Równiny Kantai

[Sashiko]

Sashiko powoli nabrała dużo chłodnego, wilgotnego powietrza w płuca, które po kilku sekundach równie powoli wypuściła. Jej rozmówczyni odwołała się do argumentu ostatecznego, to znaczy próby zagrania na jej emocjach. Normalnie nie tolerowała takich zagrywek, ale w tym przypadku odniosła wrażenie, że kobieta zrobiła to nie do końca świadomie i nie do końca dla celowego pogłębienia jej rozterek i dyskomfortu. Potwierdziło to zresztą kolejne spojrzenie w jej oczy, w których kunoichi nie znalazła już nadziei. Upewniło to łuczniczkę w przekonaniu, że ludzie są tu na skraju wytrzymałości, zarówno fizycznej, jak i mentalnej. Nie wróżyło to dobrze. Skoro zwykła (najwyraźniej) kobieta uciekła się do takiej prośby, to kilku nieco bardziej sfrustrowanych mężczyzn może w przypływie desperacji uciec się do bardziej bezpośrednich i gwałtownych czynów.
Młoda Asami przystanęła, gdy usłyszała uzupełnienie oferty. Ponownie - świadomy czy nie, był to sprytny zabieg, który uniemożliwiał jej pozbycie się ciężaru decyzji jeszcze przez kolejnych kilkanaście godzin. Dziewczyna wbiła wzrok w ziemię i zagryzła zęby, tkwiąc tak jeszcze przez kilka chwil, po czym nie odzywając się, ruszyła dalej przed siebie.
Później miała dużo czasu, żeby myśleć. Nie musiała się martwić o zdobycie jedzenia i dach nad głową, co pozwoliło nieco zregenerować siły. Przyjemnie było mieć w ustach potrawę o nieco bardziej zróżnicowanej kompozycji smaków niż mniej lub bardziej przypieczone mięso i owoce leśne. Jeszcze przyjemniej było mieć pod sobą względnie miękki materiał, na którym można było się wyciągnąć i odpocząć.
- No dobra, podsumujmy - zaczęła rozważania w milczeniu, leżąc na wznak z rękami założonymi pod głowę, wpatrzona w jakiś bliżej nieokreślony punkt na suficie - praktycznie wszyscy tu cierpią głód. Według tej babeczki, to dlatego, że wszystko co tylko daje się spieniężyć i nie jest absolutnie niezbędne, jest sprzedawane, żeby lord miał pieniądze na leki dla swojego ciężko chorego syna. Potwierdzałby to ten transport, który dzisiaj widziałam. Jednym z rozwiązań jest kropnięcie dzieciaka i uwolnienie jedną strzałą Benjiro od syna, a jego budżetu od dużych wydatków - wzdrygnęła się, znowu myśląc o jakimś niewinnym dziecku i lecącej ku niemu strzale wystrzelonej z jej łuku. Przez chwilę w jej głowie nie pojawiała się żadna podlegająca zwerbalizowaniu myśl.
- Ale to naiwne i głupie. Lord z pewnością będzie wiedział, o co chodzi. Skoro wieśniacy już wiele razy przychodzili do niego z prośbami, to jeśli ma cokolwiek w głowie, od razu połączy wątki. Wtedy tylko czekać, aż wywrze krwawą zemstę na mieszkańcach. Skoro teraz poświęca wszystko dla dziecka, to gdy mu je zabiorą, może narobić jeszcze większego bajzlu pod wpływem emocji.
Rozluźniła spięte do tej pory włosy, które rozlały się po jej pryczy.
- Z drugiej strony, tylko czekać aż wieśniacy się zbuntują. Benjiro trzyma tu naprawdę tylko garstkę zbrojnych, więc każdy poważniejszy bunt zakończy się masakrą - a znając życie, wystarczy, że ktoś dostrzeże wyładowany żarciem wóz i po prostu nie wytrzyma. Nie można zabić dzieciaka, bo niczym nie zawinił, ale z drugiej strony, gdyby to ktoś z wieśniaków miał takie dziecko, nikt by mu nie pomógł, a już na pewno lord nie przeznaczyłby na takie leki więcej niż w najlepszym wypadku jakiejś symbolicznej sumy.
Przegryzła wargę, znowu miała chaos w głowie i na razie nie zanosiło się na to, by miało się z tego cokolwiek rzeczowego wykluć.
- Kusooo... - westchnęła, po czym zamknęła oczy, powoli tracąc świadomość ze zmęczenia...
We śnie oczywiście nie pojawiła się żadna błyskotliwa odpowiedź na ten problem i rano wstała wypoczęta, ale wciąż ze starymi problemami. Zdecydowała już jednak, co powinna zrobić najpierw - wysłuchać drugiej strony. Miała już na to nawet pewien pomysł. Dlatego też po śniadaniu (o ile jakiekolwiek było), skierowała swoje kroki... do zagajnika, o którym mówiła tamta kobieta, żeby zaszyć się gdzieś w gęstwinie i znaleźć grób, przy którym będzie lord i jego syn. W miarę możliwości starała się jednak wybrać taką drogę, żeby wyglądało to jakby szła przegonić wilki. Miała nadzieję, że w końcu przestało padać.

