Gaj Ostara

[Vulpie]

Posiadaliście lekko inne spojrzenia na temat nadchodzącej wojny. Niestety Fuyuko pokiwała delikatnie głową w obie strony słysząc jak mówisz o możliwych planach inwazji wyspy. Może i myślenie jak generał jest, ale nie w każdej sytuacji się ludzie tak zachowają. Wiele zmiennych wpływających na różne rzeczy, a ona obracała się wśród elit planujących cokolwiek co jest tylko możliwe w waszej krytycznej sytuacji.
- Może i jest symbolem, ale każde opóźnienie to straty i czas dla nas na przygotowanie się. To my jesteśmy ich jedynym zagrożeniem na wyspie, jak wioska upadnie nic ich nie zatrzyma przed zniszczeniem symbolu Hyuo czy zrobieniem czego chcą. Szklane drzewo będzie zniszczone aby zabić jakąkolwiek wiarę na wolność Yukich. Wsparcia większego nie dostaniemy, bo będzie brak czasu. Zniszczą wszystko na swej drodze idąc prosto do celu. Co do Zangetsu to nie jest sam w planach, atakuje z człowiekiem związanym w jakiś sposób z antykreatorem, więc są nieobliczalni. Wedle naszych informacji to wierzą w własną siłę i to może być ich zgubą.
Przedłużeniem pocałunku zdziwiłeś Fuyuko, która nie miała raczej nic przeciwko dotykając dłonią wtedy twojej klatki piersiowej. Podkreślam słowo raczej, bo kobiety są nieprzewidywalne i nawet ja jako mistrz gry prowadzący fabułę nie wiem co im chodzi po głowach. Są nieprzewidywalne niczym zima na Hyuo, ale obecnie mamy cieplutkie jeszcze lato. Upał wynosił tutaj aż minus jeden dzisiejszego dnia. Po wszystkim była lekko czerwona, ale zarazem uśmiechnięta. Spojrzała na wielkiego śnieżnego tygrysa i lekko się zaśmiała jednocześnie do niego mówiąc.
- Przepraszam.
Spojrzała do was i kiwnęła głową.
- Wybaczcie mi, ale będę uciekać. Spotkamy się po wszystkim.
Jak powiedziała tak ukłoniła się delikatnie i z zadowoleniem ruszyła ciężką drogą do wydostania się, ale za razem najbliższą do osady zostawiając ciebie z wieloma myślami. To chyba by było na razie na tyle.

[Natsume Yuki]

Natsume kiwnął lekko głową, przyjmując argumenty Fuyuko na spokojnie. Może i miała trochę racji z tym jedynym zagrożeniem, ale w obecnej sytuacji i tak to niewiele zmieniało. Przeciwnicy nie będą się przecież skupiać tylko na Sakki, będą próbowali zdobyć pełną dominację na terytoriach wyspy. A rozproszenie sił na kilka teatrów miało najwięcej sensu... a zresztą, nie będzie się teraz kłócił. Miał teraz znacznie większe zmartwienia na głowie. Jeżeli faktycznie Gareki miał rację - a na to póki co wszystko wskazywało - to jeśli wojna nie wypali, to jego imię będzie zaliczane do zdrajców Rodu, a jego pamięć będzie przeklinana jeszcze przez dłuugi czas. I zwycięstwo w turnieju na pustyni nie da mu ani trochę taryfy ulgowej. Zresztą, podobnie będzie z Fuyuko i z całą resztą Sakki.
Cóż, przyszłość nie rysuje się zbyt różowo, prawda?
Natsu powoli się podniósł do pozycji stojącej i podszedł do Hyohiro. Machnął ręką na pożegnanie w kierunku Fuyuko, przywołując uśmiech na twarz.
-Niech wiatry Hyuo cię prowadzą, Fuyuko.
Popatrzył i poczekał, aż dziewczyna zniknie między drzewami, po czym wskazał gestem by tygrys się podniósł. Gdy ten wykonał polecenie, młodzieniec usiadł okrakiem na jego grzbiecie i wskazał, w którym kierunku ma się udać.
Czas znaleźć swój dom.

z/t

[Hatake Jin]

