Szlak transportowy

[Ōkami]

Misja D 5/15 Wonne zioła i jemioła.

Niestety w całej sytuacji wyjątkowo brakowało baśniowego elementu. Nie było mistycznych zwierząt wyłaniających się z mgły z gracją i proponujących Morimashiemu dar ducha lasu. Nie było takiego zwierzątka także dla babinek, chociaż dla tej dużo bardziej zdeterminowanej, lekko siwiejącej ze wzrokiem ugotowanej ryby, może i były różnorakie zwierzątka tutaj, dookoła i w ogóle w życiu. A przynajmniej wyglądała na taką, która niejedno magiczne zwierzątko zdążyła ujrzeć, zwłaszcza biorąc pod uwagę upór z jakim ciągnęła swoją współtowarzyszkę podróży, doli i niedoli, za Sobą, po haszczach i zaroślach, ryzykując poważne urazy. Potykała się, mgła gęstniała, drzew coraz więcej, ale ani Morimashi nie odpuszczał, ani mętnooka babinka nie odpuszczała, ani jej towarzyszka nie odpuszczała. Istny festiwal niepotrzebnego uporu, co do celu pochodu którego nikt nie ma pojęcia po co i dlaczego.

Drzewa, drzewa, drzewa. Czy można znaleźć jakąś rozrywkę w patrzeniu jak dwie starsze kobiety tuptają przez las, potykając się o własne nogi w gęstej mgle, tylko po to by uratować ich życia jeśli tak chętnie je ryzykują? Czy to jest skrajna potrzeba zostania bohaterem dnia? Tej odpowiedzi Morimashi musi udzielić sobie sam, bo nikt mu nie odpowie na to pytanie prosto w twarz. Jedyną odpowiedź jaką miał w najbliższym czasie uzyskać, to dokąd zmierzają i kim są.
Ale po kolei. Babcia mimo swojego dziwnego zachowania zdawała się wiedzieć co robi. Prowadziła tą dwuosobową drużynę w takim kierunku lasu, że mimo obecności drzew i zarośli - mgła zdawała się lżeć. Im dalej w las tym... mniej mgły? I jakoś jakby drzew też mniej...

Po kolejnych kilkunastu minutach doszli do przecinki, a za przecinką do swoistego prześwitu. Drzew było mało, mgły prawie wcale, co wymuszało od Morimashiego chowanie się za drzewami by nie zostać dostrzeżonym, ale objawił się także cel podróży. Na drzewach i nisko rosnących gałęziach wisiały kępy czegoś, co przypominało wyjątkowo soczystą jemiołę z lekkim niebieskim nalotem na gałązkach i owocach o charakterystycznym kolorze - normalne były przecież białe, a te raczej... szafirowe? Babcia jak się odpaliła na widok krzaków! Wyrwała do przodu, zostawiając swoją koleżankę.
-To jest to, czego szukałyśmy. Do tego cię miałam przyprowadzić. Jagoda Watatsumi! - Jęknęła babcia, łzy w oczach stanęły... A jej towarzyszka, wyższa o dwie głowy, zrozumiała po co głównie została na tą wyprawę zaciągnięta. Te krzaki do których jej towarzyszka sięgała zostały już ograbione, a te wyższe pozostawały raczej tylko w jej zasięgu.
-Mam tam wejść, czy co? - Zapytała, patrząc na stosunkowo łatwą możliwość wspinaczki... ale wspinaczka w tym wieku to proszenie się o poważne urazy. Nie zbiło to jednak z tropu mętnookiej, która energicznie kiwała głową, potwierdzając, że tak, że jagódki trzeba zebrać.

Co ciekawe, roślina nie wyglądała na rosnącą na drzewie, a patrząc po lekkim obwiędnięciu - jakby została zerwana i powieszona na gałęzi do wyschnięcia w bezpiecznym (pozornie) miejscu.

