Tawerna "Uśmiech Rekina"

[Harisham]

Hoshigaki Toshiko Misja D
15/15
Skoro było tylko czterech piratów, to oznaczało, że twoje zadanie zostało, praktycznie rzecz biorąc, wykonane i teraz mogłaś znaleźć chwilę czasu na zrelaksowanie się. Pani Sakura szybko zawołała ukrywającego się na zapleczu młodego mężczyznę, który na widok trupa niemal zwymiotował, jednak pozostał dzielny i udało mi się związać pozostałych znokautowanych przez ciebie mężczyzn i następnie szybko, jakby jak najszybciej chciał oddalić się od tawerny, pobiegł po straż. Właścicielka lokalu natomiast nalała ci kieliszek znajomo pachnącego trunku. Tym razem poza charakterystycznym aromatem, wyczułaś jeszcze ciekawe nuty owoców leśnych. Dostrzegłaś jednak, że gdy wspomniałaś o tym, iż jesteś tutaj na zlecenie Osunamy Hoshigaki, ręka pani Sakury zadrżała, podczas nalewania ci darmowego alkoholu. W końcu jednak zjawiła się straż wraz z twoją mocodawczynią, która szybko rozejrzała się po pomieszczeniu, po czym zwróciła do ciebie:
- Dobra robota. następnym razem jednak postaraj się nie zabijać nikogo. Tacy ludzie mogą mieć kiedyś jeszcze przyszłość w służbie Cesarstwa. Sama powinnaś to doskonale wiedzieć... No i kunoichi z twoimi umiejętnościami nie powinna dać się tak łatwo zranić. Wstyd! Masz tutaj zapłatę za posłuszeństwo i idź szybko do szpitala.

Koniec Misji D.
Toshiko 3h hospitalizacji.

[Hoshigaki Toshiko]

- Był agresywny. Groził właścicielce i jej towarowi, więc uznałam, że nie mam czasu na zabawę z nim w kotka i myszkę. Ale dzięki za wypłatę, przyda mi się. - burknęła dalekiej krewniaczce Toshiko, nieco zirytowana, że jeszcze nakazuje jej się dbać o takie szczegóły, jak niezabijanie nikogo. To, że jej darowano, niekoniecznie świadczyło dobrze o rozsądku oficjeli Cesarstwa i na pewno nie czuła się, jakby ją zobowiązywało do czegokolwiek względem innych jego obywateli - zwłaszcza tych, którzy zdecydowali się robić burdy. Od zawsze było wiadomo, że kiedy taką rozpętujesz liczyć się z tym, że możesz dostać nożem pod żebro, nie widziała zatem powodu, dla którego ci tutaj mieliby zostać potraktowani inaczej. Równie dobrze któryś z nich mógłby się odwinąć w jej kierunku jakimś żelastwem.

Grunt, że zadanie zostało wykonane i znowu była "wolna". Znieczulona wstępnie alkoholem, wstała z miejsca i udała się do placówki medycznej, aby tam zajęli się jej ręką. Będzie musiała potem trochę potrenować, nim znowu będzie mogła użyć pełnej siły swoich mięśnie w czasie starcia.

[z/t]

[Rimuru]

Wyruszamy na Przygodę!
Rimuru Hozuki, Wiek: 15
Wiosna 393, Poranek
Ubiór: Obrazek.

Rimuru ubrana już i gotowa na swoją pierwszą przygodę, skierowała się w końcu do tawerny, do której pierwszy raz zdecydowanie weszła tak dobrze urodzona dziewczynka, którą można bez trudu nazwać małoletnią i nie odpowiednią osobą do takiego miejsca. Tak więc zdecydowanie przyciągnęła wzrok wszystkich, ubrana w futrzany szalik wokół szyi, wykonany z jakiegoś dziwnego furtra bo nie wyglądał na taki, który łatwo zmoczy, do tego niebieski płaszcz wykonany ze skóry rekina i futrzanymi końcówkami na rękawach, dobre i wygodne buty do drogi. Zdecydowanie nawet wywrócenie się w takich butach chroniło jej kostkę, choć będąc Hozuki nie musiała się obawiać takiej pewnie głupoty. Młoda i o dziecięcej twarzyczce, wyglądała na wielkiego naiwniaka. Jednak jej miecz przy pasie, wyglądał jeszcze jak wręcz nowa broń - złote zdobienia, rekinia skóra jako obwiązanie, perła wisząca sobie wolno. Zdecydowanie miała broń ładną, ale czy była tą osobą, która miała teraz rozpocząć jakieś zadanie jako kunoichi?

