Mglisty las

[Kagaya]

misja D – Hanashi – 3/14

We can't escape. We can't escape.
We can't escape, so we won't escape.

---

Może i propagandystka jeszcze nie przeżywała przesadnych duchowych uniesień, zajmując się jednym ze swoich ulubionych zajęć, ale kto wie, czy już za jakiś czas hasełka nie wryją się w głowę tak głęboko, że już nie będzie odwrotu. To ciekawe, jak wielką siłę posiada ludzki mózg. Hanashi pewnie nie miała nawet zbytnio okazji na interakcje z Cesarzem, mimo swoich chęci raczej obracała się wśród płotek i średnio ważnych urzędników takich jak pan Fushigabana, ale nie było to przeszkodzą w pisaniu peanów na Jego cześć. Na jej nieszczęście te musiały zaczekać, bo tym razem szesnastolatka wychwalała swoją ojczyznę poprzez doskonalenie swojego ciała i kunsztu jako kunoichi, co w jej ocenie było znacznie mniej ciekawym zajęciem, ale bynajmniej mniej ważnym!
Kamienna konstrukcja runęła z charakterystycznym tąpnięciem, mocno stłumionym przez cienką warstwę śniegu pokrywającą podłoże. Usłyszawszy ten dźwięk, nieliczne ptactwo poderwało się do lotu, wypełniając powietrze dźwiękiem trzepotu skrzydeł i łamania gałęzi, zaś wszelkie czworonogi, które mogłyby sobie upodobać zapolowanie na dziewczynę, na pewno poważnie się zastanowią przed podjęciem takiego kroku.
Wyglądało jednak na to, że zbliżającej się mniej więcej w kierunku Shinichi istocie nie przeszkodził ten nienaturalny odgłos. Głuchota, głupota, coś jeszcze innego? Nie wiadomo, wiadomo zaś, że propagandystka bardzo przezornie nie zamierzała podejmować zbędnego ryzyka (wszak martwa żołnierka nie byłaby zbyt przydatna dla Cesarza) i ręka powędrowała w stronę torby, zaś ciało już po kilku sekundach znalazło się na szczycie jednego z pobliskich drzew. Gałąź była na tyle solidna, by móc obserwować intruza, jednocześnie nie martwiąc się przy tym o spadnięcie, które zapewne byłoby bardzo bolesne.
Powłóczenie nóg trwało, a szesnastolatka miała wreszcie zyskać okazję do zobaczenia nieznajomego... nie, nieznajomej! Spomiędzy drzew wyłoniła się kobieta, choć z tej odległości można to było przypuszczać jedynie po długich włosach pokrywających jej głowę i częściowo przysłaniających twarz. Włosach, które w normalnym stanie byłyby przyjemne dla oka, atrakcyjne, długie i bardzo ciemne, ale w tym momencie prezentowały się fatalnie. Posklejane zaschniętą krwią, wilgotne (od roztopionego śniegu czy od potu?) i w całkowitym nieładzie zdecydowanie nie robiły dobrego wrażenia. Nieznajoma z niemałym wysiłkiem poczyniła jeszcze kilka kroków w przód.
— Jest tu kto? — zapytała słabo, starając się nieco wyprostować i rozejrzeć. Wyglądało na to, że zamiast zostać odstraszoną tąpnięciem, to było wręcz przeciwnie – zwabiło ją ono w to miejsce. Gdy podniosła dotychczas słaniające się ciało, młoda propagandystka mogła się jej dokładnie przyjrzeć.
Widok nie należał do najprzyjemniejszych. Oprócz wspomnianych już włosów z każdym elementem aparycji nieznajomej było coś nie tak. Miała na sobie brudne, mokre, obdarte kimono zimowe, które w czasach swojej świetności mogło być granatowe, a teraz próżno było na nim szukać tego koloru. Ustąpił miejsca brudnej czerwieni i brązowi gdzieniegdzie podkreślonymi płatkami śniegu. Noga, na którą utykała, owinięta była bandażem, ewidentnie wymagającym zmiany, zaś na głowie bandaża nie było żadnego, a przydałby się, biorąc pod uwagę zaschniętą ranę na skroni, gdzie tylko cudem Hachimana nie wdało się jeszcze żadne zakażenie.
— Błagam, pomocy... — jęknęła nie bez trudu, częściowo opadając z sił i ponownie zginając plecy, ewidentnie ledwo stojąc na nogach. Co na to nasza ulubiona propagandystka?

postacie:
– nieznajoma

  Ukryty tekst

[Hanashi]

Po chwili zastanowienia Hanashi mogłaby spokojnie pożałować decyzji, jakiej się przed chwilą podjęła. Właściwie to praktycznie każda decyzja zdawała się być teraz nietrafioną strategią, ale dziewczyna nigdy nie zamierzała dostąpić zaszczytu dołączenia do taktycznego skrzydła armii Cesarza. Jej oczy w błyskawicznym jak na nią tempie zaczęły lustrować otoczenie, które, kto wie, być może za kilka sekund przerodzi się w prawdziwe pole walki.

Drzewa. Siedzi na jednym. To oczywiste, ale... Poruszania się pomiędzy nimi nie było dla dziewczyny najwygodniejszą formą transportu, zważywszy szczególnie na to, że ponad ziemią jej zdolności bojowe są ograniczone o przynajmniej połowę, a podróże pomiędzy iglastymi drzewami, zdobiącymi w znacznym stopniu połacie kantajskiej wyspy, nie było dobre dla cery dziewczyny.

Gruzowisko. No naprawdę? Każdy głupi wiedziałby, aby nie dawać o sobie znać wrogowi. Przecież teraz to wszyscy będą wiedzieli, że jest gdzieś w okolicy. Ciekawe czy istnieje jakieś jutsu, które w błyskawicznym tempie pozbyłoby się kamiennych tworów? Może jakby tak... wyparowały w powietrzu?

Teren. Skoro już tutaj trenuje, to może powinna nauczyć się jakichś pułapek? Z drugiej strony... co jakby wybuchła w powietrze, bo zapomniałaby o swojej notce? To w ogóle jest możli...

Rozmyślania Hanashi na temat tego, jak beznadziejną kunoichi jest, przeszkodziła osoba, która postanowiła zakłócić jej niezmącany niczym poza własnym zmęczeniem spokój. Pierwsze, co rzuciło się w oczy Yuki, była aparycja kobiety, jaka wynurzyła się z czeluści lasu. W tej mgle wyglądała ona jak jakiś yokai czy inny demon, który przybył, aby pozbyć się duszy dziewczyny. Dlaczego pyta, czy jest tu kto? To nie ma... A, gruz. No tak. Brudne. Mokre. Zaschnięta krew. Stara rana. Ucieka? Musiałaby uciekać z daleka... Na pojękiwania kobiety nie zwróciła uwagi. W końcu jest piękną kobietą. Być może jest aktorką grającą dla mężczyzn, znającą się na sztuce uwodzenia, kuszenia i kłamania. Jak Hanashi. Tylko Hanashi nie jest piękna. Jest raczej... słodka. Dlatego działa idealnie na starych mężczyzn widzących w niej wnuczkę.

- Dłonie do góry - powiedziała. Nie, ona starała się rzucić rozkaz. Zniżając swój głos na tyle ile potrafi, dodając mu ostrego tonu, liczyła, że kobieta jej posłucha. Kontynuowała: - Na kolana. - Ygh. Nie potrafiła więcej powiedzieć. Hanashi nie jest... ostra. Sama się zresztą bała ewentualnej konfrontacji, ale jako wcielona do armii musiała poznać podstawy walki i tego, aby nikomu nie ufać. Szczególnie w szczerym polu. Postanowiła po prostu... rzucić pierwszy lepszy pomysł, jaki przyszedł jej do głowy. A jeżeli kobieta się posłucha dziewczyny to... to w sumie sama jeszcze nie wie, co dalej.

  Ukryty tekst

[Kagaya]

misja D – Hanashi – 5/14

We can't escape. We can't escape.
We can't escape, so we won't escape.

