Kiri no Tōdai 霧の灯台

[Reika]

Pomimo słów Mishimy, naprawdę dało się dostrzec na dalekim wschodzie zarys jednej z wysp. Była za daleko, żeby należała do Cesarstwa, więc Reika zgadywała, że to właśnie tam zaczyna się Czarny Archipelag. Podobno przy dobrej pogodzie, ogień tej latarni jest też widoczny w samym Ryuzaku no Taki. Kontynentu jednak nie mogła dostrzec, bo był znacznie dalej na zachodzie, okryty mgłą, dlatego też przestała wytężać wzrok i niepewnie ruszyła za przykładem Mishimy, powoli i ostrożnie siadając na skraju wieży, z opuszczonymi swobodnie nogami. Nie czuła się z tym pewnie, jednak mając Bruneta obok, była w stanie to nie najgorzej znieść.
- Wątpię. - Odpowiedziała. - Do niektórych lęków nie da się przywyknąć. Trzeba je zaakceptować.
Na wspomnienie o dłuższej wycieczce podczas cieplejszej pory roku, Mishima zareagował jak najbardziej pozytywnie. Oboje byli typem osób, które na dłuższą metę nie usiedzą w domu i potrzebowali czegoś więcej od życia, dlatego tak dobrze się ze sobą dogadywali i rozumieli bez słów. Wszystko było idealne, dopóki Brunet nie wpadł na najgłupszy ze swoich dotychczasowych dowcipów. Tym razem niestety przesadził, nie zdając sobie kompletnie sprawy z tego, jakie konsekwencje mógł mieć jego ''wyczyn''. Była zima, a kamienne ściany wieży mogły być oblodzone, jednak ten wcale się tym nie przejął, stawiając na szali swoje własne życie i jak się okazało, życie Reiki, bowiem gdy tylko do kunoichi dotarło, co Mishima ma zamiar zrobić, krzyknęła i momentalnie się za nim wychyliła, chcąc go złapać za ubranie. Niestety, zrobiła to zbyt szybko i gwałtownie i nim zdążyła się podeprzeć stopami, przytwierdzając je do ściany za pomocą chakry, runęła w dół, co najmniej kilka poziomów niżej. Tam desperacko chwyciła się krawędzi okna, raniąc sobie przy tym boleśnie dłonie i naciągając barki. Utrzymała się jednak i drżąc na całym ciele, wciągnęła się przez wielki, kamienny łuk do środka wieży, ostatecznie unikając pewnej śmierci.
Nie był to jednak koniec, bowiem ten incydent zbyt mocno odbił się na Niebieskowłosej, która właśnie zaczęła odczuwać konsekwencje tego. Była przerażona do tego stopnia, że drżała na całym ciele, serce boleśnie tłukło jej się w piersi, zaś jej oddech stał się naprawdę szybki i płytki, co było ewidentną oznaką ataku paniki i histerii. Z przerażonych oczu zaczęły płynąć łzy. Nie ma co, teraz już na pewno nie przywyknie do wysokości i prawdopodobnie był to ostatni raz, kiedy weszła tak wysoko. Nie mogąc sobie z tym poradzić, zwinęła się w kłębek na posadzce, szlochając i starając się jakoś opanować atak paniki. To jednak było silniejsze od niej. Zagrożenie życia Mishimy, a potem jej samej wstrząsnęło nią na tyle mocno, że czuła jak powoli drętwieje jej ciało, a przed oczami robi się ciemno. Ze wszystkich sił starała się zachować świadomość, jednak szybkie i płytkie oddechy nie dostarczały do organizmu wystarczającej ilości tlenu. Musiała się jakoś uspokoić. Czy z Mishimą było wszystko w porządku?

