Siedziba władzy

[Papyrus]

Na kontynencie trwała wojna, a może dopiero zaczynała się? Nie było to istotne, gdyż z pewnością do niej zmierzał cały świat. Prawie cały, gdyż tutaj - na Hyuo czas został zamrożony. Jakże to trafne określenie w stosunku do rodu, który zamieszkiwał tą surową wyspę. Mieszkańcy tego terenu od wielu lat utrzymywali pokój. Kontynent walczył, a klan Yukich szlifował swoje umiejętności w neutralnym stosunku do wszystkiego. Każdy mógł mieć własną opinię, ale też każdy wiedział, że problemy "zewnętrznego" świata, to nie ich własne i zamieszanie się w nie, to najprostszy błąd.
Każdy kto znał już trochę rodów był w stanie stwierdzić, że ten posługujący się żywiołem lodu jest specyficzny. Filozofia życia nie została ukształtowana tutaj przez człowieka jak to miało miejsce na, dla przykładu, Yinzin, gdzie samurajowie opracowali własny kodeks. Na Hyuo styl bycia wytworzyła natura. Brutalna, ale jednocześnie piękna natura. Warunki życia były ciężkie... korzystając z eufemizmu. Wyspa wychowywała ludzi twardych, surowych, rozsądnych i nierzadko brutalnych jak ona sama. Tak jak było właśnie na tych terenach, tak było też z ludźmi - pod miłą, miękką pokrywą śniegu znajdował się twardy i ostry lód. Przechodząc do sedna - takim też był strażnik, którego nowy Kenshi rozpoznał ze wzajemnością. Starszy mężczyzna spojrzał na urzędników, dając im znak, że zajmie się sprawą, a następnie podszedł o krok. Był równie wysoki jak pamiętał go brązowowłosy i prezentował się tak samo silnie, mimo swojego wieku. Jego kamienna twarz nagle zmieniła wyraz na przyjazny, ciepły uśmiech, który skrywał się pod gęstym, szarym wąsem.
- I Ciebie również, Yuki Natsume. Yumi-sama wspominała, że z pewnością zechcesz mieć audiencję. Akolitą Rodu jesteś, zatem twierdzę, że kultury zachowania przed Shirei-kan Rodu nie muszę Ci przypominać, młodzieńcze. Pozwól za mną. - powiedział spokojnym tonem. Słowa lały się powoli, a niski głos, mimo uśmiechu, nadawał surowości brzmieniu. Podszedł pod drzwi do gabinetu liderki, a następnie gestem wskazał, że przepuszcza chłopaka dalej, więc zezwala mu na wejście. Nie skomentował wyglądu Akolity, który zostawiał sporo do życzenia, aczkolwiek nie dziwił mu się - w końcu wracał z miejsca, w którym podobno wybuchła bitwa na wiele frontów. Był wyrozumiały i z pewnością Yuki Yumi również zrozumie. Szczególnie mając świadomość wydarzeń w pustynnej osadzie prowincji Sabishi.

[Natsume Yuki]

Na szczęście człowiek, z którym przyszło mu rozmawiać, był tym samym osobnikiem który wprowadzał go do gabinetu Yumi-sama przy poprzedniej jego wizycie w siedzibie Rodu. Dobrze. Przynajmniej nie musiał teraz tłumaczyć, kim teraz był i dlaczego pragnie audiencji. Skinął mu głową, ponownie odwracając się w kierunku już mu znajomym. Nie potrzebował pomocy we wskazywaniu miejsca, gdzie odbędzie się jego rozmowa - raczej przez te kilka miesięcy nie przenieśli gabinetu Yumi w inne miejsce. Ale jednak szacunek tego wymagał.
-Dziękuję, przyjacielu - powiedział, skłaniając przed nim lekko głowę w formie powitania. Wiedział co mówił. Skoro był albo członkiem Rodu, albo strażnikiem bądź żołnierzem będącym wynajętym przez jego lud, automatycznie mógł go uznać za przyjaciela. Warunki na wyspie i Pax Glacia sprawiały, że stosunki wszystkich mieszkańców Hyuo polegały na wzajemnym szacunku i zaufaniu. Nawet jeśli trochę zdystansowanymi.
Zapiął łańcuszkiem rękojeść Hakuhyo, żeby nie było jakichkolwiek podejrzeń że byłby w stanie dobyć miecza. Nie żeby planował. Lepiej od razu zasygnalizować, że nie ma się negatywnych intencji. Przyłożył dłoń do czoła i przejechał nią po włosach, zaczesując je do tyłu.
-Prowadź.

