Shiroyama 城山

[Tetsurō]

"Pradawna świątynia"
Zlecenie Specjalne - Ranga B - Arii & Sashiko
Wiosna 394 roku
kolejka: 10 / ...

Sytuacja robiła się coraz trudniejsza. Rewolucjoniści szykowali się, a nasza dwójka mogła dostrzec, że po schodach świątyni powoli schodzą pierwsi cywile. W większości byli to młodzi mężczyźni w wieku około dwudziestu lat, co więcej, po ich ruchach wydawało się, że są to dawni wojskowi. Co prawda nie mieli teraz ani broni, ani pancerzy, ale jednak pewien dryg pozostał.

- Najlepiej będzie, jeśli Aoda pójdzie z wami, on szykował te tunele, więc będzie wiedział jak najlepiej was poprowadzić. Któryś z nich powinien prowadzić w stronę najbliższej osady. Tam już będą mogli w spokoju przeczekać do rana, aby później ruszyć do Fuyuhany. Aoda-san! - krzyknął w stronę mężczyzny, który chwilę temu przyprowadził dwójkę zamaskowanych wojowników. Ten właśnie kończył na siebie ubierać zbroję. Dowiązał ostatnie sznurowania i lekkim truchtem podbiegł do swojego dowódcy.

- Biała Wilczyca chce wyprowadzić cywili. Poprowadź ich proszę przez tunele, tak aby wyszli do okolicznej osady. Wiem, że bez Ciebie będą tam kluczyć godzinami i jeszcze przypadkiem wpadną na Cesarskich. - wydał polecenie swojemu podwładnemu, który jedynie przytaknął głową, po czym spojrzał na wilczycę i uśmiechnął się do niej.

- Będę czekał przy cywilach. - powiedział jedynie tyle, a następnie zaczął iść w stronę schodów. Zejście po tych stromych i krętych schodach będzie trudne, więc mieli jeszcze trochę czasu, zanim wszyscy zbiorą się i będą gotowi do dalszej drogi.

- Nie znam szczegółów, ale arcykapłan mówił, że jest to pewna modlitwa, pewien rytuał, który muszą odprawiać co kilka lat, aby uspokoić duchy tego miejsca. Jego mina była poważna, to rozsądny człowiek, więc uważam, że muszą to zrobić. Nie ryzykowałby życia swojego oraz innych kapłanów czy też służek, żeby dokonać czegoś nieważnego. - próbował wyjaśnić intencje modlących się, choć tak na prawdę ciężko było mu to robić, gdyż nie znał szczegółów. Jedynie te okruchy, które mu zostały rzucone na początku pobytu tutaj.

- Jesteś Iryoninem? Dobrze wiedzieć, tak, mamy kilku rannych, już zdążyli się w miarę zregenerować, więc to nie jest duży problem. Jednakże dwójka moich ludzi jest dosyć poważnie ranna. Chodź, zaprowadzę Cię do nich. Jeśli będziesz w stanie postawić ich na nogi przed walką, to nasze szanse na pewno wzrosną. - Arii miał jeszcze chwilę, aby porozmawiać z wilczycą, a następnie został poprowadzony w bok jaskini, gdzie pod prowizorycznym nasypem skalnym znajdowały się dwa łóżka, gdzie leżeli Ranni. Pierwszy z nich miał obandażowany cały brzuch, na opatrunku widać było zarówno już zaschniętą krew, jak i świeżą, co oznaczało, że rana dalej się nie zagoiła. Był to mężczyzna o niebieskiej skórze i rekinich rysach twarzy.

Drugi mężczyzna był w gorszym stanie. Po pierwsze, nie miał on ręki, w jego miejscu znajdował się jedynie kikut na wysokości łokcia. Rana była świeża, podobnie niedbale zabandażowana co u poprzedniego pacjenta. Po drugie, jego twarz także była uszkodzona, miał głębokie cięcie przechodzące przez oko, tutaj sprawa była dużo poważniejsza, gdyż jeszcze godzina, może dwie i jego wzrok na pewno nie będzie do odratowania.

- Pytałeś o wiadomość, którą wysłałem. Była to prośba o wsparcie, w tym medyka dla tej dwójki. Nawet nie wiesz jak się cieszę, że możesz im pomóc. Nie mamy tutaj żadnego medyka, więc po wczorajszym starciu próbowaliśmy ich w jakikolwiek sposób ustabilizować. Niestety, powoli kończą nam się medykamenty... - kapitan wyglądał na przejętego. Na pewno chciał pomóc swoim towarzyszom.

Nagle Ariego coś trafiło. Kiedy spojrzał na twarz rannego, dostrzegł bardzo charakterystyczne, pociągłe rysy twarzy. Dodatkowo ta świecąca łysina, Był to Saihi, z którym rok temu zdarzyło mu się być. Dlaczego ten służący Ranmaru shinobi był tutaj? Czyżby walczył po stronie Yukich, tak jak wilczyca? A może... a może był kretem??

Shiro
Aoda
Silny buntownik
Yuki Ishida

[Sashiko]

Wiosna 394 roku

---

Wyglądało na to, że plan działania był już jako tako ustalony. Ona zajmie się eskortą cywilów, a jej dotychczasowy towarzysz po pierwsze pomoże rannym, a po drugie pomoże obrońcom Świątyni utrzymać to miejsce na tyle długo, by kapłani i ich słudzy mogli się stąd ewakuować.

Swoją drogą, było to dla niej bardzo zastanawiające, co powiedział Ishida. W bardzo wyraźny sposób zaakcentował on, że naczelny kapłan to rozważny człowiek, który nie narażałby niczyjego życia bez potrzeby. I musiał naprawdę w to wierzyć, bo oprócz tego, że kapłan narażał życie swoje i swoich najbliższych współpracowników w Świątyni, to jeszcze do tego Ishida narażał życie swoich ludzi. Więc na rzeczy musiało być coś niezmiernie istotnego. Jakie to modły mogły być aż tak ważne, jak bardzo rozsierdzeni musieli być bogowie, by tak na gwałt konieczne było ich udobruchanie? Sashiko nie wiedziała, ale wychowana w wierze mieszkańców Wysp, nie śmiała myśleć o skali tego, co im groziło. Pozostawało tylko mieć nadzieję, że kapłanem kierowała nadmierna ostrożność i tak naprawdę w razie klęski ich modlitw nie zstąpi na tę krainę jakaś potężna katastrofa. Tego byłoby już za wiele.

Tak czy inaczej, wyglądało na to, że przyszedł czas rozstania z jej znajomym, przynamniej na jakiś czas. Nie wiedziała co ją spotka i nie wiedziała czy będzie do czego wracać. Niczego nie można było jednak wykluczyć.

Niespodziewanie dla niej, otrzymała od zamaskowanego mężczyzny substancję, która miała być trucizną. To znaczy druga z nich – bo otrzymała je dwie. Pierwsza z kolei miała właściwości sprawiające, że trafiony nią shinobi szybciej tracił chakrę. Nie była medyczką i nigdy nie słyszała o czymś takim, ale słyszała o tym, że wprawni medycy potrafią tworzyć takie, a nawet groźniejsze substancje. Nigdy w sumie nie pomyślała, że mogłaby pokrywać strzały takimi specyfikami, bo zazwyczaj trafiony przez nią cel umierał po prostu od samej strzały, ale nigdy nie można przecież wykluczyć, że w końcu trafi na kogoś naprawdę potężnego i sam jej łuk nie wystarczy.

- Dziękuję – odpowiedziała z wdzięcznością w głosie i przyjęła od niego strzykawki – mam nadzieję, że nie będą potrzebne, ale coś mi mówi że może być różnie. Na górze pewnie roi się od cesarskich, więc… cóż. W każdym razie, bardzo dziękuję. I życzę ci powodzenia. Odprowadzę tych cywilów w bezpieczne miejsce, więc ty też nie musisz się martwić o moją część zlecenia. Jeśli wyrobię się z tym wszystkim w miarę szybko, to wrócę i sprawdzę, co tu zastanę i czy mogę w jakiś sposób pomóc. Mam nadzieję, że przyjdzie nam się jeszcze kiedyś zobaczyć po tej bitwie. Oby w innych warunkach. Pokojowych – skierowała swoje słowa do mężczyzny, którego znała w sumie krócej niż jeden dzień. Byli zupełnie inni, było to widać nie tylko w ich wyglądzie, ale i zachowaniu. Czy jednak dzieliło ich aż tak dużo?

Kiedy Sashiko miała już odejść, popatrzyła jeszcze raz na tego, który dał jej niespodziewany prezent i powiedziała:

- I… jeszcze jedno. Nie myśl o sobie, że jesteś Wielorybim Rzeźnikiem, czy inne takie straszne rzeczy. Na pewno masz jakieś imię i tego się trzymaj. Nie wiem co takiego stało się w porcie, ale nie daj się temu pożreć. Na pewno jest w tobie dużo dobra – po tych słowach odwróciła się i odeszła. Miała mu w sumie do przekazania tylko jedno, czyli prośbę, żeby nie dał sobie wmówić, że jest kimś złym. Ludzie popełniają różne błędy i robią różne straszne rzeczy, ale zawsze można się od tego odwrócić. Tak, zabijanie niewinnych było straszne i nawet tak dramatyczne okoliczności jak rozkaz o przesiedleniu tego nie usprawiedliwiały. Ale jeszcze straszniejsze rzeczy mogą się stać, jeśli Wieloryb stwierdzi z tych czy innych względów, pod tym czy innym naciskiem, że po prostu musi taki być. Że teraz nie ma odwrotu i będzie kroczył już tylko ścieżką ciemności. Jak już zostało jednak wspomniane – nie znała go na tyle dobrze, by dłużej o tym rozmawiać i nie chciała wyjść na kogoś, kto poucza ludzi, o których nic nie wie. Miała tylko nadzieję, że zrozumie jej przekaz i kto wie – może kiedyś mu to pomoże.

- Nie mam czasu do stracenia, dlatego życzę wszystkim powodzenia. Idę do cywili, im szybciej zaczniemy ewakuację tym większa szansa na powodzenie – rzuciła jeszcze w kierunku ogółu, a szczególnie Ishidy. Chciałaby porozmawiać jeszcze trochę o tym, co się stało i podpytać Yukich o parę rzeczy, ale czas naglił. Udała się od razu tam, gdzie skierował się jej przewodnik o imieniu Aoda, czyli prawdopodobnie w okolice tunelu, którym przyszli.

Następne chwile spędziła głównie na tym, żeby dotrzeć z powrotem do punktu zbornego i spróbować wychwycić wzrokiem (zwyczajnym, dodajmy) ilu było cywilów, w jakim byli stanie, jak szybko byli się w stanie poruszać, czy byli jako-tako wyekwipowani na taką wędrówkę. Miała nadzieję, że sytuacja nie jest tragiczna i że do pomocy Yukim zgłosili się raczej młodzi, odważni mężczyźni niż kobiety czy starcy. Ci pierwsi byli przecież zdecydowanie bardziej mobilni i zwyczajnie będzie dużo prościej ich stąd wyprowadzić.

- Jestem. Prowadź, jeśli to już wszyscy – powiedziała do Aoby, gdy dotarła do miejsca, w którym powinna się znaleźć. Strzykawki włożyła do torby, z której w zamian za to wyjęła jeden kunai, który przywiązała sobie do paska.

  Ukryty tekst

[Arii]

Atmosfera robiła się coraz gęstsza, czuł to we własnych kościach. Zbliżała się bardzo ważna walka, w której nie wiadomo czy wyjdą stąd żywi... Ale ciężko nie było wspomóc biedaków tak długo tutaj się utrzymujących. Kapłani robili coś, czego nie mogli przerwać i nieważne już dlaczego... Może wyjaśnią później.
Cywile zaczęli zbierać się powoli do kupy, więc nadszedł czas na rozstanie się z Białą Wilczycą, która przyjęła jego małe podarki, które mogły wspomóc ją w pojedynku. Niestety, ale czuł, że żadnemu z nich nie uda się ominąć walki. Cesarscy byli za bardzo nastawieni na siłowe rozwiązanie. Więc tak naprawdę wystarczyło utrzymać się jak najdłużej, aż cywile wraz z kapłanami nie opuszczą tego przybytku.
Już odchodził od niej, gdy ta powiedziała... Powiedziała to wszystko. Zatrzymał się, wryło go całkowicie w ziemię. Nie spodziewał się usłyszeć czegoś takiego. Odwrócił do niej zamaskowaną twarz. W tym momencie pod maską spłynęła mu łza z prawego oka. Te słowa były mu potrzebne. -Wielorybi Rzeźnik to ktoś kto dzisiaj tutaj nie przyszedł. Dziś przybył tutaj zwykły medyk...- jego dłoń dotknęła maski -Seigi no Tenshin. Tak chciałem się nazywać. I tak przekaż to dalej, Wilczyco.- odwrócił się w stronę Ishidy. -Prowadź.- i ruszył razem z nim do rannych.