  Ukryty tekst

[Tetsuo Morimashi]

Krok za krokiem, drzewo za drzewem i jagódka za jagódką Tetsuo coraz bardziej zagłębiał się w las za tajemniczymi staruszkami, próbując za pomocą zmysłów oraz logiki dojść do wniosku, jaki jest cel podróż kobiet. Z jednej strony przyglądał się im bardzo uważnie, za wszelką cenę próbując nie stracić ich z oczu, z drugiej zaś wnikliwie obserwował otoczenie w poszukiwaniu czegokolwiek niepokojącego. W końcu kto wie, co kryje się we mgle? Jakież to zdziczałe monstra zamieszkują te lasy? Białowłosy starał się utrzymywać czujność na odpowiednio wysokim poziomie oraz mimo otaczającej go mgły mniej więcej zachować orientację w terenie, aby w razie nagłej potrzeby móc skierować się najkrótszą drogą ku wyjściu na skraj lasu. Jednakże ku zaskoczeniu Morimashiego, gęstość zalesienia wydawała się maleć z każdą minutą. Podobnie było z gęstością mgły. Jakaś polana? - przemknęło przez głowę chłopaka, w którym zaczęła narastać ciekawość. Już po następnych kilkunastu minutach śledzenia kobiet, dotarł do pewnego rodzaju przejaśnienia, gdzie nastąpić miał prawdopodobnie moment kulminacji całej wyprawy. Chłopak mógł się tego domyślić chociażby na podstawie przypływu euforii u babuleńki, która z ekscytacją mówiła o jakichś jagodach Watatsumi. Tetsuo musiał przyznać się przed sobą z nutą goryczy, że nie miał zielonego pojęcia, czym są te owoce i jakie niezwykłe właściwości posiadały, że wywoływały aż takie emocje. Czuł jednak, iż już niedługo będzie miał okazję do uzupełnienia tej luki w wiedzy, na razie tylko wytężył wzrok i skupił się na krzaku, o którym było tak głośno. Całe szczęście, że mgła nieco opadła, bo przy jej pierwotnej gęstości pewnie mógłby tylko pomarzyć, aby dostrzec takie detale. Teraz jednak był w stanie zobaczyć tajemniczą roślinę, jej gałązki i przyciągające wzrok nietypowe owoce. W pewnym momencie przypatrywania się poczuł jednak dziwne ukłucie strachu i dreszcz przeszedł mu po plecach, gdy tylko zorientował się, że roślina nie wygląda dokładnie tak jak powinna. W natłoku emocji nie potrafił sformułować, co było nie tak, jednakże miał złe przeczucia i odruchowo zareagował, bynajmniej nie dając sobie zbyt wiele czasu na zastanowienie...
- Stać! - krzyknął głośną w kierunku kobiet, próbując odwrócić ich uwagę i powstrzymać je przed sięgnięciem bo roślinę. Niestety po czasie zdał sobie sprawę, że tak nagłe pojawienie się w samym środku lasu i krzyczenie niekoniecznie wpływało pozytywnie na jego współczynnik zaufania w oczach kobiet. Bądźmy szczerzy - pewnie sprawiał wrażenie rabusia... Musiał jednak wybrnąć jakoś z tej nietypowej sytuacji, dlatego uśmiechnął się nieśmiało i spokojnie wyciągnął dłonie przed siebie, aby pokazać brak złych zamiarów.
- Proszę wybaczyć mi najście, ale byłem w okolicy i nagle usłyszałem coś o jakichś jagodach, dlatego postanowiłem zobaczyć, co się tutaj wyprawia, bo rzadko ktoś w taką pogodę zbiera owoce. Jednakże przyjrzałem się waszemu krzakowi i coś jest nie tak, spójrzcie jeszcze raz... - poprosił Tetsuo, mając nadzieję, że kobiety nie sięgną od razu po roślinę i dostrzegą to samo co on, o ile po prostu mu się nie wydawało - z takiej odległości niestety była też taka możliwość. W między czasie zbliżał się powoli w kierunku kobiet, wnikliwie obserwując otoczenie w poszukiwaniu pozostałych dziwnych elementów.

[Ōkami]

Misja D 7/15 Wonne zioła i jemioła.

Podróż Morimashiego nie należała do zbyt niebezpiecznego. To także chyba było urokiem wysp cesarskich. Najprędzej mógł tutaj się spodziewać dzika, wilka czy rabusia. Taka sama eskapada w okolicach tajemniczego lasu, wcale przecież tak niedaleko osad wielkich rodów, mogłaby być dużo zabawniejsza, jeśli ktoś lubił wycieczki bez powrotu, bilet w jedną stronę do paszczy bestii. Nie zmienia to jednak tego, z jakim cudownym uporem Morimashi podróżował za kobietami, chcąc zapewnić im bezpieczeństwo. To było naprawdę godne pochwały i świadczyło o jego uczuciach wobec mieszkańców cesarstwa, zapewne jak i samego cesarstwa - wielu innych na jego miejscu zwyczajnie uznałoby "co ma być to będzie" i zignorowało dwie kobiety idące po swoją śmierć. Ale nie, przecież to obywatelki cesarstwa, a on, jako rodowity wyspiarz, nie mógł tego puścić bez żadnego przejęcia płazem.