[Arii]

Bagno [C]

3/28

Młoda spadkobierczyni Hozuki w końcu była gotowa. Choć długo jej to zajęło w końcu wyruszyła do wskazanego miejsca, w którym panowało małe zamieszanie. Panowie stukali się kuflami pełnymi piwa, stoły wywracały się, łamały. Coś przeleciało nad głową niebieskowłosej, coś potłukło się pod jej nogami, obok ktoś wymiotował do drewnianego kubła. Kelnerki bez wyrazu zażenowania i obrzydzenia wszystkim się zajmowały, sprzątały i z uśmiechem na twarzy donosiły kolejne zamówienia. Pora była wczesna, ale tutaj chyba czas zatrzymał się dla wszystkich. Kiedy w końcu wkroczyła nieco głębiej, ludzie zaczęli na nią zwracać uwagę. A to źle dla kogoś takiego, jak shinobi. Jej strój skupiał bardzo dużo uwagi, szczególnie, co niektórych rabusiów. Ale każdy odwrócił od niej wzrok, kiedy na jej ramieniu pojawiła się kobieca dłoń.
-Rimuru-chan, prawda? Choć, zanim okradną Ciebie z czegoś. kobieta o podobnej urodzie do jej ciotki, wskazała jej drzwi za barem, przez które sama przeszła torując jej drogę miedzy barmanem a później kucharzami i ich pomocnikami. Wkroczyły do obszernego gabinetu, w którym wisiały sieci rybackie i różne harpuny. Kobieta zasiadła na fotelu za biurkiem i czekała, aż dziewczynka usiądzie. -Napijesz się czegoś? Wody? Raczej za młoda na piwo jesteś. kobieta nalała sobie brązowego trunku, o dziwnej konsystencji, jakby kleju.
-Nie będę przedłużać. Od jakiegoś czasu na Bagnach Shizoki, przez które pewne kutry z dostawami dla mojej tawerny, dostawy się ucinają. Tracę na tym towar i ludzi. Czas, aby ktoś się tym zajął. Otrzymałam informację, że jesteś dopiero co młodym kwiatuszkiem. A jednak Ciebie tutaj przysłali. To oznacza, że powinnaś się nadawać. A czy Ty uważasz, że Twoje umiejętności się nadają do zebrania informacji i pozbycia się pewnych „komplikacji”? oczywistym było, że mówiła o dokonaniu egzekucji na rabusiach, którzy okradali ją z cennego towaru, za który zapłaciła.

[Rimuru]

Wyruszamy na Przygodę!
Rimuru Hozuki, Wiek: 15
Wiosna 393, Poranek
Ubiór: Obrazek.

Nie takiego widoku spodziewała się zastać tak wcześnie rano, jednak nie jej miarą było ocenianie żeglarzy. Jednak gdy coś przeleciało obok niej, brew zaczęła jej drgać. Do jakiego miejsca ją zaproszono? Miała ochotę ich tutaj wszystkich z góry na dół opieprzyć, już nawet się za to zabierała. Nie pierwszy i nie ostatni raz zamierzała bowiem w jakiejś tawernie stanąć na ladzie i krzyczeć na ludzi. A z kataną u boku i zębami jak u rekina nie sprawiała wrażenia osoby, którą zechce się zranić. A gdyby ktoś jej krzywdę zrobił, to jego minuty, bo przecież nie dni, były policzone.
Wiele spojrzeń padało na nią, a ona położyła swoje maluteńkie dłonie na swoich bokach, patrząc na nich z przyganą. Powinni się wstydzić swojego zachowania, co oni sobie myśleli pijąc i zachowując się w tak ordynarny sposób. Gdy ktoś miał się zjawić za nią, obróciła się i spojrzała na kobietę, nim ta położyła rękę na jej ramieniu. Jej oczy patrzyły z inteligencją na osobę, która stwierdziła iż ktoś tutaj może ją okraść.
- Rimuru Hozuki ~ Natsumi byłaby dumna! Trzymała szyk i fason, tylko co teraz dalej miało lecieć. A wiedziała - Mimo młodego wieku, jestem damą i wojowniczką ~ powiedziała spokojnie, mimo błyskawicznie bijącego jej serca. Musiała zachowywać się godnie, w końcu nie po to tyle się uczyła o etykiecie i dobrych manierach. Jak wiele osób jej powtarzało, była szlachetnie urodzoną osobą w Cesarstwie, a oprócz tego w Klanie. Nie była byle kim
Dlatego gdy weszły do gabinetu, usiadła ustawiając odpowiednio swoją katanę i płaszcz. Mogła sięgnąć bardzo swobodnie do swojej broni, co świadczyło o tym iż jest szermierzem i najpewniej już nie jakimś tam początkującym, ale też i pewnie nie jakimś ekspertem w tym. Pozwoliła mówić swojej pracodawczyni i kiwnęła głową ze zrozumieniem, mimo iż młody kwiatuszek do określenia szlachetnie urodzonej? Eh, czy ta kobieta nie wiedziała iż żyje w części cesarstwa, a rodziny przywódcze były już kimś więcej? Przywódczyni klanu była DAIMYO, a Rimuru była jej podopieczną i siostrzenicą.
- Nie byłam nigdy na bagnach, ani nie musiałam zbierać informacji, jednak mimo to jestem pewna iż mogę postarać się pozbyć wielu przeszkód stających na drodze, zwłaszcza tych nie działających w imieniu prawa. ~ uu, postarałam się Hokamo, dostanę pochwałę? Nie przyniosłam tym razem hańby swojej godności? Miała nadzieję, iż zrobiła wszystko tak jak powinna. Sama rozmówczyni mogła jednak doznać wrażenia iż obecna tu dziewczynka, jest pod jakąś dziwną presją, której nie mogła wyczuć pochodzenia.