[Mishima]

Sytuacja, która miała teraz miejsce mówiąc krótko, dobijała zwyczajnie do paranoi. Zwykły żart, których z ich strony jest na pęczki został bardzo dziwacznie odebrany przez Reike a jej reakcja była totalnie nie zrozumiała. No ale jednak koniec końców, była jaka była. Nie rozumiał tego typu kierowania się emocjami, ale nie dało się rozumieć wszystkiego. Może żart był zbyt mocny? No cóż do tej pory miały miejsce żarty w podobnym stopniu ale jakoś specjalnie musiał mieć wpływ na niebieskowłosą. Mężczyzna trzymając się ściany stopami bez większych problemów miał przed oczami dopiero nieporównywalny widok do tego co Reika insynuowała wcześniej. Ona naprawdę spadła ale dzięki szczęściu złapała się okna ladując na pośladkach piętro niżej. Mężczyzna widząc, że nie stała się żadna tragedia dość szybko doskoczył do niej, od razu klękając przy niej i dłonią sprawdzając jej ciało, czy rzeczywiście nic poważnego się nie stało.

- Może to nie był najlepszy żart, ale czy Ty oszalałaś tak skacząc w przepaść? Dobrze wiesz, że potrafię poruszać się w przestworzach gdyby wymagała tego sytuacja. Nie była to mądra reakcja, mogłaś spaść w dół..

Słowa mężczyzny były początkowo spokojne. Nie zamierzał się unosić, bo widząc roztrzęsienie niebieskowłosej, najważniejsze co musiał zrobić to zadbać o jej uspokojenie. Może i żart nie był najwyższych lotów, ale jej ruch w tej sprawie wyprzedzał głupotą o lata świetlne. Dosłownie jakby go niedoceniała albo zapomniała, że z takiej wysokości mógł na spokojnie kilkukrotnie zdążyć użyć techniki. W przeciwieństwie do niej, nie zagrażało mu nic w tej sytuacji.

- Chodź do góry, spróbuj wstać.

Mówiąc to lekko ją objął pod kolana i szyję, podnosząc z zimnej kamiennej posadzki. Trzymając ją na rękach zerkał na nią lekko zaskoczony dalej całą tą sytuacją. Nie było co więcej mówić, trzymając ja dalej na rekach zaczął schodzić po schodach w dół. Koniec spacerku.

[Reika]