Może to właśnie od jego interwencji będzie zależało życie kobiet? Krzaki wyglądały dziwnie, fakt, jakby ktoś je zawiesił, a nie rosły tam pierwotnie. Zresztą to by nawet nie miało sensu, drzewo na którym wisiały rośliny było drzewem owocującym raczej twardymi orzeszkami, niźli śmiesznymi kępkami liści i zielonych jagódek. Kolejne kroki, coraz bliżej drzewa i roślin, pozwoliły dostrzec Morimashiemu, że jagody, do których babcia nie miała dostępu, te wyżej, wyglądały na dużo bardziej soczyste i dojrzałe, a były koloru czerni. Części do których sięgała były w większości niebieskawo-zielonkawe, zostało ich jeszcze parę sztuk, a te poza jej zasięgiem były czarne jak węgiel. Nie zmienia to jednak faktu, że jego krzyk nie był dobrym rozwiązaniem. Obie kobiety tak podskoczyły, że widać było gołym okiem wzrost ich pulsu i tego, że chłopak prawdopodobnie właśnie odebrał im kilka lat życia.
-Zbój! - Warknęła mętnooka. - Chce zabrać jagody! - Dodała od razu, bez zastanowienia. Widząc jednak wyciągnięte dłonie i i spokojne usposobienie, druga z nich wyciągnęła rękę i położyła ją na ramieniu koleżanki, szepcząc by ta była spokojna, że nie ma złych zamiarów raczej ze strony przybysza.

Na jego polecenie obie spojrzały w stronę roślin, nie dostrzegając nic niezwykłego. Zupełnie.
-A bo co, bo ktoś sobie w lesie zebrał i powiesił na później? Może nie miał jak ich nieść. A bo ja to się będę przejmowała. Jak ja ciasto upiekę to częstuje sąsiadów, dzielić się trzeba. - Chwilowe oburzenie u mętnookiej lekko wybudziło ją z jej euforii (a może zrobiła to adrenalina), jednak widać było, że o ile jej towarzyszka ochłonęła szybko tracąc purpurę z twarzy, tak u niej proces ten odbywał się dużo powolniej, sugerując, że ogólnie z jej organizmem nie do końca wszystko było w porządku.
-Młodzieniec powinien zająć się swoimi sprawami, a nie nękać stare kobiety które znalazły w lesie jagódki. - Warknęła po raz kolejny, odwracając się plecami do Morimashiego, by potem od razu spróbować sięgnać krzaków. Mimo ciągnięcia za gałązki nie spadały z gałęzi, co oznaczało, co niewidoczne z tej perspektywy, że zostały tam przytwierdzone w jakiś sposób.
-By pomógł lepiej. - Dodała po chwili widząc mierne efekty jakie osiągała.

Innego zagrożenia ni widu, ni słychu, w pobliżu najwyraźniej nie było właściciela jagódek, czyhającego na staruszki z wielkim nożem.

  Ukryty tekst

[Tetsuo Morimashi]

Takiej reakcji kobiet na niespodziewane pojawienie się wysokiego mężczyzny wśród drzew można się niestety spodziewać i ten trochę żałował, że dał ponieść się instynktowi i zareagował tak gwałtowanie. Jak zauważył wzbudził wielkie emocje i miał szczęście, że jedna z nich z powodu nagłej hipertensji nie zeszła na miejscu, co zapewne mogło się zdarzyć, zważywszy na jej sędziwy wiek. Na szczęściu po chwili udało się jakoś załagodzić sytuację i dotychczas nie doszło do żadnych nieplanowanych niespodzianek, co Tetsuo przyjął z dużą ulgą i też w pewien sposób zaczął się uspokajać, chociaż nadal dręczyło go, czy aby na pewno wszystko jest w porządku i nie ma powodu do obaw. Podszedł powoli do kobiet, przyglądając się ponownie tym dziwnym roślinom, tyle że ze znacznie bliższej odległości. Mimo wyraźnego zakazu mężczyzny, co do ciągnięcia za dziwnie wyglądające gałązki, jedna z pań ponowiła próbę i ku zdziwieniu Morimashiego, gałązki nie uległy pod jej naporem i w sobie tylko znany sposób wciąż pozostawał przytwierdzone do krzaka.
Dajcie mi spojrzeć, co się tu wyprawia i jak możecie, to odsuńcie się trochę, tak na wszelki wypadek. Oczywiście spokojnie, wszystkie jagódki będą dla was. - poinformował białowłosy, próbując z bliska przyjrzeć się krzakowi, a z jego niebagatelnym wzrostem istniało prawdopodobieństwo, że i bez zrywania mógł ocenić, w jaki sposób zostały przytwierdzone te mistyczne jagódki i w końcu uda się rozwikłać całą tę dziwną zagadkę. Czego to człowiek nie wymyśli, żeby tylko nie zająć się treningiem... - zganił sam siebie pod nosem, uśmiechając się lekko i przyglądając się jak najbliżej jagódkom, aby w razie nie stwierdzenia żadnych pułapek, linek itp, delikatnie oderwać tak pożądaną gałązkę.

