Szlak transportowy

[Youmu Nanatsuki]

Milczące przyzwolenie było wystarczającym sygnałem dla Youmu, która ruszyła za starcem i czarnowłosym. Cokolwiek oznaczało obijanie się Raidena, to nie zajmowało umysłu czarnowłosej. Liczyła się zmiana statku na znacznie solidniejszy oraz pewniejszy, bo aktualnie jej dotarcie na kontynent stało pod ogromnym znakiem zapytania. A przynajmniej jeżeli chodziło o dobicie do portu tą łajbą należącą do Yukich.
Ogień trawiący nogi był naprawdę niespodziewany i początkowo panna Nanatsuki nastawiła się na sporą dawkę bólu. W jej głowie pojawiła się błyskawiczna decyzja o wskoczeniu do wody, ale... nic nie czuła. Jej dwójka, powiedzmy, towarzyszy zdawała się nie przejmować płomieniami, które ich pochłaniały, jednak te dotychczas nieporuszone twarze zaczęły wyrażać niepokój. Czy rzeczywiście bali się Raidena i tego, co może dokonać? Czy jego obijanie się było czasem, jaki im dawał, zanim stał się poważny? W jakiś sposób pasowało to do wyobrażenia białowłosego w umyśle młodej kunoichi. Taka drobna gierka, która działała na niekorzyść. Zupełnie durne, ale całkiem zabawne.
Lodowa broń zaczęła wypełniać przestrzeń pod pokładem. Znów miała być atakowana jakimiś włóczniami? Teraz nie do końca miała co zrobić. Nie czuła możliwości poruszania się, jakby nie do końca miała swoje ciało. Jakby jej impulsy gdzieś nikły, a wszelki ruch był zaniechany w ten sposób. Mogła jedynie spokojnie obserwować jak broń się drastycznie szybko zbliżała w kierunku jej głowy. Instynktownie zamknęła oczy i... uderzyła o coś. Poczuła się, jak za dawnych lat, gdy zdarzało jej się spaść z łóżka. Prawdę mówiąc, to do dziś zdarzało jej się spaść z łóżka, ale to już było drobnym sekretem czarnowłosej, o którym nikt raczej nie miał szans się dowiedzieć. Przynajmniej nie teraz i nie w najbliższej przyszłości.
Ciężko westchnęła, podnosząc się, by usiąść i dopiero otwierając oczy. Rozejrzała się dookoła, widocznie zdezorientowana otoczeniem, które mimo obcości wydawało się jakby znajome. Skądś je kojarzyła. W oddali widziała za to okręt, na którym jeszcze chwilę temu się znajdowała. Proste łączenie faktów doprowadziło ją do myśli, że trawiący ich ogień był elementem techniki... zmiany miejsca lub przemieszczenia się. Jakiekolwiek określenie było bardziej trafne. Użyteczne, sprytne, ale zdecydowanie zbyt wolne oraz ryzykowne rozwiązanie. Przynajmniej w zastosowaniu do ucieczki, bo samo zaskakiwanie nagłym pojawieniem się dawało sporą przewagę.
Widok balisty sprawił, że zrozumiała co to za okręt. Nie ukrywali się od samego początku, zatem jakim cudem Ci wszyscy sensorzy nie wykryli, że stojący nieopodal okręt z nietuzinkową ekipą jest, w jakiś sposób, podejrzany? Musieli czuć ich chakrę i, najpewniej, ich poziom chakry. Czarnowłosa nie musiała zgadywać, by stwierdzić, że zarówno czarnowłosy, jak i inni członkowie załogi Kaena cechowali się znaczną mocą, raczej trudną do ukrycia. Co do samego czarnowłosego, to nawet pomógł jej wstać. Skorzystała z jego pomocy, a następnie zrzuciła z głowy kaptur i poprawiła płaszczyk, upewniając się starannie, że ten dobrze na niej leży. Równie dbale potraktowała włosy, początkowo ignorując pytanie nieznajomego. Dopiero jak fryzura została ułożona, to odezwała się spokojnie, z drobnym uśmiechem na twarzy, wpatrując się prosto w różnokolorowe oczy chłopaka.
- Precyzyjnie? Do Atsui. Zadowoli mnie jednak jakiekolwiek miejsce na kontynencie. - powiedziała i zawiesiła na dłuższą chwilę wzrok na okręcie Yukich. - Podróże są wspaniałe. - mruknęła do siebie i zachichotała cicho, melodyjnie. Jakby była dzieckiem, które zrobiło drobny psikus swoim rodzicom. O co jej chodziło z tą wypowiedzią? To proste - poznawała tyle umiejętności i technik, a także zbierała tyle użytecznych informacji, że koniec końców balans zysków i strat nie sprawiał, że była pod kreską. Dobrze, wciąż była pod kreską, ale nie tak daleko, jak wcześniej. Wierzyła, że te informacje przydadzą się jej kiedyś w mniejszym lub większym stopniu.
Nie czekała na odpowiedź czarnowłosego, a powoli, wręcz mozolnie podeszła do balisty, po której przejechała dłonią, przyglądając się jej bliżej. Nie pytała o nic ani Kaena, ani innych, bo wiedziała, że im więcej o nich miała informacji, tym gorzej. Pytania, a przede wszystkim odpowiedzi sprawiłyby, że stawałaby się dla nich coraz to większym zagrożeniem, aż może urosłaby do takiego, które trzeba wyeliminować. Aktualnie nie miała dla nich znaczenia i mogła cieszyć się dalszą darmową podróżą na kontynent. W dodatku z ciekawą grupką.

