Zamrożone Drzewo

[Seinaru]

Przyszła pora na kolejny odpoczynek, który tym razem był nieco dłuższy. Seinaru czuł już w mięśniach trudy obecnego dnia, jednak ten wysiłek był o tyle dobry, że pozwalał zapomnieć na chwilę o śmierci Shijimy. Poznawali się powoli, a ich znajomości nie można było nazwać wieloletnią, to jednak i tak była to najbliższa mu teraz osoba. Ciężko było przełknąć tą gorzką pigułkę, jednak dla samuraja śmierć nie była dramatem kończącym cokolwiek. Odczuwał żal i smutek, oczywiście, jednak samemu nie załamywał się i nie wpadał w depresję. Uszanował wybór przyjaciela, jednak doskonale zdawał sobie sprawę, zanim nauczy się żyć bez niego, a raczej ze świadomością, że już nie będzie mógł go odwiedzać, ani nawet spotkać przypadkiem. Szybko jednak musiał pozbyć się tych myśli. Dzień powoli chylił się ku końcowi i należało zabrać się za próbowanie ostatniej opracowanej w głowie techniki.

  Ukryty tekst

z.t.

[Nana]

Nanie ciężko było znaleźć swoje miejsce na ziemi. Odkąd została sama rzadko opuszczała tereny Hyuo, jednak nawet tutaj nie czuła się jak w domu. Lodowe krajobrazy były jej dobrze znane. Już dano przyzwyczaiła się do zimna. W całej krainie było tylko jedno miejsce, które lubiła najbardziej. Zamrożone drzewo było dla niej uosobieniem piękna. Nikt nie mógł go zepsuć, nawet czas.
Dziewczyna spacerem dotarła w okolice drzewa. Usiadła nieopodal wpatrując się w jego nieskazitelny obraz. Westchnęła cicho, prawdziwy odpoczynek.

[Kyohei]

MISJA 1/?

---

Nana nie miała jednak zbyt dużo czasu na samotną kontemplacje czy oddanie się urokom przyrody jej ulubionego miejsca. Ku zamrożonemu drzewu zbliżał się mężczyzna. Był on wysokiego wzrostu i wyjątkowo chudej postury. Wyglądał na tutejszego, wyróżniała go zielona chusta, którą nosił na szyi. Nie wyglądał strasznie, jego twarz promieniała poniekąd dobrocią, a przynajmniej takie zdawała wrażenie. Miał przy sobie torbę ze skóry, którą niósł na plecach. Brak broni wskazywał, że nie był to shinobi, ale kto wie? Mężczyzna dostrzegł dziewczynę, ale nie przywiązał do jej obecności żadnej uwagi. Stanął nieopodal zamrożonego drzewa i rozglądał się na prawo i lewo. Zdecydowanie na kogoś czekał. Nana wpatrywała się to w drzewo, to w mężczyznę, wyraźnie zainteresowana celem jego wizyty. Nie doszło natomiast jeszcze do konfrontacji tej dwójki. Tak mijały sekundy, minuty, a w mowie ciała nowoprzybyłego zaczęło wybrzmiewać zniecierpliwienie. Czekał tak w tym miejscu i narastało w nim zakłopotanie.
Wtem, mężczyzna poprawił swoje włosy, strzepał ubrania z kurzu i wolnym krokiem zaczął zbliżać się do siedzącej kunoichi. Był na odległości około 7 metrów, kiedy spokojnie, ale głośno rzekł:

- Hej mała, to nie na Ciebie tutaj czekam? A może czekamy na tą samą osobę?

Nana nie znała jednak tego mężczyzny, a wszelkie jego zamiary były jej nieznane. Czy był to bandyta? Potencjalny przyjaciel? Zgubiony wędrowiec? Różne myśli przelatywały jej przez głowę podczas gdy mężczyzna wolnym krokiem do niej podchodził. Kim w jego oczach miała być Nana lub osoba, której on wyczekuje?