- Rimuru Hozuki ~ Mowa

[Arii]

Bagno [C]

5/28

Kobieta przypatrzyła się dziewczynce. Jej drętwota, wyniosłość i wszystko inne… Zniszczą kolejne dziecko. Pomachała głową i upiła swojego trunku. –Na początek zanim zaczniesz wykonywać dla mnie zlecenie – skończ z etykietą. Jesteś shinobim, nie marionetką polityczną. Twoja postawa jest protekcjonalna. Klan Hozuki nie należy do ułożonych i grzecznych. Zapoznaj się z jego brutalną historią. kobieta westchnęła. Biedne dziecko. Nigdy nie zazna prawdziwej przyjemności z życia, jeżeli będzie się tak zachowywać. Zrobili z niej kukłę, nie wojownika. Ale doświadczenie tych cięższych misji może to zmienić. Więc Sakura cieszyła się, że trafiła pod jej skrzydła. W końcu też zapewne dziewczynka nie otrzymała, żadnych informacji o jej osobie. –Jak sądzę, nie wiesz gdzie się znajdujesz i z kim rozmawiasz, prawda? kobieta wstała i spojrzała się przez duże okno za swoim krzesłem na port. –Jestem Hozuki Sakura. W klanie nazywana bękartem bez umiejętności. w jej języku wyczuć się dało pogardę dla tych słów. –Moja matka pochodziła z klanu, ojciec z Ryuzaku no Taki. Nie odziedziczyłam umiejętności związanych z chakrą. Nazywana byłam beztalenciem, bękartem, nic niewartym śmieciem. W końcu w klanie Hozuki liczyła się brutalność, woda, siła, władza, których ja nie powinnam osiągnąć. odwróciła się do Rimuru, patrząc jej głęboko w oczy.
–Jednak odziedziczyłam coś po moim ojcu. Coś co zapewniło mi renomę jednej z najlepszych tawern Cesarstwa, najlepszych trunków i dań. wyszczerzyła swoje zaostrzone zęby, jak u rekina. –Smykałę do pieniędzy. Posiadam wiele statków, kutrów, sprowadzam wszystko co najlepsze od handlarzy z Ryuzaku. Dopiero po tym, jak stworzyłam swoje małe imperium… Daimyo klanu zaakceptował mnie, jako członka. Odziedziczyłam umiejętności porozumiewania się z oceanem i morzem, żadna wyprawa nie jest mi straszna na wodach świata. klapnęła ponownie na krześle, łapiąc za kufel. –Dlatego jestem jednym z ważniejszych sponsorów klanu. W końcu pieniądze nie biorą się z powietrza, skarbie i Twoje drogie ciuszki to mogą potwierdzić. Skończ z nastawieniem księżniczki – jesteś shinobim. ostatnie słowa podkreśliła, nie było to byle co. Trzasnęła trzy razy w stół. A jak na wezwanie za plecami niebieskowłosej spadkobierczyni Hozuki, pojawił się zamaskowany mężczyzna.
–Hai, Hozuki-dono?
–Masz zaprowadzić pod Bagna, Nasz nowy nabytek. Przekaż po drodze wszystkie pozostałe informacje. Jak mniemam, wszystko słyszałeś.
-Hai, Hozuki-dono!
Pozostało tylko czekać, co zrobi sama Rimuru. Czuła wzrok mężczyzny na sobie, jakby ją oceniał od góry do dołu.

[Rimuru]

Wyruszamy na Przygodę!
Rimuru Hozuki, Wiek: 15
Wiosna 393, Poranek

- Znowu strzeliłam gafę.... ~ głowa jej opadła, a dziewczyna westchnęła zniechęcona. Przez ostatnie trzy miesiące uczono jej etykiety, zasad dobrego zachowania i to co powinna robić oraz czego nie. A teraz miała wyrzucić to do kosza, bo tutaj miała być shinobi. Czemu życie po za szpitalem było tak skomplikowane? Tam robiła co chciała, no prawie bo nie wchodziła tam gdzie jej nie wolno było i było kilka zakazów, ale tak to była wolna. Tuliła kogo chciała i nikt nie narzekał!
- Znam historię klanu, spędziłam długie godziny słuchając o niej lub czytając ~ stwierdziła Rimuru patrząc na nią z lekką rezygnacją. Czemu to jej zawsze udawało się dokonywać takich gaf? Nie zawsze, jak zdała sobie sprawę. Sołtys był nią zachwycony! Odrzuciła o tym myśli i skupiła się na tym co się do niej mówi, by nic nie uszło jej uwadze.
- Jeżeli poczułaś... przepraszam ~ zaczęła, lecz nagle urwała zdając sobie sprawę iż chce znowu mówić wysokim stylem, którego się uczyła cały czas - Przepraszam za moje zachowanie, dopiero uczę się wszystkiego co mnie otacza. Zaledwie trzy miesiące temu opuściłam szpital bo spędzeniu w nim piętnastu lat mojego życia. Wiele rzeczy jest dla mnie nowych i nie potrafię jeszcze odpowiednio zachować się do każdej sytuacji, mimo to jednak potrafię szybko się dostosowywać i jestem jak powiedziałaś Hozuki ~ uśmiechnęła się słodziutko, przekrzywiając głowę i ukazując nagle wszystkie swoje rekinie kiełki. Czy ten uśmiech nie był najsłodszym obrazem śmierci?
- Nie musisz martwić się o moją brutalność ~ powiedziała, dotykając swojej katany. Jej postawa wyrażała wiele. O dziwo ku zdziwieniu Sakury, dziewczyna ani o trochę nie straciła swojej pewności siebie. Widać, było iż przez ostatnie trzy miesiące nie uczono jej tylko etykiety, ale i pewnie poddano ją twardej szkole, a teraz miała zostać doszlifowana przez Sakurę.
Samej Rimuru nie spodobało jej nazywanie nowym nabytkiem, w końcu Rimuru w kolejności dziedziczenia była trzecia, z samego urodzenia miała wysoką pozycję, która najpewniej była osłabiana przez jej pobyt w szpitalu. Co było nie tak z nią iż tyle lat tam spędziła? To najpewniej było ścisłą tajemnicą.