[Papyrus]

Starszy strażnik odwzajemnił skinienie głową i złapał za klamkę do gabinetu liderki. Zdecydowanym, aczkolwiek niegwałtownym ruchem nacisnął na nią i popchnął ciemne, drewniane drzwi, ukazując wnętrze pomieszczenia, które nie zmieniło się od ostatniej wizyty Natsume. Jedynym innym elementem były zwoje porozkładane na masywnym biurku, za którym na rozłożystym fotelu siedziała Shirei-kan rodu Yuki. Oderwała wzrok od pisma, które właśnie czytała, by zwinąć je po dostrzeżeniu młodzieńca. Jej twarz pozostawała bez wyrazu.
- Czcigodna Yumi-sama. - zaczął strażnik i ukłonił się. - Yuki Natsume przybył i zgodnie z poleceniem przyprowadziłem go bezpośrednio do gabinetu. - powiedział i po chwili usunął się na krok do tyłu. Kobieta podniosła się i w milczeniu oglądnęła stojącego przed progiem Natsume.
- Dziękuję. Wejdź i usiądź, Natsume-kun. - powiedziała i skinęła głową, aby spokojnie zasiąść na swoim miejscu, a następnie założyć ręce pod piersi. Oparła się wygodnie i zaczekała, aż strażnik wyjdzie, zaś chłopak wejdzie do środka. Przed nią oprócz niedawno czytanego zwoju leżało jeszcze kilka innych - większych i mniejszych. Żaden z nich nie był podpisany, chociaż każdy wyglądał podobnie - drewniane okrągłe części i brak jakichkolwiek zdobień na szarym papierze.
- Po Twoim stanie wnioskuję, że Twoja droga do rychłego opuszczenia osady nie była nazbyt łatwa lub wcale się tak nie śpieszyłeś, Natsume-kun. - jej wypowiedź mimo beznamiętnego tonu miała w sobie coś, co dało się określić jako niezadowolenie. Jej czarne, niczym otchłań tęczówki wpatrywały się prosto w złote oczy młodzieńca. Łatwo było stwierdzić, że oczekuje wyjaśnień odnośnie całego tego wydarzenia. Obok niej nie było żadnej z przybocznych, ani nie dało się ich zauważyć przed gabinetem czy w ogóle w siedzibie władz. Yumi widocznie nie była w najlepszym humorze, chociaż zachowywała swoje pełne opanowanie jakże charakterystyczne dla rodu Yuki.

[Natsume Yuki]

Natsume został uprzejmie wpuszczony do gabinetu Yumi, strażnik otworzył mu drzwi, więc nie pozostało mu nic innego jak po prostu wkroczyć. Młodzieniec rozejrzał się spokojnie po gabinecie i pozwolił sobie na niewielki uśmiech, a to mu się od Sachu no Senjo zdarzyło bardzo niewiele razy. Miło zobaczyć, że nawet pomimo udziału Yumi-sama w tym całym dziwacznym przedsięwzięciu, nie zmieniło się tu nic oprócz jakby nieco większej ilości papierkowej roboty którą musiała odbębnić. Cóż, trzeba było pamiętać, że nawet pomimo młodego wieku bladoskóra kobieta wciąż była Shirei-kanem jego Rodu, a to oznaczało że miała bardzo dużo do powiedzenia, nawet jeśli wolała tego po prostu nie robić.
-Yumi-sama - zaczął spokojnie, kłaniając się, gdy strażnik już opuścił gabinet. Młody Yuki podszedł do krzesła i usiadł na nim, dopiero teraz faktycznie czując że nogi praktycznie chciały go zamordować za tyle czasu spędzonego na bieganiu i maszerowaniu. Rozmasował je sobie lekko, przy okazji spoglądając na swój strój. Cóż, ślady krwi i rozcięć faktycznie nie były zbyt wyjściowe... młodzieniec skrzywił się delikatnie, po czym - już znów ze spokojnym wyrazem twarzy - spojrzał na liderkę, która skomentowała jego wygląd.
-W rzeczy samej, droga wyjściowa z osady nie była łatwa... Lecz przyznaję, nie skierowałem się od razu do wyjścia. Pamiętam swoje obowiązki jako Yuki, i jestem świadom założeń Pax Glacia. Jednak... zostałem też Kenshim, i ludzie na mnie liczyli. Nie mogłem zostawić cywili na śmierć - wyjaśnił spokojnie, a w jego oczach nie było widać zawahania. Nie wstydził się tego, że pomógł wyciągnąć niewinnych ludzi z tej przeklętej osady. - Ale, od razu powiem, że nie złamałem Pax Glacia. Nie walczyłem, jeśli to nie było konieczne, i nie wziąłem udziału w żadnym konflikcie z innymi Rodami. Jedyni, z którymi walczyłem, to byli szabrownicy i bandyci, i zawsze w samoobronie lub w obronie kompanów. Kamiru był ze mną i może potwierdzić, że tak było. Ród nie stracił nic na mojej pomocy.
Wiedział, że musi ostrożnie dobierać słowa. W końcu on sam w głębi duszy był pewien tego, że jego czyny były właściwym wyborem, ale nie wiedział, czy Liderka również będzie tak myślała. To jest swego rodzaju wada Yukich. Cholera wie, co im chodzi po głowie.

