Karczma "U gospodarzy"

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 11/...

---

- Rok 386 - Lato -
- Numa -
- Hyuo, Karczma " U Gospodarzy"-
- Ostatnia wieczerza -

---

" Poruszenie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=x3cBARV ... CcLtu4uL_W[/youtube] Facjata Numy nie widniała w żadnych księgach bingo ani na żadnych słupach nie wisiała. Przynajmniej do tej chwili nic nie zwiastowało by takowe rysopisy miały gdziekolwiek zawisnąć. Gotowość do działania i przezorność była jedną z podstawowych cech shinobich. Błotniak zdawał się szukać dziury w całym, życie się z nim nie pieściło i nie pozwalało mu zwyczajnie założyć najprostszych faktów. Jak zawsze. Chodzić mogło o wszystko, o pieniądze, sławę, skarby, stanowiska... Albo nawet i życie. - Przecież widziałeś... - Pokręcił głową lekko wstawiony już posłaniec. Rozmowa z Numą w stanie nietrzeźwym zdawała się sprowadzać go do równego z nim poziomu bo obaj mogli już bez skrępowania pierdzielić trzy po trzy, tyle, że posłaniec nie miał dość picia. Niewątpliwie, pójście na górę i wybadanie sprawy to zaiste, trudna decyzja jaką musiał podjąć błotniak.

Mówi się, że żadna praca nie hańbi, zazwyczaj tych słów używają ci którzy zarabiają w najbardziej hańbiący sposób, co jednak byłoby faktyczną hańbą? Zamiatanie ulicy? Sprzątanie odchodów? A może napadanie na karawany? W każdym z tych zajęć skrywa się pierwiastek hańby, tylko od wykonującego zależy jak bardzo bierze on sobie go do serca. Dżentelmen Jēmusu rzeczywiście był tym czarnoskórym mężczyzną z sytuacji na dole. Nie trzeba było być jastrzębiem dedukcji by zdać sobie z tego sprawę po rozmowie z dostarczycielem wiadomości z którego, na obecną chwilę już wiele nie będzie bo nabzdryngolił się równo dopijając całą kolejkę nalanego ówcześnie sake.

Wtedy mogłeś tak naprawdę nalać sobie kolejkę sam, z jego butelki w której jeszcze coś zostało, ale czy rzeczywiście potrzebowałeś jednego na odwagę? To nie była żadna randka ani odwiedziny u koleżanki byś musiał się przed tym wzmacniać. Jak chciałeś, tak zrobiłeś. Wzmocniony alkoholem, albo i nie ruszyłeś w kierunku ognia a później skręciłeś do schodów prowadzących na górę. Drzwi nie były zamknięte a wejście na górę, niezależnie czy sprawdzałeś, czy też nie. Nie skrywało żadnych pułapek. Były to zwyczajne, drewniane schody. Wspiąłeś się po delikatnie skrzypiących schodach i jak już byłeś na górze ukazał ci się korytarz złożony z kilkora drzwi, zarówno po twojej lewej jak i prawej stronie. Drzwi do których miałeś zapukać od razu były dla ciebie wiadome. Taki przenikliwy chłopak jak ty domyśliłby się, że te przy których wejściu pali się lampka. Oczywiście nie taka z żarówką a ze świecą, to nie czas na lasery albo jakieś rantonowo-raitonowe wymysły. Odgłosy wiatru który hulał za oknem mogły wydawać się dosyć przerażające bo w tym tańcu nie potrafił on odpuścić.

Dotarłeś do drzwi, zapukałeś jak na dobrze wychowanego bezdomnego przystało. Bo to przecież nie tak, że nie miałeś kultury. Mieszkałeś w kałuży błota ale kultura nie była ci obca. - Otwarte - rzekł głos czarnoskórego mężczyzny, znajomy ci już z piętra niżej. Te drzwi również nie były zaminowane jeśli Cię to interesowało. - Kim jesteś chłopaczku? - Zapytał mężczyzna o krótkich ciemnych włosach. Jadłeś kiedyś Cynamon bezdomny chłopcze? Bo jakbyś jadł to właśnie z nim skojarzyłbyś kolor skóry tego jegomościa. Pokój w którym się teraz znajdowałeś wyglądał niemalże jak mieszkanie, bardziej przypominał właśnie je niżeli karczemny pokój z łóżkiem i szafeczką. Tutaj miałeś biblioteczkę. Łóżko, stolik. Szafeczkę, zarówno na bibeloty jak i ubrania a po środku, tuż obok stolika znajdował się taki konkretny fotel, najkonkretniejszy jaki w całym swoim żywocie widziałeś, aż chciało się siedzieć. - Jeśli chodzi o posiłek to niech Teruyo go doniesie. - Mówił zasiadając w swoim fotelu z księgą, niezbyt grubą, w dłoni.