Gdy tylko dotarli do miejsca, gdzie byli ułożeni jednym rzutem oka mógł stwierdzić, że nie jest najlepiej. Podszedł do łóżek i przyjrzał się dokładniej ich ranom. Zaczął od ściągnięcia bandaży, nie miał czasu na żadne środki zapobiegawcze i szycie. Przyjrzał się każdej nierówności i wyciekającej krwi. Musiał wiedzieć, gdzie została spieprzona robota i jak bardzo tkanki zostały uszkodzone. Inaczej nie będzie mógł ich odpowiednio wyleczyć. Gdy tylko postawi diagnozę od razu zacznie swoją część roboty. Musiał ich postawić na baczność, na już w tym momencie. -Zbliż mi tego drugiego na długość całej mojej ręki.- wydał polecenie kapitanowi. Tutaj to on rządził. Wyciągnął rękę w bok, tak aby ten mógł idealnie wymierzyć odległość. Z jego jednej dłoni, którą ułożył nad ranę brzucha Hoshigakiego (jaki zbieg okoliczności, że w ostatnim czasie prawie takiego zabił...) i wypuścił zielonkawą chakrę z dłoni, od razu zajmując się jego leczeniem. Gdy tylko drugi pacjent znalazł się przy nim, wyciągnął dłoń do jego oka i zrobił dokładnie to samo.
Kiwnął głową na to co miał mu do powiedzenia Ishida. -Czyli może stąd wyjdziemy w jednym kawałku.... Dob...- i patrząc się jak rany się goją, spojrzał się dokładniej na swoich pacjentów. Gdzieś już widział tę łysą głowę... Była zbyt charakterystyczna. I tak o to wrócił myślami rok do tyłu.

Stał w śniegu po kostki przed Siedzibą Władz Yukich. Obok niego stanął młody żołnierz, z którym nie złapał zbyt dobrego kontaktu, jakby byli od siebie tacy odlegli. Jego wzrok przemykał z twarzy do twarzy. Karawany, konie... Zbroje, metalowa karawana do przewiezienia więźnia... Orogatsu. Przemknął wzrokiem jeszcze raz.
Dużo śniegu. Zimno. Odprawa. Stąpające po śniegu ze zniecierpliwieniem konie. Przerażone oczy wszystkich, którzy wiedzieli kogo będą przewozić. Ujawnienie ich zadań. Zobaczenie po raz pierwszy olbrzyma o twardej skórze. Ale to nie tego szukał w tym wspomnieniu. Twarze. Twarze. Jeszcze raz twarze.
Zaczął od nowa. Przybył ze swojej kwatery jako pierwszy, był przed blondwłosym żołnierzem Yuuichim. Widział dziesięciu żołnierzy, którzy nosili lekkie zbroje i tryzmali drzewiec od naginat. Typowe dla cesarskich sił zbrojnych. Gdy tak stał przed dowódcą, Mishimura Saito, wysokim mężczyźnie w zbroi, ewidentnie tradycjonaliście, do pasa miał przywiązane kołczany, łucznik, ale jak się później okazało - osoba korzystająca z Tsujiteganu. Tłumaczył im zadanie był obserwowany przez dwóch młodych, w podobnym wieku do niego, shinobich. Akoraito. Jeden z nich o ognistych włosach, posługujący się Katonem i o przebojowym stylu bycia, wygadany i wiecznie się przechwalający... On nazywał się Hinata. Drugi z nich był łysy, trochę bardziej zdystansowany, było mu wiecznie zimno i stosował techniki Dotonu. Seihi. Nie był przebojowy, nie przechwalał się. Raczej do niego nic nie mówił. Powstrzymywał Hinatę przed tym, siedział ciągle zwinięty w koc...

Wrócił myślami do leczonych przez siebie shinobich. Nie przerywał na ani sekundę swojej powinności, chcąc wyciągnąć ich z nad przepaści do Śmierci, która właśnie wokół nich tańczyła klaszcząc w swoje kościste dłonie. -Ishida-san. Na stole leży Seihi, Akoraito klanu Ranmaru. Oddany klanowi i Sentokiemu, Mishimurze Saito, prawda?- zapytał się bez ogródek. -Czy obozem żołnierzy przewodzi ten Sentoki czy ktoś inny? I czy można zaufać jego osobie tutaj? Nie uważasz, że może być szpiegiem?- przed oczami tworzyło mu się kilka scenariuszy i każdy kończył się źle. Od tamtej misji rok temu nie widział już tej trójki... Ale wiedział, że na pewno sam Saito by wsparł Cesarza a Hinata razem z nim. Seihi by postąpił inaczej niż przyjaciel i nauczyciel? Odważyłby się na to?
Gdy tylko zakończył leczenie brzucha niebieskiego pacjenta odwrócił się w pełni do Łysola i drugą dłoń przyłożył do jego kikuta. Nadal sam siebie szokował, że to osiągnął. Prawdopodobnie żadnemu innemu medykowi nigdy to nie wyszło... Ale teraz nie wiedział czy ratuje odpowiednią osobę przed walką.

KP

  Ukryty tekst

posiadane techniki

  Ukryty tekst

EQ

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Pradawna świątynia"
Zlecenie Specjalne - Ranga B - Arii & Sashiko
Wiosna 394 roku
kolejka: 11 / ...

Nasi bohaterowie musieli się rozdzielić. Każdy miał inny cel i inne zadanie, choć niesieni byli tą samą ideą. Nie wiadomo czy przyjdzie im się jeszcze spotkać w przyszłości, a jeśli tak, to czy oboje będą wtedy nosić maski. Stali teraz w punkcie przełomu, od tego jak potoczą się kolejne minuty, a może godziny, zależało bardzo wiele. Gdyby tylko wiedzieli, jakie brzemię teraz noszą, zapewne by się stresowali, na szczęście, nie byli tego świadomi. Póki co wszystko było owiane tajemnicą, która pojedynczo i bardzo skrupulatnie odsłaniała swoje karty.

Po pożegnaniu wilczyca udała się w stronę krętych schodów, którymi powoli schodzili cywile. Mimo tego, że byli całkiem sprawni, spacerem z samej góry zajął im kilkanaście minut, głównie dlatego, że musieli schodzić pojedynczo a w niektórych miejscach schody były bardzo strome, no a nikt z nich nie planował spadać z dwudziestu metrów. Wtedy byłaby to pewna śmierć. Tak więc musieli oni czekać. Była to chwila na odetchnięcie, choć w tak stresującym momencie ciężko było odpoczywać. Wszyscy szykowali się do nadciągającej walki, przeciwnik miał przeważającą siłę liczebną, mimo przewagi terenu, jeden zły ruch i wszyscy będą martwi.

- Nie musisz tutaj być jeśli nie chcesz. Przeprowadzę tych ludzi do samej osady, znam drogę w razie czego. - powiedział mężczyzna, który opierał się o ścianę przy schodach i korzystając z wolnej chwili, popijał wodę ze swojego bukłaka. Wiedział, że jak się zacznie akcja nie będzie czasu na uzupełnianie płynów, więc trzeba było się nawodnić zawczasu.

- Mimo wszystko, dziękuję, że nam pomagasz. Niewielu członków innych klanów rozumie naszą sytuację. Tak na prawdę my sami jej nie rozumiemy. Wiemy jedynie, że coś nie tak jest z Cesarzem. Niektórzy wątpili już od wydarzeń w Sogen. Cesarstwo jest piękne, ale wymaga zmian... - powiedział do swojej towarzyszki, a następnie sięgnął do swojego plecaka, do którego schował bukłak a w zamian wyciągnął pęto pachnącej, suszonej kiełbasy. Oderwał sobie połowę, a drugą połowę rzucił do WIlczycy. Wiedział, że jest głodna, sam był zawsze głodny, kiedy się stresował, więc wiedział co czuje. Nikt przecież w takim momencie nie odmówi porządnego kawałka mięsa.

Po około kwadransie, wszyscy byli gotowi do drogi. Prawie dwudziestu mężczyzn w zimowych ubraniach i płaszczach, które pamiętają ich służbę w wojsku. Byli pomiędzy nimi też starsi i kilka kobiet, jednakże przeważali młodzi, sprawni obywatele cesarstwa. Aoda zaczął iść na czele, po czym wszedł do tego samego tunelu, który Wieloryb i Wilczyca weszli do świątyni. Jednakże nie kierował się do wyjścia. Przeszedł z dziesięć, może piętnaście metrów, po czym przyłożył dłoń do ściany. Wtedy też szeroki na dwa metry kawałek osunął się, odsłaniając skryty w tym miejscu korytarz, który prowadził gdzieś w głąb wulkanicznej góry.

- Weźcie pochodnie, w środku jest dosyć ciemno. - wskazał stertę leżących, przygotowanych wcześniej pałek owiniętych nasączonymi olejami szmatami. Sięgnął też po zapałki, którymi odpalił pierwszą z nich i zaczął odpalać kolejne. W ten sposób też odsłonił szeroki tunel, który ciągnął się dziesiątkami, jak nie setkami metrów. To będzie długa podróż.

W tym czasie Arii zajmował się pacjentami. Ich stan nie był najlepszy, zdecydowanie brakowało tutaj lekarza, albo chociaż jakiegoś medyka z podstawowym przeszkoleniem. Kiedy tylko zaczął rozcinać posklejane bandaże z pierwszego pacjenta, poczuł swąd gnijącej rany, co więcej, świeża ropa wylała mu się na dłonie. Rana była paskudna, zdecydowanie nie wyglądała dobrze i wymagała szybkiej i intensywnej pomocy. Miał on też duży krwotok wewnętrzny oraz uszkodzone organy, zapewne gdyby nie przybyła pomoc, to umarłby w przeciągu godziny.

Drugi był w równie złym stanie, po zdjęciu bandaży okazało się, że mimo świeżej rany, ta już zdążyła zaropieć, podobnie jak w przypadku poprzedniego pacjenta. Arii wiedział, że nie są to naturalne procesy, musiał to być jakiś czynnik zewnętrzy, prawdopodobnie pod postacią jadu albo trucizny. Rana na twarzy nie była taka poważna, za wyjątkiem oka, która było całe przekrwione. Ponownie, bez pomocy medyka, zmarłby pewnie za godzinę, albo dwie.

- I co... myślisz... że dałbym się... tak.. tak urządzić... wtedy... Arii... - wyszeptał ledwie przytomny Saihi w stronę akurat nachylającego się do niego Ariego. Czyżby mimo tych wszystkich trudności, był w stanie rozpoznać jego głos?

- Znam tego człowieka. Saihi działa z nami od prawie miesiąca. Z resztą... Nabawił się tych ran ratując moje życie w ostatniej walce... - jego twarz posmutniała. Widać było, że żałował tego w jakim stanie znajduje się jego towarzysz. Niestety, nie był w stanie zrobić więcej niż zrobił. Może to właśnie też go dobijało, to że gdyby był tutaj jakiś medyk, to wszystko potoczyłoby się inaczej. Gdyby tylko w Cesarstwie było jak dawniej, wtedy zawsze medyk był dostępny w każdym oddziale, jeśli był potrzebny... A teraz, kiedy byli partyzantami, przez niektórych nazywanymi terrorystami, musieli pracować na tym co mieli... Gdyby ktoś tylko położył temu wszystkiemu kres..

- Jestem pewien, że możemy mu zaufać. Nie wiem też kto dowodzi, ale prawdopodobnie jakiś Ranmaru. No przynajmniej dowodził przed przybyciem Hatamoto, o którym wspominałeś. - zdecydowanie nie podobało mu się to, że Hatamoto przybył tutaj i pozmieniał ich plany. No ale mleko się już rozlało i trzeba było działać z tym co mieli.