[Papyrus]

Drzwi zostały zamknięte, a w pomieszczeniu znajdował się jedynie Natsume i Yumi. Przynajmniej tak uważał młodzieniec, gdyż nigdy nie wiadomo czy ktoś jakąś zaawansowaną techniką nie osłania liderki z ukrycia. Nie byłoby to żadnym zaskoczeniem, ale dla ścisłości przyjmijmy, że wewnątrz gabinetu była zaledwie ich dwójka. Nadciągała szczera rozmowa, w której nierozsądnym byłaby próba kłamstwa z jednej lub drugiej strony. Chociaż szczególnie z jednej. Nie takim typem człowieka był Natsume, więc Shirei-kan nawet nie posądzała go o fałsz. Zmrużyła swoje czarne niczym węgiel oczy, wysłuchując wypowiedzi Kenshiego. Gdy skończył jej mina powróciła do tej samej beznamiętności co wcześniej, chociaż lekko westchnęła.
- Nie wymagam usprawiedliwienia Twoich decyzji, aczkolwiek chciałam jedynie wiedzieć co zatrzymało Cię w osadzie, co było istotniejsze niż założenia naszego rodu. Rozumiem Twoją sytuację i jestem skłonna nawet stwierdzić, że mogłabym postąpić podobnie, gdybym tylko była na Twoim miejscu, Natsume-kun. Jestem również świadoma, że znasz zasady obejmujące wszystkich przedstawicieli rodu Yuki, zatem nie muszę przypominać, że Twoje decyzje rzutują nie tylko na Ciebie, lecz na cały ród, chociaż i tak wspomnę o tym. Nie zamierzam tłumaczyć się za Ciebie oraz Kamiru, bo mogliście nawet nieświadomie opowiedzieć się po jednej ze stron konfliktu. - mówiła spokojnym tonem, jednak na tyle surowym, by młodzieniec zrozumiał, że nie do końca jest zadowolona z decyzji Akolity. Nie był to jednak żaden rodzaj złości, gdyż Natsume nie był niczego winny. Ufała jego słowom, a skoro mówił, że nie walczył jeżeli nie było to konieczne, zaś jego przeciwnicy to sami bandyci i szabrownicy, to problem nie istniał. Wciąż siedząc z założonymi rękoma, Yumi obserwowała siedzącego przed nią chłopaka chwilę w milczeniu, aż w końcu postanowiła przejść do kolejnej sprawy.
- Wykorzystajmy jednak fakt, że zostałeś w osadzie znacznie dłużej niż ja. Czy wiesz o czymś co byłoby warte mojej uwagi? Wydarzyło się coś szczególnego na co ród Yuki powinien być wyczulony? - proste pytania, które naturalnie miały wyjaśnić nieco sytuację i całe zajście w pustynnej wiosce. Wciąż informacje nie były spójne, nie tworzyły logicznej całości tłumaczącej wszystko. Nadal były pewne luki, które może akurat uda się uzupełnić brązowowłosemu.

[Natsume Yuki]

Natsume odetchnął cicho, słysząc że Yumi-sama może i nie popierała jego wyboru w pełni, ale miała podobne myśli do niego i wykazała się zrozumieniem jego sytuacji. Chłopak ani na chwilę nie zawahał się w przekonaniu, że dokonał słusznego wyboru, lecz jego liderka wcale nie musiała stwierdzić podobnie, czyż nie? Czując się nieco bardziej komfortowo ze świadomością, że nie powinien być ukarany, usiadł nieco luźniej i oparł się o oparcie krzesła. Dopiero teraz poczuł, jak bardzo był całym tym zajściem zmęczony. Tym razem wszystkie zabójstwa, które popełnił w Sachu no Senjo, nie były częścią jego zadania które otrzymał od kogoś innego. Tym razem krew tych ludzi lądowała na jego sumieniu, i sprawiało to że w chwili obecnej ani trochę nie czuł się z tym faktem dobrze. Może gdyby wciąż był w swoim trybie misji, nie odczuwałby tego tak mocno, ale skoro teraz mógł sobie pozwolić na powrót do starego siebie... cóż, żałował, że do tego wszystkiego doszło. Tylko wybuchła kolejna, niepotrzebna wojna.
Chociaż tyle, że on sam w żadną się za bardzo nie wpakował.
Z zamyślenia wyrwało go kolejne pytanie ze strony Yumi. Czy wydarzyło się coś na tyle ważnego, by było warte uwagi jego Shirei-kan? Musiał dopiero pomyśleć. W sumie, jakby tak spojrzeć, nie miał za bardzo do czynienia z wydarzeniami poza szpitalem i okolicami, więc ciężko było znaleźć jakiekolwiek informacje na tematy, które mogłyby zainteresować Yumi-sama. Po chwili jednak uświadomił sobie, że wcale tak mało nie widział.
-Kilku rzeczy udało mi się dowiedzieć. Istnienie sekty nieśmiertelnych wojowników, utrzymujących że wyznają niejakiego boga Jashina. Ród Kouseki, władający kryształem, również został wplątany w walki. Agresorem wydawał się być Ród Kaguya, razem z Kamiru musieliśmy zneutralizować jednego z nich, by móc opuścić Sachu no Senjo... a, właśnie. Kiedy wychodziliśmy ze szpitala i mieliśmy już opuszczać osadę, znaleźliśmy Isoshiego Senju... a praktycznie jego zwłoki. Coś zadało mu potworne obrażenia, urywając nogi, jedną rękę i część boku. O ile pamiętam, udało się go ustabilizować, ale... cóż, Ród Senju teraz najprawdopodobniej będzie w chaosie.
Pokręcił lekko głową.
-Całe to wydarzenie przybrało najgorszy możliwy obrót. Wyglądało to tak, jakby wszystkie Rody rzuciły się sobie wzajemnie do gardeł. Osadę teraz zakryją tysiące trupów.