Animal, Animal
OoooooO
1/15

Młody shinobi długo wędrował by odnaleźć to miejsce. Nie było to bowiem zwykły przybytek. Głeboko ukryty w lesie, po osłoną drzew, strumieni, pagórków i leśnych ścieżek. Gdy wreszcie jednak odkryło się tutaj drogę, wracać było czystą przyjemnością. Miejsce mogło by wydawać się jak z bajki. Przepiękne małe jeziorko, otoczone wzrastającymi już kwiatami i rozłożystymi bukami, które zaczęły obrastać w liście, mimo śniegowego pyłu. To miejsce było magiczne, chociaż tak na prawdę nie oddziaływały tu żadne siły, oprócz tych matki natury. Ludzie przestrzegali wyjątkowego rygoru odnośnie tego miejsca. Nic nie można było stąd wynosić ani zostawiać.
Czasy wojen przywiodł tutaj wiele zakochanych par, które szybko chciały zawrzeć akt małżeński. Niektóre z tych związków doczekały się bardzo szybkiego rozwiązania przysięgi, głównie w części: póki śmierć ich nie rozłączy, bowiem ludzi zginęło wówczas niesamowicie dużo.
Abstrachując od przeszłości, teraźniejszość prezentowała się równie interesująco. Młody shinobi podszedł bliżej do jeziorka by w pełni zaczerpnąć piękna tego miejsca. Jednak coś mogło przykuć jego uwagę. Na samej górze jednego z pagórków otaczających jeziorko pojawiły się dwa duże i rosłe dziki. Warczały na młodego ninja, a para buchała z ich pysków. Miały co najmniej metr każdy, do tego grube futro, umięśnione nogi i długie kły. Nie wyglądało na to, by chciały oddać swój wodopój komukolwiek. Przysłowie głosi: "Kto spotyka w lesie dzika, ten na drzewo szybko zmyka". Owszem tutejsze drzewa, pełne grubych gałęzi i bogate w koronie idealnie nadały by się na tymczasowe schronienie.

[Todonada]

Rozpoczął się kolejny rok, a wraz z nim nastała kalendarzowa wiosna. Nawet tutaj, w kraju wiecznej zimy, widać było pąki liści na wynurzających się spod śniegu gałęziach drzew. Po długim, zimowym śnie do życia zaczyna budzić się nie tylko flora, ale także okoliczna fauna. Najlepszym tego dowodem są dwa sporych rozmiarów dziki, które na swojej drodze napotkał Todonada. Lepiej nie wchodzić dzikim zwierzętom w drogę. Szczególnie, że to on wtargnął na ich terytorium, nie one na jego, więc ich agresja była uzasadniona. Wiedział, że jest za słaby, by stawić agresorom czoła, a nawet unieszkodliwić dzikie zwierzęta. Jedyną drogą ratunku była ucieczka. Szybko przeanalizował sytuację. Świniowate stoją na pagórku, więc bardzo szybko się rozpędzą. Do tego Yuki nie jest zbyt szybki, więc raczej w bezpośredniej gonitwie nie będzie miał z nimi szans. Szczęśliwie, ma cały arsenał jutsu i coś, co można by nazwać kreatywnym myśleniem. Chłopak ostrożnym krokiem zaczął oddalać się od dzików, cały czas obserwując je, czy przypadkiem nie rzuciły się do ataku. Nie rzucał się gwałtownie do ucieczki, bo to mogłoby sprowokować włochatych mieszkańców lasu.

[Hatake Jin]