Kto zrozumie kobiecą logikę? Na pewno nie mężczyzna. Mishima wpadł po prostu na pomysł z żartem, który był dość ryzykowny i Reice od razu odpaliła się czerwona lampka. Ona nie myślała tylko o tym, że będzie ubaw, ale wyprzedziła Bruneta w rozumowaniu o całe kilometry. Doskonale zdawała sobie sprawę, że nawet jeśli by spadł, to mógł się poratować swoimi umiejętnościami, chociaż to też było ryzyko. Problem był tego rodzaju, że wtedy by się ujawnił i wzbudził niemałe zainteresowanie, a tego przecież mieli unikać, skoro zamierzali pozostać anonimowi. Tak czy inaczej, wystawił się na spore ryzyko i zagrożenie, dlatego Reika zareagowała tak gwałtownie i wychyliła się, żeby go pociągnąć z powrotem na wieżę, a to, że nie zdążyła się przyczepić nogami do ściany, to był jej błąd, bo za bardzo przestraszyła się tego co zrobił i zareagowała instynktownie, żeby go odciągnąć, nie myśląc w tym momencie o swoim własnym położeniu. Zbyt gwałtowne wychylenie i pofrunęła parę metrów w dół, by w ostatniej chwili złapać się krawędzi okna.
Ten wypadek, potęgowany jeszcze lękiem wysokości, przeraził Niebieskowłosą do tego stopnia, że wpadła w panikę. Do tego nie wiedziała, co z Mishimą, co tym bardziej wzmacniało histerię. Na szczęście Brunet po chwili był już obok i łajał ją za to, co się stało, jednocześnie sprawdzając, czy wszystko z nią w porządku. Słysząc jego głos, Reika zamknęła oczy i starała się wziąć kilka głębokich oddechów, aby trochę się uspokoić. Pomogło. Powoli ciemność przed oczami ustępowała obrazowi, który stawał się coraz bardziej wyraźny.
- Proszę, nigdy więcej tak sobie nie żartuj. - Powiedziała z płaczem. - Ryzykowałeś nie tyle życiem, co ujawnieniem się. Przestraszyłeś mnie... chciałam Cię złapać i wciągnąć z powrotem...nie mogę Cię stracić...nie zniosę tego...
Nadal szlochając, wtuliła głowę w jego pierś, gdy zbierał ją z kamiennej posadzki. Widać było, że ten incydent nią wstrząsnął i tak, ''żart'' był zdecydowanie za mocny, ponieważ narażał na niebezpieczeństwo. Już kiedyś mieli podobną sytuację, kiedy Mishima chciał wepchnąć Reikę do wody w ubraniu. Wtedy się na niego zezłościła, bo przez to mogła stracić swoje cenne pigułki żywnościowe i notki, które trzymała w torbie przy pasie. O tych konsekwencjach Brunet wtedy też nie pomyślał. Oby jednak z tego incydentu wyciągnął odpowiednie wnioski.
- Możesz mnie postawić. - Stwierdziła wreszcie cicho.
Wyglądało na to, że uspokoiła się na tyle, żeby iść samodzielnie. Poczuła też mrowienie dłoni, a gdy na nie spojrzała, zdała sobie sprawę, że trochę je podrapała. Błysnęło zielone światło, które po chwili zaleczyło skaleczenia, nie pozostawiając po nich najmniejszego śladu. Dobrze być wykwalifikowanym medykiem. Nogi jeszcze trochę jej się trzęsły, dlatego postanowiła chwycić się ramienia Bruneta, żeby jeszcze na dokładkę nie spierdzielić się z tych schodów na sam dół. Dosyć ekstremalnych wrażeń, jak na jeden dzień.

[Mishima]

Owszem, może żart nie był typowo śmieszny ale nie miał złych zamiarów. Jak to kiedyś powiedzieli, od miłości do nienawiści jest bardzo cienka granica. W tym przypadku akurat została ona mocno naciągnięta, co jednak bardziej działało na Reike niż bruneta, samego w sobie. Histeria, która posłużyła się niebiewłosa była nie zrozumiała dla bruneta, który nie zrobił nic głupiego. Może z jej perpsektywy, ale będąc przygotowanym, żeby się pochylić wiedział, że jest zabezpieczony. Trudno, jak to się mówi, mleko już się rozlało. Gdy Reika doszła do siebie zaczynając mówić, brunet jedynie klęczał przy niej, ze spokojnym wyrazem twarzy. Nie było sensu się kłócić czyja reakcja była gorsza, bo nie dałoby to efektu, a znając ich każde stanęło by twardo przy swoim zdaniu.

- Wszystko gra, uspokój się już. Czas wracać do domu.

Gdy mówiąc to trzymał ją już na rękach zaczął schodzić po schodach. Dopiero po czasie, w którym panowała cisza Reika stwierdziła, że może iść sama. Postawił ją więc na ziemi dostrzegając, że ulecza elementy zadrapań w między czasie, ale nogi dalej ma z waty. Podał jej rękę, żeby miała oparcie i niezbyt szybkim tempem zaczęli schodzić w dół. Jak to ma sie w praktyce, niby ta sama droga a jednak powrotna zawsze sprawia wrażenie, dużo szybciej. Powrót więc dziwnie szybko przyszedł.

z/t z Reiką

[Ringo]

