Szlak transportowy

[Sashiko]

Sashiko jechała razem z Itaru, odpoczywając sobie po trudach walki. Chłopak wziął sobie na cel całą tę niewesołą gromadkę, więc miała trochę luzu. Szybko zaczęła się nudzić, dlatego kontynuowała rozmowę ze zwiadowcą, którą rozpoczęła przed kilkoma momentami.
- To ciekawe co mówisz... Czyli rozumiem, że powinniśmy przymknąć oko na wasze przemytnicze szacher-macher, bo po was mogą przyjść gorsi? Cóż, nie kupuję tego. Ale, ale! To jest całkiem dobra linia obrony, gdy już będziecie sądzeni przez władze Cesarstwa. Z pewnością jeśli powiesz im, którzy to tacy "nowi" będą dużo gorsi, gdzie można ich znaleźć i dlaczego są bardziej niebezpieczni od was, to jestem przekonana, że dostaniesz za to mniejszy wyrok. Ty i Twoi towarzysze - odpowiedziała w zasadzie bez emocji. To, co mówił ten człowiek mogło być prawdą, a mogło być wierutną bzdurą. Natrafiła już w swojej karierze kunoichi na ludzi, którzy potrafili świetnie kłamać i to w najbardziej prozaicznych sprawach. To nauczyło ją, żeby podchodzić z dystansem do innych ludzi. Sprawdzać i zakładać najgorsze - te dwie zasady uchroniły ją już od wielu kłopotów.
W końcu jednak dotarli do strażnicy, w której mogli pozbyć się tego balastu. Jej uwaga skierowała się teraz na jej towarzysza.
- O tak! Chętnie coś zjem! I tu i w Fuyuhanie! Yakiniku, mmm... koniecznie! - żywiołowo potwierdziła plany Itaru, już sobie wizualizując pyszne potrawy, na jakie będzie mogła sobie pozwolić za pieniądze z misji. Kiedy więc dopełnili formalności i przekazali więźniów w ręce wymiaru sprawiedliwości udała się na krótki posiłek, by następnie skierować się do Fuyuhany.

[Yami]

Misja rangi C

15/14
Sashiko

Zwiadowca zaśmiał się głośno na słowa Sashiko. Niestety ból w udzie doprowadził do syknięcia, i wciągnięcia powietrza przez zęby. Nie powstrzymało to aby odpowiedzieć na Twoje zarzuty i pomysły względem jego osoby.
- Czy wiesz co to są brudne pieniądze? Są to zyski i przepływ gotówki nielegalnymi środkami, które doprowadzają do ogólnego jej obrotu w przemyśle. Mimo, że w waszych oczach jest wielkim złem w rzeczywistości dobrze wpływa na koniunkturę. Pewnie nawet nie wiesz co to znaczy bo uczą was tylko jak zmieniać kolor oczu i walczyć przy pomocy prymitywnej broni. Gówno wiesz o tym jakimi prawami rządzi się świat a uważasz się za lepszego. Może i teraz będę siedział za kratami ale zanim wyjdę Twoje ciało będzie rozpadać się H wie gdzie. Tak kończy każdy z was.
Wasza rozmowa jednak nie mogła się zakończyć. Właśnie dotarliście do jednego z posterunków, gdzie dwójka strażników przyjęła od was raport a także prezent w postaci dwóch wozów i 12 więźniów, którzy zachowywali się przyzwoicie. Jeden ze strażników zabrał was do niewielkiego pokoju gdzie spisał protokół, który został zapieczętowany. Miał trafić w odpowiednie ręce w siedzibie władzy, który potwierdzi wykonanie zadanie wraz z informację o ilości więźniów, ich stanu, oraz ładunku. Z tym drugim musieliście niestety trochę poczekać aż ładunek zostanie sprawdzony i opisany.
Itaru przeciągnął się wychodząc z posterunku.
- No to co, siedziba władzy, odbiór nagrody i Yakiniku czyż nie?
I z tymi słowami skierowaliście swoje drogi w kierunku wioski.

z/t gracza do Fuyuhamy

Misja zakończona powodzeniem

[Hayami Akodo]