[Nana]

Well, niestety spokój dobiegł końca. Nana lubiła być sama. Nie przeszkadzała jej cisza ani pustka. Upodobniła się poniekąd do ludzi zamieszkujących te tereny. Lata praktyki nauczyły ją, że tutaj każdy dbał o siebie. Oczywiście dosyć mocny temperament nie pozwolił jej się wyluzować. Obecność mężczyzny niby jej nie przeszkadzała, a jednak była zirytowana. Zaczęła denerwować się sama na siebie, że jakiś nijaki gościu tak bardzo wpływa na jej emocje. Musiała wyglądać jak mały wkurwiony kłębek nerwów. Czyli prawie jak zwykle.
Odczekała jeszcze chwile. Nie zamierzała wpychać nochala w nie swoje sprawy. Los i powód mężczyzny był jej obojętny. Po co zaprzątać sobie głowę innymi ludźmi. Każdy miał wystarczająco swoich problemów, prawda?
Dopiero kiedy ten ruszył w jej kierunku skupiła na nim czarne oczy.
- A na kogo Pan czeka? - zapytała marszcząc czoło. O co mu chodziło? Stłumiła w sobie prychnięcie na 'mała'. Westchnęła jedynie, przecież była ponad takie przepychanki słowne. Zazwyczaj. Instynktownie wstała. Nie spodziewała się o nim żadnych negatywnych interakcji. Kipiał ciepłem i dobrocią aż zbierało jej się na wymioty. Mimo wszystko nie bagatelizowała zagrożenia.

[Kyohei]

MISJA 3/?

---

- Na pośrednika. Wiem, że to może dziwne miejsce na spotkanie, ale jest na tyle charakterystyczne, że przynajmniej łatwo się odnaleźć. Przynajmniej tak mi się wydawało kiedy się umawiałem. Mieliśmy razem udać się do Shimo na oględziny łodzi. Generalnie nigdy nie widziałem tego pośrednika, ale miał tak jak ja założyć zieloną chustkę. Jestem z Kantai, mój kuzyn miał tutaj do załatwienia interesy, to też przypłynęliśmy razem. Ale już dokładnie tłumaczę. Miałem tutaj spotkać się z pośrednikiem niejakiego Yamawy, najlepszego szkutnika po tej stronie globu. Ale jak prawdopodobnie zdążyłaś zauważyć, nigdzie go nie ma. Ehhh, co za życie. Cały dzień podróży, miałem dzisiaj wracać własną łodzią, a tu dupa. Będę musiał czekać parę dni, aż mój kuzyn załatwi swoje biznesy w mieście, żeby zabrać się z nim. Nie widziałaś po drodze może nikogo z podobną chustą?

Zapytał z nadzieją. Miało to sens. Daleko od domu, wystawiony przez swojego niedoszłego biznes partnera, bez możliwości powrotu do domu. Przynajmniej nie szybko. No i bez własnej łodzi? Mężczyzna miał nadal jednak nadzieje. Może spotkanie dziewczyny miało w końcu okazać się rozwiązaniem jego problemu?
Podróżnik z Kantai dostrzegł na ziemi kamyk, podniósł go i cisnął w stronę zamrożonego drzewa, dając upust swojemu niezadowoleniu i zniecierpliweniu. Było jeszcze jasno, do zachodu nadal pozostawało około 5 godzin. Światło odbijające się od Zamrożonego Drzewa sprawiało, że te mieniło się niczym kryształowe lustro. Patrząc jednak bardziej w stronę serca wyspy, widać było powstającą powoli mgłę.

- A Ty, co tu właściwie robisz?

Mężczyzna przerwał chwilowe milczenie, młode dziewczę siedzące samemu i oglądające drzewo nie było zbyt częstym widokiem, nic więc dziwnego, że wyraził zainteresowanie takowym zjawiskiem.

