Strona 1 z 3
Cesarski Trakt
: 12 sie 2022, o 21:27
autor: Tetsurō
Cesarski Trakt Utwardzony trakt prowadzący od stolicy Hyuo - Fuyuhany, na północ wyspy, aż do jej brzegów. W większości jest on otoczony wiecznie ośnieżonymi lasami, choć zdarzają się momenty, w których widać okoliczne osady oraz góry. Droga jest dosyć szeroka, pozwala ona bez problemu minąć się 4 wozom, nie tracąc przy tym prędkości. Trakt przechodzi także na dwoma rzekami przy pomocy kamiennych mostów. Często znajdują się przy nim odnogi prowadzące w różne strony wyspy, gdyż jest to główna trasa prowadząca prawie przez całą wyspę. Z tego też powodu, można przy niej natrafić na kilka osad oraz sporą ilość gospód, które raczą podróżnym ciepłym jedzeniem, napojami oraz wygodnymi łóżkami. Trasa została nazwana na cześć cesarstwa, gdyż to właśnie po jego utworzeniu zyskała ona dosyć mocno na znaczeniu jako główna arteria regionu.
Re: Cesarski Trakt
: 12 sie 2022, o 22:20
autor: Tetsurō
"Żywy Towar" Misja C dla Arii'ego i Yuichi'ego 16 / 42 Kiedy tylko karawana opuściła tereny budynku władzy, wszyscy od razu spoważnieli. Wiedzieli, że to właśnie teraz rozpoczyna się prawdziwa misja i że wrogowie mogą być teraz wszędzie. Mogą czaić się za każdym rogiem, dlatego też ze skupieniem trzeba było się im przypatrywać. Co prawda, nikt nie spodziewał się, że zostaną zaatakowani w centrum osady, chwilę po wyjechaniu, ale jednak czujnym należało pozostać. Jedynie Hinata, który cały czas siedział po turecku na dachu pojazdu, wyglądał na wyluzowanego, jednakże nawet u niego zachowanie się zmieniło. Czyżby to właśnie w taki sposób wychodził z niego jego profesjonalizm? Czy tak właśnie zachowali się prawdziwi Shinobi? Pozostawali sobą, a mimo to wchodzili w pewien tryb bycia na misji? Konie nie śpieszyły się, ulice miasta nie były dobrym miejscem do gnania, tutaj dużo się działo, dzieciaki biegały po ulicy, przechodnie chodzili bardzo blisko, nie było miejsca ani potrzeby na grzanie, na to przyjdzie jeszcze czas kiedy już znajdą się na odpowiedniej drodze. Na szczęście okute kopyta zwierząt robiły tyle hałasu, że wszyscy słyszeli jak się zbliżają i mogli w porę zejść z trasy, dzięki temu karawana nie traciła zbyt wiele cennego czasu. Dotarcie do bramy zajęło chwilę. Można było się spodziewać, że teraz będzie przerwa na odprawę straży, ci jednakże od razu otworzyli bramę i przepuścili ich, przy okazji salutując jadącym kolegom. Słychać było rozmowy między żołnierzami a strażnikami, a kiedy ostatni transport przejechał przez wrota, siedzący tam żołnierze wydali z siebie okrzyk pochwalny Cesarstwa, na który straż miejska odpowiednio zawtórowała. Bądź co bądź, to także byli żołnierze, więc znali wszystkie okrzyki i odpowiedzi, jakie do nich pasowały. Po przekroczeniu bramy, oczom naszych bohaterów pokazały się tereny dookoła miasta, oraz malujące się w tle góry i lasy. To właśnie w tamtą stronę zmierzali, to tam była północ i to gdzieś tam miał na nich czekać transport, trzeba było tylko do niego dotrzeć. Konie na przodzie zaczęły przyspieszać. Widać było, że jadący tam żołnierze nie szczędzili swoich wierzchowców, ale co się dziwić, wychowane w trudnych, śnieżnych warunkach ogiery były od małego trenowane, aby wykonywać właśnie takie zadania. Konie prowadzone przez Yuichiego w cale nie musiały być zachęcane do tego, aby przyspieszyć, wręcz same do tego gnały, widząc jak te jadące przed nimi przyspieszają. Można by powiedzieć, że niczym Tesla, prowadzą się same, jednakże i w tym modelu trzeba trzymać dłonie cały czas na kierownicy, gdyż inaczej może dojść do tragedii. Miasto, które pozostało za nimi, z każdym uderzeniem końskich kopyt robiło się coraz mniejsze, aż w końcu, nie wiadomo kiedy, było jedynie niewielką kropeczką na horyzoncie. Nasi bohaterowie wjechali w gęsty, iglasty las, który porastał wyspę i gdyby nie to, że droga była przez niego wyrąbana, to można by się w nim bardzo łatwo zgubić. Przez wysokie korony drzew zrobiło się ciemniej i zimniej. Warunki były jeszcze niej przyjemne niż na początku podróży, dlatego też Hinata postanowił przysiąść się bliżej swoich towarzyszy, opierając się plecami o oparcie kozy i wyciągając przy tym nogi. Kiedy już się umościł, wyciągnął kolejnego papierosa, wykonał swoją popisową sztuczkę z pstryknięciem i zabrał się za palenie. Nie mówił nic, po prostu raz na jakiś czas wypuszczał chmurę gęstego, trochę gryzącego w oczy dymu. Wszyscy jechali w ciszy i skupieniu, to nie tak, że nie było przyzwolenia na rozmowy, te odbywały się czasami, jednakże były dużo mniej dynamiczne, dużo spokojniejsze niż przed wyjazdem. Wszyscy mimo mówienia, ciągle byli skupieni. Nawet jadący na wozach żołnierze byli dużo ciszej, mimo, że trepy, to jednak rozumieli powagę sytuacji. No ale co się dziwić, znali opowieści o jadącej z nimi bestii, wiedzieli, że jeżeli coś pójdzie nie tak, to nie będzie on brał jeńców, tylko po prostu zabije ich wszystkich i nikt z tutaj obecnych nie będzie w stanie go zatrzymać. Mimo osłabienia, jakie na pewno wywoła na nim ta śpiączka, będzie dalej niebezpiecznym przeciwnikiem, któremu lepiej nie wchodzić w paradę. Czas mijał, a karawana powoli, lecz systematycznie przesuwała się w stronę północy. Mimo mijanych karcz i zjazdów, nie było czasu na zatrzymywanie się. Trzeba było grzać ile tylko konie miały sił w kopytach, aby tylko dotrzeć na miejsce. Kiedy już pacjent zostanie przekazany, wtedy będą na spokojnie mogli wracać i świętować, nim jednak to, trzeba było wykonać zadanie. A skoro o nim mowa, to kiedy Arii doszedł do wniosku, że to pora na wzięcie leków, poczuł na sobie spojrzenie kapitana. On także wiedział, że to już czas. Nic nie mówił, jedynie skinął głową na chłopaka, pozwalając mu na zejście do środka. Wóz nie zatrzymywał się, jednakże to nie przeszkadzało Hinacie we wstaniu na dachu. Szybko wszyscy zrozumieli w jaki sposób miał on taką stabilność, po prostu użył jednej z podstawowych sztuczek i przelał swoją mistyczną energię do stóp. Dzięki temu bez problemu mógł podejść do miejsca, w którym był właz prowadzący do wnętrza więźniarki i otworzyć go, dzięki czemu chłopak mógł wejść do środka i zająć się lekarstwem.- Długo służysz w Armii? Wyglądasz na świeżaka, dlaczego zdecydowałeś się na mundur a nie po prostu służbę któremuś z klanów?