W końcu trafił do samego Kiri no Todai. Był to bez wątpienia najsłynniejszy budynek w całym Kantai, doskonale widoczny z okolicznych wysp. Ringo już z daleka widział latarnię, a jej ogrom przytłaczał. Chłopak szedł teraz ścieżką przez dłuższą chwilę i zastanawiał się jak budynek wygląda w nocy. Droga była pełna przejezdnych oraz wędrujących kupców, na tyle, że co chwila musiał schodzić na pobocze by przepuścić jadące tędy wozy. Asortyment był różny, od ryb po tkaniny, zioła i przyprawy. Ringo zatrzymał nawet jednego kupca by ponegocjować z nim cenę tychże bo w końcu znudziło mu się niedoprawione jedzenie. W końcu okazało się, że kupiec pochodzi z Kirisame i puścił mu torebkę przypraw po znajomości. Po godzinie wreszcie dotarł pod mury wieży i postanowił przystanąć tu na na jakiś czas.

[Mijikuma]

Misja D
Ringo 1/15
Zlecenie dla lojalistów
Kantai. Miasto pełne możliwości i szans, znane na całym świecie, naprawdę mało jest ludzi, którzy nie słyszeli o tym miejscu chociaż raz. O wielkim cudzie obecnego świata architektury, czyli kantaiskiej latarni morskiej mówi się po dziś dzień, z takim samym zachwytem co w dniu, w którym ją finalnie wybudowano. Wielu by powiedziało, że to już wystarczająca sława, by miasto to znane było na całym świecie, lecz to nie wszystko – dla jednych to architektura sprawia wrażenie spiżowego posągu, który stać tu będzie po wszech czasu i sprawia, że miasto to jest nieśmiertelne, dla innych zaś będzie to stal. Kantaiska stal uznawana jest za najlepszą spośród wszelkich dostępnych w naszym świecie shinobi, którą każdy szanujący swe imię ninja chciałby mieć na swoją własność. Nie bez kozery produkcja stali i broni jest w tym mieście niezwykle prosperująca.
W samym środku tego miasta legendy znalazłeś się ty, mały niczym mrówka na tle tych wszystkich wojowniczych najemników i kupców. Mimo to, nawet ty znalazłeś odrobinę uwagi wśród przechodniów, bowiem jeden z nich, nieco postawny mężczyzna o siwej koziej bródce i uprzejmym uśmiechu podszedł do ciebie prowadząc malutki straganik na kółkach z wielką rybą miecznikiem na dachu.
- Ejże młodzieńcze! Nie chcesz może spróbować jednej z moich rybek? Jedna za piętnaście ryo, mega taniocha! Nawet promocyję posiadamy, dwie rybeczki w cenie trzech! – Wykrzyczał do ciebie, zarażając cię pozytywnym nastrojem i staromodną gościnnością.

[Ringo]

Wywodził się co prawda z Kirisame, ale udało mu się zwiedzić Kantai wzdłuż i wszerz zanim trafił pod Kiri no Todai. Okolica była piękna, pełna dzikiej zwierzyny, tuneli, zatok, pięknych jezior i wód o mętnym dnie. Zupełnym odstępstwem od tego była okolica latarni pod którą znajdowało się sporo ludzi, w tym kupców właśnie. Od jednego za bezcen ledwie chwilę temu wynegocjował przyprawy, a tu nie wiadomo skąd zaraz wyrósł drugi. Dziwnie wyglądał ten jego kramik z miecznikiem. Pierwszy raz widział coś takiego na oczy.
- A ryby macie świeże? - Zapytał zaciekawiony i wziął jedną rybę do ręki by ją powąchać. Co jak co, ale jego rekinia dieta składała się w dziewięćdziesięciu procentach z ryb, w tym dużej mierze z tego co sam złowił. Wielki plus posiadania skrzeli. Lubił spędzać czas pod wodą chyba bardziej niż na lądzie.
Ringo sprawdził rybie skrzela czy mają właściwą barwę i powąchał rybę. Pachniała świeżo, a ponieważ znajdowali się całkiem blisko morza mógł założyć, że ma rację.
- Piętnaście nie dam, za drogo. - Oddał rybę.
- Ten gatunek z resztą jest niesmaczny. Macie coś innego w lepszej cenie? Powiedzmy pięć Ryo. Za więcej mi się nie opłaca, sam sobie mogę nałapać.