[Noguchi Akane]

Za garść ryżu Misja Rangi D [17/15] Sashiko

Rozważałaś długo jeszcze dylemat, przed jakim stanęłaś. Co prawda w teorii nie znałaś tych ludzi i nic nie byłaś im winna, w praktyce jednak - nadal byłaś obywatelką Cesarstwa, do tego kunoichi i przejście obojętnie obok problemów jego mieszkańców było... trudnym wyzwaniem. Zostawiłaś więc swoje wątpliwości nazajutrz, licząc że poranek przyniesie ci jakieś dodatkowe rewelacje. Kiedy się obudziłaś, twoje problemy moralne tkwiły w tym samym punkcie. Niemniej, te fizyczne i bardziej przyziemne ustąpiły. Byłaś najedzona, do tego wypogodziło się nieco. Deszcz przestał padać i chociaż niebo nadal zasnuwały chmury, to tu i ówdzie widać było przebłyski letniego słońca. Wyruszyłaś szybko, z początku idąc trasą w kierunku poszkodowanych przez wilki chat, potem jednak skręciłaś i po długim, szerokim łuku dotarłaś do niewielkiego wzgórza i zagajnika - w zasadzie zbiorowiska kilkunastu, może kilkudziesięciu drzew wyrastających spośród morza pól ryżowych i łąk - gdzie ujrzałaś prosty, skromny nagrobek, na którym ujrzałaś wypalone już teraz kadzidełko oraz napis - Takahashi Ichika. Znalazłszy sobie odpowiednią kryjówkę, z której mogłabyś obserwować sytuację, zaszyłaś się i czekałaś. Czas mijał, aż w końcu koło południa dostrzegłaś zbliżającą się dwójkę... nie, trójkę ludzi. Pierwszą był Takahashi Benjiro, z posiwiałą już kozią bródką i w eleganckim kimonie. Razem z nim szedł postawny mężczyzna, blisko dwumetrowy i barczysty, dźwigając na plecach coś w rodzaju kosza, w którym siedział sparaliżowany syn lorda, na oko kilkunastoletni. Kiedy zbliżyli się do grobu, tragarz odstawił swój "pakunek" delikatnie na ziemię, poprawiając koce i ustawiając go stabilnie pośród traw, twarzą do grobu. Wtedy lord odesłał go gestem, a sam pogrążył się w modlitwie do kami, oraz wymieniając ciche uwagi z synem. Z obecnej pozycji byłaś dość pewna, że gdybyś się zdecydowała - trafiłabyś bez problemu w gardło chłopaka. Niezbyt wielka odległość, jasne światło, wiatr w tym momencie bardzo delikatny - idealne warunki do strzału. Tylko czy warto?

  Ukryty tekst

[Sashiko]