3/15

Las powoli rozpoczynał swoją nocną zmianę. Dało się słyszeć pierwsze sowy, chuczące ochoczo w wysokich konarach drzew. Między nimi, a jaskiniami i kondygnacjami skalnymi latały często nietoperze. Wszystkie pełzające, skaczące i polujące nocą zwierzęta wychodziły ze swoich kryjówek, by zapolować.
Dwa duże guźce dyszały ciężko na wzgórzu nad jeziorkiem. Ewidentnie chciały się napić i zmaltretować każdego, kto chciałby im w tym przeszkodzić. Nagle zerwał się niespokojny wicher z pólnocy, tam gdzie w tym momencie stały dwa dziki. Był to swego rodzaju omen, który ma zwiastować ich szybki i bezlitosny atak. Wiatr był nieco mroźny, mimo wiosennej pory, nie odczuwało się jeszcze ciepła, szczególnie w nocy. Czerń zdawała się zajmować szybko cały nieboskłon. Mimo takiej pory dnia powoli gęstniała również mgła. Widoczność stawała się coraz mniejsza, aż spadła do dziesięciu metrów. Ledwie tylko sylwetki stworzeń były widoczne teraz z tego miejsca, gdzie akurat znajdował się młody ninja.
Nie trzeba było jednak używać wzroku, by zorientować się w sytuacji. Gdy tylko Todonada ruszył w tył dało się słyszeć okropny ryk. Kolejne kroki młodego ninja oddalały go powoli od jeziorka, lecz w tej samej chwili gdy jego stopa dotknęła ziemi po piątym kroku mógł usłyszeć głośne dudnienie i chwilę później dwa zwistne zwierzaki puściły się pędem z górki. Biegły ramię w ramię, jakby wiedziały, że ta taktyka jest bardzo trudna do uniknięcia. Nie było wiadome gdzie się zatrzymają,a pędziły coraz szybciej rozpędzając się z wysokiego wzniesienia.
Opcje zdawały się maleć z każdą sekundą. Ewentualna ucieczka w tył mogłaby się zaończyć szybkim nadzianiem się na ostre kły dzików. Jedynie góra i boki mogły uratować młodego shinobi. Ewentualnie dziki nie potrafiły też pływać, ale co za stwory mogą kryć głębiny jeziora?

[Todonada]

Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że Todonada szczęścia dzisiaj nie ma. Niecodziennie w końcu wpada się na dwa wściekłe dziki i w momencie, kiedy chce się wycofać, pojawia się gęsta mgła, a słońce zanika. To zdecydowanie nie ułatwi mu ucieczki. Wolałby raczej nie wpaść na żadne drzewo przez swoją ograniczoną widoczność. Szczęśliwie, świniowate widziały tyle co on, a może nawet mniej, bo nie mogą spojrzeć w górę (ba dum tss). Nie powinien lekceważyć zwierząt i ich instynktów, ale może tym razem warto? W realizacji jego planu pomoże mu wielki zbiornik wodny, nad brzegiem którego stoi. Oddalając się w pośpiechu od dzików złożył pieczęć tygrysa i używając okolicznej wody z jeziora, stworzył dwie kopie siebie.
Jedną z nich zatrzymał w miejscu, by odciągnęła uwagę zwierząt. Zrobić to miał klon za pomocą innej techniki, a mianowicie Suiton: Mizurappa. Krótki zasięg wspomoże siłę jutsu, ale prawdopodobnie nie zatrzyma rozpędzonego, stukilogramowego zwierza. Głównym celem jest prowokacja. Yuki nie posłał jednak klona na pewną śmierć, bowiem w momencie, kiedy dziki będą już blisko, klon ma pobiec w stronę tafli wody i stanąć na niej. Tego włochate świnie raczej nie powtórzą.
Drugiego klona natomiast zachował jako swojego osobistego ochroniarza, by móc go poświęcić w razie niepowodzenia pierwszej kopii.

Chakra - 83%

[Hatake Jin]

5/15

Mgła gęstniała z minuty na minutę i coraz gorzej można było widzieć. Todonada jednak nie próżnował. Stworzył szybko dwa klony, które miały zdezorientować bestie. Niestety zeszło mu to trochę, bo pieczęci było sporo, a dziki już zbiegały z góri. W ostatniej chwili odbiegł ze swoim klonym, gdy rozpędzone potwory poleciały za drugim tworem w stronę jeziora. Po krótkiej chwili jeśli odwróciłby się za siebie zobaczyłby nieciekawy widok, albowiem dziki dopadły jego klona zanim dobiegł do jeziora i iim uciekł. Patrzenie na własne ciało rozszarpywane przez dwie zawzięte bestie na pewno nie było tym pięnym karjobrazem jaki sobie wyobrażał po przyjściu tutaj.
Biegł mimo tego wraz ze swoim drugim klonem, którego zatrzymał w razie niebezpieczeństwa. Podążali leśną ścieżką spowrotem, by jakoś uniknąć ewentualnego pościgu. W tym samym momencie, w którym wydawało się, że młody shinobi jest już bezpieczny, jego klon został staranowany przez spłoszonego jelenia, który przebiegł przez niego jak przez niweielką trawę i zmasakrował go dostatecznie na tyle, by ten zmienił się w wodną kałużę. Jeleń niewzruszony popędził dalej w szaleńczej ucieczce. Pomiędzy mglistymi zagajnikami bardzo ciężko było nawigować drogę powrotną, szczególnie, że była noc.
Todonada szedł powoli do przodu nie zdając sobie sprawy, z tego co miało go dosięgnąć za chwilę. Albowiem przeraźliwy skowyt rozległ się jakieś pięćdziesiąt metrów na prawo od niego. Przed sobą mógł dostrzec wysoką ścianę górską, stromą na tyle, by ciężko było się na nią wspiąć bez pomocy żadnego jutsu. Po lewej stronie była ścieżka prowadząca do osady. Przeciwnicy wydawali się coraz głośniejsi, gdy emanowali swój zew do pełni księżyca. Którą stronę wybierze nasz bohater i jak szybko znajdzie się z dala od niebezpieczeństwa.