Posłaniec
Dżentelmen Jēmusu
Kelner Teruyo

[Numa]

Rozpoczęła się rozmowa kwalifikacyjna. Numa spoglądał na cynamonowego przyjaciela, swym spokojnym kojącym wzrokiem, trzymając przy tym hełm w dłoniach. Przyglądał się rozmówcy przez chwilę starając ocenić jego emocje po czym zaczął niewątpliwie wyrafinowany monolog.
— Witam, Jestem Numa, po prostu Numa. Nie jestem tutaj z powodu posiłku, a bardziej chodzi o zwykłą pracę doręczyciela. Pański powszedni pracownik chce w sumie zrezygnować z pracy na jakiś czas i pomyślał ze mógł bym się tym zająć. Myślę że powinienem dać sobie radę z taką pracą. Mimo tego że nie jestem oficjalnie Shinobi to właściwie pewnie plasował bym się jakoś na poziomie Doko. Potrafię nawet kilka technik dotonu rangi A. Poszukuję jednak pracy dlatego zwróciłem się do pana. Właściwie to mógł bym nawet podjąć się jakichś innych zleceń poza dostarczaniem przesyłek, potrzebuję zwyczajnie pieniędzy. —
Numa dalej patrzył na Cynamonowego zleceniodawcę zastanawiając w jaki sposób mu odpowie. Co do tego czy Numa jadł cynamon, nie nigdy nie jadł cynamonu. Numa starał się być jak najbardziej kulturalny w swoim mniemaniu. Czy osiągnął taki efekt ciężko powiedzieć jego rozmowa przypominała jednak jakiś monolog małego chłopca.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 13/...

---

- Rok 386 - Lato -
- Numa -
- Hyuo, Karczma " U Gospodarzy"-
- Ostatnia wieczerza -

---

" Cynamonek " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=x3cBARV ... CcLtu4uL_W[/youtube] Nie można ci było odmówić kwalifikacji. Jak się patrzyło chłop prosto z budowy. Wielki, łeb też twardy, zwłaszcza w tym fikuśnym hełmie jaki miałeś. W obecnej chwili nie na swojej łepetynie a w rękach. Wiedziałeś przecież, że chodzenie we wnętrzu budynków w czymś takim jest nie tylko nie praktycznie ale również, nie grzeczne. Swoje wystąpienie, iście aktorskie, jedynie w głosie rzecz jasna, zacząłeś od przedstawienia kim jesteś i szybko odsunąłeś informacje dotycząca nadchodzącego do mężczyzny obiadu, nie byłeś kelnerem jakiego oczekiwał.

Nie owijałeś za bardzo w bawełnę, Dżentelmen słuchał, chociaż częściowo wydawał się niezbyt zainteresowany, przynajmniej z początku gdy napomknąłeś na jego człowieku który bierze sobie wolne. Westchnął, to parchnął. Można było to przewidzieć. Choć nie za bardzo wiedziałeś co to za praca już wiedziałeś, że sobie z nią poradzisz. Z jakiego powodu byłeś tego aż tak pewien? Czy to dlatego, że byłeś najniższym rangą shinobi a takowym nie przypadają trudne zadania? [ ale by było śmiesznie gdyby Doko poszedł na misję rangi A, prawda? ] W każdym razie, z jakiegokolwiek powodu zdecydowałeś się to powiedzieć, Jēmusu to zanotował, nie fizycznie, w żadnym notatniku, a w swoich myślach. " Numa - Gość który sobie poradzi " Tak teraz widniałeś w jego myślowej kartotece. Wypadałoby jednak postawić obok tego pytanie " czy aby na pewno? "

Trudno oszacować czy miał on jakąś wiedzę o ninja, musiał mieć z nimi mniejszą albo większa styczność, to w końcu było nieuniknione. Twoje słowa wspominające rangi, czy poziomy technik nie mówiły mu wiele, brzmiało to śmiesznie bo żadnego dyplomu ani zaświadczenia nie miałeś. Jak więc chciałeś przekonać kogoś do swoich racji? Na całe szczęście Jēmusu lubił badać niedomówienia i uzupełniać te delikatne luki. Stąd też również zadał ci pytanie. - Tak? Techniki rangi A? A jakie na przykład? Zaprezentujesz jakąś koleżko? - To nie tak, że był zaintrygowany, może nie wiedział czym jest ranga A i chciał po prostu zobaczyć? Albo zwyczajnie się z ciebie zgrywał i przejrzał twój blef, to był blef, prawda? - Jasne, jasne... Różnych zleceń... Skoro jesteś shinobi to zaprezentuj coś. Poszukuję kogoś kto " dostosuje się do sytuacji " A skoroś shinobi, tym lepiej - Mówił jeszcze przed prezentacją. Ostatecznie nie musiała ona dochodzić do skutku, ale czy coś na tym traciłeś? Czarny oparł się na fotel, poprawił swoją kamizelę i nieco podciągnął rękawy, położył księgę na stoliku, obok swojego fotela. Był teraz jak ten typowy szef na rozmowie kwalifikacyjnej, a raczej egzaminie zawodowym do którego sam się przyznałeś. Bacznie obserwował.

