Karczma "U gospodarzy"

[Tamaki Hyūga]

Rozmowa toczyła się lekko i przyjemnie co uznałam za dobry znak, więc w dalszym ciągu słuchałam zaciekawiona jej historią oraz dalszymi tematami jakie zostały poruszane.
- Hmmm, interesujące, nigdy nie poznałam żadnego leśniczego ani myśliwego, więc dzięki tobie odhaczyłam obu! - powiedziałam radośnie po czym zamilkłam aby nie przerywać Sashiko. - O proszę, ja też jestem kunoichi, jednak jestem wolna jak ptak, ponieważ odeszłam od mojego klanu z powodu... problemów rodzinnych. - powiedziałam dziewczynie po czym ona zasypała mnie kilkoma pytaniami. - Cóż, opowieści są prawdziwe i tak się składa że Cesarstwo jest najzimniejszym cywilizowanym regionem. A wszystkie krainy mocno się od siebie różnią, dlatego właśnie chcę zwiedzić je wszystkie. Jeżeli chodzi o klimat w Hyuo to rzeczywiście, nie jest on nazbyt przyjazny, zwłaszcza dla tych nie przyzwyczajonych do takich temperatur ale na szczęście przybyłam tutaj w miarę przygotowana. - powiedziałam, dając na koniec dziewczynie dotknąć materiału z którego był zrobiony mój płaszcz. Po bliższych oględzinach mogła ona być w stanie poczuć że splot materiału był bardzo ciasny i było również kilka warstw, więc również był dość gruby co przekładało się na wodo- i wiatroszczelność a także lepszą termoizolację.

[Sashiko]

Sashiko zmarszczyła lekko brwi patrząc na Tamaki, co było u niej oznaką, że jest bardzo zaciekawiona tym, co się do niej mówi. Nie spodziewała się, że w tym miejscu trafi zupełnie przypadkowo na inną kunoichi. Dziewczyna wyjaśniła, że z jej klanem nie wiążą jej już praktycznie żadne więzi, ze względu na coś w rodzaju konfliktu. Asami nie zdziwiło to ani trochę - różne rody w różny sposób podchodziły do swoich członków, być może niektóre wymagały absolutnego posłuszeństwa i to było przyczyną takiej sytuacji Tamaki. Nie miała jednak zamiaru wypytywać o szczegóły, byłoby to niegrzeczne.
- Rozumiem - pokiwała głową - to niezły zbieg okoliczności, że trafiłyśmy tutaj na siebie przypadkiem. Jeśli jest jakieś miejsce, do którego chcesz trafić, to na pewno CI pomogę, Tamaki-san - rozsiadła się wygodniej w krześle.
- W takim razie jej oczy na pewno mają związek z jakimiś umiejętnościami klanowymi. Pewnie to doujutsu - pomyślała, ale na głos dodała jedynie - w takim razie jestem pod wrażeniem. To musiała być trudna decyzja. Koniec końców wygląda jednak na to, że żyjesz tak, jak Ty chcesz i robisz to, co chcesz. Fajnie - ujęła dość niezgrabnie swoje jeszcze bardziej niezgrabne myśli i upiła kolejny łyczek zaparzonego napoju.

Dalszej części wypowiedzi Tamaki słuchała z zapartym tchem. Wiedziała o tych innych krainach, znała informacje o panującym tam klimacie - ale jakoś nigdy nie mogła sobie tego do końca wyobrazić.
- A to prawda, że po drugiej stronie kontynentu są morza, tylko że z piasku? I panuje tam straszny upał cały rok? Jak to możliwe, że żyją tam ludzie? - zapytała wpatrzona w rozmówczynię. O ile pustynie lodowe było jej sobie znacznie łatwiej wizualizować - w końcu sama żyła w zimnym rejonie - o tyle morze piasku? Jakim sposobem to mogło być możliwe?