[Todonada]

Pierwsza i ostatnia wycieczka wgłąb nieznanego lasu bez kompasu lub przewodnika. Jest ciemno, zimno i błądził po parku już tak długo, że zastała go noc. Sytuacja stała się tym gorsza, że zniknął jego ostatni klon, a do stworzenia kolejnych potrzebny jest mu zbiornik wody, od którego chyba się oddalił. Na miejsce zagrożenia jakim były dziki weszło nowe, czyli prawdopodobnie wilki albo inne psowate, które raczej też przyjaznych zamiarów mieć nie będą. Na lewo widział ścieżkę prowadzącą do osady, ale ryzykownie byłoby nią iść, bo mógłby się narazić na kolejną pogoń, a tego wolałby uniknąć. Najrozważniej byłoby poruszać się po drzewach, gdyby tylko nie fakt, że mgła za bardzo ogranicza mu widoczność i mógłby zrobić sobie krzywdę. Szczęśliwie, kawałek przed nim dostrzegł wysoką ścianę górską. Postanowił skorzystać z tej okazji i wbiegł na nią w pionie, kumulując chakrę w nogach. Warto było zostać ninja. Zdecydował, że wejdzie na jej szczyt, o ile to możliwe i spróbuje rozejrzeć się znad linii drzew. Później, kiedy już będzie wiedział jak daleko ma do wioski, zdecyduje co robić dalej.

[Hatake Jin]

7/15

Noc była głucha do czasu gdy Todonada usłyszał watahę wilków. Z prawej strony ich ciągłe ujadanie zdawało się być coraz głośniejsze. Chyba wpadły na jego trop. Młody ninja postanowił jednak nie czekać na kolejnego przeciwnika i od razu wysłał swoją chakrę do nóg. Ruszył w kolejnej chwili po strome ścianie uwriska, jednak dzięki technice Kinobori no Waza, bez problemu pokonywał kolejne metry. Wilki nadal wyły z prawej strony i nic nie dało się zobaczyć. Gdy dobiegł na samą górę postanowił, że rozejrzy się nieco sponad linii drzew.
Plan ten musiał oczywiście się udać, gdyż wdrapując się dziesięć metrów na górę odrkył, że znajduje się tam tylko górska polana, prowadząca kolejno na następne górskie szlaki. Gdy zwrócił wzrok mocno w lewą stronę, mógł ucieszyć się na widok świateł dochodzących z wioski. Pochodnie tańczyły bowiem ognistym blaskiem z oddali. Wędrówka będzie trwała jeszcze spokojnie dwadzieścia minut, jeśli się pospieszy. Do pokonania został jeszcze spory kawałek lasu i nie wiadomo jakie zagrożenia mogą tam na niego czekać. Todonada musiał dobrze rozplanować powrotną drogę.
Podczas rozważań i spoglądania z góry nie zauważył pewnego szczegółu. Mianowicie zrobilo się zupełnie cicho. W następnej chwili mógł już żałować, że zaczął szukać koron drzew, a nie od razu skierował się w stronę osady. Sześć wygłodniałych i powarkujących wilków czaiło się na niego dokładnie na przeciwko niego. Miał teraz dwie opcje ucieczki. Zejść na dół, lub walczyć. Decyzja należała do niego...