[Papyrus]

Jak przystało na Shirei-kan rodu Yuki, Yumi zachowywała pewien spokój. Wieść o nieśmiertelnych wojownikach, rodzie Kouseki i Kaguya nie wpłynęła praktycznie na nią. A przynajmniej nie było to widoczne, gdyż chłód jej postawy tłumił wszelkie możliwe do wyłapania emocje. Aż do momentu wzmianki o liderze rodu Senju. Węgle jej oczu zostały chwilowo rozpalone, brwi ściągnięte ze sobą - czysty niepokój. Podniosła się na fotelu, usiadła na nim całkowicie prosto i znów wsunęła ręce w rękawy swojego kimona. Położyła dłonie na biurku, milcząc dłuższą chwilę, aż w końcu dwoma palcami złapała się za podstawę nosa, tuż obok oczodołów, jednocześnie wzdychając, a także zamykając oczy. Opuściła głowę, pokręciła nią nieco na boki, aż w końcu znów wyprostowała się układając ręce na blacie.
- Ci głupcy Kaguya nawet nie zdają sobie sprawy do czego sprowokowali innych. O ile to nie jest częścią intrygi. Od zawsze czuli się dobrze w trakcie wojen. Ostatnie napięcie na linii Senju - Uchiha może zostać teraz rozładowane. Ród Uchiha z pewnością nie przepuści takiej okazji na atak. Możliwe nawet, że to oni wyeliminowali Isoshiego Senju. Jeżeli przeżył, to i tak nie utrzyma pozycji Shirei-kana. W trakcie otwartej wojny z ich największym wrogiem ród będzie potrzebował przywódcy stojącego na czele wojsk. - powiedziała niemalże beznamiętnie, wpatrując się w twarz Natsume, aż w końcu utkwiła swoim wzrokiem na złotych oczach młodzieńca. - Rozumiesz to wszystko, Natsume-kun? Idzie wojna. - dodała po chwili i znów oparła się wygodnie. Może nie wyglądała, ale w tym momencie czuła się nieco zdezorientowana. Mogło wydarzyć się tak wiele w przeciągu najbliższych dni. To był ten moment, w którym ród Yuki jak zawsze będzie stał na uboczu, lecz nie nieprzygotowany, a wręcz przeciwnie - z napiętą cięciwą i wycelowaną strzałą w potencjalnych agresorów czyhających, by zniszczyć ich klan.
- Wszyscy członkowie rodu powinni być teraz szczególnie ostrożni. Niech wiatry Hyuo mają Cię w opiece, Yuki Natsume. Uważaj co czynisz i co mówisz. W momentach takich jak te ciężko określić, który z rodów to sprzymierzeńcy, a który to wrogowie. - znów wyciągnęła ręce z rękawów kimona i zaplotła je pod piersiami. Przyglądała się chwilę chłopakowi, aż w końcu podjęła kolejny temat.
- Przechodząc do innego tematu... Podjęłam słuszną decyzję, ofiarowując Hakuhyō pod Twoją opiekę. Dobrze Ci służy, a Ty jemu. Ród Yuki nie szuka poklasku, ale jednocześnie od czasu do czasu musimy przypomnieć innym rodom, że nasza względnie pokojowa polityka nie oduczyła nas walki. Jestem dumna, że właśnie przedstawiciel rodu Yuki został nowym Kenshim, pokonując różnych innych reprezentantów, nie tylko z rodu, ale także szczepu. Moje gratulacje, Natsume-kun. - na kilka sekund jej twarz ozdobił delikatny uśmiech. - Również chciałabym zaszczycić Cię pewnym tytułem, lecz najpierw muszę zapytać. Co planujesz dalej? Twój kuzyn związał swoją przyszłość z murem, a Ty? Dążysz do czegoś? Jestem ciekawa, gdyż stoi przed Tobą wiele dróg. - po tych słowach zamilkła, aby Natsume mógł spokojnie odpowiedzieć.

[Natsume Yuki]