[Ōkami]

Misja D 9/15 Wonne zioła i jemioła.

Kobiety, a raczej głównie jedna z nich, średnio wykonywały polecenia i sugestie Morimashiego. Widać było, że kobieta ma chyba własny świat, z którym nie do końca się planuje rozstać i wykonywać od tak polecenia jakiegoś leśnego zbója. Widać też, że była podatna na sugestię osoby bliskiej, którą w tej chwili była jej towarzyszka. Ale w sumie to osobom starszym dolega tyle różnych chorób, że to, że miała mętny wzrok, zachowywała się dziwnie, albo nosiła ślady podwyższonego ciśnienia - przez odcień skóry typowy dla osób raczej po wysiłku, a i momentami krzywiła się odczuwając chyba ból... w tym wieku to normalne, że różne rzeczy dolegają, co nie?

Morimashi postanowił zbliżyć się do kobiet, mętnooka postanowiła się odsunąć. Prosty układ, on się zbliżył to ona się oddaliła, ale jej towarzyszka, widząc, że chłopak nie ma do nich żadnych negatywnych zamiarów, stała i tylko przyglądała mu się uważnie, trzymając ręce po bokach swojego ciała. Dopiero zbliżając się do niej Morimashi mógł ujrzeć, że kobieta ściska w dłoni małe, lecz metalowe dewocjonalium z którymś z bożków, jak kamień, gotowa nim przywalić chłopakowi w głowę jeśli ten spróbuje czegoś podejrzanego. A bo to kobieta wie, czy on chce dla nich dobrze, czy usypia ich czujność by je zgwałcić i zamordować?

Sam zabieg dostania się wyżej, ku jagódkom i uważnej obserwacji, udał się bez żadnych komplikacji po drodze. Nie było, znów to stwierdzając, żadnego zagrożenia fizycznego. Ani linek, ani pułapek, ani wielkiego groźnego leśnego potwora na gałęzi wyżej, a tym bardziej nie było dwumetrowego mordercy za krzakami. Nic, zupełnie nic. Chłopak oberwał pożądaną gałązkę i został teraz, pośród dwójki kobiet, stojąc z gałązką lekko obeschniętego ziela z czarnymi jagodami.
-Nareszcie się przekonał. Jagódki Watatsumi! Spróbuj! Boski smak, a i zbliża cię do naszego Boga Smoka! - Mętnooka ożywiła się, wyraźnie dokazując z kilkumetrowej odległości. Jej towarzyszka przyglądała się roślinie trzymanej w ręku przez Morimashiego, krzywiąc się lekko i sprawiając wrażenie bardzo głęboko zamyślonej.

  Ukryty tekst

[Tetsuo Morimashi]

