Mglisty las

[Shinjo]

Wszystko, może poza nieudanym kłamstewkiem, toczyło się po myśli Shinjo . Został przejrzany i wiedział, że nie ma sensu dalej udawać idioty.
-Tak, jestem nim. Nie chciałem się do tego początkowo przyznawać, nie wiem jakie tutaj panuje nastawienie do osób mi podobnych. Tutaj zrobił chwilę przerwy, podrapał się po głowie i uśmiechnął szeroko. -Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, że zejdę, bo planuję to zrobić. I chwilę po tych słowach młody shinobi zaczął z drzewa schodzić w ten sam sposób w jaki wszedł. Kiedy już był na ziemi to staje naprzeciwko myśliwego, wyciąga do niego rękę i mówi. -Tak w ogóle jestem Shinjo i naprawdę się tutaj zgubiłem. Mógłbyś mi pomóc?
10/30

[Yamiyo]

Historia Leśnego Łuku
Shinjo - ranga C - 11/30

Mężczyzna dał tylko znak ręką, że zgadza się na to, by chłopak, ukrywający się na drzewie zszedł. W sumie to nie miał zamiaru z nim walczyć ani zbytnio też się go nie bał. Zejście na ziemię na pewno nie było czymś co w ocenie myśliwego zasługiwało na zachowanie jakichś szczególnych środków bezpieczeństwa. Facet uścisnął wyciągniętą doń dłoń i także się przedstawił:
- Jestem Kuma. Miło mi poznać. Więc mówisz, że się zgubiłeś? - zlustrował Shinjo wzrokiem, dokładnie mu się przyglądając. Nie wiadomo co tam zobaczył, ale pokręcił tylko głową. - Widziałem twoje zdolności, w końcu teraz mito pokazałeś. Jednak ciągle nie mogę zrozumieć dlaczego ninja ucieka przed zwykłym dzikiem. Jesteś aż tak słaby? A może tak przestraszony, boś się zgubił, że nie myślisz racjonalnie?
Widać nie miał do czynienia z wieloma shinobi, więc umiejętności Shinjo budziły w nim lekki podziw. Nawet jeśli to była podstawowa technika ninjutsu rangi E. Nic wielkiego. Każdy shinobi to potrafił. Tego jednak mężczyzna być może nie wiedział. Nie rozumiał też uczuć niektórych ludzi. Przecież Shinjo chciał ocalić tego dzika i zniechęcić go do dalszej walki, więc ucieczka była dobrym pomysłem. Zwierzę samo mogło odpuścić i uciec przed śmiercią. Plan jednak nie zakładał obecności tego myśliwego i zabójczej wręcz strzały. Jedno było pewne - i tutaj wyjaśnienie, o które prosił chłopak - mężczyzna nie wyglądał na takiego, dla którego ninja byliby złymi ludźmi. Miał do tego "zawodu" neutralny stosunek, ale bardziej w stronę "dobra". Ah ... ta fascynacja. Mężczyzna podszedł do dzika i skrępował go liną, a następnie zarzucił sobie na plecy. Był naprawdę silny.

Post Lenght Allert: Cztery i pół linijki! Pisz dłuższe posty, bo nam misji nie zaakceptują kappa

[Shinjo]

Tok myślenia zwykłego myśliwego nie zdziwił Shinjo jakoś specjalnie. Dla nich dzikie zwierze jest okazją do zdobycia pożywienia, a jeśli jest agresywne to nawet wyświadcza się okolicznej przyrodzie przysługę poprzez eliminację takiego osobnika. Jednakowoż pytanie o siłę wydało się chłopakowi nie na miejscu. Skąd Shinjo miał wiedzieć coś o swojej sile. Dzięki temu co dotychczas osiągnął dla jednych był przecież półbogiem, a dla innych zwykłym karaluchem. Stąd odpowiedź chłopaka była bardzo nieprecyzyjna. -Czy jestem słaby? Nie wiem. Dla jednych pewnie tak, a dla innych nie. W końcu jaki jest miernik siły? Co decyduje o tym, że stajemy się uniwersalnie silni? Jeśli chcesz wiedzieć czy mógłbym zabić tego dzika jednym ruchem, to tak, ale po co? Nic mi nie zrobił. Dzięki swoim ponadprzeciętnym cechom fizycznym i psychicznym mogłem go spokojnie ominąć i pozwolić mu dalej egzystować. Dotychczas zabijałem zwierzęta tylko wtedy kiedy byłem głodny i myślę, że przy tym zostanę. Shinjo nie wiedział czy to wystarczy dlatego dodał po chwili. Dla mnie siła to też inteligencja, ale działania w zgodzie z nią potrafią z boku wyglądać jak tchórzostwo, z drugiej strony czy takie udawanie idioty przy obcych jest złe?

12/30

U mnie jest 6,5

[Yamiyo]

Historia Leśnego Łuku
Shinjo - ranga C - 13/30

Kuma uśmiechnął się i poprawił dzika, którego upolował. Chłopak widocznie mu się spodobał. No może nie pod względem fizycznym - bo jak każdy zdrowy mężczyzna oczywiście wolał kobiety - ale po prostu rozumowanie Shinjo było całkiem akceptowalne i mężczyzna je podzielał.
- Ja także zabijam, by zdobyć pożywienie. Ten dzik, którego wspaniałomyślnie postanowiłeś oszczędzić, zostanie przyrządzony przez moją żonę i córkę. Tak ... ta mała ma talent do gotowania.
Skinął ręką, tak jakby chciał zaprosić Shinjo na wieczerzę. Oczywiście młodzieniec mógł nie być co do tego pewny. Równie dobrze ten gest mógł oznaczać np. "Podejdź tutaj, bo chcę Ci złamać nos". Albo jako wyzwanie na pojedynek.
- Nie bój się! - mężczyzna niemalże krzyknął i zaraz wyjaśnił co ten gest miał oznaczać - Po prostu chcę zaprosić Cię na kolację. Przy okazji wskażę drogę, którą będziesz w stanie opuścić Mglisty Las. No i chciałbym porozmawiać z Tobą o pewnej kwestii. To idziesz?
Po tych słowach zwyczajnie odwrócił się na pięcie i skierował się w stronę swojego domu. Shinjo mógł za nim iść. Mógł też po prostu olać tego faceta i dalej błąkać się po lesie samotnie. Mężczyzna zdawał się na niego nie czekać, ale szedł wolno, tak, że bez problemu dałby się dogonić. Nie chciał jednak naciskać na tego chłopaka i pozwolił mu samemu zadecydować. Jeśli zostanie za bardzo w tyle i zgubi trop prowadzącego mężczyzny to znaczy, że tak jakby odrzucił zaproszenie. Jednak o ile Shinjo nie wpadnie na głupi pomysł siedzenia 5 minut bezczynnie, to bez najmniejszego problemu dotrzyma facetowi kroku. O ile oczywiście będzie chciał.