[Mijikuma]

Misja D
Ringo 3/15
Zlecenie dla lojalistów
Staruszek wyglądał jak ucieleśnienie serdeczności i dobroci, często tożsame z sędziwym wiekiem. Wiecznie uśmiechnięty, lecz już nieco zgarbiony i skostniały, co tylko dodawało mu jeszcze kilka lat względem tego ile miał w rzeczywistości. Istnym fenomenem było to, że mężczyzna tak sprawnie się poruszał i nie było po jego minie widać, że sprawia to mu jakikolwiek problem – ot, szczęśliwy z życia, które w większości już przeżył staruszek. Bez słowa pozwolił młodemu chłopakowi chwycić jedną z ryb i obwąchać ją z góry na dół, widać po nim było, że jest pewny w jakość swojego towaru.
- A jakże! Gdybyśmy nie mieli, to byśmy nie sprzedawali! – Powiedział z wielką śmiałością w głosie.
Po odmowie chłopaka, staruszek podrapał się po brodzie i podskoczył nagle, jakby właśnie znalazł rozwiązanie na wszelkie wojny i konflikty na świecie. Następnie schylił się, biorąc pewien okaz ryby ze swojego straganu, którego z pewnością nie byłeś w stanie poznać, jego gatunek pozostał dla ciebie nieznany.
- Widzem, że mam tu do czynienia ze smakoszem, nie mogę więc tu pozwolić na to, by mój klient odszedł niepocieszony! Tu mam wspaniały okaz, bardzo rzadka rybcia, którą choleeeernie ciężko złapać, wielu nawet nie wie o jej istnieniu! Za to w gębie wspaniała, niczym ambrozyja! – Wykrzyczał z euforią, jakby to on sam miał zaraz ją skonsumować.
- Pierwszyś raz u mnie to ci zniżeczkę rzucę a co mi tam! Pięć ryo, umowa stoi, ja ci rybkę, ty mi pieniążka! – Uśmiechnięty dziadziuś pochylił się ku tobie, wysuwając przed siebie surową rybkę, przypominającą karpa koi, lecz przyglądnąwszy się jej, widać elementarne różnice, no i kolor zupełnie inny, bo łyski rybki połyskiwały niczym żywa rtęć.

[Ringo]

Staruszek należał do bardzo rozmownych i na pierwszy rzut oka wydawał się dobroduszny. Gdyby nie był shinobi łapał by to wszystko jak leci i nawet by to łyknął, ale tak tylko Ringo stał budując w myślach coraz większy dystans. Coś mu śmierdziało w tej całej sytuacji i bynajmniej była to ryba. W klanie uczyli go ostrożności. "Uważaj z kim przystajesz" zwykł mawiać jego ojciec podczas prawie każdego treningu. Nie rozumiał trochę dlaczego starzec tak łatwo zjechał z ceny i dlaczego przygotował dla niego taki rarytasik za bezcen. Co on z tego będzie miał? Odbijało mu się echem w głowie bo przecież sprzedawał ryby po cenie niższej niż rybak w porcie. Stwierdził jednak, że da szansę złotej rybce, ale najpierw trochę pomęczy staruszka rozmową.
- Pierwszy raz widzę taką rybę, jaki to gatunek? - Szedł w zaparte.
- Daleko stąd złowiona? Sam łowię ryby i z miłą chęcią nałapał bym sobie takich więcej.