Sashiko zastała wszystko dokładnie tak, jak opisała to kobieta, z którą rozmawiała wczorajszego dnia. Zagajnik, skromny nagrobek należący najwyraźniej do żony lorda, łatwość w ukryciu swojej obecności... Kobiecina wiedziała dobrze o czym mówi. Być może ktoś już wcześniej rozważał takie rozwiązanie?
Po jakimś czasie pojawił się zarówno elegancko ubrany Takahashi Benjiro, jak i jego syn - niesiony przez wyrosłego i tęgiego mężczyznę ze służby w czymś, co przypominało kosz. Wkrótce jednak na miejscu zostało już tylko dwóch członków rodziny zmarłej, którzy zajęli się cichą rozmową i modlitwą. Kunoichi westchnęła i zdjęła z pleców łuk, na który - ze względu na to, że już nie padało - nałożyła cięciwę. Drugą dłonią sięgnęła za siebie, do kołczanu, wyjmując strzałę, która jednak pozostała w dłoni. Obserwowała przez chwilę ojca i syna.
- To takie głupie... Gdybym teraz zabiła syna, ojciec nie tylko domyśliłby się, na czyje zlecenie padł strzał, ale też kto go oddał. Jednego dnia pojawia się w wiosce dziewczyna z łukiem, a następnego od strzały ginie jego syn. Trzeba byłoby więc zabić także samego lorda... co jednak nie zapobiegłoby temu, by strażnicy połapali się co się stało i wystawili za mną list gończy, donosząc o tym przy okazji władzy. Nie wiem też, jakich możnych i wpływowych krewnych ma Benjiro-sama. Mogę więc skończyć w naprawdę opłakanej sytuacji. Należałoby więc pozabijać wszystkich zbrojnych... i służbę... a i tak pewnie wydaliby mnie wieśniacy przy gorzałce. Nie można byłoby więc oszczędzić nikogo...
Sashiko pokiwała z dezaprobatą głową, a z jej ust dobiegł cichy odgłos przypominający nerwowy śmiech szaleńca, w którym mieszała się wesołość i złość. Przeprowadzone przez nią wnioskowanie doskonale pokazywało, do czego prowadzi myślenie o osiągnięciu wyższych celów przez pryzmat zabijania niewinnych. Śmierć prawie zawsze pociągała za sobą falę nienawiści, a nierzadko i kolejne śmierci. Konkluzje, do których doszła wzbudzały przerażenie, a jednocześnie były tak absurdalne, że aż śmieszne.
Dlatego też przystąpiła do realizacji wcześniejszego planu.
Podniosła się i zaczęła zmierzać w kierunku Benjiro. Oczywistym było, że prędzej czy później zostanie zauważona, jednak dokładnie taki był jej cel. Gdy dostrzegła, że tamci już wiedzą o jej obecności, zaczęła odgrywać umyślony przez siebie wcześniej teatrzyk.
- O...o, przepraszam, że przeszkadzam! - odezwała się głośno, uważając na to, by łuk, nawet jeśli nie był napięty, był skierowany w ziemię, a nie w ich stronę - tropię wilki, które nawiedzają tę osadę, czy nie widzieliście w pobliżu nic podejrzanego? - zapytała zupełnie niewinnie. Gdy zbliżyła się nieco, przeszła do drugiego aktu spektaklu.
- Ah, Benjiro-sama! Proszę o wybaczenie! - skłoniła głowę w geście szacunku, udając że dopiero go rozpoznała - najmocniej przepraszam, Aito wynajął mnie w celu pozbycia się szkodników, a ich tropy prowadziły w tę okolicę... - powiedziała. Nie chciała od razu przechodzić do rzeczy, chciała żeby to wszystko wyglądało na zupełnie przypadkowe, naturalne spotkanie. Stała więc wpatrzona w tę dwójkę, uważnie obserwując ich reakcję. Była przygotowana zarówno na łagodne przyjęcie, jak i na bycie zbesztaną.

[Noguchi Akane]

Za garść ryżu Misja Rangi D [19/15] Sashiko

Ze strzałą nałożoną już na cięciwę rozmyślałaś nad swoimi następnymi posunięciami. Wyeliminowanie samego celu było w tym momencie banalnie wręcz proste - ciężko było w zasadzie spudłować. Niemniej im dłużej się zastanawiałaś, tym bardziej byłaś przekonana co do tego, że ów pomysł niesie ze sobą więcej problemów, niż to wszystko warte. Oczywiście można było rozważyć i druga opcję - nawet jeśli by wystawiono za tobą list gończy, to kunoichi uzbrojonych w łuk, albo po prostu łowczyń polujących po lasach jest sporo. Byłaś na skraju cywilizacji, a lord Benjiro zarządzał jedną, niewielką raczej wioską. Jego bogactwo oraz znaczenie pośród poddanych Daimyo prefektury Chūō-Kantai raczej nie było zbyt wielkie i pytanie, czy w ogóle jego władza sięgała poza granice wioski. No, ale nawet jeśli w istocie tak było i zabicie tu i teraz jego syna nie miałoby dalekosiężnych konsekwencji, nadal było zabójstwem niewinnej zupełnie osoby, do tego poszkodowanej przez bogów i skazanej na utrudnioną egzystencję w świecie, który raczej nie troszczył się o takich jak on. Gdyby nie majątek ojca zapewne skończyłby dość szybko martwy. Postanowiłaś jednak zbadać sprawę dalej i sprowokować konfrontację, może znaleźć wyjście, którego nie widzieli wcześniej zwykli mieszkańcy wioski? A przynajmniej poznać lepiej swój cel, może zdobyć dowody nikczemności tej strony sporu.

Kiedy podchodziłaś bliżej, zostałaś zauważona dość późno - raptem na ostatnich kilku metrach, gdy szelest trawy i trzask jakiejś zagubionej pośród niej gałązki zdradził twoją obecność. Lord Benjiro obrócił się w twoją stronę, zaskoczony. Jego syn również wykręcił głowę w swoim koszu, starając się ciebie dostrzec. Sam władca wioski chociaż był zdziwiony i wytrącony lekko z równowagi twoją obecnością, to jednak nie wydawał się przestraszony. Może to kwestia przyzwyczajenia - w końcu wszyscy mieszkańcy kłaniali mu się w pas i może czuł się pośród nich bezpiecznie, przyzwyczajony do uległości? A może miał jakieś doświadczenie wojskowe w swojej przeszłości, które sprawiało, że nie było go łatwo przestraszyć nawet zbliżając się z bronią? Przez moment szukał w pamięci chyba twojej twarzy, przynajmniej dopóki nie naprowadziłaś go ostatnią częścią wypowiedzi. Wtedy odchrząknął i odparł stonowanym głosem.