Jeśli chcesz iść za tym facetem, to zrób z/t: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=77&t=4069

[Akashi]

Wszystko było już na dobrej drodze. Drodze do tego by zacząć mała wyprawę i niezbyt trudną pracę, która obejmowała pilnowania dwójki ludzi i ich towarów. Kto by pomyślał, że chłopak zniży się do tego poziomu, że jashnista będzie robił za eskortkę. Raczej niezbyt często się to zdarza, ale trudno. Trzeba zapracować na dobre imię własnego kultu. Przecież nie każdy jashnista to bezrozumna bestia, która w każdym widzi tylko ofiarę. Chociaż z początku chłopak, mógł robić nieco mylne wrażenie, niezbyt zrównoważanego psychicznie, oraz sadystycznego. Jednak w tym przypadku raczej były to pożądane cechy, w końcu kto uwierzy w słowa takiej osoby, a raczej kto będzie w stanie zadać jej pytania ryzykując przy tym własnym życiem. - Nie ściągać niebezpieczeństwa. Ma się rozumieć. I tak nie chce mi się włóczyć po lesie w poszukiwaniu zwierzyny, prędzej ona sama do nas przyjdzie. - powiedział, z uśmiechem. Podkreślając to, że nie zamierza latać za swoimi sprawami, a skupić się na zadaniu. Jednak po cichu liczył na małą rzeź po drodze. W końcu prędzej zaatakują niewinny powóz niż wariata biegającego po lesie. Teraz jednooki mógł być szczęśliwy, propozycja jego wynagrodzenia została przyjęta. Kto by się spodziewał, że taki dobry z niego negocjator. - Postaram się zapamiętać i mam nadzieje, że nic wam się nie stanie. W końcu jesteście gwarancją mojej wypłaty. - powiedział i po chwili, dostał kolejne informacje. Czekał go mały spacer razem z nimi, a potem wyruszenie dalej. Przyjemne to jakoś nie było, ciężko się temu dziwić, był gotowy na walkę, a tu najpierw musi dotrzeć do ich bazy. - Daleko jeszcze? - zapytał, lekko znudzony w trakcie drogi, załamując swoje ramiona. Nieco przypominając w tym momencie marudne dziecko, a nie wojownika. Dalsza droga obyła się bez marudzenia i narzekania na nudę. Spokojnie dreptał za nimi, czekając aż dotrą po towar i będzie mógł zająć się swoją robotą. W lesie nie było zbyt przyjemne, mgła i mgła ciężko coś zobaczyć do tego wilgotno, a sama wilgoć niezbyt dobrze wpływała na włosy. Jednak chwilę później mógł delektować się dotarciem na miejsce. Jednak tutaj kolejna niespodzianka, towar nie był załadowany na wóz. - Serio? Możemy się streszczać, chce mi się walczyć! - Powiedział, lekko oburzony. jednak zabrał się za skrzynie ładując je na powóz, nie czekając na tamtą dwójkę. Zależało mu jak najszybszym wyruszeniu. - A jeszcze jedno. Macie może dwa kawałki druta? Nie muszą być zbyt długie, a przydadzą mi się. - zapytał się, odwracając wzrok w stronę mężczyzn. Liczył, że dostanie to co chce. W końcu o kawałki druta nie trudno, a jemu mógłby się nieco przydać. Jeżeli je otrzymał z jednego zrobił okrąg, a z drugiego trójkąt, tworząc tym samym znak jashina, który przyczepił do swojego kimona. Może to nie był amulet pierwszej klasy, ale musiało wystarczyć na jakiś czas. Dalej mógł zająć się tylko skrzyniami, a następnie czekać na wyruszenie.

[Kaito]

Misja rangi C dla Akashiego
7/30
Akashi twierdził, że praca nie jest zbyt trudna i może rzeczywiście na taką nie brzmiała, ale nikt nie mógł być pewien tego, kogo spotkają na swojej drodze. Młody Jashinista nie miał pojęcia, co przewożą jego zleceniodawcy, mógł to być wyjątkowo chodliwy i drogi towar, który z kolei skusiłby potencjalnych rabusiów. Poza tym jak wcześniej twierdził Yori, tych i tak roiło się zwykle w Mglistym Lesie. Mężczyźni zauważyli, że ich rekrutowi kompletnie ta wizja zdaje się nie przeszkadzać. Ba, on wręcz szukał jakiejś zaczepki, i przez to Yori zaczął się zastanawiać czy jego towarzysz dokonał odpowiedniego wyboru. Kiba na słowa Akashiego uśmiechnął się jednak tylko, jakby ta chęć znalezienia się przez niego w ferworze walki nie stanowiła dla niego żadnego problemu. Prawda była taka, że przynajmniej widział, iż nie ma do czynienia z jakąś beksą, która przy pierwszej niebezpiecznej sytuacji zostawi ich samych sobie.
- Widzę, że się dogadaliśmy. – Odparł krótko i zwięźle, ale subtelny uśmiech i tak nie schodził mu z twarzy. Naprawdę czuł, że wyznawca Jashina jest właściwą osobą na stanowisku i sam nie wierzył, że udało im się tak szybko go odnaleźć.

Okazało się jednak, że Akashi jest przy tym przeklęcie niecierpliwy. Po drodze Kiba musiał go co chwila zapewniać, że do ich obozu jest już blisko, a kiedy już dotarli na miejsce, rekrut zaczął narzekać, że towar nie był jeszcze załadowany na wóz. Przywódca całej grupy, a więc Kiba, nie miał jednak zamiaru go strofować. Sam chciał już ruszać, więc spojrzał spod byka na trzeciego gościa, którego Jashinista jeszcze nie zdążył poznać.
- Skoro i tak na nas czekałeś, Hashi, to nie mogłeś się z tym uporać? Bierz Yoriego i jazda. Nie mamy wiele czasu zanim się ściemni, a chciałbym jeszcze przejść dzisiaj chociaż część trasy prowadzącej przez ten przeklęty las. – Chociaż Kiba nie podniósł głosu, jego ton był naprawdę stanowczy, a jego koledzy nie zamierzali z nim dyskutować. Akashi zaś dowiedział się, iż trzeci z grupy ma na imię Hashi… o ile w ogóle miało to dla niego jakiekolwiek znaczenie. Początkowo duet zaczął ładować towar do powozu bez większych dyskusji, ale wreszcie Hashi odwrócił się w kierunku Jashinisty i Kiby.
- Tak? A wy co będziecie w tym czasie robić? – Mruknął wyraźnie niezadowolony z podziału obowiązków. Widać było, że Kiba powstrzymuje się od bardziej agresywnego zachowania. Ostatecznie pokręcił tylko ze zrezygnowaniem głową.
- Osiodłamy koniec i poszukamy tego drutu. Ruchy, ruchy. – Przywódca odpowiedział i w tym momencie urwał już jakiekolwiek dysputy. Wskazał za to gestem dłoni Akashiemu, by poszedł za nim. W miejscu, gdzie stały przywiązane do drzew konie, znajdowało się także wejście do drewnianej chatki, a może raczej stodoły.
- Wybacz, pracuję z idiotami. Ale cóż, rodziny się nie wybiera. – Westchnął ciężko do Jashinisty, wchodząc powoli do środka. Przerzucał kolejne rzeczy, by wreszcie znaleźć kawałki drutu, o której prosił go rekrut. Podał mu je, choć po jego twarzy widać było, że jest zaciekawiony.
- Po co ten drut? – Zapytał, widząc że jego towarzysz tworzy z niego jakieś dziwne kształty. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widział, więc nic dziwnego, że był zainteresowany tematem. To jakieś amulety chroniące przed niebezpieczeństwem? Trochę tak to wyglądało, chociaż Kiba nie wierzył w takie rzeczy.
- Dobra, chodź. Zanim oni uporają się z towarem, osiodłamy konie. Im szybciej wyruszymy, tym lepiej dla nas, a może i ty doczekasz się jakiegoś mordobicia. – Zaproponował dość proste rozwiązanie ich problemu, a następnie wziął siodło i zajął się jednym z trzech koni. Dlaczego tylko trzech, skoro łącznie ich grupa składała się z czterech mężczyzn? Cóż, jeden z nich najwyraźniej miał zostać woźnicą. Zresztą Akashi nie musiał zbyt długo czekać na wyjaśnienia.
- Dwa konie pociągną powóz, pojedziemy na nich ja i Yori. Hashi będzie powoził. Ty dostaniesz konia i będziesz się trzymał gdzieś w pobliżu, żeby obserwować teren. Wszystko gra? – Zapytał nie tak pewnym tonem, jakim mówił do swoich kumpli. Najwyraźniej wiedział, że rekrut ma większe doświadczenie w tego rodzaju sprawach i chciał jeszcze z nim skonsultować swój plan.