[Todonada]

Z deszczu pod rynnę. Niemal idealny przykład tego jak nie powinno zachowywać się w lesie. To trochę dziwne, że słyszał dźwięk z prawej strony, a okazało się, że wilki były przed nim, ale nie czas teraz na myślenie o tym. Miał znacznie poważniejszy problem. Nie było sensu wracać na dół, bo znalazłby się ponownie w punkcie wyjścia, czyli w przysłowiowej "ciemnej dupie". Musiał jakoś uporać się z watahą wilków. Wyglądały na dość wygłodniałe, więc pewnie nie będą miały dużych sił by walczyć. Todonada wiedział, że raczej nie ma szans ich zabić i wcale nie miał takiego zamiaru. W końcu po co miałby zabijać zwierzęta, kiedy może się ich zwyczajnie pozbyć? Czas było wyciągnąć z rękawa kolejną technikę, która miała mu uratować skórę. Złożył kolejno pieczęci Barana, Konia i Ptaka, wypowiadając formułkę: Suiton: Mizu no Tatsumaki. Wirująca woda otoczyła jego ciało. Teraz, kiedy broniło go tornado, mógł spokojnie przebić się przez przeciwników, bo taki miał plan. Rozpędzając się staranował mieszkańców lasu, by zapewnić sobie lepsze ustawienie do ucieczki.


Chakra - 68%
Użyte jutsu; Suiton: Mizu no Tatsumaki

[Hatake Jin]

9/15

Wilki zbliżał się coraz bliżej i bliżej, wyszczerzając kły. Mimo iż nie wyglądały w pełni sił, ale nie wolno lekceważyć siły głodnego zwierzecia. Przekonał się o tym nie jeden myśliwy. Gdy Todonada zaczął składać pieczęci, te rzuciły się razem do ataku. Miało nie być żadnych świadków, jednak wataha nie mogła przewidzieć, że ich zdobycz okaże się tak przebiegła. Młody ninja bowiem zaraz po sklejeniu dłońmi odpowiednich znaków, wypowiedział inktantacje.
Woda zaczęła okrywać jego ciało, a następnie wirować i stworzyła całkiem porządne, lecz jednak małe tornadko. Głodne stworzenia jednak nie miały czasu by wyhamować. Wpadly w wir i zaczęły latać we wszystkie strony. Część próbowała atakować użytkownika. Cześć spadła w dół do kanionu, jeden z nich wpadł na pobliskie małe drzewko i na pewno nie będzie zdolny do walki. Kiedy Todonada zakończył tehnikę na polu bitwy został już tylko on sam. Niestety na jego lewej nodze pojawiła się dość spora szrama, którą musiał zadać mu jeden z wilków. Rana nie była oczywiście zbyt poważna, ale nie odkażona w domu, może sprawić powikłania. Ruszył szybko w stronę wioski w nadziei, że szybko otrzyma jakąś pomoc.
Todonada biegł nie patrząc w tył i nagle... Trzask
Usłyszał tylko pękanie gałązek, by w następnej chwili obserwować świat do góry nogami. Dyndał na linie myśliwskiej, gdyż wgramolił się niezdarnie w pułapkę. Zdarza się najlepszym, ale trzeba bylo jeszcze z niej się wydostać.
Gdy tak sobie wisiał, mógł rozejrzeć się chwilę po okolicy. Droga prowdziła tutaj przez tunel zbudowany przez nieznajomych dobroczyńców. Pozwalał on przedostać się na drugą stronę wzniesienia. Był krótki bo zaledwie siedemdziesiąt pięć metrów długości, ale co może znajdować się w środku? Tego, nie wie nikt...

[Todonada]

Szczęśliwie udało mu się uniknąć zagrożenia. Przynajmniej częściowo, bo rana na nodze jeszcze przez jakiś czas będzie mu przypominała o tym wyjściu do lasu. Niefortunnie, niektóre wilki nie będą pamiętały tej konfrontacji - przynajmniej te, które spadły w dół kanionu - z oczywistego powodu. Ledwo udało mu się ruszyć dalej a już los rzucił mu kłodę pod nogi. Myśliwska pułapka jest zdecydowanie jednym z mniejszych napotkanych dotychczas problemów, ale sam fakt, że ktoś może mieć takiego pecha jednego dnia, jest dołujący. Wyciągnął z torby przy udzie jednego kunaia i przeciął nim pętlę, starając się wylądować tak, by nie zrobić sobie krzywdy. Przed Todonadą rozciągał się teraz niedługi tunel. Nadal było ciemno, więc wejście do środka było dość ryzykowne. W dodatku z jego dzisiejszym fartem pewne trafi tam na jakiegoś niedźwiedzia. Nie miał jednak zbyt szerokiego wachlarza możliwości, więc postanowił wejść do środka ostrożnym i cichym krokiem.