Natsume przymknął na moment oczy, by na spokojnie przemyśleć słowa Yumi-sama. Faktycznie, musiał przyznać, że teraz, myśląc na spokojnie, wszystkie te dziwne zdarzenia zdawały się być co najmniej zaplanowane. Można było się zastanowić, czemu ta grupa sędziów, która przecież wydawała się być tak silną jednostką o dużym potencjale bojowym, po rozpoczęciu tego całego rozgardiaszu po prostu zniknęła bez śladu... Na dodatek fakt, jeśli Uchiha postanowią zrobić jakiś ruch w kierunku osłabionych utratą lidera Senju, potyczki z Sachu no Senjo po prostu przekształcą się w regularną wojnę. Jedyna nadzieja była w tym, że będą zbyt zajęci sobą, by zawracać sobie głowę Hyuo. Które jak zwykle pozostanie neutralne. Jak zwykle pozostanie spokojne... co jednak nie oznaczało, że nie będą gotowi odpowiedzieć na próby agresji. Gotowość, lecz brak dążenia do walk. Oto właśnie prawdziwa mądrość Rodu Yuki. W tym momencie czuł się dumny, że urodził się właśnie tutaj.
Poza tym, można było tutaj zauważyć jeszcze jeden plus. Podczas, gdy armie będą zajmować się sobą, a Rody będą rzucać gromy wokół, pojedynczy członkowie Yuki najpewniej pozostaną zostawieni w spokoju. W końcu powszechnie wiadomo, że Yuki nigdy nie walczą, gdy to nie jest konieczne, więc nie będą widzieć w nich zagrożenia. A to dawało sporą przewagę zarówno moralną, jak i ekonomiczną. W końcu dzięki temu nie będzie musiał porzucać swych podróży...
-O to nie musisz się obawiać, moja Pani. Nigdy nie mówię niczego bez przemyślenia tego dwa razy - odparł spokojnie, nie odwracając wzroku pod siłą jej spojrzenia.
Wtedy otrzymał kilka pochlebnych komentarzy, które sprawiły że trochę się zawahał, i odwrócił wzrok z lekkim zawstydzeniem. Cieszyła się z wyboru, że to on dzierży Hakuhyo? Faktycznie była dumna z tego, że udało mu się zwyciężyć w tym przeklętym turnieju? Póki co, nie czuł się jakoś specjalnie z tym tytułem. Owszem, czasem podczas ucieczki musiał go użyć by przypomnieć kim jest i ostrzec o swoich umiejętnościach, ale nie spodziewał się że Liderka uzna to za pokaz siły ich Rodu. A trzeba było przyznać, że chyba to faktycznie miało ziarno prawdy.
-Dz... dziękuję, Yumi-sama - powiedział z lekkim zawahaniem, przyjmując w ten sposób pochwały, po czym zastanowił się pokrótce na temat jej słów. - Co planuję dalej... Cóż, póki co będę musiał odzyskać część siebie, którą straciłem, tracąc Białego Mnicha... ten Kaguya na końcu złamał go swoimi kośćmi - powiedział, pokazując smutno rękojeść miecza. Nie wysuwał go, wiedział że to byłoby... niezbyt akceptowalne. - Gdy uda mi się przekuć ostrze, znów będę cały. A wtedy... nie mam pojęcia. Wiatry Hyuo są kapryśne i nie wiadomo, w jakim kierunku mnie pognają. Może będę podróżować? Może zostanę przedstawicielem Yuki w którymś kraju kupieckim? Może na stałe zwiążę swój los z Rodem, dołączając do sił specjalnych? Nie znam odpowiedzi na to pytanie. Tylko jednego jestem pewien - cokolwiek się stanie, podążę tą ścieżką, niosąc wszystkie doświadczenia i zasady w swym sercu.
Odpowiedź bardzo okrężna, nieco wazeliniarska i perfekcyjna dla polityka. Ale cóż poradzić, skoro była szczera?

[Papyrus]

Ze spokojem godnym Yukich, Yumi słuchała swojego Akolity Rodu. Z pewnością dało się stwierdzić, że była wyśmienitym słuchaczem tak samo jak reszta przedstawicieli klanu posługującego się lodem. Taka była ich natura, że o ile nawiązało się z nimi dialog, to był już wyjątkowo przyjemny. Shirei-kan uśmiechnęła się delikatnie z tylko jej znanego powodu, słysząc ostatnie słowa młodzieńca. Grymas ten jednak znikł tak szybko, jak się pojawił. Ręce znów wróciły do rękawów kimona, a liderka usiadła prosto. Mina nawet nie była beznamiętna, a raczej poważna. Położyła znów dłonie na blacie biurka i wpatrywała się prosto w złote tęczówki Natsume przez kilka sekund zanim postanowiła odezwać się.
- W pełni rozumiem Twój brak konkretnych planów, a może ich nadmiar. Wielu oddałoby swoje stabilne życie, by znów tak jak Ty mieć przed sobą pełen wachlarz możliwości. Ja jednak chciałabym prosić Cię, byś był dla mnie osiągalny w kontakcie. Sam wiesz jakie czasy nadchodzą, a co one przyniosą, to jedynie najstarsze lody Hyuo wiedzą. Może przyjdzie nam walczyć w obronie własnego rodu i wtedy chciałabym, abyś był gotowy. - przerwała sobie na chwilę, nabrała nieco więcej powietrza w płuca i jej głos stał się nieco potężniejszy, donośniejszy, chociaż wciąż nie był głośny, ani nie przepełniały go jakieś emocje. - Yuki Natsume, awansuję Cię na rangę Bojownika. Przedstawianie Cię jako Akolita nie tylko byłoby dla Ciebie pewną ujmą, ale również dla innych Akolitów niekomfortowe, gdyż przepaść w waszych umiejętnościach jest już zbyt wielka. Dorównujesz siłą Bojownikom. Turniej ten nie był miejscem, w którym każdy z rodów, szczepów czy prowincji wysyłał najlepszych swoich wojowników, a tych, którzy mieli największy potencjał z młodego pokolenia. Twoje zwycięstwo upewniło mnie, że Ród Yuki czeka jeszcze wiele lat wspaniałej przyszłości. - powiedziała i spoglądnęła na swoje zwoje, które leżały na biurku. Westchnęła delikatnie, lekko mrużąc oczy, a następnie znów spojrzała na Natsume.
- Muszę Cię przeprosić, ale nawet tak krótka nieobecność sprawiła, że nawarstwiły mi się obowiązki. Niech wiatry Hyuo mają Cię w opiece, Natsume-kun. - powiedziała i nie czekając na nic więcej, rozwinęła jeden ze zwojów, by przeczytać go. Na rogu biurka leżał pojemnik z atramentem, pióro oraz pędzel do kaligrafii. Obowiązki Shirei-kan z pewnością bywały nużące.