- Przepraszam Cię na moment. Pójdę zobaczyć jak sytuacja przed świątynią i czy wszyscy są gotowi do walki. - kapitan wstał i ruszył w stronę wrót wejściowych, pozostawiając medyka sam na sam z rannymi pacjentami. Mógł on teraz całkowicie skupić się na zajmowaniu się ich ranami. No chyba, że wołał zająć się czymś zupełnie innym...

Shiro
Aoda
Silny buntownik
Yuki Ishida
Saihi

Hishigaki - Ciężka rana
Seihi - Ciężka rana, średnia rana

[Arii]

Nie było ciekawie to było pewne. Przyglądał się ranie brzucha niebieskoskórego i syknął, gdy zobaczył wylewającą się świeżą krew i ropę. Przybliżył zamaskowaną twarz, aby zobaczyć czym został zraniony, rana wyglądała okropnie dodatkowo zauważył duże sińce w miejscach, gdzie były ważne punkty życiowe. Jeszcze chwila i by umarł... Z drugiej strony leżał znany mu nazbyt dobrze Seihi, jego kikut również nie wyglądał najlepiej. Oko przy tym wyglądało, jakby miało zaraz wrócić na miejsce. Sytuacja była okrutna i musiał działać szybko. Więc tak jak postanowił wcześniej od razu zaczął leczyć na dwie ręce. Umiejętność, którą sam odkrył i opracował. Zielona chakra przepływała do brzucha i kikuta. Z zamkniętymi oczami skupiał się na najmniejszych warstwach skóry, mięśni, organów... Każdą tkankę oddzielał myślami, aby chakra docierała do tych miejsc i przyspieszała naturalną regenerację organizmu.

Jednak z jego dłoni przestał iść impuls chakry do kikuta, gdy po jego słowach o domniemanym szpiegostwie, łysy chłopak odezwał się, ledwo słyszalnie, ale tak, żeby Arii go usłyszał. Wiedział, że za tą maską kryje się medyk... Był zdumiony tym faktem i spojrzał się za siebie na Ishidę, który chyba nie usłyszał tego, co ten powiedział. -Leż i nic nie rób. Staram się pozbierać Ciebie do kupy.- odpowiedział szorstko. Jakim cudem? Miał tak dobry słuch, że potrafił rozpoznać jego głos przez maskę? Cholera... Jeżeli ktokolwiek inny też to potrafi... Wrócił do leczenia ich ran, prawie zakończył najważniejszą część. Gdy był pewien, że ich rany są zaleczone przyłożył dłoń do oka Seihiego. -Ishida-san, proszę poinformować mnie o tym, ile czasu mi zostało. Gnicie ich ran nie było czymś normalnym, podejrzewam truciznę. Co oznacza, że ta mogła zostać w ich ciele i byle rana zakończy ich żywot. Jeżeli mam wystarczającą ilość czasu, stworzę trutkę.- taką miał przynajmniej nadzieję. Rana oka była o wiele łatwiejsza do zaleczenia niż kikut i brzuch Hoshigakiego. W tym momencie wiele się działo w głowie Ariiego, mimo skupienia na ranie, nie wiedział nadal co zrobić z informacją, którą posiadał Seihi.

Znowu wrócił do tego wozu, w którym trzymali ciało Orogatsu jadą z przez trakt z Yuuichim... Ten strach, który odczuwał widząc ludzi silniejszych od siebie, to jak ze stresu i z wyczerpania stracił przytomność... Wielu ludzi wtedy musiało przy nim stać i go chronić... A teraz? Teraz miał być tym lepszym i chronić innych a mu nie wychodziło. Dodatkowo jego tożsamość mogła zostać wyjawiona przez samego Seihi'ego... *Zabij... Zabij... Zabij... Zabij...* W jego głowie ktoś podśpiewywał to jedno słowo w kółko. Odbijało się to od jego czaszki i czuł, jak Śmierć zaciska sobie dłonie na jego, aby zrobił ten jeden ruch. Mógł go teraz zabić... Mógł to zrobić jednym pociągnięciem dłoni, ale zamiast tego. Wolną ręką, nie patrząc się już na Hoshigakiego, swojego drugiego pacjenta, dłonią pociągnął za porcelanową maskę i ją ściągnął, pokazując Seihiemu swoją twarz. Nie wiedział dlaczego dokładnie to zrobił. Może z tego powodu, iż wiedział, że nie ma to sensu? I tak Seihi wiedział kim jest. A może był inny powód? Ciężar innej tożsamości go przytłaczał i miał dość ukrywania swojej twarzy za maską? Albo wiedział, że coś przejmie jego ciało, gdy w niej jeszcze trochę zostanie... Czuł jak krew i ropa z rany drugiego z chłopaków przesiąka jego rękawiczki i dociera do jego dłoni przełączając w jego głowie dziwny trybik...

Gdy tylko leczenie się zakończyło odsunął dłoń od oka łysego. -Wstań powoli, bez pośpiechu. Ty też.- odpowiedział do drugiego, starając się ich asekurować, by mogli tylko normalnie usiąść. -Chwile musicie odpocząć, Seihi. Dawno się nie widzieliśmy.- Spojrzał się na niego smutnym wzrokiem. Ten jeden rok dużo w nich zmienił. Arii stał się... specyficznym szaleńcem widzącym i rozmawiającym z Kostuchą. A Seihi z wiernego ucznia zwolennika Ranmaru stał się jednym z rewolucjonistów. -Wiesz kto jeszcze znajduje się w tym obozowisku skoro tutaj jesteś?- medyk wprost modlił się, żeby tam nie było ich wspólnych znajomych. Wystarczył Hatamoto, którego on i Ishida tutaj nie chcieli.
Dodatkowo pytanie czy zdąży zrobić odtrutkę? Mógłby zrobić jej zapas dla nich, aby móc się obronić przed trucizną wroga... Wszystko zaczęło się komplikować! -Jeżeli macie również informacje czego mogę się spodziewać po osobach tam walczących... Jakie mają umiejętności to dużo pomoże. I jeżeli mogę prosić. Trzymajcie się tyłów, najlepiej nie wchodźcie na pierwszą linię. Wyleczyłem was, ale nie jestem w stanie powiedzieć czy uda mi się w tak krótkim czasie stworzyć odtrutkę a nie wiem dokładnie na czym polega działanie oprócz gnicia. Dlatego lepiej trzymać was z dala od wartkiej akcji.- uśmiechnął się delikatnie, ciągle trzymając wzrok na Seihim. Poprzednim razem jak się widzieli nie mieli okazji zobaczyć swoich umiejętności, także teraz Arii wolał tego uniknąć. -Cóż, moja tożsamość poszła do kosza, gdy już ty się o tym dowiedziałeś. Ale trzymajmy się tego, że nic nie widzieliście. Ta maska trochę dusi.- i to dosłownie. Od środka czuł duszenie się swoimi czynami i tym do czego tutaj dojdzie. A coraz bardziej czuł, że nie utrzyma tego... Założył ponownie maskę na twarz. Koniec przerwy Arii ponownie wszedł w tryb zamaskowany. Oby utrzymał tryb Anioła, nie Rzeźnika...

  Ukryty tekst

[Sashiko]

Wiosna 394 roku

---

Sashiko weszła w krótką interakcję z Aodą, który zrobił na niej wrażenie całkiem normalnego osobnika, z którym dało się sensownie porozmawiać. Nie był niezrównoważony, nie zachowywał się jak narwaniec, niczym też nie przypominał „terrorysty” – jak zapewne nazwaliby go Cesarscy.

- Jasne, wiem że nie muszę. Ale kiedy widzę takie sytuacje to nie mogę też przejść obojętnie. Rozkaz o przesiedleniu wyrządził mnóstwo zła na wielu poziomach, ale najbardziej cierpią zwykli cywile. Dlatego właśnie podjęłam decyzję o założeniu maski i pomocy tym, którzy tej pomocy najbardziej potrzebowali. I dlatego właśnie chciałabym wydostać stąd tych ludzi. I jasne, wiem że znasz drogę i zapewne doskonale byś sobie poradził, ale jednak… cóż, nie możemy wykluczyć, że ktoś w końcu wpadnie na wasz trop. Nie znam twoich umiejętności, ale zawsze lepiej to we dwoje, niż samemu – wyjaśniła. Nie zamierzała kwestionować umiejętności jej rozmówcy, ale byli w środku strasznej wichury, gdzie przewidywanie tego, co się stanie było bardzo utrudnione. Niestety nie można było wykluczyć, że cywile prowadzeni przez Aobę zostaliby namierzeni przez oddział Cesarstwa, a jeśli nie był on niewiarygodnie silny, to raczej trudno byłoby mu wtedy powstrzymać cały ich oddział w pojedynkę i jeszcze chronić bezbronną karawanę – bo tak w gruncie rzeczy trzeba byłoby patrzeć na cywilów.

Jeszcze bardziej zaktywizowała się, gdy tamten wspomniał o sytuacji w Cesarstwie i pomocy ze strony innych klanów.

- Cóż… pomagam z tych powodów, o których już mówiłam. I znam te plotki o tym, że z Cesarzem jest coś nie tak. Osobiście stawiałam na to, że był w jakiś sposób kontrolowany przez Antykreatora, ale ten podobno został już pokonany… więc sama nie wiem. Być może Waneko Satoshi po prostu nie podejmuje racjonalnych decyzji z jakiegoś powodu. Bo jak inaczej rozumieć rozkaz przesiedleńczy? To po pierwsze bestialstwo, a po drugie zamienianie Cesarstwa w skład notek wybuchowych, wokół którego tańczą szaleńcy z pochodniami. Tylko czekać, aż wszystko wybuchnie – westchnęła. Naprawdę leżało jej na sercu dobro Wysp i wszystkich pięciu klanów, które je zamieszkiwały.

Wtem nastąpił mały, miły przerywnik. Asami zobaczyła kawałek kiełbaski, który odrywa się od całości i niesiony rzutem Aoby zmierza w jej stronę. Dopiero w ostatniej chwili zorientowała się, że nosi maskę i że nie zdoła chwycić go od razu zębami. Poza tym należało zachowywać pewną powagę w sytuacji, w której się znajdowali. Dlatego złapała go normalnie, w dłoń, po czym skinęła głową, z wdzięcznością dziękując za tak hojny dar.

- Dz…dziękuję! – wydusiła z siebie tylko, patrząc na kawałek jedzenia. Kiełbaski nie jadła już dawno, bo ostatnio żywiła się tylko mięsem saren, jeleni i królików, które upolowała. A dzisiaj nie jadła też zbyt wiele i żołądek – mimo że trzymany w ryzach przez ciągłe napięcie, gotowość do walki i emocje – zaczynał dochodzić do głosu. W przeciwieństwie więc do tego, co zrobiła u Shiro, uchyliła nieco maskę podnosząc ją lekko do góry i w mig spałaszowała kawałeczek otrzymanego mięska. Starała się to zrobić tak, żeby Aoba mógł zobaczyć jedynie dolną część jej twarzy albo w ogóle tylko brodę i usta.

- Ooooh… tego mi było trzeba – poklepała się po swoim płaskim brzuchu i zaciągnęła maskę z powrotem na dół, uśmiechając się przy tym w sumie już tylko do samej siebie. Polubiła Aobę.

- No, ale wracając… też uważam, że jeśli już, to Cesarstwo trzeba zmienić. Ale na pewno nie możemy zaprzepaścić tego, co już zdołaliśmy osiągnąć. Nasze klany współpracują ze sobą wspaniale i powrót do konfliktów między nimi, które ustały wraz z powstaniem Cesarstwa kilka lat temu byłby… no właśnie byłby uwstecznieniem. Tak sądzę – zakończyła wykładać swój punkt widzenia. Nie była jakoś specjalnie dobra w polityce, głównie dlatego że nie interesowała się szczegółowo wszystkimi jej szczególikami. Jej punkt widzenia był więc raczej prosty. Razem byli silni, a osobno nic nie znaczyli.

W końcu jednak trzeba było wyruszyć. Wszyscy zeszli już stromymi schodami i można było iść dalej. Szybko okazało się, ze jest tutaj jeszcze inny tunel, czy też właściwie odgałęzienie tego poprzedniego. Tym razem jednak mieli podążać w górze dużo dłużej, a przynajmniej tak to wyglądało. Patrząc szerzej, była to jednak bardziej zaleta niż wada – im dalej od miejsca głównych wydarzeń wyjdą, tym mniejsza szansa na wykrycie.