---

Czy ambicje propagandystki były bardziej szczytne niż dołączenie do skrzydła taktycznego? Trudno powiedzieć, bo i trudno porównać jej ulubione zajęcie do tego, czym zajmowały się osoby z tamtej gałęzi wojska. Gdyby to jakoś dogłębnie przeanalizować, to zapewne doszlibyśmy do wniosku, że wszystkie trybiki, od szarych Dōkō szerzących paskudne kłamstwa dobre słowo Cesarza po krwawych weteranów eliminujących wysokoprofilowe, wrogie cele, miały jakieś znaczenie w tym systemie. A nawet jak nie miały, to system chciał, by im wydawało, że mają. Wojnę informacyjną często wygrywa się po prostu ilością, niekoniecznie jakością, więc im więcej osób jest omamionych słowem, tym lepiej swoją pracę wykonywała Hanashi.
Los jednak bywa przewrotny i tego dnia nie dość, że nie było (jeszcze?) okazji nikogo przekabacić na jedyną słuszną stronę, to jeszcze przerwa szesnastolatki została... przerwana. Ta, wiedziona skrupulatną ostrożnością – wszak wrogowie Cesarstwa mogą na nią czyhać w każdym zakątku wyspy – w pierwszym odruchu postanowiła skrzętnie przeanalizować sytuację ze względnie bezpiecznej wysokości.
To, że potencjalne zagrożenie okazało się obdartą, ranną, zapewne wyziębioną kobietą, nie uśpiło czujności naszej ulubionej służbistki, wręcz przeciwnie: pesymistycznie doszukiawała się intrygi, wszak płeć piękna niejedną osobę potrafi omotać swoim wdziękiem tudzież wyuczoną bezradnością. Nieznajoma wzdrygnęła się, słysząc twarde rozkazy. W jej stanie nawet dziewczęcy głos, który mocno opierał się brzmieniu zbyt groźnie, nie był czymś przyjemnym.
Jak otumaniona (a o to można było ją podejrzewać, biorąc pod uwagę ranę na skroni), kobieta rozejrzała się tępo, nie będąc w stanie do końca ustalić źródła, z którego dochodziły słowa. Mogło się to wydawać dziwne, jako że był to zdecydowanie dominujący dźwięk w otoczeniu, ale wcieliwszy się w ciało nieznajomej, Hanashi zrozumiałaby jej oszołomienie. Pulsujący ból rany nie dawał spokoju, rwąca noga sprawiała, że chciałoby się ją amputować, a wychłodzenie w połączeniu z głodem i pragnieniem otępiały zmysły. Cud, że chociaż zarejestrowała to, co od niej wymagano.
Zatem nie dostrzegłszy nikogo, pseudoyokai na swoje szczęście zdecydowała się posłuchać rozkazu, więc nie była skazana na dostanie shurikenem czy co tam nasza propagandystka sobie obmyśliła na wypadek niesubordynacji. Polecenia wykonała w odwrotnej kolejności: najpierw klęknęła z niemałym trudem, wyciągając przed siebie ręce na wypadek, gdyby obolałe dolne kończyny odmówiły posłuszeństwa, a dopiero wtedy podniosła te górne. Rękawy kimono się przy tym samoistnie podwinęły ukazując siną skórę, która już od dłuższego czasu nie zaznała ciepła, a jakby tego było mało, do kompletu dołączył kolejny bodziec, który miał potencjał, by zmiękczyć serce służbistce. Mianowicie kobieta zaczęła cicho łkać.
Tak to już bywa, gdy jest się w tak skrajnym stanie, balansując na granicy życia i zaświatów, że nie bardzo się przejmujemy naszym wizerunkiem. Tama zostaje zburzona i wszystkie emocje, które społeczeństwo nauczyło nas zachowywać dla siebie, znajdują wreszcie swoje ujście i wypływają na powierzchnię, zwykle tworząc całkiem przykry obrazek, tak jak w tym przypadku.
— Błagam, pomocy... — powtórzyła cicho nieznajoma, pociągając nosem i z niemałym wysiłkiem utrzymując ręce w górze. Na tyle, na ile mogła to stwierdzić z takiej odległości, Hanashi nie widziała, żeby tamta była uzbrojona, więc może (ale tylko może!) te wszystkie czynniki nie były perfidną grą aktorską i kobieta rzeczywiście potrzebowała pomocy?

postacie:
– nieznajoma

[Hanashi]

W tym momencie, gdy świadomość i trzeźwość umysłu powoli wracała do lekko rozdygotanej Hanashi, zrozumiała, że przecież popełniła kolejny błąd. Jaki był w ogóle sens w ukrywaniu się, gdy po chwili bezceremonialnie ukazuje swoje położenie wydawaniem rozkazu? Gdyby ktoś był z kobietą, która miałaby się okazać jedynie przynętą dla młodej kunoichi, najpewniej już teraz Hanashi byłaby w trakcie spadania na ziemię z powodu wbitego w kark kunaia czy tam innej metalowej broni. Niech ten dzień się już skończy. Powiedziała do siebie w duchu celem, kto wie, zniesienia nieco napięcia, jakie przechodziło przez jej ciało? A widząc poddającą się komendom dziewczyny kobietę, poczuła pewną ulgę, więc i mogła pozwolić na tego typu humorystyczną wstawkę we własnym umyśle. Ponoć należało obracać w żart nawet najgorsze sytuacje życiowe. Choć o ile czarnowłosa piękność nie okaże się skrytym zabójcą, to zdecydowanie jej sytuacja życiowa należy do tych najgorszych.

Ygh. Tylko mi tutaj nie płacz. Hanashi nienawidziła, jak ktoś płacze. W świecie spowitym wojną, krwią i okrucieństwem, płacz często był emocją ostateczną, gdy ktoś całkowicie uwalniał skryte w sobie uczucia, których już dłużej chować nie był w stanie. Często więc był to akt ostatecznej desperacji, bezsilności. Szczególnie wśród facetów, którzy przecież płakać nie mogą. I, choć wiedziała, że to może wciąż być podpucha, serce jej zmiękło. Poczuła, że po prostu musi coś zrobić. Rozejrzała się raz jeszcze po okolicy, starając dopatrzeć się jakiegokolwiek śladu obecności innej osoby. Ruchu w krzakach, szelestu igieł czy trzaskania gałązek. Gdyby jednak się okazało, że takowych zwiastunów zagrożenia nie zauważyła, tym razem postanowiła skupić chakrę w podeszwach, schodząc powoli w bezpieczny sposób na ziemię. W międzyczasie wyjęła kunaia z torby, choć nawet nieszczególnie lubi się nim posługiwać. Być może jednak wywrze na kobiecie groźne wrażenie. Zgięła rękę w łokciu i ustawiła dłoń z kunaiem tuż przed klatką piersiową.

Stanęła kilka metrów od kobiety lustrując ją wzrokiem. Oddech zachowała miarowy, a umysł trzeźwy na tyle, na ile się dało. Teraz niczego nie skop. Miała czas, aby przemyśleć, co chce powiedzieć. Chyba... No, ewentualnie kobieta ją zaatakuje, ale wtedy raczej do rozmowy nie dojdzie, a do próby ucieczki w las. - Ktoś Cię śledzi? - Pierwsze i najważniejsze. Mają w ogóle czas na pogawędkę? - Ile uciekasz? - To, że ucieka, jest raczej pewne. Kwestia tylko ile... I kwestia tego, jak sprawnie i prawdziwie odpowie. - Co Ci się w ogóle stało? - A to pytanie to chyba już raczej przejaw człowieczeństwa Hanashi. Być może jednak kobieta opowie jakąś ciekawą historię. Ciekawą w kontekście śledztwa oczywiście. Potem dziewczyna wypyta ją o kwestie potrzebne dla administracji. Przecież będzie musiała zgłosić fakt ataku na obywatelkę cesarstwa!

  Ukryty tekst

[Kagaya]

misja D – Hanashi – 7/14

We can't escape. We can't escape.
We can't escape, so we won't escape.