[Akashi]

Wszystko było już gotowe, wyruszenie w drogę wiele nie kosztowało, poza kolejną stratą czasu, cóż nic nie może iść idealnie i własne pragnienia czasami trzeba zostawić na dalszy plan. Tak jak w tym przypadku, chłopak z początku chciał jedynie mordować, ale czym dalej i czym więcej czasu spędzał z tą dwójką przekonywał się do ich ochrony, a nie bezmyślnej zabawy. Czasami ochrona czyjegoś istnienia mogła być ważniejsza niż możliwości jego zabrania. Jednak w tym momencie, gdy dotarli do obozu, musiał jeszcze poczekać na zaczęcie zadania, nawet był gotowy pomóc z załadunkiem towaru, chociaż przywódca całej tej bandy miał inne zajęcie dla niego, wysyłając do załadunku swoich wspólników, którzy także byli jego rodziną, ciekawe czy taką prawdziwą czy jedynie taką, które łączyły wspólne interesy. Teraz nic nie mówił, jedynie słuchał poleceń idąc za Kibą, który chciał mu dać ten drut, oraz oczekiwał jego pomocy w siodłaniu koni, przy okazji mieli okazje chwilę porozmawiać. - Może i się jej nie wybiera, ale należy ją cenić. Ja swoją straciłem dość dawno. Matka zmarła jak byłem małym dzieciakiem. Zostawiając mnie z młodszą siostrą na pastwie ojca, którego zabiłem parę lat później, a moja siostra zniknęła i teraz próbuję ją odnaleźć. - powiedział, dość poważnym tonem. Nie czuł potrzeby kłamania, a nawet gdyby. Zawsze mógł go później zabić, jednak liczył, że ta wiedza pomoże Kibie docenić swoją rodzinę o ile on mówił prawdę. - Jednak tamtego wieczora poza straceniem siostry, ojca i oka, zyskałem sporą siłę, które pozwoliła mi przeżyć. - dodał po chwili z uśmiechem na ustach. Na pewno nie każdy byłby w stanie mówić takie rzeczy z takim spokojem, jednak chłopak do takich nie należał. Żył bo miał swój cel, który chciał osiągnąć i do tej pory nie mógł się poddać. - Drut? Chce stworzyć z niego Znak Jashina. Niestety jeszcze nie zdobyłem swojego amuletu, muszę to później nadrobić, ale taki prowizoryczny raczej na razie wystarczy. - powiedział, ze śmiechem. Cóż inaczej raczej tego nie mógł podkreślić, wcześniej jakoś nie przejmował się swoją przynależnością do kultu, przez co nie posiadał żadnego amuletu, a w tym momencie mógł okazać się dla niego bardzo przydatny. - Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, wystarczy że zabiję jedną osobę mając ten znak. Dalej będę w stanie pozyskać dla nas nieumarłych sojuszników. - dodał po chwili, podkreślając swoje umiejętności, raczej nie każdy mógł powiedzieć coś takiego, a tym bardziej nie każdy mógł wykorzystać zwłoki poległych w walce. Wątpliwe, że na tym świecie istnieje dużo więcej osób posiadających takie techniki. Dalej chłopak, wykonywał polecenie Kiby, pomagając mu siodłać konie, najpierw jednak wolał mu się przyglądać, a następnie powtarzać jego czynności, w końcu wcześniej nie miał do czynienia z takimi zwierzątkami jak konie. Inne i zarazem jedyne zwierze jakie spotkał był śnieżnobiały lisek, a raczej jego nie dało się osiodłać. - Jak dla mnie ten plan jest dobry, będę trzymać się gdzieś blisko poruszając się między drzewami, chociaż nie wiem czy to będzie możliwe na koniu. Jednak postaram się być gdzieś blisko i przy okazji uważnie sprawdzać okolicę. Jednak biorąc pod uwagę ten las, raczej nie będzie to proste zadanie, mgła umożliwia stworzenie dobrych zasadzek. Najwyżej zabiorę ze sobą jakąś skrzynię i będę jechać niedaleko przed wami, robiąc za przynętę. - powiedział, spoglądając na Kibę. Jak na razie mieli dwa rozwiązania swojego problemu, tylko które było lepsze, chłopak kręcąc się w okolicy na koniu, czy przynęta nieco w przodzie. Ciężki wybór, raczej Kiba powinien go dokonać, albo jego bracia. Jeżeli wszystko było już gotowe, młodzieniec wyruszył razem z nimi, wykonując swoją cześć zadania w taki sposób jaki mu kazano.

[Kaito]

Misja rangi C dla Akashiego
9/30
Przyjmując zlecenie, Akashi myślał wyłącznie o tym, że istnieje szansa na to, iż będzie mógł kogoś zamordować. Teraz jego podejście trochę się zmieniło. Czyżby zdążył się przywiązać do grupy, jak się można było domyślić, przemytników? Słusznie zauważył, że nieraz ochrona życia była jeszcze bardziej wartościowa i satysfakcjonująca, niżeli jego odebranie. Trudno było na razie powiedzieć, co lub kogo napotkają na swej drodze, ale kto wie… być może młody wyznawca Jashina będzie mógł zrealizować oba cele? Na razie zastanawiał się czy mężczyźni towarzyszący Kibie rzeczywiście byli jego rodziną, czy może po prostu dobrymi wspólnikami, których ten z czasem zaczął w ten sposób traktować. Cóż, odpowiedź przynajmniej na razie owiana była tajemnicą, co nie zmienia faktu, że to właśnie Kiba załapał najlepszy kontakt z rekrutem.
- Masz rację. Moje kondolencje. Mam nadzieję, że znajdziesz swoją siostrę… ba, wiem, że ją znajdziesz. Od razu widać, że determinacji ci nie brakuje. – Przywódca grupy odparł na słowa Akashiego. Spokojny ton nie potrafił przykryć pewnych zmian w jego mimice, które zdradziły, że nawet poruszyła go ta smutna historia. Może sam miał podobne doświadczenia z przeszłości? Albo po prostu nie brakowało mu empatii, czego też nie można było wykluczyć. Przecież nie każdy przemytnik pozbawiony był ludzkich emocji.
- Zwykle za siłę płaci się dużą cenę… – Dodał jeszcze na kolejny komentarz Jashinisty, wzdychając ciężko. A może jednak nie był do niego podobny? Może był jego totalnym przeciwieństwem? Być może poświęcił właśnie swą pogoń za potęgą dla rodziny i teraz zazdrościł Akashiemu? Trudno było ocenić, jeżeli się kogoś prawie w ogóle nie znało. Ale czy taka wiedza była w ogóle niezbędna do wykonania zadania?
- Znak Jashina? – Zapytał krótko, choć to wystarczało, by stwierdzić, że w ogóle o wyznawcach tej wiary nie słyszał. Machnął jednak na to ręką, bo nie chciał wyjść też na jakiegoś wścibskiego. Zamilknął, ale okazało się, że jego pytanie nie zostało zbyte, a Akashi sam poczuł się do wytłumaczenia na czym to wszystko polega. Wystarczyło, że zabije jedną osobę, a będzie mógł pozyskać nieumarłych sojuszników? To brzmiało naprawdę przerażająco, a jednak Kiba jakoś ufał temu człowiekowi. Nie potrafił wyjaśnić dlaczego, ale wierzył, że odpowiednio zadba o ich bezpieczeństwo.
- Coraz bardziej utwierdzasz mnie w przekonaniu, że trafiłem na właściwą osobę. Jeżeli Yori ma dobrych informatorów, to bardzo prawdopodobne, że będziesz mógł zrealizować ten swój cały rytuał. – Nie wiedział jak inaczej to nazwać, więc nie był to wcale wyraz niechęci, a raczej nieświadomości tego, z czym miał rzeczywiście do czynienia. Postanowił jednak po powrocie nadrobić braki i dowiedzieć się czegoś o Jashinistach. Póki co wraz z Akashim zajął się osiodłaniem koni, a następnie opracowaniem planu działania.
- Racja, na koniu ruchy są ograniczone, ale czeka nas długa droga, więc mimo wszystko chyba się nam przydadzą. – Odrzekł, poklepując jedną z klaczy po grzywie. – Podoba mi się plan z przynętą. Chodź do chłopaków, damy Ci jedną skrzynię. – Dodał po chwili, i jak powiedział, tak też zrobił. Yori patrzył podejrzliwe na młodego wyznawcę Jashina, jednak wykonał polecenie Kiby i przekazał mu jedną z mniejszych skrzynek, aby nie obciążać też przesadnie jego konia. W końcu musiał być najszybszy i najbardziej zwrotny, skoro wiózł ich prywatnego ochroniarza.
- Możemy wyruszać. – Zarekomendował wszystkim Hashi, który usadowił się już na miejscu dla woźnicy. W ten oto sposób cała karawana potoczyła się w głąb lasu. Kiba zasiadł na jednym z koni ciągnących powóz, zaś Yori póki co przysiadł się do Hashiego.
Podróżowali może około godziny, nieraz milcząc i obserwując teren, innym razem oddając się pogawędkom na niezliczone tematy, kiedy na ich drodze pojawiła się pierwsza przeszkoda. Było nią powalone w poprzek drogi drzewo, które jako pierwszy zauważył oczywiście Akashi działający jako przynęta. Jego koń nie miałby najmniejszych problemów z przeskoczeniem pnia, jednak problemem było przetransportowanie na drugą stronę wozu.
- Kurwa, chyba będziemy musieli iść na około. – Przeklął nagle Kiba, który jednak spoglądał bacznie na Jashinistę, jakby wierzył w to, że rekrut wymyśli jakieś inne rozwiązanie ich problemu. Tylko czy był na tyle silny, by pozbyć się tego drzewa? Innych sposobów przywódca grupy bowiem nie widział, a obranie innej drogi oczywiście było możliwe, ale niestety straciliby wówczas wiele czasu.
- Przeklęte drzewo. - Dodał jeszcze pod nosem Hashi, który wydawał się najbardziej marudnym z całej grupy. Jednocześnie jednak nie zaproponował niczego, co mogłoby im pomóc przezwyciężyć niezbyt komfortową sytuację.
Warte zauważenia natomiast było to, że drzewo ledwie trzymało się pnia przy korzeniu, w większej części było po prostu "urwane". Można było się zastanawiać nad tym, czy aby na pewno powaliło je zrządzenie losu, czy może jednak ktoś maczał w tym swoje paluchy?