Kunoichi wzięła do ręki pochodnię, którą odpaliła od kogoś, kto już to zrobił. Gdy była gotowa, udała się na przód pochodu, chcąc towarzyszyć Aobie. Bądź co bądź, niebezpieczeństwo czaiło się raczej z przodu niż z tyłu, a przynajmniej tak jej się wydawało.

- Musimy chyba się spieszyć. Taki długi tunel z tyloma pochodniami nie dostarczy nam zbyt wiele powietrza zdatnego do oddychania, bo wątpię żebyście mieli czas odprowadzać kanały wentylacyjne. Zróbmy to sprawnie i mam nadzieję, że po wyjściu nie będzie nas czekało nic niebezpiecznego – powiedziała, mając nadzieję że te słowa nie zostaną odebrane jako wymądrzanie się, a jako uprzejma rada. Tak, z pewnością będzie ich czekał długi marsz, ale muszą pokonać tę drogę tak szybko, jak to tylko możliwe.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Pradawna świątynia"
Zlecenie Specjalne - Ranga B - Arii & Sashiko
Wiosna 394 roku
kolejka: 12 / ...

Kiedy Sashiko zabrała się za jedzenie kiełbaski i odsłoniła swoją maskę, dostrzegła, że Aoda przyglądał jej się przez chwilę. Kiedy ich spojrzenia się zetknęły, ten odwrócił wzrok z lekkim rumieńcem. Po kilku chwilach jednak znowu wrócił do przyglądania się jej, choć zdecydowanie starał się robić to bardziej po kryjomu.

- Wiem... że to głupie... ale no... ładna jesteś... w obecnej sytuacji to nie wiele zmienia... no ale chciałem, żebyś wiedziała.... - wydukał w końcu z siebie. Przecież wszyscy byli ludźmi, potrzebowali też dobrych chwil, potrzebowali miłości, nawet w tak trudnych momentach, a nawet w nich szczególnie tych uczuć potrzebowali. Zapewne gdyby to była normalna okazja, spotkali się w osadzie, czy na zwyczajnej, regularnej misji, to może Aoda zaprosiłby ją na obiad. No ale teraz, kiedy nie wiedzą czy dożyją jutra, mogło to być bardziej niż niestosowne.

- Jeżeli będzie się działo coś poważnego tutaj, a my będziemy blisko osady i nie będzie wrogów w okolicy, to pędź od razu w tę stronę. Na pewno przydasz się im wtedy bardziej. Niezbyt wierzę tym kapłanom, ale skoro kapitan im zaufał, to na pewno nie jest coś, co można zbagatelizować. - Zakończył ich rozmowę. Wiedział, że o tym co złego jest w cesarstwie mogliby rozmawiać godzinami, jednakże, ani nie mieli czasu, ani alkoholu, co więcej, mieli misję do wykonania, więc trzeba było skupić się na niej.

Przeszli przez teren otaczający świątynię i weszli do tunelu, którym tutaj przyszli, aby po chwili skręcić w inny, ukryty wcześniej korytarz. Ciężko powiedzieć jak długo szykowali kryjówki w tych górach, czy może zostały one przygotowane wcześniej, jednakże jednego mogli być pewni, Cesarskim ciężki będzie im ich ścigać. Kiedy tylko każdy pobrał pochodnię, ruszyli on w głąb ciemnego korytarza, który podobno miał prowadzić do tylnego wyjścia.

- Póki będziemy iść, powietrze powinno wystarczyć. Przy planowaniu tych tuneli założyliśmy, że może nam się zdarzyć w nich walczyć, więc co jakiś czas mamy szersze komory z prowizorycznymi barykadami. Tam możemy na chwilę przystanąć i wziąć ze dwa głębsze oddechy. Niestety, nie mamy tutaj przewiewu, więc i tak będzie ciężko. - odpowiedział swojej towarzyszce, która podzieliła się dosyć ważną uwagą. Ludzie między sobą zaczęli potakiwać, starając się utrzymać narzucone przez shinobich tempo. Starali się też pomagać tym, którzy nie byli w stanie iść tak szybko, na przykład biorąc ich na ręce. Dobrze, że w większości byli to młodzi, wyszkoleni przez cesarską armię mężczyźni.

- Jak masz plan na później? Długo będziesz kryć się pod maską i walczyć? Nie chcę się wymądrzać, ale z każdą chwilą będzie to dla Ciebie trudniejsze i obawiam się, że pewnego dnia będziesz musiała jawnie opowiedzieć się po którejś stronie. No chyba, że Cesarz wygra i nas wszystkich pozabija, bo my tak łatwo nie odpuścimy. To jest nasz dom i nasza ziemia, nie oddamy jej tak łatwo. - na jego twarzy było widać determinację. Jak wielu tutaj, nie robił tego dla pieniędzy, ani też dla sławy, robił to, bo chciał budować lepszy świat dla swojej rodziny i przyjaciół.

Po około dziesięciu minutach marszu krętymi tunelami, czasami w górę, czasami w dół, udało im się dotrzeć do pierwszej komory, w której zarządzono chwilę odpoczynku. Było to pomieszczenie wysokie na pięć metrów, szerokie na cztery i długie na jakieś dziesięć. Znajdowało się tutaj trochę skrzyń z bronią, oraz wykonane z drewna barykady i stanowiska dla łuczników. Cała wyprawa zatrzymała się na dwie, może trzy minuty, akurat, żeby każdy wziął kilka wdechów i napił się wody, po czym ruszyli dalej. Mieli do przejścia jeszcze kawałek, nim dotrą do ściany uśpionego wulkanu.

---

W tym czasie Arii zmagał się z dziwnymi ranami swoich tymczasowych towarzyszy. Zdecydowanie nie było to coś normalnego, walka nie byłą tak dawno, aby te tak mocno się pogorszyły, musiała to być jakaś dziwna trucizna, której nie znał. To nie był dobry znak, w końcu wróg mógł mieć jej więcej. Na szczęście nie przeszkadzała ona w zasklepianiu ran, może tylko delikatnie je spowalniała, ale nie było to coś, z czym nasz bohater nie mógłby sobie poradzić. Dosyć sprawnie wyleczył Hoshigakiego, i mógł przenieść się na swojego dawnego towarzysza. Jego rany były poważniejsze, ale też były w zasięgu zdolności medycznych zamaskowanego wieloryba. No może, nie tak długo zamaskowanego, gdyż zdecydował się on zdjąć swoją maskę. Wtedy też Saihi uśmiechnął się. Arii nie był tym, kogo spodziewał się zobaczyć w tej świątyni, jednakże cieszyło go, że kolejna znajoma twarz zdecydowała się zrobić z rzekomą tyranią i szaleństwem Cesarza.

- Myślę, że nie dłużej niż kwadrans. No chyba, że potrzebujesz trochę więcej czasu, to możemy wyjść w kilkoro ludzi i opóźnić im podejście kilkoma technikami. Tylko wtedy będziemy mieli mniej chakry na samą walkę. - kapitan spojrzał na niego z poważną miną. Medyk musiał podjąć decyzję, czy uda mu się przygotować antidotum w tak krótkim czasie? Przeważnie trwało to godziny, jak i nie dni, wiele zależało od tego jak bardzo skomplikowany był ten środek. Ishida wiedział, że taki medykament na pewno pomoże im w dłuższej obronie, było to coś, za co był gotowy zaryzykować trochę energii. Jednakże to od Ariiego zależało, czy podoła. Niezależnie od uzyskanej odpowiedzi, kapitan ruszył w stronę bramy, gdzie czekali na niego jego ludzie. Wszyscy byli już gotowi do walki. Kilkunastu shinobi gotowych poświęcić swoje życie dla sprawy. Czy to wystarczy, aby powstrzymać Cesarską Armię?

- Skąd bym miał wiedzieć? Jestem tutaj od początku, jak pozostali. W trakcie walki nie wyczułem nikogo znajomego, ale nie mogę być na sto procent pewien. - dosyć mocno oddychając, Saihi postarał się udzielić odpowiedzi. Jego rany były zaleczone, jednakże dalej organizm był wycieńczony, obaj pacjenci potrzebowali trochę czasu, nim będą w pełni sprawni i gotowi do walki.

- No cóż, teraz jesteś tutaj na takich samych zasadach jak my wszyscy. - Saihi uśmiechnął się. Nie był może takim żartownisiem jak Hinata, jednakże po przebywaniu z czerwonowłosym wiedział, że nawet w takim prostym humorze drzemie potężna moc. Przecież doskonale pamiętał jak wiele razy jego towarzysz uspokajał sytuację, czy też dodawał otuchy jakimś głupim, ale szczerym żartem. Gdyby tylko tutaj był, pewnie miałby ręce pełne roboty.

Shiro
Aoda
Silny buntownik
Yuki Ishida
Saihi

[Sashiko]

Wiosna 394 roku

---

Sashiko na chwilę była wyłączona całkowicie z otaczającego ją świata. Taki właśnie efekt miała na nią pyszna kiełbaska; efekt ten był ponadto potęgowany przez jej głód. Mimo to, w pewnym momencie zauważyła, że jej towarzysz przyglądał się jej. W pierwszej chwili założyła, że chodziło o jej łapczywe jedzenie (była przyzwyczajona, że ludzie byli zaskakiwani jej apetytem i możliwościami oraz pojemnością jej żołądka), ale dostrzegła też na jego twarzy rumieniec. Stwierdziła jednak, że pewnie coś jej się przewidziało i kontynuowała jedzenie. Szybko jednak okazało się, że prawda była zgoła odmienna.

Została zaskoczona jego słowami. Pomijając wiek dziecięcy, chyba nikt nigdy jej tak bezpośrednio nie skomplementował. Nie dlatego, że była brzydka - po prostu jej sposób życia raczej wykluczał spotykanie się z mężczyznami inaczej niż tylko w ściśle bojowych warunkach, które jak wiadomo nie sprzyjają flirtowaniu. Sama zresztą jakoś nigdy nie widziała konieczności w szukaniu sobie partnera, dlatego traktowała temat tak, jakby nie istniał. Jak się jednak okazuje, błędnie.

Momentalnie poczerwieniała jak dorodny burak i nasunęła pospiesznie maskę, co spowodowało że tamten raczej tego nie widział, ale nie mogła powiedzieć z całą pewnością.

- Ja... serio? Hehe, no co ty gadasz... to... - zaśmiała się cicho jak jakaś psychiczna, co oczywiście wynikało z jej nieporadności i zaskoczenia całą tą sytuacją - co się w takich sytuacjach mówi? eee... chyba dziękuję... no, to ekhm, dziękuję! - wszystko to wypowiedziała na głos, mimo że była przekonana, że dialog prowadzi sama ze sobą w głowie, a dopiero słowo "dziękuję" było wypowiedziane na głos. Cóż, zakłopotanie doprowadziło do tego, że zatarła jej się lekko granica tego, co było w jej głowie, a co faktycznie wypowiadała. Aoba nie powinien mieć jednak wątpliwości co do tego, że mimo tego krótkiego epizodu mentalnej niestabilności była mu po prostu wdzięczna za komplement. Najwyraźniej walka i trudna sytuacja w Świątyni nie była w stanie wyprowadzić jej z równowagi, a Aobie wystarczyło do tego jedno krótkie zdanie.

Przez moment siedziała tak w ciszy, uspokajając myśli. Dlatego po chwili dodała, już zdecydowanie bardziej spokojna:
- Przepraszam, nie słyszę takich rzeczy na co dzień, to dlatego. Poza tym nie widziałeś mojej twarzy. Zaskoczyłeś mnie - pod jej maską pojawił się nieznaczny, ciepły uśmiech, którego oczywiście jej rozmówca nie mógł zobaczyć. Pora było zdjąć tę maskę. Po tym całym zamieszaniu z pewnością przynajmniej na jakiś czas porzuci funkcjonowanie pod ukryciem - a może i na stałe.

Kolejna uwaga Aoby dotyczyła tego, żeby Asami wróciła do Świątyni, gdy już upora się z eskortą cywili. Cóż, to właśnie planowała.
- Tak właśnie zamierzam zrobić. Poradzisz sobie już dalej sam? - pytanie było powodowane raczej grzecznością, niż wątpliwościami.