---

Wrogów Cesarstwa tropiono i eliminowano w mniej lub bardziej dosadny sposób, ale mimo to wciąż się od nich roiło, więc można pokusić się o stwierdzenie, że paranoidalne podejście propagandystki było uzasadnione. Nieważne czy mowa była o otwartym bluźniercy, tak jak ten rewolucjonista, którego zapędy zdławiła (z małą pomocą strażników) jeszcze nie tak dawno temu, czy o zranionej, wyziębionej, zdesperowanej kobiecie, która przecież równie dobrze mogła być zaledwie przynętą dla kogoś, kto chciałby wyeliminować niewygodną szatynkę. Nagle świst! Ostrze zanurzyło się w kar... żartuję, żartuję. Jak na razie Hanashi była bezpieczna pomimo swoich obaw, a wprawne ucho nie wychwytywało żadnych dźwięków poza tymi, których się spodziewała – rozmowy szesnastolatki schowaną na drzewie z drżącą, przerażoną czarnowłosą i naturalnych odgłosów pokroju szumu gałęzi na wietrze.
No i nie zapominajmy o płaczu. Ten poruszyłby pewnie większą część tego zwyczajnego społeczeństwa (bo zawód ninja trudno nazwać zwyczajnym), wszak zanosząca się nim osoba naturalnie wzbudzała litość oraz współczucie. No, w przypadku mężczyzn może nie bardzo, wręcz często było to piętnowane, piekło mężczyzn czy jakoś tak, ale u kobiet, szczególnie w tak fatalnym stanie jak ta klęcząca na zimnej, okrutnej ziemi? Trudno było przejść obok kogoś takiego obojętnie, więc nawet sceptycznie nastawiona i ostrożna Hanashi postanowiła poświęcić jej nieco czasu. Może podejście typu "trzeba zgłosić, że obywatelka Cesarstwa została zaatakowana" nie było szczytem empatii, ale zawsze coś, prawda?
Uciekienierka (bo to, że przed czymś lub przed kimś uciekała, było oczywiste) podniosła słabo głowę, gdy szesnastolatka zaczęła schodzić z drzewa. Ledwo była w stanie utrzymać tę wymagającą pozę, szczególnie że krew dodatkowo odpływała ze zmarzniętych rąk, gdy miała je wzniesione ku górze, więc już po kilkudziesięciu sekundach chcąc nie chcąc musiała je opuścić. Poza tym nie przejawiała jednak żadnych objawów tego, jakby miała wyjść naprzeciw obawom Hanashi i ją zaatakować. Trwała w bezruchu i tak jak przed chwilą twarz była wilgotna tylko od zakrwawionych włosów oraz niewielkiej ilości wody sączącej się z rany, tak teraz dodatkowo na policzkach dostrzec można było kilka rozmytych strug wyznaczonych łzami.
Gdy propagandystka wypluła swoje pytania, przez twarz czarnowłosej dosłownie na moment, ale wystarczająco długi, by szesnastolatka to zarejestrowała, przemknęła nieufność. Cóż, nawet pomimo tego, że kunoichi wyglądała dość niepozornie, to trudno ufać komuś, kogo pierwszym ruchem jest wykrzykiwanie rozkazów, a drugim przesłuchiwanie ofiary z nożem w dłoni. Umęczona twarz nie miała jednak zbyt dużo czasu i siły na bardziej skomplikowane emocje, więc już zaraz powrócił na nią dotychczasowy, zbolały wyraz.
— T-trzy dni. Prawie cztery — odpowiedziała drżącym głosem na drugie z pytań, pozwalając sobie na posadzenie pośladków na piętach, by choć częściowo nie nadwyrężać nóg, w szczególności tej zranionej.
— Dostałam cios w skroń i kilka godzin później omdlałam gdzieś w tym lesie. Obudziłam się ze zranioną nogą i chyba tylko zimno sprawiło, że się nie wykrwawiłam. Starałam się uciekać na zachód, ale teraz to chyba zbyt ryzykowne, nie wiem, nie wiem co mam robić... — Niektóre słowa były ledwo słyszalne, zmarznięta twarz nie chciała się wykrzywiać w odpowiednich grymasach, by wymówić je głośno i wyraźnie, zaś ostatnie zostały wypowiedziane zostały tak zrozpaczonym tonem, że nawet największemu zabijace zmiękłoby serce. Ale zaraz, zaraz, czy celowo nie odpowiedziała na pierwsze pytanie? Czarnowłosa może i nie rzuciła się na Hanashi z bronią, ale coś tu ewidentnie się nie zgadzało i tylko od propagandystki zależało, jak to dalej rozegra. Jedynym pewnikiem było to, że mimo groźby w postaci kunai, uciekinierka miała postawę całkowicie otwartą. Nic w mowie ciała nie zdradzało, by w razie potrzeby chciała lub w ogóle miała możliwość się jakkolwiek bronić, w tak krytycznym, zdesperowanym była stanie.

postacie:
– nieznajoma

[Hanashi]

Wdech. Wydech. Powtarzała sobie w głowie. Starała się nie pokazać w mowie swojego ciała, że jest zmęczona. Zarówno wcześniejszym treningiem, jak i burzą emocji, jakie przeszły niedawno przez jej ciało, gdy musiała wzmożyć swe percepcyjne zdolności do wypatrzenia ewentualnego niebezpieczeństwa. W sumie obecny stan, tuż po przygotowaniu do walki lub ucieczki, był z reguły nawet gorszy. Ciało zbytnio się relaksowało, a nasze sensory traciły na skupieniu. Zacisnęła więc kurczowo palce wokół rękojeści kunaia, a swymi stopami zaparła się mocniej o ziemię. Powoli robiła się tym zmęczona, ale już takie życie kunoichi na pustkowiu.

Każdą usłyszaną odpowiedź od kobiety Hanashi musiała skontrolować. Najlepiej dwukrotnie. Sama jedna dobrze wiedziała, jak operować mową, aby tu i ówdzie ukryć pewne kłamstewka, a w innych nieco się wybielić lub zboczyć tor rozmowy na całkowicie inne tereny. Daleko było dziewczynie do opanowania w sposób mistrzowski sztuki pięknego wysławiania, ale na pewno nie była nowicjuszem. Trzy dni. Długo. Dla przeciętnego cywila może za długo, ale nie był to z pewnością stan krytyczny. Cios w skroń. Omdlenie. Standardowo. Bo gdzie indziej miałaby dostać, jeżeli miałaby omdleć? Pewnie i zgadzałoby się to z zaschniętą krwią we włosach kobiety. Rana w nodze? Hanashi zmrużyła oczy.

- Odwiąż. - Podniosła delikatnie brwi przesuwając wzrok w kierunku bandaża spoczywającego na nodze. Hanashi nie była iryoninem, a raczej... Nie była doświadczonym iryoninem. Miała jednak wiedzę medyczną na ledwie większym poziomie niż przeciętny wieśniak. Nikt nie krwawi trzech dni ciągiem. Musiała powstać tam blizna. Chyba że doszło do jej uszkodzenia. - Chcę zobaczyć, jak to wygląda. Mam leki. - Nie miała. No, może poza pigułką i własną chakrą. Teraz tylko pozostaje kwestia wciąż nierozwiązana — zaufać jej? Każdy gest kobiety, każdy płacz i szczęk zębów wywoływały w Hanashi same nieprzyjemne emocje, których nie do końca dziewczyna była w stanie opisać. Było jej szkoda kobiety? Było jej szkoda samej siebie? A może to po prostu niepewność zżerała ją od środka? Przecież być może właśnie dokłada kolejnej traumy osobie, która wycierpiała już wystarczająco.

- Pomogę ci. - Kontynuowała, zebrawszy wreszcie myśli. Nawet może wysiliłaby się na delikatny uśmiech, gdyby nie strach, który wciąż ściskał jej kark. Przełknęła ślinę i wyprostowała się, powoli przesuwając kunai za plecy. Drugą z dłoni, która do tej pory spoczywała w okolicy torby, przesunęła w kierunku notki wybuchowej, którą przy najbliższej możliwości nalepi na kunai. Z tyłu pleców. Niewidocznie. - Pomogę Ci. To jak. Je... - steśmy same? Dodała w myślach. Co jednak, gdy nie może powiedzieć? Żywa przynęta? To bez sensu. Aaaaaa. Hanashi miała wewnętrznie dość. Najchętniej to by siarczyście przeklnęła jak robią to starzy faceci w tym momencie. Czy dziewczyna zawsze była taką overthinkarą? W sumie chyba tak. - Spójrz na mnie. - Powiedziała. Bezradnie. Bezsilnie. Co jej pozostało? Jedynie to, aby spojrzeć kobiecie w oczy. Oczy przecież nie kłamią.

  Ukryty tekst

[Kagaya]

misja D – Hanashi – 9/14

We can't escape. We can't escape.
We can't escape, so we won't escape.

