Osada portowa Shimo

[Ryūnoko]

Misja rangi D 6/14

Droga do osady była przyjemna, gdyż dzisiejszy dzień był łaskawy dla mieszkańców wyspy. Drogi tego dnia nie były zasypane, wiatr nie doskwierał niż zazwyczaj, zaś twarz przyjemnie ogrzewały promienie wysoko usytuowanego słońca na bezchmurnym niebie. Ryūnoko podczas wędrówki ciągle rozmyślał o Chiaki oraz czekającej go rozmowie z nią, zastanawiał się co takiego będzie miała mu do powiedzenia. Brzmiała tajemniczo i zachęcająco, zaś on sam nie mógł się doczekać, aby ponownie ją zobaczyć. Dlatego też miał nadzieję, że szybko upora się z zdaniem które miał do wykonania i sprawi przyjemność wojowniczce.
Po dotarciu do Shimo, młody samuraj szybko zorientował się że jest tam gdzie powinien być, unoszący się odór ryb którego nie znosił, potwierdzał dosadnie jego położenie. Niezwłocznie udał się od centrum osady, wiedział że większość rzemieślników ma swoje sklepiki oraz stragany właśnie tam, po za tym jego domysły sprawdziły się ze wskazówkami od Ajibany. Niestety nadzieje młodego samuraja o szybkim załatwieniu sprawy prysły w momencie, gdy zobaczył zamknięty sklep z wyposażeniem.

  Ukryty tekst

- pomyślał zażenowany.

Pożądany przez niego sklep był zamknięty na wszelkie sposoby, zaś wokół niego nie była żywej duszy, która mogła by wskazywać na właściciela tego sklepu. Rozglądając się dokładnie dookoła, aby na pewno nie było nikogo kto mógłby wiedzieć coś więcej o zaistniałej sytuacji, podszedł po ludzku do głównych drzwi i donośnie w nie zapukał. Jeżeli ktokolwiek otworzył drzwi, to miał zamiar się kulturalnie przedstawić i załatwić sprawę z paczką, zaś gdyby okazało się że jednak nikogo nie ma w środku, nie mając innego wyjścia zamierzał wypytać okolicznych mieszkańców o Hirukawe-sama.

[Shiori]

Misja rangi D dla Ryūnoko
7/14
Gdy Samuraj zapukał do drzwi, odpowiedziała mu jedynie głucha cisza. Być może nie było nikogo w środku albo nikt nie chciał mu otworzyć. Niezależnie od opcji, musiał wymyślić jakiś inny sposób. Było dosyć wcześnie, więc być może sklep był po prostu zamknięty? Właściciel też człowiek, mógł zaspać. Szkoda, że akurat wtedy, gdy odwiedzał go klient czekający na swoje zamówienie. Misja jak to misja, nie mogła być jednak zbyt prosta. Nie było wielu mieszkańców, których mógłby zapytać o sprzedawcę, a jeśli już Ryūnoko podszedł do jakieś grupki ludzi, to najczęściej ignorowali go albo odpowiadali mu bardzo wymijająco - tak jakby coś było na rzeczy i jakby mieli coś do ukrycia.

- Panie, nie zawracaj mi tu głowy jakimś Hirukawą – odburknął jeden z przechodniów – Ten człowiek to największy drań z Shimo, oszust i krętacz. Uiwerz mi, nie chcesz mieć z nim nic do czynienia, bez wahania cię oskubie, co do jednego ryo – dodał, spluwając na ziemię. Wydawał się bardzo zdenerwowany, a po tych słowach, odszedł w pośpiechu. Z jakiegoś powodu, sklepikarz nie był najbardziej lubianą osobą w osadzie. Musiał zrobić coś, czym bardzo podpadł lokalnej społeczności, tylko co? Czy Ajibana Chiaki wysłałaby chłopaka do jakiegoś złego człowieka?