Gdy Tamaki wyciągnęła ku niej kawałek płaszcza, Sashiko oczywiście skorzystała z zaproszenia i pomacała tkaninę. Było dokładnie tak, jak mówiła podróżniczka.
- Niezłe! Musi być bardzo ciepłe, a przy tym nie jest grube, więc nie krępuje ruchów. Dla kunoichi to chyba połączenie wprost idealne - oceniła, po czym powoli cofnęła dłoń, przyglądając się drobnej postawie towarzyszki, starając się ocenić, jak walczy. Oczywiście do niczego nie doszła - czy kupiłaś coś takiego u nas czy na kontynencie? Ja w sumie w niepogodę jestem zdana tylko na ten dość prosty płaszcz - pokazała na zawieszony na krześle, ciemnozielony płaszcz, który z pewnością nie był aż tak porządny ani aż tak wygodny jak ten, który przed chwilą dotykała - ale w sumie mi to wystarcza. Jestem przyzwyczajona do niskich temperatur, więc pewnie inaczej odczuwam zimno - uśmiechnęła się po raz kolejny.

[Tamaki Hyūga]

Miła rozmowa trwała w najlepsze i obie sobie sączyłyśmy herbatę, w spokoju konwersując. Cieszyłam się że Sashiko była taka zainteresowana światem poza Cesarstwem a ja z radością dzieliłam się z nią tą wiedzą.
- Rzeczywiście, szczęśliwe zrządzenie losu musiało nas tutaj sprowadzić. - odpowiedziałam z uśmiechem po czym słysząc komentarz Sashiko odnośnie mojego opuszczenia klanu, jedynie wzruszyłam ramionami - Czasami tak po prostu bywa i tyle. - odpowiedziałam na ten temat. - Zgadza się, na południowym zachodzie leżą bezkresne pustynie, istne morza piasku jak to trafnie ujęłaś, nawet jak byłam w Ryuzaku to miałam przyjemność poznać chłopaka wynalazcę który stamtąd pochodził, jednak ja sama jeszcze tam nie zawędrowałam, więc ciężko mi powiedzieć jak życie się tam toczy. - odpowiedziałam, uśmiechając się kiedy widziałam istne zafascynowanie na twarzy mojej rozmówczyni. - Zgadza się, jest na prawdę świetny a do tego ma nawet parę kieszonek, więc można sobie pochować parę drobiazgów. Kupiłam go co prawda jak byłam w Ryuzaku, jednak myślę że nie powinno być problemu żeby tutaj również taki sobie sprawić. - odpowiedziałam.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 390

---

Hoshi dotarła do gospody wczesnym popołudniem. Było trochę pełno, pora była dość obiadowa, a sądząc po smakowitym zapachu, rzucili swoją zupę rybną, która była przysmakiem znanym w całej Fuyuhanie. Poprawiło to jej humor, tym bardziej, że jej nastrój nie był w szczytowej formie na tą chwilę. Oczywiście, nie przeszkadzało jej to uśmiechać się do wszystkich i witać tych, których znała. Ot, mieszkając gdzieś od urodzenia miało się znajomych.
Trochę jej nie podobało się to, że w gospodzie na tą chwilę nie było wolnego stolika. Przez to musiała albo zjeść przy barze albo przysiąść się do kogoś. Dlatego rozejrzała się dookoła, gdzie byłoby najlepsze miejsce. Na pewno nie chciała przeszkadzać kupcom ani pracownikom portu, którzy tłumnie zjawili się na tą okazję w barze. Ale, ku jej zaskoczeniu, przy jednym ze stolików siedziały dwie młode kobiety. Na oko dwudziestoletnie może. To natychmiast zapaliło u Hoshi świeczkę w głowie. Dziewczęta ot tak nie przychodzą do gospód same. Chyba, że...
Uśmiechnęła się do siebie i postanowiła podejść do dziewcząt, żeby się do nich przysiąć. Może czegoś dowiedziałaby się o świecie od dwóch podróżniczek. Bo nie mogły być z Fuyahana, prawda? Dlatego po zamówieniu obiadu, Hoshi podeszła do stolika, przy którym siedziały dziewczęta i z szerokim uśmiechem na twarzy odezwała się.

- Cześć, jestem Hoshi. Jest pełno i musiałabym sie do kogoś przysiąść, a najbardziej odpowiednio byłoby do innych kobiet - powiedziała i czekała na odpowiedź. Jeżeli dziewczęta się zgodziły, przysiadła się do nich.