Mishimura Saito Porucznik Arakoto Saihi Genki Hinata Orogatsu Masaharu
Re: Cesarski Trakt
: 13 sie 2022, o 01:02
autor: Yuichi
Lato 393 Misja C – Żywy Towar | Prowadzący: Tetsurō | Post 6/14 Yuichi żachnął się. Z początku nie był pewny, jak ma przyjąć odpowiedzi chłopaka na jego przyjazną zaczepkę. Wpierw zdawało się, że w ogóle ich nie usłyszał, gdyż po prostu odwrócił od rozmówcy wzrok i wbił go przed siebie. Wiedział, że jego ton i sposób wypowiedzi nie był adekwatny do zadanych pytań, tyle. Wyjazd na ulice Fuyuhany, tłoczne jak zwykle, nie wywołały w młodzieńcu nagłej zmiany, jaką dało się odczuć u jego starszych doświadczeniem towarzyszy. W mieście gdzie się urodził i dorastał, wychował, nie czuł się zagrożony. Widocznie „nie powinien się tym zagrożeniem interesować”, jak to pięknie ujął naczelny medyk ich grupy. Poszczególne słowa zaczęły jednak powoli wsiąkać w chłopaka i szturchać kijem jego ego. Po odbytej odprawie miał w planach po prostu nie zaszkodzić grupie, ale sposób, w jaki został potraktowany, był godny pożałowania. O Arii-kun z Yukich wiedział już co nieco. Był zarozumiały, arogancki i wolał unieść się dumną, niżeli podzielić ważnymi dla niego informacjami. One przecież mogły przeważyć o decyzjach, jakie mógł podjąć w trakcie trwania tego maratonu. Wsłuchał się w parskanie koni, spokojny turkot kół, skrawki rozmów ludzi przemierzających przez centrum osady w tę, czy drugą stronę. Musiał odpowiedzieć, nie mógł sobie pozwolić na przemilczenie tego, jak zwykle się to w takich przypadkach kończyło. Nie, teraz kiedy w końcu ktoś zlecił mu zadanie inne niż czyszczenie wychodków, czy sortowanie zwojów. Towarzystwo, jakie miał na tej kozie, nie było z pierwszej lepszej łapanki, a wojownikami, którzy mogą szepnąć dobre słówko gdzieś, gdzie by mu zależało. Dlatego też nie mógł sobie pozwolić na zbyt ostry język, natomiast nie do tego stopnia, by dopuścić się kastracji swojego zdania. Skrócił lejce z jednej strony, aby zmusić kopytne do wzięcia szerszego łuku obok jednego z uparcie stojących w miejscu, przechodniów. Gdyby tego nie zrobił, to Jōji z pewnością dałby mu całusa w tył głowy i pogłaskał podkowami. Poprawił kapelutek i zwrócił się do aroganta. - Nie chciałem cię urazić, Arii-kun. Założyłem, że jesteś ze stronnictwa klanu Yuki, gdyż w ten sposób przedstawiłeś się kapitanowi. To raczej naturalne, że postronny słuchacz, który nie zna twojej historii, przyjmie, iż de facto jesteś Yuki. Nie mniej cieszę się, żeś chętny do pracy na rzecz Cesarstwa i nie dyskryminujesz innych ze względu na przynależność. - - Co do twojego pacjenta, to nie pytam cię o jego kartę medyczną tylko o twoje wrażenia odnośnie do niego. Czy jest dobrze zabezpieczony. Jaką aurę roztacza, jak wygląda. Unoszenie się dumą, zatajanie informacji przy zasłanianiu się pozycją nie jest odpowiednią drogą. Pamiętaj, że te informacje faktycznie mogą przyczynić się do zmiany czyjegoś losu… - - Chyba nie chcesz, abym zrewanżował się tym samym, nawet nieświadomie, prawda? Znam swój cel, jakim jest bezpieczne doprowadzenie nas do celu i nie zamierzam Ci wchodzić w paradę. W szczególności nie mam zamiaru szturchać naszego klienta, by zadać mu kilka pytań. - - Nie zapominaj, proszę, że jesteśmy teraz jednym oddziałem. A ten oddział ma działać jak tryby w młynie, bezbłędnie. - Niepokój Sety wzrósł, kiedy zewsząd zaczął otaczać go las. Nawet nieprawdopodobnie dokładnie odśnieżona ścieżka, pozwalająca na kontynuację szybkiej jazdy, nie ulżyła tego odczucia. Teraz to już doprawdy, atak z każdej strony był prawdopodobny, a bliskość drzew odcinała im cenne ułamki sekund na reakcję. Nim się zorientował, nastąpił czas na pierwszą aplikację środków nasennych dla potwora z puszki. Spokój, z jakim kapitan podniósł się, by zejść przez właz był zaskakujący, lecz czego innego spodziewać się po kimś, kto na wojaczce zjadł zęby. Nie jedno na pewno widział, toteż cokolwiek było w środku, nie powinno wywrzeć na nim większego wrażenia. Hinata-san i Arii-kun również skryli się w sześciu metalowych ścianach, pozostawiając woźnicę i Saihi-san samych. Yuichi jeszcze bardziej skupił się na rozglądaniu dookoła, przeczesując przestrzenie pomiędzy drzewami i koronami. Starał się mieć oczy dookoła głowy, acz było to niemożliwe aktualnie i po prostu robił, co tylko mógł, aby mieć pewność że nie zagraża im niebezpieczeństwo. Nawet gdy padło adresowane do niego pytanie, od osoby, po której się tego nie spodziewał, nie zaprzestał swoich czynności. Nie był najlepszy w wykonywaniu kilku zadań jednocześnie, toteż zebranie się do odpowiedzi zajęło mu nieco więcej czasu.- Ostatni rok przymusowej służby wojskowej. - - Niewielu z nas przyodziewa te szaty, dlatego uznałem… - - że dzięki temu, lepiej będę mógł się przysłużyć członkom swojego rodu. - - Wydawało się to być dobrą opcją. - - Ciekawi mnie jednak droga, jaką ty, Saihi-san, oraz Hinata-san obraliście. Jak wygląda takie życie? Na pewno bardzo interesujące, skoro Hinata-san myśli już o kolejnym awansie. -
Re: Cesarski Trakt
: 13 sie 2022, o 01:32
autor: Arii
Odkąd tylko ruszyli czekał na odpowiedź niebieskoskórego. Nie wydawał się Ariiemu odpowiednią osobą do dyskusji, miał coś w sobie z kombinatora czego kruczowłosy spadkobierca Yorokobich wolał omijać. Takie osoby zazwyczaj wywoływały konflikty tam, gdzie powinien być spokój. I właśnie tak działo się na wozie. Odetchnął głęboko, Nishinoya-sensei by go zganił za takie zachowanie i same chęci dania pstryczka temu chłopakowi. Ale najwyraźniej pokazywały się teraz różnice kogoś kto siedział w wojsku a kogoś kto miał wolną rękę. Sam poeta nie zamierzał odpowiadać już na kwestię swojej przynależności. Uznał, że to nie jest właściwe. Ale szeregowy przekraczając bramę osady starał się coś sobie udowodnić. Tylko po co? -Yuichi-san, nie zamierzam się w tym momencie powtarzać. Możesz to uznać za dumę, arogancję lub ignorancje Twoich wymagań, próśb lub cokolwiek innego to jest. Nie bez powodu ja zostałem wprowadzony do więźnia. Sądzę, że od tego jest kapitan, jeden z Akoraito i to ma wystarczyć. Kto ma wiedzieć o tych zabezpieczeniach to ma wiedzieć. Wolałbym, żebyś nie mówił o tym, że coś się stanie i więzień się przebudzi, bo nie zamierzam do tego dopuścić. Skoro osoby odpowiedzialne za niego Ciebie nie wpuściły, żebyś zapoznał się z tymi zabezpieczeniami – to tak ma być. Podejrzewam, że większość z żołnierzy tego nie widziała, bo wystarcza im wiedza, kto tam jest. Mogę Ciebie zapewnić, że ten nigdzie się nie wybiera i to jedyna informacją, z którą się z Tobą podzielę. Jego wygląd, aura też nie jest Twoim problemem. Im mniej ktoś wie, tym lepiej śpi. A wprowadzanie niepotrzebnej paniki u siebie lub innych, gdzie wszyscy są zestresowani jest niewłaściwe i nieodpowiedzialne. Sądziłem, że w wojsku właśnie tego uczą, jak trzymać się swoich zadań i nie wychylać się spoza ich granic chcąc wiedzieć więcej. To była pierwsza lekcja, którą odebrałem w szpitalu przy poważnej operacji. - nie zamierzał zostawić na nim suchej nitki. Sam zaczął przecierać swoje dłonie o siebie, nienawidził takich konfrontacji, ale wiedział, że tak musiał ustanowić swoją pozycję. -Dodatkowo, skoro Mishimura-dono nic się nie wypowiedział na ten temat wcześniej, to lepiej. Wiesz tyle, ile masz wiedzieć. Twoim zadaniem jest bezpieczne dojechanie do końca trasy. Moim trzymanie Orogatsu Masaharu w uśpieniu i zabezpieczeniach. Jeżeli wydarzy się coś niespodziewanego, mogę obiecać, że Tobie nie stanie się przy tym krzywda z jego strony. Zawierzam Twoim zdolnościom jeździeckim, Ty możesz zawierzyć mojej wiedzy medycznej. -Mishimura-dono, jak bardzo ufa Pan zdolnością swoich ludzi? - może głupie pytanie, tym bardziej, że był tutaj sam Hinata, ale był ciekawy jak dowódca odpowie, w końcu jak sam powiedział, wybrał tę dwójkę na swoich pomocników i nie robił tego pierwszy raz. A takie zapewnienie też pomogłoby w tej niezręcznej sytuacji, kiedy pacjent, który mógłby ich ot tak po prostu zabić, leżał za kratą. -Dodatkowo, Hinata-san, na czym konkretnie polega Twoja zdolność? Byłbyś w stanie wytworzyć taki ogień, żeby przygotować igłę? Byłoby to naprawdę pomocne, nie chciałbym, żeby coś niepożądanego przedostało się do jego organizmu. - uśmiechnął się do rudowłosego i jeżeli byłaby taka możliwość podałby mu igłę do dłoni, żeby to zrobił. -Oczywiście, kapitanie, nie chciałbym nazbyt dopytywać. Ale powiedział Pan, że jest On eksperymentem. - wolał nie używać słowa Cesarstwo przy Hinacie, chociaż spodziewał się, że ten wie więcej od niego. -Jakie eksperymenty mogłyby być na nim dokonane? Zwiększające jego możliwości fizyczne? Czy coś całkowicie wychodzącego poza moje rozumienie? -Obyś był tak spokojny już do końca. - powiedział wstając z klęczków i uśmiechając się do kapitana. -Wracamy do góry? - nic więcej oprócz uśmiechania im nie zostało, więc postanowił rozluźnić trochę tym atmosferę, żeby nikt mu tu ze stresu nie zszedł. Przeszedł przez kratę i podszedł do szafeczki, żeby w pudełku wszystko zostawić. Sprawdził czy pojemnik z lodem i ampułkami jest szczelnie zawinięte, i kiwnął głowądając znać, że jest gotowy do wyjścia. Oby na zewnątrz nic się nie zmieniło. W końcu dźwięk był bardzo irytujący w tej blaszanej beczce. Mowa Ukryty tekst
Ukryty tekst
Ukryty tekst
Re: Cesarski Trakt
: 13 sie 2022, o 13:54
autor: Tetsurō
"Żywy Towar" Misja C dla Arii'ego i Yuichi'ego 19 / 42 Napięta atmosfera między dwoma Doko narastała, co nie umknęło uwadze pozostałych siedzących na wozie Shinobi. Początkowo nie planowali oni interweniować, jednakże ta cały czas narastała, co zaczęło już irytować starszych stażem kolegów. Dwa nieopierzone pisklaki sprzeczały się, jakby było nie wiadomo jakimi orłami. Trzeba było zainterweniować. Kiedy tylko Arii skończył swoją wypowiedź, poczuł dosyć silne uderzenie w tył głowy, podobnie z resztą jak jego niebieskoskóry kolega. Nie było ono na tyle mocne, aby spowodować trwałą ranę, jednakże było na tyle silne aby na ułamek sekundy spowodować mroczki przed oczami. O powóz nie trzeba było się martwić, gdyż konie jechały samy, dodatkowo lejce były asekurowane przez trzymającego je jedną ręką Saihiego. Wykonawcą kary był sam Mishimira Saito, który postanowił sprowadzić do parteru rozemocjonowanych młodzików. Kiedy tylko złapał z nimi kontakt wzrokowy, spojrzał na obu karcącym wzrokiem.Dość! Wasza dyskusja już dawno odbiegła od tego, do czego powinna zmierzać. Chciałem wam dać się wygadać, jednak widzę, że obu was trzeba sprowadzić na ziemię. Jesteście tutaj aby się uczyć, aby zebrać potrzebne doświadczenie, więc pora na pierwszą lekcję tego dnia. Pycha i arogancja to zmora każdego shinobi. Póki co nie pokazaliście nam nic, co pozwoliło by wam nosić swoje głowy tak wysoko. Jesteście jak nieopierzone pisklęta, które właśnie przechodzą swój pierwszy lot. Za bezpieczeństwo więźnia odpowiadam ja i moi dwa uczniowie, wy jesteście tutaj tylko po to aby nas odciążyć w podróży. Nie jesteście niezastąpieni, każdy tutaj na tym wozie mógłby przejąć wasze obowiązki i nie zmieniło by to aż tak bardzo efektu naszej misji. Macie prowadzić konie prosto i wstrzyknąć odpowiedni środek pacjentowi o odpowiedniej porze. Tyle! Zrozumiano!? - W ramach nagrody za wyprowadzenie mnie z równowagi, na wieczornym postoju będziecie kopać latryny dla wszystkich w transporcie. I żeby było mi to ostatni raz, następnym razem skończy się wpisem do waszych akt i już do końca życia będziecie latać z listami i porządkować dokumenty.