[Akashi]

Przygotowania do wyruszenia trwały pełną parą, a przynajmniej z jednej strony, tej która miała ładować skrzynie, trochę smutne, że akurat im trafiło się to cięższe zadanie, jednak raczej przez to, że oni nie posiadają zbytnich zdolności bojowych. Przynajmniej tak można wnioskować po tym, że właśnie oni będą zmęczeni później, a nie Kiba czy Akashi, więc raczej oczywiste, że to na nich spadnie główne zadanie ochrony. Jednooki nie miał co narzekać w takim przypadku, nie musiał ciężko pracować, ale i tak nie odczuwał zmęczenia, więc równie dobrze on mógł się tym zająć, a zamiast tego zajmuje się teraz rozmową i siodłaniem koni. - Dziękuje za twe słowa. Jej odnalezienie jest teraz dla mnie najważniejsze. - powiedział, chcąc wyrazić swoją wdzięczność za jego słowa, a zarazem potwierdzić, że uda mu się ją odnaleźć. W końcu był jej starszym bratem, który obiecał matce, że się zajmie siostrą. - Niestety, trzeba poświęcić wiele. Jednak gdyby nie to, raczej nie spotkalibyśmy się tutaj, ani nigdzie indziej. Więc wynikło też z tego wiele dobrego, oraz sporo zabawnych chwil. - dodał, uśmiechając się. Był świadom ceny jaką musi płacić za swoją siłę, to że musi zabijać by móc cieszyć się nieśmiertelnością, ale miał już czas by do tego przywyknąć. - Tak, Znak Jashina. Złego Boga. - odparł, potwierdzając, a zaraz wyjaśniając nieco. - Wiele osób nie posiada wiedzy na ten temat, trudno się temu dziwić. Zazwyczaj jak ktoś spotkał na swojej drodze, któregoś z mych braci kończył jako jego ofiara... - powiedział, przerywając na chwilę. Chciał stać się nieco bardziej poważny na moment dokończenia. - W większości są bezmyślnymi zwierzętami, których jedynym celem jest zabijanie, zresztą ciężko im się dziwić, jak żyją już ponad 100lat. - dopowiedział, mówiąc nieco o sobie i swoich braciach wiary, zapewne było to nieźle szokujące, w końcu niecodziennie słyszy się takie rzeczy. - Jednak nie musisz się martwić. Ja mam tyle lat, na ile wyglądam. - dodał, ze śmiechem. Chcąc od razu podkreślić, że on nie jest jakimś staruszkiem, a zwyczajnym młodzikiem, który ma dopiero 21 lat. Siodłanie koni nie było jakieś trudne, a zwłaszcza rozmowa to umilała, nawet mało doświadczony Akashi radził sobie z tym w jakimś stopniu, który był raczej zadowalający. Jednak kolejna wypowiedzi Kiby była lekko dziwna, przyznał, że są świadomi możliwości ataku, dzięki zdobytym informacją. - A wiecie coś więcej? Kto może za tym stać? Ilu ich może być i jak mogą być uzbrojeni, oraz czy spodziewają się tego, że wy możecie wiedzieć. - zapytał się fioletowo włosy, od razu całą serią. Na pewno, chciał być bardziej pewny tego co może go czekać, może i jest nieśmiertelny, ale walka dalej jest walką, a lekceważenie przeciwnika może źle się skończyć. Chociaż w praktyce i tak skończy się to jako zabawa, a powagi, która jest w tej chwili nie będzie wcale. Po skończonym siodłaniu, był już świadom swojej roli w tym wszystkim, stało się tak jak proponował został przynęta, która miała przyciągać uwagę jako łatwego celu. Tylko czy tak będzie, ciężko stwierdzić, zwłaszcza że napastnicy także mogą posiadać informacje na temat tego wszystkiego. - Powodzenia i mam nadzieje, że nic wam się nie stanie. - powiedział, po czym ruszył przodem w drogę, trzymając pewien dystans, jednak na tyle mały by być w stanie słyszeć jakby coś się działo, w końcu nie on był tutaj zagrożony, tylko jego pieniądze za to zadanie. Wszystko szło dobrze, do momentu jak chłopak natknął się na drzewo leżące na drodze. - No świetnie, serio kurwa zajebiście. - podkreślił, dość dokwitnie całą sytuacje, która nie była mu zbytnio na rękę, chociaż był świadom tego, że może być to zasadzka. Zatrzymał się obok drzewa, po czym zszedł z konia by dokładnie obejrzeć drzewo, a przede wszystkim pień, który ciągle był w ziemi, a sam konar ciągle był do niego przymocowany w jakimś stopniu. Chociaż długo nie musiał borykać się z tym sam, bowiem po chwili dojechali do niego kompani, którzy tak samo jak on nie byli z tego zadowoleni, a może nawet bardziej. - Może to być zasadzka. - powiedział, spokojnie. chcąc podkreślić, że darcie ryja w tym momencie nie da żadnego przyjemnego skutku. - Macie może jakąś siekierę, bądź coś czym da się to gówno ujebać do końca? Wtedy będzie dużo łatwiej to ruszyć. - dodał, przekazując, że istnieje inna możliwości niż ruszanie na około. Jeżeli mężczyźni mieli jakieś ostre narzędzie, nadające się do docięcia drzewa. Chłopak wziął je od nich i ustawił się na pniu. Stając jedną nogą na nim, a drugą na złamanym konarze, tak by łączenie mieć pomiędzy nogami, a następnie wymierzył parę uderzeń w drzewo, tak by całkowicie oderwać je od pnia. Jednak jeżeli niczego nie mieli, poprosił ich o małą asystę, o pomoc w sprowadzeniu konaru całkowicie do poziomu ziemi, a następnie zaprosił bliżej czubka drzewa, by pomogli mu je przeciągać, na tyle by dało się przejechać. Oczywiście zginając je w bok by zrównać je z poboczem. To o wiele łatwiejsze niż przenoszenie całego drzewa gdzieś na bok, po czym raczej spokojnie mógł wrócić na swojego konia i jechać dalej z Kibą i jego braćmi. Oczywiście, cały czas był gotowy na przywitanie się z gośćmi, którzy mogli pomóc drzewu obalić się na drogę.