[Hatake Jin]

11/15

Todonada nie był dzieckiem szczęścia, urodzonym w niedziele. Noc w lesie upewniła go w tym przekonaniu, ale do wioski zostało jeszcze kawałek. Przed nim stał ciemny jak rów mariański tunel, który mógł kryć w sobie pewne niebezpieczeństwa. Zastanawiał się w ogóle, czy wejść do środka, jednak w końcu się przełamał.
Wszedł ostrożnym i spokojnym krokiem, tak by nie zbudzić mieszkańców tunelu. Powoli i spokojnie szedł przed siebie widząc zaledwie dwa metry przed siebie. Słyszał w okół różne dźwięki, które pewnie były robotą nietoperzy i mniejszych stworzeń. Kroczył więc dalej śmiało przed siebie bez żadnego zatrzymywania się. Droga była prosta i średnio-wyboista. Bez kamieni, czy innych pełzających stworzeń.
Gdy światło księżyca oświetlało już drogę do wyjścia Todonada mógł zauważyć kolejny wydrążony tunel biegnący wewnatrz góry.
Kiedy zbliżał się do wyjścia z tunelu usłyszał ryk. Ryk tak przeraźliwy i najbardziej oczekiwany. Niedźwiedzi ryk, który przeszył całą jaskinie wypłoszył z niej wszystkie nietoperze i ptactwo. Również małe lisy pomykły z jaskini. Trzeba było szybko zwiewać, bo niedźwiedź nie podaruje. Bestia znana jako postrach okolicy na pewno nie podaruje żadnemu intruzowi.

[Todonada]

Chyba najwyższy czas zrezygnować z zawodu ninja i oddać się temu, w czym naprawdę Todonada jest dobry, czyli przewidywaniu przyszłości. Niby sobie żartował, ale w środku czuł, że tak właśnie będzie. Tym razem stworzenie klona, albo przebicie się przez przeciwnika nie wchodzi w opcje. Nie może wygrać, ale może przechytrzyć przeciwnika i to planował zrobić. Pora skorzystać z kolejnego justu. Tym razem nie składał żadnej pieczęci, bo nie musiał. Powoli zaczął zamieniać się w kałużę wody. Jest wiosna, więc śnieg i lód, który w tunelu powinien się znajdować, zaczynał topnieć, więc prawdopodobnie Yuki "wtopił" się w tło. Jest szansa, że niedźwiedź go zignoruje i oddali się na tyle, by chłopak mógł wrócić do normalnej formy i uciec w jaskini. Skoro szczęście ma jakiś limit, to nieszczęście pewnie też

Użyte jutsu: Suiton: Mizutetsu no Jutsu
Chakra - 58%

[Hatake Jin]

13/15

Zbliżał się kolejny moment prawdy dla ninja. Był jednak pewien swoich umiejętności szpiegoskich i wtopił się idealnie w tłum, stając się kałużą. Idealne rozwiązanie, w sytuacji, gdy zaspany brunatny wychodzi zapolować na zewnątrz. Nie będzie się spodziewał gnojka, który akurat przebrał się za kałuże.
Niedźwiedź leniwie potuptał po kałuży, w której krył się Todonada i poleciał w głąb tunelu z którego właśnie przyszedł ninja. Miał więc już prostą drogę do domu. Zostało już niedużo ponad pięć minut biegu do samej bramy. Noc nadal była w pełni mocy. Księżyc leniwie poruszał się po niebie, ale mgła zelżała i o wiele lepiej było wszystko widać.
Po wyjściu z jaskini Todonada mógł zauważyć już prostą drogę do wioski, gdzie tylko mały zagajnik dzielił go od celu. Musiał tylko uważać na zwierzęta, bo miały one chrapkę dzisiaj na jakieś mięsko.