Gdy tylko Morimashi zorientował się, że zupełnie nic nie stoi na przeszkodzie do zerwania rośliny, żadne linki wskazujące na możliwą pułapkę czy morderczy zbój za drzewem, uspokoił się nieco i pozwolił swoim przygotowanym dotychczas do walki mięśniom odpocząć. Dlatego już po kilku chwilach białowłosy miał w rękach część tego tajemniczego krzaczka, na którym ulokowane był dziwne jagody. Czy to już koniec całego zadania? Nic a nic się już nie wydarzy? Tetsuo był nieco zdezorientowany z tego powodu, ponadto nie umknęło jego uwadze, iż jedna z kobiet trzymała w rękach jakieś pudełeczko, co niewątpliwie mogłoby zostać użyte w razie potrzeby jako broń. Jednakże Morimashi nie chciał mieć guza na głowie i wolał, aby babuleńkom żaden głupi pomysł do głowy nie wpadł. Zmierzając zaś do meritum sprawy, mężczyzna obserwował wnikliwie ponowny wybuch ekscytacji starszej kobiety z duetu na widok zerwanych jagód, co tylko utrwalało go w przekonaniu, iż staruszka faktycznie jest lekko odklejona od rzeczywistości. Co więcej zaproponowała skosztowanie jagódek, na co ten nie miał najmniejszej ochoty. Nie znał się ani krzty na ziołach i leśnych roślinach, dlatego też nie miał zamiaru ryzykować zdrowiem bądź życiem bez żadnego sensownego powodu.
Babcie sobie same zjedzą, jeśli ochota naszła, bo ja dziękuję, ale jednak odpuszczam. - oznajmił głośno, próbując nie wyjść przy tym zanadto na gbura. W tym czasie zbliżył się do najstarszej i wręczył jej zerwany krzak, zastanawiają cię co będzie dalej. Zje to i zacznie latać? Czy otruje się i to będą ostatnie jagódki w życiu? Wszystko się miało dopiero okazać, a takie tworzenie przeróżnych scenariuszy w ciemno chyba i tak nie miało szans się powieść, wszak Tetsuo nie miał nawet pojęcia czym naprawdę jest ta roślina.

[Ōkami]

Misja D 11/15 Wonne zioła i jemioła.

Zadzwiające jak bardzo paranoiczni mogą być Shinobi. Dwie babinki w lesie znalazły sobie jakieś krzaczki, na nim rosną jakieś śmieszne jagódki, a tutaj wchodzi Tetsuo cały na biało i doszukuje się niewiadomo jakiej intrygi! Linek, pułapek, ukrytych ostrzy wyskakujących i obcinających głowy, czy wielkich groźnych Shinobi z wielkimi groźnymi brońmi, czekającymi za drzewem, najlepiej jeszcze z innego kraju. Nie, nie, nie i jeszcze raz nie, żadnego zagrożenia widocznego gołym okiem z którym można by było się zmierzyć. Stety albo i niestety, bo może pułapka byłaby lepszym przeciwnikiem - na pewno prostszym do zidentyfikowania. Jedna z babć, ujmując zastanemu zagrożeniu jeszcze bardziej, nie dość, że nie zaatakowała Morimashiego trzymanym dewocjonalium, to jeszcze jej koleżanka zaproponowała mu jagódek. I co to za zadanie, pewnie pomyślał sobie Shinobi, wrogów nie ma, pułapek nie ma, żadnych ukrytych skarbów i wrogów potężnych też nie, tylko jagódki są, prawda?

Ale chociaż kulturalnie podziękował, co chyba nawet ucieszyło "lekko odklejoną od rzeczywistości babulkę" która zapytała również swoją koleżankę, czy jak już z nią tyle szła, to czy wreszcie się dała namówić i spróbuje jej świętych jagódek Watatsumiego. Kobieta widząc jednak zmiany w zachowaniu i wyglądzie swojej towarzyszki odmówiła, pozostając w defensywie, i mocno kiwając głową na znak zaprzeczenia. Niepowstrzymywana babcia na haju postanowiła więc sama spożyć jagody. Wtrząsnęła kilka jak młody dzik orzechy po czym osiągnęła kolor purpury na twarzy, zaczynając się wyraźnie dusić... i zwyczajnie umierać.
- O Bogowie! Ona umiera! To przez te cholerne jagody! Musimy pędzić do medyka! Jesteś Shinobi, może umiesz coś innego?! Trzeba jej jakoś pomóc! - Nikt nie powstrzymał odjechanej babci od skonsumowania trujących jagód, ale na szczęście nikt też sam ich nie spróbował. Zostało pomyśleć co teraz zrobić, może Morimashi posiadał w swoich umiejętnościach przysłowiowego asa w rękawie? Kobieta w stanie ciężkim, jej towarzyszka i wykrzykiwane pytania oraz komendy nie pomagają się skupić...