- Okej, brzmi sensownie - odpowiedziała na uwagę dotyczącą powietrza, dodatkowych komór i barykad, po czym dodała - ależ to wszystko jest strasznie kretyńskie... jesteście naprawdę dobrzy w tym co robicie. Wy, to znaczy Yuki i ci, którzy im pomagacie. Od zawsze to wiedziałam, bo wiele razy się z Yukimi spotykałam, a ostatnio nawet miałam okazję walczyć z nimi ramię w ramię na wojnie. I co? I te wszystkie świetne zdolności i umiejętności muszą być teraz używane przeciwko nam samym, przeciwko Cesarstwu... Oby to się jak najszybciej skończyło, bo to straszne. Straszne, co uczynił ten rozkaz - pokręciła głową i westchnęła. Narzekanie nic tu jednak nie pomoże, trzeba było się skupić na tym, co było tu i teraz. Wyciągnąć cywilów, a później może pomóc kapłanom.

Aoba poruszył ważną kwestię, dotyczącą jej tożsamości. Szli teraz korytarzem, więc mogli sobie spokojnie o takich rzeczach porozmawiać. Sashiko oczywiście bardzo chciała takiej rozmowy. Po pierwsze dlatego, że Aoba wydawał się być w porządku, a po drugie dlatego, że od początku kiedy zaczęła pomagać Yukim nie miała okazji porozmawiać z nikim z nich, kto mógłby przedstawić ich punkt widzenia, plany, emocje, zapatrywanie na to wszystko. I nikogo też specjalnie nie interesowała Biała Wilczyca – poza tym, że dla jednych była ciekawą postacią, która im pomagała, a dla drugim cierniem w boku.

- Zdaję sobie z tego sprawę. Jeśli wyjdę cało z tego świątynnego zamieszania, to wracam do Fuyuhany i służby klanowi. Robi się gorąco, w wielu miejscach znają już Białą Wilczycę i to tylko kwestia czasu, kiedy zaczną na mnie polować. Poza tym mam wrażenie, że większość Yukich albo została już przesiedlona albo uciekła albo walczy. Nie ma komu pomagać, a ryzyko jest duże – podsumowała. Dodała jednak również ważne uściślenie – ale i moja służba klanowi stoi pod znakiem zapytania. Jeśli faktycznie wybuchnie wojna domowa i będzie szansa, że zostanę przydzielona do misji walki z Yuki, to pewnie się zaszyję gdzieś w dziczy, jak to często robię. Jeśli jednak ktoś będzie chciał mnie za to ścigać, to… ciężko mi o tym mówić, ale trzeba będzie albo przeczekać tego Cesarza albo po prostu uciekać z wysp i czekać na lepsze czasy. Nie wiem, może nawet na stałe. Nie mam zamiaru walczyć w takiej sprawie i zabijać Yukich, którzy nic złego nie zrobili – w jej głosie wyraźny był smutek – a ty? Na pewno nie opuścisz ruchu oporu w takim momencie, ale chyba rozumiesz, że z całym Cesarstwem przeciwko sobie nie wygracie. Chyba że ktoś usunie Waneko Satoshiego, ale to chyba mało prawdopodobne. Jak zatem widzisz swoją i waszą przyszłość?

  Ukryty tekst

[Arii]

Arii uśmiechnął się pod maską słysząc, ile czasu może otrzymać, będzie to ciężkie i niezbyt łatwe, ale wyzwanie dla niego mogło być ratunkiem od wpadnięcia w szał, do którego ciągle mogło dojść. Widok znajomych sobie twarzy pomagał, ale czuł co jakiś czas mrowienie w całym ciele, jakby Rzeźnik starał się przejąć cały czas kontrolę nad nim. Czuł zew krwi, który zbliżał się do tego miejsca. Sam Kostucha ciągle ze złością się na niego patrzyła i na kolejne uratowane przez niego ofiary. Chciała swój pokarm, chciała te dusze a on, mimo kilku trudności podczas leczenia zdołał ich doprowadzić do stanu używalności.
Kolejna dwójka uratowana, mniej na jej liście. A w kościstym cielsku nadal burczało. Nic nie szło po jej myśli tego wieczoru.

- Powinno mi wystarczyć, ale im więcej tym lepiej, Kapitanie.- sięgnął do torby po swój zwój, gdzie miał wszystko ładnie zapieczętowane i zgrabnymi ruchami przerzucił sobie zwój między palcami. Czuł się w swoim żywiole, w końcu podczas walki z lojalistami był sobą i robił to co najlepiej potrafił. Uklęknął na jedno kolano i rozłożył zwój na podłożu. Złożył pieczęć i odpieczętował kilka z pieczęci. Wyłoniły się wszystkie potrzebne mu w tym momencie przyrządy i zioła potrzebne do stworzenia antidotum.- Seihi-san, kontroluj sytuację swoją umiejętnością. Muszę wiedzieć wcześniej czy ktoś się do Nas zbliża. Hoshigaki-san odpoczywaj, nabierz siły. Przydadzą się twoje umiejętności jeżeli ktoś przekroczy to pomieszczenie. A teraz- wziął szybkim ruchem i ściągnął rękawiczki odkładając je obok zwoju. Sięgnął po bandaże, które niedawno ściągnął ze swoich pacjentów.

Rozejrzał się po pomieszczeniu za wodą, którą potrzebował do zalania swoich zlewek i szklanych naczyń. Namoczył nią również bandaże i rękawiczki, po czym do jednej ze znalezionych mis zaczął wyciskać wodę zabrudzoną trucizną. Rozpalił hubką i krzesiwem palniki, które od razu rozbłysły czerwonym płomieniem i zaczęły gotować w kilku zlewkach na raz wodę. Uwijał się w pocie czoła, aby wszystko moc przygotować. Szybkim ruchem wrzucił wybrane zioła, pokroił je na mniejsze części i zaczął ugniatać w miseczce. - Dzialania gnicia i opóźniania, spowalniania gojenia ran… wygląda mi to na działanie świetnego alchemika, ale nie jest to nic czemu nie podołam. Postaram się przynajmniej załagodzić działanie trucizny. Seihi-san, jeżeli czujesz się na siłach. Poszukaj jakiś naczyń, do których mógłbym przelać roztwór. Dobrze by było, gdyby były jakies strzykawki w waszych zapasach. Jeżeli nie kubki, szklane buteleczki po jakiś trunkach, cokolwiek. Inaczej będziemy zmuszeni wykorzystać to na broń i przez nacięcie wprowadzać odtrutkę. Ale to czysta prowizorka. Jeżeli nie jesteś w stanie, nie przemęczaj się, zostawimy to na sam koniec.- uśmiechnął się pod maską zamiatając płaszczem cała podłogę, uwijający rękoma kolejne zioła i wrzucając je do szklanego naczynia, które korbką przymocował do statywu. Do gotującej się już tam wody nie dodał tylko ziół, ale również odrobinę trucizny, którą wycisnął z rękawiczek i bandaży.
Zaczął kręcić następnymi korbkami, aż zobaczyć można bulo jak parę z pierwszej zapełnionej roztworem szklanej buteleczki unosi się i idzie szklanymi rurkami na sam koniec, skraplając się do osobnego naczynia.

Cały ten czas również nasłuchiwał całej sytuacji za swoimi plecami, ale w pełnym skupieniu chciał wykorzystać cały swój czas dany przez Ishidę. Jeżeli Seihi nie był w stanie szukać fiołek i innych sam rzucił się do szybkiego szukania dwóch kubeczków dla swoich pacjentów i szklanych fiołek po innych roztworach, do których przeleje całą pozostałą zawartość antidotum. Gdy tylko ostatnia szklana buteleczka była pełna ugasił wszystkie palniki i zapieczętowaliśmy statyw ponownie w zwoju. Do kubków wcześniej przelał odpowiednie ilości dla Seihiego i Hoshigakiego, po czym je podał i kazał uchylić od razu całość bez jęczenia, że niesmaczne. Resztę poprzelewał do znalezionych buteleczek i innych naczyń. Chociaż jeżeli takowych nie było ostatecznością była broń. Nie mial dużo tego antidotum, ale na jedną turę starczyło. Jedną buteleczkę zostawił dla siebie resztę poukładał obok Hoshigakiego i Seihiego. Schował zwój z zapieczętowanym sprzętem i odwrócił się ku wyjściu. - Gotowe. Antidotum zacznie niedługo działać, ale nadal nie jesteście w pełni sił. Waszym zadanie jest dostarczyć to do każdego rannego lub waznego z waszego punktu widzenia obrońcy Świątyni. Wydostać trzeba kapłanów. Ja rozeznania się w sytuacji, wy wspieracie i ewakuujecie resztę. Nie nadwyrężajcie się. Tym razem macie mnie obok.- rok temu mówił te słowa jako młokos i nie wywiązał się z tego… ale tym razem mówił to już jako mężczyzna, który zdecydowanie wiedział jak obronić innych. Mógł się zrehabilitować za ostatnie występki. Miał okazję i nawet tańcząca wokół Kostucha słyszała odgłosy walki mu w tym nie przeszkodzi.

Oczywiście najważniejszą częścią było znalezienie rannych i odnalezienie Ishidy, który również nie ucieszył się na Hatamoto. Niezbyt był popierany ojciec Yoko wśród swoich. Konkursu popularności nie wygra, ale teraz mógł popisać się przed samym sobą i całą wyspą czym jest potęga jego rodu, szczególnie jego gałęzi. Oby tylko Arii nie musiał w tym uczestniczyć i nikt przez to nie ucierpi.

Techniki

  Ukryty tekst

obliczenia

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

EQ

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Pradawna świątynia"
Zlecenie Specjalne - Ranga B - Arii & Sashiko
Wiosna 394 roku
kolejka: 13 / ...

W pewnym sensie to było urocze, że Biała Wilczyca - Duch, którego obawiali się Cesarscy żołnierze, rebeliant, o którym nawet Cesarz słyszał, teraz spaliła się rumieńcem po jednym komplemencie. To tylko jeszcze bardziej pokazywało tragedię tej całej sytuacji. W normalnym czasie, pewnie mogliby razem pójść na obiad i się poznać, może zacząć się spotykać, teraz jednak musieli chować się po lasach i walczyć o swoje życie każdego dnia. I to jeszcze wszystko z powodu wewnętrznego konfliktu wywołanego przez jednego władcę, a przynajmniej tak uważali ci, którzy walczyli z jego decyzjami i bronili niewinnych członków klanu Yuki, którzy oberwali z powodu decyzji swojej przywódczyni.

- Przeżyj, jak to wszystko się skończy, zabiorę cię na Ramen - najlepszy w całym Cesarstwie. - zaproponował swojej towarzyszce chwilę przed wyruszeniem w drogę. Jej zakłopotanie spowodowało, że na jego twarzy pojawił się uśmiech, zwyczajny, pełen radości uśmiech, co patrząc na aktualne wydarzenia, było ciekawą odmianą. Później już ruszyli w drogę, czasu nie było dużo, więc trzeba było ewakuować cywili. Kiedy zatrzymali się na postoju, była kolejna okazja do rozmowy, oczywiście, Aoda postanowił z niej skorzystać.

- Dużo zależy od tego, co Mikoto zrobi. Najlepiej pewnie jakby zaszyła się i nie pokazywała, nic nie robiła, wtedy Cesarz zapomniałby po problemie i zająć się czymś pilniejszym. Większość klanu Yuki popiera jego decyzję i uważa Mikoto za zdrajczynię, nie wiem czy słusznie czy nie, nigdy mnie światowa polityka nie interesowała. Dla spokoju Cesarstwa, lepiej jakby Ci, którzy się sprzeciwili, mogli wyjechać, ale obawiam się, że Cesarz się nie zgodzi na takie rozwiązanie, a wielu członków klanu jest zbyt dumnych, aby od tak się wycofać. Pewnie będą dalej toczyć działania partyzanckie aż zostaną złapani, albo też coś się zmieni. - mimo, że opowiadał o trudnych rzeczach, to w jego głosie był spokój, tak jakby ze wszystkim już się pogodził. Żyli w trudnych czasach, mimo tego, że Cesarstwo było silne, ostatnio przemierzało za nim frustrujące pasmo porażek. Chyba wszyscy odczuwali, że Cesarstwu jest teraz potrzebne jakieś zwycięstwo, coś, co pozwoli odbudować wiarę obywateli w ten ustrój, niestety, wewnętrzne walki tylko pogarszały sytuację.