[Nana]

Słuchając mężczyzny milczała. Nie zamierzała mu przerywać, wyglądał na przejętego. Nie, żeby jakoś mu współczuła. Po co przejmować się obcym? Nie była typem dobrodusznej dziewczynki, która pomagałaby byle komu za nic. Za pewne jej wygląd był mylący. Wyglądała całkiem niewinnie.
- Jeśli nie przyjdzie wkrótce nie powinieneś zostawać tutaj po zmierzchu. Będzie bardzo zimno - zagadnęła po chwili spoglądając na idealnie bezchmurne niebo. Zdradziecka pogoda. Jak zawsze. Mieszkańcy tych terenów dobrze wiedzieli, jak niebezpieczne bywały noce w Hyuo. Nie jeden wędrowiec ich nie przeżył. Nie, żeby się martwiła. W c a l e?
Zaprzeczyła kiwnięciem głowy, niestety nie widziała nikogo po drodze. Zielona chusta wyglądała ładnie. Dziewczyna nigdy takiej nie widziała. Tutaj nosiło się futra. Grube, zwierzęce futra.
- Pomogę Ci go znaleźć jeśli zabierzesz mnie ze sobą swoją łodzią - zaoferowała sama zdziwiona swoją propozycją. Wiedziała, że W Hyuo już nic na nią nie czeka, a jej Mistrz nigdy po nią nie wróci. Przygody czas zacząć. Hej? ho? Spojrzała jeszcze ostatni raz na skrzące się drzewo. Było na prawdę piękne. Nana na pewno zatęskni za tym widokiem. Przecież towarzyszył jej przez wiele lat. Z drugiej strony nic jej tutaj nie trzymało. Ani rodzina ani przyjaciele.

[Kyohei]

MISJA 5/?

---

- Tak, pewnie masz racje. Szczególnie, że nienawidzę zimna. Brrrrrr, aż mi zęby grają na samą myśl!

Odpowiedział dziewczynie, wyraźnie zadowolony ze słów pełnych troski, jakimi go uraczyła. Nadal stali sami przy Zamrożonym Drzewie w oczekiwaniu na pośrednika, który z niewiadomych przyczyn nie zjawia się na umówionym miejscu spotkania. Mężczyzna przyklęknął na jedno kolano, a następnie sięgnął po torbę, którą miał przewieszoną na ramieniu. Położył ją na ziemi w celu otwarcia i sięgnął do środka, jednocześnie zagadując Nanę.

- Słuchaj, mam tutaj jedzenie, nic ekstrawaganckiego, chleb i smalec z wieloryba, może jesteś głodna? Głupio mi jeść samemu, jeżeli miałabyś stać i patrzeć. Trzymaj.

Mężczyzna następnie podał jej średniej wielkości bochen chleba i słoik wielorybiego tłuszczu, a sam usiadł na ziemi po turecku, wyciągając nóż, aby posmarować chleb.

- A tak w ogóle, nazywam się Sakto, miło poznać.

Uśmiechnął się podczas przedstawiania i skinął głową na gest szacunku. Wtedy właśnie dziewczyna zgodziła się na wspólną wyprawę, którą Sakto skwitował pełen wigoru:

- Jasne, dla mnie bomba mała!

I zabrał się za pałaszowanie swojej części prowiantu, wyraźnie zadowolony ze zdobycia kompana w swojej misji. Zjadł tyle, aby się nasycić i by zostało jeszcze na co najmniej jeden dzień. Był świadom temperatury w nocy, toteż jak tylko spakował pozostały prowiant obwieścił Nanie swój plan działania.

- Właściwie nie ma co już czekać, zaraz zacznie robić się chłodniej i stracimy widoczność. Facet miał tu czekać na mnie od samiutkiego ranka, wątpię, że miałby tylogodzinne spóźnienie. Może gdzieś zabłądził? Powinniśmy zacząć poszukiwania od drogi z Shimo i tam finalnie się udać. Może skoro pośrednik nie przyszedł, powinienem udać się do samego Wielkiego Yamawy. Jedno jest pewne: bez łodzi na pewno nie dostanę się do Kantai. Ale jak się już tam dostaniemy... mogę Ci nawet pokazać tam jakieś sympatyczne miejsca, mała!