  Ukryty tekst

[Kaito]

Misja rangi C dla Akashiego
11/30
Hashiemu i Yoriemu zdecydowania trafiła się o wiele gorsza robota, ale Kiba dobrze wiedział jak rozplanować wszystkie obowiązki. Gdyby to on i Akashi mieli się teraz namęczyć z pakowaniem ciężkich skrzyń, nie byliby odpowiednio zregenerowani na samą podróż. To zaś przede wszystkim na nich musiała liczyć pozostała dwójka… kumpli, a może braci Kiby? Po prawdzie więzy krwi ich nie łączyły, ale przywódca grupy naprawdę traktował ich jak rodzinę. Wychowali się w końcu na wspólnym podwórku, a i przeżyli już wiele takich akcji. Nieraz bywało niebezpiecznie, a jak wszyscy wiedzą, takie sytuacje zbliżają ludzi. Teraz pewnie każdy z nich dałby się za drugiego pociąć, nie mówiąc o wskoczeniu w ogień.
- Odnajdziesz ją, przecież nie mogła się zapaść pod ziemię. – Kiba mruknął jeszcze do Akashiego. Można by się zastanawiać nad tym, czy rzeczywiście tak bardzo przejął go los siostry rekruta, czy może tylko chciał zbudować pomiędzy nimi pewną nić zaufania. Tak czy inaczej, nie miało to większego znaczenia. Bardzo prawdopodobne, że po tej eskorcie już więcej się nie spotkają, czyż nie? Chociaż Kibie przyświecały raczej oba cele – chciał się jak najlepiej dogadać z Jashinistą, oczywiście, ale nie był też bezdusznym zwierzęciem. Potrafił sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby zaginął choćby Yori. Też szukałby go pewnie po całym świecie, tak samo jak Akashi podążał teraz za swoją siostrą.
- Rzeczywiście, na bezmyślne zwierzę mi nie wyglądasz, więc bardzo możliwe, że robisz swoim braciom dobrą reklamę. – Odpowiedział z tajemniczym uśmiechem, kiedy Akashi uchylił mu rąbka tajemnicy co do wiary w boga Jashina. W gruncie rzeczy mógł kłamać… kto wie, może sam miał 100 lat? Ale miałby w tym jakikolwiek cel? Kiba zdawał sobie sprawę z tego, że gdyby mieli zostać jego ofiarami, to już dawno pożegnaliby się z tym światem. Najwyraźniej Akashi miał też swoje własne cele, które pozostawały poza ramami jego skrajnie rygorystycznej religii. Kiba nie mógł powiedzieć, że ufa mu bezgranicznie, ale jednak nie obawiał się o to, że odwali im jakiś numer. Szanował go, a szacunek był jednak czymś innym niż strach.
- Musiałbyś porozmawiać z Yorim. Największy z niego plotkarz i to on zajmuje się zyskiwaniem informacji po różnych karczmach. Ale powiem szczerze, że nie zawsze się one sprawdzają. Wiele razy byliśmy już ostrzegani o niebezpiecznych szlakach, o rabusiach na drodze, a jednak zdecydowana większość tras okazała się dla nas łaskawa. Yori uparł się jednak, że tym razem może być inaczej, więc ten, kto przekazał mu wieści, musiał go chyba nieźle nastraszyć. Pożyjemy, zobaczymy. – Powiedział Akashiemu tyle, ile wiedział. Zdawało się, że nie chce zagłębiać się w ten temat. Chyba nie do końca poważnie traktował samego Yoriego i nie bardzo wierzył w jego obawy. Jemu zależało przede wszystkim na czasie, poza tym sam potrafił walczyć – może nie tak jak wykwalifikowani ninja, ale nieraz ratował karawanę z opresji. Mimo wszystko tym razem zdecydował się załatwić wraz z Yorim dodatkową eskortę, więc coś musiało być na rzeczy. Może faktycznie Yori mógłby udzielić bardziej rozwiniętych informacji?

Na życzenia powodzenia i inne tego rodzaju uprzejmości żaden z przemytników już nie odpowiedział. Pewnie nie chcieli zapeszać. Po prostu ruszyli w głąb lasu, a pierwszą przeszkodą, która ich zatrzymała było wspomniane wcześniej drzewo, które nie pozwalało powozowi przejechać dalej.
- Za-zasadzka? – Mruknął Yori łamiącym się głosem. Nie trzeba było długo czekać, by przeklinający nadal pod nosem Hashi pacnął go w czerep. Mimo że narzekał na wszystko wokoło, to jednak nie chciał jeszcze pocieszać swojego przerażonego towarzysza. Musiał jednak przyznać, że jemu samemu podskoczyło ciśnienie. Tylko Kiba wydawał się jeszcze w tej trójce spokojny.
-Jesteś pewien, że powinniśmy ten syf ruszać? – Zapytał Akashiego, skoro ten sam wspomniał wcześniej, iż może to być zasadzka. Tak czy inaczej, wierzył, że ma więcej doświadczenia w tym zakresie od niego i podał mu niewielką, ale za to dobrze naostrzoną siekierę. Młody Jashinista bez problemu uporał się z oderwaniem ostatnich konarów, a po chwili wszyscy trzej mężczyźni pomogli mu usunąć drzewo z drogi na tyle, by powóz mógł swobodnie przejechać. Jak się okazało, nikt ani nic ich nie zaatakowało. Być może nie była to żadna pułapka, a drzewo nie zostało powalone z pomocą człowieka? Trudno było stwierdzić, ale od tego momentu musieli być chyba nieco bardziej czujni. Szczególnie, że powoli zaczynało się ściemniać.
- O tej sile mówiłeś? – Pozwolił sobie zażartować Kiba, kiedy udało im się ruszyć w dalszą podróż. Widział przecież, że przede wszystkim to całe drzewo ciągnął Akashi, a ich grupa robiła za niewiele pomocną asystę. No, może on dołożył jeszcze swoją cegiełkę, ale po cherlawym Hashim i rozdygotanym z nerwów Yorim nie można się było zbyt wiele spodziewać.
- Musimy znaleźć jakieś miejsce na rozbicie obozu. Już teraz gówno widać, a zaraz się całkowicie ściemni. – Rzucił Hashi po kolejnych może trzydziestu, może czterdziestu minutach przemarszu. Nawet jeśli większa część jego wypowiedzi polegała na marudzeniu na niekorzystne dla nich zrządzenia losu, tak tym razem trudno było nie przyznać mu racji.
- Może na tej polanie? – Wtórował mu Yori, wskazując na nieco większe połacie zieleni ukryte pomiędzy drzewami i skałami. Wyglądało nieźle, ale najwyraźniej dwójka siedząca w powozie oczekiwała jeszcze na decyzję Kiby i Akashiego.
- Nie ma rady, chyba musimy się trochę przespać i poczekać aż słońce wychynie spoza koron drzew. Kto bierze pierwszą wartę? - W końcu rozkazał i sam Kiba, spoglądając na swojego bojowego kamrata. Prawdę powiedziawszy wolał, żeby to młody Jashinista zdrzemnął się jako pierwszy, bo i on wcześniej miał najwięcej roboty z tym całym drzewem, ale nie chciał decydować za niego. Warty musiał jednak ustalić, bo to zwalone drzewo wzbudziło u niego pewne podejrzenia i chyba zaczął wierzyć we wcześniejsze proroctwa Yoriego. Nie byli w tym lesie sami, czuł to w kościach.