[Akuna]

"Tam i z powrotem"
Misja rangi C dla Youmu Nanatsuki
31/30

- No to trafiłaś możliwie najlepiej, akurat płyniemy na pustynię. Wyrzucimy cię przy Tsurai. - Powiedział czarnowłosy, ale nie skomentował opinii dziewczyny o podróżach. - Oho, zaraz zacznie się przedstawienie - dodał gdy na czele tamtego statku pojawił się Raiden. Mężczyzna złożył parę znaków a następnie sięgnął ręką do chmur. Całe niebo momentalnie stało się czarne i zaczął budzić się sztorm. Starzec widząc to nie pozostał mu dłużny i też zaczął składać znaki do jakiejś techniki. Po krótkiej chwili ręka Raidena uformowała jeszcze jeden znak po czym w stronę statku z nieboskłonu ruszył gigantyczny czarny smok który wręcz huczał od elektryczności. Kaen odpowiedział najprostszą techniką, po prostu wydmuchując ogień z ust, jednak oprócz tego że technika katonu zaczynała się jak każda inna to była zupełnie innej klasy. Całe niebo aż po horyzont zostało zasłonięte niebieskim ogniem. Temperatura na pokładzie była praktycznie nie do zniesienia, chwila dłużej i ryzyko odwodnienia czy ścięcia białka byłoby wielkie. Na szczęście techniki zderzyły się ze sobą i przy ogromnym syku w starciu gigantycznych ilości chakry zneutralizowały. Wszystko wyglądało na zaplanowane. Już nikt dłużej ich nie gonił. Facet z blizną zauważył zainteresowanie Youmu balistą.
- Piękna maszyna, a uzdolniony Maji z dobrym okiem może z tym czynić cuda która wykraczają poza rozumowanie zwykłych ludzi. - Powiedział po czym zostawił ją samą. Odtąd Youmu trzymała się już na uboczu.

Wycieczka szczęśliwie dotarła na miejsce, wypuścili Youmu bez problemu a starzec nawet podarował jej mały prezent. Była to maleńka szkatułka wielkości męskiego kciuka.
- Jeśli kiedyś uznasz, że będziesz w stanie dotrzymać nam kroku to być może znajdzie się dla ciebie miejsce. Wtedy i tylko wtedy otwórz szkatułkę. - Wypowiedział uroczyście a potem uśmiechnął się lekko na pożegnanie.
Statek odbił w dalszą drogę a Youmu została sama z podarkiem na pustyni.
Misja zakończona sukcesem!

[Youmu Nanatsuki]