Posłaniec
Dżentelmen Jēmusu
Kelner Teruyo

[Numa]

Numa widział że ma tego pracodawcę w dłoni, w końcu wyglądało na to że jest zainteresowany jego potężnymi jutsu. Istniał jednak pewien problem. W końcu kto on jest? że ma tak za darmo pokazywać swoje potężne atutowe umiejętności. Sprawiło to że bezdomny pokiwał głową.
— Wie pan, mógł bym pokazać, ale ludzie nie lubią jak ogromna skalna glizda wyłania się w czyimś ogródku. —
Kiwał tak głową jakby przecząc temu że chce mu pokazać, w końcu nie miał powodu. Aby straszyć ludzi w karczmie, było to zbyt upierdliwe znów musiał by uciekać. Zaraz by go nie zamknęli na dożywocie ale zapewne byli by na niego źli.
— Nie powinienem używać aż takiego kalibru od tak, jednak gdybym miał za to zapłacone, dostał jakąś solidną pracę wówczas nie ma sprawy. Mogę się nieco popisać, jednak lepiej w miejscu gdzie nie straszył bym okolicznej ludności. Wie pan z rangą A to nie przelewki. Taki budynek jak ten mógł by się zatrząść nawet gdybym robił to obok. Co gorsza gdybym robił to w budynku to nie było by co zbierać. —
Numa nadal z zwątpieniem kręcił głową spoglądając teraz na cynamonowego zleceniodawcę.
— Może gdy przejdzie burza śnieżna, to odejdziemy gdzieś dalej i panu pokażę? Jeśli panu zaimponuje to zatrudni mnie pan jeśli nie to nie. Zmuszać nie będę. Na razie to tak pewnie nie chcemy wyłazić na tą srogą burzę śnieżną bo i po co to robić teraz. —
Numa już nie dezaprobował podejścia zleceniodawcy widać było po nim typową szczerość jak i taką swoistą przyjazność. Mówił coś co uważał za prawdę. W końcu nie było co przesadzać z technikami szczególnie Dotonu obok domów. To trochę nie miejsce na pokaz. Numa też jakoś nie lubił prezentować swoich umiejętności.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 15/...

---

- Rok 386 - Lato -
- Numa -
- Hyuo, Karczma " U Gospodarzy"-
- Ostatnia wieczerza -

---

" Cynamonek " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=x3cBARV ... CcLtu4uL_W[/youtube] Kto miał kogo w dłoni to kwestia sporna. Nie tylko Numa wykupił atuty premiowe, rzecz by się chciało featy. Zainteresowanie nie było aż tak wielkie jak mogłoby się wydawać, to była zwyczajna ciekawość. Na twoje słowa jedynie się uśmiechnął bo co mu lepszego pozostało niżeli uśmiech do osobnika takiego jak ty który już domaga się pieniędzy a jeszcze nic nie zrobił - Wiesz, kolego. Wszystko kosztuje. Nie płacę ludziom za popisywanie się a za pracę. Chociaż, uważam, że w dużej mierze sama satysfakcja jest wystarczającą nagrodą - W jednym jednak musiał przyznać rację. Mimo, że nie miał wielkiej styczności z technikami dotonu, to zdawał sobie sprawę, że chakra potrafi być niebezpieczna i potrafi komplikować sprawę nie jeden raz. Czasami więcej z nią kłopotu niż pożytku. - Powiedzmy, że ci wierzę... - Westchnął podpierając dłonią podpartą o podłokietnik podbródek. W końcu skoro byłeś shinobi i się tym szczyciłeś to miałeś ku temu jakiś powód. Byle kto nie udaje ninjy, chyba, że życie przestało mu być miłe. - Będę miał jedną rzecz którą ktoś musi zrobić. Jeśli sobie poradzisz to ci zapłacę. Jeśli nie... Cóż... - Wzruszył ramionami i rozłożył na boki ręce. - Nie każdy się do tego nadaje. Ale tak, zabawy w trakcie burzy śnieżnej to niezbyt dobry pomysł. - Wstał z fotela i zbliżył się do okna za którym rozgrywały się prawdziwie taneczne sceny z głównymi rolami w postaci wiatru oraz śniegu.

Obserwował tak przez chwilę ten tajemniczy spektakl natury aż w końcu obrócił głowę mówiąc - Katsu Yunosuke. Pracuje dla mnie. Nosi na głowie irokeza oraz ma całkiem poważną minę. Naprawdę, jak go zobaczysz to od razu powiesz, Cześć Yuno. Będziesz wiedział, że to on - Wtedy też sięgnął do będącej nieopodal biblioteczki, z pomiędzy ksiąg wyciągnął zapieczętowany zwój. Chciałoby się aż rzec, że jest to tajna wiadomość dla arcymistrza magów ognia... AAa jednak nie, to wiadomość zapieczętowana z symbolem Dżentelmenta. - W Hanamurze, gdzieś w czarnym dystrykcie przesiaduje mój człowiek. Znajdziesz go i wręczysz mu ten list. Straciłem z nim kontakt a zależy mi by odebrał tą wiadomość. Poza tym, jest mi coś winny i odbierzesz to od niego - Wtem wysunął dłoń z listem w twoim kierunku. Zwinięta wiadomość była w dobrym stanie, dosyć schludna, a sama pieczęć nie wyglądała na wyciągniętą ze śmietnika. Wyraźnie było widać, że Jēmusu ma pieniądze i nie tylko wydaje je na drogie ubrania czy tez grę w kart. - Sam też niedługo tam wyruszam. Przez kogoś się z tobą skontaktuje w przeciągu... Kilkunastu dni i porozmawiamy znowu - Skinął głową na ciebie i cofnął się do swojego stolika oraz fotela. Wrócił do czytania swojej książeczki której to stron jeszcze trochę do przewertowania, miał.