[Akashi]

Wszystko było już gotowe, a wcześniejsza rozmowa przechodziła już powoli do historii. Zresztą i tak nie było tam nic więcej do powodzenia. Wszystkie wątpliwości zostały rozwiane, a historia opowiedziana w pełni, a teraz tworzył się jej nowy rozdział, który powinien mieć dobre zakończenie. Przynajmniej oni mogą dołożyć wszelkich starań by ono takie było. W końcu oboje chcą przeżyć tą wyprawę i zarobić nieco grosiwa na tej sprawie. - Staram się jak mogę, nawet nie dla nich tylko dla własnych przekonań i własnych wierzeń. - powiedział, podsumowując, że nie zależy mu na dobrym przedstawieniu swoich bracie w wierze, wiedział że i tak niewiele to da. W końcu każdy kto znał wyznawców uznawał ich za niebezpiecznych, w końcu nigdy nikomu nie pomogli, a troszczyli się tylko o siebie. - Nie mam względem nich żadnego długu, uratowali mi życie, ale przemienili je w koszmar. Jak miałbym komuś szczerze pomóc...- powiedział, przerywając swoją wypowiedzieć i przyglądając się Kibie, jednak większość czasu zastanawiam się nad tym co powiedzieć. W końcu nie każdemu można pomóc, a niektórym nawet się nie da. Jednak był pewny czegoś, a raczej pewnej grupy, która nie odpowiadała za swe grzechy, tylko płaciła za grzechy innych. - Jak byliśmy w Czarnym Dystrykcie, też widziałeś tam dzieci, co nie? - zapytał się, chcąc upewnić się czy Kiba także zwrócił na to uwagę, w końcu mało kto robił takie rzeczy, każdy przejmował się tylko swoim losem. Jednak dalej nie zamierzał ciągnąć tego temu, a przynajmniej w tym momencie, to nie był odpowiedni czas na takie rzeczy, a czas ich poganiał, nie był wcale sprzymierzeńcem, a przeciwnikiem. Do tego taka przerwa może dać wiele do myślenia, a także wywołać jakieś dodatkowe emocje w rozmówcy. - Rozumiem, takie plotkowanie nie zawsze jest dobre, ale zazwyczaj w każdej plotce jest ziarenko prawdy. Pogadam z nim jak będzie na to czas. Teraz raczej go nie mamy. - wypowiedział, zabierając to co musiał i ruszył koniem przed siebie. Pilnując swojej grupy, a zarazem skupiając na sobie całą uwagę, potencjalnego zagrożenia, jednak pierwszym przeciwnikiem nie była natura. - Prawdopodobne, jednak wątpię by zaatakowali otwarcie, o ile to sprawka ludzi, zawsze mogli chcieć byśmy zmienili trasę żeby znaleźć się w o wiele gorszym miejscu. - dodał od siebie, podkreślając, że usunięcie drzewa będzie lepszym wyjściem, niż zmienianie trasy, nawet jakby teraz zaatakowali, oni byli na to przygotowani, a drzewo było najmniejszym problemem, jego bliskie położenie działało dobrze na korzyści obronne, zawsze mogło zadziałać jako osłona, a gałęzie skutecznie utrudniłby szybki atak. Chociaż w tym momencie do niczego złego nie doszło, nie było żadnego ataku, a samo drzewo nie stanowiło problemu w usunięciu, mimo że chłopak przyłożył do tego większości swojej siły, a reszta robiła jedynie za wsparcie. Może za wyjątkiem Kiby, który także dołożył tutaj swoją siłę. - Uwierz, mam więcej asów w rękawie niż widać na pierwszy rzut oka, a to... To jedynie efekt treningów, a bez was i tak bym sobie nie poradził. - powiedział, uśmiechając się i śmiejąc. Mało kiedy ktoś go doceniał za takie drobnostki i był dla niego miły, ostatnie jego prace sprowadzały się do wykorzystania go jako narzędzia do wyśledzenia i pozbycia się celów, a tutaj miła odmiana. Chociaż przez mała chwilę, jednooki mógł poczuć się jako część tej grupy. - Pozwolisz, że zatrzymam na trochę tą siekierkę, będzie nieco lepszą bronią niż kij. - dodał, ciągle się uśmiechając, a z jego zdrowego oka bił blask dziecięcej radości, która była utopiona gdzieś w głębi jego mroku. Jednak on tutaj nie był jedynym mrokiem, powoli zapadała noc, która nie zwiastowała dla nich niczego dobrego, widoczność i tak była już ograniczona przez mgłę, a teraz z minuty na minutę było o wiele gorzej. Fioletowo włosy nie planował wtrącać siew ich rozmowę na temat przerwy, w końcu to on dla nich pracował, a oni byli tylko zwykłymi ludźmi. Zgodził się na to bez słowa, jedynie przytakując głową. Teraz jednak zostało zdecydować kto zajmie się wartą. Ciężki wybór, jednak trzeba było jakiś podjąć. - Ja mogę się tym zająć przez całą noc, W końcu wynajęliście mnie do ochrony. Wam bardziej przyda się odpoczynek niż mi. - powiedział, z uśmiechem, zakładając jedną dłoń na głowę i czochrając swoje włosy. Jednak mimo takiego beztroskiego wyglądu był całkowicie poważny. Chciał zająć się tym wszystkim. Nawet nie na wzgląd na nich, tylko pieniądze. Czasami ciężko powiedzieć na czym bardziej mu zależało. - Nie musicie się martwić, dam sobie radę. - powiedział, w między czasie przejeżdżając ostrzem siekiery po swoim torsie tak by go rozciąć. Chciał dać im dowód, że jego ciało jest wystarczająco bronią by poradzić sobie z brakiem snu, zwłaszcza że taka rana powinna zagoić się w ułamki sekund. - Kiba, właśnie to jest moja prawdziwa siła. - dodał, śmiejąc się. Na pewno było to o wiele bardziej imponujące niż przeciągniecie złamanego drzewa. - A co do naszej wcześniej rozmowy, chciałbym pomóc takim dzieciakom jak one. By nie musiały skończyć jak my, a raczej jak ja. By miały lepsze jutro. - dodał na koniec, cały czas się uśmiechając. W tym momencie poza odnalezieniem siostry, rodził się w jego głowie większy plan, który zakładał działanie na większą skale i wykraczał poza jego samolubność. - Może rozpalimy ognisko? - zapytał się na koniec, czekając na dalsze działania, oraz na swoją nocną wartę nad swoimi tymczasowymi towarzyszami. W końcu nie miał wiele więcej do roboty, niż czekanie na nadejście następnego dnia. Oczywiście w razie problemów, wszystkich obudzi, by byli w stanie zająć się ochroną samych siebie, a on mógłby walczyć bez większego problemu. Nie przejmując się niczym.

[Kaito]

Misja rangi C dla Akashiego
13/30
Kiba nie bardzo wiedział, co mógłby powiedzieć na temat Jashinistów, ponieważ nie do końca orientował się w temacie. Dlatego też potakiwał tylko głową, a dopiero, gdy Akashi wspomniał, że wyznawcy tej religii uratowali mu życie, ale jednocześnie zamienili je w koszmar, westchnął ciężko.
- Miecz obosieczny… – Mruknął niechętnie, bo być może sam z podobną sytuacją miał w życiu do czynienia. Miał zresztą za sobą wiele doświadczenia, dlatego też zmarkotniał, kiedy jego rozmówca wspomniał o dzieciach w Czarnym Dystrykcie. No tak, on może i parał się nie do końca legalnymi interesami, ale człowiekiem chyba złym nie był. Poza tym brudny biznes był wyłącznie jego wyborem. Z młodziakami w tej obskurnej dzielnicy było zupełnie inaczej. One musiały od początku swoich dni walczyć o życie, dostosowując się do panujących w Czarnym Dystrykcie praw dżungli.
- Chyba nie wszystko możemy zmienić. – Skwitował więc temat, co było na swój sposób przykre i stanowiło pewien wyraz bezsilności. Nie potrafił jednak niektórym ludziom pomóc. Może nie był wystarczająco silny? A może po prostu na niektóre sprawy nie mieli żadnego wpływu? Tak czy inaczej nie odzywał się już zbyt wiele, bo i nie było ku temu powodu. O potencjalnych przeciwnikach Akashi mógł porozmawiać z Yorim, a i tak ten sam stwierdził, że to nie jest najlepszy moment. Zajęli się więc usunięciem z drogi zawalonego drzewa.
- Pomyślałem o tym samym. Prawdopodobnie gdybyśmy wybrali tę inną, wymuszoną trasę, wpakowalibyśmy się w jeszcze większe gówno. – Przyznał rekrutowi rację, nawet jeśli zastanawiał się czy powinni ruszać przeszkodę. Jego obawy na szczęście się nie spełniły, a drzewo nie okazało się żadną pułapką. Konie leniwie pociągnęły powóz, a cała grupa mogła ruszyć dalej.