[Sashiko]

Sashiko chłonęła każde słowo na temat zamorskich krain, a jej rozmówczyni mogła zapewne zauważyć, że wyraz jej twarzy zdradzał to, że jest ona w nią wpatrzona w jak w obrazek.
- Czyli to prawda! To nie tylko jakieś plotki kupców i bajki w książkach, naprawdę bez trudu można się dostać w takie miejsca! - pomyślała i rozmarzyła się. Szybko jednak otrząsnęła się, żeby nie sprawiać durnego wrażenia i znowu skierowała przytomny wzrok na Tamaki.
Ich rozmowa została przerwana przez pojawienie się kolejnej duszyczki przy niewielkim stole, która najwyraźniej była powodowana tym samym, co Asami - chęcią znalezienia normalnego miejsca, w którym można spokojnie zjeść. Zważywszy na tłok, jaki panował w tym miejscu, ich stolik faktycznie mógł wyglądać dobrze dla czarnowłosej, która do nich zagadnęła.
Sashiko popatrzyła na nią ciekawym spojrzeniem i skinęła głową na znak przywitania. Nie odezwała się jednak - a przynajmniej nie odezwała się pierwsza. Była w końcu druga przy tym stoliku, więc "gospodarzem" była wciąż Tamaki i to ona powinna się w pierwszej kolejności wypowiedzieć. Co prawda nic nie wskazywało na to, żeby istniały jakiekolwiek powody, dla których miałaby jej odmówić, nie mniej jednak niezbyt kulturalnym byłoby wyrywanie się z odpowiedzią przed nią.
Jeśli zgodnie z predykcjami Asami, jej towarzyszka z dalekich krajów odniosła się pozytywnie do prośby Hoshi, to również ona zagadnęła:
- Ja jestem Sashiko, witaj. Siadaj, pewnie.

[Harikotto]

Tamaki Hyūga, Yuki Hoshi, Sashiko Misja C
Kolejka 1/15 Trzy młode kobiety, które dopiero co się poznały. Trzy atrakcyjne dziewczyny, które samotnie siedziały w karczmie. Trzy niebezpieczne i silne kunoichi zdecydowanie zwracały na siebie uwagę. Łatwo się więc domyślić, że nie trzeba było długo czekać, aż ktoś rzeczywiście je zauważy i postanowi przeszkodzić w rozmowie. Dwóch mężczyzn podeszło do waszego stolika. Tamaki znała jednego z nich. Był to blondyn z wąsikiem, którego poznała w Ryuzaku. Drugi mężczyzna był młodszy, o jasnych, szarawych włosach z owalną, nijaką twarzą i okularach. Na podbródku rosło mu kilka włosków, które miały chyba imitować brodę.
- Tamaki! Śliczności ty moje. Nasze drogi ponownie się krzyżują. Czyżbyś się za mną stęskniła i mnie szukała? Jeśli tak, to z ochotą znajdę kilka chwil na małe sam na sam w jakimś przytulnym miejscu. Jeśli chcesz, nie będę miał nic przeciwko, jeśli zaprosisz twoje zjawiskowo wyglądające znajome. Jak widać prawdziwie mówią, piękne do pięknego dąży. Widzisz? - tutaj szturchnął łokciem swojego kolegę - Mówiłem ci, że jak tylko pójdziemy do karczmy, to znajdziemy kogoś ciekawego.

[Tamaki Hyūga]

Widząc nową dziewczynę, która wyraziła ochotę aby dołączyć do nas przy stoliku, ponownie się uśmiechnęłam i skinęłam głową.
- Oczywiście! Proszę siadaj. Jestem Tamaki, miło cię poznać Hoshi. - powiedziałam przyjaznym tonem i już miałam dopić kolejnego łyka herbaty kiedy ujrzałam dwójkę mężczyzn, którzy podeszli do naszego stolika. Jeden z nich nie był mi znajomy, jednak drugiego pamiętałam aż za dobrze z naszego niedawnego spotkania w Ryuzaku no Taki. Tak jak się też spodziewałam, nie był w stanie on się powstrzymać i oczywiście rozmowę pokierował on od razu na te same tory co wtedy. Nieco zażenowana zachowaniem blondyna westchnęłam.
- Dalej ta sama śpiewka widzę. Tak się składa że nie przybyłam tutaj w poszukiwaniu ciebie i napewno nie masz na co liczyć, przynajmniej nie pod tym względem co najbardziej byś chciał. Mogłam się właściwie domyślić że pochodzisz z Cesarstwa, trochę zdradziło cię wemknięcie się do tamtego pokoju w karczmie za pomocą klanowych umiejętności Hozuki. Cóż, nie pomyślałam o tym kiedy zdecydowałam się tutaj przybyć. - odpowiedziałam blondynowi.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 390