Oczywiście opieprz od kapitana trwał tylko chwilę, podróż trwała dalej i czas płynął. Tak jak wspomniałem wcześniej, przyszedł czas na podanie pacjentowi leku. Mimo, że kapitan mógł to zrobić osobiście i tak oddelegował to do młodego pacjenta. Miał nadzieję, że jego wcześniejsze słowa wystarczyły i teraz będzie on już wykonywał swoje obowiązki, bez zbędnej zabawy w Shirei-kana. Mishimura miał nadzieję, że zrozumieli oni lekcję jaką chciał im przekazać. Jeśli nie, to będą mieli spory problem, gdyż bycie shinobi to zawód zespołowy, nawet najpotężniejsi z wojowników muszą liczyć się ze swoimi towarzyszami, nikt nigdy nie wspiął się ani nie utrzymał się na szczycie w samotności.. Kiedy tylko Arii wszedł do wnętrza więźniarki, Hinata wszedł razem z nim, zamykając przy tym klapę, przy której został siedzący kapitan, a następnie oparł się plecami o ścianę i przyglądał się, jak chłopak wykonuje swoje obowiązki. Milczał, choć wyglądał, że chciałby coś powiedzieć. Jednakże czekał z tym, zapewne na moment, jak Arii zrobi, co ma zrobić. Kiedy tylko młody medyk podszedł do pojemnika, poczuł bijący od niego chłód. Kiedy otworzył go, mógł dostrzec po raz pierwszy, co tak na prawdę będzie podawać pacjentowi. W metalowej skrzyneczce od zewnątrz wyłożonej futrem, było mnóstwo lodu. Pomiędzy jego kawałkami, leżało 12 ampułek, każda z nich miała może z pięć mililitrów pojemności. Wypełnione były ciemną, wręcz czarną, oleistą mazią, która bardzo dobrze trzymała się jego brzegów, powoli po nich spływając. Ampułki nie miały żadnego oznaczenia, jedyne co, to zamykał je metalowy korek, poza tym, samo szkło. Po wzięciu do ręki, okazało się, że płyn jest dosyć ciężki, na pewno dużo cięższy niż zwyczajna woda, gdyż było to zauważalne w dłoni. Kiedy tylko Arii zamknął pokrywę od pojemnika, Hinata spojrzał na niego, korzystając z okazji, że byli w pomieszczeniu sami. - No no no.. Gratuluję, dawno nikt tak nie wyprowadził kapitana z równowagi. Masz talent, mam nadzieję, że lekarzem jesteś równie dobrym. Chciałem Cię tylko ostrzec, jak bardziej doświadczony kolega, tego mniej doświadczonego. Z takim nastawieniem, szybko zostaniesz sam i nikt nie będzie chciał Ci podać pomocnej dłoni, kiedy będziesz tego potrzebować. Nikt nie zaryzykuje swojego życia, żeby ratować twoje. A wtedy, nie będziesz nawet w najmniejszym stopniu użyteczny. W tym czasie Yuichi miał dużo przyjemniejszą rozmowę na kozie. Saihi nie wyglądał na takiego, co by miał do niego jakikolwiek uraz, z resztą, co było widać po ich minach, to Arii zdecydowanie bardziej popłynął w trakcie ostatniej kłótni. Dlatego też mogli w spokoju porozmawiać, korzystając, że część towarzyszy była w więźniarce, a kapitan stał na dachu, patrząc gdzieś w dal, na horyzont za nimi.Jesteśmy znajomymi od dziecka, nasze rodziny są dosyć blisko, nasi ojcowie także razem pracowali, do momentu aż nie zginęli na jednej z misji, jesteśmy więc jak bracia. Od dziecka też trenujemy razem, więc zawód shinobi był nam pisany. To nie tak, że mieliśmy wybór, po prostu nie bardzo umiemy cokolwiek innego. Czy to życie jest interesujące? Ciężko powiedzieć, na pewno nie jest nudne, gdyż co chwilę mamy inne zadania, z drugiej strony, często ryzykujemy życie. Jakbym miał wybierać, to nie wiem czy bym się zdecydował. Z drugiej strony, na pewno jest lepiej niż w armii...
Mishimura Saito Porucznik Arakoto Saihi Genki Hinata Orogatsu Masaharu Z racji na zmianę nastroju w pierwszej scenie, pozwoliłem sobie uciąć to co było opisane w waszych postach trochę wcześniej.
Re: Cesarski Trakt
: 13 sie 2022, o 15:11
autor: Arii
Arii nie wiedział co ma sądzić o takim wybuchu kapitana. Sam mógł przerwać rozmowę już dawno, samemu dając informacje drugiemu. Ale jednak siedział cicho i nie komentował, bo chciał dać im się wygadać? A może lepiej było zostawić to na niższym rangą, żeby do niego pytania nie dotarły? W dodatku czym On i jego dwójka pomagierów różniła się od tego samego składu, który został zabity przez przebudzonego więźnia? Umiejętności były prawdopodobnie podobne z małymi różnicami, ale nie mógł zakładać, że są odpowiednią ochroną przed więźniem skoro większość oddziału w tym również żołnierzy cykała się tego, co jest w powozie. Ale nie zamierzał tego komentować. Skoro to co powiedział się komuś nie podobało i chciał ściągnąć kogoś na ziemię – niech sam przejmie stery i zacznie odpowiadać na pytania. Skoro mieli się uczyć to tym więcej informacji powinni dostać, żeby nie trząść spodniami. Może nie każdy nadawał się na dowódcę świeżaków? -Na pewno wezmę sobie to do serca, Hinata-san. - wskoczył do góry na wóz i wrócił na swoje miejsce. Sam kapitan chyba nie spodziewał się, że ktoś o randze Doko może posiadać o wiele lepsze umiejętności przypadające do tej rangi. Każdy uważał, że medyk to tylko leczenie i regeneracja czyjegoś zdrowia. Na samą myśl się trochę obruszył. Nie było to właściwe, ale nie zamierzał zaprzeczać. Podróż do następnego zejścia będzie trwała kolejne dwie godziny. Więc teraz mógł na spokojnie zacząć przypominać sobie wszystkie kości i połączenia w organizmie człowieka. Taka wiedza przyda mu się w razie W a nie zamierzał być ofiarą w tym wszystkim. Ale nagle za zamkniętymi oczami zauważył ruch. Kiedy otworzył zaskoczony oczy nic nie było. Ale znał ten nieprzyjemny chłód. Złapał za płaszcz i się nim wręcz opatulił, jak Seihi kocem. Czuł to na Sali operacyjnej. Bóg Śmierci krążył wokół nich. Zaczął przyglądać się każdemu dookoła. Oczywiście musiał zostać celem numerem jeden każdego, kto chciał się popatrzeć i pośmiać z kogoś, kto właśnie naraził się kapitanowi i będzie kopał latryny. Mowa Ukryty tekst
Ukryty tekst
Ukryty tekst
Re: Cesarski Trakt
: 13 sie 2022, o 15:33
autor: Yuichi
Lato 393 Misja C – Żywy Towar | Prowadzący: Tetsurō | Post 7/14 Dość długi wywód rozmówcy przyczynił się do przyśpieszonego bicia serca szeregowego. Nie rozumiał połowy przekazywanego przez niego wykładu, a druga przeleciała przez przestrzeń pomiędzy jego uszami. nie zahaczając nawet o ośrodek pamięci. Choćby tej krótkotrwałej. Wojsko przyuczyło go do okazania szacunku, w ten czy inny sposób, ludziom, z którymi się przebywało. Dlatego nie omieszkał porównania ich do mechanizmu mielenia ziarna na mąkę, który musi być niezawodny, aby proces mógł trwać i dawać nadzieję na lepsze jutro. Każdy ma jednak inną historię i doświadczenia. Ludzie z Cesarstwa lubią mieć własne zdanie, co da się słyszeć na każdym kroku i w każdym rogu. Zewsząd słychać rzucanie mięsem na tego czy owego, plucie komuś w twarz i inne podśmiechujki. Było to zupełnie normalne, a medyk najwyraźniej wpisywał się w ten trend pełną gębą.Poczuł na swojej potylicy mocne pacnięcie, które wyrwało go z męki i najwyraźniej zakończyło koszmar tej dysputy. Spuścił głowę tylko na chwilę, by zaraz ją podnieść i z godnością wysłuchać pełni ochrzanu. Fala zalewała uszy młodzieńca, które gdyby mogły, zmieniłyby kolor na czerwony. Dawno już nikt nie zrugał go takim tonem, jakiego właśnie doświadczał. Przyjął go i w głębi ducha podziękował, bowiem pomimo znalezienia się pod kreską, to kończył on pewną niezgodność w ich drużynie. Zranione uczucia z pewnością miały się pojawić, acz nie powinny już więcej zostać uzewnętrznione, co można było zaliczyć na plus. Być może dzięki temu będą mogli w spokoju i poniekąd w zgodzie dowieźć więźnia i ukończyć to zadanie. W sumie tylko to się liczyło. To i skarbnica wiedzy siedzących z nimi osób.