Odrzekł z uśmiechem dostrzegając nietuzinkową urodę młodej dziewczyny. Następnie oboje wstali i ruszyli w stronę Shimo, aby rozwikłać tajemnice zaginionego pośrednika i nabyć łódź.

[Nana]

Rozejrzała się jeszcze dookoła. Rzeczywiście nikt nie nadchodził. Minuty mijały, a okolice Zamrożonego Drzewa były jak zawsze puste. Spotkanie kogoś innego na terenach Hyuo były rzadkością. Mieszkańcy skupiali się raczej w wioskach lub chodzili na polowania. Nikt nie zagłębiał się w te tereny bez potrzeby. Łatwo było zgubić drogę i zwyczajnie zamarznąć podczas nocy. Jeśli ktoś nie potrafił polować no to w ogóle lipa.
Dalsze stanie i czekanie nie miało najmniejszego sensu. Po zmroku już nikogo nie znajdą. Nie było chwili do stracenia, jeszcze przypadkiem dziewczyna się rozmyśli i co?
Zaprzeczyła ruchem głowy, nie zamierzała zabierać nieznajomemu jedzenia, jednak kiedy podał jej kawałek chleba ujęła go ociągając się. Usiadła na przeciwko mężczyzny łamiąc chleb na mniejsze kawałki.
- Dziękuję - odparła po chwili jeszcze raz rozglądając się. Dalej pusto. - Nana - dodała zajadając się chlebem. Również skinęła mu głową. Następnie wstała. Nie było po co czekać. Czas w drogę. Strzepała kilka okruchów z białego kimona i ruszyła przed siebie. Plan, który wymyślił Sakto wydawał jej się w porządku. Droga nie znajdowała się daleko dobry punkt zaczepienia. Bez marudzenia szła za mężczyzną.
- Ah jeszcze jedno. Sakto-san jeszcze raz nazwiesz mnie 'małą' a ukrócę Cię o głowę - powiedziała bez emocji jak gdyby rozmawiali o ploteczkach przy herbatce. Jej czarne oczy były jednak poważne. Była ciekawa tej krainy, o której mówił. Może znajdzie tam swoje przeznaczenie? Szukała potęgi i siły, ciekawe czy tamte tereny doprowadzą ją do celu.

[Kyohei]

MISJA 7/?

---

- Dobrze mała, zapamiętam!

Rzucił Sakto kąśliwie i wyruszyli w stronę osady, gdzie miał się znajdować ów szkutnik, którego Sakto poszukuje. Przemierzając niemal pusty las, brodząc we mgle, zbliżali się w wolnym tempie do celu swojej podróży. Zmierzch się zbliżał, a po ciepłym muskaniu polików przez słońce nie było już śladu. Podróż mijała im długo, Sakto pogwizdywał i starał się zagadywać swoją nową kompankę w podróży, natomiast ze względu na jej braki chęci w podtrzymywaniu rozmowy zrozumiał w końcu, że może lepiej, jeśli będą przemierzać wyspę w ciszy. Po drodze nie minęli żywej duszy. Przynajmniej tak im się wydawało, ponieważ mgła zaczynała nabierać gęstości śmietany. Sakto dotkliwie odczuwał skutki zimna, odmroził sobie palce i jedyne o czym marzył było ogrzanie się w ogniu. Wiedział jednak, że dotarcie do osady i skrycie się w domu, w którym przebywał jego kuzyn, było zdecydowanie lepszym rozwiązaniem, niż próba szukania drwa po ciemku i we mgle. Znaleźć może i by się udało, natomiast mokre drewno nie rokowało najlepiej na rozbicie obozowiska. Straciliby razem czas, który mogli poświęcić na maszerowanie.

Kiedy zbliżali się do osady, księżyc przyświecał im w pełni, oświetlając drogę.

- Chodź, już niedaleko, mój kuzyn powinien być w gospodzie, ma tam pokój u znajomego, przygarnie nas na noc.