//Oficjalnie jesteś Sentokim, czyli Bojownikiem. Zmień sobie rangę w KP i możesz już dać z/t. Nie chcę Cię dłużej trzymać, bo jutro znikam.

[Natsume Yuki]

Natsume pozwolił sobie na lekki uśmiech, słysząc słowa liderki na temat możliwości, jakie sam młodzieniec miał. Musiał przyznać, było w tym trochę prawdy, lecz sam przez swój tryb życia nigdy sobie tego jakoś nie uświadomił. Faktycznie, nawet pomimo tego że on sam miał się za coś w rodzaju wędrowca, który z lekkim duchem i tylko ze swymi przyzwyczajeniami po prostu zwiedzał świat, tak naprawdę samymi swoimi akcjami dawał sobie coraz większe możliwości wybrania własnej ścieżki w przyszłości. W końcu, teraz był Kenshim i Miecznikiem rodu Yuki, czyli z pewnością nie będzie mieć problemów ze znalezieniem jakiejkolwiek roboty w przyszłości, czy to od osób trzecich, czy to właśnie ze strony Hyuo. A na to po części liczył, bo może i był całkiem przyzwoitym shinobi, ale nie oznaczało to, że był silny - przypuszczalnie na tym świecie istnieją dziesiątki ludzi, zdolnych powalić go samą myślą. A pracując, zdobędzie odpowiednie doświadczenie.
Wtedy usłyszał drugą część zdania... i skamieniał. Właśnie został awansowany na Sentokiego. Jeszcze niedawno, nawet nie dwa lata temu, wciąż był uczącym się wszystkiego Doko, a teraz, jak się okazuje, zyskał sobie tytuł Bojownika, stając się już poważaną w Rodzie jednostką! Ciężko mu było w to uwierzyć. Był Akolitą niecały rok, a tu się okazuje, że według Yumi-sama już teraz był silniejszy niż którykolwiek z innych przedstawicieli tej rangi w Rodzie. Czyli wychodziło na to, że był jednym z silniejszych przedstawicieli młodego pokolenia... no, nie najsilniejszym. Przypuszczał, że Kamiru bez problemu mógłby mu dać radę. Ale wciąż, drugie miejsce też dawało satysfakcję.
-Dziękuję, Yumi-sama... upewnię się, że nie pożałujesz swojej decyzji. Nie będzie trudno nawiązać ze mną kontaktu, więc... Cóż, nie będę marnować więcej czasu. Dziękuję, pani - powiedział, kłaniając się głęboko, po czym ruszył w kierunku wyjścia.
Czas zdobyć więcej umiejętności. Tytuł tego wymaga.

z/t

[Natsume Yuki]

Natsume wrócił razem z Fuyuko do jednej z jaskiń, w której uprzednio pozostawili większość wyposażenia. Do młodzieńca dopiero teraz zaczynał powoli docierać sens słów, które wypowiadała dziewczyna. Czyli wyspie może coś zagrażać, a na dodatek ta misja była tylko pretekstem, by udowodnić Natsumemu nieomylność Garekiego. Nie lubił czegoś takiego. Ludzie, którzy twierdzili że są nieomylni, zazwyczaj kończyli w najtragiczniejszy możliwy sposób. Oczywiście, był w stanie uszanować siłę swojego nowego przełożonego, ale takie ślepe podążanie za nim nie zawsze jest najlepszym sposobem. W końcu jego metody mogą być dla niektórych osób niedopuszczalne.
Mimo tego, że jeszcze niedawno spał, powoli zaczął czuć zmęczenie. Tam, w podziemiach, wykorzystał dość dużo chakry, a takie ruchy się mszczą. Niewiele przed tym, jak dotarli do jaskini, dziewczyna zajęła się przebieraniem, mówiąc młodzieńcowi by ten nie podglądał. Zamierzał mimo to zajrzeć, ale zmęczenie w końcu go załatwiło. Padł na ziemię tak, że nie zdążył nawet zdjąć maski, tracąc przytomność. Niby jeszcze miał jakieś zapasy, ale zważając na jego niedawny powrót z Hyogashimy, nie zdążył się jeszcze w pełni zregenerować.
Ocknął się później, gdy dziewczyna już zdążyła zmienić strój. Wciąz był mocno skołowany i miał problemy z podniesieniem się. Czyli tak duża utrata chakry po użyciu ziół z Hyogashimy mogła wywoływać takie efekty?
-Wiesz co... przebiorę się później, gdy już odzyskam pełnię mobilności. Teraz się czuję jak sparaliżowany... - mruknął niewyraźnie. Złożył kilka pieczęci i przywołał Hyohiro. Ten od razu skumał, o co chodzi. Wziąwszy Natsumego na grzbiet, ruszył razem z dziewczyną, cucąc młodzieńca co jakiś czas.
Po dotarciu pod siedzibę, słabość chłopaka już go w dużej mierze opuściła, lecz wciąż wolał nie ryzykować. Zdjął jednak maskę i kaptur, odsłaniając swoje włosy. Przez to, że był to wczesny okres po inicjacji, nadmierne użycie chakry wciąz utrzymało biały kolor owłosienia głowy młodego Sakkiego.
-To był zaszczyt, Fuyuko-san. Mam nadzieję, że następnym razem będę bardziej użyteczny.
Z tymi słowami się rozdzielili. A Natsu postanowił odwiedzić Shiroyamę jeszcze raz, by móc odszukać swój dom. Od kiedy pamiętał, układ lasów i nierównomierne powiewy wiatru cały czas zmieniały położenie śniegów...