---

Hoshi podziękowała dziewczętom za udzielenie jej pozwolenia na to, żeby się do nich przysiąść. Niemal natychmiast też dostała michę z zupą rybną z warzywami i ziemniakami, przepięknie rozgotowanymi - zupa dzięki temu była wyjątkowo gęsta i pożywna, co dla ciężko pracujących mężczyzn było dużym plusem. Można było się najeść. Do tego dostała pajdę chleba. Zupa ta była szczególnym rarytasem w zimie, gdzie potrafiła rozmrozić najtwardszych drwali i rybaków. Ale i latem była dobra.
Hoshi ugryzła chleba i pogrzebała łyżką w talerz.
No do stu demonów, było mało kawałków ryby!
Już miała poinformować swoje towarzyszki (swoja drogą, miały piękne imiona), ale nie miała szansy się odezwać - ba, nawet wymienić dodatkowych uprzejmości. Bo przyszedł ON.
Hoshi była niemal zafascynowana ciekawym wyglądem mężczyzny. Nie na tyle zafascynowana, żeby przestać spożywać swoje pożywienie, ale jednak trochę. Wąsiki i jakiś taki wygląd kojarzył się jej ze zboczeńcem.
Po chwili rozmowy okazało się, że nie dość, że jest zboczeńcem, to jeszcze Hozuki. Hoshi nie wiedziała, co jest gorsze. Owszem, nie powinna oceniać ludzi po klanie, z którego pochodzili, ale przed sobą nie mogła ukryć, że poczuła się nieswojo. Szczególnie przez zaproszenie mężczyzny.
Drugi mężczyzna raczej nie przyciągnął uwagi Hoshi.
W każdym razie Hoshi tylko się uśmiechnęła uprzejmie, na znak, że zdawała sobie sprawę z tego, że ktoś pojawił się przy ich stoliku, ale skupiła się na swojej zupie.

[Sashiko]

Tempo akcji zaczynało przyspieszać. Ten dzień obfitował zdecydowanie w momenty, podczas których Sashiko miała (nie)przyjemność kogoś poznać. Najpierw Tamachika-sensei i nowa drużyna, później spotkanie uprzejmej Tamaki, następnie Hoshi, która również wydawała się być miłą osobą, a teraz... cóż, teraz zjawiło się obok nich jakichś dwóch gogusiów, którzy... no właśnie, co oni w ogóle chcieli osiągnąć? No i co najważniejsze - nie dali nawet skończyć w spokoju zupy Hoshi!

Gdy tylko ten pierwszy, z blond włosami, zwrócił się do Tamaki w sposób, który już z kilometra śmierdział jednostronną chęcią wejścia w komitywę, jej wzrok zdradził zaskoczenie. Kilka razy zamrugała, jak gdyby nie dowierzała temu co słyszy, ale Tamaki szybko wyjaśniła całą sytuację. Ba! Zdradziła nawet, że jeden z nich to członek klanu Hozuki, który był jej dobrze znany. Cóż, wyglądało na to, że spotkali się już z Tamaki i to w niezbyt zachęcających okolicznościach - i tylko dlatego Sasihko nie uzewnętrzniała zbytnio swojej niechęci odczuwanej do przedstawiciela tego klanu.

Ciemnowłosa zmarszczyła brwi, dopiła herbatę i skrzyżowała ręce na piersiach, patrząc spod byka na obu mężczyzn zakłócających ich spokojną pogawędkę. Tamaki nie wyglądała na kobietę, która nie potrafiłaby sobie poradzić z takimi fircykami, ale w razie czego, chętnie pomoże jej spławić delikwentów. W zasadzie to nie miała ochoty się odzywać, bo moment mimo nieudolnych starań blondyna był niezręczny, ani nie wypadało zaogniać konfliktu w miejscu publicznym, ale skoro już została wywołana do tablicy... to użyła dokładnie tego samego gestu jaki stał się udziałem urzędnika w siedzibie klanu - popukała się czoło, patrząc na kolesia jak na debila, którym zresztą najwyraźniej był.