[Mijikuma]

Misja D
Ringo 5/15
Zlecenie dla lojalistów
Zwykle zdarzało się tak, że kiedy coś sprawia wrażenie zbyt optymistycznego lub nastawionego na zysk jednej strony, nie mając do końca pełnego wglądu na korzyści tej drugiej strony, zawsze będzie się wątpić. Tym bardziej w momencie, w którym osoba prezentująca tę kwestię jest totalnie ci obca i nie masz skąd wzbudzić w sobie odpowiednie zaufanie. Nic więc zaskakującego, że dobry z natury staruszek wzbudzał tyle podejrzliwości w młodym chłopaku, który ledwo co wyrósł z stosowania się zasady “nie ufaj nieznajomym, nie rozmawiaj z nimi i nic od nich nie bierz”. Mężczyzna jednak jakby zupełnie nie miał o niczym pojęcia, o żadnych modelach zaufania czy jego braku - wyglądał jak najbardziej poczciwy człowiek na świecie, który jest po prostu miły dla świata, w którym się znajduje.
Takimi zniżkami na wyjątkowy produkt tworzył dziadkowi stałych klientów na lata, stąd też ta praktyka i teraz - zresztą gdyby jej nie sprzedał to musiałby sam zjeść, nie zadowalając w ten sposób nikogo innego niż siebie, a jeśliby udało mu się to sprzedać, ucieszyłby już dwie osoby - siebie, za zgarnięcie kolejnego klienta i Ringo, zapewniając mu przyjemny posiłek.
- Jam zawsze mówił na nie “Srebrniaki” bo siem świecą tak fikuśnie! - Odpowiada ze śmiechem staruszek, kładąc sobie jedną dłoń na brzuch, masując go powoli.
- Niedaleko, ale żeby ją złapać, trzeba wiedzieć jak ją złapać! Jest to specjalny gatunek wynikający z połączenia dwóch rybek, ale takich specjalnych ponoć. Mało kto o tym w ogóle wie i mało kto o tym chce mówić, kto by przecie chciał sprzedać swoje źródło potencjalnych zysków hehe - przyznaje dziadek patrząc z uśmiechem na chłopaka. Nie ma w nim ani krzty agresji, ani zniecierpliwienia - widać, że mężczyzna bardzo ceni sobie, że zdołał spędzić ostatnie minuty na pogawędce z młodziakiem.

[Ringo]

Ringo podchodził do całego zajścia z dystansem. Z jednej strony rozumiał, że staruszkowi mogło zależeć na jak najlepszej opinii klientetów, z drugiej strony nie ufał nikomu.
Hoshigaki wysłuchał mężczyzny o ciekawym akcencie i chociaż niektóre istotne szczegóły zostały przemilczane, stwierdził, że historia ma sens. Każdy wędkarz czy rybak trzymał dla siebie informacje na temat miejsc połowu tak aby ktoś go nie ubiegł. Po co się dzielić wiedzą skoro można na tym stracić?
- Srebrniaki powiadasz? - Zapytał chłopak. - Szczerze powiedziawszy pierwsze słyszę o takiej rybie, a znam ich wiele. Z chęcią skosztuję jednak takiej rybki, ale nie wiem co kupuję. Niektóre ryby są trujące, ale powiadasz, że ta jest smaczna. Muszę Ci zaufać. - Powiedział, bo nie rozumiał jaki mógł mieć motyw w truciu go podejrzanym jedzeniem.
- Wezmę jeszcze jedną makrelę i obie za pięć ryo. Pasuje?

[Mijikuma]