Zagadał swoją towarzyszkę, drżąc z zimna. Widząc osadę z bliska przyspieszyli kroku, finalnie doczekując się wymarzonego ciepła.

z/t. Nana

[Minoru]

Zlecenie specjalne rangi B dla Rewolucjonistów:
“Serce z lodu” Sashiko

---

Kolejka 6:
Sashiko: 5
Minoru: 6

---

Rodzina Yukich wysłuchiwała słów swej wybawczyni, która nie zdradziła im swego imienia. Nie robili jednak z tego żadnej draki, ponieważ doskonale rozumieli jej motywację. Zresztą, nie powinno się przecież czepiać kogoś, kto właśnie uratował wam życie, prawda? Kenichi skinął głową na znak, że zgadza się z jej oceną sytuacji. Odrobinę innego zdania była jednak jego żona. Kobieta wyraźnie martwiła się o kondycję swego męża. Była jednak w mniejszości, poza tym… była zamężną kobietą, a te, nawet w cywilizowanym kraju jakim było cesarstwo, miały mniej do powiedzenia niż mężczyźni.
- Dobrze, ruszajmy jak najszybciej, nie chciałbym żeby ktoś nam przeszkodził w dalszej wędrówce… - Kenichi uwolnił się od swej żony i zrobił kilka kroków przed siebie. Rozglądał się, przez chwilę spoglądał w kierunku z którego przyszli, by następnie obrócić się i spoglądać w kierunku, który prowadził w głąb wyspy. Sashiko w międzyczasie poczyniła drobne przygotowania, tak na wszelki wypadek, gdyby podczas dalszej drogi napotkali jakieś przeciwności losu.
- To będzie w tamtym kierunku.- Wskazał stronę, w którą, jego zdaniem powinni iść. Nie ruszył się jednak z miejsca. Czekał na ich wybawicielkę, by ta ruszyła przodem, tak jak zaoferowała. Dopiero wtedy, cała wesoła gromadka ruszyła za naszą bohaterką. Brocząc powoli w śniegu.

---

Godzina, za godziną przemierzali ośnieżone lasy rodzinnej wyspy Yukich. Szło im mozolnie, głównie za sprawą Kenichiego, który wyraźnie potrzebował odpoczynku i zapewne pomocy medycznej. Czyli dwóch rzeczy, których nie mógł teraz dostać.
- Już prawie jesteśmy. Jeszcze tylko troszeczkę. - Powtarzał pod nosem, zupełnie jakby starał się zmotywować siebie do dalszego wysiłku. W końcu jednak, ich wspólne trudy opłaciły się, gdy Tsuyoshi wskazał na coś palcem.
- Jest! - Zakrzyknął wyraźnie uradowany, być może trochę zbyt głośno by uznać to za bezpieczny krok. Lecz rzeczywiście, wyglądało na to że dotarli. Na niewielkim wzgórzu, znajdującego się na granicy ich wzroku, rosło drzewo. Nie mogli go widzieć dokładnie z tej odległości, lecz na pewno mogli dostrzec, że było dużo większe i zupełnie inne niż drzewa rosnące na tej wyspie. A jednak, sądząc po stanie Kenichiego, mieli przed sobą jeszcze około godzinną wędrówkę. Komuś jednak zabrakło już cierpliwości, by mozolnie wędrować przed siebie. Tsuyoshi, najmłodszy z ich wesołej kompanii wyrwał nagle przed siebie, kierując się pędem w kierunku drzewa. Na nic zdały się krzyki jego matki czy ojca, chłopiec za bardzo był pochłonięty radością jaką dał mu widok osamotnionego drzewa.

- Mayumi -
- Kenichi -
- Tsuyoshi -

[Sashiko]

Po - nie ma co ukrywać - uciążliwej wędrówce, dotarli w końcu w miejsce, z którego było widać już Zamrożone Drzewo. Kenichi był w coraz gorszym stanie, ale wciąż jeszcze mógł iść. Asami uważnie monitorowała jego stan zdrowia. Gdyby zaczęło się robić naprawdę kiepsko, to miała przy sobie zarówno pigułkę żywnościową, jak i pigułkę ze skrzepniętą krwią. Jakoś pewnie daliby radę przetrwać ten ciężki czas.