- Rimuru Hozuki ~ Mowa

[Arii]

Bagno [C]

7/28

Kobieta tylko przyjrzała się dziewczynce. To nie tak, że nie posiadała tych informacji, o których mówiła Rimuru. Po prostu nie czuła potrzeby ich wykorzystywania, na pewno nie teraz. Młody chłopak chrząknął i podszedł do drzwi.
–Nie traćmy już więcej czasu, Hozuki-san. ewidentnie było czuć szacunek w słowach, ale również dozę nieufności. –Czeka nas mała wycieczka, dotrzyjmy tam najszybciej jak się. chłopak miał tutaj rację. Prawdopodobnie mogła odbyć się dzisiaj kolejna dostawa i warto by była dostarczona. Chłopak szedł przez zaplecze i następnie przez główną salę w ciszy. Nie zamierzał rozmawiać o misji w tym towarzystwie. Co by nie powiedzieć, taka klientela od rana mówiła o renomie tawerny. Ale nawet jeżeli jest z wyższych półek i przychodzą tutaj ci bogatsi, to zachowanie jest dokładnie takie samo jak w pozostałych przybytkach tego typu.
Wszyscy odprowadzili młodą kunoichi wzrokiem. Możliwe, że Sakura-san miała rację dotyczącą stroju młodej ninja. Nie powinna tak błyszczeć w terenie. A ostrze nie powinno być tak widoczne.
–Dostawy znikają od jakiś dwóch miesięcy. Czasami coś do Nas dopływa, ale najważniejsze, czyli najdroższe towary, znikają. Wiemy tylko tyle, że może być to grupa około trzech osób. Shinobich. Miejsce przejmowania towaru jest różne. Staraliśmy się zabezpieczyć teren, zmieniać trasy, jednak tracimy coraz więcej. Ukrywają się w gęstości roślin na bagnach, w mroku. Wiedzą jak wykorzystać idealnie ten teren. od razu, kiedy wyszli z tawerny i ruszyli do głównej drogi, chłopak zaczął przekazywać informacje. –Bardzo ważne dla Nas jest, aby dzisiejsza dostawa dotarła do Tawerny. Przez to mamy ogromne straty finansowe i nie zarabiamy. Produkty, które znajdują się na kutrach są niezbędne do specjalnych alkoholi, Sakury-dono. jak wymówił jej imię było słychać zza maski wdzięczność, szacunek i oddanie.

Dialogi:
Hozuki Sakura
Chłopak

[Rimuru]

Wyruszamy na Przygodę!
Rimuru Hozuki, Wiek: 15
Wiosna 393, Poranek

Rimuru ruszyła z młodym chłopakiem, nie czując się ani trochę źle z tym iż była tak widoczna. Nie czuła iż Ninja musi być tym który musi kryć się przy pomocy stroju, ona miała do tego inne możliwości, jak zniknięcie w wodzie czy innego rodzaju miłe techniki. Dziewczyna więc niczym się nie przejęła jeżeli chodziło o obserwowanie jej. Po za tym strój, był niebieskiego koloru, a w mglistej pogodzie Kantai, przestała od razu się tak rzucać w oczy. Budynki oznaczone niebieskimi tkaninami, ocean w tle. To w takich obszarach miał ten strój naprawdę ukazywać swoją prawdziwą wartość.
Wysłuchała ze spokojem co ma jej do powiedzenia chłopak. Nie wyglądało to zdecydowanie dobrze dla interesów, ale dziwnym było to iż dopiero teraz biorą kogoś do zadania, skoro od dwóch miesięcy znika towar. Czemu nie wynajęli Inuzuka albo Aburame, tacy z łatwością by się nadali to wykrycia winnego sprawy. Oni byli świetnymi poszukiwaczami takich spraw. Jeżeli chodziło o konwojowanie, to zdecydowanie wzięcie Rimuru pasowało, jednak dalej nie mogła wymyślić, dlaczego dopiero teraz. Kobieta mówiła iż ma smykałkę do interesów i że jest ważna, a jednak dwa miesiące traciła ważne składniki do specjalnego alkoholu. Coś tu ze sobą nie współgrało. Tylko Co? Tego nie mogła jeszcze oszacować, ale jak by to powiedział jeden z Detektów z czytanych w romansach przez nią "Każda sprawa, ma swoje rozwiązanie, tak jak i gorset". No, może tego gorsetu teraz nie chciała rozwiązywać, lecz wiadomo o co chodzi.
- Mam ich złapać żywcem czy zabić? ~ zapytała patrząc na niego, jakby pytała czy ma kupić truskawki. Nie widać w jej oczach było by zabicie kogoś dla niej było czymś niezwykłym. Zdecydowanie była Hozuki.