z/t

[Shinsaku]

Godzina? Jedenasta z minutami; miejsce? Dach pobliskiego budynku niedaleko siedziby władz; temperatura? Pizga złem; powód przesiadywania w aktualnym miejscu? Nuda.
Drugim ulubionym zajęciem Shinsaku jest podglądanie i podsłuchiwanie życia niczego nieświadomych mieszkańców. Oczywiście tym pierwszym jest zbieranie ziół, parzenie z nich herbaty i oczywiście jej żłopanie... dlatego tak właściwie aktualnie robił jedno i drugie. Podglądał i pił. W końcu nie ma nic lepszego niż ciepły napar w mroźny dzień, czyż nie? Pomijając, że tu zawsze było zimno, ale wracając jednak do meritum sprawy - na dzień dzisiejszy, nasz młody bohater nie miał zaplanowanego. Odbębnił zakupy i resztę dnia miał wolne. Tak więc jak to miał w zwyczaju, ulokował się na jednym z dachów i rozsiadł na nim wygodnie, by móc oddać się zajęciom zabijającym czas. Jego świecące, szkarłatne ślepia lustrowały kolejne domostwa w poszukiwaniu jakiejś ciekawej rozmowy, bądź dramy, która zainteresowałaby czarnowłosego, a gdy tak się stało - skupiał na nim całą swoją uwagę i słuchał. Tym razem padło na rodzinę Fukunaka, którą Shinsaku znam bardzo dobrze, choć Ci o naszym bohaterze nie mieli bladego pojęcia. Ale to mu nie przeszkadzało, by 'uczestniczyć' w ich życiu. A tak się złożyło, że pani Fukunaka obwieściła swojemu małżonkowi radosną nowinę - będą mieli dziecko! Ohów i ahów nie było końca, choć nasz bohater za specjalnie nie był ową 'niespodzianką' zadziwiony. A tym bardziej uradowany. Jedynie westchnął, po czym pokręcił głową.
- Gdyby biedak wiedział, że to nie jego dziecko... - cóż, Arai wiedział zdecydowanie więcej, ale nie miał zamiaru dzielić się tą wiedzą z mężczyzną. Podglądanie i podsłuchiwanie innych to jedno, ale ingerować nie miał zamiaru. Przynajmniej nie w takich sytuacjach. Aż na tyle głupi nie był, poza tym gdyby mu o wszystkim powiedział to sprawa, by się rypła i wszyscy by wiedzieli, że młody Arai to bezczelny podglądacz. A tego byśmy nie chcieli, w szczególności on sam.
Westchnięcie. No nic. Nie pozostało mu nic innego, jak w dalszym ciągu siorbać herbatę i czekać na nieoczekiwane. Może wydarzy się coś jeszcze ciekawego, a być może i nie, i spędzi resztę dnia na bezproduktywnym siedzeniu i marnotrawieniu czasu. Zerknął kolejny raz na budynek siedziby władz, upewniając się, że wszystko 'w porządalu', po czym wrócił do przeczesywania okolicy swoim wzrokiem.

[Sarutobi Kazumi]

Rozmowa kontrolowana...