Kiba roześmiał się w odpowiedzi na słowa Akashiego, a i uśmiech szeroki od ucha do ucha wyjątkowo długo trzymał się dzisiejszego dnia jego twarzy.
- Jak to mówią, trening czyni mistrza. – Pozwolił sobie na wtrącenie złotej myśli, a zaraz po tym jak młody wyznawca Jashina zapytał go o to czy może na jakiś czas zatrzymać siekierkę, machnął tylko ręką, pokazując tym samym, że jest mu to kompletnie obojętne. On i tak nie zamierzał z niej korzystać, a jeśli ich eskorta pod postacią rekruta upatrywała w niej jakiejś szansy na lepszą ochronę, to co mu to wszystko przeszkadzało… Nic, wręcz podpisywał się rękoma i nogami za pomysłami Akashiego.
- W porządku. W takim razie bierzesz pierwszą wartę. – Zarekomendował Kiba, kiedy ich nowy towarzysz zdecydował się nie spać całą noc. Początkowo pewnie nie uważałby tego za dobry pomysł, ale zdążył już zobaczyć z jak silnym jegomościem ma do czynienia i zdawał sobie sprawę z tego, że jedna nieprzespana noc nie osłabi go do tego stopnia, by nie potrafił wybronić z niebezpieczeństw karawany. W końcu rozbili więc obozowisko, a wszyscy trzej mężczyźni ułożyli się na swych prowizorycznych śpiworach do snu. Kiba nie mógł jednak odpłynąć do krainy mar, więc zamiast tego usiadł obok Akashiego, odpalając „fajkę”, którą Jashinista mógł ujrzeć już w bocznej uliczce Hanamury.
- Chcesz? – Zaproponował też swojemu towarzyszowi, więc i Akashi mógł zapalić tę dziwną mieszankę. Wydawałoby się, że czeka ich miły wieczór, jednak fioletowowłosy nagle usłyszał jakiś dźwięk dochodzący zza pobliskich krzaków. Może to jakieś zwierzę czmychnęło bokiem? A może jednak mieli jakieś inne towarzystwo? Trudno było powiedzieć, jednak po chwili odgłosy dało się słyszeć znowu i sam Kiba nabrał pewnych podejrzeń, czego wynikiem było rzucenie Akashiemu porozumiewawczego spojrzenia. Chyba musieli sprawdzić o co w tym wszystkim chodziło.

[Akashi]

Wszystko było już jasne, droga zaczęła rozpoczęta, a razem z nią niezbyt przyjemna, ale łatwa praca. Niestety wymagała sporo poświęconego czasu, a nie tylko znalezienia i zabicia celu. W tym przypadku było to irytujące, ale z drugiej strony, całkiem miła odmiana, która pozytywnie wpływała na samopoczucie jednookiego. Tylko było tutaj nudniej niż z początku można by sobie wyobrazić. Zero walki, zero krwi, zero wsadzanych głów w dupy poległych. Ale to wszystko można spokojnie nadrobić, przynajmniej można myśleć pozytywnie, prawda? Każde wycie z bólu i przyjemności, zwiększa ilości gwiazd na niebie. Tak gdzieś mówią i robią, na pewno. Przynajmniej posiadam taką nadzieje. Teraz jednak droga trwała, a noc powoli się zbliżała, a jedyną przeszkodą okazało się drzewo, kto by się tego spodziewał, jedno niewinne drzewo, który wywaliło się na drogę i zablokowało ją, a gdzie straż cenna i sprawdzenia pojazdu? Wszyscy w tym lesie akurat musieli wziąć sobie urlop w ten dzień. - Jak na moje, mogliśmy, a przynajmniej ja. Czym szybciej pozbyłbym się zagrożenia tym lepiej byłoby dla was. - odparł, jednak nie planował zawracania i szukania innej drogi, szansa że tam była zasadzka była równie niska jak w przypadku tego drzewa. - Jak na razie, nic się nie poradzi. Musimy ruszać dalej przed siebie. - dodał, a następnie ruszył leniwie ze swymi partnerami, może to było trochę leniwie i ociężale, ale w końcu zbliża się noc, a ostrożności nigdy za wiele. Niestety dalsza droga też długo nie potrwała, wędrowcy musieli rozbić obóz na noc, na jednej z okolicznych polan, miejsce dość dobre, ale z drugiej strony zbyt odsłonięte co mogłoby ułatwić ostrzał. Tylko kto do cholery strzelałby w takich warunkach? Przecież tą mgle można siekierą dziabać, a i ona się na niej zawiesi i stępi. Nocne czuwanie także nie należało do ciekawych zajęć, chłopak musiał siedzieć i patrzeć się przed siebie, nasłuchując przy tym, by oni mogli się wyspać. W końcu wyspany pracodawca to zadowolony pracodawca, a chłopakowi zależało na wynagrodzeniu i ewentualnej premii. Chociaż nie musiał zbyt długo siedzieć tutaj samemu, Kiba nie mógł zasnąć i przysiadł się obok Akashiego, proponując mu fajkę zdrowia. - Oczywiście, chętnie spróbuje wcześniej mojej wypłaty. - powiedział, cicho się śmiejąc. No cóż, nie chciał nikogo obudzić, w końcu potrzebowali odpoczynku, a chłopak mógł spokojnie się zaciągnąć, przy okazji lekko dusząc się dymem. Pierwszy raz zawsze boli, tak mawiają i odnosiło się to raczej do wszystkiego. Tylko czy nie można dłużej się tym rozkoszować? Musi akurat teraz ktoś przerywać przyjemne palenie? Zero kultury i wychowania w tych bandytach. Młodzieniec spokojnie oddał fajkę Kibie i podniósł się z ziemi. - W razie czego obudź ich, a ja się przejdę zobaczyć co to. - powiedział, szeptem, tak by tylko Kiba mógł to usłyszeć, a on samemu cichym krokiem ruszył w stronę hałasu, tak by przypadkiem nie wystraszyć ofiary. - Ja Ci kurwa dam hałasować podczas palenia... - powiedział pod nosem, kierując się w stronę krzaków, powoli krok za krokiem. Nie robiąc zbytniego hałasu. - Cip, cip cip, ty mały skurwysynu. Wyjdź...Nic Ci nie zrobię, chcę Ci tylko ujebać głowę po samej dupie. - powiedział, spokojnie trzymając, w zasadzie nic. W końcu zapomniał zabrać siekierę, miał jedynie puste dłonie i kij na plecach. Jednak to go nie powstrzymywało by znacząco przyśpieszyć tempo i rzucić się w krzaki, by pojmać źródło hałasu. Głównym jego celem było obecnie złapanie i powalenie źródła, a następnie ogłuszenie go, poprzez silne uderzenie pięścią w głowę, bądź w dupę. Zależy za co najpierw złapie, w takich ciemnościach niczego nie można być pewnym, a u niektórych dupa wygląda lepiej od twarzy. Jednak był pewny jednego, jeżeli to będzie bandyta, będzie musiał szybko powiadomić Kibę o pobudce chłopaków, poprzez zwyczajne darcie ryja. Chyba, że uda się ogłuszyć cel, wtedy będzie mógł go spokojnie zanieść na środek polany do Biby, żeby mógł spokojnie się przyjrzeć i przejść do przesłuchania.