- Rimuru Hozuki ~ Mowa

[Arii]

Bagno [C]

9/28

Zza maski spojrzał się na dziewczynę. Nie wydawało mu się, żeby dziewczyna pasowała do tej misji i żeby jej podołała. Ale była to jego skromna opinia i nie zamierzał się nią dzielić, nawet nie miał takiego prawa. Na pytanie dziewczyny prychnął i się zatrzymał. Palcem pstryknął jej w czoło. Nie wiedziała nawet, kiedy to zrobił. Poczuła pstryk i nagle był odwrócony do niej.
-Głupia jesteś? Dostałaś już cel tej misji od Sakury-dono. Jak śmiesz zapominać słów wypowiedzianych przez Hozuki-dono?! ewidentnie czuł gniew, jakby ktoś skrzywdził członka jego rodziny. -Zacznij słuchać tego co mówią inni. Twoim celem jest „ELIMINACJA KOMPLIKACJI”. Podkreśl w główce trzy razy słowo ELIMINACJA. Sakura-dono nie przewiduje nic innego, oprócz zlikwidowania rabusiów. odwrócił się ponownie ku drodze i ruszył dalej nie zważając na innych. -Wy, wysoko urodzeni zawsze uważacie się za lepszych. Drogie stroje, broń jako ozdoba. Patrzycie się na wszystkich protekcjonalnie, jakbyście byli bogami. Nie słuchacie niżej postawionych od Was i myślicie, że możecie wszystko. Gówno prawda, Hozuki-san. Nie będę wytrzymywać takiego olewania tego, co mówi Hozuki Sakura-dono. Jest to policzek dla niej, że ktoś nie uważa jej słów za ważne. chłopakowi wylatywał dym uszami. W przenośni, ale jednak.

Dialogi:
Hozuki Sakura
Chłopak

[Rimuru]

Wyruszamy na Przygodę!
Rimuru Hozuki, Wiek: 15
Wiosna 393, Poranek

Wręcz wryło ją w ziemię, tak ją zdenerwował. Nazwał ją głupią i śmiał uderzyć, jej ręka znalazła się na rękojeści, a ona patrzyła na niego nie mogąc uwierzyć w to co słyszy. Czy ten człowiek wiedział co robi i co ona może mu za to wszystko zrobić? Chwilę jej zebrało, nim mogła w końcu się odezwać. Nikt nie zachował się wobec niej tak, popatrzyła na niego zszokowana, z szeroko otwartymi szeroko otwartymi oczami i ustami, ale później w jej oczach zapłonął ogromny gniew.
- Nie pozwalaj sobie, dzieciaku. To twoje pierwsze i jedyne ostrzeżenie. Jeszcze raz zrobisz coś takiego, a Cię zabiję ~ powiedziała, w jej oczach płonęła teraz chęć do walki, miała ochotę albo go pociąć albo zabić na miejscu. Na przeciwko niego nie stała już dziewczynka, tylko szermierz w bojowej pozycji, gotowy wręcz do skoku i walki - Mam zdobyć informację i pozbyć się komplikacji. Sakura Hozuki, nic nie powiedziała o Eliminacji, a o pozbyciu się komplikacji. Pozbyciu się, nie ELIMINACJI, Nie przeinaczaj jej słów, panie ELIMINACJA. W przeciwieństwie do ciebie, znam znaczenie też słowa pozbyć się, nie znaczy ono tylko zabijania. - złapała oddech, ledwo mogła nad sobą panować - Można je zdefiniować na setki różnych sposobów, w zależności od sytuacji. Powtórzę Ci, bo może nie rozumiesz. Rozkazem Hozuki-San, było zdobycie informacji i pozbycie się celu. P O Z B Y C I E S I Ę, nie E L I M I N A C J A. Więc wsadź sobie w dupę swój protekcjonalizm nisko urodzony chłopczyku. Moje pytanie padło głównie dlatego też, iż nie potrafię torturować ludzi w celu zdobycia informacji, o czym mówiłam już Hozuki-San. A teraz prowadź, nim stracę cierpliwość do ciebie - w jej oczach widać było jawną wrogość, a to tego byli na środku ulicy, gdzie on poniżył szlachetnie urodzoną, to powodowało różnego rodzaju komplikację. Przede wszystkim to iż nie mogła mu tego puścić płazem. Jednak nie myślała zbyt trzeźwo nad wszystkim, jedno wiedziała jednak zdecydowanie. Prawo było po jej stronie.
- Czy wystarczająco jasno Ci przypomniałam jej rozkazy? Jeżeli tak, to od tego momentu, pamiętaj jedno złe zachowanie, a mogę Ci załatwić pobyt w więzieniu ~ dodała, zjadliwie.

- Rimuru Hozuki ~ Mowa

  Ukryty tekst

[Arii]

Bagno [C]