Teraz jednak Sashiko miała inne zmartwienie. Syn Kenichiego i Mayumi wysforował na przód, po tym jak wcześniej wydał z siebie radosny okrzyk. Nie trzeba w tym miejscu szerzej tłumaczyć, dlaczego zachowanie to mogło sprowadzić na nich niemałe kłopoty. Dość tylko wspomnieć, że wokół mogli się znajdować ludzie Cesarza, a przy stanie zdrowia Kenichiego zupełnie kluczową rolą była przewaga odległości i pozostanie niezauważonym, jeśli chcieli myśleć o jakiejkolwiek walce jak równy z równym z innymi shinobi.

Kiedy więc dostrzegła co się święci, od razu pomknęła za dzieckiem, starając się dopaść do niego w kilku szybkich susach. Nie krzyczała oczywiście nic w stylu "stój", "czekaj" i tak dalej, bo to mogło tylko pogorszyć ich sytuację. Kiedy dopadła do niego, złapała go od tyłu i zakryła mu natychmiast usta, żeby nie wykrzyczał nic więcej.

- Cisza. Jeśli usłyszą nas ludzie Cesarstwa, to po nas. Wracaj do rodziców - wyszeptała mu stanowczo do ucha i wskazała ręką na Kenichiego i Mayumi, po czym zluzowała uścisk i lekko popchnęła go w ich kierunku.
Teraz jednak musiała sprawdzić jak bardzo zmieniła się ich sytuacja i czy nikt ich nie usłyszał.

W tym celu aktywowała swoje Doujutsu w trybie widzenia sferycznego. Jeśli w promieniu jej widzenia nie zauważyła nikogo, kto mógłby im zagrozić, przeszła w tryb widzenia teleskopowego.

- Chodźmy - powiedziała cicho i ruszyła pierwsza, przeczesując wzrokiem okolicę w poszukiwaniu zagrożeń (oczywiście wydała komendę do dalszej drogi tylko wtedy, gdy nie zauważyła zagrożenia).

  Ukryty tekst

[Minoru]

Zlecenie specjalne rangi B dla Rewolucjonistów:
“Serce z lodu” Sashiko

---

Kolejka 7:
Sashiko: 6
Minoru: 7

---

Biała wilczyca reagowała jakby była robiła to na co dzień. Bez zbędnych reakcji, ruszyła za młodym chłopcem, dopadając do niego kilkanaście susów później. Twarz młodzieńca zmieniła się natychmiast, przechodząc z radości wyrażonej szerokim uśmiechem w mieszankę zaskoczenia i przerażenia, by ostatecznie przykryć to wszystko wstydem, gdy jego bohaterka skarciła go za jego durny pomysł. Odesłany do rodziców, popędził w ich kierunku ze spuszczoną głową, wpadając w objęcia matki, która przytuliła go mocno do siebie, szepcząc coś do ucha.
Jeden problem zażegnany, teraz należało określić jak wiele nowych problemów powstało przez nierozważne zachowanie chłopaka. Sashiko odpaliła swój rodzinny dar, za jednym zamachem sprawdzając najbliższą okolicę w poszukiwaniu jakichkolwiek niebezpieczeństw. Być może z ulgą w sercu, mogła bardzo szybko stwierdzić, że chłopak jedyne co osiągnął w najbliższym rejonie, to wystraszenie kilku pobliskich zająców, które już dawno zwiały jak najdalej. Potem przyszła pora na sprawdzenie dalszych obszarów, dużo dalszych, obszarów. Początkowo sytuacja wyglądała nieźle. Nasza bohaterka nie mogła dostrzec żadnej ludzkiej sylwetki, ani za nimi, ani po bokach. Problem pojawił się jednak w momencie gdy skierowała swój wzrok w kierunku drzewa. Dostrzegła dwoje ludzi, oboje dość wysocy, z mocno zarysowanymi sylwetkami. Nosili się po wojskowemu, lecz nie były to cesarskie zbroje, a raczej dużo lżejsze i mniej krępujące ruchy, skórzane pancerze. Wyraźnie wiedzieli o tym, że są tutaj, choć raczej nie mogli ich widzieć. Być może głos chłopca dał im znać. Naradzali się między sobą, spoglądając w ich kierunku. Nasza bohaterka nie mogła dostrzec by któryś z nich posiadał czerwone oczy. Raczej nie byli z jej klanu.