Chociaż Youmu przez chwilę miała ochotę zapytać po co płyną na pustynie, to ostatecznie przemilczała tę sprawę. Już wcześniej wpadła na to, że im mniej wie w tym przypadku, tym lepiej dla niej. Mniejsze ryzyko, że straci więcej, niż mogłaby zyskać tą informacją. Nieznajomy powiedział coś o przedstawieniu, które panna Nanatsuki postanowiła obejrzeć. Stanęła przy burcie, ale odsunęła się od niej trochę, gdy nastał sztorm, a niebo zrobiło się czarne. Widok opadającego, czarnego smoka stworzonego z błyskawic nieco ją zaskoczył. Spodziewała się raczej czarnego lodu, a nie czarnej błyskawicy. Niebieski ogień również nie należał do tych naturalnych. Youmu utwierdziła się, że i Raiden, i Kaen są posiadaczami niecodziennej, potężnej mocy o co w sumie podejrzewała ich od początku. Szczególnie starca, w którym było to "coś" czego brakowało Raidenowi i co próbował na siłę zagrać.
"Przedstawienie" rzeczywiście nim było. Dwie techniki zderzyły się i z sykiem znikły. Całe szczęście znikły, bo czarnowłosa była przekonana, że jeszcze chwila, a będzie musiała z własnej woli wyskoczyć za burtę. Na pokładzie nastał taki gorąc, że mogłaby się poparzyć o własny ekwipunek, gdyby to trwało dłużej. Samo wdychanie tego powietrza wydawało się niebezpieczne. I chociaż robiło to wrażenie, to było... proste. Starcie dwóch potężnych technik i tyle. Spokój. Każdy odpływa w swoim kierunku. Raiden nawet nie próbował powtórzyć próby zatrzymania Kaena co wskazywało, że mowa o "przyjacielu" nie była wcale fałszem. Cała ta akcja zdawała się być zaplanowana od początku, do końca, chociaż Youmu przekonana była, że jej rola nie została w żaden sposób przewidziana. Ona była tutaj jedynym elementem losowym, który mógłby w jakiś sposób pokrzyżować plany. Oczywiście gdyby była tego świadoma wcześniej i chętna.
Oglądanie balisty zostało przerwane przez czarnowłosego mężczyznę. Spojrzała na niego, słuchając co ma do powiedzenia, ale nie odezwała się. Jedynie wróciła wzrokiem do balisty, uśmiechając się nieznacznie. Ona myślała o czymś innym. Machiny były broszką Ayatsuri. Polegali na nich i na marionetkach. To pozwoliło Youmu na myśl, że Maji mieliby proste zwycięstwo w starciu z nimi. Nawet jeżeli marionetkarze skorzystaliby wyłącznie z drewna, to nie było ono na tyle wytrzymałe, by przeciwstawić się żelaznemu piaskowi. Panna Nanatsuki zamiast myśleć o współpracy, jak to zrobił czarnowłosy, myślała o czymś przeciwnym. Nie wnikała już głębiej w sprawę, rozważając politykę, sojuszników i najemników, bo nie było to istotne w tym momencie. To była prosta myśl, że jako Maji ma znaczącą przewagę nad Ayatsuri.
Dotarli do lądu. Kaen do niej podszedł i spodziewała się jakiegoś żądania, że będzie czegoś oczekiwał w zamian za swój kaprys umożliwiający jej dostanie się na kontynent, ale ten podarował jej drobny przedmiot. Szkatułeczka prawie natychmiast zostałaby otwarta, gdyby nie słowa starca. Dziewczyna znacznie żywszym wzrokiem, niż zazwyczaj obejrzała podarunek z każdej strony, a później schowała go do torby.
- Oczekujcie mnie. - odparła krótko, z przyjaznym uśmiechem, jakby żegnała się z przyjacielem, którego ma niedługo zobaczyć. Jakby w tym momencie ich spotkanie było już umówione, pewne. - Jakbyś potrzebował z kimś pogadać, to znajdziesz mnie w Atsui. Ostatecznie niczego o Tobie się nie dowiedziałam. - dodała i odsunęła się, by następnie odejść w swoim kierunku. Jej mina znów stała się taka, jak wcześniej - znudzona.

Dokąd: Atsui
Czas podróży: 60 minut (?)
Środek transportu: Łódź (misja)

z/t

[Etsuya]

Przyszedł czas, w którym należało opuścić gniazdo, rodzinną wyspę na której wychował się Etsuya pośród mroźnych wiatrów Hyuo. Blondyn zawsze marzył o podróżowaniu i pracy na zlecenie jak ojciec. Można było powiedzieć, że miał to we krwi. Odczuwał dreszczyk, którego źródłem było podniecenie mieszane z odrobiną strachu. Czego będzie mógł się spodziewać za wielkim morzem? Czy ludzie będą przyjaźnie nastawieni, czy może będą patrzyć na niego z góry? Wiele pytań rodziło się w głowie młodego włóczęgi, ale nie powstrzymywały go one od wyruszenia w podróż, która miała zdeterminować resztę jego życia. Wkraczając na pokład wynajętej łódki nie miał żadnych wątpliwości, a determinacja która narodziła się w nim wiele lat temu nie zanikła pod naporem potencjalnych niebezpieczeństw. Morze było spokojne, a niebo wolne od chmur. Nieznany młodzieńcowi świat wręcz zapraszał go do eksploracji.