---

W normalnych okolicznościach zmęczenie, które odczuwała dziewczyna, może byłoby po prostu umiarkowane – nic, co przeszkadzałoby doświadczonemu ninja w jakimkolwiek funkcjonowaniu. Problem w tym, że dla Hanashi nie były to normalne okoliczności. Propagandą posunęła się na tyle daleko, że na każdym kroku węszyła spisek, była nieufna wobec nawet tak nieszkodliwych osób jak klęcząca przed nią kobieta. Choć może to i dobrze? Przeróżne łajzy chodzą po tym świecie i nie tylko przeciwnicy Cesarza oraz jego popleczników są problemem – wszak w każdym państwie roiło się od bandytów, morderców, złodziei i znacznie bardziej skrzywionych łajz.
To wszystko sprawiało, że bierny obserwator mógłby wyciągnąć multum różnych wniosków na temat tej sceny ze względu na to, jak te dwie osoby ze sobą kontrastowały. W lewym narożniku siedząca na swoich piętach kobieta; mowa ciała całkowicie otwarta, brudna, zakrwawiona, ranna, przerażona, wyziębiona. W prawym narożniku młoda propagandystka z nosem wietrzącym wszędzie intrygę i kunai w palcach gotowym na bycie ciśniętym prosto między oczy. Dobrze, że gęstość drzew nieco uciszała paranoję dostania bronią miotaną w tył głowy – co prawda znajdowały się w przerzedzeniu wystarczająco dużym, by szesnastolatka mogła bezproblemowo poddać się treningowi, ale i tak były zewsząd otoczone przeróżną florą.
Skrzętna analiza dokonywana przez brązowowłosą miała dużo sensu i też nie doszukała się jakiegoś perfidnego kłamstwa w słowach kobiety. Mimo to postanowiła empirycznie sprawdzić pewną informację i nawet bardzo rzeczowo wypowiedziane polecenie jakoś nie ruszyło czarnowłosej. Wydawało się, jakoby się już wypłakała i ze wszystkich targających nią emocji została tylko rezygnacja... A może to po prostu organizm wolał oszczędzać energię na utrzymanie jej przy życiu zamiast zanoszenie się łzami? Trudno stwierdzić. Tak czy inaczej nie oponowała.
Podniosła się nieznacznie, by nie dociskać bandaża do łydki, i odwiązała go niezgrabnie; skostniałe palce niezbyt chciały współpracować, ale wreszcie się z tym uporała. Odgarnęła kimono, by nie zasłaniało rany, i pokazała ją swojej interlokutorce. Hanashi zaś ze swoją całkiem niezłą w porównaniu do cywila wiedzą medyczną była w stanie ocenić, że nieznajoma miała dużo szczęścia. To, co ją zraniło (a było to prawdopodobnie coś ostrego, chociażby jakaś gałąź, na którą niefortunnie upadła), minimalnie tylko ominęło tętnicę udową. W przeciwnym wypadku już dawno by się wykrwawiła i chłód zagrał na jej korzyść, tak jak to błędnie założyła. Ba, wręcz przeciwnie, nie dość, że pobudził on krążenie (co byłoby zgubne w przypadku większego krwotoku), to jeszcze ciało było na tylko wyziębione, że nie miało wystarczająco zasobów, żeby poprawnie zaangażować organizm w proces leczenia. Właśnie dlatego rana nie zamieniła się jeszcze w strupa i przy zbyt gwałtownym ruchu lub upadku mogłaby się ponownie otworzyć, ale przynajmniej nie krwawiła ani nie sączyła ropy.
Usłyszawszy deklarację pomocy, wydawać by się mogło, że czarnowłosa wykrzesała z siebie resztki energii i uśmiechnęła się słabo do swojej nieufnej towarzyszki, choć w geście tym było znacznie więcej goryczy niż radości.
— Nie wiem czy można mi jakkolwiek pomóc. — Słowa z trudem wychodziły spomiędzy sinych ust, ale nie poddawała się. — Nawet jak jakimś cudem dożyję dojścia do najbliższej osady, to nie czeka mnie tam nic innego niż więzienie lub śmierć. — Ewidentnie w końcu się całkowicie złamała i zaczęła zwierzać. Czy to również była gra aktorska, która miała uśpić czujność Hanashi? Przekonajmy się.
— Uciekam przed cesarskim wojskiem. Zabrano mojego męża, czynnego aktywistę, a uciekając przed podobnym losem zostałam uderzona w skroń, gdy próbowano mnie złapać, stąd ta rana. Żołnierze chyba mnie nie tropią, pewnie uznali, że i tak nie przeżyję, więc chciałam dostać się na zachodnie wybrzeże, by uciec na kontynent, do Mikoto-sama, ale wszystkie przystanie roją się od cesarskich. Powrót zaś? — Prychnęła, jakby przeklinając okrucieństwo życia. — Co mi po powrocie? Jak przeżyję to tak czy siak zgniję w więzieniu, a nawet jak nie, to bez mojego męża nie mam już dla kogo żyć. — Te wszystkie słowa były nieco bardziej wyraźne, tak jakby czarnowłosa w ostatnich chwilach swojego życia była zdesperowana, by przekazać swoją historię, swoją spuściznę, coby zarazić kogoś antycesarskim bakcylem. Miała jednak ogromnego pecha, że trafiła na chyba największą fankę Cesarza na całym Kantai...

postacie:
– nieznajoma

  Ukryty tekst

Dla sprawdzających:

  Ukryty tekst

[Hanashi]

Widząc, że kobieta wreszcie przystępuje do wykonania zleconego jej rozkazu, Hanashi zaczęła obserwować dokładnie jej dłonie. To, w jaki sposób odwiązuje bandaż, jak układa palce, a także, a może nawet w szczególności to, jak na zdejmowany opatrunek reaguje zarówno noga, jak i twarz kobiety. Nawet największemu kłamcy najtrudniej przychodzi ukrycie przed światem somatycznych reakcji będących pierwotnym piętnem nadrzędnym do wszelkich ludzkich myśli. Koniec końców jesteśmy tylko zwierzętami podatnymi na niektóre bodźce. Szczególnie te bólowe.

Kobieta jednak nie wykazywała żadnych reakcji. Twarz, która nie tak dawno temu spowita była łzami, zdawała się być obecnie pozbawiona emocji. Czyżby błagalny lament był ostatnią jej próbą proszenia o pomoc? Ostatnim przebłyskiem energii, nim na dobre zatopi się w kantajskim śniegu i umrze pod jednym z drzew. Nawet palce, rozdygotane do tej pory, uspokajały się, tak jakby za chwilę całkowicie miały przestać funkcjonować. Hanashi nie była pewna, czy ma rację, ale z każdym ruchem czarnowłosej piękności widziała w niej obraz kogoś, kto powoli żegna się ze swym życiem. Pogodzona z tym lub nie. Choć według kunoichi nikt nie jest nigdy w pełni pogodzony ze swoją nadchodzącą śmiercią. To przecież nieludzkie.

- Przykro mi - wypowiedziała cicho, chowając w końcu swój kunai do torby. Nie będzie potrzebny. Historia kobiety nie była w żadnym stopniu niezwykła. W ostatnim czasie, gdy wzmożyły się ruchy buntownicze, wiele rodzin zostało w taki czy inny sposób rozdzielony. Mężczyzni zwabieni władzą, pieniędzmi czy silną pozycją, byli przekonywani do czynienia rzeczy całkowicie nieracjonalnych. To właściwie nawet smutne, że żaden z nich nie liczył się z większymi konsekwencjami swoich podejmowanych działań, ale znaczna ich liczba była z biedoty, a do tej o wiele łatwiej jest dotrzeć i ją przekonać. Hanashi coś zresztą o tym wiedziała pracując z podobnym typem ludzi. Choć smutniejsze jest chyba nawet to, że klęcząca przed nią kobieta, pozbawiona swojego męża, nie widziała dalszego celu w życiu.

- Postaram się Ci pomóc. Nie wiem, na ile dam radę. - Rzuciła bez większych emocji, z których podobnie jak kobieta, całkiem się oczyściła. Tylko obie z nieco innych powodów. - Tylko się nie ruszaj. Inaczej wbiję Ci ten kunai w nogę. - Dodała po dwóch krokach. Rety. Co ja powiedziałam. Ja tak potrafię mówić? Nigdy aż tak nikomu nie groziła, a przynajmniej nie było to na serio. Teraz jednak przyszło jej to wyjątkowo łatwo. Może nawet zbyt łatwo. Jednakże jak obiecała, tak też zrobiła, podchodząc bliżej kobiety, kucając tuż przy niej starając się położyć ręce nad jej raną, skupiając chakrę w swych dłoniach.

- Nie uda ci się uciec. - Zaczęła. - Przystanie są zajęte. Sama to mówiłaś. Przemytnicy nie wezmą Ciebie za darmo. - Słyszała jakieś historie o przemytnikach starających się pod okrywą nocy wydostać ludzi z cesarstwa. Nie wiedziała, na ile jest to prawda, ale ta historyjka zdawała się jej być najwiarygodniejszą ze wszystkich. - Po pierwsze jesteś kobietą. Nie żoną. Sama przez całe życie byłam uczona przez matkę, jak to jest być idealną żoną. Idealną damą. Pocieszeniem męża. Ostoją jego domostwa. - Żona należy do męża. Myślenie to rozprzestrzeniło się po cesarstwie jak zaraza i gdyby nie wojna, zapewne sama Hanashi gdzieś teraz przygotowywałaby obiad dla swojego "wybranka". - Wyrzeknij się męża i przyrzeknij lojalność Cesarzowi. Jeżeli nie szczerze, to kłamstwem. Jesteś w stanie? - Nie zamierzała oceniać kobiety ani jej męża. Chciała jej jedynie pomóc. Wymyślić historię, którą kupią wszyscy.

  Ukryty tekst

[Kagaya]

misja D – Hanashi – 11/14

We can't escape. We can't escape.
We can't escape, so we won't escape.