- Mayumi -
- Kenichi -
- Tsuyoshi -

[Sashiko]

A więc jednak. Ktoś tam był. Obok drzewa stało dwóch ludzi, z pewnością wojskowych, ale na pewno nie w zbrojach Cesarstwa. To jednak niestety nie musiało o niczym dobrym świadczyć. Dla Cesarza pracowało aktualnie sporo najemników o różnym wyposażeniu, dlatego nie można było być niczego pewnym. Oczywiście mogli to być również przedstawiciele rodu Yuki i na to właśnie liczyła Sashiko, niemniej jednak trzeba było najpierw dobrze rozeznać sytuację.

- Trzymajcie się jakieś sto kroków za mną. Muszę iść przodem i wszystko wybadać, bo pod drzewem ktoś jest. W miarę możliwości pozostańcie ukryci - zakomunikowała krótko, starając się wypowiedzieć te słowa cicho, ale na tyle głośno, żeby tamci je usłyszeli.

Zaraz potem skupiła się jeszcze raz na dwójce spod drzewa. Dzięki swojemu kekkei genkai mogła zobaczyć i zrozumieć znacznie więcej, niż zwykli śmiertelnicy oraz znaczna większość innych shinobi.

  Ukryty tekst

W międzyczasie, spokojnym tempem zaczęła się do nich zbliżać, ale nie na taką odległość, żeby mogli ją dojrzeć. Zdjęła łuk z pleców i wzięła do ręki strzałę. Na razie jej nie naciągała na cięciwę, bo było jeszcze zbyt daleko i nie było sensu tracić sił, ale możliwe że trzeba będzie to wkrótce zrobić.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Zlecenie specjalne rangi B dla Rewolucjonistów:
“Serce z lodu” Sashiko