Dokąd: Kantai
Czas podróży: 15 minut
Środek transportu: Łódź (100 Ryo)

[Kazetani]

Dotarł do miejsca, gdzie wystarczyło kilka słów, by opuścić wyspy. Dwadzieścia jeden lat spędzonych w Hyuo. Szmat czasu, dla Kazetaniego dosłownie całe życie, no może poza ostatnimi pięcioma laty, gdy się szkolił w wojsku cesarstwa. Rozstania są trudne, ale jeśli są w dobrej wierze, to są tego warte, czyż nie? blondyn był podekscytowany, lecz tego nie okazywał. Ręka w kieszeni, maseczka na twarzy i przymrużone, niby znudzone, oczy. Towarzyszyły mu jeszcze jedno uczucie. Strach. Bał się, co go czeka. Lecz to chyba ten strach jeszcze bardziej mobilizował go do podróży. "Żegnaj Hyuo. Przynajmniej na jakiś czas." Naprawdę chciałby traktować to jako odpoczynek, jednak miał przeczucie w głowie, że to jego najtrudniejsze dotychczas zadanie. Wiedział z kim musi porozmawiać i kogo opłacić, by móc w spokoju się przedostać łodzią do Ryuzaku no Taki. Formalności nie trwały długo, a po chwili Kazetani na łodzi odpływał od brzegów wyspy.

Dokąd: Ryuzaku no Taki
Czas podróży: 45 minut
Środek transportu: Łódź (100 Ryo)

[Nana]

Z początku Nana przechadzała się po statku uważnie wszystkiemu się przyglądając. Od masztów po kajuty. Chciała wiedzieć w ile osób płynęli, gdzie mogli się schować, czy posiadali jakąś broń. W końcu miała robić za ochronę, jednak wolała być przygotowana. Podróż nie była jakaś specjalnie długa, jednak nigdy nie wiadomo. Jeszcze komuś się coś stanie i jej nie zapłacą. Byłoby szkoda. Na szczęście udało jej się wyrwać z Hyuo. Jedno miała już za sobą. Pozostało jeszcze przedostanie się na drugą stronę morza. Nowy ląd wydawał jej się bardzo ekscytujący. Dawno nie widziała niczego oprócz mroźnej krainy i misiów polarnych. Taka odmiana na pewno dobrze jej zrobi.
Bryza morska rozwiała jej ciemne włosy, jednak kołysanie statku źle wpływało na jej żołądek. Czyżby choroba morska?

Skąd: Hyuo
Dokąd: Ryuzaku no Taki
Czas podróży: 45 minut
Środek transportu: Łódź (Misja)

[Tamaki Hyūga]

~ 9/15 ~

~ Nana ~

~ Misja Rangi D ~

~ Ahoj tam na morzu! ~

Nieco podminowana kołysaniem statku Nana obeszła i dokładnie obejrzała cały statek, jednakże wszechogarniająca ekscytacja skutecznie odwracała od tego jej uwagę. Dziewczyna zdecydowała się na duży krok oraz wielką zmianę i choć zazwyczaj takie rzeczy nie przychodzą łatwo, to z odpowiednim powodem podejmujemy się tego typu wyzwań. Uchihę z rozmyślań wyrwał Oogi, który najwyraźniej nie miał na ten moment nic ważnego do roboty, ponieważ załoga nad wszystkim panowała.
- Długo siedziałaś na tej zamarźniętej skale dziewczyno? - zagaił mężczyzna stając obok Nany i rozglądając się po horyzoncie, kiedy nagle zmrużył oczy wpatrując się w skałę w pobliżu której mieli niebawem przepłynąć. - Oho! Chyba mamy towarzystwo! Będziesz miała się teraz szansę wykazać dziewczyno! - rzucił szybko kupiec i szybko udał się w kierunku steru, równocześnie informując resztę załogi pobliskich piratach. Po dokładniejszym przyjrzeniu się, Nana mogła również zobaczyć to co ujrzał Oogi, w cieniu skały było widać wychylającą się dziób statku, który najwyraźniej był tam ukryty aby zaatakować przepływającą ofiarę z zaskoczenia. W miarę jak się zbliżali do skały, sytuacja na pokładzie się co raz bardziej ożywiała a Oogi skinieniem głowy poinformował Nanę że nadszedł czas aby pokazała na co ją stać.