---

Czy to, jak kobieta radziła sobie z odwiązaniem bandaża bez okazywania jakichkolwiek uczuć, było słabą grą aktorską, czy może rezygnacją? Można było chyba dość śmiało założyć, że gdyby propagandystka miała zostać zaatakowana, to stałoby się to już jakiś czas temu, wszak wiele było momentów, w których przez gonitwę myśli nie była tak ostrożna, jak mogłaby tego od siebie wymagać. Zresztą, powiedzmy sobie szczerze, czy do wyeliminowania takiej płotki rewolucjoniści posunęliby się do tak wyszukanego podstępu? Kobieta była w tragicznym stanie i gdyby była częścią jakiejś zorganizowanej grupy, to takie poświęcenie się dla sprawy było niebywale ryzykowne biorąc pod uwagę to, że jedynym rezultatem byłoby wyeliminowanie Hanashi, która – pomimo tego, jak rzetelna i zaangażowana była "w sprawę" – jeszcze nie zdążyła aż tak prominentnie zaistnieć w cesarskich szeregach.
Dziewczyna ewidentnie doszła do podobnych wniosków, a na pewno takich, które skutkowały tym samym rezultatem, mianowicie schowaniem pełnego groźby noża do torby. To w tym momencie, gdyby nie uśpiona czujność, poczułaby na moment napięcie w powietrzu spowodowane tym, że byłby to idealny moment na atak. Na szczęście ten nie nadszedł i propagandystka mogła mieć niemalże pewność, że czarnowłosa nieznajoma nie była zagrożeniem, szczególnie biorąc pod uwagę jej słowa. Wydawało się, że płacz i błagania, które niedawno ustały, były ostatnim podrygiem samozachowawczego instynktu; po nich została już tylko pustka spotęgowana brakiem męża.
No właśnie, pochylmy się nad tym na moment, bo oto mamy kolejny przykład na to, jak dużą moc mają słowa i indoktrynacja. To, czym zajmowała się na co dzień Hanashi, było czymś obecnym w społeczeństwie od samego zarania dziejów. Zarówno mężczyznom, jak i kobietom wpajano przeróżne wartości, mniej lub bardziej rozsądne. W przypadku płci pięknej było to oddanie mężowi, wierność, życie nie dla siebie, a dla niego. To przykre, jak bardzo to, co słyszymy w dzieciństwie, jest w stanie wpłynąć na nasz światopogląd. Każdorazowo małym cudem była sytuacja, gdy komuś, tak jak szesnastolatce, udawało się wyłamać z utartego schematu i być indywidualną, osobliwą jednostką, a nie tylko kopią, której cechy zależały od tego, z jakimi genitaliami się urodziła.
Może dlatego te dwie tak dobrze się porozumiały mimo tego, że gdy młoda szatynka podchodziła do swojej osobliwej interlokutorki, to żadna z nich nie przejawiała większych emocji. Klęczącej uciekinierki jakkolwiek nie ruszyła groźba – wydawać by się mogło, że mogłaby zostać rozszarpana na strzępy lub rzucona na pożarcie dzikiej zwierzynie i nie miałaby nic przeciwko. Fakt, kooperowała, chociażby nadstawiła nogę, by dać sobie pomóc, ale nic poza tym. Kurczowe trzymanie się życia prysło chyba w momencie, gdy opowiedziała swoją historię i uświadomiła samej sobie, w jak fatalnej sytuacji się znajdowała.
Stan rany delikatnie się poprawiał w miarę używania medycznej techniki przez Hanashi, a nieznajoma słuchała biernie ze spuszczoną głową tego, co młoda kunoichi miała do powiedzenia. Brak jakichkolwiek reakcji kazał się zastanowić czy w ogóle docierały do niej te słowa, ale odpowiedź na tę zagwozdkę szesnastolatka miała uzyskać po zadaniu pytania. Upadła piękność (bo z bliska jeszcze lepiej było widać, że gdyby nie stan, w którym się znajdowała, to nie mogłaby narzekać na braki w urodzie) podniosła nieco wzrok, by spojrzeć w duże oczy propagandystki.
— Co ty możesz o tym wiedzieć w tym wieku? — Klasyczna, wypierająca reakcja na to, gdy programowane przez lata podejście do czegoś jest podważane. Klasyczna, bo łapiąca się wyrzutu najniższych możliwych lotów. W tak okrutnym świecie wiek bardzo rzadko był wyznacznikiem dojrzałości. Dzieci ginęły na wojnach, a bogata starszyzna doznawała największych możliwych luksusów, przez całe życie nie poznawszy jakichkolwiek realnych zmartwień.
Już miałoby się wydawać, że poprzestanie na tych słowach, ale kobieta ponownie się odezwała.
— Czy jestem w stanie? Nie wiem. Nie wiem. Nie wiem. — Trzykrotne powtórzenie tych samych dwóch słów z krótką pauzą pomiędzy, jak gdyby czarnowłosa rozważała kolejną ewentualność. Pocieszać mogło jedynie to, że ranę udało się zagoić na tyle, że wciąż wyglądała paskudnie, ale nie otworzy się przy dowolnym gwałtowniejszym ruchu, co przy okazji wpłynęło pozytywnie na ogólny stan fizyczny uciekinierki.
— Tak jak powiedziałaś, sama sobie na pewno nie poradzę, a tobie nie mam czym zapłacić za pomoc. Ponadto wierz, że nie tak łatwo jest z dnia na dzień wyrzec się czegoś, co było mi wpajane przez wiele lat do tego stopnia, że rzeczywiście, szczerze kochałam swojego męża. — Przez twarz kobiety przemknęła nutka bólu, pierwsze uczucie, które pokazała od jakiegoś czasu. — Nigdy nie byłam zwolenniczką rewolucjonistycznego stylu życia, szczególnie że gdyby nie działalność Reiji'ego, to nic by się za bardzo nie zmieniło niezależnie od tego, kto nami rządzi. Żyliśmy z dala od dużych osad, więc nie rozumiem, dlaczego musiał się aż tak wychylać... — Przez moment wyglądała, jakby miała się ponownie rozpłakać, ale odchyliła głowę do tyłu, wzięła kilka głębokich wdechów, i powstrzymała tę falę.
— Proszę, po... — zaczęła, ale nagle całkiem niedaleko od rozmówczyń jakaś gałązka trzasnęła głośno, na co czarnowłosa momentalnie zwróciła głowę w tę stronę. Spomiędzy drzew nie było jeszcze nikogo widać, ale po chwili dźwięk tłumionych przez cienką warstwę śniegu kroków zaczął być słyszalny. Trzy, może cztery osoby rozmawiające o czymś, czego kobiety nie mogły jeszcze dosłyszeć.

postacie:
– nieznajoma

[Hanashi]

Gdyby Hanashi była zdolna do czytania tego, co narrator tej opowieści o niej wspomina, to z pewnością by się obruszyła! Płotki. Nazwanie tak wschodzącej gwiazdy propagandy jest zdeczka uwłaczające! No, to prawda, może i nazbyt przeceniała swoją sławę, ale ponoć problem należy dusić w zarodku. Z całą pewnością o wiele łatwiej jest zgasić dopiero co tlący się płomień buntu niż pełnoprawne ognisko, które nieumiejętnie kontrolowane może podchwycić cały las. Wychodząc z takiego założenia, bardzo uważała na to, aby już na początku swojej drogi nie narobić sobie wrogów ponad wymagane minimum. Kto wie, kiedy na swojej drodze spotka wreszcie kogoś, kto gotowy będzie zdusić żar miłości do Cesarza w sercu samej Hanashi, gdy owo przestanie bić.

Będąc tuż przy kobiecie, skupiła się w głównej mierze na leczeniu jej rany. Na podstawowym poziomie, po którym wciąż dryfowała Hanashi, wytrącenie się przez choćby sekundę mogłoby zaprzepaścić wszelkie podjęte do tej pory działania. Mimo wszystko starała się słuchać słów wypowiadanych przez bladolicą piękność. Ciemne, długie włosy. Smukłe ciało. Cudowna cera. Każdy by ją chciał. To smutne, co przeleciało przez myśl Hanashi, ale przecież całkowicie prawdziwe. Kobieta nie tylko mogła być pożytkiem dla swojego męża przez rzeczy, które kunoichi przed chwilą wymieniła. Mogła być dla niego swym ciałem. I chyba nawet to było dla mężczyzn ważniejsze. Na samą tę myśl aż dreszcz przeszedł przez ciało kunoichi, mrożąc ją bardziej niż śnieżne tereny dookoła. Bardzo często wypierała z siebie te ciemne myśli, na temat swojej możliwej przyszłości, gdyby jej się nie udało zaciągnąć do armii celem głoszenia propagandy. Bo czy rzeczywiście aż tak kochała Cesarstwo i Cesarza? Jeżeli nie szczerze, to kłamstwem.

Przycichła widząc, że rana się zasklepiła. Przynajmniej na jakiś czas. Opuściła dłonie na kolana, które z kucek opadły tuż obok nogi kobiety. Powinna pewnie wymienić bandaż, ale nie miała nic, co mogłoby w tej sytuacji pomóc. Złapawszy więc za oba końce, zaczęła go ponownie wiązać wokół uda kobiety. - Doskonale rozumiem siłę wpajania innym, droga pani. - Kobieta nie musiała jej powtarzać, jaką moc mają słowa i indoktrynacja od małego. To działało. Nawet bardzo dobrze działało. Hanashi jednak nie mogła teraz kwestionować wyborów męża kobiety. Gdy się chce kogoś przekonać, trzeba odwoływać się do wartości dla nich ważnych. A dla niej najważniejszy był przecież Reiji. - Gdybyś chciała umrzeć, zostałabyś w tym lesie. Przeproś za to, co zrobiłaś. Wyraź oddanie Cesarstwu. Cesarz Ci przebaczy. - Propaganda, a może Hanashi w to wierzyła? Chyba wciąż, gdzieś na dnie, tliła się dziecięcia jeszcze wiara w to, że Cesarstwo rzeczywiście pomoże kobiecie. Nie zamknie jej w więzieniu ani nie zabije. I tak nie miała innej drogi ucieczki, a w ostatnim czasie Cesarz szczególnie dbał o dobry posłuch wśród prostego ludu. Bo czy nie byłaby to historia idealna, że kobieta nawróciła się będąc mącona całe życie przez męża?