---

Kolejka 8:
Sashiko: 7
Minoru: 8

---

Normalnie sytuacja mogłaby zostać uznana za opłakaną. Lecz dzięki rodzinnym zdolnościom naszej bohaterki, sytuacja nie była standardowa. Początkowo brakowało jej skupienia. Musiała wszak sprawdzić ogromne połacie terenu, w krótkim odstępie czasu, by upewnić się, że nic im nie grozi. Jednakże, to co dostrzegła wystarczyło jej by podjąć kolejne decyzje i rozkazać rodzince Yukich, by ci szli za nią, lecz w nieco większej odległości, która zapewniała, że nie zgubią się nawzajem, a jednocześnie nie zostaną złapani we wrogą technikę, jeśli zostaną zaatakowani.
Teraz jednak, gdy miała pewność co do sytuacji, miała więcej czasu i mogła go poświęcić większemu wybadaniu dwóch mężczyzn, stojących przy drzewie, do którego mieli dotrzeć. Mogła wyczuć, że obaj są w pełni sił tak fizycznych (brak ran) jak i chakrowych (chakra powyżej 70%). Ich aury wskazywały również jasno, że byli oni pod wpływem silniejszych emocji.
- Jestem pewien… głos… - Sashiko, mogła usłyszeć urywane słowa, które wypowiadał pierwszy mężczyzna.
- Stamtąd?... Cesarscy?... - Odpowiedział mu drugi mężczyzna. Co ciekawe, pomimo tego, że rozmawiali ze sobą, żaden nie patrzył na drugiego. Oboje wlepili swój wzrok w kierunku, z którego doszedł ich krzyk.
- … Jakiś dziwny… młodo… może dziecko?... - Zdawał się starać rozwiać wątpliwości, swego kompana.
- Cywil? - Tym razem, Sashiko mogła usłyszeć co powiedział drugi z mężczyzn bardzo wyraźnie. Być może było spowodowane to tym, że mężczyzna wypowiedział tylko to jedno słowo. Pierwszy z mężczyzn wzruszył tylko ramionami w odpowiedzi. Oboje zamilkli na dłuższą chwilę, a gdy wreszcie zaczęli znów coś robić, drugi z mężczyzn zasłonił swą twarz ręką.
- Arghhh... tej roboty… siedzieć w domu… cesarscy to nie wykpimy się. - Jego aura stała się jeszcze wyraźniej poruszona przez targające nim emocje. Mężczyzna kopnął usypaną niedaleko niego kupkę śniegu.
- Nie łam … słusznej sprawie… - Rozmowa trwała w najlepsze, gdy Sashiko tak podsłuchiwała obojga, jednocześnie zbliżając się w ich kierunku. Chciała zrobić to tak by ci nie mogli jej zobaczyć, lecz coś poszło nie tak. Wciąż dzieliło ich co najmniej dwa kilometry odległości, jednak była to odległość na jaką ludzkie oko, zwłaszcza to wprawne jak u Shinobiego, mogło wypatrzyć inną osobę. Tak też stało się i tym razem.
- Tam! - Zareagował wyraźnie poruszony drugi z mężczyzn, wskazując w kierunku skąd przychodziła Sashiko. Czy wypatrzono ją, a może trzymających się w oddali rodzinę Yukich? Nie można było powiedzieć. Sądząc po słowach, jakie zaczynały padać między mężczyznami, oni sami nie byli pewni co dostrzegł jeden z nich. Wyglądało na to, że dostrzegł on bardziej ruch, niż samą sylwetkę. Fakt był jednak jasny. Wiedzieli gdzie patrzeć, trzeba było więc podjąć jakąś decyzję.

- Mayumi -
- Kenichi -
- Tsuyoshi -
- 1 mężczyzna -
- 2 mężczyzna -

[Sashiko]

Kolejny raz mogła błogosławić swoje kekkei genkai, za szeroki wachlarz możliwości, jaki jej dawał. Dzięki niemu mogła dowiedzieć się przede wszystkim o kontekście rozmowy, z której (mimo że słyszała tylko urywki) jednoznacznie wynikało, że nie byli to ludzie Cesarstwa. Biorąc pod uwagę jednocześnie to, że mężczyźni pod Zamrożonym Drzewem sami obawiali się wojsk cesarskich wskazywało to na to, że nie mogli być oni spod jego sztandaru. W tych okolicznościach mogło to oznaczać tylko jedno - byli oni rzeczywiście ludźmi, którzy albo sami byli Yuki albo dla nich pracowali.

Sashiko odetchnęła z ulgą i machnęła na rodzinkę, która pozostawała za nią. Było już całkiem niedaleko, więc dodatkowa zachęta pewnie nie była konieczna, ale zrobiła to raczej odruchowo. Trzeba było jeszcze jedynie dobrze rozegrać to z tymi pod drzewem, żeby nie uciekli albo nie zaczęli walczyć.

W tym celu schowała strzałę z powrotem do kołczanu i założyła łuk na plecy. Ruszyła szybszym krokiem prosto na nich i podniosła rękę do góry i zaczęła do nich machać. Takim gestem starała się powiedzieć, że nie ma złych zamiarów (bo kto kto chciałby zaatakować machałby do swoich przeciwników) i od razu zaznaczyć swoją obecność - żeby nie pomyśleli, że się skrada. Tsuujitengan przełączyła w tryb widzenia sferycznego.

Jeśli zdążyła się zbliżyć do nich na odległość swobodnej rozmowy (nie zostawiając przy tym rodziny na pastwę losu), powiedziała:
- Prowadzę uchodźców Yuki do ewakuacji, nie mam złych zamiarów - krótko i zwięźle. Na dokładniejsze tłumaczenia będzie jeszcze czas, o ile w ogóle będą potrzebne w tym momencie.

  Ukryty tekst