- Ach, tak... w istocie, wystawiłem skromną nagrodę za przetrzebienie tego stada zwierząt. Jeśli nie uda się ich przepędzić, nie wiem czy uda się zapłacić kolejne podatki dla stolicy. - westchnął nieco, po czym obrócił kosz swojego syna w twoją stronę. Młodzieniec był... cóż, niezbyt przystojny, raczej wychudzony. Niemniej, w jego oczach błyszczała inteligencja. Spoglądał na ciebie z zaciekawieniem, ale nie odzywał się, dając mówić ojcu. - Nie widzieliśmy ich tutaj. Ale może w istocie powinienem przemyśleć nasze odwiedziny tutaj, jeśli się tutaj zapędzały. Przynajmniej do czasu, aż nie uda się ich przepędzić. - spojrzał na grób żony ze smutkiem, po czym dookoła, jakby spodziewał się wilków wyskakujących gdzieś nagle spośród traw.

  Ukryty tekst

[Sashiko]

Dziewczynie udało się zainicjować rozmowę z Benjiro, dokładnie tak jak sobie to założyła. Sfingowanie przypadkowego spotkania okazało się być nie takie trudne. Ojciec z synem nie przegonili jej od razu i podjęli rozmowę. Zrobili zresztą na Sashiko wrażenie zwyczajnej pary rodzica z dzieckiem, oczywiście nie licząc niepełnosprawności młodego. Nie było tu widać żadnej wyższości, jaką odznaczali się tyrani, chęci uciskania kogokolwiek czy pogardy dla całej reszty urodzonych mniej szlachetnie. Co prawda to jedynie pierwsze wrażenie, które mogło być mylne, niemniej jednak miała już pewność, że nie natrafiła na żadnego demona.
- Proszę się nie martwić, Benjiro-sama - odpowiedziała pewnie - zrobię porządek z wilkami i już w najbliższym czasie przestanie to być problem, zarówno dla was jak i dla reszty mieszkańców - przyglądnęła się tej dwójce po raz kolejny. Sytuacja wydawała się być absolutnie patowa, dlatego zdecydowała się na samodzielne pchnięcie sprawy nieco do przodu.
- Benjiro-sama, za pozwoleniem, skoro już rozmawiamy... Nie jestem stąd, ale już po krótkim pobycie w wiosce wydaje mi się, że wieśniacy mają duży problem związany z brakiem pożywienia... Prawdę powiedziawszy, myślę, że napięcie wśród mieszkańców jest już tak duże, że bez rozwiązania tej kwestii, mogą w końcu odmówić posłuszeństwa... a emocje i uczucie głodu mogą w końcu przyćmić rozum tych co bardziej zapalczywych - wyjaśniła. Starała się przy tym brzmieć jak najłagodniej, mimo że miała swoje zdanie na ten temat.
Mogło się teraz wydarzyć wszystko. Spektrum reakcji lorda było teraz naprawdę szerokie - nawet jeśli nie zdradzał wcześniej objawów porywczości, to po tak śmiałej uwadze mógł stracić cierpliwość. Z drugiej strony, mogło go to rzeczywiście skłonić do przemyśleń. No i rzecz jasna istniał jeszcze cały wachlarz możliwości pośrednich. Kunoichi stała naprzeciw tej dwójki wyprostowana, obserwując uważnie ich reakcję na swoje słowa.

[Noguchi Akane]

Za garść ryżu Misja Rangi D [21/15] Sashiko

Ojciec oraz syn w istocie nie wydawali się tworzyć jakieś wyraźnej, psychologicznej bariery między wami, ale z drugiej strony wyczuwałaś też, że niespecjalnie starają się ciągnąć to spotkanie - kładąc ciężar dialogu głównie na tobie. Słysząc twoje zapewnienia odnośnie rozwiązania problemu wilków, Benjiro skinął lekko głową.