Misja D
Ringo 7/15
Zlecenie dla lojalistów
Ograniczone zaufanie w miejscu takim jak to jest wręcz wskazane. Miasta pełne są krętaczy, niebezpieczeństw i bardzo szybko można się na tym przejechać. Trafić na nieodpowiednią osobę teoretycznie trudno, choć w praktyce zawsze się to zdarza niespodziewanie i dosyć często. Można by w tym segmencie zastanowić się więc nad skłonnością natury ludzkiej do agresji i manipulacji innymi ku własnym korzyściom, zostawmy to jednak na inną okazję.
- Nazwa nie przystoi choć samej rybce, tak powiadam, że jest naprawdę wspaniała. Dam ci też taką już przyrządzoną! – Powiedziawszy to odszedł lekko skaczącym krokiem do swojego straganiku, który jak się okazało, miał też przenośne gliniane naczynie, w którym tlił się ogień, choć już nieco przygaszony, skąd nie wyróżniał się obecnością dymu. Staruszek w błyskawicznym tempie przygotował mały kawałek „Srebrniaka” na ruszcie i podał chłopaczkowi, razem z okazem surowej, całej rybki i dodatkowej makreli, tak jak poproszono.
- Niech więc będzie! Teraz skubnij sobie kawałek tej, którą ci przygotowałem, ja mam drugi! – Zgodził się na to mężczyzna na zapłatę, jedną ręką wyciągając pociesznie otwartą dłoń, by zgarnąć zapłatę, drugą biorąc swój kawałek ryby i wrzucił nonszalancko do buzi. Jeśli zapłatę uiszczono, pożegnał się i ruszył dalej ze swoim straganikiem nucąc wesoło nieznaną ci melodię. W jego ostatnim spojrzeniu przez mniej niż sekundę mogłeś dostrzec niepokojący błysk, totalnie niepasujący do pozytywnego nastawienia staruszka.
Zjadłeś więc rybę i mogłeś przyznać, że jej smak rzeczywiście był niespotykanie dobry i delikatny zarazem, wypełniając twój żołądek przyjemnym ciepłem niczym koc otulający cię w ponure dni.
Minęło pół godziny jednak od skonsumowania i zacząłeś zauważać, że coś jest nie tak. Bynajmniej, nie zaczęło cię nic boleć, nie zacząłeś się źle czuć, a owa „dziwność” objawiła się dopiero, kiedy spojrzałeś na drzewo nieopodal. Na gałęziach bowiem zamiast owoców, znajdowały się… twarze. Mnóstwo uśmiechniętych buzi, które przywodziły ci na myśl staruszka, który sprzedał ci rybkę. Zaraz obok, nieco w oddali zobaczyłeś dziwnego potworka, który jednak chwilę później zniknął. Nie było już wątpliwości – ta rybka zdecydowanie nie była zwyczajna. Czujesz się bowiem jak po zdecydowanie zawyżonej dawce leków i widzisz wokoło najróżniejsze halucynacje, które później znikają i pojawiają się ponownie. Nie wiesz jednak jak długo ten stan z tobą pozostanie, jedyne odpowiedzi na nasuwające się pytania był staruszek z straganem. Pytanie tylko co zrobisz – przeczekasz, licząc, że efekt zniknie w najbliższym czasie czy rzucisz się na poszukiwania dziadka? Nie minęło na tyle dużo czasu, by mógł odejść bardzo daleko.

[Ringo]

Ringo przyjął porcję ryby widząc, że starzec sam ją zjadł więc miał pewność, że ryba nie była zatruta... tyle w teorii. Minęło zaledwie pół godziny nim poczuł się dziwnie. Niepokojące halucynacje zaczęły go nawiedzać męcząc go twarzami staruszka zawieszonymi na drzewie. Chłopak co prawda coś przeczuwał, ale postanowił zaufać starcowi. W jakim był błędzie. Dodatkowo pojawiła się przed nim wizja pokracznego stworka.
Hoshigaki złapał się pobliskiego płotu i przetarł twarz rękoma czekając aż halucynacje same ustąpią. Gdy te nie odpuściły, przemył twarz wodą z okolicznej beczki i zaczął wymiotować zwracając zatrucie. Oczyszczenie żołądka było ważne, bo nie wiadomo jak na dłuższą metę może zadziałać toksyna. Ciągle w głowie kołatała mu twarz starca i zastanawiało go, czym mu się naraził? Postanowił odnaleźć truciciela, ale najpierw musiał się uporać sam ze sobą.
- Przeklęty... - Klął na głos łapiąc ciężko powietrze między falami wymiotów.
- Już ja Cię znajdę... - Szybkim krokiem zmierzał w kierunku w którym udał się mężczyzna.