Posłaniec
Dżentelmen Jēmusu
Kelner Teruyo

[Numa]

Dyskusja z cynamonowym zleceniodawcą trwała. Twierdził on że wszystko kosztuje. Numa doskonale zdawał sobie sprawę z czegoś tak prostego. Sam kłusując płacił czasem czy też i ryzykiem. Sprawiło to że mimo tego iż brał jedzenie z znikąd płacił w taki a nie inny sposób. Wypłata z kolei zależała od przypadku, nie było co się łudzić znaleźli by się ludzie którym wystarczyła by sama satysfakcja. Nie było tak w tym przypadku. Bezdomny potrzebował pieniędzy. Stąd padła decyzja o popisie za takowe.
— Doskonale to rozumiem. Jednak satysfakcją się nie najem. —
Podkreślił swoje zdanie. Numa potrafił być cholernie uparty czego zleceniodawca mógł jeszcze nie wiedzieć. Do tego bardzo kombinował, wielu powiedziało by że za bardzo. Jednak gdyby nie ten zmysł adaptacji w bardzo nieprzewidywalny sposób, Numa pewnie nie przetrwał by do dziś. Wyglądało na to że obędzie się bez pokazu ziły co sprawiało że Numa lekko odetchnął z marudną manierą. Stał się na powrót neutralny. Powoli przechodząc w przyjaźniejsze tonacje wyrazu twarzy. Przysłuchiwał się słowom i tak nagle powiedział.
— Dobrze, brzmi uczciwie, podejmę się zlecenia. —
Numa był poważny. Istniało ryzyko że naśle go na jakiegoś chorego popaprańca podobnego do niego. Jednak Numa chwilowo był pewien swoich umiejętności. widział jak obserwuje burzę śnieżną samemu jednak nadal stał jak na odprawie przy strażnikach, bez ruchu trzymając swe mienie aby zwyczajnie go nie zgubić. Hełm oczywiście w rękach, Skąd wiedział jak się zachować? Powielał zachowania które widział wcześniej. Zdarzało mu się czasem podglądać innych. Uczył się w ten sposób ich zachowań. Unikając ogromnych ilości nieprzyjemności. Cynamonowy przeszedł do konkretów, numa przysłuchiwał się zleceniu. Wyglądało to na wiadomość do arcymistrz... A nie chodziło o jakiegoś chuligana. Numa postanowił jednak znając czarny dystrykt z widzenia sprecyzować jedną kwestię która potrafiła uratować tyłek.
— Ten irokez to w jakim kolorze? Wie pan przydał by się jeszcze jakiś detal do odróżnienia go. W końcu nigdy go pewnie nie widziałem. —
W końcu numa zdawał sobie sprawę że zdarzali się ludzie z taką fryzurą. Nie pytajcie skąd wiedział jak wygląda irokez. Opowiedzmy o tym... Zaczęło się to dość prozaicznie. Kiedyś zachciało się Numie przyciąć włosy fachowo u fryzjera od tak zobaczyć jak to jest. Jednak najpierw musiał wiedzieć na co się pisze. I tak podglądał podsłuchując co też właściwie za fryzury tam robią, zbierając informacje która jest jaka. Tak poznał sekretną wiedzę o irokezie. Czasem jakieś dzieciaki robili taką krzykliwą fryzurę. Zazwyczaj byli bardzo nieprzyjemni temu tez zapamiętał irokeza a nie jakiegoś grzybka. Nawet nie pamięta jaką sam sobie zrobił. Były też obrazki co ułatwiało podjęcie wyboru. W sumie kiedy pomyślał o tym jak ma się z nim skontaktować wpadł na plan który mógł uniknąć problemów. Dlatego porzucił wątek.
— Rozumiem. W takim wypadku znajdę pana na miejscu. Za kilka dni. —
Numa podniósł wówczas zwój starając się wyczuć jego masę i to gdzie powinien go wepchnąć najpewniej wsadzi go do torby na plecach. Numa czytał jednak że zlecenie jak i słowa Jematsu miały swój ciężar, Yuno był mu coś winny, mogło to oznaczać problemy. Bezdomny jak zwykle starał się katalogować takie detale. Numa widząc jak zleceniodawca czyta ruszył w dół schodów zamykając za sobą oczywiście drzwi. Chciał zjeść ten obiad który zamówił. Postanowił jednak spokojnie zapytać kuriera o ile tam był.
— Kojarzysz może Yunosuke? —
Tak Numa jak zwykle gromadził informacje, być może nie przydatne ale mogły go uratować.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 17/...