Huh? Podniosła wysoko głowę starając się zlokalizować miejsce hałasu. Kolejne kroki. Z szybkiej analizy nierówności stawianych kroków mogła wywnioskować, że było tych osób więcej. Bandyci? Nie. Hanashi szczerze wierzyła i ufała kobiecie, że nie jest przynętą. Czuła przejmujące emocje, jakimi wypełniały się jej słowa. W takim razie pozostaje... Armia. Miała przecież ją śledzić.

Adrenalina znowu popłynęła w naczyniach Hanashi, która spojrzała prosto w oczy swej rozmówczyni, jakby szukając w nich jakiegokolwiek rozwiązania. - Nie ruszaj się. - Wiedziona instynktem, a nie czystymi myślami, pochwyciła jak najszybciej mogła stalową żyłkę ze swojej torby. Szybkim ruchem przemieściła się za plecy kobiety, starając się obwiązać jej obie dłonie żyłką. Niezbyt szczelnie. To i tak nie ma obecnie znaczenia, a z pewnością dodatkowo by ją poraniła. Nikt nie potrzebuje uszkodzonych jeńców. - Jeżeli to oni, błagaj o litość. - O litość to Hanashi zaraz będzie samą siebie błagała, gdy jej serce całkowicie wyskoczy z klatki piersiowej. W głębi duszy liczyła, że to tylko jacyś... myśliwi. Przechodnie. Ktokolwiek. - Reiji nie chce, abyś umarła. - Ja nie chcę, abyś umarła.

  Ukryty tekst

[Kagaya]

misja D – Hanashi – 13/14

We can't escape. We can't escape.
We can't escape, so we won't escape.

---

Duszenie problemu w zarodku miało sens, ale nie zapominajmy, że procesarstwo nie było zaledwie iskierką. Było to jedno z dwóch ognisk, które płonęły rzewnie na wyspach. Poplecznicy Satoshiego kontra poplecznicy Mikoto. Czy można to było już nazwać wojną domową? Trudno stwierdzić, ale prawda była niestety taka, że szesnastolatka była zaledwie malutkim płomyczkiem wśród szalejącego ognia. Oczywiście to, czym się zajmowała, miało znaczenie dla dobrobytu cesarstwa, ale jako płotka nie mogła tak umiejętnie pociągać za sznurki jak tłuste, potężne sumy.
Leczenie było całkiem skuteczne, a i pogawędka oraz zrozumienie okazane kobiecie przez brązowowłosą pozytywnie wpłynęły na samopoczucie. Wciąż była wyziębiona, głodna, spragniona i ranna, ale gdzieś tam w sercu na powrót zaczaiła się myśl, że może jednak warto było zawalczyć o życie. Nie dlatego, że miała duże szanse znaleźć innego męża, skoro już nawet nasza propagandystka tak uprzedmiotowiła naszą uciekinierkę, ale dlatego, że życie było zbyt cenne, żeby się tak po prostu poddać. Można tu się wdać w moralną polemikę, ale prawdą było, że zdecydowana większość społeczeństwa chciała po prostu doczekać następnego dnia. Wszystkie krwawe wojny i polityczne niesnaski miały drugorzędne znaczenie, o ile bezpośrednio nie dotykały obywateli. Wbrew pozorom nie tak wielu z nich było gotowych zaangażować się bardziej, stawić po którejś ze stron tak jak Reiji, "uprowadzony" mąż czarnowłosej. Większości po prostu nie przyświecały tak dalekoidące idee i największym zmartwieniem było to, co włożyć do garnka, a nie to, by przeciwstawić się woli Cesarza.
Czy miłość do męża była większa niż wyrzut kobiety, że ten przesadził z wychylaniem się? To pokaże tylko czas, zakładając oczywiście, że ta przeżyje. Choć lepszy niż kilka minut temu, jej stan wciąż nie napawał optymizmem. Przynajmniej tyle, że nie syknęła z bólu, gdy Hanashi owinęła bandaż wokół uda, a to znaczyło, że rana jako tako się zasklepiła i nie doskwierała już tak mocno, a na dodatek cierpkie słowa paradoksalnie dodawały otuchy. Może takie proste rozwiązania są najlepsze, bo w trudnych chwilach nie myśli się o banałach. Masz szansę przeżyć, jak zrobisz to i to, tyle. Uciekinierka już miała wyrazić wolę walki i poprosić o pomoc, gdy nagle interakcja została przerwana przez dźwięk kroków w pobliżu.
Sparaliżowana momentalnym strachem kobieta była w stanie jedynie obrócić głowę w odpowiednim kierunku, a serce znacznie przyspieszyło swoje bicie. Była pewna, że porzucono pościg, a teraz... Nie miała nawet czasu mentalnie się przygotować na kapitulację i oddanie Cesarstwu, a już miała zostać skonfrontowana? Stęknęła cicho, ale nie oponowała, gdy jej dłonie zostały przeciągnięte za plecy. Zmarznięte ciało nie przepadało za gwałtownymi ruchami, ale te były w tym momencie konieczne, biorąc pod uwagę jak blisko znajdowała się niewiadoma grupka. Po kilkunastu sekundach do uszu kobiet doszły dźwięki konwersacji.
— Cholera, dobrze że mnie pan w porę ostrzegł. — Po głosie można było stwierdzić, że słowa wypowiadane były przez młodego mężczyznę, coś koło dwudziestu lat. — Nie spodziewałem się, że to kurewstwo runie akurat w moim kierunku. — Siarczyste splunięcie.
— Mówiłem ci wielokrotnie, młody, że w tym zawodzie trzeba mieć oczy dookoła głowy. — W upomnieniu nie wybrzmiała żadna pogana, wręcz przeciwnie, tuż po nim nastąpił serdeczny śmiech. — Nie pierwszy i nie ostatni raz otarłeś się o kalectwo. Ryzyko zawodowe. — Grupka była już bardzo blisko i po chwili wychynęli zza drzew.
Było ich troje. Troje barczystych i dobrze zbudowanych mężczyzn, jeden wyraźnie starszy, pewnie po czterdziestce, i dwójka znacznie młodszych – brunet i blondyn. Spojrzeli ze zdziwieniem w stronę kobiet i zbliżyli się na kilka kroków. Mieli na sobie głównie ciemne, robocze, ubrudzone ubrania, a na umięśnionych ramionach opierali solidne siekiery. Czyżby drwale?
— Co tu się dzieje? — zagrzmiał najstarszy, narzędziem wskazując w stronę dwójki kobiet. Żaden z młodzików nie wyglądał, jakby mieli coś do dodania i spletli jedynie ręce na muskularnych torsach. Może gdyby przyszło im żyć w innych czasach to zareagowaliby bardziej gwałtownie, ale teraz to już nigdy nie było wiadomo, kto był tym dobrym, a kto tym złym, więc żaden z nich nie wydał pochopnego osądu na sytuację.
Klęczącza kobieta milczała, nie wiedząc za bardzo co powiedzieć i spoglądając to na mężczyzn, to na Hanashi. Mimo wszystko choć trochę jej ulżyło, że nie byli to strażnicy, którzy ją ścigali.

postacie:
– nieznajoma
– jeden z młodszych mężczyzn
– starszy mężczyzna

[Hanashi]

Milczenie może być niejednokrotnie odebrane jako niema zgoda. Czy rzeczywiście udało się przekonać kobietę co do wartości jej życia i tego, aby za wszelką cenę starała się nie umrzeć? Choć kłamstwo, w świecie tak okrutnym jak nasz, nie jest wcale najwyższą ceną. Powinno być po prostu częścią naszego charakteru. Czymś naturalnym tak samo jak zwykłe części mowy.

Przerzuciła jeden koniec żyłki przez drugi, zawiązując byle jaki supeł, tak, aby to metalowe ustrojstwo jakkolwiek trzymało się na rękach kobiety. W mgnieniu oka wyprostowała się, strzepując ze swego ubrania wszelkie igły, kurz czy pył, jaki mógł do tej pory na niej osiąść. To chyba po prostu jej taki głupi zwyczaj, który praktykowała we wiosce i najwyraźniej uaktywnił się w jej umyśle nawet w sytuacji takiej jak ta, aby wyglądać zawsze nienagannie w konfrontacji z władzami miasta. Czy to w postaci administracji, której była bezpośrednio podporządkowana, czy straży miejskiej patrolującej okolicę. Z wyprostowanymi plecami, uniesioną głową i dumnym, jak na roztrzęsioną szesnastolatkę, spojrzeniem, wypatrywała nadejścia... sama nie wiedziała czego, ale chyba armii, prawda? Tak zakładała.