1/30

Pada śnieg, pada śnieg, pizga zimnem wszędzie. Brakuje tylko choinek, lampek i sań z reniferami ciągnących brodatego akimichi po niebie... Ale to już zupełnie inna historia. Gdyby nie wiatr to ten dzień nie byłby jeszcze taki zły - wszyscy na Hyuo wiedzieli, że jak jest zimno ale nie wieje, to jest ciepło. Ale kto by miał zabronić ciekawskiemu Ranmaru oddawaniu się jego dwóm pasjom - podglądaniu i piciu herbaty z dziwnych źródeł. Póki co wywar smakował gorzko, kopał porządnie przy każdym łyku i przyjemnie rozgrzewał. Co do szpiegowania innych - czy jak nazwałby to sąsiad kapuś - pełnienia obywatelskiego obowiązku... Cóż, zdobyte informacje nie były zbyt ciekawe - ot, rodzinne problemy, zdrady, romanse, przypalony obiad, dzieci w piwnicy... Każdy żył swoim życiem, tylko Shinsaku w tej chwili odłamywał sobie okruchy. Znalazłby sobie jakieś twórcze zajęcie jak choćby skórowanie fok czy poszukiwanie białych wielorybów. Kobiety waliłby drzwiami i oknami do sławnego poszukiwacza. Tylko po co mu płeć przeciwna skoro jest herbata, gorąca i cicha, z unoszącą się parą.
Zadziwiające w przypadku doko z Kantai było to, z jaką łatwością zaadoptował się do warunków panujących na wyspie rządzonej przez Yuki. Nie tylko przyjmował rozkazy od nowych dowódców (czy raczej zleceniodawców), ale też pogoda panująca na Hyuo nie robiła na nim wrażenia. A może to tylko złudzenie? Ubranie miał lekkie, przewiewne i nijak nie nadające się do blisko pięćdziesięciostopniowych mrozów jakie panowały tego dnia. Eksponowanie klaty kiedy nikt nie mógł jej zobaczyć? Ponownie, kto miałby mu zabronić, ne? Znaczy panowałyby, gdyby tylko ktoś stworzył termometr. Nawet rdzenni mieszkańcy nie starali się udawać macho i zakładali futra (albo po prostu nie wychodzili z domów bez naprawdę palącej potrzeby). Może niektórzy shinobi z klanu Yuki potrafili zignorować klimat wyspy. Sami byli przecież chłodni i pozbawieni uczuć, heh.
Ale wracając do Kuroinu, powinien przemyśleć swoje zachowanie i dokonać strategicznego odwrotu. O ile tylko ceni sobie jedność wszystkich swoich kończyn z pozostałymi.

W kp nie masz nigdzie informacji o ciepłym ubiorze, w poście tyż nie. Obecnie jest ci zimno, wokół -50, jestes na dachu i ogólnie masz słabą sytuację już na starcie. Natsu wycenił pogodę soł... Nie chcę zabijać na C tak ciekawej postaci.

Wiem wiem, czepialstwo i w ogóle, ale czasem trzeba. ~

[Shinsaku]

Może to halucynacje z niedożywienia, albo roztargnienie wieku młodzieńczego, w końcu wielu nazwałoby go wciąż gówniakiem, latoroślą, albo innym szczylem. Ale najzwyczajniej w świecie zapomniał, że na zewnątrz jest 'trochę' zimno. Ale naprawdę niewiele, ot parę stopni więcej poniżej zera niż zazwyczaj. No co? Zdarza się. To gorący, wesoły chłopak, który jak się już na coś zapatrzy to zapomina o bożym świecie. Tak więc jakież było jego zdziwienie, gdy nagle zaczęło pizgać, ale tak naprawdę konkretnie. Najpierw rynce, potem nogi, aż w końcu reszta ciała zaczęła odczuwać niską temperaturę. Nawet herbata nie pomagała, choć... no właśnie, ta zdążyła już zmienić się w kostkę lodu. I raczej ciężko byłoby już siorbnąć kolejnego, rozgrzewającego łyka ze swojego drewnianego kubeczka. Oczywiście Shinsaku się nie załamywał i próbował machnąć nim kilka razy, coby chociaż ze dwie krople uszczknąć, no ale nie, nic z tego. Napar bogów przywarł na amen, a raczej zamarzł. W sumie to jeden pies. Oczywiście mógłby próbować skonsumować go jak loda, bo czemu nie, ale raz, że to żadna przyjemność, bo herbata to jednak musi być płynna i to najlepiej ciepła, a dwa, że... język + lód przy temperaturze minus 'piekło zamarzło' to bardzo, bardzo zły pomysł. To akurat nasz Arai bardzo dobrze wiedział. Bo któż za dzieciaka nie próbował w zimę jęzorem polizać jakiegoś metalu? Z tym, że w tym przypadku było o wiele zimniej.
No nic, dalsze rozprawianie o braku herbaty nie miało sensu - a szkuda, bo to mógłby być hit: lody o smaku herbaty! A nóż zbiłby na tym fortunę? - bo ciało co raz intensywniej dawało znać, że jednak zimno jest, i pomijając telepające się rynce i nogi, to jeszcze zaczął szczękać zębami. Tak więc przyszła pora na prędki odwrót taktyczny w celu odnalezienia jakiegoś miejsca, gdzie byndzie się można ogrzać. Tylko gdzie? Jakaś gospoda? Może własny dom? To drugie byłoby najlepszym posunięciem, bo przy okazji wykombinowałby ciepłe ciuchy, ale to mogłoby okazać się zbyt daleką wędrówką jak na aktualnie panujące warunki. Więc... ty, a może by tak wpierw obskoczyć gospodę, rozgrzać się, a dopiero potem do domu? No, to była myśl! Jednak nie był na tyle głupi, przy okazji chlapnie sobie ciepłego naparu w przybytku, a potem jeszcze jednego w domciu. Tak, tak, to świetny plan. Nie ma na co czekać, naprędce skumulował chakrę w kończynach górnych i dolnych, coby jako tako funkcjonowały i przy okazji, by móc jakotako poruszać się w miarę szybko, po czym skierował się w stronę jakiejś najbliższej gospody, skacząc po dachach budynków niczym ten zając. Tak będzie najszybciej.

[Sarutobi Kazumi]

Kolejny post pojawi się tutaj -> klik