[Harikotto]

Tamaki Hyūga, Yuki Hoshi, Sashiko Misja C
Kolejka 2/15 Cóż to za przerażające nazwisko, które Tamaki przypisała jednemu z mężczyzn. Co za straszliwe miano, po którym zarówno Hoshi, jak i Sashiko zapałaly ogromną niechęcią do blondyna? Hozuki! Brzmi zupełnie jakby wszyscy, którzy się tak nazywają pili destylat z krwi niemowląt, a gdy upiją się tym wątpliwej jakości trunkiem, idą kwasić mleko babom po wsiach i wiązać ogony koniom. Wszystkie trzy obrzuciłyście wąsacza spojrzeniem, które coś mniej więcej takiego właśnie sugerowało. Mężczyzna jednak albo owego spojrzenia nie zauważył, źle je zinterpretował, lub zignorował.
- Kochana piękności moja, nawet nie wiesz jak stęskniłem się za twoim słowiczym głosikiem. Spać nie mogłem bez niego! Dzisiaj jednak wiem, że usnę snem spełnionego człowieka, tylko i wyłącznie dzięki tym paru zdaniom, które wypowiedziałaś! Źle mnie jednak oceniasz. Jestem obywatelem świata. Pochodzę z każdego miejsca, gdzie świeci słońce i wszędzie tam zmierzam. Tak się przy okazji składa, że wszędzie tam udaję się z woli miłościwie panującego nam cesarza... Jest to jednak nieistotny detal. Ach, piękne panie, zauroczyłyście mnie. Ucieknijmy! Pobiegnijmy, gdzieś, gdzie nikogo jeszcze nie było! Odkryjmy lądy nieznające słońca!
- Och, daj już spokój. Nie widzisz, że nie są zainteresowane? Poza tym jesteśmy w pracy. Nie czas na to wszystko. Drogie panie, Tamaki Hyuga jest powszechnie znana dzięki swoim osiągnięciom w Yinzin. To z nią przede wszystkim chcielibyśmy porozmawiać. Pani Hoshi i Sashiko jednak, o ile przyrzekną dyskrecję zgodnie z patriotycznym obowiązkiem, mogą uczestniczyć w rozmowie. Ja nie widzę przeciwskazań.

[Sashiko]

Hozuki brnął. Już na początku zagrzebał się po pas w łajnie i teraz konsekwentnie brnął dalej. Z każdym słowem, które wypowiadał, wskazówka żenuncjometru Sashiko pięła się nieubłaganie w kierunku poziomu, którego przekroczenie oznaczało koniec jej wytrzymałości. I niestety - gdy w swoim monologu niegodnym nawet pośledniego wędrownego barda udającego pijaczynę doszedł on do propozycji ucieczki, odwróciła ona głowę w kierunku czarnowłosej i pozwoliła sobie bez zahamowań na niemiłą uwagę.

- Hoshi, daj wiadro i trzymaj mi włosy. Będę rzygać - powiedziała ze śmiertelną powagą, z malującym się na jej obliczu, bez wątpienia teatralnym, przerażeniem. Oczywiście nic takiego nie nastąpiło, ani w tym momencie, ani potem, ale nadany przez nią komunikat był chyba wystarczająco jasny. Krótko potem na jej twarz wróciło znowu zażenowanie.

Na szczęście drugi z mężczyzn był bardziej normalny (Asami postawiłaby diamenty przeciwko żołędziom, że to efekt tego, że prawdopodobnie nie był z Hozuki). Przede wszystkim przeszedł od razu do rzeczy i zaserwował im dwa nie lada zaskoczenia. Po pierwsze, wyjaśnił że Tamaki to... "ta" Tamaki. A konkretnie Tamaki Hyuuga, której imię obiło się o uszy nawet Sashiko. Odruchowo popatrzyła na dziewczynę o charakterystycznych oczach, szukając u niej potwierdzenia tych słów. Nie było chyba jednak takiej potrzeby, bo mężczyzna o szarych włosach nie miałby żadnego interesu żeby kłamać. Gdyby Tamaki spojrzała teraz na Sashiko, dostrzegłaby w jej oczach podziw.
Który zapewne utrzymałby się jeszcze długo, ale teraz ustąpił rychło pod wpływem kolejnego zaskoczenia. Drugi z mężczyzn - co szalenie interesujące dla młodej kunoichi (a zapewne również dla Hoshi) - znał ich imiona. Chwilę zajęło łuczniczce podjęcie tematu i niecodziennej propozycji, jaka została do nich skierowana.