Co. Co jest. Głowa Hanashi skakała to z jednego, to na drugiego mężczyznę z nadzieją, że wypatrzy w nich jakąkolwiek oznakę tego, czego tak nerwowo wyczekiwała. Brudne ubrania. Siekiery. Umięśnione łapy, których bicepsy pewnie dorównywały obwodowi głowy dziewczyny. I to z włosami. Co by nie mówić strażnikom miejskim daleko było do takiego wyglądu. Większość z nich, o ile mieli już jakieś umiejętności, raczej szło w style walki niż ślepą siłę. A i to ze słabymi rezultatami.

Przełknęła ślinę, starając się wyszukać dobrą odpowiedź na to jakże proste pytanie stojącego przed nią mężczyzny. Ale ja jestem głupia. Przecież ostatni raz miała ich widzieć trzy dni temu. Trzy dni. Ja ... Ygh. Kobieta sama mówiła, że jej prześladowcy już od dawna jej nie tropią. Jaki byłby sens w tym, że nagle odnaleźliby ją gdzieś na drugim krańcu lasu? Nie jest nikim ważnym, a przynajmniej na nikogo ważnego się nie kreuje. - Ja... - Zaczęła niepewnie, nie chcąc pozwalać ciszy już dłużej trwać. - S-sama do końca nie wiem. - Właściwie to mówiła całkowitą prawdę. Bo skąd już ma wiedzieć, co ma w tej sytuacji robić?

O wspaniale, może któryś z nich szuka żony. Młodzi, przystojni. Z dobrą pracą. Z pewnością zaopiekowaliby się taką zdobyczą. Gdyby nie to, że obecnie nie jest jej do śmiechu, to pewnie pobawiłaby się we swatkę. Teraz jednak najważniejszym celem dla Hanashi była ochrona życia kobiety, a może tego dokonać korzystając ze swoich największych atutu - słodkości.Dobra. To tylko zwykli faceci. - Aaale... - Ton jej głosu delikatnie się podwyższył, na twarzy nawet wymalował się niewielki uśmiech, a głowa delikatnie przekrzywiła się w bok. To nic, że włosy miała we wszystkie strony, a na jej czole wciąż dałoby się zobaczyć strużki potu połączonego z brudem. - Podczas treningu... spotkałam się z... nią. - Takie tam spotkanie przy kawce. - I e... a Wy co tutaj w ogóle robicie? Skąd jesteście? - Może dowie się ich osady? Może wezmą kobietę i ją uratują... A może dadzą im spokój i Hanashi będzie mogła uskuteczniać swoje plany przemytu kobiety do miasta. - I proszę we mnie nie celować tą siekierą. Nie życzymy sobie tego. - Tak! Co to ma być... Bardzo to niekulturalne. Niech ten dzień się już skończy. Głowa mnie boli.

[Kagaya]

misja D – Hanashi – 15/14

We can't escape. We can't escape.
We can't escape, so we won't escape.

---

Czy w tak brutalnym świecie można przetrwać nie uciekając się do kłamstwa? Może i można, ale na pewno nie wiodąc tryb życia jakkolwiek odstający od normy. W przypadku propagandystki mowa właśnie o tym, czym się zajmowała – niemalże codziennością były dla niej białe kłamstewka wpajane zwykłym ludziom. Tak, tak, babinko, to prezent od samego Cesarza, osobiście wymienił cię z imienia, by dostarczyć ci te racje. Takie słowa w swojej esencji nie różniły się od hipotetycznej sytuacji, w której uciekinierka wyprze się rewolucyjnego podejścia swojego męża i przyrzeknie wierność Cesarzowi. Wiadomo, skala była zgoła inna, bo w pierwszej sytuacji chodzi o jedną osobę w kresie swojego żywota więcej, która będzie przychylna nowym rządom, a w drugiej o wolność kontra niewolę lub – co gorsza – śmierć. Niemniej sens pozostawał ten sam i wydawać by się mogło, że tylko pustelnicy żyjący z dala od cywilizacji mogli sobie pozwolić na całkowicie szczery żywot.
Hanashi nie mogła wiedzieć, co chodziło po głowie czarnowłosej, ale gdyby wiedziała, to byłaby zadowolona z tego, że zasiała dwa ziarenka – pierwsze dotyczyło niejako odnowionej chęci do życia, a drugie indywidualizmu. Oczywiście nie było mowy o tym, by prędko zapomniała o mężu, ale gdy po całym życiu społecznego programowania, że jest się tylko żoną, a nie kobietą, została zestawiona ze zgoła innym poglądem, dało jej to sporo do myślenia, nawet w tak opłakanym stanie w jakim się znajdowała. Ów stan zresztą sprawił, że byle jak zawiązana linka wystarczyła, coby zmarznięte ręce nie mogły lub po prostu nie chciały się z niej uwolnić. Myśli gnały jak szalone, obmyślając słowa, które powie tropicielom, żeby zostać oszczędzoną, ale...
Okazało się to zbędne? Szesnastolatka skarciła się w duchu za przypuszczenie, że zbliżali się do nich strażnicy, ale nieznajoma myślała podobnie, dlatego zresztą milczała, nie wiedząc jak się zachować, gdy przed dwójką kobiet stanęło troje mężczyzn. Umęczony mózg całą swoją energię zużył na obmyślanie jak się wykaraskać z antycesarstwa, a tu proszę, to po prostu przypadkowa grupka osób prawdopodobnie wracających z pracy.
— Jak to nie wiesz? — zapytał jeden z młodszych, ten, którego jeszcze nie miały okazji usłyszeć. Ton jego głosu był całkiem neutralny, bardziej wybrzmiewała w nim ciekawość niż jakakolwiek przygana. No i było o co być ciekawym, bo jednak to Hanashi związała swoją towarzyszkę, więc coś nie coś musiała wiedzieć.
Gdy propagandystka przerwała swoje wytłumaczenia, żeby zadać własne pytania i rzucić wyrzut o siekierę, starszy mężczyzna zaśmiał się raz jeszcze.
— No tak, gdzie moje maniery? — Oparł narzędzie z powrotem o ramię. — Choć to ty, panienko, jesteś winna wytłumaczenia bardziej niż my, odpowiem, bo nie wygląda na to, byś to ty ją — wskazał głową na klęczącą kobietę — skrzywdziła. — Skąd to wywnioskował? Czy Hanashi i pozostałości po technice nieopodal wyglądały na tyle groźnie, że założył, że czarnowłosa już dawno by nie żyła, czy wręcz przeciwnie, tak niewinna kruszynka nie dopuściłaby się takiego czynu? Trudno powiedzieć, ale wniosek był jak najbardziej trafny.
— Jesteśmy drwalami z pobliskiej osady, wracamy z pracy na zachodnim skraju lasu, gdzie prowadzimy wycinkę pod nowe zabudowania. Hanamura wszak nie może pomieścić wszystkich przesiedleńców, prawda? — kontynuował mężczyzna. — To jest Haruki, to Yuto, a ja jestem Kenzo. — Niedbałym gestem wskazał najpierw na chłopaka, na którego prawie spadło drzewo, potem na tego ciekawskiego, a na końcu na siebie.
— No, teraz wasza kolej, ale najpierw mam nadzieję, że panienka pozwoli. — Nie czekając na odpowiedź podszedł do klęczącej czarnowłosej, by rozplątać nieporadnie zawiązaną linkę, a potem zdjąć swoje zimowe kimono i opatulić nim zmarzniętą kobietę, zakładając oczywiście, że propagandystka mu tego nie uniemożliwi.
— Dz-dziękuję — powiedziała cicho uciekinierka. — Ja... ja mogę wszystko wytłumaczyć, ale nie wiem od czego zacząć... — dodała i spojrzała z nadzieją na Hanashi licząc, że to jednak ona przejmie ster.

postacie:
– nieznajoma
– Haruki
– Yuto
– Kenzo

[Hanashi]

To, co chodziło po głowie czarnowłosej, było Hanashi ostatnim zmartwieniem w tym momencie. Właściwie to już sama nie wiedziała, jakie dokładnie zmartwienia posiada. Czy to właśnie do tego błogiego stanu braku myśli dążą co niektóre osoby wykorzystujące mniej lub bardziej legalne środki? Najwyraźniej młoda kunoichi nie potrzebowała niczego poza tornadem emocji, jakie przeszły przez jej ciało w ostatnich kilkudziesięciu minutach. Być może armia miała rację, że z początku nie chciała jej zaciągnąć. Być może lata historii świata shinobi miały rację, starając się szkolić głównie mężczyzn... Choć czy mężczyzna zaopiekowałby się kobietą, która z początku nawet nie chciała współpracować? Pewnie bladolica już dawno zakończyłaby swój żywot przez jakiegoś osiłka, który widziałby w niej rewolucjonistkę. A to tylko jedna z kolejnych zagubionych dusz, która nie wie, co poczynić ze swoim życiem.