[Nana]

Nana była zdumiona jak załoga zgranie razem pracowała. Widocznie robili to już od wielu lat, łatwo było dostrzec ile mieli w tym doświadczenia. Kunoichi nie była członkiem żadnego zespołu. Przywykła do robienia wszystkiego sama. Praca zespołowa była jej wręcz obca. Nie umiała oderwać oczu od pracujących marynarzy. Czy chciałaby pracować w drużynie? Zdecydowanie nie. Miała problemy z zaufaniem. Nie potrafiłaby oddać swojego życia w ręce kogoś innego. Wiedziała, że sama zrobiłaby wszystko najlepiej.
- Odkąd pamiętam - odpowiedziała posyłając mężczyźnie blady uśmiech. Dla niej był to dom, nie skała. Chociaż nie tam się urodziła. Tak na prawdę nie wiedziała skąd pochodziła. Mistrz jej tego nie wyjaśnił, a potem odszedł. Została skazana tylko i wyłącznie na siebie. Typowa zosia samosia.
Poruszenie na statku nie było niczym dziwnym. Zbliżało się niebezpieczeństwo. Nana nieźle się zdziwiła. Była przekonana, że kupiec przesadzał. Rzeczywiście! Piraci. Nie musiał jej mówić dwa razy. Od razu ruszyła w kierunku dziobu statku. Musiała uważać, żeby go nie naruszyć.
- Wyślemy im ostrzeżenie! - Poinformowała załogę, żeby ich nie przestraszyć. Miała w arsenale idealnie pasujący prezent. Zaczęła wykonywać pieczęci - Katon: Gōkakyū no Jutsu!
Nana przyłożyła ręce do ust biorąc jak największy wdech, następnie wydmuchała je z całej siły tworząc kulę ognia. Ta nie miała na celu dosięgnąć piratów. Jedynie odstraszyć.

Chakra: 92%

Nazwa

Katon: Gōkakyū no Jutsu

Ranga

C

Pieczęci

Wąż → Baran → Małpa → Świnia → Koń → Tygrys

Zasięg Max.

10 metrów (mała kula) / 25 metrów (duża kula)

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za większą 2x koszt)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Jedno z najbardziej znanych Jutsu Katonu. Polega ono na wykonaniu pieczęci, a następnie nabraniu powietrza. Potem "wypluwamy" je, a ono przybiera postać ogromnej kuli ognia, która leci do przodu podpalając co znajdzie na swojej drodze. Technika ta jest typowa dla klanu Uchiha i to właśnie im przypisuje się jej stworzenie. Można powiedzieć, że każdy przedstawiciel klanu osiąga poziom dorosłości, gdy się jej nauczy. Jutsu to ma to do siebie, że można mniej więcej samemu określić czy chcemy za więcej chakry stworzyć większą i lepsza kulę, czy nie bawić się w takie rzeczy.

[Tamaki Hyūga]

~ 11/15 ~

~ Nana ~

~ Misja Rangi D ~

~ Ahoj tam na morzu! ~

Nana nieco zdziwiona a nieco podekscytowana ruszyła w kierunku dziobu szkunera, załoga wykonywała swoje zadania, jednak każdy co chwila zerkał ciekawsko w kierunku dziewczyny. Wszyscy obserwowali w oczekiwaniu na rozwój wypadków, co się wydarzy, co zrobi wynajęta do obrony statku kunoichi. W trakcie kiedy Uchiha szła przez pokład, łajba piracka już w pełni wyłoniła się zza skały i dość szybko zbliżała w kierunku statku kupieckiego.
- Trzymać kurs! - zawołał Oogi, najwyraźniej wierząc w Nanę i jej umiejętności.
Kiedy tylko dziewczyna była już na dziobie od razu przeszła do działania. Złożyła szybko kilka pieczęci i wzięła najgłębszy wdech jaki potrafiła, szybko zmieszała chakrę i wypuściła z ust ogromną kulę ognia, która pomknęła szybko nad wodą, prosto w kierunku piratów. Niemal natychmiast kiedy ognista kula wystrzeliła z ust Uchihy, dało się słyszeć krzyki przerażenia dochodzące z pokładu statku pirackiego, mimo że sam ogień ledwie tylko musnął bomstengę, nawet nie przepalając umocowanych tam lin. Widząc pokaz umiejętności jakie zaprezentowała Nana, załoga szkunera zawiwatowała i ze śmiechem obserwowali desperackie manewry wykonywane przez piratów, którzy usilnie próbowali jak najszybciej oddalić się od statku kupieckiego i plującej ogniem kunoichi.
- Hahahah, świetna robota dziewczyno! - zawołał Oogi i podyrygował załogę z powrotem do pracy, jeszcze musieli dopłynąć z powrotem do Ryuzaku zanim będą mogli osiąść na laurach.