- Skąd znacie moje imię? - zapytała tylko we własnym imieniu, wiedząc że Hoshi poradzi sobie sama - inna rzecz, że możliwe że Sashiko pozwoliła sobie już na zbyt wielką komitywę i nie chciała wyjść na nachalną - i jeśli sprawa dotyczy obowiązków względem Cesarza, to tak, zachowanie dyskrecji to nasz obowiązek - odpowiedziała, co w połączeniu z tym, że nie opuściła tego miejsca oznaczało ni mniej ni więcej tylko chęć uczestniczenia w dalszej konwersacji i ewentualnej pomocy, o ile ktoś taki jak ona mógł pomóc w czymkolwiek Tamaki.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 390

---

Hoshi spojrzała na swoja miskę, następnie na Sashiko.
- Ach, Sashiko-san, jak będziesz dolewać, to nigdy nie zjemy! - rzuciła lekkim tonem i popatrzyła na Sashiko, potem na Tamaki oraz na dwóch mężczyzn, żeby zobaczyć ich reakcję na jej żart. Wiedziała, że był kiepski. Dlatego tak jej się podobał.
Ona sama nie była do końca pewna, co było gorsze. Zboczeniec przy świeżych grobach czy flirtujący Hozuki. Tamten przynajmniej nie próbował flirtować. No, w sumie próbował flirtować na swój sposób. I chyba szło mu nawet lepiej niż temu Hozuki. Martwe spojrzenia musiały być lepsze niż mordercze.
W każdym razie, było to teraz nieważne. Hoshi była dosyć rozbawiona sytuacją, bo mężczyzna był żenujący, ale w taki niegroźny sposób. Więc tylko spojrzała na niego z lekkim politowaniem, mając nadzieję, że jej komentarz całkowicie odebrał mu ochotę na jakąkolwiek interakcję potencjalnie sypialnianą.

W momencie, kiedy Hoshi dowiedziała się, że przed nią siedzi Tamaki Hyuuga, niemalże podskoczyła i spadła z ławy. Teraz i chlebowe pajdy i resztki zupy odeszły w zapomnienie, a Hoshi zaczęła wpatrywać się w białooką dziewczynę. Przez to nawet się nie zdziwiła szczególnie, że nijaki mężczyzna znał jej imię (kto nie znał, przecież była stąd i nigdzie za bardzo się nie ruszała, odkąd wróciła z wojska), a na jego propozycję pokiwała głową, że i owszem, jest w porządku, ona jest z Cesarstwa i przecież dla Cesarstwa tajemnicy dotrzyma. Oczywiście sytuacja dobitnie pokazała, że Sashiko również jest kunoichi, tak, jak Hoshi przewidywała.

No, ale nie było to chwilowo ważne. Ważne było to, że przed nią siedziała Tamaki Hyuuga. No i Hoshi wypaliła podekscytowana.
- Tamaki-san! Jestem absolutnie zachwycona, że mogę się poznać! I ot tak na ciebie trafiłam! To niezwykłe! Haha… pewnie wychodzę na kompletne dziwadło, ale zawsze chciałam cię poznać! Turnieje są tak ekscytujące i… Podpiszesz mi się? Och, i jesteś przyjezdna! Możesz się u mnie zatrzymać, jeżeli chcesz! Całkowicie za darmo! Będę zachwycona, jeżeli będziesz chciała u mnie zostać i może opowiedzieć o turnieju! I pomogę, jeżeli pozwolisz! Jestem stąd, mogę pokazać całą okolicę!

[Tamaki Hyūga]