  Ukryty tekst

[Tetsuo Morimashi]

Bez dwóch zdań pojawił się problem i to niestety niemały. W jednej chwili wszystko było w porządku i czujność Tetsuo znacznie spadła, gdy nie doczekał się żadnej pułapki i napadu zbójów, z drugiej zaś strony wystarczyła chwila, żeby sytuacja stała się wręcz krytyczna. Białowłosy niestety nie miał pojęcia, że efekt spożycia magicznych jagódek będzie aż tak widowiskowy. Oczywiście mógł się domyślać, że babcia pomyli rośliny, w końcu nie widziała zbyt dobrze, mimo wszystko obwinianie się też nie miało większego sensu, skoro obie kobiety był tak zafiksowane na punkcie jagód, że żaden sensowny argument oprócz siłowego nie mógł na nie zadziałać Do tego najzwyczajniej w świecie nie znał się na roślinach, jagódkach, jemiołkach i innych tego typu wynalazkach. Dlatego też skoro mleko się już rozlało, to trzeba było jakoś temu zaradzić i być może zdołać pomóc kobiecie, która ewidentnie zaczynała się coraz gorzej czuć. W ułamku sekundy Morimashi postarał się rozważyć kilka scenariuszy, wiedział że dobiegnięcie z kobietą na plecach zajmie na tyle sporo czasu, że ta może się udusić, dlatego zanim podejmie się tej próby, musi zyskać trochę na czasie. Na dość prostą logikę wykoncypował, że skoro to kwestia tych jagódek, które połknęła kilka chwil temu, to żeby powstrzymać dalsze zaostrzanie się objawów, należy zwrócić jak najwięcej magicznych jagódek. Nie zastanawiając się dłużej, Morimashi postawił na dość zaskakujący i niezbyt przyjemny dla oka krok, czyli na wymuszenie wymiotów u staruszki, o czym postanowił powiadomić wyraźnie obie kobiety. Starsza kobieta nie wyglądała, jakby była w stanie sama sprowokować wymioty poprzez włożenie palców do gardła, jednakże białowłosy miał nadzieję, że właśnie tak się stanie. Jeśli nie - sam nie czekając dłużej spróbuje szybkim i zdecydowanym ruchem pomóc kobiecie. W końcu raz się żyje, prawda? Gdy tylko będzie po krzyku, Tetsuo będzie chciał zabrać kobietę na plecy i ruszyć co sił w nogach w stronę traktu, a następnie wioski, kierując się do szpitala. Liczył tylko, że starczy na wszystko czasu, gdyż inaczej miałby niemały problem do rozwiązania...

[Ōkami]

Misja D 13/15 Wonne zioła i jemioła.

Jak to się w życiu zdarza w najczarniejszych chwilach, największe zagrożenie przyszło z najmniej niespodziewanej strony. Dużo prościej chyba byłoby pokonać handlarza dziwnymi jagódkami, niż teraz radzić sobie z umierającą w szybkim tempie kobietą. Nie było sensu czekać, zwłaszcza, że po komendzie by sprowokowała wymioty, kobieta, mimo swojego prawie beznadziejnego stanu, zaczęła się tylko bronić. Jej przyjaciółka na szczęście zachowała dosyć trzeźwości umysłu by udzielić pomocy swojej koleżance. Przytrzymała ją do tyłu, blokując jej ręce i odchylając jej głowę w przód. Morimashi wywołal u niej obfite wymioty, gdzie w wydzielinie wyraźna była duża ilość czarnych, wpółstrawionych i wpółzjedzonych jagódek. Chłopak wziął staruszkę na plecy i z pomocą drugiej staruszki, tej w dobrym stanie bo nie jadła jagódek, pognali w stronę osady szukając medyka.

http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 46#p155946 - Napisz tutaj, zachowując oczywiście świadomość, że obowiązuje nas wygląd szpitala z pierwszego posta w tym temacie. Możesz uznać oczywiście, że babcia jeszcze żyje. Brawo za dość nieszablonowe rozwiązanie, które dało jej szansę.

  Ukryty tekst

[Hoshigaki Toshiko]

Kapitan "Płetwy" okazywał się być coraz bardziej interesującym osobnikiem dla Rekinki, która w sumie od dłuższej chwili nie miała już męskiego towarzystwa, a mężczyzna przed nią spełniał dużą część jej wymogów względem partnera. Dobrze umięśniony, przyzwoicie owłosiony prawie wszędzie tam, gdzie to uważała za atrakcyjne (no brakowało mu porządnej brody, ale to już będzie w stanie przeboleć), a przede wszystkim - był partnerem na krótki okres, który raczej nie będzie się za nią długo plątać i próbować ją przy sobie zatrzymać. Dlatego skinęła głową i bezczelnie spojrzała na tors kapitana, uśmiechając się przy tym sama ni to szelmowsko, ni to zalotnie.