[Kaito]

Misja rangi C dla Akashiego
15/30
Praca rzeczywiście wydawała się dość łatwa, ale póki co nie działo się też nic interesującego. Nie oszukujmy się, powalone drzewo, które zastawiało drogę powozowi nie było niczym wyjątkowo zaskakującym, a zważywszy jeszcze na to, że Akashi liczył na jakieś mordobicie, na razie scenariusz nie rysował się dla niego nazbyt korzystnie. Kusiło może jedynie wynagrodzenie, ale młodemu wyznawcy Boga Śmierci nadal brakowało wartkiej akcji. Na szczęście Kiba wyszedł Jashiniście naprzeciw, proponując w zamian zapalenie z nim „fajki pokoju”. Mieszanka ziół prezentowała się nieźle, nawet jeśli przyjęty do grupy rekrut nie spodziewał takiej mocy i przez chwilę zaczął się dusić. Cóż, wszystko było kwestią przyzwyczajenia, a nie dało się ukryć, że płuca Akashiego nie były przygotowane na taką dawkę gryzącego dymu, ale walory smakowe jednak uprzyjemniły ten moment grozy.
Niestety tę wieczorną relaksację przerwały nagle jakieś odgłosy zza krzaków. Szelest? A może czyjeś kroki? Trudno było stwierdzić, biorąc pod uwagę to, że dźwięk dochodził do uszu Jashinisty i Kiby jakby nieco zgłuszony. Akashi niechętnie, ale jednak, oddał fajkę swojemu towarzyszowi, a ten przygasił ogień i odłożył ją gdzieś obok swojego tobołu. W tym czasie wyznawca przeklętego boga zdążył udać się już w okolice pobliskich krzaków, aby zorientować się w sytuacji. Pewnie w normalnych warunkach dostrzegłby źródło hałasu nawet i z miejsca, w którym raczył się fajką, ale w przy tej mgle musiał się jednak zbliżyć do zarośli. Przetrzebiał kolejne wyrastające niemal do klatki piersiowej trawy, ale zdawało się, że cokolwiek wcześniej tędy nie przechodziło, już dawno opuściło to miejsce. A może fioletowowłosy shinobi po prostu spłoszył ofiarę swymi słowami? Nie dało się przecież ukryć, że podejście to on miał agresywne i raczej nie krygował się ze swymi niecnymi zamiarami. Szedł dalej i chyba mógł teraz trochę żałować, że nie zabrał ze sobą siekiery, bo zarośla zdawały się coraz gęstsze i ciężko było przez nie przejść. Łatwiej byłoby je pewnie po prostu wyciąć, choć z drugiej strony… może niepotrzebnie się fatygował? Jeżeli ktoś tutaj był, i tak miał tę chwilę, podczas której Akashi i Kiba zbierali się ze swoich siedzisk, na ucieczkę.
Wtem do uszu rekruta dobiegł charakterystyczny dla rzuconej broni miotanej świst, jednak dobiegał on praktycznie z przeciwnego kierunku. Jashinista instynktownie odwrócił głowę ale przez to przybielone powietrze trudno było mu ujrzeć, co się działo. Zauważył tylko jakąś cienistą postać, która nagle rzuciła się do powozu. Mógł się domyślić, że to Kiba. Jak się okazało przywódca grupy przemytników złapał kunaia, który wbił się w drewnianą ścianę wozu i wyrzucił go wysoko do góry., choć tego Akashi nie mógł być do końca pewien. Chwilę później nastąpił wybuch, najprawdopodobniej notki. Na szczęście refleks Kiby pozwolił uniknąć wszystkim nieprzyjemnych konsekwencji. Towar nietknięty, uczestnicy całej akcji uratowani, ale nadal nie było wiadomo, kto ich w ogóle zaatakował i co zamierza dalej.
- Wstawać, pieprzone lenie! Atakują nas! – Kiba obudził swoich kumpli i nakazał im uspokoić rozwścieczone wcześniejszym wybuchem konie, które ledwie trzymały się swoich uwięzi.
- Mówiłem… mówiłem, że tak będzie! – Dało się nagle słyszeć głos Yoriego. Cóż, chyba mężczyźni nie przemyśleli tego, że darciem mordy ukażą swoim przeciwnikom ich dokładną pozycję. Z dwóch stron zaczęły lecieć w ich kierunku shurikeny, i to w takiej ilości, że ich chmarę zdołał ujrzeć przez mgłę nawet znajdujący się nieco dalej Jashinista, który mógł dalej brnąć za swą niewidzialną „zwierzyną” albo pomóc przemytnikom. Wszystko zależało od tego jak bardzo ufa umiejętności Kiby i czy uważa, że ten zdoła sobie poradzić z taką dużą ilością metalowych gwiazdek. Decyzja była o tyle trudniejsza, iż Akashi ponownie mógł słyszeć szelest w pobliskich zaroślach, ale przy zgiełku dobiegającym z obozu, nie był nawet w stanie określić, z której strony nadchodził. Wydawało mu się, że tym razem dochodził on nieco z lewej strony, ale już bliżej rozbitego przez przemytników „schronienia”. Były to jednak wyłącznie przewidywanie, które trudno było poprzeć na jakichś niezbitych dowodach.
Co gorsza, młody wyznawca Jashina zauważył coś jeszcze – zanim zrobił kolejny krok, uświadomił sobie, że wcześniej w tych gęstych zaroślach zahaczył o coś sztywnego, co nie było jednak żadną rośliną. Jak się okazało, była to stalowa żyłka, która właśnie „odskoczyła” i uderzyła chłopaka w prawe przedramię. Czyżby Akashi sam aktywował jakąś pułapkę i naraził tym samym towarzyszy na niebezpieczeństwo?

[Akashi]

Nocna warta przy obozowisku, w lesie zasnutym mgłą. Sceneria idealna do opowiada strasznych i makabrycznych historii. Jak pewnego dnia, zły i niedobry shinobi rozćwiartował zajączka, a następnie go upiekł nad ogniskiem by móc go spożyć dobrze wypieczonego. Tyle ile słów, tyle i kłamstw, a może jednak ziarenko prawdy w tym tkwiła. Teraz jednak, sprawdzenie tego byłoby niemożliwe, przecież działo się to dziesiątki lat temu. Właśnie takie historie mogliby opowiadać sobie razem z Kibą, gdyby nie to, że mieli ważniejsze sprawy na głowie, a mianowicie pilnowanie własnej polanki. Chyba kogoś z tym powaliło, pilnować taki teren jeszcze otwarty, z początku był to dobry plan, ale z perspektywy czasu mógł się wydawać beznadziejny. Pozbawiony większego sensu, zwłaszcza że byli jak na widelcu, na zwyczajne wyciągnięcie ręki, każdy w takim miejscu mógłby wyprowadzić atak bez problemu, tylko czemu nie myśleli o tym na początku? Tylko te myśli zapewne pojawiły się teraz gdzie zagrożone zostało ich życie. Jednooki, zostawiając fajkę postanowił sprawdzić co się dzieje, jednak szybko nie mógł zlokalizować dźwięku. stanowiło to spory problem. Gdyby chociaż mógł normalnie widzieć, może wtedy miałby większe szansę na zlokalizowanie celu, a tak tylko jedno oku i lekko upośledzone widzenie. Dłużej jednak już nie mógł błądzić bez celu, jeden wybuch, notka która została wysadzona tuż nad wozem dzięki Kibie i jego refleksowi, jednak później nie było lepiej, chmara shurikenów i dylemat moralny. śledzić źródło hałasu, czy pieprzyć to wszystko i pomóc Kibie. - Szlak by to.. - powiedział cicho, wyjmując szybko kunai z torby by następnie móc go posłać w stronę hałasu w lesie, po czym samemu rzucił się do chłopaków, by móc im pomóc. Raczej zbyt wiele tutaj zdziałać nie mógł. Sama ilość broni skutecznie przewyższała liczebnością i utrudniała manewry, tym samym utrudniając życie. - Zajmij się drugą stroną, tą zostaw mnie. - powiedział, do Kiby, rzucając się prosto w chmarę pocisków, zdejmując kij z pleców. Plan był prosty i niezbyt skomplikowany, odbić ich jak najwięcej kijem, a resztę przyjąć na ciało, zasłaniając w ten sposób resztę. Raczej dużo więcej nie mógł zrobić, niż zasłonić ich i liczyć, że jego kunai dosięgnie celu i zostawi chociaż odrobione krwi za sobą. Tak dużo, a tak niewiele, jednak trzeba być przygotowanym na dokładkę, nigdy nie wiadomo co będzie następne. Granie rannego zawsze mogło wyjść na plus dla całej tej sprawy.