Zarówno Sashiko jak i Hoshi zdecydowanie stanęły po mojej stronie i w mniej lub bardziej oczywisty sposób okazały niechęć względem obleśnego adoratora, co od razu poprawiło mi humor. Niestety kompan blondyna nie był typem dowcipnisia i od razu przeszedł do rzeczy, ujawniając przed dziewczynami moją tożsamość i moja licha bańka anonimowości pękła. Z jednej strony było to o tyle dobrze, prędzej czy później i tak by się o tym dowiedziały a tak przynajmniej nie musiałam ja ich wtajemniczać. Z drugiej strony jednak obawiałam się tego czy ich podejście do mnie nie zmieni się teraz jak znają prawdę. Sashiko przyjęła tą wiadomość w dość spokojny sposób i jedynie rzuciła mi spojrzenie przepełnione podziwem, Hoshi natomiast wybuchła niepohamowaną energią i zalała mnie potokiem słów pośród których było niemal wszystko, od prośby o podpis, przez słowa wyrażające jej ekscytację a na propozycji przenocowania mnie kończąc. Uśmiechnęłam się serdecznie na reakcje obu dziewczyn i podrapałam nieco niezręcznie po głowie.
- Bardzo dziękuję za propozycję Hoshi-san, doceniam to niezmiernie ale póki co skupmy się na tym zadaniu jakie oferuje tych dwóch. - powiedziałam do najstarszej dziewczyny po czym skierowałam mój wzrok na Hozukiego. - Wychodzi na to że zatrudniacie całą naszą trójkę. Cóż więc to za zadanie ma dla nas Cesarstwo? - zapytałam się rzeczowym tonem okularnika.

[Harikotto]

Tamaki Hyūga, Yuki Hoshi, Sashiko Misja C
Kolejka 3/15 Komplementy leciały nieprzerwanie, jednak nie wyglądało na to, abyście były nimi zainteresowane. Najwidoczniej nie chciałyście marnować swojego czasu na przyjemności i nawet nie myślałyście o odprężeniu się, czy poszukiwaniu amanta do zabawy, bądź zmarnowania sobie życia. Było to ewidentnie wasze prawo i wasz wybór. Blondyn jednak wciąż zdawał się to ignorować.
- Piękna Sashiko, gorzej się czujesz? Pozwól, mi pomóc ci w twojej niedoli. Zaszczycony będę mogąc trzymać twoje piękne włosy. Ze mną jednak zdecydowanie ci się polepszy! Zaprawdę...
- Mówiłem ci żebyś dał już z tym skończył... Najwidoczniej urlop ci nie służy. Wracaj więc do Ryuzaku i skup się na pracy. Mnie już wystarczająco pomogłeś i dziękuję ci, ale tyle już wystarczy. - przerwał blondynowi okularnik - Drogie panie. Moim zawodem i przeznaczeniem jest wiedzieć. Znam z imienia wszystkich shinobich na Hyuo podległych cesarzowi. Czego nie wiem, to dlaczego słynna Tamaki Hyuga, odwiedziła naszą skromną wyspę oraz dlaczego spędza czas z dwiema podrzędnymi doko. Skoro jednak chce wplątać je w nasze niebezpieczne sprawy to nie będę się sprzeciwiał. Pod jednym warunkiem. Jakkolwiek Cesarstwo doceni pomoc drogich pań, to nikt poza naszą piątką nie może się dowiedzieć, że Cesarstwo jest w to wszystko zaangażowane. Potrzbujemy bowiem wyeliminować pewną jednostkę, która jednak teoretycznie i oficjalnie jest chroniona przez władze Hyuo.

[Sashiko]

Dalsze brnięcie w sporne utarczki z blondynem, który do rzeczywistości Sashiko przystawał jak kwiatek do kożucha nie wydawało się być już nikomu do niczego potrzebne. Dlatego Ciemnowłosa westchnęła tylko i zignorowała kolejne zaloty. Zaciekawiło ją za to bardzo to, co miał do powiedzenia drugi z tej dwójki. Skrzywiła się tylko na określenie jej "podrzędną doko" - rozumiała, że w hierarchii ninja zajmowała najniższe miejsce, niemniej jednak takie akcentowanie tego faktu stanowczo nie było w dobrym tonie. Nie zamierzała jednak się nad tym długo rozwodzić i odniosła się do drugiej części wypowiedzi mężczyzny o szarych włosach, która zrodziła w niej pewne wątpliwości.
- Cesarstwo i Hyuo mają sprzeczne interesy? - zapytała - o tej rozmowie nikt się nie dowie, ale potrzebuję wyjaśnień, jeśli mam wystąpić przeciwko władzom wyspy. Pierwszy raz słyszę o takiej sytuacji, więc... słucham - powiedziała, po czym dodała szybko - i jak to możliwe, że znasz z imienia wszystkich shinobi i kunoichi Cesarza? - zrobiła zdziwioną minę.