- W takim razie proszę upewnić się, że będzie w niej dla mnie dość miejsca, kapitanie. Z pewnością tam wyląduję. - stwierdziła, co w jej umyśle może brzmiało tylko odrobinę sugestywnie, w praktyce było jednak mniej więcej tak subtelne jak wpakowanie komuś kunaia do oka i twierdzenie, że to zabieg lobotomii. Potem ruszyła na swoje miejsce, zadowolona, że była wypoczęta i szybko znalazła łajbę, na której zabierze się w pożądanym dla siebie kierunku. No i może przy okazji zyska dodatkowe atrakcje.

[Harikotto]

Hoshigaki Toshiko Misja D
13/15 Statek zaczął przesuwać się w kierunku przeciwnym niż ląd, a ty udałaś się pod pokład. Po drodze widziałaś kolejne potwierdzenia teorii, że "Niebieska Płetwa" może nie przetrwać nadchodzącego rejsu. Po oryginalnej, niebieskiej farbie, prawie nic już nie pozostało, a deski z których zbudowana była łajba były już stare i albo podgnite, albo spróchniałe. Pod pokładem zobaczyłaś, że przestrzeń tam jest podzielona na dwie części. W jednej z nich znajdowało się sporo nie oznaczonych w żaden sposób skrzyń i pakunków, a druga była przeznaczona dla wioślarzy. Dostrzegłaś, że ławek i otworów na wiosła jest zdecydowanie więcej, niż wioślarzy. Obiecałaś jednak, że to zrobisz, więc usiadłaś na jednej z ławek, chwyciłaś wiosło i zaczęłaś wiosłować spokojnym i monotonnym rytmem. Mijały minuty i godziny i nic się nie zmieniało. ciąż wiosłowaliście tym samym tempem, nie zmieniając go ani na odrobinę. Morze było spokojnie i nie przeszkadzało wam w podróży. Co jakiś czas któryś z wioślarzy wstawał i odchodził wyraźnie zmęczony i czasami zastępował go inny marynarz. Czasami jednak nie. Jedyną osobą, która wiosłowała bez przerwy byłaś ty i z czasem dotrzymanie tempa wiosłowania było coraz trudniejsze. Po kilku godzinach nawet ty zaczęłaś odczuwać zmęczenie i ból mięśni. Nie przestawałaś jednak i wciąż wiosłowałaś. W końcu, gdy już dawno zauważyłaś, że na zewnątrz najpewniej panuje noc, pod pokład zszedł sam kapitan.
- No proszę, nie wierzyłem, że taka przybłęda jak ty rzeczywiście zasłuży sobie na wikt, opierunek i moją pochwałę. Dobra robota olbrzymko. Północ już blisko. Dotrzymałaś więc danego słowa. Moja kajuta stoi tej nocy przed tobą otworem. Mam tylko prośbę. Nie ocieraj potu, ani nie myj się zanim tam pójdziesz. Lubię czuć, że ktoś uczciwie pracował.

[Hoshigaki Toshiko]

Gdy tylko wypłynęli i miała okazję zobaczyć nieco więcej okrętu, Toshiko zaczęła się zauważać więcej oznak zużycia, zupełnie jakby kapitan okrętu miał kompletnie w rzyci to, czy jego okręt dopłynie do celu czy też nie. I w porządku, nie musiał oczywiście dbać o każdy jeden element, ale... no bez przesady. Dobrze, że to tylko jeden rejs i potem zejdzie na ląd - a wtedy chyba jednak nagada nieco właścicielowi okrętu do słuchu, bo nie godzi się, aby tak zaniedbywać swój okręt. Na razie jednak miała zakład do wygrania. Usadowiła się na swoim miejscu i zaczęła wiosłować, starając się utrzymywać spokojne, równe tempo tak, by nie nadwyrężać zbyt wcześnie mięśni. Czas mijał jej monotonnie, ale nie narzekała - była zadowolona, że znowu ma okazję płynąć i to na dłuższym dystansie, niż między jedną wyspą a drugą. Nieoznakowany towar w ładowni oraz sam wygląd kapitana dość wyraźnie wskazywał na to, że ma do czynienia z przemytnikami (bo żaden szanujący się pirat nie pływałby czymś takim), ale nie komentowała tego ani nie miała zamiaru nic konkretnego z tym robić. Jak chcą sobie coś szmuglować, to proszę bardzo - ona będzie działać na zlecenie Cesarstwa tylko wtedy, gdy otrzyma wyraźne polecenie. Dopóki takie się nie pojawi, będzie to po prostu ignorować.