- Najpewniej zginę w którejś z walk, nie jestem tak silny jak bym mógł. Lata dobrobytu mnie rozleniwiły i mniej trenowałem. No ale nic to, przynajmniej miałem klawe życie. Jeżeli uda się przeżyć, to pewnie wyjadę gdzieś daleko, nie sądzę, żeby było w tym kraju miejsce dla ludzi, którzy wbili mu nóż w plecy. - on także posmutniał. Dla takich zwyczajnych rebeliantów jak on raczej był tylko jeden los. W końcu nikt nie łudził się, że do końca życia będą w stanie unikać wywiadu Cesarstwa. Oni mieli więcej ludzi, oraz zasoby. Nie musieli chować się po jaskiniach i jeść leśnej zwierzyny, więc długofalowo, pojedynek ten był raczej przesądzony.

Aby już nie rozmyślać o trudnych sprawach, Aoda wstał i zarządził dalszy wymarsz. Mieli chwilę na napicie się i wzięcie kilku wdechów, więc mogli ruszać dalej. W końcu jeszcze kawał drogi był przed nimi. Szli kolejne minuty, cały czas idąc takim samym korytarzem, co jakiś czas jedynie skręcał on po łuku, niestety, bez punktów odniesienia ciężko było zorientować się, gdzie tak na prawdę są. Po około dziesięciu minutach marszu, dotarli oni do ściany, zakańczającej tunel. Aoda przyłożył do niej dłoń, dzięki czemu kawałek skały przesunął się, robiąc przejście dla wszystkich. Wtedy też dostrzegli oślepiające światło odbijające się od śniegu. Mimo tego, że była noc, to dalej było tam jaśniej niż w ciemnych tunelach. Dostrzegli padający z nieba puch oraz iglaste drzewa, tak charakterystyczne dla klimatu Cesarstwa.

- Teraz tylko około trzydziestu minut przez las i będzie w osadzie. - powiedział do ludzi, a następnie przyłożył dłoń, zamykając za sobą przejście. - Jeżeli będziesz potrzebowała tędy przejść, to bez trudu powinnaś przebić się swoimi technikami przez tę skałę, nie jest jakaś bardzo wytrzymała. - stuknął pięścią w skałę, pokazując jej w które miejsce powinna ewentualnie uderzać, a następnie ruszył na przód kolumny, chcąc prowadzić ludzi w odpowiednim miejscu. Byli na dworze, więc teraz trzeba było graniczyć rozmowy, tak więc wszyscy szli w ciszy. Niestety, pod ich nogami chrupał świeżutki śnieg. Musieli być po drugiej stronie góry, gdyż tutaj warunki pogodowe były zupełnie inne niż tam, gdzie wchodzili.

---

Arii walczył, aby jak najszybciej stworzyć odtrutkę. Nie miał za wiele czasu, dlatego też od razy zabrał się do roboty. Odpieczętował swoje narzędzia i zabrał się za zbieranie potrzebnych składników. W tym czasie ranni dochodzili do siebie. Czuli się zdecydowanie lepiej, jednakże dalej ich organizmy nie były w pełni sił. Zapewne będą potrzebowali dni, aby dość w pełni, niestety, nie mieli aż tyle czasu. Niestety, byli w środku nadciągającej bitwy, więc nie było możliwości odpoczynku. Saihi wstał i powolnym krokiem udał się w miejsce, gdzie jego towarzysze jedli. Tam też nazbierał trochę naczyń i wody, aby ułatwić robotę swojemu znajomemu.

Kiedy Arii był w połowie, usłyszał odgłosy walki, krzyki żołnierzy czy też delikatne wstrząsy ziemi. Ishida wraz ze swoimi towarzyszami musiał rozpocząć działania zaczepne. Oby to wystarczyło. Wtedy też Saihi przyniósł mu rzeczy, które potrzebował. Zebrał je do jakiegoś wiklinowego kosza, który przyniósł obejmując go swoją jedyną w pełni sprawną ręką.

- Pomóc ci jeszcze jakoś? - zapytał, zerkając na statyw i dziejącą się przy nim magię. Nie był medykiem, ale jeśli trzeba było coś innego zrobić, co wymagałoby tylko jednej ręki, to był chętny do pomocy. - Ehhh, nie spodziewałem się, że spotkamy się w tak beznadziejnej sytuacji. Dzięki za ratunek, bez ciebie pewnie bym zginął dzisiejszego dnia. - przykucnął przy nim i przyglądał się jak wykonuje on swoją robotę, starając się przy okazji podawać mu rzeczy, które w danym momencie były potrzebne.

- Pozmieniało się w świecie przez ostatni rok. Dawni towarzysze rzucają się sobie teraz do gardeł... A słyszałeś co się dzieje na kontynencie? Podobno Mur został zniszczony i przeszła przez niego armia dzikich. Zmierzają na stolicę Uchiha. W sumie... dobrze im tak... - Nic dziwnego, że nie przepadali za czerwonookimi, był to klan z którym wielokrotnie już walczyli, ostatnie dwie wojny zakończyły się porażką...

W końcu lekarstwo było gotowe. Ciężko było nazwać to odtrutką, czy antidotum, gdyż jednak coś takiego wymagałoby poważniejszych badań, jednakże powinni przynajmniej zminimalizować efekty trucizny. Pacjenci dostali swoje dawki, a następnie mogli zacząć rozlewać lekarstwo do naczyń, tak aby było dostępne dla następnych wojowników. Wtedy też przyszedł czas na wyjście przed świątynie i rozejrzenie się na zewnątrz.

Ari minął przygotowany barykady i wyszedł przez ogromne, zdobione, wykonane z metalu drzwi o dwóch skrzydłach. Były one wysokie na dwadzieścia metrów, na szczęście były uchylone, więc nie musiał się z nimi siłować. Za drzwiami, na marmurowym przedsionku, znajdowały się dwie kolumny podtrzymujące łuk oraz dwa ogromne lwy wykonane ze skały wulkanicznej. Strażnicy tego miejsca, którzy pamiętają jeszcze czasy, gdy wulkan był aktywny. Dalej w dół ciągnęły się kręte schody wykute w górskiej skale. Były one szerokie na jakieś dwa, może tryz metry, bo ich bokach znajdowały się strome skały, bądź skarpy, a one same co chwilę zakręcały, dzięki czemu dało się nimi zejść na sam dół. W oddali majaczył rozświetlony pochodniami obóz wojsk Cesarstwa. Za to jakieś 100, może 200 metrów przed naszym bohaterem. Tak mniej więcej w jednej czwartek dystansu, jaki był do dołu, nasz bohater dostrzegł, że toczy się walka. Żołnierze Cesarscy ze swoich łuków próbowali ustrzelić krążących dookoła nich rebeliantów, ci póki co nie atakowali, jedynie starli się unikać i skupiać na sobie ataki. Dziwnym było to, że zebrani pod sztandarem Cesarstwa Shinobi także nie atakowali. Tak jakby czegoś wyczekiwali...

Shiro
Aoda
Silny buntownik
Yuki Ishida
Saihi

[Arii]

Praca szła o dziwo bardzo sprawnie i z wynikami. Mimo naglącej sytuacji mógł w końcu chwilę odetchnąć od atmosfery starcia i czerpać w pełni z tej chwili. Ostatni raz przed wyruszeniem z Fuyuhany miał czas, żeby stworzyć coś nowego. Teraz mógł wykorzystać pierwszy raz drugą stronę swojej wiedzy - tworzenie odtrutek. Warunków polowych na szczęście nie musiał teraz przeżywać i wziął swój sprzęt ze sobą, więc był sobie wdzięczny za przemyślenie tego zdecydowanie wcześniej i przygotowanie się na taką okazję. -Podaj mi tę miseczkę.- wskazał Seihiemu glinianą miseczkę, gdzie miał trochę zostawionych startych ziół, aby dodać je do kolejnej fiolki i podgrzać pod płomieniem. Gdy fiolka się podgrzewała słyszał pierwsze krzyki i hałasy. -Nie masz za co dziękować. Taki mój obowiązek. Za pierwszym razem całkowicie mi nie wyszło...- przed jego oczami pojawił się znów obraz zaśnieżonej Siedziby, gdy pierwszy raz siebie zobaczyli. Dziwne, że akurat oni wybrali się w tę drogę. Nie spodziewał się, że ktoś tak wycofany i spokojny jak Seihi sprzeciwi się rozkazom Cesarza, osoby której służył nie tylko jako żołnierz, ale również będąc najemnikiem klanu Ranmaru. -Jeżeli możesz odkręć ten kurek na końcu, nie tak, delikatniej. Tak, żeby powietrze powoli zaczęło iść przez rurkę. dokładnie. Arigato, Seihi-san.- pokazał mu metalową śrubkę, przez którą mógł przeprowadzić powietrze do kolejnego naczynia w maszynerii, którą kontrolował młody medyk.

-Dziwnie jest walczyć z kimś, kto powinien być twoim sprzymierzeńcem. Ostatnio zastanawiam się czy zrobiłem to z odpowiednich pobudek. Ale gdybym nawet tego nie zrobił... Osoby, którym pomogłem... Możliwe, żeby już dawno były w więzieniu. Dzieci, które były katowane przez strażników...- prześlizgnął się do przyniesionych naczyń i wszystkie posprawdzał czy nie są przypadkiem popękane i zabrudzone. Jedno zabrudzone miejsce mogło całkowicie zniweczyć cel tego co robił. A nie miał już czasu na więcej. -Seihi-san, czasami wydaje mi się, że to obudziło we mnie kogoś kim nie jestem. Ale tak jakby to bardziej do mnie pasowało. Ruchy rewolucjonistów, ale i moje... Były pozbawione delikatności i raniły niestety cywilów. To co wywołałem w porcie... Nie powinno się to tak skończyć. Niestety, ale rewolucjoniści również nie przyjęli dobrych ludzi. Wielu z nich to zwykli barbarzyńcy i brutale, którzy podkopują sprawę i dużo ludzi się ich boi. Nie tak powinno to wyglądać, ale sam nie jestem święty i zabiłem dostatecznie dużo osób podczas tych starć, żeby być tego świadomym. Ale siedząc teraz tutaj, widząc Wasze rany... Jak reagować inaczej? Tylko nie da się już określić, kto zaatakował pierwszy. Przesiedlenie niewygodnego klanu, aby Yuki Mikoto nie miała kontroli i nikt nie mógł do niej przystać to jedno... Ale przelanie krwi?- mikstura była gotowa, dlatego wszystko zaczął przygotowywać do przelewania do naczyń. W końcu mógł to powiedzieć na głos. Swoje wszystkie obawy, które mógł widzieć z perspektywy trzeciej osoby, patrząc na to, co robi Rzeźnik. -To starcie tutaj powinno być ostatnim. Rewolucjoniści powinni działać z cienia, lepiej. Sądzę, że to ostatni stop dla agresywnych zachowań. Jeżeli to się nie zmieni... Cesarz i Yuki Hatamoto nie będą się już bawić w berka. Po prostu was zmiażdżą. Jeżeli to przeżyjemy, możesz to przekazać dalej.- westchnął i zaczął obliczać, ile odtrutki powinno wystarczyć dla jednej osoby. Wtedy zaczął zdobywać nowych informacji z kontynentu. Dawno nie słyszał nic interesującego, ale TA informacja?