Gdy spróbował zapytać jeszcze kilku ludzi o Hirukawę, usłyszał męski krzyk dobiegający ze środka sklepu. Ktoś tam był! I najwyraźniej mocno cierpiał, bo wołał o pomoc tak głośno, że słychać go było nawet na środku ulicy. W normalnej sytuacji, ludzie pewnie próbowaliby pomóc poszkodowanemu, ale teraz? Spłoszyli się i zanim Ryūnoko się zorientował, nie było już po nich śladu. Co za znieczulica na ludzkie cierpienie…

Pani Samuraj

[Ryūnoko]

Misja rangi D 8/14

Ryūnoko krążąc w pobliżu zabarykadowanego sklepiku, starał się usilnie wydobyć jakiekolwiek informacje na temat Hirukawe-sama. Większość z zapytanych albo nie chciała w ogóle słyszeć o wspomnianym jegomościu albo wypowiadała się o nim w sposób jednoznaczny, czyli negatywnie. Dawało to do wiele do myślenia młodemu samurajowi, gdyż wszystko wskazywało na to, że miejscowy handlarz nie był zbyt lubiany w Shimo. W każdym bądź razie musiał znaleźć sposób , aby go znaleźć i dokończyć swoje zlecenie, było to dla niego sprawą honoru.

Los zdecydowanie jednak sprzyjał samurajowi, gdyż w momencie w którym już tracił nadzieję na zdobycie informacji o miejscu w którym mógłby się znajdować rzemieślnik, nagle usłyszał przenikliwy krzyk z wnętrza sklepu. Donośny głos mężczyzny wołającego o pomoc, rozpanoszył się na całą okolicę. Wyglądało to tak, jakby coś złego wydarzyło się w zaryglowanym domku a Ryūnoko zamierzał to sprawdzić. Teren wokół sklepu oraz najbliższa okolica opustoszała, ludzie którzy przechadzali się po ulicy, nagle rozmyli się niczym statki we mgle. Zachowanie przechodniów było co najmniej dziwne i niecodzienne, zwłaszcza na tak hermetyczne społeczeństwo jakim byli mieszkańcy Shimo.

  Ukryty tekst

- pomyślał samuraj.

Ryūnoko niewiele się zastanawiając podszedł szybkim krokiem pod drzwi sklepu, po czym zaczął nawoływać w stronę wołającego o pomoc mężczyzny.

- Spokojnie! Kim jesteś i jak się nazywasz? - zapytał podejrzliwie.

Nastolatek chciał się najwidoczniej upewnić, z kim ma do czynienia i w momencie gdy mężczyzną okazałby się, jak przypuszczał Hirukawą, dopiero zaś zamierzał odpowiedzieć.

- Nazywam się Ryūnoko. Przysłała mnie Ajibana Chiaki. - odpowiedział, donośnym i poważnym głosem. - Hirukawa-sama, powie Pan co się stało i jak mogę się dostać do środka? Inaczej będę musiał wyważyć drzwi. - zapytał, uprzedzając.

Wszystko zależało od mężczyzny. Samuraj nie chciał niszczyć dobytku potencjalnego handlarza i być może było inne rozwiązanie problemu zaryglowanych drzwi, niż ich wywarzenie. Jednakże, gdyby nie było innego wyjścia to zamierzał podważyć drzwi jakimś metalowym prętem czy solidnym kawałkiem drewna. Nie zamierzał używać swoich zdolności ani narażać swojego cennego Bokken na uszkodzenie lub nie daj Cię złamanie go.

[Shiori]

Misja rangi D dla Ryūnoko
9/14
Przed podjęciem następnego kroku, Ryūnoko chciał się najpierw obeznać w sytuacji, w jakiej się znalazł. Nie działając pochopnie, podszedł do drzwi, wołając mężczyznę i pytając o jego imię. Było to dosyć ostrożne zachowanie, ale pewnie nie chciałby zostać obciążony rachunkiem za wyważenie drzwi, jeśli w rzeczywistości, nic złego się nie działo. Choć te krzyki sugerowały coś innego… może czasami lepiej było zadziałać od razu.

- P-pomóź mi, głupcze! – usłyszał w odpowiedzi. Niezbyt uprzejmy sposób mówienia, co? I, niestety, niewiele wyjaśniający, bo Samuraj ani nie dowiedział się imienia, ani niczego, co mógłby uznać za użyteczne. Usłyszał za to kolejny krzyk, tym razem damski, i odgłosy zbitego szkła. Po tym, wszystko ustało, a drzwi przed nim się otworzyły.