- Tak jest, Ichi-I Saito-dono. - ~ Nie. Nie znowu! ~ Najgorsze obrazy z poprzednich dni przewinęły się przed złotymi oczami młodzieńca. Ufajdane, lepkie i sklejone brudem fekaliów wychodki, a także szatnie pełne bielizny z bizonkami na digi-dongach i innym syfem, jaki ludzie po sobie zostawiali. Ponownie przełknął ślinę, choć ta rwała się w drugą stronę. Nie mógł sobie już pozwolić na takie zachowanie, chciał i musiał postawić na pełny profesjonalizm, przynajmniej do czasu aż sytuacja nie ulegnie poprawie.Poczuł, jak lejce zostały odebrane od niego bez użycia siły. Zupełnie jej nie potrzebowały, wiedział że sobie nagrabił i należało ponieść niewspomniane wcześniej konsekwencje. Być może to też był sposób dowódcy na uspokojenie wewnętrznego ja. Spokojna droga, jaką przemierzali, kontrola nad dwoma końmi ciągnącymi ich jestestwa, powiewy wiatru. Tak, to było rzeczywiście orzeźwiające i wyciszające. Wstyd mu było także przed wzrokiem osób znajdujących się naprzeciw nich, w drugim wozie. Gołym okiem było widać, a nawet słychać, co się u nich działo. Także to, że rola woźnicy została mu odebrana, choć tylko na jakiś czas, podczas którego sam skupił się na przeczesywaniu okolicy i wypatrywaniu niepokojących oznak.Przejął lejce z powrotem i skinięciem głową podziękował. Powrócił do pierwotnie powierzonych mu obowiązków z wdzięcznością. Skupił się na tym oraz dalszym skanowaniu lasu na tyle, że nie pamiętał, ile drogi zdążyli już przejechać, odkąd odzyskał wodze. Był to swoisty efekt autostrady, gdy droga, jaką przemierzamy, jest bardzo spójna i powtarzalna, zatracamy poczucie odległości i nie zapisujemy kolejnych jej etapów w pamięci. Dopiero coś doprawdy odmiennego może człowieka wyrwać z tej pętli, a czymś takim było oznajmienie o odpowiednim czasie do odwiedzin skrępowanego mężczyzny na ich pace. Odprowadził kapitana oraz Ariiego wzrokiem, aż napotkał ten Saihi-san. Odpowiedział na zadane przez niego pytania, zważając na słowa, cały czas rozglądając się za niebezpieczeństwem i pułapkami. Czuł się bezpieczniej, siedząc za lejcami nie pierwszego, a środkowego transportu. Gdyby ktoś postanowił zaplanować zasadzkę, to zapewne pierwszy powóz znalazłby się w największym niebezpieczeństwie. Ukrócenie jego możliwości do dalszej wojaży, postawiłoby ich na zagrożonej pozycji. Gorzej, jeżeli zasadzka uniemożliwiłaby także im kontynuację podróży do destynacji i musieliby obrać mniej utwardzone, lub zasypane śniegiem grunty.Wsłuchał się w streszczenie opowieści życia Saihi-san i Hinaty-san ze współczuciem. Wiedział jak to jest, stracić rodzica, choć w przypadku Sety, śmierć nie była pewnikiem, acz taka wizja była niezmiernie przytłaczająca. Nie mógł sobie jednak zobrazować takiego życia. Czy wyglądało to tak jak w jego przypadku kiedy pobierał nauki w dojo? Służenie klanowi, bycie oddelegowanymi do przeróżnych zadań, służących zapewnieniu korzysci zlecajacym. Prawili się w walkach. Zaś wedle słów rozmówcy było to lepsze życie niż to, jakie szeregowy sobie obrał. Trudno mu było się z tym zgodzić, jak i kłócić. Skinął głową na znak przyjęcia do wiadomości i werbalnie mu podziękował. Widać było, że ta dwójka, Saihi-san oraz zapalniczka-san, są otwarci na błękitno-skórego. Śmiałby rzec, że byli do siebie nawet podobni. Oczywiście nie pod względem wartości bojowej, gdzie mógłby im lizać buty, a raczej z racji na ich wyróżniające się cechy aparycji.- W wojsku nie jest wcale tak źle. Wystarczy sumiennie wypełniać obowiązki i nie dać powodów by narzucili Ci karę, co zakładam że w obu naszych przypadkach jest normą. Jest własny kąt, ciepłe posłanie, treningi, jadło i napitek. Żołd też się znajdzie, jeśli nie napytamy sobie kłopotów. - - Zapewne nie jest tak źle, jak mówisz. Chodzi mi o umiejętnościach poza wojaczką, oczywiście. Każdy ma jakieś hobby, które daje mu chwilę wytchnienia od otaczającego nas świata. Czasami trzymamy je w ukryciu, w obawie o ciemięstwo. -
Re: Cesarski Trakt
: 14 sie 2022, o 12:29
autor: Tetsurō
"Żywy Towar" Misja C dla Arii'ego i Yuichi'ego 22 / 42 Trasa mijała dosyć szybko, monotonia mijanych drzew i równomierny stukot kopyt powodowały, że nie wiadomo ile już pokonali od opuszczenia osady. Jedyne co było ważne to czas, trzeba było pilnować leków, jednakże tym zajmowały się wyznaczone do tego osoby, więc nasz młody niebieskoskóry mógł skupić się na swoim zadaniu - powożeniu i dodatkowej rozmowie z łysym shinobi. Ten bardzo ożywił się, od kiedy pozostali sami. Najwidoczniej przytłaczała go obecność zbyt dużej ilości osób, a może po prostu nie miał ochoty odzywać się w tak licznym gronie? Zapewne był typem samotnika, który dosyć trudno zawiązuje relacje. - Każdy jakoś musi odciąć się po misji od tego wszystkiego. Niestety, jako shinobi widzimy tyle cierpnienia i śmierci, niejednokrotnie z naszych rąk, że musimy mieć coś, co pozwoli nam oczyścić umysł. Rozpamiętywanie przeszłości prowadzi jedynie do problemów w przyszłości, Słyszałem o wojownikach, którzy szaleli na froncie, ich umysły były zbyt przytłoczone, ostatecznie odbierali sobie życie, łamali rozkazy i ginęli z ręki wroga, bądź, co najgorsze, mylili swoich przyjaciół z wrogami, atakując kogo popadnie i ostatecznie ginąc z rąk swoich dawnych towarzyszy broni. Jeżeli nie masz takiej rzeczy, Yuichi-kun, to polecam Ci jak najszybciej coś znaleźć. Może to być miłość, rodzina, rywalizacja z towarzyszami czy też pisanie wierszy. Cokolwiek co pozwoli ci zamknąć rozdział przeszłości i ruszyć dalej. Płomiennowłosy shinobi nie planował stawać na drodze młodemu lekarzowi. Przekazał on to co chciał mu powiedzieć, nie licząc nawet na to, że zrozumie przekaz. Każdy w swojej historii spotkał kogoś takiego, wiedział, że zwykła porada od tak do niego nie dotrze, mimo to, Hinata liczył, że Arii jest bystrzejszy niż przeciętny mieszkaniec Cesarstwa i nawet jeśli teraz nie zrozumie on jego przesłania, to przypomni je sobie w odpowiedniej chwili i wtedy też zrozumie co takiego chciał mu przekazać. Mimo, że przesłanie Cesarskich oficerów jest jakie jest, należy być twardym jak lód i chłodnym... jak lód... To są ludzie, którzy wyłamywali się z tego schematu. Zdecydowanie kapitan Mishimura i jego ludzie należeli to tej grupy. Czy to powodowali, że są słabsi? Mniej efektywni? Czy skończą jak podobna im grupa. która kiedyś chciała pochwycić zbiega? Czas pokaże... W każdym razie, kiedy tylko lek było gotowy i powoli się ogrzewał, dwójka młodzieńców mogła wyjść na dach do pozostałych. W końcu nie muszą siedzieć aż godzinę w tej stalowej klatce z bestią za solidnymi kratami. Niby nie powinien się on uwolnić ze swojego snu, po drodze miał grubą ścianę, no ale po co kusić los? Lepiej wyjść i wrócić tu, kiedy znowu będą potrzebni. Wszyscy znaleźli się z powrotem na kozie. Kapitan zajął miejsce na środku, między Saihim a Yuichim, a Hinata jak wcześniej, siedział sobie na dachu, opierając się plecami o drugą stronę oparcia. Łysolek, widząc powrót pozostałych, znowu zakopał się w swoim kocu i zaczął zerkać na mijane ich drzewa. Mimo, że jeszcze chwilę temu był rozmowny, teraz już siedział w ciszy, kontemplując sobie coś pod nosem. Płomiennowłosy młodzieniec sięgnął po kolejnego papierosa, przy okazji pytając wszystkich pozostałych czy są może także zainteresowani zapaleniem. Kapitan oraz łysolek odmówili, więc skierował się on w stronę młodzieńców, sięgając do nich drewnianym pudełkiem, w którym były poukładane bardzo elegancko poukładane papierosy. Saito, jak to miał w zwyczaju, po raz kolejny sięgnął do swojej torby, wyciągając z niej kolejną porcję orzeszków i suszonych owoców. Tym razem w powietrzu rozniósł się bardzo przyjemny bananów, wszystko przez to, że właśnie jeden z takich chipsów został przez niego rozgryziony. Czas mijał i bardzo szybko upłynęła kolejna godzina, co oznaczało, że trzeba było podać pacjentowi jego leki. Arii, w towarzystwie Hinaty, zeszli do więzienia. Ognistowłosy, który otrzymał klucze od kapitana, otworzył klatkę i wpuścił do środka młodego lekarza. Mimo, że pacjent leżał bezpiecznie na łożku, przywiązany grubymi, skórzanymi pasami, było w nim coś bardzo nieprzyjemnego. Powodował ogromny niepokój samym patrzeniem się. Tylko dlaczego? Podczas całego procesu podawania leku nie dawało to spokoju naszemu herosowi, aż w końcu, kiedy spojrzał po raz kolejny na jego maskę, zrozumiał, a przynajmniej tak mu się wydawało. W pomieszczeniu panował półmrok, a biała maska była tym co najbardziej skupiało uwagę, wszystko inne było ciemnie, niczym w cieniu, tak jakby zawinięte, schowane pod tkaniną... Może... pod kapturem? Kiedy Arii dłuższy czas wpatrywał się w maskę, dostrzegł tą samą twarz, tą samą kościstą głowę, która wpatrywała się w niego z ciemnych uliczek miasta, z rogu jego mieszkania, czy też z mroków korytarzy szpitala. Jego przyjaciel kościej był tutaj z nim, a może to już wyobraźnia płatała mu figle? Na szczęście sam proces podawania leku nie był problematyczny, choć nie należał do najprostszych zważywszy na gęstość środka. Co prawda, od wyjęcia z lodu trochę się rozrzedził i rozwarstwił, ale to dało się załatwić wstrząśnięciem, jednakże dalej, był on dosyć gęsty. Kolejny lekki problem był w momencie, w którym Arii chciał wbić igłę, skórą ofiary stawiała opór, i trzeba było się mocno nasiłować aby wkłuć się w odpowiednie miejsce. Na szczęście i z tym sobie poradził. Zanotował w swoim notesie czas o jakim podał lek i mógł wyjść razem ze swoim towarzyszem. Obowiązki wykonane...