- Cóż, mam nadzieję, że ci się to uda. Będzie to na pewno pomoc dla mojej wioski. No i nagroda będzie twoja. - odparł uprzejmie. Kiedy jednak zaczęłaś mówić na temat głodu pośród mieszkańców, jego twarz się zachmurzyła. Jego syn za to od razu niemal delikatnie potrząsnął głową, ewidentnie czując w jakim kierunku zmierza twoja wypowiedź - no ale skoro powiedziało się "A", to trzeba było też powiedzieć "B". - Nie wiem, co sobie wyobrażasz, ale mylisz chyba moją uprzejmość z komitywą. Zdaję sobie sprawę z obecnej sytuacji, ale nie są oni w niej osamotnieni. Ja, mój syn oraz bezpośredni podwładni wcale nie jadają wiele lepiej. Wszyscy ponosimy ofiary dla Cesarstwa. Jeśli któryś z mieszkańców tego nie będzie rozumieć, to cóż - może szukać szczęścia gdzie indziej albo przywitać się ze stryczkiem. - twarz lorda stała się chłodną maską.

- Ojcze... proszę, daj spokój. Ta dziewczyna nie ma złych intencji, z pewnością to widzisz. - odezwał się nagle jego syn, nieco ochrypłym, łagodnym głosem. To chyba uspokoiło nieco lorda, który skinął głową, a jego rysy twarzy odrobinę złagodniały.

- Cóż... może to i racja. Jeśli masz w istocie dobre intencje, to pozbądź się tych wilków. Chyba, że masz cudotwórcze zdolności i jesteś w stanie albo wyleczyć mojego syna, albo przekonać daimyo do obniżenia z powrotem wymogów daniny na rzecz państwa. W to jednak wątpię. A teraz wybacz, ale przerwałaś nam w dość prywatnej sytuacji. - lord zakończył, odwracając się do ciebie plecami, a przodem do grobu żony, przymknąwszy oczy i pogrążając się w modlitwie bądź medytacji.

  Ukryty tekst

[Sashiko]

Nieprzyjemne uczucie bycia łajanym za afront i gafę, jakiej się dopuściła potęgowało się z każdym słowem wypowiedzianym przez lorda. Mimo to, zachowanie opanowania nie sprawiało jej praktycznie żadnej trudności - w końcu jeszcze na długo przed rozpoczęciem tej rozmowy założyła, że dokładnie w tym kierunku może się to rozwinąć. Jej uwagę zwróciła jednak szczególnie reakcja chłopaka, który okazał jej dobre serce, wstawiając się za nią, mimo że w ogóle jej nie znał, a ona poruszyła temat, który był na cenzurowanym i dotyczył również jego sytuacji. Tak, ten młodzieniec sprawiał wrażenie inteligentnego i świadomego, że to on jest pośrednią przyczyną takiego stanu rzeczy. Ciemnowłosa zawiesiła na nim swoje spojrzenie, po czym skłoniła głowę.
- Tak jest, Benjiro-sama. Przepraszam, że pozwoliłam sobie na tę zbyt śmiałą uwagę. Obiecuję, że uwolnię Was od kłopotliwych wilków. Niech Hachiman obdarzy was zdrowiem - wyrecytowała praktycznie jednym tchem. Jedyne co mogła teraz zrobić to pokajać się i nie ściągać na siebie jeszcze większego gniewu. Odwróciła się więc dość szybko i odeszła w kierunku zagajnika. To spotkanie pomogło jej zrozumieć kim jest Benjiro i jego syn, jednak nie przybliżyło jej do rozwiązania tego problemu. Utwierdziła się jednak tylko w podjętej już decyzji, że zabijanie niewinnego młodzieńca nie może stanowić rozwiązania żadnego problemu.
- Cóż, nawet najmądrzejszy nie potrafi przewidzieć wszystkiego, co może się wydarzyć...
Całe to spotkanie z pewnością dostarczy jej materiału na wiele przemyśleń w samotności, której tak często doświadczała. Teraz jednak starała się przynajmniej na jakiś czas odrzucić to za siebie i ukierunkować swoje zmysły na tropienie wilków. Zmierzając tam, gdzie jeszcze wczoraj powinna się udać za radą Aito, starała się dojrzeć jakichkolwiek śladów aktywności tych zwierząt, czy to tropów czy śladów zabitej zwierzyny czy zaznaczania swojego terytorium. Przez ostatni czas padało, zatem nie był to najlepszy czas na polowanie. Liczyła więc na to, że chcąc nadrobić swoje niedobory żywieniowe, wilki będą aktywne właśnie teraz.

