy kęs mięsa w milczeniu.
~ Czy Yuki Hatoshi-san miał pojęcie, do kogo go przydzielił? ~ Kto w takim miejscu zadaje te pytania, przecież odpowiedź na nie była prostym wyrokiem śmierci. Nie dostał nawet potwierdzenia, kim ona jest, a wiedział tylko, jak się nazywa i czym mniej więcej się zajmuje. Pytania, co i ile tego trenuje, nie powinny paść bez uprzedniego wybadania gruntu. A może sprawdziła go już podczas dzisiejszego dnia? Przez myśl mu nawet przeszło, czy zapytać ją o powieść, którą ma zamiar napisać z jego zeznań.
Wyglądało na to, że nazbyt długo przeciągnął dywagację, toteż udał niechlujne połknięcie skutkujące zakrztuszeniem, co zaakcentował złapaniem się za usta jedną ręką, a drugą stołu. Chciał sobie tym samym kupić trochę czasu aby znaleźć odpowiednią odpowiedź, niebędącą nazbyt zbywającą czy obelżywą. Poczuł, że ściągnął na siebie niepotrzebną, dodatkową uwagę jegomościów obok, więc popił przełknięty kawał mięsa łykiem zupy. Kilka wdechów i wydechów później, kiedy upewnił się, że dwaj żołnierze powrócili do zapewne pasjonującej, chyba politycznej dywagacji, odpowiedział.
- Prawda jest taka, aby być uniwersalnym muszę trenować swoje słabe i mocne strony, zawsze, kiedy znajdzie się na to chwila. Czasem treningiem jest całodniowa sesja na placu treningowym, a czasem leżenie do góry nosem w najcieplejszy dzień lata. Nie ma na to złotej reguły. - Pozwolił ostatnim słowom wsiąknąć głęboko, robiąc sobie przerwę na siorbnięcie zupy.
- Ważne jest, aby nigdy nie stać w tym samym miejscu za długo, bo stajemy się łatwym celem. Jeżeli chciałabyś kiedyś spróbować swoich sił, Mika-san, zawsze możesz mnie odwiedzić. Nie obiecuję, że zadam Ci dużo rozrywki, lecz będzie to na pewno coś innego niż księgi i zwoje, à propos których… - Schylił się ku niej, przesuwając tym samym talerz z foczką na bok. Mówił szeptem, chciał wykorzystać fakt, że sąsiedzi są pochłonięci w żywiołowej dyskusji.
- Myślisz, że dostaniemy to dofinansowanie, po tym co znaleźliśmy? Czy raczej ześlą nas do Groty?

8/7

Zwoje. Zwoje. Zwoje.
[D] Yuichi

Mika siedziała i zajadała się swoim posiłkiem, nie pośpieszając chłopaka przy odpowiedzi. Był bardziej głodny od niej, ponieważ pogardził krakersami, jakby były niczym innym, jak śmieciami. Ale wykonał swoją robotę, więc nie zamierzała komentować pewnych niemiłych zachowań z jego strony. Jak na przykład dziwnej niechęci w jej stronę, która chciał ukryć, ale co jakiś czas coś nakierowywało w tą stronę.
Kiwnęła głowę na temat sposobu jego treningu.
-Jest to chyba dobre rowiązanie. Leżenie również może być odpowiednim treningiem, nie tylko fizyczną stroną powinniśmy się interesować, ale też tą mentalną i duchową.- uśmiechnęła się do niego odkładając talerz na bok. Zamyśliła się nad pytaniem chłopaka i zastanawiała się, co może mu powiedzieć i czy w ogóle powinna. -Ciężko powiedzieć. Osobiście mam nadzieję, że coś z tego wyjdzie. Ogromna ilość złota po prostu wyparowała a aktualnie trzeba znaleźć winnego tej sytuacji. Jaka będzie decyzja Cesarza, wiedzą tylko bogowie.
Uśmiechnęła się i wzrokiem podążyła do wyjścia. Stał przed nimi Hatoshi i wyczekiwał, aż skończy posiłek.
-Niezmiernie jestem Ci wdzięczna za pomocą w dokumentach. Hatoshi już czeka na mnie, więc zapewne chcą zabrać to co przygotowaliśmy. Mam nadzieję, że uda mi się zobaczyć Twój trening, Yuichi-san. Powodzenia życzę i częściej odpoczywaj!
Pomknęła z talerzem, żeby go odłożyć do czyszczenia i już później szła z Hatoshim do swojego budyneczku, gdzie panował bałagan. Chłopak został sam, zajadał się foczką, porobił dzisiaj dokumenty, więc kara za spóźnienie wykonane. Teraz miał czas już tylko dla siebie.

Misja zakończona SUKCESEM

Dialogi
Yuki Hatoshi
Sanato Mika

Wiosna 393
Misja D | Prowadzący: Arii |Zakończenie + opuszczenie tematu
Szeregowy zerwał się na nogi i skinął głową na pożegnanie Sanato Miki.
- Dziękuję. – Odpowiedział, po czym odprowadził dwójkę wzrokiem.
Przed nim leżało jeszcze sporo jedzenia na talerzu. Nie musiał nawet zastanawiać się co z tym zrobić, w jego brzuchu wciąż dudniło pustką. Zajadał się nazbyt szybko, jakby zapomniał, że ma jeszcze sporo czasu do wieczornej musztry. W kilka chwil to przepyszne tłuste mięsko, ulotniło się z glinianego talerza i pozostał po nim tylko aromat unoszący się w powietrzu. Westchnął.
Wiedział, gdzie powinien się pojawić. Jak przepracować wszystkie te nabyte informacje. Te ważne, a także te mniej istotne. Pewnym ruchem przechylił czarkę z zupą i już jej nie było. Kubki smakowe przeżywały ekstazę, a on w jednym momencie zebrał naczynia i odstawił w odpowiednie miejsce.
Idąc w kierunku drzwi poprawił swoje ukochane haori, założył rękawiczki i przekroczył próg na dziedziniec.

Z/T

Shinobi War PBF Naruto

Biuro Finansów

Biuro Finansów

Re: Biuro Finansów

Re: Biuro Finansów

Re: Biuro Finansów

Re: Biuro Finansów

Re: Biuro Finansów

Re: Biuro Finansów

Re: Biuro Finansów

Re: Biuro Finansów

Re: Biuro Finansów

Re: Biuro Finansów

Re: Biuro Finansów