Kiedy wreszcie się ściemniło, czuła już wyraźnie zmęczenie wszystkich mięśni, a także pośladków od długiego siedzenia w jednym miejscu. Kiedy jednak kapitan do niej zszedł, oznajmiając iż wygrała zakład - poczuła dziką satysfakcję, jak zawsze gdy udało jej się udowodnić przed sobą samą, że potrafi wytrzymać więcej, niż inni dookoła. Wstała powoli, ostrożnie się prostując.

- Ha! Mówiłam, że dam radę. - wyszczerzyła zęby w rekinim uśmiechu i natychmiast się skrzywiła, widząc nieco drżące ręce. Usłyszawszy natomiast prośbę kapitana nieco uniosła brwi, ale skoro tak mu się podobało... - W porządku, za chwilę będę. Tylko nieco się rozchodzę, bo jednak piekielnie się zasiedziałam. -

Po chwili łażenia po pokładzie i opierania się o reling, by spojrzeć na ciemną toń za burtą, ruszyła do kajuty kapitańskiej. Miała nadzieję, że mimo wszystko nie zaśnie w połowie - nawet jej krzepa miała swoje granice. Cóż, najwyżej zaśnie i dokończą rano. No i dobrze by było, gdyby kapitan nie kompensował sobie butną postawą jakichś niedociągnięć poniżej pasa.

[Harikotto]

Hoshigaki Toshiko Misja D
15/15 Wielogodzinne wiosłowanie statku, który ewidentnie najlepsze lata miał już za sobą oraz który miał nieco wybrakowaną załogę z pewnością potrafiło zmęczyć. Zamiast więc iść od razu na kolejne harce, zrobiłaś sobie chwile przerwy na rozprostowanie nóg. Kapitan, nie czekał na ciebie, tylko udał się do swojej kajuty. Dlatego też gdy tam weszłaś leżał bokiem już nagi na pryczy kierując w twoją stronę swoją szpadę. Widziałaś, że był gotowy. Szybko też przystąpił do akcji, która nie była specjalnie długa, ale z pewnością nie kończyła się ledwie po paru chwilach. Ty jednak byłaś zmęczona i nie miałaś sił na zbyt wiele aktywności. Całą inicjatywę przejął więc kapitan. Gdy więc w końcu zakończył igraszki zszedł z ciebie, westchnął z zadowoleniem i powiedział:
- Achh, masz dużo siły. Mogłabyś zostać moją etatową wioślarką, bo kurwy miewałem lepsze. Doliczę ci to jednak do twojego wynagrodzenia. A teraz spieprzaj. Jutro ciężki dzień i muszę się wyspać. - gdy skończył mówić sugestywnym gestem dłoni wskazał ci drzwi.

[Hoshigaki Toshiko]

Toshiko przywitała aktywność kapitana z niejaką przyjemnością, choć wolałaby w istocie mieć więcej siły, by aktywniej cieszyć się i korzystać z uroków jego ciała. Na sugestię, że po wszystkim ma się wynosić, zmarszczyła brwi - liczyła jednak, że wyśpi się porządnie w nieco większym komforcie - ale była zbyt wykończona, żeby się kłócić w tym momencie. Najwyżej rozliczy się za tę zniewagę pod koniec rejsu.
- Cóż, kurwy nie mają za sobą pełnego dnia wiosłowania. Gdybym nie była wykończona to wierz mi, że trochę byśmy się posiłowali tutaj. - parsknęła, wzruszając ramionami i zbierając swoje ciuchy i ubierając się. Teraz sama już chciała się tylko położyć. Trochę była jednak ciekawa tego pracowitego dnia. Spodziewała się, że czeka ich przystanek w jakiejś niewielkiej, prywatnej zatoczce być może kawałek od Ryuzaku. Cóż, zobaczy się nazajutrz. Ruszyła do kajut dla załogi, aby złapać trochę snu.

[Harikotto]

Dokąd: Ryuzaku
Czas podróży: 30 minut
Środek transportu: statek

z/t