[Noguchi Akane]

Za garść ryżu Misja Rangi D [23/15] Sashiko

Rozmowa z lordem i jego synem przebiegła mniej więcej zgodnie z twoimi oczekiwaniami, do tego upewniła cię w słuszności podjętej decyzji. Morderstwo z zimną krwią niewinnej osoby, do tego najwyraźniej dość wrażliwej i pozbawionej tak częstej u szlachty pogardy wobec prostego ludu nie mogło być rozwiązaniem problemu - a przynajmniej nie dla ciebie. Z drugiej strony, czy było twoją powinnością rozwiązywać problemy tej mieściny? Czy może wziąć proste zlecenie, zebrać za nie zapłatę i zostawić życie swojemu biegowi? Na ten moment wydawało się, że jakkolwiek twoja dobra natura wyrywała się ku temu, by znaleźć jakąś trzecią drogę, alternatywę dla niemożliwego wydawałoby się wyboru, to tej trzeciej drogi nie było. Skupiłaś się zatem na rozwiązaniu tych problemów, które mogłaś.

Resztę dnia i część nocy spędziłaś na realnym tropieniu stada wilków, które krążyło po okolicy. Na szczęście gdy już podjęłaś trop (całkiem wyraźny, nawet pomimo deszczu), namierzenie niewielkiej kotliny w lesie, gdzie stado wilków się schowało na czas dnia nie było zbyt trudne - tym bardziej dzięki twojemu klanowemu limitowi krwi, który zawsze przydawał się w takich sytuacjach. Podkradłaś się na odległość jakichś czterdziestu metrów, idąc pod wiatr, aby ten nie niósł twojego zapachu w stronę stada. Miałaś czyste pole do strzałów - zwierząt było pięć, w tym jeden duży, czarny niemal osobnik wyglądający na przywódcę watahy. Z pewnością nawet gdy zaczniesz strzelać, wilkom moment zajmie namierzenie cię i zbliżenie się na bliski dystans.

  Ukryty tekst

[Sashiko]

Zostawiwszy za sobą dylematy związane z Benjiro i jego synem, Sashiko mogła oddać się temu, co stanowiło jej drugą naturę, czyli buszowaniu po lesie z łukiem w ręku. Jej limit krwi był przy tym bardzo pomocny i dawał jej przewagę nad "zwykłymi" myśliwymi oraz zwierzętami, co sprawiało, że poruszała się ona pewnie, zawsze wiedząc czego chce. W tej konkretnej sytuacji przełożyło się to na znalezienie tropów wilków mimo niedawnego deszczu. Były to sprytne zwierzęta, które potrafiły ukrywać swoją obecność i liczebność, ale kunoichi wiedziała, że raz danej szansy zmarnować nie może. Udało jej się w końcu dopaść wilki gdzieś w niewielkiej kotlince w kniei, którą obrały sobie na tymczasowe schronienie.
Oceniła spokojnie odległość i wiatr, po czym najciszej jak potrafiła, zajęła dogodną pozycję do strzału. Jej oczy zmieniły barwę, po czym zlustrowała wzrokiem całą watahę i dostrzegła od razu basiora, który był większy od reszty osobników.
- Piękne zwierzęta... - pomyślała, jednak nie zawahała się nawet na moment naciągając cięciwę i przystawiając strzałę. Z każdą chwilą narażała się na zwietrzenie jej przez drapieżniki, a wtedy sytuacja mogłaby być nieciekawa. Jedną z ważniejszych zasad przeżycia w lesie jest respekt dla przeciwnika.
Wymierzyła w upatrzonego wilka, mając już w dłoni naciągającej cięciwę kolejne dwie strzały, żeby zaoszczędzić czasu z sięganiem do kołczanu. Poluzowała uścisk palców i patrzyła, jak pocisk zmierza w kierunku niczego nieświadomego zwierzęcia. Od razu, odruchowo wręcz naciągnęła kolejną strzałę i oddała kolejny strzał, w kolejnego osobnika. Następnie kolejny i kolejny... aż do wyczerpania populacji wilków. Gdyby rzuciły się na nią, to strzela po kolei do tych, które są najbliżej niej. Jeśli z kolei rzucą się do ucieczki, podąża za nimi, starając się położyć kres istnieniu tej watahy.

  Ukryty tekst

[Noguchi Akane]