[Nana]

Na szczęście ogień ostrzegawczy wystarczył. Inaczej musiałaby użyć bardziej zaawansowanej techniki, z czym również nie byłoby problemu. Niestety wtedy większość piratów spłonęłaby żywcem. Nie, żeby jakoś specjalnie jej to przeszkadzało. Taki los sobie wybrali. Gdzieś tam w środku poczuła nawet igiełkę zawiedzenia, że nie mogła przypalić ich trochę bardziej. Szkoda, może następnym razem.
Nana po wszystkim trzymała się mocno masztu, była wręcz zielona i zbierało jej się na wymioty. Strasznie bujało, widocznie podróże morskie nie były jej pisane. Wdychała jedynie świeże powietrze z nadzieją nie wyrzygania wszystkiego co miała w żołądku. Mimo wszystko uśmiechnęła się do kapitana. Droga jeszcze przecież się nie skończyła i kto wie? Może statek kupiecki będzie ją jeszcze potrzebował.
- Daleko jeszcze? - zagadnęła kupca.

[Tamaki Hyūga]

~ 13/15 ~

~ Nana ~

~ Misja Rangi D ~

~ Ahoj tam na morzu! ~

Kiedy kryzys został już napewno zażegnany, Oogi mógł opuścić swoje stanowisko aby osobiście pochwalić dziewczynę. Kiedy zbliżył się do Nany, która była przylepiona do głównego masztu.
- Hahahah, pierwszy raz na morzu? - zapytał się z dobrodusznym śmiechem mężczyzna i poklepał ją delikatnie po plecach - Nie wiem co byśmy zrobili bez ciebie dziewczyno, ceny których żądali inni najemnicy w tamtym porcie były wprost powalające, do tego stopnia że cały kurs ledwie by się opłacał. Yamagi co prawda to mój stary druh więc proponował jakieś bardziej normalne ceny, jednak wciąż było do dużo. Już niedaleko, jeżeli wolisz to możesz iść do kajuty na ten moment, w razie czego to pośle kogoś po ciebie. - powiedział mężczyzna po czym wrócił do swoich zajęć. Jakiś czas później dało się słyszeć krzyk z bocianiego gniazda. Ryuzaku no Taki znajdowało się w zasięgu wzroku! Załoga dobrze wytrenowana w swoim fachu powoli zaczęła przygotowywać szkuner do przybicia do portu.

[z/t]

[Tamaki Hyūga]

Po pożegnaniu się z Hoshi, ruszyłam prosto do portu gdzie udało mi się odnaleźć kapitana o którym wspominała Yuki. Po szybkim dogadaniu się i powołaniu na starszą ode mnie kunoichi, zgodził się on mnie przetransportować na kontynent w zamian za drobną opłatę oraz obronę łajby w przypadku ataku piratów. Podróż minęła jednak bez jakichkolwiek utrudnień i statek nie nękany przepłynął do stałego lądu. W trakcie podróży zastanawiałam się nad moimi kolejnymi krokami i zdecydowałam że w pierwszej kolejności powinnam spróbować skontaktować się z Ario, więc po dotarciu do miasta kupieckiego musiałam znaleźć kuriera, który dostarczy wysłany przeze mnie list. Spodziewałam się że czerwonowłosy shinobi władający marionetkami będzie najprawdopodobniej gdzieś w Samotnych Wydmach i tam też poślę wysłannika z wiadomością.