11/28

Spadkobierczyni rodu Hozuki, nie zamierzała pozwalać jakieś biedocie mówić do siebie w ten sposób. No cóż, wierzyła w swoje umiejętności, była pewna siebie, arogancka. Gdyby mogła tylko zobaczyć obrzydzenie na twarzy chłopaka… Na szczęście chroniła go maska. Ale nie ukrywał swojego rozbawienia. -Sądzisz, że taka płotka z Hozukich, jak Ty, coś mi zrobi? Po jego ciele przetoczyła się błękitna energia, ziemia załamała się pod jego stopami. Nie zmienił postawy, po prostu przyparł ją presją chakry. Nie był to byle kto. Na pewno był bardziej doświadczony i utalentowany niż mogła się spodziewać. Ludzie powoli zaczęli się zatrzymywać i przyglądać zamaskowanemu i pięknie ubranej arystokratce. Po plecach dziewczyny mógł przejść zimny dreszcz, włosy powoli stawały dając znać, że przesadziła.
Tak skupiła się na chłopaku, że nie zauważyła, jak za nią stanął czerwonowłosy chłopak z delikatnym uśmiechem.
–Mogę wiedzieć, co Wasza dwójka robi? Widzicie jakie przedstawienie zrobiliście? Przeszedł od razu do rzeczy. –Akima! Znowu to samo! Wyżywasz się na bogatszych! Dobrze, że Sakura-dono kazała Was obserwować. Twoja obsesja na tym punkcie w końcu zaprowadzi Nas do niezłych kłopotów! Znali się. Jeszcze lepiej. Ludzie zaczęli interesować się swoim życiem na nowo, ale obchodzili trójkę szerokim łukiem.
–Inari-san…
–Idź przodem, zaraz Ciebie dogonimy. Czerwonowłosy wydał rozkaz a młody Inari zniknął sprzed ich oczu. –Przepraszam za niego, ma straszne poczucie niższości przez Twój status, Rimuru-san. Uśmiechnął się do dziewczyny i wskazał, żeby szli dalej. –Twoja postawa też tego nie poprowadziła zbyt dobrze. Rzucać się od razu za pstryknięcie w czoło za miecz? Pewna siebie jesteś. Uniósł wysoko brwi, bo nadal nie wierzył, że rzuciła się z motyką na słońce.
–Przepraszam za moje maniery. Keigo Inari. Prawa ręka pani Sakury. Dobrze, że mnie do Was wysłała, bo źle by się to skończyło. Dla Ciebie, bo by się nie powstrzymał, dla niego, bo by musiał podzielić Twój los. Machnął ramionami. –Taki temperament u kogoś tak drobnego, jak Ty! Trzeba czasami się powstrzymać! A ten tekst o jego niższości! Aż pokazał swój gniew na tej biednej płycie! Będziemy musieli opłacić naprawę. A nawet nie wyszliście poza teren miasta! Nie zamierzał czekać z opieprzem. Mimo, że widziała go zaledwie kilka minut mogła poczuć respekt. Jego uśmiechnięta twarz, ale też spokój z jakim to wszystko mówił… Nabierało dopiero mocy, jak spojrzało się w szare, zimne oczy, które były rozgniewane. –Pominę w raporcie ten incydent, Hozuki-san. Ale jeszcze jeden taki wyskok a Daimyo o wszystkim się dowie wraz z Sakurą-dono. To nie misja małej rangi, żeby tak wyskakiwać z emocjami. Zarówno Ty i Akima jesteście siebie równi. Wstyd. Wychodzili już na drogę poza osadą, gdzie czekał Akima.
–Macie sobie coś do powiedzenia? Czy mam złoić Wam dupy tutaj na miejscu, żebyście zapamiętali, że Sakura-dono ma w dupie Wasze wysokie urodzenie lub niskie? Macie wykonać swoją robotę. Jeżeli jeszcze raz będę zmuszony zainterweniować – zapamiętacie to do końca życia. jego słowa odbiły się w powietrzu, gdzie można było poczuć nagle smak… burzy. Akima ukłonił się przed dziewczyną.
–Przepraszam za swoje zachowanie. Wybacz mi, że mogłem Ciebie urazić. ukłon był prawdziwie królewski, ale czy szczery? Możliwe. Inari najwyraźniej był wyżej w hierarchii niż zamaskowany chłopiec i zrobił to bardziej z szacunku do niego, niż do Rimuru. Ale liczyło się, że to zrobił. –Moje zachowanie było niegodne miana shinobiego i członka gwardii Sakury-dono. Przepraszam, że mogłaś odczuć to na sobie. Wybaczysz mi, Hozuki-san?

Dialogi:
Hozuki Sakura
Akima
Keigo Inari

[Rimuru]