- Właź do środka, szybko! – syknęła nieznajoma mu kobieta w wieku około pięćdziesięciu lat. Nie czekając na jego odpowiedź, złapała go za rękaw kimona i gwałtownie pociągnęła do siebie. Gdy ten już znalazł się w pomieszczeniu, z całej siły zatrzasnęła drzwi i zrobiła to w samą porę, bo kilka sekund później, usłyszał, jak coś w nie uderzyło ze zdwojona siłą - Pewnie znowu jajka. Niby tacy biedni, a do żywności żadnego szacunku! Głupie hieny! – wyjaśniła z widocznym zdenerwowaniem, prowadząc go w głąb budynku. Dotarli do małego pomieszczenia, w którym leżał człowiek z rozbitą głową, jęczący z bólu. Na podłodze były kawałki szkła, jak się później okazało, z wybitego okna, które prawdopodobnie było drogą ucieczki sprawcy.

- Do diaska z tymi ludźmi! Powystrzelać ich z shurikenów, jak kaczki, to może się nauczą szacunku do cudzej działalności. Pff – żachnął się. Spróbował wstać, ale niebezpiecznie się przy tym zachwiał. Jego – prawdopodobnie żona albo siostra – w mig znalazła się przy nim, a w jej dłoniach pojawiła się zielona chakra, która miała na celu wyleczyć jego rany. – Zaatakował mnie jakiś śmieć, dzień jak co dzień. A ty, czego tu chcesz? Chyba widziałeś, że mamy zamknięte – nagle przypomniał sobie o istnieniu Samuraja i spojrzał na niego spod byka. Naprawdę nieprzyjemny typ, co? I chyba w hałasie walki nie usłyszał jego tłumaczenia.

Pani Samuraj
Mężczyzna
Kobieta

[Ryūnoko]

Misja rangi D 10/14

Ryūnoko zrobił wszystko jak należy, zgodnie z prawem oraz ludzką przyzwoitością ,powstrzymując się od bezmyślnego rozwalania drzwi. Jednakże nie zależnie od tego czego oczekiwał, to na pewno nie było to prostackie proszenie o pomoc, które usłyszał za drzwi. Jakby nie patrzeć głos wydobywającego się ze sklepu mężczyzny brzmiał poważnie i wszystko wskazywało na to, że rzeczywiście potrzebuje on pomocy. Nie minęła chwila, gdy za drzwi wydobył się kolejny nieznany głos oraz hałas bijącego się prawdopodobnie szklanego naczynia, tym razem miał jednak kobiecy wydźwięk. Drzwi niespodziewanie otworzyły się, aby obca ręka chwyciwszy samuraja za kimono, wciągnęła go do środka.

  Ukryty tekst

- pomyślał zniesmaczony Ryūnoko.

Wojownik zerknął z wyrysowanym na twarzy grymasem na wytarmoszone kimono, po czym przyprowadzając je do łady nagle odwrócił się na dźwięk nieznanego uderzenia w drzwi. Niezidentyfikowany dźwięk przypominał jakby ktoś rzucił czymś drzwi jak na przykład surowym jajkiem, co sugerowała obecnym starsza kobieta. Nie trzeba było być geniuszem, aby zważywszy na okoliczności, nie zorientować się że miejscowy handlarz był na bakier z tutejszymi mieszkańcami, co potwierdziły wcześniejsze przypuszczenia samuraja. Kobieta przeprowadziwszy nastolatka przez sklep, zaprowadziła go do pokoju w którym znajdował się w podobnym wieku co ona okularnik. Nie wygląd jakoś nadzwyczajnie, nie biorąc pod uwagę jego rozbitej głowy, którą sprawnie opatrzyła wcześniej wspomniana kobieta. Ryūnoko nie był tak zainteresowany nieszkodliwymi obrażeniami starca, jak umiejętnościami tajemniczej kobiety, po której owych zdolności by się nie spodziewał.

  Ukryty tekst

- pomyślał, przykładając w namyśle dłoń do podbródka, przyglądając się technice.

- Szukam Hirukawe-sama. Przyszedłem z polecenia Ajibany Chiaki, po paczkę którą Hirukawa-sama dla niej przygotował. - odparł z powagą na słowa wcześniejsze słowa mężczyzny.