Za garść ryżu Misja Rangi D [25/15] Sashiko

Tropienie zwierzyny było wreszcie tym zadaniem, które lubiłaś, do którego szkoliłaś się całe życie i przy którym wreszcie mogłaś odpocząć od dylematów moralnych, które nieoczekiwanie zaserwowała ci wioska na pograniczu prefektury Cesarstwa. Wiatr działał nieco przeciwko tobie, utrudniając minimalnie strzał, ale nie na tyle, abyś nie była sobie z tym w stanie poradzić. Przymierzyłaś i... strzała poszła, wbijając się głęboko w odsłoniętą szyję zwierzęcia. Musiałaś trafić jakąś tętnicę, gdyż zwierzę pomimo sporego rozmiaru padło na ziemię, kilka razy drgając i bezradnie próbując złapać oddech, po czym znieruchomiało. Reszta stada poderwała się oczywiście, lecz kolejne strzały mknęły już w ich kierunku. Jedna trafiła chyba prosto w oko jednego ze zwierząt, które także padło, druga zraniła nogę innego. W obliczu najprostszego ze wszystkich dylematów - walczyć lub uciekać - wilki podjęły tę drugą decyzję i czmychnęły w las. Rannego wytropiłaś szybko, gdyż nie był w stanie uciekać dość szybko i zakończyłaś jego żywot, gdy próbował przedostać się na drugą stronę wzniesienia. Pozostałe dwa uciekły, jednak wiedziałaś, że przetrzebione stado raczej nie wróci do wioski, a spróbuje znaleźć inne miejsce do polowań. Twoje zadanie zostało zatem zakończone, pozostało odebrać zapłatę i... być może zostawić wioskę swojemu losowi?

  Ukryty tekst

[Sashiko]

Polowanie poszło bardzo dobrze. Dzięki temu, że pierwsza strzała okazała się celna, dziewczyna miała już znacznie ułatwione zadanie. Samiec alfa został wyeliminowany z gry na samym początku, dlatego reszta zwierząt nie miała szans na jakąkolwiek, nawet najbardziej prymitywną taktykę w starciu z nią. Nie zdążyły nawet ruszyć na nią, gdyż tempo wystrzeliwanych pocisków było zbyt szybkie. Podjęły więc słuszną decyzję o ucieczce.
Koniec końców trzy wilki zakończyły swój żywot drapieżnika, a tym samym chcąc nie chcąc dały spokój mieszkańcom wioski. Być może da to choćby odrobinę tak potrzebnego im wytchnienia. Sashiko westchnęła i zabrała się za sprzątanie. Każdemu z martwych wilków wyrwała z pomocą kunaia wszystkie kły; wyciągnęła również z nich strzały i te, które nadawały się jeszcze do użytku, wytarła o trawę i wzięła z powrotem ze sobą. Westchnęła jeszcze raz cicho, ale w konfrontacji człowiek-zwierzę praktycznie zawsze stawała po stronie tego pierwszego.
W osadzie skierowała się prosto do Aito, okazując mu dwanaście sztuk uzębienia wilków na dowód wykonanej pracy. Kły zachowała jednak dla siebie - być może jeszcze kiedyś się przydadzą. Jeśli otrzyma nagrodę zgodnie z umową (choć wcześniejsze wydarzenia wskazywały na to, że ma do czynienia ze słownymi ludźmi), przyjdzie jej pewnie zdecydować o tym, czy pozostać w tym miejscu, czy też wyruszyć w dalszą drogę...

[Noguchi Akane]

Za garść ryżu Misja Rangi D [27/15] Sashiko

Bez dalszych ceregieli szybko sprawiłaś w bardzo podstawowym stopniu zwierzynę, skupiając się tylko i wyłącznie na zdobyciu dowodów, że wykonałaś swoje zadanie. Wyciągnęłaś także strzały z ciał, oglądając je dokładnie, by ocenić która nadaje się jeszcze do czegoś, a która nie. Dwie były stępione na jakiejś kości lub złamane, dwie jednak po oczyszczeniu powinny się jeszcze nadawać do użytku - schowałaś je zatem z powrotem do kołczanu. Następnie wyruszyłaś w wędrówkę powrotną do wioski, która powitała cię w taki niecodzienny sposób.

Gdy wróciłaś na miejsce, zapadał już zmierzch. Ludzie wracali znużeni pracą do domów, bez większej nadziei jednak na posiłek. Miejsce szumnie nazywane ryokanem było zamknięte, a nieliczne patrole krążyły uliczkami. Aito odnalazłaś dopiero w siedzibie lorda Benjiro, w barakach. Ujrzawszy cię ucieszył się wyraźnie i szybko wziął w dłoń kły, które miałaś ze sobą. Przeglądnął je szybko, licząc i sprawdzając ich autentyczność (choć jeśli sam nie polował, to pewnie tylko udawał). Po krótkiej chwili wyszczerzył zęby w swoim nie do końca przyjemnym uśmiechu. Kilku innych strażników przebywających w tym momencie także w pomieszczeniu również się ucieszyło, chwaląc twój profesjonalizm.

- Piknie. Wygląda na to, że udało ci się cholerstw pozbyć, bardzo dobrze. Nie uśmiecha mi się dalsze przycinanie racji. Poczekaj moment. - stwierdził, po czym wyszedł na moment, wracając po kwadransie z sakiewką dla ciebie. - Bardzo proszę, uczciwie zarobione. Benjiro-sama potwierdził mi, że jeśli chcesz to możesz zostać jeszcze dzień-dwa na jego wikcie, nim wyruszysz w dalszą drogę. -

Od ciebie zależało, czy będziesz chciała w istocie zostać, czy nie. Ciężka decyzja - czy jedna, początkująca kunoichi może rozwiązać każdy problem świata?