Wyruszamy na Przygodę!
Rimuru Hozuki, Wiek: 15
Wiosna 393, Poranek

Problem Rimuru, a właściwie jej rodu, był tym iż nie znała strachu czy nawet obawy przed śmiercią. Hozuki po prostu tego nie posiadali*. Przez takie, a nie inne cechy nie bała się chłopaka, który uwolnił sporo czakry i rozwalił płytę przy nich. Jedyne co zrozumiała, iż mieczem nie wygra, instynkt jej to powiedział wprost. Jednak miała inne możliwości. Więc wycelowała w niego palce wskazujące, oba. I gdyby nie to iż ktoś ją w tym momencie powstrzymał, chłopak miałby dwie dziury w swoim ciele. Nie zamierzała się powstrzymywać, od razu zamierzała go zabić. Lekkie dotknięcie jej ramion, od razu sprawiło iż zmieniła swoje ciało w wodę i złożyła swoje ciało metr obok. Patrzyła zła na niego, iż nie pozwala jej odzyskać godności rodu.
Słowa nowo przybyłej osoby zaczęły uspokajać Hozuki Rimuru. Zdecydowanie była dziedziczką rodu, widać iż nie bała się nadchodzącej walki, nie czuła strachu nawet i nie było w niej widać go też i teraz. Dalej była pełna gniewu, widać było w niej też żądzę krwi. Mimo tak młodego wieku, a może właśnie przechodziła fazę buntu? Była jakby nie patrzeć nastolatką, jednak czy w tych czasach ktoś na coś takiego zważał? Pewnie nie, ale Rimuru miała wiele cech wspólnych z Daimyo, to mogli zobaczy oboje tutaj obecnych ludzi.
- W Stolicy Cesarstwa, zabito mężczyznę za samo jedno zło słowo wobec szlachetnie urodzonej osoby ~ przytoczyła rzecz z raportu znacznie spokojniejsza, gdyby to zastosować tutaj, Akima miał na sobie wyrok już śmierci i tortury. Wyprostowała się i popatrzyła na nowo przybyłego obojętna. Wzięła trzy oddech z zamkniętymi oczami i gdy je otworzyła, nie było w nich już żądzy krwi, a ona wyglądała na całkowicie spokojną.
- Miło mi poznać, jestem Rimuru Hozuki ~ Rzekła, naburmuszonym tonem, nie podobało jej się to co się tutaj wyprawiało, jego kolejne słowa sprawiły iż zaczynała mieć tego naprawdę dosyć. Chciała wrócić do swojego kochanego szpitaliku.
- Nie pomijaj żadnego faktu, ja mam zdać raport Hokanie Natsumi, jak tylko wrócę. Jest odpowiedzialna za moje przygotowanie na objęcie stanowiska przedstawicielki rodu Hozukich na dworze Cesarskim. Więc wszystko ma trafiać do niej, bez żadnej cenzury. I zdaje sobie sprawę iż nie jestem idealną córką Igakazy i nigdy nie będę, w końcu jestem dzieckiem wychowywanym w zbiorniku ~rzekła smutnym i rozżalonym głosem, ze złością wręcz ostatnie słowa. Po wzięciu kolejnego oddechu kontynuowała spokojniejsza - Udało się mu mnie sprowokować, jednak nie znaczy to, iż zachowałam się błędnie. Nie mogłam cię cofnąć przed takimi rzeczami. Według Hokamy-san mam zacząć budować i naprawiać swoją reputację, a on sprawił iż oprócz tego iż wyszłabym na słabą, uraził on moją godność i dumę, która niestety nie należy tylko do mnie, bo jestem arystokratką. A to znaczy iż moja godność jest częścią rodziny. Więc gdy mnie obraził i pstryknął w czoło, uderzył też w ród. Zrobił też to publicznie na oczach wielu ludzi. By nie stracić szacunku ludzi wobec rodu, powinnam go zabić. W końcu Cesarstwie szanuje się siłę i godność. Miałam wystarczająco powodów, by zareagować na te zniewagę, nie uważasz Keigo Inari-San? ~ stwierdziła idąc obok niego. Chciała wrócić do szpitala, tam nikt nie krzyczał na nią co chwilę. Najpierw Hokama, a teraz ten człowiek ją opieprzał. Ci ludzie może też pamiętali co zrobiła tutaj zaledwie trzy miesiące temu... Lepiej było nawet o tym nie myśleć, bo aż jej końcówki uszu stały się czerwone.
Gdy dotarli na miejsce, ponownie na nich nakrzyczał, czemu tylko na nią krzyczał, a jego posłał przodem? Przecież wytłumaczyła mu dlaczego zachowała się odpowiednio do sytuacji. Jak chce niech się kłuci z Hokaną, która była ważną osobą w posiadłości i miała najpewniej więcej do powiedzenia niż Sakura Hozuki. Czemu miała się teraz korzyć, skoro nie zrobiła nic złego, przynajmniej tego ją uczono !? Więc niech ktoś jej to wytłumaczy!
- Przyjmuję. Twoje. Przeprosiny. ~ powiedziała niezbyt zadowolona z faktu, iż zmuszono ją do przyjęcia i przeprosin tego chłopaka, jednak ona też złoży raport, do Hokamy i ta niech tłumaczy im wszystkie pojęcia Reputacji, Godności i rzeczy związanych z byciem Rimuru. Gdy miała już go przeprosić, nie wiedziała za co, w końcu ona nic złego nie zrobiła. Ostrzegła go, iż go zabije jak ją jeszcze raz obrazi. Nie dobyła nawet broni z pochwy, co prawda później wycelowała w niego palcami, jednak nie dobyła broni. I teraz miała go za coś przeprosić. Gotowało się w niej na nowo.
- Wybacz mi iż..... ~ nie mogła wymyślić zupełnie powodu swoich przeprosin, aż doznała olśnienia wręcz - Nie miałam większej cierpliwości wobec Ciebie ~ no, w końcu to była jedyna jej przewina. Nie miała cierpliwości do tego chłopaka.