Czas płynął, słońce powoli przesuwało się po niebie, tak jak nasi herosi przesuwali się po mapie w kierunku północy. Powoli zaczęło robić się coraz ciemniej, a słowa o postoju ciągle nie było. Konie, mimo godzin podróży dalej radziły sobie świetnie, więc kapitan nakazywał dalszą podróż. Jednakże, w pewnej chwili coś się zmieniło. Widać było, że w miarę wyluzowany Saito znowu wstał a jego oczy rozbłysnęły szkarłatną poświatą. Wyglądał jakby patrzył w dal przy użyciu lunety, mimo, że żadnej nie posiadał przy sobie.- Uwaga! Zbliżamy się do mostu, bądźcie czujni, to dobre miejsce na pułapkę. - Yuichi-kun, około dwadzieścia minut drogi za mostem jest zjazd po lewej stronie, tam też jest niewielka polana, tak zatrzymamy się na krótki odpoczynek. Bądź czujny. Hinata-kun, poinformuj o tym pozostałe wozy. - Tak jest!
Mishimura Saito Porucznik Arakoto Saihi Genki Hinata Orogatsu Masaharu
Re: Cesarski Trakt
: 14 sie 2022, o 14:32
autor: Arii
Spojrzał się na skórę Orogatsu i mocniej ją przycisnął. Mięśnie, jak i sama skóra były bardzo twarde. Igła nie chciała przebić się przez skórę do żyły. Zmrużył oczy. Kolejna rzecz do zanotowania. Był bardzo twardy, strzelając przenosiło się to na jego wytrzymałość. Zastanawiał się czy ktokolwiek byłby w stanie w tym oddziale zrobić mu jakąkolwiek krzywdę. Kiedy zabieg się skończył sprawdził czy w strzykawce na pewno nie została jeszcze nawet kropla wydzieliny. Wolał, żeby cała dawka trafiła do tego potwora. Kiedy chciał wstawać przyjrzał się masce więźnia. Ciarki przeszły mu po plecach a kiedy podniósł wzrok, zauważył kościstą twarz naprzeciwko siebie pod ścianą. Ze strachu upadł na tyłek i kiedy ponownie otworzył oczy postać zniknęła. Przełknął ślinę i wstał zbierając się z metalowego podłoża więźniarki. Otrzepał płaszcz i pozwolił sobie delikatnie się zaśmiać do Hinaty. -Ale ze mnie niezdara, kto by pomyślał… - z zażenowaniem odłożył wszystko i odczekał, aż Hinata zamknie kraty. Wskoczył na wóz i wrócił na swoje miejsce. Spojrzał się na kapitana, który zajadał się orzeszkami. Papierosa Hinaty odmówił, nie zamierzał babrać się w czymś takim, jak on i Yuichi.Wietrzne równiny Ampułki później, teraz droga. Obserwuj wszystko. Ta cisza nie jest dobra… Mowa/Myśli Ukryty tekst
Ukryty tekst
Ukryty tekst
Re: Cesarski Trakt
: 14 sie 2022, o 15:33
autor: Yuichi
Lato 393 Misja C – Żywy Towar | Prowadzący: Tetsurō | Post 8/14 Rozmowa, jaką prowadził z wojakiem klanu Ranmaru, wyjątkowo dobrze im się układała. Pozostawieni sami sobie zdołali już poruszyć tematy wręcz tkliwe, choć można było tego nie dostrzec na pierwszy rzut ucha. Odniesienie się do życia prywatnego, zagłębienie w mroczny aspekt otaczającego ich świata i pragnienie oderwania się od niego choćby na chwilę. Taki żywot potrafi być przytłaczający, nawet dla zaawansowanego śmiertelnika. Przyjął to wszystko w milczeniu. W jego wnętrzu zaburczały kiszki, które były puste już od dłuższego czasu. Od samego ranka nic nie jadł, a i wtedy złapał tylko kilka kęsów. Wyciągnął z torby na pośladku, która przesunęła się za jego plecy, kiedy usiadł na kozie i wyciągnął zapakowaną kanapkę ryżową. Pierwsze dwa kęsy szybko przeżuł i połknął, a dopiero przy trzecim zaczął się delektować posiłkiem. Co jak co, ale jadłodajnia wojskowa mogłaby dostać gwiazdkę Ko no Kuni Daimyō, za dania, jakie serwuje zwykłym żołdakom. Oczywiście wyżsi rangą mieli dostęp do pewnych luksusów, a mimo to jedzenie pospolitych żołnierzy było znakomite. Dokładnie tak jak to Onigiri, którym się właśnie zajadał. Podczas rozdrabniania ziaren ryżu między zębami i rozbijania farszu językiem, zdał sobie sprawę, że jego odskocznia związana ze skarpetkami, ani czyszczenie Haori, nie były odskocznią. Owszem, zajmowały go na krótką chwilę i przynosiły pewien rodzaj radości i wyciszenia, acz daleko było temu do miana Hobby. Ot, po prostu coś, co trzeba wykonać, by móc dalej życie wieść. - Dziękuję za radę, Saihi-san. Zdecydowanie czegoś dla siebie poszukam. - - Chcesz jedną? - Seta z przyjemnością przyjął papierosa od Hinaty-san. Z przyjemnością, lecz z niepewnym i cichym głosem przemawiającym do niego gdzieś z tyłu głowy. Był to już drugi, zwyczajny, zwijek tego dnia i do tego w bardzo krótkim czasie. Jeszcze chwila a uzależni się także od zwykłej nikotyny. Patrząc jednak, że był to poczęstunek od osoby, do której również starał się zbliżyć, był po posiłku, a w dodatek stres wywołany zadaniem, był gotów pomylić się w rachunkach. Zaczekał jedynie na podesłanie płomyka i zaciągnął się, wydychając powietrze z dymem przez lewe ramię, tak by ominęła innych niepalących towarzyszy. Zapach dymu wymieszał się z tym owocowym aromatem, jaki roztaczał wokół siebie ich przywódca. Wedle Yuichiego, było to zabawne połączenie i poddało mu pewien pomysł, który będzie musiał wypróbować po powrocie.Wedle rozkazów kontynuowali wojaż. Przydługie siedzenie w jednym miejscu odciskało swoje piętno na pośladkach młodzieńca. Już dawno nie było mu dane, by spocząć na tak długo i zwyczajnie się od tego odzwyczaił. Był ciekaw, gdzie się zatrzymają, gdyż od tego zależał nakład pracy, jaką będzie musiał włożyć w swoją, kolejną już w tym tygodniu karę. Nazbyt wiele sobie pozwalał najwyraźniej. Tempo rozwoju młodzieńca przeskoczyła z niemalże zerowego, do zastraszającego w tak krótkim czasie. Wciąż walczył ze swoim ego, które raz rosło, by za chwilę zostać przygniecionym, gdy wyjdzie poza ramy przyzwoitości.W pewnym momencie, mimowolnie podążył wzrokiem za kapitanem, który podźwignął się i wpatrzył w dal przed nimi. W oczach Yuichiego pojawiły się iskierki, kiedy tylko dostrzegł zmianę barwy oczu mężczyzny. - Tsūjitegan. - - Tak jest, Ichi-I Mishimura-dono. - Nieco spokojniejszy kontynuował podróż. Przyglądając się, jak Hinata-san przeskakuje między powozami, z ogromną zwinnością i łatwością. Yuichi podniósł się z kozy na chwilę, aby przyjrzeć się rosnącemu w oczach przejazdowi. Nawet stąd dało się widzieć jego zdobienia, rozproszone światło rzucane przez lampy i szum rzeki płynącej pod spodem. Choć mogła to być jedynie wyobraźnia chłopaka, który od dłuższego czasu nie podróżował po świecie i zwyczajnie przywoływał skrawki wspomnień. Podróż trwała na tyle długo, że stukot kół oraz tętent kopytnych, przestały być dla niego w pełni słyszalne i robiły jedynie za odległe tło. Słońce znikające za horyzontem i zmieniające się przy tym powietrze, na chłodniejsze, sprzyjało przenoszeniu dźwięku. Coraz ciężej było obserwować niepokojące ruchy pomiędzy konarami drzew ich okalających. Ponadto cisza, nie licząc hałasu generowanego przez powozy, była… dziwna. Nie tak Seta zapamiętał swoje podróże w las za dziecka. Cóż, on nie miał dwunastu kół bijących o glebę, ani aż tylu kopyt. Nic dziwnego, że zwierzyna trzymała się od nich z daleka. Gdyby on natrafił na cały oddział bestii, również zachowałby ciszę i ukrył się w byle jamie.