Ryūnoko oczekując na odpowiedź i upewniwszy się, że zgodnie z jego oczekiwaniami jego mówca okazałby się pożądanym Hirukawą, postanowił pociągnąć temat.

- Widzę, że miejscowi nie przepadają za Panem? - zapytał dociekliwie, krzyżując ręce na wysokości klatki piersiowej. - Myślę, że możemy sobie pomóc, gdyż bardzo nie lubię niesubordynacji oraz gdy ludzi nie przestrzegając zasad łamią prawo. Z tego co wiem, rzucanie produktami rolnymi w czyjeś domostwo nie jest zgodne z prawem. - dodał z przekąsem, proponując pomoc.

Samuraja w prawdzie powinna interesować paczka, którą miał zdobyć dla pięknej wojowniczki i wcale nie musiał oferować pomocy. Jednakże będąc praworządnym samurajem, czuł że nie można było przejść obok zaistniałemu problemowi. Nie znał również okoliczności całego zdarzenia, kupiec równie dobrze mógł być sam sobie winni. Może był nieuczciwy? Ryūnoko
postanowił najpierw porozmawiać zanim miałby podjąć jakieś radykalne kroki.

[Hiroto]

Misja rangi D dla Ryūnoko
11/14
Samuraj mógł być zniesmaczony zachowaniem kobiety, ale właściwie, to uratowała go przed atakiem. Kilka sekund później i to on zostałby obsmarowany tym paskudztwem, a nie drzwi wejściowe. Po tym całym zajściu, poprowadziła go przez cały sklep, który nie był zbyt duży, do części mieszkalnej, gdzie zajęła się ranami mężczyzny. Jej umiejętności wydawały się robić wrażenie na chłopaku i nic dziwnego. Musiała być naprawdę zdolna, bo zajęła się nimi tak szybko, że po kilku minutach nie było już po nich śladu, a naburmuszony sprzedawca wydawał się już mniej nieprzyjazny niż był wcześniej. Nawet po jego twarzy przebiegł lekki uśmiech, gdy jej dziękował, a może Ryunoko się tylko wydawało?

- Ajibana Chiaki… nie kojarzę, by ktoś taki się przewijał w tym sklepie ostatnio – mruknęła, zwracając się do właściciela sklepu, któremu udało się już podnieść z podłogi.

- Kilka dni temu był tu jej przedstawiciel, pamiętam, że w zamówieniu były bokkeny i kilka innych rzeczy, które musiałem specjalnie sprowadzać. Wszystko już spakowałem, mogłabyś pójść na zaplecze i przynieść? – odpowiedział. Do kobiety zwracał się zdecydowanie milej niż do Ryunoko, na którego cały czas patrzył spod byka, jakby był jakimś intruzem w budynku. Gdy medyczka opuściła pomieszczenie, wziął miotłę i zaczął zamiatać kawałki szkła, które były pozostałością po oknie.

- Pomóc? Nie wydaje mi się, chłopcze. To tylko głupota ludzka, przed nią nie ma żadnej ucieczki. Jesteśmy tutaj od niedawna, w pełni świadomi otworzyliśmy sklep przy konkurencji. Ale właściciel tamtego sklepu wykitował i wszyscy myślą, że mamy z tym coś wspólnego! Banda idiotów, na pewno byśmy wysłali jakichś zabójców, żeby mieć więcej pieniędzy, kto takie bajeczki wymyśla?!– zamiatał z taką złością, że jeden ruch i połamałby miotłę. Był już ku temu całkiem bliski, ale w odpowiednim momencie wróciła kobieta, wręczając chłopakowi dużych rozmiarów pakunek. Był on dosyć ciężki i trudny do przeniesienia, do tego bardzo niewygodny do trzymania ze względu na jego opływowy kształt. Co tam mogło być w środku?! Ta Ajibana Chiaki… najpierw wysyła kogoś, by zamówił rzeczy za nią, a potem jeszcze drugą osobę, by za nią to odebrała. Wiedziała, jak się urządzić i jak wykorzystać słabszych rangą Samurajów, którzy się nie sprzeciwią.