No tak to nie wiem. Hanashi tego nie wypowie, ale nie miała lepszej odpowiedzi na tak głupio zadane pytanie. Naprawdę mógłby bardziej przemyśleć to, co wychodzi z jego ust. Pokiwała jedynie przecząco głową kilka razy, gdy mężczyzna zasugerował, jakoby to dziewczyna nie była powodem ran na ciele kobiety. Miał pełną rację! Widać, że to doświadczony życiem człowiek mądrzejszy od tamtych młodszych osiłków. W tym jednak swoim trzepotaniu głową na boki wyszła nadwyraz dziecinnie, toteż po chwili unormowała swoje ruchy i przybrała nieco poważniejszą pozę.

- Hanashi. - Do każdego z dwójki przedstawionych chłopaków, jak i samego lidera ich drwalskiej grupki, przywitała się ukłonieniem o dobre 40 stopni, łącząc wcześniej swe dłonie pomiędzy udami. - A to... - Słysząc głuchą ciszę dobiegającą z ust kobiety, poczuła się w obowiązku przedstawienie swojej koleżanki niewolniczki zdobyczy wojennej tej oto nieznajomej nikomu kobiety. - Ym, tak. - Odsunęła się nieco do tyłu onieśmielona wielką siekierą drwala będącą na wysokości jej szyi, gdy ten raczył podejść nieco bliżej środka polany, na której się obecnie znajdowały.

Dumna z siebie, że wszystko się zakończyło szczęśliw... A nie, w sumie to nic się jeszcze nie zakończyło szczęśliwie. Wytrącona z równowagi tym jakże miłym gestem okrycia kimonem, dopiero po chwili spostrzegła onieśmielony wzrok kobiety zawieszonej na Hanashi. - A tak! Ja wytłumaczę. - Wyrwana do odpowiedzi zaczęła w swojej głowie analizować to, w jaką stronę powinna pójść jej historia. Powinna powiedzieć prawdę, wymyślić kobiecie historię na temat tego, jak bardzo kocha Cesarstwo, a może powiedzieć o jej planach ucieczki na kontynent? Czy oni jej zrobią krzywdę? Ten jeden, którego już imienia nie pamiętam, wydaje się być przyjazny. Ale z drugiej strony faceci zawsze są na początku przyjaźni. Z drugiej strony pracują dla przesiedleńców... A więc pracują dla cesarza... A więc... - Yyy too chyba nie ma co tłumaczyć. Wiecie. Jest bardzo zmarznięta. Obolała. Trzeba się nią zająć. Ja. - Położyła dłoń na swym sercu. - Nieco ją opatrzyłam, ale nie jest w stanie jeszcze rozmawiać. Bardzo ją to męczy. Trzeba dać jej jeść. - Hanashi już powoli zaczęła rozumieć, że zaczyna gadać stek bzdur. Chyba bardziej ze szczęścia niż strachu, ale trudno jej było powstrzymać kotłującą się w jej środku radość. Zarówno z powodu możliwego ratunku kobiety, ratunku, jak i tego, że nie będą musiały posługiwać się żadnym kłamstwem. Jednym słowem wszystko się udało! - Nieważne.... Skąd jesteście? Chciałabym ją odwiedzić jutro. Zobaczyć, jak się czuje. - Nie spytała, czy drwale ją przyjmą do siebie. No ale odpowiedź jest chyba oczywista? Trzech rosłych mężczyzn nie zostawi damy w opałach w lesie na pastwę dzikiej zwierzyny.

[Kagaya]

misja D – Hanashi – 17/14

We can't escape. We can't escape.
We can't escape, so we won't escape.

---

Mózg uwielbia nas sabotować w trudnych sytuacjach, podjudzać niepewność siebie, wywoływać myśli typu "czy ja się na pewno do tego nadaję?" To i wiele innych emocji przeżywała nasza ulubiona brązowowłosa w tym momencie, podczas gdy odpowiedź na podobne wątpliwości zwykle była niezwykle prosta: to, że zostałaś przyjęta do armii znaczy, że się nadajesz. Każdy żołnierz posiadał jakieś siły i słabości. To, czego Hanashi brakowało w zachowywaniu spokoju i zdrowego rozsądku, nadrabiała oddaniem Cesarstwu i dumnym, rzetelnym wykonywaniem swoich obowiązków jako propagandystka. Wbrew pozorom trudno było znaleźć osobę, która nadawała się do tego zadania. Nie dość, że nierzadko trzeba było wkręcać najróżniejsze kłamstwa ludziom, którzy stracili wszystko, to jeszcze samemu trzeba było w te kłamstwa wierzyć!
Proste pytanie jednego z młodzieńców nie uzyskało werbalnej odpowiedzi, przez co ten zaczął patrzeć na naszą protagonistkę z nutką podejrzliwości. Skoro nie zraniła tej kobiety i, jak się potem miało okazać, rzekomo jej pomogła, to dlaczego spętała ją linką? Na razie jednak Yuto ustąpił starszyźnie, gdy ten przejął inicjatywę w rozmowie, przedstawił wszystkich, a następnie zbliżył się do nieznajomej. Gdy już niemalże wszyscy znali swoje imiona, wydawać się mogło, że czarnowłosa coś powiedziała, ale było to tak ciche, że nikt jej nie usłyszał, więc jeszcze jakiś czas (a może i na zawsze) miała pozostać po prostu "nieznajomą". Ewentualnie "pięknością", "uciekinierką", "czarnowłosą", co kto woli.
Najstarszy z drwali, który teraz stał bliżej dwójki kobiet niż reszta jego towarzyszy, wolną dłonią podrapał się po podbródku, gdy usłyszał wyjaśnienia młodej kunoichi. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale w tym samym momencie odezwał się Haruki.
— Skoro jej pomogłaś, to dlaczego była związana? — zapytał prosto z mostu, nie bawiąc się w żadne podchody. Było coś pięknego w życiu, gdy nie trzeba było się nadzwyczaj zastanawiać nad każdym słowem i mówić to, co się myślało, o ile rzecz jasna zgadzało się to z wolą Cesarza.
— O to samo miałem zapytać — przytaknął najstarszy, a ten trzeci pokiwał w milczeniu głową, zgadzając się z przedmówcami. — Ale to może zaczekać, ta kobieta — nieznajoma znowu coś mruknęła pod nosem, za cicho, by ktokolwiek ją usłyszał — potrzebuje zjeść coś solidnego i ogrzać się przy kominku. Yuto! Twoja babka zna się coś niecoś na medycynie, nie? — Czterdziestoparolatek obrócił się do jednego z towarzyszy.
— Tak, a i nawet wolne posłanie powinno się znaleźć, odkąd matki już z nami nie ma — odpowiedział tamten bez zastanowienia. Czy to nie było wręcz podejrzane, jak skorzy byli do pomocy? Czy to dlatego, że mieli do czynienia z młodą, atrakcyjną kobietą, czy po prostu jednak istnieli na tym brutalnym świecie dobrzy ludzie?
— No to ustalone! Tobie, panienko Hanashi, również nie pogardzimy strawy i noclegu. Zmierzch już tuż-tuż, a niebezpiecznie jest się szlajać po lesie, gdy jest ciemno, nawet dla kunoichi. — Zaraz, zaraz, skąd o tym wiedział? Może mowa ciała ją zdradziła? Może to ta linka, którą obwiązała kobietę, a która teraz leżała na śniegu obok niej? Trudno powiedzieć, ale zdecydowanie trzeba było przyznać, że doświadczony drwal miał sporo oleju w głowie.
Jakby rozumieli się bez słów, podał siekierę jednemu ze swoich towarzyszy i podszedł do nieznajomej. Skłonił się delikatnie, uprzejmie.
— Pani pozwoli... — powiedział i podniósł ją z łatwością jak pannę młodą, uważając przy tym, by kimono nie zsunęło się z wątłych, zmarzniętych ramion. Kobieta nie protestowała. — A jak panienka zdecyduje się iść z nami — tu zwrócił się do Hanashi — to liczymy na bardziej szczegółowe wyjaśnienia. — Zaśmiał się serdecznie i niezależnie od decyzji młodej propagandystki, w trójkę lub we czwórkę ruszyli w kierunku wioski.

postacie:
– nieznajoma
– Haruki
– Yuto
– Kenzo

W przypadku zgody Hanashi następny pościk w Setagai. W przeciwnym wypadku misja zakończona powodzeniem i róbta co chceta, a ja edytuję ten post. :3
EDIT: decyzją gracza kontynuacja o tu.