Ukryty tekst
Re: Cesarski Trakt
: 15 sie 2022, o 00:15
autor: Tetsurō
"Żywy Towar" Misja C dla Arii'ego i Yuichi'ego 25 / 42 Po raz kolejny podczas tego transportu sytuacja zrobiła się napięta. Żołnierze byli w gotowości, rozglądając się po mijanych drzewach i krzakach, trzymając broń w pogotowiu. Siedzący na środkowym wozie shinobi także nie próżnowali. Mieli swoje zadanie i wykonywali je perfekcyjnie. Płomiennowłosy bardzo szybko wrócił na swój powóz, po czym skoczył na ten dalej, ale także i tam nie zabawił zbyt długo. Po chwili był już z powrotem, potwierdzając kapitanowi, że rozkaz przekazany. Saito skinął na to głową, jednakże nic nie powiedział, był zbytnio skupiony na analizie tego, co dzieje się w koło. Zapewne skanował on każdy krzaczek, każdy element mostu czy też każde ziarnko piasku w poszukiwaniu jakiegokolwiek zagrożenia. - Okolica bezpieczna. Fałszywy Alarm, wszyscy spocznij! Po pokonaniu przepięknego, zdobionego mostu wykonanego z białego kamienia, znowu wjechali w ciemność. Oczy przyzwyczajone do chwilowej jasności, jaka biła od ustawionych na moście lamp znowu musiały zerknąć w ciemność, przez co nie było zbyt wiele widać. Jednakże Arii mógł dostrzec coś bardzo niepokojącego. Widział jak między krzewami skacze po gałęziach jego odziany w czarny płaszcz przyjaciel. Przy każdym skoku widział jego kościste stopy, widział jego charakterystyczne, dłuższe ręce zakończone wysuszonymi, spiczastymi palcami. Widział też te paskudne oczodoły, które przypominały mu o wszystkich ludziach, których nie było mu dane uratować. Ten stwór cały czas czaił się w okolicy, więc to nie mógł być dobry znak. Most już dawno był za nimi, kiedy to pierwszy z wozów zaczął zjeżdżać z głównej drogi. Trakt na który się udali był węższy, zapewne ledwo udałoby się na nim minąć dwóm wozom. Do tego gałęzie tutaj nie były docięte, przez co czasami atakowały siedzących na wozie ludzi. Było tutaj trochę ciemniej, jednakże nie na tyle, żeby to przeszkadzało przyzwyczajonym do ciemności oczom. Po około 5 minutach dojechali oni na szeroką, okrągłą polanę, to tutaj powozy zatoczyło kółko i zatrzymały się. To był czas aby pozostali rozpoczęli działanie. Nikt nie musiał wydawać rozkazów, wszyscy wiedzieli co trzeba zrobić. Hinata zerwał się i pobiegł w las, po chwili wracając z naręczem drewna, które zaczął zamieniać w ognisko. Część żołnierzy zaczęła wyładowywać z wozu rzeczy, składając dwie długie drewniane ławki oraz duży stół, który został ustawiony między nimi. Jeszcze inni zabrali się za napełnianie dużego gara jedzeniem, które dosyć szybko powinno zamienić się w potrawkę. Jeszcze inni zaczęli oporządzać konie, czy też stać na warcie. Oficerowie dowodzący jedynie stali i przyglądali się temu pięknie działającemu organizmowi. - Przypadło mi w udziale pilnowanie waszej dwójki. - W środku zapieczętowana jest drewniana konstrukcja wychodka. Musicie wykopać dziurę i ustawić go nad dziurą. Nie popsujcie, gdyż jest to nasz jedyny wychodek. W każdym razie, jak już nasi młodzi bohaterowie sobie poradzili, wykopali dziurę i ustawili na niej przepiękny, wykonany z zabezpieczonego przed mrozem drewna kibelek, to mogli wrócić do centrum obozowiska, gdzie unosiły się wspaniałe, bardzo smakowite zapachy. Zostali oni ugoszczeni przez żołnierzy, którzy zaprosili ich między siebie, nakarmili przepysznym gulaszem oraz pieczywem, podali napoje do picia i też zagadywali wypytując o różne historie, przy okazji się śmiejąc i dogadując sobie nawzajem. Dopiero po jakimś czasie nasi bohaterowie spostrzegli się, że jednym z żołnierzy, który bawił się tutaj najlepiej i często z nimi rozmawiał był sam Porucznik Arakoto. Teraz, kiedy nie miał na sobie hełmu ani zbroi, wyglądał zupełnie inaczej. Jedzenie było przepyszne, ciepłe, a atmosfera cudowna, wiec była to idealna pora na trochę odpoczynku. Kapitan Mishimura zarządził dwie godziny przerwy. Woźnice mieli wypocząć, najlepiej drzemiąc w tym czasie. Konie zostaną nakarmione a wszyscy inni mieli regenerować siły przed dalszą drogą. Część żołnierzy została oddelegowana do wart, jednakże były one na tyle krótkie, że każdy mógł sobie wypocząć. Jedynie Kapitan cały czas siedział na dachu wozu ze spuszczonymi nogami i wpatrywał się w gwiazdy, zapewne pilnując w ten sposób swojego więźnia. On tutaj miał najważniejsze zadanie, był najsilniejszy, więc nie mógł odpoczywać. To od niego zależało, czy uda im się bezpiecznie dowieźć przestępcę, więc nie mógł sobie pozwolić na chwilkę odpoczynku. Ktoś musiał czuwać, żeby ktoś musiał spać...
Mishimura Saito Porucznik Arakoto Saihi Genki Hinata Orogatsu Masaharu Kolejność : Dowolna
Re: Cesarski Trakt
: 15 sie 2022, o 09:39
autor: Arii
Przyjrzał się postaci przeskakującej po gałęziach drzew zapatrzonej na żołnierzy. Zacisnął dłoń w pięść. Była zachłanna, nie chciała tylko jednego życia, które jej odebrał. Chciała o wiele więcej… Wiedział, że to tworzy się w jego głowie, że nikt inny tego nie widzi. Wiedział, że to jego walka i rozumiał, że Śmierć pokazywała się tylko tym, którzy odbierali jej to co dla niej cenne. A On ją wyzwał do starcia, które możliwe, że miał przegrać. Przez to kolejne spotkanie wiedział, że ma zdarzyć się coś strasznego i że nie będzie w stanie na to odpowiednio szybko zareagować, dlatego jego skupienie wzrosło. Każdy szmer, szelest, świst był jego punktem zaczepienia. Domyślał się, że kapitan nad wszystkim panuje, ale wolał się samodzielnie zabezpieczyć. Kiedy tylko zeskoczył z wozu pozostawił przy nim plecak i płaszcz. Wiedział, co go zaraz będzie czekać… -Tutaj? Jak sądzisz? - odwrócił głowę zadając to pytanie. Po ostatniej rozmowie dostali taką karę, więc wolał oszczędzać się w słowach, żeby nie przyniosły mu jeszcze więcej problemów. Jeżeli ten się zgodził lub zaproponował podwinął rękawy i mimo chłodu zaczął badać glebę. -Przepraszam za ostatnie. - kruczowłosy Iryonin ścisnął o siebie dłonie i pokłonił się żołnierzowi, po czym przechował pod pachą zwój od latryny w tym samym momencie został zaciągnięty przez innych żołnierzy do stołu, gdzie właśnie jedli posiłek. Spojrzał się na niebo, żeby ocenić, ile mogło im to zająć. Prawie godzinę, więc zostało mniej niż godzina do wyciągnięcia, kolejnej ampułki. -Pomyślałem, że skoro zbliża się godzina ampułki to zamiast orzeszków zje Kapitan coś pożywniejszego i ciepłego. - podał mu miseczkę z łyżeczką i życzył smacznego. Samemu założył plecak i płaszcz na siebie, później może nie być na to czasu, prawda? Mieli jeszcze chwilę, więc przysiadł się obok niego i również dla rozluźnienia zaczął machać nogami. I to… naprawdę działało! -Przepraszam za tamto po wyjeździe z osady… Źle przekazałem to co miałem na myśli… Po prostu uznałem, że najlepiej jak tylko mała grupka osób będzie wiedziała o tym, co sobą reprezentuje więzień. Inni mogli tylko o nim słyszeć i trzęsą portkami. Ale Pan sam wie, że widok jego fizycznej formy jest jeszcze bardziej przerajażający… - odpowiedział zapatrzony w grupę żołnierzy. -Już raz straciłem pacjentkę. Nie chcę tego powtórzyć, dlatego ostro zareagowałem na pytania Yuichi’ego. Od momentu utraty pacjentki na stole operacyjnym widzę Śmierć… I wiem, że krąży wokół Nas od samego wyjazdu z Fuyuhany… Dlatego wolałem, żeby każdy skupił się na swoim zadaniu, żeby nic nie przeoczyć… - nie sądził, że powie tak dużo, nawet o swoich zwidach, ale uznał to za bardzo ważne. Zgarnął się z ziemi i przechował zwój od latryny w plecaku, nie zapomniał o nim a Seihi zabiłby ich, gdyby coś takiego zgubili. Wiedział, że jest czas na ampułkę… Dlatego dał czas kapitanowi i sam zszedł na dół, w końcu do samego wyciągnięcia jej nie potrzebował pomocy. W środku przyjrzał się zamaskowanemu potworowi. Jego maska im ciemniejsza tym wydawała się bardziej złowroga, przerażająca i dziwnie… żywa… Podszedł do skrzyni z futrem i wyciągnął na stolik lek. Zakrył ponownie pojemnik. I… przysiadł na środku wozu wpatrując się w pacjenta. Wrota do drzwi zostawił otwarte w razie jakiegoś nagłego wezwania. Ale czuł, że powinien siedzieć właśnie tutaj, teraz…
Mowa/Myśli Ukryty tekst
Ukryty tekst
Ukryty tekst
Nazwa Fūin no Jutsu
Ranga E
Pieczęci Przy pieczętowaniu Tygrys, przy odpieczętowaniu brak
Zasięg Bezpośredni
Koszt E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (jednorazowe pieczętowanie) | Odpieczętowanie - niezauważalne koszty chakryDodatkowe Użytkownik musi stać obok zwoju (i takowy posiadać, rzecz jasna)
Opis Podstawowa technika specjalistów w pieczętowaniu, wymagająca użycia zwoju. Ninja staje w pobliżu papirusu i nakłada na papier (lub obok, jeżeli przedmiot jest za duży) to, co ma zostać zapieczętowane wewnątrz. Następnie przelewa do obu - przedmiotu i zwoju - swoją chakrę i składa pieczęć tygrysa. Efektem jest zamknięcie wewnątrz papieru docelowego przedmiotu, który następnie można w każdej chwili ponownie odpieczętować.Uwaga - Pieczętowanie materiałów organicznych (m.in. materiałów do przeszczepu) możliwe jest przy pomocy tej techniki dopiero od Fūinjutsu C (ludzkie zwłoki zajmują 500 objętości). - Na randze E z Fūinjutsu możemy pieczętować przedmioty tylko w małych zwojach
Re: Cesarski Trakt
: 15 sie 2022, o 15:24
autor: Yuichi
