Siedziba straży

[Ario]

---

Kampania Cesarstwa

Kaito

---

Gdy rzuciłeś dwoma kunaiami w grubego, a raczej przed nim, ten tylko machnął ręką, po czym krzyknął, że wie wie i potruchtał dalej. Szkoda było tych dwóch kunaiów, bo zostały wbite w ziemię i nie podniosłeś ich po tym, jak wsiedliście na konia i odjechaliście w siną dal.

  Ukryty tekst

Rzeczywiście, Sekiwa potrafił jechać konno. Wydałeś mu polecenie, jako głównodowodzący waszym dwuosobowym oddziałem i już po chwili mknęliście przez las. Dodatkowo, kazałeś mu utrzymywać jego doujutsu, by być w stanie wykryć zagrożenie. O tyle na początku był to nawet dobry plan, tak gdy wyjechaliście z lasu po dłuższym czasie, chłopak zaczął ewidentnie dyszeć.
- W...wiesz co, już nie mam sił, na podtrzymywanie te...techniki. - wydyszał. - Muszę chwilę odpocząć.

Było już dość ciemno, jednak gdy trafiliście na szlak, zobaczyłeś w oddali jakieś światło. Nawet nie to było pocieszające, co zobaczyłeś to, co było Waszym celem. Woda. Morze.

Nawet jeżeli nie znaliście konkretnej drogi, to wiedzieliście, że mieliście dostać się do admirałów, a raczej do punktu zbiórki nad wodą. W związku z tym, widok, który Was przywitał był mocno pocieszający.

Na wodzie były oświetlone punktu. Flota Cesarza. Flota Admirałów. Widziałeś mnóstwo statków, nie byłeś w stanie ich zliczyć. Część statków była zacumowana daleko, część przy brzegu. W tle widniała osada portowa, w której również wiele punktów się świeciło od ognia z pochodni.
- O kurcze, Kaito, chyba nam się udało! Zobacz, to punkt zbiórki! Kurde, nie chcę się z Tobą rozdzielać. Jak zrobić, żebyśmy byli razem? - powiedział, po czym wyjął kartkę. Tak jak ostatnio, widziałeś na niej numer "8", imię nazwisko i władanie suitonem B.


========

Sekiwa Isonaka - Klik

[Kaito Mizukane]

Koń wytrzymał z nami dwoma na grzbiecie, dzielnie przemierzając dalszą część lasu. Byłem pod wrażeniem zwierzęcia, co prawda prowadzić ciężki wóz w kilka koni też nie jest łatwo. Najwyraźniej koń zaimponował mi, z powodu, że nigdy nie zastanawiałem z jakimi ciężarami musi borykać się na co dzień. Kiedy zacząłem nad tym głębiej rozmyślać, to dopiero wtedy dotarło do mnie jakie te zwierzęta są naprawdę silne. W skupieniu przemierzaliśmy trakt, czułem osobiście jak wali mi serce w klatce piersiowej.
- Błagam, żeby tylko nie kolejna zasadzka, jeżeli gdzieś za rogiem szykuje się kolejna to może być z nami krucho. Dobrze, że Sekiwawa ma doujutsu bo na tym trakcie to jesteśmy całkowicie wystawieni na odstrzał.

Właśnie kiedy o tym pomyślałem, mój towarzysz zaczął coś marudzić o braku sił
- Ej, chłopie nie poddawaj się, jeszcze trochę. Wyjedźmy na bardziej otwartą przestrzeń i odpoczniesz. Musisz jeszcze dać coś z siebie ku chwale miłościwie panującego nam Cesarza.
Przygryzłem wargę z niezadowolenia, nie podobało mi się, że chłopak już odpada. Znaczyło to, że w walce zostaję sam, choć jak skwitowałem w głowie:
- Pierdolę, niech pilnuje, najważniejsze żeby nie dać złapać się w zasadzkę.
Bardzo przejąłem się tym faktem i w jeszcze większym napięciu podróżowałem na koniu. Dlatego też gdy w końcu wyjechaliśmy na otwartą przestrzeń odetchnąłem z ogromną ulgą. Poklepałem Sekiwawe po plecach
- Cesarz jest z ciebie dumny, dobrze się spisałeś, możesz wyłączyć Tsujitengana. Swoją drogą świetne są te oczy, wiele bym dał, żeby mieć dokładnie takie jak ty. Jak to jest, kiedy używasz swojego doujutsu ? Coś tam czytałem, coś tam słyszałem jednak nigdy nie miałem okazji porozmawiać z kimś jak to wygląda z perspektywy użytkownika.
Jak główne napięcie minęło, to w sumie zdałem sobie sprawę, że takie oczy to fantastyczna sprawa, bardzo mnie to zaintrygowało.

Zmierzaliśmy w stronę morza, licząc, że za chwilę osiągniemy nasz cel, którym był pierwszy, napotkany posterunek wojsk cesarskich. Liczyłem na jakąś wodę i jadło oraz co najważniejsze schronienie. W tym momencie Sekikawa zaczął coś gderać o chęci dalszej współpracy. Właściwie to w sumie nie wiedziałem co z nim zrobić, był pocieszny, ale tak naprawdę jego żywot koło chuja mi latał. Zastanawiałem się chwilę co począć
- Źle o mnie nie powie, w razie czego wstawi się za mną, a co mi szkodzi, tylko trzeba tak zrobić, żeby w razie czego było na niego.
Chrząknąłem po czym odezwałem się:
- Kartki lubią znikać, takie małe, wrażliwe... - przeczytałem raz jeszcze kartkę, aby utrwalić sobie całą jej treść - ...Zwłaszcza, że przecież zostaliśmy napadnięci, była bitwa, dużo osób zginęło, zresztą cały jesteś brudny, tak, kartki lubią ginąć... Nawet teraz kiedy odwracam głowę... - odwróciłem głowę w przeciwnym kierunku do którego znajdowała się wystawiona ręką Sekikawy z kartką -... Mogłaby ci upaść i zniknąć. Na szczęście jedziemy we dwójkę, ja swoją kartkę mam i jestem Sentokim Cesarstwa. A przecież widziałem twoją kartkę i mogę poświadczyć, że władasz Suitonem na poziomie B i twój przydział hmm... To była szóstka jak mój, dobrze pamiętam ?

Piłka była po stronie Sekiwawy, jeżeli mu zależało to on będzie musiał się wykazać. Ja już i tak grubo na ściemniałem, a i teraz wbrew logice działam na własną niekorzyść. Jednak liczyłem, że przy takim harmidrze i dużej ilości wojska nie będą mieli czasu na wnikliwą kontrolę. W każdym razie kątem oka zerknąłem, co Sekiwawa robi z kartką, czy ją wyrzuci czy ją jednak zostawi. W między czasie przypomniałem sobie o pewnym fakcie, który okazał się dla mnie straszliwą tragedią. Mianowicie zapomniałem z ziemi zabrać dwa kunai`e, które rzuciłem w stronę grubego... Kurwa... jak było mi źle. Tym bardziej, że już nie mogłem się po nie wrócić, znaczy się móc mogłem, ale bez oczu Sekikawy ryzyko wpadnięcie w kolejną zasadzkę było zbyt duże. Przekalkulowałem ryzyko i okazało się, że nie opłaca się wracać. Zrobiło mi się słabo, dalszą część podróży odbyłem w milczeniu.