Przypłynął wreszcie na Hyuo. Powietrze nie było przyjemne, wyczuwał w nim coś, czego nie umiał nazwać. Napięcie?
Być może.
Tak czy inaczej, Hayami Akodo nie miał tu zbyt wiele do roboty. Właściwie tylko jedną rzecz. Jeżeli plotki i szepty były prawdziwe, to do Hanamury się nie dostanie. Niby może spróbować, ale... Zbyt wielu będzie tam wojskowych. Zbyt wiele ludzi, napięcia, niepotrzebnej uwagi. Ktoś w końcu zwróci uwagę na obcego, na młodego samuraja, który się pojawił na wyspie, i zacznie go wciągać w niepotrzebne sprawy. Nie dla nich tu przybył, nie dla walk pomiędzy Yuki a ludźmi cesarza - ani jedna, ani druga strona go nie obchodziła. Nawet, jeżeli współczuł cywilom po obu stronach, to póki co samuraj nie miał powodu, by angażować się po czyjejś stronie. Jedynie przybył, aby zrobić swoje, rozeznać się w sytuacji, a później czym prędzej wrócić na Lazurowe Wybrzeże. Do domu, gdzie było jego miejsce. Nie na ostrych, niebezpiecznych, zimnych Klifach.
Po co tak ryzykował? Tylko dla jednego, głupiego, pełnego bzdur notesu i dla wspomnienia człowieka, który już dawno odszedł? Inni nazwaliby to idiotyzmem. On by się z tym w pełni zgodził. A jednak... Uważał, że powinien to zrobić. Dla porządku i spokoju sumienia. W tym celu najpierw musiał jednak udać się do sklepu. Zrobić zakupy, żeby załatwić to, co konieczne. Później...
Później załatwi inne sprawy.

_____________________________________________________________________________________________________
zt

[Hayami Akodo]

Powrót okazał się równie skomplikowany jak i przybycie. Łódź, która miała go zabrać, należała do mężczyzny w średnim wieku, cichego, małomównego faceta, który o nic nie pytał (poza pieniędzmi) i niczego tak naprawdę od Hayamiego nie oczekiwał. Samuraj, zadowolony z tego układu - wsiadasz i nie robisz problemu, ja ci nie robię problemu, kasa po przepływie - bez większych dialogów czy dywagacji wsiadł na pokład.
Noc nie była przyjemna. Wiatr Hyuo przenikał go do szpiku kości, przypominając, że to jednak - zgodnie z nazwą - Morskie (i zimne) Klify, morze było trochę wzburzone, więc czerwonowłosy samuraj nie mógł zasnąć. Zamiast tego siedział w łodzi nieporuszony, milcząc i czekając, aż ujrzy brzegi Kaigan - te same, znajome, rozpoznawalne, które zapewniały mu bezpieczną przystań.
Jeżeli czegoś był wtedy pewien, to tego, że bez ważnego powodu nie zamierza zapuszczać się z powrotem na Hyuo. Ani do szeroko pojętego cesarstwa. Dlaczego miałby to robić? Samurajowie... Oni rodzili się, by służyć. By wykonywać swoje obowiązki. Ale - jak wtedy myślał młody mężczyzna, słuchając wycia wiatru i niecierpliwego uderzania wioseł o szumiące głośno fale - nie rodzili się po to, by być wiecznie tylko pomocnikami shinobich. Tymi, którzy przychodzili, przeważali szale, ratowali jeden klan czy drugi, a w ostatecznym rozrachunku i tak otrzymywali niezadowolenie panów, złość pospólstwa i niepotrzebne komplikacje.
Być może Lazurowe Wybrzeże mogło mu przynieść ukojenie. Ale na ile zmieniła się sytuacja w domu? Tego już nie wiedział i nie mógł wiedzieć. Liczył na to, że Takashi i Hajime byli na tyle rozsądni, żeby do niczego się nie mieszać. Żeby po prostu wieść swoje, zwykłe życie, nudny żywot nie zwracających na siebie uwagi wojowników.
Westchnął - i wtedy właśnie ujrzał brzegi Kaigan.
Coś się kończy, coś się zaczyna, jak to mówią.

Dokąd: Kaigan
Środek transportu: Łódź - minus 100 ryo