Padnięcie Muru i Dzicy... Przed oczami pojawiła się delikatna twarz białowłosej Yoko. Jego najdroższej przyjaciółki. Czy właśnie to było powodem braku odpowiedzi? Nie tyle zniknięcie prawdopodobnie z Mikoto, ale również to... Czy dołączyłaby do wojska, aby wspomóc Uchihów, gdyby była taka możliwość? Niestety znał odpowiedź. Czy zmieniła się, aż tak bardzo? Czy podszkoliła się? Nie chciał, aby musiała widzieć śmierć kolejny raz na swoje oczy. Trochę się zestresował przez tą informacje. Co to mogło oznaczać, dla zwykłego człowieka? Jeżeli to prawda... To było ogromne zagrożenie! -Wiem, że sądzisz, że sobie zasłużyli, ale pamiętaj, że ostatnim razem to my wywołaliśmy konflikt i sami weszliśmy z nimi w wojnę nie będąc na to gotowi. Turniej Pokoju... Jeżeli mówimy o tym i prawdą jest, że Cesarz współpracował z Hanem, Antykreatorem... Czego się spodziewać? Nikt nie będzie chciał nas wesprzeć w razie jakiegoś konfliktu, Seihi-san. Naprawa - na tym się skupmy, jak na razie większość kontynentu nas nienawidzi. A teraz jeszcze podział ludzi Cesarstwa, które miało funkcjonować inaczej...- zapakował im szklane naczynia i zaczął zbierać swoje klamoty (wszystko jak w poprzednim poście). Gdy już wychodzili i mieli się rozejść, odwrócił się do łysego chłopaka. -Masz przeżyć. Jeżeli zobaczysz mnie w ferworze walki... To nie będę ja. Trzymaj się z innymi z daleka, żeby nikomu nie stała się krzywda.- odetchnął i ruszył po schodach i wychodząc przed Świątynie, kryjąc się w padających cieniach.

To miejsce było magiczne i monumentalne zarazem, wyjęte z jakiegoś barwnego obrazu, który można było zobaczyć w historycznych spisach. Co tutaj się znajdowało kiedyś? Mało się o tym mówiło, ale Kapłani jednak tutaj byli i przebywali cały czas tutaj, teraz odprawiając jakieś modły dla duchów tego miejsca... Jakby miało się coś wydarzyć. Jednakże nie miał już na to czasu. Dobył dwóch ostrzy zza pasa, trzeci nadal tam zostawiając. Zaczął powoli schodzić w kierunku płomieni obozowiska, tam gdzie powinna toczyć się walka. Zobaczył już w odległości pięćdziesięciu metrów zbiorowisko Cesarskich i Rewolucjonistów. Skrył się za najbliższym drzewem lub skałą obserwując uważnie to, co się tam działo. Obydwie grupy na coś czekał... Postarał się zejść nieco bliżej, aby mieć lepszy widok. Zakradał się tak, aby skrywać się między drzewami, skałami, wzniesieniami. Wiedział, że gdy tylko, któryś z Cesarskich użyje Tsujitegana to będzie miał przechlapane. Ale wolał wypatrzyć to na co czekali wrogowie. Mieli krążących rebeliantów wokół siebie, mogli walczyć, ale dlaczego uważali i tego nie robili? Czekali na czyjś rozkaz? Albo na jakiś atak z ukrycia. Rozejrzał się po okolicy wokół siebie i na dół, w stronę obozowiska, żeby sprawdzić czy dostrzeże tam jakieś poruszenie. Coś zaczęło mu tutaj śmierdzieć. I to strasznie. Ale nie mógł teraz pozwolić sobie na brawurę i zaatakowanie strzelców, musiał wypatrzyć też na co czekają rebelianci... Aż żałował, że nie ma przy nim Białej Wilczycy!

Techniki

  Ukryty tekst

obliczenia

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

EQ

  Ukryty tekst

[Sashiko]

Wiosna 394 roku

---

- Ramen, tak! Trzymam za słowo, ale w takim razie i ty musisz mi obiecać, że przetrwasz cały ten chaos i nie dasz się zabić. Wybij sobie z głowy chwalebne umieranie – powiedziała ironicznie, odkrywając nieco więcej ze swojej osobowości, przynajmniej na moment. Nie była co prawda do końca pewna, czy taki żart będzie na miejscu i czy przypadkiem Aoba się nie obrazi, ale nie powinno tak się stać. Wiedział przecież, że podzielała ona jego wartości i cele, za które walczył, więc powinien też wiedzieć, co tak naprawdę uważa i że to, co chciała przekazać, to to, żeby na siebie uważał i wysoko cenił własne życie. Mimo wszystko to podstawa – będąc martwym nikomu się już przecież nie pomoże.

Na tym jednak skończyła personalne uwagi, a przynajmniej tak myślała. Jeśli rzeczywiście uda im się przetrwać, będzie dużo więcej czasu na nawiązanie przyjacielskiej relacji. Aoba tymczasem wyraził swoje zdanie co do tego, co się stanie. Zdaniem Sashiko jego spostrzeżenia były trafne i podzielała jego pogląd na aktualną sytuację w Cesarstwie. Skoro już Waneko Satoshi musiał robić to co robił, to powinien przynajmniej umożliwić opuszczenia wysp tym, którzy się nie zgadzali z jego rozkazem. Ciekawił ją też spokój, który przez niego przemawiał.

- To prawda, tak właśnie jest. Niestety nie widzę możliwości, żeby na tym etapie to wszystko zatrzymać i usiąść do rozmów. Spirala nienawiści to straszna sprawa i trudno ją przerwać. No chyba że… - urwała i nie dokończyła. Nie chciała tego robić. Nie można ot tak kwestionować autorytetu ważniejszych od siebie i życzyć im złych rzeczy, nawet jeśli byli tyranami. Takie zachowanie to prosta ścieżka do warcholstwa, paraliżu władzy i tym samym rzeczy dużo straszniejszych, niż to, co do tej pory się działo pod Satoshim. Wiedziała, że buntownicy to inna sprawa, ale ona… wciąż czuła wspólnotę z ludźmi, z którymi niedawno przelewała krew w Sogen.

- Ej, nie mów tak – popatrzyła na niego przenikliwym spojrzeniem jej brązowych oczu – masz dużo więcej oleju w głowie, niż większość ludzi, z którymi przyszło mi się ostatnio zadawać, a to już niezła pozycja startowa. Daj z siebie wszystko, nie rób głupot i jeśli sytuacja będzie beznadziejna, po prostu się ulotnij. Twój klan i całe Cesarstwo potrzebuje takich ludzi. A i ja chętnie bym z tobą potrenowała – powiedziała, starając się nieco go pocieszyć. Miała już nie rozmawiać tak osobiście żeby się nie rozpraszać, ale musiała mu przemówić do rozsądku. Z nastawieniem, że polegnie… w końcu polegnie, prawdopodobnie. A szkoda by było, bo Aoba nie był głupi i z pewnością gdy nastanie pokój mógłby mocno przysłużyć się poukładaniu spraw na Wyspach. No i po prostu był w porządku.

Dalej szli już w ciszy. Asami zanotowała oczywiście w głowie to, co Aoba powiedział o skale, starała się też zapamiętać to miejsce, bo bardzo możliwe że przyjdzie jej tutaj wrócić. Rozglądnęła się wokół gdy byli już na otwartej przestrzeni i aktywowała Tsuujitengan w trybie widzenia teleskopowego. Tutaj trzeba było mieć oczy dookoła głowy, co w jej przypadku nie było tylko przysłowiem, ale rzeczywistością. Wypatrywała więc zagrożenia, poruszając się spokojnie, ale z wprawą nabytą podczas niezliczonych wędrówek po lasach i równinach Hyuo oraz Kantai. Łuku na razie nie zdejmowała, żeby nie męczyć rąk i mieć większą mobilność w razie gdyby była potrzeba interwencji na bliski dystans albo po prostu złapania kogoś albo czegoś. Cały ten czas starała się jednak nie tracić czujności i obserwować otoczenie w poszukiwaniu ewentualnych zagrożeń. Oczywiście tymi zagrożeniami prawie na pewno – jeśli się w ogóle pojawią, oby nie – będą ludzie Cesarza. W takim przypadku niestety pewnie nie obejdzie się bez walki, dlatego lepiej uprzedzić atak ewentualnego napastnika i samemu zadać mu cios z dystansu. Tak działała do tej pory. Czy tym razem się to uda? Przekonamy się zapewne już niebawem.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Pradawna świątynia"
Zlecenie Specjalne - Ranga B - Arii & Sashiko
Wiosna 394 roku
kolejka: 14 / ...

Miło było czasem porozmawiać o pierdołach. Oboje nasi bohaterowie, mimo, że teraz mieli kawałek do siebie, to rozmawiali o czymś prostym, aby tylko zająć swoje umysły. Przecież człowiek nie może całe życie być na pełnych obrotach i walczyć o przetrwanie. Czasami trzeba po prostu się zatrzymać i porozmawiać o jedzeniu.

- To tylko teraz powiedz jak Cię znajdę, kiedy to wszystko się skończy. Masz jakieś ulubione miejsce gdzie trenujesz? Ulibony ramen, który odwiedzasz regularnie? Od razu mówię, może to kontrowersyjna opinia, ale wg mnie Tonkotsu w Czarnym Marynarzu, to najlepszy ramen w całym cesarstwie! - zaśmiał się. Mieli jeszcze chwilę spokoju, to właśnie z niej chciał skorzystać.

- Każdy z nas dokonuje złych czynów, w końcu, na wojnach zabijamy czyjeś rodziny. Nie przejmuj się tym. Ważne, że wiesz, że zrobiłeś coś dobrego. Pamiętasz Trakt? Zabiliśmy tam wielu ludzi, na pewno mieli córki albo synów, ale musieliśmy to zrobić. Jeśli by uwolnili Orogatsu, to zginęłoby o wiele więcej osób. - Saihi starał się poukładać w głowie młodszego kolegi. To nie tak, że on się wymądrzał, po prostu sam był kiedyś w dokładnie takiej sytuacji. Wtedy pomógł mu Hinata, rozpalając w nim ogień bezinteresownej pomocy, teraz musiał on go przekazać dalej, żeby ogrzał zmrożone serce wielorybiego rzeźnika.

Skoro tak mówisz, to musi tak być. Nie zginę, żeby pokazać Ci, że też coś potrafię a nie tylko przemycam ludzi po ziemnych tunelach. - tak, zdecydowanie oboje potrzebowali tej rozmowy. Jakże to zaskakujące, że życie rzucało nam osoby bliskie w tak losowych momentach. Ale, czy to nie oznaczało, że wielu tych, którzy zginęli, byliby wspaniałymi przyjaciółmi, gdyby tylko dać im okazję?

- Widzę, że masz jakąś wizję. To o wiele więcej, niż wielu tutaj zgromadzonych. Dla wielu rebeliantów zostało jedynie życie z dnia na dzień i łapanie okazji. Jeżeli masz pomysł, może powinieneś zrobić coś więcej w tym kierunku. Swoim mrocznym ja się nie przejmuj, wierzę, że uda Ci się poskromić tego diabła, który w tobie siedzi. Yuichi na pewno w Ciebie wierzy, niezależnie od tego, gdzie teraz jest. Myślisz, że zajmował się przesiedleniami? - poruszył ciekawy wątek. W sumie nikt z nich nie widział go od dawna. Czy młodzieniec jeszcze żyje?

Wilczyca oraz Aoda w końcu wyszli do lasu. Było cicho i spokojnie. Wręcz zbyt spokojnie. Nasza bohaterka postanowiła rozejrzeć się po okolicy, jak to mawiają, przezorny, zawsze ubezpieczony. Uruchomiła swój czerwony wzrok i zaczęła szukać jakichś układów chakry, które mogłyby być wrogiem. Cesarscy byli sprytni i doskonale wiedzieli w jaki sposób wykorzystywać swoje umiejętności. Sama była wyszkolona w ich surowym stylu, wiele razy walczyła też u boku innych ludów Cesarstwa, więc wiedziała, że są trudnym przeciwnikiem. Niestety, to co dostrzegła, spowodowała, że przybrała kolor jasnego śniegu.

Walka przed świątynią nie wyglądała zbyt zachęcająco. Niby żołnierze Cesarstwa strzelali z łuków do rebeliantów, jednakże nie było w tym werwy. Rebelianci także nie starali się walczyć, w końcu mieli kupić czas Ariemu, dlatego też wiedzieli, że im dłużej zwlekają z prawdziwą walką, tym więcej czasu ugrają. Jedynie biegali między skałami, chowając się i co jakiś czas przemieszczając, w ten sposób unikając nadlatujących strzał. Arii wiedział, że musi podejść bliżej. Musiał dostrzec co tam na prawdę się dzieje. Podkradł się, chowając się za kamienną barykadą, która była ułożona wzdłuż całych schodów. Ich krętość nie była problemem, Arii był Shinobi, więc bez problemu zakradł się tak, aby mieć dużo lepszy widok na sytuację. Malutkie, walczące kropeczki zamieniły się ludzi normalnej wielkości. Nie było dobrze...