---

- Rok 386 - Lato -
- Numa -
- Hyuo, Karczma " U Gospodarzy"-
- Ostatnia wieczerza -

---

" Cynamonek " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=x3cBARV ... CcLtu4uL_W[/youtube] Czy można płacić ryzykiem? Można je raczej ponosić a później płacić panu grzywnę, warto nadmienić, że wcale nie małą. Największą ironią ponoszenia niepotrzebnego ryzyka są późniejsze konsekwencje które tylko przewyższają możliwe korzyści. Czasami sama satysfakcja potrafi napełnić czyiś żołądek, a raczej, to co w koło tej satysfakcji się kręci. Wiadomym jest, że dobrze wykonane zadanie zasługuje na zapłatę, jakakolwiek by ona nie była. Upartość czy nie, nie było jej szczególnie widać. Domyślności również, może to zwyczajna przezorność? Któż to raczył wiedzieć co czaiło się w umyśle młodego Numy.

Z jakiegoś powodu brzmiałeś bardziej wyniośle niż powinieneś, nie dostałeś przecież zlecenia ratowania świata przed jakimś Diablo od Deckarda Kaina a prostą, jak na razie przynajmniej, pracę kurierską zleconą ci przez cechującego się niecodzienną aparycją w tych stronach Jēmusu. Czyżby twoja wyniosłość pochodziła właśnie z tej strony? Że będziesz pracował dla czarnego człowieka i nabijał mu kabzę monetami? Swoją też przy okazji. Podejrzliwość z jakiegoś powodu nie chciała opuścić Numiastego ducha, wciąż a wciąż coś podejrzewał. To już wychodziło poza zwykła przezorność a wkraczało na grząski grunt jakiejś manii. No bo przecież nie każde zlecenie musi kończyć się walką, prawda?

- Um... Brązowym chyba. Nie pamiętam dokładnie, ale kto inny się tak nosi, co? - Kto jednak wie, może były czarne albo jeszcze jakieś inne? Pewności zbyt dużej nie miał. Skrzyżował ręce na piersiach a jedną z nich podciągnął nieco wyżej do swojej brody zmieniając swoją prezencję na wyraźnie zamyśloną. Jakby próbował przywołąć w swojej głowie obrazy innych ludzi którzy nosili tak pokraczne fryzury. Piękne wspomnienia z salonu fryzjerskiego na pewno były bardzo intrygujące przynosząc wiedzę o której się nawet najdoskonalszym szpiegom nie śniło. Numa zbierał informacje tam gdzie mógł i kiedy mógł, czyli zawsze. Dobrze, że te doświadczenia przynajmniej pozwoliły narodzić się w jego głowie planowi.

Niektóre słowa czasami brzmią poważniej niż jest faktycznie w rzeczywistości. Bycie komuś coś winnym może oznaczać różne rzeczy. Przysługę i dług życia w którym służysz komuś z własnej woli bo nie uznajesz tego, że jesteście kwita. Czasami ludzie są sobie winni zadośćuczynienie za doznane krzywdy a jeszcze innym razem chodzi o oddanie reszty przy kolejnej wizycie w ramenie. Ci ludzie to skomplikowane istoty, kilka słów a tak wiele różnych znaczeń, jedne potrafią przygnieść niczym kamienny głaz z kolei inne są niczym stos piór, równie ciężkich jak ten głaz, rzecz jasna. Każdy nosi swój własny ciężar i jaki by on nie był to właśnie ten który go nosi nadaje mu rzeczywistą wagę w swoim życiu.

Opuściłeś więc pokój dżentelmena i powróciłeś na parter tą samą drogą i po tych samych skrzypiących schodach. Im byłeś bliżej, tym coraz głośniej słyszałeś ekipę z dużego stolika która już w karty nie grała, opowiadali sobie natomiast żarty. Ku twojemu, być może i zaskoczeniu dostrzegłeś jak na pustym miejscu stoi zamówiona przez ciebie potrawa, a ciepła para aż się z niej unosi. Obok siedział ten sam posłaniec, z na pół pustą już butelką, wyglądało na to, że też czymś się zajada. Jak się zbliżyłeś to dostrzegłeś, że wcina jakąś potrawkę ryżową, cholernie dużo miał w niej tłuszczu. Jakby tak się zastanowić twój kotlecik tłuszczu dużo nie miał ani na pyrkach ani na talerzyku. Ktoś tutaj chyba pożyczył tłuszczu do swojej potrawki... Ale czy aby na pewno? Nie mniej, zastanawiające było jak zamierzasz jeść tego kotleta, dostałeś pałeczki oraz jakiś widelczyk. Miałeś całą gamę możliwości.