- Paczka jest opłacona. Bierz ją i wynocha, dzieciaku– odparła, mniej przychylnym tonem. Obsługa w tej osadzie znacznie różniła się od tej, do której mógł przywyknąć w innych częściach wyspy. Sprzedawcy zazwyczaj byli nad wyraz uprzejmi i wręcz biegali wokół klienta, byleby ten tylko był zadowolony. Ta dwójka natomiast wydawała się naprawdę podenerwowana całą sytuacją, ale czy można było ich za to obwiniać? Jeżeli faktycznie byli niewinni, to obrywali zupełnie bezcelowo. Może jednak mieli coś z tym wspólnego? Trudno było stwierdzić, bo nie był detektywem, ale na pewno nie wywołali zbyt przyjaznego pierwszego wrażenia.

Pani Samuraj
Mężczyzna
Kobieta

[Ryūnoko]

Misja rangi D
12/14

Nowo poznani przez Ryūnoko mieszkańcy zaryglowanego sklepu, nie wzbudzali zanadto jego zaufania, co więcej okazali się prości i nieuprzejmi w obyciu z nastolatkiem, chociaż ten zamierzał im pomóc. Kobieta była do zniesienia, zaś opatrzony sprawnie mężczyzna, po udzieleniu pomocy jakby wręcz analogicznie ,uzdrowienie dodało mu dodatkową rację ignorancji. Irytował samuraja swoim zachowaniem, jednakże ten musiał trzymać nerwy na wodzy i mimo iż było spokojnym człowiekiem, to wiedział że cięta riposta w tej chwili nie przyniesie mu żadnych korzystnych informacji. Krótka dyskusja z oburzonym handlarzem, szybko dała do zrozumienia nastolatkowi, że nigdy nie widział na oczy Chiaki, jednakże znał kogoś kogo przysłała do wykonania przez nią zlecenia. Zupełnie jakby widział samego siebie? Chłopak zastanawiał się, co takiego obiecała posłańcowi, aby się tego podjął oraz dlaczego sama nie złożyła zamówienia u rzemieślnika. Wszystko to wydawało się dziwne, zaś młody samuraj zaczynał czuć się wykorzystywany.

  Ukryty tekst

- pomyślał, wyraźnie sygnalizując ubolewanie nad zbiegiem wydarzeń.

Poirytowany nastolatek mimo grubiańskiego przyjęcia przez właściciela sklepu, postanowił zaproponować swoje usługi. Nienawidził chamstwa oraz łamania zasad, a te wedle jego uznania zostały złamane w momencie obrzucania sklepu jajkami. Poszkodowany mężczyzna jednak, nie wyrażał zainteresowania chęciami zaproponowanymi przez Ryūnoko, natomiast sam samuraj nie zamierzał się narzucać. Niezależnie od tego, iż był pewien że przydała by im się wsparcie to nie był typem człowieka, który w jakikolwiek sposób miałby kogoś do czegoś zmuszać. Był z lekka poirytowany biernością pary, bo sam zapewne nie odpuścił by takiego zachowania, jednakże jego zadaniem było dostarczenie pakunku, który po chwili zresztą otrzymał. Sama paczka była duża, nieporęczna i trudna do transportu, zdziwił go fakt że żona rzemieślnika tak spranie mu ją wręczyła.

- Dziękuje. Cóż to nie moja sprawa, ale moim zdaniem to się nie skończy dopóki pozostaniecie bierni w tej kwestii. Waszym katom potrzebny jest silny bat, tylko wtedy odpuszczą. Jednakże, ja się stąd wynoszę jak to sam Pan powiedział. Życzę spokoju, bo chyba ten wam się najbardziej przyda. - odparł sarkastycznie, na chamski zwrot kupca, po czym chwyciwszy pakunek, wyszedł ze sklepu.

Paczka rzeczywiście okazała się nie poręczna i mimo sile i sprawności samuraja, zdawała się mu sprawiać kłopot podczas jej noszenia. Zważywszy na długą drogę powrotną, Ryūnoko wiedział że będzie to dla niego nie łatwa przeprawa, którą jak zawsze traktował jako trening siłowy. Chwyciwszy paczkę i zarzuciwszy ją sobie na ramię, ruszył żwawo w stronę świątyni opuszczając Shimo. Jego zadaniem było w końcu dostarczenie ładunku, jednakże miał też do obgadania parę kwestii z ponętną Chiaki.

[Hiroto]

z/t