Lato 393 Misja C – Żywy Towar | Prowadzący: Tetsurō | Post 9/14 Prawdę mówiąc, szeregowy odetchnął z ulgą, słysząc komunikat kapitana. Miał gdzieś z tyłu głowy zapiski o ograniczeniach tego doujutsu, lecz mając również na uwadze doświadczenie prezentowane przez głównodowodzącego, można było mu zawierzyć. Machnął raz delikatnie lejcami, gdy konie po drygnęły na skutek trzech krótki świstów z gwizdka. - Spokojnie chłopaki, zaraz będzie sianko. - Przejazd nad rzeką, wykonany z pięknego białego kamienia był zachwycający. Pewnej nuty tajemniczości dopełniały lampy olejne, które rzucały swoje rozdygotane i rozmyte światło na jasny budulec. Śladowe ilości śniegu i zawarta w nim zamarznięta woda, odbijały owe promienie, tworząc im dywan złożony z gwiazd. Seta przez chwilę zapatrzył się w niego, nie kontrolując otoczenia, był hipnotyzujący. Z pewnością, gdyby to były nie miał zadania do wykonania, zsiadłby z kozy i podziwiał to zjawisko. Zapewnienie o braku chwilowego zagrożenia zdziałało cuda, rozluźnił się. Most, którego tak bardzo się obawiał od jakiegoś czasu, został przeprawiony bez zastrzeżeń i opóźnień. - Uff… Yuichi również zeskoczył z kozy i od razu poczuł, że nogi mu się zastały, a pośladki zdrętwiały, od przebywania zbyt długo w jednej pozycji. Zamachnął się nimi, aby zmusić krew do krążenia, popracował chwilę palcami u stóp i podszedł do przestępujących koni.- Świetna robota Fureddo, naprawdę wspaniała. Ty też się spisałeś Jōji. Odpocznijcie sobie teraz, zasłużyliście. - - Niestety. Ten kawałek się nie nada. - ~ Profesjonalizm, pamiętaj! ~ - Karą nie jest to, że musimy kopać dołek pod wychodek, bo to i tak trzeba zrobić. - - Prawdziwa kara polega na tym, że dostaliśmy tylko szpadle do przebicia tej zmarzniętej ziemi. Nie ma tam jakichś kilofów, co Saihi-san? - - Goła, nieosłonięta ziemia przemarza bardzo szybko, a stan ten sięga nawet na ponad metr. To byłoby ogromną udręką kopać dołek dla nas wszystkich na taką głębokość. - - Kiedyś widziałem, jak jeden z moich kompanów miał podobne zadanie do wykonania. Powiedział mi wtedy, że najłatwiej będzie zrobić to tam, gdzie śnieg odizolował mróz od ziemi tak jak tutaj. - - Choć to i tak pewnie niewiele da, bo tutaj zawsze jest zimno. Ale zawsze możemy wykopać kawałek, a resztę usypać i ubić ze śniegu dookoła. Będzie na lekkim podwyższeniu, ale nie zmęczymy się tak bardzo. - ~ Ale, że doprawdy nie mogli zapieczętować jej w całości?! ~ Nie grzeszył tężyzną, ale wolałby jeszcze przez chwilę pozmuszać organizm do zwiększonego wysiłku, niżeli na tym chłodzie pozwolić się przeziębić ze względu na pot wsiąkający w ubranie. Yuichi przejął wodze przy składaniu latryny, bez spisanych na zwoju instrukcji. Wiele razy je widział, był w nich, ba nawet je czyścił, a raz nawet przyglądał się, jak ktoś je składa. Była to wiedza do tej pory bezużyteczna, aż przestała taką być. Porozumiewając się z medykiem, gdzie idzie jaka część, a także czym to złączyć, udało im się osiągnąć w pełni funkcjonalną komnatę westchnień. Przyglądali się swojemu dziełu przez chwilę we wciąż trwającej ciszy, aż Arii postanowił ją przerwać swoimi przeprosinami. Zbiło to Sete z pantałyku i wpierw odpowiedział jedynie uniesionymi brwiami. Tego się nie spodziewał. Możliwe, że był to efekt wspólnych starań przy wykonaniu tego zadania, a być może przemyślał swoje postępowanie i zauważył jego niepoprawność. - Ja także Cię przepraszam, Arii-kun. - - Chciałem tylko zagaić rozmowę, może jeszcze uda nam się to zrobić. Tym razem poprawnie. - - Melduję wykonanie zadania. Wszystko gotowe. - - Ichi-i Mishimura-dono, chciałbym o coś zapytać. - - Pomimo że mam to… - - Torikushi Seta Yuichi z rodu Ranmaru. - - A mimo to, nie jestem zdolny do… do aktywowania swojego limitu krwi. - - Czy Kapitan mógłby mi doradzić, w jaki sposób obudzić swój Tsūjitegan? - Seta miał wiele do przemyślenia po rozmowie z Mishimurą. Wracał właśnie do stołu ustawionego na środku padołu, gdy minął się z Arii’m niosącym miskę ze strawą i łyżką, który zmierzał w kierunku ich powozu. Skinął do niego na znak pozdrowienia. Nie zatrzymywał się, by porozmawiać, widać było po minie medyka, że coś chodzi po jego głowie. Wolał to zostawić i zasiąść do stołu, gdzie niemalże od razu został poczęstowany gorącą potrawką. Nie miał zamiaru odmawiać takiej dobroci. Jadł, popijał bezalkoholowe napitki i dołączył do rozmowy z żołnierzami. Wyglądało to zupełnie jak podczas codziennej kolacji w menaży po ciężkim dniu. Było tu jednak nieco więcej zażyłości pomiędzy nimi wszystkimi. Uśmiechnął się do siebie bezwiednie. Zabawił z nimi chwilę i podziękował wszystkim za ciepłe przyjęcie, tym co jeszcze chcieli tego słuchać. Oddalił się, by położyć na kozie swojego powozu i przymknąć oczy. Przez moment zapomniał nawet o zagrożeniu, jakie mogło po nich przyjść z każdej strony. Chłód również mu już tak nie doskwierał, odkąd od środka rozgrzewał go bulion. Rozejrzał się raz jeszcze dookoła i wbił swój wzrok w gwizdy ponad nimi. Powieki opadły powoli i pozwolił dochodzącym do niego odgłosom, ululać się do snu. Chwila takiego odpoczynku była nawet wskazana.
Re: Cesarski Trakt
: 17 sie 2022, o 18:51
autor: Tetsurō
"Żywy Towar" Misja C dla Arii'ego i Yuichi'ego 28 / 42 Jak to bywa z karami, kopanie kibelka nie było najprzyjemniejszym zadaniem. Stare szpadle, brak kilofów i zmarznięta ziemia, wszystko to powodowało, że zadanie było bardziej męczące niż zwykle. No ale co się dziwić, mieli się zmęczyć i mieć czas na przemyślenie swoich zachowań, dokładnie o to chodziło w tej karze. Trzeba było zająć czymś umysł podczas mozolnego kopania, w koło nie było za dużo rozrywek, więc trzeba było myśleć, co doprowadzi do wyciągnięcia wniosków. Z resztą, widać było to po zachowaniu młodzieńców chwilę po tym, jak drewniana forteca dumania osiadła na śniegu. Byli zmęczeni, jednakże ich zachowanie się zmieniło, wyciągnęli wnioski z tego co się stało, byli o krok bliżej zostania prawdziwymi, dojrzałymi shinobi. Droga jeszcze daleka, jednakże każdy krok jest na niej ważny. Kiedy tylko skończyli, Saihi, który cały czas stał z boku i się przyglądał, podszedł do nich, odebrał zwój i łopaty, po czym wręczył im butelkę z ciepłą, rozgrzewającą herbatą. Jego mina była dużo spokojniejsza, zapewne dlatego, że będzie mógł teraz siąść przy ogniu i się ogrzać, a może jednak chodziło mu o zmianę, która zaszła w młodzieńcach? Nie wiadomo.. Jedzenie podane przy żołnierskim stole może nie było najwyższych lotów, zdecydowanie nie wyszłoby spod ręki mistrza kuchennego, jednakże było ciepłe, treściwe i gotowe do jedzenia, dlatego też nie trzeba było zbytnio zachęcać do jedzenia. W trakcie, kiedy Arii łapczywie zajadał kolejne kęsy i opowiadał o swojej pracy lekarza, żołnierze chwalili go i zachęcali do dalszej pracy. Co się dziwić, dla nich, frontowych wojowników, lekarze i iryonini są tymi, którzy chronią ich przed śmiercią. To dzięki nim nie muszą się martwić, że ryzykują życie, wielu z nich wierzy, że medyk znajdzie do nich drogę i uratuje ich, dlatego też nie boją się stanąć i spojrzeć przeciwnikowi w oczy. Oczywiście, ciekawsza rzecz działa się przy wozie, dlatego też tam się przeniesiemy. Kapitan przesiadywał sobie na wozie, korzystając z chwili ciszy, spoglądając to na gwiazdy, to na biesiadujących żołnierzy, kiedy to przyszedł do niego młody woźnica. Widząc, że chłopak ma jakieś rosterki, przerwał mu gestem ręki, po czym poklepał dłonią stalowy sufit więzienia, na którym teraz siedział, dopiero kiedy chłopak mógł usiąść i spojrzeć w piękne, spokojne niebo, pozwolił mu kontynuować swoją wypowiedź.- Uhh, z ciężkim pytaniem przychodzisz do mnie Yuichi-kun. I, niestety, nie jestem w stanie zbytnio Ci z nim pomóc. Nie znam nikogo, kto miał taki problem. No ale, nie zostawię Cię z pustymi rękoma, tak nie robią starsi koledzy. - Czy jesteś pewien, że chcesz przebudzić swoje oczy? Czy jesteś w pełni pogodzony ze swoim dziedzictwem i pragniesz nimi spojrzeć? Może jest w Tobie jakiś wewnętrzny konflikt. Coś co Cię przed tym powstrzymuje? Może nie ufasz swoim oczom i dlatego nie chcesz ich przebudzić, tak podświadomie, a może boisz się ich? - To są pytania na które musisz sobie odpowiedzieć. Ja niestety Ci z nimi nie pomogę. Ale nie obawiaj się, krew jest silna, w końcu znajdzie ujście i dane Ci będzie spojrzeć hen hen za horyzont. Kiedy czegoś gorąco pragniesz, to cały wszechświat sprzyja potajemnie twojemu pragnieniu. - Widzę, obu was wzięło tej nocy na przemyślenia. - Cieszę się, że zrozumiałeś lekcję. Jesteśmy wśród przyjaciół, a nie wrogów. Czasami trzeba im zaufać, niesienie brzemienia samotnie nie jest dobrym rozwiązaniem. A co do śmierci, jeżeli ją widzisz, to znaczy, że nie pogodziłeś się w pełni z samym sobą, ze swoją przeszłością. Przestanie Cię nawiedzać jeśli zaakceptujesz to co się wydarzyło. - Może i nasz więzień jest przerażający, ale to NASZYM zadaniem jest utrzymać go w ryzach. Pozostali bronią nas przed ewentualnymi gośćmi z zewnątrz. a my musimy ich bronić przed nim. Jednakże, nie warto jest ukrywać tego jaki jest albo jak wygląda. Strach przed nieznanym jest dużo większy niż jakikolwiek inny strach. W końcu, boimy się śmierci głównie dlatego, że nie wiemy co jest po niej.