- Hę? Coś tam kojarzę... Więc zgodziłeś się, co? Chyba najlepiej będzie jeśli będziesz o niego pytał w Dorinku. Czasem się tam kręcił. Może oni będą wiedzieć. -Pierwsza i chyba najważniejsza informacja której potrzebowałeś w tej chwili. Można powiedzieć, że poszukiwania czas zacząć.

Posłaniec
Dżentelmen Jēmusu
Kelner Teruyo

[Numa]

Bez przesady z podniosłością tonu, Numa zwyczajnie starał się zachować tak jak zachowują pracownicy w stosunku do zleceniodawcy. A że zazwyczaj widział to w przypadku żołnierzy.. Czego można by się spodziewać. Numa zapamiętywał wszystko co dał radę, to wcale nie oznaczało że wszystko będzie idealnie. Przezorność, podejrzliwość? Nazywajmy rzeczy po imieniu Numa był Ranmaru człowiekiem który od wieku około 7 lat potrafił widzieć z chorych dystansów. Sprawiało to że zwyczajnie wiedział iż da się obserwować ludzi po kryjomu i do tego jak bardzo skuteczne to może być. A to powodowało zwykłą paranoję. Ale to nie było nic groźnego w porównaniu do rozdwojenia jaźni. Które przejawiało się przy głębokich rozważaniach albo sytuacjach stresowych.

W każdym razie bezdomny popatrzył na swój posiłek, patrzył na niego i patrzył. Po czym popatrzył na ryż. I tak zaczął się zastanawiać. - CZEMU ON MA TYLE TŁUSZCZU A JA NIE MAM?! - Pomyślał już miał właściwie zacząć burdę o tą dziwną rużnicę kiedy pomyślał. - No w sumie masz rację, gdzie ten tłuszcz ma być w mojej potrawie. Choć od kiedy je się tłusty ryż? O co tu chodzi. - Numa patrzył typowo na posiłek posłańca. Aż w końcu stwierdził. - Dobra nie ma co patrzeć za bardzo. - I tak bezdomny zaczął jeść swoją potrawkę niewiele mówił. Jak jadł to nie szczekał. Pokiwał jednak potwierdzając że zgodził się. Znów speluna Dorinku brzmiała Numie zdecydowanie znajomo. Można było wręcz powiedzieć że był gwiazdą tego dziwnego przybytku. I tak w końcu kiedy numa zjadł zamierzał ruszyć kiedy minie ta śnieżyca. Zakładając oczywiście hełm na głowę i ruszając powolutku w drogę. Bez pośpiechu, musiał złapać się na taką tam łódkę. Aby popłynąć do Hanamury. Niby nic trudnego jednak absolutne podstawy podróżowania po cesarstwie.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 19/...

---

- Rok 386 - Lato -
- Numa -
- Hyuo, Karczma " U Gospodarzy"-
- Ostatnia wieczerza -

---

" Droga " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=x3cBARV ... CcLtu4uL_W[/youtube] Burza trwała jeszcze kilkadziesiąt długich minut. Trudno powiedzieć czy było ich dwadzieścia czy więcej. Jak w końcu ustała to każdy znajdujący się w lokalu o tym wiedział. Głównie za sprawą wiatru i śniegu, pierwszy z nich przestał wiać, wyraźnie ucichł a drugi przestał walić w okna. Jedzonko które wszamałeś mogło przez ten czas spokojnie się uleżeć w twojej błotnej jamie. Przeczekanie śnieżycy było musem bo podróżowanie pod takim nawałem śniegu i silnym wiatrem nie wchodziło w grę na lądzie a co dopiero w samej osadzie do której również miałeś do pokonania pewną odległość.

Po wyjściu z budynku pierwszym co rzuciło ci się w oczy był śnieg którego poziom nieznacznie się podniósł. Temperatury z każdym dniem również stawały się niższe sprawiając, że opady śniegu mogły występować znacznie częściej. Coraz bliżej jesieni, to było pewne. Droga do osady przeminęła jak lato, szybko. Trakt powoli budził się do życia bo karczmę opuściłeś nie tylko ty ale również inni podróżni którzy odwiedzili tamten przybytek tylko po to by przeczekać niekorzystne warunki pogodowe. Ścieżki osady którymi się przechadzałeś z każdą chwilą wypełniały się ludźmi którzy zaczynali ponownie opanowywać świat po burzy, jak okiem sięgnąć wszyscy wyłaniali się ze swoich nor zwanych domami. Nie marnowałeś jednak za bardzo na nich czasu, nie miałeś do nich zbytnich spraw więc od razu skierowałeś się do portu.