[Koniec misji, dziękuję bardzo za wytrzymanie na takiej długiej misji D. ]

  Ukryty tekst

[Sashiko]

[To ja dziękuję za tak wciągającą fabułę! ]

Rada z tego, że jej praca została jako-tako doceniona, a przede wszystkim z tego, że wieśniacy mogą liczyć na choćby minimalną ulgę, pożegnała się z Aito. Oczywiście miała zamiar skorzystać z gościnności Benjiro i nocować drugi raz z rzędu w warunkach, które pozwalały jej nie martwić się o padający deszcz, strawę czy drapieżniki wokół. Nadal w jej głowie kłębiły się myśli związane z dolą mieszkańców i tym, w jaki sposób temu zaradzić, ale doszła do wniosku, że bez dłuższego pobytu w tej wiosce chyba nic nie byłaby w stanie zrobić. Nie było tu jej zdaniem prostych rozwiązań.
Rankiem, po opuszczeniu baraku, pokręciła się jeszcze po wiosce szukając kogoś innego, kto mógłby potrzebować pomocy. Jeśli nikt taki się nie zgłosił, pewnie przyjdzie jej opuścić to miejsce.

[Kisuke]

Sashiko
Misja rangi D
1/15

Poprzedni dzień był pełen emocji, często bardzo skrajnych. Czy zakończył się pozytywnie czy też nie, to już kwestia bardzo indywidualna, ale Sashiko oprócz sakiewki z wynagrodzeniem za wykonaną pracę otrzymała także możliwość zatrzymania się i wypoczęcia. Aito oraz strażnicy chwalili z jaką łatwością i zaangażowaniem młode kunoichi poradziła sobie z zadaniem unieszkodliwienia grasujących w okolicy wilków.

Rano, pełna wahań oraz sprzeczności co do tej okolicy, postanowiła pokręcić się po wiosce. W planach miała już opuszczenie tego miejsca, a jednak jakaś siła trzymałą ją tutaj. Może to po prostu los nie pozwolił jej stąd odejść, bo miał dla niej ważniejszą rzecz? Może Sashiko miała zbyt miękkie serce, aby opuścić tych ludzi, kiedy tak bardzo jej potrzebowali? A może kolejny raz chciała poczuć się doceniona, a pochwały które na nią spływały tylko łechtały jej wybujałe ego? Sporo pytań i wątpliwości nad którymi trzeba było się mocniej pochylić. Coś jednak wyrwało ją z tego bujania w obłokach. Najpierw był to dźwięk pękającego drewna, a następnie płacz dziecka. Ciężko jednak było określić wiek po samym dźwięku, bo dziecię zanosiło się coraz głośniej, a jedyną osobą w okolicy była Sashiko. Szybko zlokalizowała źródło dźwięku, które dochodziło najpewniej zza pobliskiego budynku, który wyglądał jak rozpadająca się rudera, a był zapewne czyimś domostwem.

[Sashiko]

Krótki, acz intensywny pobyt w tej wiosce wytworzył w sumieniu młodej kunoichi pewną więź z tym miejscem i jego mieszkańcami, która nie pozwoliła od razu się oddalić. Oczywiście ta więź nie była niczym silnym i gdyby tylko Sashiko uznała, że naprawdę dłuższy pobyt tutaj nie będzie już z korzyścią dla niej ani dla mieszkańców, to bez dużego wahania odeszłaby w swoją stronę (zapewne do Hyuo).
Tak się jednak nie stało, gdyż jej uwagę przykuł charakterystyczny trzask drewna, którego struktura ulega dekompozycji. Jeśli do tego dodać jeszcze płacz dziecka, który wydobywał się z tego samego kierunku, w głowie Asami zrodził się cały wachlarz dramatycznych myśli. Szybki rzut okiem na otoczenie pozwolił jej potwierdzić obawy - dzieciak znajdował się w czymś, co ledwie łapało się na definicję domostwa. Obawiając się o to, że sytuacja jest poważna i chałupa grozi rychłym zawaleniem oraz pogrzebaniem w swoich ruinach osoby (osób?) mających nieszczęście przebywania w środku, aktywowała swoją klanową pomoc, badając wnętrze i biegiem skierowała się w tamtą stronę. Co będzie potem, zależy od tego co zobaczy, ale jeśli potwierdzą się jej przypuszczenia i w środku zostało małe dziecko, a wszystko się wali, to próbuje jak najszybciej rzucić się w tamto miejsce, wyciągnąć malca i oddalić się na bezpieczną odległość.

  Ukryty tekst