- Rimuru Hozuki ~ Mowa
*ważne linki. Według dotychczasowej fabuły na postaci, każda głupota, którą robi Rimuru spada na jej Ród - wynik działań na misji. Więc tego trzymam się w dalszych postach. Muszę stworzyć streszczenie dotychczasowych misji. Dziękuje za pomysł :3
Rody i szczepy
Cesarstwi
Morskie Klify

  Ukryty tekst

[/quote]

[Arii]

Bagno [C]

13/28

Inari pokręcił głową. Słowa dziewczyny były bezczelne, ale nie zamierzał jej jeszcze wyprowadzać z błędu. Wysłuchał jej słów i skupił się na jej pewności siebie. Czekała go niezła przeprawa z nią i to nie z własnej woli a to było dla niego najmniej zachęcające. Prosiła jednak Sakura, która miała ogromny wpływ na niego, ale nie tylko. Kiedy dotarli do Akimy, który od razu postanowił przeprosić po jego słowach, czerwonowłosy pokiwał głową z aprobatą.
Nie mógł jednak udzielić jej nastolatce. Akima zrobił się czerwony na twarzy, wyprostował się i kiedy chciał już coś powiedzieć przed jego twarzą pojawiła się srebrna moneta. Dziewczyna bardzo dobrze znała symbol w niej wytłoczony. W końcu to On tworzył w niej dumę i to dla niego tak zadzierała wysoko nos. -Twoja bezczelność, Rimuru, nie zna granic. Nie jesteś tylko arystokratką. Jesteś aktualnie żołnierzem. A jeżeli się nie mylę – jesteś zwykłym Doko. A odzywasz się do Nas, jakbyś była kimś ważniejszym. Jego ton ciął powietrze niczym ostrze. -A jako żołnierza obowiązuje Ciebie dokładnie taka sama hierarchia, jak Nas. Jeżeli sądzisz, że jesteś gdzieś wysoko przez urodzenie – nie, nie jesteś. Różni Nas to, że Ty miałaś idealną opiekę zdrowotną, miał kto tobą się zająć i przy okazji była to Daimyo Hozuki. Tylko tyle Ciebie różni ode mnie i od Akimy. Jeżeli chcesz składać raport swojej ciotce proszę bardzo. Słowa Doko przeciwko… Sentokiemu i Kogō. Życzę Ci powodzenia. Spojrzał się na nią z obrzydzeniem. Nie zamierzał na niej zostawić suchej nitki. Chciał uzmysłowić jej, jak daleko się zagalopowała w swoim zachowaniu. Nieważne czy byłaby z plebsu, czy z arystokracji – zamierzał dokonać surowej kary. -Jeżeli sądzisz, że nie zasłużyłaś za opierz, to uwierz, zasłużyłaś. A teraz księżniczko, koniec z Twoimi fochami i fochami Akimy. Ostatni raz to powtórzę – nie zamierzam się z Wami użerać. Jeszcze jedna groźba z Twojej strony i spuszczę ci manto, jakiego jeszcze żaden nauczyciel szermierki Ci nie spuścił. A Tobie Akima za następny wyskok gniewu i Twoich ambicji wybiję żeby i będziesz je zbierał z ziemi, zrozumiano? Akima podskoczył na samą myśl, nie zamierzał się, aż tak narazić swojemu dowódcy. Pytanie czy mała dziewczynka poprzestanie na swoim zachowaniu czy naprawdę zachęci Inariego do rękoczynów.
-A skoro skończyliśmy Waszą szopkę – ruszajmy na te cholerne bagna. Straciliśmy na Wasze sceny wystarczająco dużo czasu. Maszerować z uśmiechem na twarzy i w ciszy. Bo popsujecie cały piękny dzień. Chyba nie zamierzał wrócić do swojego miłego usposobienia tylko trzymać ich twarda ręką. Ewidentnie pojawił się kapitan tych dwóch w gorącej wodzie kąpanych ninja.
-A o tych przeprosinach jeszcze pogadam z Twoją ciotką. Będzie zadowolona, że ktoś w końcu pokaże Ci prawdziwe życie. W Tawernie trzeba wypastować wszystkie panele.

Dialogi:
Hozuki Sakura
Akima
Keigo Inari

zrób z/t w swoim następnym poście, po tem prześlę link do tematu

[Rimuru]

Wyruszamy na Przygodę!
Rimuru Hozuki, Wiek: 15
Wiosna 393, Poranek

Starała się wytłumaczyć Inariemu spokojnym i smutnym głosem, uzasadnienie jej postępowania, jednak jak rozumiała później, jej słowa nic nie znaczyły dla niego. Jego ostry ton zaskoczył dziewczynę, która stała wręcz zszokowana. Nie pierwszy raz zrobiła coś nie tak, ale tłumaczono jej niejednokrotnie iż publicznie nie wolno obrażać arystokracji. A ten tutaj ją odwracał poprzez rangi żołnierskie. Nie mogła tego przez chwilę pojąć, dlatego stała oszołomiona takimi słowami. Nie wiedziała kiedy też odezwała się do niego protekcjonalnie, jednak to jego spojrzenie ją zaskoczyło najbardziej w tym wszystkim. Czy dlatego iż nie zgodziła się z nim, uraziła go? Nie mogła się tego domyślić.
Zagryzła wargi, starając się przy tym wszystkim powstrzymać łzy, nie była przyzwyczajona do takich sytuacji. Miała ochotę po prostu się rozpłakać, w życiu jeszcze nie miała tak okropnego dnia. Ludzie starają się ją przygotować do życia, a ona widać cały czas zawodziła. Czuła dziwne mrowienie w całym ciele, jednak wiedziała iż jeżeli zaraz im nie przytaknie, uznają ją za bezczelną lub obrażającą ich, dlatego kiwnęła głową i uśmiechnęła się niemrawo. Cisza i uśmiech, spełni te głupie rozkazy, mimo zbierających się łez. Świat po za szpitalem był okropny.


(z/t)

- Rimuru Hozuki ~ Mowa

  Ukryty tekst