Ominąłeś standardowe ulice osady i zszedłeś do dzielnicy portowej, która w przeciwieństwie do tej dużej i bogatej z Hanamury była czymś kompletnie innym, znacznie mniejszym. W samym porcie zacumowane było kilka statków. Były mniejsze, były większe. Niektóre miały ustalone już kursy o konkretnych godzinach. Za pewnik mogłeś wziąć okręt który wyruszał w nocy a docierał na miejsce docelowe, czyli Hanamurski port rankiem. Bite osiem godzin drogi ale to nic dla kogoś w czyich żyłach płynie wyspiarska krew. - Port Fuyuhana -

Posłaniec
Dżentelmen Jēmusu
Kelner Teruyo

[Tamaki Hyūga]

Po opuszczeniu sklepu przeszłam kilka przecznic oglądając po drodze osadę aż wreszcie stanęłam przed wejściem do karczmy. Wzruszyłam sama do siebie ramionami po czym weszłam do środka i skierowałam się prosto do głównej sali gdzie wyszukałam wolne miejsce przy jednym ze stolików i zaczekałam tam aż podejdzie ktoś z obsługi. Kiedy podszedł do mnie kelner zamówiłam od niego na początek ciepłą herbatę aby nieco się rozgrzać. Za krótko tutaj byłam aby w pełni przyzwyczaić się do panujących tutaj warunków atmosferycznych. Z jednej strony ta pogoda była szorstka i nieprzyjemna, jednak z drugiej strony wierzyłam że jest w niej coś oczyszczającego i energetyzującego. Może moje ciało przyzwyczai się do niej nieco bardziej w miarę jak spędzę tutaj więcej czasu, kto wie. Możliwe że nie zabawię tutaj na tyle długo aby się w lepiej dostosować ale wszystko się okaże.

[Sashiko]

Po zapoznaniu się z nowymi kompanami nie miała zbyt wiele do roboty. Chciała odpocząć po bądź co bądź męczącym szorowaniu podłogi i innych pracach porządkowych. Włócząc się przez jakiś czas po mieście zawędrowała do jednej z karczm, którą kojarzyła już ze swojej niedawnej przechadzki po osadzie. Zatrzymała się przed nią, zawahała i już miała przejść dalej, gdy stwierdziła, że ma ochotę napić się czegoś dobrego. Poza tym, intrygujący był jej wygląd, który nie przypominał typowej speluny, jakich wiele, ale spokojne miejsce do spokojnego odpoczynku.

Weszła do środka i rozglądnęła się, poprawiając łuk na plecach. Nie znalazła jakiegoś spokojnego miejsca na uboczu, które mogłoby pełnić rolę punktu obserwacyjnego oddalonego na tyle od środka pomieszczenia, żeby nie ściągać na siebie żadnej uwagi. Jedynym stolikiem, który jej pasował był stolik zajęty już przez jakąś dziewczynę o ciemnoniebieskich włosach. Przegryzła lekko wargę, analizując dziesiątki opcji na sekundę, związanych głównie z innymi miejscami. Po chwili, gdy nie mogła już dłużej stać w wejściu bez ściągania na siebie zbyt dużej uwagi, zdecydowała.

- Raz się żyje, najwyżej nie pierwszy raz w życiu wyjdę na idiotkę - pomyślała, kierując swoje kroki do stolika, w którym wypatrzyła niewysoką dziewczynę. Gdy już znalazła się blisko, zapytała uprzejmym, może nawet nieco wesołym tonem:
- Jestem Sashiko, mogę się dosiąść? - w środku jednak kotłowało się w niej, a serce podchodziło jej do gardła mocniej niż gdyby natrafiła w lesie na watahę wilków nie mając przy sobie łuku. Obawy o to, że zostanie ofuknięta, wyśmiana albo wręcz wyrzucona z hukiem dawały o sobie znać. A może będzie wręcz przeciwnie i Asami spędzi najbliższy czas w dobrym towarzystwie? Cóż, zbyt długie przebywanie w dziczy z pewnością czyniło takie chwile trudniejszymi.

[Tamaki Hyūga]

Siedząc spokojnie przy stoliku sączyłam sobie herbatę, przyglądając się równocześnie ludziom zebranym w przybytku. Rozważając nad tym czy zamówić sobie jeszcze dodatkowo coś do jedzenia, jednak mój dylemat został odwleczony w czasie w momencie kiedy usłyszałam obok siebie dziewczęcy głos. Spojrzałam w kierunku źródła dźwięku i zobaczyłam dość wysoką i prawdopodobnie trochę starszą ode mnie dziewczynę z łukiem przewieszonym przez ramię, która z uśmiechem na ustach się we mnie wpatrywała. Odwzajemniłam uśmiech i gestem dłoni wskazałam jej miejsce przy stoliku, zapraszając do dołączenia do mnie.
- Miło mi cię poznać Sashiko, jestem Tamaki. - odpowiedziałam przyjaznym i uprzejmym tonem po czym wypiłam kolejny łyczek herbaty. - Jesteś miejscowa? - zapytałam się zaciekawiona, chcąc rozpocząć rozmowę od jakiegoś względnie neutralnego tematu.

[Sashiko]

Ulga, jak przyszła po tym, kiedy rozmówczyni okazała się być przyjaźnie nastawiona, była tak duża, że ciemnowłosa jedynie cudem zdołała powstrzymać się od głośnego odetchnięcia z ulgą. Zamiast tego oklapnęła na miejsce naprzeciwko drugiej dziewczyny, uprzednio zdejmując z pleców łuk i odkładając na bok kołczan ze strzałami.