Kiedy Sashiko uruchomiła swoje oczy, dostrzegła, że w ich kierunku biegnie oddział złożony z 6 shinobich o świecących, czerwonych oczach wyposażonych w łuki. Na ich czele biegł głównodowodzący, o którego się rozchodziło. Był to sam Yuki Hatamono w zdobionej szacie z haftowanym wielorybem. Miał na nią założoną błękitną zbroję a przy jego pasie wisiała bardzo bogata katana. Na plecach za to miał ogromny zwój. Byli jakieś trzysta, może dwieście metrów od nich. Na pewno ich widzieli, tego musiała być pewna, w końcu wielu z nich miało uruchomione czerwone oczy. Pytanie tylko, czy wydzieli jak wychodzili z jaskini? Czy może dopiero po tym ich zauważyli...

Arii po chwili zrozumiał sytuację. W grupie uderzeniowej brakowało Hatamoto! Nie było też ludzi, których oczy powinni się świecić czerwienią. Niby mogli mieć je nie aktywowane, tylko dlaczego? Przecież byli w trakcie walki, skoro rebelianci ich wyczekiwali, to na pewno szykowali jakąś zasadzkę, a wtedy oczy Ranmaru byłyby nieocenione. Arii miał do swoich towarzyszy jakieś trzydzieści, może czterdzieści metrów. Nie będzie to prosta przeprawa, w końcu teren był stromy a wszędzie leżał świeży, sypki śnieg. No ale musiał coś zrobić, przecież oni będą się tutaj wyczekiwać w nieskończoność! Póki co młody medyk pozostawał niezauważony. Jedynie jego towarzyszka kostucha śmiała się z niego, latając nad jego głową i swoimi kościanymi palcami wskazując kolejne ofiary, które trafią do jej krainy śmierci.

Shiro
Aoda
Silny buntownik
Yuki Ishida
Saihi

[Sashiko]

Wiosna 394 roku

---

Sashiko zawahała się. Z jednej strony wiedziała, że dawanie komukolwiek jakichkolwiek informacji, które pozwoliłyby ją odnaleźć mogło się skończyć bardzo źle i powinna się trzymać postanowienia z samego początku jej przygody z ratowaniem Yukich. Nie bez powodu w końcu oprócz białego stroju przywdziała również maskę. Maskę, którą uchyliła tylko przed młodym chłopcem, Makoto, który wyruszał na kontynent i który nie mógł stanowić dla niej żadnego zagrożenia. I w sumie Aoda chyba też nie mógł. Członek ruchu oporu będzie raczej lojalny wobec niej, ponieważ grali w tej samej drużynie. Nie wyglądał też absolutnie na takiego, który chciałby zmienić strony. Jedynym ryzykiem mogłoby być chyba tylko to, że zostałby złapany i torturowany przez Cesarskich. Rozum podpowiadał jej zatem, że nie powinna udzielać takich informacji.

- Lubię zjeść czasem na obiad zupę rybną w Karczmie „U Gospodarzy”. Poza tym często trenuję w Gaju Ostara – odpowiedziała wbrew temu. Podjęła ryzyko, które mogło się jej nie opłacić, ale była na to gotowa. Od dawna nie zrobiła już czegoś, co nie byłoby wynikiem uprzedniej, ostrożnej kalkulacji. Mimo swojego spokojnego i ułożonego (zazwyczaj) charakteru, nie była skałą bez uczuć i czasem po prostu chciała sobie pozwolić na odrobinę niepewności i ryzyka.

- Trzymam za słowo, Aoda – dodała na końcu z – jak zwykle niewidocznym – uśmiechem na ustach. Uśmiech ten jednak nieprędko zagości znowu na jej obliczu.

Wszystko wskazywało bowiem na to, że mieli dużo poważniejsze problemy, co chyba i tak jest sporym eufemizmem. Po aktywowaniu swojego Tsuujitengana omiotła ona wzrokiem okolicę w poszukiwaniu ewentualnych napastników i zasadzek. I niestety, znalazła ich – choć kompletnie nie spodziewała się, że zobaczy to, co zobaczy. Przełknęła głośno ślinę i upewniła się, że to nie pomyłka, ale niestety – jak bardzo nie chciałaby zaklinać rzeczywistości, ich wróg był najpotężniejszym, jaki mógł im się w tych okolicznościach trafić.

- Aoda, nie jest dobrze – stanęła i odezwała się do niego, wskazując dłonią na kierunek, z którego podążali w ich kierunku Cesarscy – stamtąd zmierza na nas Yuki Hatamoto i sześciu łuczników Ranmaru. Tak, dobrze słyszysz. Odpraw szybko ludzi i albo uciekaj z nimi albo mnie osłaniaj. Są jakieś dwieście-trzysta metrów od nas, więc mamy dosłownie kilka chwil i zaczną do nas strzelać.

Korzystając z tego, że mieli te właśnie wspomniane kilka chwil, błyskawicznie zdjęła łuk z pleców, wyciągnęła trzy strzały (co było odliczoną liczbą – na dwie wszak miała wystarczyć substancja zgodnie ze słowami Wieloryba, a ostatnia była jej potrzebna do „rozgrzewki”) i sięgnęła po otrzymaną od Wieloryba strzykawkę, która miała powodować utratę władzy nad trafioną kończyną. Szybko nacisnęła na tłok i przeciągnęła igłą po grotach obu strzał leżących na śniegu. Sięgnęła jednak po trzecią strzałę, tę „zwykłą” i skupiła wzrok na nadbiegającej grupie nieprzyjaciół.

Starając się opanować emocje i strach, dokładnie wymierzyła pierwszą strzałę w kogoś, kto sam zamierzał jako pierwszy wystrzelić w ich kierunku. Ewentualnie, jeśli nikt nie zamierzał tego zrobić w momencie, kiedy byli już w odległości mniej więcej 130 metrów od Sashiko, to po prostu wycelowała w pierwszego wroga innego niż Hatamoto. Wspomagała się przy tym znanym już sobie Mokuteki no jutsu, żeby osiągnąć maksymalne efekty, na jakie było ją stać. Gdy tylko była pewna, że odległość wynosiła mniej więcej 125 metrów, wypuściła pierwszą „rozruchową” strzałę w tegoż właśnie, pierwszego oponenta, mając nadzieję, że pozbawi to go życia.

Potem działała już szybciej, choć wciąż wspomagała się Mokuteki. Sięgnęła jednak po strzałę z trucizną przygotowaną przez Wieloryba, która została umiejscowiona na grocie. Ułożyła strzałę, naciągnęła cięciwę i po przycelowaniu wypuściła ją… ale już w kierunku Yukiego Hatamoto, gdy tylko ten znalazł się jakieś sto metrów od niej (no chyba że na przykład zatrzymał się z jakiegoś powodu czy zaczął wykonywać technikę – wtedy nie czeka). Zaraz potem, znowu dokładnie przymierzając i biorąc poprawkę na to, jak szybko i w którym kierunku przemieszcza się dowódca Yukich, wypuściła kolejną strzałę. Była doskonale świadoma tego, jak morderczą bronią są jej strzały, ale wiedziała też, że nie jest to broń absolutnie skuteczna. Dużo zależało od pierwszego starcia i zaskoczenia – i na to liczyła w tym przypadku. Oczywiście zaskoczenia nie w takim sensie, że będą zaskoczeni ich obecnością, bo o tej już od dawna wiedzieli – ale zaskoczenia szybkością strzał.

Motyw jej działania był prosty. Pierwsza strzała została poświęcona na kogoś, kto prawdopodobnie od niej zginie albo odniesie ciężką ranę i z pewnością sprawi to, że reszta albo rozpierzchnie się w poszukiwaniu schronienia albo przynajmniej zwolni i będzie bardziej uważała na swoje ruchy, a ich morale nieco podupadnie (w końcu każdy może być następny). Ale to wszystko, co na tę chwilę chciała osiągnąć u reszty wrogów Asami. Następnie skupiła się już tylko na Yukim Hatomoto, który był zdecydowanie najgroźniejszym przeciwnikiem, najbardziej niebezpiecznym i pewnie też nieprzewidywalnym. Jeśli powoli mu na podejście do nich na bezpośredni dystans… cóż, wtedy dopiero mogą się zacząć ich prawdziwe kłopoty.

Żałowała przy tym, że nie zapytała Aody o to, w czym się specjalizuje. Teraz było już za późno, a zawsze mogła ukuć jakiś plan. Cóż, pozostawało mieć nadzieję, że skoro on sam wie, jak walczy Sashiko (plotki i łuk na plecach mówiły same za siebie) i on, to sam wpadnie na coś użytecznego.

- Byłbyś w stanie jakoś ich spowolnić? – rzuciła tylko dość ogólnie.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Arii]

Stroma droga trochę go spowalniała, ale jednak dawał radę w tych warunkach i o dziwo nie został wykryty. Im niżej schodził zauważał więcej szczegółów walki a to było wręcz nieocenione w tej sytuacji. Cesarscy wojownicy oszczędzali się, aż nazbyt w starciu. Czasami wysłali jakąś strzałę w eter by wystrzelić i stworzyć wrażenie, że starają się upchnąć przeciwnika w cichy kąt. Ale tylko tyle... Rozumiał nastawienie buntowników. Zapewne przez jego prośbę wszyscy otrzymali rozkaz załatwienia mu jak największej ilości czasu, dlatego nie było im śpieszno do rozwiązania tego konfliktu. Tym bardziej, jeżeli chodziło o armię stojącą przed ich drzwiami.
Arii westchnął. Za dużo mu się tu nie zgadzało. Rozejrzał się jeszcze raz i jeszcze raz. Coraz bardziej zniżając się i zbliżając do przeciwnika. Gdy jednak dotarł dostatecznie blisko zapaliła mu się świeczka. Nigdzie nie było osoby zarządzającej atakiem... Cholerny Hatamoto nie znajdował się tutaj w natarciu wprost na świątynie! Ale gdzie? Gdzie mógł teraz być skoro to on zaczął ten atak i podjął decyzję o natarciu?!

Rozmyślając nad tym zaczął przeskakiwać szybciej w dół stromej drogi, spokojne schodzenie już się nie liczyło. Włożył na prędce ostrza do kabur. Czuł, że powinien pośpieszyć się z eliminacją przeciwników i ruszyć na pomoc Białej Wilczycy. To nie centrum wejścia było celem Hatamoto. Albo chciał dostać się do tajemnych przejść albo na początek obrał sobie wybór odbicia wszystkich buntowników i ich pojmania. Przebiegły lis! Gdy był już jakieś dwadzieścia metrów od wroga, zaczął składać pieczęci i wystrzelił w powietrze. Robiąc dwa pełne obroty w powietrzu skumulował chakrę w ustach po czym wystrzelił z niej małe pociski, które zaczęły się w trakcie lotu powiększać. Zamierzał strzelać wprost w centrum przeciwników - tak aby ich zgnieść kamulcami lub żeby trafić obok nich i ich wszystkich porozdzielać.

Następnie wylądowałby, gdzieś po środku, ze złożoną pieczecią. Pod całym okryciem jego ciało stało się całe czarne. Musiał siebie chronić. Szybko wzrokiem wyłapał swoich i podbiegł do nich. -Rozejść po całym terenie! Mają na celu wasze odciągnięcie od Hatamoto, którego tutaj nie ma! Likwidować przeciwników z ukrycia, nie narażać się. Jeżeli nie czujecie się na siłach - wycofać się! Potrzebuję dwóch ludzi, którzy wiedzą, którędy wyszli ludzie z Białą Wilczycą, prawdopodobnie tam zmierza ich dowódca!- czy czuł się dobrze dowodząc i przejmując tą pałeczkę? Nie. Poza tym liczył się z tym, że nie posłuchają się go bez rozkazu swojego kapitana... -Jeżeli chcecie ponosić straty posłuchajcie się mnie i wykonajcie rozkazy!- samemu wystrzelił już w kierunku przeciwników i zderzając się z nimi swoimi pięściami, aby ich zlikwidować. Tak widział taniec Śmierci obok siebie. Cieszyła się... Ale nie zamierzał ich zabijać, po prostu zamierzał ich doprowadzić do stanu braku możliwości ruchu. Następnie wystrzelił w kierunku, który został mu wskazany (lub gdzie zostanie zaprowadzony przez innych). Wszystko układało się bardzo źle... Bardzo!

Techniki

  Ukryty tekst

obliczenia

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

EQ

  Ukryty tekst