[Mijikuma]

Misja D
Ringo 9/15
Zlecenie dla lojalistów
Zaufanie to rzecz, którą shinobi traktuje jako nieprzychylna choroba, którą zarażonymi są wszyscy ludzie na świecie. Uderza ona niespodziewanie i można starać się ją przezwyciężyć i stłamsić, lecz w rzeczywistości, każdy człowiek, jako istota stadna, potrzebuję choć odrobinę zaufania. Potrzebuje móc ufać, że następny dzień będzie lepszy, a inni potrzebują móc zaufać innemu człowiekowi, że jest on taki, jaki się maluje, nie ma żadnych podstępnych zamiarów. Nic więc dziwnego, że powstała inicjatywa unikania zaufania ile się da, ale z drugiej strony - jak tak żyć? Idąc samą ulicą wśród ludzi trzeba mieć pasywne zaufanie do innych, że nikt z nich nie będzie miał zamachowych intencji. Co należałoby więc czynić, by wyzbyć się nawet takich emocji i odczuć do ludzi?
Ty zaś jednak mogłeś powoli dochodzić do wniosku, że z tych, których możesz objąć swoim chociaż szczątkowym zaufaniem, to staruszek znalazł się na liście “złych wyborów”. Twój mózg generował kolejne halucynacje, ziemia przed tobą układała się w najrozmaitsze mozaiki, złożone z najróżniejszych surowców i wszystkiego co jesteś w stanie sobie wymyślić.
Ruszyłeś więc w pościg w poszukiwaniu staruszka, który zrobił ci sieczkę z mózgu. Ludzie wokoło śmiali się, wydając przy tym najróżniejsze zwierzęce dźwięki lub ich twarze zmieszane były z zwierzęcymi cechami.
Wróciłeś do miejsca, w którym w ogóle spotkałeś starca. Pamiętasz, w którą stronę ruszył mężczyzna, dalej droga rozwidla się jednak i tam już nie jesteś w stanie stwierdzić czy poszedł w lewo czy prawo. Na szczęście na samym rozwidleniu dróg zauważasz małego chłopca bawiącego się z samym sobą, skacząc w kółku. Zauważasz jednak coś dziwnego – gdy chłopiec zwrócił się twarzą w twoim kierunku, zauważasz, że posiada on tylko jedno oko i głupkowaty wyraz twarzy. Nie trzeba było długo zgadywać, że to wciąż kwestia trucizny wesoło krążącej w twojej krwi. Pozostaje więc wybór – ruszyć którymś kierunkiem czy zapytać ekscentrycznego chłopca o staruszka, może coś przecież widział?

[Ringo]

Ringo brnął przed siebie ile sił w nogach starając się nie zwracać uwagi na halucynacje. Te przyćmiewały tylko jego umysł, a musiał zachować jego bystrość o ile chciał dorwać starca. Echem w głowie odbijało mu się, czemu zaufałeś mu Ringo? Doza niepewności i lęk atakowały go z każdej strony. W tak trudnych chwilach przypomniał sobie co powiedział mu kiedyś ojciec na temat lęku. "Lęk jest dobry" zwykł mawiać. "Lęk broni cię przed złem tego świata". Miał nadzieję, że i tym razem lęk go uratuje.
Hoshigaki podszedł do pokracznej istoty ze spokojem, wiedziąc, że to wszystko tylko fantasmagorie i zapytał.
- Cześć, czy nie szedł tędy może starzec z kramikiem na którym widniał miecznik? - Poprawił się. - To jest z taką wielką rybą? Nie widziałem może go przypadkiem? Powiesz mi proszę którędy poszedł? - Po tych słowach zdał sobie sprawę, jak irracjonalnie to musiało zabrzmieć, no ale życie...