Dokąd: Ryuzaku no Taki
Przez: Morze
Środek transportu: Łódź
Czas podróży: 45 minut (8:58 - 9:43) [z/t]

[Mei]

Miała to być długa podróż. Płynięcie łodzią, jednak było jedynym wyborem jaki mieli. Dlatego zaraz po wyjściu z osady, gdy zostali sam na sam, Mei najpierw chciała pogadać ze swoim lisim-kompanem. W osadzie nie był zbytnio gadatliwy, ba wcale się nie odzywał. Jednakże, nie wyglądał już na obrażonego, bardziej cieszył się wesoło merdając puszystym ogonem. Choć nie wiedziała jak długo się nie widzieli, on nie wyglądał na takiego, co długo przebywał w samotności. Wtedy jednak, gdy nad tym się zastanawiała, ten przemówił swoim ludzkim głosem - Mei-chan, coś Cię trapi? Zachowujesz się jakoś, dziwnie. Przecież niespełna miesiąc Cię tropiłem, nie powinnaś się cieszyć? Tak jak wtedy w osadzie. Zupełnie nie rozumiem. A może myślisz o Natsume? - jego głos także wydawał się strapiony, ale tylko dlatego, iż szczerze troszczył się o swoją panią. Mimo, iż dla niebieskowłosej minęły lata bez wspomnień, tak nie wiedziała, iż w rzeczywistości tylko chwilę nie widziała się z Hachiro. Ten jednak nie zdawał sobie sprawy o jej amnezji, która była dla niej największym problemem - A może to nie to... - ciągnął dalej wypowiedź - Może bardziej martwisz się oto, co stało się w osadzie? Wtedy, gdy straciliśmy Tanukiego. Przykra sprawa.
Jego słowa były beztroskie, zupełnie jakby dawno pogodził się z tamtym felernym dniem. Ta jednak, słysząc jego słowa zdębiała. Patrzyła z szerzej otwartymi oczami, nie mogąc stwierdzić, skąd się pojawił ból w klatce piersiowej. Znowu to samo uczucie ściskało jej pierś, nie chcąc puścić. Przeszłość może i była zaćmiona, lecz z tygodnia na tydzień otwierała jej ślepia w kierunku prawdy. Zwykle fragmenty pojawiały się nagle, oprócz tego ostatniego. Wtedy naprawdę chciała odkryć kawałek, tego co utraciła, a jednak po tym razie umysł się nie chciał otworzyć. Tym samym własna głowa chroniła ją, przed ujrzeniem tego, co zamknęło wszystko za wielkimi drzwiami.
Nie potrafiła z siebie nic wydusić, krztusiła się, łzy napływały do jej oczu. Innymi słowy popadała w panikę, nie rozumiejąc stanu, w którym ugrzęzła. Wtedy na pomoc przyszedł biały zbawiciel, uderzając łapką w jej skulone ciało. W konsekwencji upadła na śnieg, dwoma rękoma podpierając się, aby nie upaść niżej. Powoli wracała do normalnego stanu, starając się w międzyczasie zadać pytanie - Hachiro... miesiąc? Nie... lata? - wykrztusiła z siebie, biorąc coraz większe chełsty powietrza. Ten jednak postanowił przy niej usiąść, patrząc w jej kierunku z brakiem zrozumienia. Zupełnie jakby jego właścicielka zwariowała - Pamięć jeszcze mam dobrą, czy ty znowu żartujesz sobie? Chociaż... Patrząc na Twój stan, ty zwyczajnie nie pamiętasz, prawda? Masz... amnezję? - szybko wydedukował, co jest na rzeczy, co tylko sprawiło, iż jeszcze bardziej posmutniał. W międzyczasie kunoichi usiadła na kolanach, odczuwając niejaką ulgę, iż napad się skończył, pozostawiając po sobie strach i niepewność - Tak, nie pamiętam niczego sprzed dziewięciu lat. Gdy próbowałam się dostać na Hyuo, przypomniałam sobie jak wpadłam do wody razem z Harukim. Potem wszystko jest mgliste, ostatnio jednak pojawiają się fragmenty, lecz idą... Jakby od tyłu. Niedawno miałam wizję wioski, Tanukiego, chwili gdy umarł... - mimo, iż głos jej drżał, zaś łzy spływały po zimnych policzkach, ta próbowała mu wyjaśnić, co się mniej więcej z nią działo. Kogo poznała, co osiągnęła w osadzie, jakie ma cele, a także o każdej z wizji, którą doświadczyła. Nie zapomniała również wspomnieć, o tym co skrywał jej notatnik, a także o zleceniu w Ryuzaku no Taki. W tamtym momencie kompan się jedynie przypatrywał i słuchał, co się stało, gdy on uważnie szedł za jej tropem. Jednakże nie tego się spodziewał, gdy ją wreszcie odzyskał. Myślał o nowych przygodach, a tu wyszło na jaw coś takiego.
- Mei, mogę Ci pomóc. Bowiem wtedy w osadzie znaczy się, byliśmy ciągle razem, we trójkę. Wątpię jednak by to była dobra chwila na opowiedzenie wszystkiego. Emocjonalnie nie jesteś gotowa. W dodatku Natsume zaginął, a ty masz za zadanie go odszukać. Zdecydowanie za dużo bierzesz na swoje ramiona. Sam wachlarz jest ciężki, a tu zgromadziłaś masę rzeczy do poskładania. Czasami nie mogę z Twojej głupoty - westchnął przeciągle powoli wstając na cztery łapy - Póki co zajmijmy się Cecilem, pozwól jednak, iż raz na jakiś czas będę Ci opowiadał jedną z historii. Nie ma potrzeby byś czytała notatnik, jedynie pogorszysz swój stan - dodał poważnie, łebkiem trącając jej rękę, aby ta również poczęła iść. Na jego niewerbalne prośby skinęła głową, posłusznie podnosząc się, a także zaczynając iść w kierunku portu - Masz całkowitą rację, dziękuję Ci. Raz na jakiś czas od końca mów co się działo, jednak gdy będzie miało być źle, ostrzegaj mnie przed tym. Jak widzisz nie panuje nad sobą, lecz po dotarciu do Ryuzaku powinniśmy ruszyć najpierw do Antai. Mam ważną wiadomość do zaniesienia, po niej wrócimy po Cecila, nie chcę by na początek pakował się w długą podróż. Wsadzenie go w łódkę i pokazanie mu domu, wydaje się lepszym pomysłem - starała się uśmiechnąć, lecz przychodziło jej to z niezwykłym trudem. Kąciki ust drgały, nawet jeśli strużki nie płynęły, zaś głos wrócił do swojego spokojnego brzmienia - Już widzę jego minę, gdyby usłyszał, że przed zobaczeniem nowego dachu nad głową musi udać się, aż do Raigeki. Ha ha, właśnie to zobaczyłem - odgłosy powoli dochodziły z jego pyska, w trakcie długiej drogi do portu, lecz raz doszli na miejsce towarzysz ponownie zamilkł. Najwidoczniej na czas przepływu przez morze postanowił jedynie czuwać, na wszelki wypadek, gdyby coś się wydarzyło.
[z/t]
Dokąd: Antai
Przez: Ryuzaku no Taki -> Sogen
Środek transportu: łódka - > pieszo
Czas podróży: 1h 45 min