To było południe. Dotychczasowa trasa mijała doskonale. Powoli nasi bohaterowie czuli ten morski zapach i widzieli oceaniczne ptactwo latające na niebie, było też trochę cieplej, jak to zawsze bywa zimą przy wodzie. Karawana pędziła środkiem szerokiego traktu, do celu pozostały dwie, może trzy godziny, ostatnia prosta! Yuichi prowadził wóz jakby nigdy nic, pogoda była całkiem przyjemna, z nieba świeciło słonko, przez co doskonale widać było co się dzieje na drodze. Żołnierze na wozie siedzieli w lekkim skupieniu, czyli, że jak ma się coś wydarzyć to teraz, na ostatniej prostej, kiedy to wszyscy będą cieszyć się z rychłego końca. Kapitan Saito także był czujny jak nigdy wcześniej, rozglądał się, szukając nawet najmniejszego elementu, który mógłby mu przeszkadzać. Starał się wychwycić w lesie, bądź też na trasie, co prawda nie używał swojego wspaniałego oka, jednakże wiedział, że nie może on zużyć energii od tak, jeżeli miałaby nastąpić jakaś walka, to musi być w pełni sił. Był to także czas podania kolejnej porcji leku. Hinata zszedł do klatki wraz z Ariim, zamykając przy tym właz. Jak zawsze, oparł się plecami o ścianę i przyglądał się jak młody lekarz wykonuje swoją robotę. Jak wbija igłę w ampułkę i powoli napełnia ją gęstym, czarnym płynem. Z powodu grzejącego słońca, w więźniarce było o wiele cieplej, można było powiedzieć, że nawet było gorąco, dwadzieścia parę stopni a wszystko przez nagrzany od słońca metal obijający jej ściany, sufit i podłogę.- Przepraszam za wczoraj. Chciałem przekazać Ci poradę, ale chyba zrobiłem to w niewłaściwy sposób. Nagle wszyscy poczuli delikatny wstrząs, który przeszedł po ziemi, Yuichi dostrzegł także, że jakieś dwadzieścia metrów przed nimi zaczyna podnosić się ziemia, pas grubości czterech metrów o szerokości około ośmiu, czyli tylu ile wynosiła szerokość traktu, zaczął wypiętrzać się na wysokość kilku metrów. Pędzili oni z zawrotną prędkością, więc nie było zbytnio czasu na rozmyślanie, trzeba było coś zrobić, bo inaczej rozbiją się o ścianę, podobnie z resztą jak wóz straży, który jechał kilka metrów przed nimi. Oni mieli jeszcze mniej czasu, a musieli coś zrobić... Niestety dla młodego lekarza, nie było mu dane podać pacjentowi odpowiedniego leku i to wcale nie chodzi o delikatny wstrząs, który przeszedł po gruncie, tylko o to, co wydarzyło się chwilę po nim. Ułamek sekundy po tym, jak zatelepało wozem, dwójka shinobi znajdująca się w powozie dostrzegła jak z między szczelin w łączeniach wozu, mocowaniu tylnej klapy i i kilkunastu innych miejsc zaczyna wychodzić mnóstwo białych robaków. Było ich naprawdę dużo, wiły się wspinając się po ścianie, bądź też spadając na podłogę. Nasi bohaterowie zauważyli je, jednakże nie mieli wiele więcej czasu na reakcję, gdyż chwilę później wszystkie rozbłysły jasnym światłem, które zamieniło się w serię eksplozji. Nie były one ogromne, jednakże było ich bardzo dużo, co zaowocowało połączeniem się w jedną, bardzo dużą eksplozję... Kiedy tylko Yuichi myślał co zrobić z przeszkodą, kapitan uruchomił swoje czerwone oczy i skinął głową na łysolka, który wręcz w ułamku sekundy wyrwał się ze swoich kocy i włożył dłoń w jedną z toreb shinobi, którą miał przy sobie. Niestety, nie dane im było zrobić o wiele więcej, gdyż chwilę później przez wóz przeszła seria eksplozji, która zarzuciła powozem, tworząc przy tym sporą chmurę dymu. Kiedy tylko nasi bohaterowie zaczęli dochodzić do siebie, mogli rozeznać się w sytuacji, a nie była ona zbyt ciekawa. Pierwszy wóz, który jechał na przodzie, postanowił zjechać głębiej w las, tam jeden z koni pędem uderzył w drzewo, a chwilę później rozpędzony wóz uderzył w tego konia. Żołnierze dochodzili do siebie i zaczęli bardzo szybko zbierać się do walki. Drugi wóz, czyli więźniarka, z powodu eksplozji została rzucona na bok. Konie oderwały się i pobiegły dalej w las, niknąc gdzieś w cieniu między gałęziami. Yuichi dalej siedział w kozie, a raczej teraz to w niej leżał, miał szczęście, gdyż jego ubranie zahaczyło o kawałek drewna, przez co nie wypadł z wozu, jednakże ucierpiał na tym jego mundur, który teraz jest mocno porwany. Kapitan Mishimura stał już na ziemi, tuż obok wozu z odpalonymi szkarłatnymi oczami, patrzył on w stronę kamiennej zapory, która wyrosła z ziemi. Saihi także stał już na nogach, chociaż on był głębiej w krzakach, zapewne ocknął się chwilę później, bądź wybuch wyrzucił go trochę dalej. Najmniej ucierpiał ostatni wóz, który jechał za nimi. Oni na spokojnie wyhamowali tuż obok przewróconej więźniarki, a żołnierze zaczęli wysiadać trzymając w dłoniach swoją broń. Najgorsza sytuacja była we wnętrzu więźniarki. Eksplozja spowodowała, że tylna klapa została wyrwana i teraz bez problemu można było wejść do środka. Wóz leżał na boku, na ścianie na której leżeli były poprzewracane pakunki, w tym sporo porozbijanych ampułek z lekiem. Hinata, którym rzuciło w trakcie eksplozji o sufit leżał teraz pod ścianą, która kiedyś była podłogą. Był nieprzytomny a z jego głowy ciekła krew. Nasz młody medyk także miał więcej szczęścia niż rozumu, szarpniecie wozem cisnęło go na kraty, na szczęście nie uderzył on mocno, przez co teraz leżał pod nimi, jedynie mocno poobijany. Jedyna pozytywna informacja była taka, że skórzane pasy wytrzymały. Więzień dalej był nieprzytomny i wisiał teraz bezwładnie przeczepiony do ściany... Zapewne, zapytacie kto za to wszystko był odpowiedzialny, a no już mówię. Otóż, kiedy tylko pył po eksplozji osiadł, na kamiennej ścianie pojawił się mężczyzna w takiej samej masce jaką nosi więzień. Miał on na sobie czarny płaszcz, który sięgał do kostek, po którym chował swoje ręce. Był on wysoki, barczysty, choć szczupły. Miał długie blond włosy spięte w kuc kończący się za pośladkami.- Oddajcie mi więźnia, a pozwolę wam bezpiecznie wrócić do domu! - Uważajcie! On celowo skupia na sobie naszą uwagę. W lesie dookoła nas jest wielu oprychów, bądźcie czujni!!
Mishimura Saito Porucznik Arakoto Saihi Genki Hinata Orogatsu Masaharu Zamaskowany Złol Odległość od wywróconego wozu do ściany to jakieś 15 metrów. Dla sprawdzających :
Ukryty tekst
Re: Cesarski Trakt
: 17 sie 2022, o 23:52
autor: Arii
Arii spojrzał się na odchodzącego w kierunku lasu niebieskoskórego. Ciekawe co chciał od Saito? Zresztą, nie było to ważne. Najważniejsze były rady kapitana, które prawdopodobnie miały większy sens niż zachowanie chłopaka, o którym nawet nie pomyślał. Ale co do samej Śmierci… Akurat z tym się nie zgadzał. Wyzwał ją do wiecznej walki i nie zamierzał jej odpuszczać, nie mógł. Im więcej uratuje ludzi, tym Ona będzie słabsza. Wiedział, że sam jest kroplą w morzu, ale czy mógł zrobić coś innego? Jako medyk? Nie. -Nie masz za co przepraszać. Ambitnego medyka trzeba czasami sprowadzić na ziemię. To ja przepraszam, że musiałeś interweniować, Hinata-san. - uśmiechnął się jeszcze szerzej w jego stronę.-Zostaliśmy zaatakowani. Wóz nie nadaje się do użytku. Musimy go przenieść do innego wozu… - i tyle mu zostało z własnej oceny. Najważniejsze było dostać pełne instrukcje od wyższego rangą, który wiedział, jak zachować się w takiej sytuacji. A musieli coś zrobić i to już! -Może przepalisz mu pasy? Ja wyciągnę go na zewnątrz i rozejrzę się za innym wozem, chociaż zapewne Yuichi-san już zaczął to robić i jest przygotowany... Będziesz mnie osłaniał... Nie jestem za dobry w takich rzeczach... Ale na pewno musimy go dostarczyć do celu. Im dłużej tutaj jesteśmy... - przymknął się chcąc sprawdzić czy Hinata nie ma przypadkiem innego planu. Jeżeli zgodził się na jego to podszedł do pacjenta i przygotował go do chwytu na bark i zaciągnięciu go do ogromnej dziury wozu. Miał nadzieję, że Yuichi myślał równie szybko co On. Musieli dokończyć to zadanie, nie widział innej opcji. Mowa/Myśli Ukryty tekst
Ukryty tekst
Ukryty tekst
Nazwa Shōsen no Jutsu
Ranga A
Pieczęci Wół → Tygrys
Zasięg Bezpośredni
Koszt A: 15% | S: 10% | S+: 5% (1/2 na turę)
Dodatkowe Wymaga znajomości Chiyute no Jutsu; Kontrola Chakry A | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannegoOpis Technika jest znaczącym rozwinięciem możliwości Chiyute no Jutsu i jej działanie także polega na przyspieszeniu naturalnego procesu zdrowienia. Użytkownik wysyła chakrę z rąk w dowolną część ciała. Pozwala to użytkownikowi uleczyć daną osobę bez sprzętu medycznego czy operacji, czyniąc to bardzo pomocnym na polu bitwy. Technika ta może służyć do uleczenia zewnętrznych jak i wewnętrznych części ciała. Pozwala ona na wykurowanie większości, nawet bardzo ciężkich ran. Leczy ciężkie rany w turę, natomiast śmiertelne z kombinacji ran w dwie tury.