- Miło poznać, Tamaki - odpowiedziała ochoczo - Tak, pochodzę z Hyuo, choć mój tryb życia jest... jak by to ująć... - popatrzyła na moment gdzieś w bok - dość koczowniczy. W sumie, to gdyby się nad tym zastanowić, to więcej czasu spędzałam ostatnio z dala od ludzkich osad. Dopiero niedawno się to zmieniło - wyjaśniła, po czym przeniosła wzrok na towarzyszkę. Ładna buzia, ciemne, upięte włosy, ale przede wszystkim - czego nie dało się przeoczyć - jej charakterystyczne, jasne oczy bez źrenic. Sashiko oczywiście nigdy wcześniej nic podobnego nie widziała, ale nie chciała też wyjść na zbytnio ciekawską, więc nie wpatrywała się w nią zbyt długo i szybkim ruchem ręki poprosiła kogoś z obsługi, żeby zamówić jakiś ciepły napój, którym była herbata.

- Skoro zapytałaś, czy jestem tutejsza, to zapewne Ty nie jesteś stąd? - granice Cesarstwa ani Hyuo nie były zamknięte, zatem niczym dziwnym nie był widok jakiegoś podróżnika albo podróżniczki, szczególnie w Fuyuhanie - co Cię sprowadza na ten koniec świata? - uśmiechnęła się, po czym szybko się poprawiła - to znaczy, nie chcę być wścibska. Chciałam powiedzieć, że... może po prostu mogę jakoś pomóc - normalnie z pewnością nie byłaby dla nikogo aż tak miła - nawet mimo tego, że z natury była raczej grzeczna i uprzejma - ale Tamaki nie była stąd, a poza tym zwyczajnie wyglądała po prostu na dobrą osobę. No i pozwoliła jej się przysiąść!

[Tamaki Hyūga]

Okazało się że Sashiko była bardzo energiczna ale również uprzejma i miejscowa.
- Bardzo ciekawe, a co takiego się stało że zmieniłaś tryb życia? - zapytałam się zaciekawiona słowami dziewczyny po czym popiłam jeszcze trochę herbaty.
- Cóż, pochodzę z Karmazynowych Szczytów ale nie było mnie tam już... Od dłuższego czasu. No i ostatnio spędzam czas na podróżowaniu po świecie. Zanim przybyłam tutaj, spędziłam trochę czasu w Ryuzaku. A tutaj przybyłam... Cóż, nie wiem właściwie... Po prostu jeszcze nigdy mnie nie było w Cesarstwie, więc zdecydowałam że najwyższy czas zwiedzić również ten zakątek świata. No i jestem. I zdecydowanie przyda mi się jakiś przewodnik który lepiej zna te okolice. - powiedziałam dziewczynie uśmiechając się na koniec.

[Sashiko]

Wbrew początkowym obawom Sashiko, rozmowa toczyła się przyjemnym i naturalnym torem. Nowo poznana dziewczyna również była zainteresowana rozmową i wymianą doświadczeń, przynajmniej na razie. Ciemnowłosa przeszła czym prędzej do odpowiedzi na pytanie dotyczącej jej osoby.

- Cóż, moim konikiem jest strzelanie z łuku i polowanie. Przemierzam zagajniki, lasy, knieje, puszcze i takie ich zakamarki, w które nie zapuszcza się już prawie nikt. Można by powiedzieć, że jestem takim trochę myśliwym, trochę leśniczym... - wyjaśniła, po czym nalała sobie do naczynka nieco zaparzonej, podanej przez obsługę herbaty - ale zdecydowałam się powrócić, głównie ze względu na to, że taki tryb życia nawet mi w końcu się znudził. Poza tym... - zawahała się na moment - mam tu pewne... zobowiązania. Przyjmuję zlecenia od administracji cesarskiej i szczepu - dodała nieco ciszej, trochę niepewna siebie. Stwierdziła jednak, że w sumie nie ma co się kryć i trzeba grać w otwarte karty - bo dlaczego niby miałaby cokolwiek taić? - jestem kunoichi.

Na historię Tamaki, zakończoną sugestią, że przewodniczka byłaby rzeczywiście pomocna, zaświeciły jej się oczy.
- Pewnie! Bardzo chętnie pomogę, Tamaki-san! Ale z tego co słyszę, zwiedziłaś nie lada kawałek świata. Jesteś więc profesjonalną podróżniczką, nieźle! Ja nigdy nie opuściłam Hyuo, a o innych krainach mam jedynie, o ironio, mgliste pojęcie. Opowiesz mi co nieco o Karmazynowych Szczytach i Ryuzaku? Inne kraje są podobno znacznie cieplejsze niż Cesarstwo, a niektóre wręcz gorące! To prawda, czy przesada? No i właśnie - jak znajdujesz sobie klimat Hyuo? Z tego co wiem, przybysze z daleka często narzekają na te warunki. Dla mnie to to norma, ale ja to ja - uśmiechnęła się, biorąc łyk ciepłej herbaty.