[Akihiko Maji]

Jego przygoda w Hyuo się zakończyła, jednak Akihiko nie zamierzał na tym poprzestać w swoich podróżach. Wynajął łódź, która miała go zabrać z powrotem do Ryuzaku no Taki, skąd zamierzał wyruszyć dalej. Klimat panujący na wyspach okazał się dla niego nieco zbyt zimny, dlatego postanowił znaleźć cieplejsze miejsce. Nie zamierzał jednak ruszać do jakiejś pustynnej prowincji. Taki klimat był dla niego normą, toteż planował znaleźć coś "po środku" i spędzić tam trochę czasu, poznając miejscową kulturę i architekturę. Kto wie, może nawet dorwie się do jakiejś biblioteki i poczyta o historii miejsca w które się uda! Wszystko miało się okazać jasne już wkrótce, najpierw jednak musiał przeczekać dość monotonną podróż łodzią na stały ląd. Podziwiał więc znów widoki, w oczekiwaniu na koniec podróży.

//zt

Dokąd: Ryuzaku no Taki
Przez:
Środek transportu: łódź
Czas podróży: 45 minut

[Sashiko]

No cóż, kolejnych kilka... dni albo tygodni przyjdzie jej spędzić na tym kawałku drewna. Załoga - tak samo jak wygląd statku i jego zapach - nie zachęcała. Mogła mieć zatem pretensje jedynie do siebie, choć... wcale ich nie miała. Od początku wiedziała na co się pisze i wiedziała, że pieniądze będą warte tych niedogodności, które przyjdzie jej znosić. Inna sprawa, że nie miała zamiaru niczego się tutaj tykać - od roboty była załoga, ona miała po prostu ich pilnować. Być cały czas trzeźwą na umyśle i gotową do działania. Tylko tyle i aż tyle...
- Dokąd w zasadzie płyniemy? - zapytała kapitana, kiedy wypatrzyła jakiś moment, w którym może się do niego dostać. Zapewne destynacją było Kantai, ale jeśli udadzą się gdzieś dalej, to też sobie poradzi. No chyba że naprawdę zamierza płynąć na drugą stronę świata, ale wątpiła, by było to możliwe w tej łajbie.