Zimowy zakątek

[Hayami Akodo]

Czy były inne? Lepsze od niej, mądrzejsze, piękniejsze, silniejsze? Z pewnością. Hayami spotkał w swoim życiu silniejsze kunoichi, takie, które zdecydowanie miały więcej doświadczenia niż Shiori - ale żadna z nich nie miała tego... Czegoś, co on dostrzegł w dziewczynie. Cóż, najwidoczniej to nie styl, nie umiejętności ostatecznie decydowały o człowieku, ale jego... Serce.
Notes spłonął, ostatni ślad po Shijimie stał się tylko kupką rozsypującego się, marnego popiołu, kruchego jak ludzkie istnienie. Tak, ludzie powstawali z prochu i w proch się obracali, tak, na tym polegały odwieczne prawa samurajów - lecz dla wojowników bushido śmierć była czymś więcej. To nie był tylko proces zmierzający do ostatecznego rozpadu, zakończony tym, że przestawało się istnieć; oni postrzegali to jak... Przejście. Dla niego samego - po tych wszystkich podróżach, śmierciach, bardziej sensownych lub mniej - samo odejście stało się... Zawsze porównywał to do opuszczenia domu. Opuszczasz dom gościnnego gospodarza, w którym grałeś w shogi i używałeś życia, ale musisz w końcu to zrobić: zebrać swoje manatki, popłacić długi, objąć ostatni raz piękne kobiety. Dotknąć ustami ich słodkich ust, zostawić im ostatni uśmiech - a potem opuścić salony życia, pozostawiając wrażenie, że byłeś jednym z najlepszych graczy. I niczego nie żałować.

- "Sens bushido odnalazłem w śmierci", jak napisał pewien mędrzec. - odpowiedział jej z namysłem, jakby szukając słów, przypominając sobie stare nauki ze szkoły. Jak dawno... Kiedy ostatnio w ogóle o tym myślał? Kiedy o tym rozmawiał? Chyba nigdy. Dopiero Shiori zmusiła go, by się zastanowił, by uporządkował znaną sobie wiedzę i jednocześnie ją przekazał dalej. By wyjaśnił, co ma na myśli. Zmierzył się z odpowiedzią na to pytanie. - Chodzi o to, że samuraj ma żyć zgodnie z naszymi zasadami i kodeksem, ale też tak, żeby po prostu być człowiekiem. Dobrym człowiekiem, którego wszyscy szanują za życia i wojownikiem takim, do którego nie podejdziesz w barze, żeby wszcząć rozróbę. Nie dlatego, że jest groźny - dlatego, że ma renomę kogoś, kto świetnie walczy. Jeżeli żyjesz w ten sposób i znalazłaś spokój duszy, swój sens istnienia, to w zasadzie znalazłaś też sens umierania. Rozumiesz, o co mi chodzi, czy nie bardzo?

Zakładał, że nie zrozumiała. No nic, może kiedyś sama zrozumie albo on będzie mógł jej wytłumaczyć, gdy spotkają się następnym razem.
- Ja wierzę w Bishamontena, Shiori. A Bishamonten jest bogiem wojny i wojowników - powiedział spokojnie, łagodnie, ale w jego głosie wyczuwało się wiarę. Naprawdę uważał, że jego religia jest tą prawdziwą, wierzył w to, co mówił, w to, co mu przekazano. - Jeżeli jesteś dobrą wojowniczką, a przede wszystkim dobrym człowiekiem, to odejdziesz z tego świata z honorem i odnajdziesz to, czego szukałaś. Jeżeli nie... Cóż, poniesiesz konsekwencje. Skoro podczas swojego życia ponosisz konsekwencje tego, co wybrałaś, to po śmierci najprawdopodobniej też. I to o to chodzi w byciu samurajem. O decydowanie - i mierzenie się z tym, co zdecydowałaś. Shijima...

Westchnął. Poprawił sobie rękawiczki, czując, że i jego dopada chłód. Popiół ze spalonego notatnika leżał na śniegu, powoli zaczynał roznosić go wiatr. Rozdział opowieści o trzech muszkieterach, o trzech wojownikach, właśnie symbolicznie się zamknął. A on musiał zacząć pisać nową historię. Może nawet znajdzie się w nim miejsce dla białej, jasnej księżniczki śniegu z Hyuo i chłopaka samuraja. Może. Wszak wszystko było możliwe w tym świecie, sprowadzającym się mimo wszystko do wyborów. Jego, jej, chłopaka, cesarza, chłopa. Każdy musiał dokonywać jakichś wyborów i odpowiadał za nie - jeżeli nie przed bogami, to przed samym sobą. On odpowiadał przed Bishamontenem i swoim daimyo, ale też jakby przed tym, co czuł i myślał. To jego zasady, jego przekonania, to, co wpoił mu stary Isami, miały być jego najsurowszymi sędziami.

- Jego osądzą bogowie. Nie ja. Więc nie wiem, czy gdzieś trafił, czy nie. Ale jeżeli podjął dobre wybory, to... Może któregoś dnia się spotkamy.

Dla niego i tak to wszystko było jedno wielkie może. Dlatego - nie bez pewnej ulgi - pożegnał się ze Shiori, powtórzył jej jeszcze raz swój adres, zapewnił, że spotkają się jeszcze - i opuścił ponownie zimowy, cichy zakątek. Pozostawił za sobą ślady, które i tak miał zasypać później śnieg, popiół, który już i tak zdążył się rozwiać - i pustkę.
Shijima w końcu był dla niego pustką. Jakże to było symboliczne. Otchłań wróciła do otchłani, cisza zmieszała się z ciszą.
Cóż, to był dobry czas, żeby przejść do konkretów.
____________________________________________________________________________________________________
zt dla Hayamiego - spóźnione bo spóźnione ale jednak lol